Λογιστικός έλεγχος του χρέους!

Με ενθουσιασμό υποδέχθηκαν οι πολίτες τα νέα. Άλλοι, πιο καχύποπτοι πιο βασανισμένοι πολιτικά ίσως, χάρηκαν μεν, αλλά έβαλαν και ένα ερωτηματικό. Δεν βλάπτει. Είναι μια μάχη που αρχίζει, η μάχη των μαχών για την Ελλάδα, που ξεκινάει θεσμικά μέσα από το κοινοβούλιο και υποστηρίζεται από όλους τους εργαζόμενους πιστεύω. Πάντως όπως και νάχει η είδηση παραήταν θετική.                                                                          

Τα ερωτήματα ήταν ανάγλυφα και είχαν την σοφία τους.                                                                   

Σοβαρά μιλάτε; Ακούστηκε κάτι τέτοιο; Ειπώθηκε πράγματι; Το είπαν στη βουλή επίσημα; Εννοείτε δηλαδή ότι  πήρε τον δρόμο του ή θάχουμε πάλι τα ίδια; Σαν απίστευτο φαίνεται. Αν είναι έτσι, τότε μπράβο Ζωή Κωνσταντοπούλου! Επί τέλους. Μπράβο σε όλη την κυβέρνηση και τον πρόεδρο που το υποστηρίζει. Ακόμα δεν το πιστεύει κανείς, χωρίς να αμφισβητεί καθόλου τον Συριζα τόσο στο σύνολό του όσο και τα στελέχη του ξεχωριστά. Τόσο καταχωνιασμένο ήταν και τόσο μακρινό κοινωνικό και εθνικό όνειρο. 

Αμέτρητα τέτοια ερωτήματα στην πολιτική συνείδηση των πολιτών ξεσκλαβώνονται από την απαγόρευσή τους. Ο Μπεζεντάκος δραπετεύει από την φυλακή του. Από την ομερτά που ήταν κλεισμένος. Αυτό είναι το σπουδαίο. Από την συνομωσία των φατριών να γλυτώσουν τον έλεγχο πάση θυσία, που λυμαίνονταν τον τόπο με τους συνεργάτες τους 80-100 χρόνια ή λίγα λέω. Ο ελληνικός λαός, θα γεύεται όλο και περισσότερο την εκλογική του νίκη που γεννάει τέτοιες αποφάσεις, και θα ζήσει με την επιμονή του και την στήριξή του, διαρκείς τέτοιες κατακτήσεις.                              

Τι σημαίνει όμως αυτό που το καλωσορίζουμε τόσο ανακουφιστικά και ελπιδοφόρα. Και γιατί έχει τόση σημασία για όλους εμάς που το τονίζουμε στα κείμενα στον λόγο και τις συζητήσεις μας. Σημαίνει ότι οι έλληνες πολίτες, θα μάθουνε για πρώτη φορά πόσα χρωστάμε! Δεν είναι αστείο, δεν ξέρουμε πόσα χρωστάμε. Σε ποιους τα χρωστάμε και ποιοι τα πήραν κυρίως. Όλες οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τα συμφέροντα που τις νέμονται, με πρωταγωνιστικά τα εγχώρια τζάκια και τους κοινοβουλευτικούς τους εκπρόσωπους, έχουν λυσσάξει να μην μάθουμε ποτέ.

Γιατί εδώ είναι ο τόπος, μπανανία. Μην ψάχνετε αλλού τους φορολογικούς παραδείσους. Εδώ είναι ο πραγματικός παράδεισος την κλοπής και τη εξαπάτησης του λαού από πάντα, ο ασύγκριτος παράδεισος των γραφών της οικονομικής βίβλου. Των ευαγγελίων του σύγχρονου καπιταλισμού. Σε αυτή την μικρή χώρα που δεν την πιάνει το μάτι σου. Την κρυμμένη στο κέντρο του αχανούς τοκογλυφικού καπιταλισμού. Να μην ξέρουμε καν εμείς οι ίδιοι ενδιαφερόμενοι φορολογούμενοι, πόσα χρωστάμε και πόσα πρέπει να προετοιμαζόμαστε να πληρώσουμε κάθε τόσο, έστω κι ως δεδομένοι δούλοι ακόμη, όπως μας θεωρούν και μας θέλουν.  

