Η Ακρόπολη των Αθηνών

Οι Έλληνες συναγωνίζονται μεταξύ τους, ποιος θα συκοφαντήσει περισσότερο τον εαυτό του. Λες και εκδικούνται τους άλλους έτσι, για τις επιλογές τους και την μοίρα τους. Το ίδιο προσπαθούν να κάνουν και για την χώρα τους, κατασυκοφαντώντας την με ένα ανήκουστα οδυνηρό και απαξιωτικό τρόπο που σκαρφίστηκαν για αυτήν.
·
Χωρισμένοι σε ασήμαντες αριθμητικά μικροομαδούλες τα σωματεία τους, που από ευλογία στην ίδρυσή τους στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, κατάντησαν απειλή και απαξία για τους άλλους σήμερα, προσπαθούν να επιβληθούν στους υπολοίπους με κάθε μέσον, από εκβιασμό και απειλή έως όποιο άλλο κόλπο σκέφτονται και ανακαλύπτουν, δρώντες κατ εικόνα και ομοίωση των πολιτικών και των αφεντικών τους που τους δίδαξαν τέτοιους τακτικισμούς και μεθοδεύσεις, και αυτοί αφομοίωσαν άριστα αντί να τους αλλάξουν αμέσως και να τους διαγράψουν δια παντός από εκπροσώπους τους, για να μην πει κανείς τίποτα άλλο.
·
Να κλείσουμε την Ακρόπολη! Φοβερή ιδέα συνάδελφε του λένε οι άλλοι φωστήρες του πνεύματος και της ιστορίας του τόπου. Φύλακες, εργάτες και αρχαιολόγοι σφιχταγκαλιασμένοι. Εραστές της δημοκρατίας όλοι. Με σεβασμό και ήθος στους επισκέπτες του βράχου.
Προσέχτε σκέψη. Να κλείσουμε όχι ένα δρόμο, ένα εργοστάσιο ή μια νομαρχία, αλλά την Ακρόπολή των Αθηνών. Το σύμβολο ενός ολόκληρου κόσμου. Όχι ενδεικτικά μια ώρα ώστε να στείλουμε κάποιο διεθνές μήνυμα για κάποιον κοινό σκοπό, αλλά για δυό εβδομάδες. Μέχρι να μας προσλάβουν ως μόνιμους στο δημόσιο. Λες και είναι δική τους η Ακρόπολη, ιδιοκτησία τους. Σε εξοργίζουν. Σε εξοργίζουν.
·
Με την ίδια λογική και νοοτροπία που διακατείχε όλους τους βουλευτές και υπουργούς από πάντα. Ότι η θέση είναι προσωποπαγής, δική τους. Έτσι και την αποκτήσουν, κάνουν ότι θέλουν. Τους ανήκει ως συνέχεια και παραχωρητήριο της οθωμανικής πρακτικής και λογικής. Ως δωρεά και πολιτική της πύλης στις εκκλησίες και τις μονές, ως τσιφλίκια δοσμένα με πασαλίδικους και άλλους χρυσόβουλους τίτλους, ως κληρονομημένες αξίες δικές τους, της οικογένειάς τους και των παππούδων τους. Μια τρέλα. Λες και δεν απελευθερωθήκαμε ποτέ. Παντού τα ίδια, μικροί καταχραστές, μικροί δυνάστες της ζωής μας. Καινούργιοι μπαγαπόντηδες ξεφυτρώνουν από παντού. Η απαράλλαχτη ίδια νοοτροπία σε όλο τον τόπο. Δεν καταλαβαίνει κανείς πως εισχωρεί και επιβιώνει στις ψυχές των ελλήνων ανθρώπων.
Η οθωμανική οσμή, για όποιον έχει ακόμα πολιτική και κοινωνική όσφρηση και γνωρίζει που να αναζητήσει και να αποδώσει όλα αυτά, είναι παρούσα. Βρωμάει ανυπόφορα πια ραγιαδισμό, θανατηφόρα. Η Ακρόπολη των Αθηνών είναι δική μας, παραχωρητήριο γιατί πιάσαμε δουλειά εδώ, και τώρα δεν μας κουνάει κανείς. Εμείς οι υπόλοιποι, δεν μπορούσαμε να πάμε στον Παρθενώνα στην διάρκεια αυτής της αισχρότητας. Ήταν ξένη ιδιοκτησία. Ανήκουστα πράγματα.
