Προσέχω τις λέξεις μου. Να ξέρω τι γράφω. Ξαναδιαβάζω πάλι και πάλι από την αρχή το κείμενο προσεχτικά, τις φράσεις μου μία μία. Να αποφύγω τα λάθη. Να διατηρήσω την ελάχιστη ψυχραιμία στη σκέψη. Να διαφυλάξω την πνευματική μας τάξη. Τότε που το υπερβολικό γίνεται καθημερινότητα και τα χάνεις προς στιγμήν. Που σε μπερδεύει και φοβάσαι μην και παρασυρθείς, μήπως και μεγαλοστομίσεις, μη πιστεύοντας αυτό που γίνεται γύρω σου και επαναλαμβάνεται συνέχεια σαν φυσιολογικό. Όχι δεν είμαι υπερβολικός. Είναι δοσίλογοι συνειδητοί. Για μια καταραμένη καρέκλα. Αυτό είναι μόνο. Αποφασισμένοι, γιομάτοι σάπια όνειρα, γιομάτοι επιχειρήματα να απαντούν, γεμάτοι σκαρφίσματα και τεχνάσματα να λογοδιαφεύγουν, να εξαπατούν και να γλιστρούν.
•
Όλοι οι Έλληνες πολιτικοί και μη, θα πρέπει να γνωρίζουν, πως όποιος μετέχει σε μια τέτοια κυβέρνηση, κρυφά ή φανερά, είναι ήδη ένας εθνικός εφιάλτης. Προβλέπω ότι θα αφήνει επιστολές και διαθήκες στα παιδιά του, όπου θα τους λέει ότι εξαπατήθηκε από κάποιους ραδιούργους, που δεν θα κατονομάζει, και πως είναι καλός άνθρωπος και πατριώτης. Θυμηθείτε δε, ότι θα γίνει έτσι ακριβώς. Θα βάλει τα παιδιά του και τα εγγόνια του να απολογούνται χωρίς να φταίνε σε όλη τους τη ζωή.
•
Όλοι όσοι θα μετέχουν σε αυτή την κυβέρνηση εθνικής ψευτοενότητας, χωρίς ενότητα και χωρίς ετυμηγορία, είναι μειοδότες καθαροί. Μόνο η λαϊκή ψήφος θα τους απάλλασσε από αυτό το εθνικό και προσωπικό στίγμα και θα τους έκανε νόμιμους εντολοδόχους του ελληνικού λαού. Ήδη η ιστορία το γνωρίζει και τους έχει καταγράψει από τώρα στο βιβλίο της, πριν ακόμα ολοκληρωθεί και συγκροτηθεί η κυβέρνηση αυτή.
•
Όλοι αυτοί λένε και θα λένε ψέματα, γιατί τα επιτρέπει ο φόβος μας για την πτώχευση, ο τρόμος μας μπας και χάσουμε το ψηλό επίπεδο ζωής μας με δανικά, και η βαθειά δουλικότητα που έχει εγκατασταθεί μέσα μας. Πως τάχα θα μας διώξουν από την ευρωπαϊκή ένωση, καθώς και ότι θα χρεωκοπήσουμε, ενώ αντίθετα σε τόσο προνομιούχα και βολική θέση δεν βρεθήκαμε ποτέ! Ποτέ δεν είχε τέτοια ευκαιρία και τέτοια αναπάντεχη τύχη η Ελλάδα. Να μπορεί να συνομιλεί και να συνδιαλέγεται ισότιμα. Και αυτό μας το κρύβουν μεθοδευμένα οι κάθε λογής Παπανδρέου και οι φυτεμένοι μανδαρίνοι τους στα παράθυρα. Και από αυτό το δικαίωμα παραιτηθήκαμε μόνοι μας εθελοντικά και ακατανόητα, όπως ακριβώς με τα θαλάσσια σύνορά μας με την ΑΟΖ.
•
Οι απειλές περί αποπομπής μας, είναι όλες καλοστημένες χαρτοπαιχτικές μπλόφες. Ακριβώς τέτοιες και τίποτα άλλο. Αλλιώς θα χάσουν πάνω από 500 δις ευρώ, το λιγότερο μάλιστα. Ψάχτε τους αρχιμειοδότες αρχιδοσίλογους στην εξουσία και πουθενά αλλού. Στην υψηλότερη κορυφή της πυραμίδας. Εκεί είναι η καλύτερη κρυψώνα. Εκεί που δεν πάει ο νους σας. Έτσι πάντα γινότανε στην ιστορία των χωρών. Θυμηθείτε τον Μάρκος των Φιλιππίνων και τόσους και τόσους άλλους ηγέτες προτεκτοράτων.
•
Είναι όλα τόσο φανερά σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε και σεις δεν τα βλέπετε. Την μια οι μεν, την άλλη οι δε. Ψάχνετε σωτηρία και λύση απελπισμένοι στον Αντωνάκη τώρα. Ο Σαμαράς σας, είναι ένας ακόμη νέος ρουφιανάκος του εικοστού πρώτου αιώνα για την ελλάδα, και σεις παντελώς ανίκανοι πολιτικά, δεν το βλέπετε. Κι ας σας λέει κατάμουτρα χωρίς ντροπή πως θα ψηφίσει την πρώτη δανειακή σύμβαση με το άρθρο 14. Σπουδαίος λαός είσαστε. Σας αξίζουν όλα όσα παθαίνετε. Και το χειρότερο, δεν μαθαίνετε από την ζωή σας.
•
Και μην ξεχνάτε ότι ο δοσιλογισμός στην σύγχρονη Ελλάδα έχει παράδοση.
•
Όποιον χειροκροτεί η τρόικα, είναι εφιάλτης για την χώρα του και τους πολίτες της.
•
Όλοι οι δοσίλογοι, όσοι παρακολουθείτε την ιστορία, κάτι εύρισκαν για να δικαιολογήσουν την προδοσία τους στους εκάστοτε Γερμανούς. Πρόσφατα για 70 χρόνια έλεγαν ότι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς για να σώσουν την πατρίδα από τον κομουνισμό, αντί να τους πολεμήσουν μαζί με τους αντάρτες. Σήμερα λένε ότι τους παραχωρούμε την χώρα για να μας δανείζουν. Τι ντροπή!
Καληνύχτα
ΥΓ.
Υπέθετα, ως έγραφα στον αστερίσκο της προηγούμενης ανάρτησης, πως μέχρι τον Νοέμβριο θα είχαμε εκλογές. Έπεσα έξω. Συνειδητοποίησα ότι δεν σκοπεύουν να κάνουν καθόλου εκλογές με προτροπή της ευρωπαϊκής ένωσης, ούτε μετά από δύο χρόνια. Γιατί οι δανειστές συνειδητοποιούν μια πανωλεθρία για αυτούς, χωρίς προηγούμενο στον τόπο μας.
Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011
Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011
Να τελειώσουμε με αυτή την Αριστερά!!
Αυτό που συμβαίνει ολοφάνερα εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια στον τόπο, είναι η κατάρρευση της Αριστεράς στο σύνολό της!!! Αυτό ακριβώς εξηγεί η ατέλειωτη βία στους δρόμους, χωρίς το παραμικρό ψήγμα αλλαγής στη ζωή ή την συνείδηση των πολιτών, οι οποίοι παραμένουν αποστειρωμένα μακριά της. Όλα τα άλλα είναι παραμυθίες των αριστερών. Αλλιώς δεν μπορεί να γράψει κανείς κείμενο που να μην στρεβλώνει την αλήθεια. Ατέλειωτοι βία στους δρόμους χωρίς προορισμό, χωρίς να πιάνει τόπο.
•
Όταν μια χώρα σαπίζει παραδομένη στα αδιέξοδά της που δεν μπορεί να υπερβεί και βυθίζεται αδιάκοπα μέσα τους, αυτό σημαίνει ότι η αριστερά της έχει σαπίσει μαζί με αυτό που δεν μπόρεσε να ανατρέψει. Γιατί ότι δεν γίνεται στην ώρα του, σαπίζει από την αργοπορία και την αναμονή σαν τον καρπό των δένδρων. Αυτό μας μαθαίνει η φύση. Και δικαιολογίες εδώ δεν υπάρχουν.
•
Η υπάρχουσα Αριστερά τέλος. Θα την αλλάξουμε θέλει δεν θέλει. Κι αυτήν και τα γκρουπούσκουλά της. Γιατί κάθε Αριστερά είναι πάντα πιο κάτω από την πατρίδα της. Αυτός είναι ο αυτονόητος κανόνας. Και αυτή η πατρίδα διαλύθηκε και πουλιέται σήμερα στους μαυραγορίτες για ένα τενεκέ λάδι. Εμείς την θεωρούμε συνυπεύθυνη γιαυτό που γίνεται, όχι βέβαια γιατί συμμετείχε στις κλεψιές και τις ρεμούλες, αλλά γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να ενωθεί και να σηκώσει το ανάστημά της αποτελεσματικά και επί της ουσίας, στους ντόπιους και ξένους λωποδύτες. Αποδείχθηκε κατώτατη των περιστάσεων και των αναγκών της ελληνικής κοινωνίας. Ένας πολιτικός νάνος, που διέλυσε ψυχικά και συναισθηματικά τους αριστερούς πολίτες και ψηφοφόρους απογοητεύοντάς τους πλήρως. Θα την κάνουμε ένα κακό όνειρο που πέρασε. Αυτό της αξίζει. Και ας το καταλάβουν όλες οι απόψεις και οι ομάδες της, αλλιώς θα διαλυθούν αναπάντεχα από την ζωή και τους πολίτες μέσα στην ευκαιρία της κρίσης, ως άχρηστες και αναποτελεσματικές, ως πλήρως ανάξιες να παρέμβουν ενωτικά και διεξοδικά στο μεγάλο φαγοπότι πασόκ, ΝΔ και ξένων αρπαχτικών. Αν χάσουμε τον τόπο μας, θα συντριβούν κυριολεκτικά. Θα γίνουν όλοι κακιά ανάμνηση της ιστορίας, που θα τους διαβάζουν με απαξία οι επόμενες γενιές αν δεν διαλυθούμε. Ένα αποτυχημένο ελληνικό αριστερό πείραμα που έκλεισε ελεεινά τον κύκλο του. Η κρίση που ξέσπασε δεν είναι μόνο για τους δύο μονομάχους όπως πιστεύεται, είναι και για την αριστερά και κυρίως για αυτήν, όσο δεν φαντάζεται. Παίζει όπως όλοι αυτές τις στιγμές το τελευταίο της χαρτί. Η υπομονή μας εξαντλήθηκε και καλώς, και την ανεχόμαστε μόνο και μόνο για την δικαιοσύνη, την ισότητα και την δημοκρατική της υπόσχεση που κουβαλάει στις ιδέες της. Έστω και θεωρητικά. Γιατί αλλιώς θα αποδεχτούμε ηττημένοι, την βαρβαρότητα του καπιταλισμού και των τοκογλύφων του, το πούλημα των νησιών μας και της χώρας μας. Πάμε τώρα στην κριτική της.
•
Ένα πελώριο ερώτημα απλώνεται πάνω από την ελλάδα και βασανίζει επίμονα την σκέψη των πολιτών της. Ένα ώριμο ερώτημα που βρίσκεται διαρκώς στα χείλη της κοινωνίας τα τελευταία 10 χρόνια τουλάχιστον. Τόσο απαιτητικό και υπερώριμο μάλιστα είναι αυτό το ερώτημα, που το αντιλήφθηκαν από μόνοι τους και το θέτουν επανειλημμένα στους προβληματισμούς τους και τα δημόσια διεθνή κείμενά τους, οι ξένοι επιστήμονες και αναλυτές όλων των αποχρώσεων με απορία κι αυτοί. Τι γίνεται με την αριστερά στην Ελλάδα; Γιατί είναι τόσο αναποτελεσματική. Γιατί δεν την εμπιστεύεται ο ελληνικός λαός.
•
Αλλά το ερώτημα δεν το παραλαμβάνουν έντρομοι οι παραλήπτες του, και κάνουν πως δεν το ακούν σαν αστοί πολιτικάντηδες, ενώ αυτό ηχεί εκκωφαντικά σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας και σπάει τα τύμπανα. Αυτή όμως η σιωπή είναι αποκαλυπτική, γιατί δηλώνει τις ενοχές και φανερώνει τον πανικό, επειδή ζυγώνει η ώρα της αλήθειας για όλους μας. Γιατί και μόνο που τέθηκε το ερώτημα, κάνει ολική κριτική χωρίς να ανοίξει άλλο το στόμα του. Μόνο με την διατύπωσή του.
•
Μεγαλύτερη ευκαιρία δεν έτυχε ποτέ σε άλλη χώρα για την αριστερά της. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας.! Αυτό λένε όλοι μέσα κι έξω από την χώρα με ένα στόμα. Γιαυτό έχουν μείνει κατάπληκτοι και δεν μπορούν να καταλάβουν. Με τέτοιες συνθήκες, με τέτοια κατάντια της ΝΔ και του πασόκ, διερωτώνται όλοι πως και δεν της έδωσαν την πολιτική εξουσία οι ψηφοφόροι. Ή το λιγότερο να αυξήσει θεαματικά τα ποσοστά της σε πρώτο ή δεύτερο κόμμα. Αμ δε. Μια μονάδα πήρε όλη κι όλη από τους τρελαμένους έλληνες πολίτες και κινδυνεύει να την ξαναχάσει. Τέτοια ανικανότητα, τέτοια ανημποριά, τέτοια αποτυχία μόνο στα ανέκδοτα βρίσκεις.
•
Ας αρχίσουμε με το κκε. Γιατί δεν απαντάει λοιπόν το ερώτημα, τι είναι αυτό που κρύβει, τι δεν μας λέει δεκαετίες τώρα, τι δεν θέλει να μάθουμε. Τι έχει καταγράψει αμείλικτα ο χρόνος επάνω του και το αποσιωπά. Τι δεν περνάει από το μυαλό μας ως απίστευτο για το κκε; Μήπως έχουν συμβεί πράγματα φοβερά και τρομερά τόσα χρόνια μέσα στην ζεστασιά της μεταπολιτευτικής εξουσίας και εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι; Μπας και έχει επέλθει καμιά μετάλλαξη ή πολλές και έχουν αλλάξει το σκηνικό στην εκπροσώπηση των εργαζομένων εκεί μέσα στη βουλή; Στην καθημερινή μαλθακότητα της πολυτέλειάς και των προνομίων που οργιάζουν εκεί μέσα; Εμείς τι πρέπει να υποθέσουμε τίμια και δίκαια απέναντί τους, για να καταλάβουμε από πού πηγάζει αυτή η ακατανόητη ανημποριά. Τι ακριβώς συμβαίνει, τώρα που αρχίζουμε και ψυλλιαζόμαστε; Τι γίνεται στην ηγετική ομάδα του κκε;
•
Συνήθως λέει μονότονα ένα ψέμα, που το επαναλαμβάνει κάθε φορά ολόιδιο να ξεφύγει από την δύσκολη θέση, αλλά δεν πείθει. Αυτό το γνωστό, όταν το ρωτάνε γιατί δεν αυξάνουν τα ποσοστά του, όταν ΝΔ και πασόκ έχουν χάσει πάνω από 15 μονάδες το καθένα. Τι γίνεται; που τυραννιούνται αυτοί οι ψήφοι σύντροφοι; που βολοδέρνουν απελπισμένοι και άστεγοι τόσο καιρό; που περιπλανώνται ταλαιπωρημένοι και δεν πάνε στο κκε; Απαντάει λοιπόν δελφικά σαν Πυθία: Ο λαός αποφασίζει. Και μπορεί να εννοεί και φταίει, σαν χρησμός που είναι. Σώπα βρε τιμημένο κκε, αυτό το ξέρουμε. Γιατί αποφασίζει έτσι, ρωτάμε. Τι φοβάται, τι δεν εμπιστεύεται σε σας, είναι το ερώτημα. Τι έχει πιάσει τον ένστικτό του και λακάει από σας. Γιατί τον προγκάτε. Τι λένε οι νέοι πολίτες που δεν χάφτουν την παλιά προπαγάνδα της δεξιάς, αλλά δεν το πλησιάζουν. Τι διάολο συμβαίνει; φοβάστε μην γίνει τίποτα και σπάσει η ισορροπία, η ησυχία σας δηλαδή, και επανάσταση και βόλεμα; Και δεν ξεχνώ καθόλου την αλλοτρίωση του κόσμου όλο για αυτήν γράφω, αλλά ένα μικρό κομμάτι βρε αδερφέ από τους νέους ψηφοφόρους, δεν έπρεπε ναρθεί σε σας;
•
Το κκε δείχνει να μην θέλει την εξουσία!! Μόνο για αυτήν δε μιλάει ποτέ αν προσέξατε. Και μας είχε διαφύγει. Σε κάθε του βήμα αυτό μας παροτρύνει να καταλάβουμε. Στην πιθανότητα της εξουσίας το πιάνει τρόμος. Γιαυτό και εφευρίσκει διαρκώς περίτεχνους τρόπους, να σαμποτάρει τον εαυτό του!! Κάνει ότι μπορεί να απαξιώνεται στην συνείδηση του ελληνικού λαού ως κόμμα εξουσίας!! Κάνει ακατανόητες απεργίες εκ των προτέρων ατελέσφορες, αφού ξέρει ότι κάποιες από αυτές, είναι σύγκρουση με το μεγαλύτερο διεθνές κεφάλαιο, κουράζοντας απλώς τα συντεταγμένα μέλη του και αναγκάζοντας τους υπόλοιπους εργάτες να το σιχτιρίζουν. Συγκρούσεις που δεν πετυχαίνουν ποτέ με μικροσωματεία, αυτοί είναι κλασσικοί Μαρξικοί κανόνες, παρά μόνο με την κατάκτηση της πολιτικής ηγεσίας του τόπου και την διακυβέρνησής του από άλλες νέες πολιτικές.
•
Θυμηθείτε προχθές ακόμη, μεσούντος δηλαδή του πρώτου μνημονίου του 2010, όταν απαιτούσε από την κυβέρνηση Παπανδρέου να μονιμοποιήσει όλους τους σταζιέρους, και να επαναπροσλάβει όλους τους απολυμένους. Αυτό υπογράφει αυτά που έλεγα πιο πάνω. Το βλέπαμε όλοι, απλά κάπως πρέπει να γίνει η αρχή. Να μπει στη διερεύνησή μας, στην υποψία μας, στο στόχαστρό μας. Κάνει διαρκώς αυτοκτονικές κινήσεις. Ακατανόητες. Όσο απαξιώνονται τα δυο μεγάλα κόμματα με τα εγκλήματά τους εις βάρος του ελληνικού λαού, τόσο κι αυτό σπεύδει να απαξιώσει τον εαυτό του, να προλάβει να αποφύγει μήπως το επιλέξουν σαν εναλλακτική λύση.
•
Έφερνε σε σύγκρουση δηλαδή, το δίκιο με το άδικο. Τους νόμους με την παράκαμψή τους. Δεν το έβλεπε; Τον μόχθο των επιτυχόντων του ΑΣΕΠ, με τους φεγγίτες και τις πελατειακές σχέσεις, με την λογική του κονέ, του ρουσφετιού και της λαμογιάς. Επίτηδες το έκανε; Κι ένας ηλίθιος θα καταλάβαινε ότι εδώ κάτι συμβαίνει, κάπου στοχεύει όλη αυτή η καραμπινάτη αδικία. Συγχρόνως μαζί με αυτά απαξίωσε και κατακουρέλιασε το περίφημο σύνθημά του, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, που τα τελευταία χρόνια είχε επιφέρει μια πλήρη σύγχυση στους εργαζόμενους, όταν δειλά δειλά άρχισαν να αναρωτιόνται μεταξύ τους για το δίκιο ποιού εργάτη επί τέλους μιλάνε, των τριών, των τεσσάρων των πέντε, των έξι χιλιάδων ευρώ το μήνα ή των 700, 1000 ή δυό χιλιάδων. Είχαν κατάμπερδευτεί. Των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, στην ΕΡΤ, στη βουλή; Όλοι θέλαν πιο δίκιο για τον εαυτό τους και το κκε δεν χαλούσε χατίρια.
•
Έτσι με αυτή την λογική και τακτική, ναρκοθέτησε τον δρόμο του προς την εξουσία, απαξιώνοντας με κάθε τρόπο τον εαυτό του. Θα το παίζει εκ του ασφαλούς αντιπολίτευση. Μόνιμα. Για πάντα. Αυτό τον ρόλο επέλεξε, τον πιο σίγουρο, τον πιο σταθερό. Βρέξει χιονίσει το μεροκάματο πέφτει. Όπως λέμε μόνιμος στο δημόσιο. Να μην σε κουνάει κανείς. Και φυσικά τρόμαζε τους πολίτες, όταν επίτηδες απαιτούσε νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και τους τρέλαινε. Πράσινη κάρτα σε όλους και πολιτικό άσυλο σε όσους το ζητούσαν. Άκουσον, άκουσον! Αυτά τα λένε μόνο όσοι δεν σκοπεύουν να ηγηθούν ενός λαού. Όσοι βολεύονται να παληκαρίζουν εκτός μάχης. Όταν ορδές και ανεξέλεγκτα πλήθη εισέβαλαν στην χώρα από παντού, φανερά πλέον και με το φως του ήλιου, με κυβερνήσεις ανδρεικέλων που δεν τόλμησαν ποτέ στην ύπαρξή τους να πουν ένα όχι στους ευρωπαίους και στο Δουβλίνο 2. Τι περίμεναν δηλαδή να τους χειροκροτήσουν οι πολίτες; ή να τους ψηφίσει ο Ελληνικός λαός; Και ένα μικρό παιδί θα καταλάβαινε την αποστροφή του κόσμου στα καμώματα τους.
•
Και μπορεί η εργατική τάξη να διαφθειρόταν με γοργούς ρυθμούς από το πασόκ όταν ανέλαβε την εξουσία, όμως το κκε με την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών που ζητούσε, επιδείνωσε την κατάσταση, την απέλπισε στο έπακρο και την έσπρωξε χωρίς αντιστάσεις και αξίες πλέον προς την διαφθορά, χωρίς τις τελευταίες αναστολές, μη αφήνοντας καμιά ανάσα και καμιά ελπίδα στην εγχώρια εργατική τάξη. Όποιος φάει τον άλλο στις δουλειές και στην επιβίωση. Πλήρης απουσία ευθύνης, κόμμα διαμαρτυρίας και όχι εξουσίας.
•
Αντίθετα εξέθρεψαν και δημιούργησαν δυο κόμματα φασιστών που βρήκαν χαραμάδα και τρύπωσαν στη βουλή και στον δήμο της Αθήνας, με την ακραία στάση και της υπόλοιπης Αριστεράς σε αυτό το θέμα. Ακόμα και οι δικοί τους εργαζόμενοι και μέλη τους αντέδρασαν μπρος στα στίφη των φουκαράδων. Και αυτό δεν το λένε. Εξ άλλου το μόνο που ζήτησαν λίγες αριστερές φωνές που είχαν το κουράγια να μιλήσουν γιαυτό που μιλούσε όλος ο κόσμος, όπως του Λαφαζάνη, ήταν οι πάρα πολλοί, η μεγάλη ποσότητα και μόνο. Και δεν χρειαζόταν περισσότερο πιστεύω. Θα ήταν όμως ένα δυνατό σινιάλο τόσο στα αδερφά ή ομοειδή κόμματα, όσο και στις ηγεσίες των άλλων χωρών. Και αυτό νομίζω θα ήταν αρκετό, αν είχε γίνει επίσημα από τις ηγεσίες της Αριστεράς, να μετριάσει τα κύματα και την συχνότητά τους. Γιατί τέλος πάντων δεν μπορούσαμε βέβαια να πετάξουμε τους ανθρώπους στην θάλασσα.
•
Η εργατική τάξη, τρομάζει το κκε. Αλλά δεν φαίνεται. Δεν το λέει. Αντίθετα κάνει τον προστάτη της. Γιατί την γνωρίζει καλά. Γνωρίζει τι τερατώδεις νοοτροπίες έχει δημιουργήσει και πόσο την έχει κακομάθει χωρίς συλλογικούς κανόνες στις αυξήσεις. Να διεκδικεί με κάθε μέσον θεμιτό ή αθέμιτο, δίκιο ή άδικο όχι μόνο απέναντι ενός ξευτιλισμένου και πελατειακού κράτους, που μοίραζε προνόμια και προσλήψεις για να σπέρνει την διχόνοια, την αναξιοκρατία, για να κρατά διαιρεμένη και δεμένη την εργατική τάξη με τα μικροσυμφέροντα της κάθε ομαδούλας, αλλά εις βάρος του συνόλου των εργαζομένων πάντα, που πλήρωναν τα μπόνους και τα χρηματικά ρουσφέτια. Γιατί συντεχνία σημαίνει συμμορία. Σημαίνει αλητεία πραγματική. Όποιος δεν μπόρεσε να το καταλάβει αυτό, ας μην ασχολείται καθόλου με τα κοινά. Και όπου συντεχνία και εκβιασμός, η Αριστερά πρώτη. Από φίλος λοιπόν στην αντιπολίτευση, θα αναγκαστεί να γίνει εχθρός στην εξουσία. Και αυτό είναι ο εφιάλτης του.
•
Γιαυτό διακινεί μια αδιαλλαξία που στοχεύει διπλά. Το ένα της πόδι απευθύνεται στον Σύριζα με σκοπό να μην επιτευχθεί η ενότητα της πολυδιασπασμένης Αριστεράς και βρεθούν ξαφνικά μαζί στην εξουσία, με επιχείρημα μοναδικό στο στόμα των μελών του στα κανάλια, το Μάστριχ και τη Λισαβόνα. Κρύβοντας φτηνιάρικα και ανεπίτρεπτα στα μέλη του, ότι οι περισσότερες συνιστώσες του Σύριζα συμφωνούν με το κκε και έχουν καταδικάσει κάθετα από χρόνια τις συνθήκες αυτές, και μόνο η ομάδα των εκσυγχρονιστών πιστεύει ακόμα σε αυτή την μετεμψύχωση της σωτηρίας, μέχρι να διαλυθεί από μόνη της η Ευρώπη, δηλαδή η ομάδα Παπαγιαννάκη-Κύρκου-Κουβέλη-Δαμανάκη-Μπίστηδων και λοιπόν προθύμων, που υποστηρίζει ακόμα αυτές τις δύο συνθήκες. Και κυρίως αποσιωπά στα μέλη της, ότι αυτό σταμάτησε όταν άλλαξε ο Κωνσταντόπουλος και ανέλαβε ο Αλαβάνος. Δηλαδή αυτή η δικαιολογία του κκε για την αντιθετική στάση του στην ενότητα, αφορά πλέον για πριν από έξι χρόνια μια μειοψηφία στον Συνασπισμό με λιγότερο από 10% που αποχώρησε μάλιστα υπό τον Κουβέλη πρόσφατα γιατί δεν τους σήκωνε το κλίμα εκεί μέσα.
•
Το άλλο πόδι της αδιαλλαξίας είναι η ακρότητα, που στρέφεται εναντίον του ίδιου του κκε για να απομακρύνει τον εαυτό του από την εξουσία της χώρας, οι καταδικασμένες εκ των προτέρων απεργίες που υποκινεί και διενεργεί, η χωρίς όρους και όρια υποστήριξη αμέτρητων συντεχνιών, που δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα και δεν οδηγεί απολύτως πουθενά, παρά στο μόνιμο καθημερινό μπάχαλο της Αθήνας. Μια πρωτεύουσα εφιάλτης. Έχουμε τρελαθεί στις απεργίες. Χώρια οι γενικές. Δεν προλαβαίνουμε να τις μετράμε. Κανονικά σε όποια άλλη χώρα του πλανήτη συνέβαινε αυτό, θα έπρεπε να είχε αλλάξει συθέμελα το σύστημα. Ή τουλάχιστον να είχε αλλάξει το σύστημα του δικομματισμού. Αυτό μας παρατηρούν με απορία οι ξένοι. Εδώ τίποτα, άχρηστες πηγαίνουν όλες. Χρόνια αυτή η ατελέσφορη κατάσταση. Χαράμι πάνε. Όλο στους δρόμους είμαστε, αλλά πρόοδο δεν βλέπουμε καμιά. Πρέπει να τα εξηγήσετε όλα αυτά. Όχι στον κόσμο, αλλά στον εαυτό σας προηγουμένως. Που πάμε να αναρωτηθείτε. Που οδηγούμε αυτό το λαό. Στο καταφάγωμα του ενός του άλλου; Στην πλήρη αλητοποίησή του; Η αδιαλλαξία λοιπόν, κρύβει από πίσω την άρνησή του να αναλάβει την εξουσία. Κρύβει την άρνησή του να δεχθεί την ενότητα της Αριστεράς που οδηγεί στην πολιτική εξουσία.
•
Αλλά εδώ συγχρόνως με τα τραγικά, συμβαίνουν και ευτράπελα. Βάζει κανείς τα γέλια, μέσα στη μαυρίλα και τη καταχνιά του. Πρόκειται για το πιο ανήκουστο που ακούστηκε ποτέ. Ένα πολιτικό παράδοξο που δεν έχει απάντηση. Ένα ακατανόητο που αχρηστεύει τον ορθολογισμό του ανθρώπου. Υποστηρίζει όλες τις συντεχνίες με μανία και αυτές δεν το ψηφίζουν!! Ούτε σε ένα ελάχιστο ποσοστό των μελών του. Ούτε μια ελεημοσύνη, για το ευχαριστώ. Πως το εξηγείτε εσείς αυτό; Τι μυστήρια κρύβουν οι ταξικοί αγώνες στην ελλάδα; Άβυσσος η ψυχή των συντεχνιτών. Πιθανόν να ξέρουν ότι δεν αξίζουν την υποστήριξη και την συμπαράσταση σας. Γιατί αυτός που έχει άδικο το ξέρει καλά μέσα του και γιαυτό θεατρινίζει και φωνασκεί τη συμφορά του προς τα έξω. Γιαυτό και τραμπουκίζει σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί του. Θα περίμενε κανείς, με τα εκλογικά ειωθότα που επικρατούν, μια υποστήριξη από αυτούς που πούλησε την ψήφο του. Την ΝΔ και το πασόκ. Όχι όμως από το κκε και την Αριστερά. Αυτό φοβίζει τις συντεχνίες. Σκέφτονται ιστορίες συνωμοσίας. Αφού με υποστηρίζουν οι κομουνιστές και εγώ ξέρω τι έχω κάνει, κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Έτσι σκέφτονται οι φαρμακοποιοί, οι γιατροί, οι φορτηγατζήδες και πάει ατέλειωτα λέγοντας. Γιαυτό δεν τους δίνουν ψήφο. Όλοι αυτοί που καταδυναστεύουν τη ζωή των ανθρώπων, που κατακλέβουν καθημερινά φανερά και ξεδιάντροπα τους συμπολίτες τους, που ξέρουμε όλοι ότι αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία και όχι την εξαίρεση των συμμοριών αυτών όπως ισχυρίζονται, που κατεβαίνουν στους δρόμους να τρομοκρατήσουν εμάς τους υπόλοιπους κυρίως και λιγότερο την κυβέρνηση, έχουν την συμπαράσταση του κκε και της Αριστεράς!! Εξηγείστε το και σε μας. Γιατί; Μας αδικούν κατάφωρα και μας κλέβουν καθημερινά το ίδιο ακριβώς και εξ ίσου με την κυβέρνηση και το κράτος. Ε, αυτή την Αριστερά του αδίκου δεν θέλω να την ξέρω. Ελάτε να φτιάξουμε μια άλλη Αριστερά που δεν θα καλοπιάνει τους κλέφτες και δεν θα την ψηφίζουν και από πάνω. Αυτή η Αριστερά τέλειωσε ήδη και δεν το ξέρετε.
•
Επί πλέον πίσω από την αδιαλλαξία του κρύβει και την ανικανότητά του. Έτσι γίνεται συνήθως και στην καθημερινή ζωή. Κάποιος φωνάζει γιατί δεν μπορεί να τα καταφέρει. Γιαυτό δεν συνεργάζεται, γιατί φοβάται μη φανεί η γύμνια του. Εκεί μέσα είναι μια δράκα ανικάνων που έχουν καταλάβει την εξουσία του κόμματος πραξικοπηματικά όπως συνήθως, με απόλυτα χειραγωγημένες δηλαδή δημοκρατικές διαδικασίες, αυτή είναι η ιστορία του κκε, και δεν μπορούν ούτε να μιλήσουν. Έχουν καταστρέψει την μητρική τους γλώσσα. Τέσσερεις λέξεις χρησιμοποιούν όλες κι όλες. Εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο καπιταλισμός είναι σε κρίση, πλουτοκρατία, δικαιώματα των εργαζομένων. Δεν έχει πλούτο η σκέψη τους. Μου το λένε με παράπονο δεκάδες εκατοντάδες άνθρωποι, αριστεροί και μη. Το θεωρούν κρίμα. Όλοι οι τετραπέρατοι και οι φωστήρες, εκεί έχουν μαζευτεί. Κρύβονται πίσω από μεγάλα λόγια, να κρατήσουν μακριά την ενότητα της Αριστεράς, για να νέμονται την ιστορία της και φυσικά την εξουσία και τα οφέλη αυτής. Πίσω από την μεγαλοστομία, πίσω από την αδιαλλαξία συνεργασίας, κρύβεται μια απλή ιστορία εξουσιομανίας και συμφερόντων και τίποτα άλλο. Ένα απλό σενάριο πολιτικής ταινίας στον κινηματογράφο. Όταν θα σκάσει κι αυτή η βόμβα θα το δούμε. Η ανεπάρκειά τους είναι εκκωφαντική, φαίνεται μακριά από το πέλαγος.
