Οι υπέρογκες αμοιβές δεν είναι μισθοί, κάθε άλλο.
Είναι θεσμοί στήριξης της εξουσίας.
Σήμερα που η ικανότητα και η μόρφωση των ανθρώπων ξεχειλίζει, όπου δεν ξέρεις ποιόν να πρωτοδιαλέξεις και ποιόν να διακρίνεις, κατανοούμε καλλίτερα από ποτέ άλλοτε, ότι οι αμοιβές των ανθρώπων είναι πολιτικές και όχι εργασιακές.
Ότι έχουν αποκοπεί τελείως από την ικανότητά τους και την αποτελεσματικότητά τους, και έχουν μεταπηδήσει πλήρως σε πολιτική εξυπηρέτηση και σκοπιμότητα.
Αμειβόμαστε κυρίως για την πολιτική ή άλλη προσφορά μας και όχι για την εργασιακή. Αντίθετα για την κάθε αυτού εργατική προσφορά μας, για τον κόπο μας δηλαδή και την επιδεξιότητά μας, αμειβόμαστε ελάχιστα, με το κατώτερο δυνατό.
Ένας μισθός για παράδειγμα 5.000 ή 10.000 χιλιάδων ευρώ τον μήνα, όταν όλοι οι υπόλοιποι μισθοί κυμαίνονται από 600 έως 1500 ευρώ, δεν δείχνει βέβαια όπως εναγωνίως προσπαθούν να πείσουν οι ενδιαφερόμενοι εξαιρετικές ικανότητες, γιατί τότε θα ήμασταν υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε ότι ξαφνικά γεμίσαμε Αριστοτέληδες και Αϊνστάιν. Αλλά δείχνει ότι εξαγοράζουμε κάποιους για να κάνουν μια πανεύκολη αλλά βρώμικη δουλειά εις βάρος των υπολοίπων. Ένας τηλεπαρουσιαστής που χειραγωγεί αποτελεσματικά ή ένας δικαστικός που δεν αποδίδει δικαιοσύνη. Και επειδή δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και δύσκολο, είναι εξ ίσου αντικαταστάσιμοι αμέσως, όπως και εμείς οι υπόλοιποι. Τι κωμική απόδειξη!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Ναι, τώρα που το σκέφτομαι, όλες οι δουλειές με τις μεγάλες αμοιβές τέτοιες είναι, "βρώμικες" δουλειές. Ένα άλλο πρόβλημα βέβαια είναι όταν προσπαθούν να αποδείξουν ότι αξίζουν αυτά τα λεφτά. Εκεί πέφτει πολύ γέλιο ή κλάμα, αναλογα.
λόγια του αέρα,
χαίρομαι που συμφωνείτε. Γιατί δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται
αυτό το δύστροπο θέμα.
Έχουν αποδυθεί σε ένα λυσσαλέο αθέατο αγώνα διαχρονικά, να πείσουν τους ανθρώπους ότι είναι άχρηστοι. Πολιτικοί και ελίτ.
Έτσι μόνο μπορούν να διατηρηθούν στην εξουσία και φυσικά στη νομή αυτού του κόσμου. Και αυτό αγαπητά λόγια του αέρα, δεν αναιρεί καθόλου την άλλη κοινή διαπίστωση και αυτοκριτική του ανθρώπου για τον εαυτό του, την βλακεία του δηλαδή.
Αυτό πρέπει να προσπελάσει κανείς με την σκέψη του.
Γιατί ακριβώς, σε αυτό το σημείο επιχειρείται ακατάπαυστα η εμπλοκή μας. Η σύνδεση τάχα της αμοιβής με την ικανότητα.
Δημοσίευση σχολίου