Μάης του ΄68: απαγορεύεται το απαγορεύεται

Το να επιτρέπονται τα πάντα, είναι σαν να απαγορεύονται τα πάντα. Και πράγματι είναι ακριβώς το ίδιο. Το άλλο ίδιο, που φαίνεται τάχα σαν άλλο.
·
Γιατί η απώλεια του ενός συνοδεύεται υποχρεωτικά από την απώλεια και του άλλου. Έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Αυτό μας λέει ο νόμος των αντιθέτων.
·
Είναι τότε που οι κοινωνίες χάνουν συλλογικά την αίσθηση του πραγματικού κόσμου. Που στερούνται την αίσθηση της διάκρισης. Την μέγιστη των αρετών όπως βαθιά πίστευαν οι Έλληνες πολίτες και φιλόσοφοι. Που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το ωφέλιμο από το βλαβερό, το σωστό από το λάθος.
·
Είναι τότε που οι άνθρωποι αρχίζουν να τρελαίνονται ομαδικά.
Τότε που ο παραλογισμός και η καθαρή τρέλα χιμάνε και απελπίζουν τους ανθρώπους. Που μεταφυσικίζουν όλα, με πρώτο τον ορθολογισμό και την επιστήμη, γιατί αρνήθηκαν τους φυσικούς τους ρόλους. Το αυτονόητο.
Τότε που η παράκρουση τρέχει να γλιτώσει στον ορθό λόγο και η λογική προσχωρεί στην παραλογική. Όπου τα αντίθετα αλλάζουν ακατάπαυστα παίρνοντας το ένα την θέση του άλλου, μη αναγνωρίζοντας τον εαυτό τους, μη ξέροντας ποιό είναι ποιό.
Τότε που ο ουρανός και τα άστρα φαίνεται σαν να μην έχουν δημιουργηθεί ακόμα. Πως βρίσκονται στην σούπα της μεγάλης σύνθλιψης.

Τότε που το δίκαιο εξισώνεται με το άδικο. Που ο εγκληματίας και ο αθώος χάνουν την διαφορά τους. Που η επιστήμη και η άγνοια δεν διαφέρουν. Που ο άνδρας κυοφορεί και τίκτει τα παιδιά της γυναίκας και η γυναίκα της μάνας της και του παππού της. Που ο φασίστας και ο δημοκράτης φαίνονται το ίδιο και είναι πράγματι το ίδιο. Που δημοκρατία και δικτατορία δεν διακρίνονται.
·
Γιατί οι νόμοι και μόνο αυτοί δημιουργούν την διαφορά. Η τήρησή τους η μη. Οι επιτρέψεις και οι απαγορεύσεις κατακυριαρχούν και συνυπάρχουν στο σύμπαν, ταυτόχρονα πάντα. Έτσι μόνο υπάρχει ο κόσμος. Τόσο στην φύση όσο και στην κοινωνία.

Η παράξενη χώρα

Ξαφνικά, εκεί που πλησιάζαμε στα σύνορα της νέας χώρας, είδαμε από μακριά κάτι αλλόκοτα όντα που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ, να περπατάνε στην πλατεία του χωριού γύρω-γύρω, άλλα να πέφτουν κάτω να σηκώνονται και να συνεχίζουν, και άλλα να τρεκλίζουν έτοιμα να πέσουν.
Ρωτήσαμε ένα γέρο που καθόταν σε μια γωνιά και κοίταζε, τι είναι αυτό που βλέπουμε και τι συμβαίνει.
Ήρθε μια διαταγή μας είπε, σχετικά με την απαγόρευση του ανάποδου περπατήματος και όλοι προσπαθούν να την καταργήσουν για να μην σκλαβωθούν λένε.
Αμέσως καταλάβαμε ότι ήταν άνθρωποι σαν εμάς, που περπατούσαν με τα χέρια.
·
Ένα δύστροπο ερώτημα τυραννούσε από παλιά την φιλοσοφική αναζήτηση.
Γιατί η απαγόρευση είναι το πιο κόκκινο πανί για τον άνθρωπο; τι τον εξαγριώνει σε αυτήν. Τι τον τυφλώνει και τον κάνει απολύτως μωρό. Γιατί αντιδρά εκρηκτικά σε κάθε απαγόρευση και παγιδεύεται από τον κάθε παγαπόντη απαγορευτή που μπορεί να τον οδηγήσει όπου θέλει. Όπου μπορεί τόσο εύκολα να τον ευτελίσει και να τον υπονομεύσει ο πιο χαζός δικολάβος της ζωής.
Τι κρύβει αλήθεια μέσα της αυτή η συμπεριφορά μας, που δεν μπορούμε να την κατανοήσουμε ακόμα; Γιατί τελικά παραβαίνουμε διαρκώς τον νόμο ή είναι δίκαιος ή άδικος.
·
Μήπως σπάζοντας την απαγόρευση θεοποιεί τον εαυτό του, δείχνοντας ότι δεν του αντιστέκεται τίποτα.
Μήπως επιβεβαιώνει την ύπαρξή του σε έναν κόσμο που κανείς δεν του δίνει σημασία καμιά. Όπου ακούγεται για πρώτη φορά το όνομά του έστω και σαν ανόητος παράνομος. Τι κρύβει ή τι δεν κρύβει πίσω από αυτήν την ακατανόητη παραβατικότητά του; Τι βαριά ψυχική αρρώστια ελλοχεύει μέσα μας με την μορφή μιας φυσιολογικής συμπεριφοράς ;
·
Παρατηρώντας κανείς την τηλεόραση και τα διαφημιστικά της κατορθώματα, όπου τα πιο αδιανόητα είναι μπορετά μέσω αυτής, και ο εθελοντικός εξευτελισμός του ανθρώπου δεν έχει όρια, δεν θα εκπλήσετο νομίζω εάν βρισκόταν στη α-ουτοπική χώρα που βρέθηκαν οι οδοιπόροι μας.

