Η νομιμοποίηση των εμπρηστών

Αυτό που πίσω από τις γραμμές της ανάγνωσης και των γεγονότων, προσπάθησε να κρυφτεί, αναγγέλλον όμως ταυτόχρονα καθαρά τον εαυτό του και την πρόθεσή του, αφού αυτό επεδίωκε ακράτητα εξ αρχής, φοβούμενο όμως να το ανακοινώσει πολιτικά, και κυρίως επιθυμώντας μια τελική πολεμική αναμέτρηση αδιαμεσολάβητη από εκπροσώπους και κόμματα της αριστεράς και της οικολογίας, που πιθανόν να το απέτρεπαν, επιτιθέμενο δηλαδή τώρα απευθείας στους απροστάτευτους γεωργούς και άλλους μικροϊδιοκτήτες γης, για να καταδείξει την αναντίρρητη δύναμη και απόφασή του σε όποιον δεν συμφωνεί ή ακόμη χειρότερα αντιστέκεται στην απρόκσκοπη κερδοφόρα ανάπτυξη, είναι πως θα τον κάψει ζωντανό αφού δεν μπορεί να βρει πρόσχημα να τον σκοτώσει προς το παρόν.

Αυτό είναι που συνέβη. Να περάσει ως η μοιραία κατάληξη στην αντίληψη των ανθρώπων, κάθε άρνηση τους για συνεργασία. Να τρομοκρατήσει δηλαδή έμπρακτα πια και τον υπόλοιπο πληθυσμό, με τις περιοχές που κατάκαψε. Αυτά τα κόλπα τα γνωρίζει ήδη από τον εμφύλιο, ο οποίος δεν έπαψε ποτέ να είναι παρών ως οικονομικός πλέον.
Αυτό το μήνυμα ήθελε να στείλει, από τον Καϊάφα και την Εύβοια, την Πάρνηθα και την Πεντέλη σε κάθε άλλη όμορφη γωνιά του τόπου, σε κάθε άλλου είδους κερδοφόρα κατεύθυνση που λιμπιζόταν και σχεδίαζε.

Αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να το πετύχει αν δεν νομιμοποιούσε τους εμπρηστές.
Έπρεπε να δώσει ασυλία στον εαυτό του. Να βρει τρόπο να μπερδέψει τα πράγματα. Να αποπροσανατολίσει την έρευνα στις σκέψεις των πολιτών.
Να φοβίσει ακόμα περισσότερο την ήδη φοβισμένη και χειραγωγημένη αντίληψη του κόσμου. Όμως ήταν δύσκολο. Δεν είχε ελπίδες.
Έτσι κατέφυγε σε ένα μηχάνευμα. Στο τελευταίο που του είχε απομείνει. Την τρομοκρατία. Αυτή θα μας βοηθήσει και θα μας σώσει στην δύσκολη στιγμή που περνάει η ανάπτυξη και το κέρδος. Δεν θα πάρει είδηση κανείς. Εμείς θα καίμε και θα τρομοκρατούμε όποιον μας αντιστέκεται, και θα το αποδίδουμε και θα το φορτώνουμε στους κουκουλοφόρους και τους ομοιάζοντες. Έτσι σκέφτηκε στην απελπισία του.
Θα αποδώσουμε τους εμπρησμούς μας, στους αναρχικούς και τους κουκουλοφόρους που ήδη καίνε καμία τράπεζα και κανένα περιπολικό, και έτσι θα φαίνεται πλήρως αληθοφανές με το προηγούμενο βεβαρημένο παρελθόν που έχουν στο ιστορικό τους. Πόσο μάλιστα που καίνε και σημαίες και έχουν κάψει και το κουβούκλιο του Άγνωστου Στρατιώτη.
Αυτό είναι αγαπητοί μέτοχοι το σχέδιό μας. Ελπίζουμε να πετύχει η αντιμετάθεση. Οι τρομοκράτες καίνε την χώρα και όχι οι επιχειρηματίες εμπρηστές. Έτσι ονειρευόταν να πετύχει η νομιμοποίηση της καύσης των δασών και της γνωστής στη συνέχεια εκμετάλλευσής του.
Βρισκόμαστε στον αστερισμό του αθέμιτου κέρδους. Αυτή είναι η λογική της ανάπτυξης.
Και αυτό το μήνυμα ξεκίνησε από την πατρίδα μας, ως την πιο προσφερόμενη χώρα, ως τον παράδεισο την διαφθοράς, και απουσίας κάθε πολιτικής συνέπειας και στοιχειώδους πολιτικής αξιοπρέπειας των προσώπων της.
Κάθε διαμαρτυρία θα υπόκειται σε αυτό το αποτέλεσμα. Στους καθαρούς νόμους της ελληνικής πολιτικής μαφίας.
Και αυτό δεν είναι μια προσωπική έκφραση πολιτικής οξύτητας του συγγραφέα, αλλά μιάς προ πολλού ήδη παγιωμένης άποψης των Ελλήνων για τους πολιτικούς, καταγεγραμμένης μέσα από τις οργίλιες φράσεις τους καθημερινά : δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στους πολιτικούς, μόνο να τρώνε ξέρουν, μας κλέβουν, μας ληστεύουν, είναι ανίκανοι, είναι άχρηστοι κ.λ.π Oλοι γνωρίζουμε ότι η πολιτική ζωή του τόπου, χρηματοδοτείται από τον υπόκοσμο και το μαύρο χρήμα του. Από τοκογλύφους και καταχραστές χρηματιστές, μέχρι όποιου άλλου είδους εγκληματίες κάθε μορφής και δραστηριότητας.
·
Ζήσαμε το ολοκαύτωμα στην σύγχρονη εκδοχή του. Είδαμε τα χωριά μας κρεματόρια. Καταλάβαμε αυτό που διαβάζαμε στην ιστορία.

