Η αριστερά στην Ελλάδα πέθανε τραγικά με τον θάνατο του Βελουχιώτη.
Είχε τα πάντα και τα έχασε. Ένα νικηφόρο πλήρως εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, με μια συμμετοχή απίστευτη και μια αλληλεγγύη και πίστη, που κινούσαν γη και ουρανό. Ότι θα ονειρευόταν κάθε είδους λαϊκό κίνημα παγκόσμια. Ο υπόλοιπος κόσμος τότε παρακολουθούσε με ανοιχτό το στόμα. Έπαιρνε κουράγιο και ελπίδα.
·
Την ίδια εκείνη στιγμή, πέθαναν ακαριαία όλες οι ηγεσίες των κομουνιστών που επεδίωξαν τον θάνατό του. Δεν είχαν πια κανένα μέλλον. Δεν θα μπορούσαν να ξαναβρεθούν ποτέ στο σημείο που τους είχε φτάσει ο Άρης.
Ο θάνατός του από την άλλη, σηματοδότησε το τέλος κάθε δημοκρατικής λειτουργίας στην Ελλάδα για 35 χρόνια, με ένα αδιαπέραστο αστυνομικοφασιστικό κράτος, που μεταμορφώθηκε σε υπόκριση δημοκρατίας όταν αλλάξαν οι καιροί, ως σοσιαλδημοκρατική συμφορά.
·
Μαζί του αργοπέθαινε σιγά-σιγά και η Ελλάδα. Η σημερινή της εικόνα δεν αφήνει καμιά αμφιβολία.
Ήταν η μοναδική της ευκαιρία. Η στημένη εκείνη ήττα προμήνυε καθαρά την σημερινή της κατάντια.
Μετά από αυτόν τον τελευταίο αρχαιοέλληνα χρονοάλτη, ανέλαβαν οι φαρσέρ της ιστορίας. Αριστεράς και δεξιάς.
Αυτό που γνήσια και αληθινά απέμεινε, ήταν ο καημός και ο σπαραγμός των ελλήνων που τον αγάπησαν σαν τα όνειρά τους. Επάνω του ακούμπησαν όλες τους τις ελπίδες μαζί και των πεθαμένων τους.
Όλοι κατάλαβαν καλά τότε και αργότερα ακόμη καλλίτερα, ότι χάθηκε η τελευταία ελπίδα του νεοελληνικού κράτους. Πιστεύω και η πιο σοβαρή ελπίδα των ευρωπαϊκών και βαλκανικών λαών.
Αυτό που μανιωδώς όλοι απέκρυψαν και οι υπόλοιποι δεν κατάλαβαν ως ανεπαρκείς μελετητές και ιστορικοί, ήταν ότι επρόκειτο για το σημαντικότερο εγχείρημα της νεότερης ευρωπαϊκής ιστορίας.
Εκεί στα βουνά αναπτύχτηκε συνειδητά για πρώτη φορά, από ένα ιστορικό πολιτισμικό ένστικτο ενός αμόρφωτου τότε λαού, ένα γηγενές ελληνικό αμεσοδημοκρατικό μοντέλο που επιβίωσε εντυπωσιακά, έξω τελείως από το κομουνιστικό και το καπιταλιστικό πρότυπο του υπόλοιπου κόσμου, για την πρωτοφανή του δικαιοσύνη. Που εξέπληξε τότε τους πάντες και εκπλήσσει ακόμα περισσότερο σήμερα τους ιστορικούς και την ιστορία.
Ακόμη δεν έχουν δει αυτή την σημασία, ως την πρώτιστη εξ όλων.
Αυτό το φαινόμενο είχε τις υψηλότερες δημοκρατικές και δικαιακές προδιαγραφές που η θεωρητική σκέψη και η πολιτική πρακτική οραματίστηκαν και επιθύμησαν ποτέ παγκόσμια, για την οργάνωση των κοινωνιών του ανθρώπου.
Ήταν μια ανεπανάληπτη, μια ΄΄ευλογημένη΄΄ χωροχρονική στιγμή του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου κοινωνικού σύμπαντος, που υπερέβαινε τις άλλες ιστορίες και έσπαζε όλα τα γκούλακ, τις νομενκλατούρες, τις γραφειοκρατίες και τις ποδηγετήσεις των λαών των δύο κόσμων, και που οδηγούσε σε μια άλλη κοινωνική φιλοσοφία και μια άλλη πραγματιστική και αισιόδοξη αντίληψη για την οργάνωση των κοινωνιών του ανθρώπου, και που κατάπιε αμείλικτα η προδοσία της δεξιάς και η ανικανότητα τουλάχιστον της ηγεσίας της κομουνιστικής αριστεράς.
·
Αυτός ο άνθρωπος βγήκε κατ΄ ευθείαν από τα σπλάχνα της αθηναϊκής δημοκρατίας. Έφτασε σε μας, σαν απεσταλμένος του χρόνου, πηδώντας στο μέλλον που κατέρρεε, από τον βυζαντινισμό, την τουρκοκρατία και το νεοσύστατο ελληνικό κράτος των κοτζαμπάσηδων, των τζακιών, των πρώτων εφοπλιστών, της άπληστης και αχόρταγης εκκλησίας, και τέλος του ναζισμού που είχε ξεσπάσει στην Ευρώπη τις μέρες εκείνες και την απειλούσε ολοκληρωτικά, μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο. Οι έλληνες τότε κάνανε την καλλίτερη αρχή τους μετά από αιώνες και χιλιετίες.
Και εμείς δεν τον αφήσαμε. Οι κομουνιστές τότε σκότωσαν τον καλλίτερό τους.
Ήταν η προδοσία των κακών νάνων στον αθώο γίγαντα της ιστορίας.
Οι αριστεροί τιμώρησαν για αυτό το κκε, καρφώνοντας τα ποσοστά του στο 7-8%.
Αντί το κκε να ακολουθήσει το ΕΑΜ, επεδίωξε μανιασμένα να συμβεί το αντίστροφο. Τόσο μπορούσε, τόσο καταλάβαινε.
Όποιος προδίδει τον καλλίτερό του, θα προδώσει όλους τους άλλους.
Και πράγματι οι έλληνες κομουνιστές το βίωσαν αυτό επαναλαμβανόμενα στο πετσί τους.
Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008
Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008
Πολιτισμοί δούλων
Όποιος δεν είναι έτοιμος να πεθάνει αύριο το πρωί, θα ζήσει σαν δούλος.
Όμως χειρότερο και από αυτό, είναι το άλλο που θα του συμβεί. Θα συνηθίσει να ζει έτσι και θα του φαίνεται φυσιολογικό. Δεν θα μπορεί να ξεχωρίζει την ελευθερία από την δουλεία.
Θα χάσει το φυσικό προσόν της διάκρισης.
Θα ζει με ένα ανύπαρκτο αυτοσεβασμό, όπου η λογική, η ψυχολογία, η συμπεριφορά του και οι πράξεις του, θα προτείνουν τον εαυτό του στους άλλους, ακόμα και ασυνείδητα, βορά στις πιο ταπεινές και εξευτελιστικές τους ορέξεις, στην λεηλασία των φυσικών του ομορφιών και ικανοτήτων και τίποτα άλλο.
Σήμερα ζούμε ήδη τις κοινωνίες των δούλων. Αυτό παράγει ο σύγχρονος πολιτισμός για να υπάρξει. Ελεύθερη αγορά χωρίς δούλους δεν υπάρχει, παρά στα κείμενα και τις ομιλίες.
Αλλά τα πράγματα όπως καταλαβαίνουν ελάχιστοι, είναι χειρότερα από το ιστορικό και κινηματογραφικό παρελθόν, με τους σπάρτακους και τους μονομάχους. Γιατί, ρωτούν θιγμένοι και διαμαρτυρόμενοι οι σύγχρονοι δούλοι. Ακριβώς γι αυτό. Επειδή διαμαρτύρονται για αυτό που είναι, πιστεύοντας ότι δεν είναι. Ενώ οι ιστορικοί δεν διαμαρτύρονταν, παρά αγωνίζονταν να απελευθερωθούν από την δουλεία που τους επέβαλαν. Είχαν πλήρη συνείδηση.
Ενώ σήμερα αγωνίζονται να σκλαβωθούν όσο περισσότερο αντέχουν.
Και μην ξεχνάμε το πιο επικίνδυνο,
Οι δούλοι πάνε με τους νικητές. Οι ελεύθεροι με το δίκιο.
Όμως χειρότερο και από αυτό, είναι το άλλο που θα του συμβεί. Θα συνηθίσει να ζει έτσι και θα του φαίνεται φυσιολογικό. Δεν θα μπορεί να ξεχωρίζει την ελευθερία από την δουλεία.
Θα χάσει το φυσικό προσόν της διάκρισης.
Θα ζει με ένα ανύπαρκτο αυτοσεβασμό, όπου η λογική, η ψυχολογία, η συμπεριφορά του και οι πράξεις του, θα προτείνουν τον εαυτό του στους άλλους, ακόμα και ασυνείδητα, βορά στις πιο ταπεινές και εξευτελιστικές τους ορέξεις, στην λεηλασία των φυσικών του ομορφιών και ικανοτήτων και τίποτα άλλο.
Σήμερα ζούμε ήδη τις κοινωνίες των δούλων. Αυτό παράγει ο σύγχρονος πολιτισμός για να υπάρξει. Ελεύθερη αγορά χωρίς δούλους δεν υπάρχει, παρά στα κείμενα και τις ομιλίες.
Αλλά τα πράγματα όπως καταλαβαίνουν ελάχιστοι, είναι χειρότερα από το ιστορικό και κινηματογραφικό παρελθόν, με τους σπάρτακους και τους μονομάχους. Γιατί, ρωτούν θιγμένοι και διαμαρτυρόμενοι οι σύγχρονοι δούλοι. Ακριβώς γι αυτό. Επειδή διαμαρτύρονται για αυτό που είναι, πιστεύοντας ότι δεν είναι. Ενώ οι ιστορικοί δεν διαμαρτύρονταν, παρά αγωνίζονταν να απελευθερωθούν από την δουλεία που τους επέβαλαν. Είχαν πλήρη συνείδηση.
Ενώ σήμερα αγωνίζονται να σκλαβωθούν όσο περισσότερο αντέχουν.
Και μην ξεχνάμε το πιο επικίνδυνο,
Οι δούλοι πάνε με τους νικητές. Οι ελεύθεροι με το δίκιο.
Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008
Παραδομένοι στην ασκεψία
Η σκέψη κατάντησε προνόμιο πλέον. Αυτή είναι η ανθρωπολογική μας πραγματικότητα.
Έχει πάψει ήδη προ πολλού να είναι φυσική κληρονομιά του ανθρώπου. Διαρκώς φθίνει με τεράστια βήματα. Τον επόμενο αιώνα θα έχει εξαφανιστεί μαζί με τα ζώα του πλανήτη.
·
Θα είναι τότε που οι πολίτες θα ψηφίσουν την απαγόρευσή της. Όχι όμως όπως παλιά στο μεσαιωνικό παρελθόν μέσω των αυταρχικών θρησκευτικών και πολιτικών εξουσιών, αλλά εθελοντικά. Με ελεύθερη βούληση και δημοκρατικά.
·
Γιατί θα τους έχουν πείσει οι διαφημιστές του κόσμου, ότι τους είναι άχρηστη.
Θα τους αποδεικνύουν καθημερινά, ότι τώρα που σιγά-σιγά ατόνησε και ατρόφησε από την μη χρήση της, τους είναι εμπόδιο για την γρηγορότερη και καλλίτερη λήψη αποφάσεων.
Το ίδιο συνέβη με την κατάργηση της δημοκρατίας μέσω της κατάργησης των δημοψηφισμάτων. Θυμηθήκατε; Ή το παράδειγμα που με φανατικούς αλαλαγμούς χαράς στην Ελλάδα, ψηφίζουν υπέρ της εξόντωσής τους.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι υπερβολή. Απλά φαίνονται πρώιμα επειδή είναι απίστευτα, ενώ είναι ήδη παρόντα.
Έχει πάψει ήδη προ πολλού να είναι φυσική κληρονομιά του ανθρώπου. Διαρκώς φθίνει με τεράστια βήματα. Τον επόμενο αιώνα θα έχει εξαφανιστεί μαζί με τα ζώα του πλανήτη.
·
Θα είναι τότε που οι πολίτες θα ψηφίσουν την απαγόρευσή της. Όχι όμως όπως παλιά στο μεσαιωνικό παρελθόν μέσω των αυταρχικών θρησκευτικών και πολιτικών εξουσιών, αλλά εθελοντικά. Με ελεύθερη βούληση και δημοκρατικά.
·
Γιατί θα τους έχουν πείσει οι διαφημιστές του κόσμου, ότι τους είναι άχρηστη.
Θα τους αποδεικνύουν καθημερινά, ότι τώρα που σιγά-σιγά ατόνησε και ατρόφησε από την μη χρήση της, τους είναι εμπόδιο για την γρηγορότερη και καλλίτερη λήψη αποφάσεων.
Το ίδιο συνέβη με την κατάργηση της δημοκρατίας μέσω της κατάργησης των δημοψηφισμάτων. Θυμηθήκατε; Ή το παράδειγμα που με φανατικούς αλαλαγμούς χαράς στην Ελλάδα, ψηφίζουν υπέρ της εξόντωσής τους.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι υπερβολή. Απλά φαίνονται πρώιμα επειδή είναι απίστευτα, ενώ είναι ήδη παρόντα.
Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008
Περί ελευθερίας
Η απόλυτη ελευθερία είναι σκλαβιά. Τίποτα άλλο από σκλαβιά.
Αυτό πρέπει να συλλάβει η σκέψη για να απελευθερωθεί από την ασυδοσία του φαντασιακού που την τυραννά.
·
Είναι μάλιστα αυτή η ανεξήγητη σκλαβιά που νιώθει κανείς, όταν μια σπάνια τυχαιότητα του λύνει ξαφνικά προς στιγμήν, τόσο τα βασικά όσο και τα δευτερεύοντα και τριτεύοντα μικροπροβλήματά και επιθυμίες του, έστω περιοδικά.
·
Τότε που τον πνίγει η ελευθερία του, που κυριολεκτικά δεν την αντέχει και πασχίζει έκπληκτος να γλυτώσει από αυτήν, που κυνηγούσε πάντα σαν το υπέρτατο αγαθό της ζωής του.
·
Που του εμφανίζεται σαν ανία, σαν απουσία ακριβώς επίλυσης όποιων προβλημάτων. Που μας φέρνει τώρα στην νέα πραγματικότητα της επίλυσης και όχι της μέχρι προ ολίγου μη επίλυσης, όπου σκεφτόμασταν αλλιώς και αντίθετα.
·
Πόσο μάλλον που ο κόσμος της ανελέητης προπαγάνδας που ζούμε, τραβάει ολέθρια στα άκρα το φαντασιακό μας για τα κέρδη του, γαργαλώντας το μέσα από τις διαφημίσεις και τις μεφιστοφελικές παροτρύνσεις του, για να μας σπρώξει στην χίμαιρα των ψευδαισθήσεων της απόλυτης νιρβάνας, της απόλυτης εξουσίας ή της απόλυτης απόλαυσης, της απόλυτης δύναμης ή οτιδήποτε άλλο.
Αυτό το φαντασιακό που μας κατατυραννά όσο και μας ελευθερώνει. Για το οποίο ο δάσκαλος εσίγησε, μιλώντας μόνο για το άλλο μισό του, το θετικό.
·
Στην πραγματικότητα όμως, η απόλυτη ελευθερία δεν υφίσταται ούτε ως ζοφερή και καταθλιπτική διαφημιζόμενη εξαίρεση όπως την αναλύουμε εδώ, αφού ο πραγματικός κόσμος απαγορεύει επιτακτικά κάθε τι τέτοιο, και επιβιώνει μόνο ως ψευδαίσθηση στην καταπιεσμένη ψυχολογία και στα βάσανα των ανθρώπων.
·
Γιατί αν δεχτούμε ότι σημαίνει πως κάνουμε ότι θέλουμε όπως ο καθένας εννοεί και υπονοεί, αυτό είναι μία σκλαβιά απόλυτη. Μια απελπισία χωρίς ταίρι!
Μια απόλυτη ψυχική αποτελμάτωση, που την υφιστάμεθα όλοι εξοντωτικά καθημερινά στον πολιτικό και κοινωνικό βίο, όπου εδώ φαίνεται καθαρά, αλλά και στον ατομικό στην συνέχεια που εισχωρεί από κει.
·
Τότε που τυφλωμένος κανείς από την δύναμη των συμπτώσεων, νομίζει να μεγαλώνουν τερατωδώς οι διαστάσεις του και οι ικανότητές του, βλέποντας έναν γίγαντα ή έναν θεό στον καθρέφτη του, ενώ στο επόμενο λεπτό αρμενίζει στο άλλο άκρο αυτής της παράκρουσης, στην απελπισία που του γεννιέται όταν δεν του αντιστέκεται τίποτα.
Το εκκρεμές της δύναμης και της αδυναμίας. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος.
·
Είναι όμως κάτι ακόμη περισσότερο τελικά από αυτό που δείχνει. Είναι το τίποτα, η κατάργηση του κόσμου. Το τίποτα και η απόλυτη ελευθερία είναι ένα και το αυτό ακριβώς. Γιατί ο κόσμος βέβαια δεν επιτρέπει της κατάργησή του, για να επαληθευτεί το άρρωστο φαντασιακό του κάθενός μας.
·
Απόλυτη ελευθερία σημαίνει επίσης μιλώντας με αυστηρά απαιτήματα φυσικής και σημπαντολογίας, ότι η ευθεία δεν καμπυλώνεται. Δεν την διαταράσσει τίποτα στην ξέφρενη πορεία της. Το φως δηλαδή, δεν θα έτρεχε με 300.οοο χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, αλλά με άπειρη ταχύτητα, αφού τίποτα δεν θα υπήρχε για να το σταματήσει, να το καμπυλώσει. Δεν θα μπορούσαν να δημιουργηθούν καν οι στρογγυλοί πλανήτες και τα άστρα.
·
Ποιος όμως κρυμμένος φυσικός νόμος, βρίσκεται πίσω από αυτό το κοινωνικό και ατομικό φαινόμενο;
Ο κόσμος είναι ένα συνεχές και ανομοιογενές χωροχρονικό σύνολο, μια απέραντη συμπαντική ποικιλία δηλαδή, που λειτουργεί με απαγορεύσεις για να μπορεί να υπάρχει. Αυτό είναι όλο το μυστικό του σύμπαντος. Κανένα άλλο. Οι απαγορεύσεις!! Αυτές είναι που τον διατηρούν ποικίλο. Όπου δεν υπάρχουν μεταφυσικές νησίδες απόλυτης ελευθερίας, όπως προπαγανδίζεται στις κοινωνίες των ανθρώπων, γιατί αλλιώς καταρρέει.
Ο κόσμος του σύμπαντος υπάρχει με μια δική του δικαιοσύνη έξω από αυτήν των ανθρώπων και των θεών, όπως μας λέει ο Αναξίμανδρος τόσο προχωρημένα, που μας δοκιμάζει να τον περάσουμε για αφελή και να μην τον πιστέψουμε.
·
Ο ορισμός της ελευθερίας χωρίς όρια από τους θεωρητικούς των αεριτζήδων και της άλλης πλευράς που την έθετε με όρια, σαν κατανόηση του κόσμου και των νόμων του, τόσο των φυσικών όσο και των κοινωνικών, απασχόλησε ως ήταν φυσικό έντονα ολόκληρη την διαδρομή της φιλοσοφίας και των ανθρώπων της για χιλιετίες, με συγκρουσιακό αποκορύφωμα την πόλωση του 19ου αιώνα μεταξύ Hegel και Marx αλλά και του 20ου στην συνέχεια λόγω των διαφορετικών κοινωνικών οργανώσεων του ψυχρού πολέμου.
·
Το κοινό μοντέλο που επεκράτησε και το οποίο σήμερα υφιστάμεθα όλοι με την καταστροφή του περιβάλλοντος και των κοινωνιών του, όπου μεσίτες, πλασιέ, ασφαλιστές, έμποροι και λοιποί τέτοιοι ειδικοί και συντεχνίες υπόσχονται τα πάντα για την ελευθερία ή την ομορφιά ή την ευτυχία του ανθρώπου που είναι το ίδιο, άλλαξε τελείως το σκηνικό του ανθρώπου. Ένα πραγματικό χρηματιστήριο ελευθερίας ή απολαύσεων άνευ ορίων, το οποίο ζείτε κάθε μέρα από την οθόνη της τηλεόρασής σας.
·
Η τάδε κρουαζιέρα, σας δίνει την ελευθερία να αλλάζετε την γυναίκα σας; εμείς λοιπόν σας δίνουμε όλες τις γυναίκες δικές σας και ότι άλλο επιθυμεί η ψυχή σας.
Ο Καστοριάδης σε αυτό έλεγε, ότι πρέπει να καταλάβουμε, πως δεν μπορούμε να έχουμε όλες τις γυναίκες του κόσμου. Αυτή είναι η ελευθερία μας. Το αντίθετο είναι η απόλυτη σκλαβιά μας. Το εξαθλιωμένο κυνήγι του ποδόγυρου, και ανάστροφα για τις γυναίκες.
Η τάδε τράπεζα σας δίνει όσα χρήματα θέλετε, όταν και όποτε θέλετε με το μικρότερο επιτόκιο; Εμείς όμως σας απελευθερώνουμε ακόμη περισσότερο δίνοντάς σας επί πλέον….. Όλο προσφορές απόλυτης ελευθερίας.
·
Με την ματιά που έχει αυτό το κείμενο στα πράγματα του κόσμου, θα θέλαμε να αναφερθούμε και στην πελώρια συκοφάντηση που κατασκευάζει εις βάρος της αυτονομίας του ανθρώπου ο σύγχρονος λυσσασμένος χρηματοοικονομικός κόσμος, αντιπροτείνοντας την καταστροφική ατομικότητα. Έτσι εξουδετερώνει την επικίνδυνη ελευθερία όπως νομίζει.
·
Ελευθερία χωρίς αυτονομία δεν υπάρχει παρά στα διαφημιστικά φυλλάδια.
Αυτός που αποφασίζει και εφαρμόζει του νόμους επάνω του, τους έχει ήδη εφαρμόσει και απέναντι στους άλλους. Αυτός είναι ο μεγάλος άθλος του.
Γιατί αλλιώς ανακαλύπτει ότι δεν γίνεται. Επαναλαμβάνει σισύφεια και κρυφά το θανατερό παιχνίδι του δόλου.
·
Αντίθετα ο λυσσασμένος αυτός κόσμος πλασάρει, παραποιεί, παρανοεί και μπερδεύει συνειδητά την αυτονομία με την ατομικότητα και το καταστροφικό της μοντέλο, των ψυχιατρείων κατ΄ οίκων. Εκεί στέλνει του ανθρώπους. Στα διαμερίσματα της μοναξιάς και στις μουγγές βόλτες μοναχικών ανθρώπων στα εμπορικά κέντρα των αχρήστων.
·
Η ατομικότητα και η αυτονομία είναι δυο θανάσιμοι εχθροί. Τίποτα λιγότερο.
Η αυτονομία είναι συλλογικότητα. Αυτό όποιος από εμάς το κατάλαβε, λυτρώθηκε. Γλύτωσε από την προπαγάνδα των διανοουμένων του γευματίζουν κρυφά ή φανερά στα εστιατόρια της εξουσίας αυτού του κόσμου, που θεωρεί τα χρηματιστήρια και την ατομικότητα, την μέγιστη απελευθέρωση του πολίτη.
·
Όμως τι είναι η ελευθερία τέλος πάντων.
Η ικανοποίηση των επιθυμιών μας, η μη ικανοποίησή τους, η κάλυψη των αναγκών μας, ή μήπως η πραγμάτωση του φαντασιακού μας.
Τι από όλα αυτά είναι σκλαβιά, τι ελευθερία, τι ελευθεριότητα, τι τρέλα.
Ποιος άραγε μπορεί να μας το απαντήσει αυτό. Ο άνθρωπος, ο πολίτης, ο καταναλωτής ή μήπως είναι ήδη περιττές τέτοιες ερωτήσεις σήμερα. Όσο όμως δύσκολο κι αν φαίνεται το ερώτημα, είμαστε αναγκασμένοι τουλάχιστον να το κατανοήσουμε αν δεν το απαντήσουμε. Αλλιώς δεν έχουμε ελπίδα.
·
Ελευθερία λένε, προκειμένου να κάμψουν κάθε φυσική και κοινωνική αντίσταση του πολίτη, είναι να διαθέτω τον εαυτό μου όπως θέλω και όπως νομίζω εγώ. Μου ανήκει ολοκληρωτικά, και κανένας δε έχει δικαίωμα να με καταπιέσει και να με χειραγωγήσει. Ακόμα και προς την καταστροφή μου. Τότε μόνο είμαι ελεύθερος.
Μια θέση που θα μπορούσε να ήταν των αγωνιστών κατά της χούντας, αν δεν την είχαν παραποιήσει ανεπαίσθητα σβήνοντας την συλλογική δράση από τα σπλάχνα της.
Τέτοια διαδίδονται από άρρωστες ψυχαναλυτικές σχολές στα υπόγεια των κοινωνιών, εκεί που η απελπισία των συντριμμένων ανθρώπων αναζητεί απεγνωσμένα λύσεις σε υποκουλτούρες και κάθε είδους σωτηριολογίες.
·
Μπορώ να κάνω χρήση ναρκωτικών όταν οι άλλοι γύρο μου τα απαγορεύουν, τα φοβούνται και τα αρνούνται, να δοκιμάζω η να γίνομαι κοινωνικός ομοφυλόφιλος όταν αυτό θεωρείται ταμπού, διαστροφή ή σχιζοφρένεια ή να κλέβω αφού ούτε θεός υπάρχει ούτε δικαιοσύνη.
Αν δε κανείς τολμήσει να αντιρρήσει σε τέτοια προκλητικά, του ανταπαντούν δασκαλεμένα με θράσος και αναίδεια, γούστο μου είναι να πεθάνω από ναρκωτικά. Τέτοια ακριβώς λέγονται! Ακούς και τρομάζεις.
·
Η προπαγάνδα θερίζει.! Διαλύει συνειδήσεις, βιολογίες, κουράγια, δεσμούς, φιλίες, οικογένειες, σχέσεις, εμπιστοσύνη, ελπίδα, αλληλεγγύη, συντροφικότητες. Μα προ πάντων αποκλείει εκ της τραγικής κατάστασης των πραγμάτων, ιδέες και κοσμοαντιλήψεις. Δηλαδή την συλλογικότητα και την κοινωνικότητα του ανθρώπου.
Οι απόψεις αυτές που κυκλοφορούν ευρέως και μοδάτα σε νέους αλλά και μεσήλικες πια, αποτυπώνουν το μακελειό στην συνείδηση των πολιτών, από την ανηλεή προπαγάνδα του ατομικισμού.
·
Ο δε ατλαντικός που πάντα μας τρόμαζε, εδώ και μερικά χρόνια μας τρομοκρατεί και μας απελπίζει ακόμη περισσότερο, μέχρι τα άκρα των αντοχών μας.
Αρπάζω ότι ωραίο έχει η ζωή και σκοτώνω χωρίς τύψεις και ελεύθερος όποιον μπαίνει εμπόδιο στον δρόμο μου. Η τελευταία εκδοχή περί απόλυτης ελευθερίας, πολύ διαδεδομένη στα σχολεία του ατλαντικού προτύπου.
·
Ελευθερία μας είναι η αρμονία του κόσμου. Η ισόνομη συνύπαρξη μαζί του, με τους άλλους και με τα όντα του.
Αυτό πρέπει να συλλάβει η σκέψη για να απελευθερωθεί από την ασυδοσία του φαντασιακού που την τυραννά.
·
Είναι μάλιστα αυτή η ανεξήγητη σκλαβιά που νιώθει κανείς, όταν μια σπάνια τυχαιότητα του λύνει ξαφνικά προς στιγμήν, τόσο τα βασικά όσο και τα δευτερεύοντα και τριτεύοντα μικροπροβλήματά και επιθυμίες του, έστω περιοδικά.
·
Τότε που τον πνίγει η ελευθερία του, που κυριολεκτικά δεν την αντέχει και πασχίζει έκπληκτος να γλυτώσει από αυτήν, που κυνηγούσε πάντα σαν το υπέρτατο αγαθό της ζωής του.
·
Που του εμφανίζεται σαν ανία, σαν απουσία ακριβώς επίλυσης όποιων προβλημάτων. Που μας φέρνει τώρα στην νέα πραγματικότητα της επίλυσης και όχι της μέχρι προ ολίγου μη επίλυσης, όπου σκεφτόμασταν αλλιώς και αντίθετα.
·
Πόσο μάλλον που ο κόσμος της ανελέητης προπαγάνδας που ζούμε, τραβάει ολέθρια στα άκρα το φαντασιακό μας για τα κέρδη του, γαργαλώντας το μέσα από τις διαφημίσεις και τις μεφιστοφελικές παροτρύνσεις του, για να μας σπρώξει στην χίμαιρα των ψευδαισθήσεων της απόλυτης νιρβάνας, της απόλυτης εξουσίας ή της απόλυτης απόλαυσης, της απόλυτης δύναμης ή οτιδήποτε άλλο.
Αυτό το φαντασιακό που μας κατατυραννά όσο και μας ελευθερώνει. Για το οποίο ο δάσκαλος εσίγησε, μιλώντας μόνο για το άλλο μισό του, το θετικό.
·
Στην πραγματικότητα όμως, η απόλυτη ελευθερία δεν υφίσταται ούτε ως ζοφερή και καταθλιπτική διαφημιζόμενη εξαίρεση όπως την αναλύουμε εδώ, αφού ο πραγματικός κόσμος απαγορεύει επιτακτικά κάθε τι τέτοιο, και επιβιώνει μόνο ως ψευδαίσθηση στην καταπιεσμένη ψυχολογία και στα βάσανα των ανθρώπων.
·
Γιατί αν δεχτούμε ότι σημαίνει πως κάνουμε ότι θέλουμε όπως ο καθένας εννοεί και υπονοεί, αυτό είναι μία σκλαβιά απόλυτη. Μια απελπισία χωρίς ταίρι!
Μια απόλυτη ψυχική αποτελμάτωση, που την υφιστάμεθα όλοι εξοντωτικά καθημερινά στον πολιτικό και κοινωνικό βίο, όπου εδώ φαίνεται καθαρά, αλλά και στον ατομικό στην συνέχεια που εισχωρεί από κει.
·
Τότε που τυφλωμένος κανείς από την δύναμη των συμπτώσεων, νομίζει να μεγαλώνουν τερατωδώς οι διαστάσεις του και οι ικανότητές του, βλέποντας έναν γίγαντα ή έναν θεό στον καθρέφτη του, ενώ στο επόμενο λεπτό αρμενίζει στο άλλο άκρο αυτής της παράκρουσης, στην απελπισία που του γεννιέται όταν δεν του αντιστέκεται τίποτα.
Το εκκρεμές της δύναμης και της αδυναμίας. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος.
·
Είναι όμως κάτι ακόμη περισσότερο τελικά από αυτό που δείχνει. Είναι το τίποτα, η κατάργηση του κόσμου. Το τίποτα και η απόλυτη ελευθερία είναι ένα και το αυτό ακριβώς. Γιατί ο κόσμος βέβαια δεν επιτρέπει της κατάργησή του, για να επαληθευτεί το άρρωστο φαντασιακό του κάθενός μας.
·
Απόλυτη ελευθερία σημαίνει επίσης μιλώντας με αυστηρά απαιτήματα φυσικής και σημπαντολογίας, ότι η ευθεία δεν καμπυλώνεται. Δεν την διαταράσσει τίποτα στην ξέφρενη πορεία της. Το φως δηλαδή, δεν θα έτρεχε με 300.οοο χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, αλλά με άπειρη ταχύτητα, αφού τίποτα δεν θα υπήρχε για να το σταματήσει, να το καμπυλώσει. Δεν θα μπορούσαν να δημιουργηθούν καν οι στρογγυλοί πλανήτες και τα άστρα.
·
Ποιος όμως κρυμμένος φυσικός νόμος, βρίσκεται πίσω από αυτό το κοινωνικό και ατομικό φαινόμενο;
Ο κόσμος είναι ένα συνεχές και ανομοιογενές χωροχρονικό σύνολο, μια απέραντη συμπαντική ποικιλία δηλαδή, που λειτουργεί με απαγορεύσεις για να μπορεί να υπάρχει. Αυτό είναι όλο το μυστικό του σύμπαντος. Κανένα άλλο. Οι απαγορεύσεις!! Αυτές είναι που τον διατηρούν ποικίλο. Όπου δεν υπάρχουν μεταφυσικές νησίδες απόλυτης ελευθερίας, όπως προπαγανδίζεται στις κοινωνίες των ανθρώπων, γιατί αλλιώς καταρρέει.
Ο κόσμος του σύμπαντος υπάρχει με μια δική του δικαιοσύνη έξω από αυτήν των ανθρώπων και των θεών, όπως μας λέει ο Αναξίμανδρος τόσο προχωρημένα, που μας δοκιμάζει να τον περάσουμε για αφελή και να μην τον πιστέψουμε.
