Περί ελευθερίας

Η απόλυτη ελευθερία είναι σκλαβιά. Τίποτα άλλο από σκλαβιά.
Αυτό πρέπει να συλλάβει η σκέψη για να απελευθερωθεί από την ασυδοσία του φαντασιακού που την τυραννά.
·
Είναι μάλιστα αυτή η ανεξήγητη σκλαβιά που νιώθει κανείς, όταν μια σπάνια τυχαιότητα του λύνει ξαφνικά προς στιγμήν, τόσο τα βασικά όσο και τα δευτερεύοντα και τριτεύοντα μικροπροβλήματά και επιθυμίες του, έστω περιοδικά.
·
Τότε που τον πνίγει η ελευθερία του, που κυριολεκτικά δεν την αντέχει και πασχίζει έκπληκτος να γλυτώσει από αυτήν, που κυνηγούσε πάντα σαν το υπέρτατο αγαθό της ζωής του.
·
Που του εμφανίζεται σαν ανία, σαν απουσία ακριβώς επίλυσης όποιων προβλημάτων. Που μας φέρνει τώρα στην νέα πραγματικότητα της επίλυσης και όχι της μέχρι προ ολίγου μη επίλυσης, όπου σκεφτόμασταν αλλιώς και αντίθετα.

·
Πόσο μάλλον που ο κόσμος της ανελέητης προπαγάνδας που ζούμε, τραβάει ολέθρια στα άκρα το φαντασιακό μας για τα κέρδη του, γαργαλώντας το μέσα από τις διαφημίσεις και τις μεφιστοφελικές παροτρύνσεις του, για να μας σπρώξει στην χίμαιρα των ψευδαισθήσεων της απόλυτης νιρβάνας, της απόλυτης εξουσίας ή της απόλυτης απόλαυσης, της απόλυτης δύναμης ή οτιδήποτε άλλο.
Αυτό το φαντασιακό που μας κατατυραννά όσο και μας ελευθερώνει. Για το οποίο ο δάσκαλος εσίγησε, μιλώντας μόνο για το άλλο μισό του, το θετικό.
·
Στην πραγματικότητα όμως, η απόλυτη ελευθερία δεν υφίσταται ούτε ως ζοφερή και καταθλιπτική διαφημιζόμενη εξαίρεση όπως την αναλύουμε εδώ, αφού ο πραγματικός κόσμος απαγορεύει επιτακτικά κάθε τι τέτοιο, και επιβιώνει μόνο ως ψευδαίσθηση στην καταπιεσμένη ψυχολογία και στα βάσανα των ανθρώπων.
·
Γιατί αν δεχτούμε ότι σημαίνει πως κάνουμε ότι θέλουμε όπως ο καθένας εννοεί και υπονοεί, αυτό είναι μία σκλαβιά απόλυτη. Μια απελπισία χωρίς ταίρι!
Μια απόλυτη ψυχική αποτελμάτωση, που την υφιστάμεθα όλοι εξοντωτικά καθημερινά στον πολιτικό και κοινωνικό βίο, όπου εδώ φαίνεται καθαρά, αλλά και στον ατομικό στην συνέχεια που εισχωρεί από κει.
·
Τότε που τυφλωμένος κανείς από την δύναμη των συμπτώσεων, νομίζει να μεγαλώνουν τερατωδώς οι διαστάσεις του και οι ικανότητές του, βλέποντας έναν γίγαντα ή έναν θεό στον καθρέφτη του, ενώ στο επόμενο λεπτό αρμενίζει στο άλλο άκρο αυτής της παράκρουσης, στην απελπισία που του γεννιέται όταν δεν του αντιστέκεται τίποτα.
Το εκκρεμές της δύναμης και της αδυναμίας. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος.
·
Είναι όμως κάτι ακόμη περισσότερο τελικά από αυτό που δείχνει. Είναι το τίποτα, η κατάργηση του κόσμου. Το τίποτα και η απόλυτη ελευθερία είναι ένα και το αυτό ακριβώς. Γιατί ο κόσμος βέβαια δεν επιτρέπει της κατάργησή του, για να επαληθευτεί το άρρωστο φαντασιακό του κάθενός μας.
·
Απόλυτη ελευθερία σημαίνει επίσης μιλώντας με αυστηρά απαιτήματα φυσικής και σημπαντολογίας, ότι η ευθεία δεν καμπυλώνεται. Δεν την διαταράσσει τίποτα στην ξέφρενη πορεία της. Το φως δηλαδή, δεν θα έτρεχε με 300.οοο χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, αλλά με άπειρη ταχύτητα, αφού τίποτα δεν θα υπήρχε για να το σταματήσει, να το καμπυλώσει. Δεν θα μπορούσαν να δημιουργηθούν καν οι στρογγυλοί πλανήτες και τα άστρα.