·
Στην πραγματικότητα όσοι μετείχαν σε αυτή την κατάληψη, δεν θα έπρεπε να είναι καν σε αυτή την δουλειά, ως παντελώς ανίκανοι και ανάξιοι να καταλάβουν τι δουλειά κάνουν εκεί, αρχίζοντας από τους αρχαιολόγους και το διπλωματούχο προσωπικό.
Μα ξέρετε; Ξέρω, δεν είμαι απόλυτος. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκες και το παχύδερμο ελληνικό κράτος δεν πρόκειται ποτέ να τις δει, παρά μόνο την παραμονή των εκλογών αν είναι από τους τυχερούς. Κατάληψη όμως δεν κάνουμε στην Ακρόπολη των Αθηνών, γιατί είναι η Ακρόπολη του Κόσμου όλου, και ξεκινάν άνθρωποι από όλες τις άκρες της γης να έρθουν να δουν ως όνειρο ζωής τους, τόσο την καλλιτεχνική και αισθητική ομορφιά όσο και το κεντρικό σημείο σύμβολο της δημοκρατίας. Κάνουμε καταλήψεις παντού όχι εδώ. Μα ξέρετε θα επιμείνει ο προβοκάτορας της αριστεράς μαζί με τον προστάτη του συνδικαλιστικού κινήματος, οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκες, παιδιά να σπουδάσουν, και αυτά που λέτε, τα λέει η δεξιά. Κόφτο σύντροφε.
·
Από παλιά δε για όσους γνωρίζουν τα πράγματα από μέσα, τους είχε γίνει πρόταση, να μην λειτουργούν τα ταμεία και να μπαίνουν οι τουρίστες δωρεάν. Και η πρόταση ξαναέγινε πάλι. Κάτι που κάνουν συχνά οι εργαζόμενοι έξω στα μουσεία. Η δοκιμασμένη αυτή στάση θα εκτιμιόταν από τους επισκέπτες μας διεθνώς, και θα έφερνε σε δύσκολη θέση μόνο το υπουργείο. Η απάντηση, άρνηση τσαμπουκάς και κομπορρημοσύνη για την επιμονή τους. Στην πραγματικότητα, ζητάν κακομοιριασμένα και πονηρά να πιέσουμε εμείς την εκάστοτε κυβέρνηση με την κατακραυγή μας για την κατάληψη, και να της πούμε δώστους εκεί ότι ζητάνε να γλυτώσουμε την επί πλέον ξεφτίλα σαν χώρα. Αλλά το αμείλικτο ερώτημα προς τους τραβαγέρηδες αυτής της κακομοιριάς και της δουλικότητας είναι: τότε γιατί τους επιλέξατε, τους ψηφίσατε και τους καταχειροκροτήσατε πάλι και πάλι, αφού στους εκατό οι ογδόντα πέντε το λιγότερο από εσάς καταληψίες και απεργοί, ψηφίζουν τον μέγα τράγο τον αρχιληστή με τα δύο πρόσωπα, που δεν τηρεί ποτέ τις υποσχέσεις του.
·
Οι καιροί αλλάξαν αμετάκλητα συντρίβοντας τα παλιά μας συνθήματα και τις οπτικές μας για τον κόσμο. Μας έμαθαν περισσότερα για τους εαυτούς μας. Η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού μας προσγείωσε δραματικά. Το ίδιο και η κατάρρευση του καπιταλισμού για όσους εργαζόμενους πίστευαν σε αυτόν.
Το, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, έπαψε να ισχύει με μια οδυνηρή απογοητευτική εμπειρία για εμάς στην ελλάδα, πιο έντονη από τις άλλες ευρωπαϊκές και δυτικές λεγόμενες χώρες, αφού η διαφθορά μας κατατρόπωσε όλους. Το νέο μας σύνθημα είναι, νόμος είναι το δίκιο όλων των εργαζομένων και όλων των ανθρώπων.
Το, κάτω τα χέρια από τα ταμεία είναι καθολικό αίτημα και σύνθημα. Το, δώστε πίσω τα κλεμμένα, πάλι ανήκει σε όλους μας. Το, κλείνω την Ακρόπολη είναι το δίκιο των μειοψηφιών. Που αποφασίζουν να ξεκόψουν από την μοίρα του συνόλου.
