Ντοπιολαλιές

Οι δε ντοπιολαλιές των λαών , είναι το χρυσάφι των γλωσσών τους.
Είναι πιο σημαντικές και από τις ίδιες τις εθνικές γλώσσες. Χωρίς αυτές δεν υπάρχουν εθνικές γλώσσες. Αυτές είναι τα πρωτογενή κύτταρά τους.
Εκεί βρίσκεται η πρώτη και κύρια ανανέωση της κάθε γλώσσας, πριν χρειασθεί να καταφύγει σε άλλες ξένες γλώσσες για δάνεια από αυτές, για την ανανέωσή της και την διατήρησή της ζωντανής.
Εκεί πια είναι κάθε τι αποτυπωμένο ανάγλυφα. Η ιστορία, η τεχνολογία της κάθε εποχής, τα τοπικά ήθη, οι παραδόσεις, τα έθιμα, οι αντιθέσεις, οι λογικές, οι ιδέες, οι ιδεολογίες, οι ολοζώντανες μικρολεπτομέρειες της ζωής.
Όταν οι ντοπιολαλιές ατροφούν και εξασθενούν με την μετοίκηση στην πρωτεύουσα πόλη ή αλλού, τότε οι εισαγωγές από άλλες γλώσσες διογκώνονται επικίνδυνα για κάθε εθνική γλώσσα. Είναι τότε που κινδυνεύει να παραμορφωθεί και να μην αναγνωρίζεται έντονα και αισθητά διακριτά.
Γιατί το πρώτο που κάνει ένας λαός αυθόρμητα, με μια ενστικτική σκέψη, όταν αισθάνεται ότι κάτι αρχίζει να του λείπει στον πλούτο της καθημερινής του έκφρασής, καθώς περνά ο καιρός και ο κόσμος εξελίσσεται ακατάπαυστα, είναι να βρει ξεχασμένα ή παροπλισμένα αποθέματα λέξεων και εννοιών, στις αποθήκες των ντοπιολαλιών του. Εκεί υπάρχει διαρκώς ένα αστείρευτο γλωσσικό ορυχείο. Με γνήσιο, ακατέργαστο ίδιο υλικό, συμβατό με το σώμα της εθνικής γλώσσας. Ευκολόχρηστο και μη απορριπτέο ποτέ, σαν συγκολλημένο με το ζόρι, έξω από την αρμονία της γλώσσας.

Περί γλώσσας 6

Η γλώσσα είναι ιστορία κυρίως. Αλλά έτσι δεν το βλέπει κανείς. Πάνω στη γραφολογία της και την ηχολογία της, είναι αποτυπωμένα όλα όσα πέρασε και είπε ένας λαός. Οι μεταβολές στην προφορά, οι μεταβολές στη σύνταξη του λόγου, η στίξη που τα σημαίνει, οι γραμματικοί κανόνες, είναι η γεωγραφία του λόγου και του χρόνου που κυλά μαζί με την εξέλιξη και τις περιπέτειες ενός λαού. Είναι ιστορικοί κώδικες που οδηγούν, κλειδιά που αποκαλύπτουν, κόμβοι και πλατύσκαλα που δηλώνουν τις μεγάλες αλλαγές στους πολιτισμούς.
Είναι βέβαια και παιδεία. Δεν είναι όμως απλή συνεννόηση όπως προ πάντων νομίζουν. Αυτή διακινεί κάθε είδους γνώση που μαθαίνουμε και επικοινωνούμε.
Απλή συνεννόηση είναι η τουριστική γλώσσα. Ακόμα και αν μιλιέται άπταιστα.
Εκατομμύρια άνθρωποι μέσα στις ίδιες τους τις χώρες σήμερα ομιλούν τουριστικά την μητρική τους γλώσσα. Δηλαδή ανώδυνα.
Και δεν εννοώ την διεθνοποιημένη αγγλική. Ομιλούν μια κοινή παγκόσμια τουριστική γλώσσα, ο καθένας στην εθνική του γλώσσα, που δεν έχει πλέον ίχνος παιδείας.
Την γλώσσα των ονομάτων των προϊόντων. Μια σκέτη ονοματολογία χωρίς εννοιακές και νοηματικές αποσκευές. Δεν ομιλούν αλλά συνεννοούνται μέσω αυτής για αυτά. Είναι μια εκπτωμένη γλώσσα- μη γλώσσα, αφού οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι αποξενωμένοι από την γλώσσα τους. Ίσα- ίσα καταφέρνουν να συνεννοηθούν και να επικοινωνήσουν με αυτήν. Γλώσσα χωρίς πολιτικές νύξεις, χωρίς κοινωνικές αναφορές, χωρίς αντιθέσεις και αντιφάσεις, που δεν εννοεί τίποτα σπουδαίο πια, που δεν παραπέμπει πουθενά.
Κάθε τέτοια αναφορά όσο ακόμα υπάρχει, γίνεται μόνο για να διαφημιστούν κάποια προϊόντα και τα ονόματά τους. Μια τηλεοπτική γλώσσα.
Οι άνθρωποι που δεν ομιλούν τουριστικά, που έχουν να πουν, να ανταλλάξουν απόψεις και να διαφωνήσουν έστω μόνο, να κρατηθούν ζωντανοί και υπάρχοντες, γίνονται όλο και πιο ελάχιστοι.

·
Το χαρακτηριστικό αυτής της καινούργιας γλώσσας, είναι ότι δεν έχει παρελθόν, δεν έχει παράδοση. Αλλά το πιο χαρακτηριστικό της ακόμα, όπως με σαφήνεια μας γνωστοποιεί η ίδια την λογική της και μας τρομάζει, είναι ότι δεν θα αποκτήσει ούτε στο μέλλον γλωσσική παράδοση, αφού δηλαδή ζήσει κι αυτήν κάποιο χρόνο, όχι μόνο γιατί από την δομή της δεν προλαβαίνει να αποκτήσει ιστορία αφού αλλάζει συνεχώς με απίστευτη ταχύτητα, με όλο νέα προϊόντα νοοτροπίες και σχέσεις επ αυτών μηδαμινές και άχρωμης σημασίας, αλλά γιατί φοβάται και δεν θέλει όποιου είδους ιστορία και παράδοση κατά κανένα τρόπο. Εάν το εργοστάσιο ή η πολυεθνική κλείσουν από τον ανταγωνισμό τελειώνει και η γλώσσα αυτή. Και σήμερα τα εργοστάσια δεν διαρκούν 100 και 150 χρόνια, αλλά γεννιόνται και πεθαίνουν σε μια πενταετία.
Μόνο που αυτή η γλώσσα πλέον είναι η βασική και κύρια γλώσσα του δυτικού κόσμου και όχι μόνο των τουριστών που επισκέφτονται άλλες χώρες. Είναι ένα φαινόμενο του εμπορισμού της εποχής μας, της επικράτησης της αποθέωσης της αγοράς.

(εκ συνεχείας) 2

Καταπίνουν και αποσιωπούν οι περισσότεροι ότι υπάρχουν λαοί με ιμπεριαλιστική και αποικιοκρατική κουλτούρα και προσπαθούν να τα στρογγυλέψουν όλα και να τα μπερδέψουν. Λαοί με γλώσσα και σκέψη πολεμική.
Γιατί αυτό έχουν μάθει από την ατομική και συλλογική τους ιστορία, να είναι επιθετικοί. Και να ήθελαν δεν ξέρουν τίποτε άλλο. Αυτό τους έμαθαν. Έτσι είναι ο κόσμος και ας μην τον αρνιόμαστε.
Κανείς μας δεν μπορεί να αθωωθεί μέσα από την ισοτιμία των γλωσσών. Οι ιστορίες ατόμων και λαών είναι πάντα άλλες και είναι άλλοτε καλές και άλλοτε κακές. Οι πολιτισμοί δεν είναι ισότιμοι, οι σκέψεις των ανθρώπων δεν είναι ισότιμες, οι γλώσσες τους δεν είναι ισότιμες.
Το δίκαιο για κορυφαίο παράδειγμα, δεν ενσωματώνεται σε ένα λαό κατά κανένα τρόπο, μετά την γλωσσική προσαρμογή του με μια λέξη που κατασκευάζει ή δανείζεται και παραμένει ξένο σε αυτόν, αν δεν έχει χιλιετείς φιλοσοφικές, δικαιακές, δημοκρατικές και γλωσσικές ρίζες δικαίου στα σπλάχνα του.
Μια τέτοια έννοια, είναι πολιτισμικό και ιστορικό γέννημα και κατάκτημα ενός λαού, μαζί με την λέξη που το αποδίδει. Η εισαγωγή της λέξης σε μια άλλη γλώσσα, καθιστά γνωστή μόνο την λέξη και διατηρεί άγνωστη την έννοια, το νόημα και την σημασία της.
Είναι ξένο σώμα, ακατανόητο στους πολίτες και στις μεταξύ τους σχέσεις και μη λειτουργόν στις δομές του κράτους και της εξουσίας.
Το πώς συμπέραναν κάποιοι της γλωσσολογίας ότι δεν υπάρχουν πλούσιες και φτωχές γλώσσες όπως και σκέψεις, είναι πράγματι μεγάλο επίτευγμα. Γιατί αυτό που είναι αξιωματικά προφανές, είναι πως στον πραγματικό κόσμο οι σκέψεις και οι γλώσσες είναι άνισες, πλούσιες και φτωχές και διαβαθμίζονται σε ανισότητα.
Είναι αυτό που ονομάζω και θεωρώ ΄΄γλώσσες φάρσες΄΄ ή ΄΄γλώσσες υποκριτικές΄΄ ασύνδετες από τα γεγονότα και τα κοινωνικά βιώματα που τις γεννούν. Που μόνο μιμούνται ηχητικά. Γλώσσες δηλαδή αποξενωμένες από την σκέψη του ανθρώπου. Γλώσσες-κλώνοι με καπιταλιστική γονιμοποίηση.
Το ότι οι έλληνες αρνούνται όλους τους επιθετικούς πολέμους για αιώνες και χιλιετίες και τάσσονται στο πλευρό των αδικημένων λαών και ανθρώπων, μόνο τυχαίο δεν είναι. Κάτι ξέρει η καμπούρα τους. Απηχεί την πεποίθησή τους, την πνευματική και γλωσσική τους διαμόρφωση μέσα στην ιστορία και στην κουλτούρα τους. Δείχνει τα μαθήματα και τα παθήματα της δημοκρατίας τους και της ιστορίας τους.
Τους το θυμίζει και τους το κρατάει ζωντανό η γλώσσα και η σκέψη της. Και αυτό παρά την αγωνιώδη δική μου κριτική για την αλλοτρίωσή τους στις διπλανές σελίδες.
Υπάρχουν λαοί που δεν γνωρίζουν το δίκαιο ακόμη και σήμερα. Όλο το αγγλοσαξονικό τόξο για παράδειγμα, αλλά και άλλοι γείτονες και μη, δίκαιο εννοούν το συμφέρον ή ως ατομικό ή ως συλλογικό. Πως θα αρπάξουν την γη των άλλων, το βιός και τον μόχθο τους. Διαρκώς αυτό μηχανεύονται και αυτό αποτυπώνεται στην γλώσσα τους και διακινείται μέσα από αυτήν.
Δεν περνάει καν από το μυαλό τους και την κουλτούρα τους, το πολιτικό κατάκτημα του Θουκυδίδη και των αθηναίων περί δικαίου ΄΄δεν μπορεί η δημοκρατία να εξουσιάζει άλλους λαούς΄΄.
Αυτό που σήμερα θεωρείται η πρώτη αρχή του Ο.Η.Ε, και δεν τηρούν.
Η λέξη δημοκρατία για αυτούς τους λαούς είναι ένα βιαστικό δάνειο-μίμηση, που δεν ενσωματώθηκε ποτέ στην συνείδηση, την κουλτούρα, την ιστορία και την γλώσσα τους.
Ολόκληρη η ιστορία της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού είναι μέσα σε αυτήν τη φράση. Στην σκέψη και την γλώσσα του Θουκυδίδη.
Γλώσσες και σκέψεις, πολιτισμοί και ιστορίες, παραμένουν ανίκανες ακόμη και σήμερα να κατανοήσουν και να ξεμπερδέψουν την έννοια του δικαίου από του συμφέροντος.
Και αυτό μέσα στο ίδιο το κοινωνικό σώμα αυθόρμητα και χωρίς την χειραγώγηση των ειδικών, του κράτους και της παιδείας τους.
Ενώ άλλοι λαοί γνωρίζουν τι είναι δίκαιο και τι συμφέρον, όταν κατά καιρούς κάνουν χρήση του δεύτερου, γιαυτό και έχουν ενοχές. Ενοχή σημαίνει, ότι γνωρίζω τι πρέπει να κάνω και κάνω το αντίθετο.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο νομίζουν.
Αυτό που αποφεύγει να κατανοήσει η μεγαλύτερη ίσως μερίδα της γλωσσολογίας, είναι η ιστορία και η δύναμη της. Η απόλυτη επιβολή της στις σχέσεις των ανθρώπων. Όπως κρίνει αδιακρίτως άτομα, σύνολα, εποχές, χρόνους, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, καταστάσεις, έτσι κρίνει και γλώσσες και σκέψεις και κυρίως αυτές.
Θα πρέπει να καταλάβουν πως όπως υπάρχουν άνθρωποι με πλούσια και φτωχή γλώσσα, με πλούσια και φτωχή σκέψη, έτσι υπάρχουν και ολόκληρες γλώσσες και σκέψεις πλούσιες και φτωχές. Αλλιώς, δεν θα διορθώναμε καν τα κείμενά μας.
Ο κόσμος που περιγράφουν γλωσσολογικά δεν υπάρχει. Είναι μια υποτακτική κατασκευή ή ιδεολόγημα ανικανότητας σύλληψης και κατανόησης του κόσμου.

(εκ συνεχείας) 1

Αλλά εάν η γλώσσα είναι η σκέψη μας, τότε εξαπατόμαστε διπλά. Γιατί αυτό σημαίνει καθαρά ότι όλες οι σκέψεις όλων των ανθρώπων είναι ισότιμες. Δεν μπορεί να είναι ισότιμα αυτά που λένε και να μην είναι ισότιμα αυτά που σκέφτονται. Είναι ένα ολέθριο συμπέρασμα που ακυρώνει όλη την προσπάθεια του ανθρώπου και αχρηστεύει την ίδια την ελογικότητά του. Δεν έχει λόγο να σκέφτεται τότε ούτε να μιλάει, αφού λένε όλοι τα ίδια και σκέφτονται όλοι τα ίδια.
Γιατί τότε μπορούμε να βάζουμε στην τύχη όποιον βρούμε να διδάξει μηχανική ή φιλοσοφία. Μπορούμε να διαλέξουμε από την κληρωτίδα αυτόν που θα διοικήσει την πολιτεία ή κάποιον άλλο σπάταλο ή τοκογλύφο να αναλάβει την οικονομία της χώρας αφού όλοι είναι ισότιμοι και εξ ίσου ικανοί. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Εκεί μας οδηγεί η συμπερασματικότητα πολλών γλωσσολόγων περί ισότητας των γλωσσών.
Η γλώσσα είναι πλούτος της σκέψης και όχι των ήχων. Η γλώσσα των ήχων δεν έχει σκέψη. Δεν υπάρχει. Είναι σαν να ακούμε ένα παπαγάλο ή μια μαϊμού να μιμούνται με το λαρύγγι τους ή με τα χέρια τους χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα από αυτό που κάνουν ή λένε, όπως εμείς. Γλώσσα των ήχων δεν είναι ούτε οι ιαχές των γηπέδων.

Λέγοντας κανείς δεν υπάρχουν πλούσιες και φτωχές γλώσσες, λέει ότι δεν υπάρχουν πλούσιες και φτωχές σκέψεις και δεν το ξέρει.

Ισότιμες λέξεις, ισότιμες γλώσσες, ισότιμοι άνθρωποι και λαοί, ισότιμες σκέψεις, οδηγεί κατ ευθείαν στην αθώωση όλων των συμβαινόντων στην ζωή αυτού του πλανήτη. Τότε ο πολιτικός λόγος και η κριτική σκέψη εκπαραθυρόνονται μέσα από τις αλχημείες και τα τρικ των επιστημών και των επιστημόνων. Χθες η νομική επιστήμη αθώωσε μέσα από τις εξαιρέσεις της τις εξουσίες, παραπροχθές η οικονομία επιτέθηκε κατά του συνόλου της ανθρωπότητας, σήμερα η γλωσσολογία ισοπέδωσε με μια ισοτίμηση τις γλώσσες των λαών και τις πολιτισμικές τους διαφορές και αύριο κάποια άλλη ότι απέμεινε.
Μα κυρίως αυτό το ισότιμος παραμένει διαρκώς σκοτεινό και αδιευκρίνιστο στα συνέδρια της γλωσσολογίας, ως ένα μεταφυσικό μυστήριο της γλώσσας. Τι σημαίνει αλήθεια ισότιμος. Μήπως μια μεταμφιεσμένη προσπάθεια εξισωτισμού και πάλι αθώου και ένοχου; επιτιθέμενου και αμυνόμενου, ληστή και κλεπτόμενου. Μια Ρασπούτνεια ισότητα. Ένας παμπόνηρος ανεστραμμένος- κρυμμένος ρατσισμός της βαρβαρότητας και της εξουσίας να αθωώσουν τον εαυτό τους.


