Οι ανυπόφοροι

Διαισθάνομαι ότι οι τελευταίοι στοχαστές, θα είναι αυτοί της εποχής μου αν δεν πέθαναν ήδη.
Οι κοινωνίες που γεννιούνται δεν τους χρειάζονται. Σύντομα θα αρχίσουν να τους καταδιώκουν.

Διαφωτισμός και Ιρακ

Η έμμεση δημοκρατία δεν είναι παρά ο χειρότερος τακτικισμός.
Η κορυφαία μέθοδος εξαπάτησης.

Ίσως να ακούγεται βαρύ στις δυσκίνητες συνειδήσεις μας, όμως έτσι είναι.
Ίσως μας προσβάλλει προσωπικά αφού από πίσω είναι η ψήφος μας και η επιλογή μας. Όμως έτσι είναι. Οι ελπίδες όλων μας, γενεών και γενεών για κάτι καλλίτερο. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Όλοι είχαμε τις αμφιβολίες και τις αντιρρήσεις μας για δυό αιώνες. Περιμέναμε και ξαναπεριμέναμε, δίναμε και ξαναδίναμε ευκαιρίες και όλο ευκαιρίες.
Όμως ο πόλεμος στο Ιράκ, έριξε και τον τελευταίο φερετζέ της αντιπροσώπευσης.

Για πρώτη φορά στην ιστορία του διαφωτισμού, όλοι ανεξαιρέτως οι λαοί του πλανήτη τον αρνήθηκαν απόλυτα, τον καταδίκασαν πλήρως και βγήκαν στους δρόμους να τον αποτρέψουν, με μια πρωτοφανή ολική συμμετοχή της ανθρωπότητας.
Και όλοι οι εκπρόσωποι τους, συμφώνησαν με αυτή την εισβολή και την υποστήριξαν έμπρακτα. Ποτέ στην ιστορία δεν είχε ξανασυμβεί αυτό από χιλιετίες. Γιατί πάντα υπήρχε ένα μειοξηφικό ποσοστό πολιτών, που επιδοκίμαζε τις εισβολές. Λάθος ή σωστό δεν έχει καμία σημασία εδώ.

Ο χρόνος έχει μείνει πίσω.

Αυτό που ζείτε εσείς δεν υπάρχει.

Είναι η σκιά του που ξεπροβάλλει από το παρελθόν.

Το μεγάλο ψέμα

Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία αντίθετα από ότι λένε, είναι ένα διαρκές πνιγηρό αδιέξοδο. Ένα απέραντο ψυχολογικό τέλμα.
Το ΄΄δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην δημοκρατία΄΄ είναι ένα πελώριο ψέμα.
Μια ανηλεής διαχρονική προπαγάνδα.
Αυτό ισχύει μόνο για την άμεση δημοκρατία. Από εκεί είναι κλεμμένο.

Αντίθετα η αντιπροσώπευση κινείται ακατάπαυστα, από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Είναι αυτή που διείδε την θανατίλα της γραφειοκρατίας και την έκανε ουσία της, επιτυνχάνοντας έτσι την ατιμωρησία του κοινωνικού και πολιτικού εγκλήματος. Είναι το σύστημα που ισοπεδώνει τους πολίτες του δημοκρατικά.

Η έμμεση δημοκρατία, αναπτύσσεται μόνο οικονομικά. Αυτή είναι η βαθύτερη φιλοσοφία της. Όσο αυξάνει την ανάπτυξή της, μια ανάπτυξη άχρηστη και επιζήμια κατά κανόνα παντού γύρω της, τόσο αυξάνει την επιθετικότητα της στους πολίτες της και τους πολέμους απέναντι στους άλλους λαούς.
Η πολυπλοκότητα οδηγεί στην αντιπροσώπευση. Η απλότητα στην αμεσότητα.

