Περί ατομικής ελευθερίας

Οι διανοούμενοι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η όλο και μεγαλύτερη ατομική ελευθερία, όπως την προπαγανδίζει η αγορά και την εννοεί ο καθένας μέσα στην ψυχολογική του θολούρα και την πνευματική του διάλυση, μετακυλύεται σε σκλαβιά της φύσης.

Και τότε μας επιστρέφει ως καταστροφή για όλους, φύσης και ανθρώπου. Τότε τελειώνουν όλα τα παραμύθια περί ελευθερίας που είχαμε κατασκευάσει για αυτήν.
Για αυτό ήταν πάντα άκριτα και αναφανδόν υπέρ της επιστήμης.
Αυτό που τουλάχιστον τους διαφεύγει, όταν δεν γίνεται σκόπιμα όπως συνήθως, είναι : γιατί δεν μιλάμε τώρα πια για την συλλογική ελευθερία του ανθρώπου ή έστω την μεικτή όπως πάρα πολλοί εφικτά τώρα πλέον προτείνουν. Τι είναι αυτό που την απαγορεύει. Ποιος επιβάλει σιωπή για αυτήν. Ποιος μας τρομοκρατεί ακόμα και να σκεφτούμε κάτι τέτοιο. Ποιος δεν την θέλει και τον εξυπηρετούμε μέσα από την ρητορική και την στοιχισμένη μας διανόηση.
Έτσι το μόνο που τους απομένει στο τέλος, είναι να κλαψουρίζουν ανόητα και υποκριτικά για την καταστροφή του κόσμου και της φύσης του. Για το θεαθήναι φυσικά.

Τελευταίο τραγικό παράδειγμα, η κωμική συμβουλή του επιστήμονα, να κάνουμε δάσος τις ταράτσες των πολυκατοικιών, μετά το κάψιμο του δάσους της Πάρνηθας. Να πάρουμε δηλαδή το δάσος από το χώμα του και να το μεταφέρουμε στις ταράτσες μας με το χώμα του. Τι εφυία!
Βρήκε την λύση ο τετραπέρατος, γλιτώνοντας και την πολιτεία και την επιστήμη και το σύστημα από τις ευθύνες τους, και φυσικά τον εαυτό του, μαζί με τον ίδιο τον εμπρηστή και όλους εμάς που συμμετείχαμε στην καταστροφή του με την ψήφο μας ή την σιωπή μας, εμφανιζόμενος μάλιστα ως λυτρωτής και σωτήρας σε αυτή την δύσκολη εθνική στιγμή, με την χαρισματική διέξοδο που σκέφτηκε και μας πρότεινε. Αυτή είναι η θλιβερή μας πραγματικότητα.
Και μην ξεχνάμε, η επιστήμη ψάχνει απελπισμένα για λύσεις πάντα. Για να βουλώνει τις καταστροφές του συστήματος. Αυτή είναι η δουλειά της, ή εάν προτιμάτε, αυτή κατάντησε να είναι πιά.

Η στρέβλωσή μας έφτασε σε άνευ ορίων όρια, ώστε να θεωρούμε ατομική ελευθερία και ατομικά δικαιώματα, την προσωπική και ατομική ελευθερία και τα δικαιώματα του καταπατητή, του μεσίτη, του πονηρού εργάτη και προλετάριου για δεύτερη πλέον ή τρίτη κατοικία ή εξοχικό, του πιο πονηρού δικαστή και καλλιτέχνη με τους εξωραϊστικούς και οικοδομικούς συλλόγους και οργανισμούς τους, τους κάθε λογής θρακομακεδόνες διεκδικητές.

Χωρίς ψήγμα υπερβολής, η ατομική ελευθερία οργιάζει στην ελλάδα, και τα ατομικά δικαιώματα αλωνίζουν μέσα από τις κομπίνες μας, τις off shore, τις λαϊκές αγορές των τιμίων αγροτών και όλα τα υπόλοιπα.
Γιατί αυτό που λείπει στην χώρα μας πλέον και για το οποίο όλοι διαμαρτυρόμαστε και προσπαθούμε, είναι βέβαια η κοινωνική και συλλογική ελευθερία και όχι η ατομική και προσωπική που επί τέλους την κατακτήσαμε με πολύ κόπο τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.

Μπορούμε να επιλέγουμε την όποια θρησκευτικότητά μας ή την αθεΐα μας, την σεξουαλική μας προτίμηση, την επιλογή μας για μη γάμο πολιτικό ή εκκλησιαστικό, τον όποιο υπερβολικό ή ακατανόητο αυτοπροσδιορισμό μας, τον δημόσιο εθελοντικό εξευτελισμό μας, την προδοσία των φίλων μας, του εαυτού μας, της χώρας μας, όλα ελεύθερα. Νομίζω αυτό το θέμα περί ατομικής ελευθερίας έχει κλείσει στην Ελλάδα. Το εξαντλήσαμε πλήρως.

Αυτό που μας λείπει είναι οι παιδικοί σταθμοί για τα παιδιά μας χωρίς να πληρώνουμε. Η υγεία μας και η περίθαλψή μας χωρίς φακελάκια. Αυτή ακριβώς είναι η συλλογική ελευθερία. Η μόρφωση και οι σπουδές μας χωρίς άμεση ή έμμεση πληρωμή. Η μετάβασή μας στα νησιά μας χωρίς την καταβολή ενός βασικού μισθού. Να χτίζουμε τα σπίτια μας νόμιμα σε νόμιμη γη του δημοσίου χωρίς να καίμε τα δάση μας. Να κολυμπάμε στην θάλασσα χωρίς διόδια. Αυτή είναι η συλλογική ελευθερία, που είναι παντελώς απούσα στον ανεκδιήγητο τόπο μας.

Το δικό μας αίτημα σαν πολίτες, χωρίς αναστολές και πισωγυρίσματα μπροστά στην κάλπη ή όπου αλλού, χρειάζεται να είναι : και ατομική και συλλογική ελευθερία ταυτόχρονα.

Και να μπορούμε να αποφασίζουμε για κάθε τι κορυφαίο και πρωτεύον στη ζωή μας και στην χώρα μας με δημοψηφίσματα, όπως άλλες σοβαρότερες χώρες και λαοί από εμάς.
Γιατί άλλο εκλογές και άλλο δημοψήφισμα, όπου εκεί δεν εξουσιοδοτούμε κανένα, παρά παίρνουμε άμεση τελική απόφαση.
Κάθε κυβέρνηση και πολιτικός που αποφεύγουν τα δημοψηφίσματα, είναι καθαροί εχθροί μας. Ύποπτοι για κάθε είδους υποθέσεις εκ μέρους των πολιτών, δικαιολογημένες ή μη.