Συνειδητοποιήσαμε ότι ο Ιμπραήμ ήταν κάτι το περιορισμένο σε μικρό κομμάτι της Πελοποννήσου.
Οι νεότεροι μάθαμε τι πραγματικά έλεγε ο σπαραχτικός στίχος ΄΄ Μάννα η Σμύρνη καίγεται΄΄ όταν εμείς οι ίδιοι που τώρα ζούμε αναφωνήσαμε ΄΄Μάννα η Ελλάδα καίγεται΄΄.
Και όλοι καταλάβαμε ότι η πραγματικότητα ενός ανείπωτου και τραγικού παρελθόντος, ωχριά μπροστά στα σύνχρονα εγκλήματα του κέρδους, όταν το Δίστομο και τα Καλάβρυτα σμικρύνθηκαν όχι από τον χρόνο, αλλά από τα αναπτυξιακά εγκλήματα του σύγχρονου χρόνου.
Είναι μια εμπειρία που μας έκανε να χάσουμε βίαια την όποια αθωότητα μας είχε απομείνει, και το χειρότερο να την χάσουν τα παιδιά μας από αυτό πού είδαν και κάποια έζησαν κιόλας.

Η συμφορά είναι μεγαλύτερη από ότι προσπαθούμε να κατανοήσουμε, γιατί μας βρίσκει σε καιρό ειρήνης και είναι χειρότερη από την συμφορά σε καιρό πολέμου.
Γιατί αν είναι έτσι, τότε γίνεται προτιμότερος ο πόλεμος. Λιγότερες καταστροφές, λιγότερα θύματα. Αλλά βρισκόμαστε ήδη στον πόλεμο. Αυτό δεν καταλάβαμε.
Όλες οι χώρες έχουν σκύψει επάνω μας τώρα για να προλάβουν να καταλάβουν τι έρχεται. Τι πρόκειται να συμβεί σε κάποιες από αυτές.

Ξέρω ότι οι λέξεις μου είναι ανήμπορες και εγώ μικρός να περιγράψω το τι έγινε όχι στις φωτογραφίες , αλλά βαθιά μέσα στις ψυχές των ανθρώπων της φωτιάς.

Αυτό το μικρό που συλλαμβάνω και για το οποίο είμαι βέβαιος και εκτίθεμαι λέγοντας το, είναι ότι οι Τσέτες και οι Νεότουρκοι, ο Ιμπραήμ πασάς με τ΄ ασκέρια του, οι ναζί στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα, είναι παρόντες στην ελληνική πολιτική ζωή και στο ελληνικό κοινοβούλιο αδιάλειπτα από το 1821 και μετά, ο καθένας με την δικαιολογία του και το επιχείρημά του, και προ πάντων με τα ρουσφέτια που σας υπόσχεται κάθε τόσο. Είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί του τόπου. Και μιλώ πάντα για τα δυό μεγάλα κόμματα της εξουσίας. Και δεν χρειάζεται συμπολίτες μου προ πάντων να ακούτε εμένα και κάθε άλλον που πιστεύει τέτοια παρόμοια. Εσείς αγέρωχοι στην ψήφο σας μέχρι να σας κάψουν προσωπικά και εσάς με φωτιά, με δάνεια, με απολύσεις, με ανεργία ή με ότι άλλο χρειαστεί. Αγέρωχοι είπαμε.

