Εμφύλιος οικονομικός πόλεμος.

Αυτό διαπιστώνει η σκέψη αμέσως μόλις φύγει από αυτό το θαμπό κοινωνικό περιβάλλον που την παραπλανά. Τον εμφύλιο οικονομικό πόλεμο που διαρκεί μια εικοσαετία. Αρκεί να παραιτηθεί κανείς από την διεκδίκηση της αφθονίας και της επιβεβαίωσης του σε αυτόν τον ελεεινό κόσμο της ελεύθερης αγοράς, και τότε φαίνονται όλα καθαρά. Οι διαπιστώσεις πέφτουν βροχή η μια μετά την άλλη εύκολες σαν παιχνίδι. Τότε όλα τα βλέπει η σκέψη και όλα τα ακούει.

Στον καινούργιο λοιπόν αιώνα, οι νεοέλληνες ζούνε μέσα σε ένα γενικευμένο πολλαπλό εμφύλιο και δεν το ξέρουνε.
Γιατί δεν έχει πια δυό παρατάξεις όπως ο προηγούμενος με τους αντάρτες από την μια και τους δωσίλογους με τους γερμανόφιλους και τους ταγματασφαλίτες από την άλλη, αλλά αμέτρητες. Έχει τόσες όσες και τα σωματεία και οι συντεχνίες τους, για να μην επεκταθεί κανείς σε περισσότερες ατομικές διαμάχες που γεννιόνται από την ίδια την υφή του άγριου καπιταλισμού καθημερινά. Κάθε ομάδα είναι εναντίον όλων των άλλων, και απλώς συμμαχούνε ευκαιριακά μεταξύ τους. Πουθενά η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα. Απούσα η κοινή μοίρα των ανθρώπων όπως μας μήνυσαν όλες οι προηγούμενες εποχές.

Αλλά το πιο τρομακτικό είναι, ότι σε αυτόν τον πόλεμο, δεν υπάρχει κανένας απολύτως κανόνας! Οικονομικός, νομικός, κοινωνικός, πολιτικός, ιστορικός, πολιτισμικός, εθνικός, ηθικός, δικαιακός. Καταργήθηκαν όλοι από την απαίτηση του κέρδους και του απόλυτου ανταγωνισμού που το συνακολουθεί. Αλλά κυρίως και προ πάντων, δεν υπάρχει καμιά τιμωρία! Καμία συνέπεια! Σε σημείο που δεν το πιστεύεις ενώ είναι έτσι. Που αν έχεις γνωστό, μέσον και κονέ, δεν χρειάζεται να υπακούς τον νόμο. Κανένα νόμο. Ακόμη και από ανθρωποκτονία ξεφεύγεις. Οι υπεξαιρέσεις δε των ταμείων του κράτους και τα οικονομικά εγκλήματα εις βάρος της πολιτείας κατάντησαν πασατέμπος. Που αν το πεις σε πολίτη άλλης ευρωπαϊκής χώρας ή στην Αμερική αλλά και πάρα πέρα, κινδυνεύεις να σε θεωρήσει φαιδρό και ανόητο. Γιατί παντού κλέβουν, αλλά πουθενά χωρίς κόστος και τόσο πολύ. Γιατί εκεί λειτουργεί ο νόμος αρκετά. Εδώ τίποτα δεν λειτουργεί από την μανία και την αποφασιστικότητα αυτού του λυσσασμένου εμφύλιου. Σε αυτόν τον πόλεμο, κανείς δεν διαφωνεί με την λογική της κλοπής, αυτό το αγαπημένο σπορ του κεφαλαίου που κατόρθωσε να το μεταγγίσει στους πολίτες της Γραικίας, παρά μόνο διαμαρτύρεται γιατί δεν του δίνουν και αυτού την ίση δημοκρατική ευκαιρία να αρπάξει! Τον αδικούν δηλαδή και αυτός διαμαρτύρεται ή μόνος του ή μέσα από την συντεχνία του συνήθως. Αυτό είναι όλη η θλιβερή μας πραγματικότητα. Αυτή είναι όλη η αλήθεια μας.