Μα στην σκέψη και στην γλώσσα της, δεν χρειαζόμαστε ισότητα, χρειαζόμαστε ακριβώς ανισότητα, δηλαδή ισηγορία. Το δικαίωμα να λέμε άλλα από τους άλλους. Αλλιώς θα σκεφτόμασταν όλοι τι ίδιο ακριβώς. Αλλιώς η ισηγορία θα ήταν άχρηστη, δεν θα υπήρχε καν σαν έννοια και λέξη.
Στα πολιτικά, κοινωνικά και φυσικά δικαιώματα χρειαζόμαστε μόνο την ισότητα. Ακριβώς για να έχουμε όλοι οι άνθρωποι την δυνατότητα να εκφράζουμε την διαφορετικότητά μας, την ανισότητά μας, την ισηγορία μας.
Γιατί ισοτίμηση σημαίνει προ πάντων κάτι πολύ επικίνδυνο, ότι η σκέψη του Ηράκλειτου και του οποιουδήποτε είναι ισότιμες. Η σκέψη του Αϊνστάιν και του όποιου φυσικού ή άλλου πολίτη είναι το ίδιο. Ισότιμος και ίδιος είναι το ίδιο.
Όλα τόσο απλά και εύκολα σε αυτόν τον κόσμο που σπαράσσεται ασταμάτητα χωρίς φταίχτες προ πάντων, μια και όλοι είναι ισότιμοι, που σημαίνει εδώ μεταφρασμένο, ότι λίγο ως πολύ όλοι κάνουν τα ίδια και άρα είναι ίδιοι.
Μια προσπάθεια να εμφιλοχωρήσει μέσα στις επιστήμες η απαλλαγή του καπιταλισμού από κάθε του έγκλημα.
Ή γιατί όλοι είμαστε αδέρφια σε αυτόν τον πλανήτη όπως φωνασκεί υποκριτικά ο σοσιαλισμός ή παιδιά του θεού ο θρησκευτισμός. Να ξεπλυθεί αυτός ο κόσμος μέσα από την γλώσσα.
Φαίνεται πια όλο και πιο καθαρά ότι η μεταμοντέρνα γλωσσολογία σχίζει στα δύο τον άνθρωπο και τον απομονώνει από τα συναισθήματά του και τη σκέψη του. Χωρίζει τους ήχους του από τα νοήματά τους. Άλλο η γλώσσα του άλλο αυτός. Τα συμπεράσματα πλέον και οι διαπιστώσεις θα βγαίνουν από τους ήχους του και όχι από αυτόν τον ίδιο, αδιάσπαστα συνδεδεμένους μαζί του. Από το χνάρι, την πατημασιά του και όχι από αυτόν που πάτησε, που άφησε το ηχητικό του αποτύπωμα λέγοντας μια λέξη. Στη μάχη μεταξύ σημαινόντων και σημαινόμενων, κερδίζουν τα σημαίνοντα. Κερδίζει όχι η ουσία αλλά η μορφή της, η παραουσία της. Δεν ενδιαφέρει πλέον ο γονότυπος γατί είναι ζόρικος και αντιδρά, αλλά ο φαινότυπος η άψυχη ακίνδυνη λέξη ως ήχος χωρίς νόημα, χωρίς σκέψη και συναίσθημα που δεν αντιδρά.
Της διαφεύγει ότι κάθε λέξη, φθόγγος ή φώνημα δεν είναι απλώς ένα ανώδυνο και τυχαίο ήχημα ίδιο, άχρωμο, ισότιμο με κάθε άλλο, αλλά ένας ιστορικός, κοινωνικός και πολιτισμικός μόχθος για να δημιουργηθεί. Ένας ατομικός και συλλογικός πόνος και προσπάθεια. Το χλευαζόμενο σήμερα ΄΄αέρα΄΄ των Ελληνάκων, κάπου παραπέμπει σαν σημαίνον. Σε κάποιο σημαινόμενο, σε κάποιο τραυματικό γεγονός που δεν βρίσκει να ισοτιμηθεί με την αντίστοιχη λέξη ενός άλλου λαού που αν το ακούσει θα νομίσει ορθά ότι του μεταφράζουν τον άνεμο. Που δεν το έχει αλλά που έχει πιθανόν ή όχι και αυτός ένα άλλο τέτοιο ανάλογο. Είναι και αυτή μία από τις λέξεις με πολλά σημαινόμενα επάνω της και ένα μόνο σημαίνον, πάνω στο οποίο συνωστίζονται τα συμφέροντα, η μικροπολιτική, ο δόλος, η οικονομία.
Η ποικιλία και η διαφορετικότητα είναι η αλήθεια και η ουσία του κόσμου και όχι η ισοτίμηση του σε ελάχιστα σημαίνοντα. (συνεχίζεται)

Περί γλώσσας 5

Η γλώσσα είναι τι κρύβει μέσα της και όχι τι λέει. Με το τι λέει ΄΄δεν καταλαβαίνει΄΄ κανείς τίποτα από μια γλώσσα. Ίσα-ίσα κατορθώνει να συνεννοηθεί με αυτήν.
·
Γιατί οι γλώσσες δεν διαφέρουν από τους ήχους τους όπως νομίζουμε ή τις λέξεις τους αλλά από το ιστορικό και κοινωνικό τους φορτίο που δεν φαίνεται. Που δεν το κρύβουν μεν αλλά δεν φαίνεται από μόνο του.
·
Αυτό καλούνται να μάθουν τα παιδιά στο σχολείο αφού μιλάνε ήδη άπταιστα την ηχητική γλώσσα.
·
Γιατί μια άγνωστη γλώσσα είναι εύκολη και ανώδυνη.
Ενώ μια μητρική είναι εξαιρετικά δύσκολη και επώδυνη αδιάφορο αν την μαθαίνουμε με πολύ μεγάλη ευκολία ως μητρική.
·
Οι λέξεις είναι η περίληψη μόνο πολλών μακρών ιστοριών. Ατομικών και συλλογικών.
Πίσω τους κρύβονται οι διηγήσεις της ζωής των ανθρώπων. Διηγήσεις αιώνων και χιλιετιών.
Είναι γοργόφτερα ταχυδρομικά περιστέρια που μας μεταφέρουν στον εγκέφαλό μας, εκεί που είναι η ζωή μας, η ατομική και συλλογική μας μνήμη, τα παιδικά μας χρόνια, και τα πρώτα μας συναισθήματα. Εκεί που Είναι η φιλοσοφία του χρόνου και του κόσμου. Εκεί που είναι κρυμμένη η γλώσσα.
·
Οι λέξεις κρύβουν υποχρεώσεις μέσα τους που δεν φαίνονται με το πρώτο απλό άκουσμα. Κάθε λέξη άλλο λέει και άλλο εννοεί εκτός από αυτό που ακούγεται. Πόσο μάλλον όταν συναντηθεί με τις άλλες.
Μεταφέρουν όχι ένα αλλά πολλά νοήματα και έννοιες της γλώσσας αλλά και του εαυτού τους. Αυτό που λέμε πιστή και ακριβής μετάφραση. Συνήθως μεταφέρουν έως και αντίθετες έννοιες στην ίδια λέξη όπως το ίδιο και το ίδιον. Και αυτό πλανεύει, από ερωτευμένους μέχρι γλωσσολόγους.


Όμως οι λέξεις του κόσμου μια-μια ξεχωριστά είναι ακατανόητες όταν τις ακούμε για πρώτη φορά ή όταν τις επαναλαμβάνουμε διαρκώς.
Επί πλέον, και εδώ είναι η παγίδα, είναι σαν ίδιες και είναι ίδιες, με μια ανεστραμμένη όμως περίεργη αλλά και ισχύουσα έννοια, ότι αφού μπορούμε να χρησιμοποιούμε διαφορετικές λέξεις-ήχους για μια έννοια ή και νόημα, τότε οι λέξεις καταλήγουν αν και διαφορετικές ηχητικά και γραφολογικά να παίζουν τον ίδιο διαμετακομιστικό ρόλο και άρα μπορεί κάποιος να τις θεωρήσει ως ίδιες ενώ είναι άλλες. Είναι δηλαδή ισότιμες μεταξύ τους.
Για παράδειγμα το δικό μας σύμπαν γίνεται univers στην γλώσσα των αγγλικών ή
el universo στα ισπανικά κ.λ.π
·
Αυτή η διαπίστωση οδήγησε αναγωγικά στο συμπέρασμα ότι το ίδιο ισχύει άρα, όχι μόνο για τις λέξεις αλλά και για το σύνολο των γλωσσών και κατ επέκταση και για τις έννοιες και τα νοήματά τους..
Έτσι η γλωσσολογία αποφάνθηκε ότι δεν υπάρχουν πλούσιες και φτωχές γλώσσες.
Πρόσθεσε δε σε απορίες ερωτώντων, πως αν μια γλώσσα δεν γνώριζε και δεν είχε μέσα της την έννοια της ισηγορίας για παράδειγμα, πριν 2 ή 3 χιλιάδες χρόνια, την άκουσε, την είδε και την προσέθεσε στο σώμα της με μια αντίστοιχη λέξη που κατασκεύασε στην πορεία και έτσι πρόλαβε τις άλλες και ισοτιμήθηκε μαζί τους.
Δεν έμενε παρά ένα ελάχιστο συμπερασματικό βήμα να πούνε ότι επομένως και όλοι οι λαοί που ομιλούν τις γλώσσες του κόσμου είναι ισότιμοι και τέλος οι πολίτες ένας-ένας ξεχωριστά.

Αυτό μάλιστα ανακούφιζε και συμφωνούσε και με την θεμελιώδη αρχή της δημοκρατίας και του κόσμου που θεωρεί όλους τους πολίτες ίσους μεταξύ τους, με ίσα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με μια μεγάλη διαφορά μόνο. Άλλο το ίσος και άλλο το ισότιμος.
·
Αυτά λέει η επιστήμη της γλωσσολογίας σήμερα, αξιοποιώντας τις εξειδικευμένες μελέτες της, στην λεγόμενη συγκριτική γλωσσολογία των διαλέκτων και γλωσσών των λαών.

·
Αλλά η γλωσσολογία δεν είναι φιλοσοφία και δεν καταλαβαίνει και πολλά πράγματα από αυτόν τον κόσμο. Έγινε και αυτή μια αποσπασμένη από την πραγματικότητα επιστήμη, που γνωρίζει ΄΄καλά΄΄ την δική της απομόνωση που μελετά.
Αυτό που της διαφεύγει καθώς τυραννιέται αποκομμένη μέσα στα λεξικά, από την καθολική θέαση του κόσμου, είναι ότι η γλώσσα δεν βρίσκεται στην στοματική κοιλότητα και στους ήχους που κυνηγά, αλλά αποκλειστικά στον εγκέφαλο του ανθρώπου και μόνο σε αυτόν. Της διαφεύγει δηλαδή το πιο σπουδαιότερο χαρακτηριστικό του ανθρώπου.

Γλώσσα είναι η σκέψη του ανθρώπου χωρίς ήχο. Εκεί και μόνο βρίσκεται η γλώσσα.
Ο άνθρωπος ηχεί την σκέψη του για να την ελέγξει. Για να επιβεβαιώσει ή όχι την ορθότητα της, επικοινωνώντας την με τους άλλους. Το αντεπιστέλλον του Αριστοτέλη. Για να κατανοήσει την ελογικότητα του. Να βεβαιωθεί γιαυτό που του συμβαίνει. Να σιγουρευτεί για την ύπαρξή της. Να πάρει απόκριση, από ένα άλλο έλλογο , ότι σκέφτεται. Ότι είναι πράγματι έλλογο. Να επαληθεύσει το φυσικό θαύμα που νιώθει και αισθάνεται επάνω του. Γιαυτό γελάει ο άνθρωπος, επειδή ανακαλύπτει την ελογικότητα του. Συνειδητοποιεί ότι μιλάει και σκέφτεται και χαίρεται γιαυτό, έστω ατελώς στη αρχή και άναρθρα. Γιαυτό πάλι μπορεί και κλαίει. Ακόμα και ταυτόχρονα, για να επικοινωνήσει με τους άλλους σαν βασική του έλλογη ψυχολογική ανάγκη. Για να συνεννοηθεί στην συνέχεια και να επιβιώσει μαζί τους.
Έτσι ΄΄φύτρωσε΄΄ σιγά-σιγά η γλώσσα του μέσα στις χιλιετίες. (συνεχίζεται)

Περί γλώσσας 4

Η μητρική γλώσσα δεν είναι ποτέ μίμηση, ούτε μια φορά.
Όπως δεν είναι ποτέ βίαιη.

Ενώ κάθε άλλη ξένη και επίκτητη, είναι πάντα μια βίαιη εγκατάσταση ενός επικοινωνιακού μηχανισμού και λειτουργίας μέσα μας, αλλά και ενός άλλου τρόπου σύλληψης και αντίληψης του κόσμου και κυρίως αυτό.
Μιμείται δε πάντα και υποχρεωτικά την μητρική .

Περί γλώσσας 3

Έχω την γλώσσα μου, είμαι.
Έχω την γλώσσα μου, έχω πατρίδα.
Ακόμα κι αν ζήσω ξενιτεμένος όλη μου τη ζωή.
Πατρίδα μου είναι η γλώσσα μου.
Μια πατρίδα μεταφερόμενη όπου βρίσκεται και ταξιδεύει η γλώσσα μου.
Αλλά αυτό το καταλαβαίνω μόνο όταν δεν ακούω τη γλώσσα μου. Όταν δεν την ομιλώ.
Τότε που δεν είμαι.

Περί γλώσσας 2

Άλλη γλώσσα, άλλη σκέψη, άλλα νοήματα.
Άλλη κουλτούρα, άλλη ιστορία, άλλες αρχές, άλλος πολιτισμός, άλλοι νόμοι τελικά.
·
Γιατί όλες οι ιστορίες των γλωσσών και όλες οι διαφορές στην δομή τους, είναι πως συντάσσουν τον κόσμο!! Που σημαίνει πως κάθε λαός αντιλαμβάνεται τον κόσμο.
·
Πως αντιλαμβάνεται το σύμπαν, τη φύση και την κοινωνία και πως εξ αυτών συντάσσει τον χώρο και τον χρόνο μέσα στη γλώσσα του, που είναι το κορυφαίο δείγμα της αντιληπτικής ικανότητας του ανθρώπου.
·
Και τέλος αν αντιλαμβάνεται μια κοινωνία το δίκαιο που απορρέει από αυτά και την ισορροπεί, και το διαχέει μέσα στη γλώσσα της.

Περί γλώσσας 1

Στην πραγματικότητα, τα πρώτα ανθρωπολογικά σύνορα και πολύ αργότερα τα εδαφικά και εθνικά, τα δημιουργεί η γλώσσα κατά μέγιστο μάλιστα κανόνα αν όχι πλήρη, στις αρχικές συναθροίσεις των μελών του ανθρώπινου είδους.

Είναι αυτή που επιβάλλει κάθε είδους σύνορα ακόμα και σήμερα. Είναι δε τόσο ισχυρή, που υπερβαίνει ακόμα και την συνεκτικότητα της φυλής ή του χρώματος των ανθρώπων.
Όσοι κατάφεραν να συνεννοηθούν αποτελεσματικότερα για την επιβίωση τους, στις απαρχές της γέννησης των γλωσσών, αυτοί και έκαναν ομάδα, φυλή, εδαφική κυριαρχία μαζί στην συνέχεια ή χώρα και κράτος πολύ μετέπειτα.

Η γλώσσα είναι ανεπιφύλακτα ο πρώτος διαφοροποιητής του ανθρώπου, από την μάζα του είδους μας, μέχρι την εμφάνισή της. Δηλαδή ο πρώτος καθαρά ΄΄εθνικιστής΄΄ και μάλιστα φυσικός και όχι πολιτικοκοινωνικός ή οικονομικός όπως πολύ-πολύ αργότερα εξέπεσε.
Την έννοια του έθνους την προδιαμορφώνει η κοινή γλώσσα κυρίως. Σε αυτήν οφείλεται τούτη η αντίληψή μας.

Όσα δε παραδείγματα προσπαθούν να εξαιρεθούν άδολα από αυτόν τον φυσικό κανόνα, έχουν κενά χαμένα από την σκόνη του χρόνου στο βάθος τους.

Η ντροπή του ποιητή

Ο ποιητής μισεί δυνατά. Το μίσος του, το μέγιστο.

Σαν αλεξικέραυνο ρουφάει την οργή αυτού του κόσμου. Τόση είναι η δύναμή του.
Η διαφορά με αυτόν, είναι ότι δεν καταδέχεται την κατάντια που οδηγεί το μίσος. Αυτό που έχει κατακλύσει τα πάντα γύρω του.

Έτσι το πηδάει σαν φανταστικός άλτης του σύμπαντος, το διοχετεύει μέσα του και το κάνει ποίηση. Το αλέθει μαζί με τάλλα τέρατα και πάθη.

Γιατί ο ποιητής πρέπει να είναι αθώος. Αν δεν είναι, δεν θάναι ποιητής. Αλλά για να παραμείνει αθώος και να υπακούει σε αυτόν τον φοβερό νόμο των ποιητών, διαπιστώνει έκπληκτος πιά σήμερα, ότι δεν μπορεί να παραμείνει ποιητής, γατί δεν μπορεί να παραμείνει πιά αθώος. Η εποχή που ζει ξερνάει ακόμα και τους ποιητές. Τους ξεβράζει στην τηλεόραση, στα σαλόνια, στις χορηγίες, στις ποιητικές βραδιές.