Γεια σας.

Απομαγευμένος κόσμος

Όποιος μπαίνει στην μικρολογική των αριθμών, μπαίνει στην μικρονοική θέαση του κόσμου.
Παύει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τότε αρχίζει να τον ερμηνεύει.
Οδηγείται σε έναν κόσμο που διαπιστώνει με το μολύβι του, που όμως όταν σηκώνει τα μάτια του, αυτός χάνεται ξαφνικά και δεν υπάρχει σε αυτό που αντικρίζει γύρω του.
Όμως δεν μπορεί να επανέλθει, οι εξισώσεις του έχουν ήδη εξουδετερώσει την αντίληψη.
Έτσι φτάνει στο φιλοσοφημένο συμπέρασμα να μας ανακοινώνει, ότι δεν είμαστε αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, αλλά κουάρκ και αριθμοί και πως οι αισθήσεις εξαπατούν.
Ως να μην την είχαμε ξανακούσει ποτέ αυτήν την ιστορία.
Αλλά ο κόσμος δεν είναι όπως είναι, αλλά όπως τον αντιλαμβανόμαστε. Μόνο έτσι είναι ο κόσμος. Αυτή είναι η αμετάκλητη αλήθεια για εμάς τους ανθρώπους.
Αλλά είναι και όπως δεν τον αντιλαμβανόμαστε, χωρίς να μας εξαπατούν ούτε στο ελάχιστο οι αισθήσεις μας. Τόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει αυτόν τον συνδυασμό η επιστήμη.
Και όμως η μικρολογική των αριθμών το απαγορεύει στα ισχυρότερα μυαλά όταν σε ρουφήξει στην τυφλότητα της.
Όποιος παρακολουθήσει από κοντά αυτά τα επιστημολογήματα, θα διαπιστώσει ότι συχνά φτάνουν σε σημείο παράνοιας. Οι αισθήσεις εξαπατούν λένε, γιατί δεν βλέπουν τα μικρόβια ή δεν ακούνε τους υπέρηχους ή γιατί όταν τρέχουμε με υψηλές ταχύτητες και ιδίως εγγύς του φωτός συλλαμβάνουν παραμορφωμένο τον κόσμο.

Οι αριθμητικοί και οι συνεργαζόμενοι δεν θέσαν ακόμη το ανεστραμμένο γόνιμο ερώτημα στον εαυτό τους : γιατί ενώ ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε, εμείς σαν είδος της φύσης επιμένουμε να τον αντιλαμβανόμαστε έτσι ξεροκέφαλα και λανθασμένα και να ζούμε έτσι λανθασμένα, μη αριθμητικά όλη μας τη ζωή.



Ο Επίκουρος λέει ότι ο κόσμος είναι όπως φαίνεται. Έτσι απάντησε όταν τον ρώτησαν, πόσο μεγάλος είναι ο ήλιος.
Μα με τέτοιες απλοικότητες θα κατανοήσουμε τον κόσμο, χαμογελάει ο φυσικομαθηματικός.
Μέχρι αυτήν τη στιγμή δεν έχουν καταλάβει καν τι έλεγε ο φιλόσοφος.
Ότι το μέγεθος των πραγμάτων, είναι αντιστρόφως ανάλογο με το τετράγωνο της απόστασης. Αυτό που δύο χιλιάδες χρόνια μετά ανακάλυψε μαθηματικά ο Νεύτωνας. Που σημαίνει όμως κάτι εξόχως φιλοσοφημένο, πολύ σημαντικό και πολύ σπουδαίο για εμάς τους ανθρώπους. Ότι ο μαθηματικός τύπος του Νεύτωνα είναι ήδη ενσωματωμένος μέσα στην αντίληψή μας!
Ενσωματωμένος στην αισθητική και αντιληπτική μας ικανότητα να καταλαβαίνουμε άριστα τον κόσμο χωρίς την παραμικρή εξαπάτηση. Το μέγεθος του ήλιου είναι αντιστρόφως ανάλογο με την απόστασή του. Όσο ακριβώς φαίνεται.

