Παιδεία και αυτονόητο

Πριν από την παιδεία υπάρχει το αυτονόητο. Εάν αυτό παραβιασθεί για οιονδήποτε λόγο, τότε κάθε είδους παιδεία είναι άχρηστη. Κάτι περισσότερο, γίνεται άκρως επικίνδυνη και καταστροφική. Γιατί τότε υποκρίνεται το αυτονόητο. Είναι τότε που η παιδεία μεταμορφώνεται ολοκληρωτικά σε δόλο. Που κάνει την έξυπνη. Που είναι γιομάτη από πολυγνωσία και διπλώματα. Που ξεχειλίζει πιά από ευφυΐα και ικανότητα. Που γίνεται ρητορική, που κομπάζει και επαίρεται γιατί κορόιδεψε το αυτονόητο στα μυαλά των ανθρώπων όπως νομίζει. Που γίνεται το πρωτοπαλίκαρο των συμφερόντων στο τέλος αργά ή γρήγορα.
·
Αυτό είναι που πρέπει να κατανοήσουν οι δάσκαλοι και για τους εαυτούς τους και για τους συναδέλφους τους, αφού η νεοελληνική πολιτεία δεν το καταλαβαίνει καθόλου, και αγοράζει διαχρονικά παιδεία και κουλτούρα με τη σέσουλα από την διεθνή αγορά. Να μην χάσουν το αυτονόητο από τα μάτια τους και γίνουν συντεχνία εμπόρων γνώσης, με τα καλλίτερα επιχειρήματα, αποδείξεις και τέτοιες άλλες πραμάτειες. Τότε θα τους μιμηθούν ακαριαία και οι φοιτητές τους.
·
Όσο για το αυτονόητο, είναι η ισορροπία και η αρμονία του σύμπαντος. Η χαρά της ζωής. Είναι ο κανόνας και το μέτρο της φύσης για όλους μας, ζώα, φυτά και ανθρώπους. Η ισότητα και η δικαιοσύνη για την κοινωνία.
·
Προτιμώ πάντα έναν άνθρωπο που έχει διατηρήσει το αυτονόητο μέσα του από τον Νεύτωνα ή τον Αϊνστάιν. Αυτή είναι η μόνη αναμφίβολη πεποίθηση μέσα μου.
Γιατί παιδεία και δη μέγιστη, είναι η διατήρηση του αυτονόητου.

Εφήμερο και διαχρονικό

Το διαχρονικό με το εφήμερο συγκρούονται θανατηφόρα.
·
Το επίκαιρο είναι αποσπασματικό, δεν δείχνει τον κόσμο, παρά μόνο τον εαυτό του. Μας κρύβει τον ήλιο. Την απεραντοσύνη του υπάρχοντος. Μαζί με τα συμβάντα του. Μας κρύβει ακόμα τον χρόνο, τον κάνει άχρονο μέσα από την ενασχόληση με το κυνήγι του εφήμερου.
Στο τέλος ακολουθώντας κανείς αυτή την στιγμιαία μικρολογική, μεταφυσικίζει τον χρόνο. Θεωρεί ότι αυτός αρχίζει από την στιγμή του, από αυτό που ζει. Εκφράζει σε απόλυτη αντιστοιχία το ΄΄εγώ΄΄ της εποχής, με το εγώ του ατόμου.
Τον αποκόβει από την διαχρονικότητα, από το σύνολό του. Τον αποξενώνει από την ιστορία.
·
Η διαχρονικότητα οδηγεί στον στοχασμό την σκέψη. Το στιγμιαίο ως εφήμερο στην επιπολαιότητα.
Και προ πάντων, το εφήμερο δεν σε αφήνει να σκεφτείς. Καθόλου μάλιστα συνήθως. Να αναπτύξεις το πνεύμα σου. Σου μικραίνει εντυπωσιακά τον ορίζοντα στο βάθος και στο εύρος του. Αιχμαλωτίζει την σκέψη, την ομφαλογυρίζει στο ασύνδετο μικρογεγονός, την παροπλίζει εκεί και την αχρηστεύει. Είναι σαν να μην διαθέτεις μυαλό όταν αυτό κατακλύζεται και ασχολείται μόνο με το εγωιστικό και απαιτητικό εφήμερο και την καθημερινότητα.
·
Από αυτό το εφήμερο κινδυνεύουμε όλοι οι άνθρωποι, μα προ πάντων οι καθημερινοί γραφιάδες, που έχουν εργασιακή σύμβαση και είναι υποχρεωμένοι να γράφουν κάθε μέρά. Να ζουν καβάλα στο εφήμερο. Να κυνηγάν την επικαιρότητα, την μόδα δηλαδή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Αυτό είναι βασανιστήριο, εκτός από πλήρη καταστροφή της ικανότητας της γραφής τους, αφού υποχρεούσαι στο τέλος να πεις πράγματα που ειπώθηκαν εχθές και προχθές. Ένας πνευματικός θάνατος. Μακάριοι οι δημοσιογράφοι που μπορούν να γράφουν 2-3 φορές τον μήνα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους blogers εκείνους που μιμούνται τους δημοσιογράφους, γράφοντας ανταγωνιστικά με αυτούς σε δημοσιογραφικούς χρόνους καθημερινά και αδιάκοπα.
·
Τα καλλίτερα κείμενα που έχουμε διαβάσει οι άνθρωποι, ήταν όλα διαχρονικά.
Μίλαγαν για έναν συνδεδεμένο κόσμο, τόσο αιτιολογικό όσο και τυχαίο ταυτόχρονα.