·
Ποιος όμως κρυμμένος φυσικός νόμος, βρίσκεται πίσω από αυτό το κοινωνικό και ατομικό φαινόμενο;
Ο κόσμος είναι ένα συνεχές και ανομοιογενές χωροχρονικό σύνολο, μια απέραντη συμπαντική ποικιλία δηλαδή, που λειτουργεί με απαγορεύσεις για να μπορεί να υπάρχει. Αυτό είναι όλο το μυστικό του σύμπαντος. Κανένα άλλο. Οι απαγορεύσεις!! Αυτές είναι που τον διατηρούν ποικίλο. Όπου δεν υπάρχουν μεταφυσικές νησίδες απόλυτης ελευθερίας, όπως προπαγανδίζεται στις κοινωνίες των ανθρώπων, γιατί αλλιώς καταρρέει.
Ο κόσμος του σύμπαντος υπάρχει με μια δική του δικαιοσύνη έξω από αυτήν των ανθρώπων και των θεών, όπως μας λέει ο Αναξίμανδρος τόσο προχωρημένα, που μας δοκιμάζει να τον περάσουμε για αφελή και να μην τον πιστέψουμε.
·
Ο ορισμός της ελευθερίας χωρίς όρια από τους θεωρητικούς των αεριτζήδων και της άλλης πλευράς που την έθετε με όρια, σαν κατανόηση του κόσμου και των νόμων του, τόσο των φυσικών όσο και των κοινωνικών, απασχόλησε ως ήταν φυσικό έντονα ολόκληρη την διαδρομή της φιλοσοφίας και των ανθρώπων της για χιλιετίες, με συγκρουσιακό αποκορύφωμα την πόλωση του 19ου αιώνα μεταξύ Hegel και Marx αλλά και του 20ου στην συνέχεια λόγω των διαφορετικών κοινωνικών οργανώσεων του ψυχρού πολέμου.
·
Το κοινό μοντέλο που επεκράτησε και το οποίο σήμερα υφιστάμεθα όλοι με την καταστροφή του περιβάλλοντος και των κοινωνιών του, όπου μεσίτες, πλασιέ, ασφαλιστές, έμποροι και λοιποί τέτοιοι ειδικοί και συντεχνίες υπόσχονται τα πάντα για την ελευθερία ή την ομορφιά ή την ευτυχία του ανθρώπου που είναι το ίδιο, άλλαξε τελείως το σκηνικό του ανθρώπου. Ένα πραγματικό χρηματιστήριο ελευθερίας ή απολαύσεων άνευ ορίων, το οποίο ζείτε κάθε μέρα από την οθόνη της τηλεόρασής σας.
·
Η τάδε κρουαζιέρα, σας δίνει την ελευθερία να αλλάζετε την γυναίκα σας; εμείς λοιπόν σας δίνουμε όλες τις γυναίκες δικές σας και ότι άλλο επιθυμεί η ψυχή σας.
Ο Καστοριάδης σε αυτό έλεγε, ότι πρέπει να καταλάβουμε, πως δεν μπορούμε να έχουμε όλες τις γυναίκες του κόσμου. Αυτή είναι η ελευθερία μας. Το αντίθετο είναι η απόλυτη σκλαβιά μας. Το εξαθλιωμένο κυνήγι του ποδόγυρου, και ανάστροφα για τις γυναίκες.
Η τάδε τράπεζα σας δίνει όσα χρήματα θέλετε, όταν και όποτε θέλετε με το μικρότερο επιτόκιο; Εμείς όμως σας απελευθερώνουμε ακόμη περισσότερο δίνοντάς σας επί πλέον….. Όλο προσφορές απόλυτης ελευθερίας.
·
Με την ματιά που έχει αυτό το κείμενο στα πράγματα του κόσμου, θα θέλαμε να αναφερθούμε και στην πελώρια συκοφάντηση που κατασκευάζει εις βάρος της αυτονομίας του ανθρώπου ο σύγχρονος λυσσασμένος χρηματοοικονομικός κόσμος, αντιπροτείνοντας την καταστροφική ατομικότητα. Έτσι εξουδετερώνει την επικίνδυνη ελευθερία όπως νομίζει.
·
Ελευθερία χωρίς αυτονομία δεν υπάρχει παρά στα διαφημιστικά φυλλάδια.
Αυτός που αποφασίζει και εφαρμόζει του νόμους επάνω του, τους έχει ήδη εφαρμόσει και απέναντι στους άλλους. Αυτός είναι ο μεγάλος άθλος του.
Γιατί αλλιώς ανακαλύπτει ότι δεν γίνεται. Επαναλαμβάνει σισύφεια και κρυφά το θανατερό παιχνίδι του δόλου.
·
Αντίθετα ο λυσσασμένος αυτός κόσμος πλασάρει, παραποιεί, παρανοεί και μπερδεύει συνειδητά την αυτονομία με την ατομικότητα και το καταστροφικό της μοντέλο, των ψυχιατρείων κατ΄ οίκων. Εκεί στέλνει του ανθρώπους. Στα διαμερίσματα της μοναξιάς και στις μουγγές βόλτες μοναχικών ανθρώπων στα εμπορικά κέντρα των αχρήστων.