·
Ο ορισμός της ελευθερίας χωρίς όρια από τους θεωρητικούς των αεριτζήδων και της άλλης πλευράς που την έθετε με όρια, σαν κατανόηση του κόσμου και των νόμων του, τόσο των φυσικών όσο και των κοινωνικών, απασχόλησε ως ήταν φυσικό έντονα ολόκληρη την διαδρομή της φιλοσοφίας και των ανθρώπων της για χιλιετίες, με συγκρουσιακό αποκορύφωμα την πόλωση του 19ου αιώνα μεταξύ Hegel και Marx αλλά και του 20ου στην συνέχεια λόγω των διαφορετικών κοινωνικών οργανώσεων του ψυχρού πολέμου.
·
Το κοινό μοντέλο που επεκράτησε και το οποίο σήμερα υφιστάμεθα όλοι με την καταστροφή του περιβάλλοντος και των κοινωνιών του, όπου μεσίτες, πλασιέ, ασφαλιστές, έμποροι και λοιποί τέτοιοι ειδικοί και συντεχνίες υπόσχονται τα πάντα για την ελευθερία ή την ομορφιά ή την ευτυχία του ανθρώπου που είναι το ίδιο, άλλαξε τελείως το σκηνικό του ανθρώπου. Ένα πραγματικό χρηματιστήριο ελευθερίας ή απολαύσεων άνευ ορίων, το οποίο ζείτε κάθε μέρα από την οθόνη της τηλεόρασής σας.
·
Η τάδε κρουαζιέρα, σας δίνει την ελευθερία να αλλάζετε την γυναίκα σας; εμείς λοιπόν σας δίνουμε όλες τις γυναίκες δικές σας και ότι άλλο επιθυμεί η ψυχή σας.
Ο Καστοριάδης σε αυτό έλεγε, ότι πρέπει να καταλάβουμε, πως δεν μπορούμε να έχουμε όλες τις γυναίκες του κόσμου. Αυτή είναι η ελευθερία μας. Το αντίθετο είναι η απόλυτη σκλαβιά μας. Το εξαθλιωμένο κυνήγι του ποδόγυρου, και ανάστροφα για τις γυναίκες.
Η τάδε τράπεζα σας δίνει όσα χρήματα θέλετε, όταν και όποτε θέλετε με το μικρότερο επιτόκιο; Εμείς όμως σας απελευθερώνουμε ακόμη περισσότερο δίνοντάς σας επί πλέον….. Όλο προσφορές απόλυτης ελευθερίας.
·
Με την ματιά που έχει αυτό το κείμενο στα πράγματα του κόσμου, θα θέλαμε να αναφερθούμε και στην πελώρια συκοφάντηση που κατασκευάζει εις βάρος της αυτονομίας του ανθρώπου ο σύγχρονος λυσσασμένος χρηματοοικονομικός κόσμος, αντιπροτείνοντας την καταστροφική ατομικότητα. Έτσι εξουδετερώνει την επικίνδυνη ελευθερία όπως νομίζει.
·
Ελευθερία χωρίς αυτονομία δεν υπάρχει παρά στα διαφημιστικά φυλλάδια.
Αυτός που αποφασίζει και εφαρμόζει του νόμους επάνω του, τους έχει ήδη εφαρμόσει και απέναντι στους άλλους. Αυτός είναι ο μεγάλος άθλος του.
Γιατί αλλιώς ανακαλύπτει ότι δεν γίνεται. Επαναλαμβάνει σισύφεια και κρυφά το θανατερό παιχνίδι του δόλου.
·
Αντίθετα ο λυσσασμένος αυτός κόσμος πλασάρει, παραποιεί, παρανοεί και μπερδεύει συνειδητά την αυτονομία με την ατομικότητα και το καταστροφικό της μοντέλο, των ψυχιατρείων κατ΄ οίκων. Εκεί στέλνει του ανθρώπους. Στα διαμερίσματα της μοναξιάς και στις μουγγές βόλτες μοναχικών ανθρώπων στα εμπορικά κέντρα των αχρήστων.
·
Η ατομικότητα και η αυτονομία είναι δυο θανάσιμοι εχθροί. Τίποτα λιγότερο.
Η αυτονομία είναι συλλογικότητα. Αυτό όποιος από εμάς το κατάλαβε, λυτρώθηκε. Γλύτωσε από την προπαγάνδα των διανοουμένων του γευματίζουν κρυφά ή φανερά στα εστιατόρια της εξουσίας αυτού του κόσμου, που θεωρεί τα χρηματιστήρια και την ατομικότητα, την μέγιστη απελευθέρωση του πολίτη.
·
Όμως τι είναι η ελευθερία τέλος πάντων.
Η ικανοποίηση των επιθυμιών μας, η μη ικανοποίησή τους, η κάλυψη των αναγκών μας, ή μήπως η πραγμάτωση του φαντασιακού μας.
Τι από όλα αυτά είναι σκλαβιά, τι ελευθερία, τι ελευθεριότητα, τι τρέλα.
Ποιος άραγε μπορεί να μας το απαντήσει αυτό. Ο άνθρωπος, ο πολίτης, ο καταναλωτής ή μήπως είναι ήδη περιττές τέτοιες ερωτήσεις σήμερα. Όσο όμως δύσκολο κι αν φαίνεται το ερώτημα, είμαστε αναγκασμένοι τουλάχιστον να το κατανοήσουμε αν δεν το απαντήσουμε. Αλλιώς δεν έχουμε ελπίδα.
·
Ελευθερία λένε, προκειμένου να κάμψουν κάθε φυσική και κοινωνική αντίσταση του πολίτη, είναι να διαθέτω τον εαυτό μου όπως θέλω και όπως νομίζω εγώ. Μου ανήκει ολοκληρωτικά, και κανένας δε έχει δικαίωμα να με καταπιέσει και να με χειραγωγήσει. Ακόμα και προς την καταστροφή μου. Τότε μόνο είμαι ελεύθερος.
Μια θέση που θα μπορούσε να ήταν των αγωνιστών κατά της χούντας, αν δεν την είχαν παραποιήσει ανεπαίσθητα σβήνοντας την συλλογική δράση από τα σπλάχνα της.
Τέτοια διαδίδονται από άρρωστες ψυχαναλυτικές σχολές στα υπόγεια των κοινωνιών, εκεί που η απελπισία των συντριμμένων ανθρώπων αναζητεί απεγνωσμένα λύσεις σε υποκουλτούρες και κάθε είδους σωτηριολογίες.
·
Μπορώ να κάνω χρήση ναρκωτικών όταν οι άλλοι γύρο μου τα απαγορεύουν, τα φοβούνται και τα αρνούνται, να δοκιμάζω η να γίνομαι κοινωνικός ομοφυλόφιλος όταν αυτό θεωρείται ταμπού, διαστροφή ή σχιζοφρένεια ή να κλέβω αφού ούτε θεός υπάρχει ούτε δικαιοσύνη.
Αν δε κανείς τολμήσει να αντιρρήσει σε τέτοια προκλητικά, του ανταπαντούν δασκαλεμένα με θράσος και αναίδεια, γούστο μου είναι να πεθάνω από ναρκωτικά. Τέτοια ακριβώς λέγονται! Ακούς και τρομάζεις.
·
Η προπαγάνδα θερίζει.! Διαλύει συνειδήσεις, βιολογίες, κουράγια, δεσμούς, φιλίες, οικογένειες, σχέσεις, εμπιστοσύνη, ελπίδα, αλληλεγγύη, συντροφικότητες. Μα προ πάντων αποκλείει εκ της τραγικής κατάστασης των πραγμάτων, ιδέες και κοσμοαντιλήψεις. Δηλαδή την συλλογικότητα και την κοινωνικότητα του ανθρώπου.
Οι απόψεις αυτές που κυκλοφορούν ευρέως και μοδάτα σε νέους αλλά και μεσήλικες πια, αποτυπώνουν το μακελειό στην συνείδηση των πολιτών, από την ανηλεή προπαγάνδα του ατομικισμού.
·
Ο δε ατλαντικός που πάντα μας τρόμαζε, εδώ και μερικά χρόνια μας τρομοκρατεί και μας απελπίζει ακόμη περισσότερο, μέχρι τα άκρα των αντοχών μας.
Αρπάζω ότι ωραίο έχει η ζωή και σκοτώνω χωρίς τύψεις και ελεύθερος όποιον μπαίνει εμπόδιο στον δρόμο μου. Η τελευταία εκδοχή περί απόλυτης ελευθερίας, πολύ διαδεδομένη στα σχολεία του ατλαντικού προτύπου.
·
Ελευθερία μας είναι η αρμονία του κόσμου. Η ισόνομη συνύπαρξη μαζί του, με τους άλλους και με τα όντα του.
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008
Μια διαλαθείσα παρατήρηση
Ο άνθρωπος όταν δεν έχει δίκιο φτιάχνει δίκιο.
Τόσο ανάγκη το έχει.
Κατασκευάζει ακόμα και ψευδές.
Πιο μεγάλη ανάγκη από αυτό δεν υπάρχει μέσα του.
Μάλιστα, όσο πιο άδικος είναι τόσο πιο πολύ το αναζητά.
Τόσο ανάγκη το έχει.
Κατασκευάζει ακόμα και ψευδές.
Πιο μεγάλη ανάγκη από αυτό δεν υπάρχει μέσα του.
Μάλιστα, όσο πιο άδικος είναι τόσο πιο πολύ το αναζητά.
Σάββατο 30 Αυγούστου 2008
Ένας άφοβος λαός
Προσωπικά φοβάμαι τον νόμο της πολιτείας όχι του θεού.
Έμαθα από τους προγόνους μου έτσι.
·
Στη συνέχεια οι έλληνες γίναν βυζαντινοί, και αποφάσισαν να φοβούνται το νόμο του θεού και όχι της πολιτείας τους. Εξακολούθησαν δε έτσι, και μετά την απελευθέρωσή τους από τους Τούρκους μέχρι πολύ πρόσφατα.
·
Σήμερα οι συμπατριώτες μας οι νεοέλληνες προόδευσαν ακόμη περισσότερο. Έκαναν ένα ακόμη τεράστιο άλμα.
Δεν φοβούνται ούτε τον νόμο του θεού ούτε της πολιτείας τους. Τόσο πολύ εξελίχθηκαν.
Έμαθα από τους προγόνους μου έτσι.
·
Στη συνέχεια οι έλληνες γίναν βυζαντινοί, και αποφάσισαν να φοβούνται το νόμο του θεού και όχι της πολιτείας τους. Εξακολούθησαν δε έτσι, και μετά την απελευθέρωσή τους από τους Τούρκους μέχρι πολύ πρόσφατα.
·
Σήμερα οι συμπατριώτες μας οι νεοέλληνες προόδευσαν ακόμη περισσότερο. Έκαναν ένα ακόμη τεράστιο άλμα.
Δεν φοβούνται ούτε τον νόμο του θεού ούτε της πολιτείας τους. Τόσο πολύ εξελίχθηκαν.
Τετάρτη 20 Αυγούστου 2008
Η μέτρηση του χρόνου
Η μέτρηση του χρόνου δεν σημαίνει και γνώση του.
Αντίθετα μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι σημαίνει άγνοιά του.
Το διαπιστώνει κανείς σε κορυφαίους εφευρέτες και τεχνολόγους διαστημικών ρολογιών, σε αστροφυσικούς και κοσμολόγους που δηλώνουν με δέος την άγνοιά τους για αυτόν, την ίδια στιγμή που τον μετρούν.
Η μέτρηση του χρόνου είναι κάτι άλλο επιδερμικό, έξω από την ουσία του και την σύλληψή του. Έξω από τη ζωή μας. Μια απλή οργάνωση της κοινωνίας των ανθρώπων στη γη, που ισχύει μόνο για αυτούς και που κάθε τόσο μάλιστα αλλάζει, ανάλογα με τις πολιτικές και οικονομικές επιλογές που επικρατούν.
Η βίωση του χρόνου είναι η βαθιά γνώση του. Η σκέψη γιαυτόν χωρίς μέτρηση.
Αυτή προσπορίζει σοφία στον άνθρωπο, αρμονία μέσα του και ηρεμία.
Επί πλέον, η μέτρηση του σημαίνει καταστροφή του.
Αν δεν καταστρέψω την τάξη του χρόνου, αν δεν την κάνω αταξία, δεν μπορώ να την μετρήσω. Γιατί γνωρίζουμε επιστημονικά, μόνο αφού αποδομήσουμε τα πράγματα του κόσμου. Και όταν μετράς υποχρεωτικά δεν σκέφτεσαι. Όταν όμως δεν μετράς, υποχρεωτικά βιώνεις και σκέφτεσαι. Και αυτό είναι ο χρόνος.
Αντίθετα μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι σημαίνει άγνοιά του.
Το διαπιστώνει κανείς σε κορυφαίους εφευρέτες και τεχνολόγους διαστημικών ρολογιών, σε αστροφυσικούς και κοσμολόγους που δηλώνουν με δέος την άγνοιά τους για αυτόν, την ίδια στιγμή που τον μετρούν.
Η μέτρηση του χρόνου είναι κάτι άλλο επιδερμικό, έξω από την ουσία του και την σύλληψή του. Έξω από τη ζωή μας. Μια απλή οργάνωση της κοινωνίας των ανθρώπων στη γη, που ισχύει μόνο για αυτούς και που κάθε τόσο μάλιστα αλλάζει, ανάλογα με τις πολιτικές και οικονομικές επιλογές που επικρατούν.
Η βίωση του χρόνου είναι η βαθιά γνώση του. Η σκέψη γιαυτόν χωρίς μέτρηση.
Αυτή προσπορίζει σοφία στον άνθρωπο, αρμονία μέσα του και ηρεμία.
Επί πλέον, η μέτρηση του σημαίνει καταστροφή του.
Αν δεν καταστρέψω την τάξη του χρόνου, αν δεν την κάνω αταξία, δεν μπορώ να την μετρήσω. Γιατί γνωρίζουμε επιστημονικά, μόνο αφού αποδομήσουμε τα πράγματα του κόσμου. Και όταν μετράς υποχρεωτικά δεν σκέφτεσαι. Όταν όμως δεν μετράς, υποχρεωτικά βιώνεις και σκέφτεσαι. Και αυτό είναι ο χρόνος.
Κυριακή 10 Αυγούστου 2008
Τα μεγάλα μυστικά μας
Τα μεγάλα μυστικά μας, δεν τα ομολογούμε σε κανένα. Ούτε στον εαυτό μας! Και προ πάντων σε αυτόν!
Σαν να μην συνέβησαν. Σαν να μην τα ξέρουμε. Δεν θέλουμε καν να τα θυμόμαστε για να είμαστε ασφαλείς από αυτά.
Τόσο τερατώδη είναι ακόμη και σε μας. Τα θεωρούμε οι ίδιοι, τα μεγάλα εγκλήματά μας.
·
Επιχειρηματολογούμε δε σε προκύπτουσες τυχαίες συζητήσεις εναντίον μας, ως να μην ξέρουμε τίποτα. Και φυσικά απευθυνόμαστε αποκλειστικά σε εμάς αφού οι άλλοι δεν γνωρίζουν τα μυστικά μας.
·
Έτσι αρχίζει ο περίφημος διχασμός της προσωπικότητάς μας, τόσο της ατομικής όσο και της συλλογικής. Ένας ατέλειωτος φαύλος κύκλος. Μια διαδρομή που μας οδηγεί στην κόλαση της πιο επιθετικής και καταστροφικής τρέλας. Μπορεί ένας λαός ή μία κοινωνία να λένε ψέματα στον εαυτό τους για αιώνες. Όπως οι μεγάλες γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων για παράδειγμα ή ακόμα πιο ζωντανά, ο δικός μας εμφύλιος και ο διεστραμμένος έρωτας της δεξιάς με τον άξονα.
·
Προτιμούμε λοιπόν να διχαστούμε, να αποξενωθούμε από τον ίδιο τον εαυτόν μας και να έχουμε μυστικά από αυτόν ή να σκιαμαχούμε με ένα άλλο πλάσμα που αναγκαστικά κατασκευάζουμε μέσα μας, έναν άλλο ανεξήγητο τάχα εαυτό, πιο συνήθως τον δύστυχο τον διάολο όπως ονομάζουμε αυτή την απελπισμένη επινόησή μας, στον οποίο σαν άτομα και σαν σύνολα έχουμε φορτώσει όλα τα εγκλήματα του είδους μας, προκειμένου να αποφύγουμε την παραδοχή των μυστικών μας, την παραδοχή της ιστορίας μας.
·
Όμως έτσι μαθαίνουμε τον σοφισμό αυτοδίδακτα, με τεράστιες τελικές συνέπειες στη συνέχεια στον πολιτικό και κοινωνικό χώρο, αφού μεταφέρουμε εκεί σιγά-σιγά αυτή την δειλή και άρρωστη ατομική ψυχολογία και λογική μας. Και αυτό είναι ολέθριο. Φτάνουμε τότε η μια ομάδα να κρύβει την ιστορική αλήθεια από την άλλη στρεβλώνοντας στο έπακρο τον ατομικό και συλλογικό βίο.
·
Αλλά αυτή η απίστευτη στρεβλωτική πορεία μας, που αρνιόμαστε τον εαυτό μας και την κοινωνία μας, δείχνει κάτι άλλο. Την ανάγκη του ανθρώπου να ζει στο φως της ημέρας. Εκεί όπου είναι ο εαυτός του αδίχαστος, συμφιλιωμένος και ισορροπημένος με τον εαυτό του και με τους άλλους που τόσο ανάγκη έχει, και εξ αιτίας των οποίων αναγκάζεται να αποφύγει τον εαυτό του για να είναι συμβατός μαζί τους.
·
Διότι κανένα έγκλημα δεν είναι τόσο ανυπόφορο τόσο μεγάλο από αυτό που κρύβουμε. Όταν γίνει φανερό, αυτόματα χάνει τις μυθικές του διαστάσεις και παίρνει τις κανονικές του στην ιστορία, στην κοινωνία, στην ψυχολογία μας.
Σαν να μην συνέβησαν. Σαν να μην τα ξέρουμε. Δεν θέλουμε καν να τα θυμόμαστε για να είμαστε ασφαλείς από αυτά.
Τόσο τερατώδη είναι ακόμη και σε μας. Τα θεωρούμε οι ίδιοι, τα μεγάλα εγκλήματά μας.
·
Επιχειρηματολογούμε δε σε προκύπτουσες τυχαίες συζητήσεις εναντίον μας, ως να μην ξέρουμε τίποτα. Και φυσικά απευθυνόμαστε αποκλειστικά σε εμάς αφού οι άλλοι δεν γνωρίζουν τα μυστικά μας.
·
Έτσι αρχίζει ο περίφημος διχασμός της προσωπικότητάς μας, τόσο της ατομικής όσο και της συλλογικής. Ένας ατέλειωτος φαύλος κύκλος. Μια διαδρομή που μας οδηγεί στην κόλαση της πιο επιθετικής και καταστροφικής τρέλας. Μπορεί ένας λαός ή μία κοινωνία να λένε ψέματα στον εαυτό τους για αιώνες. Όπως οι μεγάλες γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων για παράδειγμα ή ακόμα πιο ζωντανά, ο δικός μας εμφύλιος και ο διεστραμμένος έρωτας της δεξιάς με τον άξονα.
·
Προτιμούμε λοιπόν να διχαστούμε, να αποξενωθούμε από τον ίδιο τον εαυτόν μας και να έχουμε μυστικά από αυτόν ή να σκιαμαχούμε με ένα άλλο πλάσμα που αναγκαστικά κατασκευάζουμε μέσα μας, έναν άλλο ανεξήγητο τάχα εαυτό, πιο συνήθως τον δύστυχο τον διάολο όπως ονομάζουμε αυτή την απελπισμένη επινόησή μας, στον οποίο σαν άτομα και σαν σύνολα έχουμε φορτώσει όλα τα εγκλήματα του είδους μας, προκειμένου να αποφύγουμε την παραδοχή των μυστικών μας, την παραδοχή της ιστορίας μας.
·
Όμως έτσι μαθαίνουμε τον σοφισμό αυτοδίδακτα, με τεράστιες τελικές συνέπειες στη συνέχεια στον πολιτικό και κοινωνικό χώρο, αφού μεταφέρουμε εκεί σιγά-σιγά αυτή την δειλή και άρρωστη ατομική ψυχολογία και λογική μας. Και αυτό είναι ολέθριο. Φτάνουμε τότε η μια ομάδα να κρύβει την ιστορική αλήθεια από την άλλη στρεβλώνοντας στο έπακρο τον ατομικό και συλλογικό βίο.
·
Αλλά αυτή η απίστευτη στρεβλωτική πορεία μας, που αρνιόμαστε τον εαυτό μας και την κοινωνία μας, δείχνει κάτι άλλο. Την ανάγκη του ανθρώπου να ζει στο φως της ημέρας. Εκεί όπου είναι ο εαυτός του αδίχαστος, συμφιλιωμένος και ισορροπημένος με τον εαυτό του και με τους άλλους που τόσο ανάγκη έχει, και εξ αιτίας των οποίων αναγκάζεται να αποφύγει τον εαυτό του για να είναι συμβατός μαζί τους.
·
Διότι κανένα έγκλημα δεν είναι τόσο ανυπόφορο τόσο μεγάλο από αυτό που κρύβουμε. Όταν γίνει φανερό, αυτόματα χάνει τις μυθικές του διαστάσεις και παίρνει τις κανονικές του στην ιστορία, στην κοινωνία, στην ψυχολογία μας.
Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008
Περί σάτιρας
Καθώς οι πολιτικές και οι κοινωνικές συγκρούσεις πληθαίνουν και γιγαντώνονται, καθώς αλλάζουν φύλο και συμπεριφορές οι καιροί μας, καθώς παραδίδεται μέχρι εμετού ο εαυτός μας στις ιδεολογίες της σωτηριολογίας και τις θρησκείες του κέρδους, και διευρύνεται αφάνταστα ο κύκλος της αρπαγής και του πλιάτσικου, αυξάνουν και οι σατιριζόμενοι μαζί και τα παράπονά τους, για την άδικη όπως λένε πάντα καυστικότητα της σάτιρας.
·
Το ερώτημα που απαντάει σε διαχρονικές τέτοιες απορίες, είναι: γιατί αλήθεια δεν κάνουμε σάτιρα σε κάποιους και κάνουμε σε κάποιους άλλους; Και μάλιστα δεν περνάει καν από το μυαλό μας να τους βάλουμε στο στόχαστρο της.
Γιατί απλούστατα δεν προκαλούν την κοινωνία.
·
Σατιρίζουμε μόνο αμυνόμενοι, αυτούς που μας απειλούν, που μας λένε ψέματα, που μας κοροϊδεύουν, μας εξαπατούν, μας προκαλούν με την χλιδή τους, τις κομπίνες τους, τις κλεψιές τους, την βία τους, τον τρόπο ζωής τους, τη βλακεία τους, την εξυπνάδα τους, την υποκρισία τους, την χυδαιότητά τους, τον εκφυλισμό τους, την γλώσσα τους, την λογική τους, την αισθητική τους και πάει λέγοντας.
·
Η σάτιρα είναι το αντίδοτο της πρόκλησης. Η εξουδετέρωσή της. Η ίδια είναι πάντα ύστερη. Αντιδρά σε ότι προσπαθεί να πνίξει την ζωή. Πολιτικός λόγος είναι, που αμύνεται μέσα από την τέχνη και τον κοινό λόγο της καθημερινότητας των ανθρώπων, που αντιτίθεται και αντιδρά στην πολιτική αυθαιρεσία και αμετροέπεια.
·
Αλλά αυτό απαντά σε όσους λένε ότι, η σάτιρα δεν έχει όρια και μπορεί να σατιρίζει τους πάντες και τα πάντα. Αυτό όμως είναι μόνο ένα θεωρητικό λέξημα και δεν ισχύει στην πραγματικότητα. Αφού δεν έχει ούτε νόημα ούτε ενδιαφέρον να σατιρίσεις κάποιον άνθρωπο που δεν προκαλεί. Επίσης, όταν η ίδια δεν γεννά και επαναλαμβάνεται, ή όταν χάνει τα αντικείμενά της από τον κοινωνικό ορίζοντα, όταν δεν μπορεί να σατιρίσει, τότε έρχονται τα όρια και γι αυτήν. Τότε σατιρίζει τον εαυτό της και δεν το καταλαβαίνει. Τότε γελάμε ή θλιβόμαστε με την ίδια την σάτιρα και όχι με τους σατιριζόμενους και αυτά που λέει, γιατί δεν τα καταφέρνει.
·
Επί πλέον και κυρίως, η σάτιρα οφείλει να είναι δίκαιη. Αυτό προ πάντων! Να είναι η ίδια το δίκαιο. Αν δεν το κάνει αυτό, αν εργαλειοποιηθεί από εντεταλμένους καλλιτέχνες και μπει στην υπηρεσία πολιτικών και κυβερνητικών, όχι μόνο δεν θα γελάει κανείς, αλλά θα καταρρεύσει η ίδια αυτομάτως. Θα κατέβει το έργο σε δυό μέρες.
·
Αν την φιλοσοφήσει κανείς, προσπαθώντας να δει από μακριά τι κάνει, θα διαπιστώσει ότι είναι μια νόρμα, ένας κανόνας του λόγου. Που και αυτός με την σειρά του προστατεύει και προσέχει άλλες αξίες και άλλους νόμους και κανόνες της κοινωνίας και της φύσης. Την σάτιρα δεν την ανακαλύψαμε εμείς ή οι καλλιτέχνες. Ούτε κάποιοι μεγάλοι θεατράνθρωποι ή οι κλασσικοί της κωμωδίας. Είναι εγγενώς υπάρχουσα μέσα μας, σύμφυτη ανάγκη ισορροπίας της καθημερινότητας της κοινωνίας, των αρχών της και των θεσμίσεών της.
·
Τέλος όταν κάποτε η σάτιρα δεν ικανοποιεί, και δεν γελά πλέον κανείς μαζί της, όσο πετυχημένη και ικανή αν εμφανίζεται καλλιτεχνικά, τότε σημαίνει ότι η κοινωνία αυτή πρέπει να περάσει στην τραγωδία. Και τραγωδία χωρίς βία δεν υπάρχει.
·
Το ερώτημα που απαντάει σε διαχρονικές τέτοιες απορίες, είναι: γιατί αλήθεια δεν κάνουμε σάτιρα σε κάποιους και κάνουμε σε κάποιους άλλους; Και μάλιστα δεν περνάει καν από το μυαλό μας να τους βάλουμε στο στόχαστρο της.
Γιατί απλούστατα δεν προκαλούν την κοινωνία.
·
Σατιρίζουμε μόνο αμυνόμενοι, αυτούς που μας απειλούν, που μας λένε ψέματα, που μας κοροϊδεύουν, μας εξαπατούν, μας προκαλούν με την χλιδή τους, τις κομπίνες τους, τις κλεψιές τους, την βία τους, τον τρόπο ζωής τους, τη βλακεία τους, την εξυπνάδα τους, την υποκρισία τους, την χυδαιότητά τους, τον εκφυλισμό τους, την γλώσσα τους, την λογική τους, την αισθητική τους και πάει λέγοντας.
·
Η σάτιρα είναι το αντίδοτο της πρόκλησης. Η εξουδετέρωσή της. Η ίδια είναι πάντα ύστερη. Αντιδρά σε ότι προσπαθεί να πνίξει την ζωή. Πολιτικός λόγος είναι, που αμύνεται μέσα από την τέχνη και τον κοινό λόγο της καθημερινότητας των ανθρώπων, που αντιτίθεται και αντιδρά στην πολιτική αυθαιρεσία και αμετροέπεια.
·
Αλλά αυτό απαντά σε όσους λένε ότι, η σάτιρα δεν έχει όρια και μπορεί να σατιρίζει τους πάντες και τα πάντα. Αυτό όμως είναι μόνο ένα θεωρητικό λέξημα και δεν ισχύει στην πραγματικότητα. Αφού δεν έχει ούτε νόημα ούτε ενδιαφέρον να σατιρίσεις κάποιον άνθρωπο που δεν προκαλεί. Επίσης, όταν η ίδια δεν γεννά και επαναλαμβάνεται, ή όταν χάνει τα αντικείμενά της από τον κοινωνικό ορίζοντα, όταν δεν μπορεί να σατιρίσει, τότε έρχονται τα όρια και γι αυτήν. Τότε σατιρίζει τον εαυτό της και δεν το καταλαβαίνει. Τότε γελάμε ή θλιβόμαστε με την ίδια την σάτιρα και όχι με τους σατιριζόμενους και αυτά που λέει, γιατί δεν τα καταφέρνει.
·
Επί πλέον και κυρίως, η σάτιρα οφείλει να είναι δίκαιη. Αυτό προ πάντων! Να είναι η ίδια το δίκαιο. Αν δεν το κάνει αυτό, αν εργαλειοποιηθεί από εντεταλμένους καλλιτέχνες και μπει στην υπηρεσία πολιτικών και κυβερνητικών, όχι μόνο δεν θα γελάει κανείς, αλλά θα καταρρεύσει η ίδια αυτομάτως. Θα κατέβει το έργο σε δυό μέρες.
·
Αν την φιλοσοφήσει κανείς, προσπαθώντας να δει από μακριά τι κάνει, θα διαπιστώσει ότι είναι μια νόρμα, ένας κανόνας του λόγου. Που και αυτός με την σειρά του προστατεύει και προσέχει άλλες αξίες και άλλους νόμους και κανόνες της κοινωνίας και της φύσης. Την σάτιρα δεν την ανακαλύψαμε εμείς ή οι καλλιτέχνες. Ούτε κάποιοι μεγάλοι θεατράνθρωποι ή οι κλασσικοί της κωμωδίας. Είναι εγγενώς υπάρχουσα μέσα μας, σύμφυτη ανάγκη ισορροπίας της καθημερινότητας της κοινωνίας, των αρχών της και των θεσμίσεών της.
·
Τέλος όταν κάποτε η σάτιρα δεν ικανοποιεί, και δεν γελά πλέον κανείς μαζί της, όσο πετυχημένη και ικανή αν εμφανίζεται καλλιτεχνικά, τότε σημαίνει ότι η κοινωνία αυτή πρέπει να περάσει στην τραγωδία. Και τραγωδία χωρίς βία δεν υπάρχει.
Κυριακή 20 Ιουλίου 2008
Ο Πόπερ και ο Πλάτωνας
Ο άγγλος επιστημολόγος και φιλόσοφος Καρλ Πόπερ στο περίφημο βιβλίο του Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της, κατακεραυνώνει τον Πλάτωνα για την προστατευμένη κοινωνία που προτείνει στην Πολιτεία και τους Νόμους του. Μέχρι φασιστική! την αποκαλεί καθώς και τον ίδιο.
·
Δεν πρόλαβε την παγκοσμιοποίηση, να ζήσει την ανοιχτότερη κοινωνία όλων των εποχών, για να μάθει τι γνώριζε και τι φοβόταν ο Πλάτωνας. Τι είχε διαφύγει ολωσδιόλου από την σκέψη του νεότερου διανοητή.
Ότι το ανοιχτό και εάν παρανοίξει γίνεται κλειστό, το ακριβώς αντίθετό του.
Πως γίνεται αυτό; Επεκτείνεται ασταμάτητα γεμίζοντας διαρκώς το γύρο του. Κατακλύζει τα πάντα με τον εαυτό του και κατακλύζεται από τον εαυτό του.
·
Έτσι δεν ανανεώνεται, δεν ανασαίνει, γίνεται ίδιο παντού, τελματώνει.
Οι λίγες φυσικές ποικιλίες και διαφορές που διαθέτει, δεν του φτάνουν πια για να γεμίσει έναν τόσο μεγάλο χώρο. Χάνονται μέσα στην απεραντοσύνη αυτού που διαρκώς κατακτά, ως να μην υπάρχουν.
Η ποικιλία για να υπάρξει χρειάζεται την απεραντοσύνη της ποικιλίας και όχι του ίδιου.
·
Το άλλο πάλι, γίνεται ίδιο με αυτό που το κατακτά. Για να παραμείνει άλλο πρέπει να μην κατακτηθεί. Χάνει κι αυτό τις διαφορές του, τις ποικιλίες του, την ταυτότητα του, ομογενοποιείται από αυτό που το κατακλύζει, που επεκτείνεται ασταμάτητα πάνω στο σώμα του. Γίνεται αποίκιλο, αδιάφορο, γίνεται ένα με τον κατακτητή του. Γίνεται το ίδιο. Δηλαδή καταλήγουν και τα δύο μαζί ένα κλειστό σύστημα από ανοιχτά που ήταν πριν.
·
Φαντασθείτε έναν ατέλειωτο ωκεανό ή μια απέραντη έρημο που δεν τελειώνουν πουθενά και επί πλέον μεγαλώνουν ακατάπαυστα. Σε όποιο γεωγραφικό σημείο κι αν βρισκόμαστε βλέπουμε το ίδιο και αισθανόμαστε το ίδιο. Ο κόσμος, Αθήνα, Πεκίνο, Ρώμη, Μεξικό, Νέα
Υόρκη γίνονται όλα ένα. Μετακινούμαστε συνέχεια και δεν αλλάζει τίποτα, βρισκόμαστε διαρκώς στο ίδιο μέρος. Ένας πραγματικός ξυπνητός εφιάλτης.
