Περί συχνοτήτων

Εν τω μεταξύ το θέμα της ΕΡΤ, εκτινάχθηκε στα ύψη του ενδιαφέροντος των πολιτών την περασμένη εβδομάδα και πρωταγωνίστησε πάλι. Όχι μόνο για τον αναντικατάστατο ειδικό, αλλά γιατί βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε πιο έντονα από ποτέ με μια Αριστερή κυβέρνηση, την ουσία των υπολοίπων καναλιών. Δεν είναι δευτερεύον πια όπως εφησύχασε αρκετούς.

Πάντα πίστευα ότι ήταν το πιο σημαντικό από όλα τα νομοσχέδια που ψηφήσαμε. Κι έπρεπε να προηγηθεί πάση θυσία. Ήταν το πρώτο των πρώτων. Τα άλλα μπορούσαν να περιμένουν όλα ένα μήνα, αυτό όχι. Ούτε μια μέρα ούτε μια ώρα. Νομίζουμε πως ζούμε την εποχή του Σαμαρά ακόμη. Όλοι οι πολίτες. Αφήσαμε το χειρότερο δηλητήριο που υπάρχει, να συνεχίσει να μπαίνει στο αίμα και τη συνείδηση των συμπολιτών μας. Είναι θέμα πιο σοβαρό κι από τον στρατό μιας χώρας σε καιρό ειρήνης, όπως και σε καιρό πολέμου.

Αλλά τι είναι οι συχνότητες; Που αλλάζουν την ζωή μιας κοινωνίας. Που αλλάζουν το τοπίο άρδην σαν θαύμα και σε μεταφέρουν σε έναν άλλο κόσμο πιο γαλήνιο, πιο ισορροπημένο, πιο φιλικό και πιο δημοκρατικό.                                                                                                                                            

Τι είναι αυτές οι συχνότητες, 

που μπαίνουν πολεμικά στο χρηματιστήριο της ενημέρωσης; Αυτό που ονομάζουμε κανάλια τελικά. Που τις κυνηγάνε και συναγωνίζονται άγρια και φονικά μεταξύ τους ποιος θα τις χτυπήσει στον φωτεινό πίνακα της αγοροπωλησίας. Ποιος θα πάρει τις μετοχές, ποιος θα τις αποκτήσει, ποιοι θα πάρουν τις άδειες δηλαδή. Γιατί από αυτές τις συχνότητες εξαρτάται η Δημοκρατία. Η  κατάρρευσή της ή μη, μέσω της κίτρινης φυλής που τις διαχειρίζεται.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 

Οι ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες, είναι εθνικός χώρος. Αυτός είναι ο ορισμός τους.  Είναι και αυτά σύνορα που προστατεύονται με σκληρές μάχες,  να μην εισβάλουν στον εναέριο εθνικό χώρο, και προπαγανδίζουν κατά της δημοκρατίας από τον εχθρό. Ο αέρας δηλαδή είναι εθνικός χώρος συμπολίτες. Με κανονικές αερομαχίες όπως οι αεροπόροι μας στο Αιγαίο με τα μαχητικά αεροπλάνα που κυνηγάνε και εκδιώχνουν όποιον εισχωρήσει σε αυτά.

Έτσι πρέπει να τις δούμε, γιατί έτσι είναι πραγματικά. Γιατί αλλιώς δεν καταλαβαίνουμε τις μάχες που δίνονται για αυτές. Γιατί σε πέντε δευτερόλεπτα εκπομπής σπέρνουν τον όλεθρο. Σε δέκα δευτερόλεπτα καταστρέφουν την σοδειά μια ζωής. Βομβαρδίζουν τις ψυχές μας με ότι βρουν. Μας πυροβολούν σαν όμηρους με δεμένα χέρια και πόδια.

Και είναι ταυτόχρονα επίσης, ένας καθαρά ταξικός πόλεμος όπως ο εθνικός, για την αποπομπή παρεμβολών στην λειτουργία της δημοκρατίας. Αδιάκοπος πόλεμος χωρίς ενδιάμεση ειρήνη. Μέσα κι έξω από την χώρα.  