Ισότητα στην κλοπή! Απίστευτα πράγματα. Αυτό είναι το σύνθημα που αναβλύζει από τα μυαλά των μικρομεσαίων. Αυτών των εκλεκτών των πολιτικών ρητόρων, που έχουν αγκαλιάσει όλα τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου και τα πιέζουν, αφού πρώτα διαπλέχθηκαν μαζί τους ψηφοθηρικά. Να το παιχνίδι που καθαρό ξετυλίγεται μέσα στον πολιτικό χρόνο. Γιατί άρπαξες εσύ, θα αρπάξω και εγώ. Είναι τόσο κυνική και καταλλοτριωμένη η κατάσταση που σε τρομάζει να την γράφεις. Ένας κλεπτικός συναγωνισμός μεταξύ μεγάλου κεφαλαίου και μικρού ή μεσαίου, απλωμένος παντού στη ζωή. Δεν τολμάς να κυκλοφορήσεις και σου ορμάνε όλοι. Ότι αρπάξει ο καθένας.

Ένας εμφύλιος χωρίς όρια. Αυτός πιστεύω είναι ο ορισμός που λέει τα πράγματα. Οι λαϊκές αγορές είναι το τελικό απόδειγμα αυτής της εξιστόρησης. Εκεί δηλαδή που δεν υπάρχουν εξ ορισμού μεγάλο κεφάλαιο και συσσωρευμένη επιχειρηματική δύναμη. Εκεί όμως υπάρχουν από τα πιο ισχυρά Καρτέλ της καθημερινής τροφής μας, γιατί η δύναμη αθροιστικά είναι μεγάλη. Λαϊκό πρότυπο για τους μικρούς, έγινε τώρα πιά ο μεγάλος βρικόλακας.

Έγινε δε λαϊκός και πανελλήνιος κανόνας και αποτυπώνεται αποκαρδιωτικά σε κάθε ελάχιστη μικροέκφραση του καθημερινού κοινωνικού μας βίου. Πριν σε κλέψει ο νόμος και ο παρανόμος στα αναρίθμητα πια διόδια της καθημερινότητας που στήνει η κάθε χολεριασμένη κυβέρνηση, έχουν προλάβει να σε κλέψουν οι πολίτες μόλις βγεις από το σπίτι σου το πρωί για να πας στην δουλειά σου. Ο περιπτεράς, ο ψιλικατζής, ο ταξιτζής. Ακόμη και ο κουλουράς διψάει για κέρδος. Έφτασε το κουλούρι στο ευρώ. Κανένας κανόνας.

Όπου στήνονται διαρκώς ανύπαρκτες συμμαχίες φάρσες, αλλοπρόσαλλες λυκοφιλίες εφήμερες, μεταξύ δούλων, πλουσίων, μπράβων, χαφιέδων, φτωχών, δεξιών, αριστερών, βασιλικών, φασιστών, επιστημόνων, αμόρφωτων, μορφωμένων, συνδικαλιστών, φοιτητών, μαθητών, εργατών, αγροτών, κλητήρων, μιζαδόρων, τοκογλύφων, κλεπταποδόχων, παπατζήδων, απατεώνων, δημοσίων υπαλλήλων, συζύγων, γονιών-παιδιών, κινημάτων κάθε καημού και φυράματος, με την εποπτεία και την κανοναρχία της λογικής και της νοοτροπίας των αετονύχηδων του εμπορισμού. Ο καθένας είναι απολύτως μόνος του και μάχεται μόνο για τον εαυτό του. Κάθε συλλογικότητα έχει διαλυθεί.
Ένας εμφύλιος που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τον προηγούμενο, και ένα τηλεοπτικό πραξικόπημα που συνθλίβει συνειδήσεις, εν αντιθέσει με το προηγούμενο της ΥΕΝΕΔ, που αντί να τις τσακίσει τις χαλύβδωνε. Γιατί όλα από την φαλκίδευση και την χειραγώγηση της πληροφόρησης περνάνε.

