Προσοχή! στις συμμαχίες!

Τα πράγματα τρέχουν με σπασμένα πολιτικά φρένα και κανείς δεν μπορεί να τα σταματήσει όσο κι αν θέλει η δεν θέλει.

Και το κυριότερο, δείχνουν προς τα πού θέλουν να πάνε ακριβώς.

Κατάλαβαν σε αυτόν τον Γολγοθά, ποιοι ήταν μαζί τους και ποιοι όχι. Κατάλαβαν  και το καταλαβαίνουν καθημερινά μπρος στις οθόνες πεινώντας.

Όποιος δε προσπαθήσει να τα ανακόψει για ανόητους συναισθηματικούς οικογενειακούς κομματικούς λόγους, θα τρέχει.

Αν λοιπόν επί τέλους, φτάσαμε στο σημείο εκείνο, όπου ο ελληνικός λαός παίρνοντας και δίνοντας τα μαθήματά του και τα παθήματά του, αποφάσισε να σταματήσει αυτόν τον ξέφρενο κατήφορο, τότε οδεύουμε σωστά.

Τότε είμαστε στο σημείο όπου τρέχει έχοντας υπερβεί την πολιτική του εκπροσώπηση, συνειδητοποιώντας ότι έχει μείνε πίσω, αλλού πιέζοντας και αλλού καλπάζοντας και υπερφαλαγγίζοντας όσους βλέπει να προσπαθούν να σταματήσουν τον χρόνο στις καρέκλες τους και μόνο.

Τότε βρισκόμαστε στην τελική ευθεία. Ο ελληνικός λαός, ή του κάνει ή δεν του κάνει ακριβώς, σπρωγμένος από την ζοφερή του πραγματικότητα, φαίνεται να καταλήγει αποφασιστικά στον Σύριζα για τον γλυτωμό του, με την αγωνιώδη ελπίδα να μην διαψευσθεί και πάλι.

Τα γεγονότα μιλάνε τη δικά τους γλώσσα. Είναι τόσο φορτισμένα και τόσο καθαρά, συσσώρευση μιας σαρανταετίας που κάνει τον απολογισμό της, που έτσι και παίξει κανείς με τις ασάφειες και τις μπλόφες, τις ευφράδειες και τις ρητορικές, όποιος προσπαθήσει με το μικρό ανεπαίσθητο ψεματάκι του, να τα χειραγωγήσει από τα αριστερά στο ελάχιστο, γιατί από τα δεξιά πλέον είναι αδύνατο, να προσέξει γιατί θα δει να πέφτουν κατακόρυφα τα ποσοστά του σε δυο μέρες και πολύ είναι. Θα αλλάξει μόνο του το τοπίο. Όχι άλλα ψέματα, όχι άλλα κόλπα λένε.

Το κείμενο που ακολουθεί αρχίζει από εδώ και κάτω στην ουσία του, επισημαίνοντας τους φόβους των ψηφοφόρων πολιτών, και τους κινδύνους που καιροφυλακτούν, και οι οποίοι δεν φτάνουν συνήθως ατόφιοι στις πραγματικές τους διαστάσεις στις ηγεσίες, αν και είναι πλειοψηφικοί.

Γιατί έχουν δει πολλά δυστυχώς τα μάτια τους, και συνεχίζουν να βλέπουν διαρκώς, χωρίς ανάσα και ανάπαυλα. Όλες δε, οι  ακραίες κοινωνικοπολιτικές στρεβλώσεις που βιώνουν, από τα ακροδεξιοναζιστικά ή άλλου είδους μορφώματα χυλούς και τέλματος, είναι το αποτέλεσμα της ασυνέπειας των προγραμμάτων και των υπαναχωρήσεων των πολιτικών κομμάτων.

Οι δημοσκοπήσεις λοιπόν, πειραγμένες ή απείραχτες, διαπιστώνουν υποχρεωμένες κι αυτές, κάτι πρωτοφανές για τα κοινωνικά ιστορικά δεδομένα. Ότι οι πολίτες αποφάσισαν να τιμωρήσουν την ΔΗΜΑΡ με πλήρη απαξία και οργή απέναντί της. Αυτό που φοβόταν η ίδια από τις εκλογές, όπου οι ψηφοφόροι  πραγματικά την περίμεναν στη γωνία. Σε σημείο που ζητάν πολεμικά να την διαλύσουν δια παντός, ως τέτοιο φαινόμενο, μόρφωμα διαχρονικής λαθροβιότητας αριστερής απάτης. Με μανία περισσότερη από ότι ενάντια στην ΝΔ και το Πασόκ.

Και αυτό λέει, πως δεν μπορεί κανείς στην Αριστερά να μας εμφανίζεται παντελώς άλλο από αυτό που είναι και να το κρύβει ως κόριν οφθαλμού. Γιατί δεν περίμεναν από ένα κομμάτι της Αριστεράς, να είναι εξ ίσου απατεωνίστικο με την κλασσική Δεξιά. Να μας μιλάει αντάμα με την συμμορία άρρωστων καταληψιών της πολιτικής εξουσίας, υπέρ της σωτηρία μας μέσω των μνημονίων. Αυτό δεν άντεξαν, αυτό δεν τους συγχωρούν και θέλουν να την διαλύσουν κυριολεκτικά. Και σε αυτή τη φάση κοντή μνήμη δεν υπάρχει για σωτηρία.

Όπως συνήθως ή καλλίτερα μόνιμα, κανείς δεν θέλει να πληρώσει.

Όλοι εκεί μέσα, εξ ίσου συνυπεύθυνοι, γιατί άλλωστε να το ζητάει ο κόσμος από νεοδημοκράτες και πασόκους και όχι από τους αθώους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, γιαυτό το μνημονιακό έγκλημα που ψήφιζαν ακατάπαυστα, τώρα προσπαθούν να κατακρεουργήσουν τον αρχηγό Φώτη μπας και γλυτώσουν το δικό τους τομάρι.

Ο οποίος τυφλωμένος από απίστευτη προεδρική πείνα, επιμένει ακόμη μη επικοινωνώντας καθόλου με το περιβάλλον και το τι λένε για αυτόν γύρω του αριστεροί κεντρώοι και δεξιοί πολίτες, σαν να βρίσκεται σε κανονική τραυματική αφασία, να επιμένει ακόμη με καταστροφικά για τον λαό ψέματα και να διεκδικεί τον θώκο. 

Θεωρούν δε οι πολίτες, και καταπλήσσει η ανέλπιστη καλοδεχούμενη ύστερη ευθυκρισία τους σε αυτό ειδικά το θέμα, πως το παραμύθι και η απάτη της ΔΗΜΑΡ, είναι μεγαλύτερη και πιο ασυγχώρητη εν σχέση με της Δεξιάς και του Πασόκ που ήταν αναμενόμενη, για τα δικά του καθείς μικροσυμφέροντα όσο τότε ήλπιζε ακόμη.

Τι είναι λοιπόν αυτό που συμβαίνει;

Τα κόμματα της αριστεράς πήραν σειρά ένα-ένα και σαπίζουν κι αυτά. Λυτρωτικά θάλεγα για το κοινό καλό και συμφέρον. Θα δούμε αν αντέξουν τα υπόλοιπα.

Οι καιροί είναι ισοπεδωτικοί πολιτικά, ακολουθώντας την οικονομική ισοπέδωση ως αντίποινα.

Όσο πιο δύσκολοι είναι, τόσο περισσότερη δημοκρατία χρειάζονται πάντα. Οριζόντια και μόνο οριζόντια. Γιατί μόνο αυτή ενώνει τους ανθρώπους από διακρίσεις, κάστες, οφίτσια, συμφέροντα και όλα τα λοιπά τέτοια. Ενώ αντίθετα, η κάθετη χωρίζει και μόνο αυτό. Όσο  πιο κάθετη τόσο πιο μακριά από την δημοκρατία. Όσο πιο διαμεσολαβημένη τόσο πιο ξένη και απόμακρη από τους ανθρώπους. Κι αυτό πιστεύω είναι το επόμενο βήμα αν κατορθώσει το πρώτο, η κοινωνική και πολιτική παίδευση, μέσω του Σύριζα που περιμένουμε.

Αλλά το κρίσιμο επείγον ερώτημα, το επιβεβλημένο δημοκρατικά ερώτημα που πρέπει να φτάσει κάτω στην κρίση σας, που χρειάζεται άλλου είδους προετοιμασία για να το δεις, που πρέπει να μας απασχολήσει βαθιά αγαπητοί συμπολίτες, και να απαλλάξει την ματιά μας από το γερά ακόμη κρατούν εμφιλιοπολεμικό κλίμα που δικαίως ανανεώθηκε, αλλιώς δεν φαίνεται, λέει :

Γιατί μια συμμαχία με την ΔΗΜΆΡ και όχι με τους ΑΝ.ΕΛ;

Τι αλήθεια διαφοροποιεί τους μεν από τους δε. Ποιος πιστεύει ότι η συγγενής αυτή αριστερά των προθύμων επαγγελματιών της πολιτικής, δεν θα κάνει τα ίδια και χειρότερα στην πρώτη ευκαιρία; Μόλις σιγουρευτεί στην βουλή και μας ξαναγράψει αμέσως; Κανείς δεν εγγυάται μια καταφατική απάντηση.

