Προσέχτε γιατί θα νομοθετήσει η καταστροφή.!

Τι λόγος προφητικός!
Και τι ύστερο στοχασμό έκρυβε.
·
Με αυτή την φράση του ο Πλάτων φιλοσοφούσε το μέλλον ήδη από την εποχή του, προβληματισμένος από την συμπεριφορά των αθηναίων και τα πρώτα νεφελώματα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής των συμπολιτών του.
·
Που να φανταστεί τότε, πως μιλούσε για μας σήμερα, με μια αποκαλυπτική ακρίβεια στη σκέψη του. Για το sos που εκπέμπει ο πλανήτης στις μέρες μας, για τον άγριο καπιταλισμό που συντρίβει τα πάντα, και που οι θιασώτες του ούτε καν το όνομά του ακόμα δεν θέλουν να ακούνε, αντιπροτείνοντας όπως τους βολεύει, το δημοκρατία. Όλες δηλαδή οι καπιταλιστικές χώρες είναι δημοκρατικές, λέει το συμπέρασμα και το αστείο ταυτόχρονα. Όλα τακτοποιημένα πίσω από μια λέξη.
·
Όμως κάθε τραγωδιακή ιστορία χάνει την ίδια την τραγικότητά της, όταν πια έχουμε ναρκοθετήσει ένα μέλλον όπου γνωρίζουμε άριστα που μας οδηγεί, αλλά δεν μπορούμε να ανακόψουμε την πορεία του, αφού η διάβρωσή της συσσώρευσης και του κέρδους μέσα μας, μας οδηγεί στην χαρά της αυτοκαταστροφής, σαν φτηνό παραμύθι σινερομάντζου όπου δεν μπορούμε να αποφύγουμε το μοιραίο, συναρπάζοντας έτσι την ύπαρξή μας. Ζούμε σαν να βλέπουμε την ζωή μας σε μεσημεριανή σαπουνόπερα.
·
Τα χάνει κανείς με τον παραλογισμό που γεννά η εποχή μας και την θεαματική ηλιθιότητα που εκτοξεύεται στο διάστημα, όταν από την άλλη αναλογίζεται και αναπολεί τον ορθολογισμό του ανθρώπου άλλων εποχών. Όπου τουλάχιστον μοιραζόταν τους προγενέστερους χρόνους με το παράλογο και το ανορθολογικό.
·
Μια σκέψη φοβισμένη και δειλά διαπερνάει σαν ρίγος την συνείδηση εδώ και καιρό. Μήπως και η καταστροφή ακόμα ρουφήχτηκε από την ορμή της αλλοτρίωσης.

Για τον Άρη

Η αριστερά στην Ελλάδα πέθανε τραγικά με τον θάνατο του Βελουχιώτη.
Είχε τα πάντα και τα έχασε. Ένα νικηφόρο πλήρως εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, με μια συμμετοχή απίστευτη και μια αλληλεγγύη και πίστη, που κινούσαν γη και ουρανό. Ότι θα ονειρευόταν κάθε είδους λαϊκό κίνημα παγκόσμια. Ο υπόλοιπος κόσμος τότε παρακολουθούσε με ανοιχτό το στόμα. Έπαιρνε κουράγιο και ελπίδα.
·
Την ίδια εκείνη στιγμή, πέθαναν ακαριαία όλες οι ηγεσίες των κομουνιστών που επεδίωξαν τον θάνατό του. Δεν είχαν πια κανένα μέλλον. Δεν θα μπορούσαν να ξαναβρεθούν ποτέ στο σημείο που τους είχε φτάσει ο Άρης.
Ο θάνατός του από την άλλη, σηματοδότησε το τέλος κάθε δημοκρατικής λειτουργίας στην Ελλάδα για 35 χρόνια, με ένα αδιαπέραστο αστυνομικοφασιστικό κράτος, που μεταμορφώθηκε σε υπόκριση δημοκρατίας όταν αλλάξαν οι καιροί, ως σοσιαλδημοκρατική συμφορά.
·
Μαζί του αργοπέθαινε σιγά-σιγά και η Ελλάδα. Η σημερινή της εικόνα δεν αφήνει καμιά αμφιβολία.
Ήταν η μοναδική της ευκαιρία. Η στημένη εκείνη ήττα προμήνυε καθαρά την σημερινή της κατάντια.
Μετά από αυτόν τον τελευταίο αρχαιοέλληνα χρονοάλτη, ανέλαβαν οι φαρσέρ της ιστορίας. Αριστεράς και δεξιάς.
Αυτό που γνήσια και αληθινά απέμεινε, ήταν ο καημός και ο σπαραγμός των ελλήνων που τον αγάπησαν σαν τα όνειρά τους. Επάνω του ακούμπησαν όλες τους τις ελπίδες μαζί και των πεθαμένων τους.
Όλοι κατάλαβαν καλά τότε και αργότερα ακόμη καλλίτερα, ότι χάθηκε η τελευταία ελπίδα του νεοελληνικού κράτους. Πιστεύω και η πιο σοβαρή ελπίδα των ευρωπαϊκών και βαλκανικών λαών.
Αυτό που μανιωδώς όλοι απέκρυψαν και οι υπόλοιποι δεν κατάλαβαν ως ανεπαρκείς μελετητές και ιστορικοί, ήταν ότι επρόκειτο για το σημαντικότερο εγχείρημα της νεότερης ευρωπαϊκής ιστορίας.
Εκεί στα βουνά αναπτύχτηκε συνειδητά για πρώτη φορά, από ένα ιστορικό πολιτισμικό ένστικτο ενός αμόρφωτου τότε λαού, ένα γηγενές ελληνικό αμεσοδημοκρατικό μοντέλο που επιβίωσε εντυπωσιακά, έξω τελείως από το κομουνιστικό και το καπιταλιστικό πρότυπο του υπόλοιπου κόσμου, για την πρωτοφανή του δικαιοσύνη. Που εξέπληξε τότε τους πάντες και εκπλήσσει ακόμα περισσότερο σήμερα τους ιστορικούς και την ιστορία.
Ακόμη δεν έχουν δει αυτή την σημασία, ως την πρώτιστη εξ όλων.
Αυτό το φαινόμενο είχε τις υψηλότερες δημοκρατικές και δικαιακές προδιαγραφές που η θεωρητική σκέψη και η πολιτική πρακτική οραματίστηκαν και επιθύμησαν ποτέ παγκόσμια, για την οργάνωση των κοινωνιών του ανθρώπου.