·
Μόνο όλοι μαζί θα αλλάξουμε τις κοινωνίες μας προς το καλλίτερο. Μόνο με κοινή σύμφωνη προσπάθεια. Διαφορετικά, κάθε ομάδα που αντιστέκεται σε αυτόν τον καταστροφικό κόσμο της απόλυτης κυριαρχίας τους εμπορεύματος και του κέρδους, θα τραβάει τον σκοτεινό δρόμο της μόνη, άλλοτε συνεργαζόμενη με την εξουσία, και άλλοτε με τους υπόλοιπους εμάς που δεν τα καταφέρνουμε τόσο καλά στην προσαρμογή. Θα αλληλοεξουδετερώνονται μεταξύ τους οι προσπάθειες μας και οι δράσεις των πολιτών, πριν προλάβουν να φτάσουν στην πόρτα του κοινού εχθρού.
Αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουμε άριστα όλοι. Που σημαίνει οι συντεχνίες οδεύουν προς το τέλος τους. Πρέπει να πεθάνουν οπωσδήποτε μέσα μας στη συνείδησή μας. Να κατατροπωθεί εκεί στη ρίζα του αυτό το τέρας, που τροφοδοτεί παμπόνηρες τακτικές και διαιρετικές μεθοδεύσεις της αλήτικης εξουσίας της χώρας μας.
Ξεχνάμε πια κάθε ανόητη, άδικη και μικρονοική επιχειρηματολογία εάν θέλουμε μια βελτίωση στη ζωή και στα όνειρα μας. Το, εγώ ξέρω περισσότερα, εγώ είμαι καλλίτερος, έχω πείρα που δεν έχεις, έχω σπουδές που εσύ δεν έχεις, έχω, έχω, έχω, και άρα εγώ δικαιούμαι καλλίτερη αμοιβή, μεγαλύτερη αύξηση ή ότι άλλο προνόμιο πρέπει να τελειώσει.

Το σύνδρομο της ατιμωρησίας

Κραυγάζω υπέρ της δημοκρατίας, σημαίνει κραυγάζω υπέρ της ατιμωρησίας.
Αυτό είναι που καταλάβαμε όλοι καλά τώρα πια.
·
Κραυγάζω υπέρ της δημοκρατίας, σημαίνει μην φυλακίζετε τους κλέφτες της αγοράς. Σημαίνει μην φυλακίζετε τους καταχραστές του δημόσιου χρήματος.
Σημαίνει δεν αφήνω ούτε το στοιχειώδες, ούτε το πασιφανές καν δίκιο να εφαρμοστεί και να λειτουργήσει.
Σημαίνει τέλος μια ανεξήγητη και ακατανόητη δια βίου ασυλία υπέρ των κρατικοδίαιτων οικονομικών και επιχειρηματικών ελίτ, σε κάθε κομπίνα και λαμογιά τους εις βάρος των πολιτών και του κράτους. Γιαυτό εξ άλλου και κραυγάζουν.
·
Πανηγυρίζουν εικοσαετίες από την χαρά τους που δεν τους τιμωρεί ποτέ καμιά αρχή. Γιαυτό είναι υπέρ της δημοκρατίας αναφανδόν. Και αυτό πρέπει επί τέλους να μας βάλει σε σκέψεις. Δεν μπορεί οι κερδοσκόποι των βασικών αναγκών μας να είναι υπέρ της δημοκρατίας όπως εσείς και εγώ. Οι χρηματιστές και οι τοκογλύφοι των ομολόγων των ταμείων μας, να υποστηρίζουν και να ψηφίζουν όπως εσείς και εγώ. Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ. Κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Κάτι μας διαφεύγει. Κανονικά αυτοί θα έπρεπε να επιθυμούσαν ένα άλλο πολιτικό σύστημα που να εξυπηρετεί τα δικά τους κλεπτικά συμφέροντα και όχι την δημοκρατία με την ισονομία της. Εντύπωση κάνει γιατί επιλέγουν την δημοκρατία.
·
Έχουν μάλιστα το θράσος και την δημοκρατική κάλυψη να βγαίνουν στα τηλεοπτικά καφενεία, δικά τους είναι εξ άλλου, καταπατημένα και παραχωρημένα από τους υποτακτικούς του δικομματισμού, και να δίνουν συμβουλές και διαλέξεις σε εμάς τους άλλους για την δημοκρατία, ενίοτε και απειλές, πώς να συμπεριφερόμαστε, πως να μην οργιζόμαστε, πως να μην γινόμαστε έξαλλοι για τα σκάνδαλα και όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, και πως να αφήνουμε την δικαιοσύνη ανεπηρέαστη λένε, ψύχραιμη και ανεμπόδιστη, να ανακαλύψει τους πασίγνωστους ενόχους. Πως τα κατάφεραν πολιτικοί και δικαιοσύνη, να μην είναι ούτε ένας κλέφτης μέσα, είναι πράγματι ένα μυστήριο για την ελληνική πολιτική σκέψη.
