Περί βλακείας

Τα έχετε βάλει όλοι με τους βλάκες. Εσείς όμως δεν ξέρετε πόσο δύσκολο πράγμα είναι να δώσεις να καταλάβει ένας έξυπνος άνθρωπος. Πιο δύσκολο από ότι στον βλάκα. Ακατόρθωτο θα έλεγα. Και αυτό σας διέφυγε ολωσδιόλου. Ως έξυπνοι αναγνώστες δεν το αντιλαμβάνεσθε. Γιαυτό δεν φταίτε!
Πάρτε για παράδειγμα τους τετραπέρατους αστέρες τη τηλεοράσεως, που κάνουν τόσο κακό, όσο όλοι μαζί οι βλάκες της χώρας.
Ή τις πανέξυπνες συντεχνίες που κάνουν απίστευτα πιο κακό στην κοινωνία, από ότι όλοι οι βλάκες του κόσμου μαζί. Που κλεισμένες σε απόρθητα γραφεία, συνωμοτούν διαρκώς κατά του ανθρώπου.

Μας διέφυγε ότι η εξυπνάδα έχει ένα υπέρογκο κόστος που το πληρώνουμε όλοι.
Και αυτή την σημείωση νομίζω πρέπει επί τέλους να την συμπεριλάβουμε στο ανθρώπινο στοχασμό.

Και ούτε μπορούμε πλέον να συνεχίσουμε να παίζουμε με τις λέξεις, διεθνώς και σε όλες τις γλώσσες του πλανήτη, κατασκευάζοντας υποκριτικά μια διαφορά τάχα μεταξύ έξυπνου(καλού) και πονηρού(κακού).

Μέχρι και ο Αϊνστάιν, ο μεγαλοφυής αυτός πραγματικός μύθος της επιστήμης, καταφέρεται μονομερώς κατά της ανθρώπινης βλακείας με ένα απελπισμένο αντιληπτικό τρόπο, μακράν του Ιωνικού στοχασμού, που έβλεπε αυτά τα δύο ως τα αντίθετα που ισορροπούν τον Κόσμο, ως τις όψεις του ίδιου νομίσματος, μη μπορώντας να εξηγήσει το φαινόμενο, και μη υποπτευόμενος τότε ακόμη το κόστος της ευφυΐας που θα προέκυπτε για τον άνθρωπο.

Αυτό το αντιλαμβανόμαστε πλήρως, αν φανταστούμε τον εφιάλτη ενός κόσμου μόνο ευφυών ή μόνο βλακών. Είμαστε παιδιά του ίδιου κόσμου και πρέπει να ζήσουμε όλοι. Με τις τριβές και τις αντιθέσεις που δημιουργούν οι δυο πλευρές. Αυτό είναι μόνο.

Η εξυπνάδα πληρωνόταν πάντα πολύ ακριβά. Όχι μόνο από τους εργοδότες, αλλά κυρίως από τους αφελείς και τους βλάκες του πλανήτη. Ο φόρος για αυτούς όταν δεν ήταν η καταδίκη τους από την ευφυΐα σε μια οικονομική και κοινωνική μιζέρια, ήταν η ίδια η ζωή τους όπως σήμερα στην Αφρική και τον τρίτο κόσμο.

Ξέρετε πόσο όμορφο είναι να κάνεις παρέα με ένα αφελή. Με ένα βλάκα που λέτε και εσείς. Ξανασυναντάς τη ζωή αδολίευτη. Σε ξανανιώνει. Σε επαναφέρει στον χαμένο χρόνο της γλυκιάς ανεμελιάς. Τότε που έζησες αφύλακτος. και ανέμελος. Που ο κόσμος ξαναγίνεται μαγικός, γεμάτος ελπίδα και άπειρη όρεξη να τον ζήσεις.

Βρισκόμαστε ακόμη στις απλουστευτικές απαντήσεις της ζωής μας.
Αντίθετα, θα πρέπει να ανεχτούμε την εξυπνάδα, όπως μάθαμε να ανεχόμαστε την βλακεία, και όχι να την ανεβάζουμε στη στέγη του κόσμου. Γιατί στις εποχές μας, ο κόσμος ανισορροπεί ακριβώς λόγω της πρώτης και εξ αιτίας αυτής.

Περί έξυπνων και ευφυών

Ο δρόμος προς την καταστροφή περνάει μέσα από την ευφυΐα.

Η τυφλή πριμοδότηση της ευφυΐας, ως αποκλειστικής λύσης όλων ανεξαιρέτως των προβλημάτων του, προκειμένου να γλιτώσει από την βλακεία που του τα προκαλούσε όπως πίστευε, δηλαδή την φτώχεια και την βία, οδήγησε σιγά-σιγά τον άνθρωπο μέσα στους αιώνες και τις χιλιετίες, σε ένα αδιανόητο επιστημονικό ρατσισμό υπέρ των ευφυών, όπου νομιμοποιούσε την λογική των διακρίσεων λόγω εξυπνάδας τώρα, αντί δύναμης και βίας όπως έκανε παλιά η βλακεία.
Αδιανόητο δε, γιατί αυτή η λογική υπέβοσκε μεν, αλλά εσφραγίσθη επίσημα πλέον πριν τρεις αιώνες από μια ανεπαρκή διανόηση και επιστήμη, και πριμοδοτήθηκε τυφλά έως σήμερα.

