Νόμος θεού ή ανθρώπων ;

Ο νόμος της πολιτείας και εφόσον αυτός λειτουργεί και εφαρμόζεται, συμφιλιώνει με έναν καταλυτικό και λυτρωτικό τρόπο τον ένθεο και τον άθεο, αφού ζητάει κοινή και εξ ίσου υπακοή σε αυτόν.
Ισορροπεί την μεταφυσική ανάγκη και την θέτει στη σωστή της διάσταση και απαίτηση, προφυλάσσοντας και την ίδια από θρησκευτικές εξαλλοσύνες απελπισμένης αναζήτησης του δικαίου, αφού αυτό και ο νόμος του λειτουργούν μέσα στην κοινωνία.
Έτσι μόνο μια πολιτεία μπορεί να ισορροπήσει και να αρμονίσει τη ζωή και τις σχέσεις των πολιτών της. Με την χωρίς εξαιρέσεις επιβολή των νόμων.
·
Ο θεϊκός νόμος αντίθετα δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα δικαίου, αφού ο θεός δεν επιβάλλει ποτέ τους νόμους του, αλλά τους αφήνει στο έλεος στην ευχέρεια και στην καλή ή κακή διάθεση των πολιτών. Εδώ δεν υπάρχει κανείς να επιβάλλει το νόμο παρά τα ατομικά συμφέροντα του καθενός.
Εξ άλλου ιστορικά, ο νόμος του θεού σημαίνει δεν λειτουργεί ο νόμος της πολιτείας. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρχει νόμος θεού. Νόμος του θεού σημαίνει ότι η κοινωνία κατακλύζεται από την αδικία και την απελπισία.

Τα σαρδάμ

Για να έχουμε καθαρή σκέψη, χρειάζεται υποχρεωτικά να έχουμε καθαρή ζωή. Αλλιώς μπερδεύεται διαρκώς η γλώσσα μας. Χάνουμε τα λόγια μας, ψευδίζουμε και κάνουμε σαρδάμ, που φαίνονται γλωσσικά, ενώ είναι καθαρά κοινωνικά και οικονομικά. Μια ένοχη ζωή καταλήγει σε έναν ένοχο λόγο. Εκεί ο διάλογος δεν έχει ελπίδα.
·
Παρατηρήστε αυτούς που έχουν κάτι να κρύψουν ή να δικαιολογήσουν. Δεν καταλαβαίνεις τι θέλουν να πούνε. Ή μιλάνε στην παρέα ή μιλάνε στην τηλεόραση ή ακόμα γράφοντας βιβλία.
Ο τακτικισμός για παράδειγμα του λόγου, δείχνει μια ακάθαρτη και ένοχη ζωή. Το ίδιο και η ρητορική. Ταραγμένη προσπαθεί να κρύψει αυτό που θέλει να πει.
Προσέξτε τα λόγια ενός πολιτικού ή το πώς συντάσσει τις φράσεις του ο έμπορος και ο κεφαλαιοκράτης. Είναι κατάμεστα εξυπνάδας και ασάφειας, εντυπωσιασμού και θεάματος.
Είναι τότε που το σαρδάμ έχει ξεκινήσει ήδη από την σκέψη τους.

Η ισορροπία του άλογου

Εκείνο που χάνουμε όταν δεν ξέρουμε,
ισούται με εκείνο που χάνουμε όταν ξέρουμε.
·
Πολλές φορές δε, το δεύτερο αδυνατεί να εξισορροπήσει την απώλεια του πρώτου, υπολειπόμενο σε ανάλογο φορτίο αξίας ζωής.
Είναι τότε που σπάει η αρμονία του σύμπαντος στην μικρή μας περίπτωση, λόγω γνώσης.
Τότε που μια γνωσιακή λαίλαπα σαρώνει τα πάντα σε ένα πλανήτη.