Και τότε καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί πιά να γράφει παρά να κρύβεται.
Να κρύβεται σαν κυνηγημένος χωρίς να τον κυνηγάει κανείς. Μαζί με την ντροπή αυτού του κόσμου. Μέχρι να αλλάξουν οι καιροί και να τον ξαναχρειαστούν πάλι οι άνθρωποι.

΄΄Να φτιάξουμε τον κόσμο΄΄

Όποιος επιθυμεί να σώσει τον κόσμο, θα πρέπει να έχει προλάβει πρώτα να σώσει τον εαυτό του. Γιατί μπορεί να τα καταφέρει, αλλά να διαπιστώσει μετά, ότι μέσα στην φούρια της προετοιμασίας της σωτηρίας, δεν πρόλαβε να ετοιμαστεί ο ίδιος, όπως συνέβη με τους κομουνιστές στον ανατολικό κόσμο και τους σοσιαλιστές στην Ελλάδα και τον δυτικό κόσμο. Και αυτό το ξέρουν καλλίτερα από όλους οι παπάδες, που για χιλιάδες χρόνια παραμένουν ακόμα απροετοίμαστοι.

Και βέβαια, σε όλες αυτές τις αναταξιακές απόπειρες της ανθρωπότητας, η πλειοψηφία των πολιτών που ακολούθησε αυτή την χαρισματική αποκοτιά, είχαν προετοιμαστεί να προχωρήσουν στο καινούργιο άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, καλλίτερα πάντως από τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, που όπως αποδείχτηκε αργότερα ιστορικά, δεν είχαν προετοιμαστεί καθόλου. Αν αφαιρέσουμε κάποιους απελπιστικά ελάχιστους διεθνώς πρωτοπόρους, μυθικά σύμβολα για την αναφορά και την σύγκριση στην συνέχεια της ζωής μας.

Όλες οι άλλες εξηγήσεις της αποτυχίας που διαβάζουμε σε προπαγανδισμένα και διθυραμβολογημένα βιβλία διανοουμένων- ειδικά αυτών των ανεκδιήγητων οικονομολόγων με τα ισοζύγια του χρήματος ή τα αποθεματικά, τον πληθωρισμό και τα λοιπά τέτοια αιτιάντα-του τι τάχα έφταιξε και απέτυχε η προσπάθεια, του τι τάχα συνέβη που εμείς δεν ξέρουμε και αυτοί ανακάλυψαν και χάλασε στην πορεία το όραμα, και τέτοια μοχθοφανή διηγήματα εμβριθούς διείσδυσης και ανάλυσης, είναι εκ του πονηρού ή εκ του ανοήτου των γραφιάδων αυτών.

Οι Έλληνες, ο Κάρολος Μαρξ, και οι υπόλοιποι

Πάντα άκουγα τον Κάρολο Μαρξ και τους κομουνιστές, να μιλούν για τους θεσμούς. Πως μόνο όταν αυτοί αλλάξουν, τότε θα αλλάξει και η κοινωνία. Αυτό ακριβώς ήταν η επανάσταση και το όνειρό της. Αυτό έλεγε και το Κεφάλαιο.

Για να πω την αλήθεια, δεν το κατάλαβα ποτέ.. Δεν μίλησε μέσα μου ποτέ αυτή η λύση του μεσσιανισμού των θεσμών. Μου θύμιζε τον από μηχανής θεό του τετραπέρατου Ευριπίδη, που κορόιδευε έτσι τους αθηναίους, όταν δυσφορούσαν να δουν κατά πρόσωπο τις κοινωνικές και φυσικές αλήθειες.

Σήμερα όμως, λένε το ίδιο και οι σοσιαλιστές και οι δημοκράτες και οι δεξιοί και κάθε ένας που βλέπει το αδιέξοδο. Το έχουν παραδεχτεί όλοι.
Ακόμα και φανεροί ή κρυφοί εναπομείναντες δικτατορίσκοι της εποχής μας, μιλούν και αυτοί ένθερμα για τους θεσμούς και για την ανάγκη καινούργιων νομοθετικών πλαισίων, και αδιάφορο τι εννοεί ο καθένας τους και τι κρύβουν όλοι αυτοί μαζί.

Η ανθρωπότητα κινείται αδιάκοπα σε μια συνεχή αλλαγή των θεσμών. Και πράγματι οι θεσμοί αλλάζουν προς το χειρότερο, αλλά αρκετές φορές και προς το καλλίτερο σε κάποιες χώρες, που καταφέρνουν να υπερβούν τις αντιδράσεις και να ψηφίσουν νέους νόμους πιο προοδευτικούς και σύγχρονους. Όμως τίποτε δεν αλλάζει στις κοινωνίες,
εκτός από την τεχνολογία της κάθε εποχής, που εξαπατά τους πάντες και φαίνεται σαν αλλαγή.
Τι μυστήριο! Τι μεταφυσικά πράγματα! Πιο παράδοξο και από τις εικόνες που κλαίνε!
Οι δε επαναστάσεις που κατέκλυσαν τον κόσμο και κατάκυριάρχησαν ολόκληρο τον εικοστό αιώνα, αλλάζοντας από τις ρίζες τους παλιούς άδικους ή αντιδραστικούς και τελματωμένους θεσμούς, πνίγηκαν στην ατελεσφορία τους. Δεν κατάφεραν να αλλάξουν τίποτα στις κοινωνίες τους. Ούτε ένα τόσο δα.

Οι θεσμοί είναι μια συνταγή ανόητη και παντελώς ανίσχυρη από μόνη της. Δεν φτάνει ποτέ να αλλάξει την ζωή μας γιαυτό δεν την άλλαξε.
Χρειάζεται προ πάντων ο άνθρωπος και ελάχιστα οι θεσμοί. Το αντίθετο από ότι πιστεύουν όλοι.

Αυτό το είχαν καταλάβει μόνο οι έλληνες. Πικρή μοναχική αλήθεια για μας, για την ιστορία, για τους άλλους, για όλους. Γιαυτό μιλούσαν όλοι σε όλα ανεξαιρέτως τα κείμενα τους για την ατομική αρετή του πολίτη. Αρετή σημαίνει ήδη θεσμός. Ο μέγιστος, ο ισχυρότερος δυνατός θεσμός. Αλλά σήμερα δεν έχουμε πια καλούς μεταφραστές για να το ξέρουμε αυτό.
Ο νόμος και ο θεσμός υπάρχει μόνο μέσα μας και πουθενά αλλού. Δεν χρειάζεται να μας πει κάποιος να μην κλέβουμε τους συμπολίτες μας και την πολιτεία ή να μην καταπατούμε τα δάση και όλα τα βασικά τουλάχιστον προφανή και αυτονόητα.

Το ξέρουμε πολύ καλά. Εάν φύγει από μέσα μας και πάει στα χαρτιά, στα νομοσχέδια, στα κοινοβούλια, στα δικαστήρια, κανένας θεσμός δεν πρόκειται ποτέ να λειτουργήσει. Το θέμα της ανθρωπότητας ήταν πάντα να μην φύγει ποτέ από μέσα της ο νόμος. Χωρίς συνείδηση και σκέψη των πολιτών καμία ελπίδα δεν έχει ο νόμος και ο θεσμός. Εάν δεν είναι βαθιά εσωτερική μας πίστη και ανάγκη.

Ο χαλασμένος άνθρωπος καταπίνει τους θεσμούς και τους νόμους όπως ο δεινόσαυρος τη χλωρίδα. Η αλλοτρίωση βρίσκει αμέσως τρόπους να εξουδετερώνει τον όποιο νόμο. Η εξυπνάδα της θα συκοφαντεί και θα χλευάζει τους θεσμούς ως αστεία κατασκευάσματα, ανίκανα παντελώς να της αντισταθούν.

Αλλά τώρα είναι αργά. Η ιστορία είναι ο γιγάντιος κριτής που φτιάχνει και οδηγεί το κοινωνικό και ατομικό μέλλον. ΄΄Τιμωρεί΄΄ τις επιλογές μας, τις οποίες καμωνόμαστε πως δεν θυμόμαστε. Πρέπει να γεννηθεί και να ανατραφεί μια γενιά μόνη της, μακριά από εμάς, για να επανέλθουν οι θεσμοί μέσα μας. Γιατί ο νόμος σαν βασική κατεύθυνση υπάρχει ήδη μέσα μας όταν γεννιόμαστε. Επεμβαίνει όμως ο καπιταλισμός που μας υποδέχεται και τον διαστρέφει.

Προς Ιστορικούς

Χωρίς τον μύθο, δεν υφίσταται η ιστορία!

Αυτό το πάρα πολύ σπουδαίο είναι που χρειάζεται να κατανοηθεί από τους ιστορικούς.
Είναι μια λειψή, ημιτελής, καχεκτική καταγραφή του κόσμου.
Μια αγνωσιακή και τέλος αντιεπιστημονική ιστοριογραφία που δεν φωτίζει ούτε τα γεγονότα ούτε το παρελθόν. Τόσο σαφώς.

Γιατί ο μύθος είναι μια αναγκαία και υποχρεωτική συνιστώσα της ανθρώπινης ελογικοτητας. Και μάλιστα απαιτητή για κάθε εποχή. Έξω από την εξέλιξη, την ανεπτυγμένη ή μη τεχνολογία, τον πολιτισμένο ή απολίτιστο χαρακτήρα των κοινωνιών, το υψηλότατο ή χαμηλό επιστημονικό επίπεδο κάθε λαού.

Δεν υπάρχει περιοχή της ανθρώπινης δραστηριότητας χωρίς την συνοδεία του μύθου. Ακόμα και στους πιο θαυμαστούς και ρεαλιστικούς εγκεφάλους. Ή θα μπορούσε κάποιος να με διορθώσει, εκεί αντίθετα συναντάται πολλές φορές πιο συχνά.

Μια ιστορία καθαρά επιστημονική, αυστηρά περιχαρακωμένη στα ΄΄αληθή΄΄ μόνο δεδομένα της εργαστηριακής έρευνας, χωρίς προσμίξεις από στοιχεία μύθου, από λεχθέντα, ακούσματα, θρύλους, διηγήσεις εκ διηγήσεων, με μόνο σύγχρονα καταγραφικά τεχνολογικά μέσα αδιάψευστα, δεν υπάρχει! Ούτε σήμερα, ούτε ποτέ υπήρξε! Ούτε για μια φορά!

Και τούτο συμβαίνει γιατί δεν το επιτρέπει ο πραγματικός κόσμος! Νιώθει ακρωτηριασμένος χωρίς τον μύθο δίπλα του! Είναι αυτό που διέφυγε.

Γιατί ο μύθος είναι ήδη μια πελώρια αλήθεια. Και όταν αυτός επιμένει να ζει και να απαιτεί την ύπαρξή του, καθώς περνάν οι αιώνες και ο χρόνος, και δοκιμάζεται η ανθεκτικότητα και η γνησιότητά του, τότε ο μύθος αυτός, είναι η μεγάλη αλήθεια που διέφυγε της ιστορίας ή ακόμη χειρότερο που αποκρύβεται από αυτήν.

Και ευτυχώς-ευτυχώς! θέλω να τονίσω προς έκπληξη των μοχθούντων ιστορικών, που συμβαίνει έτσι. Γιατί αλλιώς ο κόσμος θα ήταν ασφυκτικά ντετερμινισμένος και η ιστορία απολύτως προβλέψιμη ως ένα κλειστό ακατάπαυστα ανακυκλούμενο ίδιο και όλο ίδιο σύστημα. Ο μύθος στην κοινωνία λειτουργεί όπως η τυχαιότητα και το απροσδόκητο στην φύση και το σύμπαν.

Και δεν μιλώ εδώ καθόλου για τον μεταφυσικό και θρησκευτικό μύθο των θεών, των αγγέλων και των θαυμάτων, που και αυτοί όμως είναι εξαίρετο παράδειγμα να προβληματίσει τους ιστορικούς για την τρομακτική ισχύ του, αλλά ομιλώ για τον πραγματικό κοινωνικό μύθο των ανθρώπων, για γεγονότα που έγιναν, και που αναγκάζονται να μεταπηδήσουν στον μύθο για να υπάρξουν, να προφυλακτούν και να επιβιώσουν, όταν η επιστήμη τα αγνοεί ή θέλει να τα σβήσει. Γιατί τότε γίνεται πιο ανθεκτικός, πιο δυνατός, πιο απαιτητικός και ΄΄εκδικείται΄΄ τον παραμερισμό του από την επιστήμη, κάνοντάς την να φαντάζει νάνος μπροστά του.

Ενδεικτικό κλασικότατο διεθνές τέτοιο παράδειγμα γνωστό σε όλους, ο Τσε Γκεβάρα. Όσο και αν πολεμήθηκε λυσσαλέα από το σύνολο των δυνάμεων του αμερικάνικου κράτους, με την συνδρομή μιας παγκόσμιας ενορχηστρωμένης συμμαχίας κρατών την εποχή του ψυχρού πολέμου, εν τούτοις, όχι μόνο άντεξε στον χρόνο και έγινε μύθος, αλλά μεταπήδησε στον θρύλο πλέον. Μόνος απολύτως, χωρίς καμιά προπαγάνδα ή όποιου άλλου είδους δύναμη να τον ενισχύσει ή να τον κατασκευάσει. Γιατί είχε την αλήθεια του και τίποτε άλλο αυτός ο μύθος.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη εδώ σε μας με τον Άρη Βελουχιώτη και την εθνική αντίσταση, που η άρνηση της αποδοχής του από την δεξιά και την κομουνιστική αριστερά, τον πέρασε ήδη στον χώρο του μύθου. Αλλά όπως οι εξουσίες και τα συμφέροντα που υποτελούν, τρομάζουν από τα ιστορικά γεγονότα και τα αρνούνται, έτσι και οι ιστορικοί που τους ακολουθούν χάνουν κάθε ικανότητα κατανόησης των μύθων. Δεν έμαθαν ακόμη να μην τα βάζουν μαζί τους, αλλά να ψάχνουν και να βρίσκουν τι κουβαλάνε και τι θέλουν να πουν κάτω από την σκόνη του χρόνου.

Το ίδιο πάλι συνέβη στις μέρες μας με την διαμάχη για τα κρυφά σχολειά.
Γιατί εκτός των άλλων, οι μύθοι δηλώνουν και κάτι άλλο που δεν χωράει στο κεφάλι τους. Ο μύθος που επιμένει να ζει αιώνες ολοζώντανος, χωρίς απτά ντοκουμέντα, χωρίς έγγραφα αποδεικτικά, μπορεί όχι μόνο να μην ακυρώνει τον εαυτό του, αλλά να δείχνει ότι προσπαθεί να πει κάτι περισσότερο από τον εαυτό του. Να περιγράφει μια ζοφερή κατάσταση για έναν λαό ακόμη πιο χειρότερη από αυτή που προσπαθεί να πει ο μύθος, με αφορμή την διήγηση ενός απλού γεγονότος που περιγράφει.

Η απαράδεκτη συμπεριφορά των νεοελλήνων σήμερα, δεν εξηγείται με κολλυβογράμματα εγγράφων και κοκαλωμένων στοιχείων των ιστορικών, αλλά από το βάθος του παρελθόντος και μόνο. Ο χρόνος, αφήνει τα ίχνη του πάντα. Αυτό είναι φυσικός νόμος. Αλλά αυτά τα ίχνη ο προσοντούχος ιστορικός, και μόνο αυτός πιστεύω, πρέπει να ψάξει να τα βρει. Να κοπιάσει όσο δεν φαντάστηκε κι αν τα καταφέρει, αλλιώς ο επόμενος. Δεν είναι τόσο απλό.

Γιατί κυρίως, αυτό είναι ο μύθος, μια αλήθεια που συνέβη, και που την αρνούνται γιατί αποκαλύπτει φαρμακερές ιστορικές αλήθειες και ανατρέπει όλα τα καλογραμμένα επιστημονικά βιβλία και το ευγενικό πρόσωπο της εξουσίας.

Η ανθρωπότητα είναι γεμάτη από τέτοιους μύθους, που ζουν ολοζώντανοι από το παρελθόν στο παρόν, και δεν φθείρονται ούτε ελάχιστα, από την πολυκαιρία. Αλλά αυτά, θα μου επιτρέψετε να πω, είναι ψιλά γράμματα για πάρα-πάρα πολλούς ιστορικούς, αυτούς τους κλητήρες της ιστορίας, που προκαλούν το ανθρώπινο πνεύμα και τις ικανότητές του προσβλέποντας να το εξαπατήσουν, προωθώντας εφήμερες ιδεολογικοπολιτικές τάσεις της κάθε μικροεποχής στην ιστορία, στοιχισμένοι προκλητικά και ανενδοίαστα με τις εξουσίες, φιλοδοξώντας οι μωροί καταξίωση από τις ακαδημίες και τα προεδρικά διατάγματα. Η τηλεόραση γέμισε από τέτοιους.

Αυτοί νομίζουν ακόμα ότι ο μύθος λέει ψέματα. Τον μπερδεύουν δε με την προπαγάνδα που κατασκευάζει συχνά είδωλα και στήνει ψευτομύθους ηγετών και γεγονότων, που πεθαίνουν μέσα σε ελάχιστα χρόνια ή και γρηγορότερα, και φυσικά επηρεάζονται λίγο έως πολύ από τις βιομηχανίες των πληροφοριών, που απέκτησαν τη δύναμη να παρουσιάζουν τον κόσμο όπως θέλουν, άλλοι μέσα από την εικονική πραγματικότητα, και άλλοι μέσα από εκδοτικά και συγγενή εργαστήρια, που ανακαλύπτουν συνέχεια ιστορικά στοιχεία και ντοκουμέντα για το ταμείο τους.