•
Τέλος διακατέχεται από μια υπεροψία απέναντι στην υπόλοιπη Αριστερά, αταίριαστη για κομουνιστικό κόμμα, και μια αλαζονεία ως η ηγέτιδα δύναμη σε αυτό τον πολιτικό χώρο, αλαζονεία που έφτασε σε σημεία παροξυσμού στην Πλατεία συντάγματος απέναντι στον εξεγερμένο λαό, για τον οποίο μιλούσε επανειλημμένα με καταφρόνια τουλάχιστον, να το πω ευγενικά, η Παπαρήγα, και εμφανώς τσαντισμένη, που οι αγανακτισμένοι δεν δέχτηκαν να τους καπελώσουν, όπως επεχείρησαν τις πρώτες μέρες και δεν τους επέτρεψαν να συμμετέχουν με τα πανό τους ως ΠΑΜΕ. Πιθανόν να φοβήθηκαν μη γίνει καμιά επανάσταση κι αλόμονό τους.
•
Και εδώ θέλω να κάνω μια μικρή παρένθεση για την πλατεία, σπουδαιότατη ωστόσο, περί δημοκρατισμού, που δεν κατάλαβαν ποτέ. Δημοκρατία σημαίνει πλειοψηφία και όχι δίκιο. Γιατί το δίκιο είναι δυσδιάκριτο όχι πάντα, αλλά κάποιες φορές. Και τότε αρχίζουν τα παιχνίδια, οι ερμηνείες, τα επιχειρήματα, οι αγορεύσεις, οι σοφισμοί. Ενώ η πλειοψηφία έστω και με μια ψήφο είναι σαφής. Αυτό να το χωνέψουν και αυτοί και όλοι. Και εδώ και διεθνώς. Το δίκιο έρχεται από μόνο του όταν λειτουργεί η πλειοψηφία του λαού. Όταν δεν λειτουργεί δεν υπάρχει δίκιο. Απλούστατο. Είναι το φυσικό επακόλουθο της πλειοψηφίας. Όσοι πιστεύουν ότι δημοκρατία είναι το δίκιο αλλού ξημερώθηκαν. Σε αποτυχημένα και επικίνδυνα μοντέλα όπως ο καπιταλισμός και ο υπαρκτός σοσιαλισμός με τις παραφυάδες τους. Γιαυτό οι κομουνιστές φοβούνται τα δημοψηφίσματα όπως ακριβώς τα τρέμουν οι καπιταλιστές σήμερα και από πάντα στο παρελθόν. Σας διέφυγε νομίζω. Όσοι είστε διαβαστεροί και μελετάτε τον κόσμο πάντως θα το γνωρίζετε. Γιατί το θέμα είναι ποιος άλλος θα το κρίνει το δίκαιο αν όχι η πλειοψηφία. Που θεωρούν ότι το δίκαιο είναι μια υπόθεση σοφών. Που θα το κρίνουν αυτοί με άλλα λόγια. Με δικούς τους φυτευτούς και πάλι ανθρώπους. Ειδικούς λέει, πανεπιστημιακούς, το συμβούλιο της επικρατείας. Κουραφέξαλα! Στημένα παιχνίδια. Όπως γίνεται καθημερινά και ασταμάτητα. Παγκόσμια αμφισβητούνται δημοκρατικές κυβερνήσεις πλειοψηφίας από τα οικονομικά συμφέροντα. Γιατί όταν δεν μας αρέσει ένα αποτέλεσμα, το συκοφαντούμε, λέμε ότι είναι άδικο. Έτσι γίνεται. Όταν είναι δίκαιο το αποτέλεσμα, δεν είναι αποτέλεσμα σίγουρης πλειοψηφίας, κοτσάρουμε. Από αυτή τη ζυγαριά δεν γλύτωσε κανείς διεθνώς. Γιατί η εξουσία είναι αχόρταγη και τα βάζει με το αποτέλεσμα όταν δεν της δίνουν το χρίσμα. Εμένα που γράφω, με έμαθε η δημοκρατία των Αθηναίων, να μην αναγνωρίζω κανένα δίκιο, παρά μόνο αυτό της πλειοψηφίας. Ακόμα κι αν κάποτε, πολύ πολύ σπάνια μέσα στις χιλιετίες, πέσει έξω και κάνει λάθος, αυτό είναι και πάλι το προτιμότερο από όλα. Γιατί οι άλλες εκδοχές, κάνουν μόνιμα και συστηματικά συνειδητά λάθη. Βλέπετε την πολιτική μας κατάντια. Στο φινάλε και ο λαός δικαιούται να κάνει λάθος, όπως εσείς κάνετε συστηματικά. Δείτε πίσω την ιστορία σας που τώρα τρέχετε εργολαβικά και καθυστερημένα 60 χρόνια μετά, να προλάβετε τις αποκαταστάσεις των αγωνιστών, να μπαλώσετε τα αμπάλωτα. Όπως κάνουν μόνιμα και σκόπιμα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις που μας έφτασαν εδώ που αγκομαχάμε και βελάζουμε.
•
Λέτε δηλαδή ότι πρέπει να διαλυθεί το κκε; όχι, όχι δεν λέω αυτό, λέω κάτι πιο δύσκολο, πιο χειρότερο. Λέω ότι πρέπει να διατηρηθεί, αλλά η νεολαία του πρέπει να το σκάψει κυριολεκτικά, γιατί οι παλιοί δεν μπορούν, να το ξεθεμελιώσει και να το ξαναχτίσει με νέα λογική. Να έχει το αυτί της στο τι λέει και προτείνει ο λαός και οι πολίτες όλοι μάλιστα, όλων των απόψεων γιατί αλλιώς δεν μπορεί να είναι κόμμα εξουσίας. Και ακόμα να αποφασίζει μόνο με κάλπες τόσο εσωκομματικά όσο και εξωκομματικά, και να μην χειραγωγεί την θέληση των μελών του με πονηρές ανοιχτές τάχα διαδικασίες, όπου γνωρίζουν όλοι τι ψηφίζει ο δίπλα του. Να μην τολμάει να διαφωνήσει κανείς. Αλλά το θέμα είναι τεράστιο δεν μας φτάνουν οι σελίδες, εδώ έθεσα μόνο την ενότητα της Αριστεράς και την άρνηση του κκε για την συμμετοχή του στην πολιτική ηγεσία της χώρας.
Τέλος η συντρόφισσα Παπαρήγα είναι στην ηγεσία του κόμματος είκοσι χρόνια. Αυτό εσείς το λέτε κομουνισμό, δημοκρατία, σοσιαλισμό, πως διάολο το λέτε. Ισόβιοι ηγέτες πάλι; Με ισόβιους Μαήληδες και Γόντικες; Είσαστε καλά; Ζούμε σε άλλη εποχή. Δεν το καταλαβαίνετε; Τόσο πια αναντικατάστατη είναι η γραμματέας του κόμματος; Κανείς δεν το βλέπει αυτό μέσα και έξω από το κόμμα. Ούτε για αστείο. Δεν επικοινωνείτε καθόλου με τον κόσμο ή τον θεωρείται ηλίθιο. Μόνο δικτάτορες μένουν τόσα χρόνια. Ο Μπεν Άλι, ο Μουμπάρακ και οι λοιποί. Ήδη γίνεται μουλωχτή συζήτηση και στα μέλη σας ακόμα. Έχω δίκιο όταν λέω ότι συκοφαντείτε τον εαυτό σας. Ότι ναρκοθετείτε τον δρόμο σας προς την εξουσία.
Πάμε στο Συνασπισμό τώρα
Ο συνασπισμός είναι εκτροφείο καριεριστών. Ήταν από πάντα. Επίσης μεγάλη σχολή αποστασίας φημισμένη ευρωπαϊκά. Όλοι μιλούν για αυτήν στην Εσπερία. Πριν αιμοδοτηθεί και διευρυνθεί με τις δέκα συνιστώσες και γίνει Σύριζα, είχε προμηθεύσει το πασόκ με πλήθος στελέχη που έφευγαν το ένα μετά το άλλο με σειρά, για να αποφύγουν το φρακάρισμα στην είσοδο της Χαριλάου Τρικούπη. Τέτοιος συνωστισμός. Τόσοι πολλοί ήταν. Και δεν κρατιόντουσαν με τίποτα οι άτιμοι. Απίστευτες εποχές, βοούσε ο τόπος. Ο κόσμος δεν το πίστευε, δεν είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Είχε γυαλίσει το μάτι τους από την τις θέσεις που τους περίμεναν. Ευτυχώς που υπήρχε το αριστερό ρεύμα για παρηγοριά στους ψηφοφόρους του.
•
Ο συνασπισμός είχε από παλιά ένα μεγάλο πρόβλημα εσωτερικής δημοκρατίας, όσο κι αν έχετε ακούσει το αντίθετο από τους κονδυλοφόρους των ΜΜΕ. Όταν ακούτε τέτοια εσείς μικρό καλάθι. Τον έκανε δε στοιχειωδώς αντιλειτουργικό αφού διοικούσε μια μειοψηφία που τον κρατούσε καθηλωμένο σε μια αδράνεια, σε μια εμφανή πολιτική αρρώστια, που τον διέλυε. Τα θυμάστε. Δεν μπορούσε να απογαλακτιστεί από ένα πολύ πολύ κακό παρελθόν. Να απογαλακτιστεί από την ανανεωτική αριστερά όπως αυτοονομαζόταν, ενώ ήταν και για την κουτσή Μαρία στην ελληνική κοινωνία μια καθαρή δεξιά διανοουμενιζόντων, άντε να τις προσθέσουμε τον επιθετικό προσδιορισμό ανανεωτική δεξιά, για να μην πιαστούμε στα χέρια πάλι. Που κανείς δεν καταλάβαινε γιατί έκαναν τον αριστερό αυτοί οι άνθρωποι και τι δουλειά είχαν εκεί μέσα. Ποιος τους πίεσε. Αυτό πια ήταν ένα μυστήριο για όλη την ελληνική κοινωνία. Μήπως ήταν παιδιά Μπουραντάδων και νιώθαν ενοχές; Μήπως; Μήπως; Μήπως; Και τι δεν έβαζε ο νους μας. Φοβερή μόδα κι αυτή. Έτσι άρχισαν και νεοδημοκράτες να κάνουν τον αριστερό, η πεφωτισμένη δεξιά όσοι δεν ξεχνούν. Με αυτή τη δίψα για αριστεροσύνη στις μέρες μας πια, τώρα που μιλάμε, ο Γιώργος βγήκε ακόμα πιο προχωρημένος κι επαναλαμβάνει κάθε τόσο ότι είναι κυβέρνηση αντεξουσιαστών, με εαυτόν κάτι σαν τον Ντουρούτι και τον Ιωακείμ Χοάκιν. Τι τρέλα κι αυτή. Και αυτά όλα χωρίς την παραμικρή αμφιβολία πλέον από απόσταση χρόνου, όπου έφυγε και η τελευταία εναπομείνασα ομάδα υπό τον κύριο Φώτη Κουβέλη. Το τι κακό έκανε αυτή η κωμωδιαακή μειοψηφία εκεί μέσα δεν λέγεται. Τους διέλυσε κυριολεκτικά. Τους κατέστησε απολύτως μάλιστα αναξιόπιστους, ήταν τα καλαμπούρια και τα νούμερα της αριστεράς. Χρειάστηκαν αλλεπάλληλες προσπάθειες και αρκετός χρόνος να απαλλαγούν από αυτή τη πολιτική συμφορά και να σταθούν στα πόδια τους. Και αυτό επετεύχθη χάριν των προσπαθειών του Αριστερού ρεύματος και την επίμονη πίεση του εξωκοινοβουλευτικού χώρου, που ήλπιζε σε μια νέα αρχή από την πολιτική απομόνωσή του, μια επανασύνδεση με παλιούς συντρόφους. Το καταγράφω γιατί μπορώ με το λόγο του παρατηρητή που καιγόταν, ενώ αυτοί του αριστερού ρεύματος ακόμα δεν τα έχουν καταφέρει να μιλήσουν αυτοκριτικά για το παρελθόν τους δημόσια.
•
Αυτό έκανε ένα ανυπολόγιστο κακό στην ελληνική κοινωνία που έψαχνε ένα αποκούμπι, μια άλλη αρχή στην απελπισία πασόκ- ΝΔ, που την πήγε πολλά χρόνια πίσω χωρίς ελπίδα, αφού το κκε είχε στυλώσει τα πόδια σε μια συνεργασία μαζί του και δικαίως σε αυτό, με τέτοιες αντιδραστικές φυσιογνωμίες εκεί μέσα, χωρίς να συνυπολογίσουμε τα προηγούμενα χαμένα χρόνια με τον πασοκόπληκτο Κύρκο που κινούσε όλα αυτά τα νήματα από πίσω θεατά και αθέατα μαζί με τον μακαρίτη τον Παπαγιαννάκη. Διάλυση στην ρημαγμένη ελληνική κοινωνία και αριστερά. Αστείες καταστάσεις, χαμηλές και πάρα πολύ πίσω των απαιτήσεων της κοινωνίας, που τους έβλεπε ανήμπορη, χωρίς ένα φορέα έστω να ξεσπάσει. Να τρώγονται επί πολιτικής σκηνής σαν φιγούρες θεάτρου σκιών, ενώ με ανευθυνότητα να συντρώγουν στα ταβερνάκια σαν να μην έτρεχε τίποτα, αφού είχαν κάνει την πλάκα τους, τις πολιτικές κοντρίτσες τους και την επίδειξη δίκιου και καλλιτερότερου ομιληταρά στις γκομενίτσες τους. Μια ιστορία θλίψης, θλίψης, θλίψης, φρίκης, φρίκης, φρίκης, αγανάκτησης, αγανάκτησης, αγανάκτησης του έλληνα αριστερού πολίτη. Κακιά ανάμνηση και τίποτα άλλο δεν έμεινε. Λες και τους είχε βάλει κάποιος να κάνουν κακό εκεί μέσα. Τέτοια απίθανα σκεφτόμασταν καθώς παρακολουθούσαμε το δράμα στο παλκοσένικο της Αριστερής πολιτικής καθημερινότητας. Κατέστρεφε όλα τα επιχειρήματα και τα δίκια του κόσμου αυτή η πολιτική φάρα. Διέλυε κάθε ελπίδα στο άκουσμά της. Όλοι ανεξαιρέτως οι αρχηγοί και τα μεγαλοστελέχη των ανανεωτικών, δεν καταλάβαινες τι έλεγαν. Ρωτιόταν ο κόσμος μεταξύ του τι εννοούσε ο Κωνσταντόπουλος χθες, τι ήθελε να πει ο Κουβέλης ή η Μαρία παλιότερα. Γρίφος. Αλλά αυτό ήταν, δεν θέλαν να μιλήσουν καθαρά μπας και τους καταλάβει ο κόσμος. Κατάλαβε καθαρά ό λαός όταν άλλοι φύγαν και άλλοι ξεκουμπίστηκαν.
•
Ευτυχώς βρισκόμαστε μακριά πιστεύω από αυτόν τον μεταπολιτευτικό εφιάλτη της ανικανότητας της υπόλοιπης Αριστεράς. Και αυτό χάρη στους καριερίστες που έφυγαν μόνοι τους, αφού το αριστερό ρεύμα ήταν ανίκανο να κάνει την σύγκρουση. Είναι για γέλια πιο πολύ από ότι για κλάματα. Αναρωτιέστε μετά, γιατί με τριάντα χρόνια αποστήματα τύπου Συνασπισμού η ελληνική κοινωνία κατάντησε εκεί που κατάντησε; Μην.
•
Αλλά τα πράγματα ήταν σοβαρότερα στα παρασκήνια.
Η ανανεωτική πτέρυγα του συνασπισμού, είναι αυτή που για πάνω από είκοσι χρόνια, προσπάθησε να εξουδετερώσει την έννοια της προδοσίας, να την εξορίσει από την γλώσσα, κυριολεκτικά να ξεριζώσει τη λέξη από τα χιλιόχρονα σπλάχνα της, να στρεβλώσει και να παρανοήσει τις έννοιές της, και να την παρουσιάσει ακούστε! ως άλλη άποψη και μόνο, παίζοντας με τα νεύρα των πολιτών. Δεν υπάρχει προδοσία έλεγαν, παρά άλλη άποψη, μόνο και μόνο επειδή αυτοί ήθελαν να μηδίσουν, να πάνε σε άλλα απέναντι στρατόπεδα και να μην τους λένε προδότες. Τι εφευρίσκει ο νους του χαλασμένου ανθρώπου, όταν θέλει να προδώσει τις ιδέες του και την ιστορία του! Όταν τους έχουν τάξει οι Πέρσες προνόμια στην αυλή τους.
•
Γιαυτούς η προδοσία ήταν ελευθερία! Έτσι την φαντάζονταν και την εννοούσαν. Φτυστό δηλαδή το πιο εγωιστικό μοντέλο, το πιο φιλοτομαριστικό στυλ του χειρότερου ιστορικά νεοφιλελευθερισμού που γνωρίσαμε. Είναι αυτή η προδοσία του ανθρώπου και της γης, που λέμε ελεύθερη αγορά, που προπαγάνδισε και πέτυχε εν πολλοίς ο μονεταρισμός. Μια ελευθερία ασυδοσίας πλήρους. Αυτή που ψήφιζε ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν, χωρίς καν αυτή η αλητεία να κάνει εσωτερικό δημοψήφισμα, με μεθοδεύσεις που δεν ρωτήθηκαν οι αγωνιστές και τα μέλη, με επί κεφαλής τον Κωνσταντόπουλο του Παναθηναϊκού. Τόσο σοβαρά πρόσωπα.
•
Αυτές ήτα οι βαθύτερες απόψεις των συντρόφων σας φίλοι του συνασπισμού και τις ανεχθήκατε εγκληματικά μέχρι να φύγουν από μόνοι τους, άλλοι από φυσικό θάνατο και άλλοι με εθελοντική δική τους αποχώρηση, αντί να τους διώξετε εσείς από τους κόλπους σας, σαπίζοντας μαζί τους ανίκανοι να σηκώσετε ανάστημα πολιτικό και κοινωνικό, με τους πολίτες να σας απομονώνουν όλους μαζί με αυτούς δίπλα σας, και τιμωρώντας σας φανερά και ρητά οι ψηφοφόροι σας, στέλνοντάς σας έξω από την βουλή για μια τετραετία. Επειδή δεν είχατε το κουράγιο να του διώξετε με κανονικές δημοκρατικές διαδικασίες ψηφοφορίας. Βάλατε τις παρέες σας και τις γνωριμίες σας πάνω από τους πολίτες και τον αγώνα τους, ανάξιοι να κατανοήσετε τι είναι στοιχειωδώς η ηγεσία στην πολιτική. Τι είναι ευθύνη απέναντι στους συμπολίτες σας και στην ιστορία. Γιαυτό σαπίσατε εκεί μέσα. Ακριβώς γιαυτό. Πάλι καλά που έγινε η διεύρυνση με τις συνιστώσες που σας έσωσαν και σας έδωσαν μια ανάσα ζωής, πού κι αυτή δεν μπορείτε και δεν ξέρετε που να την οδηγήσετε.
•
Τους έφαγε η αναποφασιστικότητα. Αυτή είναι η λέξη ταυτότητα που τους χαρακτηρίζει πλήρως. Η αναβολή στο αύριο κι όλο σε αυτό. Το θέμα είναι να ακούτε τους πολίτες. Γιατί αυτό σας αναζωογονεί και σας ανανεώνει. Αυτή είναι η μόνη δημοκρατικότητα. Αλλιώς γίνεστε ένας νεκρός οργανισμός. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να πιστέψετε ότι μπορείτε να γίνετε κόμμα εξουσίας. Μόνο έτσι ακούτε τους πολίτες και όχι τους ψηφοφόρους σας, δηλαδή κανέναν στο τέλος, όπως με το σχέδιο Ανάν. Την ίδια γιατρειά και φάρματα με το κκε χρειάζεστε, όχι να αποφασίζετε εσείς για τα εθνικά, τα οικονομικά, τα συνδικαλιστικά αλλά οι πολίτες. Ποιόν ρώτησε η αντιδημοκρατικότατη, η ψυχοπροβληματική ομάδα επαναστατικής παράκρουσης που έφερε τους 200 στη νομική. Και εδώ πραξικοπηματάκι σύντροφοι κανονικά όπως τα μεγάλα κόμματα, όπως οι ανανεωτικοί του Συνασπισμού.
•
Τα κόμματα της Αριστεράς δεν είναι στόχος ζωής αλλά μέσον ζωής. Ένας μηχανισμός και μόνο, που σκοπό έχει να φέρει σε πέρας τον στόχο του. Και αυτό δεν γίνεται όταν δεν αλλάζουν, όταν δεν ανανεώνονται οι βουλευτές του κυρίως που είναι το δημόσιο πρόσωπο του κόμματος. Ξέρετε για ποιους μιλάω. Αυτούς που τόσο τα μέλη όσο και οι πολίτες, δεν εννοούν να τους βλέπουν για δεκαετίες στους ίδιους θώκους βουλευτές της Αριστεράς στη βουλή. Και αυτό στην Αριστερά είναι έξω από τις αρχές και τις διακηρύξεις της, είναι το λιγότερο ανεπίτρεπτο. Το ίδιο και στο κκε βέβαια. Ο μηχανισμός όταν δεν αλλάζει μεταμορφώνεται από μέσο σε στόχο. Και τότε όλα έχουν γίνει ένα μεγάλο πολιτικό ψέμα.
•
Οι επόμενοι μήνες είναι η τελευταία ευκαιρία για την Αριστερά να εμφανισθεί ενωμένη. Αλλιώς δεν έχουν ρόλο ύπαρξης. Κανένα. Τελεία και παύλα. Ούτε καν να το συζητάτε αυτό, αλλιώς τελειώσατε. Γιατί οι εξελίξεις τρέχουν και είναι τρομακτικές και τρομοκρατικές για τον λαό μας. Κι αν δεν θέλει το κκε, θα συρθεί από τις ίδιες του τις δυνάμεις. Αν όχι, η αριστερά πρέπει να διαλυθεί ως άχρηστη. Ως αυτή που δεν μπόρεσε ποτέ να παίξει τον ιστορικό της ρόλο ούτε κατά προσέγγιση και άρα δεν χρειάζεται καθόλου. Αντίθετα κάνει κακό μέγιστο η ύπαρξή της, αφού επιβιώνει ανεξήγητα, ιδιαίτερα περιέργως και ύποπτα, ένα παράδειγμα που αντί να ενθαρρύνει αποθαρρύνει με την ύπαρξή της την ανθρώπινη ψυχή.
Οι εργαζόμενοι ας επιλέξουν ή ας δημιουργήσουν άλλα κόμματα. Έχουν κι αυτοί την ευθύνη τους. Όχι όμως τα ήδη επαναληπτικά αποτυχημένα.
* επόμενη ανάρτηση, μετά τις εκλογές.
•
Όταν μια χώρα σαπίζει παραδομένη στα αδιέξοδά της που δεν μπορεί να υπερβεί και βυθίζεται αδιάκοπα μέσα τους, αυτό σημαίνει ότι η αριστερά της έχει σαπίσει μαζί με αυτό που δεν μπόρεσε να ανατρέψει. Γιατί ότι δεν γίνεται στην ώρα του, σαπίζει από την αργοπορία και την αναμονή σαν τον καρπό των δένδρων. Αυτό μας μαθαίνει η φύση. Και δικαιολογίες εδώ δεν υπάρχουν.
•
Η υπάρχουσα Αριστερά τέλος. Θα την αλλάξουμε θέλει δεν θέλει. Κι αυτήν και τα γκρουπούσκουλά της. Γιατί κάθε Αριστερά είναι πάντα πιο κάτω από την πατρίδα της. Αυτός είναι ο αυτονόητος κανόνας. Και αυτή η πατρίδα διαλύθηκε και πουλιέται σήμερα στους μαυραγορίτες για ένα τενεκέ λάδι. Εμείς την θεωρούμε συνυπεύθυνη γιαυτό που γίνεται, όχι βέβαια γιατί συμμετείχε στις κλεψιές και τις ρεμούλες, αλλά γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να ενωθεί και να σηκώσει το ανάστημά της αποτελεσματικά και επί της ουσίας, στους ντόπιους και ξένους λωποδύτες. Αποδείχθηκε κατώτατη των περιστάσεων και των αναγκών της ελληνικής κοινωνίας. Ένας πολιτικός νάνος, που διέλυσε ψυχικά και συναισθηματικά τους αριστερούς πολίτες και ψηφοφόρους απογοητεύοντάς τους πλήρως. Θα την κάνουμε ένα κακό όνειρο που πέρασε. Αυτό της αξίζει. Και ας το καταλάβουν όλες οι απόψεις και οι ομάδες της, αλλιώς θα διαλυθούν αναπάντεχα από την ζωή και τους πολίτες μέσα στην ευκαιρία της κρίσης, ως άχρηστες και αναποτελεσματικές, ως πλήρως ανάξιες να παρέμβουν ενωτικά και διεξοδικά στο μεγάλο φαγοπότι πασόκ, ΝΔ και ξένων αρπαχτικών. Αν χάσουμε τον τόπο μας, θα συντριβούν κυριολεκτικά. Θα γίνουν όλοι κακιά ανάμνηση της ιστορίας, που θα τους διαβάζουν με απαξία οι επόμενες γενιές αν δεν διαλυθούμε. Ένα αποτυχημένο ελληνικό αριστερό πείραμα που έκλεισε ελεεινά τον κύκλο του. Η κρίση που ξέσπασε δεν είναι μόνο για τους δύο μονομάχους όπως πιστεύεται, είναι και για την αριστερά και κυρίως για αυτήν, όσο δεν φαντάζεται. Παίζει όπως όλοι αυτές τις στιγμές το τελευταίο της χαρτί. Η υπομονή μας εξαντλήθηκε και καλώς, και την ανεχόμαστε μόνο και μόνο για την δικαιοσύνη, την ισότητα και την δημοκρατική της υπόσχεση που κουβαλάει στις ιδέες της. Έστω και θεωρητικά. Γιατί αλλιώς θα αποδεχτούμε ηττημένοι, την βαρβαρότητα του καπιταλισμού και των τοκογλύφων του, το πούλημα των νησιών μας και της χώρας μας. Πάμε τώρα στην κριτική της.
•
Ένα πελώριο ερώτημα απλώνεται πάνω από την ελλάδα και βασανίζει επίμονα την σκέψη των πολιτών της. Ένα ώριμο ερώτημα που βρίσκεται διαρκώς στα χείλη της κοινωνίας τα τελευταία 10 χρόνια τουλάχιστον. Τόσο απαιτητικό και υπερώριμο μάλιστα είναι αυτό το ερώτημα, που το αντιλήφθηκαν από μόνοι τους και το θέτουν επανειλημμένα στους προβληματισμούς τους και τα δημόσια διεθνή κείμενά τους, οι ξένοι επιστήμονες και αναλυτές όλων των αποχρώσεων με απορία κι αυτοί. Τι γίνεται με την αριστερά στην Ελλάδα; Γιατί είναι τόσο αναποτελεσματική. Γιατί δεν την εμπιστεύεται ο ελληνικός λαός.
•
Αλλά το ερώτημα δεν το παραλαμβάνουν έντρομοι οι παραλήπτες του, και κάνουν πως δεν το ακούν σαν αστοί πολιτικάντηδες, ενώ αυτό ηχεί εκκωφαντικά σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας και σπάει τα τύμπανα. Αυτή όμως η σιωπή είναι αποκαλυπτική, γιατί δηλώνει τις ενοχές και φανερώνει τον πανικό, επειδή ζυγώνει η ώρα της αλήθειας για όλους μας. Γιατί και μόνο που τέθηκε το ερώτημα, κάνει ολική κριτική χωρίς να ανοίξει άλλο το στόμα του. Μόνο με την διατύπωσή του.
•
Μεγαλύτερη ευκαιρία δεν έτυχε ποτέ σε άλλη χώρα για την αριστερά της. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας.! Αυτό λένε όλοι μέσα κι έξω από την χώρα με ένα στόμα. Γιαυτό έχουν μείνει κατάπληκτοι και δεν μπορούν να καταλάβουν. Με τέτοιες συνθήκες, με τέτοια κατάντια της ΝΔ και του πασόκ, διερωτώνται όλοι πως και δεν της έδωσαν την πολιτική εξουσία οι ψηφοφόροι. Ή το λιγότερο να αυξήσει θεαματικά τα ποσοστά της σε πρώτο ή δεύτερο κόμμα. Αμ δε. Μια μονάδα πήρε όλη κι όλη από τους τρελαμένους έλληνες πολίτες και κινδυνεύει να την ξαναχάσει. Τέτοια ανικανότητα, τέτοια ανημποριά, τέτοια αποτυχία μόνο στα ανέκδοτα βρίσκεις.
•
Ας αρχίσουμε με το κκε. Γιατί δεν απαντάει λοιπόν το ερώτημα, τι είναι αυτό που κρύβει, τι δεν μας λέει δεκαετίες τώρα, τι δεν θέλει να μάθουμε. Τι έχει καταγράψει αμείλικτα ο χρόνος επάνω του και το αποσιωπά. Τι δεν περνάει από το μυαλό μας ως απίστευτο για το κκε; Μήπως έχουν συμβεί πράγματα φοβερά και τρομερά τόσα χρόνια μέσα στην ζεστασιά της μεταπολιτευτικής εξουσίας και εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι; Μπας και έχει επέλθει καμιά μετάλλαξη ή πολλές και έχουν αλλάξει το σκηνικό στην εκπροσώπηση των εργαζομένων εκεί μέσα στη βουλή; Στην καθημερινή μαλθακότητα της πολυτέλειάς και των προνομίων που οργιάζουν εκεί μέσα; Εμείς τι πρέπει να υποθέσουμε τίμια και δίκαια απέναντί τους, για να καταλάβουμε από πού πηγάζει αυτή η ακατανόητη ανημποριά. Τι ακριβώς συμβαίνει, τώρα που αρχίζουμε και ψυλλιαζόμαστε; Τι γίνεται στην ηγετική ομάδα του κκε;
•
Συνήθως λέει μονότονα ένα ψέμα, που το επαναλαμβάνει κάθε φορά ολόιδιο να ξεφύγει από την δύσκολη θέση, αλλά δεν πείθει. Αυτό το γνωστό, όταν το ρωτάνε γιατί δεν αυξάνουν τα ποσοστά του, όταν ΝΔ και πασόκ έχουν χάσει πάνω από 15 μονάδες το καθένα. Τι γίνεται; που τυραννιούνται αυτοί οι ψήφοι σύντροφοι; που βολοδέρνουν απελπισμένοι και άστεγοι τόσο καιρό; που περιπλανώνται ταλαιπωρημένοι και δεν πάνε στο κκε; Απαντάει λοιπόν δελφικά σαν Πυθία: Ο λαός αποφασίζει. Και μπορεί να εννοεί και φταίει, σαν χρησμός που είναι. Σώπα βρε τιμημένο κκε, αυτό το ξέρουμε. Γιατί αποφασίζει έτσι, ρωτάμε. Τι φοβάται, τι δεν εμπιστεύεται σε σας, είναι το ερώτημα. Τι έχει πιάσει τον ένστικτό του και λακάει από σας. Γιατί τον προγκάτε. Τι λένε οι νέοι πολίτες που δεν χάφτουν την παλιά προπαγάνδα της δεξιάς, αλλά δεν το πλησιάζουν. Τι διάολο συμβαίνει; φοβάστε μην γίνει τίποτα και σπάσει η ισορροπία, η ησυχία σας δηλαδή, και επανάσταση και βόλεμα; Και δεν ξεχνώ καθόλου την αλλοτρίωση του κόσμου όλο για αυτήν γράφω, αλλά ένα μικρό κομμάτι βρε αδερφέ από τους νέους ψηφοφόρους, δεν έπρεπε ναρθεί σε σας;
•
Το κκε δείχνει να μην θέλει την εξουσία!! Μόνο για αυτήν δε μιλάει ποτέ αν προσέξατε. Και μας είχε διαφύγει. Σε κάθε του βήμα αυτό μας παροτρύνει να καταλάβουμε. Στην πιθανότητα της εξουσίας το πιάνει τρόμος. Γιαυτό και εφευρίσκει διαρκώς περίτεχνους τρόπους, να σαμποτάρει τον εαυτό του!! Κάνει ότι μπορεί να απαξιώνεται στην συνείδηση του ελληνικού λαού ως κόμμα εξουσίας!! Κάνει ακατανόητες απεργίες εκ των προτέρων ατελέσφορες, αφού ξέρει ότι κάποιες από αυτές, είναι σύγκρουση με το μεγαλύτερο διεθνές κεφάλαιο, κουράζοντας απλώς τα συντεταγμένα μέλη του και αναγκάζοντας τους υπόλοιπους εργάτες να το σιχτιρίζουν. Συγκρούσεις που δεν πετυχαίνουν ποτέ με μικροσωματεία, αυτοί είναι κλασσικοί Μαρξικοί κανόνες, παρά μόνο με την κατάκτηση της πολιτικής ηγεσίας του τόπου και την διακυβέρνησής του από άλλες νέες πολιτικές.