Η κλοπή κάθε είδους στην Ελλάδα, νομιμοποιήθηκε κραυγαλέα επίσημα από κοινωνία και κράτος, περισσότερο από κάθε άλλη εστία του πιο άγριου καπιταλισμού. Θεωρείται από πολίτες και εξουσία, από τάξεις και διαστρώματα, ως εθνικό και ιστορικό κατόρθωμα, ύψιστης ανθρώπινης ικανότητας και εξυπνάδας! Ακούμε συνεχώς τον θαυμασμό του σώματος για όποιον τα κατάφερε, για όποιον την έκανε. Ο παράδεισος της παγκόσμιας αλληλολεηλασίας. Οικονομικής, ψυχικής, πνευματικής.

Αποτέλεσμα, η ατιμωρησία αυτή της αρπαγής, επεκτάθηκε μέχρι τα εθνικά εγκλήματα, με ακλόνητης αποφασιστικότητας νόμους φανερούς και αθέατους, ισχύος μάλιστα μέχρι άγραφης θέσμισης. Κάθε κυβέρνηση της ΕΡΕ και της Ένωσης κέντρου παραχωρεί ένα κομμάτι εθνικής κυριαρχίας με τη σύμφωνη γνώμη των ψηφοφόρων της. Γιατί αυτές οι δυό κυβερνήσεις υπάρχουν μόνο ακόμα στον τόπο, και οι αμειβόμενοι ειδικοί των ανώτατων ιδρυμάτων της χώρας δεν το ξέρουν καν. Νομίζουν ότι τώρα έχουμε ΝΔ και πασόκ. Δεν έχουν καταλάβει ότι ο χρόνος σταμάτησε στο 1944. Τότε που παράδωσε την Ελλάδα στους Άγγλους ο κύριος Γ. Παπανδρέου παππούς. Αυτό βιώνουμε ακόμα, την νίκη των τζακιών της κουκούλας. Από τότε αλωνίζουν χωρίς διακοπή στο φέουδό τους παρέα με τα άλλα μπουμπούκια τους γερμανοφορεμένους.

Το αδιέξοδο έχει όνομα στις κοινωνίες των ανθρώπων. Λέγεται πλιάτσικο. Αυτό ζούμε. Διαρκές, όχι ολιγοήμερο μετά τον πόλεμο από τον νικητή ώσπου να ξεθυμάνει. Το πλιάτσικο της δημοκρατίας είναι ατέλειωτο μαρτύριο, δεν τελειώνει ποτέ. Μόνο ο πόλεμος μπορεί να το σταματήσει προς στιγμήν. Το πλιάτσικο είναι το αδιέξοδό μας.
Όπως έχω από παλιά επιμείνει, η δημοκρατία στην ελλάδα αντίθετα από ότι λένε συγχορδιακά οι εκπρόσωποι, είναι ένα ατέλειωτο αδιέξοδο. Αυτή είναι η υφή και η δομή της σύγχρονης γαλλοελληνικής δημοκρατίας.

Αλλά δεν σκοπεύω να γράψω ένα ακόμα ανόητο κείμενο που διαπιστώνει μόνο και καταγγέλλει δημοσιογραφικά από την αντίθετη πλευρά, για να εκτονώσει τα πράγματα και να συνεχίσουμε το πλιάτσικό μας. Θέλω να πω ένα κοινό μυστικό της κοινωνίας αυτής που διαφωνεί με όλα αυτά και αντιστέκεται, γιατί κάνουν πως δεν το ακούνε και δεν το βλέπουν τριγύρω τους, να τους το πω πεντακάθαρα, φανερά και ξάστερά, όπως ακριβώς το ακούω όλο και πιο διάχυτα όλο και πιο έντονα ιδίως από την νεολαία, ότι: όπως υποφέρουν, όπως συντρίβονται, όπως λιώνονται καθημερινά αμέτρητοι άνθρωποι με την αγωνία αν θα ζήσουν και την άλλη μέρα, έτσι και ακριβώς πρέπει να αισθάνονται οι πλιατσικαδόροι κάθε μορφής, κάθε τάξης και κάθε ιδεολογίας. Την ίδια αγωνία. Να νοιώθουν το καυτό χνώτο του ανθρώπου που σφαδάζει από το χέρι τους, την λογική τους και την πρακτική τους. Να νιώθουν πλήρη ανασφάλεια. Μα πλήρη! Ότι επειδή γλύτωσαν από την φάρσα της δικαιοσύνης, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Το αντίθετο, η αρπαγή και το πλιάτσικό που έκαναν, θα τους κάνει να βλέπουν διαρκώς γύρω τους την τιμωρία του θεού που λένε κάποιοι ή των ανθρώπων που λένε κάποιοι άλλοι. Η ζωή τους θα πρέπει να είναι μια ατέλειωτη κόλαση. Αυτά μας λέει ο συμπαντικός νόμος.