·
Η ατιμωρησία, οδηγεί στον ευνουχισμό της δημοκρατίας. Δεν έχει όπλα να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Το ίδιο ευνουχίζονται σιγά-σιγά και οι πολίτες της.
Έτσι βλέπουμε εξαθλιωμένους ψυχολογικά και πνευματικά ομιλητές ή διαδηλωτές να φωνάζουν ξεψυχισμένα στις πορείες ειρήνη.. ..ειρήνη, σαν να τρεκλίζουν από την ισοπέδωση της ατιμωρησίας, σαν να είναι έτοιμοι να σωριαστούν από την απογοήτευση. Τραγέλαφος. Πλήρης ασυνεννοησία με το ένστικτο του δικαίου μέσα μας, να εξεγείρεται και να μας χτυπάει το κεφάλι. Ο γιαλατζί πολίτης του σήμερα, αυτό το υποτακτικό τερατογέννημα.
·
Είμαστε ήδη προ πολλού εμείς οι Έλληνες, στο σημείο εκείνο που πρέπει να επαναδιερευνήσουμε εκ βάθρων την έννοια της σύγχρονης δημοκρατίας μας, εμπλουτισμένης με τα συγκριτικά δεδομένα των άλλων χωρών, όπως και εκείνα της πολιτικής μας κλασικής παράδοσης της δημοψηφισματικής δημοκρατίας που διατηρείται ολοζώντανη στη συνείδηση μας, θωρημένης και με τον νεότερο ιστορικό μας απολογισμό, αφού διαπιστώνουμε ότι αυτή έχει διαβρωθεί ολοσχερώς από τον πολιτικό και ατομικό σοφισμό και τα δικαιώματα των κάθε λογής απατεώνων και εγκληματιών. Από τα δικαιώματα του ενός, πάντα εις βάρος των πολλών, μέσα από την καραμέλα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γνωστών σαλτιμπάγκων υποκοσμικών και υπερκοσμικών του χρήματος, όπως τα προπαγάνδισε και εγκαθίδρυσε ο Ριγκανισμός, ο Θατσερισμός και ο Μπουσισμός στις μέρες μας. Αυτό που έχει απομείνει από την δημοκρατία είναι μόνο το κουφάρι της. Η ίδια είναι νεκρή προ πολλού.
·
Πρέπει να τολμήσουμε επί τέλους, με μια διεθνή ιστορική παρέμβαση να ξεκαθαρίσουμε την δημοκρατία από τον καπιταλισμό! αυτό το μπέρδεμα! αυτή την κατάρα που έχει κολλήσει επάνω της. Γιατί δεν είναι δυνατόν η δημοκρατία να είναι αυτό το ατέλειωτο μαρτύριο της κλοπής μας από τους ατιμώρητους πονηρούς.
Και να πούμε, αν είναι έτσι η δημοκρατία, τότε δεν την θέλουμε και απέχουμε από αυτήν με πλήρη συνείδηση.
Εμείς όλο αυτό τον μακρύ καιρό, κάτι άλλο εννοούσαμε δημοκρατία.
·
Έτσι έχουν διαμορφωθεί σήμερα πια τα πολιτικά μας πράγματα από την μεταπολίτευση και μετά.
Βέβαια για να το καταλάβουμε αυτό και να μην πελαγοδρομούμε άσκοπα σε αναζητήσεις και εξηγήσεις στο πως φτάσαμε εδώ, θα χρειαστεί να αρχίσουμε σωστά και να πούμε ότι η μεταπολίτευση ήταν μια ακόμη εκτροπή όπως η χούντα.
Η μεταπολίτευση ήταν η ατιμωρησία της χούντας. Αυτό ήταν. Τώρα το καταλάβαμε καλά. Τώρα που σκεφτήκαμε θαρραλέα και λύθηκε το μυστήριο της σημερινής δημοκρατίας. Μια εκτροπή που συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι τώρα. Ας ξαναθυμηθούμε εκείνη την εποχή οι μεγαλύτεροι, όλες τις απαλλαγές των αρχιβασανιστών και μεγαλοχουντικών που άρχισαν να τρυπώνουν σαν ποντίκια στην κρατική μηχανή και τα κόμματα. Έτσι αυτή η ατιμωρησία εγκαθιδρύθηκε πολιτικά και στρέβλωσε την δημοκρατία, γενόμενη από την αρχή πολιτική νοοτροπία και αμέσως μετά με την έλευση του πασόκ επεκράτησε και σαν κοινωνική νοοτροπία. Και αυτά που λένε οι ανεγκέφαλοι αν όχι επιτετραμμένοι διανοούμενοι περί μεγαλοθυμίας και ανοχής των κλεφτών στην δημοκρατία, είναι παραμύθια και δικές τους κατασκευές. Ούτε στην σύγχρονη Αμερική ισχύουν, ούτε στην Ευρώπη, ούτε στην γέννηση της δημοκρατίας ίσχυσαν ποτέ. Μπερδεύουν τον καπιταλισμό με την δημοκρατία και την καριέρα τους.