Συσκοτίζονται από τα διπλά νοήματα της λέξης του μύθου μέσα στη χρήση της γλώσσας, που άλλοτε εννοεί και χλευάζει τους ρήτορες και τους υποσχεσιάρχες και άλλοτε καλεί στην απελευθέρωση της ζωής μας μέσα από το σιωπηλό ουρλιαχτό του μύθου, που μας περιμένει συνεπές μέσα στον χρόνο να το ακολουθήσουμε. Γιατί ο μύθος δεν μιλεί μόνο για το παρελθόν αλλά και για το μέλλον που πλησιάζει απειλητικό.

Αντίθετα, ο μύθος σήμερα συμπληρώνει και λέει ό,τι λογόκριναν οι ιστορικοί. Από στόμα σε στόμα μεταδίδει και διαφυλάττει ιστορικές αλήθειες. Απαγορευμένες σελίδες της ιστορίας.
Αλλά για να το καταλάβει αυτό κανείς, και να μπορέσει να συμπεριλάβει τον μύθο ως βασικό και κύριο στοιχείο της ιστορίας, χρειάζεται να έχει μια καθαρά φιλοσοφική σκέψη και αντίληψη του κόσμου. Αλλιώς δεν γίνεται. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια της ιστορίας. Η ιστορία και η φιλοσοφία είναι ένα και το αυτό αδιάσπαστα.

Ο διαχωρισμός τους από τον διαφωτισμό και μετά, για χρηστικούς λόγους ευκολίας και εξειδίκευσης, αλλά κυρίως για την νέα λογική και νοοτροπία που αναδυόταν, ήταν η αρχή μιας τραγικής γνωσιακής συνέπειας για τον άνθρωπο που πληρώνει διαρκώς μέχρι τώρα.

Ο Ουίλιαμ Γέητς επικυρώνει κι αυτός για το τότε λέγοντας:
΄΄Είναι ωσάν ο μύθος και τον γεγονός, που παρέμεναν ενωμένα μέχρι την εκπνοή της αναγέννησης, να έχουν απομακρυνθεί πλέον τόσο πολύ ώστε ο άνθρωπος για πρώτη φορά να κατανοεί την ακαμψία του γεγονότος, και εξ αιτίας αυτής ακριβώς της παραδοχής, καλεί στα όπλα τον μύθο.΄΄
Richard Ellman: Τζέημς Τζόυς (σελίς 702, στην υποσημείωση)

Σήμερα δε πιά , με τις απαιτήσεις μιάς εργαλειακής γνώσης, μιάς γνώσης οικονομικής και μόνο, ο κάθε υποψήφιος σε μια σχολή που επιλέγει μαζί με άλλες στο μηχανογραφικό του δελτίο, για μια επαγγελματική αποκατάσταση μέσω σπουδών ιστορίας στο πανεπιστήμιο, δεν πρόκειται να συναντηθεί ποτέ με την ιστορία, την φιλοσοφία της και την στοχαστική σκέψη που απαιτεί αυτή. Θα μεταφέρει απλώς ως συνεπής μεταφραστής, αυτά που διάβασε μόνο και του δίδαξαν ανάλογοι με αυτόν προηγηθέντες φοιτητές.

Γιατί η ιστορία για την οποία μιλάμε εδώ, δεν είναι η εύκολη επιστημονική ιστορία των χημικών ενώσεων, των κβάντων ή των δεσοξυριβονουκλεινικών οξέων της φυσικοχημείας και της βιολογίας, χωρίς μύθους και θρύλους, αλλά μιας αδικαίωτης και στοιχειωμένης γνώσης των ανθρώπων, που φυλακίζεται στα τάρταρα της σιωπής μιας πολιτείας. Εδώ πρόκειται για ολόκληρο τον κόσμο του ανθρώπου, των κοινωνιών του, της φύση του, της ψυχολογίας του και της εσώτερης δομής του σαν έλλογο ον.

Ανεκτίμητη η προσφορά του μύθου. Η επιστήμη της ιστορίας, δεν μπορεί να κρατηθεί ούτε ένα ιστορικό λεπτό από μόνη της. Μάλιστα ως ατόφια επιστημονική αυστηρή πράξη αλήθειας, καλουπωμένη όπως την φαντάζονται, είναι κάτι πιο ουτοπικό και από την ίδια την ουτοπία.

Εκεί όμως που κάνει την εμφάνησή του το φαινόμενο πιο απειλητικά και επιδεινώνει ραγδαία την ήδη υπάρχουσα κατάσταση της λογικής της γραφής της ιστορίας, είναι στο τέλος περίπου του προηγούμενου αιώνα, όταν οι άλλες τεχνολογικές επιστήμες ανακαλύπτουν την προηγμένη αποτύπωση. Την πλήρη πια και εύκολη αποτύπωση, της πραγματικότητας μέσω της καταγραφής του ήχου και της εικόνας. Φωτογραφίες, μαγνητόφωνα, κάμερες υπολογιστές κ.λ.π. Τότε αρχίζει να παίρνει διαστάσεις επιδημίας αυτό το φαινόμενο της ακούραστης και βολευτικής διαφυγής των ιστορικών στα έτοιμα και εύκολα ΄΄πειστήρια΄΄ και στα ΄΄ντοκουμέντα΄΄ της ανώδυνης έρευνας εκτός σκέψης.

Εκεί αναδύεται η μεγάλη απάτη, η αυτοεξαπάτησή μας δηλαδή, χωρίς δόλο πάντα και με καλή διάθεση να προσθέσω, εκεί αποπλανάται ο ιστορικός άνθρωπος σήμερα, όπως όλη η κοινωνία εξ άλλου. Είναι εκεί και τότε που κραυγάζει σιγουρότατος μέσα στην παρανόησή του ΄΄μα έχω ντοκουμέντα, έχω μαγνητοφωνήσει το γεγονός, έχω φωτογραφίσει ή βιντεοσκοπήσει τη σκηνή κ.λ.π.΄΄

Καλό είναι να μάθει από τους μελετημένους σκηνοθέτες και κινηματογραφιστές, σε τι εξαπάτηση έχει περιπέσει. Στα τρυκ της αποτύπωσης, στην απάτη της τεχνολογίας. Γιατί αυτά είναι ένας μονταρισμένος κόσμος. Αυτοί ξέρουν καλλίτερα.
Η επιστήμη σήμερα κατακρατεί με την τεχνολογία της την μνήμη. Και αυτό είναι σημαντικό. Όμως δεν φτάνει. Αυτό που διεισδύει στα γεγονότα και τα φωτίζει είναι ο μύθος.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον μύθο. Για να κατανοηθεί καλλίτερα να ρωτήσω κάτι πασίγνωστο. Μήπως ο έρωτας δεν είναι ένας πεντακάθαρος ατομικός μύθος; Ή μήπως οι φιλίες δεν μυθοποιούν τον εαυτό τους; Ο φαινομενικά άσχετος φετιχισμός κάθε μορφής, δεν είναι και αυτός μια καθαρή μορφή μύθου; Ένα παράλογο δέσιμο με αντικείμενα άψυχα. Που από πίσω όμως από αυτό το παράλογο ξετυλίγεται και κρύβεται όλη η πραγματικότητα, η λογική και η καταπιεσμένη αλήθεια του κάθε ανθρώπου.

Η φιλοσοφική κατανόηση της ιστορίας, είναι η κατανόηση του μύθου. Αυτό είναι που χρειάζεται να συλλάβουμε.

Περί βλακείας

Τα έχετε βάλει όλοι με τους βλάκες. Εσείς όμως δεν ξέρετε πόσο δύσκολο πράγμα είναι να δώσεις να καταλάβει ένας έξυπνος άνθρωπος. Πιο δύσκολο από ότι στον βλάκα. Ακατόρθωτο θα έλεγα. Και αυτό σας διέφυγε ολωσδιόλου. Ως έξυπνοι αναγνώστες δεν το αντιλαμβάνεσθε. Γιαυτό δεν φταίτε!
Πάρτε για παράδειγμα τους τετραπέρατους αστέρες τη τηλεοράσεως, που κάνουν τόσο κακό, όσο όλοι μαζί οι βλάκες της χώρας.
Ή τις πανέξυπνες συντεχνίες που κάνουν απίστευτα πιο κακό στην κοινωνία, από ότι όλοι οι βλάκες του κόσμου μαζί. Που κλεισμένες σε απόρθητα γραφεία, συνωμοτούν διαρκώς κατά του ανθρώπου.

Μας διέφυγε ότι η εξυπνάδα έχει ένα υπέρογκο κόστος που το πληρώνουμε όλοι.
Και αυτή την σημείωση νομίζω πρέπει επί τέλους να την συμπεριλάβουμε στο ανθρώπινο στοχασμό.

Και ούτε μπορούμε πλέον να συνεχίσουμε να παίζουμε με τις λέξεις, διεθνώς και σε όλες τις γλώσσες του πλανήτη, κατασκευάζοντας υποκριτικά μια διαφορά τάχα μεταξύ έξυπνου(καλού) και πονηρού(κακού).

Μέχρι και ο Αϊνστάιν, ο μεγαλοφυής αυτός πραγματικός μύθος της επιστήμης, καταφέρεται μονομερώς κατά της ανθρώπινης βλακείας με ένα απελπισμένο αντιληπτικό τρόπο, μακράν του Ιωνικού στοχασμού, που έβλεπε αυτά τα δύο ως τα αντίθετα που ισορροπούν τον Κόσμο, ως τις όψεις του ίδιου νομίσματος, μη μπορώντας να εξηγήσει το φαινόμενο, και μη υποπτευόμενος τότε ακόμη το κόστος της ευφυΐας που θα προέκυπτε για τον άνθρωπο.

Αυτό το αντιλαμβανόμαστε πλήρως, αν φανταστούμε τον εφιάλτη ενός κόσμου μόνο ευφυών ή μόνο βλακών. Είμαστε παιδιά του ίδιου κόσμου και πρέπει να ζήσουμε όλοι. Με τις τριβές και τις αντιθέσεις που δημιουργούν οι δυο πλευρές. Αυτό είναι μόνο.

Η εξυπνάδα πληρωνόταν πάντα πολύ ακριβά. Όχι μόνο από τους εργοδότες, αλλά κυρίως από τους αφελείς και τους βλάκες του πλανήτη. Ο φόρος για αυτούς όταν δεν ήταν η καταδίκη τους από την ευφυΐα σε μια οικονομική και κοινωνική μιζέρια, ήταν η ίδια η ζωή τους όπως σήμερα στην Αφρική και τον τρίτο κόσμο.

Ξέρετε πόσο όμορφο είναι να κάνεις παρέα με ένα αφελή. Με ένα βλάκα που λέτε και εσείς. Ξανασυναντάς τη ζωή αδολίευτη. Σε ξανανιώνει. Σε επαναφέρει στον χαμένο χρόνο της γλυκιάς ανεμελιάς. Τότε που έζησες αφύλακτος. και ανέμελος. Που ο κόσμος ξαναγίνεται μαγικός, γεμάτος ελπίδα και άπειρη όρεξη να τον ζήσεις.

Βρισκόμαστε ακόμη στις απλουστευτικές απαντήσεις της ζωής μας.
Αντίθετα, θα πρέπει να ανεχτούμε την εξυπνάδα, όπως μάθαμε να ανεχόμαστε την βλακεία, και όχι να την ανεβάζουμε στη στέγη του κόσμου. Γιατί στις εποχές μας, ο κόσμος ανισορροπεί ακριβώς λόγω της πρώτης και εξ αιτίας αυτής.

Περί έξυπνων και ευφυών

Ο δρόμος προς την καταστροφή περνάει μέσα από την ευφυΐα.

Η τυφλή πριμοδότηση της ευφυΐας, ως αποκλειστικής λύσης όλων ανεξαιρέτως των προβλημάτων του, προκειμένου να γλιτώσει από την βλακεία που του τα προκαλούσε όπως πίστευε, δηλαδή την φτώχεια και την βία, οδήγησε σιγά-σιγά τον άνθρωπο μέσα στους αιώνες και τις χιλιετίες, σε ένα αδιανόητο επιστημονικό ρατσισμό υπέρ των ευφυών, όπου νομιμοποιούσε την λογική των διακρίσεων λόγω εξυπνάδας τώρα, αντί δύναμης και βίας όπως έκανε παλιά η βλακεία.
Αδιανόητο δε, γιατί αυτή η λογική υπέβοσκε μεν, αλλά εσφραγίσθη επίσημα πλέον πριν τρεις αιώνες από μια ανεπαρκή διανόηση και επιστήμη, και πριμοδοτήθηκε τυφλά έως σήμερα.

Αποτέλεσμα, στον νέο κόσμο που ανέτειλε, η ευφυΐα να γίνει πολύ πιο βίαιη από την βλακεία ως πιο έξυπνη και να πάρει την θέση της ανόητης βλακείας, ενώ η φτώχεια και η ανέχεια των ανθρώπων να πάρουν ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις παρά την θεαματική αύξηση κάθε είδους παραγωγής και αγαθών.

Δημιούργησαν μια ταξικότητα για το πνεύμα και την σκέψη του ανθρώπου, λες και επρόκειτο για τελείως άλλο είδος πνευματικά, με κοινή μόνο την μορφή των δυο αυτών λογικών όντων, κάτι σαν τον Erectus και τον Homo Sapiens. Μια πνευματική ταξικότητα που έμελλε να κατακυριαρχίσει στο ανθρώπινο είδος, και επί πλέον να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα για την κακομεταχείριση και την εξαπάτηση των μη ευφυών. Ο έξυπνος πλέον κοροϊδεύει, εξαπατά και χειραγωγεί νόμιμα πια τους ανθρώπους, ως κάτι το φυσικό, όπως η βροχή, το κρύο ή η ζέστη.

Έτσι μεταπηδάει στον χώρο της εξουσίας. Στον χώρο της επιστήμης βρίσκει την αποθέωση του εκτοπίζοντας τους παλιούς θεούς, μόνο και μόνο για να πάρει την θέση τους, αδιαφορώντας για την ύπαρξή τους ή μη, ως επιστημονική και φιλοσοφική αναζήτηση και διερεύνηση, βολευόμενος μάλιστα απόλυτα με την μεταφυσική παρανόηση και την αγωνία των βλακών, αφού πλέον θα την εισπράττει αυτός.

Το χειρότερο, νομιμοποίησε απόλυτα αυτή την λογική μεταξύ των πολιτών, στον ατομικό, οικογενειακό και κοινωνικό χώρο και βέβαια στην πολιτική πρακτική και την καθημερινότητα.

Αποτέλεσμα οι γονείς κρυφά ή φανερά, συνειδητά ή ασυνείδητα, να καμαρώνουν, να εκθειάζουν στο περιβάλλον τους, και να χαίρονται για το έξυπνο παιδί τους, αρκούμενοι να αγαπάνε χωρίς ενθουσιασμό το χαζό ή λιγότερο έξυπνο παιδί τους.

Έτσι το μοναδικό επιχείρημα στο τέλος όλων των συζητήσεων του, όλων των προβληματισμών του και όλων των σχεδιασμών του, κατέληξε να είναι, ότι είναι πιο έξυπνος από τους άλλους και άρα δικαιούται περισσότερα αντικειμενικά και δικαιολογημένα. Για την ακρίβεια όμως, δικαιούται τα πάντα και μόνο χάριν της μεγαλοψυχίας του και της βαθιάς ανθρωπιάς του, θα παραχωρεί ελεηματικά και ευεργετικά κάτι μικρό από τα προϊόντα και τα δημιουργήματα της ευφυίας του, για να επιβιώσουν οι βλάκες, οι ανίκανοι και οι τεμπέληδες, όπως επίσης ευφυώς πρόσθεσε αργότερα. Έφτιαξε και έναν υποκριτικό μηχανισμό αλτρουισμού την Unesco, να στέλνει ρύζι και σούπες στο τρίτο κόσμο, για να πεθαίνουν λίγο λιγότεροι βλάκες από την πείνα.

Στον βωμό της ευφυίας όλες ανεξαιρέτως οι άλλες αξίες, έρωτας, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ελευθερία, ισότητα των ανθρώπων, δικαιώματα ατομικά και συλλογικά ατρόφησαν ώσπου καταργήθηκαν υπέρ των ευφυών και παρέμειναν μόνο στον ρητορικό λόγο ως άλλοθι ή προπαγάνδα.

Δημιούργησε έτσι το παγκόσμιο και τα τοπικά κλαμπ των έξυπνων. Οι απανταχού έξυπνοι έτρεξαν να συμπεριληφθούν σε αυτό το κλαμπ ΄΄για να μην πάνε χαμένοι΄΄ και φυσικά να θέσουν τα προϊόντα της ευφυίας τους, στην υπηρεσία του πιο εγκληματικού εγχειρήματος που έγινε ποτέ εις βάρος του συνόλου της ανθρωπότητας.
Διαμορφώσαμε έτσι ένα ον με αστείρευτη ευφυΐα που σκεφτόταν, επιστημόνιζε και πανεπηστημιολογούσε χωρίς ποτέ να στοχάζεται.