Έτσι λοιπόν η σκέψη όταν απελευθερωθεί από τον εναγκαλισμό της κοινωνίας και της βλακείας της, από την πίεση των πανέξυπνων και ευφυών μηχανισμών και ανθρώπων που στηρίζουν με λύσσα αυτό τον κατάδικο κόσμο, τα βλέπει ξαφνικά όλα! Και κυρίως ακούει επί τέλους τις συζητήσεις των πολιτών μεταξύ τους.

Που είναι ίδιες με τις χειρότερες και κανείς δεν θέλει να το παραδεχτεί. Που τις ακούς και χάνεις την ελπίδα σου. Εκεί που κραυγάζουν τα λόγια και τα πράγματα. Εκεί που φαίνεται η βαθιά αλήθεια του διαμορφωμένου υπάκουου. Εκεί που δεν κρύβεται τίποτα. Σε αυτό το πεζοδρόμιο και το καφενείο που λέγονται όλα. Εκεί που ξέρεις ποιος είναι ο λαός σου. Τα κότσια του και τις αντοχές του. Που τα ποσοστά των κομμάτων επαληθεύονται και σε τρομάζουν. Που απορείς από αυτά και νιώθεις ανίσχυρος εξουδετερωμένος σαν κουνούπι. Που δεν μπορείς να ανασάνεις από την ολοσχερή ήττα που σε λούζει ακούγοντάς τους. Αφού ετοιμάζονται σαν σφαχτάρια να πάνε στις κάλπες και πάλι. Να ψηφίσουν το ίδιο πάλι που ψηφίζουν εδώ και εξήντα χρόνια. ΕΡΕ-Ένωση Κέντρου. Ενώ εσύ βλέπεις μπροστά σου ολοζώντανο το προγκρόμ της υποσχεσιολογίας που ετοιμάζεται να τσακίσει και πάλι κορμιά και συνειδήσεις. Να απογοητεύσει ψυχές και ελπίδες. Να ξεχειλίσει τους δρόμους και τις κάλπες με νεκρούς εφήβους ισοπεδωμένους πριν την ώρα τους με είδωλα και ναρκωτικά της αγοράς και της χημείας.

Που σε κάνει να ξανασκέφτεσαι κάποια στιγμή αφύλακτος από την απόγνωση, αν το ανθρώπινο είδος είναι αυτό που δείχνει η άτριχη εξελιγμένη εικόνα του και η χαμένη ουρά του, ή αθέατο από τις αλλαγές κρυμμένο καλά κάτω από τα ρούχα που εφηύρε και φορά, είναι και αυτό σαν τα πάμπολλα διαφορετικά είδη από τα οποία προήλθε, και τίποτα περισσότερο. Αναρωτιέσαι μήπως ρατσίζεις από αυτό το τέλμα που βλέπεις γύρο σου και σακατεύεσαι. Από την επιμονή των μαζών στη δουλεία. Από την ιδιαιτερότητα της καταστρεβλωμένης φυλής μας προς τον αξέχαστο ραγιαδισμό.