Η εμμεσότητα είναι ανεύθυνη από την φύση της. Σε αυτήν δεν εκτίθεται κανείς. Εκεί δεν υπάρχουν υπεύθυνοι πολίτες και πολιτικοί. Εκεί κανείς δεν έχει ονοματεπώνυμο. Η υπευθυνότητα είναι κυριολεκτικά ένα φάντασμα, που όλοι τάχα κυνηγούν και δεν το βρίσκουν ποτέ. Όλα διαχέονται και φορτώνονται στην πολυπλοκότητα, στην απέραντη νομολογία και την ανίκητη γραφειοκρατία.

Η αμεσότητα εκθέτει τον άνθρωπο, τον ωριμάζει, τον κάνει υπεύθυνο, τον ομορφαίνει όπως τον μάθαμε και τον διαβάσαμε έτσι θαυμαστό και ωραίο από τα μεγάλα κείμενα του παρελθόντος.

Όσο για μας που δεν αναπτυχθήκαμε αυτόνομα παρά μόνο ετερόνομα και δεν κάναμε πολέμους, είναι γιατί εμείς εδώ κάνουμε διαρκή εσωτερικό πόλεμο ενάντια στους πολίτες και αναμεταξύ μας. Συνχρόνως ακολουθούμε σε κάθε πόλεμο που κάνουν οι άλλοι, στρατιωτικά, οικονομικά ή διπλωματικά, καταδικάζοντας τους λαούς που τους επιτίθενται. Την δε γραφειοκρατία δεν την χρειαστήκαμε, παρά τώρα στα τελευταία, γιατί στη θέση της χρησιμοποιούσαμε την αποτελεσματικότερη, τρομοκρατία.

Ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μας

Ο εκπρόσωπος μου δεν είμαι εγώ.
Δεν είναι η σκέψη μου, η θέλησή μου, η απόφασή μου.
Δεν είναι ούτε καν το λάθος μου ή έστω ο δόλος μου.

Ο εκπρόσωπος μου, είναι η δική μου δουλικότητα καλά κρυμμένη πίσω από τις μεγαλοστομίες μου περί δημοκρατίας και ελευθερίας του ανθρώπου.

Ο εκπρόσωπός μου πάλι, δεν είναι αυτός, είμαι εγώ, η κακομοιριά μου,
η πονηριά μου, η τεμπελιά μου, η ανικανότητα μου, η υποταγή μου.
Απαλλοτρίωσε όλα τα πολιτικά μου δικαιώματα και τους κάνει χρήση αντί για μένα. Χωρίς να λογοδοτεί ποτέ, ούτε σε μένα βέβαια, αλλά ούτε καν στα άλλα όργανα της ΄΄δημοκρατίας΄΄. Με δική μου εξουσιοδότηση.

Αποφασίζει αποκλειστικά για μένα ερήμην μου χωρίς ποτέ δημοψήφισμα στα μέγιστα εθνικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά θέματα, υπεμθιμίζοντάς μου προκλητικά και χαιρέκακα την ηλιθιότητα μου, ότι το κάνει με την δική μου ψήφο, με την δική μου έγκριση. Ότι εγώ λέει προσωπικά και με ονοματεπώνυμο τον εξουσιοδότησα για όλα αυτά. Και αλίμονο είναι έτσι.
Ο εκπρόσωπός μου αποφασίζω τόσο συχνά μάλιστα, να μου βάζει αβάσταχτους φόρους, να χάνω την δουλειά μου, να μου αυξάνει τα στοιχειώδη με τους φίλους του, να πληρώνω διαρκώς διόδια στη ζωή μου.

Τα καταφέρνει(;), τα καταφέρνω(;) εκεί που δεν τα κατάφερε η χειρότερη δικτατορία.
Και εγώ είμαι υποχρεωμένος να σωπαίνω με δική μου απόφαση. Να κλαψουρίζω για την ηλιθιότητα μου λες και είναι ξένη και να βρίσκω καταφύγιο στις κομπίνες που μου προτείνει και με εξωθεί, για να με βάλει όλο και πιο βαθιά στην συνενοχή, στην εξάρτηση και να με έχει στο χέρι ανά πάσα στιγμή.
Να με ρίχνει ακόμα πιο βαθιά στην ντροπή μου την οποία στο τέλος χάνω και αυτήν και γίνομαι ένα ολοκληρωμένο απολιτικό τέρας, επικίνδυνο για τους πάντες και τα πάντα γύρο μου.