Οι υπερπεντακοσιομέδιμνοι

Οι δικαστές, οι υπέρ-πεντακοσιομέδιμνοι αυτοί συμπολίτες μας, θα πρέπει να αποφασίσουν, αν θα κλέβουμε ή εάν δεν θα κλέβουμε.
Με αυτό τραγικό ερώτημα, αναγκάζεται να τους απευθυνθεί κανείς.
·
Εάν σε αυτό το αποστηματικό ελληνικό κράτος και την καταστρεβλωμένη κοινωνία μας, η κατάχρηση του δημόσιου χρήματος των πολιτών, θα τιμωρείται για όλους ή μόνο για τους μικροκλέφτες και τους μικρομπουκαδόρους. Χωρίς να τους εξαιρώ στο ελάχιστο και αυτούς λόγω φτώχειας ή ανοησίας, στον κοινά συμπεφωνημένο νόμο.
·
Γιατί εμφανίζονται σαν θεατές, σε όλο αυτό το μεγάλο φαγοπότι. Λες και είναι αναρμόδιοι γιαυτό το θέμα. Λες και η απονομή του κοινωνικού δικαίου αφορά κάποιους άλλους και όχι αυτούς. Σε σημείο που αναρωτιέται κανείς ΄΄τι δουλειά κάνουν επί τέλους΄΄.
·
Εμφανίζονται όχι σαν δικαστές αλλά σαν διεκπεραιωτές, σαν κλητήρες της δικαιοσύνης και όχι σαν αυτόνομες δικαιακές οντότητες. Σαν να τους απειλούν κάποιοι μαφιόζοι και το κρύβουν από φόβο ή καριερίστικη διάθεση.
·
Διαφορετικά θα χρειαστεί να βρουν τουλάχιστον καινούργιες δικαιολογίες ΄΄ότι αυτοί δεν ευθύνονται καθόλου αλλά οι πολιτικοί μόνο που τους δένουν τα χέρια΄΄, όταν αυτό το χώμα μαζί με όλα τα όντα που ζουν επάνω του, θα βρεθούν σε άλλη εθνική κυριαρχία, εκτός των γηγενών κατοίκων του και της ιστορίας τους, λόγω διαφθοράς.
·
Γιατί η διαφθορά είναι η μεγαλύτερη πολιτική και κοινωνική ήττα ενός λαού. Και αυτό προφανώς οι σημερινοί διανοούμενοι το αγνοούν. Σκοτεινό παράδειγμα ο ελληνικός εμφύλιος. Οι νικητές βούλιαξαν στην απόλυτη πολιτική και εθνική διαφθορά τους.
·
Όσο για τις αμοιβές τους, στο λαιμό μου κάθονται. Αμείβονται υπέρογκα για το αυτονόητο το οποίο δεν τηρούν. Ή μήπως γιαυτό ακριβώς αμείβονται.
Την στιγμή μάλιστα που έχουν απολέσει τελείως την αίσθηση του δικαίου.

9 Μαΐου 2007

Δικαστική τρομοκρατία, είναι να λες ότι έχεις εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη.
Μόνο ένας καταφοβισμένος άνθρωπος μπορεί να λέει ένα τέτοιο μεγάλο ψέμα.
·
Ή βέβαια ένας εμπλεκόμενος επιχειρηματίας. Αυτός που κάθε μέρα την ταπεινώνει.
Την εξευτελίζει και την μετατρέπει στο αντίθετό της. Που την γιομίζει με όλη την ντροπή του κόσμου. Που την κάνει τσιλιαδόρο των συμφερόντων του.
Έτσι και αυτή τρομοκρατεί για την κατάντια της και την χαμένη αξιοπιστία της. Αφού δεν έχει πλέον μάτια να αντικρίσει αυτόν τον κόσμο, καλλίτερα να τον κρατάει σε απόσταση. Να την φοβούνται.