Τουριστική μονοκαλλιέργεια

Η μονοκαλλιέργεια είναι κατάρα για έναν τόπο. Γεννάει τέρατα. Ότι είδους κι αν είναι αυτή. Πόσο μάλλον όταν είναι τουριστική. Καταστρέφει ολοσχερώς τις κοινωνίες και διαφθείρει με ταχύτητα τους πολίτες της. Κάτι σαν το χρηματιστήριο και τον τζόγο, μακριά από την προσπάθεια και τον ανθρώπινο μόχθο. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορούμε να μιλάμε καν για ελπίδα ή κοινωνικό δίκαιο, ούτε φυσικά για υγιή κοινωνία. Εδώ παραιτείται κανείς από κάθε προσπάθεια εκ των πραγμάτων και την δυσωδία τους.
·
Από μόνος του ο τουρισμός σε μια χώρα είναι συμφορά. Παντελής καταστροφή της υποδομής και των αξιών της. Της ίδιας της ιστορίας της.
Ο τουρισμός είναι θετικός και ευεργετικός για τους κατοίκους, την χώρα και τους ίδιους τους τουρίστες, μόνο όταν συνεισφέρει. Μόνο όταν συμπληρώνει το εισόδημα, που δεν εξαρτάται αποκλειστικά από αυτόν.
·
Τα Μάλια και η Χερσόνησος είναι ισότιμη συμφορά με τις φωτιές του Αυγούστου που κάψαν την Αττική. Όπως και κάποια άλλα μέρη στην χώρα, ανάλογου φυράματος και παιδείας. Χωριά ολόκληρα καθ΄ όλα αδίστακτα για το άνομο και υπερβολικό κέρδος. Κάποιοι δε πιο μελετημένοι από εμένα ντόπιοι, μιλάν για χειρότερη κατάσταση και από πυρκαγιά γελώντας με τους συμπατριώτες τους που τους ξέρουν καλά όταν δεν αγριεύουν στο άκουσμά τους, λέγοντας σε μας του κατηχητικού, πως δεν έχουμε δει τίποτα στην τηλεόραση. Για πιο ζοφερή πραγματικότητα που δεν σταματάει ποτέ, αφού διαρκεί όλο πια τον χρόνο, με αμείωτη βαρβαρότητα στις μεταξύ τους ανταγωνιστικότατες, εχθρικές και πολεμικές σχέσεις τον χειμώνα. Εκεί κάτω οι άνθρωποι έχουν κάψει το μέλλον τους. Αυτοί εκεί οι συμπατριώτες μας, είναι κανονικοί εμπρηστές. Αλλά είναι μεγάλης, απέραντης εμβέλειας. Καίνε τις συνειδήσεις των παιδιών τους πριν από όλα, μαθαίνοντάς τα πως βγαίνει το βρώμικο ψωμί. Καίνε το μέλλον όλων μας και όχι μόνο το δικό τους.
·
Εκεί δεν υπάρχουν ούτε αριστεροί ούτε δεξιοί, ούτε άλλες ενδιάμεσες ή ακραίες κοινωνικές και πολιτικές αποχρώσεις. Δεν αντιδράει ποτέ κανείς. Γιατί ο γηγενής υπόκοσμος παραμονεύει να τον χαντακώσει. Κοινωνίες σιωπηλού τρόμου. Δεν παίρνει κανείς είδηση. Κοινωνίες αγγελικής εικόνας. Μόνο η νύχτα ξερνάει τα μυστικά και τα τέρατα του τουριστικού παραδείσου. Εκεί υπάρχουν μόνο αδίστακτοι κονοματζήδες, που θέλουν να δουλέψουν 3-4 μήνες και να βγάλουν έσοδα ενός χρόνου. Είναι όλοι συνεργάτες, διαπλεκόμενοι, συνένοχοι, καλοί γνώστες κάθε παρανομίας, την οποία διαχειρίζονται και υπερασπίζονται με τα δόντια. Τα επιχειρήματα και οι