Αποτέλεσμα, στον νέο κόσμο που ανέτειλε, η ευφυΐα να γίνει πολύ πιο βίαιη από την βλακεία ως πιο έξυπνη και να πάρει την θέση της ανόητης βλακείας, ενώ η φτώχεια και η ανέχεια των ανθρώπων να πάρουν ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις παρά την θεαματική αύξηση κάθε είδους παραγωγής και αγαθών.

Δημιούργησαν μια ταξικότητα για το πνεύμα και την σκέψη του ανθρώπου, λες και επρόκειτο για τελείως άλλο είδος πνευματικά, με κοινή μόνο την μορφή των δυο αυτών λογικών όντων, κάτι σαν τον Erectus και τον Homo Sapiens. Μια πνευματική ταξικότητα που έμελλε να κατακυριαρχίσει στο ανθρώπινο είδος, και επί πλέον να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα για την κακομεταχείριση και την εξαπάτηση των μη ευφυών. Ο έξυπνος πλέον κοροϊδεύει, εξαπατά και χειραγωγεί νόμιμα πια τους ανθρώπους, ως κάτι το φυσικό, όπως η βροχή, το κρύο ή η ζέστη.

Έτσι μεταπηδάει στον χώρο της εξουσίας. Στον χώρο της επιστήμης βρίσκει την αποθέωση του εκτοπίζοντας τους παλιούς θεούς, μόνο και μόνο για να πάρει την θέση τους, αδιαφορώντας για την ύπαρξή τους ή μη, ως επιστημονική και φιλοσοφική αναζήτηση και διερεύνηση, βολευόμενος μάλιστα απόλυτα με την μεταφυσική παρανόηση και την αγωνία των βλακών, αφού πλέον θα την εισπράττει αυτός.

Το χειρότερο, νομιμοποίησε απόλυτα αυτή την λογική μεταξύ των πολιτών, στον ατομικό, οικογενειακό και κοινωνικό χώρο και βέβαια στην πολιτική πρακτική και την καθημερινότητα.

Αποτέλεσμα οι γονείς κρυφά ή φανερά, συνειδητά ή ασυνείδητα, να καμαρώνουν, να εκθειάζουν στο περιβάλλον τους, και να χαίρονται για το έξυπνο παιδί τους, αρκούμενοι να αγαπάνε χωρίς ενθουσιασμό το χαζό ή λιγότερο έξυπνο παιδί τους.

Έτσι το μοναδικό επιχείρημα στο τέλος όλων των συζητήσεων του, όλων των προβληματισμών του και όλων των σχεδιασμών του, κατέληξε να είναι, ότι είναι πιο έξυπνος από τους άλλους και άρα δικαιούται περισσότερα αντικειμενικά και δικαιολογημένα. Για την ακρίβεια όμως, δικαιούται τα πάντα και μόνο χάριν της μεγαλοψυχίας του και της βαθιάς ανθρωπιάς του, θα παραχωρεί ελεηματικά και ευεργετικά κάτι μικρό από τα προϊόντα και τα δημιουργήματα της ευφυίας του, για να επιβιώσουν οι βλάκες, οι ανίκανοι και οι τεμπέληδες, όπως επίσης ευφυώς πρόσθεσε αργότερα. Έφτιαξε και έναν υποκριτικό μηχανισμό αλτρουισμού την Unesco, να στέλνει ρύζι και σούπες στο τρίτο κόσμο, για να πεθαίνουν λίγο λιγότεροι βλάκες από την πείνα.

Στον βωμό της ευφυίας όλες ανεξαιρέτως οι άλλες αξίες, έρωτας, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ελευθερία, ισότητα των ανθρώπων, δικαιώματα ατομικά και συλλογικά ατρόφησαν ώσπου καταργήθηκαν υπέρ των ευφυών και παρέμειναν μόνο στον ρητορικό λόγο ως άλλοθι ή προπαγάνδα.

Δημιούργησε έτσι το παγκόσμιο και τα τοπικά κλαμπ των έξυπνων. Οι απανταχού έξυπνοι έτρεξαν να συμπεριληφθούν σε αυτό το κλαμπ ΄΄για να μην πάνε χαμένοι΄΄ και φυσικά να θέσουν τα προϊόντα της ευφυίας τους, στην υπηρεσία του πιο εγκληματικού εγχειρήματος που έγινε ποτέ εις βάρος του συνόλου της ανθρωπότητας.
Διαμορφώσαμε έτσι ένα ον με αστείρευτη ευφυΐα που σκεφτόταν, επιστημόνιζε και πανεπηστημιολογούσε χωρίς ποτέ να στοχάζεται.