Πρωτοφανές σε όλα τα παγκόσμια χρονικά. Ούτε σε μπανανίες και προτεκτοράτα πασίγνωστα. Αυτό λέει η τρομερή αυτή προπαγανδιστική απαγόρευση που ίσχυε μέχρι προχθές. Μια υποδουλεία χρέους που πρέπει να πληρώνουμε, χωρίς να ξέρουμε πόσα είναι αυτά. Χωρίς αγανακτήσεις και διαμαρτυρίες. Απαγορεύεται να ρωτάτε! Σε αυτό είχαμε καταντήσει. Να θέλετε να μάθετε; Από πού κι ως που; Θα σας λέμε εμείς πόσα είναι, και εσείς άφωνα, ανερώτητα και αδιαμαρτύρητα θα πληρώνετε. Κάθε φορά θα σας αναγγέλλουμε πόσο είναι το χρέος σας. Μια πρωτοφανής δουλοκτητική απαίτηση, ακόμα και για εποχές που πάνε πίσω στον πολύ βαθύ χρόνο, στις απαρχές του δουλοκτητικού καθεστώτος. Και δεν υπερβάλλω βέβαια. Βλέπετε στις ειδήσεις τις απαιτήσεις τους. Τότε που δεν όριζες τίποτα από τον εαυτό σου. Που ήσουν έρμαιο στην όποια παραξενιά και απαίτηση, στην όποια κερδοφόρα διαστροφή του δουλοκτήτη. Τι ομοιότης!

Δείχνει όμως και κάτι άλλο εξ ίσου ιαματικό στην αξιοπρέπεια των πολιτών, αλλά  και στην παροπλισμένη ελπίδα τους μετά την συμφωνία της νέας δανειακής σύμβασης της 20/2/15. Ότι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους έχει την ελπίδα της και πάλι. Γιατί από εδώ ακριβώς ξεκινάει, από τον λογιστικό έλεγχο του χρέους. Γιατί τα γεγονότα τρέχουν και μας βγάζουν σε νέες πραγματικότητες. Νέους συσχετισμούς νέα κουράγια. Αλλιώς δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να ξέρουμε πόσα χρωστάμε, να αποφασίσουμε τον λογιστικό έλεγχο του χρέους,  αν δεν ελπίζαμε σε μια νέα προσπάθεια διαγραφής του χρέους. Που σημαίνει με τη σειρά του, ότι ένα μεγάλο ή μεγαλύτερο μάλλον από πριν τμήμα του Σύριζα-ΑΝ.ΕΛ πιστεύουν σε αυτό, ότι δεν παραιτήθηκαν από την προσπάθεια.

Οι δε εκπρόσωποι  της παρασιτική αυτής ψευτοτάξης των τζακιών, που δεν πρόσφεραν ποτέ τίποτα στον τόπο μας, παρά μόνο άρπαζαν από γεννησιμιού τους τα δάνεια και τις μίζες που πληρώναμε και ξεπληρώναμε εμείς οι πολίτες, κραυγάζουν κατενθουσιασμένοι από τη χαρά τους, γιατί έτσι δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ οι ίδιοι για την διαρκή ληστεία της χώρας, αφού το χρέος δεν διαγράφεται λέει το ευρωπαϊκό ιερατείο. Όπως νομίζει τουλάχιστον. Τρομάρα τους. Έτσι συνδέονται τα πράγματα.  Γιατί ο δοσιλογισμός έγινε επάγγελμα στην ελληνική βουλή. Και δεν είναι απλά η πάλη των τάξεων, αυτό το πράμα, χωρίς παραγωγή.