Αλλά το χειρότερο εξ όλων, είναι ότι ο εκπρόσωπός μου με καθιστά ανεύθυνο. Μέσα από τον εκπρόσωπό μου καθιστώ κρυφά απολύτως ανεύθυνο τον εαυτό μου. Δείγμα κρυμμένης δουλείας χαμένης πίσω στον χρόνο.
Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αυτό είναι το πιο σοβαρό που μου έχει συμβεί στη ζωή μου σαν άνθρωπος. Δεν μου έχει πιά, τέτοιος που είμαι, κανένας εμπιστοσύνη και δεν εμπιστεύομαι και εγώ κανένα, γιατί δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου και νομίζω ότι όλοι είναι σαν και μένα. Και ω του πολιτικού δράματος, πράγματι είναι έτσι.

Ο εκπρόσωπος μου δεν είμαι εγώ.
Είναι ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μου.

Ποιός είμαι;

Δεν θέλω να πάω μπροστά, θέλω να γυρίσω πίσω.
Να μείνω στάσιμος τουλάχιστον.
Όσο πιο μπροστά πάω, τόσο πιο πολύ τρελαίνομαι.
Χάνω την ταυτότητα μου, χάνω τα νοήματα μου, δεν έχω λόγους να ζω.
Ο κόσμος αυτός είναι δικός σας, δεν είναι δικός μου.

Ο ποιητής έπεσε έξω, οι βάρβαροι δεν τελειώνουν ποτέ.

Είναι και αυτό νόμος της φύσης.

Ο έμπορος και οι άλλοι

Ο Έμπορος χρησιμοποιεί το τρομακτικό του περίσσευμα, για να διαφθείρει τους ανθρώπους, διαθέτοντάς το αφειδώς σε όποιον το ήθελε, χωρίς καν όρους.
Σήμερα αυτό φαίνεται καθαρότερα από κάθε άλλη στιγμή του παρελθόντος. Ξέρει πως, και μόνο ότι θα αποφάσιζε κανείς να το εισπράξει, αυτόματα είχε διαφθαρεί.
Ο όρος είναι μόνο ένας: να το εισπράξει χωρίς καμιά άλλη υποχρέωση. Γιατί τις υποχρεώσεις τις έθετε πλέον μόνος του εθελοντικά στον εαυτό του. Ή σαν ιδιώτης ή σαν λαός.

Το φαινόμενο υπήρχε από πάντα αλλά πολύ περιορισμένο. Όμως στις μέρες μας, στις κοινωνίες του πρωτοφανούς υπερπλουτισμού, της αδιανόητης υπερσυσσώρευσης και του απροσμέτρητου υπερκέρδους, παίρνει εφιαλτικές πλανητικές διαστάσεις κάθε είδους, με δύο κορυφαία παραδείγματα που άλλαξαν ήδη την δομή όλου του κόσμου.

Η εξαγορά ολόκληρων λαών μέσα από τις μαγικές λέξεις : ανάπτυξη και πακέτα. Ολόκληρος ο ανατολικός κόσμος χωρίς εξαίρεση, παραδόθηκε στους εμπόρους. Στη δε χορτασμένη δύση, η αδιανόητη πλειοψηφία για κάθε άλλη προγενέστερη εποχή της ανθρωπότητας των πνευματικών ανθρώπων και επιστημόνων, να συνωστίζονται και να διαγκωνίζονται στην σειρά, για αυτό το περίσσευμα.