Ξέχασε όμως ότι η βλακεία είναι φυσικό δικαίωμα όπως ακριβώς και η ευφυΐα Αλλά από την πρώτη δεν κινδύνευσε ποτέ ο πλανήτης παρά μερικά, περιφερειακά και αναστρέψιμα, ενώ από την δεύτερη ολικά και τελικά.

Οι μεγάλοι φυσικοί

Οι μεγάλοι φυσικοί κάποια στιγμή της γνωσιακής τους διαδρομής, συναντιούνται με την φιλοσοφία, θέλγονται από αυτήν αλλά δεν μπορούν να την καταλάβουν. Νομίζουν άλλα για αυτήν.
Έτσι την εκλαμβάνουν συνχισμένα ως γλωσσολογία, ως καλή λογοτεχνία, ως πάθος ή έρωτα και τέχνη, και πιο συνήθως ως μια καλή συζήτηση ΄΄με ολίγην θεολογία΄΄.
Στην καλλίτερη των περιπτώσεων την νιώθουν ως μια χορταστική και γευστική βραδιά.

Αυτό που τους απαγορεύει η γνωσιακή διαμόρφωση του εγκεφάλου τους, είναι να την καταλάβουν ως άρνηση, ως είναι. Ως διατήρηση του κόσμου, της φύσης και της κοινωνίας. Κάτι τέτοιο είναι ακατανόητο για αυτούς, διότι οι ίδιοι βρίσκονται από την άλλη πλευρά

Φιλία ή μασονία;

Το πιο παρανοημένο θέμα στις σχέσεις των ανθρώπων. Το πιο στρεβλωμένο και συκοφαντημένο.

Η φιλία χρειάζεται το κριτικό πνεύμα στον κόρφο της για να υπάρξει. Οπωσδήποτε μάλιστα.
Έτσι δοκιμάζει την αυθεντικότητά της και την αντοχή της στον χρόνο.

Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα. Καταλήγει αργά ή γρήγορα σε καθαρή μασονία. Σε μια τυφλή αλληλοϋποστήριξη αναγκών, επιθυμιών ή στενών προσωπικών συμφερόντων τελικά, έξω από το κοινωνικό και κατά κανόνα εις βάρος του συνόλου.
Ή στην καλλίτερη περίπτωση, σε δυό κακούς δεινότατους ψυχαναλυτές σε εναλλασσόμενους ρόλους, που περιμένουν μια άδικη ψυχολογική ή ηθική στήριξη όταν την χρειάζονται.

Γιατί φιλία έχουν και οι μαφιόζοι και οι επιχειρηματίες μεταξύ τους.
Η φιλία δρα κυρίως σαν την μασονία στις σχέσεις των ανθρώπων.
Στο τέλος καταλήγουν σαν τους πιστούς, που εξομολογούνται κρυφά από τους συνανθρώπους τους τις παραβατικότητές τους στο θεό. Μια ελογοποιημένη σχιζοφρένεια. Κάτι βέβαια που δεν έχει την παραμικρή σημασία για τους άλλους και την κοινωνία.

Γιατί η φιλία χρειάζεται το δημόσιο προ πάντων κρητικό πνεύμα μέσα της. Τότε μόνο έχει αξία. Τότε ορθώνεται σαν κορυφαία οδηγητική πράξη των ανθρώπων και πρότυπο σε μια κοινωνία, όπου το ατομικό και το συλλογικό είναι αναπόσπαστα το ένα από το άλλο.
Οι φίλοι δεν μπορεί να επαληθεύουν ο ένας τον άλλο σε ένα κρυφό και απομονωμένο δυαδικό σύστημα.

Περί διαλόγου

Όποιος δεν μπορεί να συζητήσει με τον εαυτό του, δεν μπορεί να συζητήσει με κανένα.

Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς ποτέ να αποπειραθούν αυτόν τον διάλογο.

Όλοι οι άλλοι διάλογοι είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία ως ψευδείς, ως μιμήσεις ενός απωθημένου διαλόγου που δεν επιχειρήθηκε ποτέ.
Ή είναι πολιτικοί ή είναι κοινωνικοί ή διαπροσωπικοί και φιλικοί.

Γιατί ο διάλογος υπάρχει μόνο μέσα μας και πουθενά αλλού.

Εκεί πάει κανείς χωρίς επιχειρήματα.
Χωρίς προαποφασισμένες δικαιολογήσεις του εαυτού, αφήνοντας πίσω του τις σοφιστείες.

Εκεί γεννιέται ο φιλοσοφικός άνθρωπος που ξεκινάει με την αποδοχή της παραβατικότητας μας απέναντι στο κοινωνικό και τα ατομικά συμβόλαια που καταπατήσαμε ως καπάτσοι ή δυνατοί. Εκεί συναντιέσαι με το ΄΄δεν έχω δίκαιο΄΄. Είναι τότε που η ζωή επανέρχεται στη ζωή.

Αντί αυτού πεθαίνουμε άθλιοι και δυστυχείς ζητώντας κρυφά συγχώρεση από κάποιο ον. Κάνοντας ανέξοδα ΄΄διάλογο μαζί του΄΄.

Η φάρσα σπαράζει

Οι χειρότεροι γίναν κλεπταποδόχοι ξένου μόχθου,
της αντίστασης και του εμφυλίου.
Μόνο που φάνηκε αργά.

Δημοσιεύτηκε Τρίτη, Απρίλιος 17, 2007

Ο τρόμος της δεξιάς επί τέλους πέρασε. Το πασόκ τελείωσε την παρένθεσή του. Δεν έχει πια λόγο ύπαρξης. Το καταλάβαμε όλοι πια Ήδη οι εκλογές του 2004 μας το έδειξαν. Θα αναγκαστεί να διαλυθεί. Δεν χρειάζονται δύο δεξιές. Η μία ήδη είναι αβάσταχτη. Είναι η μόνη θετική υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει στη χώρα.
·
Η εμφάνιση του στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, ήταν εξ ολοκλήρου, η απελπισμένη διαφυγή της ελληνικής κοινωνίας, από την μαζική τρομοκρατία της δεξιάς. Κανένας άλλος λόγος δεν υπήρξε ιστορικά. Κανένα πολιτικό κενό δεν υπήρξε. Να ψηφίσουμε πασόκ να γλιτώσουμε, έλεγε ο κόσμος. Μήπως ξαναρχίσουν τις αστυνομίες και τις φυλακές αν ξαναπάρουν την εξουσία. Αυτό φοβούνταν, αυτό και μόνο εισέπραξε το πασόκ. Τίποτε άλλο. Την τιμωρία και την νέμεση για ότι είχαν κάνει οι άλλοι. Το πασόκ όμως, ως προφανώς αστόχαστο και ανιστόρητο, νόμιζε ότι το ψήφιζαν για τα ωραία του μάτια και την τιμιότητά του. Λες και η αριστερά δεν είχε δικά της κόμματα, δεν είχε δικούς της ανθρώπους, δεν διέθετε ότι καλλίτερο είχε η ελλάδα. Αυτό δεν το κατάλαβε ποτέ, ούτε και τώρα ακόμη.
·
Η ίδια η δεξιά το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Γελάει με τους δημοκρατικούς λεονταρισμούς του πασόκ, την ισότητα και τα λοιπά που ευαγγελίζεται και ξεστομίζει κάθε τόσο. Ξέρει ακριβώς τι έχει συμβεί ιστορικά. Και γιατί της πήρε την εξουσία. Ξέρει ότι ο μονός λόγος, ήταν ο τρόμος που χρησιμοποίησε για 50 χρόνια ως το μοναδικό πολιτικό και κοινωνικό της εργαλείο, και όχι τόσο οι κλεψιές της. Γι αυτό και τώρα, τον χρησιμοποιεί κρυφά και ατομικά πλέον όπου και όταν μπορεί.

·
Οι καιροί όμως άλλαξαν.
Ένα άφοβο νέο αναδύεται καθημερινά στη θέση τους, μέσα από τις καινούργιες γενιές που ήδη μας καθοδηγούν πλήρως εμάς τους παλιότερους και δεν το ξέρουμε. Αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει σήμερα. Απελευθερωμένες από το σύνδρομο της βιωμένης εμπειρίας, βλέπουν πιο καθαρά τον κόσμο. Για αυτές το πασόκ είναι ένας ακόμη δυνάστης της ζωής τους και μια πολιτική μπούρδα, εκτός αν σιτίζονται οι πατεράδες τους σε αυτό.
·
Η εντολή τότε ήταν σαφής από τους αγγλοαμερικάνους : η αριστερά και να κερδίσει τις εκλογές δεν πρόκειται με κανένα τρόπο, να κυβερνήσει.
Ό ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου που με τις μεγαλοστομίες του για να πάρει τις ψήφους των αντιστασιακών και αριστερών πολιτών, διαλαλούσε τα συνθήματα της αριστεράς, με την διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη του ΠΑΚ και άλλα τέτοια ρητορικά τεχνάσματα, αναγκάσθηκε τον Αύγουστο του 1980 να περιοδεύσει σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για να καθησυχάσει τους ευρωπαίους ηγέτες και να τους διαβεβαιώσει ότι δεν σκόπευε να κάνει το αστείο του σοβαρού σοσιαλισμού.
·
Το πασόκ υποκρίθηκε την αριστερά. Δεν ήταν αριστερά ποτέ. Ούτε καν την ΕΔΑ δεν μπόρεσε να πλησιάσει πολιτικά, η οποία θεωρείτο ως ένα νόμιμο και νομιμόφρον καθαρά κοινοβουλευτικό κόμμα και όχι επαναστατικό, για αυτό και έζησε πολιτικά στις παρυφές του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού. Τρία κόμματα αριστερά και πολλές άλλες τέτοιες ομάδες, το πασόκ τι χρειαζόταν.
·
Συντέθηκε και δημιουργήθηκε από ευκαιριακές συνθήκες αδιεξόδου της πολιτικής και παραμένει έτσι μεθυσμένο από την τύχη του μέχρι σήμερα.
Γεράσανε όλοι και ακόμη δεν πιστεύουν ότι είχαν την εξουσία.
Οι ίδιοι δεν πίστεψαν ποτέ ότι δικαιούνται να κυβερνήσουν τον πιο ταλαιπωρημένο λαό της ευρώπης, και ιδίως την αριστερά και τους ανθρώπους της, που τους υπερέβαιναν πάντα ηθικά, πολιτικά και πνευματικά. Τους έπεσε το λαχείο της ιστορίας αυτού του τόπου, και ασυνάρτητοι, αβαθείς, αδιάβαστοι και πεινασμένοι φάγαν τα κέρδη το ίδιο βράδυ στο καζίνο της πολιτικής παραλυσίας και άρχισαν την άλλη μέρα το πρωί να κλέβουν τους ψηφοφόρους τους. Να δανείζονται όπου έβρισκαν από διεθνείς τοκογλύφους. Αυτό το ξέραμε από το 85-86 αλλά δεν μιλάγαμε ακόμη. Φοβόμασταν. Ο τρόμος είχε μπει στο μεδούλι μας.
·
Το μυαλό τους ήταν πάντα και εξ αρχής στην τσέπη τους. Στις τιμές και στις λιμουζίνες της βουλής. Δεν πίστευαν στα μάτια τους ότι αυτοί κάθονταν στα πίσω καθίσματα. Ακόμα και τώρα ο εφιάλτης τους, για όλους ανεξαιρέτως πάντα μιλώ, είναι ότι θα επιστρέψει ο ιδιοκτήτης και θα τους πετάξει έξω με τις κλωτσιές. Ως μπουκαδόρους από τον φεγγίτη της λαϊκής εντολής. Ως κλεπταποδόχους των ονείρων του. Το βιογραφικό όλων τους, δεν είμαι καθόλου υπερβολικός, δείτε που έχουν βάλει τις υπογραφές τους, είναι γεμάτο από τακτικισμούς, κομπίνες, κλοπές, απάτες, μίζες, διορισμούς παράνομους, οικογενειοκρατίες στις θέσεις του κράτους, βολέματα συγγενών και ημετέρων, προνόμια στα πρωτοπαλίκαρα, εκνευριστικές αμοιβές για τους στυλοβάτες τους και τους ίδιους, ψέματα, προεκλογικές υποσχέσεις, φονικά αντιλαϊκά νομοσχέδια, συμβάσεις υποτέλειας με άλλες χώρες και πολυεθνικές, παντού καταστροφή του περιβάλλοντος, αδιανόητη ακρίβεια για όλη την ευρώπη, δωράκια στους αετονύχηδες συνεργάτες τους, προκλητικές παραχωρήσεις στους εφοπλιστές, προκλητικές εκχωρήσεις στους βιομηχάνους, καταχρέωση της χώρας. Όλο τον ποινικό πολιτικό κώδικα έχουν στο μητρώο της ιστορίας τους. Και όλα αυτά διαρκώς και κατ εξακολούθηση όχι τυχαία αλλά ως σύνθημα και κρυφό πιστεύω τους. Είκοσι χρόνια που κυβέρνησαν, ούτε μια φυλάκιση για όλα αυτά, ούτε μια κράτηση. Οι ίδιοι οι ψηφοφόροι τους, είναι έξω φρενών τουλάχιστον με τους πρωτοκλασάτους που αφαίμαξαν τεράστια ποσά από τις προμήθειες για την άμυνα της χώρας, από την δημόσια διοίκηση και τα μεγάλα έργα.
·
Στο τέλος συμπλήρωσαν και μερικές εθνικές μειοδοσίες, σαν την Ζυρίχη και την χούντα, ενάντια στην υπερσυντριπτική πλειοδοσία του ελληνικού και Κυπριακού λαού, διαφημίζοντας από τις τηλεοράσεις οι ίδιοι το σχέδιο Ανάν ως μη όφειλαν, προσπαθώντας να βιάσουν και εκβιάσουν απροκάλυπτα την εμφανώς αντίθετη άποψη των δύο λαών οι δημοκράτες, για να μην υστερήσουν από την δεξιά, και για να τους δεχτούν ως φρόνιμα πλέον παιδιά οι ισχυροί στο κλαμπ τους.
·
Προσπάθησαν να στήσουν το δημοψήφισμα μαζί με τα απόβλητα που έκμμεσε η αριστερά από το σώμα της και που παρέλαβαν ευχαρίστως. Ότι περίσσευε ακόμα και από την δεξιά τρέχαν να το παραλάβουν περιχαρείς και μέχρι τώρα συνεχίζουν να λένε οι ανόητοι θρασείς, δεν είμαστε το ίδιο με αυτήν. Άνοιξαν και την συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, μας φέρανε και τις γκρίζες ζώνες με τα Ίμια, άρχισαν να στέλνουν Έλληνες φαντάρους από δω και από κει να τρομοκρατούν άλλους λαούς που δεν μας είχαν κάνει ποτέ τίποτα, που μας αγαπούσαν, μας εκτιμούσαν και μας καμάρωναν ιστορικά, και επί πλέον είχαν δίκιο και δεν πείραξαν κανένα ως εκ των υστέρων τραγικά αποδείχτηκε, ως αυθεντικοί δούλοι ενός γνήσιου μεταχρονισμένου οθωμανικού ραγιαδισμού, που ήταν το πρώτο χαρακτηριστικό της ψυχολογίας και νοοτροπίας τους. Μια μπασταρδεμένη αντίληψη και συνείδηση, από τα πολιτικά γεννοφάσκια τους. Για να είναι αρεστοί στους ατλαντικούς πάτρωνες τους. Και όλα αυτά χωρίς ποτέ αντίρρηση όπως η δεξιά.
·
Τώρα αναρωτιόνται τάχα τι έφταιξε, για να γλιτώσουν και πάλι. Μάλιστα δεν πρόκειται ποτέ να συζητήσουν τα αίτια της ήττας, γιατί είναι βουτηγμένοι όλοι ως τον λαιμό, ακόμη και μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων τους. Σφυρίζουν όλοι αδιάφορα σε κάθε προσπάθεια πίεσης από τα έξω για συζήτηση. Ό ένας κρατάει τον άλλο για τις κοινωνικοπολιτικές και εθνικές ντροπές τους. Και όλοι έχουν ράμματα για την γούνα του άλλου. Ένα διεθνές ξερατό κατάντησαν εκεί μέσα.
Για όλα αυτά οι μαρτυρίες των πολιτών είναι οδυνηρότερες από τις δικές μου και αριθμούν πολλά εκατομμύρια ανθρώπων, σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού, ακόμα και απελπισμένων ψηφοφόρων τους. Καθένας εκ των οποίων που ακούω, μπορεί να τα πει και να τα χρωματίσει καλλίτερα από τον ιστορικό και από εμένα. Και κάποιοι ταραγμένοι, δεν μπορούν να τα πουν καν γιατί τα έζησαν και συνεχίζουν να τα ζουν ακόμα.
Νομίζω εμείς οι πολίτες, πρέπει να διδαχτούμε μια για πάντα από αυτή την φάρσα πασόκ.
·
Θέλω ακόμη να παραδεχτώ και να πω στους νεότερους, αφού δεν μπορέσαμε εμείς, να μπορέσετε εσείς οι νέοι τουλάχιστον. Για σας και μόνο και όχι για μας, για την αξιοπρέπειά σας. Αλλιώς θα σας αναγκάσουν να γίνετε κλέφτες σύντομα για να επιβιώσετε.