Μα κι αυτοί δεν είναι επαγγελματίες σαν τους άλλους; Θα μας σφύριζε ο δημαρίτης με τον δικό του δημοσιογράφο. Δεν έχει κι αυτός το ίδιο τέτοιο παρελθόν; Θα συμπλήρωνε.

Ναι, μόνο που αυτός δεν πονάει τόσο, ως αναμενόμενος. Γιατί τον έχεις απέναντι και τον προσέχεις διαρκώς. Τον ξέρεις από τα παλιά. Κι ούτε καμιά συνειδησιακή λαχτάρα δεν θα πάθαινες, να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια σου.

Ενώ ο άλλος; Ο άλλος σύντροφε; δε σε διαλύει; Ή τουλάχιστον για να τελειώσω με αυτό, δεν θα έπρεπε, να μην είχε προνομιακή ακόμα μεταχείριση η ΔΗΜΑΡ; Αυτό μόνο.

Αν τα κοινοβουλευτικά, τα συνταγματικά και τα εκλογικά δεδομένα δεν δώσουν μια αυτοδυναμία, δεν θα πρέπει να συνεργαστεί ο Συριζα υποχρεωτικά με κάποιον ή κάποιους;

Αυτό είναι που λέω και δεν αποκλείει κανείς αυτή την περίπτωση. Αλλά για όλους τους λόγους του κόσμου, αυτός δεν μπορεί να είναι πρώτη επιλογή η ΔΗΜΑΡ. Τίποτα περισσότερο.

Ερώτημα πιστεύω ιστορικό, που θα χαράξει θετικά ή αρνητικά την πολιτική φυσιογνωμία του Σύριζα και όλης της Αριστεράς για το μέλλον. Όχι ως αλλαγή πολιτικής πορείας ως πανάκεια, ως νέο δόγμα για όλο το άμεσο ή ανοιχτό μέλλον. Αλλά θα δείξει κάτι, ίσως περισσότερα υποσχόμενο.

Τι είναι τέλος πάντων αυτό που κάνει στα πολιτικά οικονομικά και κοινωνικά γεγονότα της πενταετίας που μας τάραξε όλους και ολικά, πιο αξιόπιστη την ΔΗΜΑΡ από τους ΑΝΕΛ. Έστω και στο τόσο, έστω και σε ένα μόνο σημείο να υπερέχει, να είναι καλλίτερη. Ατομικά ή συλλογικά; Έστω με έναν άνθρωπό της;

Φαρμακερό ερώτημα θα σκεφτούν κάποιοι, όμως η εμπειρία το έθεσε.

Οι πρώτοι, Μήδισαν αμέσως προς Σαμαρά-Βενιζέλο για τις θέσεις της κυβερνητικής εξουσίας που τους αναλογούσαν, χαρούμενοι και ανακουφισμένοι που βρήκαν ανέλπιστα χαραμάδα προς αυτήν, τι τύχη!

Οι δεύτεροι τουλάχιστον άντεξαν μακριά από την προδοτική τους μήτρα και τα μνημόνια.

Χωρίς να εννοώ ή να αγιοποιώ ότι οι δεξιοί ΑΝΕΛ, δεν είχαν στόχο τους κι αυτοί τις προσωπικές τους καρέκλες και τα βολέματα. Τουναντίον, καθείς μπορεί να πιστέψει αβίαστα ότι εκεί στόχευαν. Όμως άντεξαν. Παρά την εξοντωτική επίθεση του Σαμαρά να τους διαλύσει παντοιοτρόπως.

Αυτό είναι το κύριο που εμείς πρέπει να δούμε. Και αδιάφορο τι άγνωστο θα πράξουν στο άμεσο μέλλον κι αν αντέξουν να είναι συνεπείς. Θα κριθεί αμέσως κιόλας. Και αυτό εσείς πρέπει να το συνυπολογίσετε στην κρίση σας. Την πρωτοφανή στην ελληνική δεξιά, κίνηση της ΑΝΕΛ. Κίνηση ιστορικά καταγραμμένη αμετάκλητα υπέρ τους ή αρέσει στους αριστερούς ή όχι.

Η φημολογούμενη δε παντρειά του Σύριζα με την ΔΗΜΑΡ, όσοι μπορέσετε να την καταπιείτε, λέει: προτιμώ τους μηδίσαντες αν αναγκαστώ, που μας γονάτισαν με την συμπληρωματική τους συμμετοχή, ψηφίζοντας ανήκουστα αντικοινωνικά-αντιδημοκρατικά-αντεθνικά και αντιανθρώπινα νομοσχέδια δίπλα στο δίδυμο του θανάτου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Γιατί απλά γνωριζόμαστε από τα παλιά. Αυτό το πράμα λέει! Κανένας άλλος πολιτικός λόγος για την κοινωνία δεν υπάρχει.

Το εάν προέρχονται από μια δεξιά με κακό παρελθόν είναι υπέρ τους.

Το εάν οι Δημαρίτες προέρχονται από μια γενικότερη αριστερά με παρελθόν αντίστασης στα πολιτικά πράγματα υποτίθεται, είναι ακόμη περισσότερο κατά τους. Αυτό πρέπει νομίζω να δούμε καθαρά, γιατί αυτό συνέβη πεντακάθαρα στον τόπο μας. Όλα τα άλλα είναι τριτεύουσες δικαιολογίες και ψευτοεπιχειρήματα που ωχριούν μπροστά στα αμείλικτα πολιτικά και κοινωνικά ντοκουμέντα.

Γράφοντας δε αυτές τις γραμμές, γνωρίζω καλώς τις αντιδράσεις και την αγανάκτηση των μελών και ψηφοφόρων του Σύριζα και τον αναβρασμό που υπάρχει απέναντι στην ΔΗΜΑΡ και τους Δημαρίτες.

Τους οδηγούμε σε μια συμμαχία με το πιστόλι στη συνείδησή τους, μόνο που τώρα δεν κλαίνε που τους καλούμε να καταθέσουν τα όπλα, την πολύτιμη συνείδησή τους, αλλά οργίζονται νηφάλια γιατί έχουν πείρα. Τους καλούνε να κάνουν μια σύγχρονη των καιρών πελώρια κολοτούμπα, που οι παρελθούσες τρομάζουν μπροστά της. Η ΔΗΜΑΡ επανέλαβε τα ιουλιανά του΄65 ως νέος Μητσοτάκης.

Αυτά, γιατί η δημοκρατία τιμωρεί αλλιώς δεν είναι τέτοια. Δεν προστατεύει τον εαυτό της. Έχει εκπέσει από αυτό που είναι. Ανεκτικά αλλά τιμωρεί και μάλιστα ενδεικτικά και συμβολικά. Και κάποτε τιμωρεί αυστηρά πραξικοπηματίες φασίστες, και πολιτικά αποβράσματα.

Περί ηγετών… δυο λόγια

Ο ηγέτης είναι ένα σπάνιο δώρο της κοινωνίας στον εαυτό της. Εξαιρετικά  σπάνιο μάλιστα. Αλλά ταυτόχρονα και μια προσφορά της ίδιας της φύσης στις κοινωνίες, που προικίζει με ακατανόητο τρόπο τέτοιους ξεχωριστούς ανθρώπους, συμβάλλοντας ισομερώς κι αυτή στη διατήρηση αυτού του έλλογου είδους της.

Σκιαγραφώντας τον τόσο στο μακρύ παρελθόν που χτίστηκε το μέτρο  για αυτόν μέσα μας, από τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες που κάναμε μαζί του, όσο και στο φαντασιακό ή στο εξιδανικευμένο των λαών, συναντάμε μια κοινή βάση για το ανάστημά του και  την ποιότητά του.

Ο ηγέτης, και μάλιστα ο μεγάλος ηγέτης που μένει στην ιστορία ήταν πάντα δημοκρατικός. Αυτό σημαίνει μεγάλος ηγέτης. Έτσι νοείται από τους λαούς, πάντα ως δημοκρατικός και δη όσο πιο αμεσοδημοκρατικός αντέχουν οι κοινωνίες και θέλουν, αλλιώς δεν είναι τέτοιος. Κι αυτή η λεπτομέρεια διαφεύγει. Με τα λάθη του πιθανόν, αλλά χωρίς τον δόλο στο όραμά του. Χωρίς να πρακτορεύει συμφέροντα εκτός της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού του. Γιαυτό είναι θησαυρός για τις κοινωνίες που τους τυχαίνει. Και έτσι έχει καταγραφεί στο λαϊκό συνειδητό και ασυνείδητο. Να τον εμπιστευόμαστε πλήρως!!  