Η χούντα παρέδωσε στην μίζα. Έκαναν αλλαγή σκυτάλης. Αντικατέστησαν η μία την άλλη. Έτσι από καιρό πια έχουμε οικονομική χούντα αντί στρατιωτική. Κοινό τους χαρακτηριστικό, η πλήρης ατιμωρησία.
·
Γιατί πρέπει να εξηγήσουμε αυτή την ευχαρίστηση που νιώθουμε μέσα μας, αυθόρμητη και αληθινή, και συγχρόνως αναντίστοιχη και ασύνδετη με τον λόγο αποδοκιμασίας που ταυτόχρονα εκφωνούμε κρητικά, σε κάθε τέτοια αυτόβουλή πράξη απόδοσης δικαίου, από ομάδες πολιτών και νεολαίων, ήπιας ή βίαιης έως και πολύ βίαιης πράξης που ξέσπασε τον τελευταίο ειδικά χρόνο. Να καταλάβουμε γιατί πηγάζει από μέσα μας αυθόρμητα αυτή η χαρά, χωρίς εμείς καν να την μελετήσουμε και να την σκεφτούμε.
Σχοινοβατούμε μεταξύ του νόμου και του δικαίου, μεταξύ της νομιμότητας και της ανομίας. Γιατί το δίκαιο είναι άνομο. Αλλά ας έχουμε ακατάπαυστα κατά νου για αυτό, σαν αλάνθαστο οδηγό μέσα στους αιώνες, πως νόμιμο είναι μόνο το δίκαιο.
Λησμονούμε με το παραμικρό, δεν συγκρατούμε την μνήμη μας, και είμαστε έτοιμοι σαν πρόθυμα τσακλοκούδουνα να αφορίσουμε κάθε αγανακτισμένη ή βίαιη ενέργεια με τόσο μεγάλη ελαφρότητα, που ευθύς μετά από λίγο μας κάνει να αηδιάζουμε τον εαυτό μας.
·
Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι άλλο η κωμωδία με την σάτιρα, δηλαδή ο παπαδίστικος εξορκισμός της ατιμωρησίας, η συχώρεση που λέμε, η ανώδυνη κραυγή, το βρίσιμο και το ξέσπασμα , αυτό που ακριβώς θέλει ο εγκληματίας, να τον σατιρίζουν, να εκτονώνονται οι απερίσκεπτοι και να την γλυτώνει αυτός, συνεχίζοντας μάλιστα ανενόχλητος τις δραστηριότητές του την άλλη μέρα αν είναι δυνατό. Και άλλο η τραγωδία, αυτή που μόνο επαναφέρει τα πράγματα στην ζωή και την αλήθεια της. Αυτή που μας μαθαίνει την ζωή και την υπευθυνότητά της.

Η οικονομία των αναγκών.

Ποιος άραγε θα μπορούσε να κατανοήσει, ότι αυτό που κατέρρευσε με το παγκόσμιο οικονομικό κραχ, ήταν οι επιθυμίες μας; Οι κοινωνίες των επιθυμιών μας;
Που έκπληκτοι ζούσαμε για 20 χρόνια, αφού δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε πως περνάμε τόσο καλά αφού δεν δουλεύουμε αρκετά για να κολυμπάμε στην αφθονία. Πως γινόταν αυτό χωρίς χρήματα; Πως ζούσαμε σαν πλούσιοι; Πως ενώ δεν παρήγαμε τίποτα αγοράζαμε συνέχεια τα πάντα; Που βρισκόντουσαν αυτά τα προϊόντα, ποιοί τα παρήγαγαν για εμάς τους υπόλοιπους παγκόσμια; Και προ πάντων, που και πως εμείς βρίσκαμε τα χρήματα για τον κόπο και τα προϊόντα των άλλων; Τόσο εμείς σε ατομικό, συλλογικό και εθνικό επίπεδο όσο και οι άλλοι διεθνώς. Και τώρα καταρρεύσαμε όλοι μαζί, κράτη, κυβερνήσεις, πολίτες, άτομα, λαοί, κερδοφόρα ιδεολογήματα, βραβευμένες λογικές οικονομολόγων που γελοιοποιήθηκαν και απέτυχαν, διατριβές και περισπούδαστα πονήματα που καταποντίστηκαν, πρότυπα και αξίες ζωής που έσβησαν σε μια εβδομάδα, ευφυΐες, νόμπελ και ικανότητες που κατακρημνίσθηκαν παταγωδώς αγκαλιά με τις τράπεζες και τα χρηματιστήρια.