·
Δεν πρόλαβε την παγκοσμιοποίηση, να ζήσει την ανοιχτότερη κοινωνία όλων των εποχών, για να μάθει τι γνώριζε και τι φοβόταν ο Πλάτωνας. Τι είχε διαφύγει ολωσδιόλου από την σκέψη του νεότερου διανοητή.
Ότι το ανοιχτό και εάν παρανοίξει γίνεται κλειστό, το ακριβώς αντίθετό του.
Πως γίνεται αυτό; Επεκτείνεται ασταμάτητα γεμίζοντας διαρκώς το γύρο του. Κατακλύζει τα πάντα με τον εαυτό του και κατακλύζεται από τον εαυτό του.
·
Έτσι δεν ανανεώνεται, δεν ανασαίνει, γίνεται ίδιο παντού, τελματώνει.
Οι λίγες φυσικές ποικιλίες και διαφορές που διαθέτει, δεν του φτάνουν πια για να γεμίσει έναν τόσο μεγάλο χώρο. Χάνονται μέσα στην απεραντοσύνη αυτού που διαρκώς κατακτά, ως να μην υπάρχουν.
Η ποικιλία για να υπάρξει χρειάζεται την απεραντοσύνη της ποικιλίας και όχι του ίδιου.
·
Το άλλο πάλι, γίνεται ίδιο με αυτό που το κατακτά. Για να παραμείνει άλλο πρέπει να μην κατακτηθεί. Χάνει κι αυτό τις διαφορές του, τις ποικιλίες του, την ταυτότητα του, ομογενοποιείται από αυτό που το κατακλύζει, που επεκτείνεται ασταμάτητα πάνω στο σώμα του. Γίνεται αποίκιλο, αδιάφορο, γίνεται ένα με τον κατακτητή του. Γίνεται το ίδιο. Δηλαδή καταλήγουν και τα δύο μαζί ένα κλειστό σύστημα από ανοιχτά που ήταν πριν.
·
Φαντασθείτε έναν ατέλειωτο ωκεανό ή μια απέραντη έρημο που δεν τελειώνουν πουθενά και επί πλέον μεγαλώνουν ακατάπαυστα. Σε όποιο γεωγραφικό σημείο κι αν βρισκόμαστε βλέπουμε το ίδιο και αισθανόμαστε το ίδιο. Ο κόσμος, Αθήνα, Πεκίνο, Ρώμη, Μεξικό, Νέα
Υόρκη γίνονται όλα ένα. Μετακινούμαστε συνέχεια και δεν αλλάζει τίποτα, βρισκόμαστε διαρκώς στο ίδιο μέρος. Ένας πραγματικός ξυπνητός εφιάλτης.
Τρίτη 15 Ιουλίου 2008
Οι κηδείες του πολιτισμού
Δεν έχουμε καιρό να θάψουμε τους νεκρούς μας.
Ούτε να τους κλάψουμε.
Η ανάπτυξη χρειάζεται αυτόν τον χρόνο δικό της.
·
Τα κοινωνικά πρωτόκολλα έχουν αλλάξει μαζί με τις ταχύτητες της αγοράς.
Τα πολιτισμικά καταρρέουν ένα-ένα. Γίνονται φάρσες του εαυτού τους.
Εξ άλλου τα δάκρυα και οι σπαραγμοί είναι απολίτιστοι.
Οι κηδείες οφείλουν να προσαρμοστούν και αυτές όπως όλα.
·
Όλα γίνονται γρήγορα. Τα πάντα συνωμοτούν να μην αισθανθείς.
Δεν πιστεύεις αυτό που συμβαίνει. Ωσάν η κηδεία να μην αφορά το αγαπημένο σου πρόσωπο. Σαν να βλέπουμε όνειρο. Παρευρισκόμαστε ως ξένοι, περαστικοί στις κηδείες των δικών μας ανθρώπων.
Και εγώ θέλω να κλαίω τους φίλους μου.
Ούτε να τους κλάψουμε.
Η ανάπτυξη χρειάζεται αυτόν τον χρόνο δικό της.
·
Τα κοινωνικά πρωτόκολλα έχουν αλλάξει μαζί με τις ταχύτητες της αγοράς.
Τα πολιτισμικά καταρρέουν ένα-ένα. Γίνονται φάρσες του εαυτού τους.
Εξ άλλου τα δάκρυα και οι σπαραγμοί είναι απολίτιστοι.
Οι κηδείες οφείλουν να προσαρμοστούν και αυτές όπως όλα.
·
Όλα γίνονται γρήγορα. Τα πάντα συνωμοτούν να μην αισθανθείς.
Δεν πιστεύεις αυτό που συμβαίνει. Ωσάν η κηδεία να μην αφορά το αγαπημένο σου πρόσωπο. Σαν να βλέπουμε όνειρο. Παρευρισκόμαστε ως ξένοι, περαστικοί στις κηδείες των δικών μας ανθρώπων.
Και εγώ θέλω να κλαίω τους φίλους μου.
Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008
Περί πολιτισμών
Πολιτισμός είναι μόνο πως μοιράζονται τα αγαθά.
Τίποτα άλλο. Μα τίποτα στα αλήθεια.
Όλοι οι άλλοι ορισμοί που δίναμε διαχρονικά ήταν οι ενοχές μας. Οι υπεκφυγές μας. Ήταν όλοι ψευδείς. Και το ξέραμε όταν ακόμη τους συντάσσαμε στο μυαλό μας. Σπουδαίοι άνθρωποι από μας, οι επιφανέστεροι, οι διάνοιες και οι διανοητές, απαντούσαμε περιφερειακά, αποπροσανατολιστικά για μας τους ίδιους, από τα αντίθετα, τα θετικά, από τις λεπτομέρειες, με δευτερεύοντα και τριτεύοντα παραδείγματα αγχωμένα, με ελεημοσύνες του λόγου για τους πεινασμένους.
Να αποδείξουμε ότι φτιάξαμε καλό κόσμο, καλλίτερο από αυτόν που παραλάβαμε, πως τρώμε με κουτάλι πια, πως μάθαμε να πλένουμε τα δόντια μας.
Το τραίνο! ο ηλεκτρισμός! το αεροπλάνο! το καλοριφέρ! το ασανσέρ! Το ψυγείο! Οι δρόμοι! Τα τεράστια κτήρια! Τα κομπιούτερ! Οι δορυφόροι και τα διαστημόπλοια! Οι τεχνητές λίμνες! Τα φράγματα! λέγαμε.
Μέχρι που λιώσαν οι πάγοι στους πόλους. Τότε καταλάβαμε όλοι ότι δεν υπήρχαν θετικά. Ούτε ένα. Ήταν όλα μαϊμουδιές της οικονομίας. Φτιαχτός, στημένος πολιτισμός για να βγάλει μόνο χρήμα. Ένα σκηνικό, ένα διακοσμητικό, ένα φτιασίδωμα ενός νεκρού πλανήτη. Τίποτα άλλο. Λίγο αργότερα κάναν τον Αμαζόνιο οικόπεδα. Ήταν όλα ένα στημένο παιχνίδι λόγου, επιχειρημάτων και επιχειρηματιών. Σε μας εδώ βγαίνουν ακόμα στα βραδινά και μας νουθετούν να μην δαιμονοποιούμε το κέρδος. Τώρα πιά, που καταρρέουν όλα από το κέρδος. Οι Τσέτες της ενημέρωσης.
Από αυτό μόνο κρίνεται ένας πολιτισμός και καθόλου από τα θεαματικά του και τα κατασκευάσματά του. Μια κοινωνία είναι πολιτισμένη ή απολίτιστη, από τον τρόπο μόνο που μοιράζει τα υλικά αγαθά.
Η λέξη πολιτισμός θυμίζει την λέξη δημοκρατία. Έχουν την ίδια ακριβώς στρεβλωμένη και θλιβερή ιστορία. Και το τελευταίο αυταρχικό καθεστώς, βαφτίζεται δημοκρατία. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε τον όρο πολιτισμός ως θετικό, για να έχουμε μια κοινή τουλάχιστον γλωσσική συνεννόηση μεταξύ μας, θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τα πράγματα. Γιατί πολιτισμός σημαίνει ακόμη και μη ανάπτυξη. Σας διέφυγε. Σημαίνει και μη πολιτισμός περαιτέρω. Κι αυτό σας διέφυγε. Ή και γκρέμισμα παλιών χρηματοαναπτυξιακών πολιτισμών. Που να το ακούσουν αυτό οι έμποροι.
Όσο πιο πολιτισμένη είναι μια κοινωνία, τόσο πιο άδικη είναι.
Καταντήσαμε να μην το λέω εγώ και εσείς, αλλά ο ΟΗΕ. Το σημαντικότερο όργανο του πολιτισμού, ο εκπρόσωπός του. Μας ενοχλεί και μας ντροπιάζει να θυμόμαστε ότι όσο πιο βαθιά πάμε πίσω στον χρόνο, τόσο πιο δίκαια οι κοινωνίες μοίραζαν τα αγαθά τους.
Αυτό είναι που καταλάβαμε όλοι σήμερα, μετά δυο αιώνες δραστήριου και ακάματου πολιτισμού. Και ο τελευταίος του πλανήτη.
Όταν το πετρέλαιο φτάνει στα ύψη, αυτό είναι πολιτισμός.
Λυπάμαι, δεν θα βρείτε πιο αληθή και αντιπροσωπευτικότερο ορισμό του πολιτισμού μας, από αυτόν. Είμαστε ήδη σε αδιέξοδο, αν επιμείνετε στην υποστήριξη του πολιτισμού μας. Εσείς αλήθεια τι πιστεύετε επ αυτού, ότι πολιτισμός είναι ένας ουρανοξύστης, ένα κινητό τηλέφωνο κάτι άλλο ή να τηρούνται οι νόμοι της πολιτείας. Δύσκολο ερώτημα, κατανοώ. Ειδικά για καταναλωτές.
Ο πολιτισμός αυτός είναι για ανθρωπομαϊμούδες. Είναι το γνησιότερο διμηούργημά τους. Η τιμή του ψωμιού λέει ανεβαίνει και πεθαίνουν κατά χιλιάδες, γιατί μέσα σε τέσσερις τοίχους κάποιοι κραυγάζουν αριθμούς, και βγαίνει μια τιμή. Μόνο ανθρωπομαϊμούδες μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο. Τα χρηματιστήρια είναι η δαιμονοποίηση της ζωής και της φύσης της. Αυτός ο πολιτισμός γεννά μόνο χρηματιστήρια. Αυτό είναι το απόγειό του.
Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008
Ποικιλία και πολυπλοκότητα
Όσο αυξάνει η πολυπλοκότητα, τόσο αυξάνει η τρέλα.
Άλλο τόσο δε και η κούραση της μνήμης μας, έως την εξασθένηση και την εξουδετέρωσή της.
Αντιλαμβανόμαστε κάποτε να μην αντέχουμε άλλο, αφού το κεφάλι μας είναι γεμάτο ασφυκτικά, υπερχειλισμένο κυριολεκτικά από άχρηστες γνώσεις και μνήμες για την ζωή μας. Και ομιλούμε εδώ για γνώσεις που δεν είναι καν επιστημονικές (αν και μπαίνουν και αυτές στο στόχαστρο πλέον της κοινωνικής και ιστορικής απορίας και κριτικής), αλλά επιχειρηματικές καθαρά.
Ανταγωνιστικές πολυεθνικές, που παράγουν την δική τους επιχειρησιακή γνώση με κώδικες διαφορετικούς από του άλλους ανταγωνιστές, για την αστυνόμευση των αγοράς και των συμφερόντων τους.
Η ιεράρχησης των σημαντικών από τα ασήμαντα της ζωής, είναι επιβεβλημένη για την προστασία της ψυχολογικής και πνευματικής μας τάξης και αντοχής.
Καθώς σήμερα, όλα εξισώνονται προπαγανδιζόμενα ως εξ ίσου σπουδαία με τα σπουδαία, ως εξ ίσου αναγκαία με τα αναγκαία, όπως τα καλλυντικά με το ρύζι και το ψωμί ή τα ηλεκτρονικά με την υγεία και το νερό, αποτέλεσμα της έκρηξης ενός αδιανόητου οικονομισμού της εποχής μας.
·
Ο άνθρωπος πάντα μπέρδευε την ακίνδυνη ζωοδότρα ποικιλία της φύσης, με την δική του επικίνδυνη κοινωνική, οικονομική και επιστημονική πολυπλοκότητα. Την γραφειοκρατία, τις δαιδαλώδεις δομές της εξουσίας, τον αδιαπέραστο λαβύρινθο των συμφερόντων, το πολυσχιδές ηλεκτρονικό ή άλλο τεχνικό θαύμα.
Αυτά τα δύο είναι θανάσιμοι εχθροί. Απλά δεν φαίνονται, γιαυτό και μας μπερδεύουν. Η ποσότητα που διακρίνει και τα δυο, είναι αυτό που εξαπατά.
Γιατί η ποικιλία δεν είναι ποτέ ποσότητα, παρά ποικιλία. Αυτό δεν μπορεί να καταλάβει ο μεταμοντέρνος άνθρωπος.
·
Η μια ΄΄ποσότητα΄΄ της φύσης είναι παραμυθένια και πάντα χρήσιμη, η άλλη της τεχνολογίας είναι κυρίως άχρηστη και μας αρρωσταίνει.
Η πολυπλοκότητα είναι γέννημα του δολιευμένου νομικού και οικονομικού κόσμου που στήσαμε.
·
Γιατί οι εφευρέτες και λοιποί, γνωρίζουν άριστα ότι δεν ανακαλύπτουν ένα ηλεκτρόνημα ή άλλο μηχάνευμα για να λιγοστεύσουν τον κόπο των εργαζομένων ή για να καλυτερεύσουν την ζωή της ανθρωπότητας ή να διατηρήσουν τον πλανήτη, παρά για να προσφέρουν μια λύση στον παραγγελιοδόχο, να κάνει την δουλειά του χωρίς καθόλου εργάτες. Είναι πλέον κοινό μυστικό τι δουλειά κάνει ο καθείς μας. Έτσι το σύνολο σύστημα, κοινωνικό και τεχνολογικοεπιστημονικό, πολυπλοκεύει ακατάπαυστα. Γίνεται όλο και πιο ανεξήγητο, ανεξέλεγκτο, τερατώδες και αβίωτο.
Άλλο τόσο δε και η κούραση της μνήμης μας, έως την εξασθένηση και την εξουδετέρωσή της.
Αντιλαμβανόμαστε κάποτε να μην αντέχουμε άλλο, αφού το κεφάλι μας είναι γεμάτο ασφυκτικά, υπερχειλισμένο κυριολεκτικά από άχρηστες γνώσεις και μνήμες για την ζωή μας. Και ομιλούμε εδώ για γνώσεις που δεν είναι καν επιστημονικές (αν και μπαίνουν και αυτές στο στόχαστρο πλέον της κοινωνικής και ιστορικής απορίας και κριτικής), αλλά επιχειρηματικές καθαρά.
Ανταγωνιστικές πολυεθνικές, που παράγουν την δική τους επιχειρησιακή γνώση με κώδικες διαφορετικούς από του άλλους ανταγωνιστές, για την αστυνόμευση των αγοράς και των συμφερόντων τους.
Η ιεράρχησης των σημαντικών από τα ασήμαντα της ζωής, είναι επιβεβλημένη για την προστασία της ψυχολογικής και πνευματικής μας τάξης και αντοχής.
Καθώς σήμερα, όλα εξισώνονται προπαγανδιζόμενα ως εξ ίσου σπουδαία με τα σπουδαία, ως εξ ίσου αναγκαία με τα αναγκαία, όπως τα καλλυντικά με το ρύζι και το ψωμί ή τα ηλεκτρονικά με την υγεία και το νερό, αποτέλεσμα της έκρηξης ενός αδιανόητου οικονομισμού της εποχής μας.
·
Ο άνθρωπος πάντα μπέρδευε την ακίνδυνη ζωοδότρα ποικιλία της φύσης, με την δική του επικίνδυνη κοινωνική, οικονομική και επιστημονική πολυπλοκότητα. Την γραφειοκρατία, τις δαιδαλώδεις δομές της εξουσίας, τον αδιαπέραστο λαβύρινθο των συμφερόντων, το πολυσχιδές ηλεκτρονικό ή άλλο τεχνικό θαύμα.
Αυτά τα δύο είναι θανάσιμοι εχθροί. Απλά δεν φαίνονται, γιαυτό και μας μπερδεύουν. Η ποσότητα που διακρίνει και τα δυο, είναι αυτό που εξαπατά.
Γιατί η ποικιλία δεν είναι ποτέ ποσότητα, παρά ποικιλία. Αυτό δεν μπορεί να καταλάβει ο μεταμοντέρνος άνθρωπος.
·
Η μια ΄΄ποσότητα΄΄ της φύσης είναι παραμυθένια και πάντα χρήσιμη, η άλλη της τεχνολογίας είναι κυρίως άχρηστη και μας αρρωσταίνει.
Η πολυπλοκότητα είναι γέννημα του δολιευμένου νομικού και οικονομικού κόσμου που στήσαμε.
·
Γιατί οι εφευρέτες και λοιποί, γνωρίζουν άριστα ότι δεν ανακαλύπτουν ένα ηλεκτρόνημα ή άλλο μηχάνευμα για να λιγοστεύσουν τον κόπο των εργαζομένων ή για να καλυτερεύσουν την ζωή της ανθρωπότητας ή να διατηρήσουν τον πλανήτη, παρά για να προσφέρουν μια λύση στον παραγγελιοδόχο, να κάνει την δουλειά του χωρίς καθόλου εργάτες. Είναι πλέον κοινό μυστικό τι δουλειά κάνει ο καθείς μας. Έτσι το σύνολο σύστημα, κοινωνικό και τεχνολογικοεπιστημονικό, πολυπλοκεύει ακατάπαυστα. Γίνεται όλο και πιο ανεξήγητο, ανεξέλεγκτο, τερατώδες και αβίωτο.
Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008
Νόμος θεού ή ανθρώπων ;
Ο νόμος της πολιτείας και εφόσον αυτός λειτουργεί και εφαρμόζεται, συμφιλιώνει με έναν καταλυτικό και λυτρωτικό τρόπο τον ένθεο και τον άθεο, αφού ζητάει κοινή και εξ ίσου υπακοή σε αυτόν.
Ισορροπεί την μεταφυσική ανάγκη και την θέτει στη σωστή της διάσταση και απαίτηση, προφυλάσσοντας και την ίδια από θρησκευτικές εξαλλοσύνες απελπισμένης αναζήτησης του δικαίου, αφού αυτό και ο νόμος του λειτουργούν μέσα στην κοινωνία.
Έτσι μόνο μια πολιτεία μπορεί να ισορροπήσει και να αρμονίσει τη ζωή και τις σχέσεις των πολιτών της. Με την χωρίς εξαιρέσεις επιβολή των νόμων.
·
Ο θεϊκός νόμος αντίθετα δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα δικαίου, αφού ο θεός δεν επιβάλλει ποτέ τους νόμους του, αλλά τους αφήνει στο έλεος στην ευχέρεια και στην καλή ή κακή διάθεση των πολιτών. Εδώ δεν υπάρχει κανείς να επιβάλλει το νόμο παρά τα ατομικά συμφέροντα του καθενός.
Εξ άλλου ιστορικά, ο νόμος του θεού σημαίνει δεν λειτουργεί ο νόμος της πολιτείας. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρχει νόμος θεού. Νόμος του θεού σημαίνει ότι η κοινωνία κατακλύζεται από την αδικία και την απελπισία.
Ισορροπεί την μεταφυσική ανάγκη και την θέτει στη σωστή της διάσταση και απαίτηση, προφυλάσσοντας και την ίδια από θρησκευτικές εξαλλοσύνες απελπισμένης αναζήτησης του δικαίου, αφού αυτό και ο νόμος του λειτουργούν μέσα στην κοινωνία.
Έτσι μόνο μια πολιτεία μπορεί να ισορροπήσει και να αρμονίσει τη ζωή και τις σχέσεις των πολιτών της. Με την χωρίς εξαιρέσεις επιβολή των νόμων.
·
Ο θεϊκός νόμος αντίθετα δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα δικαίου, αφού ο θεός δεν επιβάλλει ποτέ τους νόμους του, αλλά τους αφήνει στο έλεος στην ευχέρεια και στην καλή ή κακή διάθεση των πολιτών. Εδώ δεν υπάρχει κανείς να επιβάλλει το νόμο παρά τα ατομικά συμφέροντα του καθενός.
Εξ άλλου ιστορικά, ο νόμος του θεού σημαίνει δεν λειτουργεί ο νόμος της πολιτείας. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρχει νόμος θεού. Νόμος του θεού σημαίνει ότι η κοινωνία κατακλύζεται από την αδικία και την απελπισία.
Κυριακή 22 Ιουνίου 2008
Τα σαρδάμ
Για να έχουμε καθαρή σκέψη, χρειάζεται υποχρεωτικά να έχουμε καθαρή ζωή. Αλλιώς μπερδεύεται διαρκώς η γλώσσα μας. Χάνουμε τα λόγια μας, ψευδίζουμε και κάνουμε σαρδάμ, που φαίνονται γλωσσικά, ενώ είναι καθαρά κοινωνικά και οικονομικά. Μια ένοχη ζωή καταλήγει σε έναν ένοχο λόγο. Εκεί ο διάλογος δεν έχει ελπίδα.
·
Παρατηρήστε αυτούς που έχουν κάτι να κρύψουν ή να δικαιολογήσουν. Δεν καταλαβαίνεις τι θέλουν να πούνε. Ή μιλάνε στην παρέα ή μιλάνε στην τηλεόραση ή ακόμα γράφοντας βιβλία.
Ο τακτικισμός για παράδειγμα του λόγου, δείχνει μια ακάθαρτη και ένοχη ζωή. Το ίδιο και η ρητορική. Ταραγμένη προσπαθεί να κρύψει αυτό που θέλει να πει.
Προσέξτε τα λόγια ενός πολιτικού ή το πώς συντάσσει τις φράσεις του ο έμπορος και ο κεφαλαιοκράτης. Είναι κατάμεστα εξυπνάδας και ασάφειας, εντυπωσιασμού και θεάματος.
Είναι τότε που το σαρδάμ έχει ξεκινήσει ήδη από την σκέψη τους.
·
Παρατηρήστε αυτούς που έχουν κάτι να κρύψουν ή να δικαιολογήσουν. Δεν καταλαβαίνεις τι θέλουν να πούνε. Ή μιλάνε στην παρέα ή μιλάνε στην τηλεόραση ή ακόμα γράφοντας βιβλία.
Ο τακτικισμός για παράδειγμα του λόγου, δείχνει μια ακάθαρτη και ένοχη ζωή. Το ίδιο και η ρητορική. Ταραγμένη προσπαθεί να κρύψει αυτό που θέλει να πει.
Προσέξτε τα λόγια ενός πολιτικού ή το πώς συντάσσει τις φράσεις του ο έμπορος και ο κεφαλαιοκράτης. Είναι κατάμεστα εξυπνάδας και ασάφειας, εντυπωσιασμού και θεάματος.
Είναι τότε που το σαρδάμ έχει ξεκινήσει ήδη από την σκέψη τους.
Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008
Η ισορροπία του άλογου
Εκείνο που χάνουμε όταν δεν ξέρουμε,
ισούται με εκείνο που χάνουμε όταν ξέρουμε.
·
Πολλές φορές δε, το δεύτερο αδυνατεί να εξισορροπήσει την απώλεια του πρώτου, υπολειπόμενο σε ανάλογο φορτίο αξίας ζωής.
Είναι τότε που σπάει η αρμονία του σύμπαντος στην μικρή μας περίπτωση, λόγω γνώσης.
Τότε που μια γνωσιακή λαίλαπα σαρώνει τα πάντα σε ένα πλανήτη.
ισούται με εκείνο που χάνουμε όταν ξέρουμε.
·
Πολλές φορές δε, το δεύτερο αδυνατεί να εξισορροπήσει την απώλεια του πρώτου, υπολειπόμενο σε ανάλογο φορτίο αξίας ζωής.
Είναι τότε που σπάει η αρμονία του σύμπαντος στην μικρή μας περίπτωση, λόγω γνώσης.
Τότε που μια γνωσιακή λαίλαπα σαρώνει τα πάντα σε ένα πλανήτη.
Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008
Περί διανοουμένων και βίας
Πολλοί διανοούμενοι, κατά καιρούς οι περισσότεροι, ανίκανοι να αντέξουν ψυχολογικά τον αμείλικτο ρεαλισμό του φυσικού και κοινωνικού κόσμου, διαφεύγουν σε τεχνάσματα αυτοεξαπάτησης, άλλοτε γλωσσικά παίζοντας με τις λέξεις και άλλοτε νοηματικά παίζοντας με τα νοήματα.
Σχίζουν στα δυό αδιάσπαστες έννοιες του κόσμου, για να αποφύγουν να αποδεχτούν τον βίαιο χαρακτήρα της ζωής και τις σκληρές απαντήσεις που δίνει. Κρύβονται στη μέση αυτής της διάσπασης και περιμένουν εκεί να πεθάνουν ανενόχλητοι ευθυνών, χωρίς να πάρουν ποτέ θέση στα πράγματα του κόσμου, εισπράττοντας την καθιερωμένη ανταμοιβή για την ευνουχισμένη σκέψη τους.
·
Κατασκεύασαν έτσι το πονηρότερο ιδεολόγημα, που συναντήσαμε τον προηγούμενο αιώνα. Τον διαχωρισμό καταστολής και πρόληψης. Έτσι αυτομάτως είναι κατά της βίας από όπου και αν προέρχεται και φυσικά υπέρ της ανίσχυρης πρόληψης. Τι πονηριά! Τι δόλος!
·
Τι δώρο προ πάντων σε ιμπεριαλιστές και επιτιθέμενους, και τι αδικία, τι καταστολή και καταδίκη, για τους αντιστεκόμενους και το δίκιο.
Διακινούν και διαφημίζουν μια τέτοια σχιζοειδή αντίληψη για την κοινωνική ειρήνη και ισορροπία, η οποία όμως ποτέ δεν επιτυγχάνεται. Προφανώς αγνοούν παντελώς τον συγκρουσιακό χαρακτήρα του σύμπαντος, τις βασικές αρχές της φυσικής επιστήμης, όπως και τον νόμο των αντιθέτων των Ιώνων στοχαστών.
·
΄΄ Εάν προλάβουμε και διαφωτίσουμε, εξηγήσουμε και εκπαιδεύσουμε την κοινωνία, τότε δεν θα χρειαστεί να επέμβουμε και να καταστείλουμε βίαια παραβατικότητες και κοινωνικά εγκλήματα΄΄.
Αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ, ούτε μια φορά στην ιστορία του ανθρώπου. Και όταν το γνωρίζεις αυτό, τραβάς πλέον την υποκρισία στα όρια του κοινωνικού εγκλήματος, στην πνευματική γενοκτονία του ανθρώπου. Στην χειραγώγηση της συνείδησης και του εγγενούς ελεύθερου φρονήματος της. Γιατί ο ευνουχισμός του πνεύματος, είναι η γενοκτονία της ελογικότητας.
·
Με άλλα λόγια εάν εξηγήσουμε στους κεφαλαιοκράτες και στους πολίτες, ότι δεν πρέπει για παράδειγμα να κλέβουμε τους συνανθρώπους μας, τότε δεν θα χρειαστεί να φτάσουμε σε καταστολή.
Τίποτα πιο ανόητο δεν έχει ακουστεί ή γραφεί ποτέ, ούτε καν στις θρησκείες. Ο άνθρωπος είναι πιο μυστήριο από ότι νομίζουν, το ίδιο και η φύση.
Πρόληψη και καταστολή είναι αδιαχώριστα και επιτυγχάνονται με τον φόβο και μόνο. Με τον αμείλικτο φόβο του νόμου της πολιτείας. Αυτό τον ίδιο φόβο που πιο πριν δίδαξε η φύση στον άνθρωπο. Αυτή την αντιληπτική και αισθαντική προστασία, το ικανότερο και ισχυρότερο όπλο του φυσικού κόσμου και των ανθρώπων.
Καμιά άλλη λύση ή απάντηση δεν βρήκαμε τουλάχιστον μέχρι τώρα σαν ανθρώπινο είδος. Στον πραγματικό κόσμο αυτά είναι ταυτισμένα και αδιάσπαστα μεταξύ τους.
Αυτό που παντελώς αγνοούν παρά την πολυγνωσία τους, είναι πως νόμος σημαίνει βία. Αυτό και μόνο. Τόσο ως φυσικός, όσο και σαν κοινωνικός. Και μάλιστα και σημαντικότερο, εθελοντική βία, κοινά συμπεφωνημένη από όλους.
·
Αυτό ήταν το φάρμακο της αθηναϊκής δημοκρατίας μας λέει προβλητικά ο Ηρόδοτος δια στόματος Δημάρατου προς Ξέρξη, όταν αυτός τον ρωτάει ΄΄τι φοβούνται περισσότερο οι Έλληνες΄΄ , προκειμένου να το χρησιμοποιήσει ως όπλο εναντίον τους λίγο πριν τους επιτεθεί. Και εκπλήσσεται όταν του απαντάει, όχι τον άρχοντα ή τον θεό ακόμα, αλλά τον νόμο!!
Αλλά και ο Ηράκλειτος και ο Θουκυδίδης και ο Δημοσθένης και ο Δημόκριτος και βέβαια ο Σωκράτης έντονα και φωναχτά, όπως και κάθε άλλο κείμενο της μοναδικής εκείνης εποχής του ανθρώπου, όπου ούτε η καταστολή χρειάσθηκε ούτε η πρόληψη αφού ήταν αυτονόητα ενωμένα και αδιάσπαστα κάτω από τον φόβο του νόμου.
Σχίζουν στα δυό αδιάσπαστες έννοιες του κόσμου, για να αποφύγουν να αποδεχτούν τον βίαιο χαρακτήρα της ζωής και τις σκληρές απαντήσεις που δίνει. Κρύβονται στη μέση αυτής της διάσπασης και περιμένουν εκεί να πεθάνουν ανενόχλητοι ευθυνών, χωρίς να πάρουν ποτέ θέση στα πράγματα του κόσμου, εισπράττοντας την καθιερωμένη ανταμοιβή για την ευνουχισμένη σκέψη τους.
·
Κατασκεύασαν έτσι το πονηρότερο ιδεολόγημα, που συναντήσαμε τον προηγούμενο αιώνα. Τον διαχωρισμό καταστολής και πρόληψης. Έτσι αυτομάτως είναι κατά της βίας από όπου και αν προέρχεται και φυσικά υπέρ της ανίσχυρης πρόληψης. Τι πονηριά! Τι δόλος!
·
Τι δώρο προ πάντων σε ιμπεριαλιστές και επιτιθέμενους, και τι αδικία, τι καταστολή και καταδίκη, για τους αντιστεκόμενους και το δίκιο.
Διακινούν και διαφημίζουν μια τέτοια σχιζοειδή αντίληψη για την κοινωνική ειρήνη και ισορροπία, η οποία όμως ποτέ δεν επιτυγχάνεται. Προφανώς αγνοούν παντελώς τον συγκρουσιακό χαρακτήρα του σύμπαντος, τις βασικές αρχές της φυσικής επιστήμης, όπως και τον νόμο των αντιθέτων των Ιώνων στοχαστών.
·
΄΄ Εάν προλάβουμε και διαφωτίσουμε, εξηγήσουμε και εκπαιδεύσουμε την κοινωνία, τότε δεν θα χρειαστεί να επέμβουμε και να καταστείλουμε βίαια παραβατικότητες και κοινωνικά εγκλήματα΄΄.
Αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ, ούτε μια φορά στην ιστορία του ανθρώπου. Και όταν το γνωρίζεις αυτό, τραβάς πλέον την υποκρισία στα όρια του κοινωνικού εγκλήματος, στην πνευματική γενοκτονία του ανθρώπου. Στην χειραγώγηση της συνείδησης και του εγγενούς ελεύθερου φρονήματος της. Γιατί ο ευνουχισμός του πνεύματος, είναι η γενοκτονία της ελογικότητας.
·
Με άλλα λόγια εάν εξηγήσουμε στους κεφαλαιοκράτες και στους πολίτες, ότι δεν πρέπει για παράδειγμα να κλέβουμε τους συνανθρώπους μας, τότε δεν θα χρειαστεί να φτάσουμε σε καταστολή.
Τίποτα πιο ανόητο δεν έχει ακουστεί ή γραφεί ποτέ, ούτε καν στις θρησκείες. Ο άνθρωπος είναι πιο μυστήριο από ότι νομίζουν, το ίδιο και η φύση.
Πρόληψη και καταστολή είναι αδιαχώριστα και επιτυγχάνονται με τον φόβο και μόνο. Με τον αμείλικτο φόβο του νόμου της πολιτείας. Αυτό τον ίδιο φόβο που πιο πριν δίδαξε η φύση στον άνθρωπο. Αυτή την αντιληπτική και αισθαντική προστασία, το ικανότερο και ισχυρότερο όπλο του φυσικού κόσμου και των ανθρώπων.