Ακόμα και οι ίδιοι οι φυσικοί και οι τεχνικοί που τις παίζουν στα δάχτυλα και τις διδάσκουν, τις βλέπουν εγκλωβισμένοι μέσα στην ειδική επιστήμη τους. Η διαμεσολάβηση της αόρατης αλυσίδας που τις συνδέει και τις μετατρέπει από φυσικούς νόμους σε κοινωνικούς νόμους, δεν φαίνεται. Αυτά ασύνδετα μεταξύ τους, νομίζεις ακόμα ότι οι συχνότητες είναι το μήκος ενός ηλεκτρομαγνητικού κύματος, που εκπέμπει και επαναλαμβάνεται κάθε τόσο. Πότε φθάνει το σήμα του, τι έντασή έχει, τι διάρκειά έχει, αν είναι καθαρό κλπ, που δεν δείχνουν τίποτα από την κοινωνική σημασία που διαδραματίζεται στο βάθος και πίσω του φαινομένου. Πώς να εξηγήσεις πως το μεροκάματο το καθορίζουν οι συχνότητες με την προπαγάνδα τους και την επίθεσή τους σε αυτό. Πως δεν φτάνει η κινητοποίηση και η διαδήλωση με την απεργία. Πως τα συνδικάτα δεν κάναν ποτέ απεργία για αυτές. Πόσο σπουδαίο και προχωρημένο αλήθεια θα ήταν κάτι τέτοιο!

Γιατί αν το σκεφτεί κανείς και επιθεωρήσει διαχρονικά όλο αυτό το διάστημα, δεν θα έπρεπε η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος, η ΓΕΣΕΕ, να έχει μια συχνότητα δικιά της αναρωτιέσαι. Ακόμα και με τον Παναγόπουλο πρόεδρο και με εγκάθετους επιτηρητές του ΣΕΒ;  Και το θέτω ως πρόταση στο δημόσιο λόγο για το εργατικό κίνημα συγχρόνως.

 Γιατί  δεν υπάρχει ίχνος δημοσιογραφίας εκεί μέσα, ούτε κακής ούτε κάκιστης, παρά στάζει όλο αυτό το πράμα μαύρη προπαγάνδα, που φασίζει πάνω σε ολόκληρη την ύπαρξή μας. Δελτία ειδήσεων, όπου προτιμάς να βλέπεις ανόητες διαφημίσεις;

Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι δεν είναι μόνο η ΕΡΤ το ζητούμενο και λύθηκε το πρόβλημα. Της επιστροφής των εργαζομένων και της αποκατάστασής της κρατικής τηλεόρασης  στην πρώην ΄΄ δημοκρατική ΄΄ νομιμότητά της. Καθόλου κάτι τέτοιο.

Αλλά που θα ανήκουν όλες οι συχνότητες ως εθνικός χώρος, ως κοινωνικός, ως εργασιακός χώρος, ως συλλογική αισθητική. Δεν μπορεί όλα τα κανάλια-συχνότητες να ανήκουν αποκλειστικά στον ΣΕΒ και την οικονομική ελίτ του τόπου.

Από όλα τα κανάλια ακούγονταν και ακούγονται, μιλούσαν και μιλούνε οι ιδιώτες μεγαλοκεφαλαιούχοι με την φωνή των κίτρινων κολάρων. Αυτό είναι μια φαρσοκωμωδία χωρίς ταίρι για μια ελάχιστα δημοκρατική χώρα.

Έπρεπε να έρθει η επιστήμη με την τεχνολογία της,  να ξαναδώσει μια περιορισμένη μικρή ανάσα, μια μικρή φωνούλα έστω μέσα από την Google, στις νεότερες γενιές που μάθαν να χρησιμοποιούν τα μπλοκ και τις ιστοσελίδες και αργότερα τα face book, τα  Twitter και τις άφθονες εφαρμογές που προέκυπταν και δεν χαλιναγωγούνταν εύκολα, για να ακουστεί η φωνή του φιμωμένου πολίτη.