Σήμερα πιά που γράφω αυτές τις γραμμές, μόνο οι κλέφτες έχουν εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη. Εκεί νιώθουν την σιγουριά τους. Την ασφάλεια και το ΄΄αποκούμπι΄΄ τους. Βρίσκονται όλοι εκτός φυλακών. Και κυρίως οι καταχραστές του δημόσιου χρήματος.
Όσο για τις καθυστερήσεις, τον φόρτο εργασίας και την γραφειοκρατία που επικαλούνται ενορχηστρωμένα ως αποστηθισμένο παιδικό ποιηματάκι, αυτά είναι μέσα στο σχέδιο της μη απονομής του δικαίου. Είναι ένα καλοστημένο παραμύθι, κρυμμένο πίσω από τις ΄΄αντικειμενικές δυσκολίες΄΄ τάχα. Δυό- τρεις χιλιάδες προσλήψεις μέσα σε αυτό το όργιο των παράνομων ημετέρων διορισμών, θα τους αφαιρούσε δια παντός το ψευδές αυτό επιχείρημα.

Αν καταργηθεί η δικαιοσύνη

Σε μια κοινωνία όπως η δική μας, που κολυμπάει σε κάθε είδους πολιτικό και κοινωνικό έγκλημα για πάνω από 80 χρόνια, μέσα στην οξύτερη κρατική τρομοκρατία της ευρώπης, και τα τελευταία 20 στην ολοσχερή πλέον διαφθορά, η δικαιοσύνη δεν μπόρεσε να λειτουργήσει στοιχειωδώς. Αντίθετα συνέβαλλε αποφασιστικά και ουσιαστικά σε αυτό, με την συνολική ιστορικά στάση της και φυσικά τις αποφάσεις της.
Αν είναι έτσι, να φτάνουμε στα άκρα με δικαιοσύνη, τότε το πολύ-πολύ και όχι περισσότερο, θα φτάναμε και χωρίς καθόλου δικαιοσύνη. Θα επαναλειτουργούσαν τουλάχιστον, οι άγραφοι νόμοι και οι στοιχειώδεις θεσμίσεις της κάθε κοινωνίας, ως έσχατη εγρήγορση του συλλογικού ενστίκτου στην άμυνα και επιβίωση του.
Η δικαιακή κατάσταση της χώρας δεν θα μπορούσε να γίνει χειρότερη ακόμη και για τα ποινικά αδικήματα.
Αν καταργηθεί η δικαιοσύνη, μην εκπλαγούμε, το έγκλημα δεν θα αυξηθεί, αφού και σήμερα υπάρχει ανενόχλητο.

Νομικός πολιτισμός

Ο νομικός πολιτισμός είναι, να απαλλάσσονται οι εκπρόσωποι του λαού και οι συνεργάτες τους από την παραβίαση των νόμων της πολιτείας. Αυτό εννοούν.
Εσείς το διαβάζετε ανάποδα, λάθος. Νομίζετε ότι αφορά και εσάς.
Έτσι για να παρηγοριέστε και να αυτοαπατάσθε ότι ζείτε σε έναν άλλο κόσμο.
Νομίζετε ότι οι νομικές σχολές και τα πανεπιστήμια φτιάχτηκαν για να βρίσκετε εσείς το δίκιο σας. Τόσα έξοδα για το δικό σας δίκιο; απατάσθε.
Το δίκαιο δεν θέλει σχολές και σπουδαστήρια. Το έχει ο άνθρωπος μέσα του ήδη από την γέννησή του. Είναι φυσικό εφόδιο του ανθρώπου. Φυσικό του χάρισμα. Ξέρει πάντα πότε έχει δίκιο και πότε άδικο.
Αν περίμενε η φύση από τον άνθρωπο κάτι τέτοιο, τότε θα ζούσαμε σε έναν κόσμο σαν αυτόν που ζούμε.
Γιαυτό και τον διαφημίζουν ακατάπαυστα και τον διθυραμβολογούν διαρκώς.
Ήδη ανακοίνωσαν ότι, επιχειρηματίες θα διώκονται για πολιτικά εγκλήματα και οι αντιστεκόμενοι για ποινικά.
Αυτός είναι ο νομικός πολιτισμός για τον οποίο μιλούν.