Ποιούς αγαπάμε

Ποιους αγαπάμε;

Αυτούς που πιστεύουν τα ψέματα μας. Ή αυτούς που δεν αντιδρούν σε αυτά.
Αυτούς θεωρούμε φίλους μας και από αυτούς στη συνέχεια διαλέγουμε ως έμπιστούς μας.
Και αυτούς που συμφωνούν μαζί μας; Δεν είναι το πιο φυσικό να τους θεωρούμε φίλους μας, θα ανταπαντήσει ο καθείς. Αυτή είναι η ψευδής ανάγνωση της πρώτης.
Έτσι καταλήξαμε τώρα πιά.

Αλλά αυτό σημαίνει αθέατα και από εμάς τους ίδιους στην συνείδησή μας, την παραίτηση μας από την ελπίδα για διαφανείς και δικαιότερες κοινωνίες, αφού η ατομική ζωή μας είναι ίδια με την κοινωνική.

Με αυτό το προσωποκτόνο και κοινωνιοκτόνο σλόγκαν που χρησιμοποιούμε, ΄΄δέχομαι τους ανθρώπους όπως είναι΄΄ ή ΄΄δέχομαι την ζωή όπως είναι΄΄ έχουμε ήδη προσημειώσει κάθε μέλλον μας. Σημαίνει ακόμα, ότι έχουμε αποδεχτεί την μοίρα που μας επέβαλλαν.

Ζούμε την πολιτική του απολίτικου. Η προχωρημένη τώρα υποκρισία μας απαιτεί την μεταφορά όλων των ευθυνών στην εξουσία. Η ελπίδα μας μεταφέρεται διαρκώς στο μεταφυσικό μας παραλήρημα.

Η σκέψη είναι η εφηβεία του χρόνου.

Χωρίς αυτήν ο άνθρωπος ζει γερασμένος και δεν το ξέρει.

Υπέρογκες αμοιβές

Οι υπέρογκες αμοιβές δεν είναι μισθοί, κάθε άλλο.
Είναι θεσμοί στήριξης της εξουσίας.
Σήμερα που η ικανότητα και η μόρφωση των ανθρώπων ξεχειλίζει, όπου δεν ξέρεις ποιόν να πρωτοδιαλέξεις και ποιόν να διακρίνεις, κατανοούμε καλλίτερα από ποτέ άλλοτε, ότι οι αμοιβές των ανθρώπων είναι πολιτικές και όχι εργασιακές.
Ότι έχουν αποκοπεί τελείως από την ικανότητά τους και την αποτελεσματικότητά τους, και έχουν μεταπηδήσει πλήρως σε πολιτική εξυπηρέτηση και σκοπιμότητα.
Αμειβόμαστε κυρίως για την πολιτική ή άλλη προσφορά μας και όχι για την εργασιακή. Αντίθετα για την κάθε αυτού εργατική προσφορά μας, για τον κόπο μας δηλαδή και την επιδεξιότητά μας, αμειβόμαστε ελάχιστα, με το κατώτερο δυνατό.
Ένας μισθός για παράδειγμα 5.000 ή 10.000 χιλιάδων ευρώ τον μήνα, όταν όλοι οι υπόλοιποι μισθοί κυμαίνονται από 600 έως 1500 ευρώ, δεν δείχνει βέβαια όπως εναγωνίως προσπαθούν να πείσουν οι ενδιαφερόμενοι εξαιρετικές ικανότητες, γιατί τότε θα ήμασταν υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε ότι ξαφνικά γεμίσαμε Αριστοτέληδες και Αϊνστάιν. Αλλά δείχνει ότι εξαγοράζουμε κάποιους για να κάνουν μια πανεύκολη αλλά βρώμικη δουλειά εις βάρος των υπολοίπων. Ένας τηλεπαρουσιαστής που χειραγωγεί αποτελεσματικά ή ένας δικαστικός που δεν αποδίδει δικαιοσύνη. Και επειδή δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και δύσκολο, είναι εξ ίσου αντικαταστάσιμοι αμέσως, όπως και εμείς οι υπόλοιποι. Τι κωμική απόδειξη!