τεκμηριώσεις πάνε κι έρχονται. Αλληλοεξαγοράζουν μεταξύ τους την σιωπή. Αστυνομία, κράτος, αγορανομία, Δήμαρχοι, εφημερίδες, παράγοντες, δεν μιλάει κανείς. Συμμετέχει δε όλη η οικογένεια μέχρι ετοιμόρροποι παππούδες και γιαγιάδες που βλέπουν ακούνε και ξέρουν τα πάντα, και που χαίρονται για την πρόοδο των παιδιών τους και των εγγονιών τους, γιατί αυτή είναι η πρόοδος για την οποία μας μιλούν για πάνω από 100 χρόνια και καμία άλλη, έτοιμοι όλοι να υπερασπιστούν κάθε λαμογιά των δικών τους.
Τα Μάλια, η Χερσόνησος, ο Λαγανάς το καλοκαίρι, είναι η πραγματική Ελλάδα.
·
Εκεί το κράτος, που έτσι κι αλλιώς είναι διαλυμένο πλήρως, είναι ανίσχυρο μπροστά στην εγκληματική αλληλεγγύη των κατοίκων. Εκεί δεν υπάρχει λαός ή πολίτες και τέτοιες λέξεις και εκφράσεις, εκεί υπάρχει μια μόνο συντεχνία αδίκου, αρπαγής, αποκλεισμού κάθε διαφωνίας Εκεί οι κάτοικοι έχουν υποκοσμική λογική μέσα από μια μακρά πορεία 30 χρόνων που εκπαιδεύτηκαν σε αυτήν. Ρωτήστε τους Κρητικούς τα ξέρουν καλλίτερα. Εκεί καίει ο ένας το μαγαζί του άλλου από τον ξέχειλο ανταγωνισμό και τον πακτωλό που εισρέει από τα τουριστικά απόβλητα του Αγγλικού καπιταλισμού που εξάγονται στα μέρη εκείνα της Ελλάδας που οι κάτοικοι δεν έχουν πλέον ίχνος αντίστασης, τσίπας ή απομεινάρια όποιας μορφής αξιοπρέπειας. Εκεί έχουν ανταλλαχθεί όλα από την απληστία του κέρδους.
·
Η τουριστική μονοκαλλιέργεια, απέκοψε με θεαματικά ποσοστά μείωσης τους ανθρώπους από την γη τους, την παράδοσή τους, τις καλλιέργειες τους, την ανεξαρτησία τους και την ελευθερία τους, και κυρίως την πίστη τους και την αγάπη τους σε αυτό που έκαναν, νιώθοντας ότι είναι κάτι πολύ σπουδαίο αυτό που προσφέρουν όπως πράγματι είναι. Ήταν η αρχή ενός θλιβερού τέλους για την επαρχία και όλο τον τόπο που βρεχόταν από θάλασσα.
·
Τουριστική ανάπτυξη που ακούτε δεν υπάρχει. Αυτό που αληθώς υπάρχει είναι μια υπανάπτυξη του ανθρώπου εξ αιτίας του τουρισμού και μια υποβάθμιση της ζωής και του περιβάλλοντος. Αυτό που ζούμε τα καλοκαίρια είναι μια αποκρουστική ανάπτυξη της ακρίβειας, του πλιάτσικου στα ήδη ισχνά πορτοφόλια των εργαζομένων, της δήθεν γνησιότητας του χωριού και του νησιού, και όλα αυτά που συναντάμε στις διακοπές και μας εξοργίζουν.
·
Δεν είναι εδώ θέμα επιδερμικής ηθικής αλλά ενός συλλογικού στοιχήματος με τον εαυτό μας αν θα επιτρέψουμε ή όχι εμείς οι υπόλοιποι μια επέκταση αυτής της εξαχρείωσης και στα υπόλοιπα νησιά μας.
Τα χορτάρια ξαναφυτρώνουν έστω αργά κάποτε, σε 100χρόνια. Οι συνειδήσεις όμως δεν ζούνε τόσο πολύ. Η χαμένη αξιοπρέπεια δεν ξαναγυρίζει ποτέ.