Αυτός που δεν εξυπηρέτησε ξένα συμφέροντα ούτε ντόπια. Αυτό είναι το φαρμακερό για τους αντιπάλους του. Αυτός που μας είχε στο μυαλό του όλους χωρίς να εξαιρεί κανέναν από μας, και μην αφήνοντας κανέναν από εμάς να εξαιρεθεί και να απαιτεί να έχει περισσότερα δικαιώματα και νομή στα αγαθά του κοινού μας μόχθου περισσότερο από εμάς.

Οι υπόλοιποι μικροί ή μεγάλοι διαβαθμισμένοι,  κομματάρχες ως συνήθως, ανεξάρτητοι δημοκράτες ως συνήθως, κρυπτοφασίστες ή μη ως συνήθως, υποδύονται αυτόν τον τύπο ηγέτη, με εντατικά μαθήματα υποκριτικής πριν αναλάβουν, ανήμποροι να είναι αυτός. Θλιβεροί ηθοποιοί του πραγματικού κόσμου, κρυμμένοι πάντα μπροστά στις τηλεοράσεις εκτός πολιτικής σκηνής, προσπαθούν να ξεγελάσουν τον κόσμο, να λένε τα λόγια τους με υποβολέα τραπεζίτες ανενόχλητοι. Η μανία με την οποία επιτίθενται εκατέρωθεν στον ηγέτη, νεκρό ή ζωντανό, προδίδει αμέσως την πολιτική τους διαδρομή και την μικρότητά τους, δίπλα στο διαμέτρημα του άλλου. Κι ούτε τους νοιάζει πια αν καταγράφονται στο ανάθεμα της ιστορίας, ως το απόβλητο της μνήμης της και των παθών της από τις λαϊκές  καταστροφές που επέφεραν. Τέτοια κατάντια ζούμε.

Αυτό πιστεύουν οι κοινωνίες στο σύνολό τους, για τις αρχηγικές ομάδες στο σύνολό τους, που στρατοπεδεύουν και έρπονται πέριξ των αρχηγών, γλύφοντας ή κατασπαράζοντάς τους, ανάλογα τα συμφέροντα που εκπροσωπούν.  

Αλλά τα πράγματα άλλαξαν ολοκληρωτικά και άρδην πλέον στις μέρες μας, χωρίς να μας ρωτήσουν. Εμφανίστηκε μια εκπαιδευμένη γενιά που δεν εκπροσωπούσε εμάς αλλά τα συμφέροντα των τραπεζιτών, που με το κόλπο των δανείων που μας έδιναν με το έτσι θέλω ή μας παρακαλούσαν να τα πάρουμε μυξοκλαίγοντας, σκόπευαν να μας βάλουν στο χέρι τους για πάντα μέσα στους αιώνες, να δουλεύουμε για τα δανεικά που μας έδωσαν με άγριους τόκους και ιλιγγιώδη κέρδη, να μας εξασφαλίσουν μόνιμους δούλους για πάντα. Αυτή η αλλαγή έγινε στις μέρες μας από το τέλος του προηγούμενου αιώνα ήδη. Και σήμερα το κόλπο τους έφτασε στο απόγειό του σε όλη την Ευρώπη, την Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο. Όλοι δε οι υπουργοί εθνικής οικονομίας και οι υπουργοί οικονομικών της Ευρώπης, είναι πρώην υπάλληλοι των μεγάλων διεθνών τραπεζών, οικονομικοί τους πράκτορες δηλαδή, και δεν έχουν καμιά σχέση με εμάς.

Βάλθηκαν μετά μανίας να εξαφανίσουν τους μεγάλους δημοκρατικούς ηγέτες από προσώπου γης, αλλά αυτοί έστω δειγματικά φυτρώνουν σαν ατίθασα αγριόχορτα που δεν ξεχερσώνονται από τις ψυχές και τις καρδιές της ανθρωπότητας. Όμως εδώ υπάρχει ένας κανόνας χρυσός που θέλω να  αναφέρω, που ξυπνάει  σιγά-σιγά στην ωριμότητά μας από τον βαθύ του ύπνο, και που θα πρωταγωνιστήσει στο μέλλον. Όποιος προσβλέπει στην εξουσία δεν κάνει για αυτήν. Δεν είναι ηγέτης παρά ένα συμπλεγματικός αρχηγίσκος ή αρχηγός που βλέπει στον καθρέπτη πίσω του τη φωτογραφία κάποιου μεγάλου ιστορικού προσώπου και μπερδεύεται, δίνοντας γην και ύδωρ για τον θώκο που δεν αντέχουν οι πλάτες του.

Αυτά που μας προπαγανδίζουν, για να ακούμε και να βλέπουμε τα πράγματα όπως αυτοί θέλουν, απλά μην τα καταπίνετε. Στήσανε μια φάμπρικα think thank, τάχα σοφών δηλαδή, υψηλών διπλωμάτων και σπουδών, τρομάρα τους οι αμόρφωτοι, και λοιπά τέτοια ζαρζαβατικά της νέας εποχής που ανέτειλε, για να μαντρώνουν τον κόσμο στην υπομέτριότητά τους. Μην τα πιστεύετε φίλοι αναγνώστες. Αν είναι να σταυροκοπιέσαι, να κρατήσει τον λόγο του αυτός που ψήφισες, τότε έχει τελειώσει η χώρα και οι κοινωνία αυτή μαζί με τους πολίτες της.

Οι σημερινοί ηγέτες, χωρίς αυλή δεν μπορούν να κάνουν ούτε ένα βήμα. Γιατί δεν ακουμπάνε στο λαό καθόλου τώρα πια, αλλά στο τραπεζικό χρηματοπιστωτικό σύστημα που τους σπρώχνει. Να σταθούν ένα λεπτό ανάμεσα στον κόσμο, παρά σε οπαδούς με σημαιάκια να ξεφωνίζουν ζήτω. Γιαυτό  αναγγέλλονται όπου πάνε με θορύβους, με θεαματικούς τηλεοπτικούς θεατρινισμούς, με λιμουζίνες επιβλητικές, με μοτοσικλετιστές, αστυνόμους, αποκλεισμούς πολιτών, με σύγχρονα μεταμοντέρνα τεχνολογικά πυροτεχνήματα, φώτα, λεζάντες κι ότι άλλο βλέπετε στις τηλεοράσεις, να δείχνουν βάρος και μεγαλοπρέπεια αλλιώς εκτινάζονται στην επιφάνεια σαν φελλοί. Αυτό που λέμε τηλεοπτικούς αρχηγούς και μόνο αυτό. Μόλις ανοίξουν το στόμα τους, δεν έχουν να πουν τίποτα παρά την κενότητα που σπούδασαν. Αφέλειες και βλακείες για την ανάκαμψη της χώρας που δεν ακούς ποτέ στα καφενεία της ζωής.

Όσον αφορά τον Ανδρέα Παπανδρέου και την πολιτική διαμάχη του με το κκε, για την αρπαγή δηλαδή της πολιτικής εξουσίας μέσα από τα χέρια της αριστεράς, αφού έκλεψε τα συνθήματά της και λεηλάτησε κυριολεκτικά και πραγματικά όμως τους αγώνες της και την ιστορία της, χωρίς να έχει δικούς του αγώνες, όπως διατεινόταν και νομίζει ακόμα η αριστερά, που δικαιωματικά πίστευε ότι της ανήκουν, θέλω να διευκρινίσω επ αυτού, ένα τεράστιο ιστορικό λάθος που μέχρι σήμερα επιμένει να αντιλαμβάνεται τελείως λανθασμένα αυτά τα πράγματα και πως λειτουργούν.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου μπορούσε να πάρει την εξουσία. Και την πήρε. Αυτό ήταν όλο. Έτσι διαβάζεται η πολιτική. Εκ των υστέρων φαίνονται όλα καθαρά. Το κκε δεν μπορούσε τότε. Κι ένα μικρό παιδί το έβλεπε. Το μύριζες στην πολιτική και κοινωνική ατμόσφαιρα της Αθήνας και της περιφέρειας ολούθε, που περίμενε να λυτρωθεί από μια ακροδεξιά δεξιά με δικτατορίες χούντες και μακρονήσια.