•
Θυμηθείτε προχθές ακόμη, μεσούντος δηλαδή του πρώτου μνημονίου του 2010, όταν απαιτούσε από την κυβέρνηση Παπανδρέου να μονιμοποιήσει όλους τους σταζιέρους, και να επαναπροσλάβει όλους τους απολυμένους. Αυτό υπογράφει αυτά που έλεγα πιο πάνω. Το βλέπαμε όλοι, απλά κάπως πρέπει να γίνει η αρχή. Να μπει στη διερεύνησή μας, στην υποψία μας, στο στόχαστρό μας. Κάνει διαρκώς αυτοκτονικές κινήσεις. Ακατανόητες. Όσο απαξιώνονται τα δυο μεγάλα κόμματα με τα εγκλήματά τους εις βάρος του ελληνικού λαού, τόσο κι αυτό σπεύδει να απαξιώσει τον εαυτό του, να προλάβει να αποφύγει μήπως το επιλέξουν σαν εναλλακτική λύση.
•
Έφερνε σε σύγκρουση δηλαδή, το δίκιο με το άδικο. Τους νόμους με την παράκαμψή τους. Δεν το έβλεπε; Τον μόχθο των επιτυχόντων του ΑΣΕΠ, με τους φεγγίτες και τις πελατειακές σχέσεις, με την λογική του κονέ, του ρουσφετιού και της λαμογιάς. Επίτηδες το έκανε; Κι ένας ηλίθιος θα καταλάβαινε ότι εδώ κάτι συμβαίνει, κάπου στοχεύει όλη αυτή η καραμπινάτη αδικία. Συγχρόνως μαζί με αυτά απαξίωσε και κατακουρέλιασε το περίφημο σύνθημά του, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, που τα τελευταία χρόνια είχε επιφέρει μια πλήρη σύγχυση στους εργαζόμενους, όταν δειλά δειλά άρχισαν να αναρωτιόνται μεταξύ τους για το δίκιο ποιού εργάτη επί τέλους μιλάνε, των τριών, των τεσσάρων των πέντε, των έξι χιλιάδων ευρώ το μήνα ή των 700, 1000 ή δυό χιλιάδων. Είχαν κατάμπερδευτεί. Των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, στην ΕΡΤ, στη βουλή; Όλοι θέλαν πιο δίκιο για τον εαυτό τους και το κκε δεν χαλούσε χατίρια.
•
Έτσι με αυτή την λογική και τακτική, ναρκοθέτησε τον δρόμο του προς την εξουσία, απαξιώνοντας με κάθε τρόπο τον εαυτό του. Θα το παίζει εκ του ασφαλούς αντιπολίτευση. Μόνιμα. Για πάντα. Αυτό τον ρόλο επέλεξε, τον πιο σίγουρο, τον πιο σταθερό. Βρέξει χιονίσει το μεροκάματο πέφτει. Όπως λέμε μόνιμος στο δημόσιο. Να μην σε κουνάει κανείς. Και φυσικά τρόμαζε τους πολίτες, όταν επίτηδες απαιτούσε νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και τους τρέλαινε. Πράσινη κάρτα σε όλους και πολιτικό άσυλο σε όσους το ζητούσαν. Άκουσον, άκουσον! Αυτά τα λένε μόνο όσοι δεν σκοπεύουν να ηγηθούν ενός λαού. Όσοι βολεύονται να παληκαρίζουν εκτός μάχης. Όταν ορδές και ανεξέλεγκτα πλήθη εισέβαλαν στην χώρα από παντού, φανερά πλέον και με το φως του ήλιου, με κυβερνήσεις ανδρεικέλων που δεν τόλμησαν ποτέ στην ύπαρξή τους να πουν ένα όχι στους ευρωπαίους και στο Δουβλίνο 2. Τι περίμεναν δηλαδή να τους χειροκροτήσουν οι πολίτες; ή να τους ψηφίσει ο Ελληνικός λαός; Και ένα μικρό παιδί θα καταλάβαινε την αποστροφή του κόσμου στα καμώματα τους.
•
Και μπορεί η εργατική τάξη να διαφθειρόταν με γοργούς ρυθμούς από το πασόκ όταν ανέλαβε την εξουσία, όμως το κκε με την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών που ζητούσε, επιδείνωσε την κατάσταση, την απέλπισε στο έπακρο και την έσπρωξε χωρίς αντιστάσεις και αξίες πλέον προς την διαφθορά, χωρίς τις τελευταίες αναστολές, μη αφήνοντας καμιά ανάσα και καμιά ελπίδα στην εγχώρια εργατική τάξη. Όποιος φάει τον άλλο στις δουλειές και στην επιβίωση. Πλήρης απουσία ευθύνης, κόμμα διαμαρτυρίας και όχι εξουσίας.
•
Αντίθετα εξέθρεψαν και δημιούργησαν δυο κόμματα φασιστών που βρήκαν χαραμάδα και τρύπωσαν στη βουλή και στον δήμο της Αθήνας, με την ακραία στάση και της υπόλοιπης Αριστεράς σε αυτό το θέμα. Ακόμα και οι δικοί τους εργαζόμενοι και μέλη τους αντέδρασαν μπρος στα στίφη των φουκαράδων. Και αυτό δεν το λένε. Εξ άλλου το μόνο που ζήτησαν λίγες αριστερές φωνές που είχαν το κουράγια να μιλήσουν γιαυτό που μιλούσε όλος ο κόσμος, όπως του Λαφαζάνη, ήταν οι πάρα πολλοί, η μεγάλη ποσότητα και μόνο. Και δεν χρειαζόταν περισσότερο πιστεύω. Θα ήταν όμως ένα δυνατό σινιάλο τόσο στα αδερφά ή ομοειδή κόμματα, όσο και στις ηγεσίες των άλλων χωρών. Και αυτό νομίζω θα ήταν αρκετό, αν είχε γίνει επίσημα από τις ηγεσίες της Αριστεράς, να μετριάσει τα κύματα και την συχνότητά τους. Γιατί τέλος πάντων δεν μπορούσαμε βέβαια να πετάξουμε τους ανθρώπους στην θάλασσα.
•
Η εργατική τάξη, τρομάζει το κκε. Αλλά δεν φαίνεται. Δεν το λέει. Αντίθετα κάνει τον προστάτη της. Γιατί την γνωρίζει καλά. Γνωρίζει τι τερατώδεις νοοτροπίες έχει δημιουργήσει και πόσο την έχει κακομάθει χωρίς συλλογικούς κανόνες στις αυξήσεις. Να διεκδικεί με κάθε μέσον θεμιτό ή αθέμιτο, δίκιο ή άδικο όχι μόνο απέναντι ενός ξευτιλισμένου και πελατειακού κράτους, που μοίραζε προνόμια και προσλήψεις για να σπέρνει την διχόνοια, την αναξιοκρατία, για να κρατά διαιρεμένη και δεμένη την εργατική τάξη με τα μικροσυμφέροντα της κάθε ομαδούλας, αλλά εις βάρος του συνόλου των εργαζομένων πάντα, που πλήρωναν τα μπόνους και τα χρηματικά ρουσφέτια. Γιατί συντεχνία σημαίνει συμμορία. Σημαίνει αλητεία πραγματική. Όποιος δεν μπόρεσε να το καταλάβει αυτό, ας μην ασχολείται καθόλου με τα κοινά. Και όπου συντεχνία και εκβιασμός, η Αριστερά πρώτη. Από φίλος λοιπόν στην αντιπολίτευση, θα αναγκαστεί να γίνει εχθρός στην εξουσία. Και αυτό είναι ο εφιάλτης του.
•
Γιαυτό διακινεί μια αδιαλλαξία που στοχεύει διπλά. Το ένα της πόδι απευθύνεται στον Σύριζα με σκοπό να μην επιτευχθεί η ενότητα της πολυδιασπασμένης Αριστεράς και βρεθούν ξαφνικά μαζί στην εξουσία, με επιχείρημα μοναδικό στο στόμα των μελών του στα κανάλια, το Μάστριχ και τη Λισαβόνα. Κρύβοντας φτηνιάρικα και ανεπίτρεπτα στα μέλη του, ότι οι περισσότερες συνιστώσες του Σύριζα συμφωνούν με το κκε και έχουν καταδικάσει κάθετα από χρόνια τις συνθήκες αυτές, και μόνο η ομάδα των εκσυγχρονιστών πιστεύει ακόμα σε αυτή την μετεμψύχωση της σωτηρίας, μέχρι να διαλυθεί από μόνη της η Ευρώπη, δηλαδή η ομάδα Παπαγιαννάκη-Κύρκου-Κουβέλη-Δαμανάκη-Μπίστηδων και λοιπόν προθύμων, που υποστηρίζει ακόμα αυτές τις δύο συνθήκες. Και κυρίως αποσιωπά στα μέλη της, ότι αυτό σταμάτησε όταν άλλαξε ο Κωνσταντόπουλος και ανέλαβε ο Αλαβάνος. Δηλαδή αυτή η δικαιολογία του κκε για την αντιθετική στάση του στην ενότητα, αφορά πλέον για πριν από έξι χρόνια μια μειοψηφία στον Συνασπισμό με λιγότερο από 10% που αποχώρησε μάλιστα υπό τον Κουβέλη πρόσφατα γιατί δεν τους σήκωνε το κλίμα εκεί μέσα.
•
Το άλλο πόδι της αδιαλλαξίας είναι η ακρότητα, που στρέφεται εναντίον του ίδιου του κκε για να απομακρύνει τον εαυτό του από την εξουσία της χώρας, οι καταδικασμένες εκ των προτέρων απεργίες που υποκινεί και διενεργεί, η χωρίς όρους και όρια υποστήριξη αμέτρητων συντεχνιών, που δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα και δεν οδηγεί απολύτως πουθενά, παρά στο μόνιμο καθημερινό μπάχαλο της Αθήνας. Μια πρωτεύουσα εφιάλτης. Έχουμε τρελαθεί στις απεργίες. Χώρια οι γενικές. Δεν προλαβαίνουμε να τις μετράμε. Κανονικά σε όποια άλλη χώρα του πλανήτη συνέβαινε αυτό, θα έπρεπε να είχε αλλάξει συθέμελα το σύστημα. Ή τουλάχιστον να είχε αλλάξει το σύστημα του δικομματισμού. Αυτό μας παρατηρούν με απορία οι ξένοι. Εδώ τίποτα, άχρηστες πηγαίνουν όλες. Χρόνια αυτή η ατελέσφορη κατάσταση. Χαράμι πάνε. Όλο στους δρόμους είμαστε, αλλά πρόοδο δεν βλέπουμε καμιά. Πρέπει να τα εξηγήσετε όλα αυτά. Όχι στον κόσμο, αλλά στον εαυτό σας προηγουμένως. Που πάμε να αναρωτηθείτε. Που οδηγούμε αυτό το λαό. Στο καταφάγωμα του ενός του άλλου; Στην πλήρη αλητοποίησή του; Η αδιαλλαξία λοιπόν, κρύβει από πίσω την άρνησή του να αναλάβει την εξουσία. Κρύβει την άρνησή του να δεχθεί την ενότητα της Αριστεράς που οδηγεί στην πολιτική εξουσία.
•
Αλλά εδώ συγχρόνως με τα τραγικά, συμβαίνουν και ευτράπελα. Βάζει κανείς τα γέλια, μέσα στη μαυρίλα και τη καταχνιά του. Πρόκειται για το πιο ανήκουστο που ακούστηκε ποτέ. Ένα πολιτικό παράδοξο που δεν έχει απάντηση. Ένα ακατανόητο που αχρηστεύει τον ορθολογισμό του ανθρώπου. Υποστηρίζει όλες τις συντεχνίες με μανία και αυτές δεν το ψηφίζουν!! Ούτε σε ένα ελάχιστο ποσοστό των μελών του. Ούτε μια ελεημοσύνη, για το ευχαριστώ. Πως το εξηγείτε εσείς αυτό; Τι μυστήρια κρύβουν οι ταξικοί αγώνες στην ελλάδα; Άβυσσος η ψυχή των συντεχνιτών. Πιθανόν να ξέρουν ότι δεν αξίζουν την υποστήριξη και την συμπαράσταση σας. Γιατί αυτός που έχει άδικο το ξέρει καλά μέσα του και γιαυτό θεατρινίζει και φωνασκεί τη συμφορά του προς τα έξω. Γιαυτό και τραμπουκίζει σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί του. Θα περίμενε κανείς, με τα εκλογικά ειωθότα που επικρατούν, μια υποστήριξη από αυτούς που πούλησε την ψήφο του. Την ΝΔ και το πασόκ. Όχι όμως από το κκε και την Αριστερά. Αυτό φοβίζει τις συντεχνίες. Σκέφτονται ιστορίες συνωμοσίας. Αφού με υποστηρίζουν οι κομουνιστές και εγώ ξέρω τι έχω κάνει, κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Έτσι σκέφτονται οι φαρμακοποιοί, οι γιατροί, οι φορτηγατζήδες και πάει ατέλειωτα λέγοντας. Γιαυτό δεν τους δίνουν ψήφο. Όλοι αυτοί που καταδυναστεύουν τη ζωή των ανθρώπων, που κατακλέβουν καθημερινά φανερά και ξεδιάντροπα τους συμπολίτες τους, που ξέρουμε όλοι ότι αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία και όχι την εξαίρεση των συμμοριών αυτών όπως ισχυρίζονται, που κατεβαίνουν στους δρόμους να τρομοκρατήσουν εμάς τους υπόλοιπους κυρίως και λιγότερο την κυβέρνηση, έχουν την συμπαράσταση του κκε και της Αριστεράς!! Εξηγείστε το και σε μας. Γιατί; Μας αδικούν κατάφωρα και μας κλέβουν καθημερινά το ίδιο ακριβώς και εξ ίσου με την κυβέρνηση και το κράτος. Ε, αυτή την Αριστερά του αδίκου δεν θέλω να την ξέρω. Ελάτε να φτιάξουμε μια άλλη Αριστερά που δεν θα καλοπιάνει τους κλέφτες και δεν θα την ψηφίζουν και από πάνω. Αυτή η Αριστερά τέλειωσε ήδη και δεν το ξέρετε.
•
Επί πλέον πίσω από την αδιαλλαξία του κρύβει και την ανικανότητά του. Έτσι γίνεται συνήθως και στην καθημερινή ζωή. Κάποιος φωνάζει γιατί δεν μπορεί να τα καταφέρει. Γιαυτό δεν συνεργάζεται, γιατί φοβάται μη φανεί η γύμνια του. Εκεί μέσα είναι μια δράκα ανικάνων που έχουν καταλάβει την εξουσία του κόμματος πραξικοπηματικά όπως συνήθως, με απόλυτα χειραγωγημένες δηλαδή δημοκρατικές διαδικασίες, αυτή είναι η ιστορία του κκε, και δεν μπορούν ούτε να μιλήσουν. Έχουν καταστρέψει την μητρική τους γλώσσα. Τέσσερεις λέξεις χρησιμοποιούν όλες κι όλες. Εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο καπιταλισμός είναι σε κρίση, πλουτοκρατία, δικαιώματα των εργαζομένων. Δεν έχει πλούτο η σκέψη τους. Μου το λένε με παράπονο δεκάδες εκατοντάδες άνθρωποι, αριστεροί και μη. Το θεωρούν κρίμα. Όλοι οι τετραπέρατοι και οι φωστήρες, εκεί έχουν μαζευτεί. Κρύβονται πίσω από μεγάλα λόγια, να κρατήσουν μακριά την ενότητα της Αριστεράς, για να νέμονται την ιστορία της και φυσικά την εξουσία και τα οφέλη αυτής. Πίσω από την μεγαλοστομία, πίσω από την αδιαλλαξία συνεργασίας, κρύβεται μια απλή ιστορία εξουσιομανίας και συμφερόντων και τίποτα άλλο. Ένα απλό σενάριο πολιτικής ταινίας στον κινηματογράφο. Όταν θα σκάσει κι αυτή η βόμβα θα το δούμε. Η ανεπάρκειά τους είναι εκκωφαντική, φαίνεται μακριά από το πέλαγος.
•
Τέλος διακατέχεται από μια υπεροψία απέναντι στην υπόλοιπη Αριστερά, αταίριαστη για κομουνιστικό κόμμα, και μια αλαζονεία ως η ηγέτιδα δύναμη σε αυτό τον πολιτικό χώρο, αλαζονεία που έφτασε σε σημεία παροξυσμού στην Πλατεία συντάγματος απέναντι στον εξεγερμένο λαό, για τον οποίο μιλούσε επανειλημμένα με καταφρόνια τουλάχιστον, να το πω ευγενικά, η Παπαρήγα, και εμφανώς τσαντισμένη, που οι αγανακτισμένοι δεν δέχτηκαν να τους καπελώσουν, όπως επεχείρησαν τις πρώτες μέρες και δεν τους επέτρεψαν να συμμετέχουν με τα πανό τους ως ΠΑΜΕ. Πιθανόν να φοβήθηκαν μη γίνει καμιά επανάσταση κι αλόμονό τους.
•
Και εδώ θέλω να κάνω μια μικρή παρένθεση για την πλατεία, σπουδαιότατη ωστόσο, περί δημοκρατισμού, που δεν κατάλαβαν ποτέ. Δημοκρατία σημαίνει πλειοψηφία και όχι δίκιο. Γιατί το δίκιο είναι δυσδιάκριτο όχι πάντα, αλλά κάποιες φορές. Και τότε αρχίζουν τα παιχνίδια, οι ερμηνείες, τα επιχειρήματα, οι αγορεύσεις, οι σοφισμοί. Ενώ η πλειοψηφία έστω και με μια ψήφο είναι σαφής. Αυτό να το χωνέψουν και αυτοί και όλοι. Και εδώ και διεθνώς. Το δίκιο έρχεται από μόνο του όταν λειτουργεί η πλειοψηφία του λαού. Όταν δεν λειτουργεί δεν υπάρχει δίκιο. Απλούστατο. Είναι το φυσικό επακόλουθο της πλειοψηφίας. Όσοι πιστεύουν ότι δημοκρατία είναι το δίκιο αλλού ξημερώθηκαν. Σε αποτυχημένα και επικίνδυνα μοντέλα όπως ο καπιταλισμός και ο υπαρκτός σοσιαλισμός με τις παραφυάδες τους. Γιαυτό οι κομουνιστές φοβούνται τα δημοψηφίσματα όπως ακριβώς τα τρέμουν οι καπιταλιστές σήμερα και από πάντα στο παρελθόν. Σας διέφυγε νομίζω. Όσοι είστε διαβαστεροί και μελετάτε τον κόσμο πάντως θα το γνωρίζετε. Γιατί το θέμα είναι ποιος άλλος θα το κρίνει το δίκαιο αν όχι η πλειοψηφία. Που θεωρούν ότι το δίκαιο είναι μια υπόθεση σοφών. Που θα το κρίνουν αυτοί με άλλα λόγια. Με δικούς τους φυτευτούς και πάλι ανθρώπους. Ειδικούς λέει, πανεπιστημιακούς, το συμβούλιο της επικρατείας. Κουραφέξαλα! Στημένα παιχνίδια. Όπως γίνεται καθημερινά και ασταμάτητα. Παγκόσμια αμφισβητούνται δημοκρατικές κυβερνήσεις πλειοψηφίας από τα οικονομικά συμφέροντα. Γιατί όταν δεν μας αρέσει ένα αποτέλεσμα, το συκοφαντούμε, λέμε ότι είναι άδικο. Έτσι γίνεται. Όταν είναι δίκαιο το αποτέλεσμα, δεν είναι αποτέλεσμα σίγουρης πλειοψηφίας, κοτσάρουμε. Από αυτή τη ζυγαριά δεν γλύτωσε κανείς διεθνώς. Γιατί η εξουσία είναι αχόρταγη και τα βάζει με το αποτέλεσμα όταν δεν της δίνουν το χρίσμα. Εμένα που γράφω, με έμαθε η δημοκρατία των Αθηναίων, να μην αναγνωρίζω κανένα δίκιο, παρά μόνο αυτό της πλειοψηφίας. Ακόμα κι αν κάποτε, πολύ πολύ σπάνια μέσα στις χιλιετίες, πέσει έξω και κάνει λάθος, αυτό είναι και πάλι το προτιμότερο από όλα. Γιατί οι άλλες εκδοχές, κάνουν μόνιμα και συστηματικά συνειδητά λάθη. Βλέπετε την πολιτική μας κατάντια. Στο φινάλε και ο λαός δικαιούται να κάνει λάθος, όπως εσείς κάνετε συστηματικά. Δείτε πίσω την ιστορία σας που τώρα τρέχετε εργολαβικά και καθυστερημένα 60 χρόνια μετά, να προλάβετε τις αποκαταστάσεις των αγωνιστών, να μπαλώσετε τα αμπάλωτα. Όπως κάνουν μόνιμα και σκόπιμα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις που μας έφτασαν εδώ που αγκομαχάμε και βελάζουμε.
•
Λέτε δηλαδή ότι πρέπει να διαλυθεί το κκε; όχι, όχι δεν λέω αυτό, λέω κάτι πιο δύσκολο, πιο χειρότερο. Λέω ότι πρέπει να διατηρηθεί, αλλά η νεολαία του πρέπει να το σκάψει κυριολεκτικά, γιατί οι παλιοί δεν μπορούν, να το ξεθεμελιώσει και να το ξαναχτίσει με νέα λογική. Να έχει το αυτί της στο τι λέει και προτείνει ο λαός και οι πολίτες όλοι μάλιστα, όλων των απόψεων γιατί αλλιώς δεν μπορεί να είναι κόμμα εξουσίας. Και ακόμα να αποφασίζει μόνο με κάλπες τόσο εσωκομματικά όσο και εξωκομματικά, και να μην χειραγωγεί την θέληση των μελών του με πονηρές ανοιχτές τάχα διαδικασίες, όπου γνωρίζουν όλοι τι ψηφίζει ο δίπλα του. Να μην τολμάει να διαφωνήσει κανείς. Αλλά το θέμα είναι τεράστιο δεν μας φτάνουν οι σελίδες, εδώ έθεσα μόνο την ενότητα της Αριστεράς και την άρνηση του κκε για την συμμετοχή του στην πολιτική ηγεσία της χώρας.
Τέλος η συντρόφισσα Παπαρήγα είναι στην ηγεσία του κόμματος είκοσι χρόνια. Αυτό εσείς το λέτε κομουνισμό, δημοκρατία, σοσιαλισμό, πως διάολο το λέτε. Ισόβιοι ηγέτες πάλι; Με ισόβιους Μαήληδες και Γόντικες; Είσαστε καλά; Ζούμε σε άλλη εποχή. Δεν το καταλαβαίνετε; Τόσο πια αναντικατάστατη είναι η γραμματέας του κόμματος; Κανείς δεν το βλέπει αυτό μέσα και έξω από το κόμμα. Ούτε για αστείο. Δεν επικοινωνείτε καθόλου με τον κόσμο ή τον θεωρείται ηλίθιο. Μόνο δικτάτορες μένουν τόσα χρόνια. Ο Μπεν Άλι, ο Μουμπάρακ και οι λοιποί. Ήδη γίνεται μουλωχτή συζήτηση και στα μέλη σας ακόμα. Έχω δίκιο όταν λέω ότι συκοφαντείτε τον εαυτό σας. Ότι ναρκοθετείτε τον δρόμο σας προς την εξουσία.
Πάμε στο Συνασπισμό τώρα
Ο συνασπισμός είναι εκτροφείο καριεριστών. Ήταν από πάντα. Επίσης μεγάλη σχολή αποστασίας φημισμένη ευρωπαϊκά. Όλοι μιλούν για αυτήν στην Εσπερία. Πριν αιμοδοτηθεί και διευρυνθεί με τις δέκα συνιστώσες και γίνει Σύριζα, είχε προμηθεύσει το πασόκ με πλήθος στελέχη που έφευγαν το ένα μετά το άλλο με σειρά, για να αποφύγουν το φρακάρισμα στην είσοδο της Χαριλάου Τρικούπη. Τέτοιος συνωστισμός. Τόσοι πολλοί ήταν. Και δεν κρατιόντουσαν με τίποτα οι άτιμοι. Απίστευτες εποχές, βοούσε ο τόπος. Ο κόσμος δεν το πίστευε, δεν είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Είχε γυαλίσει το μάτι τους από την τις θέσεις που τους περίμεναν. Ευτυχώς που υπήρχε το αριστερό ρεύμα για παρηγοριά στους ψηφοφόρους του.
•
Ο συνασπισμός είχε από παλιά ένα μεγάλο πρόβλημα εσωτερικής δημοκρατίας, όσο κι αν έχετε ακούσει το αντίθετο από τους κονδυλοφόρους των ΜΜΕ. Όταν ακούτε τέτοια εσείς μικρό καλάθι. Τον έκανε δε στοιχειωδώς αντιλειτουργικό αφού διοικούσε μια μειοψηφία που τον κρατούσε καθηλωμένο σε μια αδράνεια, σε μια εμφανή πολιτική αρρώστια, που τον διέλυε. Τα θυμάστε. Δεν μπορούσε να απογαλακτιστεί από ένα πολύ πολύ κακό παρελθόν. Να απογαλακτιστεί από την ανανεωτική αριστερά όπως αυτοονομαζόταν, ενώ ήταν και για την κουτσή Μαρία στην ελληνική κοινωνία μια καθαρή δεξιά διανοουμενιζόντων, άντε να τις προσθέσουμε τον επιθετικό προσδιορισμό ανανεωτική δεξιά, για να μην πιαστούμε στα χέρια πάλι. Που κανείς δεν καταλάβαινε γιατί έκαναν τον αριστερό αυτοί οι άνθρωποι και τι δουλειά είχαν εκεί μέσα. Ποιος τους πίεσε. Αυτό πια ήταν ένα μυστήριο για όλη την ελληνική κοινωνία. Μήπως ήταν παιδιά Μπουραντάδων και νιώθαν ενοχές; Μήπως; Μήπως; Μήπως; Και τι δεν έβαζε ο νους μας. Φοβερή μόδα κι αυτή. Έτσι άρχισαν και νεοδημοκράτες να κάνουν τον αριστερό, η πεφωτισμένη δεξιά όσοι δεν ξεχνούν. Με αυτή τη δίψα για αριστεροσύνη στις μέρες μας πια, τώρα που μιλάμε, ο Γιώργος βγήκε ακόμα πιο προχωρημένος κι επαναλαμβάνει κάθε τόσο ότι είναι κυβέρνηση αντεξουσιαστών, με εαυτόν κάτι σαν τον Ντουρούτι και τον Ιωακείμ Χοάκιν. Τι τρέλα κι αυτή. Και αυτά όλα χωρίς την παραμικρή αμφιβολία πλέον από απόσταση χρόνου, όπου έφυγε και η τελευταία εναπομείνασα ομάδα υπό τον κύριο Φώτη Κουβέλη. Το τι κακό έκανε αυτή η κωμωδιαακή μειοψηφία εκεί μέσα δεν λέγεται. Τους διέλυσε κυριολεκτικά. Τους κατέστησε απολύτως μάλιστα αναξιόπιστους, ήταν τα καλαμπούρια και τα νούμερα της αριστεράς. Χρειάστηκαν αλλεπάλληλες προσπάθειες και αρκετός χρόνος να απαλλαγούν από αυτή τη πολιτική συμφορά και να σταθούν στα πόδια τους. Και αυτό επετεύχθη χάριν των προσπαθειών του Αριστερού ρεύματος και την επίμονη πίεση του εξωκοινοβουλευτικού χώρου, που ήλπιζε σε μια νέα αρχή από την πολιτική απομόνωσή του, μια επανασύνδεση με παλιούς συντρόφους. Το καταγράφω γιατί μπορώ με το λόγο του παρατηρητή που καιγόταν, ενώ αυτοί του αριστερού ρεύματος ακόμα δεν τα έχουν καταφέρει να μιλήσουν αυτοκριτικά για το παρελθόν τους δημόσια.
•
Αυτό έκανε ένα ανυπολόγιστο κακό στην ελληνική κοινωνία που έψαχνε ένα αποκούμπι, μια άλλη αρχή στην απελπισία πασόκ- ΝΔ, που την πήγε πολλά χρόνια πίσω χωρίς ελπίδα, αφού το κκε είχε στυλώσει τα πόδια σε μια συνεργασία μαζί του και δικαίως σε αυτό, με τέτοιες αντιδραστικές φυσιογνωμίες εκεί μέσα, χωρίς να συνυπολογίσουμε τα προηγούμενα χαμένα χρόνια με τον πασοκόπληκτο Κύρκο που κινούσε όλα αυτά τα νήματα από πίσω θεατά και αθέατα μαζί με τον μακαρίτη τον Παπαγιαννάκη. Διάλυση στην ρημαγμένη ελληνική κοινωνία και αριστερά. Αστείες καταστάσεις, χαμηλές και πάρα πολύ πίσω των απαιτήσεων της κοινωνίας, που τους έβλεπε ανήμπορη, χωρίς ένα φορέα έστω να ξεσπάσει. Να τρώγονται επί πολιτικής σκηνής σαν φιγούρες θεάτρου σκιών, ενώ με ανευθυνότητα να συντρώγουν στα ταβερνάκια σαν να μην έτρεχε τίποτα, αφού είχαν κάνει την πλάκα τους, τις πολιτικές κοντρίτσες τους και την επίδειξη δίκιου και καλλιτερότερου ομιληταρά στις γκομενίτσες τους. Μια ιστορία θλίψης, θλίψης, θλίψης, φρίκης, φρίκης, φρίκης, αγανάκτησης, αγανάκτησης, αγανάκτησης του έλληνα αριστερού πολίτη. Κακιά ανάμνηση και τίποτα άλλο δεν έμεινε. Λες και τους είχε βάλει κάποιος να κάνουν κακό εκεί μέσα. Τέτοια απίθανα σκεφτόμασταν καθώς παρακολουθούσαμε το δράμα στο παλκοσένικο της Αριστερής πολιτικής καθημερινότητας. Κατέστρεφε όλα τα επιχειρήματα και τα δίκια του κόσμου αυτή η πολιτική φάρα. Διέλυε κάθε ελπίδα στο άκουσμά της. Όλοι ανεξαιρέτως οι αρχηγοί και τα μεγαλοστελέχη των ανανεωτικών, δεν καταλάβαινες τι έλεγαν. Ρωτιόταν ο κόσμος μεταξύ του τι εννοούσε ο Κωνσταντόπουλος χθες, τι ήθελε να πει ο Κουβέλης ή η Μαρία παλιότερα. Γρίφος. Αλλά αυτό ήταν, δεν θέλαν να μιλήσουν καθαρά μπας και τους καταλάβει ο κόσμος. Κατάλαβε καθαρά ό λαός όταν άλλοι φύγαν και άλλοι ξεκουμπίστηκαν.
•
Ευτυχώς βρισκόμαστε μακριά πιστεύω από αυτόν τον μεταπολιτευτικό εφιάλτη της ανικανότητας της υπόλοιπης Αριστεράς. Και αυτό χάρη στους καριερίστες που έφυγαν μόνοι τους, αφού το αριστερό ρεύμα ήταν ανίκανο να κάνει την σύγκρουση. Είναι για γέλια πιο πολύ από ότι για κλάματα. Αναρωτιέστε μετά, γιατί με τριάντα χρόνια αποστήματα τύπου Συνασπισμού η ελληνική κοινωνία κατάντησε εκεί που κατάντησε; Μην.
•
Αλλά τα πράγματα ήταν σοβαρότερα στα παρασκήνια.
Η ανανεωτική πτέρυγα του συνασπισμού, είναι αυτή που για πάνω από είκοσι χρόνια, προσπάθησε να εξουδετερώσει την έννοια της προδοσίας, να την εξορίσει από την γλώσσα, κυριολεκτικά να ξεριζώσει τη λέξη από τα χιλιόχρονα σπλάχνα της, να στρεβλώσει και να παρανοήσει τις έννοιές της, και να την παρουσιάσει ακούστε! ως άλλη άποψη και μόνο, παίζοντας με τα νεύρα των πολιτών. Δεν υπάρχει προδοσία έλεγαν, παρά άλλη άποψη, μόνο και μόνο επειδή αυτοί ήθελαν να μηδίσουν, να πάνε σε άλλα απέναντι στρατόπεδα και να μην τους λένε προδότες. Τι εφευρίσκει ο νους του χαλασμένου ανθρώπου, όταν θέλει να προδώσει τις ιδέες του και την ιστορία του! Όταν τους έχουν τάξει οι Πέρσες προνόμια στην αυλή τους.