Σημειολογία επί του κειμένου
Αυτό το κείμενο είναι τόσο οξύ όσο όπως ακριβώς η πολιτική πραγματικότητα που έζησε και ζει ο τόπος μας.
Όμως, εάν το ευγενίσω για να μην ξυπνάει τους εφιάλτες του πασόκ και της δεξιάς, οι νεότεροι δεν θα καταλαβαίνατε τίποτα από ότι συνέβη. Θα παραχάραζα τα γεγονότα μιλώντας ΄΄ για μια περίεργη κατάσταση στα νησιά όπου μεταφέρθηκαν πολίτες για κοινωνικούς λόγους΄΄ και ΄΄για κάποιες σχετικές υπερβολές δικαστών στα δικαστήρια και υπαλλήλων στις φυλακές και την αστυνομία΄΄ ή για ΄΄μερικές οικονομικές ατασθαλίες στο χρηματιστήριο και στα ομόλογα΄΄ και πάει λέγοντας. Θα ήμουν ένας κακός αφηγητής, ένας πονηρός μεταφορέας των γεγονότων και τέλος ένας συνειδητός παραχαράκτης της ιστορίας. Ένας μπαγάσας καλά κρυμμένος μέσα στην επιστήμη μου. Όπως ακριβώς απαιτούν οι καιροί.
Μάλιστα σε περίπτωση που με καταλαβαίνατε, θα στρεψοδικούσα, θα αντέστρεφα τις προθέσεις μου, θα τις απέδιδα σε σας, και τον δόλο μου τέλος θα σας τον πετούσα στο πρόσωπο ως δικό σας τάχα, κατηγορώντας σας και από πάνω για παρέμβαση της πολιτικής στην ιστορία.
Την συνειδησιακή μου ανεπάρκεια θα την απέδιδα στον εθνικισμό σας τάχα, ο οποίος είναι χρήσιμος όπως πρόσφατα καταλάβαμε, όχι μόνο στους φασίστες εθνικιστές αλλά και στους ανανεωτές του, ΄΄να μην θυμόμαστε τίποτα΄΄ για να ζήσουμε καλά.
Γιατί αυτό το κείμενο, αν δεν αμφισβητηθεί σήμερα που βοά η κοινωνία μας, θα αμφισβητηθεί από κάποιους ιστορικούς του μέλλοντος αν το επιτρέψουμε. Απλά περιμένουν να περάσει λίγο ο καιρός για να ξεχαστούν τα γεγονότα αυτών των δεκαετιών.

Χαμένες πατρίδες

Από πάντα άκουγα να μιλούν για τις χαμένες πατρίδες.
Οι πιο ένθερμοι μάλιστα δάκρυζαν γιαυτό.
Για την χαμένη μου πατρίδα, την πιο χαμένη από όλες, δεν άκουσα να μιλάει κανείς. Αργά κατάλαβα ότι την θεωρούσαν κερδισμένη γιατί μπορούσαν και την διαφέντευαν και την απομυζούσαν.
Χαμένη πατρίδα εννοούν αυτή που δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν. Γιαυτό δάκρυζαν.
Σαν χώρα κατακτημένη ολοσχερώς και παραδομένη στην πλήρη εξάρτηση δεν την έβλεπε κανείς τους, αφού αυτοί οι ίδιοι την καρπούνταν με αντάλλαγμα την υποτέλειά τους.
Αυτή είναι η καλά κρυμμένη λογική των ελληνικών τζακιών.

Περί επιχειρημάτων

Τα επιχειρήματα έχασαν την αξία τους
μετά την ολική καταδολίευση τους.

Έτσι κάποιος που επιχειρηματολογεί, ειδικά στον πολιτικό και στον κοινωνικοσυντεχνιακό διάλογο, προβάλλει ως γελοίος στην αντίληψή μας, αφού είναι εμφανές ότι μας λέει ψέματα και τα επιχειρήματά του είναι δολιευμένα.
·
Το επιχείρημα, έχει ανάγκη την αθωότητά του.
Αυτό μόνο το κάνει επιχείρημα.
Αυτό μόνο του δίνει αξία στην σκέψη.
Την αναπτύσσει σε επίπεδα απίστευτα, μαγικά, που μας κόβουν την ανάσα. Που κάνει την σκέψη σκέψη.
Τότε μόνο ο ακροατής μένει αφύλακτος και εισπράττει ανέμελος την χαρά του διαλόγου. Που ξαναγίνεται έλλογο και όχι λογικοφανές. Που το πνεύμα μας απελευθερωμένο από τον δόλο, κατακτά και χαίρεται πάλι τον κόσμο.
Αλλιώς το επιχείρημα, υπάρχει ως εξουδετερωμένο. Ως νεκρό. Δεν έχει την παραμικρή αξιοπιστία. Ο συνομιλητής είναι αναγκασμένος να φυλάγεται διαρκώς από αυτό. Βρίσκεται συνέχεια σε ένα αδιέξοδο κατανόησης του άλλου. Σε μια διαρκή πνευματική ανασφάλεια.
·
Αυτός που δανείζεται ένα αθώο επιχείρημα για να κάνει τη δουλειά του, δεν ξέρει πως μόλις μπει στο στόμα του δολιεύεται. Ελπίζει πάντα να μας κοροϊδέψει. Και το βλέπουμε όλοι εκτός από αυτόν. Γιατί μεταγγίζει τον δόλο του στο επιχείρημα και το δολιεύει. Το παραμορφώνει και το μεταμορφώνει στον δολιευμένο ομιλητή.
Και το επιχείρημα εκδικείται για την αλλοίωση του. Μαρτυρεί αμέσως την στρέβλωσή του.
·
Αν δεν είναι αθώο, δεν αφήνει την σκέψη του αποκριτή να σκεφτεί. Την παραπλανά. Την συσκοτίζει και την μπερδεύει ακατάπαυστα. Καταργεί τον διάλογο και τον κάνει καρικατούρα, μη διάλογο, υπόκριση και μίμηση διαλόγου.
Αυτή είναι η ξεχασμένη ιστορία των επιχειρημάτων.
·
Προφανώς εσείς οι νεάνθρωποι, άλλο έχετε καταλάβει.
Σας ακούω συνέχεια να λέτε, πες μου τα επιχειρήματά σου, να ακούσω τα επιχειρήματά σου, και άλλες τέτοιες απερισκεψίες και πονηριές. Και μάλιστα το λέτε και στον δημόσιο πολιτικό διάλογο! Εκεί που δεν κρύβεται τίποτα.
Εν τούτοις συμφωνείτε και εσείς, ότι οι πολιτικοί και οι έμποροι τουλάχιστον λένε ψέματα. Τι αντίφαση μέσα σας!
Σήμερα πιά και ήδη προ πολλού, όποιος επιχειρηματολογεί, μιμείται ένα χρόνο του παρελθόντος, τον οποίο μεταφέρει λάθρα στο σήμερα. Υποκρίνεται μια άλλη εποχή. Την εποχή της αξίας των επιχειρημάτων. Την εποχή της αθωότητάς τους.
·
Το κυριότερο μέλημά μας πια στην καλλίτερη περίπτωση, δεν είναι πλέον να αρθρώσουμε ένα ορθό λόγο, μια αλήθεια, αλλά να πείσουμε τον συνομιλητή μας ότι δεν του λέμε ψέματα. Τέτοια καταστροφή έχει επέλθει στο λόγο. Ότι δεν κάνουμε χρήση ενός ορθού λόγου και μιάς πασιφανούς αλήθειας μόνο και μόνο για να τον εξαπατήσουμε αμέσως μετά, για κάτι άλλο που έχουμε στο πίσω χθόνιο μέρος του μυαλού μας.
·
Επομένως η αλήθεια δεν εξαρτάται από τα επιχειρήματα. Αυτό είναι το δεδομένο.
Εξ άλλου όμως, και ως αδολίευτα τα επιχειρήματα, είναι μόνο προσεγγιστικά ή όχι της αλήθειας, φυσικά ΄΄εργαλεία΄΄ του εγκεφάλου μας.
Μπορεί να είναι ικανά να την υποστηρίξουν ή όχι, ή κάποια να συμπέσουν κάποτε με αυτήν. Απλά τότε δεν φοβόμαστε. Είμαστε σίγουροι και ασφαλείς στις μεταξύ μας σχέσεις. Αλλά αυτό βέβαια είναι το μέγιστο αγαθό της ψυχολογίας μας.
·
Αλλά εδώ φτάσαμε στο πιο σημαντικό. Χρειάζεται τώρα να διαυγάσουμε την διαφορά μεταξύ λάθους και δόλου. Εδώ βρίσκεται το κλειδί όλων όσων αθέατα συμβαίνουν στο μυαλό μας. Και αυτό αφορά κυρίως και προ πάντων τους έξυπνους και τους πάρα πολύ έξυπνους ανθρώπους, που παίζουν τον δόλο στα δάχτυλα, μαζί και τη ζωή μας.
·
Το λάθος κατ΄ αρχήν, είναι η πηγή της γνώσης. Η μόνη μάλιστα. Ο άνθρωπος μαθαίνει αποκλειστικά από τα λάθη του. Γιατί τα σωστά του, δεν ξέρει ακόμα αν είναι σωστά, αν δε του τα δείξει το λάθος του. Αφού το σωστό, μπορεί να είναι μια τυχαιότητα και τίποτα άλλο. Κάτι που συνέπεσε και αυτός δεν ξέρει ότι μόνο συνέπεσε, και το εκλαμβάνει ως δική του επιτυχία και ικανότητα.
Στο σημείο ακριβώς αυτό της ιστορίας του ανθρώπου και της σκέψης του, εμφανίζεται ο δόλος. Γνωρίζοντας άριστα πιά την διαφορά μεταξύ λάθους και σωστού, σκέφτηκε κάποια στιγμή, ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί το λάθος και να το υποκριθεί, μην κάνοντας μεν λάθος για τον εαυτό του, αλλά εμφανίζοντάς το ως λάθος για τους άλλους σε περίπτωση αποκάλυψής του, και όχι ως δόλο όπως πραγματικά σκαρφίστηκε.
·
Ο δυτικός ορθολογισμός έχει θεοποιήσει το επιχείρημα ως το αποκλειστικό μέτρο του πραγματικού κόσμου και της αλήθειας του, απομονώνοντας το από τον φιλοσοφικό στοχασμό των ελλήνων που το έλενχε.
Αυτή είναι η ιστορία και η δομή της δυτικής σκέψης.
Κατάληγμα, ο θετικισμός της επιστήμης, ο φορμαλισμός των αριθμών και η τυφλή αποδοχή των μαθηματικών, ως της υπέρτατης αρχής της απόδειξης, το αδιαμφισβήτητο επιχείρημα δηλαδή.
Σκοπός ένας μόνο, να γίνει το επιχείρημα εργαλείο στα χέρια των ευφυών να αποστομώνει τους κοινωνικούς αντιπάλους.
·
Με αρχή του ότι το επιχείρημα μπορεί να αποδείξει ότι θέλει, από το ολέθρια αντιεπιστημονικό και παράλογο, ΄΄ένα σώμα μπορεί να βρίσκεται ταυτόχρονα σε δύο θέσεις΄΄ στην κβαντομηχανική και κυρίως σε αυτήν, έως την ορθότητα της εισβολής στο Ιράκ και την ανάγκη της φτώχειας και της ανεργίας για να είναι ανθηρή η οικονομία και ότι άλλο βάζει ο νους του εμπόρου.
·
Φαντασθείται η αλήθεια να εξαρτιόταν από τις ανακοινώσεις των κυβερνητικών εκπροσώπων και τα επιχειρήματά τους. Ή των επιστημόνων που για σχεδόν ένα αιώνα δεν μιλούσαν και μας διαβεβαίωναν με επιχειρήματα ότι ο πλανήτης δεν κινδυνεύει οικολογικά και όλα βαίνουν καλώς και είναι αντιμετωπίσιμα.
Θυμηθείτε τις διαβεβαιώσεις του μεγαλύτερου κοινωνικού πειράματος των τελευταίων διακοσίων χρόνων, του πάλε ποτέ σοσιαλισμού, περί της απόλυτης επιτυχίας του.

Τα επιχειρήματα μπορεί να είναι εναντίον μιάς αλήθειας και να την καταρρίπτουν, αυτή όμως να υπάρχει πέρα από τις ανομολόγητες προθέσεις τους.
Εκείνοι που έχουν αποθεώσει τα επιχειρήματα τους δύο τελευταίους αιώνες και κρύβονται από πίσω τους, επαναφέροντας την σοφιστική λογική, δεν είναι παρά απλοί παπάδες. Η συνέχειά τους.
Έχουν μεταμορφωθεί σε συνχρονους μεσσιανιστές της επιστήμης, της οικονομίας και της πολιτικής, και απλά κραδαίνουν τα μεταμοντέρνα επιχειρήματα της τεχνολογίας πλέον και της ΄΄ανάπτυξης΄΄.
Ζούμε ήδη τα ευαγγέλια των επιχειρημάτων.

Οι επικίνδυνοι

Λαοί που δεν προσπαθούν τους αξίζουν τα χειρότερα.

Κάνουν δε κακό και στους άλλους λαούς.

Καλό δε είναι να φυλάγονται οι άλλοι από αυτούς.

Περιμένοντας να ζήσουμε

Η επιστροφή του Καραμανλή ήταν η φάρσα της ιστορίας.
Ακριβώς αυτή για την οποία μιλάει ο Χέγκελ: η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Και με τις φάρσες γελάμε στο τέλος όταν αποκαλύπτονται. Όμως με αυτήν δεν γέλασε κανείς. Γιατί κάποτε έρχονται σαν τραγωδίες. Και εμείς το ξέραμε εξ αρχής.
·
Όλοι υποκρίθηκαν τότε ότι χάρηκαν ενώ ήταν ένα κοινό εθνικό ψέμα.
Τους βάραινε το στήθος και τους περιγελούσε αυτή η επιστροφή.
Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Περιμέναμε το καινούργιο και ήρθε το παλιό. Πιο παλιό και από την χούντα, πίσω μακριά τις οσμές του εμφυλίου.
·
Νιώθαμε ταπεινωμένοι από την ιστορία. Κάτι σαν τιμωρία. Αναρωτιόμασταν που φταίξαμε. Τι είχαμε κάνει.
Ήταν αυτό που δεν είχε καταλάβει πιο πέρα ο Χέγκελ, ότι η φάρσα είναι η εκδίκηση της ιστορίας. Είχε δει μόνο το μισό.
·
Οι άλλοι λαοί πηγαίναν μπροστά, εμείς ξαναγυρνούσαμε πίσω.
Να ξαναζήσουμε διαβασμένη σελίδα της ιστορίας. Αυτό που νομίζαμε ότι είχε τελειώσει. Ο φυγάς που δεν ήξερε ποιός τάχα κυβερνάει το κράτος, επέστρεφε τώρα ως άγιος σώστης, για να κυβερνήσει αυτό το ίδιο κράτος. Φάρσα και τραγωδία και κωμωδία και αηδία μαζί.
Ο κόσμος τότε, υπέγραψε σαν τους γενναίους του Μπρανκαλεόνε, με τα τανκς στον κρόταφο.
Μόλις ξεκινούσε και πάλι ένα προσημειωμένο μέλλον. Ένα μέλλον σικέ, που θα κατέληγε στο ανυπόφορο σήμερα.
·

Κάποιοι είχαν την ελπίδα μέσα στη θλίψη τους, ότι θα υπάρχει τουλάχιστον κάποια νέμεσις. Έστω πικρή και λίγη. Γρήγορα κατάλαβαν ότι γύρισε για να σώσει τους ανθρώπους του, να αθωώσει την χούντα. Κανείς δεν τιμωρήθηκε από τους ανθρωποφύλακες. Λίγα χρόνια μετά μας χλεύαζαν στους δρόμους ελεύθεροι και θρασείς πάλι. Αυτό ήταν το τέλος, το χειρότερο. Εγκαινίασε την ατιμωρησία στον τόπο έκτοτε. Καταχραστές και αετονύχηδες στη συνέχεια απέκτησαν επιχείρημα. Εδώ αθωώσατε αυτούς, εμάς θα κλίσετε μέσα.
·