Καμιά άλλη λύση ή απάντηση δεν βρήκαμε τουλάχιστον μέχρι τώρα σαν ανθρώπινο είδος. Στον πραγματικό κόσμο αυτά είναι ταυτισμένα και αδιάσπαστα μεταξύ τους.
Αυτό που παντελώς αγνοούν παρά την πολυγνωσία τους, είναι πως νόμος σημαίνει βία. Αυτό και μόνο. Τόσο ως φυσικός, όσο και σαν κοινωνικός. Και μάλιστα και σημαντικότερο, εθελοντική βία, κοινά συμπεφωνημένη από όλους.
·
Αυτό ήταν το φάρμακο της αθηναϊκής δημοκρατίας μας λέει προβλητικά ο Ηρόδοτος δια στόματος Δημάρατου προς Ξέρξη, όταν αυτός τον ρωτάει ΄΄τι φοβούνται περισσότερο οι Έλληνες΄΄ , προκειμένου να το χρησιμοποιήσει ως όπλο εναντίον τους λίγο πριν τους επιτεθεί. Και εκπλήσσεται όταν του απαντάει, όχι τον άρχοντα ή τον θεό ακόμα, αλλά τον νόμο!!
Αλλά και ο Ηράκλειτος και ο Θουκυδίδης και ο Δημοσθένης και ο Δημόκριτος και βέβαια ο Σωκράτης έντονα και φωναχτά, όπως και κάθε άλλο κείμενο της μοναδικής εκείνης εποχής του ανθρώπου, όπου ούτε η καταστολή χρειάσθηκε ούτε η πρόληψη αφού ήταν αυτονόητα ενωμένα και αδιάσπαστα κάτω από τον φόβο του νόμου.
Κυριακή 25 Μαΐου 2008
Παιδεία και αυτονόητο
Πριν από την παιδεία υπάρχει το αυτονόητο. Εάν αυτό παραβιασθεί για οιονδήποτε λόγο, τότε κάθε είδους παιδεία είναι άχρηστη. Κάτι περισσότερο, γίνεται άκρως επικίνδυνη και καταστροφική. Γιατί τότε υποκρίνεται το αυτονόητο. Είναι τότε που η παιδεία μεταμορφώνεται ολοκληρωτικά σε δόλο. Που κάνει την έξυπνη. Που είναι γιομάτη από πολυγνωσία και διπλώματα. Που ξεχειλίζει πιά από ευφυΐα και ικανότητα. Που γίνεται ρητορική, που κομπάζει και επαίρεται γιατί κορόιδεψε το αυτονόητο στα μυαλά των ανθρώπων όπως νομίζει. Που γίνεται το πρωτοπαλίκαρο των συμφερόντων στο τέλος αργά ή γρήγορα.
·
Αυτό είναι που πρέπει να κατανοήσουν οι δάσκαλοι και για τους εαυτούς τους και για τους συναδέλφους τους, αφού η νεοελληνική πολιτεία δεν το καταλαβαίνει καθόλου, και αγοράζει διαχρονικά παιδεία και κουλτούρα με τη σέσουλα από την διεθνή αγορά. Να μην χάσουν το αυτονόητο από τα μάτια τους και γίνουν συντεχνία εμπόρων γνώσης, με τα καλλίτερα επιχειρήματα, αποδείξεις και τέτοιες άλλες πραμάτειες. Τότε θα τους μιμηθούν ακαριαία και οι φοιτητές τους.
·
Όσο για το αυτονόητο, είναι η ισορροπία και η αρμονία του σύμπαντος. Η χαρά της ζωής. Είναι ο κανόνας και το μέτρο της φύσης για όλους μας, ζώα, φυτά και ανθρώπους. Η ισότητα και η δικαιοσύνη για την κοινωνία.
·
Προτιμώ πάντα έναν άνθρωπο που έχει διατηρήσει το αυτονόητο μέσα του από τον Νεύτωνα ή τον Αϊνστάιν. Αυτή είναι η μόνη αναμφίβολη πεποίθηση μέσα μου.
Γιατί παιδεία και δη μέγιστη, είναι η διατήρηση του αυτονόητου.
·
Αυτό είναι που πρέπει να κατανοήσουν οι δάσκαλοι και για τους εαυτούς τους και για τους συναδέλφους τους, αφού η νεοελληνική πολιτεία δεν το καταλαβαίνει καθόλου, και αγοράζει διαχρονικά παιδεία και κουλτούρα με τη σέσουλα από την διεθνή αγορά. Να μην χάσουν το αυτονόητο από τα μάτια τους και γίνουν συντεχνία εμπόρων γνώσης, με τα καλλίτερα επιχειρήματα, αποδείξεις και τέτοιες άλλες πραμάτειες. Τότε θα τους μιμηθούν ακαριαία και οι φοιτητές τους.
·
Όσο για το αυτονόητο, είναι η ισορροπία και η αρμονία του σύμπαντος. Η χαρά της ζωής. Είναι ο κανόνας και το μέτρο της φύσης για όλους μας, ζώα, φυτά και ανθρώπους. Η ισότητα και η δικαιοσύνη για την κοινωνία.
·
Προτιμώ πάντα έναν άνθρωπο που έχει διατηρήσει το αυτονόητο μέσα του από τον Νεύτωνα ή τον Αϊνστάιν. Αυτή είναι η μόνη αναμφίβολη πεποίθηση μέσα μου.
Γιατί παιδεία και δη μέγιστη, είναι η διατήρηση του αυτονόητου.
Τρίτη 20 Μαΐου 2008
Εφήμερο και διαχρονικό
Το διαχρονικό με το εφήμερο συγκρούονται θανατηφόρα.
·
Το επίκαιρο είναι αποσπασματικό, δεν δείχνει τον κόσμο, παρά μόνο τον εαυτό του. Μας κρύβει τον ήλιο. Την απεραντοσύνη του υπάρχοντος. Μαζί με τα συμβάντα του. Μας κρύβει ακόμα τον χρόνο, τον κάνει άχρονο μέσα από την ενασχόληση με το κυνήγι του εφήμερου.
Στο τέλος ακολουθώντας κανείς αυτή την στιγμιαία μικρολογική, μεταφυσικίζει τον χρόνο. Θεωρεί ότι αυτός αρχίζει από την στιγμή του, από αυτό που ζει. Εκφράζει σε απόλυτη αντιστοιχία το ΄΄εγώ΄΄ της εποχής, με το εγώ του ατόμου.
Τον αποκόβει από την διαχρονικότητα, από το σύνολό του. Τον αποξενώνει από την ιστορία.
·
Η διαχρονικότητα οδηγεί στον στοχασμό την σκέψη. Το στιγμιαίο ως εφήμερο στην επιπολαιότητα.
Και προ πάντων, το εφήμερο δεν σε αφήνει να σκεφτείς. Καθόλου μάλιστα συνήθως. Να αναπτύξεις το πνεύμα σου. Σου μικραίνει εντυπωσιακά τον ορίζοντα στο βάθος και στο εύρος του. Αιχμαλωτίζει την σκέψη, την ομφαλογυρίζει στο ασύνδετο μικρογεγονός, την παροπλίζει εκεί και την αχρηστεύει. Είναι σαν να μην διαθέτεις μυαλό όταν αυτό κατακλύζεται και ασχολείται μόνο με το εγωιστικό και απαιτητικό εφήμερο και την καθημερινότητα.
·
Από αυτό το εφήμερο κινδυνεύουμε όλοι οι άνθρωποι, μα προ πάντων οι καθημερινοί γραφιάδες, που έχουν εργασιακή σύμβαση και είναι υποχρεωμένοι να γράφουν κάθε μέρά. Να ζουν καβάλα στο εφήμερο. Να κυνηγάν την επικαιρότητα, την μόδα δηλαδή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Αυτό είναι βασανιστήριο, εκτός από πλήρη καταστροφή της ικανότητας της γραφής τους, αφού υποχρεούσαι στο τέλος να πεις πράγματα που ειπώθηκαν εχθές και προχθές. Ένας πνευματικός θάνατος. Μακάριοι οι δημοσιογράφοι που μπορούν να γράφουν 2-3 φορές τον μήνα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους blogers εκείνους που μιμούνται τους δημοσιογράφους, γράφοντας ανταγωνιστικά με αυτούς σε δημοσιογραφικούς χρόνους καθημερινά και αδιάκοπα.
·
Τα καλλίτερα κείμενα που έχουμε διαβάσει οι άνθρωποι, ήταν όλα διαχρονικά.
Μίλαγαν για έναν συνδεδεμένο κόσμο, τόσο αιτιολογικό όσο και τυχαίο ταυτόχρονα.
·
Το επίκαιρο είναι αποσπασματικό, δεν δείχνει τον κόσμο, παρά μόνο τον εαυτό του. Μας κρύβει τον ήλιο. Την απεραντοσύνη του υπάρχοντος. Μαζί με τα συμβάντα του. Μας κρύβει ακόμα τον χρόνο, τον κάνει άχρονο μέσα από την ενασχόληση με το κυνήγι του εφήμερου.
Στο τέλος ακολουθώντας κανείς αυτή την στιγμιαία μικρολογική, μεταφυσικίζει τον χρόνο. Θεωρεί ότι αυτός αρχίζει από την στιγμή του, από αυτό που ζει. Εκφράζει σε απόλυτη αντιστοιχία το ΄΄εγώ΄΄ της εποχής, με το εγώ του ατόμου.
Τον αποκόβει από την διαχρονικότητα, από το σύνολό του. Τον αποξενώνει από την ιστορία.
·
Η διαχρονικότητα οδηγεί στον στοχασμό την σκέψη. Το στιγμιαίο ως εφήμερο στην επιπολαιότητα.
Και προ πάντων, το εφήμερο δεν σε αφήνει να σκεφτείς. Καθόλου μάλιστα συνήθως. Να αναπτύξεις το πνεύμα σου. Σου μικραίνει εντυπωσιακά τον ορίζοντα στο βάθος και στο εύρος του. Αιχμαλωτίζει την σκέψη, την ομφαλογυρίζει στο ασύνδετο μικρογεγονός, την παροπλίζει εκεί και την αχρηστεύει. Είναι σαν να μην διαθέτεις μυαλό όταν αυτό κατακλύζεται και ασχολείται μόνο με το εγωιστικό και απαιτητικό εφήμερο και την καθημερινότητα.
·
Από αυτό το εφήμερο κινδυνεύουμε όλοι οι άνθρωποι, μα προ πάντων οι καθημερινοί γραφιάδες, που έχουν εργασιακή σύμβαση και είναι υποχρεωμένοι να γράφουν κάθε μέρά. Να ζουν καβάλα στο εφήμερο. Να κυνηγάν την επικαιρότητα, την μόδα δηλαδή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Αυτό είναι βασανιστήριο, εκτός από πλήρη καταστροφή της ικανότητας της γραφής τους, αφού υποχρεούσαι στο τέλος να πεις πράγματα που ειπώθηκαν εχθές και προχθές. Ένας πνευματικός θάνατος. Μακάριοι οι δημοσιογράφοι που μπορούν να γράφουν 2-3 φορές τον μήνα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους blogers εκείνους που μιμούνται τους δημοσιογράφους, γράφοντας ανταγωνιστικά με αυτούς σε δημοσιογραφικούς χρόνους καθημερινά και αδιάκοπα.
·
Τα καλλίτερα κείμενα που έχουμε διαβάσει οι άνθρωποι, ήταν όλα διαχρονικά.
Μίλαγαν για έναν συνδεδεμένο κόσμο, τόσο αιτιολογικό όσο και τυχαίο ταυτόχρονα.
Πέμπτη 15 Μαΐου 2008
Προκαλούντες
Όποιοι δεν μπορούν να αλλάξουν τον εαυτό τους,
προκαλούν την ανόητη κοινωνία που δεν αλλάζει.
Κρύβουν έτσι την δική τους ανημποριά και την αχρηστία.
Η ιστορία του κόσμου είναι γεμάτη από τέτοια καλλιτεχνικά ρεύματα, διανοούμενους και γραφιάδες καριέρας.
·
Γιατί καθείς που προσπαθεί να πετάξει το τεράστιο φορτίο της αλλοτρίωσης από πάνω του, μοχθεί την συνείδησή του βαθιά και την κοπιάζει. Και τότε μαθαίνει μια άλλη κατανόηση. Που είναι κριτική χωρίς να προκαλεί.
προκαλούν την ανόητη κοινωνία που δεν αλλάζει.
Κρύβουν έτσι την δική τους ανημποριά και την αχρηστία.
Η ιστορία του κόσμου είναι γεμάτη από τέτοια καλλιτεχνικά ρεύματα, διανοούμενους και γραφιάδες καριέρας.
·
Γιατί καθείς που προσπαθεί να πετάξει το τεράστιο φορτίο της αλλοτρίωσης από πάνω του, μοχθεί την συνείδησή του βαθιά και την κοπιάζει. Και τότε μαθαίνει μια άλλη κατανόηση. Που είναι κριτική χωρίς να προκαλεί.
Σάββατο 10 Μαΐου 2008
Το δικαιωμένο δίκιο
Το δίκαιο ως αδικαίωτο παραμένει δίκαιο.
Ως δικαιωμένο όμως και ακριβώς γιαυτό, μεταστρέφεται ξαφνικά σε άδικο και δη πονηρεμένο και επικίνδυνο από την μακρά θητεία του στη καταδίωξη του αδίκου, σε ποσοστό πάνω από 98% τόσο σε ατομικό όσο και σε μαζικό επίπεδο.
Ελάχιστοι γλίτωσαν από αυτόν τον αδήριτο κανόνα.
Θρασύνεται από το παρελθόν του, αλαζονοποιείται και γίνεται άδικο, μιλώντας πλέον μόνο γιαυτό το παρελθόν και καθόλου για το παρόν του και τις υποχρεώσεις του.
·
Ο δημιουργός αυτής της μεταμόρφωσης, είναι η απομάκρυνση από την ισότητα δικαίου απέναντι στο ισότιμό του άδικο. Απέναντι δηλαδή στους άδικους. Αυτό δεν μπορεί να καταλάβει. Νομίζει ότι επειδή είναι άδικοι οι άλλοι, μπορεί να τους αδικεί ως άδικους.
Το δίκαιο δηλαδή απαιτεί περισσότερο δίκιο για τον εαυτό του, επειδή το άδικο το είχε αδικήσει πριν. Και έτσι παύει να είναι δίκιο.
·
Έτσι έγιναν τα πράγματα με το π.α.σ.ο.κ και με μια περιπλανώμενη και αδιευκρίνιστη αριστερά που εγκλώβισε στα δίχτυα του, καθώς αυτή προσπαθούσε να γλιτώσει από τις συμπληγάδες της δικτατορίας του κκε και τον εγγενή φασισμό της ελληνικής δεξιάς.
Ως δικαιωμένο όμως και ακριβώς γιαυτό, μεταστρέφεται ξαφνικά σε άδικο και δη πονηρεμένο και επικίνδυνο από την μακρά θητεία του στη καταδίωξη του αδίκου, σε ποσοστό πάνω από 98% τόσο σε ατομικό όσο και σε μαζικό επίπεδο.
Ελάχιστοι γλίτωσαν από αυτόν τον αδήριτο κανόνα.
Θρασύνεται από το παρελθόν του, αλαζονοποιείται και γίνεται άδικο, μιλώντας πλέον μόνο γιαυτό το παρελθόν και καθόλου για το παρόν του και τις υποχρεώσεις του.
·
Ο δημιουργός αυτής της μεταμόρφωσης, είναι η απομάκρυνση από την ισότητα δικαίου απέναντι στο ισότιμό του άδικο. Απέναντι δηλαδή στους άδικους. Αυτό δεν μπορεί να καταλάβει. Νομίζει ότι επειδή είναι άδικοι οι άλλοι, μπορεί να τους αδικεί ως άδικους.
Το δίκαιο δηλαδή απαιτεί περισσότερο δίκιο για τον εαυτό του, επειδή το άδικο το είχε αδικήσει πριν. Και έτσι παύει να είναι δίκιο.
·
Έτσι έγιναν τα πράγματα με το π.α.σ.ο.κ και με μια περιπλανώμενη και αδιευκρίνιστη αριστερά που εγκλώβισε στα δίχτυα του, καθώς αυτή προσπαθούσε να γλιτώσει από τις συμπληγάδες της δικτατορίας του κκε και τον εγγενή φασισμό της ελληνικής δεξιάς.
Δευτέρα 5 Μαΐου 2008
Ο τεχνολογικός χρόνος
Κάθε μέλλον δεν είναι καλλίτερο από κάθε παρελθόν.
Αυτό είναι μια φτηνή δραχμοοικονομική προπαγάνδα της επιστήμης και του καπιταλισμού.
§
Απλά μπορεί να τύχει να είναι.
Όπως σήμερα τυχαίνει πάλι, το παρόν να είναι χειρότερο από το παρελθόν και το μέλλον πιο δυσοίωνο από το παρόν.
§
Μέσα από την θεωρία του ιστορικισμού, προσπαθούν να δείξουν ότι ο χρόνος δεν είναι ισότιμος απέναντι στον εαυτό του και στα μέρη του, όπως και οι άτυχες γενιές του παρελθόντος παρεπόμενα, αλλά υπερέχει πάντα ο νεότερος ως περιούσιος τεχνολογικός χρόνος των νέων προϊόντων που θα απολαύσουμε.
Αυτό είναι μια φτηνή δραχμοοικονομική προπαγάνδα της επιστήμης και του καπιταλισμού.
§
Απλά μπορεί να τύχει να είναι.
Όπως σήμερα τυχαίνει πάλι, το παρόν να είναι χειρότερο από το παρελθόν και το μέλλον πιο δυσοίωνο από το παρόν.
§
Μέσα από την θεωρία του ιστορικισμού, προσπαθούν να δείξουν ότι ο χρόνος δεν είναι ισότιμος απέναντι στον εαυτό του και στα μέρη του, όπως και οι άτυχες γενιές του παρελθόντος παρεπόμενα, αλλά υπερέχει πάντα ο νεότερος ως περιούσιος τεχνολογικός χρόνος των νέων προϊόντων που θα απολαύσουμε.
Πέμπτη 1 Μαΐου 2008
Ανέμελοι χαροκόποι.
Η κωμωδία είναι εύκολη. Σαν το τσιγάρο πρέφα και καφέ.
Οι γείτονες και οι φίλοι, όλο καλαμπούρια λένε μια ζωή. Ώσπου να πεθάνουν.
Η τραγωδία είναι η δύσκολη.
Όχι βέβαια στο θέατρο, αλλά στη ζωή.
Εμείς οι έλληνες μετά την μεταπολίτευση γίναμε όλοι κωμικοί ηθοποιοί.
Δεν απέμεινε κανείς για το δράμα.
Γιαυτό σήμερα είναι όλοι χαρούμενοι και λένε ανέκδοτα με πόντιους και αλβανούς.
Θέλουν να αποφύγουν την μοίρα τους. Να ξεχνούν τις επιλογές τους.
Εξυπνάδες λένε μόνο αυτοί που δεν τολμούν να ζήσουν.
Αυτή η κωμωδία είναι η υποκρισία της τραγικότητάς μας.
Στα σκουπίδια των λαϊκών αγορών που τρώνε οι συνταξιούχοι,
τελειώνουν όλα τα καλαμπούρια μας. Και όλα τα επιχειρήματά μας.
Ότι σκαρφίστηκε ο καθείς μας για να γλιτώσει από τις εικόνες των γέρων. Ρίχνοντάς τους την ψήφο του κατακέφαλα.
Οι γείτονες και οι φίλοι, όλο καλαμπούρια λένε μια ζωή. Ώσπου να πεθάνουν.
Η τραγωδία είναι η δύσκολη.
Όχι βέβαια στο θέατρο, αλλά στη ζωή.
Εμείς οι έλληνες μετά την μεταπολίτευση γίναμε όλοι κωμικοί ηθοποιοί.
Δεν απέμεινε κανείς για το δράμα.
Γιαυτό σήμερα είναι όλοι χαρούμενοι και λένε ανέκδοτα με πόντιους και αλβανούς.
Θέλουν να αποφύγουν την μοίρα τους. Να ξεχνούν τις επιλογές τους.
Εξυπνάδες λένε μόνο αυτοί που δεν τολμούν να ζήσουν.
Αυτή η κωμωδία είναι η υποκρισία της τραγικότητάς μας.
Στα σκουπίδια των λαϊκών αγορών που τρώνε οι συνταξιούχοι,
τελειώνουν όλα τα καλαμπούρια μας. Και όλα τα επιχειρήματά μας.
Ότι σκαρφίστηκε ο καθείς μας για να γλιτώσει από τις εικόνες των γέρων. Ρίχνοντάς τους την ψήφο του κατακέφαλα.
Σάββατο 26 Απριλίου 2008
Οι σταυροφορίες της επιστήμης
Ο άνθρωπος θέλει να ζήσει όχι να εκπολιτισθεί από τις σταυροφορίες της επιστήμης. Αυτό είναι το βέβαιο.
Γιαυτό σε κάθε ευκαιρία που βρίσκει, παρατάει τον πολιτισμό και την τεχνολογία και γυρίζει τρέχοντας στα ένστικτά του.
Σαν τον έφηβο που κάθε τόσο το σκάει από την γονική επιτήρηση.
Έστω και αν συνεχίζει να χρησιμοποιεί την τεχνολογία ή εθισμένος πιά επιστρέφει πάλι σε αυτήν, αλλά για να ξαναφύγει στην πρώτη πάλι ευκαιρία.
Το ίδιο συνέβη και με τις ανεπιτυχείς προσπάθειες των σταυροφόρων της σωτηρίας της ψυχής παλιότερα, να τον αποκόψουν από τα ένστικτά του και τις αισθήσεις του. Αλλά οι σταυροφόροι δεν το καταλαβαίνουν αυτό ποτέ ακόμη και όταν συμβαίνει στους ίδιους. Το κέρδος τους τυφλώνει την αντίληψη.
Το απολίτιστο είναι αυτό που τον ευχαριστεί και τον θρέφει ψυχικά και συναισθηματικά. Που του δίνει νόημα και ευχαρίστηση στη ζωή του.
Γιατί η ζωή δεν τον γεννάει βέβαια πολιτισμένο αλλά άνθρωπο. Γιαυτό και καταφεύγει διαρκώς κρυφά σε αυτό, σπάζοντας ακατάπαυστα την εκπολιτιστική ή την θρησκευτική συμμετρία, τόσο ως φτωχός όσο και ως πλούσιος. Το ίδιο ως νεοϋορκέζος ή ως αθηναίος ή λονδρέζος. Παρά την αλλοτρίωσή του επιμένει μετά ακούραστης μανίας να ζήσει.
Στην καλλίτερη χειρότερη περίπτωση, θέλει ΄΄ολίγον΄΄ εκπολιτισμό στο σημείο που δεν τον αποκόβει από τα ένστικτά του και την χαρά να απολαμβάνει την φύση και την φύση του, όσο κι αν την έχει διαστρέψει με την επιστήμη και τον καπιταλισμό.
Και αυτό μας δείχνει τον δρόμο της χαμένης σκέψης μας.
Γιαυτό σε κάθε ευκαιρία που βρίσκει, παρατάει τον πολιτισμό και την τεχνολογία και γυρίζει τρέχοντας στα ένστικτά του.
Σαν τον έφηβο που κάθε τόσο το σκάει από την γονική επιτήρηση.
Έστω και αν συνεχίζει να χρησιμοποιεί την τεχνολογία ή εθισμένος πιά επιστρέφει πάλι σε αυτήν, αλλά για να ξαναφύγει στην πρώτη πάλι ευκαιρία.
Το ίδιο συνέβη και με τις ανεπιτυχείς προσπάθειες των σταυροφόρων της σωτηρίας της ψυχής παλιότερα, να τον αποκόψουν από τα ένστικτά του και τις αισθήσεις του. Αλλά οι σταυροφόροι δεν το καταλαβαίνουν αυτό ποτέ ακόμη και όταν συμβαίνει στους ίδιους. Το κέρδος τους τυφλώνει την αντίληψη.
Το απολίτιστο είναι αυτό που τον ευχαριστεί και τον θρέφει ψυχικά και συναισθηματικά. Που του δίνει νόημα και ευχαρίστηση στη ζωή του.
Γιατί η ζωή δεν τον γεννάει βέβαια πολιτισμένο αλλά άνθρωπο. Γιαυτό και καταφεύγει διαρκώς κρυφά σε αυτό, σπάζοντας ακατάπαυστα την εκπολιτιστική ή την θρησκευτική συμμετρία, τόσο ως φτωχός όσο και ως πλούσιος. Το ίδιο ως νεοϋορκέζος ή ως αθηναίος ή λονδρέζος. Παρά την αλλοτρίωσή του επιμένει μετά ακούραστης μανίας να ζήσει.
Στην καλλίτερη χειρότερη περίπτωση, θέλει ΄΄ολίγον΄΄ εκπολιτισμό στο σημείο που δεν τον αποκόβει από τα ένστικτά του και την χαρά να απολαμβάνει την φύση και την φύση του, όσο κι αν την έχει διαστρέψει με την επιστήμη και τον καπιταλισμό.
Και αυτό μας δείχνει τον δρόμο της χαμένης σκέψης μας.
Δευτέρα 21 Απριλίου 2008
Οι αποδείξεις και η εξυπνάδα
Η απόδειξη τώρα πιά, για τον εξυπνοποιημένο άνθρωπο της εποχής μας, δεν σημαίνει τίποτα. Έχει χάσει όλο το βάρος και την αξιοπιστία της.
Δεν έχει ούτε τον σεβασμό αλλά ούτε και την αποδοχή που είχε στον παλιό κόσμο της σκέψης, τον οποίο καθόριζε για χιλιετίες.
·
Η εξυπνάδα την έχει εξουδετερώσει θεαματικά. Την παγίδευσε στον παραμορφωτικό καθρέφτη της αμφισημίας, και από κει την πέρασε στην αγορά, στην οικονομία και στην πολιτική, προμηθεύοντας έτσι στο στόμα του δόλου, το απόφθεγμα ΄΄απόδειξη ότι δεν υπάρχει απόδειξη΄΄.
Όλο αυτό πια λένε από τις τηλεοράσεις και από τις εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές. ΄΄Οι αποδείξεις δεν έδειξαν τον ένοχο΄΄. Κατόρθωσαν με την ατιμωρησία στις τετελεσμένες αποφάσεις των ανωτάτων εγχώριων και διεθνών οργανισμών και δικαστηρίων, να αχρηστεύονται και να μην εκτελούνται οι αποδείξεις.
Αντίθετα αυτές, κατέληξαν να κάνουν παρέα με τους αριθμούς. Να εκθειάζουν τον κόσμο όταν αυτός ήδη εκπέμπει κάθε είδους s.o.s.
·
Η εξυπνάδα, σκηνοθετεί ακατάπαυστα τον κόσμο τώρα πια, με χαλκευμένα ντοκουμέντα όπως στον κινηματογράφο, στο ΄΄Κεντρί΄΄. Αλκοολικό έρμαιο η ίδια, των ακατάσχετων επιθυμιών της που γεννάει διαρκώς, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό που οι απλοί άνθρωποι και οι επιστήμονες δεν καταλαβαίνουν, και λένε με θαυμασμό και ενθουσιασμό ΄΄ανάπτυξη΄΄ ή πρόοδος.
·
Μια ανάπτυξη ανόητη και ατελέσφορη, όπου γεννάει μόνο προβλήματα χωρίς να λύνει τουλάχιστον άλλα λόγω τυφλού κέρδους, και μια εξυπνάδα πιο ανόητη που την καθοδηγεί σε ένα συνεχές θανατηφόρο αδιέξοδο, όπου ήδη δεν μπορεί να θρέψει τον εαυτό της, επαναφέροντας το ξεχασμένο φάντασμα της πείνας, στην καρδιά του ανεπτυγμένου δικού της κόσμου.
Όλες οι αποδείξεις είναι εναντίον αυτού του κόσμου και της ευφυΐας του, γι΄ αυτό και κατασκευάζει συνεχώς πλαστά τεκμήρια και ντοκουμέντα, προϋπολογισμούς και στατιστικές αφθονίας, και κυρίως ευτυχίας των ανθρώπων.
Όσο για τα επιχειρήματα, αυτά ως ασθενέστερα των αποδείξεων από την φύση τους, έχουν χάσει κάθε νόημα. Δεν λαμβάνονται καν υπ΄όψιν, ακόμη και όταν γνωρίζουμε ότι είναι αληθή, και ιδίως τότε. Είναι και αυτά εξουδετερωμένα πλήρως.
·
Σήμερα όποιος προλάβει και όποιος μπορέσει να στήσει την πραγματικότητα όπως τον εξυπηρετεί. Συντεχνίες, πολίτες, επιστήμονες και εξουσίες. Η Ελλάδα το ξέρει καλλίτερα από κάθε άλλη χώρα, λόγω του τεράστιου μεγέθους της πολιτικής και κοινωνικής ανομίας που την μαστίζει.
·
Τα πράγματα κατάντησαν να πηγαίνουν αμφίδρομα, να σπάνε τους φυσικούς νόμους. Το βέλος του χρόνου ισχύει μόνο στο άπειρο σύμπαν αλλά όχι στη γη. Εδώ σε εμάς οι μισές αποδείξεις αποδεικνύουν περίτρανα και επιστημονικά πάντα, με ατράνταχτα στοιχεία αριθμούς και στατιστικές, ότι πάμε περίφημα διεθνώς και τοπικά, ενώ οι άλλες μισές που υποφέρουν, περίτρανα και αυτές ότι δεν πάει άλλο.
·
Αυτό είναι το μόνο που πραγματικά κατάφερε η εξυπνάδα της εποχής μας. Αυτό εξ άλλου ήθελε κρυφίως, να σπείρει την αμφιβολία σε κάθε πνευματικό κύτταρο του ανθρώπου. Έτσι από ένα θρησκευτικό και πολιτικό δογματισμό του παρελθόντος, φτάσαμε σήμερα σε ένα απροκάλυπτο στημένο αγνωστικισμό της επιστήμης περί των πάντων, στην οικονομία, στην πολιτική, στην δικαιοσύνη, στις ανθρώπινες σχέσεις.
Το θλιμμένο όμως γέλιο βγαίνει, από το ότι αυτό οι επιστήμονες και πολλοί άλλοι συνοδοιπορούντες διανοούμενοι, το θεωρούν θετικό κατάκτημα του ανθρώπου.
Δεν έχει ούτε τον σεβασμό αλλά ούτε και την αποδοχή που είχε στον παλιό κόσμο της σκέψης, τον οποίο καθόριζε για χιλιετίες.
·
Η εξυπνάδα την έχει εξουδετερώσει θεαματικά. Την παγίδευσε στον παραμορφωτικό καθρέφτη της αμφισημίας, και από κει την πέρασε στην αγορά, στην οικονομία και στην πολιτική, προμηθεύοντας έτσι στο στόμα του δόλου, το απόφθεγμα ΄΄απόδειξη ότι δεν υπάρχει απόδειξη΄΄.
Όλο αυτό πια λένε από τις τηλεοράσεις και από τις εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές. ΄΄Οι αποδείξεις δεν έδειξαν τον ένοχο΄΄. Κατόρθωσαν με την ατιμωρησία στις τετελεσμένες αποφάσεις των ανωτάτων εγχώριων και διεθνών οργανισμών και δικαστηρίων, να αχρηστεύονται και να μην εκτελούνται οι αποδείξεις.
Αντίθετα αυτές, κατέληξαν να κάνουν παρέα με τους αριθμούς. Να εκθειάζουν τον κόσμο όταν αυτός ήδη εκπέμπει κάθε είδους s.o.s.
·
Η εξυπνάδα, σκηνοθετεί ακατάπαυστα τον κόσμο τώρα πια, με χαλκευμένα ντοκουμέντα όπως στον κινηματογράφο, στο ΄΄Κεντρί΄΄. Αλκοολικό έρμαιο η ίδια, των ακατάσχετων επιθυμιών της που γεννάει διαρκώς, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό που οι απλοί άνθρωποι και οι επιστήμονες δεν καταλαβαίνουν, και λένε με θαυμασμό και ενθουσιασμό ΄΄ανάπτυξη΄΄ ή πρόοδος.
·
Μια ανάπτυξη ανόητη και ατελέσφορη, όπου γεννάει μόνο προβλήματα χωρίς να λύνει τουλάχιστον άλλα λόγω τυφλού κέρδους, και μια εξυπνάδα πιο ανόητη που την καθοδηγεί σε ένα συνεχές θανατηφόρο αδιέξοδο, όπου ήδη δεν μπορεί να θρέψει τον εαυτό της, επαναφέροντας το ξεχασμένο φάντασμα της πείνας, στην καρδιά του ανεπτυγμένου δικού της κόσμου.
Όλες οι αποδείξεις είναι εναντίον αυτού του κόσμου και της ευφυΐας του, γι΄ αυτό και κατασκευάζει συνεχώς πλαστά τεκμήρια και ντοκουμέντα, προϋπολογισμούς και στατιστικές αφθονίας, και κυρίως ευτυχίας των ανθρώπων.