•
Γιαυτούς η προδοσία ήταν ελευθερία! Έτσι την φαντάζονταν και την εννοούσαν. Φτυστό δηλαδή το πιο εγωιστικό μοντέλο, το πιο φιλοτομαριστικό στυλ του χειρότερου ιστορικά νεοφιλελευθερισμού που γνωρίσαμε. Είναι αυτή η προδοσία του ανθρώπου και της γης, που λέμε ελεύθερη αγορά, που προπαγάνδισε και πέτυχε εν πολλοίς ο μονεταρισμός. Μια ελευθερία ασυδοσίας πλήρους. Αυτή που ψήφιζε ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν, χωρίς καν αυτή η αλητεία να κάνει εσωτερικό δημοψήφισμα, με μεθοδεύσεις που δεν ρωτήθηκαν οι αγωνιστές και τα μέλη, με επί κεφαλής τον Κωνσταντόπουλο του Παναθηναϊκού. Τόσο σοβαρά πρόσωπα.
•
Αυτές ήτα οι βαθύτερες απόψεις των συντρόφων σας φίλοι του συνασπισμού και τις ανεχθήκατε εγκληματικά μέχρι να φύγουν από μόνοι τους, άλλοι από φυσικό θάνατο και άλλοι με εθελοντική δική τους αποχώρηση, αντί να τους διώξετε εσείς από τους κόλπους σας, σαπίζοντας μαζί τους ανίκανοι να σηκώσετε ανάστημα πολιτικό και κοινωνικό, με τους πολίτες να σας απομονώνουν όλους μαζί με αυτούς δίπλα σας, και τιμωρώντας σας φανερά και ρητά οι ψηφοφόροι σας, στέλνοντάς σας έξω από την βουλή για μια τετραετία. Επειδή δεν είχατε το κουράγιο να του διώξετε με κανονικές δημοκρατικές διαδικασίες ψηφοφορίας. Βάλατε τις παρέες σας και τις γνωριμίες σας πάνω από τους πολίτες και τον αγώνα τους, ανάξιοι να κατανοήσετε τι είναι στοιχειωδώς η ηγεσία στην πολιτική. Τι είναι ευθύνη απέναντι στους συμπολίτες σας και στην ιστορία. Γιαυτό σαπίσατε εκεί μέσα. Ακριβώς γιαυτό. Πάλι καλά που έγινε η διεύρυνση με τις συνιστώσες που σας έσωσαν και σας έδωσαν μια ανάσα ζωής, πού κι αυτή δεν μπορείτε και δεν ξέρετε που να την οδηγήσετε.
•
Τους έφαγε η αναποφασιστικότητα. Αυτή είναι η λέξη ταυτότητα που τους χαρακτηρίζει πλήρως. Η αναβολή στο αύριο κι όλο σε αυτό. Το θέμα είναι να ακούτε τους πολίτες. Γιατί αυτό σας αναζωογονεί και σας ανανεώνει. Αυτή είναι η μόνη δημοκρατικότητα. Αλλιώς γίνεστε ένας νεκρός οργανισμός. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να πιστέψετε ότι μπορείτε να γίνετε κόμμα εξουσίας. Μόνο έτσι ακούτε τους πολίτες και όχι τους ψηφοφόρους σας, δηλαδή κανέναν στο τέλος, όπως με το σχέδιο Ανάν. Την ίδια γιατρειά και φάρματα με το κκε χρειάζεστε, όχι να αποφασίζετε εσείς για τα εθνικά, τα οικονομικά, τα συνδικαλιστικά αλλά οι πολίτες. Ποιόν ρώτησε η αντιδημοκρατικότατη, η ψυχοπροβληματική ομάδα επαναστατικής παράκρουσης που έφερε τους 200 στη νομική. Και εδώ πραξικοπηματάκι σύντροφοι κανονικά όπως τα μεγάλα κόμματα, όπως οι ανανεωτικοί του Συνασπισμού.
•
Τα κόμματα της Αριστεράς δεν είναι στόχος ζωής αλλά μέσον ζωής. Ένας μηχανισμός και μόνο, που σκοπό έχει να φέρει σε πέρας τον στόχο του. Και αυτό δεν γίνεται όταν δεν αλλάζουν, όταν δεν ανανεώνονται οι βουλευτές του κυρίως που είναι το δημόσιο πρόσωπο του κόμματος. Ξέρετε για ποιους μιλάω. Αυτούς που τόσο τα μέλη όσο και οι πολίτες, δεν εννοούν να τους βλέπουν για δεκαετίες στους ίδιους θώκους βουλευτές της Αριστεράς στη βουλή. Και αυτό στην Αριστερά είναι έξω από τις αρχές και τις διακηρύξεις της, είναι το λιγότερο ανεπίτρεπτο. Το ίδιο και στο κκε βέβαια. Ο μηχανισμός όταν δεν αλλάζει μεταμορφώνεται από μέσο σε στόχο. Και τότε όλα έχουν γίνει ένα μεγάλο πολιτικό ψέμα.
•
Οι επόμενοι μήνες είναι η τελευταία ευκαιρία για την Αριστερά να εμφανισθεί ενωμένη. Αλλιώς δεν έχουν ρόλο ύπαρξης. Κανένα. Τελεία και παύλα. Ούτε καν να το συζητάτε αυτό, αλλιώς τελειώσατε. Γιατί οι εξελίξεις τρέχουν και είναι τρομακτικές και τρομοκρατικές για τον λαό μας. Κι αν δεν θέλει το κκε, θα συρθεί από τις ίδιες του τις δυνάμεις. Αν όχι, η αριστερά πρέπει να διαλυθεί ως άχρηστη. Ως αυτή που δεν μπόρεσε ποτέ να παίξει τον ιστορικό της ρόλο ούτε κατά προσέγγιση και άρα δεν χρειάζεται καθόλου. Αντίθετα κάνει κακό μέγιστο η ύπαρξή της, αφού επιβιώνει ανεξήγητα, ιδιαίτερα περιέργως και ύποπτα, ένα παράδειγμα που αντί να ενθαρρύνει αποθαρρύνει με την ύπαρξή της την ανθρώπινη ψυχή.
Οι εργαζόμενοι ας επιλέξουν ή ας δημιουργήσουν άλλα κόμματα. Έχουν κι αυτοί την ευθύνη τους. Όχι όμως τα ήδη επαναληπτικά αποτυχημένα.
* επόμενη ανάρτηση, μετά τις εκλογές.
Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011
Πώς να αρχίσουμε;
Για να κάνουμε μια καλή αρχή πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή. Γιατί τα παλιά μας υλικά είναι όλα σάπια. Τα κιούγκια και οι σωληνώσεις όλα σπασμένα. Οι πόρτες δεν κλείνουν, τα ηλεκτρικά δεν δουλεύουν, νερό δεν τρέχει, οι κατσαρίδες κυριαρχούν. Θα χρειαστούμε επίσης άλλο τόπο στη σκέψη μας, γιατί ο παλιός είναι γεμάτος από στοές και λαγούμια που άνοιξαν τα τρωκτικά και κατέφαγαν τα θεμέλια του. Δεν μπορούμε να ξαναχτίσουμε εκεί. Ένα ερείπιο που κατεδαφίζεται μόνο του, όχι από τον χρόνο αλλά από τις απάτες του.
Μια σκόνη δύσοσμη σαν θειάφι απλώνεται παντού γύρω όπου θυμηθούμε. Στα σπίτια και στους δρόμους στις πόλεις και στις πλατείες, στις σχέσεις μας που έχουν φαρμακωθεί. Οι νόμοι δεν λειτουργούν σε αυτή την ουτοπία του κακού που εγκαταστάθηκε στη χώρα μας. Οι παλιές δομές είναι ήδη ολοσχερώς θρυμματισμένες στη συνείδησή μας. Ότι δε πλησιάζει σε αυτά τα παλιά υλικά σαπίζει αμέσως, όπως τα φρούτα και τα λαχανικά που βάλαμε μαζί με τα χαλασμένα. Κάθε προσπάθεια να συνταιριάξουμε το παλιό με το νέο αποτυγχάνει αδιάκοπα, και εμείς δεν μαθαίνουμε.
•
Κάτι καινούργιο πρέπει να ανατείλει, κάτι καινούργιο πρέπει να γεννηθεί αυτή τη φορά. Και αυτό θα προέλθει μόνο από μας και όχι από τις παλιές δομές που τρέχουν να προλάβουν να ξαναβγούν πάλι μπροστά από τα γεγονότα, με τα παλιά κόμματα ανέπαφα όπως ονειρεύονται κι αυτή τη φορά.
Ένα κανάλι, μια τράπεζα, μια Δέκο.
Αυτή είναι η πρόταση. Περιορισμένη σε αυτές τις δυνατότητες που διαθέτει ο λαός μας. Θα παρουσιαστεί εδώ δοκιμιακά αλλά συγκεκριμένα, δηλαδή σαν ουσία μιας άλλης πολιτικής, σαν ουσία μιας άλλης νέας οικονομίας και σαν ξεκίνημα για καινούργιες σχέσεις μεταξύ των πολιτών, χωρίς τα φαρμάκια και τα δηλητήρια του παρελθόντος, χωρίς την καχυποψία των ρουσφετιών και της πελατειακής διαπλοκής με το παλιό που θα αντιστέκεται.
•
Υπάρχουν βέβαια κοσμοθεωρίες εξαιρετικές που έχουν φτιάξει θαυμάσιες δημόσιες δομές, οργανώσεις και προγράμματα. Εμείς όμως δεν θα φτάσουμε καθώς δείχνουν τα πράγματα τόσο μακριά. Ας αρκεστούμε σε αυτά που μπορούμε. Σε προσιτές στις δυνάμεις μας αλλαγές και κατακτήσεις.
•
Γιατί ο μαξιμαλιστής που προτείνει τα πάντα, πλειοδοτώντας όσο πιο ανατρεπτικά μπορεί αυτές τις μέρες για να μας σκιάσει τα μάτια, είναι ο πρώτος σάπιος παράγοντας που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα με την μαξιμαλιστική πρότασή του, υποβαθμίζοντας τις προσπάθειές μας στις πλατείες, λες κι αυτός τα κατάφερε καλλίτερα. Ας μάθουμε να τον αναγνωρίζουμε λοιπόν κι αυτόν, που μας μιλάει για πλήρη επανάσταση με την ντουντούκα του.
•
Συγχρόνως ακούμε πάλι ανώριμες φωνούλες στις πλατείες, για γενικές απεργίες και ολικές επαναστάσεις από όψιμα ξυπνήσαντες που χάσαν την δουλειά τους, και ψάχνουν μόνο ένα μεροκάματο, αδιάβαστους της ζωής και ανέτοιμους για κάθε προσπάθεια, όταν δεν μπορούμε ακόμα να δέσουμε τα κορδόνια των παπουτσιών μας στις εκάστοτε εκλογές. Όταν δεν κατορθώσαμε ποτέ εθνική ανεξαρτησία τα τελευταία 188 χρόνια. Και όταν τον περασμένο δεκέμβριο του 2010, ένα χρόνο ήδη βουτηγμένοι μέσα στο μνημόνιο, στις δημοτικές εκλογές ξαναψηφίσαμε Πασόκ. Δεν είμαστε για μεγαλύτερα και πιο σημαντικά κοινωνικά πράγματα και κατακτήσεις ακόμα να πω, για να μην αδικήσω το μέλλον και τις γενιές που θα γεννηθούν.
•
Οργανώνουμε λοιπόν τη σκέψη μας. Ξέρουμε τι απαιτούμε στον νέο κόσμο της ελλάδας που ελπίζουμε θα φτιάξουμε όλοι μαζί. Δεν ζητάμε αόριστα μια δημοκρατία συγκεχυμένη όπου ο κάθε ένας θα εννοεί άλλο από τους άλλους, ότι τον βολεύει προσωπικά ή ότι τα συμφέροντα θα προθυμοποιηθούν να προτείνουν ώστε να μην αλλάξει τίποτα για μια ακόμη φορά.
Ένα κανάλι
Όλα τα κανάλια είναι δικά τους! Δεν άφησαν ούτε μια συχνότητα για μας! Έτσι για να μην αγανακτήσουμε και εξεγερθούμε. Ανήκουν όλα σε επιχειρηματίες, σε μεγαλοεκδότες, σε εφοπλιστές και σε πλούσιους. Όλα, μα όλα. Και πιο πολύ τα κρατικά, που ανήκουν στις ισχυρότερες ελίτ της πλουτοκρατίας, ως να ήταν ιδιόκτητα. Ούτε ένα δεν υπάρχει να λέει και να ακούει τη φωνή μας. Ούτε εθνικής ούτε καν τοπικής εμβέλειας. Όλα σπρώχνουν συμφέροντα, όλα γίναν κονοματζίδικα και πουλάνε χυδαία τα προϊόντα τους, διακόπτοντας τις ειδήσεις, διακόπτοντας τις συζητήσεις, διακόπτοντας τις ταινίες απροειδοποίητα. Και όλα λένε ψέματα, όλα μας δίνουν κομμάτια μόνο αλήθειας, δόσεις μόνο αλήθειας, από ότι συμβαίνει καθημερινά στον πραγματικό κόσμο. Προκαλούν και ξεσκίζουν καθημερινά την όποια δημοκρατία απόμενε στους τύπους. Τα ξέρουμε όλοι καλά. Μα κυρίως μέσα από αυτά τα κανάλια, μας χειραγωγούν στις πιο αντιδραστικές και αντιδημοκρατικές επιλογές στις εκλογές, στα μεγάλα εθνικά θέματα όπως στο σχέδιο Ανάν, αλλά και στα καθημερινά προβλήματα.
•
Μας φιλοξενούν και μας κάνουν χάρη νομίζουν, όπως διαλαλούν κάθε τόσο, ώστε να το χωνέψουμε καλά όλο και περισσότερο, ώστε να το θεωρήσουμε στο τέλος και καλοσύνη τους που μιλάμε καμιά φορά. Τόσο σίγουροι είναι ότι οι συχνότητες είναι ιδιοκτησία τους. Αν είμαστε καλοί και υπάκουοι, ευγενείς υποτακτικοί απέναντί τους, με στρογγυλεμένο λόγο σαν τον δικό τους, που να μιλάμε ώρες χωρίς να λέμε τίποτα, τότε θα μιλήσουμε. Μας αφήνουν. Ξεδοντιασμένους και ευνουχισμένους. Υπό το άγρυπνο κιόλας βλέμμα των συντονιστών δημοσιογράφων και των εξίσου επικίνδυνων τεχνικών. Δείχνουν έτσι και δημοκράτες. Τότε ναι, έτσι μπορούμε να έχουμε ισηγορία. Μια στημένη ισηγορία μαϊμού, όπως όλα είναι στημένα και μαϊμού στον τόπο μας. Και μείς κοιτιόμαστε, γιατί άλλα λέμε μεταξύ μας, άλλα λέμε στην οικογενειά μας ή με τους φίλους μας, και άλλα λέμε όταν πολύ σπάνια βρεθούμε στην τηλεόραση κάποιος από μας. Θαύμα! Θαύμα! Αναφωνούν οι συγγενείς και οι φίλοι του καλεσμένου που ακούν και βλέπουν. Αυτό γίνεται τελείως ανεξήγητα διαμαρτύρονται. Η πίεση, τα άγρια τζαρτζαρίσματα των δημοσιογράφων, οι απροκάλυπτες επεμβάσεις των τεχνικών, οι διακοπές, τα κόλπα με το μανουβράρισμα των λεγομένων σου, το σάστισμα που νιώθεις, αλλοιώνει τις απόψεις και πεποιθήσεις σου. Κάτι παθαίνεις ξαφνικά και μένεις άφωνος ή με τρακαρισμένη την σκέψη σου. Αυτά όμως είναι τα μεγάλα θαύματα του θεού των εικόνων και των καναλιών φίλε. Αυτά είναι τα μεγάλα μυστήρια της χειραγώγησης.
•
Ένα κανάλι όπου θα συναντιόμαστε εκεί κάθε μέρα όλοι. Μόνιμα.! Ως κατεκτημένος θεσμός.! Θα είναι το σύνταγμα μας και οι πλατείες μας. Θα είναι οι καθημερινές μας συζητήσεις, χωρίς εγκάθετους των συμφερόντων και παράσιτα της τηλεοπτικής εξουσίας. Όπου θα συζητάμε τα μεγάλα και μικρά προβλήματα της χώρας μας. Θα είναι οι γενικές συνελεύσεις μας, οι δεξαμενές σκέψης και ανακαλύψεων που θα γεννάνε τα μυαλά μας ελεύθερα, προσφορά στην ελληνική κοινότητα, προσφορά στην ελληνική συλλογικότητα, που πρέπει να ξαναχτίσουμε πάλι σύντομα. Μέσα από το δικό μας κανάλι.
•
Αυτό το κανάλι θα μας μορφώνει πολιτικά με τους διαλόγους μας, θα μας ενώνει μέσα από συνεχείς αμαγείρευτες δημοσκοπήσεις. Θα γίνουν τότε οι δημοσκοπήσεις κανονικά δημοψηφίσματα. Θα ξέρουμε τι μας γίνεται και τι θέλουν οι πολίτες πανελλαδικά και κατά τόπους. Κατά ομάδες και επαγγέλματα. Ποιοι θα έχουν δίκιο και ποιοι άδικο. Θα ζυμωνόμαστε όλοι εκεί μέσα. Ένα κανάλι που θα μας δείχνει το δρόμο της μη στημένης αλληλεγγύης των συμφερόντων των συνδικάτων και των συντεχνιών, της αληθινής θέλησης των πολιτών, χωρίς τα συμπεράσματα των δημοσιογράφων και των πολιτικών. Θα μας διδάσκει την εκλαϊκευμένη επιστήμη και τα μαθηματικά, θα μας λέει τα μαθήματα των σχολίων καθημερινά και με επαναλήψεις. Θα μαθαίνουμε οι πάντες άριστα όλα τα αναγκαία της ζωής. Θα μαθαίνει στις παλιές γενιές κομπιούτερ και νέες τεχνικές πανεύκολα και ευχάριστα. Όλα από εμάς, από εθελοντές που θα μας πλαισιώνουν άπαντες δωρεάν. Τα καλλίτερα μυαλά θα μας αγκαλιάσουν. Θα λύνουμε τα δυσκολότερα προβλήματα όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης από εθελοντές καθηγητές. Κατανοητά για κάθε ελληνόπουλο. Ένα κανάλι θησαυρός γνώσης επί εικοσιτετραώρου λειτουργίας. Θα μας ξανακάνει να διψάμε για γνώση και όχι να την απεχθανόμαστε όπως τώρα σαν καταναγκαστική και ανταγωνιστική κατάρα που μας γδέρνει οικονομικά. Θα μας μάθει την οικονομία απέξω και ανακατωτά, την ιστορία μας απέξω και ανακατωτά, τα λάθη μας επίσης, την αυτοκριτική μας, τους αγώνες μας, χωρίς παρεμβολές, ψίθυρους, παραπλανητικές ανακοινώσεις και κάθε είδος δημοσιογραφικής αλητείας, όπως απόψεις χωρίς αντίλογο ή ακόμη χειρότερα με στημένους αντίλογους καινούργιων καριεριστών διανοούμενων και πολιτικάντηδων.
•
Ένα κανάλι δικό μας οπωσδήποτε για να αρχίσουμε. Για να πατήσουμε στα πόδια μας πάλι. Για να είμαστε επί τέλους. Για να ξεκινήσουμε να υπάρχουμε. Είμαστε όλοι μουγγοί χωρίς αυτό όπως τώρα. Ολόκληρος λαός χωρίς βήμα!! Μια φίμωση απέραντη και απόλυτη. Δεν μιλάμε παρά μέσα από το κόλπο των αντιπροσώπων, που μιλάνε αυτοί για μας και εμείς μόνο ψηφίζουμε σαν ζώα. Με κάλπες ταχυδακτυλουργών που βγάζουν από μέσα ότι θέλουν, και αλλάζουν τους κανόνες όποτε θέλουν. Εκλογικές και πολιτικές παράγκες. Θέλουμε ένα κανάλι δικό μας κατεπειγόντως τώρα, για να ανασάνουμε. Αυτοδιαχειριζόμενο και με σειρά ομιλητών από κληρωτίδα και μόνο. Χωρίς τα μαγειρέματα εκπαιδευμένων τακτικιστών και δολιοφθορέων του λόγου, σπουδαγμένων στα γραφεία χειραγώγησης των κομμάτων. Που σε κουράζουν και σε εξοντώνουν με τα διαδικαστικά επί των διαδικαστικών των διαδικαστικών, και πάει λέγοντας. Αυτό το φαινομενικά δημοκρατικό παιχνίδι της αθέατης χειραγώγησης. Αποκλείοντας εξ αρχής τα συνδικαλιστικά και κομματικά κόλπα και τερτίπια, της δια βοής και δια ανατάσεως των χεριών απάτες, που θα προσπαθήσουν να εισχωρήσουν. Θα μάθουμε και αυτούς να σκέφτονται ελεύθερα, και να μην είναι τακτικιστές στο λόγο τους όπως τους έμαθαν τα κόμματα και όλα τα συνδικάτα τους.
•
Ένα κανάλι επί τέλους χωρίς ούτε έναν δημοσιογράφο. Ξέρουμε να συντονίζουμε και να δημοσιολογούμε μόνοι μας καλλίτερα από τους επαγγελματίες καταστολείς μας. Ένα κανάλι χωρίς διαφημίσεις καθόλου! Έχουμε παραιτηθεί από την εθνική μας περιουσία, τα ερτζιανά μας. Σκεφτείτε τα υπόλοιπα. Τι δρόμος ανοίγεται με αυτό το μικρό εργαλείο, γιατί θα είναι μια επανάσταση τεραστίων διαστάσεων.
Μια Τράπεζα
Τι χαρακτηρίζει τις τράπεζες; Ότι είναι συγκοινωνούντα δοχεία όλες μεταξύ τους. Ότι είναι όλες μια. Ουσιαστικά το σύστημα είναι μια παγκόσμια τράπεζα με παραρτήματα σε όλες τις χώρες. Ένα σύστημα συγκοινωνούντων και αλληλοεξαρτώμενων δοχείων παγκόσμια, που δεν μπορούν να πάψουν να συγκοινωνούν και άρα να αλληλοεξαρτώνται μεταξύ τους καθ οιονδήποτε τρόπο. Και δεν μπορεί καμία να απομονωθεί από τις άλλες εφόσον εισάγονται στο χρηματιστήριο. Πως γίνεται αυτό; Το πρώτο στάδιο κάθε τράπεζας είναι η μετοχοποίησή της. Ένα ποσοστό του αρχικού κεφαλαίου μετοχοποιείται, οι μετοχές αυτές που αγοράζονται από πολίτες αυξάνουν και δυναμώνουν το αρχικό κεφάλαιο και αποδίδουν ένα μέρισμα στους μετόχους. Αυτό επαναλαμβάνεται κατά καιρούς όταν η τράπεζα μεγαλώνει και μετοχοποιεί κάποια κέρδη, αυξάνοντας την κεφαλαιακή της δύναμη και αντλώντας συγχρόνως πρόσθετα κεφάλαια για τις δανειακές της ανάγκες. Και αυτό αφορά τόσο τις ιδιωτικές όσο και τις κρατικές. Επίσης οι κρατικές τράπεζες εκδίδουν ομόλογα, ένα είδος εφάπαξ μετοχές κι αυτά, για να αντλούν κεφάλαια για τις υποχρεώσεις τους, όταν δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν.
•
Το δεύτερο στάδιο είναι η εισαγωγή τους στο χρηματιστήριο. Εκεί συναντιούνται όλες μαζί σε μια υπερτράπεζα όπου παίζουν χαρτιά μεταξύ τους. Όπως στο καφενείο. Μόνο που εδώ παίζουν μεγάλα ποσά ιλιγγιώδη. Η υπερτράπεζα είναι το καζίνο των τραπεζών και λέγεται χρηματιστήριο. Εκεί οργιάζει πλέον η κάθε είδους απάτη και κομπίνα, όπου εκδίδονται επικίνδυνα ομόλογα τοξικά όπως ονομάσθηκαν, με υπόσχεση ανεξήγητου μεγάλου κέρδους, όπου η ρουλέτα μπροστά τους γίνεται αθώα και ο Μπλακ Τζακ κολιτσίνα. Όταν λοιπόν μπεις εκεί μέσα στο χρηματιστήριο, δεν έχει γυρισμό και γλυτωμό. Οι μετοχές σου δηλαδή και τα ομόλογα δεν έχουν εθνικότητα και προστασία καμιά. Όποιος θέλει αγοράζει και πουλάει όπου και όπως νομίζει, τις υπονομεύει ή τις υποστηρίζει ανάλογα με τις προβλέψεις και τα συμφέροντά του μέσα από τα παιχνίδια του κέρδους. Εκεί πια τον πρώτο λόγο τον έχουν οι μεγαλύτεροι και πιο καπάτσοι παίχτες, οι πιο ψεύτες και απατεώνες, οι πιο αδίσταχτοι τοκογλύφοι. Εκεί τζογάρονται σε δευτερόλεπτα τα πάντα. Έτσι λοιπόν όλες οι εισηγμένες τράπεζες γίνονται μία. Γιαυτό ακριβώς έχουμε τις μεγάλες κρίσεις όπως τώρα, όπου καλούνται οι κυβερνήσεις, οι πολίτες δηλαδή και μόνο, να πληρώσουν για να σώσουν τις τράπεζες ή τις χώρες από την χρεοκοπία τους, όπως εμείς.
•
Όλες οι αξίες όπως νερό, ρύζι, σιτάρι, πατάτες, οι άμεσες οι σπουδαιότερες οι πιο αναγκαίες τροφές της ανθρωπότητας, έως ότι άλλο παράλογο μπορεί να φαντασθεί ο άρρωστος νους του ανθρώπου, ισοτιμούνται, γίνονται ένας αχταρμάς ανομοιογενέστατος και τζογάρονται κατά φονικό άμεσο τρόπο για την επιβίωση ή όχι των λαών. Βασιλεύει το ποντάρισμα σε ότι νομίζει ο καθένας για να κερδίσει στοιχήματα, όπου ο παίχτης ποντάρει ακόμα και στον θάνατο του άλλου και ένας άλλος στην ζωή πάλι του ίδιου προσώπου. Έτσι παίζεται το παιχνίδι αυτό τα γνωστά c d s. Όπου με την σύμφωνη γνώμη των επίσημων αρχών των κρατών, οι χρηματιστές και οι τραπεζίτες παίζουν κάποια στιγμή αγοράζοντας ή πουλώντας χωρίς χρήματα. Μόνο με την υπογραφή τους ότι δεσμεύονται να δώσουν τα λεφτά εάν χάσουν, χωρίς να τα δείξουν ή να τα καταθέσουν πριν. Πανηγύρι δηλαδή απάτης και ψεύδους. Εκεί δεν υπάρχουν υγιή ή τοξικά χρηματιστηριακά ή τραπεζικά προϊόντα, δέχονται τα πάντα, αρκεί να κερδίζουν. Όλα είναι νόμιμα. Σφαγή κανονική σε πόλεμο.
Και που βρίσκουν όλα αυτά τα λεφτά οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια; Από τους καταθέτες πολίτες τους βέβαια. Με τα λεφτά του κόσμου γίνεται όλο αυτό το σφακτήριο, το θανατηφόρο παιχνίδι. Δίνει ένα μικρό έως ανύπαρκτο τόκο στους καταθέτες και παίρνει έναν υπέρογκο από αυτούς που έχουν ανάγκη από λεφτά.
•
Εμείς λοιπόν, αν θέλουμε να απαλλαγούμε από όλα αυτά που στενάζουν σήμερα τη γη μας και τους ανθρώπους μας, εάν επιλέγουμε σαν πολίτες αυτή την πρόταση ζωής χωρίς βέβαια κέρδος, χρειαζόμαστε μια τράπεζα δική μας λαϊκής βάσης, χωρίς μετοχές και μετόχους καθόλου!! Αυτή είναι η μόνη διαφυγή, η μόνη σταθερότητα. Και επομένως χωρίς καμιά σχέση με τα χρηματιστήρια και το διεθνές μακελειό των κρίσεων κάθε τόσο. Μια τράπεζα δηλαδή κουμπαρά και μόνο. Απόλυτα ασφαλή. Ένα δοχείο μη συγκοινωνούν με τα άλλα. Θα καταθέτουμε το μικρό μας περίσσευμα, και ο κουμπαράς μας θα δανείζει άτοκά, όχι επιχειρήσεις και λοιπούς τέτοιους ρισκαδόρους που θα αποκλείονται, αλλά πρώτης γραμμής μόνο ανάγκες, ή με μικρό επιτόκιο όσοι θέλουν να αποκτήσουν ένα σπίτι για παράδειγμα. Μια τράπεζα αλληλεγγύης.
•
Άλλα δάνεια καταναλωτικά δεν θα υπάρχουν. Εκεί η Moody`s, η Fitch και η Standard & Poor`s δεν θα έχουν πέραση καμιά. Η ανθρωπότητα θα τους βλέπει ανίσχυρους να μας υποβιβάσουν ή και να μας αναβιβάσουν. Δεν θέλουμε ούτε καλημέρα με όλους αυτούς. Αντίθετα εμείς θα μπορούμε να προβλέπουμε και να αξιολογούμε με σιγουριά, τι κακό θα συμβεί σε όλους όσους αποφασίζουν να τζογάρουν τη ζωή τους και τον μόχθο τους στα κέρδη των τραπεζών και των χρηματιστηρίων.
Μια τράπεζα κουμπαρά λοιπόν, όπου θα φυλάμε το περίσσευμά μας και θα δανειζόμαστε ελαφρά μόνο για πρώτες ανάγκες και με την σύμφωνη γνώμη των συμμετεχόντων της γενικής συνέλευσης, εμάς των υπολοίπων δηλαδή. Μια τράπεζα αλληλοβοηθείας.
•
Και φυσικά οι οφ σορ εταιρίες που είναι η κερκόπορτα του βρώμικου, του μαύρου χρήματος, του υποκόσμου και της απάτης, θα είναι διαρκώς κλειστή. Ή καλλίτερα δεν θα υπάρχει από κατασκευής μια τέτοια πόρτα. Όποιος πολίτης διαθέτει τέτοια εταιρία, δεν θα γίνεται δεκτός στην τράπεζά μας, αν δε πει ψέματα θα κατάσχονται ή δημεύονται οι καταθέσεις του στην ανάλογη απώλεια που υπέστη η τράπεζά μας, και θα φεύγει κλωτσηδόν από την κοινότητα.
Αυτή είναι η πρόταση για ένα μέλλον με χαμόγελο και ελπίδα.
Μια ΔΕΚΟ
Γιατί σε αυτό το δίπτυχο, ενός καναλιού και μιας τράπεζας, να προσθέσουμε και μια ΔΕΚΟ, θα σκεφτεί κανείς εύλογα και σωστά. Τι νόημα έχει αυτό; τι σημαίνει μια δημόσια επιχείρηση κοινής ωφέλειας σε ένα νέο ξεκίνημα;
Η επιλογή της ΔΕΚΟ έχει παιδευτική σημασία για την εργατική τάξη, η οποία πρέπει να ξαναβρεί τον παλιό εαυτό της. Έχουμε μείνει πίσω, πολύ πίσω εν σχέση με τους άλλους λαούς και πολίτες άλλων χωρών. Θέλουμε μια ΔΕΚΟ, να ξαναδώσει το χαμένο παράδειγμα στην εργατική τάξη, να ξαναχτίσει το χαμένο γόητρο της εργατικής τάξης, που κατασπαράσσεται σε συντεχνίες αδίσταχτες ολούθε και παντού, με μοναδικό σκοπό να καταφέρνει να παίρνει αυξήσεις, οφίτσια και επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης και μεταφοράς φακέλου, και τίποτα άλλο απολύτως. Ώσπου ήρθε η κρίση και το μνημόνιο και τους φύγαν τα επιχειρήματα. Τσιρίζοντας συγχρόνως για τον δημόσιο χαρακτήρα των ΔΕΚΟ, με σκοπό να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια, να μας εξαπατήσουν και να μας κοροϊδέψουν όλους εμάς τους βλάκες, ότι αγωνίζονται μόνο και μόνο για το καλό της χώρας και το δικό μας. Η ΔΕΚΟ χρησιμοποιείται ως αναγκαίο παράδειγμα δια να κάνουμε μια αρχή. Για να δείξουμε πως έχουν υποχρέωση οι εργαζόμενοι στο δημόσιο να συμπεριφέρονται και να αμείβονται με κοινούς κανόνες διορισμού και μισθοδοσίας σε όλο το δημόσιο τομέα.