Σαν τους καρπούς που τους άφηναν πάνω στο κοινωνικό και ταξικό δένδρο να σαπίζουν από τον χρόνο, αφού δεν τους μάζεψαν εγκαίρως, απασχολημένοι με το κύριο μέλημά τους, να ξεκαθαρίσουν πρώτα τα δικά τους ιδεολογικά και κομματικά, τα πρωτεία των αρχηγικών ομάδων της όλης αριστεράς και σε ποιόν ανήκαν οι αγώνες και τα συνθήματα που σάπιζαν από την έλλειψη συγκομιδής και την παντελή απουσία δικού της ηγέτη τότε μετά την μεταπολίτευση.

Έτσι βγήκε ο άλλος και θέρισε τους καρπούς εκείνους των βασανιστηρίων, της τρομοκρατίας της δεξιάς, του πατροπαράδοτου δοσιλογισμού της δεξιάς, καθώς και του μεγαλείου της εθνικής αντίστασης, που τσακωνόταν στο παχνί για την κυριότητα και την ιδιοκτησία που δεν ανήκε δικαιακά και ουσιαστικά ούτε στην σύνολη αριστερά ούτε στον Ανδρέα φυσικά, αλλά στο σύνολο του ελληνικού λαού, εκτός των δοσιλόγων. Δεν είχαν άνθρωπο να μαζέψει την σπορά των ελληνικών γκούλακ, των Αι Στράτηδων και της Ικαρίας. Αυτό συνέβη.

Χωρίς ηγέτη δεν πάς πουθενά. Οι Χιώτες το είχαν καταλάβει καλλίτερα από όλους μας. Η χιώτικη παροιμία είναι σοφή, αλλά διαβάζεται τελείως λάθος,  χλευαστικά και στρεβλωμένα. ΄΄ Που πάμε δέκα χιλιάδες μόνοι μας ΄΄.

Λάθος που δεν έχει κατανοήσει ακόμη, που προέρχεται από την εμμονή στην υποβάθμιση της αξίας του ηγέτη στην ιστορία, από μια ερμηνεία ιδεολογικής αφετηρίας, της αποθέωσης των μαζών έστω και ακέφαλες, αφού δεν καταλαβαίνει ακόμη τι είναι ο ηγέτης και ο ρόλος που παίζει στην ιστορία, στην εξέλιξη και την πορεία των λαών.

Τα κοινωνικοοικονομικά και πολιτικά γεγονότα, δεν περιμένουν εσένα να λύσεις τις δυσλειτουργίες σου και τις εσωκομματικές σου διαφορές και διαμάχες. Αυτό συνέβη. Ο Ανδρέας ένωνε τότε, ενώ η αριστερά διαιρούσε.

Όσον αφορά τον Ανδρέα Παπανδρέου, γοητευόταν από τον σοσιαλισμό. Όμως τον έβλεπε σαν παιχνίδι κάποιων ευπατρίδηδων αστών, που δεν ήταν προδότες, δεν είχαν εμπλακεί στα αρπάγια του δοσιλογισμού, όπως πατροπαράδοτα είχαν κάνει η δεξιά και όλες οι αποχρώσεις της. Ό ίδιος, γόνος ενός μέγιστου καραδοσίλογου σφαγέα του λαού του, που το ήξερε καλά και τσίναγε, του πατέρα του δηλαδή το 1944 που μακέλεψε συννειδητότα τον ελληνικό λαό.

Όμως δεν ήταν κι αυτός ένας μεγάλος ηγέτης τόσο όσο χρειαζόταν η Ελλάδα της μεταπολίτευσης, όσο χρειαζόταν ένας λαός όπως εμείς σε εκείνες τις συνθήκες, αφιερωμένος πλήρως στο λαό του, τσακισμένος από τα ελληνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις φυλακές με τα βασανιστήρια παντού.

Αλλά ένας ηγέτης που μοιράσθηκε την αριστερή εξουσία που του έδωσε ο ελληνικός λαός με τον εαυτό του. Τους δελεασμούς που προσφέρει αυτή η θέση, με τα προσωπικά που δεν κράτησε εκτός εξουσίας όπως απαιτείται στην πολιτική ζωή, και τον πακτωλό των δανεικών χρημάτων, που το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα του προσέφερε αφειδώς δένοντάς τον χειροπόδαρα. Κι έτσι υπέπεσε στα γνωστά οικονομικά σκάνδαλα του Κοσκωτά και της αυλής του, που με τρομακτική ταχύτητα αναπτύχθηκαν μέσα σε δύο χρόνια γύρω του.

Εξαχρειώθηκε ηγετικά και υπέπεσε στην μετριότητα του διαχειριστή, υπό την απειλή της ανθυπομετριότητας του Σημίτη και των άλλων τεσσάρων νάνων που καιροφυλακτούσαν.

Τέλος, όποιος κάνει λίγο μια φιλοσοφικοπολιτική αναστόχαση και μια κοινωνική εμβάθυνση, το συνειδητοποιεί αμέσως ως το μεγαλύτερο πολιτικό του σφάλμα κατά τον γράφοντα, όταν, αφού αναγνώρισε επί τέλους την εθνική μας αντίσταση κατά των γερμανών και ορθότατα, έσπευσε αμέσως να την κιβδηλοποιήσει, σπρώχνοντας την στην οικονομική εξαργύρωσή της, με τις αντιστασιακές συντάξεις. Ούτε μια τέτοια δεν έπρεπε να υπάρξει. Αρκούσε η ιστορική αναγνώριση.

Εκεί που φύτεψαν ένα λουλούδι στα νιάτα τους, τους έσπρωξε να το κατουρήσουν στα στερνά τους. Έτσι γράφονται οι μεγάλες σελίδες της ανθρωπότητας, ανιδιοτελέστατα.

Ρέκβιεμ

Χρειάζεται να κάνει κανείς αυτόν τον απολογισμό δημόσια. Το επιβάλλει η απουσία του.

Γιατί ένας συναισθηματικός βρόγχος, μας απαγορεύει να τον κάνουμε εν ονόματι των παλιών κοινών αγώνων, και μας εκβιάζει όλους ακατάπαυστα, λαό και αριστερά, να μην κακοκαρδίσουμε τους διπλανούς συντρόφους, αλλά να τους παρακαλάμε ευτελιζόμενοι δημόσια και ζωντανά στα κανάλια, μπας κι ευαρεστηθούν να ενωθούν στη κοινή προσπάθεια, οι Βελουχιώτηδες. Μόνο που οι καιροί άλλαξαν άρδην και θα τα βρουν σκούρα από τον κόσμο αυτή τη φορά. Τα πράγματα σαρώνουν κάθε αμφιβολία για αυτούς και γεννάνε την απαξία των πολιτών. 

Το κκε λοιπόν, έκλεισε στις μέρες της μεγάλης μνημονιακής κρίσης τον πολιτικό του κύκλο, γιατί δεν μπόρεσε να παίξει τον ιστορικό του ρόλο. Να ενώσει την εργατική τάξη στη μεγάλη αυτή ευκαιρία. Αυτός είναι ο επαναστατικός του ρόλος. Όποτε σφίγγουν τα πράγματα, δεν μπορεί να τον παίξει. Κι έτσι εκφυλίστηκε κρατώντας τα επαναστατικά λόγια μόνο όπως όλοι, διατηρώντας τα καλά και τα συμφέροντα μαζί με τις τιμές και την ξεροκέφαλη δικαίωση του. Έμαθε στην κακομοιριά της ήττας και δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτήν. Το πολιτικό και κοινωνικό του κύτταρο μαζί με το φυσικό του ακόμα διαστρεβλώθηκαν, μακριά από την οδυνηρή πραγματικότητα, που όλο τάχα την αναφέρει χωρίς να κάνει το ενωτικό βήμα όμως. Αργοπεθαίνει  πλέον μίζερο και κακομοίρικο, ξένο σώμα από την κοινωνία που όλα τα βλέπει και όλα τα καταλαβαίνει. Είναι μόνο για γιαλαντζί συνδικαλιστικούς λεονταρισμούς, να θολώνει το τοπίο και να μπερδεύει συνειδήσεις, υποκαθιστώντας την πολιτική με τον περιορισμένο συνδικαλισμό. Χωρίς δηλαδή ελπίδα καμιά.


Η εργατική τάξη, αποχωρίστηκε προ πολλού από αυτή την αποτυχημένη πολιτική ιστορία, που φαίνεται καθαρά ότι έφτασε στο τέλος της ανεπιστρεπτί. Κουρασμένο από μια ανήκουστη ενοχική πορεία σαν τραγικό παραμύθι για μεγάλους, που προσπαθεί να κρύψει και να ξεγελάσει, γεμάτη πελώριες αντιφάσεις, σβήνει από τα αξεπέραστα σύνδρομά του, βουτηγμένο στην επιλεγμένη  ανθυπομετριότητα του, που του εξασφαλίζει μια τσιμεντένια ενότητα. Έτσι νομίζει τουλάχιστον γιατί δεν γνωρίζει τι το περιμένει.