Περί διανοουμένων και βίας

Πολλοί διανοούμενοι, κατά καιρούς οι περισσότεροι, ανίκανοι να αντέξουν ψυχολογικά τον αμείλικτο ρεαλισμό του φυσικού και κοινωνικού κόσμου, διαφεύγουν σε τεχνάσματα αυτοεξαπάτησης, άλλοτε γλωσσικά παίζοντας με τις λέξεις και άλλοτε νοηματικά παίζοντας με τα νοήματα.
Σχίζουν στα δυό αδιάσπαστες έννοιες του κόσμου, για να αποφύγουν να αποδεχτούν τον βίαιο χαρακτήρα της ζωής και τις σκληρές απαντήσεις που δίνει. Κρύβονται στη μέση αυτής της διάσπασης και περιμένουν εκεί να πεθάνουν ανενόχλητοι ευθυνών, χωρίς να πάρουν ποτέ θέση στα πράγματα του κόσμου, εισπράττοντας την καθιερωμένη ανταμοιβή για την ευνουχισμένη σκέψη τους.
·
Κατασκεύασαν έτσι το πονηρότερο ιδεολόγημα, που συναντήσαμε τον προηγούμενο αιώνα. Τον διαχωρισμό καταστολής και πρόληψης. Έτσι αυτομάτως είναι κατά της βίας από όπου και αν προέρχεται και φυσικά υπέρ της ανίσχυρης πρόληψης. Τι πονηριά! Τι δόλος!
·
Τι δώρο προ πάντων σε ιμπεριαλιστές και επιτιθέμενους, και τι αδικία, τι καταστολή και καταδίκη, για τους αντιστεκόμενους και το δίκιο.
Διακινούν και διαφημίζουν μια τέτοια σχιζοειδή αντίληψη για την κοινωνική ειρήνη και ισορροπία, η οποία όμως ποτέ δεν επιτυγχάνεται. Προφανώς αγνοούν παντελώς τον συγκρουσιακό χαρακτήρα του σύμπαντος, τις βασικές αρχές της φυσικής επιστήμης, όπως και τον νόμο των αντιθέτων των Ιώνων στοχαστών.
·
΄΄ Εάν προλάβουμε και διαφωτίσουμε, εξηγήσουμε και εκπαιδεύσουμε την κοινωνία, τότε δεν θα χρειαστεί να επέμβουμε και να καταστείλουμε βίαια παραβατικότητες και κοινωνικά εγκλήματα΄΄.

Αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ, ούτε μια φορά στην ιστορία του ανθρώπου. Και όταν το γνωρίζεις αυτό, τραβάς πλέον την υποκρισία στα όρια του κοινωνικού εγκλήματος, στην πνευματική γενοκτονία του ανθρώπου. Στην χειραγώγηση της συνείδησης και του εγγενούς ελεύθερου φρονήματος της. Γιατί ο ευνουχισμός του πνεύματος, είναι η γενοκτονία της ελογικότητας.
·
Με άλλα λόγια εάν εξηγήσουμε στους κεφαλαιοκράτες και στους πολίτες, ότι δεν πρέπει για παράδειγμα να κλέβουμε τους συνανθρώπους μας, τότε δεν θα χρειαστεί να φτάσουμε σε καταστολή.

Τίποτα πιο ανόητο δεν έχει ακουστεί ή γραφεί ποτέ, ούτε καν στις θρησκείες. Ο άνθρωπος είναι πιο μυστήριο από ότι νομίζουν, το ίδιο και η φύση.
Πρόληψη και καταστολή είναι αδιαχώριστα και επιτυγχάνονται με τον φόβο και μόνο. Με τον αμείλικτο φόβο του νόμου της πολιτείας. Αυτό τον ίδιο φόβο που πιο πριν δίδαξε η φύση στον άνθρωπο. Αυτή την αντιληπτική και αισθαντική προστασία, το ικανότερο και ισχυρότερο όπλο του φυσικού κόσμου και των ανθρώπων.
Καμιά άλλη λύση ή απάντηση δεν βρήκαμε τουλάχιστον μέχρι τώρα σαν ανθρώπινο είδος. Στον πραγματικό κόσμο αυτά είναι ταυτισμένα και αδιάσπαστα μεταξύ τους.
Αυτό που παντελώς αγνοούν παρά την πολυγνωσία τους, είναι πως νόμος σημαίνει βία. Αυτό και μόνο. Τόσο ως φυσικός, όσο και σαν κοινωνικός. Και μάλιστα και σημαντικότερο, εθελοντική βία, κοινά συμπεφωνημένη από όλους.
·
Αυτό ήταν το φάρμακο της αθηναϊκής δημοκρατίας μας λέει προβλητικά ο Ηρόδοτος δια στόματος Δημάρατου προς Ξέρξη, όταν αυτός τον ρωτάει ΄΄τι φοβούνται περισσότερο οι Έλληνες΄΄ , προκειμένου να το χρησιμοποιήσει ως όπλο εναντίον τους λίγο πριν τους επιτεθεί. Και εκπλήσσεται όταν του απαντάει, όχι τον άρχοντα ή τον θεό ακόμα, αλλά τον νόμο!!
Αλλά και ο Ηράκλειτος και ο Θουκυδίδης και ο Δημοσθένης και ο Δημόκριτος και βέβαια ο Σωκράτης έντονα και φωναχτά, όπως και κάθε άλλο κείμενο της μοναδικής εκείνης εποχής του ανθρώπου, όπου ούτε η καταστολή χρειάσθηκε ούτε η πρόληψη αφού ήταν αυτονόητα ενωμένα και αδιάσπαστα κάτω από τον φόβο του νόμου.