Γιατί η μάχη αυτή που δίνουμε σαν έθνος και λαός, πάει μέχρι ρανίδος. Θέλουμε δεν θέλουμε μάλιστα. Αλλιώς θα εξαφανιστούμε, σαν γλώσσα, σαν πολιτισμός, σαν ιστορία, σαν πολιτεία, σαν κράτος, σαν τοπίο ακόμα και εικόνα που θα αλλάξει και θα μας κατασπαράξει μέσα στο πλιάτσικο που θα βρεθούμε, από το ασήκωτο βάρος του χρέους.

Τέλος χαιρετίζοντας την ανακοίνωση, εύχομαι να μην ανακληθεί από την πίεση εγκαθέτων εσωτερικού και εξωτερικού.

Βουλευτικά αυτοκίνητα-ΔΕΗ

Κατ΄ αρχήν,

νιώθω τη μοναξιά του σύντροφου Αλέξη και κρυώνω μαζί του.                                      

Σε αυτό το ύψος που τον σπρώχνουν δεν υπάρχει έλεος. Εκεί σου ζητάνε να γίνεις μονομάχος, να πεθάνεις και αυτοί να αυνανίζονται ουρλιάζοντας, έξωχώριοι  και εσωχώριοι σύμμαχοι αντάμα.                                                                

Τώρα όμως προστέθηκαν τα μπλε κολάρα μαζί με τους διάφορους φορείς που καιροφυλακτούν και αναμένουν αυξήσεις πάνω από τους άλλους. Ξέρετε καλά ποιοι είναι οι φορείς.                                                                                                                                    

Τρεις φορές τους είπε δημόσια και επίσημα, όχι, και αυτοί επιμένουν να τον ξευτιλίζουν σαν να είναι σκουπίδι. Μόνο που τους γυρίζει πίσω αυτή η ξευτίλα. Τους λούζει το πρόσωπο.

Η ολότητα σχεδόν του ελληνικού λαού τους αποδοκιμάζει, κι αυτοί το χαβά τους, απτόητοι. Κι αυτό είναι δημοψήφισμα!

Τα δημοψηφίσματα σας μάραναν μερικούς, μόνο όταν σας βολεύουν. Για την περίπτωση εδώ ούτε να τα ακούτε. Γιατί θα τα έχαναν οι ενδιαφερόμενοι βέβαια.

Αυτό που συμβαίνει, είναι από τα ανήκουστα παγκόσμια. Φρέσκος πρωθυπουργός, και μαζί λαός ομόφωνος και σύσσωμος, τους λένε όχι στα κρατικά αυτοκίνητα και αυτοί αρνούνται και αυθαδιάζουν στη νωπή ακόμη θέληση και δέσμευση της ετυμηγορίας των πολιτών. 

Τι είν τούτο μωρέ.

 Συζητώντας του κρυφά να πάρει κουράγιο, γιατί μόνος του δεν μπορεί είναι πολλοί και τον πήραν φαλάγγι, προσπαθώ αθέατος από τις τριπλοφρουρές της απομόνωσης που δεν μπόρεσε να σπάσει, πριν με πάρουν χαμπάρι και με ξεκοιλιάσουν οι φρουροί του, να του δώσω κουράγιο να του πω ότι έχει δίκιο!  

Συμπώντας τη φλόγα αυτή του δίκιου και του κοινού νου που βράζει και κοχλάζει  στους πολίτες, που τους μιλάει και δεν τον ακούν καν, αρπαγμένοι άγρια από την βαρβαρότητα της εξουσίας ενός κοινοβουλίου υποταγμένου και δουλικού από τα γεννοφάσκια του, κακό σχολειό για τους νεότερους που μπαίνουν εκεί μέσα, που γιορτάζει σε λίγες μέρες και πάλι την υποταγή του λαού στα σκέλια του. Πάντα αυτό γινόταν. Σε λίγες μόνο μέρες, γίνονται το ίδιο με τους παλιούς, του μόνιμους, τους εφ όρου ζωής.