•
Ας πάρουμε τη ΔΕΗ για παράδειγμα ή όποια άλλη θέλετε. Πριν μιλήσουμε για οτιδήποτε άλλο, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πλήρως και απόλυτα, ότι εκεί μπαίνουμε όλοι με τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ. Πρώτον λοιπόν, κανείς από το παράθυρο και το φεγγίτη. Κανείς με ρουσφέτι και πελατειακή σχέση πολιτικού και εργαζόμενου. Αυτή την δόλια αλήτικη σχέση συναλλαγής του παρελθόντος εις βάρος των άλλων πολιτών, που πρέπει να σταματήσει εδώ. Μια σχέση που τελείωσε ήδη στη συνείδησή μας. Και όποιος διαφωνεί ας μην φωνάζει, παρά να το βάλει στους κανόνες και τους νόμους της δημοκρατίας, στην ψηφοφορία των πολιτών δηλαδή και όχι μόνο των συναδέλφων του όπως συνήθως προτείνει επιλεκτικά. Είναι ένα δημοψήφισμα που έχει γίνει ήδη προ πολλού μέσα μας, και η κάλπη βγήκε καταδικαστική για αυτούς.
•
Δεύτερον. Ενιαίο μισθολόγιο συμπολίτη, για το οποίο όλοι φωνάζετε υπέρ του γιατί δεν το θέλετε. Ποιος φράζει τον δρόμο της εφαρμογής του, ποτέ δεν καταλάβαμε. Λες και είναι κάτι τόσο δύσκολο και μυστηριώδες. Ακόμα, παραδίδουμε κερδοφόρα την δημόσια επιχείρηση κάθε χρόνο απαρέκλητα. Το περίσσευμα δεν το κάνουμε αυξήσεις, αλλά το δίνουμε στην πολιτεία και τους πολίτες της. Αγαπάμε τη δουλειά μας, γιατί αν δεν την αγαπάμε θα την κοπανάμε κάθε μέρα αν μπορούμε. Και ο έλεγχος στην καθημερινή προσέλευση δεν γίνεται από τους ίδιους εργαζόμενους, που κανονικά πρέπει να τον αρνούνται και όχι να τον επιδιώκουν. Και βέβαια η παρωδία των ΕΔΕ ( ένορκων διοικητικών εξετάσεων) σταματάει. Τα λέμε αυτά, γιατί ακριβώς ζήσαμε και θυμόμαστε μια εξαιρετική, μια καταπληκτική ελληνική εργατική τάξη, που αγωνιζόταν για τα δίκαια αιτήματά της μόνο, και είμαστε περήφανοι που ανήκαμε σε αυτήν. Που την καμαρώναμε και ο ελληνικός λαός την είχε το κορυφαίο παράδειγμα για τον εαυτό του. Έτσι όπως την αποτύπωσαν, την τραγούδησαν και την ύμνησαν οι ποιητές μας και οι λογοτέχνες μας.
Καλό καλοκαίρι
Μια σκόνη δύσοσμη σαν θειάφι απλώνεται παντού γύρω όπου θυμηθούμε. Στα σπίτια και στους δρόμους στις πόλεις και στις πλατείες, στις σχέσεις μας που έχουν φαρμακωθεί. Οι νόμοι δεν λειτουργούν σε αυτή την ουτοπία του κακού που εγκαταστάθηκε στη χώρα μας. Οι παλιές δομές είναι ήδη ολοσχερώς θρυμματισμένες στη συνείδησή μας. Ότι δε πλησιάζει σε αυτά τα παλιά υλικά σαπίζει αμέσως, όπως τα φρούτα και τα λαχανικά που βάλαμε μαζί με τα χαλασμένα. Κάθε προσπάθεια να συνταιριάξουμε το παλιό με το νέο αποτυγχάνει αδιάκοπα, και εμείς δεν μαθαίνουμε.
•
Κάτι καινούργιο πρέπει να ανατείλει, κάτι καινούργιο πρέπει να γεννηθεί αυτή τη φορά. Και αυτό θα προέλθει μόνο από μας και όχι από τις παλιές δομές που τρέχουν να προλάβουν να ξαναβγούν πάλι μπροστά από τα γεγονότα, με τα παλιά κόμματα ανέπαφα όπως ονειρεύονται κι αυτή τη φορά.
Ένα κανάλι, μια τράπεζα, μια Δέκο.
Αυτή είναι η πρόταση. Περιορισμένη σε αυτές τις δυνατότητες που διαθέτει ο λαός μας. Θα παρουσιαστεί εδώ δοκιμιακά αλλά συγκεκριμένα, δηλαδή σαν ουσία μιας άλλης πολιτικής, σαν ουσία μιας άλλης νέας οικονομίας και σαν ξεκίνημα για καινούργιες σχέσεις μεταξύ των πολιτών, χωρίς τα φαρμάκια και τα δηλητήρια του παρελθόντος, χωρίς την καχυποψία των ρουσφετιών και της πελατειακής διαπλοκής με το παλιό που θα αντιστέκεται.
•
Υπάρχουν βέβαια κοσμοθεωρίες εξαιρετικές που έχουν φτιάξει θαυμάσιες δημόσιες δομές, οργανώσεις και προγράμματα. Εμείς όμως δεν θα φτάσουμε καθώς δείχνουν τα πράγματα τόσο μακριά. Ας αρκεστούμε σε αυτά που μπορούμε. Σε προσιτές στις δυνάμεις μας αλλαγές και κατακτήσεις.
•
Γιατί ο μαξιμαλιστής που προτείνει τα πάντα, πλειοδοτώντας όσο πιο ανατρεπτικά μπορεί αυτές τις μέρες για να μας σκιάσει τα μάτια, είναι ο πρώτος σάπιος παράγοντας που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα με την μαξιμαλιστική πρότασή του, υποβαθμίζοντας τις προσπάθειές μας στις πλατείες, λες κι αυτός τα κατάφερε καλλίτερα. Ας μάθουμε να τον αναγνωρίζουμε λοιπόν κι αυτόν, που μας μιλάει για πλήρη επανάσταση με την ντουντούκα του.
•
Συγχρόνως ακούμε πάλι ανώριμες φωνούλες στις πλατείες, για γενικές απεργίες και ολικές επαναστάσεις από όψιμα ξυπνήσαντες που χάσαν την δουλειά τους, και ψάχνουν μόνο ένα μεροκάματο, αδιάβαστους της ζωής και ανέτοιμους για κάθε προσπάθεια, όταν δεν μπορούμε ακόμα να δέσουμε τα κορδόνια των παπουτσιών μας στις εκάστοτε εκλογές. Όταν δεν κατορθώσαμε ποτέ εθνική ανεξαρτησία τα τελευταία 188 χρόνια. Και όταν τον περασμένο δεκέμβριο του 2010, ένα χρόνο ήδη βουτηγμένοι μέσα στο μνημόνιο, στις δημοτικές εκλογές ξαναψηφίσαμε Πασόκ. Δεν είμαστε για μεγαλύτερα και πιο σημαντικά κοινωνικά πράγματα και κατακτήσεις ακόμα να πω, για να μην αδικήσω το μέλλον και τις γενιές που θα γεννηθούν.
•
Οργανώνουμε λοιπόν τη σκέψη μας. Ξέρουμε τι απαιτούμε στον νέο κόσμο της ελλάδας που ελπίζουμε θα φτιάξουμε όλοι μαζί. Δεν ζητάμε αόριστα μια δημοκρατία συγκεχυμένη όπου ο κάθε ένας θα εννοεί άλλο από τους άλλους, ότι τον βολεύει προσωπικά ή ότι τα συμφέροντα θα προθυμοποιηθούν να προτείνουν ώστε να μην αλλάξει τίποτα για μια ακόμη φορά.
Ένα κανάλι
Όλα τα κανάλια είναι δικά τους! Δεν άφησαν ούτε μια συχνότητα για μας! Έτσι για να μην αγανακτήσουμε και εξεγερθούμε. Ανήκουν όλα σε επιχειρηματίες, σε μεγαλοεκδότες, σε εφοπλιστές και σε πλούσιους. Όλα, μα όλα. Και πιο πολύ τα κρατικά, που ανήκουν στις ισχυρότερες ελίτ της πλουτοκρατίας, ως να ήταν ιδιόκτητα. Ούτε ένα δεν υπάρχει να λέει και να ακούει τη φωνή μας. Ούτε εθνικής ούτε καν τοπικής εμβέλειας. Όλα σπρώχνουν συμφέροντα, όλα γίναν κονοματζίδικα και πουλάνε χυδαία τα προϊόντα τους, διακόπτοντας τις ειδήσεις, διακόπτοντας τις συζητήσεις, διακόπτοντας τις ταινίες απροειδοποίητα. Και όλα λένε ψέματα, όλα μας δίνουν κομμάτια μόνο αλήθειας, δόσεις μόνο αλήθειας, από ότι συμβαίνει καθημερινά στον πραγματικό κόσμο. Προκαλούν και ξεσκίζουν καθημερινά την όποια δημοκρατία απόμενε στους τύπους. Τα ξέρουμε όλοι καλά. Μα κυρίως μέσα από αυτά τα κανάλια, μας χειραγωγούν στις πιο αντιδραστικές και αντιδημοκρατικές επιλογές στις εκλογές, στα μεγάλα εθνικά θέματα όπως στο σχέδιο Ανάν, αλλά και στα καθημερινά προβλήματα.
•
Μας φιλοξενούν και μας κάνουν χάρη νομίζουν, όπως διαλαλούν κάθε τόσο, ώστε να το χωνέψουμε καλά όλο και περισσότερο, ώστε να το θεωρήσουμε στο τέλος και καλοσύνη τους που μιλάμε καμιά φορά. Τόσο σίγουροι είναι ότι οι συχνότητες είναι ιδιοκτησία τους. Αν είμαστε καλοί και υπάκουοι, ευγενείς υποτακτικοί απέναντί τους, με στρογγυλεμένο λόγο σαν τον δικό τους, που να μιλάμε ώρες χωρίς να λέμε τίποτα, τότε θα μιλήσουμε. Μας αφήνουν. Ξεδοντιασμένους και ευνουχισμένους. Υπό το άγρυπνο κιόλας βλέμμα των συντονιστών δημοσιογράφων και των εξίσου επικίνδυνων τεχνικών. Δείχνουν έτσι και δημοκράτες. Τότε ναι, έτσι μπορούμε να έχουμε ισηγορία. Μια στημένη ισηγορία μαϊμού, όπως όλα είναι στημένα και μαϊμού στον τόπο μας. Και μείς κοιτιόμαστε, γιατί άλλα λέμε μεταξύ μας, άλλα λέμε στην οικογενειά μας ή με τους φίλους μας, και άλλα λέμε όταν πολύ σπάνια βρεθούμε στην τηλεόραση κάποιος από μας. Θαύμα! Θαύμα! Αναφωνούν οι συγγενείς και οι φίλοι του καλεσμένου που ακούν και βλέπουν. Αυτό γίνεται τελείως ανεξήγητα διαμαρτύρονται. Η πίεση, τα άγρια τζαρτζαρίσματα των δημοσιογράφων, οι απροκάλυπτες επεμβάσεις των τεχνικών, οι διακοπές, τα κόλπα με το μανουβράρισμα των λεγομένων σου, το σάστισμα που νιώθεις, αλλοιώνει τις απόψεις και πεποιθήσεις σου. Κάτι παθαίνεις ξαφνικά και μένεις άφωνος ή με τρακαρισμένη την σκέψη σου. Αυτά όμως είναι τα μεγάλα θαύματα του θεού των εικόνων και των καναλιών φίλε. Αυτά είναι τα μεγάλα μυστήρια της χειραγώγησης.
•
Ένα κανάλι όπου θα συναντιόμαστε εκεί κάθε μέρα όλοι. Μόνιμα.! Ως κατεκτημένος θεσμός.! Θα είναι το σύνταγμα μας και οι πλατείες μας. Θα είναι οι καθημερινές μας συζητήσεις, χωρίς εγκάθετους των συμφερόντων και παράσιτα της τηλεοπτικής εξουσίας. Όπου θα συζητάμε τα μεγάλα και μικρά προβλήματα της χώρας μας. Θα είναι οι γενικές συνελεύσεις μας, οι δεξαμενές σκέψης και ανακαλύψεων που θα γεννάνε τα μυαλά μας ελεύθερα, προσφορά στην ελληνική κοινότητα, προσφορά στην ελληνική συλλογικότητα, που πρέπει να ξαναχτίσουμε πάλι σύντομα. Μέσα από το δικό μας κανάλι.
•
Αυτό το κανάλι θα μας μορφώνει πολιτικά με τους διαλόγους μας, θα μας ενώνει μέσα από συνεχείς αμαγείρευτες δημοσκοπήσεις. Θα γίνουν τότε οι δημοσκοπήσεις κανονικά δημοψηφίσματα. Θα ξέρουμε τι μας γίνεται και τι θέλουν οι πολίτες πανελλαδικά και κατά τόπους. Κατά ομάδες και επαγγέλματα. Ποιοι θα έχουν δίκιο και ποιοι άδικο. Θα ζυμωνόμαστε όλοι εκεί μέσα. Ένα κανάλι που θα μας δείχνει το δρόμο της μη στημένης αλληλεγγύης των συμφερόντων των συνδικάτων και των συντεχνιών, της αληθινής θέλησης των πολιτών, χωρίς τα συμπεράσματα των δημοσιογράφων και των πολιτικών. Θα μας διδάσκει την εκλαϊκευμένη επιστήμη και τα μαθηματικά, θα μας λέει τα μαθήματα των σχολίων καθημερινά και με επαναλήψεις. Θα μαθαίνουμε οι πάντες άριστα όλα τα αναγκαία της ζωής. Θα μαθαίνει στις παλιές γενιές κομπιούτερ και νέες τεχνικές πανεύκολα και ευχάριστα. Όλα από εμάς, από εθελοντές που θα μας πλαισιώνουν άπαντες δωρεάν. Τα καλλίτερα μυαλά θα μας αγκαλιάσουν. Θα λύνουμε τα δυσκολότερα προβλήματα όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης από εθελοντές καθηγητές. Κατανοητά για κάθε ελληνόπουλο. Ένα κανάλι θησαυρός γνώσης επί εικοσιτετραώρου λειτουργίας. Θα μας ξανακάνει να διψάμε για γνώση και όχι να την απεχθανόμαστε όπως τώρα σαν καταναγκαστική και ανταγωνιστική κατάρα που μας γδέρνει οικονομικά. Θα μας μάθει την οικονομία απέξω και ανακατωτά, την ιστορία μας απέξω και ανακατωτά, τα λάθη μας επίσης, την αυτοκριτική μας, τους αγώνες μας, χωρίς παρεμβολές, ψίθυρους, παραπλανητικές ανακοινώσεις και κάθε είδος δημοσιογραφικής αλητείας, όπως απόψεις χωρίς αντίλογο ή ακόμη χειρότερα με στημένους αντίλογους καινούργιων καριεριστών διανοούμενων και πολιτικάντηδων.
•
Ένα κανάλι δικό μας οπωσδήποτε για να αρχίσουμε. Για να πατήσουμε στα πόδια μας πάλι. Για να είμαστε επί τέλους. Για να ξεκινήσουμε να υπάρχουμε. Είμαστε όλοι μουγγοί χωρίς αυτό όπως τώρα. Ολόκληρος λαός χωρίς βήμα!! Μια φίμωση απέραντη και απόλυτη. Δεν μιλάμε παρά μέσα από το κόλπο των αντιπροσώπων, που μιλάνε αυτοί για μας και εμείς μόνο ψηφίζουμε σαν ζώα. Με κάλπες ταχυδακτυλουργών που βγάζουν από μέσα ότι θέλουν, και αλλάζουν τους κανόνες όποτε θέλουν. Εκλογικές και πολιτικές παράγκες. Θέλουμε ένα κανάλι δικό μας κατεπειγόντως τώρα, για να ανασάνουμε. Αυτοδιαχειριζόμενο και με σειρά ομιλητών από κληρωτίδα και μόνο. Χωρίς τα μαγειρέματα εκπαιδευμένων τακτικιστών και δολιοφθορέων του λόγου, σπουδαγμένων στα γραφεία χειραγώγησης των κομμάτων. Που σε κουράζουν και σε εξοντώνουν με τα διαδικαστικά επί των διαδικαστικών των διαδικαστικών, και πάει λέγοντας. Αυτό το φαινομενικά δημοκρατικό παιχνίδι της αθέατης χειραγώγησης. Αποκλείοντας εξ αρχής τα συνδικαλιστικά και κομματικά κόλπα και τερτίπια, της δια βοής και δια ανατάσεως των χεριών απάτες, που θα προσπαθήσουν να εισχωρήσουν. Θα μάθουμε και αυτούς να σκέφτονται ελεύθερα, και να μην είναι τακτικιστές στο λόγο τους όπως τους έμαθαν τα κόμματα και όλα τα συνδικάτα τους.
•
Ένα κανάλι επί τέλους χωρίς ούτε έναν δημοσιογράφο. Ξέρουμε να συντονίζουμε και να δημοσιολογούμε μόνοι μας καλλίτερα από τους επαγγελματίες καταστολείς μας. Ένα κανάλι χωρίς διαφημίσεις καθόλου! Έχουμε παραιτηθεί από την εθνική μας περιουσία, τα ερτζιανά μας. Σκεφτείτε τα υπόλοιπα. Τι δρόμος ανοίγεται με αυτό το μικρό εργαλείο, γιατί θα είναι μια επανάσταση τεραστίων διαστάσεων.
Μια Τράπεζα
Τι χαρακτηρίζει τις τράπεζες; Ότι είναι συγκοινωνούντα δοχεία όλες μεταξύ τους. Ότι είναι όλες μια. Ουσιαστικά το σύστημα είναι μια παγκόσμια τράπεζα με παραρτήματα σε όλες τις χώρες. Ένα σύστημα συγκοινωνούντων και αλληλοεξαρτώμενων δοχείων παγκόσμια, που δεν μπορούν να πάψουν να συγκοινωνούν και άρα να αλληλοεξαρτώνται μεταξύ τους καθ οιονδήποτε τρόπο. Και δεν μπορεί καμία να απομονωθεί από τις άλλες εφόσον εισάγονται στο χρηματιστήριο. Πως γίνεται αυτό; Το πρώτο στάδιο κάθε τράπεζας είναι η μετοχοποίησή της. Ένα ποσοστό του αρχικού κεφαλαίου μετοχοποιείται, οι μετοχές αυτές που αγοράζονται από πολίτες αυξάνουν και δυναμώνουν το αρχικό κεφάλαιο και αποδίδουν ένα μέρισμα στους μετόχους. Αυτό επαναλαμβάνεται κατά καιρούς όταν η τράπεζα μεγαλώνει και μετοχοποιεί κάποια κέρδη, αυξάνοντας την κεφαλαιακή της δύναμη και αντλώντας συγχρόνως πρόσθετα κεφάλαια για τις δανειακές της ανάγκες. Και αυτό αφορά τόσο τις ιδιωτικές όσο και τις κρατικές. Επίσης οι κρατικές τράπεζες εκδίδουν ομόλογα, ένα είδος εφάπαξ μετοχές κι αυτά, για να αντλούν κεφάλαια για τις υποχρεώσεις τους, όταν δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν.
•
Το δεύτερο στάδιο είναι η εισαγωγή τους στο χρηματιστήριο. Εκεί συναντιούνται όλες μαζί σε μια υπερτράπεζα όπου παίζουν χαρτιά μεταξύ τους. Όπως στο καφενείο. Μόνο που εδώ παίζουν μεγάλα ποσά ιλιγγιώδη. Η υπερτράπεζα είναι το καζίνο των τραπεζών και λέγεται χρηματιστήριο. Εκεί οργιάζει πλέον η κάθε είδους απάτη και κομπίνα, όπου εκδίδονται επικίνδυνα ομόλογα τοξικά όπως ονομάσθηκαν, με υπόσχεση ανεξήγητου μεγάλου κέρδους, όπου η ρουλέτα μπροστά τους γίνεται αθώα και ο Μπλακ Τζακ κολιτσίνα. Όταν λοιπόν μπεις εκεί μέσα στο χρηματιστήριο, δεν έχει γυρισμό και γλυτωμό. Οι μετοχές σου δηλαδή και τα ομόλογα δεν έχουν εθνικότητα και προστασία καμιά. Όποιος θέλει αγοράζει και πουλάει όπου και όπως νομίζει, τις υπονομεύει ή τις υποστηρίζει ανάλογα με τις προβλέψεις και τα συμφέροντά του μέσα από τα παιχνίδια του κέρδους. Εκεί πια τον πρώτο λόγο τον έχουν οι μεγαλύτεροι και πιο καπάτσοι παίχτες, οι πιο ψεύτες και απατεώνες, οι πιο αδίσταχτοι τοκογλύφοι. Εκεί τζογάρονται σε δευτερόλεπτα τα πάντα. Έτσι λοιπόν όλες οι εισηγμένες τράπεζες γίνονται μία. Γιαυτό ακριβώς έχουμε τις μεγάλες κρίσεις όπως τώρα, όπου καλούνται οι κυβερνήσεις, οι πολίτες δηλαδή και μόνο, να πληρώσουν για να σώσουν τις τράπεζες ή τις χώρες από την χρεοκοπία τους, όπως εμείς.
•
Όλες οι αξίες όπως νερό, ρύζι, σιτάρι, πατάτες, οι άμεσες οι σπουδαιότερες οι πιο αναγκαίες τροφές της ανθρωπότητας, έως ότι άλλο παράλογο μπορεί να φαντασθεί ο άρρωστος νους του ανθρώπου, ισοτιμούνται, γίνονται ένας αχταρμάς ανομοιογενέστατος και τζογάρονται κατά φονικό άμεσο τρόπο για την επιβίωση ή όχι των λαών. Βασιλεύει το ποντάρισμα σε ότι νομίζει ο καθένας για να κερδίσει στοιχήματα, όπου ο παίχτης ποντάρει ακόμα και στον θάνατο του άλλου και ένας άλλος στην ζωή πάλι του ίδιου προσώπου. Έτσι παίζεται το παιχνίδι αυτό τα γνωστά c d s. Όπου με την σύμφωνη γνώμη των επίσημων αρχών των κρατών, οι χρηματιστές και οι τραπεζίτες παίζουν κάποια στιγμή αγοράζοντας ή πουλώντας χωρίς χρήματα. Μόνο με την υπογραφή τους ότι δεσμεύονται να δώσουν τα λεφτά εάν χάσουν, χωρίς να τα δείξουν ή να τα καταθέσουν πριν. Πανηγύρι δηλαδή απάτης και ψεύδους. Εκεί δεν υπάρχουν υγιή ή τοξικά χρηματιστηριακά ή τραπεζικά προϊόντα, δέχονται τα πάντα, αρκεί να κερδίζουν. Όλα είναι νόμιμα. Σφαγή κανονική σε πόλεμο.
Και που βρίσκουν όλα αυτά τα λεφτά οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια; Από τους καταθέτες πολίτες τους βέβαια. Με τα λεφτά του κόσμου γίνεται όλο αυτό το σφακτήριο, το θανατηφόρο παιχνίδι. Δίνει ένα μικρό έως ανύπαρκτο τόκο στους καταθέτες και παίρνει έναν υπέρογκο από αυτούς που έχουν ανάγκη από λεφτά.
•
Εμείς λοιπόν, αν θέλουμε να απαλλαγούμε από όλα αυτά που στενάζουν σήμερα τη γη μας και τους ανθρώπους μας, εάν επιλέγουμε σαν πολίτες αυτή την πρόταση ζωής χωρίς βέβαια κέρδος, χρειαζόμαστε μια τράπεζα δική μας λαϊκής βάσης, χωρίς μετοχές και μετόχους καθόλου!! Αυτή είναι η μόνη διαφυγή, η μόνη σταθερότητα. Και επομένως χωρίς καμιά σχέση με τα χρηματιστήρια και το διεθνές μακελειό των κρίσεων κάθε τόσο. Μια τράπεζα δηλαδή κουμπαρά και μόνο. Απόλυτα ασφαλή. Ένα δοχείο μη συγκοινωνούν με τα άλλα. Θα καταθέτουμε το μικρό μας περίσσευμα, και ο κουμπαράς μας θα δανείζει άτοκά, όχι επιχειρήσεις και λοιπούς τέτοιους ρισκαδόρους που θα αποκλείονται, αλλά πρώτης γραμμής μόνο ανάγκες, ή με μικρό επιτόκιο όσοι θέλουν να αποκτήσουν ένα σπίτι για παράδειγμα. Μια τράπεζα αλληλεγγύης.
•
Άλλα δάνεια καταναλωτικά δεν θα υπάρχουν. Εκεί η Moody`s, η Fitch και η Standard & Poor`s δεν θα έχουν πέραση καμιά. Η ανθρωπότητα θα τους βλέπει ανίσχυρους να μας υποβιβάσουν ή και να μας αναβιβάσουν. Δεν θέλουμε ούτε καλημέρα με όλους αυτούς. Αντίθετα εμείς θα μπορούμε να προβλέπουμε και να αξιολογούμε με σιγουριά, τι κακό θα συμβεί σε όλους όσους αποφασίζουν να τζογάρουν τη ζωή τους και τον μόχθο τους στα κέρδη των τραπεζών και των χρηματιστηρίων.
Μια τράπεζα κουμπαρά λοιπόν, όπου θα φυλάμε το περίσσευμά μας και θα δανειζόμαστε ελαφρά μόνο για πρώτες ανάγκες και με την σύμφωνη γνώμη των συμμετεχόντων της γενικής συνέλευσης, εμάς των υπολοίπων δηλαδή. Μια τράπεζα αλληλοβοηθείας.
•
Και φυσικά οι οφ σορ εταιρίες που είναι η κερκόπορτα του βρώμικου, του μαύρου χρήματος, του υποκόσμου και της απάτης, θα είναι διαρκώς κλειστή. Ή καλλίτερα δεν θα υπάρχει από κατασκευής μια τέτοια πόρτα. Όποιος πολίτης διαθέτει τέτοια εταιρία, δεν θα γίνεται δεκτός στην τράπεζά μας, αν δε πει ψέματα θα κατάσχονται ή δημεύονται οι καταθέσεις του στην ανάλογη απώλεια που υπέστη η τράπεζά μας, και θα φεύγει κλωτσηδόν από την κοινότητα.
Αυτή είναι η πρόταση για ένα μέλλον με χαμόγελο και ελπίδα.
Μια ΔΕΚΟ
Γιατί σε αυτό το δίπτυχο, ενός καναλιού και μιας τράπεζας, να προσθέσουμε και μια ΔΕΚΟ, θα σκεφτεί κανείς εύλογα και σωστά. Τι νόημα έχει αυτό; τι σημαίνει μια δημόσια επιχείρηση κοινής ωφέλειας σε ένα νέο ξεκίνημα;
Η επιλογή της ΔΕΚΟ έχει παιδευτική σημασία για την εργατική τάξη, η οποία πρέπει να ξαναβρεί τον παλιό εαυτό της. Έχουμε μείνει πίσω, πολύ πίσω εν σχέση με τους άλλους λαούς και πολίτες άλλων χωρών. Θέλουμε μια ΔΕΚΟ, να ξαναδώσει το χαμένο παράδειγμα στην εργατική τάξη, να ξαναχτίσει το χαμένο γόητρο της εργατικής τάξης, που κατασπαράσσεται σε συντεχνίες αδίσταχτες ολούθε και παντού, με μοναδικό σκοπό να καταφέρνει να παίρνει αυξήσεις, οφίτσια και επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης και μεταφοράς φακέλου, και τίποτα άλλο απολύτως. Ώσπου ήρθε η κρίση και το μνημόνιο και τους φύγαν τα επιχειρήματα. Τσιρίζοντας συγχρόνως για τον δημόσιο χαρακτήρα των ΔΕΚΟ, με σκοπό να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια, να μας εξαπατήσουν και να μας κοροϊδέψουν όλους εμάς τους βλάκες, ότι αγωνίζονται μόνο και μόνο για το καλό της χώρας και το δικό μας. Η ΔΕΚΟ χρησιμοποιείται ως αναγκαίο παράδειγμα δια να κάνουμε μια αρχή. Για να δείξουμε πως έχουν υποχρέωση οι εργαζόμενοι στο δημόσιο να συμπεριφέρονται και να αμείβονται με κοινούς κανόνες διορισμού και μισθοδοσίας σε όλο το δημόσιο τομέα.
•
Ας πάρουμε τη ΔΕΗ για παράδειγμα ή όποια άλλη θέλετε. Πριν μιλήσουμε για οτιδήποτε άλλο, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πλήρως και απόλυτα, ότι εκεί μπαίνουμε όλοι με τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ. Πρώτον λοιπόν, κανείς από το παράθυρο και το φεγγίτη. Κανείς με ρουσφέτι και πελατειακή σχέση πολιτικού και εργαζόμενου. Αυτή την δόλια αλήτικη σχέση συναλλαγής του παρελθόντος εις βάρος των άλλων πολιτών, που πρέπει να σταματήσει εδώ. Μια σχέση που τελείωσε ήδη στη συνείδησή μας. Και όποιος διαφωνεί ας μην φωνάζει, παρά να το βάλει στους κανόνες και τους νόμους της δημοκρατίας, στην ψηφοφορία των πολιτών δηλαδή και όχι μόνο των συναδέλφων του όπως συνήθως προτείνει επιλεκτικά. Είναι ένα δημοψήφισμα που έχει γίνει ήδη προ πολλού μέσα μας, και η κάλπη βγήκε καταδικαστική για αυτούς.
•
Δεύτερον. Ενιαίο μισθολόγιο συμπολίτη, για το οποίο όλοι φωνάζετε υπέρ του γιατί δεν το θέλετε. Ποιος φράζει τον δρόμο της εφαρμογής του, ποτέ δεν καταλάβαμε. Λες και είναι κάτι τόσο δύσκολο και μυστηριώδες. Ακόμα, παραδίδουμε κερδοφόρα την δημόσια επιχείρηση κάθε χρόνο απαρέκλητα. Το περίσσευμα δεν το κάνουμε αυξήσεις, αλλά το δίνουμε στην πολιτεία και τους πολίτες της. Αγαπάμε τη δουλειά μας, γιατί αν δεν την αγαπάμε θα την κοπανάμε κάθε μέρα αν μπορούμε. Και ο έλεγχος στην καθημερινή προσέλευση δεν γίνεται από τους ίδιους εργαζόμενους, που κανονικά πρέπει να τον αρνούνται και όχι να τον επιδιώκουν. Και βέβαια η παρωδία των ΕΔΕ ( ένορκων διοικητικών εξετάσεων) σταματάει. Τα λέμε αυτά, γιατί ακριβώς ζήσαμε και θυμόμαστε μια εξαιρετική, μια καταπληκτική ελληνική εργατική τάξη, που αγωνιζόταν για τα δίκαια αιτήματά της μόνο, και είμαστε περήφανοι που ανήκαμε σε αυτήν. Που την καμαρώναμε και ο ελληνικός λαός την είχε το κορυφαίο παράδειγμα για τον εαυτό του. Έτσι όπως την αποτύπωσαν, την τραγούδησαν και την ύμνησαν οι ποιητές μας και οι λογοτέχνες μας.
Καλό καλοκαίρι
Κυριακή 1 Μαΐου 2011
Κάρολος Παπούλιας
Θα πρέπει να ξέρει ο κύριος Παπούλιας ότι η ιστορία θα τον θυμάται για ό,τι έκανε όπως και για ό,τι δεν έκανε. Εξ ίσου και για τα δυο. Αυτή είναι η παραξενιά της, η διαστροφή της θα έλεγε σκωπτικά κανείς, που σώζει έτσι και διατηρεί την μνήμη μας. Θα πρέπει να ξέρει από τώρα καθαρά και ξάστερα, ότι η ακατανόητη συναίνεσή του, η ευθυγράμμιση του με την κατάργηση του άρθρου του συντάγματος που απαιτεί τα 3/5 της βουλής, τους 180 βουλευτές, τον έχει ήδη και κατατάξει και χαρακτηρίσει στην συνείδησή μας, σε όποιον χώρο κι αν ανήκουμε. Και αδιάφορο αν θα μπορούσε να το είχαν υπογράψει και οι 180 ή ακόμα περισσότεροι πρόθυμοι. Αυτός έπρεπε να τηρήσει τον νόμο. Γιατί άμα ήταν να μην τον τηρεί, θα μπορούσαμε να βάλουμε στη θέση του οποιονδήποτε άλλον, ακόμα κι έναν αμόρφωτο γύφτο ή άλλου είδους επίορκο, που να μην τηρεί κανένα νόμο και να νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Τα συμπεράσματά μας είναι ήδη εκπεφρασμένα μέσα μας ακόμη και για αυτούς που δεν μιλάνε. Θα πρέπει να γνωρίζει ότι είμαστε εξοργισμένοι μαζί του γιατί δεν μας ρώτησε, όπως ρητά τον υποχρεώνει το σύνταγμα, το οποίο κατακουρέλιασε σαν παλιά εφημερίδα στον πάγκο του μπακάλη, τυλίγοντας μέσα κρυφές πολιτικές διαπλοκές ή άλλα χρεωστούμενα άγνωστα σε εμάς. Θα πρέπει να καταλάβει τώρα πιά, ότι έπαψε να είναι υπεράνω πάσης υποψίας και βρίσκεται επί κεφαλής με τον Πρωθυπουργό στον κατάλογο των υπόπτων για εθνική μειοδοσία και κατάφορη παραβίαση των πασίγνωστων σε όλους παγκόσμια κανόνων της δημοκρατίας.