Όσο για τα επιχειρήματα, αυτά ως ασθενέστερα των αποδείξεων από την φύση τους, έχουν χάσει κάθε νόημα. Δεν λαμβάνονται καν υπ΄όψιν, ακόμη και όταν γνωρίζουμε ότι είναι αληθή, και ιδίως τότε. Είναι και αυτά εξουδετερωμένα πλήρως.
·
Σήμερα όποιος προλάβει και όποιος μπορέσει να στήσει την πραγματικότητα όπως τον εξυπηρετεί. Συντεχνίες, πολίτες, επιστήμονες και εξουσίες. Η Ελλάδα το ξέρει καλλίτερα από κάθε άλλη χώρα, λόγω του τεράστιου μεγέθους της πολιτικής και κοινωνικής ανομίας που την μαστίζει.
·
Τα πράγματα κατάντησαν να πηγαίνουν αμφίδρομα, να σπάνε τους φυσικούς νόμους. Το βέλος του χρόνου ισχύει μόνο στο άπειρο σύμπαν αλλά όχι στη γη. Εδώ σε εμάς οι μισές αποδείξεις αποδεικνύουν περίτρανα και επιστημονικά πάντα, με ατράνταχτα στοιχεία αριθμούς και στατιστικές, ότι πάμε περίφημα διεθνώς και τοπικά, ενώ οι άλλες μισές που υποφέρουν, περίτρανα και αυτές ότι δεν πάει άλλο.
·
Αυτό είναι το μόνο που πραγματικά κατάφερε η εξυπνάδα της εποχής μας. Αυτό εξ άλλου ήθελε κρυφίως, να σπείρει την αμφιβολία σε κάθε πνευματικό κύτταρο του ανθρώπου. Έτσι από ένα θρησκευτικό και πολιτικό δογματισμό του παρελθόντος, φτάσαμε σήμερα σε ένα απροκάλυπτο στημένο αγνωστικισμό της επιστήμης περί των πάντων, στην οικονομία, στην πολιτική, στην δικαιοσύνη, στις ανθρώπινες σχέσεις.
Το θλιμμένο όμως γέλιο βγαίνει, από το ότι αυτό οι επιστήμονες και πολλοί άλλοι συνοδοιπορούντες διανοούμενοι, το θεωρούν θετικό κατάκτημα του ανθρώπου.
Τρίτη 15 Απριλίου 2008
Οι εκσυγχρονιστές
Ο μεταμοντερνισμός δεν είναι παρά ο μοντερνισμός που δεν θέλει να θυμάται τις αποτυχίες του. Που εκδικείται τον αποτυχημένο εαυτό του, μετατρεπόμενος στο αντίθετό του. Τον απόλυτο εκσυνχρονιστή. Τον ηττημένο που δουλοποιήθηκε από τον νικητή του και πλέον τον αντιγράφει. Νιώθει και αυτός έτσι νικητής. Εξ άλλου οι μεταμοντέρνοι διανοητές υπήρξαν σχεδόν όλοι πρώην μαρξιστές.
Ήταν αυτοί που έκαναν την μεγαλύτερη τρύπα στο νερό μέσα στην ιστορία και σπείραν μόνιμα την απογοήτευση στην ανθρωπότητα.
Ήταν αυτοί που έκαναν την μεγαλύτερη τρύπα στο νερό μέσα στην ιστορία και σπείραν μόνιμα την απογοήτευση στην ανθρωπότητα.
Πέμπτη 10 Απριλίου 2008
Η ύστερη ματιά
Όταν κατάλαβα τον κόσμο δεν ήθελα να γίνω τίποτα.
Ούτε ηθοποιός, ούτε γιατρός, ούτε πολιτικός, ούτε διάσημος, ούτε καν εργαζόμενος και ιδίως αυτό. Εκεί ήταν η μεγάλη παγίδα της εθελοντικής ξένωσης από τον εαυτό σου.
Πίσω από αυτούς τους ευτυχείς επαγγελματικούς τίτλους, κρύβονταν δυστυχισμένοι άνθρωποι.
Ήταν όλοι απατηλοί δρόμοι να χάσει κανείς την ελευθερία του, την αυτοεκτίμησή του και να στρεβλωθεί έξυπνα και νόμιμα με την δημοκρατική συναίνεση όλων.
Ούτε ηθοποιός, ούτε γιατρός, ούτε πολιτικός, ούτε διάσημος, ούτε καν εργαζόμενος και ιδίως αυτό. Εκεί ήταν η μεγάλη παγίδα της εθελοντικής ξένωσης από τον εαυτό σου.
Πίσω από αυτούς τους ευτυχείς επαγγελματικούς τίτλους, κρύβονταν δυστυχισμένοι άνθρωποι.
Ήταν όλοι απατηλοί δρόμοι να χάσει κανείς την ελευθερία του, την αυτοεκτίμησή του και να στρεβλωθεί έξυπνα και νόμιμα με την δημοκρατική συναίνεση όλων.
Σάββατο 5 Απριλίου 2008
Επιθυμίες ή Ανάγκες
Οι επιθυμίες μου με καταπιέζουν. Μου είναι βάρος διαρκώς και απαιτούν διαρκώς. Ζω μόνο για αυτές. Εγώ δεν υπάρχω. Έχω γίνει έρμαιό τους. Το μυαλό μου είναι συνέχεια σε αυτές. Έχουν γίνει θεοί που προσκυνώ και θυσιάζω τα πάντα στο βωμό τους. Γεννιόνται δε και αυξάνονται σαν την Λερναία Ύδρα. Ποτέ δεν τις προφταίνω. Τα λεφτά μου δεν μου φτάνουν ποτέ, όσα κι αν έχω ή δεν έχω.
Το ανεξήγητο δε είναι, ότι με σκλαβώνουν ακόμη περισσότερο όταν τις καλύπτω.
·
Γιαυτό ξεφορτώθηκα κάμποσες από αυτές. Νιώθω πιο ελαφρύς τώρα.
Αντίθετα παρατήρησα ότι οι ανάγκες μου, με κάνουν να αισθάνομαι την ζωή μαζί τους. Γεύομαι την ελευθερία μου όταν τις καλύπτω. Και ευτυχώς είναι πολύ λίγες.
Το ανεξήγητο δε είναι, ότι με σκλαβώνουν ακόμη περισσότερο όταν τις καλύπτω.
·
Γιαυτό ξεφορτώθηκα κάμποσες από αυτές. Νιώθω πιο ελαφρύς τώρα.
Αντίθετα παρατήρησα ότι οι ανάγκες μου, με κάνουν να αισθάνομαι την ζωή μαζί τους. Γεύομαι την ελευθερία μου όταν τις καλύπτω. Και ευτυχώς είναι πολύ λίγες.
Τρίτη 1 Απριλίου 2008
Περί δημοψηφισμάτων
Τα δημοψηφίσματα είναι η κορυφαία πράξη της δημοκρατίας. Η γνησιότερη έκφραση της. Καμιά άλλη πράξη δεν την ολοκληρώνει περισσότερο, δεν την εκπροσωπεί ουσιαστικότερα και δεν την αντιπροσωπεύει δικαιότερα.
·
Γιαυτό και η τεράστια κατασυκοφάντησή τους.
Για τον κοινοβουλευτισμό και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, είναι ο χειρότερος εχθρός. Ουσιαστικά το δημοψήφισμα τους καταργεί. Γιατί εκεί δεν υπάρχει βουλευτική διαμεσολάβηση και περιθώρια για εξαρτήσεις και ρουσφέτια, αλλά αντίθετα παράκαμψη του εκπροσώπου και απ΄ ευθείας επιλογή του πολίτη.
Όλοι αυτοί που ακούμε να καταφέρονται εναντίον τους, δεν είναι παρά στυλοβάτες μιας οικονομικής ολιγαρχίας που τους σιτίζει για αυτό που φωνασκούν και διαλαλούν εις βάρος του συνόλου των συμπολιτών τους, του δικαιώματός τους να ψηφίζουν συχνότερα και εκτός πολιτικών αδιεξόδων και ιδεολογικών εγκλωβισμών, των βουλευτικών εκλογών.
·
Ειδικά πολλοί διανοούμενοι της σύγχρονης παγκόσμιας μόδας, που καταφέρονται κατά των δημοψηφισμάτων και τα δυσφημίζουν καλυμμένα ή απροκάλυπτα, είναι αποκρουστικά συμπτώματα μιας εποχής που ξερνάει τον ίδιο τον εαυτό της γιατί δεν τον αντέχει άλλο, μέσα στην άγνοια της γνώσης της.
Είναι πλήρως ακατανόητο φαινόμενο, πνευματικοί υποτίθεται άνθρωποι, αντί να χαίρονται με την λαϊκή έκφραση, να την υπονομεύουν συστηματικά, λέγοντας κατάμουτρα στους πολίτες ΄΄εσείς δεν ξέρετε να κρίνετε΄΄. Όλοι αυτοί, ενδιαφέρονται μόνο και πασχίζουν για στημένα παιχνίδια, εκεί που το αποτέλεσμα είναι σίγουρο και διατηρεί και διαιωνίζει την κατάσταση ως έχει μαζί με τα στενά τους συμφέροντα.
Την ίδια δε στιγμή, διαμαρτύρονται δυσανάλογα, εάν τους θίξει λίγο κανείς το δικό τους δικαίωμα πολιτικής ή άλλης έκφρασης και ψήφου στον χώρο τους, που οι ίδιοι στερούν από τους συμπολίτες τους, καταφερόμενοι κατά των δημοψηφισμάτων, με απίστευτες δικαιολογίες.
·
Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τα δημοψηφίσματα και τίποτα πιο σπουδαίο από αυτά για την δημοκρατία. Χωρίς αυτά οι θεσμοί ψευδίζουν και χαλκεύονται. Φθείρονται, ατονούν και εκφυλίζονται. Σύνταγμα, κοινοβούλιο, κυβέρνηση, κόμματα, νόμοι, δικαιοσύνη, κράτος, υπηρεσίες, συνδικαλισμός, στρατός, δημόσια και ατομική ασφάλεια, μετατρέπονται όλα σε καρικατούρες δημοκρατίας. Καταντούν θλιβερές και επικίνδυνες φάρσες για μια χώρα. Χωρίς τα δημοψηφίσματα δίπλα τους γίνονται απάτες. Αυτά και μόνο είναι που επαληθεύουν και αποδεικνύουν μια δημοκρατία. Αλλιώς η δημοκρατία καταρρέει. Και μάλιστα όχι ως επικεφαλίδες στη ρητορική και στις νομολογίες, αλλά ως βαθιά εγκατάσταση μακραίωνων αξιών μέσα στο πνεύμα και στα σπλάχνα της κοινωνίας.
·
Αρκεί να θυμίσουμε επ΄αυτού, πως το θαύμα της ελληνικής δημοκρατίας, στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου σε αυτή την κατάκτηση και χρήση των πολλών και απανωτών δημοψηφισμάτων.
Κοινωνία που δεν ρωτάει τους πολίτες της κάθε τόσο άμεσα και όχι έμμεσα, μέσω δηλαδή του αντιθέτου, της καταστολής και της χειραγώγησης των δημοσιογράφων και λοιπών διαχειριστών του δημόσιου λόγου, είναι σε πορεία διαρκούς πτώσης, εξάρτησης από ξένες δυνάμεις και πολιτικής σήψης. Αντίθετα υποκατέστησε τις τελευταίες δυό δεκαετίες, την έννοια των ζωογόνων δημοψηφισμάτων, με τις ανώδυνες και ύποπτες δημοσκοπήσεις. Άλλη απάτη κι αυτή.
·
Ανέραστοι γνωσιακά και στερημένοι των λυτρωτικών αληθειών και συμπερασμάτων της ιστορίας από τα δημοψηφίσματα, αδυνατούν να κατανοήσουν βαθιά την ευεργετική δύναμη της άμεσης συμμετοχής, ακόμα και ως λανθασμένης επιλογής.
Την τεράστια ωριμότητα που προσπορίζει στον άνθρωπο η συνδημιουργία, μαζί με την ευχαρίστηση της συμμετοχής. Πόσο υπεύθυνο τον κάνει και του δείχνει την διαφορά από την εξάρτηση της εκπροσώπησης.
·
Έτσι αγνοούν παντελώς το μεγάλο μάθημα των ελλήνων αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας στη συνέχεια, από την αποτυχημένη εκστρατεία των Αθηναίων στις Συρακούσες, που τους υποχρέωσε να δουν το λάθος τους και να το καταγράψει καυστικά ο Θουκιδίδης με την περίφημη διαχρονική φράση του οδηγό για το μέλλον ΄΄Δεν είναι δυνατό η δημοκρατία να εξουσιάζει άλλους λαούς΄΄.
Το δημοψήφισμα εκείνο οι Αθηναίοι το πλήρωσαν με την ήττα τους. Όμως τους έκανε τόσο απρόσμενο καλό στο βάθος του χρόνου όσο δεν μπορούσαν να φανταστούν. Αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε. Χάρη σε αυτό ωρίμασαν και εκείνοι και εμείς οι υπόλοιποι πολίτες του κόσμου στη συνέχεια, σε αυτό τουλάχιστον το θέμα.
Αντίθετα χωρίς την δική τους άμεση απόφαση με το δημοψήφισμα για την εκστρατεία, θα τα έριχναν εύκολα και γρήγορα στους εκπροσώπους τους όπως κάνουμε οι λαοί σήμερα, και δεν θα ωριμάζανε ποτέ. Θα τους φταίγαν πάντα οι άλλοι ακόμα και στον ατομικό τους βίο. Τα δε πράγματα θα επαναλαμβάνονταν διαρκώς χωρίς υπεύθυνους και απαντήσεις, ωσάν τα πολιτικά και κοινωνικά συμβαίνοντα να τα κινεί ένα αόρατο μεταφυσικό χέρι.
·
Ας υποσημειώσουμε βέβαια, ότι τα τυχόντα λάθη και οι αδικίες από τα δημοψηφίσματα, όπως φωνασκούν και φοβερίζουν οι εγκάθετοι των εξουσιών, είναι ανύπαρκτα μέχρι σήμερα, γιατί δεν επιτρέπεται να αποφασίζουν οι πολίτες άμεσα και υπεύθυνα, παρά μόνο έμμεσα με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία του γαλλικού μοντέλου που είναι το σύστημά μας. Και αυτό φυσικά που φοβόνται είναι η ορθοκρισία των λαών.
·
Πρέπει να μάθουμε έστω για αρχή κάποιοι, να αποδεχόμαστε επί τέλους πραγματικά την λαϊκή πλειοψηφία όσο και να διαφωνούμε, όσο κι αν νομίζουμε ή πράγματι ο λαός ψήφισε λάθος. Ας ψηφίσει λέω εγώ, αρκεί να ψηφίσει. Εδώ ακριβώς αρχίζει η μεγάλη κατάκτηση και το μέλλον της ανθρωπότητας. Αν θα υπάρξει μέλλον, θα υπάρξει ως μόνο έτσι.
·
Ένας βαθιά στοχασμένος πολίτης, αντιλαμβάνεται την αρχή της πλειοψηφίας ως την μέγιστη αρχική συμφωνία του με τους άλλους συμπολίτες του. Γνωρίζει εκ των προτέρων, από τις ήδη προηγηθείσες συζητήσεις της ανθρωπότητας δια μέσου των αιώνων, πως δέχεται εξ ίσου την δίκαιη με την άδικη απόφαση της απλής αναλογικής πλειοψηφίας, τιμά την εναρκτήρια συμφωνία του και απόφαση με τους συνανθρώπους του, αδιάφορο αν βέβαια θα αγωνισθεί στη συνέχεια όχι να ανατρέψει με τις γνωστές πραξικοπηματικές μεθόδους την ετυμηγορία, αλλά μέσα από τον λόγο που επί της αφανούς ουσίας, είναι και η μόνη θεμιτή δυνατότητα και φυσικό εργαλείο.
Διαφορετικά, δεν διαφέρει από ένα μπαταξή που δεν τηρεί τις εγνωσμένες οικονομικές υποχρεώσεις του, ή από ένα χαρτοπαίκτη που έχασε και τραβάει το πιστόλι γιατί δεν θέλει να πληρώσει. Αυτή είναι όλη η ιστορία. Όλων μας και του κάθε ενός μας ξεχωριστά.
·
Επί πλέον οι βουλευτικές εκλογές όπως πια έχουν στρεβλωθεί και καναλιζαρισθεί προς στημένα αποτελέσματα, δεν απηχούν και κυρίως αυτό, την πραγματική θέληση των πολιτών, αφού αυτή έχει υπονομευτεί και εξαγοραστεί από τις υποσχέσεις των αναγκών των ψηφοφόρων και τα εκλογικά συστήματα και μεθοδεύσεις.
Εκεί καλείται ο καθένας από μας να απαντήσει εντέχνως εγκλωβιστικά, με ένα ναι ή με ένα όχι, σε χιλιάδες προβλήματα της επιβίωσης και της καθημερινότητας όπου δεν ξέρει πιο να πρωτοδιαλέξει, στα μισά εκ των οποίων διαφωνούμε και έστω ότι στα άλλα μισά συμφωνούμε. Ένα αδιέξοδο. Μια απατηλή ψήφος, άλλα αντ΄ άλλων, και με την απειλή πάντα μιάς χειρότερης κατάστασης που τάχα καιροφυλακτεί και ελλοχεύει.
Ένα θέατρο εκλογών και δημοκρατίας.
Ενώ τα δημοψηφίσματα είναι πάντα σαφή και συνκεκριμένα.
·
Γιαυτό και η τεράστια κατασυκοφάντησή τους.
Για τον κοινοβουλευτισμό και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, είναι ο χειρότερος εχθρός. Ουσιαστικά το δημοψήφισμα τους καταργεί. Γιατί εκεί δεν υπάρχει βουλευτική διαμεσολάβηση και περιθώρια για εξαρτήσεις και ρουσφέτια, αλλά αντίθετα παράκαμψη του εκπροσώπου και απ΄ ευθείας επιλογή του πολίτη.
Όλοι αυτοί που ακούμε να καταφέρονται εναντίον τους, δεν είναι παρά στυλοβάτες μιας οικονομικής ολιγαρχίας που τους σιτίζει για αυτό που φωνασκούν και διαλαλούν εις βάρος του συνόλου των συμπολιτών τους, του δικαιώματός τους να ψηφίζουν συχνότερα και εκτός πολιτικών αδιεξόδων και ιδεολογικών εγκλωβισμών, των βουλευτικών εκλογών.
·
Ειδικά πολλοί διανοούμενοι της σύγχρονης παγκόσμιας μόδας, που καταφέρονται κατά των δημοψηφισμάτων και τα δυσφημίζουν καλυμμένα ή απροκάλυπτα, είναι αποκρουστικά συμπτώματα μιας εποχής που ξερνάει τον ίδιο τον εαυτό της γιατί δεν τον αντέχει άλλο, μέσα στην άγνοια της γνώσης της.
Είναι πλήρως ακατανόητο φαινόμενο, πνευματικοί υποτίθεται άνθρωποι, αντί να χαίρονται με την λαϊκή έκφραση, να την υπονομεύουν συστηματικά, λέγοντας κατάμουτρα στους πολίτες ΄΄εσείς δεν ξέρετε να κρίνετε΄΄. Όλοι αυτοί, ενδιαφέρονται μόνο και πασχίζουν για στημένα παιχνίδια, εκεί που το αποτέλεσμα είναι σίγουρο και διατηρεί και διαιωνίζει την κατάσταση ως έχει μαζί με τα στενά τους συμφέροντα.
Την ίδια δε στιγμή, διαμαρτύρονται δυσανάλογα, εάν τους θίξει λίγο κανείς το δικό τους δικαίωμα πολιτικής ή άλλης έκφρασης και ψήφου στον χώρο τους, που οι ίδιοι στερούν από τους συμπολίτες τους, καταφερόμενοι κατά των δημοψηφισμάτων, με απίστευτες δικαιολογίες.
·
Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τα δημοψηφίσματα και τίποτα πιο σπουδαίο από αυτά για την δημοκρατία. Χωρίς αυτά οι θεσμοί ψευδίζουν και χαλκεύονται. Φθείρονται, ατονούν και εκφυλίζονται. Σύνταγμα, κοινοβούλιο, κυβέρνηση, κόμματα, νόμοι, δικαιοσύνη, κράτος, υπηρεσίες, συνδικαλισμός, στρατός, δημόσια και ατομική ασφάλεια, μετατρέπονται όλα σε καρικατούρες δημοκρατίας. Καταντούν θλιβερές και επικίνδυνες φάρσες για μια χώρα. Χωρίς τα δημοψηφίσματα δίπλα τους γίνονται απάτες. Αυτά και μόνο είναι που επαληθεύουν και αποδεικνύουν μια δημοκρατία. Αλλιώς η δημοκρατία καταρρέει. Και μάλιστα όχι ως επικεφαλίδες στη ρητορική και στις νομολογίες, αλλά ως βαθιά εγκατάσταση μακραίωνων αξιών μέσα στο πνεύμα και στα σπλάχνα της κοινωνίας.
·
Αρκεί να θυμίσουμε επ΄αυτού, πως το θαύμα της ελληνικής δημοκρατίας, στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου σε αυτή την κατάκτηση και χρήση των πολλών και απανωτών δημοψηφισμάτων.
Κοινωνία που δεν ρωτάει τους πολίτες της κάθε τόσο άμεσα και όχι έμμεσα, μέσω δηλαδή του αντιθέτου, της καταστολής και της χειραγώγησης των δημοσιογράφων και λοιπών διαχειριστών του δημόσιου λόγου, είναι σε πορεία διαρκούς πτώσης, εξάρτησης από ξένες δυνάμεις και πολιτικής σήψης. Αντίθετα υποκατέστησε τις τελευταίες δυό δεκαετίες, την έννοια των ζωογόνων δημοψηφισμάτων, με τις ανώδυνες και ύποπτες δημοσκοπήσεις. Άλλη απάτη κι αυτή.
·
Ανέραστοι γνωσιακά και στερημένοι των λυτρωτικών αληθειών και συμπερασμάτων της ιστορίας από τα δημοψηφίσματα, αδυνατούν να κατανοήσουν βαθιά την ευεργετική δύναμη της άμεσης συμμετοχής, ακόμα και ως λανθασμένης επιλογής.
Την τεράστια ωριμότητα που προσπορίζει στον άνθρωπο η συνδημιουργία, μαζί με την ευχαρίστηση της συμμετοχής. Πόσο υπεύθυνο τον κάνει και του δείχνει την διαφορά από την εξάρτηση της εκπροσώπησης.
·
Έτσι αγνοούν παντελώς το μεγάλο μάθημα των ελλήνων αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας στη συνέχεια, από την αποτυχημένη εκστρατεία των Αθηναίων στις Συρακούσες, που τους υποχρέωσε να δουν το λάθος τους και να το καταγράψει καυστικά ο Θουκιδίδης με την περίφημη διαχρονική φράση του οδηγό για το μέλλον ΄΄Δεν είναι δυνατό η δημοκρατία να εξουσιάζει άλλους λαούς΄΄.
Το δημοψήφισμα εκείνο οι Αθηναίοι το πλήρωσαν με την ήττα τους. Όμως τους έκανε τόσο απρόσμενο καλό στο βάθος του χρόνου όσο δεν μπορούσαν να φανταστούν. Αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε. Χάρη σε αυτό ωρίμασαν και εκείνοι και εμείς οι υπόλοιποι πολίτες του κόσμου στη συνέχεια, σε αυτό τουλάχιστον το θέμα.
Αντίθετα χωρίς την δική τους άμεση απόφαση με το δημοψήφισμα για την εκστρατεία, θα τα έριχναν εύκολα και γρήγορα στους εκπροσώπους τους όπως κάνουμε οι λαοί σήμερα, και δεν θα ωριμάζανε ποτέ. Θα τους φταίγαν πάντα οι άλλοι ακόμα και στον ατομικό τους βίο. Τα δε πράγματα θα επαναλαμβάνονταν διαρκώς χωρίς υπεύθυνους και απαντήσεις, ωσάν τα πολιτικά και κοινωνικά συμβαίνοντα να τα κινεί ένα αόρατο μεταφυσικό χέρι.
·
Ας υποσημειώσουμε βέβαια, ότι τα τυχόντα λάθη και οι αδικίες από τα δημοψηφίσματα, όπως φωνασκούν και φοβερίζουν οι εγκάθετοι των εξουσιών, είναι ανύπαρκτα μέχρι σήμερα, γιατί δεν επιτρέπεται να αποφασίζουν οι πολίτες άμεσα και υπεύθυνα, παρά μόνο έμμεσα με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία του γαλλικού μοντέλου που είναι το σύστημά μας. Και αυτό φυσικά που φοβόνται είναι η ορθοκρισία των λαών.
·
Πρέπει να μάθουμε έστω για αρχή κάποιοι, να αποδεχόμαστε επί τέλους πραγματικά την λαϊκή πλειοψηφία όσο και να διαφωνούμε, όσο κι αν νομίζουμε ή πράγματι ο λαός ψήφισε λάθος. Ας ψηφίσει λέω εγώ, αρκεί να ψηφίσει. Εδώ ακριβώς αρχίζει η μεγάλη κατάκτηση και το μέλλον της ανθρωπότητας. Αν θα υπάρξει μέλλον, θα υπάρξει ως μόνο έτσι.
·
Ένας βαθιά στοχασμένος πολίτης, αντιλαμβάνεται την αρχή της πλειοψηφίας ως την μέγιστη αρχική συμφωνία του με τους άλλους συμπολίτες του. Γνωρίζει εκ των προτέρων, από τις ήδη προηγηθείσες συζητήσεις της ανθρωπότητας δια μέσου των αιώνων, πως δέχεται εξ ίσου την δίκαιη με την άδικη απόφαση της απλής αναλογικής πλειοψηφίας, τιμά την εναρκτήρια συμφωνία του και απόφαση με τους συνανθρώπους του, αδιάφορο αν βέβαια θα αγωνισθεί στη συνέχεια όχι να ανατρέψει με τις γνωστές πραξικοπηματικές μεθόδους την ετυμηγορία, αλλά μέσα από τον λόγο που επί της αφανούς ουσίας, είναι και η μόνη θεμιτή δυνατότητα και φυσικό εργαλείο.
Διαφορετικά, δεν διαφέρει από ένα μπαταξή που δεν τηρεί τις εγνωσμένες οικονομικές υποχρεώσεις του, ή από ένα χαρτοπαίκτη που έχασε και τραβάει το πιστόλι γιατί δεν θέλει να πληρώσει. Αυτή είναι όλη η ιστορία. Όλων μας και του κάθε ενός μας ξεχωριστά.
·
Επί πλέον οι βουλευτικές εκλογές όπως πια έχουν στρεβλωθεί και καναλιζαρισθεί προς στημένα αποτελέσματα, δεν απηχούν και κυρίως αυτό, την πραγματική θέληση των πολιτών, αφού αυτή έχει υπονομευτεί και εξαγοραστεί από τις υποσχέσεις των αναγκών των ψηφοφόρων και τα εκλογικά συστήματα και μεθοδεύσεις.
Εκεί καλείται ο καθένας από μας να απαντήσει εντέχνως εγκλωβιστικά, με ένα ναι ή με ένα όχι, σε χιλιάδες προβλήματα της επιβίωσης και της καθημερινότητας όπου δεν ξέρει πιο να πρωτοδιαλέξει, στα μισά εκ των οποίων διαφωνούμε και έστω ότι στα άλλα μισά συμφωνούμε. Ένα αδιέξοδο. Μια απατηλή ψήφος, άλλα αντ΄ άλλων, και με την απειλή πάντα μιάς χειρότερης κατάστασης που τάχα καιροφυλακτεί και ελλοχεύει.
Ένα θέατρο εκλογών και δημοκρατίας.
Ενώ τα δημοψηφίσματα είναι πάντα σαφή και συνκεκριμένα.
Τρίτη 25 Μαρτίου 2008
Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008
Τι σημαίνει ανάπτυξη
Ανάπτυξη σημαίνει δεν μπορώ να μοιραστώ δίκαια.
Στην πραγματικότητα όμως δεν σημαίνει ούτε αυτό. Αλλά ότι δεν μπορώ να μοιραστώ ούτε καν άδικα. Αυτό σημαίνει στ΄αλήθεια.
Γιαυτό και καταφεύγω σε αυτήν και όλο σε αυτήν.
Στην ουσία σημαίνει συσσώρευση για την συσσώρευση. Ένα άδειο τελικά.
Αυτό είναι το κρυμμένο μυστικό της πολιτικής οικονομίας.
Ανάπτυξη σημαίνει καταστροφή εις βάρος της φύσης και αδικία εις βάρος του ανθρώπου. Αλλά αυτό φαίνεται στο τέλος, όταν είναι αργά πια.
Η μόνη ανάπτυξη που γνώρισε το ανθρώπινο είδος, ήταν η πνευματική.
Αυτή είναι η ουσία της ελογικότητας. Όλες οι άλλες ήταν φάρσες της.
Στην πραγματικότητα όμως δεν σημαίνει ούτε αυτό. Αλλά ότι δεν μπορώ να μοιραστώ ούτε καν άδικα. Αυτό σημαίνει στ΄αλήθεια.
Γιαυτό και καταφεύγω σε αυτήν και όλο σε αυτήν.
Στην ουσία σημαίνει συσσώρευση για την συσσώρευση. Ένα άδειο τελικά.
Αυτό είναι το κρυμμένο μυστικό της πολιτικής οικονομίας.
Ανάπτυξη σημαίνει καταστροφή εις βάρος της φύσης και αδικία εις βάρος του ανθρώπου. Αλλά αυτό φαίνεται στο τέλος, όταν είναι αργά πια.
Η μόνη ανάπτυξη που γνώρισε το ανθρώπινο είδος, ήταν η πνευματική.
Αυτή είναι η ουσία της ελογικότητας. Όλες οι άλλες ήταν φάρσες της.
Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008
Για το Σκοπιανό ζήτημα
1.
Δεν βρισκόμαστε στο 1940-44 τότε που κάναμε το θαύμα σαν λαός, αλλά στο 2008.
Τότε είχαμε να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας, την εθνική ανεξαρτησία μας, το δίκιο μας, την ελευθερία μας και τη γη μας. Είχαμε ακόμα ανοιχτή την ελπίδα μπροστά μας, που μας καλούσε για κοινωνική δικαιοσύνη, για δημοκρατία, για διαφυγή από την φτώχεια, για μια καλλίτερη ζωή.
Και είχαμε την αθωότητά μας που δεν την ξέραμε τότε, που μας εφοδίαζε όμως με μια αστείρευτη δύναμη και μας σφιχτόδενε με μια απίστευτη αλληλεγγύη, που μόνο τώρα την καταλαβαίνουμε συγκριτικά που την χάσαμε. Το αυτονόητο ήταν παρών, υγιέστατο και λειτουργούσε στο έπακρο. Η συμμετοχή αυθόρμητη, η προσφορά πάνδημη, κοπιώδης, ανιδιοτελής. Η πείνα μόνιμη, η κακουχία καθημερινή, η αισιοδοξία όμως στα ουράνια. Η πίστη στην εθνική μας αντίσταση κατέκλυζε όλη την χώρα. Τα πάντα ήταν καθαρά, οι άνθρωποι ήταν δυνατοί. Και κυρίως και προ πάντων, το ΕΑΜ προμήνυε για πρώτη φορά μετά από αιώνες, μια πατρίδα δίκαιη επί τέλους για τους πολίτες και για τον κόπο τους.
Μια υπόσχεση απλωνόταν στην ελληνική ατμόσφαιρα που φάνηκε προς στιγμήν να ζεσταίνει την μοίρα μας.
Γιαυτό τότε όλα ήταν εύκολα μέσα στην ανείπωτη δυσκολία τους.
Γιαυτό τότε μπορούσαμε να υπερασπίσουμε την πατρίδα μας, από ολόκληρη την σιδερένια φασιστική μηχανή του άξονα, ενώ σήμερα δεν μπορούμε ούτε να την διατηρήσουμε με τις πολιτικές των ενδοτισμών και τις έξαλλες κραυγές των εκσυγχρονιστών.
Τέτοια μάλιστα επιμονή και πίστη, που μετά την οπισθοχώρηση του στρατού, η αντίσταση συνεχίστηκε ως αντάρτικο στα βουνά πιο επιζήμια τώρα για τους Γερμανούς.
Ούτε ένας χρονικογράφος και ιστορικός της εποχής ντόπιος ή ξένος δεν κατάγραψε άλλη άποψη.
Μέσα σε αυτή την πρωτοφανή ενότητα οι συνεργάτες των Γερμανών, οι κουκουλοφόροι, οι μαυραγορίτες και το φασιστοχώρι των τζακιών φάνταζε μικρό, θλιβερό, απομονωμένο και ανίσχυρο.
Αλλά τότε ήμασταν ελεύθεροι μέσα στον πόλεμο, ενώ σήμερα βράζουμε στο αδιέξοδο μιας ύπουλης ειρήνης, και η ετερονομία έχει γίνει η καθημερινή μας ανάσα. (συνεχίζεται)
11/03/2008
2.
Σήμερα όλα αυτά είναι πικρή ανάμνηση.