Εσείς κι εγώ, πρέπει να έχουμε στο όραμά μας μια άλλη πολιτική ζωή. Μια άλλη πολιτική ηθική πάνω και πριν απ όλα. Μακριά από την ρωμαϊκή εποχή για όσους θυμούνται τα πράγματα, που ζει απέθαντα ακόμη ανάμεσά μας κάθε στιγμή, με τους συγκλητικούς φονιάδες που ξεπαστρεύουν ο ένας τον άλλο με την σειρά. Οι μέρες του ευρωπαϊκού καπιταλισμού που ζούμε, εξ ίσου χειρότερες, είναι φονικές εξ ολοκλήρου, χωρίς ασυνέχεια και ανάσα, ένας διαρκής ακατάπαυστος στο χρόνο τόκος. Η ζωή διεθνώς ένας παγκόσμιος τόκος πλέον.

Αλλοίμονό σου πολίτη πρωθυπουργέ, για να χρησιμοποιήσω μια προσφώνηση ισότητας και αέρα της Γαλλικής επανάστασης, χωρίς τη ζεστασιά εκείνων των πολιτών δίπλα σου, που δεν έχουν συμφέροντα κατά νου, που σε βλέπουν με καθάριο μάτι, που πιστεύουν αυτά που τους λες, που δεν σκέφτονται παρά δίκαιο κοινό για όλους, και όνειρα για μια καλλίτερη δημοκρατική ζωή και κοινωνική προκοπή μαζί με τον εαυτό τους μέσα ισότιμα.

Χωρίς οφίτσια και διακρίσεις που φυτρώνουν πρώτα γύρω σου, στην καρέκλα και στο γραφείο σου, κι από κει αναπτύσσονται και κατεβαίνουν θεριεμένα κάτω στην κοινωνία και φτιάχνουν λόχμες με άδικο, φωλιές με τις πρώτες συντεχνίες. Όπως ακριβώς μας τα περιγράφει ο Σαίξπηρ. Τίποτε από τότε δεν έχει αλλάξει στις αυλές και στην σκαλωσιές της εξουσίας. Μόνο τα ρούχα άλλαξαν και σε μπερδεύουν και σένα και τον κόσμο. Εγώ πολίτη πρωθυπουργέ να ξέρεις, αυτόν τον κανάγια θα τον τσάκιζα μπροστά στον λαό μαζί με τους υπολοχαγούς του και τους μισθοφόρους επαγγελματίες του συνδικάτου. Γιατί είναι κατάκακο παράδειγμα, θεριό ανήμερο και πρέπει να ΄΄ πεθάνει ΄΄ . Εχθρός του λαού και των πολιτών είναι. Και μας δουλεύει κι από πάνω.  Για τον Φωτόπουλο και την ΔΕΗ μιλάω. Θα τον τσάκιζα να μην ξαναπλησιάσει το γκουβέρνο, που όλο το γυροφέρνει και ευτυχώς όλο τον προγκάει ο λαός, που τον έχει πάρει είδηση και τον θυμάται καλά.

Τα αυτοκίνητα τέρμα λοιπόν. Τόπε με την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών μαζί του, για να μην πω την ολότητα σε αυτό το θέμα όπως το ακούμε ολούθε γύρω μας αγανακτισμένο. Ναι, τα γράφω εγώ αυτά, ο επανειλημμένα κριτικός απέναντι στον Τσίπρα και στη ομάδα που τον μανουβράρει, τους προεδρικούς που λέμε. Διότι δεν αντέχω, δεν τρώγεται αυτό που γίνεται εις βάρος του.  

Καλά συγκοινωνίες δεν έχουμε σε αυτόν τον τόπο; Δηλαδή οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι πως πάνε στη δουλειά τους; Και οι ιδιωτικοί πως πάνε, τους πληρώνει κανένα αφεντικό τα εισιτήρια; Αλλά εδώ παράγινε το κακό. Ζητάνε λιμουζίνες. Γιατί; ρώτησα κι έμαθα από τα χωριά. Μα για να τους βλέπουν! Δεν το καταλαβαίνεις μου απάντησαν. Μόνο γιαυτό. Άλλος λόγος δεν υπάρχει είπαν οι χωριάτες που ξέρουν άριστα τα πράγματα καλλίτερα από μένα. Χωρίς την λιμουζίνα, ψυχολογικά δεν υπάρχουν.