Η ελληνική αστική τάξη κατάφερε για 26 ολόκληρα χρόνια, από το 1989, από την δημιουργία της δολίως ονομαζόμενης εξ αρχής ΄΄ ελεύθερης τηλεόρασης ΄΄ προσβλέποντας συνειδητά και με οργανωμένο σχέδιο, να καταλάβει όλα τα κανάλια και τις συχνότητες δικά της, ιδιωτικά απολύτως, με πρώτο και καλλίτερο την ιδιωτική ΕΡΤ, που έκαναν κι αυτή πάλι ιδιωτική, ως Νεριτ.

Επείγον !!

Πρόσεξε τι θα υπογράψεις κύριε πρωθυπουργέ της Αριστεράς

Η Ελληνική δημοκρατία βρίσκεται από καιρό ήδη, σε μια πρωτοφανή προνομιούχα θέση παγκόσμια! Ούτε ο πρώτος λαχνός να μας έπεφτε, δεν είναι αρκετός μπροστά σε αυτό που μας συνέβη.

Και γίνεται μια τεραστίων διαστάσεων ενορχηστρωμένη διπλωματική προπαγάνδα, να μην το καταλάβεις ούτε εσύ, ούτε εμείς οι συμπολίτες σου. Να βρεθούμε από την απροσδόκητη πλεονεκτική μας θέση, σε μια μειονεκτική και να παρακαλάμε κι από πάνω σαν ζήτουλες, ενώ είμαστε κερδισμένοι. Κι αυτό δεν μπορείς να μου το αρνηθείς. Έχεις τις αμφιβολίες σου, που σε πνίγουν κάθε βράδυ και κάθε ημέρα που ξημερώνει.

Πρόκειται περί καθαρών τζογαδόρων. Όπως ακριβώς είναι η φύση του κέρδους. Των πιο βετεράνων μάλιστα αυτής της αρρωστημένης λογικής. Οι ρουλέτες και τα καζίνα τα χάνουν μπροστά τους. Μορφάζουν αθώα και σκουντιούνται για την αφέλειά τους.

Πολιτικοί και οικονομικοί κομάντος αυτοκτονίας, οι καλλίτερα εκπαιδευμένοι διπλωμάτες και διαπραγματευτές, σε πολιορκούν με κολασμένους μήνες αμφιβολιών, να σου κλέψουν το λαχείο. Μας επιτίθενται ακατάπαυστα με τα πιο εξελιγμένα πολεμοφόδια του λόγου, να παραδώσουμε τα όπλα, ενώ κερδίσαμε την μάχη. Αλλά εμείς, έχοντας το αυτονόητο με το μέρος μας, τον κοινό νου στο κεφάλι μας, και τον ορθολογισμό που κληρονομήσαμε μέσα από την γλώσσα μας, δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα απολύτως.

Τόσο πλεονεκτική είναι η θέση σου, και τόσο απελπισμένη των συμμάχων μας, που μόνο μια απροκάλυπτη πολεμική βία μπορεί να την ανατρέψει. Θρηνούν που δεν είμαστε Συρία και Λιβύη. Τρελαίνονται που τα πραξικοπήματα είναι μπαγιάτικα και χαλασμένα. Και δεν το γράφω αυτό στην υπερβολή του, αλλά στην πιο προσγειωμένη πραγματικότητά του. Ως ακριβώς έχουν τα πράγματα. Για να μας διαβάζει κι ο κόσμος και να αναθαρρεί. Επειδή του έχουν ρημάξει την ψυχούλα του όπως ξέρεις.