Γιατί το πρωτεύον σε κάθε λαό αλλά και κάθε ατομικότητα, είναι να μην χάσει την πίστη του σε ένα όραμα και ένα λελογισμένο έστω στόχο, για  μια καλυτέρευση της ταξικής ζωής του, αρμονικά με κάποιες αρχές φυσικά, χωρίς να γίνει απατεώνας κι αυτός. Μετά την παταγώδη κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας, με την αριστοτεχνική εξαπάτησή της και τον απύθμενο εκφυλισμό της, έμεινε ορφανός από πίστη και απροστάτευτος από τα αρπάγια του χρηματοπιστωτικού τραπεζικού συστήματος, να σπαρταράει τελείως αβοήθητος.

Ούτε την ύστατη αυτή στιγμή με το περιλάλητο δημοψήφισμα της ΔΕΗ για την ιδιωτικοποίηση της, δεν συμπαρατάχθηκε στις ελπίδες του κόσμου. Με μια φανερή μανία για τον Σύριζα, να αποτύχει πάση θυσία, να μην πετύχει μια όποια μικρή συσπείρωση επί πλέον, έστω σε αυτό το κίβδηλο κοινοβουλευτικό μαγειρειό της εκπροσώπησης, που τόσο ανάγκη την έχει η συγκυρία και όλα παίζονται στο χιλιοστό. Μπέρδευαν το πρωτεύον με το τριτεύον. Το κορυφαίο με το ασήμαντο.

Ένα μίσος που δεν κρύβεται πια. Γιατί το τυφλό μίσος είναι και αυτό μια ήττα καλά κρυμμένη πίσω από την ταξικότητα. Που βγάζει με το ινάτι τα μάτια της, χωρίς να βγάζει των άλλων όπως νομίζει.  Που δεν τα βάζει με τον εαυτό της, που αδυνατεί να κάνει την ηγετική  αυτοκριτική της στοιχειωδώς. Που οι προβοκάτορες δημοσιογράφοι των βραδινών δελτίων  τόχουν πάρει είδηση και τους κάνουν φανερά πλάκα: ποιον θεωρείτε ποιο επικίνδυνο για την χώρα, την ΝΔ και το πασόκ ή τον Σύριζα; Γιατί Σύριζα πλέον σημαίνει κόσμος πολύς από πίσω, που αυτός την πληρώνει και μετατρέπεται σε εχθρό τους όταν τους ακούει. Αυτό δεν κατάλαβαν. Αυτή είναι  αλήθεια των κοινωνικών πραγμάτων

Έγινε δε εμφανές αυτό σήμερα, στον κάθε συμπολίτη μας που του φαίνεται ακατανόητο αυτό που συμβαίνει και ασφυκτιά στο κοινό μας αδιέξοδό. Το ζήσαμε ολόγυμνο όπως είναι τα μνημονιακά χρόνια, χωρίς τον καλοστημένο μύθο του, που επιμελημένα καλαφατίζει διαρκώς. Όλα ήταν μια μακρόχρονη μεθοδευμένη προπαγάνδα, που αρχίζει από πολύ παλιά, από την εποχή της μεγάλης ήττας..

Είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει, δεν προσφέρει πια τίποτα σε αυτόν τον λαό που ακατάπαυστα  ρημάζεται, παρά μια ακατανόητη διαρκή άρνηση στην άλλη αριστερά, φοβούμενο μόνο την απώλεια της καρέκλας. Αυτά λέει ο κόσμος υπερπλειοψηφικά και ρωτήστε τον.  Και αυτή είναι η αλήθεια που ξέρει και ο ίδιος ο λαός της αριστεράς, αλλά δεν ξέρουν και δεν ενστερνίζονται ακόμη τουλάχιστον οι ηγετικές ομάδες της αριστεράς. Κάποτε, σύντομα κιόλας, θα λυθεί και αυτό δραματικά πάλι, λες και είναι η μοίρα αυτού του τόπου να συμβαίνουν όλα καθυστερημένα και τραγικά, χάνοντας τα τραίνα το ένα μετά το άλλο.

Αντίθετα μιλάει ανεπίσημα τώρα πια μέσα από τα μέλη του, για μια θρησκευτικού τύπου αναμονή σε αυτόν τον κόσμο των ζωντανών, σε ατέλειωτο χρόνο αιώνων προετοιμασίας, ακριβώς αυτό που λέγεται μεσσιανισμός, πασπαλισμένο με πολιτικό λόγο, να μην καταλαβαίνεται και να μην φαίνεται η κατάστασή του. Τορπιλίζει τις προσπάθειες του λαού και τον αποκαρδιώνει από κάθε ελπίδα επίτηδες και συστηματικά και στη συνέχεια ζητάει ψηφοφόρους. Μια τρέλα κι αυτή από τα Αριστερά. Είναι μια πλήρης άρνηση διαρκώς, μπροστά στην τηλεόραση πρωί και βράδυ. Χωρίς εμένα το χάος λέει. Φαινόμενο ενός επερχόμενου τέλους.

Απεναντίας, δεν έχει καταλάβει κανείς καλά, αν του φταίει περισσότερο  η ΝΔ ή ο Σύριζα. Μα κανείς. Ποιόν μισεί ταξικά περισσότερο από τους δυό. Την δε γλώσσα του δεν την καταλαβαίνει κανείς πτυχιούχος ή αγράμματος συμπολίτης. Τόσο ξύλινη στα τελευταία του είναι, ωσάν να είναι ξένη. Και δεν παραδειγματίζεται καν από το θαύμα των σοφών γλωσσών του κόσμου παγκόσμια, που ανανεώνονται αδιάκοπα και ξέρουν περισσότερα από τις ιδεολογίες και από το κκε. Αυτά, γιατί θα ξανασυναντηθούμε σύντομα με τις απόψεις μας, με μια κουκουόπληκτη ομάδα μέσα στον Σύριζα και εκτός, που πιστεύει ακόμα σε μια νεκρανάσταση νεκρών, όταν ο κόσμος γελάει με την περίπτωση του κόμματος, όταν δεν βρίζει οργισμένος.

Κανονικά, για να μην παίζουμε και να μην υποτιμάμε το λαό και τα ίδια τα μέλη και τους ψηφοφόρους του, έπρεπε όλη η ηγεσία χωρίς εξαίρεση στην κ.ε, το πολιτικό γραφείο και φυσικά τον αρχηγό Ζαχαριάδη, να παραιτηθούν σύσσωμοι το φλεβάρη του1945 και να επανιδρυθεί το κόμμα, ως νέο κκε. Ή αυτοκαταργείσαι βροντερά να σε ακούσει αυτός ο ανταρτολαός απ άκρη σ άκρη γιαυτό που του έκανες, ή τουλάχιστον επανιδρύεσαι. Έτσι γίνεται κανονικά αν δεν σε νοιάζει να χάσεις την εξουσία. Αυτή είναι η πρακτική και η κοινή δημοκρατική λογική παγκόσμια. Για να μην τους ακολουθεί το στίγμα της ιστορίας. Κάτι που η αφροσύνη της αριστερής εξουσίας δεν τους επέτρεψε. Ο τίτλος του κκε ως επαναστατικό κόμμα, χρειαζόταν τότε εξόφθαλμα επανίδρυση. Η έξαλλη φράση του Μάο Τσε Τουνκγ : πρώτη φορά βλέπω νικηφόρα επανάσταση να καταθέτει τα όπλα, έπρεπε να ήταν το τέλος μιας  φαρσοκωμωδίας αρπαγής της Αριστερής εξουσίας από μια κλίκα ανθυπομετρίων. Όποιος είχε ένα σπυρί μυαλό του έριχναν το ανάθεμα του κόμματος. Εκεί έπρεπε να είχε τελειώσει αυτή η περιπέτεια της αριστεράς και του τόπου, για να γίνει η κάθαρση στο αριστερό λαϊκό κίνημα της Ελλάδας τότε. Για να αποφεύγαμε τον εμφύλιο. Για να μην γράφουμε εμείς τώρα.

Και μάλιστα χωρίς κόλπα και τακτικισμούς αριστερής μαστοριάς, χωρίς όλους αυτούς να συμμετέχουν στα επόμενα όργανα, εθελοντικά μάλιστα, παρά σαν απλά μέλη αν ήθελαν. Γιατί δεν είχαν το απαιτούμενο ανάστημα των καιρών να καταλάβουν τι είχαν κάνει στο λαϊκό κίνημα και στη χώρα. Ήταν κατώτερο προφανέστατα των περιστάσεων και των συγκλονιστικών γεγονότων τότε. Κατώτερο και υποδεέστερο του ΕΑΜ και του ελληνικού μεγαλειώδους αντάρτικου της Ελλάδας, πού ένωσε αυτό το λαό. Κατώτερο της εθνικής μας αντίστασης. Ούτε που κατάλαβαν τι είχαν κάνει και συνέχισαν να κυνηγάνε τον φυσικό τους ηγέτη. Κρυμμένοι στα λαγούμια των ενοχών τους 65 ολόκληρα χρόνια δεν έβγαζαν τσιμουδιά και συμπεριφερόντουσαν με το κνούτο στους παλιούς αντάρτες που τολμούσαν να μιλήσουν για τον Άρη.  Ενώ μιλούσε τότε όλη η Ευρώπη για τους έλληνες και τον αρχηγό τους. Από τότε το κόμμα αυτό έζησε χωλό. 