·
Λόγια, λόγια, λόγια. Ήταν όλα ένα πελώριο πλανητικό ψέμα. Μια δίωρη κινηματογραφική ταινία ευφορίας που κράτησε λίγο περισσότερο από το κανονικό. Μια συλλογική υστερία κατανάλωσης χωρίς φράγκο. Μια δανεισμένη ζωή. Όλα δανεισμένα και παραδομένα στις επιθυμίες που μας προπαγάνδισαν οι μεφιστοφελήδες της αγοράς, οι διαφημιστές της μεγάλης ζωής. Ένα νοσηρό όνειρο που χάθηκε ξημερώματα στο καζίνο, όταν λαοί ολόκληροι ακούμπησαν στην τσόχα του όλες τις ελπίδες τους, τις οικονομίες τους, τον μόχθο αιώνων, την ζωή τους, τα όνειρά τους και τα έχασαν όλα από τις πολιτικές και οικονομικές επιλογές τους.
·
Οι συζητήσεις μας, τα ντιζάιν μπλουζάκια μας, η καθημερινότητα μας και τα τοξικά ομόλογα των χρηματιστών, ήταν όλα το ίδιο. Είχαν την ίδια στόφα, την ίδια λογική και τρόπο ζωής κρυμμένα μέσα τους. Σε όλα, μα σε όλα. Ζούσαμε σε ένα ψευδή κόσμο, σε ένα προπαγανδισμένο φαντασιακό άλλων, που παράγει βιομηχανικά ατέλειωτες επιθυμίες, και που οι αετονύχηδες και παπατζήδες της πιάτσας και της αγοράς, μας παραμύθιασαν διεθνώς και μας έπεισαν ότι αυτές οι επιθυμίες είναι όχι μόνο αναγκαίες για την ζωή μας και τις ευκολίες μας, αλλά ότι εμείς τις θέλαμε, εμείς τις σκεφτήκαμε, εμείς τις απαιτήσαμε, μέσα από την έρευνα και τις δειγματήσεις των ντίλερ τους, που εμείς πάλι εγκυρώσαμε και υπογράψαμε στις δημοσκοπήσεις της αγοράς, και αυτοί μόνο μας τις πρόσφεραν και έτρεξαν να μας εξυπηρετήσουν χωρίς να φταίνε σε τίποτα άλλο τα χρυσά μου. Αυτά λένε ακόμη, και έτσι παίχτηκε όλο αυτό το παιχνίδι για δυό δεκαετίες, εναντίον του κακού κρατισμού και του μη προστατευτισμού των πολιτών από τα σαγόνια των κεφαλαιοκρατών, να προσθέσουμε εμείς.
·
Μοναδικό τους εργαλείο και εφόδιο, το ψέμα και τίποτα άλλο. Δεν έχουν κανένα ηθικό ή άλλου είδους ανθρώπινο πρόβλημα να το χρησιμοποιήσουν και να κατασκευάσουν προϊόντα πλήρως ψευδεπίγραφα, ανύπαρκτα δηλαδή, όπως οι φούσκες, τα αεροπλανάκια, οι πυραμίδες, τα τραπεζικά και χρηματιστηριακά απόβλητα ή ότι άλλο μπορεί αύριο να σκαρφιστεί ο κάθε διεστραμμένος επιχειρηματικός ή τραπεζικός νους, χλευάζοντας χαιρέκακα τις κοινωνίες ως σύνολα και ως άτομα, με καθαρά δολοφονική πρόθεση κατά των ανθρώπων, αρκεί να κερδίζει από εμάς τα κορόιδα, όπως συνομιλούν και λένε στους κύκλους τους και μεταξύ τους, αφού έχουν το φονικό θράσος μετά το κραχ, να αναγγέλλουν και να διαφημίζουν τα νέα χρυσά μπόνους που θα εισπράξουν και θα μας εξοργίσουν. Οι κοινωνίες πρέπει να προφυλαχτούν από αυτούς πάση θυσία, προσβλέποντας στο άλογο σοφό παράδειγμα της φύσης που εξουδετερώνει τους κηφήνες διεξοδικά, μη επιτρέποντας προπαγάνδες δημοκρατίας για αυτούς, περί ατομικών ή ανθρωπίνων δικαιωμάτων δήθεν, περί ανθρωπιάς στους δήμιους και τους θύτες, και άλλες τέτοιες ανανεωτικές και εκσυγχρονιστικές στοχασιές.

