Φιλία ή μασονία;

Το πιο παρανοημένο θέμα στις σχέσεις των ανθρώπων. Το πιο στρεβλωμένο και συκοφαντημένο.

Η φιλία χρειάζεται το κριτικό πνεύμα στον κόρφο της για να υπάρξει. Οπωσδήποτε μάλιστα.
Έτσι δοκιμάζει την αυθεντικότητά της και την αντοχή της στον χρόνο.

Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα. Καταλήγει αργά ή γρήγορα σε καθαρή μασονία. Σε μια τυφλή αλληλοϋποστήριξη αναγκών, επιθυμιών ή στενών προσωπικών συμφερόντων τελικά, έξω από το κοινωνικό και κατά κανόνα εις βάρος του συνόλου.
Ή στην καλλίτερη περίπτωση, σε δυό κακούς δεινότατους ψυχαναλυτές σε εναλλασσόμενους ρόλους, που περιμένουν μια άδικη ψυχολογική ή ηθική στήριξη όταν την χρειάζονται.

Γιατί φιλία έχουν και οι μαφιόζοι και οι επιχειρηματίες μεταξύ τους.
Η φιλία δρα κυρίως σαν την μασονία στις σχέσεις των ανθρώπων.
Στο τέλος καταλήγουν σαν τους πιστούς, που εξομολογούνται κρυφά από τους συνανθρώπους τους τις παραβατικότητές τους στο θεό. Μια ελογοποιημένη σχιζοφρένεια. Κάτι βέβαια που δεν έχει την παραμικρή σημασία για τους άλλους και την κοινωνία.

Γιατί η φιλία χρειάζεται το δημόσιο προ πάντων κρητικό πνεύμα μέσα της. Τότε μόνο έχει αξία. Τότε ορθώνεται σαν κορυφαία οδηγητική πράξη των ανθρώπων και πρότυπο σε μια κοινωνία, όπου το ατομικό και το συλλογικό είναι αναπόσπαστα το ένα από το άλλο.
Οι φίλοι δεν μπορεί να επαληθεύουν ο ένας τον άλλο σε ένα κρυφό και απομονωμένο δυαδικό σύστημα.