Το δικαιωμένο δίκιο

Το δίκαιο ως αδικαίωτο παραμένει δίκαιο.
Ως δικαιωμένο όμως και ακριβώς γιαυτό, μεταστρέφεται ξαφνικά σε άδικο και δη πονηρεμένο και επικίνδυνο από την μακρά θητεία του στη καταδίωξη του αδίκου, σε ποσοστό πάνω από 98% τόσο σε ατομικό όσο και σε μαζικό επίπεδο.
Ελάχιστοι γλίτωσαν από αυτόν τον αδήριτο κανόνα.
Θρασύνεται από το παρελθόν του, αλαζονοποιείται και γίνεται άδικο, μιλώντας πλέον μόνο γιαυτό το παρελθόν και καθόλου για το παρόν του και τις υποχρεώσεις του.
·
Ο δημιουργός αυτής της μεταμόρφωσης, είναι η απομάκρυνση από την ισότητα δικαίου απέναντι στο ισότιμό του άδικο. Απέναντι δηλαδή στους άδικους. Αυτό δεν μπορεί να καταλάβει. Νομίζει ότι επειδή είναι άδικοι οι άλλοι, μπορεί να τους αδικεί ως άδικους.
Το δίκαιο δηλαδή απαιτεί περισσότερο δίκιο για τον εαυτό του, επειδή το άδικο το είχε αδικήσει πριν. Και έτσι παύει να είναι δίκιο.
·
Έτσι έγιναν τα πράγματα με το π.α.σ.ο.κ και με μια περιπλανώμενη και αδιευκρίνιστη αριστερά που εγκλώβισε στα δίχτυα του, καθώς αυτή προσπαθούσε να γλιτώσει από τις συμπληγάδες της δικτατορίας του κκε και τον εγγενή φασισμό της ελληνικής δεξιάς.