Βγάλανε δε και μια πρωτάκουστη άποψη, ότι ο αρχηγός δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο στην ιστορία και ότι θα βρεθεί λέγαν και λένε μέχρι σήμερα ακόμα οι μωροί, εάν αναπτυχθεί το εργατικό κίνημα. Το πρώτο αριστερό ή δεξιό κόμμα παγκόσμια που έβγαλε τέτοιες ανοησίες από το στόμα του.

Γιατί ιστορικό κόμμα βέβαια δεν είναι αυτό που συμπληρώνει πολλά χρόνια από την ίδρυσή του, αλλά εκείνο που γεννιέται για να επιτελέσει έναν ιστορικό ρόλο κοινωνικής  ανατροπής. Και δεν τον επιτυγχάνει παταγωδώς περισσότερο από όποιο άλλο τέτοιου είδους κόμμα διεθνώς στον πλανήτη. Σημειώστε το αυτό.

Τέλειωσε την αναγκαιότητά του, τον πολιτικό του βίο, για να υπάρχει όχι ως κόμμα αλλά ως επαναστατικό. Γιατί το πουλάκι πετάει διαρκώς και αλλάζει το νόημα του περί επαναστατικού. Το, κάθε πράγμα στον καιρό του, δεν το κατάλαβαν ποτέ.

Το κκε είναι ένα ενοχικό κόμμα που το ξέρει καλά και το κρύβει καλά, ευχολογώντας μέσα του πως οι άλλοι δεν θα καταλάβαιναν τίποτα.
Και δεν πρόκειται περί λαθών όπως βολεύεται να επαναλαμβάνει κάθε τόσο φορτικά μπας και μπερδέψει τα μέλη του όσο μπορεί ακόμα, αλλά περί πλήρους ανικανότητας συνειδητά, μια πονηριά, για να μπορεί να ελέγχει με ασφάλεια τους πάντες εκεί μέσα. Ανθυπομετριότητες  ηγεσίας διαρκώς στην πορεία του έχει να επιδείξει.

Η ύπαρξή του υπάρχει πλέον καθαρά επαγγελματικά και μόνο, σαν ένα αστικό κόμμα όπως τα άλλα, που πλειοδοτεί ανοήτως σε μεγαλοστομίες για έναν γήινο παράδεισο στο βάθος του αχανούς χρόνου. Που συντηρεί με απεγνωσμένη προσπάθεια, έναν μύθο για τα μέλη του μόνο και την συσπείρωσή τους, αποκομμένο τελείως από την ήδη μεταλλαγμένη εργατική τάξη που ουδόλως το ακούει, γιατί δεν την έπεισε ποτέ. Αυτή είναι η αλήθεια. Ένα μεσσιανικό πεθαμένο κόμμα, που ζητάει την θυσία μιας ολόκληρης ζωής των ανθρώπων στο βωμό της Ιφιγένειας του κουμμουνισμού, ποιος ξέρει πόσων γενεών, στην αναμονή του Μεσσία, φαντασιώνοντας περασμένα μεγαλεία που τους έφυγαν μέσα από τα χέρια.                  

Επιμένει δε στην απομόνωσή του, λες και είναι δικαίωμά του, λες και η πάλη των τάξεων είναι αποκλειστικά προνομιακός του χώρος, παραχωρημένος ειδικά σε αυτό από ιδεολογικά θέσφατα, λες και η εθνική μας αντίσταση είναι ιδιοκτησία του και εκνευρίζει τα μάλα. Έμεινε εκεί αδιάλλακτο στην επιμονή του, δέσμιο των επιλογών του για τα πεπραγμένα του μαύρου Φλεβάρη, προσθέτοντας τώρα την πλήρη απομάκρυνσή του από την αγωνία του λαού για μια πολιτική αλλαγή, να βγάλει το ταπεινωμένο κεφάλι του από τον οικονομικοπολιτικό βόθρο που τον έχουν ρίξει οι μνημονιακοί τυχοδιώκτες, έστω και με την δευτερεύουσα δική του συνευθύνη, ποτίζοντάς τον και πάλι με τα γνωστά μαντζούνια του σχιζοφρενούς μαξιμαλισμού του,  ή κομουνισμός η τίποτα. Την ώρα μάλιστα που η μνημονιακή μπουλντόζα κατεδαφίζει τα πάντα στο πέρασμά της, προσπάθειες 100 χρόνων, ενώ η εργατική τάξη περιμένει επαίτης την ελάχιστη συνένωση της αριστεράς.

Ρόλο επαναστατικό, που δεν έπαιξε ποτέ από την μεταπολίτευση ούτε κατ ελάχιστον, άλλοτε επειδή του έφταιγε ο Α. Παπανδρέου που το καταλήστεψε, (θα μιλήσουμε από εδώ γιαυτό σύντομα), άλλοτε αφήνοντας αντιενωτικά  μόνη την εργατική τάξη να βολοδέρνει από δω κι από κει, άλλοτε προπαγανδίζοντας την διάσπασή της ακόμη με την ΕΔΑ και το αλησμόνητο κκε εσωτερικού, και γαία πυρί μιχθήτω, εξαιρώντας προκλητικά τις δικές του ευθύνες, μουρμουρίζοντας μέσα από τα δόντια τους κάτι αλλοιωμένα περί λαθών βρε αδερφέ, εάν η ενότητα δεν ήταν να προσχωρήσουν οι άλλοι σε αυτό υπό την απόλυτη ηγεμονία του. Αλλά ήταν αδιάβαστο και φιλοσοφικά ανύπαρκτο. Τώρα πια είναι αργά για την δική τους σωτηρία, προηγείται η σωτηρία του λαού.

Δεν κάνει συμμαχίες με την άλλη αριστερά, τώρα που αναδύθηκε η μεγάλη κοινωνική ευκαιρία, αλλά ξέρει να κάνει συγκυβέρνηση με την Δεξιά, όταν τα ίδια του τα μέλη ανατρίχιαζαν και κραύγαζαν τότε στην πλατεία συντάγματος, όχι σε αυτή την πολιτική λούμπα, όχι αγκαλιές με την ακροδεξιά που καιροφυλακτούσε, και το χειρότερο, με τον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό των τζακιών. Αλλά το αντιπαπανδρεΐκό μίσος τους είχε τυφλώσει το ΄89. Κι εμείς οι άλλοι φωνάζαμε τότε, μόνοι σας ενάντια στο σκάνδαλο Κοσκωτά, ναι στο ειδικό δικαστήριο, χωρίς την δεξιά μαζί σας.
•   
Όποιος νομίζει ότι από αυτή την μεγάλη κρίση του καπιταλισμού που διαδραματίζεται και πειραματίζεται για το μέλλον του εδώ στην Ελλάδα κυρίως και πρωτίστως, θα την γλυτώσει, είναι γελασμένος. Συλλογικότητα ή άτομο. Αυτά βλέπω και εύχομαι να πέφτω έξω, γιατί οι δρόμοι είναι όλοι κλειστοί. Γιατί το τοπίο πρέπει να ξεκαθαρίσει επιτέλους από φίλους και οστρακοκλεισμένους ενοχικούς. Τίποτα δεν θα αφήσει πίσω της όρθιο.
 
Όποιος νομίζει ότι θα ξαναδουλέψουν και πάλι οι γνωστές παρελθούσες διαφυγές και θα τα ξανακαταφέρει, όπως η ελληνική Δεξιά ονειρεύεται και πάλι, πλανάται. Όποιος νομίζει ότι θα παραμείνουν τα παλιά κόμματα, ξημερώθηκε αλλού. Πάνω από τρία-τέσσερα κόμματα θα εξαφανιστούν σύντομα.
Ευτυχώς που η γενιά μου πεθαίνει. Που δεν είναι αιώνια. Αλλιώς η ελπίδα της επανάληψης θα ξαναζούσε ακλόνητη στο χρόνο. Τόσο ξεροκέφαλα μάθαμε.