•
Ο Παπούλιας δεν συνειδητοποιεί σε τι εθνικό λάθος έχει πέσει. Εάν το είχε, θα έπρεπε να είχε τινάξει τα μυαλά του. Κάτι που δεν εύχομαι αλλά αυτός έπρεπε να το κάνει. Προχθές μάλιστα στις 18 του Μάρτη του 2011, δεμένος χειροπόδαρα από τη ματαιοδοξία της εξουσίας, κολλημένος σα στρείδι επάνω της, μας έλεγε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη, αντί να κοιταχτεί αυτός πρώτος και να παραιτηθεί από ντροπή. Να κάνει την αρχή και να μας δώσει το καλό παράδειγμα. Να σπάσει επί τέλους αυτό το απόστημα της λατρείας της καρέκλας. Αντίθετα με νουθετικά κάλπικα μπλα-μπλα λόγια, χωρίς πράξη και αντίκρισμα, μας έκανε αναιδέστατα μαθήματα αυτοκριτικής, από τον θώκο του και όχι από το σπίτι του. Τι θράσος! Κάνε εσύ την αρχή Κάρολε, αν θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις τον τόπο σου. Αυτή είναι η υποχρέωσή σου, εσύ είσαι ο ταγός. Απλά έχει αποστηθίσει κάποια επιχειρήματα των πασόκων και τα λέει διαρκώς στον εαυτό του να στυλωθεί, να δικαιολογηθεί στη συνείδησή του. Δεν έχει αντιληφθεί σε τι άβυσσο κολυμπάει ιστορικά. Εκτός αν είναι πολύ πιο χειρότερα τα πράγματα από ότι εγώ υποθέτω και έχει πλήρη συνείδηση τι δώρο έκανε στην φαμίλια
•
Εδώ στο Νενεκιστάν, όπως παραλάβαμε έτσι θα παραδώσουμε, σύμφωνα με το συμπεφωνημένο πρωτόκολλο της διατήρησης της θέσης μας στην εξουσία πάση θυσία. Ο καθένας έχει αυτό το ιερό καθήκον εκεί μέσα. Κανένα άλλο. Μόνο με τον θάνατό μας θα απολέσουμε αυτό το ύψιστο αγαθό, τον θώκο μας. Αυτή είναι η μόνη υποχρέωσή μας. Τίποτα δεν σπάει αυτή την πολιτική συμφωνία. Δεν έχουμε καμιά υποχρέωση στον λαό. Ας μη μας ψήφιζε, απαντάνε κατεργάρικα από μέσα τους, γελώντας αυτάρεσκα για την καπατσοσύνη τους, την ικανότητά τους! Τι εξυπνάδα! Τι ευφυΐα! Τι σπουδαία μπαμπεσιά! Άλλα να λέμε και άλλα να κάνουμε! Μπράβο! Μπράβο μας! Αφού μας ξέρει. Εμείς φταίμε κι από πάνω που είναι τόσο βλάκας αυτός ο λαός. Σύνταγμα, νόμοι, προσωπικές ευθιξίες, ανθρώπινες ευαισθησίες, λαϊκή θέληση, λαϊκή οργή, κανονισμοί της βουλής, φτώχια, πείνα, ανεργία, εγκληματικότητα, εθνική ακεραιότητα, πατρίδα, κοινοβουλευτικά ήθη δεν ισχύουν. Η καριέρα υπερτερεί πάσης άλλης αξίας.
•
Γιατί κύριε Παπούλια είπες ανέξοδα 2-3 φορές μερικές κουβεντούλες όλα αυτά τα χρόνια της θητείας σου. Κάποια γιορταστικά διαγγέλματα, ίσα-ίσα για να μας ρίξεις στάχτη εκεί στα εύκολα, που ακόμα και ο ίδιος ο θεσμός το επιτρέπει, να κάνεις τον καμπόσο στη χάση και στη φέξη, ανώδυνα και χωρίς κόστος να λαλείς καμιά κορώνα για τα εθνικά δίκαια. Όταν όμως ήρθαν τα δύσκολα με το μνημόνιο κώλωσες. Ευθυγραμμίστηκες πλήρως με τον Γιώργο και το έστειλες εξπρές στο τυπογραφείο για άμεση δημοσίευση. Να δημιουργήσετε τετελεσμένα, να μας σύρετε στο ήδη. Γιαυτό δεν μιλάς. Μόνο ζητάς προκλητικά να μοιραστούμε μαζί σας τις ευθύνες. Να κάνουμε ισότητα, κομουνισμό ξαφνικά και σεισάχθεια στις ενοχές σας. Σαν δε ντρεπόσαστε.
•
Γιατί Οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο συμπολίτη Πρόεδρε. Δεν λέγονται απλά Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως δυο λέξεις μόνο χωρίς νόημα σύνδεση και συνέχεια, αλλά τάδε, συγκεκριμένα για κάθε εποχή. Γιατί πρόεδρος της δημοκρατίας δεν λέει απολύτως τίποτα σε καμιά γλώσσα και καμία χώρα. Όλοι ρωτάνε ποιος πρόεδρος. Αυτό είναι το ζητούμενο στις συνομιλίες των πολιτών. Να ξέρουν να ψάξουν και να θυμηθούν. Γιατί μπορεί να είναι ο σημαντικός Τόμας Τζέφερσον για τους Αμερικάνους πολίτες αλλά και ο Μπους ή ο Νίξον, Ο Ντε Γκωλ για τους Γάλλους αλλά και ο Πεταίν, ο δοσίλογος πρωθυπουργός και συνεργάτης των Γερμανών στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Τα ονοματεπώνυμα των προέδρων Κάρολε έχουν χρονολογία εγγεγραμμένη επάνω τους, ενώ ο τίτλος δεν έχει. Και κει πάνω είναι γραμμένη η σημασία των πραγμάτων. Η ζωή μας και η ηλικία μας, δηλαδή τα δεινά μας σε αυτή την μαρτυρική χώρα.
•
Αλήθεια θα θέλαμε να μάθουμε όλοι οι έλληνες πολίτες πιστεύω, και αυτοί που διαφωνούν και αυτοί που είναι προβληματισμένοι και οι τυχόν συμφωνούντες με την στάση σου, τι θα περίμενες κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας για να παραιτηθείς. Ποια συμφορά της χώρας μας θα ήταν αυτή που θα σε έκανε να αφήσεις τον θώκο. Θέλουμε να σε ακούσουμε. Τι νομίζεις ότι θα σε έκανε να διαφωνήσεις μέσα σου και να αποποιηθείς την εξουσία σου ως ένδειξη διαμαρτυρίας, ένας πόλεμος αποτυχημένος όπως το 1922, μια εισβολή ξένης χώρας όπως το 1941, η προδοσία της Κύπρου το 1974, η παραχώρηση ή η πώληση κάποιων νησιών μας που ετοιμάζεται, κάτι άλλο, ο θάνατος κάποιων χιλιάδων από πείνα, ποιο είναι αυτό που βάζει ένα όριο στην παραίτησή σου από την εξουσία. Το ερώτημα είναι εξαιρετικό πράγματι και όχι επειδή το γράφω εγώ, αλλά γιατί προκύπτει αυθόρμητα και κυκλοφορεί ευρύτατα στις συζητήσεις των συμπολιτών μας παντού. Γιατί πρέπει να μάθουμε εάν έχεις όρια σαν πολιτικός και σαν άνθρωπος κυρίως, και πιά είναι αυτά. Γιατί δεν έμεινε και τίποτα απρόδοτο στο ελληνικό κοινοβούλιο. Κατά λογική απαίτηση αυτό ισχύει για όλους τους πολιτικούς που όχι δεν έκαναν καμιά συμφωνία μαζί μας, αλλά δεν έκαναν καμία συμφωνία με τους αγέννητους ακόμα έλληνες που θα αγκομαχάνε να πληρώσουν τα χρέη σας, σε μια χώρα που κάνατε προ πολλού προτεκτοράτο των ξένων δυνάμεων. Γιατί αυτό έκανες Κάρολε Παπούλια Πρόεδρε της Δημοκρατίας με όλους τους νενέκους, τους εφιάλτες και τους καριερίστες που συνυπέγραψαν ως μειοψηφία μαζί σου. Λες κι εμείς δεν υπάρχουμε. Λες και είμαστε ένας αόρατος λαός. Διμηούργημα μόνο της φαντασίας σας, και άρα δεν μας λογαριάζετε καν. Παίζετε και γελάτε μαζί μας. Σπάτε την πλάκα σας. Τέτοια απαξίωση στο πρόσωπό μας, όταν εμείς βλαστημάμε τη ζωή μας.
•
Άλλο Παπούλιας, γνωρίζει ήδη ο κόσμος πριν καν μιλήσει η ιστορία, και άλλο Τάσος Παπαδόπουλος. Γιατί η ιστορία είναι το ανώτατο δικαστήριο της ανθρωπότητας Πρόεδρε. Εκείνος δεν περίμενε την ιστορία, προχωρούσε μαζί της χέρι-χέρι, μας ξάφνιασε παγκόσμια όλους. Δεν ξέραμε αν την οδηγούσε αυτός ή αυτή εκείνον. Είχαμε μείνει άφωνοι καθώς τον ακούγαμε και αγαλλιάζαμε. Ήταν σαν ένα αυτοί οι δυό, μετά από πολύ καιρό σε αυτή τη χώρα. Εσύ την περιμένεις με μια αγωνία που σε εξοντώνει γιατί ξέρεις την ετυμηγορία της. Αυτός έκανε το καθήκον του, ήταν ένας πρόεδρος της ανθρωπότητας επί τέλους. Όχι του ελληνισμού και της Κύπρου μόνο, αλλά έφτασε στα πέρατα του κόσμου, ο οποίος αναθάρρησε στα λόγια του και στο προσωπό του. Που θα τον τιμούν και θα τον θυμούνται με σεβασμό όλοι οι λαοί μαζί με την ιστορία τους, για το κουράγιο που τους έδωσε, αμέσως μόλις περάσει αυτή η αλητοεποχή που ζούμε. Για σένα θα πούνε μόνο ότι δεν έκλεβες και ότι δεν είχες κότσια καθόλου. Αυτά τα δύο και τίποτα άλλο σοβαρό και ενδιαφέρον. Χάθηκε να είχες το τσαγανό του Μανώλη του Γλέζου. Του άλλου μεγάλου Έλληνα αντιστασιακού. Όταν σε χρειαστήκαμε μας βγήκες εθνικά ευνούχος. Είχες χαλάσει εκεί μέσα στα σπλάχνα του πασόκ, όπου όλα είναι σάπια και δύσοσμα.
Υστερόγραφο
Θυμήθηκα την τελετή της παραλαβής της προεδρικής εξουσίας από την Μπενάκη που σου έλεγε να είσαι προετοιμασμένος για απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Και συ, επί κεφαλής της Δημοκρατίας και της Πατρίδας Κάρολε, δεν έβγαλες κιχ. Έπρεπε να σε είχαμε μυριστεί από τότε.
Παραιτήσου να σώσεις ότι ακόμα σώζεται.
Το αξίωμά σου είναι συμβολικό και συμβολικά πρέπει να απαντήσεις.
1η Μαΐου 2011
*Επόμενη ανάρτηση 1η Αυγούστου
•
Ο Παπούλιας δεν συνειδητοποιεί σε τι εθνικό λάθος έχει πέσει. Εάν το είχε, θα έπρεπε να είχε τινάξει τα μυαλά του. Κάτι που δεν εύχομαι αλλά αυτός έπρεπε να το κάνει. Προχθές μάλιστα στις 18 του Μάρτη του 2011, δεμένος χειροπόδαρα από τη ματαιοδοξία της εξουσίας, κολλημένος σα στρείδι επάνω της, μας έλεγε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη, αντί να κοιταχτεί αυτός πρώτος και να παραιτηθεί από ντροπή. Να κάνει την αρχή και να μας δώσει το καλό παράδειγμα. Να σπάσει επί τέλους αυτό το απόστημα της λατρείας της καρέκλας. Αντίθετα με νουθετικά κάλπικα μπλα-μπλα λόγια, χωρίς πράξη και αντίκρισμα, μας έκανε αναιδέστατα μαθήματα αυτοκριτικής, από τον θώκο του και όχι από το σπίτι του. Τι θράσος! Κάνε εσύ την αρχή Κάρολε, αν θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις τον τόπο σου. Αυτή είναι η υποχρέωσή σου, εσύ είσαι ο ταγός. Απλά έχει αποστηθίσει κάποια επιχειρήματα των πασόκων και τα λέει διαρκώς στον εαυτό του να στυλωθεί, να δικαιολογηθεί στη συνείδησή του. Δεν έχει αντιληφθεί σε τι άβυσσο κολυμπάει ιστορικά. Εκτός αν είναι πολύ πιο χειρότερα τα πράγματα από ότι εγώ υποθέτω και έχει πλήρη συνείδηση τι δώρο έκανε στην φαμίλια
•
Εδώ στο Νενεκιστάν, όπως παραλάβαμε έτσι θα παραδώσουμε, σύμφωνα με το συμπεφωνημένο πρωτόκολλο της διατήρησης της θέσης μας στην εξουσία πάση θυσία. Ο καθένας έχει αυτό το ιερό καθήκον εκεί μέσα. Κανένα άλλο. Μόνο με τον θάνατό μας θα απολέσουμε αυτό το ύψιστο αγαθό, τον θώκο μας. Αυτή είναι η μόνη υποχρέωσή μας. Τίποτα δεν σπάει αυτή την πολιτική συμφωνία. Δεν έχουμε καμιά υποχρέωση στον λαό. Ας μη μας ψήφιζε, απαντάνε κατεργάρικα από μέσα τους, γελώντας αυτάρεσκα για την καπατσοσύνη τους, την ικανότητά τους! Τι εξυπνάδα! Τι ευφυΐα! Τι σπουδαία μπαμπεσιά! Άλλα να λέμε και άλλα να κάνουμε! Μπράβο! Μπράβο μας! Αφού μας ξέρει. Εμείς φταίμε κι από πάνω που είναι τόσο βλάκας αυτός ο λαός. Σύνταγμα, νόμοι, προσωπικές ευθιξίες, ανθρώπινες ευαισθησίες, λαϊκή θέληση, λαϊκή οργή, κανονισμοί της βουλής, φτώχια, πείνα, ανεργία, εγκληματικότητα, εθνική ακεραιότητα, πατρίδα, κοινοβουλευτικά ήθη δεν ισχύουν. Η καριέρα υπερτερεί πάσης άλλης αξίας.
•
Γιατί κύριε Παπούλια είπες ανέξοδα 2-3 φορές μερικές κουβεντούλες όλα αυτά τα χρόνια της θητείας σου. Κάποια γιορταστικά διαγγέλματα, ίσα-ίσα για να μας ρίξεις στάχτη εκεί στα εύκολα, που ακόμα και ο ίδιος ο θεσμός το επιτρέπει, να κάνεις τον καμπόσο στη χάση και στη φέξη, ανώδυνα και χωρίς κόστος να λαλείς καμιά κορώνα για τα εθνικά δίκαια. Όταν όμως ήρθαν τα δύσκολα με το μνημόνιο κώλωσες. Ευθυγραμμίστηκες πλήρως με τον Γιώργο και το έστειλες εξπρές στο τυπογραφείο για άμεση δημοσίευση. Να δημιουργήσετε τετελεσμένα, να μας σύρετε στο ήδη. Γιαυτό δεν μιλάς. Μόνο ζητάς προκλητικά να μοιραστούμε μαζί σας τις ευθύνες. Να κάνουμε ισότητα, κομουνισμό ξαφνικά και σεισάχθεια στις ενοχές σας. Σαν δε ντρεπόσαστε.
•
Γιατί Οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο συμπολίτη Πρόεδρε. Δεν λέγονται απλά Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως δυο λέξεις μόνο χωρίς νόημα σύνδεση και συνέχεια, αλλά τάδε, συγκεκριμένα για κάθε εποχή. Γιατί πρόεδρος της δημοκρατίας δεν λέει απολύτως τίποτα σε καμιά γλώσσα και καμία χώρα. Όλοι ρωτάνε ποιος πρόεδρος. Αυτό είναι το ζητούμενο στις συνομιλίες των πολιτών. Να ξέρουν να ψάξουν και να θυμηθούν. Γιατί μπορεί να είναι ο σημαντικός Τόμας Τζέφερσον για τους Αμερικάνους πολίτες αλλά και ο Μπους ή ο Νίξον, Ο Ντε Γκωλ για τους Γάλλους αλλά και ο Πεταίν, ο δοσίλογος πρωθυπουργός και συνεργάτης των Γερμανών στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Τα ονοματεπώνυμα των προέδρων Κάρολε έχουν χρονολογία εγγεγραμμένη επάνω τους, ενώ ο τίτλος δεν έχει. Και κει πάνω είναι γραμμένη η σημασία των πραγμάτων. Η ζωή μας και η ηλικία μας, δηλαδή τα δεινά μας σε αυτή την μαρτυρική χώρα.
•
Αλήθεια θα θέλαμε να μάθουμε όλοι οι έλληνες πολίτες πιστεύω, και αυτοί που διαφωνούν και αυτοί που είναι προβληματισμένοι και οι τυχόν συμφωνούντες με την στάση σου, τι θα περίμενες κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας για να παραιτηθείς. Ποια συμφορά της χώρας μας θα ήταν αυτή που θα σε έκανε να αφήσεις τον θώκο. Θέλουμε να σε ακούσουμε. Τι νομίζεις ότι θα σε έκανε να διαφωνήσεις μέσα σου και να αποποιηθείς την εξουσία σου ως ένδειξη διαμαρτυρίας, ένας πόλεμος αποτυχημένος όπως το 1922, μια εισβολή ξένης χώρας όπως το 1941, η προδοσία της Κύπρου το 1974, η παραχώρηση ή η πώληση κάποιων νησιών μας που ετοιμάζεται, κάτι άλλο, ο θάνατος κάποιων χιλιάδων από πείνα, ποιο είναι αυτό που βάζει ένα όριο στην παραίτησή σου από την εξουσία. Το ερώτημα είναι εξαιρετικό πράγματι και όχι επειδή το γράφω εγώ, αλλά γιατί προκύπτει αυθόρμητα και κυκλοφορεί ευρύτατα στις συζητήσεις των συμπολιτών μας παντού. Γιατί πρέπει να μάθουμε εάν έχεις όρια σαν πολιτικός και σαν άνθρωπος κυρίως, και πιά είναι αυτά. Γιατί δεν έμεινε και τίποτα απρόδοτο στο ελληνικό κοινοβούλιο. Κατά λογική απαίτηση αυτό ισχύει για όλους τους πολιτικούς που όχι δεν έκαναν καμιά συμφωνία μαζί μας, αλλά δεν έκαναν καμία συμφωνία με τους αγέννητους ακόμα έλληνες που θα αγκομαχάνε να πληρώσουν τα χρέη σας, σε μια χώρα που κάνατε προ πολλού προτεκτοράτο των ξένων δυνάμεων. Γιατί αυτό έκανες Κάρολε Παπούλια Πρόεδρε της Δημοκρατίας με όλους τους νενέκους, τους εφιάλτες και τους καριερίστες που συνυπέγραψαν ως μειοψηφία μαζί σου. Λες κι εμείς δεν υπάρχουμε. Λες και είμαστε ένας αόρατος λαός. Διμηούργημα μόνο της φαντασίας σας, και άρα δεν μας λογαριάζετε καν. Παίζετε και γελάτε μαζί μας. Σπάτε την πλάκα σας. Τέτοια απαξίωση στο πρόσωπό μας, όταν εμείς βλαστημάμε τη ζωή μας.
•
Άλλο Παπούλιας, γνωρίζει ήδη ο κόσμος πριν καν μιλήσει η ιστορία, και άλλο Τάσος Παπαδόπουλος. Γιατί η ιστορία είναι το ανώτατο δικαστήριο της ανθρωπότητας Πρόεδρε. Εκείνος δεν περίμενε την ιστορία, προχωρούσε μαζί της χέρι-χέρι, μας ξάφνιασε παγκόσμια όλους. Δεν ξέραμε αν την οδηγούσε αυτός ή αυτή εκείνον. Είχαμε μείνει άφωνοι καθώς τον ακούγαμε και αγαλλιάζαμε. Ήταν σαν ένα αυτοί οι δυό, μετά από πολύ καιρό σε αυτή τη χώρα. Εσύ την περιμένεις με μια αγωνία που σε εξοντώνει γιατί ξέρεις την ετυμηγορία της. Αυτός έκανε το καθήκον του, ήταν ένας πρόεδρος της ανθρωπότητας επί τέλους. Όχι του ελληνισμού και της Κύπρου μόνο, αλλά έφτασε στα πέρατα του κόσμου, ο οποίος αναθάρρησε στα λόγια του και στο προσωπό του. Που θα τον τιμούν και θα τον θυμούνται με σεβασμό όλοι οι λαοί μαζί με την ιστορία τους, για το κουράγιο που τους έδωσε, αμέσως μόλις περάσει αυτή η αλητοεποχή που ζούμε. Για σένα θα πούνε μόνο ότι δεν έκλεβες και ότι δεν είχες κότσια καθόλου. Αυτά τα δύο και τίποτα άλλο σοβαρό και ενδιαφέρον. Χάθηκε να είχες το τσαγανό του Μανώλη του Γλέζου. Του άλλου μεγάλου Έλληνα αντιστασιακού. Όταν σε χρειαστήκαμε μας βγήκες εθνικά ευνούχος. Είχες χαλάσει εκεί μέσα στα σπλάχνα του πασόκ, όπου όλα είναι σάπια και δύσοσμα.
Υστερόγραφο
Θυμήθηκα την τελετή της παραλαβής της προεδρικής εξουσίας από την Μπενάκη που σου έλεγε να είσαι προετοιμασμένος για απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Και συ, επί κεφαλής της Δημοκρατίας και της Πατρίδας Κάρολε, δεν έβγαλες κιχ. Έπρεπε να σε είχαμε μυριστεί από τότε.
Παραιτήσου να σώσεις ότι ακόμα σώζεται.
Το αξίωμά σου είναι συμβολικό και συμβολικά πρέπει να απαντήσεις.
1η Μαΐου 2011
*Επόμενη ανάρτηση 1η Αυγούστου
Τρίτη 8 Μαρτίου 2011
Ισλάμ και Mετανάστευση
Το Ισλάμ νικήθηκε πολιτισμικά.!! Αυτό σημαίνει τούτο το απίστευτο αραβικό ντόμινο που παρακολουθούμε άφωνοι και δεν πιστεύει κανείς μας. Δεν νικήθηκε ο Μουμπάρακ και ο Μπεν Άλι. Είναι μέγα λάθος αυτό. Ούτε καν ο Καντάφι και οι υπόλοιποι που ετοιμάζονται. Νικήθηκε το Ισλάμ αγαπητοί. Όπως ακριβώς νικήθηκε πριν 200 χρόνια ο ιουδαιοχριστιανισμός από τον διαφωτισμό, που αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την πολιτική εξουσία και κατέφυγε στις εκκλησίες του όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα. Και δεν σημαίνει καθόλου αυτό που προσπαθεί να ψελλίσει ο αποπροσανατολισμένος λόγος των αναλυτών περί κακών και αυταρχικών αράβων ηγετών, ανδρείκελα των αμερικάνων και της δύσης. Λες και δεν το ξέραμε. Καθόλου κάτι τέτοιο. Αυτός είναι ένας εμφανής λόγος μόνο, που γιαυτό παραπλανά. Που δεν φτάνει να εξηγήσει βαθύτερα τα πρωτάκουστα γεγονότα, το πως τολμάνε οι πιστοί και αντιμιλάνε. Αυτό είναι το εντυπωσιακό.! Σε αυτό πρέπει να σταθούμε. Αντίθετα αναρωτιούνται όλοι που βρέθηκε αυτό το κουράγιο από τους αραβικούς λαούς, που δεν είχαν συνηθίσει ούτε τους εαυτούς τους ούτε εμάς σε αρνήσεις και απειθαρχίες, παρά σε πλήρη υπακοή και υποταγή στα θέσφατα και τους σκληρούς νόμους του Ισλάμ.
•
Οι αραβικοί λαοί, δείχνουν να ξυπνάνε από λήθαργο αιώνων. Οι μεγάλες επαναστάσεις του κόσμου, όπως η Γαλλική , η Αμερικανική, Οκτωβριανή, η Κινέζικη και η Κουβανική, δεν τους άγγιξαν. Ως να ζουν σε έναν άλλο πλανήτη κυριολεκτικά. Σε ένα αδιαπέραστο τείχος, σε ένα θρησκευτικό παραπέτασμα, που δεν επέτρεπε ούτε σε πετούμενο να πλησιάσει στα μέρη τους. Συσωρευμένα γεγονότα αιώνων και χιλιετιών ξεσπάνε τώρα. Η εξέλιξη δεν τα ανέχεται άλλο και τα βγάζει στην επιφάνεια σαν απόβλητα αυτών των κοινωνιών. Σαν αλυσίδες του παρελθόντος που σκούριασαν και δεν αντέχουν στην πίεση του νέου. Οι στιγμές που ζούμε είναι σταυροδρόμι παμπάλαιων δομών του χρόνου, που συναντώνται με τον καινούργιο και καταρρέουν σε ανατολή και δύση, σε βορά και νότο. Καταρρέει ο σεβασμός στην καταπίεση. Εκεί είχαμε φτάσει. Να θεωρείται αρετή κάτι τέτοιο. Που συναντιούνται στο ξέφωτο της σημερινής εξέλιξης, παλιές και νέες λογικές και συγκρούονται μανιασμένα για το μέλλον του πλανήτη. Βρισκόμαστε σε πόλεμο ιδεών. Μόνο που δεν τον κήρυξαν οι μεγάλες δυνάμεις αυτή τη φορά, ούτε κάποιες άλλες κυβερνήσεις επίσημα, αλλά σιωπηλά οι άνθρωποι μέσα τους απέναντι στην καταδυναστευμένη ζωή τους. Ο χρόνος τρύπησε το προστατευτικό κουκούλι της αγιοσύνης του Ισλάμ για πρώτη φορά και ξερνάει την καταπίεση και τις απαγορεύσεις του. Τώρα που η τεχνολογία ξεφοβίζει τον άνθρωπο και διαλύει δεισιδαιμονίες στο διάβα της.
•
Αυτό μας λένε τα γεγονότα και εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε. Αυτό είναι κρυμμένο πίσω από τις μάχες της ερήμου. Ενώ οι αναλυτές λίγοι και ανεπαρκείς, μιλούν επιπόλαια για ανύπαρκτη φτώχεια και οικονομική εξαθλίωση στις πιο πολλές τουλάχιστον αραβικές χώρες που γίνονται οι ταραχές, λες και δεν συντρέχει άλλος λόγος να αγανακτήσουν και να εξεγερθούν οι λαοί, εξ ίσου ζωτικός και περισσότερο άλλων ισάξιων αναγκών των ανθρώπων, όπως η ελευθερία των ιδεών και η ανύπαρκτη εκεί ελευθερία του λόγου. Το Ισλάμ νικήθηκε γιατί δεν συναντήθηκε ποτέ με την δημοκρατία.! Αυτό είναι όλο. Από εδώ αρχίζει η σκέψη και η ανάλυση. Τι να λέμε τώρα ιστοριούλες και παραμύθια για να δικαιολογήσουμε και να συγκρατήσουμε τα πράγματα, μπας και εκνευρίσουμε τις αγορές. Όλο δικτάτορες γεννούσε αυτό το δόγμα. Δικτάτορες, μονάρχες, σεΐχηδες και βασιλιάδες αδιάκοπα. Μια φορά, ούτε μια φορά, δεν έβγαλε από τα σπλάχνα του δημοκρατία. Έτσι για δείγμα, για εξαίρεση, έστω για άλλοθι, για μελλοντικό επιχείρημα. Οι άνθρωποι εκεί δεν ήξεραν ότι υπάρχει η δημοκρατία. Δεν ήξεραν τι είναι. Την μάθαν μέσα από την τηλεόραση τον προηγούμενο αιώνα. Εκεί την είδαν για πρώτη φορά. Αν δεν είχε ανακαλυφθεί η τηλεοπτική τεχνολογία δεν θα την ήξεραν ακόμη. Από εκεί κατάλαβαν ότι υπάρχει και άλλος κόσμος. Από εκεί τους μπήκε και η ιδέα δειλά δειλα των σημερινών εξεγέρσεων. Τι νομίζουμε; ότι την διδάσκουν στα σχολειά τους ή ότι την συζητούν οι Μουλάδες στα καφενεία. Δεν πρέπει να αναρωτηθούν οι Ιμάμηδες γιατί και πως συμβαίνει αυτό στις χώρες τους; Δεν πρέπει να τους ακούσουν οι λαοί τους και εμείς οι άλλοι που χρησιμοποιούν το όνομά μας, να διαφωνούν με τους ισόβιους δικτάτορες έστω, αφού δεν μπορούν να διαφωνήσουν με την θρησκεία τους, να διαμαρτύρονται και να εξεγείρονται; Όλα από τον λαό τα περιμένουν; Γιατί δημοκρατίες ονομάζουν τις χώρες τους και δεν ντρέπονται. Με το δικό μας όνομα βγάζουν το πρόσωπό τους έξω από την μπούργκα για να αντικρίσουν τους άλλους λαούς, στους διεθνείς οργανισμούς και συναντήσεις. Με αυτό το λογότυπο έχουν εγγραφεί στα μητρώα της παγκόσμιας οικογένειας, έτσι γράφτηκαν στον ΟΗΕ. Εκτός εάν είναι και αυτοί στο κόλπο της μάσας, να μας εξηγηθούν όλα αυτόματα.
•
Γιατί το κοινό αίτημα σε όλες τις εξεγερμένες αραβικές χώρες είναι ένα: θέλουμε δημοκρατία. Αυτό κρατάμε, αυτό είναι το σπουδαιότερο όλης αυτής την συγκλονιστικής στιγμής της ιστορίας που ζούμε. Έστω αυτή την εκπτωμένη και ευτελισμένη, την δική μας δυτική δημοκρατία, που όμως οι λαοί αυτοί διψούν να την έχουν, που είναι το όνειρό τους. Αλλά και κάτι άλλο που ακούγεται σιωπηλά από τον φόβο, αλλά εξ ίσου δυνατά μέσα τους, με την ίδια φλογερή απαίτησή τους για δημοκρατία. Γιατί το εννοούν μαζί με αυτήν, αδιαχώριστο από αυτήν. Όποιος έχει γερά αυτιά και πιάνει τους ήχους της νεολαίας, γιατί αυτή θα κάνει την ανατροπή, οι παλιές γενιές είναι ήδη προ πολλού εγκεφαλικά πτώματα του Αλλάχ, θα ακούσει δυνατά να βουίζει στα αυτιά του : δεν θέλουμε την μαντίλα, και εννοούν θέλουμε δημοκρατία. Θα ακούσει, θέλουμε ατομικά δικαιώματα και εμείς, δίπλα στα ανθρώπινα δικαιώματα που ούτε αυτά έχουμε. Θα ακούσει ακόμα δεν είμαστε παρακατιανοί, είμαστε αδέρφια, το ίδιο είδος με σας, το ανθρώπινο. Θα ακούσει θέλουμε ελευθερίες όπως εσείς οι άλλοι. Αυτός είναι ο καημός των εξεγερμένων, αυτός είναι ο καταπιεσμένος πόθος τους, εδώ θέλει την προσοχή μας. Και εμείς αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους πάρουμε μαζί μας, δεν μπορεί να τους αφήσουμε πίσω. Και δεν εννοώ να τους πάρουμε στις χώρες μας γιατί θα τους ευνουχίσουμε με την ελεημοσύνη μας, αλλά να βοηθήσουμε τον αγώνα τους, να τους συμπαρασταθούμε.
•
Γιαυτό φεύγουν ομαδικά και σωρηδόν οι πολίτες του, όχι προς πλούσιες ισλαμικές και αραβικές χώρες που θα περίμενε κανείς, όχι προς την Μέκκα του πλούτου την Σαουδική Αραβία και τα ζάπλουτα εμιράτα όπως θα ήταν το φυσιολογικό, μέσα στη θαλπωρή της γλώσσας τους και την ασφάλεια του δικού τους γνώριμου μουσουλμανικού περιβάλλοντος, αλλά προς την Δύση φίλοι και κύριοι. Αυτό νομίζω είναι το κλειδί της κατανόησης για μας, που απαντάει πλήρως στην τυφλή λαθρομετανάστευσή, στην τυφλή φυγή χωρίς προϋποθέσεις χωρίς ασφάλεια και πάση θυσία προς την Ευρώπη. Την Δύση που θεωρούν ελευθερία για αυτούς. Την Δύση και με κλειστά μάτια, που εμείς οι δυτικοί κριτικάρουμε, και προσπαθούμε να πετάξουμε από τον σβέρκο μας, με τις κάλπικες τις μοσαντένιες αξίες που κατασκεύασε, κακέκτυπο του δυτικού στοχασμού, προσαρμοσμένες στα παγκάρια και τα συμφέροντα των τραπεζών, των επίσημων τοκογλύφων του καπιταλισμού. Για να καταλάβουμε που βρίσκεται ο χρόνος στον Ισλαμικό κόσμο και πού στον Ευρωπαϊκό.