Σήμερα που γράφω αυτή τη σημείωση, δεν γνωρίζω σχεδόν κανένα να ζει χωρίς πακέτα. Φαντάζομαι αύριο. Ακόμα και οι άνεργοι τρώνε το σουβλάκι τους χρηματοδοτημένο. Ακόμα και οι εκδρομές των μαθητών φιλεύονται από τον πρώτο έμπορα της περιοχής, την ευρωπαϊκή ένωση εμπόρων, για επισκέψεις σε μουσεία, για ταξίδια εκπαιδευτικά σε άλλες χώρες, για πολιτισμικές ανταλλαγές και γνωριμίες. Θεέ μου τι περίσσευμα! Τι αδιανόητο περίσσευμα έχει αυτός ο άνθρωπος. Που το βρίσκει! Όλα τα χρηματοδοτεί, όλα τα χορηγεί, όλα τα δωροθετεί, όλα τα σπονσοράρει, όλα τα εξαγοράζει.

Και εγώ κάθομαι στη μέση του κόσμου και τα κοιτάζω όλα αυτά με μάτια πιο έκπληκτα και από των παιδιών. Κάθομαι ανήμπορος, νικημένος ολοσχερώς στη μέση του δρόμου και προσπαθώ να ζήσω στοιχειωδώς χωρίς χορηγίες και μποναμάδες γιατί έτσι με έμαθε η πατρική και η προγονική μου παιδεία. Γιατί θα χάσεις το στόμα σου, μου είπαν. Θα μείνεις άλαλος και δεν θα μπορείς να μιλάς. Και είχαν τόσο δίκιο. Βλέπω σπουδαίους ανθρώπους γύρο μου, μορφωμένους, φτασμένους, ικανούς, να μην μπορούν να μιλήσουν, να βγάζουν άναρθρες κραυγές.

Αλλά αυτό μην κρυβόμαστε, δείχνει και τις δυνατότητες και την φύση ίσως του όντος μας.

Η εποχή μου

Για να σας περιγράψω τα πράγματα, στην εποχή μου δεν υπήρχαν θύματα.
Ήταν όλοι θύτες. Ακόμα και τα μικρά παιδιά τα εκπαίδευαν για αυτό το σκοπό.

Και αυτό συνέβη όχι λόγω άγνοιας, αλλά αντίθετα λόγω γνώσης.
Όλοι πλέον οι κάτοικοι του πλανήτη σπούδαζαν πυρετωδώς τις νέες τεχνικές του κέρδους, όπου καινούργιες επιστήμες γεννιόντουσαν καθημερινά για αυτόν το σκοπό στα πανεπιστήμια, για την ανάπτυξη και την καλλίτερη εκμετάλλευση κάθε είδους πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Μάλιστα οι γονείς, παρότρυναν τα παιδιά τους να μάθουν πρώτα καλά το μάρκετινγκ, να γίνουν καπάτσοι δηλαδή, και στη συνέχεια τα προετοίμαζαν με καμάρι να γίνουν επιχειρηματίες, τραγουδιστές, γιατροί και δικηγόροι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί ή δημοτικοί σύμβουλοι και συνδικαλιστές, γνωρίζοντας πολύ καλά τι επρόκειτο να κάνουν στους άλλους. Τι ρόλους θα έπαιζαν στην πόλη τους.

Και πάντως κάθε γονική συμβουλή παρότρυνε αγωνιωδώς τα παιδιά να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι με όποιο τρόπο μπορούσαν. Από Ωνάσηδες έως Ηρόστρατοι.
Όσοι δεν τα κατάφερναν, περιοριζόντουσαν με θλίψη να γίνουν πλούσιοι μεν, αλλά δυστυχώς όχι διάσημοι. Τι μαρτύριο!

Αστειευόμενος ή μη αστειευόμενος θα έλεγα χωρίς υπερβολές, ότι τα μόνα υπεύθυνα όντα παρέμεναν όπως πάντα τα ζώα και τα φυτά, τα μόνα αθώα θύματα του πλανήτη.
Τι παράδοξο! τα μη σκεφτόμενα όντα του, διατηρούσαν και διαιώνιζαν τον κόσμο μας χωρίς ποτέ να τον καταστρέφουν. Μήπως αυτό είναι η αθωότητα ή μήπως γιαυτό παρέμεναν αθώα.