Γιατί μια μεγάλη παγκόσμια κρίση με επίκεντρο την χώρα και την ισοπέδωσή της, που επιδιώκεται από παντού και φανερά, έχει και ένα άλλο ισότιμο και παράλληλο  πρόσωπο. Σημαίνει εσωτερική κρίση. Παρελθούσα και παρούσα που δεν αναφέρεται πουθενά στα κιτάπια. Κρίση τέτοιου μεγέθους σημαίνει απολογισμός πάνω από όλα. Απολογισμός που δεν έγινε ποτέ μέχρι σήμερα. Παρά στα κρυφά, στα μουλωχτά από δω κι από κει για το άλλοθι και το δημόσιο θεαθήναι, σε κάτι στημένες κλειστές μαζώξεις υψηλόβαθμων ιερωμένων. Για να κουκουλώνουμε τα μεγάλα θέματα αντί να τα συζητάμε.

Τώρα βέβαια που γράφονται αυτές οι σελίδες δεν έχει και τόση σημασία, δεν είναι καμιά αναγγελία αφανών γεγονότων που μάθαμε ξαφνικά, αλλά καταφανών και παρόντων ήδη αποφάσεων της εργατικής τάξης και των πολιτών, να αναζητήσουν βοήθεια και καταφυγή αλλόφρονες προς πάσα κατεύθυνση σωτηρίας, αφού ο λαός σκόρπισε προς σε όλα τα σημεία του πολιτικού ορίζοντα.

Η Ελλάδα, η χώρα μας, πρέπει να ξεμπλέξει από όλα αυτά.

Η Κρυψώνα

Ο νάνος φοβόταν                                                     

Όχι γιατί ήταν κοντός

έφτανε το ένα ογδόντα

Αλλά επειδή ήταν νάνος

Τόξερε και πρόσεχε

Ήταν το μυστικό του

Ο πατέρας του τον συμβούλευε

παιδί μου κοίτα να σπουδάσεις

να χωθείς κάπου να μην φαίνεσαι.

Οι καιροί είχαν αλλάξει πάλι

Η γνώση γεννούσε νάνους 

•  

Τα χρόνια περνούσαν

Τρύπωσε σε ένα ίδρυμα και περίμενε

Μορφώθηκε κι άρχισε να μαθαίνει

Απόκτησε αέρα και λέγειν

Στη φυλή τον καλωσόρισαν

Τον καταξίωσαν σαν ειδικό στην παραλλαγή

Μια επιστήμη άγνωστη μέχρι τότε

Αργότερα του δώσαν πρωτεία

Τότε έδειξε το ανάστημά του

Διέλυσε τη χώρα

Τα πράγματα είχαν έρθει τούμπα

Οι παραμορφωμένοι νάνοι είχαν νικήσει

Ενιαίο μισθολόγιο προς τα επάνω

Μια πρόταση στην κοινωνία

Και μόνο ο προσδιορισμός προς τα επάνω, αναγγέλλει στην εργατική συνείδηση  μιαν άλλη εποχή.

Δηλώνει μια καινούργια νοοτροπία που κάνει την εμφάνισή της πάλι στον ελληνικό εργασιακό χώρο, απάντηση στην λυσσώδη προσπάθεια του ελληνικού καπιταλισμού να διαιρέσει τους εργαζόμενους σε όσο μικρότερα κομμάτια μπορεί. Με συνειδητές παραπλανήσεις, με συνειδητές στρεβλώσεις, με νεοφιλελεύθερες ραδιουργίες.

Γιατί δηλώνει, αφ ενός την κάθετη απόρριψη στο γνωστό τροπάριο του μνημονίου για ενιαίο μισθολόγιο ακόμη περισσότερο προς τα κάτω, αφ ετέρου εισπράττει την συνολική ενωτική οργή των εργαζομένων προς την αυξανόμενη μιζέρια και αθλιότητα που επιμένουν να τους προτείνουν για το καλό τους.       

Ενώ το ενιαίο μισθολόγιο προς τα επάνω όπως όλοι καταλαβαίνουν, δίνει μια άλλη ανάταση, μια άλλη αισιοδοξία στον ίδιο τον άνθρωπο. Γεννάει μια σιγουριά και μια καινούργια λογική ενότητας και ελπίδας. Ενώνει μέχρι και εργαζόμενο με άνεργο, αν κι αυτός επιδοτείται κοντά στον κοινό μισθό, όπως εμείς οραματιστήκαμε, όχι ουτοπικά αλλά πραγματικά με τις τεράστιες δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας βοηθό, ώστε και ο άνεργος να ζει ανεκτά και η πολιτεία να παίρνει μια οικονομική ανάσα να αντέξει στα δύσκολά της, ενώ συγχρόνως να διατηρεί σαφώς και εμφανέστατα την ταυτότητά της και τα λεγόμενά της για ένα δημοκρατικό κοινωνικό κράτος.

Ειδικά τώρα, που η κοινωνία νιώθει δυνατή από την κρίση, που έμαθε και άντεξε. Που βίωσε νικηφόρα τελικά παρά τις οδυνηρές απώλειές της, την συντριβή συμπολιτών μας και συναδέλφων μας.

Μάλιστα στα δυσκολότερα χρόνια της ανάκαμψης της χώρας που έρχονται, το ε.μ προς τα επάνω, είναι μια χρυσή τομή, μια ρηξικέλευθη ευκαιρία, ένα χρυσό κοινωνικό και εργασιακό εργαλείο να πείσει, να μεταδώσει και να εισπράξει την αποδοχή του λαού. Αλλά κυρίως να εξουδετερώσει συντριπτικά αυτό το άθλιο επιχείρημα, μιζέρια για όλους.

Όταν μάλιστα γνωρίζουμε ότι μια τριετία το ελάχιστο, δεν θα μπορέσουμε παρά να χορτάσουμε μόνο αυτόν το λαό πρώτα και μετά να βάλουμε θεμέλια για μια άλλου είδους κοινωνία σιγά-σιγά.

Γιατί ο καπιταλισμός αμείβει ανάλογα με την ικανότητα, όπως διαφημίζει και τσιγκλάει την χειρότερη εγωκεντρικότητα μας, την πιο ανόητη ναρκισσιστική φιλαυτία μας,  κάνοντας ένα θεαματικό τρυκ να μην το βλέπουμε μέσα στις εικοσαετίες και τις πενηνταετίες, πως τάχα ο καλλίτερος αμείβεται γιατί το αξίζει. Που σημαίνει ότι ο μη καλλίτερος ή ο μη τόσο καλός πεθαίνει γιατί δεν αξίζει να ζει. Αυτό σημαίνει, αυτό αποσιωπά, αυτό ζούμε και πεντακάθαρα μάλιστα. Και εμείς αυτό πρέπει να το συντρίψουμε κυριολεκτικά, να διαλύσουμε αυτή την απάτη. 

Αυτό όμως μέσα του λέει σαφώς, ότι το περίσσευμα πρέπει να μοιράζεται, ο πλούτος πρέπει να μοιράζεται για να αποδυναμώνει την λογική της συσσώρευσης, που γεννά το ανθρωποκτόνο τυφλό κέρδος, όπως κι αν αυτό εμφανίζεται, ως παρθεναγωγείο συνήθως, ώστε να ισοτιμεί πολιτικά και κοινωνικά τους ανθρώπους. Να διδάξει από την αρχή την άμεση δικαιοσύνη, μέσα από την αμοιβή και την ισότητα, αυτό το ξεχασμένο και συκοφαντημένο, πως τα αγαθά ανήκουν σε όλους.

Γιατί εμείς βέβαια βασίζουμε την οικονομία, την λογική και την φιλοσοφία μας, στην οικονομία των αναγκών όλων των ανθρώπων, και όχι κάποιων μόνο. Όχι μόνο των ικανών. Των ελάχιστων φωστήρων ή των καπάτσων της αγοράς ή ολίγων πάλι ευφυών. Αντίθετα από το παράδειγμά τους θέλουμε να γλυτώσουμε. Μέσω αυτών που γίνονται πάντα τα πιο εύκολα πιόνια των καπιταλιστών και το παράδειγμά τους, για να συκοφαντούν εμάς τους ανήμπορους ή λιγότερο καλούς, και να χειραγωγούν και να  εξουσιάζουν τους υπόλοιπους ως μη ικανούς που πρέπει να υπακούσουν. Εξ άλλου η ικανότητα κάποιων ήταν κατά κανόνα αμφίβολη έως ταξική και ρατσιστική, μέχρι που ήρθαν οι έγχρωμοι και σάρωσαν αυτή την προπαγάνδα προ πολλού στον αθλητισμό και την υπόλοιπη ζωή του πλανήτη.