·
Η ατομικότητα και η αυτονομία είναι δυο θανάσιμοι εχθροί. Τίποτα λιγότερο.
Η αυτονομία είναι συλλογικότητα. Αυτό όποιος από εμάς το κατάλαβε, λυτρώθηκε. Γλύτωσε από την προπαγάνδα των διανοουμένων του γευματίζουν κρυφά ή φανερά στα εστιατόρια της εξουσίας αυτού του κόσμου, που θεωρεί τα χρηματιστήρια και την ατομικότητα, την μέγιστη απελευθέρωση του πολίτη.
·
Όμως τι είναι η ελευθερία τέλος πάντων.
Η ικανοποίηση των επιθυμιών μας, η μη ικανοποίησή τους, η κάλυψη των αναγκών μας, ή μήπως η πραγμάτωση του φαντασιακού μας.
Τι από όλα αυτά είναι σκλαβιά, τι ελευθερία, τι ελευθεριότητα, τι τρέλα.
Ποιος άραγε μπορεί να μας το απαντήσει αυτό. Ο άνθρωπος, ο πολίτης, ο καταναλωτής ή μήπως είναι ήδη περιττές τέτοιες ερωτήσεις σήμερα. Όσο όμως δύσκολο κι αν φαίνεται το ερώτημα, είμαστε αναγκασμένοι τουλάχιστον να το κατανοήσουμε αν δεν το απαντήσουμε. Αλλιώς δεν έχουμε ελπίδα.
·

Ελευθερία λένε, προκειμένου να κάμψουν κάθε φυσική και κοινωνική αντίσταση του πολίτη, είναι να διαθέτω τον εαυτό μου όπως θέλω και όπως νομίζω εγώ. Μου ανήκει ολοκληρωτικά, και κανένας δε έχει δικαίωμα να με καταπιέσει και να με χειραγωγήσει. Ακόμα και προς την καταστροφή μου. Τότε μόνο είμαι ελεύθερος.
Μια θέση που θα μπορούσε να ήταν των αγωνιστών κατά της χούντας, αν δεν την είχαν παραποιήσει ανεπαίσθητα σβήνοντας την συλλογική δράση από τα σπλάχνα της.
Τέτοια διαδίδονται από άρρωστες ψυχαναλυτικές σχολές στα υπόγεια των κοινωνιών, εκεί που η απελπισία των συντριμμένων ανθρώπων αναζητεί απεγνωσμένα λύσεις σε υποκουλτούρες και κάθε είδους σωτηριολογίες.
·
Μπορώ να κάνω χρήση ναρκωτικών όταν οι άλλοι γύρο μου τα απαγορεύουν, τα φοβούνται και τα αρνούνται, να δοκιμάζω η να γίνομαι κοινωνικός ομοφυλόφιλος όταν αυτό θεωρείται ταμπού, διαστροφή ή σχιζοφρένεια ή να κλέβω αφού ούτε θεός υπάρχει ούτε δικαιοσύνη.
Αν δε κανείς τολμήσει να αντιρρήσει σε τέτοια προκλητικά, του ανταπαντούν δασκαλεμένα με θράσος και αναίδεια, γούστο μου είναι να πεθάνω από ναρκωτικά. Τέτοια ακριβώς λέγονται! Ακούς και τρομάζεις.
·
Η προπαγάνδα θερίζει.! Διαλύει συνειδήσεις, βιολογίες, κουράγια, δεσμούς, φιλίες, οικογένειες, σχέσεις, εμπιστοσύνη, ελπίδα, αλληλεγγύη, συντροφικότητες. Μα προ πάντων αποκλείει εκ της τραγικής κατάστασης των πραγμάτων, ιδέες και κοσμοαντιλήψεις. Δηλαδή την συλλογικότητα και την κοινωνικότητα του ανθρώπου.
Οι απόψεις αυτές που κυκλοφορούν ευρέως και μοδάτα σε νέους αλλά και μεσήλικες πια, αποτυπώνουν το μακελειό στην συνείδηση των πολιτών, από την ανηλεή προπαγάνδα του ατομικισμού.
·
Ο δε ατλαντικός που πάντα μας τρόμαζε, εδώ και μερικά χρόνια μας τρομοκρατεί και μας απελπίζει ακόμη περισσότερο, μέχρι τα άκρα των αντοχών μας.
Αρπάζω ότι ωραίο έχει η ζωή και σκοτώνω χωρίς τύψεις και ελεύθερος όποιον μπαίνει εμπόδιο στον δρόμο μου. Η τελευταία εκδοχή περί απόλυτης ελευθερίας, πολύ διαδεδομένη στα σχολεία του ατλαντικού προτύπου.
·
Ελευθερία μας είναι η αρμονία του κόσμου. Η ισόνομη συνύπαρξη μαζί του, με τους άλλους και με τα όντα του.