Μαζί με την κοινωνική χάσαμε και την ατομική μας αξιοπρέπεια, απροστάτευτοι έξω από την συλλογική ασφάλεια, βουτηγμένοι μέσα στον ατομισμό της σύγχρονης ασύδοτης αγοράς που ζούμε. Ο καθρέφτης μας η τηλεόραση, καταγράφει καθημερινά αυτόν τον προσωπικό μας ευτελισμό που ψηφίζουμε και από πάνω. Η παλιά αλληλεγγύη και η ενότητα απούσες ή εξαιρετικά δυσεύρετες, το δίκαιο ανύπαρκτο. Η τεχνολογία και η εξέλιξη που προστέθηκαν, δεν στάθηκαν ικανές να αλλάξουν την εξαρτισιογόνα πραγματικότητά μας και να φέρουν την λήθη.
Θέλοντας και μη, κάθε τόσο αυτό συζητάμε, αναπολούμε και ιστοριολογούμε μέσα από τα τραγούδια, τις διηγήσεις, την λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, την τέχνη, τις αναφορές του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου.
Περάσαν από τότε 60 ασταμάτητα χρόνια υποτέλειας, εξάρτησης, ντροπής, απογοήτευσης. Το ένα χειρότερο από το άλλο. Ξενιτευτήκαμε στα πέρατα του κόσμου για να επιβιώσουμε σαν λαός. Περάσαμε τα πάνδεινα από την χειρότερη μειοδοτική δεξιά της ευρώπης. Ότι γλίτωσε από αυτούς, το ισοπέδωσε η σοσιαλδημοκρατία τα τελευταία 20 χρόνια. Βρισκόμαστε διαρκώς ηττημένοι εθνικά, κοινωνικά, οικονομικά. Ο εμφύλιος τέλειωσε εικοσαετίες και εμείς συνεχίζουμε να νικιόμαστε σαν λαός πλέον, σαν σύνολο. Κάτι ανεξήγητο. Στην Κύπρο, στο αιγαίο, στα βόρεια σύνορά μας, στα όρια των μιλίων μας, στα όρια του αέρα μας, στις βραχονησίδες μας, στην αγορά, στην ακρίβεια, στους μισθούς. Μας κουνάνε διαρκώς το δάχτυλο, μας απειλούν ανοιχτά. Ότι μας λένε κάνουμε. Οι φαντάροι μας υπηρετούν όπου μας πουν. Σε μακρινούς ξένους τόπους επιτηρούμε λαούς άγνωστους σε εμάς, που δεν μας έχουν κάνει τίποτα. Μαζί με τις ισχυρές δυνάμεις προστέθηκαν τώρα και πολύ μικρές που μας χλευάζουν. Παίζουν καθαρά με την επιστήμη, την ιστορία, την αρχαιολογία, τις ανασκαφές, τον Ανδρόνικο, την ίδια την γλώσσα μας, σε σημείο που αναγκάστηκαν οι ανανεωτικοί και οι εκσυγχρονιστές να το ομολογήσουν. Μας πήραν είδηση όλοι. Μυρίστηκαν την υποχωρητικότητα και τον νενεκισμό μας και όρμησαν για πλιάτσικο. Οι τιμές φωτιά, δεν μπορούμε να ζήσουμε. Οι μαυραγορίτες της κατοχής εξελίχθηκαν, αναβαθμίστηκαν και οργιάζουν σήμερα στην οικονομική μας ζωή πιο απειλητικοί και ανελέητοι από ποτέ. Ανέδειξαν διεθνώς σχολές ανέξοδου κέρδους.
·
Πίσω από όλα αυτά τα ανεξήγητα για τους νεότερους συμπολίτες μας, κρύβεται η προδοσία της νικηφόρας εθνική μας αντίστασης, τόσο από σύσσωμη τη δεξιά, όσο και από την ηγεσία της αριστεράς, η οποία υπέγραφε συμφωνίες πίσω από την πλάτη των μαχητών της. Γιατί υπάρχει διαρκώς στην πολιτική ζωή μας ένα περίεργο φαινόμενο. Οι πολίτες να αντιστέκονται, να αρνούνται και να λένε όχι στο σύνολό τους και μάλιστα ανεξάρτητα των ιδεολογιών και των κομμάτων που πιστεύουν και ανήκουν, και οι κυβερνήσεις να λένε όλο ναι και ναι. Οι αμερικανοί, να μιλάνε για εξαιρετική συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις της δεξιάς και του πασόκ, και οι πολίτες αυθόρμητα κάθε τόσο να βρίσκονται διαμαρτυρόμενοι στην αμερικάνικη πρεσβεία. Πρόκειται περί κωμικού ψέματος, που σκας στα γέλια.
·
Είναι σημαντικό να αναφερθεί και πάλι αυτό, για να κατανοηθεί πόσο ελεύθερους μας έθρεψε η εθνική αντίσταση, πως προίκισε με δίκιο την σκέψη μας, πως άνδρωσε με δημοκρατία την νοοτροπία μας και γέμισε με υγεία την ψυχολογία μας, για να αντιστεκόμαστε σαν λαός, από τότε μέχρι σήμερα για το Ιράκ, το παλαιστινιακό, την Κύπρο, το περιβάλλον, τα μεταλλαγμένα, και την πείνα του τρίτου κόσμου ή παλιότερα την εισβολή των σοβιετικών στην Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία, το Βιετνάμ και την Γρενάδα των αμερικάνων και λοιπές εισβολές των δυνατών.
·
Η ΄΄ήττα΄΄ της εθνικής αντίστασης, σήμαινε τον ενδοτισμό της εξωτερικής πολιτικής μας. Αυτό πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Γιατί ενώ νικήσαμε, ανέλαβαν την εξουσία της χώρας οι στυλοβάτες του άξονα, γενόμενοι μέχρι και πρωθυπουργοί, κατακλύζοντας μέχρι αυτή την στιγμή με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους όλες τις θέσεις στην πολιτική και κρατική μηχανή.
Μια ήττα μυστηριώδης και ύποπτη ακόμη μέσα στην ιστορία, αφού είχαμε ολοσχερή νίκη κατά των δυνάμεων κατοχής. Σου δίνουμε την εξουσία χωρίς να σε θέλει ο λαός, και εσύ μας δίνεις την χώρα σου. Αυτή ήταν η συμφωνία. Έτσι γεννήθηκαν όλες οι μπανανίες. Οι λαοί που δεν ανέπτυξαν ταυτόχρονα και αδιαχώριστα δημοκρατική και εθνική συνείδηση και νοοτροπία, αποθεώνουν τον πρόεδρο των Η.Π.Α όταν τους επισκέπτεται και παραληρούν ωσάν να υποδέχονταν το ροκ ίνδαλμά τους. Ενώ αντίθετα εδώ σε εμάς, παραληρούν οι κυβερνήσεις, ενώ ο λαός ξεχύνεται στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί και να τους γιουχάρει.
·
Ελευθερία που χαρίζεται και δεν κατακτιέται, είναι απλώς υποτέλεια.
Εξουσία που χαρίζεται και δεν κατακτιέται με την λαϊκή θέληση και εντολή, είναι και αυτή απλώς υποτέλεια.
Αυτό πάθαν οι Κοσοβάροι στις μέρες μας, αυτό και οι Σκοπιανοί. Ανίκανοι να ανεξαρτητοποιηθούν μόνοι τους, γίναν προτεκτοράτα. Έτσι λεονταρίζουν με ξένες πλάτες. Το ίδιο και οι Κούρδοι του Β. Ιράκ. Και θα το πληρώνουν σαν λαοί, με το πιο επώδυνο τίμημα που μπορεί να υπάρξει. Πρέπει να χάσεις κάτι οπωσδήποτε και μάλιστα πολύ σπουδαίο εάν θέλεις την ανεξαρτησία σου, την ελευθερία σου και την προκοπή του τόπου σου. Αν δεν θέλεις να χάσεις τίποτα, τότε θα γίνεις αργά ή γρήγορα καταδότης των άλλων.
Αυτό δε καταλαβαίνουν οι σύγχρονοι νεοδιανοούμενοι, οι θιασώτες της ασύδοτης αγοράς, που προσπαθούν να μην χάσουν τίποτα χωρίς κόστος. (συνεχίζεται)
15/03/2008
3.
Κατανοώ λοιπόν ότι τώρα βρισκόμαστε σε μια άλλη εποχή τεχνολογίας και οικονομίας. Σε μια νέα πολιτική διακρατικών σχέσεων και εξωτερικής πολιτικής, που μας τρομάζουν καθώς τις παρατηρούμε να εξελίσσονται, όταν συναντώνται οι δυνατοί για να αποφασίσουν. Σε καινούργιες σχέσεις ακόμα και μεταξύ μας, που μας ξαφνιάζουν και δεν μπορούμε να τις αφομοιώσουμε, έτσι καθώς μας επιβάλλονται απειλητικές έξω από το αυτονόητο που το εχθρεύονται λυσσωδώς, προτείνοντας και νομιμοποιώντας κάθε μορφή αρπαγής στις καθημερινές μας συναναστροφές και δράσεις, όπως γίνεται στον εμπορικό και χρηματιστηριακό κόσμο της ανθρωποφαγίας.
Όπου νέες δυνατές πραγματικότητες πιέζουν ανυπόφορα τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους για αλλαγή συνόρων, ειδικά εδώ σε εμάς στα βαλκάνια, εν ονόματι μιας νέας ηθικής, του δικαιώματος τάχα του πιο μικρού και όλο του πιο μικρού, μένουν άυπνοι όταν κάποιος αδικείται, και όταν δεν αδικείται μανιάζουν και στήνουν αδικίες, αρχίζοντας από το άτομο και τα δικαιώματά του, έως τις ομάδες και τις μειονότητες. Μια λογική ιμπεριαλιστικής αφορμής για στρατιωτική εισβολή και κατάκτηση νέων αγορών, όπου εισβάλουν σε μια χώρα και την ισοπεδώνουνε για το δίκαιο του ενός. Ξαφνικές εκρήξεις δημοκρατικής ευαισθησίας, μετά την συντριβή της Σοβιετικής ένωσης και του ξαναμοιράσματος των ακέφαλων αγορών. Και εδώ ξενύχτια και οδυρμοί, για την αυτοδιάθεση και την ανεξαρτητοποίηση καταπιεσμένων μειονοτήτων. Όπου η διπλωματία έχει γίνει πιο βίαιη από ποτέ, και απειλεί σαν καθαρός πόλεμος τους λαούς. Όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα τεχνηέντως έχουν θεοποιηθεί, εις βάρος της ουσιαστικής δημοκρατικής ζωής των πολιτών, αλλά και της εθνικής ανεξαρτησίας των χωρών, επιτυγχάνοντας στο τέλος να μην υπάρχουν καθόλου ανθρώπινα δικαιώματα εν ονόματι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
·
Όμως, όλα αυτά ενδιαφέρουν τις άλλες επιστήμες, τις άλλες δηλαδή δραστηριότητες της ζωής. Την ιστορία δεν την αφορά το εφήμερο, παρά ως ταξινόμηση μόνο για να μην μπερδεύεται στα μυαλά μας, ο άπειρος χρόνος με το πριν και το μετά του.
Για αυτήν, η στιγμή είναι αδιάφορη σχεδόν χωρίς το υπόλοιπο. Μια μικροχρονικότητα που δεν λέει την ιστορική αλήθεια τελικά, όπως μια εικόνα αποκομμένη από το σενάριό της. Γιατί η ιστορία των εθνών και των λαών, δεν γράφεται με αιώνες αλλά με χιλιετίες. Εδώ οι αιώνες είναι σαν μικρά ανίσχυρα τούβλα από μόνα τους, να αντέξουν το εποικοδόμημα ενός χιλιόχρονου πολιτισμού ή μιάς χιλιόχρονης γλώσσας για ομοειδές και καλλίτερο ίσως παράδειγμα. Το ίδιο, έθιμα και παραδόσεις, διατρέχουν πολλούς αιώνες μέχρι να διαμορφωθούν ή να συντελεστούν σιγά-σιγά μέσα στο χρόνο. Ακόμη περισσότερο πνευματικές κατακτήσεις, σκέψεις και φιλοσοφικοί στοχασμοί. Δεν είναι καθόλου εύκολο.
Ο Σκοπιανός λοιπόν που θέλει να λέγεται ξαφνικά για γεωπολιτικούς λόγους μακεδόνας μη μιλώντας ελληνικά αλλά σλάβικα, είναι μια φάρσα όχι μόνο του αρχαίου δεδομένου, αλλά ακόμα περισσότερο του σημερινού μακεδόνα, ο οποίος έχει την συνέχεια μέσα του από γεννησιμιού του, από την οικογένειά του και την καθημερινή κουλτούρα του, εκτός από την επίσημη παιδεία από την πολιτεία, ενώ αυτός δεν την έχει ούτε καν σαν πρόχειρη φωτοκόπια, να την αποστηθίσει στα γρήγορα σαν σκονάκι πριν τις εξετάσεις. Και μέσα σε 50 χρόνια δεν προλαβαίνει να μάθει ούτε παπαγαλία τίποτα. Αυτό δε για το οποίο είμαστε σίγουροι όλοι διαφωνούντες και συμφωνούντες μεταξύ μας, είναι πως το μέλλον αυτών των προθέσεων είναι μια ήδη ομολογημένη επεκτατικότητα εδαφών προς την θάλασσα, και ένα απροκάλυπτο πλιάτσικο ιστορίας, κουλτούρας και πολιτισμικού δεδομένου και ότι άλλου αφύλακτου και εύκαιρου βρεθεί στην πορεία.
·
Επικίνδυνο το θέμα, ξέρω, αλλά χρειάζεται να εκτιθέμεθα στα επώδυνα.
Οι νεοέλληνες σε πλήρη συνυπευθυνότητα αυτή τη φορά με τον πολιτικό κόσμο που επιλέγουν να τους εκπροσωπεί στα εθνικά θέματα, θα πληρώσουν οδυνηρά στο σύντομο μέλλον τις πιέσεις από το άνω ή νέο μακεδονικό κράτος, γιατί δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί, όπως μας ειδοποιούν οι νόμοι της ιστορίας. Ήδη ως νεοελλήνων συμπεριφορά ακριβώς, έσπασαν το εμπάρκο του 1991, σωστό ή λάθος δεν έχει εδώ καμιά απολύτως σημασία, με τους πετρελαιάδες εφοπλιστές και τους υπόλοιπους ξελιγωμένους εμποράκους για δυο δραχμές, δηλαδή τους γνωστούς εθνοελληναράδες, και αυτό είναι το χειρότερο για την δημοκρατία, για την ύπαρξή μας σαν λαού, για την κοινωνική ελπίδα που καταρρέει με τέτοια άτομα στα σπλάχνα της.
Δεν βρισκόμαστε στο 1940-44 τότε που κάναμε το θαύμα σαν λαός, αλλά στο 2008.
Τότε είχαμε να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας, την εθνική ανεξαρτησία μας, το δίκιο μας, την ελευθερία μας και τη γη μας. Είχαμε ακόμα ανοιχτή την ελπίδα μπροστά μας, που μας καλούσε για κοινωνική δικαιοσύνη, για δημοκρατία, για διαφυγή από την φτώχεια, για μια καλλίτερη ζωή.
Και είχαμε την αθωότητά μας που δεν την ξέραμε τότε, που μας εφοδίαζε όμως με μια αστείρευτη δύναμη και μας σφιχτόδενε με μια απίστευτη αλληλεγγύη, που μόνο τώρα την καταλαβαίνουμε συγκριτικά που την χάσαμε. Το αυτονόητο ήταν παρών, υγιέστατο και λειτουργούσε στο έπακρο. Η συμμετοχή αυθόρμητη, η προσφορά πάνδημη, κοπιώδης, ανιδιοτελής. Η πείνα μόνιμη, η κακουχία καθημερινή, η αισιοδοξία όμως στα ουράνια. Η πίστη στην εθνική μας αντίσταση κατέκλυζε όλη την χώρα. Τα πάντα ήταν καθαρά, οι άνθρωποι ήταν δυνατοί. Και κυρίως και προ πάντων, το ΕΑΜ προμήνυε για πρώτη φορά μετά από αιώνες, μια πατρίδα δίκαιη επί τέλους για τους πολίτες και για τον κόπο τους.
Μια υπόσχεση απλωνόταν στην ελληνική ατμόσφαιρα που φάνηκε προς στιγμήν να ζεσταίνει την μοίρα μας.
Γιαυτό τότε όλα ήταν εύκολα μέσα στην ανείπωτη δυσκολία τους.
Γιαυτό τότε μπορούσαμε να υπερασπίσουμε την πατρίδα μας, από ολόκληρη την σιδερένια φασιστική μηχανή του άξονα, ενώ σήμερα δεν μπορούμε ούτε να την διατηρήσουμε με τις πολιτικές των ενδοτισμών και τις έξαλλες κραυγές των εκσυγχρονιστών.
Τέτοια μάλιστα επιμονή και πίστη, που μετά την οπισθοχώρηση του στρατού, η αντίσταση συνεχίστηκε ως αντάρτικο στα βουνά πιο επιζήμια τώρα για τους Γερμανούς.
Ούτε ένας χρονικογράφος και ιστορικός της εποχής ντόπιος ή ξένος δεν κατάγραψε άλλη άποψη.
Μέσα σε αυτή την πρωτοφανή ενότητα οι συνεργάτες των Γερμανών, οι κουκουλοφόροι, οι μαυραγορίτες και το φασιστοχώρι των τζακιών φάνταζε μικρό, θλιβερό, απομονωμένο και ανίσχυρο.
Αλλά τότε ήμασταν ελεύθεροι μέσα στον πόλεμο, ενώ σήμερα βράζουμε στο αδιέξοδο μιας ύπουλης ειρήνης, και η ετερονομία έχει γίνει η καθημερινή μας ανάσα. (συνεχίζεται)
11/03/2008
2.
Σήμερα όλα αυτά είναι πικρή ανάμνηση.
Μαζί με την κοινωνική χάσαμε και την ατομική μας αξιοπρέπεια, απροστάτευτοι έξω από την συλλογική ασφάλεια, βουτηγμένοι μέσα στον ατομισμό της σύγχρονης ασύδοτης αγοράς που ζούμε. Ο καθρέφτης μας η τηλεόραση, καταγράφει καθημερινά αυτόν τον προσωπικό μας ευτελισμό που ψηφίζουμε και από πάνω. Η παλιά αλληλεγγύη και η ενότητα απούσες ή εξαιρετικά δυσεύρετες, το δίκαιο ανύπαρκτο. Η τεχνολογία και η εξέλιξη που προστέθηκαν, δεν στάθηκαν ικανές να αλλάξουν την εξαρτισιογόνα πραγματικότητά μας και να φέρουν την λήθη.
Θέλοντας και μη, κάθε τόσο αυτό συζητάμε, αναπολούμε και ιστοριολογούμε μέσα από τα τραγούδια, τις διηγήσεις, την λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, την τέχνη, τις αναφορές του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου.
Περάσαν από τότε 60 ασταμάτητα χρόνια υποτέλειας, εξάρτησης, ντροπής, απογοήτευσης. Το ένα χειρότερο από το άλλο. Ξενιτευτήκαμε στα πέρατα του κόσμου για να επιβιώσουμε σαν λαός. Περάσαμε τα πάνδεινα από την χειρότερη μειοδοτική δεξιά της ευρώπης. Ότι γλίτωσε από αυτούς, το ισοπέδωσε η σοσιαλδημοκρατία τα τελευταία 20 χρόνια. Βρισκόμαστε διαρκώς ηττημένοι εθνικά, κοινωνικά, οικονομικά. Ο εμφύλιος τέλειωσε εικοσαετίες και εμείς συνεχίζουμε να νικιόμαστε σαν λαός πλέον, σαν σύνολο. Κάτι ανεξήγητο. Στην Κύπρο, στο αιγαίο, στα βόρεια σύνορά μας, στα όρια των μιλίων μας, στα όρια του αέρα μας, στις βραχονησίδες μας, στην αγορά, στην ακρίβεια, στους μισθούς. Μας κουνάνε διαρκώς το δάχτυλο, μας απειλούν ανοιχτά. Ότι μας λένε κάνουμε. Οι φαντάροι μας υπηρετούν όπου μας πουν. Σε μακρινούς ξένους τόπους επιτηρούμε λαούς άγνωστους σε εμάς, που δεν μας έχουν κάνει τίποτα. Μαζί με τις ισχυρές δυνάμεις προστέθηκαν τώρα και πολύ μικρές που μας χλευάζουν. Παίζουν καθαρά με την επιστήμη, την ιστορία, την αρχαιολογία, τις ανασκαφές, τον Ανδρόνικο, την ίδια την γλώσσα μας, σε σημείο που αναγκάστηκαν οι ανανεωτικοί και οι εκσυγχρονιστές να το ομολογήσουν. Μας πήραν είδηση όλοι. Μυρίστηκαν την υποχωρητικότητα και τον νενεκισμό μας και όρμησαν για πλιάτσικο. Οι τιμές φωτιά, δεν μπορούμε να ζήσουμε. Οι μαυραγορίτες της κατοχής εξελίχθηκαν, αναβαθμίστηκαν και οργιάζουν σήμερα στην οικονομική μας ζωή πιο απειλητικοί και ανελέητοι από ποτέ. Ανέδειξαν διεθνώς σχολές ανέξοδου κέρδους.
·
Πίσω από όλα αυτά τα ανεξήγητα για τους νεότερους συμπολίτες μας, κρύβεται η προδοσία της νικηφόρας εθνική μας αντίστασης, τόσο από σύσσωμη τη δεξιά, όσο και από την ηγεσία της αριστεράς, η οποία υπέγραφε συμφωνίες πίσω από την πλάτη των μαχητών της. Γιατί υπάρχει διαρκώς στην πολιτική ζωή μας ένα περίεργο φαινόμενο. Οι πολίτες να αντιστέκονται, να αρνούνται και να λένε όχι στο σύνολό τους και μάλιστα ανεξάρτητα των ιδεολογιών και των κομμάτων που πιστεύουν και ανήκουν, και οι κυβερνήσεις να λένε όλο ναι και ναι. Οι αμερικανοί, να μιλάνε για εξαιρετική συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις της δεξιάς και του πασόκ, και οι πολίτες αυθόρμητα κάθε τόσο να βρίσκονται διαμαρτυρόμενοι στην αμερικάνικη πρεσβεία. Πρόκειται περί κωμικού ψέματος, που σκας στα γέλια.
·
Είναι σημαντικό να αναφερθεί και πάλι αυτό, για να κατανοηθεί πόσο ελεύθερους μας έθρεψε η εθνική αντίσταση, πως προίκισε με δίκιο την σκέψη μας, πως άνδρωσε με δημοκρατία την νοοτροπία μας και γέμισε με υγεία την ψυχολογία μας, για να αντιστεκόμαστε σαν λαός, από τότε μέχρι σήμερα για το Ιράκ, το παλαιστινιακό, την Κύπρο, το περιβάλλον, τα μεταλλαγμένα, και την πείνα του τρίτου κόσμου ή παλιότερα την εισβολή των σοβιετικών στην Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία, το Βιετνάμ και την Γρενάδα των αμερικάνων και λοιπές εισβολές των δυνατών.
·
Η ΄΄ήττα΄΄ της εθνικής αντίστασης, σήμαινε τον ενδοτισμό της εξωτερικής πολιτικής μας. Αυτό πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Γιατί ενώ νικήσαμε, ανέλαβαν την εξουσία της χώρας οι στυλοβάτες του άξονα, γενόμενοι μέχρι και πρωθυπουργοί, κατακλύζοντας μέχρι αυτή την στιγμή με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους όλες τις θέσεις στην πολιτική και κρατική μηχανή.
Μια ήττα μυστηριώδης και ύποπτη ακόμη μέσα στην ιστορία, αφού είχαμε ολοσχερή νίκη κατά των δυνάμεων κατοχής. Σου δίνουμε την εξουσία χωρίς να σε θέλει ο λαός, και εσύ μας δίνεις την χώρα σου. Αυτή ήταν η συμφωνία. Έτσι γεννήθηκαν όλες οι μπανανίες. Οι λαοί που δεν ανέπτυξαν ταυτόχρονα και αδιαχώριστα δημοκρατική και εθνική συνείδηση και νοοτροπία, αποθεώνουν τον πρόεδρο των Η.Π.Α όταν τους επισκέπτεται και παραληρούν ωσάν να υποδέχονταν το ροκ ίνδαλμά τους. Ενώ αντίθετα εδώ σε εμάς, παραληρούν οι κυβερνήσεις, ενώ ο λαός ξεχύνεται στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί και να τους γιουχάρει.
·
Ελευθερία που χαρίζεται και δεν κατακτιέται, είναι απλώς υποτέλεια.
Εξουσία που χαρίζεται και δεν κατακτιέται με την λαϊκή θέληση και εντολή, είναι και αυτή απλώς υποτέλεια.
Αυτό πάθαν οι Κοσοβάροι στις μέρες μας, αυτό και οι Σκοπιανοί. Ανίκανοι να ανεξαρτητοποιηθούν μόνοι τους, γίναν προτεκτοράτα. Έτσι λεονταρίζουν με ξένες πλάτες. Το ίδιο και οι Κούρδοι του Β. Ιράκ. Και θα το πληρώνουν σαν λαοί, με το πιο επώδυνο τίμημα που μπορεί να υπάρξει. Πρέπει να χάσεις κάτι οπωσδήποτε και μάλιστα πολύ σπουδαίο εάν θέλεις την ανεξαρτησία σου, την ελευθερία σου και την προκοπή του τόπου σου. Αν δεν θέλεις να χάσεις τίποτα, τότε θα γίνεις αργά ή γρήγορα καταδότης των άλλων.
Αυτό δε καταλαβαίνουν οι σύγχρονοι νεοδιανοούμενοι, οι θιασώτες της ασύδοτης αγοράς, που προσπαθούν να μην χάσουν τίποτα χωρίς κόστος. (συνεχίζεται)
15/03/2008
3.
Κατανοώ λοιπόν ότι τώρα βρισκόμαστε σε μια άλλη εποχή τεχνολογίας και οικονομίας. Σε μια νέα πολιτική διακρατικών σχέσεων και εξωτερικής πολιτικής, που μας τρομάζουν καθώς τις παρατηρούμε να εξελίσσονται, όταν συναντώνται οι δυνατοί για να αποφασίσουν. Σε καινούργιες σχέσεις ακόμα και μεταξύ μας, που μας ξαφνιάζουν και δεν μπορούμε να τις αφομοιώσουμε, έτσι καθώς μας επιβάλλονται απειλητικές έξω από το αυτονόητο που το εχθρεύονται λυσσωδώς, προτείνοντας και νομιμοποιώντας κάθε μορφή αρπαγής στις καθημερινές μας συναναστροφές και δράσεις, όπως γίνεται στον εμπορικό και χρηματιστηριακό κόσμο της ανθρωποφαγίας.
Όπου νέες δυνατές πραγματικότητες πιέζουν ανυπόφορα τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους για αλλαγή συνόρων, ειδικά εδώ σε εμάς στα βαλκάνια, εν ονόματι μιας νέας ηθικής, του δικαιώματος τάχα του πιο μικρού και όλο του πιο μικρού, μένουν άυπνοι όταν κάποιος αδικείται, και όταν δεν αδικείται μανιάζουν και στήνουν αδικίες, αρχίζοντας από το άτομο και τα δικαιώματά του, έως τις ομάδες και τις μειονότητες. Μια λογική ιμπεριαλιστικής αφορμής για στρατιωτική εισβολή και κατάκτηση νέων αγορών, όπου εισβάλουν σε μια χώρα και την ισοπεδώνουνε για το δίκαιο του ενός. Ξαφνικές εκρήξεις δημοκρατικής ευαισθησίας, μετά την συντριβή της Σοβιετικής ένωσης και του ξαναμοιράσματος των ακέφαλων αγορών. Και εδώ ξενύχτια και οδυρμοί, για την αυτοδιάθεση και την ανεξαρτητοποίηση καταπιεσμένων μειονοτήτων. Όπου η διπλωματία έχει γίνει πιο βίαιη από ποτέ, και απειλεί σαν καθαρός πόλεμος τους λαούς. Όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα τεχνηέντως έχουν θεοποιηθεί, εις βάρος της ουσιαστικής δημοκρατικής ζωής των πολιτών, αλλά και της εθνικής ανεξαρτησίας των χωρών, επιτυγχάνοντας στο τέλος να μην υπάρχουν καθόλου ανθρώπινα δικαιώματα εν ονόματι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
·
Όμως, όλα αυτά ενδιαφέρουν τις άλλες επιστήμες, τις άλλες δηλαδή δραστηριότητες της ζωής. Την ιστορία δεν την αφορά το εφήμερο, παρά ως ταξινόμηση μόνο για να μην μπερδεύεται στα μυαλά μας, ο άπειρος χρόνος με το πριν και το μετά του.
Για αυτήν, η στιγμή είναι αδιάφορη σχεδόν χωρίς το υπόλοιπο. Μια μικροχρονικότητα που δεν λέει την ιστορική αλήθεια τελικά, όπως μια εικόνα αποκομμένη από το σενάριό της. Γιατί η ιστορία των εθνών και των λαών, δεν γράφεται με αιώνες αλλά με χιλιετίες. Εδώ οι αιώνες είναι σαν μικρά ανίσχυρα τούβλα από μόνα τους, να αντέξουν το εποικοδόμημα ενός χιλιόχρονου πολιτισμού ή μιάς χιλιόχρονης γλώσσας για ομοειδές και καλλίτερο ίσως παράδειγμα. Το ίδιο, έθιμα και παραδόσεις, διατρέχουν πολλούς αιώνες μέχρι να διαμορφωθούν ή να συντελεστούν σιγά-σιγά μέσα στο χρόνο. Ακόμη περισσότερο πνευματικές κατακτήσεις, σκέψεις και φιλοσοφικοί στοχασμοί. Δεν είναι καθόλου εύκολο.
Ο Σκοπιανός λοιπόν που θέλει να λέγεται ξαφνικά για γεωπολιτικούς λόγους μακεδόνας μη μιλώντας ελληνικά αλλά σλάβικα, είναι μια φάρσα όχι μόνο του αρχαίου δεδομένου, αλλά ακόμα περισσότερο του σημερινού μακεδόνα, ο οποίος έχει την συνέχεια μέσα του από γεννησιμιού του, από την οικογένειά του και την καθημερινή κουλτούρα του, εκτός από την επίσημη παιδεία από την πολιτεία, ενώ αυτός δεν την έχει ούτε καν σαν πρόχειρη φωτοκόπια, να την αποστηθίσει στα γρήγορα σαν σκονάκι πριν τις εξετάσεις. Και μέσα σε 50 χρόνια δεν προλαβαίνει να μάθει ούτε παπαγαλία τίποτα. Αυτό δε για το οποίο είμαστε σίγουροι όλοι διαφωνούντες και συμφωνούντες μεταξύ μας, είναι πως το μέλλον αυτών των προθέσεων είναι μια ήδη ομολογημένη επεκτατικότητα εδαφών προς την θάλασσα, και ένα απροκάλυπτο πλιάτσικο ιστορίας, κουλτούρας και πολιτισμικού δεδομένου και ότι άλλου αφύλακτου και εύκαιρου βρεθεί στην πορεία.
·
Επικίνδυνο το θέμα, ξέρω, αλλά χρειάζεται να εκτιθέμεθα στα επώδυνα.
Οι νεοέλληνες σε πλήρη συνυπευθυνότητα αυτή τη φορά με τον πολιτικό κόσμο που επιλέγουν να τους εκπροσωπεί στα εθνικά θέματα, θα πληρώσουν οδυνηρά στο σύντομο μέλλον τις πιέσεις από το άνω ή νέο μακεδονικό κράτος, γιατί δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί, όπως μας ειδοποιούν οι νόμοι της ιστορίας. Ήδη ως νεοελλήνων συμπεριφορά ακριβώς, έσπασαν το εμπάρκο του 1991, σωστό ή λάθος δεν έχει εδώ καμιά απολύτως σημασία, με τους πετρελαιάδες εφοπλιστές και τους υπόλοιπους ξελιγωμένους εμποράκους για δυο δραχμές, δηλαδή τους γνωστούς εθνοελληναράδες, και αυτό είναι το χειρότερο για την δημοκρατία, για την ύπαρξή μας σαν λαού, για την κοινωνική ελπίδα που καταρρέει με τέτοια άτομα στα σπλάχνα της.
Σάββατο 1 Μαρτίου 2008
Ξένες ενοχές
Όποιος δεν αποδεχτεί τα γονικά εγκλήματα, δεν θα μπορέσει να μετέχει στο διάλογο.
·
Θα είναι υποχρεωμένος να τα δικαιολογεί σε όλη του τη ζωή και να αποφεύγει τις συζητήσεις.
·
Θα στερηθεί την χαρά της γνώσης και την ελευθερία της σκέψης, και φυσικά την συμμετοχή στην φιλοσοφική αναζήτηση, την μέγιστη πνευματική απόλαυση.
·
Στο τέλος θα τα φορτωθεί ως δικά του, χωρίς ποτέ να ήταν δοσίλογος.