Μια φάρσα μάλιστα που βόλεψε τους πάντες εξ ίσου. Δεξιά και Αριστερά.
Συσσωρευμένες αντίθετες προδοσίες της ιστορίας, κάθισαν τώρα μαζί συνδαιτυμόνες στο τραπέζι της δημοκρατίας. Το νέο φαγοπότι μύριζε ήδη ωραία.
Συνέβη δε το εξής, την φάρσα αυτή την πρώτη, την ακολούθησε μια άλλη πιο μεγάλη, πιο ξεδιάντροπη, η φάρσα του σοσιαλισμού, που διαλάλησε το δίκαιο την ισότητα και τόσα άλλα θαυμαστά, εν ονόματι των οποίων εξάπλωσε την διαφθορά όπου δεν είχε μπορέσει η προηγούμενη φάρσα. Απ άκρη σ΄άκρη στον τόπο.
·
Τα μπιστόλια είχαν ξαναβγεί. Αυτή τη φορά μας τα κόλλησαν στη συνείδηση. Διαλέχτε έλεγαν: ή θα αγοράζετε κρυφά εφημερίδα από το περίπτερο ή θα μας αφήσετε να σας κλέβουμε και να σας διαφθείρουμε.
·
Έτσι συνηθίσαμε και μάθαμε να ζούμε και με μικρότερες φάρσες, όπως αυτή του Σιμήτη στη συνέχεια που υποσχέθηκε ακόμη περισσότερο σοσιαλισμό και του νεότερου Καραμανλή που και αυτός υποσχέθηκε με την σειρά του πάταξη της διαφθοράς. Συνχρόνως σμικρύνθηκε και η πρώτη μεγάλη φάρσα και έτσι έγινε ο Καραμανλής εθνάρχης και από πάνω.
·
Στο νεότερο ελληνικό κράτος δεν θα βρούμε πουθενά πιο πιεστική, πιο μακρόχρονη και πιο λυσσαλέα προπαγάνδα από αυτή που εξαπολύθηκε για να ξεπλυθεί ένας κομματάρχης μιας μειοψηφικής παράταξης, ανακηρυσσόμενος σε εθνάρχη για αυτό τον σκοπό. Ενώ εμείς ξέραμε ότι εθνάρχης μας, ήταν μόνο ένας. Εκείνος ο Άλλος.
·
Μια απεγνωσμένη προπαγάνδα να ξεχαστεί το παρελθόν.
Ότι γίνεται ακριβώς και σήμερα, στη συνεπή συνέχεια όλων αυτών. Να μην θυμόμαστε την εθνική μας αντίσταση, τον εμφύλιο, τα Ιουλιανά, την χούντα, την Κύπρο. Μόνο που τότε το έκανε το εθνικοφρονικό κράτος, ενώ σήμερα το εκσυγχρονιστικό που ξεπήδησε από τα σπλάχνα του.
Αλλά παραδόξως όπως και τότε αλλάζουμε μόνο τα θετικά, τα κατακτήματα αυτής της πατρίδας και όχι τα εφιαλτικά. Αυτά παρέμεναν ως απείραχτα μέσα στον χρόνο σαν από διαταγές. Στο τέλος μας ζήτησαν να σκίσουμε τις φωτογραφίες του Νικηταρά του και του Καραϊσκάκη. Αυτή κι αν ήταν φάρσα προόδου και εκσυγχρονισμού.
·
Όταν συναντάμε τέτοια φαινόμενα θα πρέπει να ξαναδιαβάζουμε την ιστορία οι νεότεροι, για να εξηγήσουμε τον εαυτό μας. Τις συμπεριφορές μας, την αθέατη διαμόρφωση μας, την αποκάλυψη των επιλογών μας, την κατάληξη μας, την ασυνείδητη λογική μας, την ελαφρότητά μας, το διαλυμένο κράτος μας, τον διαλυμένο εαυτό μας, την διαλυμένη κοινωνία μας.
·
Αυτό το λίγο από την ζωή που μπορώ να επισημάνω με βεβαιότητα, είναι πως όσο μεγαλύτερη η προπαγάνδα τόσο μεγαλύτερη η φάρσα, το τίποτε.
Και αν επιμένετε να μην το βλέπετε στον προσωπικό σας καθρέφτη, τότε δείτε το εύκολά στον καθρέφτη των άλλων, στον πόλεμο στο Ιράκ των ημερών μας ή στην περίπτωση της σφαγής των Αρμενίων και των Ποντίων. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, βάφτισαν τα εθνικά τους εγκλήματα, δίκαιο. Την μέγιστη δυνατή φάρσα.
Κάθε λαός έχει τις δικές του φάρσες, εκτός των ελλήνων που είχαν τους δικούς τους μύθους, γιατί δεν ανεχόντουσαν τις φάρσες. Και πέθαιναν πολεμώντας τες. Και αυτούς τους μύθους τους αγάπησε όλη η ανθρωπότητα, περισσότερο και από την ιστορία, γιατί ήταν η πραγματική ιστορία.
Και σήμερα που φαρσώνεται και πάλι η ιστορία , καταφεύγει σε αυτούς πιο πολύ από άλλοτε. Γιατί μόνο αυτοί πλέον λένε την αλήθεια.




Μικρεξήγηση.

Και τι είναι η φάρσα εννοιολογικά και νοηματικά θα ρωτήσετε. Το πιο μεγάλο ψέμα. Αυτό που δεν μπορούμε να το αποδώσουμε με την λέξη ψέμα για τα κοινά ψέματα. Αυτό που κινείται πάνω και από την τερατολογία, την οποία όμως δεν παίρνουμε ποτέ στα σοβαρά γιατί μας λέει από την αρχή ότι λέει ψέματα, γίνεται φίλη μας και μας ταξιδεύει στο γλιτωμό. Ενώ η φάρσα μας το λέει στο τέλος.

Η νομιμοποίηση των εμπρηστών

Αυτό που πίσω από τις γραμμές της ανάγνωσης και των γεγονότων, προσπάθησε να κρυφτεί, αναγγέλλον όμως ταυτόχρονα καθαρά τον εαυτό του και την πρόθεσή του, αφού αυτό επεδίωκε ακράτητα εξ αρχής, φοβούμενο όμως να το ανακοινώσει πολιτικά, και κυρίως επιθυμώντας μια τελική πολεμική αναμέτρηση αδιαμεσολάβητη από εκπροσώπους και κόμματα της αριστεράς και της οικολογίας, που πιθανόν να το απέτρεπαν, επιτιθέμενο δηλαδή τώρα απευθείας στους απροστάτευτους γεωργούς και άλλους μικροϊδιοκτήτες γης, για να καταδείξει την αναντίρρητη δύναμη και απόφασή του σε όποιον δεν συμφωνεί ή ακόμη χειρότερα αντιστέκεται στην απρόκσκοπη κερδοφόρα ανάπτυξη, είναι πως θα τον κάψει ζωντανό αφού δεν μπορεί να βρει πρόσχημα να τον σκοτώσει προς το παρόν.

Αυτό είναι που συνέβη. Να περάσει ως η μοιραία κατάληξη στην αντίληψη των ανθρώπων, κάθε άρνηση τους για συνεργασία. Να τρομοκρατήσει δηλαδή έμπρακτα πια και τον υπόλοιπο πληθυσμό, με τις περιοχές που κατάκαψε. Αυτά τα κόλπα τα γνωρίζει ήδη από τον εμφύλιο, ο οποίος δεν έπαψε ποτέ να είναι παρών ως οικονομικός πλέον.
Αυτό το μήνυμα ήθελε να στείλει, από τον Καϊάφα και την Εύβοια, την Πάρνηθα και την Πεντέλη σε κάθε άλλη όμορφη γωνιά του τόπου, σε κάθε άλλου είδους κερδοφόρα κατεύθυνση που λιμπιζόταν και σχεδίαζε.

Αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να το πετύχει αν δεν νομιμοποιούσε τους εμπρηστές.
Έπρεπε να δώσει ασυλία στον εαυτό του. Να βρει τρόπο να μπερδέψει τα πράγματα. Να αποπροσανατολίσει την έρευνα στις σκέψεις των πολιτών.
Να φοβίσει ακόμα περισσότερο την ήδη φοβισμένη και χειραγωγημένη αντίληψη του κόσμου. Όμως ήταν δύσκολο. Δεν είχε ελπίδες.
Έτσι κατέφυγε σε ένα μηχάνευμα. Στο τελευταίο που του είχε απομείνει. Την τρομοκρατία. Αυτή θα μας βοηθήσει και θα μας σώσει στην δύσκολη στιγμή που περνάει η ανάπτυξη και το κέρδος. Δεν θα πάρει είδηση κανείς. Εμείς θα καίμε και θα τρομοκρατούμε όποιον μας αντιστέκεται, και θα το αποδίδουμε και θα το φορτώνουμε στους κουκουλοφόρους και τους ομοιάζοντες. Έτσι σκέφτηκε στην απελπισία του.
Θα αποδώσουμε τους εμπρησμούς μας, στους αναρχικούς και τους κουκουλοφόρους που ήδη καίνε καμία τράπεζα και κανένα περιπολικό, και έτσι θα φαίνεται πλήρως αληθοφανές με το προηγούμενο βεβαρημένο παρελθόν που έχουν στο ιστορικό τους. Πόσο μάλιστα που καίνε και σημαίες και έχουν κάψει και το κουβούκλιο του Άγνωστου Στρατιώτη.
Αυτό είναι αγαπητοί μέτοχοι το σχέδιό μας. Ελπίζουμε να πετύχει η αντιμετάθεση. Οι τρομοκράτες καίνε την χώρα και όχι οι επιχειρηματίες εμπρηστές. Έτσι ονειρευόταν να πετύχει η νομιμοποίηση της καύσης των δασών και της γνωστής στη συνέχεια εκμετάλλευσής του.
Βρισκόμαστε στον αστερισμό του αθέμιτου κέρδους. Αυτή είναι η λογική της ανάπτυξης.
Και αυτό το μήνυμα ξεκίνησε από την πατρίδα μας, ως την πιο προσφερόμενη χώρα, ως τον παράδεισο την διαφθοράς, και απουσίας κάθε πολιτικής συνέπειας και στοιχειώδους πολιτικής αξιοπρέπειας των προσώπων της.
Κάθε διαμαρτυρία θα υπόκειται σε αυτό το αποτέλεσμα. Στους καθαρούς νόμους της ελληνικής πολιτικής μαφίας.
Και αυτό δεν είναι μια προσωπική έκφραση πολιτικής οξύτητας του συγγραφέα, αλλά μιάς προ πολλού ήδη παγιωμένης άποψης των Ελλήνων για τους πολιτικούς, καταγεγραμμένης μέσα από τις οργίλιες φράσεις τους καθημερινά : δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στους πολιτικούς, μόνο να τρώνε ξέρουν, μας κλέβουν, μας ληστεύουν, είναι ανίκανοι, είναι άχρηστοι κ.λ.π Oλοι γνωρίζουμε ότι η πολιτική ζωή του τόπου, χρηματοδοτείται από τον υπόκοσμο και το μαύρο χρήμα του. Από τοκογλύφους και καταχραστές χρηματιστές, μέχρι όποιου άλλου είδους εγκληματίες κάθε μορφής και δραστηριότητας.
·
Ζήσαμε το ολοκαύτωμα στην σύγχρονη εκδοχή του. Είδαμε τα χωριά μας κρεματόρια. Καταλάβαμε αυτό που διαβάζαμε στην ιστορία.

Συνειδητοποιήσαμε ότι ο Ιμπραήμ ήταν κάτι το περιορισμένο σε μικρό κομμάτι της Πελοποννήσου.
Οι νεότεροι μάθαμε τι πραγματικά έλεγε ο σπαραχτικός στίχος ΄΄ Μάννα η Σμύρνη καίγεται΄΄ όταν εμείς οι ίδιοι που τώρα ζούμε αναφωνήσαμε ΄΄Μάννα η Ελλάδα καίγεται΄΄.
Και όλοι καταλάβαμε ότι η πραγματικότητα ενός ανείπωτου και τραγικού παρελθόντος, ωχριά μπροστά στα σύνχρονα εγκλήματα του κέρδους, όταν το Δίστομο και τα Καλάβρυτα σμικρύνθηκαν όχι από τον χρόνο, αλλά από τα αναπτυξιακά εγκλήματα του σύγχρονου χρόνου.
Είναι μια εμπειρία που μας έκανε να χάσουμε βίαια την όποια αθωότητα μας είχε απομείνει, και το χειρότερο να την χάσουν τα παιδιά μας από αυτό πού είδαν και κάποια έζησαν κιόλας.

Η συμφορά είναι μεγαλύτερη από ότι προσπαθούμε να κατανοήσουμε, γιατί μας βρίσκει σε καιρό ειρήνης και είναι χειρότερη από την συμφορά σε καιρό πολέμου.
Γιατί αν είναι έτσι, τότε γίνεται προτιμότερος ο πόλεμος. Λιγότερες καταστροφές, λιγότερα θύματα. Αλλά βρισκόμαστε ήδη στον πόλεμο. Αυτό δεν καταλάβαμε.
Όλες οι χώρες έχουν σκύψει επάνω μας τώρα για να προλάβουν να καταλάβουν τι έρχεται. Τι πρόκειται να συμβεί σε κάποιες από αυτές.

Ξέρω ότι οι λέξεις μου είναι ανήμπορες και εγώ μικρός να περιγράψω το τι έγινε όχι στις φωτογραφίες , αλλά βαθιά μέσα στις ψυχές των ανθρώπων της φωτιάς.

Αυτό το μικρό που συλλαμβάνω και για το οποίο είμαι βέβαιος και εκτίθεμαι λέγοντας το, είναι ότι οι Τσέτες και οι Νεότουρκοι, ο Ιμπραήμ πασάς με τ΄ ασκέρια του, οι ναζί στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα, είναι παρόντες στην ελληνική πολιτική ζωή και στο ελληνικό κοινοβούλιο αδιάλειπτα από το 1821 και μετά, ο καθένας με την δικαιολογία του και το επιχείρημά του, και προ πάντων με τα ρουσφέτια που σας υπόσχεται κάθε τόσο. Είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί του τόπου. Και μιλώ πάντα για τα δυό μεγάλα κόμματα της εξουσίας. Και δεν χρειάζεται συμπολίτες μου προ πάντων να ακούτε εμένα και κάθε άλλον που πιστεύει τέτοια παρόμοια. Εσείς αγέρωχοι στην ψήφο σας μέχρι να σας κάψουν προσωπικά και εσάς με φωτιά, με δάνεια, με απολύσεις, με ανεργία ή με ότι άλλο χρειαστεί. Αγέρωχοι είπαμε.

Γεια σας.

Απομαγευμένος κόσμος

Όποιος μπαίνει στην μικρολογική των αριθμών, μπαίνει στην μικρονοική θέαση του κόσμου.
Παύει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τότε αρχίζει να τον ερμηνεύει.
Οδηγείται σε έναν κόσμο που διαπιστώνει με το μολύβι του, που όμως όταν σηκώνει τα μάτια του, αυτός χάνεται ξαφνικά και δεν υπάρχει σε αυτό που αντικρίζει γύρω του.
Όμως δεν μπορεί να επανέλθει, οι εξισώσεις του έχουν ήδη εξουδετερώσει την αντίληψη.
Έτσι φτάνει στο φιλοσοφημένο συμπέρασμα να μας ανακοινώνει, ότι δεν είμαστε αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, αλλά κουάρκ και αριθμοί και πως οι αισθήσεις εξαπατούν.
Ως να μην την είχαμε ξανακούσει ποτέ αυτήν την ιστορία.
Αλλά ο κόσμος δεν είναι όπως είναι, αλλά όπως τον αντιλαμβανόμαστε. Μόνο έτσι είναι ο κόσμος. Αυτή είναι η αμετάκλητη αλήθεια για εμάς τους ανθρώπους.
Αλλά είναι και όπως δεν τον αντιλαμβανόμαστε, χωρίς να μας εξαπατούν ούτε στο ελάχιστο οι αισθήσεις μας. Τόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει αυτόν τον συνδυασμό η επιστήμη.
Και όμως η μικρολογική των αριθμών το απαγορεύει στα ισχυρότερα μυαλά όταν σε ρουφήξει στην τυφλότητα της.
Όποιος παρακολουθήσει από κοντά αυτά τα επιστημολογήματα, θα διαπιστώσει ότι συχνά φτάνουν σε σημείο παράνοιας. Οι αισθήσεις εξαπατούν λένε, γιατί δεν βλέπουν τα μικρόβια ή δεν ακούνε τους υπέρηχους ή γιατί όταν τρέχουμε με υψηλές ταχύτητες και ιδίως εγγύς του φωτός συλλαμβάνουν παραμορφωμένο τον κόσμο.

Οι αριθμητικοί και οι συνεργαζόμενοι δεν θέσαν ακόμη το ανεστραμμένο γόνιμο ερώτημα στον εαυτό τους : γιατί ενώ ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε, εμείς σαν είδος της φύσης επιμένουμε να τον αντιλαμβανόμαστε έτσι ξεροκέφαλα και λανθασμένα και να ζούμε έτσι λανθασμένα, μη αριθμητικά όλη μας τη ζωή.



Ο Επίκουρος λέει ότι ο κόσμος είναι όπως φαίνεται. Έτσι απάντησε όταν τον ρώτησαν, πόσο μεγάλος είναι ο ήλιος.
Μα με τέτοιες απλοικότητες θα κατανοήσουμε τον κόσμο, χαμογελάει ο φυσικομαθηματικός.
Μέχρι αυτήν τη στιγμή δεν έχουν καταλάβει καν τι έλεγε ο φιλόσοφος.
Ότι το μέγεθος των πραγμάτων, είναι αντιστρόφως ανάλογο με το τετράγωνο της απόστασης. Αυτό που δύο χιλιάδες χρόνια μετά ανακάλυψε μαθηματικά ο Νεύτωνας. Που σημαίνει όμως κάτι εξόχως φιλοσοφημένο, πολύ σημαντικό και πολύ σπουδαίο για εμάς τους ανθρώπους. Ότι ο μαθηματικός τύπος του Νεύτωνα είναι ήδη ενσωματωμένος μέσα στην αντίληψή μας!
Ενσωματωμένος στην αισθητική και αντιληπτική μας ικανότητα να καταλαβαίνουμε άριστα τον κόσμο χωρίς την παραμικρή εξαπάτηση. Το μέγεθος του ήλιου είναι αντιστρόφως ανάλογο με την απόστασή του. Όσο ακριβώς φαίνεται.