Το, ανάλογα με την ικανότητά μας, είναι το στάδιο της πολυτέλειας μιας φανταστικής παγκόσμιας κοινωνίας άνευ αξίας και άνευ σημασίας που δεν υπάρχει. Που το κατέγραψε λάθος η ιστορία παραπλανημένη από την θρησκευτική προϊστορία των παραδείσων. Μια ελλιπής διευκρίνιση της θεωρίας. Μια αποκατάσταση της θεωρίας που δεν έγινε ποτέ. Γιατί ο νόμος των αντιθέτων καιροφυλακτεί να μοιράζονται τα πράγματα και όχι να συσσωρεύονται, για να διατηρεί την ποικιλία του.

Αλλιώς θα έχουμε μόνο το στάδιο της ικανότητας που έχουμε σήμερα με τα Γκόλντεν Μπόυς, δίπλα στη απόλυτη φτώχεια  και την απόλυτη εξαθλίωση, ως αντίβαρο καπιταλιστικό στην προπαγανδισμένη ικανότητα και ψευδοευφυΐα εν τέλει, μια ευφυΐα αφενός απομονωμένη και ειδικευμένη από την ουσία της ολιστικής γνώσης, αφετέρου μιλάμε για μια ευφυΐα εκπαιδευμένη ρητά να κοιτάει μόνο το τομάρι της επειδή έτυχε να την προικίσει έτσι η φύση. Με ένα λαρύγγι που θα χρυσοπληρώνεται, ένας καλός προγραμματιστής ή χάκερ που ο αδερφός του θα είναι άνεργος και θα του δίνει δανεικά, ή κάποια χειρουργικά χέρια θεοποιημένα μάλιστα από την μέγιστη ανάγκη της ζωής και τη διαφήμιση των ιατρικών κέντρων.

Παρόλα αυτά δεν θα αρνηθούμε καθόλου βέβαια και αυτή την αμοιβή, αλλά πολύ αργότερα, όταν θα μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας και όταν πλέον η κοινωνία θα είναι ήδη αυτάρκης ψυχολογικά και υλικά, ασφαλής και ικανοποιημένη από την συλλογική προσπάθειά της.Θα μπορέσουν τότε, αυτοί που δεν μειώθηκε καθόλου ο μισθός τους, που απλά περίμεναν μερικά χρόνια μέχρι να τους φτάσουν οι άλλου, χωρίς απώλεια αγοραστικής δύναμης, ώστε η κοινωνία χωρίς παράπονα, αντιθέσεις, αδικίες έως παράλογες απαιτήσεις, να εναρμονισθεί και να ισορροπήσει μέσα της την δικαιοσύνη της ισότητας.

Προσωπικά συμπολίτες, δεν μπορώ παρά μόνο καλά και θετικά να δω και να υπολογίσω μέσα από το ε.μ προς τα επάνω. Τα οποία να διευκρινίσω, δεν έχουν βέβαια καμιά σχέση με τους  ανύπαρκτους μηχανισμούς της εθνικής συλλογικής σύμβασης της μίνιμουμ φτώχειας, αλλά αντίθετα την εμπεριέχει πολλαπλά προς τα επάνω με πλούσια υλικά και πνευματικά αγαθά.

Αυτό το ε.μ που θα ξεκινάει από την εργασία, θα είναι η βάση όλων των δραστηριοτήτων για την κοινωνία και το μέλλον της. Το βασικό της πρότυπο.

Θα είναι η εγγύηση στον άνθρωπο από την υπόλοιπη κοινωνία και το κράτος της.

Που θα ξεκινάει από τον δημόσιο τομέα φυσικά, γιατί μόνο αυτός μπορεί να δώσει τον προσανατολισμό την πίστη και την ασφάλεια στην κοινωνία, και θα προχωράει σιγά-σιγά και σταθερά να επεκτείνεται στον ιδιωτικό, ο οποίος από μόνος του θα καταρρέει εκκωφαντικά μπρος στα πόδια της κοινωνίας όπως βλέπουμε με λεπτομέρειες να γίνεται στις μέρες μας, παραδίδοντας από μόνος του τα μέσα παραγωγής που κατέχει στο κράτος για να γλυτώσει την αυτοσυντριβή του από το αδηφάγο κέρδος που τον κατακυριαρχεί, μέσω του θανατερού ανταγωνισμού του.

Γιατί οι κοινωνίες που δεν μοιράζουν τα αγαθά τους, αν όχι ακριβώς αλλά εκεί κοντά τουλάχιστον, δεν έχουν αλληλεγγύη όσο κι αν φωνάζουμε εμείς. Δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη και καμιά αυθόρμητη ενότητα δεν τους ενώνει μεταξύ τους εκτός ε.μ.  

Γιατί όποιος μείνει έξω από το ε. μ που του προσφέρει απλόχερα πλήρη ελευθερία θέλησης και βούλησης, που ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν είχε ονειρευτεί, θα καταντήσει αναγκαστικά απροστάτευτος όπως είναι τώρα, και θα γίνει δούλος των αφεντικών του όπως είναι τώρα!! Και αυτό είναι το σημαντικότερο της οικονομικής και πολιτικής ζωής μας.

 Προτείνει μια εποχή που ούτε κατά προσέγγιση δεν έζησε η εργατική τάξη παγκόσμια. Να μην εξαρτάται από τον εκάστοτε εργοδότη, να μην τρέχει ανασφαλής και απελπισμένος κάθε τόσο στις απεργίες, να μην ξευτιλίζεται από το ελεεινό  ελληνικό πελατειακό κράτος.

Γιατί αν τον άφησε αμόρφωτο για παράδειγμα, ένας πόλεμος ή μια δύσκολη εποχή, αν τον έδιωξε από το λύκειο ακόμα κι από το γυμνάσιο στις μέρες μας το μνημόνιο, έρχεται εκ των υστέρων η ίδια η ταξική κοινωνία που ευθύνεται και που μεθόδευσε την κατάστασή του, να τον χλευάσει και να τον περιπαίξει από πάνω, με τα αλαζονικά επιχειρήματα τη εποχής της τεχνολογίας, της κουτσής και ψευδούς γνώσης της, λέγοντάς του ότι εσύ θα πάρεις λιγότερα από τις πραγματικές σου ανάγκες, ότι εσύ θα έχεις μισό στομάχι από δω και μπρος για να καλύψεις τις βασικές σου ανάγκες, επειδή δεν είσαι προγραμματιστής ή κάτι ανάλογο της κάθε εποχής.

Όλα αυτά δε, με προϋπόθεση ότι στο καλάθι της νοικοκυράς και της οικογένειας, θα συνυπολογίζεται μαζί με τα είδη διατροφής, ένδυσης και κατοικίας, οπωσδήποτε η δωρεάν υγεία και η δωρεάν παιδεία βέβαια. Αδιαπραγμάτευτα μάλιστα. Αυτά τα δύο πρέπει να τα εισάξουμε επειγόντως στα είδη πρώτης ανάγκης. Αλλιώς χωρίς αυτά μέσα, το καλάθι της νοικοκυράς είναι μόνο μια ψευδοκατασκευή, μια απάτη που δεν απεικονίζει τις βασικές ανάγκες του ατόμου και της κοινωνίας.

Τέλος για πρόσφατο γνωστό παράδειγμα, να αναφέρω την προκλητική αντιδημοκρατική απόφαση του συμβουλίου της επικρατείας, που έχει δημιουργήσει σάλο αντιδράσεων, για το πως μεροληπτεί χωρίς ντροπή και προσχήματα υπέρ των αστυνομικών, πως τους χωρίζει από τους άλλους εργαζόμενους. Το ΣτΕ προσπαθεί να μας διαιρέσει μπρος τα μάτια μας, με αντιδημοκρατικά και ηλίθια επιχειρηματάκια. Ωσάν κάποιος να τους υποχρέωσε να κάνουν αυτή τη δουλειά, όταν έχουμε ελεύθερη βούληση υποτίθεται και πολλαπλά περιθώρια να διαλέξουμε στη ζωή μας.

Υγ

Ο καθένας έχει το δικαίωμα στη γραφή και στο λόγο και μπορεί να λέει ότι θέλει.

Όμως, το ενιαίο μισθολόγιο προς τα επάνω, είναι το μοναδικό μέλλον των κοινωνιών, αρχίζοντας από τον τόπο μας. Θα το βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας απαιτητικά και συγκρουσιακά όπως καθημερινά συμβαίνει, όταν οι εξαθλιωμένοι γίνουν πλειοψηφία, όταν δεν θα απαιτούν μερίδιο αφού τους αφήσαμε έξω από αυτό, με τα δικαιακά μας τάχα επιχειρήματα υπέρ των εξιδικευμένων φωστήρων, αλλά θα το αρπάζουν βίαια όπως τους εξωθήσαμε να κάνουν, αφήνοντάς τους εκτός βασικών αναγκών. Το ε .μ  θα αφήνει πείσμωνα το στίγμα του στο παρόν και το μέλλον της δημοκρατίας, είτε σαν άμεση είτε σαν αντιπροσωπευτική.