Θυμάμαι ακόμη τον Όλαφ Πάλμε. Τα διαβάζαμε στις εφημερίδες και τα βλέπαμε στις τηλεοράσεις τότε. Έπαιρνε  το λεωφορείο κάθε πρωί έξω από το σπίτι του, καλημεριζόταν με τους συνεπιβάτες του που γνωρίζονταν πια, και συνομιλούσε με τους συμπολίτες του, χωρίς κλακαδόρους γύρω του, εκτός από έναν συνοδό. Κατέβαινε στη στάση έξω από το κοινοβούλιο και πήγαινε στο γραφείο του. Έτσι το έβλεπε. 

Δεύτερον, χαίρουμε για τους συντρόφους Μαρουσιώτες που βλέπουν καθαρά τα πράγματα. Δεν έχουμε χρόνο και χώρο εδώ να μου πεις και να σου πω, αλλά ο Μνησικλής είχε κατευθείαν το λαό μαζί του και όχι την σύγκλητο ή το γκουβέρνο. Πως μπερδεύτηκες, άμεση δημοκρατία είχαν τότε οι αθηναίοι, το αστέρι του πλανήτη, το όνειρο του Κάρολου Μαρξ. Τότε δεν υπήρχαν αυτά τα κατασκευάσματα της αρπαγής της εξουσίας από τους αντιπροσώπους. Κάθε εβδομάδα και λιγότερο αν χρειαζόταν, συναντιόντουσαν στο χώρο της στοάς του Αττάλου αργότερα και συζητούσαν μέχρι λίγο πιο πάνω στην Πνύκα. Πήγε κατευθείαν στην άμεση δημοκρατία και ο λαός είδε το δίκιο του. Και τι ζητούσε νομίζεις γιατί έμενε μακριά, ένα γαϊδουράκι ο πάμφτωχος να μην τρώει τα πόδια του από τις πληγές από τα σανδάλια του.

Αλλά πως συνέκρινες αυτές τις δύο εποχές! Που ομοιάζουν; που συγκρίνονται; Πήγες 2400 χρόνια πίσω, για να κάνεις την σύγκριση με το σήμερα. Ο απελπισμένος από τον Μνησικλή του πιάνεται. Εδώ έχουμε συγκοινωνίες τώρα, πολιτισμό, ηλεκτρισμό, τραίνα , αεροπλάνα, αυτοκίνητο ο καθένας, ηλεκτρονική αλληλογραφία δευτερολέπτων, μηχανάκια για τις βόλτες μας στην πλάκα και στην κυψέλη. Δεν συγκρίνονται Σπύρο. Που το βρήκες διάολε αυτό το άσχετο παράδειγμα αλήθεια. Ένα γαϊδουράκι ήθελε ο μαύρος.

Όσο για τα επιχειρήματα που διαβάζω στις εφημερίδες και ακούω στα κανάλια ή τα φόρα, ξεχάστε τα. Είναι άχρηστα πλέον. Δεν επιτελούν τον αρχικό τους σκοπό, τότε που ήταν ακόμα αθώα, και η αλήθεια και η εμπιστοσύνη τα κατέκλυζαν. Που ο άνθρωπος τα πίστευε. Σήμερα και ένα ολόκληρο αιώνα τουλάχιστον πριν, στην διεθνή και εσωτερική πολιτική σκηνή δεν υπάρχουν, παρά ως εργαλεία εξαπάτησης και παραποίησης του λόγου, της σκέψης και της γλώσσας. Επιχειρήματα όσα θέλεις, τόνους από δαύτα καθημερινά, κι από δω κι από κει. Στα κόμματα, στα στέκια, στις σχολές , στη βουλή, στα αμφιθέατρα του θεάματος του λόγου. Χάσαν την αξία τους μετά την ολική καταδολίευσή τους. Δεν τα ακούει κανείς, δεν πείθουν κανένα. Λύκος στα πρόβατα κατάντησαν όλα, στο χώρο της πολιτικής και όχι μόνο εκεί.       

http://nefestoras1.blogspot.gr/2007/09/blog-post_19.html#links

Πάνος Ηλιόπουλος

Νεφέστορας