Η έμμεση δημοκρατία δεν είναι παρά ο χειρότερος τακτικισμός.
Η κορυφαία μέθοδος εξαπάτησης.
Ίσως να ακούγεται βαρύ στις δυσκίνητες συνειδήσεις μας, όμως έτσι είναι.
Ίσως μας προσβάλλει προσωπικά αφού από πίσω είναι η ψήφος μας και η επιλογή μας. Όμως έτσι είναι. Οι ελπίδες όλων μας, γενεών και γενεών για κάτι καλλίτερο. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Όλοι είχαμε τις αμφιβολίες και τις αντιρρήσεις μας για δυό αιώνες. Περιμέναμε και ξαναπεριμέναμε, δίναμε και ξαναδίναμε ευκαιρίες και όλο ευκαιρίες.
Όμως ο πόλεμος στο Ιράκ, έριξε και τον τελευταίο φερετζέ της αντιπροσώπευσης.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του διαφωτισμού, όλοι ανεξαιρέτως οι λαοί του πλανήτη τον αρνήθηκαν απόλυτα, τον καταδίκασαν πλήρως και βγήκαν στους δρόμους να τον αποτρέψουν, με μια πρωτοφανή ολική συμμετοχή της ανθρωπότητας.
Και όλοι οι εκπρόσωποι τους, συμφώνησαν με αυτή την εισβολή και την υποστήριξαν έμπρακτα. Ποτέ στην ιστορία δεν είχε ξανασυμβεί αυτό από χιλιετίες. Γιατί πάντα υπήρχε ένα μειοξηφικό ποσοστό πολιτών, που επιδοκίμαζε τις εισβολές. Λάθος ή σωστό δεν έχει καμία σημασία εδώ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση γιαυτό και αναγκάζομαι να το σχολιάσω στο δικό μου ιστολόγιο, μη βρίσκοντας ηλεκτρονική διεύθυνση του συγγραφέα, ότι οι σημερινοί διανοούμενοι βρίσκονται σε πλήρη πολιτικό και κοινωνικό βηματισμό με τον σημερινό άγριο καπιταλισμό, και οι δραστηριότητες τους στην καλλίτερη περίπτωση εξαντλούνται σε ανώδυνες παρενοχλήσεις διαμαρτυρίας.
Γράφει ο λέκτορας, πολιτικών επιστημών μάλιστα, του Αριστοτελείου πανεπιστήμιου, Αν. Πανταζόπουλος που κινείται στο χώρο του Συνασπισμού, στην κυριακάτικη ελευθεροτυπία. 29/07/2007 στο άρθρο Οι αντοχές του «ψηφιακού ακτιβισμού» για την συμμετοχή και προσπάθεια των bloggers,
Ότι: η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι ο καλύτερος και αποτελεσματικότερος σύμμαχος της κοινωνίας των πολιτών και των κοινωνικών κινημάτων τους».
Η διανόηση, αυτού του είδους τουλάχιστον, ούτε βλέπει γύρω της, ούτε διαβάζει το παρόν και το παρελθόν της σκέψης, και κυρίως δεν αντιλαμβάνεται το σισύφειο αδιέξοδο μέσα στο οποίο ζει. Έχει συνθηκολογήσει απόλυτα με το τέλμα της πολιτικοκοινωνικής, ανάδελφης πράγματι, πραγματικότητας της σύνχρονης Ελλάδας.
Το ότι δε η αντιπροσωπευτική δημοκρατία αποφεύγει ως τον χειρότερο εχθρό της, την εντολή των πολιτών δια μέσου των δημοψηφισμάτων στα κορυφαία (μόνο έστω) κοινωνικοπολιτικά και εθνικά θέματα, όπως στην παραμικρή ευκαιρία το δηλώνει μέσω των βουλευτών της, δεν αγγίζει στοιχειωδώς αυτό το είδος διανόησης.
Δημοσίευση σχολίου