Είναι ένα αναπάντεχο τερτίπι της πολιτικής τσόχας κυριολεκτικά, που ενώ εσύ και εμείς σαν λαός δεν θέλαμε να παίξουμε, και αφού μας βαλαν στο τραπέζι με το ζόρι, για να μας πάρουν κάτι πενταροδεκάρες που είχαμε στο πορτοφολάκι μας, έτυχε η μπίλια σε εμάς, και έχασαν το θήραμά τους. Έτσι πρέπει να το δεις, όπως δηλαδή είναι ακριβέστατα.

Και τώρα δεν μας πληρώνουν, και αρχίσαν τις φωνές και τους εκφοβισμούς, όπως ακριβώς βλέπαμε μικροί στις καουμπόικες ταινίες, με τα πιστόλια προτεταμένα θυμάσαι; να τους δώσουμε τα κέρδη μας από μια παρτίδα που οι ίδιοι έστησαν, και από πάνω μας ζητούν την χώρα και το μέλλον μας, σκασμένοι από την γκάφα τους και την τσαντίλα που μας κάθησε η μπίλια. Κι έτσι αρχίσαν καιρό τώρα τα επεισόδια στο γήπεδο. Ότι γίνεται αμέσως μετά από μια απρόσμενη ήττα με τους χουλιγκάνους από τους χαμένους. Να μας εκδικηθούν για την νίκη μας που οι ίδιοι προκάλεσαν μη υπολογίζοντας την θεά τύχη. Και οι διαιτητές δικοί τους όλοι.

Αυτό είναι το σκηνικό, αυτό είναι που έχει συμβεί, με όλες τις λεπτομέρειες εντός του. Έτσι για να σου ανακουφίσω λίγο το κεφάλι με καθαρό αέρα, από Ηρακλείτεια και Ιωνική φρεσκαδούρα πνεύματος.

  

Αποτέλεσμα δε όλο αυτό, μιας αχόρταγης και ετεροβαρούς οικονομικής  συνθήκης, που μας έφερε σε αυτή την πλεονεκτική θέση, ξεκλειδώνοντας τις χειροπέδες του υποχρεωτικού δανεισμού, ένα δώρο ανέλπιστο της εθνικής μας οντότητας και του λαϊκού καημού για ανεξαρτησία.  

Και η κυβέρνηση Συριζα το ξέρει πάρα-πάρα πολύ καλά αυτό σύντροφε Αλέξη. Αυτό και την τρομάζει αντί να χαίρεται. Αλλοίμονό μας! Τι συμφορά μας βρήκε! Είμαστε από πάνω, μοιρολογάνε οι Δημαρίτες  που απέμειναν εκεί μέσα. Αυτοί δίνουν και τις πληροφορίες εκ των έσω, αυτοί και κρώζουν για συνθηκολόγηση άνευ όρων. Πάση θυσία στο ευρώ. Τύφλα νάχουν οι Στουρνάρες. Άσε που μπορούμε να μείνουμε στο ευρώ με τους δικούς μας όρους. Πολλοί βρούτοι μαζεύτηκαν εκεί μέσα. Πρόσεχε, πρόσεχε, πρόσεχε πρωθυπουργέ μας. Δες τα με χιούμορ όπως στα γράφω, γιατί θα πλαντάξεις και συ σαν και εμένα.

Προτάσεις υποδούλωσης της οικονομίας στις Βρυξέλες. Φοβισμένοι κυριολεκτικά, χεσμένοι κυριολεκτικά για να αποδώσω σωστά τον ψυχισμό τους, έχουν αντιμεταθέσει την μακρόχρονη υποδουλικότητά τους, και την ονομάζουν επανάσταση ή συμφέροντα του λαού. Ρεαλισμό και άλλες τέτοιες αηδίες. Χωρίς ίχνος ριζοσπαστισμού μέσα τους, με την ανομολόγητη πονηριά, να μην αλλάξει τίποτα για αυτούς μόνο. Άσε τι λένε. Κι εγώ έχω την ευθύνη της γραφής μου.

Η χώρα βρίσκεται σε σκανδαλώδη τύχη. Και η ολιγωρία να διεκδικήσει τα δίκαια της χώρας είναι ακατανόητη!!!