•
Ενώ εσείς και πάλι πίσω από την ζωή και τις διεργασίες της κύριοι προοδευτικοί αναλυτές, γεμίζετε τα ερτζιανά και τις οθόνες με αποφάνσεις νηπιακές, με αποφάνσεις μπαγιάτικες που δεν αντιστοιχούν σε αυτό που βλέπουμε και σε αυτό που συμβαίνει γύρω μας, πως τάχα φταίει ο πόλεμος για την μετανάστευση που έχει γονατίσει τους άλλους λαούς, οι βιαιότητες των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και ο εμφύλιος στο Ιράκ. Ενώ ξέρετε από το πρόσφατο και ζέον δικό μας παράδειγμα με τους 274 της Υπατίας, ότι μόνο ένας είναι Αφγανός και κάποιοι ελάχιστοι από το Ιράκ. Σαν περίεργοι που κοιτάτε μια φωτογραφία και μας λέτε τι βλέπετε μόνο, χωρίς το παραμικρό βάθος. Ούτε που καταλαβαίνετε τι λένε οι κραυγές γύρω σας και η απεργία πείνας. Ροχαλίζετε στο λίπος της καλατζούκας σας, ανίκανοι να συλλάβετε τα εκκωφαντικά γεγονότα.
Και ούτε σας έκανε εντύπωση τζιμάνια μου, το ότι οι απεργοί προτιμάνε να πεθάνουν στην ελλάδα, παρά να επιστρέψουν στις χώρες τους. Γιατί; Χρειάζεται μια εξήγηση αυτό. Αφού δεν διώκονται, δεν καταζητούνται, δεν πεινάνε, κόλαση είναι το Μαρόκο δηλαδή; Η Αλγερία, η Συρία χειρότερες από τον θάνατο; Ξυπνάτε φωστήρες, ξημέρωσε σύντροφοι. Ο κόσμος τρέχει προς άλλη κατεύθυνση με ταχύτητες και εξελίξεις που δεν προλαβαίνετε να δείτε.
•
Μεταναστεύουν δε, καταμεσής στην μεγαλύτερη οικονομική κρίση των ευρωπαίων, την εποχή που οι αμοιβές μειώνονται δραματικά και η εργασία είναι δυσεύρετη έως ανύπαρκτη. Και αυτό βγάζει μάτι. Και όμως δεν το βλέπει κανείς, μα κανείς, ντρέπομαι και να το πω. Αυτή έπρεπε να είναι η μεγάλη απορία και το ερώτημά σας. Εκεί καταφεύγουν οι αραβικοί λαοί. Εκεί μακριά από την μαντίλα και τους νόμους του κορανίου. Αυτό μου έκανε εντύπωση και ξεκίνησα να διερευνώ το Ισλάμ. Αυτό δεν βλέπουνε βαθύτερα που έρχεται από τα βάθη των αιώνων των θρησκειών, και αποδίδουν σε απατηλούς και ξόφαλτσους συγκυριακούς λόγους τα κύματα της μεγάλης μετανάστευσης των μουσουλμανικών λαών. Και θα χαρώ να κριθώ για αυτή την άποψή μου και την πολιτική και κοινωνική σύλληψή μου.
•
Την ευκαιρία του πολέμου, την δικαιολογία του Ιράκ και του Αφγανιστάν άρπαξαν οι άραβες και μουσουλμάνοι πολίτες από τις άλλες μη εμπόλεμες χώρες, να φύγουν και να γλυτώσουν από την θρησκευτική δικτατορία του τόπου τους. Μέσα από την θρησκευτική υποταγή που κατακυριαρχεί και πρωταγωνιστεί στα πάντα, τους κρατάνε σε αυτή την πολιτική υποταγή συγχρόνως. Με το Ισλάμ εμπροσθοφυλακή, οι ισόβιοι δικτάτορες έστησαν αιώνες τώρα εκεί κάτω το μεγάλο φαγοπότι τους και την ασυλία τους συγχρόνως, με όπλο τους την μοιρολατρία, την καταπίεση, την πρωτοφανή εσωτερική ανελευθερία αυτών των λαών, ακόμα και όταν είναι μόνοι τους μέσα στο δωμάτιό τους, ακόμα και όταν αποπειραθούν να σκεφτούνε έξω από τους θρησκευτικούς κανόνες, σε μια ισοπέδωση των ανθρώπινων συνειδήσεων και σκέψεων.
•
Ούτε το πετρέλαιο δεν γλύτωσε το Ισλάμ από την αναπάντεχή και θεαματική συντριβή του. Αυτό που διακατέχει και διαφεντεύει την ενέργεια και την οικονομία όλου του κόσμου. Μάθημα σπουδαίο για όλους, ότι ο πλούτος δεν οδηγεί πουθενά τις κοινωνίες αν δεν μοιράζεται στους ανθρώπους. Όσος κι αν είναι. Μα πουθενά διάολε, πουθενά. Όπως ακριβώς την ίδια εποχή συμβαίνει σε εμάς εδώ στην Δύση, όπου η πρωτοφανής και πρωτόγνωρη συσσώρευση πλούτου οδηγεί τις κοινωνίες στην δυστυχία και μόνο, στην βία και μόνο, στην εξαθλίωση των πάντων και μόνο. Οδηγεί στο ροκάνισμα της ελευθερίας μας, στη μείωσή της, στην αφαίρεση των δικαιωμάτων μας. Ο πλούτος και η ελευθερία πρέπει να μοιράζονται, να ανήκουν σε όλους.
•
Την μαντίλα για να καταλάβουμε τα πράγματα, που είναι ασυζήτητο και αδιαπραγμάτευτο σύμβολο γυναικείας θρησκευτικής καταπίεσης στις αραβικές χώρες, οι μετανάστριες πρώτης γενιάς δεν τολμούν να την βγάλουν από το κεφάλι τους, υπάρχει ένα περιβάλλον ισλαμικό που παρακολουθεί και ελέγχει αυτούς τους ανθρώπους σε όποια δυτική χώρα, κι αυτό είναι εξοργιστικό για τις κατακτήσεις των δυτικών, που τους επιβάλουν υποδόρια, τάχα εν ονόματι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έναν ξενόφερτο θρησκευτισμό μέσα στην πατρίδα τους, την στιγμή που έχουν πετάξει τον δικό τους δυόμισι αιώνες σχεδόν πριν. Την μαντίλα στο Παρίσι δεν μπορούν να την βγάλουν οι γυναίκες ακόμη. Ελάχιστες αποτολμούνε κάτι τέτοιο. Πρέπει να γεννηθούν εκεί μέσα σε έναν άλλον πολιτισμό καινούργια παιδιά για να την βγάλουν. Όπου στις νέες γενιές δεν περνάει ο ισλαμικός τσαμπουκάς ή όποιος άλλος όπως εμείς ξέρουμε. Το Ισλάμ νικήθηκε από τις επιλογές του, από το αδιέξοδο που οδηγήθηκε και που τώρα ξέσπασε. Το αδιέξοδο που διαρκώς γεννούσε και διατηρούσε ως κόριν οφθαλμού μέσα στους αιώνες, κρατώντας με τα δόντια την εξουσία και τα εκάστοτε οικονομικά συμφέροντα της ύστερης δουλοκτησίας, της φεουδαρχίας, της αποικιοκρατίας και του καπιταλισμού σήμερα.
•
Και τέλος εκτός από πολιτισμικά, νικήθηκε και κοινωνικά ως ήταν φυσικό και κυρίως αυτό, γιατί στερεοποίησε πλέον την γνώμη των πιστών για την άσχημη δικαιακή πορεία του, την πιο σημαντική εξ άλλου για όλους τους ανθρώπους παγκόσμια, αφού οι στόχοι της ισλαμικής δικαιοσύνης δεν επετεύχθηκαν ποτέ. Απέτυχαν παταγωδώς. Αντίθετα οργίαζε η διαφθορά και εκεί. Η δικαιοσύνη του κορανίου και της σαρίας δεν έφτασε ποτέ στους πιστούς, παρέμεινε μέσα στις σελίδες όπως γίνεται σε όλες ανεξαιρέτως τις θρησκείες, αυτούς του μηχανισμούς καταστολής των ανθρώπων. Μια μεγαλοστομία ήταν μόνο, μια πομφόλυγα που έσκαζε κάθε τόσο και άντε πάλι από την αρχή με νέες υποσχέσεις μπας και την σώσουμε. Γιατί αυτός ήταν ο εχθρός του, αυτός είναι ο εχθρός σε κάθε θρησκεία και κάθε εξουσία, όπως κι αν κατά εποχή ονομάζονται, πολίτες, πιστοί, πληθυσμός, εργαζόμενοι, μάζες, κάτοικοι, δημότες και λοιπά. Αυτόν ήθελε να καταστείλει, να κρατήσει σε νάρκη.
•
Μια ατελέσφορη προσπάθειά του μέσα στους αιώνες, να ταυτίσει τον κινούμενο τον τρέχοντα ζωντανό κόσμο, με ένα δόγμα του παρελθόντος, που προέγραφε τον κόσμο τότε εφ άπαξ, για όλο το άπειρο μέλλον, με μια σαρία που γράφτηκε πριν 1300 χρόνια. Μια τρέλα δηλαδή. Οι άραβες, από σημαντικός και πνευματικός λαός στα γράμματα, στις επιστήμες, στα μαθηματικά στις τέχνες, στον πολιτισμό, πέσαν στα ναρκωτικά του Ισλάμ. Αυτό τους ξέκανε. Έλιωσε τις ανθρώπινες αντιστάσεις τους.
Αυτός ο σπουδαίος λαός της αρχαιότητας, που διέσωσε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού και κυρίως τον Αριστοτέλη που υπερεκτιμούσαν, αντιγράφοντας και αναλύοντας τα μεγάλα φιλοσοφικά κείμενα της κλασσικής αρχαιότητας. Στο μεσαίωνα μάλιστα και συνέχεια στην Αναγέννηση, ο Αβικέννας το 10ο αιώνα και ο Αβερρόης τον13Ο κυριάρχησαν στα ευρωπαϊκά γράμματα.
•
Ένας κύκλος τεράστιος κλείνει στις μέρες μας και ένας άλλος αρχίζει. Θα τον περιμένουμε. Η ιστορική αυτή στιγμή είναι συγκλονιστική, αφού κουνήθηκε ένας κόσμος για πρώτη φορά, μετά από καταπίεση δεκατριών αιώνων.
Και επιστροφή δεν υπάρχει στην συνείδηση των αράβων όσο θα προχωράμε και θα αυξάνει το μέλλον. Αυτό που συμβαίνει τώρα στον αραβικό κόσμο, είναι ακριβώς μια ασυνείδητη ακόμα προσπάθεια να πετάξουν από πάνω τους αυτοί οι λαοί την θρησκευτική δικτατορία, η οποία δεν περιορίστηκε ποτέ στα στενά όρια της θρησκευτικής της εξουσίας, αλλά επεκτάθηκε και κατέκτησε κάθε σπιθαμή του πολιτικού, του κοινωνικού, του οικονομικού, αλλά και του ιδιωτικού βίου και κυρίως αυτού, που είναι η αποφασιστική αρχή του ξηλώματος στον παρόντα αιώνα της συνειδησιακής απεξάρτησης από το αστυνομικό σφιχταγκάλιασμα του Ισλάμ.
ΥΓ
Η ζωή δεν επιτρέπει ποτέ αυστηρούς προγραμματισμούς,
ως απροσδόκητη πάντα.
Με υποχρέωσε να αναρτήσω νωρίτερα.
*Ελπίζω, επόμενη ανάρτηση 1η Μάη
•
Οι αραβικοί λαοί, δείχνουν να ξυπνάνε από λήθαργο αιώνων. Οι μεγάλες επαναστάσεις του κόσμου, όπως η Γαλλική , η Αμερικανική, Οκτωβριανή, η Κινέζικη και η Κουβανική, δεν τους άγγιξαν. Ως να ζουν σε έναν άλλο πλανήτη κυριολεκτικά. Σε ένα αδιαπέραστο τείχος, σε ένα θρησκευτικό παραπέτασμα, που δεν επέτρεπε ούτε σε πετούμενο να πλησιάσει στα μέρη τους. Συσωρευμένα γεγονότα αιώνων και χιλιετιών ξεσπάνε τώρα. Η εξέλιξη δεν τα ανέχεται άλλο και τα βγάζει στην επιφάνεια σαν απόβλητα αυτών των κοινωνιών. Σαν αλυσίδες του παρελθόντος που σκούριασαν και δεν αντέχουν στην πίεση του νέου. Οι στιγμές που ζούμε είναι σταυροδρόμι παμπάλαιων δομών του χρόνου, που συναντώνται με τον καινούργιο και καταρρέουν σε ανατολή και δύση, σε βορά και νότο. Καταρρέει ο σεβασμός στην καταπίεση. Εκεί είχαμε φτάσει. Να θεωρείται αρετή κάτι τέτοιο. Που συναντιούνται στο ξέφωτο της σημερινής εξέλιξης, παλιές και νέες λογικές και συγκρούονται μανιασμένα για το μέλλον του πλανήτη. Βρισκόμαστε σε πόλεμο ιδεών. Μόνο που δεν τον κήρυξαν οι μεγάλες δυνάμεις αυτή τη φορά, ούτε κάποιες άλλες κυβερνήσεις επίσημα, αλλά σιωπηλά οι άνθρωποι μέσα τους απέναντι στην καταδυναστευμένη ζωή τους. Ο χρόνος τρύπησε το προστατευτικό κουκούλι της αγιοσύνης του Ισλάμ για πρώτη φορά και ξερνάει την καταπίεση και τις απαγορεύσεις του. Τώρα που η τεχνολογία ξεφοβίζει τον άνθρωπο και διαλύει δεισιδαιμονίες στο διάβα της.
•
Αυτό μας λένε τα γεγονότα και εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε. Αυτό είναι κρυμμένο πίσω από τις μάχες της ερήμου. Ενώ οι αναλυτές λίγοι και ανεπαρκείς, μιλούν επιπόλαια για ανύπαρκτη φτώχεια και οικονομική εξαθλίωση στις πιο πολλές τουλάχιστον αραβικές χώρες που γίνονται οι ταραχές, λες και δεν συντρέχει άλλος λόγος να αγανακτήσουν και να εξεγερθούν οι λαοί, εξ ίσου ζωτικός και περισσότερο άλλων ισάξιων αναγκών των ανθρώπων, όπως η ελευθερία των ιδεών και η ανύπαρκτη εκεί ελευθερία του λόγου. Το Ισλάμ νικήθηκε γιατί δεν συναντήθηκε ποτέ με την δημοκρατία.! Αυτό είναι όλο. Από εδώ αρχίζει η σκέψη και η ανάλυση. Τι να λέμε τώρα ιστοριούλες και παραμύθια για να δικαιολογήσουμε και να συγκρατήσουμε τα πράγματα, μπας και εκνευρίσουμε τις αγορές. Όλο δικτάτορες γεννούσε αυτό το δόγμα. Δικτάτορες, μονάρχες, σεΐχηδες και βασιλιάδες αδιάκοπα. Μια φορά, ούτε μια φορά, δεν έβγαλε από τα σπλάχνα του δημοκρατία. Έτσι για δείγμα, για εξαίρεση, έστω για άλλοθι, για μελλοντικό επιχείρημα. Οι άνθρωποι εκεί δεν ήξεραν ότι υπάρχει η δημοκρατία. Δεν ήξεραν τι είναι. Την μάθαν μέσα από την τηλεόραση τον προηγούμενο αιώνα. Εκεί την είδαν για πρώτη φορά. Αν δεν είχε ανακαλυφθεί η τηλεοπτική τεχνολογία δεν θα την ήξεραν ακόμη. Από εκεί κατάλαβαν ότι υπάρχει και άλλος κόσμος. Από εκεί τους μπήκε και η ιδέα δειλά δειλα των σημερινών εξεγέρσεων. Τι νομίζουμε; ότι την διδάσκουν στα σχολειά τους ή ότι την συζητούν οι Μουλάδες στα καφενεία. Δεν πρέπει να αναρωτηθούν οι Ιμάμηδες γιατί και πως συμβαίνει αυτό στις χώρες τους; Δεν πρέπει να τους ακούσουν οι λαοί τους και εμείς οι άλλοι που χρησιμοποιούν το όνομά μας, να διαφωνούν με τους ισόβιους δικτάτορες έστω, αφού δεν μπορούν να διαφωνήσουν με την θρησκεία τους, να διαμαρτύρονται και να εξεγείρονται; Όλα από τον λαό τα περιμένουν; Γιατί δημοκρατίες ονομάζουν τις χώρες τους και δεν ντρέπονται. Με το δικό μας όνομα βγάζουν το πρόσωπό τους έξω από την μπούργκα για να αντικρίσουν τους άλλους λαούς, στους διεθνείς οργανισμούς και συναντήσεις. Με αυτό το λογότυπο έχουν εγγραφεί στα μητρώα της παγκόσμιας οικογένειας, έτσι γράφτηκαν στον ΟΗΕ. Εκτός εάν είναι και αυτοί στο κόλπο της μάσας, να μας εξηγηθούν όλα αυτόματα.
•
Γιατί το κοινό αίτημα σε όλες τις εξεγερμένες αραβικές χώρες είναι ένα: θέλουμε δημοκρατία. Αυτό κρατάμε, αυτό είναι το σπουδαιότερο όλης αυτής την συγκλονιστικής στιγμής της ιστορίας που ζούμε. Έστω αυτή την εκπτωμένη και ευτελισμένη, την δική μας δυτική δημοκρατία, που όμως οι λαοί αυτοί διψούν να την έχουν, που είναι το όνειρό τους. Αλλά και κάτι άλλο που ακούγεται σιωπηλά από τον φόβο, αλλά εξ ίσου δυνατά μέσα τους, με την ίδια φλογερή απαίτησή τους για δημοκρατία. Γιατί το εννοούν μαζί με αυτήν, αδιαχώριστο από αυτήν. Όποιος έχει γερά αυτιά και πιάνει τους ήχους της νεολαίας, γιατί αυτή θα κάνει την ανατροπή, οι παλιές γενιές είναι ήδη προ πολλού εγκεφαλικά πτώματα του Αλλάχ, θα ακούσει δυνατά να βουίζει στα αυτιά του : δεν θέλουμε την μαντίλα, και εννοούν θέλουμε δημοκρατία. Θα ακούσει, θέλουμε ατομικά δικαιώματα και εμείς, δίπλα στα ανθρώπινα δικαιώματα που ούτε αυτά έχουμε. Θα ακούσει ακόμα δεν είμαστε παρακατιανοί, είμαστε αδέρφια, το ίδιο είδος με σας, το ανθρώπινο. Θα ακούσει θέλουμε ελευθερίες όπως εσείς οι άλλοι. Αυτός είναι ο καημός των εξεγερμένων, αυτός είναι ο καταπιεσμένος πόθος τους, εδώ θέλει την προσοχή μας. Και εμείς αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους πάρουμε μαζί μας, δεν μπορεί να τους αφήσουμε πίσω. Και δεν εννοώ να τους πάρουμε στις χώρες μας γιατί θα τους ευνουχίσουμε με την ελεημοσύνη μας, αλλά να βοηθήσουμε τον αγώνα τους, να τους συμπαρασταθούμε.
•
Γιαυτό φεύγουν ομαδικά και σωρηδόν οι πολίτες του, όχι προς πλούσιες ισλαμικές και αραβικές χώρες που θα περίμενε κανείς, όχι προς την Μέκκα του πλούτου την Σαουδική Αραβία και τα ζάπλουτα εμιράτα όπως θα ήταν το φυσιολογικό, μέσα στη θαλπωρή της γλώσσας τους και την ασφάλεια του δικού τους γνώριμου μουσουλμανικού περιβάλλοντος, αλλά προς την Δύση φίλοι και κύριοι. Αυτό νομίζω είναι το κλειδί της κατανόησης για μας, που απαντάει πλήρως στην τυφλή λαθρομετανάστευσή, στην τυφλή φυγή χωρίς προϋποθέσεις χωρίς ασφάλεια και πάση θυσία προς την Ευρώπη. Την Δύση που θεωρούν ελευθερία για αυτούς. Την Δύση και με κλειστά μάτια, που εμείς οι δυτικοί κριτικάρουμε, και προσπαθούμε να πετάξουμε από τον σβέρκο μας, με τις κάλπικες τις μοσαντένιες αξίες που κατασκεύασε, κακέκτυπο του δυτικού στοχασμού, προσαρμοσμένες στα παγκάρια και τα συμφέροντα των τραπεζών, των επίσημων τοκογλύφων του καπιταλισμού. Για να καταλάβουμε που βρίσκεται ο χρόνος στον Ισλαμικό κόσμο και πού στον Ευρωπαϊκό.
•
Ενώ εσείς και πάλι πίσω από την ζωή και τις διεργασίες της κύριοι προοδευτικοί αναλυτές, γεμίζετε τα ερτζιανά και τις οθόνες με αποφάνσεις νηπιακές, με αποφάνσεις μπαγιάτικες που δεν αντιστοιχούν σε αυτό που βλέπουμε και σε αυτό που συμβαίνει γύρω μας, πως τάχα φταίει ο πόλεμος για την μετανάστευση που έχει γονατίσει τους άλλους λαούς, οι βιαιότητες των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και ο εμφύλιος στο Ιράκ. Ενώ ξέρετε από το πρόσφατο και ζέον δικό μας παράδειγμα με τους 274 της Υπατίας, ότι μόνο ένας είναι Αφγανός και κάποιοι ελάχιστοι από το Ιράκ. Σαν περίεργοι που κοιτάτε μια φωτογραφία και μας λέτε τι βλέπετε μόνο, χωρίς το παραμικρό βάθος. Ούτε που καταλαβαίνετε τι λένε οι κραυγές γύρω σας και η απεργία πείνας. Ροχαλίζετε στο λίπος της καλατζούκας σας, ανίκανοι να συλλάβετε τα εκκωφαντικά γεγονότα.
Και ούτε σας έκανε εντύπωση τζιμάνια μου, το ότι οι απεργοί προτιμάνε να πεθάνουν στην ελλάδα, παρά να επιστρέψουν στις χώρες τους. Γιατί; Χρειάζεται μια εξήγηση αυτό. Αφού δεν διώκονται, δεν καταζητούνται, δεν πεινάνε, κόλαση είναι το Μαρόκο δηλαδή; Η Αλγερία, η Συρία χειρότερες από τον θάνατο; Ξυπνάτε φωστήρες, ξημέρωσε σύντροφοι. Ο κόσμος τρέχει προς άλλη κατεύθυνση με ταχύτητες και εξελίξεις που δεν προλαβαίνετε να δείτε.
•
Μεταναστεύουν δε, καταμεσής στην μεγαλύτερη οικονομική κρίση των ευρωπαίων, την εποχή που οι αμοιβές μειώνονται δραματικά και η εργασία είναι δυσεύρετη έως ανύπαρκτη. Και αυτό βγάζει μάτι. Και όμως δεν το βλέπει κανείς, μα κανείς, ντρέπομαι και να το πω. Αυτή έπρεπε να είναι η μεγάλη απορία και το ερώτημά σας. Εκεί καταφεύγουν οι αραβικοί λαοί. Εκεί μακριά από την μαντίλα και τους νόμους του κορανίου. Αυτό μου έκανε εντύπωση και ξεκίνησα να διερευνώ το Ισλάμ. Αυτό δεν βλέπουνε βαθύτερα που έρχεται από τα βάθη των αιώνων των θρησκειών, και αποδίδουν σε απατηλούς και ξόφαλτσους συγκυριακούς λόγους τα κύματα της μεγάλης μετανάστευσης των μουσουλμανικών λαών. Και θα χαρώ να κριθώ για αυτή την άποψή μου και την πολιτική και κοινωνική σύλληψή μου.
•
Την ευκαιρία του πολέμου, την δικαιολογία του Ιράκ και του Αφγανιστάν άρπαξαν οι άραβες και μουσουλμάνοι πολίτες από τις άλλες μη εμπόλεμες χώρες, να φύγουν και να γλυτώσουν από την θρησκευτική δικτατορία του τόπου τους. Μέσα από την θρησκευτική υποταγή που κατακυριαρχεί και πρωταγωνιστεί στα πάντα, τους κρατάνε σε αυτή την πολιτική υποταγή συγχρόνως. Με το Ισλάμ εμπροσθοφυλακή, οι ισόβιοι δικτάτορες έστησαν αιώνες τώρα εκεί κάτω το μεγάλο φαγοπότι τους και την ασυλία τους συγχρόνως, με όπλο τους την μοιρολατρία, την καταπίεση, την πρωτοφανή εσωτερική ανελευθερία αυτών των λαών, ακόμα και όταν είναι μόνοι τους μέσα στο δωμάτιό τους, ακόμα και όταν αποπειραθούν να σκεφτούνε έξω από τους θρησκευτικούς κανόνες, σε μια ισοπέδωση των ανθρώπινων συνειδήσεων και σκέψεων.
•
Ούτε το πετρέλαιο δεν γλύτωσε το Ισλάμ από την αναπάντεχή και θεαματική συντριβή του. Αυτό που διακατέχει και διαφεντεύει την ενέργεια και την οικονομία όλου του κόσμου. Μάθημα σπουδαίο για όλους, ότι ο πλούτος δεν οδηγεί πουθενά τις κοινωνίες αν δεν μοιράζεται στους ανθρώπους. Όσος κι αν είναι. Μα πουθενά διάολε, πουθενά. Όπως ακριβώς την ίδια εποχή συμβαίνει σε εμάς εδώ στην Δύση, όπου η πρωτοφανής και πρωτόγνωρη συσσώρευση πλούτου οδηγεί τις κοινωνίες στην δυστυχία και μόνο, στην βία και μόνο, στην εξαθλίωση των πάντων και μόνο. Οδηγεί στο ροκάνισμα της ελευθερίας μας, στη μείωσή της, στην αφαίρεση των δικαιωμάτων μας. Ο πλούτος και η ελευθερία πρέπει να μοιράζονται, να ανήκουν σε όλους.
•
Την μαντίλα για να καταλάβουμε τα πράγματα, που είναι ασυζήτητο και αδιαπραγμάτευτο σύμβολο γυναικείας θρησκευτικής καταπίεσης στις αραβικές χώρες, οι μετανάστριες πρώτης γενιάς δεν τολμούν να την βγάλουν από το κεφάλι τους, υπάρχει ένα περιβάλλον ισλαμικό που παρακολουθεί και ελέγχει αυτούς τους ανθρώπους σε όποια δυτική χώρα, κι αυτό είναι εξοργιστικό για τις κατακτήσεις των δυτικών, που τους επιβάλουν υποδόρια, τάχα εν ονόματι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έναν ξενόφερτο θρησκευτισμό μέσα στην πατρίδα τους, την στιγμή που έχουν πετάξει τον δικό τους δυόμισι αιώνες σχεδόν πριν. Την μαντίλα στο Παρίσι δεν μπορούν να την βγάλουν οι γυναίκες ακόμη. Ελάχιστες αποτολμούνε κάτι τέτοιο. Πρέπει να γεννηθούν εκεί μέσα σε έναν άλλον πολιτισμό καινούργια παιδιά για να την βγάλουν. Όπου στις νέες γενιές δεν περνάει ο ισλαμικός τσαμπουκάς ή όποιος άλλος όπως εμείς ξέρουμε. Το Ισλάμ νικήθηκε από τις επιλογές του, από το αδιέξοδο που οδηγήθηκε και που τώρα ξέσπασε. Το αδιέξοδο που διαρκώς γεννούσε και διατηρούσε ως κόριν οφθαλμού μέσα στους αιώνες, κρατώντας με τα δόντια την εξουσία και τα εκάστοτε οικονομικά συμφέροντα της ύστερης δουλοκτησίας, της φεουδαρχίας, της αποικιοκρατίας και του καπιταλισμού σήμερα.
•
Και τέλος εκτός από πολιτισμικά, νικήθηκε και κοινωνικά ως ήταν φυσικό και κυρίως αυτό, γιατί στερεοποίησε πλέον την γνώμη των πιστών για την άσχημη δικαιακή πορεία του, την πιο σημαντική εξ άλλου για όλους τους ανθρώπους παγκόσμια, αφού οι στόχοι της ισλαμικής δικαιοσύνης δεν επετεύχθηκαν ποτέ. Απέτυχαν παταγωδώς. Αντίθετα οργίαζε η διαφθορά και εκεί. Η δικαιοσύνη του κορανίου και της σαρίας δεν έφτασε ποτέ στους πιστούς, παρέμεινε μέσα στις σελίδες όπως γίνεται σε όλες ανεξαιρέτως τις θρησκείες, αυτούς του μηχανισμούς καταστολής των ανθρώπων. Μια μεγαλοστομία ήταν μόνο, μια πομφόλυγα που έσκαζε κάθε τόσο και άντε πάλι από την αρχή με νέες υποσχέσεις μπας και την σώσουμε. Γιατί αυτός ήταν ο εχθρός του, αυτός είναι ο εχθρός σε κάθε θρησκεία και κάθε εξουσία, όπως κι αν κατά εποχή ονομάζονται, πολίτες, πιστοί, πληθυσμός, εργαζόμενοι, μάζες, κάτοικοι, δημότες και λοιπά. Αυτόν ήθελε να καταστείλει, να κρατήσει σε νάρκη.
•
Μια ατελέσφορη προσπάθειά του μέσα στους αιώνες, να ταυτίσει τον κινούμενο τον τρέχοντα ζωντανό κόσμο, με ένα δόγμα του παρελθόντος, που προέγραφε τον κόσμο τότε εφ άπαξ, για όλο το άπειρο μέλλον, με μια σαρία που γράφτηκε πριν 1300 χρόνια. Μια τρέλα δηλαδή. Οι άραβες, από σημαντικός και πνευματικός λαός στα γράμματα, στις επιστήμες, στα μαθηματικά στις τέχνες, στον πολιτισμό, πέσαν στα ναρκωτικά του Ισλάμ. Αυτό τους ξέκανε. Έλιωσε τις ανθρώπινες αντιστάσεις τους.
Αυτός ο σπουδαίος λαός της αρχαιότητας, που διέσωσε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού και κυρίως τον Αριστοτέλη που υπερεκτιμούσαν, αντιγράφοντας και αναλύοντας τα μεγάλα φιλοσοφικά κείμενα της κλασσικής αρχαιότητας. Στο μεσαίωνα μάλιστα και συνέχεια στην Αναγέννηση, ο Αβικέννας το 10ο αιώνα και ο Αβερρόης τον13Ο κυριάρχησαν στα ευρωπαϊκά γράμματα.
•
Ένας κύκλος τεράστιος κλείνει στις μέρες μας και ένας άλλος αρχίζει. Θα τον περιμένουμε. Η ιστορική αυτή στιγμή είναι συγκλονιστική, αφού κουνήθηκε ένας κόσμος για πρώτη φορά, μετά από καταπίεση δεκατριών αιώνων.
Και επιστροφή δεν υπάρχει στην συνείδηση των αράβων όσο θα προχωράμε και θα αυξάνει το μέλλον. Αυτό που συμβαίνει τώρα στον αραβικό κόσμο, είναι ακριβώς μια ασυνείδητη ακόμα προσπάθεια να πετάξουν από πάνω τους αυτοί οι λαοί την θρησκευτική δικτατορία, η οποία δεν περιορίστηκε ποτέ στα στενά όρια της θρησκευτικής της εξουσίας, αλλά επεκτάθηκε και κατέκτησε κάθε σπιθαμή του πολιτικού, του κοινωνικού, του οικονομικού, αλλά και του ιδιωτικού βίου και κυρίως αυτού, που είναι η αποφασιστική αρχή του ξηλώματος στον παρόντα αιώνα της συνειδησιακής απεξάρτησης από το αστυνομικό σφιχταγκάλιασμα του Ισλάμ.
ΥΓ
Η ζωή δεν επιτρέπει ποτέ αυστηρούς προγραμματισμούς,
ως απροσδόκητη πάντα.
Με υποχρέωσε να αναρτήσω νωρίτερα.