·
Θα είναι υποχρεωμένος να τα δικαιολογεί σε όλη του τη ζωή και να αποφεύγει τις συζητήσεις.
·
Θα στερηθεί την χαρά της γνώσης και την ελευθερία της σκέψης, και φυσικά την συμμετοχή στην φιλοσοφική αναζήτηση, την μέγιστη πνευματική απόλαυση.
·
Στο τέλος θα τα φορτωθεί ως δικά του, χωρίς ποτέ να ήταν δοσίλογος.
Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008
Το παλιό πεθαίνει άσχημα
Αυτό για το οποίο χρειάζεται να θλιβούμε, και οι πιο αισιόδοξοι από εμάς επί τέλους να απογοητευτούμε, παίρνοντας έτσι ένα γερό τελευταίο μάθημα από αυτόν τον κόσμο που ξεψυχάει σαπισμένος από την αδικία του, και περνώντας έτσι σε μια άλλη διάσταση ελπίδας που δεν είχαμε υποπτευθεί μέχρι τώρα, πιο μεγάλη και πιο υπομονετική στο βαθύ μέλλον, είναι ο εργατολόγος μας από την μια και οι εργαζόμενοι στου Θέμου και του Μάκη από την άλλη.
·
Κατανοείτε πιστεύω πλήρως, ότι η συμπεριφορά και το ποιόν του φύλακα και προστάτη των εργαζομένων, γιατί αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός, η δουλειά και οι υποχρεώσεις του εργατολόγου, ήταν πασίγνωστα στην Γ.Σ.Ε.Ε, και το χειρότερο είναι ότι γνώριζαν όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ανεξαιρέτως. Ξέρανε όλοι εκεί μέσα και δεν μιλούσαν. Αυτό είναι το αβάσταχτο. Γιατί κάτι έχουμε στο νου μας εσείς και εγώ και κάποιοι άλλοι που αριστερίζονται και δημοκρατίζονται, και πονάει πάρα πολύ που ο ναός της εργατικής τάξης, μεταμορφώθηκε σε τούτο το καινούργιο μπορντέλο που αποκαλύφτηκε επί τέλους, και το οποίο μέχρι τώρα το υποπτευόμαστε αλλά για άλλα θέματα, λόγους και παρατυπίες, όχι όμως σαν τέτοιο που τελικά ήταν πραγματικά, που συνέβαινε στο κρυμμένο βάθος αυτού του ταριχευμένου οργανισμού.
·
Το άλλο θλιβερό και σφραγιδικά τετελεσμένο πλέον και αυτό, είναι πως οι εργάτες μας, μας έδειξαν την τύφλα μας και την πλάνη μας, τα ιδεολογήματά μας και τις συγχύσεις μας, τις φαντασιακές μας ονειρώξεις. Μας είπαν καθαρά και ξάστερα, πως δεν καταλαβαίνουν από δίκιο και άδικο, και ούτε καν τους ενδιαφέρει αν το έχει ο Μάκης ή ο Θέμος ή όποιος άλλος αργότερα, παρά το συμφέρον τους για το οποίο αγωνίζονται σαν χρηματιστηριακές πουτάνες.
Αυτό διδάσκουν και στα παιδιά τους, εν ονόματι των οποίων μιλάνε και κάνουν ότι κάνουν, που ως κακό-μοιρα και όχι πλουσιόπαιδα, κινδυνεύουν να γίνουν μόνο υδραυλικοί και ηλεκτρολόγοι και όχι διακεκριμένοι δημοσιογράφοι και σπουδαίοι τεχνοσύμβουλοι μιας εφημερίδας. Τι αδικία πράγματι, τι συμφορά στ αλήθεια.
·
Είναι αυτοί οι καταστρεπτικοί μύθοι που έπαψαν να ισχύουν πια, και που σύσσωμη η αριστερά συνεχίζει να τους χρησιμοποιεί λαθραία, επιμένοντας σε ένα χαμένο πείραμα της ιστορίας, επιβιώνοντας η ίδια για να μην πεθάνει, σε γκρεμισμένες λογικές και ερειπωμένες ιδεολογίες.
·
Ο τύπος του ανθρώπου που αναδύεται είναι ήδη έξω από όλα αυτά τα κατάλοιπα ενός ανίκανου παρελθόντος, και μιάς εργατικής τάξης που απέτυχε να χειραφετηθεί από την κακομοιριά της.
·
Κατανοείτε πιστεύω πλήρως, ότι η συμπεριφορά και το ποιόν του φύλακα και προστάτη των εργαζομένων, γιατί αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός, η δουλειά και οι υποχρεώσεις του εργατολόγου, ήταν πασίγνωστα στην Γ.Σ.Ε.Ε, και το χειρότερο είναι ότι γνώριζαν όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ανεξαιρέτως. Ξέρανε όλοι εκεί μέσα και δεν μιλούσαν. Αυτό είναι το αβάσταχτο. Γιατί κάτι έχουμε στο νου μας εσείς και εγώ και κάποιοι άλλοι που αριστερίζονται και δημοκρατίζονται, και πονάει πάρα πολύ που ο ναός της εργατικής τάξης, μεταμορφώθηκε σε τούτο το καινούργιο μπορντέλο που αποκαλύφτηκε επί τέλους, και το οποίο μέχρι τώρα το υποπτευόμαστε αλλά για άλλα θέματα, λόγους και παρατυπίες, όχι όμως σαν τέτοιο που τελικά ήταν πραγματικά, που συνέβαινε στο κρυμμένο βάθος αυτού του ταριχευμένου οργανισμού.
·
Το άλλο θλιβερό και σφραγιδικά τετελεσμένο πλέον και αυτό, είναι πως οι εργάτες μας, μας έδειξαν την τύφλα μας και την πλάνη μας, τα ιδεολογήματά μας και τις συγχύσεις μας, τις φαντασιακές μας ονειρώξεις. Μας είπαν καθαρά και ξάστερα, πως δεν καταλαβαίνουν από δίκιο και άδικο, και ούτε καν τους ενδιαφέρει αν το έχει ο Μάκης ή ο Θέμος ή όποιος άλλος αργότερα, παρά το συμφέρον τους για το οποίο αγωνίζονται σαν χρηματιστηριακές πουτάνες.
Αυτό διδάσκουν και στα παιδιά τους, εν ονόματι των οποίων μιλάνε και κάνουν ότι κάνουν, που ως κακό-μοιρα και όχι πλουσιόπαιδα, κινδυνεύουν να γίνουν μόνο υδραυλικοί και ηλεκτρολόγοι και όχι διακεκριμένοι δημοσιογράφοι και σπουδαίοι τεχνοσύμβουλοι μιας εφημερίδας. Τι αδικία πράγματι, τι συμφορά στ αλήθεια.
·
Είναι αυτοί οι καταστρεπτικοί μύθοι που έπαψαν να ισχύουν πια, και που σύσσωμη η αριστερά συνεχίζει να τους χρησιμοποιεί λαθραία, επιμένοντας σε ένα χαμένο πείραμα της ιστορίας, επιβιώνοντας η ίδια για να μην πεθάνει, σε γκρεμισμένες λογικές και ερειπωμένες ιδεολογίες.
·
Ο τύπος του ανθρώπου που αναδύεται είναι ήδη έξω από όλα αυτά τα κατάλοιπα ενός ανίκανου παρελθόντος, και μιάς εργατικής τάξης που απέτυχε να χειραφετηθεί από την κακομοιριά της.
Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008
Ίσες αποστάσεις
Οι καλοί συνάδελφοι, έχουν εφεύρει ένα κορυφαίο σόφισμα από τον προηγούμενο ήδη αιώνα, καρπό άκρατου και επίμονου δόλου, με το οποίο μας απειλούν όποτε ανοίγουμε το στόμα μας να διαμαρτυρηθούμε επειδή μεροληπτούν εις βάρος μας στις συζητήσεις και στους συντονισμούς των απόψεων, το οποίο σόφισμα κραδαίνουν μάλιστα σαν φραγγέλιο υπέρτατου ορθού λόγου και υπέρτατης δημοκρατίας, και το οποίο τελικά δεν είναι παρά μια ακόμα κρυμμένη κακομοιριά της συνείδησής τους.
·
Πρέπει να κρατάνε λέει ίσες αποστάσεις μεταξύ των εμπλεκομένων με διαφορετικές απόψεις, για να είναι αντικειμενικοί. Πω, πω ακριβοδίκαιοι! Και αυτό καθιερωμένο ως πανάκεια πλέον και όχι απλώς ως εξαίρεση σε κάποιες σπάνιες και ιδιάζουσες περιπτώσεις όπου τυχαίνει να είναι νεφελωμένα τα νοήματα ή οι προθέσεις των ομιλητών. Για να μην αδικούν κανένα. Δηλαδή στη ακριβή μετάφρασή του, ίσες αποστάσεις από το δίκιο και το άδικο! Δηλαδή να αδικούν μόνο το δίκιο. Έξοχα!
·
Ίσες αποστάσεις από τους κλέφτες της αγοράς και τους κλεπτόμενους πολίτες. Αυτό είναι που λένε. Εκεί είναι η αθέατη ουσία. Από τους καταχραστές των ταμείων του κράτους και εμάς από την άλλη. Γιατί έχουν και αυτοί ανθρώπινα δικαιώματα λέει. Και πολλά άλλα τέτοια λέει. Μόνο που τελικά, μόνο αυτοί έχουν δικαιώματα. Αυτό δείχνει ασυζητητί, η αδίκαστη αυτή κατάντια των 20 τουλάχιστον τελευταίων χρόνων.
·
Προσθέτουν δε ένα βοηθητικό επικουρικό μικροσόφισμα άγνοιας δήθεν και εκκωφαντικής αθωότητας, λέγοντας στις δύσκολες στιγμές όταν αποκαλύπτονται: μα δεν ξέρουμε εκ των προτέρων ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο αν δεν αποφανθεί η δικαιοσύνη. Κουτοπόνηρη τυπολαγνεία της κακιάς ώρας, που υποκρύπτει έσχατη δουλοπρέπεια και καλά ριζωμένο ραγιαδισμό σε ότι διαφεντεύει στον ορίζοντα. Χρειάζεται δηλαδή να αποφανθεί ο Άρειος Πάγος ότι συγκεκριμένοι με ονοματεπώνυμα έκλεψαν τα χρήματα των ταμείων των εργαζομένων. Αν δεν αποφανθεί ο Άρειος Πάγος εμείς δεν το ξέρουμε μέχρι τότε αν μας κλέψανε ή όχι, και ούτε δικαιούμαστε να λέμε την γνώμη μας δημόσια γιατί επηρεάζουμε και προκαταλαμβάνουμε την γνώμη των δικαστών, και διάφορες άλλες τέτοιες σαχλαμάρες.
Ή κατά επέκταση, κάποιο διεθνές δικαστήριο για να μάθουμε αν έχει δίκιο ο Ιρανικός λαός ή ο Μπους και η παρέα του. Τέτοια εννοούν και λένε απροκάλυπτα.
·
Αλλά το πιο γουστόζικο είναι όταν αναγκάζονται να καλέσουν ΄΄και την άλλη άποψη΄΄ όχι την ανώδυνη αλλά εκείνη που συστηματικά και συμπεφωνημένα καταστέλλουν και αποκρύπτουν, επειδή τους πήραν είδηση και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, τι πανηγύρι γίνεται, πως τους χαμηλώνουν τα μικρόφωνα οι άλλοι καλοί τεχνικοί συνάδελφοι, συνδικαλισμένοι και αυτοί για την καλλίτερη ενημέρωση και το δίκιο του εργάτη, τι πογκρόμ και τι λεκτικούς προπηλακισμούς κατά φοιτητών και άλλων αντιδρώντων, να μην μιλήσουν με όποιο τέχνασμα και προβοκάρισμα. Μόνο που όλα αυτά φαίνονται πεντακάθαρα από μας από κάτω. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν καθόλου.
·
Πρέπει να κρατάνε λέει ίσες αποστάσεις μεταξύ των εμπλεκομένων με διαφορετικές απόψεις, για να είναι αντικειμενικοί. Πω, πω ακριβοδίκαιοι! Και αυτό καθιερωμένο ως πανάκεια πλέον και όχι απλώς ως εξαίρεση σε κάποιες σπάνιες και ιδιάζουσες περιπτώσεις όπου τυχαίνει να είναι νεφελωμένα τα νοήματα ή οι προθέσεις των ομιλητών. Για να μην αδικούν κανένα. Δηλαδή στη ακριβή μετάφρασή του, ίσες αποστάσεις από το δίκιο και το άδικο! Δηλαδή να αδικούν μόνο το δίκιο. Έξοχα!
·
Ίσες αποστάσεις από τους κλέφτες της αγοράς και τους κλεπτόμενους πολίτες. Αυτό είναι που λένε. Εκεί είναι η αθέατη ουσία. Από τους καταχραστές των ταμείων του κράτους και εμάς από την άλλη. Γιατί έχουν και αυτοί ανθρώπινα δικαιώματα λέει. Και πολλά άλλα τέτοια λέει. Μόνο που τελικά, μόνο αυτοί έχουν δικαιώματα. Αυτό δείχνει ασυζητητί, η αδίκαστη αυτή κατάντια των 20 τουλάχιστον τελευταίων χρόνων.
·
Προσθέτουν δε ένα βοηθητικό επικουρικό μικροσόφισμα άγνοιας δήθεν και εκκωφαντικής αθωότητας, λέγοντας στις δύσκολες στιγμές όταν αποκαλύπτονται: μα δεν ξέρουμε εκ των προτέρων ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο αν δεν αποφανθεί η δικαιοσύνη. Κουτοπόνηρη τυπολαγνεία της κακιάς ώρας, που υποκρύπτει έσχατη δουλοπρέπεια και καλά ριζωμένο ραγιαδισμό σε ότι διαφεντεύει στον ορίζοντα. Χρειάζεται δηλαδή να αποφανθεί ο Άρειος Πάγος ότι συγκεκριμένοι με ονοματεπώνυμα έκλεψαν τα χρήματα των ταμείων των εργαζομένων. Αν δεν αποφανθεί ο Άρειος Πάγος εμείς δεν το ξέρουμε μέχρι τότε αν μας κλέψανε ή όχι, και ούτε δικαιούμαστε να λέμε την γνώμη μας δημόσια γιατί επηρεάζουμε και προκαταλαμβάνουμε την γνώμη των δικαστών, και διάφορες άλλες τέτοιες σαχλαμάρες.
Ή κατά επέκταση, κάποιο διεθνές δικαστήριο για να μάθουμε αν έχει δίκιο ο Ιρανικός λαός ή ο Μπους και η παρέα του. Τέτοια εννοούν και λένε απροκάλυπτα.
·
Αλλά το πιο γουστόζικο είναι όταν αναγκάζονται να καλέσουν ΄΄και την άλλη άποψη΄΄ όχι την ανώδυνη αλλά εκείνη που συστηματικά και συμπεφωνημένα καταστέλλουν και αποκρύπτουν, επειδή τους πήραν είδηση και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, τι πανηγύρι γίνεται, πως τους χαμηλώνουν τα μικρόφωνα οι άλλοι καλοί τεχνικοί συνάδελφοι, συνδικαλισμένοι και αυτοί για την καλλίτερη ενημέρωση και το δίκιο του εργάτη, τι πογκρόμ και τι λεκτικούς προπηλακισμούς κατά φοιτητών και άλλων αντιδρώντων, να μην μιλήσουν με όποιο τέχνασμα και προβοκάρισμα. Μόνο που όλα αυτά φαίνονται πεντακάθαρα από μας από κάτω. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν καθόλου.
Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008
Μεταμοντέρνο δημοσιογραφικό θράσος
Συχνότατα οι πολίτες ακούνε τους καουμπόηδες των ιδιωτικών καναλιών να τους επιπλήττουν, όταν προσπαθούν να διαμαρτυρηθούν για τον ολοσχερή εκχυδαϊσμό και το χαμηλότατο αισθητικό και πνευματικό επίπεδο των εκπομπών τους, λέγοντάς τους κατάμουτρα : αν δεν σας αρέσει αλλάξτε κανάλι ή κλείστε την! Και το έχουμε ακούσει όλοι αυτό έτσι θρασύτατα, να φασίζει επάνω μας και να μας περιγελά.
·
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, πως εμείς δεν είμαστε οι φιλοξενούμενοι στο σπίτι μας όπως κάθε τόσο και λιγάκι μας λένε, αλλά ότι αυτοί είναι οι κλεπταποδόχοι του τηλεοπτικού πραξικοπήματος του 1989. Μιάς πολιτειακής εκτροπής που δεν ήταν επτάχρονη μόνο, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ μέχρι σήμερα, και που συνταράζει αδιάλειπτα την ελληνική κοινωνία μας, την ισορροπία και την συνείδηση των πολιτών, την ψυχολογία και διαμόρφωση των παιδιών μας, την πολιτική και πολιτιστική ζωής μας.
·
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, πως τα ερτζιανά δεν τους τα έδωσε κανείς. Τα άρπαξαν τα αφεντικά τους μαζί με τις πολιτικές και νομικές μαφίες που τα μαγείρεψαν και τα καταχρώνται μαζί τους, τα καρπούνται και τα διαπλέκονται όλοι παρέα, και τα χρησιμοποιούν οι υποκοσμικοί με τις συντεχνίες που ταΐζουν και τα σινάφια τους, με τα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα και τα υψηλότερα δυνατά κέρδη.
·
Ασφαλισμένοι στην οικονομική τους ευμάρεια με το βρώμικο ψωμί που τρώνε, αδιαφορούν για τις δεκάδες εκατοντάδες χιλιάδες νεόπτωχων από την ασύλληπτη ακρίβεια που μαστίζει τον τόπο, που τους αναγκάζει να έχουν την τηλεόραση ως την μοναδική διέξοδο ΄΄διασκέδασης΄΄ και επαφής με τον έξω κόσμο, αφού κατάντησε απαγορευτική κάθε έξοδος τους ακόμη και για σουβλάκι.
Το ΄΄αν δεν σας αρέσει αλλάξτε κανάλι ή κλείστε την΄΄ θυμίζει τις άλλες μαφίες εργοδοτών και εργαζομένων στα υγρά καύσιμα, που λένε ανενόχλητοι και αυτοί από την πολιτεία : ψάχτε να βρείτε τα πιο φθηνά πρατήρια. Μια επιδημία που αρχίζει και εξαπλώνεται παντού στην εργασιακή και οικονομική ζωή του τόπου.
·
Δεν πρέπει ποτέ να νομιμοποιήσουμε αυτό το τηλεοπτικό πραξικόπημα της χειρότερης γνωστής μορφής ασυδοσίας και καθαρής αλητείας, και επίσης να μην αποδεχτούμε τους τεχνικούς και την συντεχνία τους που το διαχειρίζεται, δημοσιογράφους και λοιπούς εμπλεκόμενους τεχνικούς, εν ονόματι της γνωστής κλάψας για το ψωμάκι των παιδιών τους και της ανεργίας τους. Γιατί ας μην μας διαφεύγει διόλου, ότι συναγωνίζονται χαρούμενα και εθελοντικά σε αυτό το αντιδημοκρατικό, αντιπνευματικό και αντιαισθητικό μακελειό, τους εργοδότες τους, και τους υπερφαλαγγίζουν όποτε μπορούν σε ποταπότητα, ψέματα, καταστολή.
Αυτή νομίζω είναι η ουσία που συμβαίνει, και που εμείς χρειάζεται να κατανοήσουμε, και κυρίως να απαιτήσουμε να αλλάξει στη ζωή μας.
·
Γιατί τα ερτζιανά, είναι εθνικά σύνορα, είναι πιο σημαντικά για μια χώρα ακόμα και από τον στρατό της, και δεν μπορεί επ ουδενί να βρίσκονται απολύτως ανεξέλεγκτα και ασύδοτα στα χέρια μιάς μη εκλεγμένης κυβέρνησης των καναλαρχών και εκδοτών. Ούτε είναι δυνατό αλλά αντιθέτως αδιανόητο, οι τηλεπαρουσιαστές και μεγαλοδημοσιογράφοι να έχουν μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία από τους εκλεγμένους από τον λαό βουλευτές, όποιοι και αν είναι αυτοί οι βουλευτές, ακόμη και καθαροί φασίστες. Γιατί αυτή είναι στοιχειωδώς η έννοια της δημοκρατίας. Ο τελευταίος σε αριθμό ψήφων βουλευτής, πρέπει και επιβάλλεται να έχει περισσότερη εξουσία και δύναμή από τον δημοκρατικότερο και καλλίτερο δημοσιογράφο. Τους εκπροσώπους μας τους ψηφίζουμε εμείς, και δεν μπορούν να μπαίνουν από τους φεγγίτες και τις χαραμάδες της διαπλοκής, άλλοι στη θέση τους, μη ψηφισθέντες καν.
·
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, πως εμείς δεν είμαστε οι φιλοξενούμενοι στο σπίτι μας όπως κάθε τόσο και λιγάκι μας λένε, αλλά ότι αυτοί είναι οι κλεπταποδόχοι του τηλεοπτικού πραξικοπήματος του 1989. Μιάς πολιτειακής εκτροπής που δεν ήταν επτάχρονη μόνο, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ μέχρι σήμερα, και που συνταράζει αδιάλειπτα την ελληνική κοινωνία μας, την ισορροπία και την συνείδηση των πολιτών, την ψυχολογία και διαμόρφωση των παιδιών μας, την πολιτική και πολιτιστική ζωής μας.
·
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, πως τα ερτζιανά δεν τους τα έδωσε κανείς. Τα άρπαξαν τα αφεντικά τους μαζί με τις πολιτικές και νομικές μαφίες που τα μαγείρεψαν και τα καταχρώνται μαζί τους, τα καρπούνται και τα διαπλέκονται όλοι παρέα, και τα χρησιμοποιούν οι υποκοσμικοί με τις συντεχνίες που ταΐζουν και τα σινάφια τους, με τα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα και τα υψηλότερα δυνατά κέρδη.
·
Ασφαλισμένοι στην οικονομική τους ευμάρεια με το βρώμικο ψωμί που τρώνε, αδιαφορούν για τις δεκάδες εκατοντάδες χιλιάδες νεόπτωχων από την ασύλληπτη ακρίβεια που μαστίζει τον τόπο, που τους αναγκάζει να έχουν την τηλεόραση ως την μοναδική διέξοδο ΄΄διασκέδασης΄΄ και επαφής με τον έξω κόσμο, αφού κατάντησε απαγορευτική κάθε έξοδος τους ακόμη και για σουβλάκι.
Το ΄΄αν δεν σας αρέσει αλλάξτε κανάλι ή κλείστε την΄΄ θυμίζει τις άλλες μαφίες εργοδοτών και εργαζομένων στα υγρά καύσιμα, που λένε ανενόχλητοι και αυτοί από την πολιτεία : ψάχτε να βρείτε τα πιο φθηνά πρατήρια. Μια επιδημία που αρχίζει και εξαπλώνεται παντού στην εργασιακή και οικονομική ζωή του τόπου.
·
Δεν πρέπει ποτέ να νομιμοποιήσουμε αυτό το τηλεοπτικό πραξικόπημα της χειρότερης γνωστής μορφής ασυδοσίας και καθαρής αλητείας, και επίσης να μην αποδεχτούμε τους τεχνικούς και την συντεχνία τους που το διαχειρίζεται, δημοσιογράφους και λοιπούς εμπλεκόμενους τεχνικούς, εν ονόματι της γνωστής κλάψας για το ψωμάκι των παιδιών τους και της ανεργίας τους. Γιατί ας μην μας διαφεύγει διόλου, ότι συναγωνίζονται χαρούμενα και εθελοντικά σε αυτό το αντιδημοκρατικό, αντιπνευματικό και αντιαισθητικό μακελειό, τους εργοδότες τους, και τους υπερφαλαγγίζουν όποτε μπορούν σε ποταπότητα, ψέματα, καταστολή.
Αυτή νομίζω είναι η ουσία που συμβαίνει, και που εμείς χρειάζεται να κατανοήσουμε, και κυρίως να απαιτήσουμε να αλλάξει στη ζωή μας.
·
Γιατί τα ερτζιανά, είναι εθνικά σύνορα, είναι πιο σημαντικά για μια χώρα ακόμα και από τον στρατό της, και δεν μπορεί επ ουδενί να βρίσκονται απολύτως ανεξέλεγκτα και ασύδοτα στα χέρια μιάς μη εκλεγμένης κυβέρνησης των καναλαρχών και εκδοτών. Ούτε είναι δυνατό αλλά αντιθέτως αδιανόητο, οι τηλεπαρουσιαστές και μεγαλοδημοσιογράφοι να έχουν μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία από τους εκλεγμένους από τον λαό βουλευτές, όποιοι και αν είναι αυτοί οι βουλευτές, ακόμη και καθαροί φασίστες. Γιατί αυτή είναι στοιχειωδώς η έννοια της δημοκρατίας. Ο τελευταίος σε αριθμό ψήφων βουλευτής, πρέπει και επιβάλλεται να έχει περισσότερη εξουσία και δύναμή από τον δημοκρατικότερο και καλλίτερο δημοσιογράφο. Τους εκπροσώπους μας τους ψηφίζουμε εμείς, και δεν μπορούν να μπαίνουν από τους φεγγίτες και τις χαραμάδες της διαπλοκής, άλλοι στη θέση τους, μη ψηφισθέντες καν.
Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008
Ισηγορία
Αλλά πάμε στην ουσία της μακραίωνης και χιλιόχρονης αυτής ιστορίας του λόγου.
Στην ίδια την δομή της δημοκρατίας και της σκέψης της.
·
Θα προσέξατε, ίσως και όχι, ότι οι θεμελιωτές των αρχών και των κανόνων του λόγου, που συναπορέουν από τις αρχές των ίσων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν ομιλούν καθόλου για ελευθερία λόγου. Περίεργο αυτό για την δική μας οξυμένη όπως νομίζουμε αντίληψη και σκέψη. Γιατί έχουν καταλάβει ότι είναι ψευδής. Είναι μια καλοστημένη απάτη. Είναι μια εκπτωμένη κατάσταση, λίγα ψίχουλα λόγου δηλαδή, και αυτά μόνο με τον έλεγχο, όποτε και όταν αυτοί κρίνουν και επιτρέπουν.
·
Αυτά οι αρχαίοι αθηναίοι τα γνωρίζουν άριστα. Ομιλούν για ισηγορία.
Αυτή μόνο θεωρούν ελευθερία του λόγου. Ελευθερία του λόγου χωρίς ισηγορία όπως κόπτονται οι δημοσιογράφοι και το σωματείο τους, είναι μια καθαρή ανελευθερία του λόγου. Μια καλομελετημένη φίμωση των πολιτών.
Έκαναν τον ανθρώπινο λόγο επάγγελμα τους. Και η ΄΄δουλειά΄΄ τους είναι να μιλουν δημόσια μαζί με τους πολιτικούς, τους οικονομικούς παράγοντες και τους παντοειδείς ειδικούς εκ μέρους μας. Χωρίς ποτέ να τους έχουμε εξουσιοδοτήσει ή ψηφίσει, όπως τουλάχιστον τους πολιτικούς. Πληρώνονται για να μιλάνε αντί για μας.
Οι πολίτες δεν υπάρχουν στην κυριολεξία. Είναι άφωνοι ως να βρίσκονται στον πάτο της θάλασσας. Η ισηγορία για αυτούς είναι ο χειρότερος εχθρός τους. Μανιάζουν στo άκουσμά της. Και αν τολμήσουμε να διαμαρτυρηθούμε κάποτε, μας απαντάνε δημόσια μπροστά σε όλον τον κόσμο και μας εξευτελίζουν μεταξύ μας για το λάθος μας, λέγοντας μας: εσείς ψηφίσατε αυτή την κυβέρνηση και το πρόγραμμά της ή μα μίλησαν οι εκπρόσωποί σας, δεν τους ακούσατε.
Αυτοί και μόνο θα μιλούν εκ μέρους μας και θα μας υπερασπίζονται ή θα μας κατακεραυνώνουν όποτε αυτοί κρίνουν. Η ιδιωτικοποίηση του ανθρώπινου λόγου.
Η πολιτική ως επάγγελμα του Μαξ Βέμπερ από τους πολιτικούς, έγινε τώρα, η ομιλία ως επάγγελμα από τους δημοσιογράφους.
·
Είναι τερατώδες και καλά κρυμμένο μέσα στην σύνχηση και τις φωνασκίες.
Και αν μιλάμε για εφημερίδες και τύπο τότε έχει καλώς.
Αλλά η τηλεόραση, ο αέρας και τα ερτζιανά, είναι πιο ζωτικός και πιο εθνικός χώρος, και από τις περίφημες βραχονησίδες και τα ίδια τα σύνορα μας. Η δημόσια ομιλία, είναι η ίδια η ανάσα μας.
Καταλαβαίνετε σε τι αριστοτεχνική απάτη έχουμε εμπλακεί γιαυτό και είμαστε άφατοι και άφωνοι. Ότι θέλουν μας λένε και ότι θέλουν ακούμε και βλέπουμε. Αυτό κι αν είναι καθαρός φασισμός με χαμόγελα τηλεπαρουσιαστών.
·
Σκεφτείτε τούτο, ολόκληρη η Γ.Σ.Ε.Ε δεν έχει φωνή. Δεν έχει ένα τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό σταθμό. Ζητιανεύει να την φιλοξενούν κάθε τόσο στα κανάλια, που τα έχουν όλα οι εργοδότες τους.
Στην ίδια την δομή της δημοκρατίας και της σκέψης της.
·
Θα προσέξατε, ίσως και όχι, ότι οι θεμελιωτές των αρχών και των κανόνων του λόγου, που συναπορέουν από τις αρχές των ίσων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν ομιλούν καθόλου για ελευθερία λόγου. Περίεργο αυτό για την δική μας οξυμένη όπως νομίζουμε αντίληψη και σκέψη. Γιατί έχουν καταλάβει ότι είναι ψευδής. Είναι μια καλοστημένη απάτη. Είναι μια εκπτωμένη κατάσταση, λίγα ψίχουλα λόγου δηλαδή, και αυτά μόνο με τον έλεγχο, όποτε και όταν αυτοί κρίνουν και επιτρέπουν.
·
Αυτά οι αρχαίοι αθηναίοι τα γνωρίζουν άριστα. Ομιλούν για ισηγορία.
Αυτή μόνο θεωρούν ελευθερία του λόγου. Ελευθερία του λόγου χωρίς ισηγορία όπως κόπτονται οι δημοσιογράφοι και το σωματείο τους, είναι μια καθαρή ανελευθερία του λόγου. Μια καλομελετημένη φίμωση των πολιτών.
Έκαναν τον ανθρώπινο λόγο επάγγελμα τους. Και η ΄΄δουλειά΄΄ τους είναι να μιλουν δημόσια μαζί με τους πολιτικούς, τους οικονομικούς παράγοντες και τους παντοειδείς ειδικούς εκ μέρους μας. Χωρίς ποτέ να τους έχουμε εξουσιοδοτήσει ή ψηφίσει, όπως τουλάχιστον τους πολιτικούς. Πληρώνονται για να μιλάνε αντί για μας.
Οι πολίτες δεν υπάρχουν στην κυριολεξία. Είναι άφωνοι ως να βρίσκονται στον πάτο της θάλασσας. Η ισηγορία για αυτούς είναι ο χειρότερος εχθρός τους. Μανιάζουν στo άκουσμά της. Και αν τολμήσουμε να διαμαρτυρηθούμε κάποτε, μας απαντάνε δημόσια μπροστά σε όλον τον κόσμο και μας εξευτελίζουν μεταξύ μας για το λάθος μας, λέγοντας μας: εσείς ψηφίσατε αυτή την κυβέρνηση και το πρόγραμμά της ή μα μίλησαν οι εκπρόσωποί σας, δεν τους ακούσατε.
Αυτοί και μόνο θα μιλούν εκ μέρους μας και θα μας υπερασπίζονται ή θα μας κατακεραυνώνουν όποτε αυτοί κρίνουν. Η ιδιωτικοποίηση του ανθρώπινου λόγου.
Η πολιτική ως επάγγελμα του Μαξ Βέμπερ από τους πολιτικούς, έγινε τώρα, η ομιλία ως επάγγελμα από τους δημοσιογράφους.
·
Είναι τερατώδες και καλά κρυμμένο μέσα στην σύνχηση και τις φωνασκίες.
Και αν μιλάμε για εφημερίδες και τύπο τότε έχει καλώς.
Αλλά η τηλεόραση, ο αέρας και τα ερτζιανά, είναι πιο ζωτικός και πιο εθνικός χώρος, και από τις περίφημες βραχονησίδες και τα ίδια τα σύνορα μας. Η δημόσια ομιλία, είναι η ίδια η ανάσα μας.
Καταλαβαίνετε σε τι αριστοτεχνική απάτη έχουμε εμπλακεί γιαυτό και είμαστε άφατοι και άφωνοι. Ότι θέλουν μας λένε και ότι θέλουν ακούμε και βλέπουμε. Αυτό κι αν είναι καθαρός φασισμός με χαμόγελα τηλεπαρουσιαστών.