Προκαλούντες

Όποιοι δεν μπορούν να αλλάξουν τον εαυτό τους,
προκαλούν την ανόητη κοινωνία που δεν αλλάζει.
Κρύβουν έτσι την δική τους ανημποριά και την αχρηστία.
Η ιστορία του κόσμου είναι γεμάτη από τέτοια καλλιτεχνικά ρεύματα, διανοούμενους και γραφιάδες καριέρας.
·
Γιατί καθείς που προσπαθεί να πετάξει το τεράστιο φορτίο της αλλοτρίωσης από πάνω του, μοχθεί την συνείδησή του βαθιά και την κοπιάζει. Και τότε μαθαίνει μια άλλη κατανόηση. Που είναι κριτική χωρίς να προκαλεί.

Το δικαιωμένο δίκιο

Το δίκαιο ως αδικαίωτο παραμένει δίκαιο.
Ως δικαιωμένο όμως και ακριβώς γιαυτό, μεταστρέφεται ξαφνικά σε άδικο και δη πονηρεμένο και επικίνδυνο από την μακρά θητεία του στη καταδίωξη του αδίκου, σε ποσοστό πάνω από 98% τόσο σε ατομικό όσο και σε μαζικό επίπεδο.
Ελάχιστοι γλίτωσαν από αυτόν τον αδήριτο κανόνα.
Θρασύνεται από το παρελθόν του, αλαζονοποιείται και γίνεται άδικο, μιλώντας πλέον μόνο γιαυτό το παρελθόν και καθόλου για το παρόν του και τις υποχρεώσεις του.
·
Ο δημιουργός αυτής της μεταμόρφωσης, είναι η απομάκρυνση από την ισότητα δικαίου απέναντι στο ισότιμό του άδικο. Απέναντι δηλαδή στους άδικους. Αυτό δεν μπορεί να καταλάβει. Νομίζει ότι επειδή είναι άδικοι οι άλλοι, μπορεί να τους αδικεί ως άδικους.
Το δίκαιο δηλαδή απαιτεί περισσότερο δίκιο για τον εαυτό του, επειδή το άδικο το είχε αδικήσει πριν. Και έτσι παύει να είναι δίκιο.
·
Έτσι έγιναν τα πράγματα με το π.α.σ.ο.κ και με μια περιπλανώμενη και αδιευκρίνιστη αριστερά που εγκλώβισε στα δίχτυα του, καθώς αυτή προσπαθούσε να γλιτώσει από τις συμπληγάδες της δικτατορίας του κκε και τον εγγενή φασισμό της ελληνικής δεξιάς.

Ο τεχνολογικός χρόνος

Κάθε μέλλον δεν είναι καλλίτερο από κάθε παρελθόν.
Αυτό είναι μια φτηνή δραχμοοικονομική προπαγάνδα της επιστήμης και του καπιταλισμού.
§
Απλά μπορεί να τύχει να είναι.
Όπως σήμερα τυχαίνει πάλι, το παρόν να είναι χειρότερο από το παρελθόν και το μέλλον πιο δυσοίωνο από το παρόν.
§
Μέσα από την θεωρία του ιστορικισμού, προσπαθούν να δείξουν ότι ο χρόνος δεν είναι ισότιμος απέναντι στον εαυτό του και στα μέρη του, όπως και οι άτυχες γενιές του παρελθόντος παρεπόμενα, αλλά υπερέχει πάντα ο νεότερος ως περιούσιος τεχνολογικός χρόνος των νέων προϊόντων που θα απολαύσουμε.

Ανέμελοι χαροκόποι.

Η κωμωδία είναι εύκολη. Σαν το τσιγάρο πρέφα και καφέ.
Οι γείτονες και οι φίλοι, όλο καλαμπούρια λένε μια ζωή. Ώσπου να πεθάνουν.
Η τραγωδία είναι η δύσκολη.
Όχι βέβαια στο θέατρο, αλλά στη ζωή.
Εμείς οι έλληνες μετά την μεταπολίτευση γίναμε όλοι κωμικοί ηθοποιοί.
Δεν απέμεινε κανείς για το δράμα.
Γιαυτό σήμερα είναι όλοι χαρούμενοι και λένε ανέκδοτα με πόντιους και αλβανούς.
Θέλουν να αποφύγουν την μοίρα τους. Να ξεχνούν τις επιλογές τους.
Εξυπνάδες λένε μόνο αυτοί που δεν τολμούν να ζήσουν.
Αυτή η κωμωδία είναι η υποκρισία της τραγικότητάς μας.
Στα σκουπίδια των λαϊκών αγορών που τρώνε οι συνταξιούχοι,
τελειώνουν όλα τα καλαμπούρια μας. Και όλα τα επιχειρήματά μας.
Ότι σκαρφίστηκε ο καθείς μας για να γλιτώσει από τις εικόνες των γέρων. Ρίχνοντάς τους την ψήφο του κατακέφαλα.