Η δουλειά είναι ντροπή

Ποιός είπε ότι η δουλειά δεν είναι ντροπή;
Ποιός αλήθεια διακινεί αυτό το ψέμα; ο τοκογλύφος ή ο ψαράς, δάσκαλος ή ο ναρκωέμπορος, ο αγρότης ή ο βιολόγος μεταλλαγμένων, ο πολιτικός ή ο συνταξιούχος, ο διαφημιστής ή τα παιδιά που θέλουν παιχνίδια; Ο μεσίτης είναι δουλειά; Ο χειραγωγός δουλειά είναι ή ντροπή;
Εξαρτάται πάντα, από τι δουλειά κάνουμε. Τι ακριβώς παράγουμε ή προσφέρουμε.
Σήμερα στον καπιταλισμό τα μισά τουλάχιστον επαγγέλματα είναι ντροπή και εξαθλίωση του ανθρώπου και της πολιτείας. Με τέτοια ευφυή αποφθέγματα προσπαθεί να αθωώσει τον εαυτό του.

Ψυχικές αρρώστιες

Αισθάνομαι πως όποιος δεν νιώθει καλά με τις απαγορεύσεις, πρέπει να είναι βαθιά άρρωστος. Πως ζει σε ένα διαρκές ψυχολογικό αδιέξοδο, ανίκανος να συνυπάρξει με τους άλλους μαζί. Σε μια πνευματική ανημποριά να κατανοήσει, πως ο κόσμος ισορροπεί.

Φύση και κοινωνία

Η φύση θέτει δόγματα! Ευτυχώς! Θέτει απαγορεύσεις! Συμπαντικές και ανεξαίρετες!
Σκεφτείτε να μην έθετε. Να μην είχε νόμους δηλαδή. Να ήταν σαν την κοινωνία, που απεχθάνεται τα δόγματα και καταργεί τους νόμους της ή δεν τους τηρεί και τους αλλάζει διαρκώς, ανάλογα με τους ισολογισμούς της οικονομίας της.

·
Ό, τι μας συμβαίνει σήμερα, είναι το τίμημα της κατάργησης των δογμάτων.
·
Αλλά όποιος δεν δέχεται κανένα δόγμα , τα έχει δεχθεί όλα ανεξαιρέτως
Όποιος δεν δέχεται καμία απαγόρευση, τις δέχεται όλες.
Και όποιος ισχυρίζεται ότι δεν ανέχεται καμία καταπίεση, στην αλήθεια τις έχει δεχτεί όλες. Αυτά μας λέει η φιλοσοφία. Είναι ο τέλειος δούλος, ανεστραμμένος ως επαναστάτης.
·
Η ελληνική κοινωνία μας στο σύνολό της, εξανίσταται και μόνο στο άκουσμα λέξεων όπως απαγόρευση, καταπίεση, δόγμα, νόμος. Μέχρι εκεί μπόρεσε.
Η ανελέητη ιστορία που βίωσε ο ελληνισμός, έκανε τις λέξεις να στοιχειώσουν μέσα του και να κυριαρχούν πάνω του, στην κοινωνική και πολιτική ζωή μας.
Μα κυρίως ρούφηξε το κουράγιο από την σκέψη μας, καθιστώντας την ανίκανη να κατανοήσει τόσο τον σύνχρονο όσο και τον παλιό κόσμο.
Έτσι αντιστεκόμαστε τάχα, καταφεύγοντας στην μωρία ή πονηριά να παίζουμε με τις λέξεις, να κρυβόμαστε πίσω τους και να παραχαράζουμε τα νοήματά τους.
Άλλο ο νόμος και άλλο το δόγμα λέμε, για να μην αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Άλλο οι αρχές και οι αξίες και άλλο το δόγμα. Ενώ είναι όλα το ίδιο ακριβώς.