·
Σκεφτείτε τούτο, ολόκληρη η Γ.Σ.Ε.Ε δεν έχει φωνή. Δεν έχει ένα τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό σταθμό. Ζητιανεύει να την φιλοξενούν κάθε τόσο στα κανάλια, που τα έχουν όλα οι εργοδότες τους.
Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008
Λογοκρισία
Αυτό που βρίσκεται έξω από την νοητική τους, είναι πως η λογοκρισία είναι εγγενές στοιχείο του ανθρώπινου λόγου. Είναι το μεγαλείο της σκέψης. Λογοκρισία σημαίνει : κρίνω τον λόγο του άλλου και μόνο αυτό. Πάνω σε αυτή την λογοκρισία ανδρώθηκε το θαύμα της αθηναϊκής δημοκρατίας.
·
Ένας υγιής εγκέφαλος θέλει να τον λογοκρίνουν διαρκώς. Αυτή είναι η φυσιολογία της σκέψης μας. Αλλιώς ο λόγος του είναι ένας μονόλογος του ερημίτη. Ένας λόγος χωρίς επιστροφή. Χωρίς απάντηση. Χωρίς ανταπάντηση και αντεπιστέλλον. Μιζερεύει η σκέψη του, ατροφεί, και αν συνεχιστεί αυτό για πολύ στο τέλος τρελαίνεται.
·
Και δεν σημαίνει βέβαια το παρανοηματοποιημένο και παραχαραγμένο μέσα στον χρόνο και στην ιστορία της γλώσσας, αυτό που εννοούν σήμερα και με το οποίο μας απειλούν οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι εκδότες, οι οικονομικές ελίτ ή οι χούντες πιο παλιά ΄΄σου απαγορεύω να μιλάς΄΄. Αυτό ακριβώς είναι το δικό τους κατασκεύασμα. Η απαγόρευση. Γιατί δεν θέλουν να ακούν. Αρνητικοποίησαν νοηματικά την έννοια της λογοκρισίας, από θετική και πεμπτουσία του ανθρώπινου λόγου, στο αντίθετό της, σε πολιτικό ανάθεμα έως ποινικό αδίκημα.
·
Να μην απαντάει κανείς στα θέσφατά τους. Να μην αναφέρεται και να μην λογοκρίνει κανείς. Να μην απαντάει δηλαδή στα εγκλήματα της εξουσίας που προστατεύουν. Παρά μόνο στημένοι και ήδη γερά αυτοφιμωμένοι καλοί συνάδελφοι, οι οποίοι θα φυσιολογικοποιούν και έτσι θα νομιμοποιούν την κλοπή και την κομπίνα, ως από πάντα υπηργμένες όπως λένε, (ακούστε επιχείρημα!) παρέα με τους πολιτικούς που θα βοηθάνε και θα συμπληρώνουν. Και αυτή είναι η μοναδική δικαιολογία τους όταν στριμώχνονται.
·
Όπως σήμερα στην ιδιότυπη δημοκρατία-δικτατορία της κομπίνας και της αφωνίας των δημοσιογράφων και των αφεντικών τους. Μιλάμε και δεν μας ακούει κανείς. Ακούμε τα λόγια μας παραχαραγμένα από τους καλούς συνάδελφους που τα απαγορεύουν, με περίτεχνες και δημοκρατικές διαδικασίες και τεχνικές. Αν δεν τα μεταφράσουν αυτοί, δεν ακούγονται. Αυτή είναι η συμφωνία κάτω από το τραπέζι για να μας αφήσουν να μιλήσουμε στα ερτζιανά μας. Έτσι όσοι ακούγονται, είναι μόνο κατασταλμένοι.
·
Έχουμε παρανοήσει όλοι, στο απέραντο λευκό κελί της ελληνικής δημοκρατίας. Μιλάνε δημόσια, στο σπίτι μας μέσα, για τα δικαιώματα των ναζιστών και φασιστών, με την βοήθεια, την κάλυψη και τους προπηλακισμούς των δημοσιογράφων, εν ονόματι της δημοκρατίας πάντα. Σε αυτό το θέατρο της δημοκρατίας, οι μόνοι που δεν έχουν λόγο και δικαιώματα λογοκρισίας είναι οι δημοκράτες. Και λογοκρισία σημαίνει απαντώ.
·
Ένας υγιής εγκέφαλος θέλει να τον λογοκρίνουν διαρκώς. Αυτή είναι η φυσιολογία της σκέψης μας. Αλλιώς ο λόγος του είναι ένας μονόλογος του ερημίτη. Ένας λόγος χωρίς επιστροφή. Χωρίς απάντηση. Χωρίς ανταπάντηση και αντεπιστέλλον. Μιζερεύει η σκέψη του, ατροφεί, και αν συνεχιστεί αυτό για πολύ στο τέλος τρελαίνεται.
·
Και δεν σημαίνει βέβαια το παρανοηματοποιημένο και παραχαραγμένο μέσα στον χρόνο και στην ιστορία της γλώσσας, αυτό που εννοούν σήμερα και με το οποίο μας απειλούν οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι εκδότες, οι οικονομικές ελίτ ή οι χούντες πιο παλιά ΄΄σου απαγορεύω να μιλάς΄΄. Αυτό ακριβώς είναι το δικό τους κατασκεύασμα. Η απαγόρευση. Γιατί δεν θέλουν να ακούν. Αρνητικοποίησαν νοηματικά την έννοια της λογοκρισίας, από θετική και πεμπτουσία του ανθρώπινου λόγου, στο αντίθετό της, σε πολιτικό ανάθεμα έως ποινικό αδίκημα.
·
Να μην απαντάει κανείς στα θέσφατά τους. Να μην αναφέρεται και να μην λογοκρίνει κανείς. Να μην απαντάει δηλαδή στα εγκλήματα της εξουσίας που προστατεύουν. Παρά μόνο στημένοι και ήδη γερά αυτοφιμωμένοι καλοί συνάδελφοι, οι οποίοι θα φυσιολογικοποιούν και έτσι θα νομιμοποιούν την κλοπή και την κομπίνα, ως από πάντα υπηργμένες όπως λένε, (ακούστε επιχείρημα!) παρέα με τους πολιτικούς που θα βοηθάνε και θα συμπληρώνουν. Και αυτή είναι η μοναδική δικαιολογία τους όταν στριμώχνονται.
·
Όπως σήμερα στην ιδιότυπη δημοκρατία-δικτατορία της κομπίνας και της αφωνίας των δημοσιογράφων και των αφεντικών τους. Μιλάμε και δεν μας ακούει κανείς. Ακούμε τα λόγια μας παραχαραγμένα από τους καλούς συνάδελφους που τα απαγορεύουν, με περίτεχνες και δημοκρατικές διαδικασίες και τεχνικές. Αν δεν τα μεταφράσουν αυτοί, δεν ακούγονται. Αυτή είναι η συμφωνία κάτω από το τραπέζι για να μας αφήσουν να μιλήσουμε στα ερτζιανά μας. Έτσι όσοι ακούγονται, είναι μόνο κατασταλμένοι.
·
Έχουμε παρανοήσει όλοι, στο απέραντο λευκό κελί της ελληνικής δημοκρατίας. Μιλάνε δημόσια, στο σπίτι μας μέσα, για τα δικαιώματα των ναζιστών και φασιστών, με την βοήθεια, την κάλυψη και τους προπηλακισμούς των δημοσιογράφων, εν ονόματι της δημοκρατίας πάντα. Σε αυτό το θέατρο της δημοκρατίας, οι μόνοι που δεν έχουν λόγο και δικαιώματα λογοκρισίας είναι οι δημοκράτες. Και λογοκρισία σημαίνει απαντώ.
Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008
Οι καλοί συνάδελφοι
Η τηλεόραση και το ραδιόφωνο να είναι ελεύθερα.
Να μην τα ελέγχει ούτε η πολιτεία ούτε οι πολίτες, αλλά να τα ελέγχουν οι εργοδότες μας.
Αυτό λένε διαρκώς οι δημοσιογράφοι, στην υπόλοιπη άφωνη κοινωνία. Και μάλιστα τόσο καθαρά. Ωσάν εμείς οι υπόλοιποι να μην γνωρίζουμε τίποτα από εμπόρους, επιχειρηματίες και εργοδότες. Πρωτότυπες απόψεις, ιδιαίτερα ανιδιοτελείς, μη συντεχνιακές, χωρίς διακρίσεις απέναντι στους συμπολίτες τους. Μια ζηλευτή δημοκρατία λόγου!
Μας λένε δηλαδή καθαρά ότι θέλουν να τους λογοκρίνουν τα αφεντικά τους και κανείς άλλος. Καταλαβαίνει κανείς, τι είδους ελεύθερο λόγο μπορεί να έχουν τέτοιοι απροκάλυπτοι υποτελείς προς τα επάνω, σκληρά αφεντικά προς τα κάτω, προς εμάς. Μια τηλεόραση χωρίς κανόνες όπως είναι σήμερα.
Όμως οι πολίτες δεν ζήτησαν ποτέ να τους λογοκρίνουν, ούτε αυτοί, ούτε η πολιτεία, ούτε κανείς άλλος. Ζητάνε μόνο να μπορούν να μιλάνε και αυτοί και να τους απαντάνε κυρίως. Δεν ξέρουν τάχα ότι κάθε βράδυ και πρωί στις ειδήσεις και τις άλλες ΄΄ενημερωτικές΄΄ εκπομπές, οι πολίτες τους στολίζουν με τα ακατονόμαστα από την αγανάκτησή τους για αυτά που τους λένε, χωρίς να μπορούν να απαντήσουν, ακούγοντάς τους μουγκοί και τρελαμένοι.
·
Οι δημοσιογράφοι απεχθάνονται την λογοκρισία. Δεν θέλουν να τους λογοκρίνει κανείς. Είναι ελεύθερες προσωπικότητες, ευαίσθητες. Αγρυπνούν για την ελευθερία του λόγου.
Μα υπάρχει μεγαλύτερη λογοκρισία από αυτή που κάνουν αυτοί στους πολίτες.
Ποιος λογοκρίνει σήμερα στην εποχή της τεχνολογίας και των μέσων την παγκόσμια κοινή γνώμη και τις τοπικές. Ποιοι διαχειρίζονται αποκλειστικά τον λόγο, ποιοι χειραγωγούν τις κοινωνίες. Η αστυνομίες ή οι άνθρωποι του τύπου.
Οι αστυνομίες καταφθάνουν μόνο στο τέλος τώρα πιά. Όταν και μόνο δεν τα έχουν καταφέρει οι δημοσιογράφοι. Οι καιροί έχουν αλλάξει άρδην. Τις απαγορεύσεις δεν τις ασκούν οι χούντες και οι Γεωργαλάδες σήμερα, αλλά οι δημοσιογράφοι και οι εκδότες τους, περίτεχνα και δημοκρατικά, αθέατα και θεατά όταν χρειάζεται.
Αυτό που εννοούν και που κρατούν καλά κρυμμένο μέσα τους είναι να μην λογοκρίνονται αυτοί. Αυτή είναι η ανομολόγητη αλήθεια τους! Η ελευθερία του λόγου για την οποία ομιλούν, είναι μόνο η δική τους ελευθερία. Δεν είναι η δική μας. Να είναι ελεύθεροι να απαγορεύουν στους άλλους να μιλάνε, ενώ αυτοί να λένε ελεύθερα ότι θέλουν οι εργοδότες τους. Η γραμμή του σταθμού.
Να μην τα ελέγχει ούτε η πολιτεία ούτε οι πολίτες, αλλά να τα ελέγχουν οι εργοδότες μας.
Αυτό λένε διαρκώς οι δημοσιογράφοι, στην υπόλοιπη άφωνη κοινωνία. Και μάλιστα τόσο καθαρά. Ωσάν εμείς οι υπόλοιποι να μην γνωρίζουμε τίποτα από εμπόρους, επιχειρηματίες και εργοδότες. Πρωτότυπες απόψεις, ιδιαίτερα ανιδιοτελείς, μη συντεχνιακές, χωρίς διακρίσεις απέναντι στους συμπολίτες τους. Μια ζηλευτή δημοκρατία λόγου!
Μας λένε δηλαδή καθαρά ότι θέλουν να τους λογοκρίνουν τα αφεντικά τους και κανείς άλλος. Καταλαβαίνει κανείς, τι είδους ελεύθερο λόγο μπορεί να έχουν τέτοιοι απροκάλυπτοι υποτελείς προς τα επάνω, σκληρά αφεντικά προς τα κάτω, προς εμάς. Μια τηλεόραση χωρίς κανόνες όπως είναι σήμερα.
Όμως οι πολίτες δεν ζήτησαν ποτέ να τους λογοκρίνουν, ούτε αυτοί, ούτε η πολιτεία, ούτε κανείς άλλος. Ζητάνε μόνο να μπορούν να μιλάνε και αυτοί και να τους απαντάνε κυρίως. Δεν ξέρουν τάχα ότι κάθε βράδυ και πρωί στις ειδήσεις και τις άλλες ΄΄ενημερωτικές΄΄ εκπομπές, οι πολίτες τους στολίζουν με τα ακατονόμαστα από την αγανάκτησή τους για αυτά που τους λένε, χωρίς να μπορούν να απαντήσουν, ακούγοντάς τους μουγκοί και τρελαμένοι.
·
Οι δημοσιογράφοι απεχθάνονται την λογοκρισία. Δεν θέλουν να τους λογοκρίνει κανείς. Είναι ελεύθερες προσωπικότητες, ευαίσθητες. Αγρυπνούν για την ελευθερία του λόγου.
Μα υπάρχει μεγαλύτερη λογοκρισία από αυτή που κάνουν αυτοί στους πολίτες.
Ποιος λογοκρίνει σήμερα στην εποχή της τεχνολογίας και των μέσων την παγκόσμια κοινή γνώμη και τις τοπικές. Ποιοι διαχειρίζονται αποκλειστικά τον λόγο, ποιοι χειραγωγούν τις κοινωνίες. Η αστυνομίες ή οι άνθρωποι του τύπου.
Οι αστυνομίες καταφθάνουν μόνο στο τέλος τώρα πιά. Όταν και μόνο δεν τα έχουν καταφέρει οι δημοσιογράφοι. Οι καιροί έχουν αλλάξει άρδην. Τις απαγορεύσεις δεν τις ασκούν οι χούντες και οι Γεωργαλάδες σήμερα, αλλά οι δημοσιογράφοι και οι εκδότες τους, περίτεχνα και δημοκρατικά, αθέατα και θεατά όταν χρειάζεται.
Αυτό που εννοούν και που κρατούν καλά κρυμμένο μέσα τους είναι να μην λογοκρίνονται αυτοί. Αυτή είναι η ανομολόγητη αλήθεια τους! Η ελευθερία του λόγου για την οποία ομιλούν, είναι μόνο η δική τους ελευθερία. Δεν είναι η δική μας. Να είναι ελεύθεροι να απαγορεύουν στους άλλους να μιλάνε, ενώ αυτοί να λένε ελεύθερα ότι θέλουν οι εργοδότες τους. Η γραμμή του σταθμού.
Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2008
Περί τύπου
Κάθε συντεχνία το πρώτο που κάνει μόλις δημιουργηθεί
είναι να κατασκευάσει τα επιχειρήματα της.
Να είναι έτοιμη να δικαιολογηθεί
όταν αρχίσουν οι διαμαρτυρίες και οι αντιδράσεις της κοινωνίας
για αυτό που είναι και για αυτά που κάνει.
΄΄Προτιμώ έναν κίτρινο από έναν φιμωμένο τύπο΄΄
Με την φράση αυτή συνήθως προσπαθούν να δικαιολογηθούν οι άνθρωποι του τύπου για τον κιτρινισμό τους.
·
Αυτό που καμώνονται πως δεν γνωρίζουν, είναι πως ένας κίτρινος τύπος είναι ο πιο φιμωμένος τύπος. Γιατί δεν έχει κανένα λόγο να είναι φιμωμένος, όταν δεν είναι φιμωμένος. Όταν δεν υπάρχει δικτατορία δηλαδή.
Να λέει και να δείχνει αστειάκια, σκανδαλάκια και πιπεράτες ελευθεροστομίες του ιδιωτικού βίου, όταν η ελληνική κοινωνία είναι βουτηγμένη στις μεγαλύτερες αδικίες από πολύ παλιά, και ο υπόλοιπος κόσμος στενάζει σήμερα από πείνα, φτώχεια και αρρώστιες, και σπαράσσεται από αντιθέσεις και συγκρούσεις. Σκιαμαχούν δε λεονταρίζοντας εκ του ασφαλούς κατά καιρούς, με επιθέσεις και αλαλαγμούς επιτυχίας κατά τριτευόντων στόχων και αδικημάτων, υποκρινόμενοι έτσι τα παλικάρια.
Αυτό είναι ο κιτρινισμός, αυτό είναι και η φίμωση συγχρόνως
·
Επί πλέον δεν πρέπει να διαφεύγει, ότι με αυτό το κατασκευασμένο και ψευδές δίλημμα, απειλούν κι από πάνω τους πολίτες να μην ζητάνε πολλά-πολλά, στέλνοντας συνειρμικά τις μνήμες και το συλλογικό υποσυνείδητο του Λαού στις τραγικότερες συγκρίσεις της πρόσφατης ιστορίας μας, με χούντες, απαγορεύσεις και φυλακές. Λες και δεν υπάρχει άλλη επιλογή, παρά οι χούντες από την μια και ο κιτρινισμός και η χειραγώγηση των πολιτών από την άλλη.
·
Αλλά πάνω από όλα ο κιτρινισμός σημαίνει αυτοφίμωση. Το πιο ταπεινωτικό και δουλοπρεπές για τον καθένα μας ή είναι δημοσιογράφος ή είναι πολίτης.
Και αυτοφίμωση σημαίνει, τον πιο υποτακτικό καριερισμό. Εξαιρετικά υπερελάχιστοι γλιτώνουν από αυτόν τον κανόνα.
είναι να κατασκευάσει τα επιχειρήματα της.
Να είναι έτοιμη να δικαιολογηθεί
όταν αρχίσουν οι διαμαρτυρίες και οι αντιδράσεις της κοινωνίας
για αυτό που είναι και για αυτά που κάνει.
΄΄Προτιμώ έναν κίτρινο από έναν φιμωμένο τύπο΄΄
Με την φράση αυτή συνήθως προσπαθούν να δικαιολογηθούν οι άνθρωποι του τύπου για τον κιτρινισμό τους.
·
Αυτό που καμώνονται πως δεν γνωρίζουν, είναι πως ένας κίτρινος τύπος είναι ο πιο φιμωμένος τύπος. Γιατί δεν έχει κανένα λόγο να είναι φιμωμένος, όταν δεν είναι φιμωμένος. Όταν δεν υπάρχει δικτατορία δηλαδή.
Να λέει και να δείχνει αστειάκια, σκανδαλάκια και πιπεράτες ελευθεροστομίες του ιδιωτικού βίου, όταν η ελληνική κοινωνία είναι βουτηγμένη στις μεγαλύτερες αδικίες από πολύ παλιά, και ο υπόλοιπος κόσμος στενάζει σήμερα από πείνα, φτώχεια και αρρώστιες, και σπαράσσεται από αντιθέσεις και συγκρούσεις. Σκιαμαχούν δε λεονταρίζοντας εκ του ασφαλούς κατά καιρούς, με επιθέσεις και αλαλαγμούς επιτυχίας κατά τριτευόντων στόχων και αδικημάτων, υποκρινόμενοι έτσι τα παλικάρια.
Αυτό είναι ο κιτρινισμός, αυτό είναι και η φίμωση συγχρόνως
·
Επί πλέον δεν πρέπει να διαφεύγει, ότι με αυτό το κατασκευασμένο και ψευδές δίλημμα, απειλούν κι από πάνω τους πολίτες να μην ζητάνε πολλά-πολλά, στέλνοντας συνειρμικά τις μνήμες και το συλλογικό υποσυνείδητο του Λαού στις τραγικότερες συγκρίσεις της πρόσφατης ιστορίας μας, με χούντες, απαγορεύσεις και φυλακές. Λες και δεν υπάρχει άλλη επιλογή, παρά οι χούντες από την μια και ο κιτρινισμός και η χειραγώγηση των πολιτών από την άλλη.
·
Αλλά πάνω από όλα ο κιτρινισμός σημαίνει αυτοφίμωση. Το πιο ταπεινωτικό και δουλοπρεπές για τον καθένα μας ή είναι δημοσιογράφος ή είναι πολίτης.
Και αυτοφίμωση σημαίνει, τον πιο υποτακτικό καριερισμό. Εξαιρετικά υπερελάχιστοι γλιτώνουν από αυτόν τον κανόνα.
Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008
Ο μπερές
Ο δρόμος προς την ελευθερία περνάει πρώτα από την φάρσα της, μπερδεύεται και μένει εκεί.
Η ελευθεριότητα καταβροχθίζει στο τέλος τα πάντα.
Ανθρώπους, κόμματα, ιδεολογίες, νεολαίες, θρησκείες, επιστήμες.
·
Ο μπερές του Κομαντάντε φοριέται απεγνωσμένα στις φωτοσκότεινες λεωφόρους της εποχής μου. Όσο πιο δουλοποιείται κανείς, τόσο πιο απελπισμένα τον χρησιμοποιεί.
Χαλκευμένα σύμβολα μιας προσωπικής εξέγερσης που δεν αποτολμήθηκε ποτέ. Οι άθλιοι ψωμιά και επαναστάσεις ονειρεύονται.
Η ελευθεριότητα καταβροχθίζει στο τέλος τα πάντα.
Ανθρώπους, κόμματα, ιδεολογίες, νεολαίες, θρησκείες, επιστήμες.
·
Ο μπερές του Κομαντάντε φοριέται απεγνωσμένα στις φωτοσκότεινες λεωφόρους της εποχής μου. Όσο πιο δουλοποιείται κανείς, τόσο πιο απελπισμένα τον χρησιμοποιεί.
Χαλκευμένα σύμβολα μιας προσωπικής εξέγερσης που δεν αποτολμήθηκε ποτέ. Οι άθλιοι ψωμιά και επαναστάσεις ονειρεύονται.
Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2008
Δημόσιο καθαρτήριο
Ο δημόσιος αυτοσαρκασμός, είναι το ξέπλυμα του εαυτού μας. Και μάλιστα από εμάς τους ίδιους.! Τι θράσος! Ανεστραμμένος ως προτέρημα κιόλας, ως αυτοκριτική τάχα. Και δεν το πήρε είδηση κανείς. Τι παραλλαγή, τι τέλεια κάλυψη!
Τι γίνεται στα πονηρά μυαλά μας; Τι οντολογική περίπτωση είμαστε σαν είδος.
Έτσι κατόρθωσε για έναν αιώνα τουλάχιστον, να νομιμοποιεί τα χειρότερά μας, αρκεί να τα σαρκάζουμε δημόσια και έτσι να τα κάνουμε αποδεκτά. Αυτό έλεγε η νέα συνταγή. Χωρίς να πάρουν είδηση οι άλλοι για αυτήν την πράξη μας. Δημόσιο καθαρτήριο. Η πιο πονηρή εξομολόγηση που σκαρφιστήκαμε ποτέ. Τι απάτη! Η μέγιστη!
Στο τέλος νομιμοποιούνται όλα, και γίνονται και γουστόζικα! Οι δε ΄΄ειδικοί΄΄ στο χώρο της σημειολογίας και της ανάλυσης, του αποδίδουν και στυλ. Τα έχετε διαβάσει ή ακούσει αυτά τα βλακώδη πιστεύω από συγγραφείς επώνυμους ή ψευδώνυμους, όπως και καλλιτέχνες.
΄΄Ναι μεν ήταν ένα κτήνος, αλλά είχε στυλ. Να φαντασθείτε, πριν από κάθε εκτέλεση ο δήμιος Αρμάντο, ιεροτελεστούσε την πράξη του. Καθόταν απέναντι από τον ετοιμοθάνατο χωρίς ποτέ να τον κοιτάει στα μάτια, του άνοιγε ο υπηρέτης του ένα κόκκινο πάντα καλό κρασί, άναβε με μια ακαταμάχητη επιδεξιότητα την πίπα του, μύριζε ηδονικά τον φελλό, και ύστερα έβαζε αργά-αργά σε φίνο κολονάτο κρύσταλλο τον μέλαινα ζωμό του. Ήταν ένα πράγματι γοητευτικό θέαμα, σε σημείο που πολλές φορές ο μελλοθάνατος παρασυρόταν ευχάριστα και ξεχνούσε τον λόγο για τον οποίο βρισκόταν εκεί. Η μεθοδικότητα, η σιγουριά και η φυσιολογικότητα του Αρμάνδο, έκανε το θύμα να νομίζει ότι έβλεπε όνειρο. Ο ίδιος τα βράδια στο σαλέ του Κομπέρ που σύχναζε, συνήθιζε να λέει με εκείνο το αριστοκρατικό του ύφος, ότι μισούσε τον εαυτό του εκείνες τις στιγμές και τον κατακεραύνωνε με τα χειρότερα επίθετα που είχε μάθει. Όμως ήταν το πάθος του και το ήξερε. Ο φόνος των άλλων από τα χέρια του, ήταν μια ακατανίκητη επιθυμία μέσα του. Συνωμοσία του σύμπαντος απέναντι του. Πολλές φορές όταν μεθυσμένος πια έβαζε τα κλάματα και ξεσπούσε, οι άλλοι τον βλέπαν με συμπάθεια και τον κερνούσαν ένα τελευταίο, χτυπώντας τον φιλικά στην πλάτη. Έφτανε τότε να βλέπει με συμπάθεια τον εαυτό του, για τα τέρατα που είχε κληρονομήσει από την ζωή του.΄΄
Και δεν αναφέρομαι και δεν συμπεριλαμβάνω βέβαια σε αυτό, τα μικροπταίσματα και τις μικροπαραβάσεις μας, όπως και τα λάθη μας. Αλλά μόνο τα μεγάλα
Γιατί δεν πρόκειται για μια προσωπική ιδιωτική εκμυστήρευση σε κάποιον φίλο, να βγει το βάρος από πάνω μας, να αλαφρώσει ΄΄η ψυχή μας΄΄. Αλλά δημόσια!
Γιατί, ως στοιχείο αυτοκάθαρσης, ως ανάγκη κριτικής, μετάνοιας ή εσωτερικής συντριβής που βγαίνει προς τα έξω και ιαίνει τον συγγραφέα και τους αποδέκτες ή τα θύματα των πράξεών μας, λειτούργησε ελάχιστο, στους πρώτους που ένιωσαν ειλικρινή αυτήν την ανάγκη. Μόλις όμως ο δόλος πήρε είδηση ότι μπορεί έτσι να ωραιοποιήσει και να απάλειψη τα εγκλήματά του, έγινε εξαιρετικό εργαλείο στα πολεμοφόδια του σοφιστή.
Γιατί το ερώτημα πιο ώριμο τώρα από την απάτη του δόλου, καταλήγει πλέον : και επειδή μας ομολόγησες δημόσια και αυτοσαρκαστικά, λογοτεχνικά και με στυλ τα εγκλήματά σου, σημαίνει ότι διέφυγες τον νόμο; Μα αυτό είναι πολύ βολικό, να το μάθουμε καλλίτερα να το κάνουμε και εμείς. Έτσι θα καταργήσουμε και τα έξοδα της πανάκριβης δικαιοσύνης. Πράγματι για γέλια είναι.
Τι γίνεται στα πονηρά μυαλά μας; Τι οντολογική περίπτωση είμαστε σαν είδος.
Έτσι κατόρθωσε για έναν αιώνα τουλάχιστον, να νομιμοποιεί τα χειρότερά μας, αρκεί να τα σαρκάζουμε δημόσια και έτσι να τα κάνουμε αποδεκτά. Αυτό έλεγε η νέα συνταγή. Χωρίς να πάρουν είδηση οι άλλοι για αυτήν την πράξη μας. Δημόσιο καθαρτήριο. Η πιο πονηρή εξομολόγηση που σκαρφιστήκαμε ποτέ. Τι απάτη! Η μέγιστη!
Στο τέλος νομιμοποιούνται όλα, και γίνονται και γουστόζικα! Οι δε ΄΄ειδικοί΄΄ στο χώρο της σημειολογίας και της ανάλυσης, του αποδίδουν και στυλ. Τα έχετε διαβάσει ή ακούσει αυτά τα βλακώδη πιστεύω από συγγραφείς επώνυμους ή ψευδώνυμους, όπως και καλλιτέχνες.
΄΄Ναι μεν ήταν ένα κτήνος, αλλά είχε στυλ. Να φαντασθείτε, πριν από κάθε εκτέλεση ο δήμιος Αρμάντο, ιεροτελεστούσε την πράξη του. Καθόταν απέναντι από τον ετοιμοθάνατο χωρίς ποτέ να τον κοιτάει στα μάτια, του άνοιγε ο υπηρέτης του ένα κόκκινο πάντα καλό κρασί, άναβε με μια ακαταμάχητη επιδεξιότητα την πίπα του, μύριζε ηδονικά τον φελλό, και ύστερα έβαζε αργά-αργά σε φίνο κολονάτο κρύσταλλο τον μέλαινα ζωμό του. Ήταν ένα πράγματι γοητευτικό θέαμα, σε σημείο που πολλές φορές ο μελλοθάνατος παρασυρόταν ευχάριστα και ξεχνούσε τον λόγο για τον οποίο βρισκόταν εκεί. Η μεθοδικότητα, η σιγουριά και η φυσιολογικότητα του Αρμάνδο, έκανε το θύμα να νομίζει ότι έβλεπε όνειρο. Ο ίδιος τα βράδια στο σαλέ του Κομπέρ που σύχναζε, συνήθιζε να λέει με εκείνο το αριστοκρατικό του ύφος, ότι μισούσε τον εαυτό του εκείνες τις στιγμές και τον κατακεραύνωνε με τα χειρότερα επίθετα που είχε μάθει. Όμως ήταν το πάθος του και το ήξερε. Ο φόνος των άλλων από τα χέρια του, ήταν μια ακατανίκητη επιθυμία μέσα του. Συνωμοσία του σύμπαντος απέναντι του. Πολλές φορές όταν μεθυσμένος πια έβαζε τα κλάματα και ξεσπούσε, οι άλλοι τον βλέπαν με συμπάθεια και τον κερνούσαν ένα τελευταίο, χτυπώντας τον φιλικά στην πλάτη. Έφτανε τότε να βλέπει με συμπάθεια τον εαυτό του, για τα τέρατα που είχε κληρονομήσει από την ζωή του.΄΄
Και δεν αναφέρομαι και δεν συμπεριλαμβάνω βέβαια σε αυτό, τα μικροπταίσματα και τις μικροπαραβάσεις μας, όπως και τα λάθη μας. Αλλά μόνο τα μεγάλα
Γιατί δεν πρόκειται για μια προσωπική ιδιωτική εκμυστήρευση σε κάποιον φίλο, να βγει το βάρος από πάνω μας, να αλαφρώσει ΄΄η ψυχή μας΄΄. Αλλά δημόσια!
Γιατί, ως στοιχείο αυτοκάθαρσης, ως ανάγκη κριτικής, μετάνοιας ή εσωτερικής συντριβής που βγαίνει προς τα έξω και ιαίνει τον συγγραφέα και τους αποδέκτες ή τα θύματα των πράξεών μας, λειτούργησε ελάχιστο, στους πρώτους που ένιωσαν ειλικρινή αυτήν την ανάγκη. Μόλις όμως ο δόλος πήρε είδηση ότι μπορεί έτσι να ωραιοποιήσει και να απάλειψη τα εγκλήματά του, έγινε εξαιρετικό εργαλείο στα πολεμοφόδια του σοφιστή.
Γιατί το ερώτημα πιο ώριμο τώρα από την απάτη του δόλου, καταλήγει πλέον : και επειδή μας ομολόγησες δημόσια και αυτοσαρκαστικά, λογοτεχνικά και με στυλ τα εγκλήματά σου, σημαίνει ότι διέφυγες τον νόμο; Μα αυτό είναι πολύ βολικό, να το μάθουμε καλλίτερα να το κάνουμε και εμείς. Έτσι θα καταργήσουμε και τα έξοδα της πανάκριβης δικαιοσύνης. Πράγματι για γέλια είναι.
Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008
Ξέφρενη αφθονία
Τι κοινωνίες είναι αυτές χωρίς τσαγκάρη. Δεν το καταλαβαίνω.
Μόνο αυτοκτονικές κοινωνίες κάνουν κάτι τέτοιο.
Εξ άλλου, το σόλιασμα των παπουτσιών, είναι ακίνδυνο, υγιεινό και δεν ρυπαίνει το πνεύμα και την συνείδησή μας. Και κυρίως επιμηκύνει τον χρόνο της φύσης και τον δικό μας, και τον επαναφέρει στις φυσιολογικές του ταχύτητες.
Μόνο αυτοκτονικές κοινωνίες κάνουν κάτι τέτοιο.
Εξ άλλου, το σόλιασμα των παπουτσιών, είναι ακίνδυνο, υγιεινό και δεν ρυπαίνει το πνεύμα και την συνείδησή μας. Και κυρίως επιμηκύνει τον χρόνο της φύσης και τον δικό μας, και τον επαναφέρει στις φυσιολογικές του ταχύτητες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