Σιγά μην πεινάσουμε, σιγά μην μας λείψουν τα Καγιέν. Πουθενά δεν μπάζει το πράμα. Πουθενά δεν απειλούμαστε σε αυτό τον παράδεισο που ζούμε.

Και μην ξεχνάμε, κι ας μην αποσιωπούν κάποιοι ολούθε προερχόμενοι, με ένα άχρηστο δίπλωμα σπουδών στην τσέπη, χαράς το κελεπούρι οι αδιάβαστοι, ότι την ιστορία την γράφει ο χρόνος και η στιγμή κάποιες φορές ταυτισμένα, πριν την ώρα που γράφεται, και όχι μετά που θα έρθει η αργοπορημένη ιστορία, που την διαστρέφει κιόλας πολλάκις με τους ανθρώπους της. Η ιστορία μας είναι τόσο καθαρή εδώ και σήμερα, που γράφεται σε παρόντα χρόνο, ταυτόχρονο με την ώρα.  

Η Φρανκφούρτη και οι Βρυξέλες, σπρώχνουν τα πράγματα σε μια λύση ψυχολογίας. Όποιος αντέξει δηλαδή. Λύση απελπισίας γιατί χάνει. Στη ζαριά η χώρα και το μέλλον μας. Τυχοδιωκτικότατα. Εκεί κατέφυγαν. Στο τελευταίο τους χαρτί πριν τη δική τους χασούρα. Ρουλέτα δηλαδή με την καθεαυτήν την πραγματική έννοια. Γιατί η καταφυγή στην ψυχολογία, είναι η ζαριά των χαμένων κερδοσκόπων.

Δυο λόγοι γέννησαν αυτή την πλεονεκτική θέση και κατάσταση για την Ελλάδα.

Η αφροσύνη του καπιταλισμού, να πιάσει στα δίχτυα του όλες τις αγορές, ακόμα και  τις μικρότερες , όπως οι βαλκανικές χώρες ή όποια άλλη ξεφυτρώσει, να τις εντάξει όλες στα κέρδη του, να μην του ξεφύγει καμιά, αφού ο επί κεφαλής Γερμανικός κολοσσός, είχε ουσιαστικά το μονοπώλιο στην Ευρώπη όλων των βιομηχανικών προϊόντων. Από αυτόν θα αγοράζουν όλοι αυτοί.

Έτσι στον ενθουσιασμό του και στην παραζάλη του κέρδους να μην του ξεφύγει τίποτα, ξέχασε να σκεφτεί την εξαίρεση, την περίπτωση ότι μια χώρα δεν μπορεί να την διώξει κανένας από την συμφωνία αυτή, αφού αντίθετα τις μάζευε όλες με προπαγάνδα και παραπειστικά στοιχεία,  με την φρενίτιδα εκείνη θα θυμάσαι, να μπουν όλοι στο ευρώ, μην υπολογίζοντας το απροσδόκητο των συμβάντων, των επερχομένων συνθηκών του χρόνου, τις οικονομικές απρόβλεπτες τυχαιότητες που πιθανόν να προέκυπταν, όπως η ελληνική περίπτωση.

Ο δεύτερος λόγος που δεν πήγε καν το μυαλό τους, ήταν η σιγουριά τους για την δοσιλογική βουλή των ελλήνων. Αυτή την απίστευτη πολιτική σχολή της ντροπής. Δεν υπολόγισαν, αντίθετα είχαν αποκλείσει κάθε τέτοια περίπτωση, να σπάσει το φοβικό φράγμα ο λαός και οι πολίτες να ψηφίσουν Σύριζα. Αυτό είναι που συνέβη.

Η δημοκρατία που δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό της, έχει ήδη καταρρεύσει ψυχολογικά και ιδεολογικά απέναντι στις αρχές της. Είναι τότε, που σπάνια ιστορικά,  φταίνε όλοι.