·
Η ιστορία μας έδειξε με ένα μοναδικό τρόπο ότι δεν ήρθε το τέλος της, αλλά ήρθε το λάθος της! Αυτό μας επισκέφτηκε. Μας αποστόμωσε και μας αφαίρεσε τον λόγο και τις ρητορικές ανοησίες με την κατάρρευσή μας. Οικονομική, πολιτική, κοινωνική, ψυχολογική, επιστημονική, πνευματική ατομική και συλλογική. Η ιστορία μας απέδειξε την κατάρρευση της φύσης και των κοινωνιών, που εμείς επιλέξαμε και οργανώσαμε. Αυτό μας είπε κάνατε!
·
Αναρωτηθήκαμε άραγε για όλα αυτά τα τρομερά που συμβαίνουν στον πλανήτη μας, ή ζούμε ακόμα ποδοσφαιρικά και δημοσιογραφικά, βουτηγμένοι στο θέαμα του δικού μας κόσμου, μακριά από τον Επικούρειο στοχασμό, ορφανεμένοι από τον πραγματικό πλούτο της σκέψης των καλλίτερων από εμάς που δεν ακούμε.; Ή μήπως δεν έχουμε ξυπνήσει καν από τον λήθαργο της νεοελληνικής αφασίας μας, αν και καταχρεωμένοι και άνεργοι, και το μόνο που περιμένουμε είναι μια νέα κυβέρνηση να μας σώσει;
·
Σήμερα και για ένα μεγάλο μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας, καλούμαστε ένας-ένας ξεχωριστά να σκεφτούμε τι κοινωνίες θέλουμε. Των αναγκών μας ή των επιθυμιών μας;
Μα προ πάντων οι πρώτοι που αποδείχτηκαν τελευταίοι και μας επέφεραν αυτά τα δεινά της ανεργίας, της ανασφάλειας, της φτώχειας και της πείνας, οι βαρύγδουποι οικονομολόγοι, οι αλαζονικοί νομπελίστες και οι λοιποί συμβουλευτές και στυλοβάτες της οικονομίας, πρέπει να μελετήσουν σοβαρά αυτή τη φορά και να κατανοήσουν, την διαφορά μεταξύ της ανάγκης και της επιθυμίας. Γιατί καθώς παρακολουθώ τα κείμενά τους από παλιά, αυτή η τόσο σαφής διάκριση που επιβάλλει η φύση, είναι ιδιαίτερα μπερδεμένη και αναπάντητη μέσα τους.
Οι επιθυμίες κατασκευάζονται, οι ανάγκες μας δεν κατασκευάζονται.
Χωρίς τις επιθυμίες μας ζούμε. Χωρίς τις ανάγκες μας δεν ζούμε ούτε μια στιγμή. Αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουμε. Αυτό είναι που δεν καταλάβαμε και τα κάναμε ρόιδο, όταν δημιουργήσαμε τις κοινωνίες των επιθυμιών διεθνώς ως ελεύθερη αγορά πριν δυό δεκαετίες.
Χωρίς επιθυμίες ζούμε μια χαρά όπως έζησε η ανθρωπότητα στην συντριπτική της πλειοψηφία από τότε που εμφανίστηκε. Και εξ άλλου, για να προλάβω επαγγελματίες μπουκωμένους προβοκάτορες, δεν είπαμε κατάργηση ή απαγόρευση των επιθυμιών όπως ακούω να σπεύδουν να πουν. Κάθε άλλο. Απλά λέμε πρώτα οι ανάγκες όλων ,και μετά και με μέτρο οι επιθυμίες. Μόνο τέτοιες κοινωνίες ισορροπούν, είναι δημοκρατικές, έχουν μέλλον, και δεν κινδυνεύουν ποτέ μα ποτέ από κραχ και καταρρεύσεις. Μόνο έτσι μπορούν να συνυπάρξουν βιώσιμα φτωχοί και πλούσιοι.