Ήταν μια ανεπανάληπτη, μια ΄΄ευλογημένη΄΄ χωροχρονική στιγμή του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου κοινωνικού σύμπαντος, που υπερέβαινε τις άλλες ιστορίες και έσπαζε όλα τα γκούλακ, τις νομενκλατούρες, τις γραφειοκρατίες και τις ποδηγετήσεις των λαών των δύο κόσμων, και που οδηγούσε σε μια άλλη κοινωνική φιλοσοφία και μια άλλη πραγματιστική και αισιόδοξη αντίληψη για την οργάνωση των κοινωνιών του ανθρώπου, και που κατάπιε αμείλικτα η προδοσία της δεξιάς και η ανικανότητα τουλάχιστον της ηγεσίας της κομουνιστικής αριστεράς.

·
Αυτός ο άνθρωπος βγήκε κατ΄ ευθείαν από τα σπλάχνα της αθηναϊκής δημοκρατίας. Έφτασε σε μας, σαν απεσταλμένος του χρόνου, πηδώντας στο μέλλον που κατέρρεε, από τον βυζαντινισμό, την τουρκοκρατία και το νεοσύστατο ελληνικό κράτος των κοτζαμπάσηδων, των τζακιών, των πρώτων εφοπλιστών, της άπληστης και αχόρταγης εκκλησίας, και τέλος του ναζισμού που είχε ξεσπάσει στην Ευρώπη τις μέρες εκείνες και την απειλούσε ολοκληρωτικά, μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο. Οι έλληνες τότε κάνανε την καλλίτερη αρχή τους μετά από αιώνες και χιλιετίες.
Και εμείς δεν τον αφήσαμε. Οι κομουνιστές τότε σκότωσαν τον καλλίτερό τους.
Ήταν η προδοσία των κακών νάνων στον αθώο γίγαντα της ιστορίας.
Οι αριστεροί τιμώρησαν για αυτό το κκε, καρφώνοντας τα ποσοστά του στο 7-8%.
Αντί το κκε να ακολουθήσει το ΕΑΜ, επεδίωξε μανιασμένα να συμβεί το αντίστροφο. Τόσο μπορούσε, τόσο καταλάβαινε.
Όποιος προδίδει τον καλλίτερό του, θα προδώσει όλους τους άλλους.
Και πράγματι οι έλληνες κομουνιστές το βίωσαν αυτό επαναλαμβανόμενα στο πετσί τους.

Πολιτισμοί δούλων

Όποιος δεν είναι έτοιμος να πεθάνει αύριο το πρωί, θα ζήσει σαν δούλος.

Όμως χειρότερο και από αυτό, είναι το άλλο που θα του συμβεί. Θα συνηθίσει να ζει έτσι και θα του φαίνεται φυσιολογικό. Δεν θα μπορεί να ξεχωρίζει την ελευθερία από την δουλεία.
Θα χάσει το φυσικό προσόν της διάκρισης.
Θα ζει με ένα ανύπαρκτο αυτοσεβασμό, όπου η λογική, η ψυχολογία, η συμπεριφορά του και οι πράξεις του, θα προτείνουν τον εαυτό του στους άλλους, ακόμα και ασυνείδητα, βορά στις πιο ταπεινές και εξευτελιστικές τους ορέξεις, στην λεηλασία των φυσικών του ομορφιών και ικανοτήτων και τίποτα άλλο.

Σήμερα ζούμε ήδη τις κοινωνίες των δούλων. Αυτό παράγει ο σύγχρονος πολιτισμός για να υπάρξει. Ελεύθερη αγορά χωρίς δούλους δεν υπάρχει, παρά στα κείμενα και τις ομιλίες.

Αλλά τα πράγματα όπως καταλαβαίνουν ελάχιστοι, είναι χειρότερα από το ιστορικό και κινηματογραφικό παρελθόν, με τους σπάρτακους και τους μονομάχους. Γιατί, ρωτούν θιγμένοι και διαμαρτυρόμενοι οι σύγχρονοι δούλοι. Ακριβώς γι αυτό. Επειδή διαμαρτύρονται για αυτό που είναι, πιστεύοντας ότι δεν είναι. Ενώ οι ιστορικοί δεν διαμαρτύρονταν, παρά αγωνίζονταν να απελευθερωθούν από την δουλεία που τους επέβαλαν. Είχαν πλήρη συνείδηση.
Ενώ σήμερα αγωνίζονται να σκλαβωθούν όσο περισσότερο αντέχουν.

Και μην ξεχνάμε το πιο επικίνδυνο,
Οι δούλοι πάνε με τους νικητές. Οι ελεύθεροι με το δίκιο.