Έτσι το μόνο που καταφέρνει αυτός ο τύπος μαθηματικοφυσικού ανθρώπου, είναι να σπείρει την αμφιβολία γύρω του και το χειρότερο χωρίς λόγο. Επειδή αυτός έκανε λάθος ή επειδή ήθελε να δοξαστεί.
Αυτό που δεν κατανοούν φαίνεται, είναι πως τα πειράματα που τους οδηγούν στην αμφιβολία, όπως η αβεβαιότητα της κβαντομηχανικής, της θεωρίας που αποθεώνεται σήμερα, δεν φτάνουν ποτέ στην αντίληψή μας. Αυτό είναι το εξαιρετικό!
Φιλτράρονται σοφά πριν, από τον ενσωματωμένο άλογο επιλεκτήρα του ανθρώπου, δίνοντάς του μια πλήρη σιγουριά να ζήσει μέσω των αισθήσεών του και της αντίληψης του. Χωρίς καν να τα σκεφτεί όλα αυτά. Με ένα αυτόματο υπερμεγαλοφυή άλογο τρόπο του νευροφυσιολογικού συστήματος του εγκεφάλου, δηλαδή του αντιληπτικού μας συστήματος.
Αυτές οι αμφιβολίες και οι αβεβαιότητες, είναι ήδη μια άλλη σοφή άλογη προεργασία που έχει ήδη τελειώσει προ πολλού, όταν η φύση επεξεργαζόταν το είδος μας και προσπαθούσε να μας διαμορφώσει, που αφού έκανε τις καλλίτερες για αυτήν επιλογές που μπορούσε, τις εξασφάλισε μέσα στο εγκέφαλο και τις μετέφερε πλέον ως βεβαιότητες για μας. Γιαυτό από την φύση του ο άνθρωπος αμφιβάλλει μόνο όπου και όποτε χρειάζεται και καθόλου για τις αντιληπτικές του ικανότητες.

Αν δεν ήταν έτσι και οι αισθήσεις εξαπατούσαν, τότε δεν θα υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες ούτε αυτήκοοι. Δεν θα υπήρχαν καν δικαστήρια. Η έννοια του δικαίου θα ήταν όχι μόνο απούσα αλλά άγνωστη και άχρηστη στις κοινωνίες των ανθρώπων. Το ίδιο και η ιστορία. Όλα θα ήταν μια ψευδαίσθηση δική μας.

Φτάνουν έτσι σε επιστημονική παράκρουση. Κονιορτοποιούν τον κόσμο σε αριθμούς και κουάρκ για να τον ΄΄γνωρίσουν΄΄ και μετά δεν μπορούν να τον συγκολλήσουν και να τον επαναφέρουν στον εγκέφαλό τους. Ζουν στα συντρίμμια ενός κατακερματισμένου και απομαγευμένου κόσμου χωρίς νόημα και ευχαρίστηση.
Γιατί από πάντα το πρόβλημα ήταν, πως γνωρίζουμε τον κόσμο χωρίς να τον καταστρέψουμε.
Η ασίγαστη διαμάχη μεταξύ φιλοσοφίας και επιστήμης.
Λένε ακόμα, ότι τα μαθηματικά είναι η μεγαλύτερη φιλοσοφία, για να προλάβουν μήπως και τους αμφισβητήσει κανείς τα θέσφατα των διαπιστώσεών τους και τη στοχαστική τους κενότητα. Σαν τον κλέφτη που φωνάζει διαρκώς ΄΄είμαι τίμιος΄΄. Λες και φοβούνται μήπως τους πει κανείς βλάκες.
Δημιουργούν έναν κόσμο, εξ ολοκλήρου προσφορά στον πιο άγριο καπιταλισμό ενώ ο πλανήτης βογκάει κυριολεκτικά από τα ανδραγαθήματά τους. Ξεχνούν συνέχεια, ότι τους πολέμους μπορούν και τους κάνουν πλέον μόνο αυτοί, αφού οι στρατοκράτες και οι κεφαλαιοκράτες είναι ανίσχυροι χωρίς αυτούς, και επιβιώνουν μόνο χάριν των επιστημόνων.
Έχουν άραγε καταλάβει ότι χωρίς επιστήμη και επιστήμονες ο κόσμος ζει μια χαρά όπως έζησε μέχρι τώρα και καλλίτερα όπως λένε οι πολίτες, ενώ χωρίς γεωργούς δεν ζούμε ούτε μια μέρα.
Τέλος , κατανοούν άραγε καθόλου, τι συμβαίνει με τους ανθρώπους, ότι οι πολίτες δεν θέλουν να ερμηνεύσουν τον κόσμο αλλά να τον ζήσουν. Ότι τους αρέσει έτσι πως είναι και τους αρέσει πολύ. Ότι το μόνο που θέλουν είναι μια δικαιότερη κοινωνία και τίποτα άλλο.