*Ελπίζω, επόμενη ανάρτηση 1η Μάη
Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011
Στον αστερισμό της προδοσίας
Η προδοσία καλλιεργείται. Αυτό μαθαίνουμε στις μέρες μας. Η άλλη σχολή που ισχυρίζεται ότι ο άνθρωπος μπορεί να την έχει μέσα του ή όχι, δεν μας ενδιαφέρει καθόλου. Είναι μια θεωρητικούρα. Ας το μελετήσει η επιστήμη. Γιατί εδώ γίνεται ένα πελώριο έγκλημα σε κοινή θέα. Εμείς εδώ παρατηρούμε έντρομοι την δική μας σχολή, αυτή που ζούμε λεπτό προς λεπτό και μέρα προς μέρα. Που βλέπουμε να καλλιεργείται, να αναπτύσσεται και να μεταδίδεται σαν μολυσματικός υιός που χτυπά τον εγκέφαλο και την σκέψη του ανθρώπου, και από κει να κάνει κατευθείαν μετάσταση στη συνείδησή του. Αυτό εμείς διαπιστώνουμε. Να καλλιεργείται και να μεταδίδεται η προδοσία μέσα από μια ανελέητη προπαγάνδα που διαβρώνει τα πάντα, και χτυπά ανεξάρτητα από τάξεις, μόρφωση, πλούτο ή φτώχεια. Που σπρώχνει τους πάντες στο χαμηλότερό τους επίπεδο, στην έσχατη κατάντια τους. Που συκοφαντεί τις καλλίτερες στιγμές μας. Που ποτίζεται και θεριεύει στα πολιτικά απόβλητα του κοινοβουλευτισμού. Μόλις μιλήσει κάποιος εκεί αντιλαμβάνεσαι αμέσως το μολυσματικό του λόγο. Που μας δίδεται σε μικρές ανώδυνες δημοσιογραφικές δόσεις λογικοφανείς, ώσπου στο τέλος μεταμορφώνει τον άνθρωπο τόσο πιά, που δεν μπορείς να τον ξεχωρίσεις από ένα επαγγελματία πράκτορα, από έναν έμμισθο καταδότη της ίδιας της ζωής, μαζί και της δικής του. Βρισκόμαστε σε αυτήν ακριβώς την περίοδο της ιστορίας του ανθρώπου. Στον αστερισμό της προδοσίας θα ονομάτιζα ανεπιφύλακτα την εποχή μας παγκόσμια.
•
Όλες οι μεγάλες προσπάθειες του παρελθόντος προδίδονται τώρα, τα τελευταία 20 χρόνια. Αγώνες, λαϊκά κινήματα, κατακτήσεις, ατομικός και συλλογικός μόχθος, χτίσματα και περιουσίες, σπουδές και διπλώματα, γνώση, ελπίδες και όνειρα διαλύονται ωσάν ένας συμπαντικός γίγαντας να φυσά με δύναμη καταπάνω τους αφηνιασμένος. Ο Διαφωτισμός συντρίβεται μπρος στα μάτια μας από την βαρβαρότητα του κέρδους που επέλεξε, η Γαλλική επανάσταση γελοιοποιείται πηγαίνοντας βόλτα στο Ιράκ, η Μαρξική και η Ρώσικη επανάσταση κονιορτοποιούνται από την διαφθορά τους. Η Κινέζικη δοκιμάζει την κεφαλαιοκρατία και κάνει τον καμπόσο εξαθλιωμένη από τον πλούτο και την φτώχεια της μαζί και ταυτόχρονα. Η Κούβα αντέχει μόνη της και πιο έντιμη από όλους. Την αγαπάμε πάντα. Το προλεταριάτο ξευτιλίζει τον εαυτό του αυτοκτονώντας αργά αλλά σταθερά στη μόδα, στα θεάματα και στις βιτρίνες. Όλα γίνονται καπιταλισμός στο τέλος. Όλα προδίδονται. Πως διάολο γίνεται αυτό! Ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει; Δεν αντισταθήκαμε !! Αυτό είναι όλο. Μην ψάχνουμε δικαιολογίες που δεν υπάρχουν. Μας μετάγγισαν την ανευθυνότητά τους σιγά σιγά και εμείς την δεχτήκαμε και βολευτήκαμε μαζί της. Τα χάνει κανείς παρατηρώντας την θεαματική ανάπτυξη της προδοσίας, καθώς απλώνεται πάνω από τον πλανήτη με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και τείνει να κατακλύσει όλο τον κόσμο, αποκόβοντάς τον από τις αξίες του και τις πεποιθήσεις του.
•
Γιαυτό δεν μας αφήνει άφωνους το πόρισμα της βουλής για την Ζήμενς
να αθωώσει τους πάντες και τα πάντα εκεί μέσα, για όλα τα σκάνδαλα που έγιναν και για όλα τα σκάνδαλα που πρόκειται να γίνουν. Αυτό ήταν το νόημα της πράξης τους και το μήνυμα τους συγχρόνως προς όλους εμάς. Ότι θα συνεχιστεί απτόητα αυτή η κατάσταση. Αλλά επειδή το θέμα κατακαίει όλη την Ελληνική κοινωνία, κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν εύκολα αυτή τη φορά, κάτι έπρεπε να δώσουν για να γλυτώσουν το λυντσάρισμα, γιαυτό αρπάχτηκαν από το μέλλον προς στιγμήν και την κωλυσιεργία, να ροκανίσουν χρόνο και βλέπουμε. Και έτσι πρότειναν ως προσωρινή λύση ασφαλείας τους, να εξαγγείλουν ότι θα παραπέμψει η βουλή κάποιους πρώην εμπλεκόμενους υπουργούς και υφυπουργούς σε προανακριτική επιτροπή. Στάχτη στα μάτια των πολιτών δηλαδή. Αν τελικά γίνει, αν δεν θα είναι μαϊμού κι αυτή, αν δεν θα καταλήξει σε ατιμωρησία. Να φάμε κάνα δυό χρονάκια έτσι με τις αναβολές και τις καθυστερήσεις και βλέπουμε για μετά. Και δεν ξέρεις τι γίνεται, μπορεί να τύχει κανένας πόλεμος εν τω μεταξύ και να την γλυτώσουμε. Οι δυο μονομάχοι ποντάρισαν στην ψευδαίσθηση της ατιμωρησίας, στρουθοκαμηλίζοντας για μια ακόμη φορά, ανίκανοι να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Το περιμέναμε χωρίς αγωνία και οι περισσότεροι από μας ήμασταν σίγουροι για το πόρισμα.
•
Η βουλή των ελλήνων γίνεται επίσημα με αυτή της την πράξη ένα ίδρυμα οριστικά απόκοσμό, οριστικά ξένο από τους πολίτες, οριστικά ασυνάντητο με την θέληση του λαού. Ένα παράξενο ίδρυμα δικό τους αποκλειστικά, ιδιοκτησία τους, που γεννά προδοσίες απανωτές, μηχανορραφίες συνεχείς και ατέλειωτες, που στεγάζει μέσα του αποφασισμένα λαμόγια με την βούλα. Και όσοι δεν μετέχουν σαπίζουν κι αυτοί, όσο τα πράγματα δεν αλλάζουν, φταίνε δεν φταίνε. Να μην παραπονούνται λοιπόν για το σύνθημα που τους φωνάζουν οι πολίτες και τους αποκαλεί μπορδέλο, που θέλουν να κάψουν μάλιστα.
Με την απόφασή τους αυτή απομονώνονται πλήρως, και υψώνουν ένα απόρθητο τείχος κομπίνας και απάτης γύρω από την βουλή. Ένα τείχος μνημείο αντιδημοκρατίας.
Με την απόφασή τους αυτή, δηλώνουν τον τσαμπουκά τους, την δύναμή τους απέναντι στον λαό και στην χώρα. Δηλώνουν την απόλυτη σιγουριά τους για τον ραγιαδισμό μας και την δουλοποίησή μας. Όποιος αμφιβάλει ας περιμένει όπου νάναι τις εκλογές να δει τα τριαντάρια να φουντώνουν και πάλι στα ποσοστά τους.
•
Γιατί αυτό σημαίνει ελληνάκο μου, πως αποφάσισαν να μην καταργήσουν ποτέ τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, αλλά αντίθετα να μας πολεμήσουν μέχρις εσχάτων. Αυτό σημαίνει και πρόσεξέ το.
Δεν προβλέπω λοιπόν, παρά βλέπω ολοκάθαρα πως ήδη ετοιμάζουν ένα πιο σκληρό και απόρθητο νόμο, έναν χειρότερο από τον υπάρχοντα, ένα τριφασικό παραπέτασμα να μην το διαπερνάει τίποτα, όπως λέγαμε παλιά για τις εκλογικές απάτες του Καραμανλή. Νόμο που θα τους προστατεύει από το δίκιο. Όπως το ακούτε και το διαβάζετε. Εχθρός τους είναι το στοιχειώδες δίκιο. Γιατί έτσι και καταργήσουν τον νόμο, θα πάνε ολόκληρες διμοιρίες και λόχοι από δαύτους μέσα, μαζί με τους συνεργάτες τους δικαστές. Μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό, ότι αυτοί οι δυο πάνε πάντα μαζί. Ο κόσμος τότε θα τους κάνει κατά χιλιάδες προσωπικές μηνύσεις.
•
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν θα ξαναμπορέσουν να βγουν στο δρόμο. Γνωρίζουν πια, ότι ο κόσμος θα τους λυντσάρει με πλήρη ευχαρίστηση και χωρίς καθόλου τύψεις στην πρώτη ευκαιρία. Το γνωρίζουν εξ ίσου καλά και οι συνεργάτες τους στα δελτία που δεν εξαιρούνται και αυτοί από την διαπόμπευση, και που μας λένε ότι είναι βάρβαρο να τους φτύνουμε και να τους γιαουρτώνουμε και λοιπές τέτοιες αηδίες αμόρφωτων καλοπληρωμένων ρουφιάνων. Δεν φταίμε, απλά είμαστε βάρβαροι και αυτοί πολιτισμένοι, τους λέμε. Τόσο απλό κύριε δημοσιογράφε. Μα τόσο. Ούτε φιλοσοφία κρύβει, ούτε νόημα, ούτε σκέρτσο του λόγου, ούτε ευφυολόγημα, τίποτα. Μόνο μια ανεξήγητη βαρβαρότητα. Μια διαβολική κακία έχει φωλιάσει μέσα μας, που δεν μπορεί να εξηγήσει η επιστήμη. Η ίδια με την ανεξήγητη λαϊκή τρομοκρατία στην Γαλλική επανάσταση, αν θυμάστε. Που κρέμασαν και εκεί οι βάρβαροι τον Λουδοβίκο τον καημένο. Οι απάνθρωποι! Σκοτώστε μας για να μην σας σκοτώσουμε του λέγαν. Το ίδιο που συμβαίνει αυτές τις στιγμές τώρα που γράφω, που ξεχύθηκαν οι λαοί στους δρόμους της Αιγύπτου και της Τυνησίας.
•
Οι χειρότεροι Έλληνες βρίσκονται στη βουλή. Ότι πιο αντεθνικό υπάρχει σφηκοφωλιάζει εκεί μέσα. Μηχανεύονται κάθε τρόπο να ξεπουλήσουν κρυφά θαλάσσιο, εδαφικό και εναέριο πλούτο για να πάρουν το ποσοστό τους. Αυτούς θα τους χαρακτήριζα με το πιο αποκαλυπτικό επίθετο, ως επιτυχημένους επιχειρηματίες. Αυτό ακριβώς που είναι. Και την πολιτική οι αχρείοι, την έχουν εκχωρήσει στους εμπόρους. Είναι να τους τρως ζωντανούς. Γιατί όλοι αυτοί καταλαβαίνουν μόνο την βία. Αυτό μας δώσαν να καταλάβουμε με σαφήνεια χρησιμοποιώντας την πάνω μας παντιοτρόπως, ως νομική βία, ως οικονομική βία, ως πολιτικοεκλογική βία, ως τηλεοπτική βία και καταστολή, ως αφόρητη ψυχολογική βία της ακρίβειας, της υγείας, της ασυδοσίας της αγοράς ή ως τανκς, βασανιστήρια και εξορίες όταν τους έπαιρνε. Κι ας λέει το κκε εσωτερικού και τα σάπια απομεινάρια του περί ειρήνης, αδελφοσύνης και παρόμοια τέτοια ανόητα.
•
Σας περιμένουμε ψηφοφόροι, σας περιμένουμε να αλλάξουμε ειρηνικά τη ζωή μας, σας περιμένουμε σαν το μάνα να μην πάρουμε πάλι τα όπλα, να αποφύγουμε για δεύτερη φορά τους σκοτωμούς. Γιατί κάποια ζώα από σας θα τους υπερασπιστείτε φοβόμαστε, κάποιοι αχρείοι από σας θα ζητήσουν και πάλι νέους διορισμούς. Γιατί κάποιοι καινούργιοι μαυραγορίτες θα μας ζητήσουν και πάλι να ξεχάσουμε και μείς δεν μπορούμε. Κάποιοι σύγχρονοι έμποροι θα μας ζητήσουν να χαμηλώσουμε τους τόνους για να ηρεμήσουν οι αγορές.
•
Και το χειρότερο που δεν βλέπουν τα πνευματικά παχύδερμα των δύο αυτών κομμάτων, είναι το αβάσταχτο βάρος που θα φορτώσουν εφ όρου ζωής στα παιδιά τους, που θα τα αναγκάσουν να ζήσουν όπως τα παιδιά των δοσιλόγων και των ταγματασφαλιτών, μέσα στην απόρριψη και την απαξία της κοινωνίας, στην ντροπή, στην φυγή και στην ανωνυμία που θα καταφύγουν να γλυτώσουν από την αλητεία των γονιών τους για την συνεργασία τους με τους Γερμανούς. Πως κατασκευάζουν καινούργιες γενιές με καινούργιο κοινωνικό ανάθεμα στους ώμους τους.
•
Ούτε οι παραλλαγές πασόκ δεν πρέπει να γλυτώσουν από την συνείδησή μας. Στον πόλεμο που πρέπει ήδη να έχουμε κηρύξει μέσα μας και έξω μας για αυτούς. Μιλώ για τους όψιμους επαναστάτες που θυμήθηκαν να αγανακτήσουν μετά από 38 μεταπολιτευτικά χρόνια φαγοπότι, και το σκάνε σαν τα ποντίκια με νέα κόμματα και ομαδούλες τώρα που βλέπουν να έρχεται η λαίλαπα. Γιατί όλοι αυτοί δεν έχουν ούτε είχαν ποτέ άποψη, ιδεολογία, όραμα πολιτικό και κοινωνικό, ή έστω ακραίο κόμμα ή ακραίες ιδέες, να τους σεβαστούμε γύρω από το μεγάλο τραπέζι της δημοκρατίας με τις αντιθέσεις και τις διαφωνίες της. Είναι κοινοί καριερίστες, για δέκα χιλιάρικα τον μήνα τα κάνουν όλα αυτά. Συν κάτι τυχερά και φιλοδωρήματα από δω κι από κει, ότι συμπληρώσει η ζητιανιά. Επιτρέψτε μου, αλλά τους ξέρω καλά και έναν προς έναν. Ούτε τα γραφεία τους δεν θα είχαν να πληρώσουν όλοι αυτοί οι ικανοί όπως αυτοδιαφημίζονται, πως δεν είναι ανεπάγγελτοι. Για παχυλό μεροκάματο αγωνίζονται και τίποτα άλλο απολύτως. Κλασσικοί τυχοδιώκτες άνομων ευκαιριών, κοινοί τζογαδόροι του χρήματος.
•
Θέλω όμως να κλείσω με την πιο μεγάλη προδοσία που ακούσαμε ποτέ, γιατί αυτός είναι ο στόχος του κειμένου, για όσους έτυχε να μην έχουν ενημερωθεί επακριβώς. Θα προτιμούσα λοιπόν, να την γλυτώσει ο Τσοχατζόπουλος και ο Μαντέλης, θα προτιμούσα να την γλυτώσουν και όλοι οι άλλοι αληταράδες, αρκεί να μην είχαν υπογράψει την ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ που δίνει βουνά και θάλασσες, νησιά κτήρια, πολιτιστικά μνημεία και αρχαιολογικές κληρονομιές στους δανειστές, και δένει χειροπόδαρα όλες τις επόμενες γενιές. Δεν ορίζουμε τίποτα, χάνουμε την ανεξαρτησία μας. Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα επιλέγατε και εσείς, έστω και με βαριά καρδιά. Τέτοιο εθνικό έγκλημα δεν τόλμησαν να κάνουν πουθενά αλλού στον πλανήτη, οι πιο ξευτελισμένες μπανανίες και τα πιο δουλικά προτεκτοράτα. Την ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ, για όσους δεν έτυχε να την μάθουν, που υπογράφτηκε κρυφά και μουλωχτά από τα μάτια των πολιτών και από το φως του ήλιου. Υπογράφηκε 2 μέρες μετά το μνημόνιο στις 8/5/2010 και λέει: “Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.”
Και συνεχίζει πιο κάτω: “ Ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας”
Και πιο κάτω: “οι Δανειστές μπορούν να καταγγείλουν τη σύμβαση και να τη διακόψουν ή και να απαιτήσουν ως άμεσα απαιτητό και πληρωτέο το ανεξόφλητο κεφάλαιο των Δανείων, μαζί με τους δεδουλευμένους τόκους σε περίπτωση που οι υποχρεώσεις του Δανειολήπτη στο πλαίσιο της παρούσας Σύμβασης κρίνονται από οποιοδήποτε καθ’ ύλην αρμόδιο δικαστήριο ως μη δεσμευτικές ή εκτελεστές έναντι του Δανειολήπτη ή κρίνονται παράνομες από καθ’ ύλην αρμόδιο δικαστήριο”
*επόμενη ανάρτηση 1η απριλίου
Υ.γ
Το blog nefestoras, κυκλοφορεί ήδη στα βιβλιοπωλεία της Αθήνας με τον τίτλο
*Κοινωνικές Αντιρρήσεις* από τις εκδόσεις Δόριζα στα:
Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο –Θεμιστοκλέους 37,
Πολιτεία- Ασκληπιού1-3,
Πρωτοπορία-Γραβιάς 3-5,
Εστία- Σόλωνος 60
Ιανός- Σταδίου 24
•
Όλες οι μεγάλες προσπάθειες του παρελθόντος προδίδονται τώρα, τα τελευταία 20 χρόνια. Αγώνες, λαϊκά κινήματα, κατακτήσεις, ατομικός και συλλογικός μόχθος, χτίσματα και περιουσίες, σπουδές και διπλώματα, γνώση, ελπίδες και όνειρα διαλύονται ωσάν ένας συμπαντικός γίγαντας να φυσά με δύναμη καταπάνω τους αφηνιασμένος. Ο Διαφωτισμός συντρίβεται μπρος στα μάτια μας από την βαρβαρότητα του κέρδους που επέλεξε, η Γαλλική επανάσταση γελοιοποιείται πηγαίνοντας βόλτα στο Ιράκ, η Μαρξική και η Ρώσικη επανάσταση κονιορτοποιούνται από την διαφθορά τους. Η Κινέζικη δοκιμάζει την κεφαλαιοκρατία και κάνει τον καμπόσο εξαθλιωμένη από τον πλούτο και την φτώχεια της μαζί και ταυτόχρονα. Η Κούβα αντέχει μόνη της και πιο έντιμη από όλους. Την αγαπάμε πάντα. Το προλεταριάτο ξευτιλίζει τον εαυτό του αυτοκτονώντας αργά αλλά σταθερά στη μόδα, στα θεάματα και στις βιτρίνες. Όλα γίνονται καπιταλισμός στο τέλος. Όλα προδίδονται. Πως διάολο γίνεται αυτό! Ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει; Δεν αντισταθήκαμε !! Αυτό είναι όλο. Μην ψάχνουμε δικαιολογίες που δεν υπάρχουν. Μας μετάγγισαν την ανευθυνότητά τους σιγά σιγά και εμείς την δεχτήκαμε και βολευτήκαμε μαζί της. Τα χάνει κανείς παρατηρώντας την θεαματική ανάπτυξη της προδοσίας, καθώς απλώνεται πάνω από τον πλανήτη με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και τείνει να κατακλύσει όλο τον κόσμο, αποκόβοντάς τον από τις αξίες του και τις πεποιθήσεις του.
•
Γιαυτό δεν μας αφήνει άφωνους το πόρισμα της βουλής για την Ζήμενς
να αθωώσει τους πάντες και τα πάντα εκεί μέσα, για όλα τα σκάνδαλα που έγιναν και για όλα τα σκάνδαλα που πρόκειται να γίνουν. Αυτό ήταν το νόημα της πράξης τους και το μήνυμα τους συγχρόνως προς όλους εμάς. Ότι θα συνεχιστεί απτόητα αυτή η κατάσταση. Αλλά επειδή το θέμα κατακαίει όλη την Ελληνική κοινωνία, κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν εύκολα αυτή τη φορά, κάτι έπρεπε να δώσουν για να γλυτώσουν το λυντσάρισμα, γιαυτό αρπάχτηκαν από το μέλλον προς στιγμήν και την κωλυσιεργία, να ροκανίσουν χρόνο και βλέπουμε. Και έτσι πρότειναν ως προσωρινή λύση ασφαλείας τους, να εξαγγείλουν ότι θα παραπέμψει η βουλή κάποιους πρώην εμπλεκόμενους υπουργούς και υφυπουργούς σε προανακριτική επιτροπή. Στάχτη στα μάτια των πολιτών δηλαδή. Αν τελικά γίνει, αν δεν θα είναι μαϊμού κι αυτή, αν δεν θα καταλήξει σε ατιμωρησία. Να φάμε κάνα δυό χρονάκια έτσι με τις αναβολές και τις καθυστερήσεις και βλέπουμε για μετά. Και δεν ξέρεις τι γίνεται, μπορεί να τύχει κανένας πόλεμος εν τω μεταξύ και να την γλυτώσουμε. Οι δυο μονομάχοι ποντάρισαν στην ψευδαίσθηση της ατιμωρησίας, στρουθοκαμηλίζοντας για μια ακόμη φορά, ανίκανοι να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Το περιμέναμε χωρίς αγωνία και οι περισσότεροι από μας ήμασταν σίγουροι για το πόρισμα.
•
Η βουλή των ελλήνων γίνεται επίσημα με αυτή της την πράξη ένα ίδρυμα οριστικά απόκοσμό, οριστικά ξένο από τους πολίτες, οριστικά ασυνάντητο με την θέληση του λαού. Ένα παράξενο ίδρυμα δικό τους αποκλειστικά, ιδιοκτησία τους, που γεννά προδοσίες απανωτές, μηχανορραφίες συνεχείς και ατέλειωτες, που στεγάζει μέσα του αποφασισμένα λαμόγια με την βούλα. Και όσοι δεν μετέχουν σαπίζουν κι αυτοί, όσο τα πράγματα δεν αλλάζουν, φταίνε δεν φταίνε. Να μην παραπονούνται λοιπόν για το σύνθημα που τους φωνάζουν οι πολίτες και τους αποκαλεί μπορδέλο, που θέλουν να κάψουν μάλιστα.
Με την απόφασή τους αυτή απομονώνονται πλήρως, και υψώνουν ένα απόρθητο τείχος κομπίνας και απάτης γύρω από την βουλή. Ένα τείχος μνημείο αντιδημοκρατίας.
Με την απόφασή τους αυτή, δηλώνουν τον τσαμπουκά τους, την δύναμή τους απέναντι στον λαό και στην χώρα. Δηλώνουν την απόλυτη σιγουριά τους για τον ραγιαδισμό μας και την δουλοποίησή μας. Όποιος αμφιβάλει ας περιμένει όπου νάναι τις εκλογές να δει τα τριαντάρια να φουντώνουν και πάλι στα ποσοστά τους.
•
Γιατί αυτό σημαίνει ελληνάκο μου, πως αποφάσισαν να μην καταργήσουν ποτέ τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, αλλά αντίθετα να μας πολεμήσουν μέχρις εσχάτων. Αυτό σημαίνει και πρόσεξέ το.
Δεν προβλέπω λοιπόν, παρά βλέπω ολοκάθαρα πως ήδη ετοιμάζουν ένα πιο σκληρό και απόρθητο νόμο, έναν χειρότερο από τον υπάρχοντα, ένα τριφασικό παραπέτασμα να μην το διαπερνάει τίποτα, όπως λέγαμε παλιά για τις εκλογικές απάτες του Καραμανλή. Νόμο που θα τους προστατεύει από το δίκιο. Όπως το ακούτε και το διαβάζετε. Εχθρός τους είναι το στοιχειώδες δίκιο. Γιατί έτσι και καταργήσουν τον νόμο, θα πάνε ολόκληρες διμοιρίες και λόχοι από δαύτους μέσα, μαζί με τους συνεργάτες τους δικαστές. Μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό, ότι αυτοί οι δυο πάνε πάντα μαζί. Ο κόσμος τότε θα τους κάνει κατά χιλιάδες προσωπικές μηνύσεις.
•
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν θα ξαναμπορέσουν να βγουν στο δρόμο. Γνωρίζουν πια, ότι ο κόσμος θα τους λυντσάρει με πλήρη ευχαρίστηση και χωρίς καθόλου τύψεις στην πρώτη ευκαιρία. Το γνωρίζουν εξ ίσου καλά και οι συνεργάτες τους στα δελτία που δεν εξαιρούνται και αυτοί από την διαπόμπευση, και που μας λένε ότι είναι βάρβαρο να τους φτύνουμε και να τους γιαουρτώνουμε και λοιπές τέτοιες αηδίες αμόρφωτων καλοπληρωμένων ρουφιάνων. Δεν φταίμε, απλά είμαστε βάρβαροι και αυτοί πολιτισμένοι, τους λέμε. Τόσο απλό κύριε δημοσιογράφε. Μα τόσο. Ούτε φιλοσοφία κρύβει, ούτε νόημα, ούτε σκέρτσο του λόγου, ούτε ευφυολόγημα, τίποτα. Μόνο μια ανεξήγητη βαρβαρότητα. Μια διαβολική κακία έχει φωλιάσει μέσα μας, που δεν μπορεί να εξηγήσει η επιστήμη. Η ίδια με την ανεξήγητη λαϊκή τρομοκρατία στην Γαλλική επανάσταση, αν θυμάστε. Που κρέμασαν και εκεί οι βάρβαροι τον Λουδοβίκο τον καημένο. Οι απάνθρωποι! Σκοτώστε μας για να μην σας σκοτώσουμε του λέγαν. Το ίδιο που συμβαίνει αυτές τις στιγμές τώρα που γράφω, που ξεχύθηκαν οι λαοί στους δρόμους της Αιγύπτου και της Τυνησίας.
•
Οι χειρότεροι Έλληνες βρίσκονται στη βουλή. Ότι πιο αντεθνικό υπάρχει σφηκοφωλιάζει εκεί μέσα. Μηχανεύονται κάθε τρόπο να ξεπουλήσουν κρυφά θαλάσσιο, εδαφικό και εναέριο πλούτο για να πάρουν το ποσοστό τους. Αυτούς θα τους χαρακτήριζα με το πιο αποκαλυπτικό επίθετο, ως επιτυχημένους επιχειρηματίες. Αυτό ακριβώς που είναι. Και την πολιτική οι αχρείοι, την έχουν εκχωρήσει στους εμπόρους. Είναι να τους τρως ζωντανούς. Γιατί όλοι αυτοί καταλαβαίνουν μόνο την βία. Αυτό μας δώσαν να καταλάβουμε με σαφήνεια χρησιμοποιώντας την πάνω μας παντιοτρόπως, ως νομική βία, ως οικονομική βία, ως πολιτικοεκλογική βία, ως τηλεοπτική βία και καταστολή, ως αφόρητη ψυχολογική βία της ακρίβειας, της υγείας, της ασυδοσίας της αγοράς ή ως τανκς, βασανιστήρια και εξορίες όταν τους έπαιρνε. Κι ας λέει το κκε εσωτερικού και τα σάπια απομεινάρια του περί ειρήνης, αδελφοσύνης και παρόμοια τέτοια ανόητα.
•
Σας περιμένουμε ψηφοφόροι, σας περιμένουμε να αλλάξουμε ειρηνικά τη ζωή μας, σας περιμένουμε σαν το μάνα να μην πάρουμε πάλι τα όπλα, να αποφύγουμε για δεύτερη φορά τους σκοτωμούς. Γιατί κάποια ζώα από σας θα τους υπερασπιστείτε φοβόμαστε, κάποιοι αχρείοι από σας θα ζητήσουν και πάλι νέους διορισμούς. Γιατί κάποιοι καινούργιοι μαυραγορίτες θα μας ζητήσουν και πάλι να ξεχάσουμε και μείς δεν μπορούμε. Κάποιοι σύγχρονοι έμποροι θα μας ζητήσουν να χαμηλώσουμε τους τόνους για να ηρεμήσουν οι αγορές.
•
Και το χειρότερο που δεν βλέπουν τα πνευματικά παχύδερμα των δύο αυτών κομμάτων, είναι το αβάσταχτο βάρος που θα φορτώσουν εφ όρου ζωής στα παιδιά τους, που θα τα αναγκάσουν να ζήσουν όπως τα παιδιά των δοσιλόγων και των ταγματασφαλιτών, μέσα στην απόρριψη και την απαξία της κοινωνίας, στην ντροπή, στην φυγή και στην ανωνυμία που θα καταφύγουν να γλυτώσουν από την αλητεία των γονιών τους για την συνεργασία τους με τους Γερμανούς. Πως κατασκευάζουν καινούργιες γενιές με καινούργιο κοινωνικό ανάθεμα στους ώμους τους.
•
Ούτε οι παραλλαγές πασόκ δεν πρέπει να γλυτώσουν από την συνείδησή μας. Στον πόλεμο που πρέπει ήδη να έχουμε κηρύξει μέσα μας και έξω μας για αυτούς. Μιλώ για τους όψιμους επαναστάτες που θυμήθηκαν να αγανακτήσουν μετά από 38 μεταπολιτευτικά χρόνια φαγοπότι, και το σκάνε σαν τα ποντίκια με νέα κόμματα και ομαδούλες τώρα που βλέπουν να έρχεται η λαίλαπα. Γιατί όλοι αυτοί δεν έχουν ούτε είχαν ποτέ άποψη, ιδεολογία, όραμα πολιτικό και κοινωνικό, ή έστω ακραίο κόμμα ή ακραίες ιδέες, να τους σεβαστούμε γύρω από το μεγάλο τραπέζι της δημοκρατίας με τις αντιθέσεις και τις διαφωνίες της. Είναι κοινοί καριερίστες, για δέκα χιλιάρικα τον μήνα τα κάνουν όλα αυτά. Συν κάτι τυχερά και φιλοδωρήματα από δω κι από κει, ότι συμπληρώσει η ζητιανιά. Επιτρέψτε μου, αλλά τους ξέρω καλά και έναν προς έναν. Ούτε τα γραφεία τους δεν θα είχαν να πληρώσουν όλοι αυτοί οι ικανοί όπως αυτοδιαφημίζονται, πως δεν είναι ανεπάγγελτοι. Για παχυλό μεροκάματο αγωνίζονται και τίποτα άλλο απολύτως. Κλασσικοί τυχοδιώκτες άνομων ευκαιριών, κοινοί τζογαδόροι του χρήματος.
•
Θέλω όμως να κλείσω με την πιο μεγάλη προδοσία που ακούσαμε ποτέ, γιατί αυτός είναι ο στόχος του κειμένου, για όσους έτυχε να μην έχουν ενημερωθεί επακριβώς. Θα προτιμούσα λοιπόν, να την γλυτώσει ο Τσοχατζόπουλος και ο Μαντέλης, θα προτιμούσα να την γλυτώσουν και όλοι οι άλλοι αληταράδες, αρκεί να μην είχαν υπογράψει την ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ που δίνει βουνά και θάλασσες, νησιά κτήρια, πολιτιστικά μνημεία και αρχαιολογικές κληρονομιές στους δανειστές, και δένει χειροπόδαρα όλες τις επόμενες γενιές. Δεν ορίζουμε τίποτα, χάνουμε την ανεξαρτησία μας. Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα επιλέγατε και εσείς, έστω και με βαριά καρδιά. Τέτοιο εθνικό έγκλημα δεν τόλμησαν να κάνουν πουθενά αλλού στον πλανήτη, οι πιο ξευτελισμένες μπανανίες και τα πιο δουλικά προτεκτοράτα. Την ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ, για όσους δεν έτυχε να την μάθουν, που υπογράφτηκε κρυφά και μουλωχτά από τα μάτια των πολιτών και από το φως του ήλιου. Υπογράφηκε 2 μέρες μετά το μνημόνιο στις 8/5/2010 και λέει: “Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.”
Και συνεχίζει πιο κάτω: “ Ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας”
Και πιο κάτω: “οι Δανειστές μπορούν να καταγγείλουν τη σύμβαση και να τη διακόψουν ή και να απαιτήσουν ως άμεσα απαιτητό και πληρωτέο το ανεξόφλητο κεφάλαιο των Δανείων, μαζί με τους δεδουλευμένους τόκους σε περίπτωση που οι υποχρεώσεις του Δανειολήπτη στο πλαίσιο της παρούσας Σύμβασης κρίνονται από οποιοδήποτε καθ’ ύλην αρμόδιο δικαστήριο ως μη δεσμευτικές ή εκτελεστές έναντι του Δανειολήπτη ή κρίνονται παράνομες από καθ’ ύλην αρμόδιο δικαστήριο”
*επόμενη ανάρτηση 1η απριλίου
Υ.γ
Το blog nefestoras, κυκλοφορεί ήδη στα βιβλιοπωλεία της Αθήνας με τον τίτλο
*Κοινωνικές Αντιρρήσεις* από τις εκδόσεις Δόριζα στα:
Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο –Θεμιστοκλέους 37,
Πολιτεία- Ασκληπιού1-3,
Πρωτοπορία-Γραβιάς 3-5,
Εστία- Σόλωνος 60
Ιανός- Σταδίου 24
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