Ξέχασε όμως ότι η βλακεία είναι φυσικό δικαίωμα όπως ακριβώς και η ευφυΐα Αλλά από την πρώτη δεν κινδύνευσε ποτέ ο πλανήτης παρά μερικά, περιφερειακά και αναστρέψιμα, ενώ από την δεύτερη ολικά και τελικά.

Οι μεγάλοι φυσικοί

Οι μεγάλοι φυσικοί κάποια στιγμή της γνωσιακής τους διαδρομής, συναντιούνται με την φιλοσοφία, θέλγονται από αυτήν αλλά δεν μπορούν να την καταλάβουν. Νομίζουν άλλα για αυτήν.
Έτσι την εκλαμβάνουν συνχισμένα ως γλωσσολογία, ως καλή λογοτεχνία, ως πάθος ή έρωτα και τέχνη, και πιο συνήθως ως μια καλή συζήτηση ΄΄με ολίγην θεολογία΄΄.
Στην καλλίτερη των περιπτώσεων την νιώθουν ως μια χορταστική και γευστική βραδιά.

Αυτό που τους απαγορεύει η γνωσιακή διαμόρφωση του εγκεφάλου τους, είναι να την καταλάβουν ως άρνηση, ως είναι. Ως διατήρηση του κόσμου, της φύσης και της κοινωνίας. Κάτι τέτοιο είναι ακατανόητο για αυτούς, διότι οι ίδιοι βρίσκονται από την άλλη πλευρά

Φιλία ή μασονία;

Το πιο παρανοημένο θέμα στις σχέσεις των ανθρώπων. Το πιο στρεβλωμένο και συκοφαντημένο.

Η φιλία χρειάζεται το κριτικό πνεύμα στον κόρφο της για να υπάρξει. Οπωσδήποτε μάλιστα.
Έτσι δοκιμάζει την αυθεντικότητά της και την αντοχή της στον χρόνο.

Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα. Καταλήγει αργά ή γρήγορα σε καθαρή μασονία. Σε μια τυφλή αλληλοϋποστήριξη αναγκών, επιθυμιών ή στενών προσωπικών συμφερόντων τελικά, έξω από το κοινωνικό και κατά κανόνα εις βάρος του συνόλου.
Ή στην καλλίτερη περίπτωση, σε δυό κακούς δεινότατους ψυχαναλυτές σε εναλλασσόμενους ρόλους, που περιμένουν μια άδικη ψυχολογική ή ηθική στήριξη όταν την χρειάζονται.

Γιατί φιλία έχουν και οι μαφιόζοι και οι επιχειρηματίες μεταξύ τους.
Η φιλία δρα κυρίως σαν την μασονία στις σχέσεις των ανθρώπων.
Στο τέλος καταλήγουν σαν τους πιστούς, που εξομολογούνται κρυφά από τους συνανθρώπους τους τις παραβατικότητές τους στο θεό. Μια ελογοποιημένη σχιζοφρένεια. Κάτι βέβαια που δεν έχει την παραμικρή σημασία για τους άλλους και την κοινωνία.

Γιατί η φιλία χρειάζεται το δημόσιο προ πάντων κρητικό πνεύμα μέσα της. Τότε μόνο έχει αξία. Τότε ορθώνεται σαν κορυφαία οδηγητική πράξη των ανθρώπων και πρότυπο σε μια κοινωνία, όπου το ατομικό και το συλλογικό είναι αναπόσπαστα το ένα από το άλλο.
Οι φίλοι δεν μπορεί να επαληθεύουν ο ένας τον άλλο σε ένα κρυφό και απομονωμένο δυαδικό σύστημα.

Περί διαλόγου

Όποιος δεν μπορεί να συζητήσει με τον εαυτό του, δεν μπορεί να συζητήσει με κανένα.

Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς ποτέ να αποπειραθούν αυτόν τον διάλογο.

Όλοι οι άλλοι διάλογοι είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία ως ψευδείς, ως μιμήσεις ενός απωθημένου διαλόγου που δεν επιχειρήθηκε ποτέ.
Ή είναι πολιτικοί ή είναι κοινωνικοί ή διαπροσωπικοί και φιλικοί.

Γιατί ο διάλογος υπάρχει μόνο μέσα μας και πουθενά αλλού.

Εκεί πάει κανείς χωρίς επιχειρήματα.
Χωρίς προαποφασισμένες δικαιολογήσεις του εαυτού, αφήνοντας πίσω του τις σοφιστείες.

Εκεί γεννιέται ο φιλοσοφικός άνθρωπος που ξεκινάει με την αποδοχή της παραβατικότητας μας απέναντι στο κοινωνικό και τα ατομικά συμβόλαια που καταπατήσαμε ως καπάτσοι ή δυνατοί. Εκεί συναντιέσαι με το ΄΄δεν έχω δίκαιο΄΄. Είναι τότε που η ζωή επανέρχεται στη ζωή.

Αντί αυτού πεθαίνουμε άθλιοι και δυστυχείς ζητώντας κρυφά συγχώρεση από κάποιο ον. Κάνοντας ανέξοδα ΄΄διάλογο μαζί του΄΄.