Περί ατομικής ελευθερίας

Οι διανοούμενοι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η όλο και μεγαλύτερη ατομική ελευθερία, όπως την προπαγανδίζει η αγορά και την εννοεί ο καθένας μέσα στην ψυχολογική του θολούρα και την πνευματική του διάλυση, μετακυλύεται σε σκλαβιά της φύσης.

Και τότε μας επιστρέφει ως καταστροφή για όλους, φύσης και ανθρώπου. Τότε τελειώνουν όλα τα παραμύθια περί ελευθερίας που είχαμε κατασκευάσει για αυτήν.
Για αυτό ήταν πάντα άκριτα και αναφανδόν υπέρ της επιστήμης.
Αυτό που τουλάχιστον τους διαφεύγει, όταν δεν γίνεται σκόπιμα όπως συνήθως, είναι : γιατί δεν μιλάμε τώρα πια για την συλλογική ελευθερία του ανθρώπου ή έστω την μεικτή όπως πάρα πολλοί εφικτά τώρα πλέον προτείνουν. Τι είναι αυτό που την απαγορεύει. Ποιος επιβάλει σιωπή για αυτήν. Ποιος μας τρομοκρατεί ακόμα και να σκεφτούμε κάτι τέτοιο. Ποιος δεν την θέλει και τον εξυπηρετούμε μέσα από την ρητορική και την στοιχισμένη μας διανόηση.
Έτσι το μόνο που τους απομένει στο τέλος, είναι να κλαψουρίζουν ανόητα και υποκριτικά για την καταστροφή του κόσμου και της φύσης του. Για το θεαθήναι φυσικά.

Τελευταίο τραγικό παράδειγμα, η κωμική συμβουλή του επιστήμονα, να κάνουμε δάσος τις ταράτσες των πολυκατοικιών, μετά το κάψιμο του δάσους της Πάρνηθας. Να πάρουμε δηλαδή το δάσος από το χώμα του και να το μεταφέρουμε στις ταράτσες μας με το χώμα του. Τι εφυία!
Βρήκε την λύση ο τετραπέρατος, γλιτώνοντας και την πολιτεία και την επιστήμη και το σύστημα από τις ευθύνες τους, και φυσικά τον εαυτό του, μαζί με τον ίδιο τον εμπρηστή και όλους εμάς που συμμετείχαμε στην καταστροφή του με την ψήφο μας ή την σιωπή μας, εμφανιζόμενος μάλιστα ως λυτρωτής και σωτήρας σε αυτή την δύσκολη εθνική στιγμή, με την χαρισματική διέξοδο που σκέφτηκε και μας πρότεινε. Αυτή είναι η θλιβερή μας πραγματικότητα.
Και μην ξεχνάμε, η επιστήμη ψάχνει απελπισμένα για λύσεις πάντα. Για να βουλώνει τις καταστροφές του συστήματος. Αυτή είναι η δουλειά της, ή εάν προτιμάτε, αυτή κατάντησε να είναι πιά.

Η στρέβλωσή μας έφτασε σε άνευ ορίων όρια, ώστε να θεωρούμε ατομική ελευθερία και ατομικά δικαιώματα, την προσωπική και ατομική ελευθερία και τα δικαιώματα του καταπατητή, του μεσίτη, του πονηρού εργάτη και προλετάριου για δεύτερη πλέον ή τρίτη κατοικία ή εξοχικό, του πιο πονηρού δικαστή και καλλιτέχνη με τους εξωραϊστικούς και οικοδομικούς συλλόγους και οργανισμούς τους, τους κάθε λογής θρακομακεδόνες διεκδικητές.