Χωρίς άκρατη καθημερινή βαρβαρότητα και με χαμηλή και περιορισμένη βία.
·
Οι επιθυμίες είναι ο τζόγος της ζωής μας. Η πριμοδότησή τους εις βάρος των αναγκών, είναι οι στρεβλώσεις και οι νευρώσεις της κοινωνίας και των ατόμων της ξεχωριστά. Ο απελπισμένος αλκοολικός ή χαρτοπαίκτης. Είναι τόσο καθαρό πια.
Και δεν χρειάζονται κοινωνικές συγκρούσεις για να το καταλάβουμε. Τις επιθυμίες που επέβαλε ο μονεταρισμός της ελεύθερης αγοράς, μπορεί να τις αναστείλει απλά ο γιατρός μας. Τόσο αστείοι είναι. Να μας απαγορεύσει από τις επιθυμίες των τροφών και των ποτών, μέχρι αυστηρά τον τρόπο ζωής μας και τι ώρα κοιμόμαστε. Και αυτοί στήσαν ολόκληρες ιδεολογίες και επιχειρήσεις πάνω σε τέτοια απλούστατα θέματα.
·

Οι κοινωνίες των αναγκών δημιουργούν και οργανώνουν ανάλογα οικονομίες των αναγκών. Και από την άλλη, οι κοινωνίες των επιθυμιών δημιουργούν και οργανώνουν κι αυτές ανάλογα οικονομίες των επιθυμιών.
Οι πρώτες ούτε κερδοσκοπούν, ούτε εμπορεύονται τις ανάγκες. Οι δεύτερες εμπορευματοποιούν τα πάντα και κερδοσκοπούν στα πάντα. Κάθε τι που υπάρχει στον πλανήτη ανεξαιρέτως, όπως και καθετί που υπάρχει στην σκέψη και στα συναισθήματα των ανθρώπων, είναι ευκαιρίες κονόμας και κέρδους. Εδώ, τίποτα απολύτως δεν είναι δωρεάν, ούτε καν ο αέρας που αναπνέουμε ή το μπάνιο που κάνουμε στην θάλασσα.
Η αγορά των επιθυμιών, απαγορεύει κάθε ανθρώπινη πράξη χωρίς κέρδος και μάλιστα όλο και πιο μεγιστοποιημένο. Θεωρεί τα πάντα είδη πολυτελείας. Σκάει δε όταν αναγκάζεται να διαθέσει προϊόντα μη ακριβά. Αυτή είναι η λογική της.
Η υγεία και η παιδεία δεν είναι ανθρώπινες ανάγκες, παρά χρηματιστήρια.
Τι δουλειά έχει το κράτος και οι Δήμοι να κάνουν τον επιχειρηματία φωνάζουν με τις τσιριχτές φωνούλες τους και τα σμήνη των παπαγάλων τους. Ώστε έτσι ε; Επιχειρηματίας είναι το κράτος όταν πληρώνει τους οδοκαθαριστές ή τους δασκάλους; Τι μαθαίνουμε! Να τους αναλάβουν οι ιδιώτες για να μην τους πληρώνουν δηλαδή. Τέτοιες εξυπνάδες διακινούν και σαλιαρίζουν χωρίς σπουδαίο αντίλογο πια. Όλα στημένα. Παντού έχουμε δικούς μας ανθρώπους δικά μας καθάρματα, της διπλανής πόρτας .
Και δεν είναι υποθέσεις του κάθε ομιλητή ή συγγραφέα, αλλά πλέον ομολογημένες δικές τους αλήθειες κάτω από το βάρος της κατάρρευσης.
·
Δυο κόσμοι συγκρούονται θανατηφόρα κυριολεκτικά στον πλανήτη. Με καθημερινά αίματα, πολέμους, με τρέλα, με απόγνωση, με μόνιμη πείνα, με θανάτους από πείνα. Αυτό που πρέπει να διευκρινίσουμε καλώς, είναι με τι συνδέονται αυτοί οι δυο κόσμοι και τι ακριβώς γεννά ο καθένας εξ αυτών σαν κεντρική άποψη και ιδεολογία. Πως ο καθένας παράγει τα προϊόντα, πως τα διαχειρίζεται, τι ψυχολογία γεννά, διακινεί και διανέμει μέσω αυτών. Και αυτό χρειάζεται να το κάνουμε όλοι μαζί και τώρα, ως κληρονομιά και υποχρέωση στις ερχόμενες γενιές.