Χωρίς ψήγμα υπερβολής, η ατομική ελευθερία οργιάζει στην ελλάδα, και τα ατομικά δικαιώματα αλωνίζουν μέσα από τις κομπίνες μας, τις off shore, τις λαϊκές αγορές των τιμίων αγροτών και όλα τα υπόλοιπα.
Γιατί αυτό που λείπει στην χώρα μας πλέον και για το οποίο όλοι διαμαρτυρόμαστε και προσπαθούμε, είναι βέβαια η κοινωνική και συλλογική ελευθερία και όχι η ατομική και προσωπική που επί τέλους την κατακτήσαμε με πολύ κόπο τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.

Μπορούμε να επιλέγουμε την όποια θρησκευτικότητά μας ή την αθεΐα μας, την σεξουαλική μας προτίμηση, την επιλογή μας για μη γάμο πολιτικό ή εκκλησιαστικό, τον όποιο υπερβολικό ή ακατανόητο αυτοπροσδιορισμό μας, τον δημόσιο εθελοντικό εξευτελισμό μας, την προδοσία των φίλων μας, του εαυτού μας, της χώρας μας, όλα ελεύθερα. Νομίζω αυτό το θέμα περί ατομικής ελευθερίας έχει κλείσει στην Ελλάδα. Το εξαντλήσαμε πλήρως.

Αυτό που μας λείπει είναι οι παιδικοί σταθμοί για τα παιδιά μας χωρίς να πληρώνουμε. Η υγεία μας και η περίθαλψή μας χωρίς φακελάκια. Αυτή ακριβώς είναι η συλλογική ελευθερία. Η μόρφωση και οι σπουδές μας χωρίς άμεση ή έμμεση πληρωμή. Η μετάβασή μας στα νησιά μας χωρίς την καταβολή ενός βασικού μισθού. Να χτίζουμε τα σπίτια μας νόμιμα σε νόμιμη γη του δημοσίου χωρίς να καίμε τα δάση μας. Να κολυμπάμε στην θάλασσα χωρίς διόδια. Αυτή είναι η συλλογική ελευθερία, που είναι παντελώς απούσα στον ανεκδιήγητο τόπο μας.

Το δικό μας αίτημα σαν πολίτες, χωρίς αναστολές και πισωγυρίσματα μπροστά στην κάλπη ή όπου αλλού, χρειάζεται να είναι : και ατομική και συλλογική ελευθερία ταυτόχρονα.

Και να μπορούμε να αποφασίζουμε για κάθε τι κορυφαίο και πρωτεύον στη ζωή μας και στην χώρα μας με δημοψηφίσματα, όπως άλλες σοβαρότερες χώρες και λαοί από εμάς.
Γιατί άλλο εκλογές και άλλο δημοψήφισμα, όπου εκεί δεν εξουσιοδοτούμε κανένα, παρά παίρνουμε άμεση τελική απόφαση.
Κάθε κυβέρνηση και πολιτικός που αποφεύγουν τα δημοψηφίσματα, είναι καθαροί εχθροί μας. Ύποπτοι για κάθε είδους υποθέσεις εκ μέρους των πολιτών, δικαιολογημένες ή μη.

Περί βίας

Αν δεν συμφιλιωθούμε με την βία, δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε στοιχειωδώς τον κόσμο. Αυτό μας είπαν οι Ίωνες.
Η βία είναι αναγκαίο και υποχρεωτικό στοιχείο του σύμπαντος κόσμου.
Χωρίς βία δεν υπάρχει ούτε ζωή ούτε θάνατος. Δεν υπάρχει το υπάρχον. Καταργείται ο κόσμος.
Καλό δε είναι να την δεχτούμε για την πνευματική και ψυχολογική μας ισορροπία και να την αποφεύγουμε μόνο όταν χρειάζεται.
Και ούτε μπορούμε να μιλάμε αστόχαστα για ειρήνη.
Αυτοί που λένε ότι καταδικάζουν την βία από όπου κι αν προέρχεται, είναι φυσικά υποκριτές όταν δεν είναι βλάκες. Η ειρήνη για την οποία ομιλούν είναι ένα απέραντο τέλμα. Μια απέραντη υποτέλεια του ανθρώπου χωρίς τέλος και έλεος. Ομιλούν πάντα για την αποδοχή της βίας των άλλων και προτείνουν τη δική τους δουλικότητα ως λύση και πρότυπο. Ενώ αυτά τα δύο πρέπει να εναλλάσσονται για να ισορροπεί ο κόσμος. Και δεν ισορροπεί.