Έτσι το μόνο που καταφέρνει αυτός ο τύπος μαθηματικοφυσικού ανθρώπου, είναι να σπείρει την αμφιβολία γύρω του και το χειρότερο χωρίς λόγο. Επειδή αυτός έκανε λάθος ή επειδή ήθελε να δοξαστεί.
Αυτό που δεν κατανοούν φαίνεται, είναι πως τα πειράματα που τους οδηγούν στην αμφιβολία, όπως η αβεβαιότητα της κβαντομηχανικής, της θεωρίας που αποθεώνεται σήμερα, δεν φτάνουν ποτέ στην αντίληψή μας. Αυτό είναι το εξαιρετικό!
Φιλτράρονται σοφά πριν, από τον ενσωματωμένο άλογο επιλεκτήρα του ανθρώπου, δίνοντάς του μια πλήρη σιγουριά να ζήσει μέσω των αισθήσεών του και της αντίληψης του. Χωρίς καν να τα σκεφτεί όλα αυτά. Με ένα αυτόματο υπερμεγαλοφυή άλογο τρόπο του νευροφυσιολογικού συστήματος του εγκεφάλου, δηλαδή του αντιληπτικού μας συστήματος.
Αυτές οι αμφιβολίες και οι αβεβαιότητες, είναι ήδη μια άλλη σοφή άλογη προεργασία που έχει ήδη τελειώσει προ πολλού, όταν η φύση επεξεργαζόταν το είδος μας και προσπαθούσε να μας διαμορφώσει, που αφού έκανε τις καλλίτερες για αυτήν επιλογές που μπορούσε, τις εξασφάλισε μέσα στο εγκέφαλο και τις μετέφερε πλέον ως βεβαιότητες για μας. Γιαυτό από την φύση του ο άνθρωπος αμφιβάλλει μόνο όπου και όποτε χρειάζεται και καθόλου για τις αντιληπτικές του ικανότητες.

Αν δεν ήταν έτσι και οι αισθήσεις εξαπατούσαν, τότε δεν θα υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες ούτε αυτήκοοι. Δεν θα υπήρχαν καν δικαστήρια. Η έννοια του δικαίου θα ήταν όχι μόνο απούσα αλλά άγνωστη και άχρηστη στις κοινωνίες των ανθρώπων. Το ίδιο και η ιστορία. Όλα θα ήταν μια ψευδαίσθηση δική μας.

Φτάνουν έτσι σε επιστημονική παράκρουση. Κονιορτοποιούν τον κόσμο σε αριθμούς και κουάρκ για να τον ΄΄γνωρίσουν΄΄ και μετά δεν μπορούν να τον συγκολλήσουν και να τον επαναφέρουν στον εγκέφαλό τους. Ζουν στα συντρίμμια ενός κατακερματισμένου και απομαγευμένου κόσμου χωρίς νόημα και ευχαρίστηση.
Γιατί από πάντα το πρόβλημα ήταν, πως γνωρίζουμε τον κόσμο χωρίς να τον καταστρέψουμε.
Η ασίγαστη διαμάχη μεταξύ φιλοσοφίας και επιστήμης.
Λένε ακόμα, ότι τα μαθηματικά είναι η μεγαλύτερη φιλοσοφία, για να προλάβουν μήπως και τους αμφισβητήσει κανείς τα θέσφατα των διαπιστώσεών τους και τη στοχαστική τους κενότητα. Σαν τον κλέφτη που φωνάζει διαρκώς ΄΄είμαι τίμιος΄΄. Λες και φοβούνται μήπως τους πει κανείς βλάκες.
Δημιουργούν έναν κόσμο, εξ ολοκλήρου προσφορά στον πιο άγριο καπιταλισμό ενώ ο πλανήτης βογκάει κυριολεκτικά από τα ανδραγαθήματά τους. Ξεχνούν συνέχεια, ότι τους πολέμους μπορούν και τους κάνουν πλέον μόνο αυτοί, αφού οι στρατοκράτες και οι κεφαλαιοκράτες είναι ανίσχυροι χωρίς αυτούς, και επιβιώνουν μόνο χάριν των επιστημόνων.
Έχουν άραγε καταλάβει ότι χωρίς επιστήμη και επιστήμονες ο κόσμος ζει μια χαρά όπως έζησε μέχρι τώρα και καλλίτερα όπως λένε οι πολίτες, ενώ χωρίς γεωργούς δεν ζούμε ούτε μια μέρα.
Τέλος , κατανοούν άραγε καθόλου, τι συμβαίνει με τους ανθρώπους, ότι οι πολίτες δεν θέλουν να ερμηνεύσουν τον κόσμο αλλά να τον ζήσουν. Ότι τους αρέσει έτσι πως είναι και τους αρέσει πολύ. Ότι το μόνο που θέλουν είναι μια δικαιότερη κοινωνία και τίποτα άλλο.

Περί ατομικής ελευθερίας

Οι διανοούμενοι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η όλο και μεγαλύτερη ατομική ελευθερία, όπως την προπαγανδίζει η αγορά και την εννοεί ο καθένας μέσα στην ψυχολογική του θολούρα και την πνευματική του διάλυση, μετακυλύεται σε σκλαβιά της φύσης.

Και τότε μας επιστρέφει ως καταστροφή για όλους, φύσης και ανθρώπου. Τότε τελειώνουν όλα τα παραμύθια περί ελευθερίας που είχαμε κατασκευάσει για αυτήν.
Για αυτό ήταν πάντα άκριτα και αναφανδόν υπέρ της επιστήμης.
Αυτό που τουλάχιστον τους διαφεύγει, όταν δεν γίνεται σκόπιμα όπως συνήθως, είναι : γιατί δεν μιλάμε τώρα πια για την συλλογική ελευθερία του ανθρώπου ή έστω την μεικτή όπως πάρα πολλοί εφικτά τώρα πλέον προτείνουν. Τι είναι αυτό που την απαγορεύει. Ποιος επιβάλει σιωπή για αυτήν. Ποιος μας τρομοκρατεί ακόμα και να σκεφτούμε κάτι τέτοιο. Ποιος δεν την θέλει και τον εξυπηρετούμε μέσα από την ρητορική και την στοιχισμένη μας διανόηση.
Έτσι το μόνο που τους απομένει στο τέλος, είναι να κλαψουρίζουν ανόητα και υποκριτικά για την καταστροφή του κόσμου και της φύσης του. Για το θεαθήναι φυσικά.

Τελευταίο τραγικό παράδειγμα, η κωμική συμβουλή του επιστήμονα, να κάνουμε δάσος τις ταράτσες των πολυκατοικιών, μετά το κάψιμο του δάσους της Πάρνηθας. Να πάρουμε δηλαδή το δάσος από το χώμα του και να το μεταφέρουμε στις ταράτσες μας με το χώμα του. Τι εφυία!
Βρήκε την λύση ο τετραπέρατος, γλιτώνοντας και την πολιτεία και την επιστήμη και το σύστημα από τις ευθύνες τους, και φυσικά τον εαυτό του, μαζί με τον ίδιο τον εμπρηστή και όλους εμάς που συμμετείχαμε στην καταστροφή του με την ψήφο μας ή την σιωπή μας, εμφανιζόμενος μάλιστα ως λυτρωτής και σωτήρας σε αυτή την δύσκολη εθνική στιγμή, με την χαρισματική διέξοδο που σκέφτηκε και μας πρότεινε. Αυτή είναι η θλιβερή μας πραγματικότητα.
Και μην ξεχνάμε, η επιστήμη ψάχνει απελπισμένα για λύσεις πάντα. Για να βουλώνει τις καταστροφές του συστήματος. Αυτή είναι η δουλειά της, ή εάν προτιμάτε, αυτή κατάντησε να είναι πιά.

Η στρέβλωσή μας έφτασε σε άνευ ορίων όρια, ώστε να θεωρούμε ατομική ελευθερία και ατομικά δικαιώματα, την προσωπική και ατομική ελευθερία και τα δικαιώματα του καταπατητή, του μεσίτη, του πονηρού εργάτη και προλετάριου για δεύτερη πλέον ή τρίτη κατοικία ή εξοχικό, του πιο πονηρού δικαστή και καλλιτέχνη με τους εξωραϊστικούς και οικοδομικούς συλλόγους και οργανισμούς τους, τους κάθε λογής θρακομακεδόνες διεκδικητές.

Χωρίς ψήγμα υπερβολής, η ατομική ελευθερία οργιάζει στην ελλάδα, και τα ατομικά δικαιώματα αλωνίζουν μέσα από τις κομπίνες μας, τις off shore, τις λαϊκές αγορές των τιμίων αγροτών και όλα τα υπόλοιπα.
Γιατί αυτό που λείπει στην χώρα μας πλέον και για το οποίο όλοι διαμαρτυρόμαστε και προσπαθούμε, είναι βέβαια η κοινωνική και συλλογική ελευθερία και όχι η ατομική και προσωπική που επί τέλους την κατακτήσαμε με πολύ κόπο τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.

Μπορούμε να επιλέγουμε την όποια θρησκευτικότητά μας ή την αθεΐα μας, την σεξουαλική μας προτίμηση, την επιλογή μας για μη γάμο πολιτικό ή εκκλησιαστικό, τον όποιο υπερβολικό ή ακατανόητο αυτοπροσδιορισμό μας, τον δημόσιο εθελοντικό εξευτελισμό μας, την προδοσία των φίλων μας, του εαυτού μας, της χώρας μας, όλα ελεύθερα. Νομίζω αυτό το θέμα περί ατομικής ελευθερίας έχει κλείσει στην Ελλάδα. Το εξαντλήσαμε πλήρως.

Αυτό που μας λείπει είναι οι παιδικοί σταθμοί για τα παιδιά μας χωρίς να πληρώνουμε. Η υγεία μας και η περίθαλψή μας χωρίς φακελάκια. Αυτή ακριβώς είναι η συλλογική ελευθερία. Η μόρφωση και οι σπουδές μας χωρίς άμεση ή έμμεση πληρωμή. Η μετάβασή μας στα νησιά μας χωρίς την καταβολή ενός βασικού μισθού. Να χτίζουμε τα σπίτια μας νόμιμα σε νόμιμη γη του δημοσίου χωρίς να καίμε τα δάση μας. Να κολυμπάμε στην θάλασσα χωρίς διόδια. Αυτή είναι η συλλογική ελευθερία, που είναι παντελώς απούσα στον ανεκδιήγητο τόπο μας.

Το δικό μας αίτημα σαν πολίτες, χωρίς αναστολές και πισωγυρίσματα μπροστά στην κάλπη ή όπου αλλού, χρειάζεται να είναι : και ατομική και συλλογική ελευθερία ταυτόχρονα.

Και να μπορούμε να αποφασίζουμε για κάθε τι κορυφαίο και πρωτεύον στη ζωή μας και στην χώρα μας με δημοψηφίσματα, όπως άλλες σοβαρότερες χώρες και λαοί από εμάς.
Γιατί άλλο εκλογές και άλλο δημοψήφισμα, όπου εκεί δεν εξουσιοδοτούμε κανένα, παρά παίρνουμε άμεση τελική απόφαση.
Κάθε κυβέρνηση και πολιτικός που αποφεύγουν τα δημοψηφίσματα, είναι καθαροί εχθροί μας. Ύποπτοι για κάθε είδους υποθέσεις εκ μέρους των πολιτών, δικαιολογημένες ή μη.

Περί βίας

Αν δεν συμφιλιωθούμε με την βία, δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε στοιχειωδώς τον κόσμο. Αυτό μας είπαν οι Ίωνες.
Η βία είναι αναγκαίο και υποχρεωτικό στοιχείο του σύμπαντος κόσμου.
Χωρίς βία δεν υπάρχει ούτε ζωή ούτε θάνατος. Δεν υπάρχει το υπάρχον. Καταργείται ο κόσμος.
Καλό δε είναι να την δεχτούμε για την πνευματική και ψυχολογική μας ισορροπία και να την αποφεύγουμε μόνο όταν χρειάζεται.
Και ούτε μπορούμε να μιλάμε αστόχαστα για ειρήνη.
Αυτοί που λένε ότι καταδικάζουν την βία από όπου κι αν προέρχεται, είναι φυσικά υποκριτές όταν δεν είναι βλάκες. Η ειρήνη για την οποία ομιλούν είναι ένα απέραντο τέλμα. Μια απέραντη υποτέλεια του ανθρώπου χωρίς τέλος και έλεος. Ομιλούν πάντα για την αποδοχή της βίας των άλλων και προτείνουν τη δική τους δουλικότητα ως λύση και πρότυπο. Ενώ αυτά τα δύο πρέπει να εναλλάσσονται για να ισορροπεί ο κόσμος. Και δεν ισορροπεί.

Οι ανυπόφοροι

Διαισθάνομαι ότι οι τελευταίοι στοχαστές, θα είναι αυτοί της εποχής μου αν δεν πέθαναν ήδη.
Οι κοινωνίες που γεννιούνται δεν τους χρειάζονται. Σύντομα θα αρχίσουν να τους καταδιώκουν.

Διαφωτισμός και Ιρακ

Η έμμεση δημοκρατία δεν είναι παρά ο χειρότερος τακτικισμός.
Η κορυφαία μέθοδος εξαπάτησης.

Ίσως να ακούγεται βαρύ στις δυσκίνητες συνειδήσεις μας, όμως έτσι είναι.
Ίσως μας προσβάλλει προσωπικά αφού από πίσω είναι η ψήφος μας και η επιλογή μας. Όμως έτσι είναι. Οι ελπίδες όλων μας, γενεών και γενεών για κάτι καλλίτερο. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Όλοι είχαμε τις αμφιβολίες και τις αντιρρήσεις μας για δυό αιώνες. Περιμέναμε και ξαναπεριμέναμε, δίναμε και ξαναδίναμε ευκαιρίες και όλο ευκαιρίες.
Όμως ο πόλεμος στο Ιράκ, έριξε και τον τελευταίο φερετζέ της αντιπροσώπευσης.

Για πρώτη φορά στην ιστορία του διαφωτισμού, όλοι ανεξαιρέτως οι λαοί του πλανήτη τον αρνήθηκαν απόλυτα, τον καταδίκασαν πλήρως και βγήκαν στους δρόμους να τον αποτρέψουν, με μια πρωτοφανή ολική συμμετοχή της ανθρωπότητας.
Και όλοι οι εκπρόσωποι τους, συμφώνησαν με αυτή την εισβολή και την υποστήριξαν έμπρακτα. Ποτέ στην ιστορία δεν είχε ξανασυμβεί αυτό από χιλιετίες. Γιατί πάντα υπήρχε ένα μειοξηφικό ποσοστό πολιτών, που επιδοκίμαζε τις εισβολές. Λάθος ή σωστό δεν έχει καμία σημασία εδώ.

Ο χρόνος έχει μείνει πίσω.

Αυτό που ζείτε εσείς δεν υπάρχει.

Είναι η σκιά του που ξεπροβάλλει από το παρελθόν.

Το μεγάλο ψέμα

Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία αντίθετα από ότι λένε, είναι ένα διαρκές πνιγηρό αδιέξοδο. Ένα απέραντο ψυχολογικό τέλμα.
Το ΄΄δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην δημοκρατία΄΄ είναι ένα πελώριο ψέμα.
Μια ανηλεής διαχρονική προπαγάνδα.
Αυτό ισχύει μόνο για την άμεση δημοκρατία. Από εκεί είναι κλεμμένο.

Αντίθετα η αντιπροσώπευση κινείται ακατάπαυστα, από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Είναι αυτή που διείδε την θανατίλα της γραφειοκρατίας και την έκανε ουσία της, επιτυνχάνοντας έτσι την ατιμωρησία του κοινωνικού και πολιτικού εγκλήματος. Είναι το σύστημα που ισοπεδώνει τους πολίτες του δημοκρατικά.

Η έμμεση δημοκρατία, αναπτύσσεται μόνο οικονομικά. Αυτή είναι η βαθύτερη φιλοσοφία της. Όσο αυξάνει την ανάπτυξή της, μια ανάπτυξη άχρηστη και επιζήμια κατά κανόνα παντού γύρω της, τόσο αυξάνει την επιθετικότητα της στους πολίτες της και τους πολέμους απέναντι στους άλλους λαούς.
Η πολυπλοκότητα οδηγεί στην αντιπροσώπευση. Η απλότητα στην αμεσότητα.

Η εμμεσότητα είναι ανεύθυνη από την φύση της. Σε αυτήν δεν εκτίθεται κανείς. Εκεί δεν υπάρχουν υπεύθυνοι πολίτες και πολιτικοί. Εκεί κανείς δεν έχει ονοματεπώνυμο. Η υπευθυνότητα είναι κυριολεκτικά ένα φάντασμα, που όλοι τάχα κυνηγούν και δεν το βρίσκουν ποτέ. Όλα διαχέονται και φορτώνονται στην πολυπλοκότητα, στην απέραντη νομολογία και την ανίκητη γραφειοκρατία.

Η αμεσότητα εκθέτει τον άνθρωπο, τον ωριμάζει, τον κάνει υπεύθυνο, τον ομορφαίνει όπως τον μάθαμε και τον διαβάσαμε έτσι θαυμαστό και ωραίο από τα μεγάλα κείμενα του παρελθόντος.

Όσο για μας που δεν αναπτυχθήκαμε αυτόνομα παρά μόνο ετερόνομα και δεν κάναμε πολέμους, είναι γιατί εμείς εδώ κάνουμε διαρκή εσωτερικό πόλεμο ενάντια στους πολίτες και αναμεταξύ μας. Συνχρόνως ακολουθούμε σε κάθε πόλεμο που κάνουν οι άλλοι, στρατιωτικά, οικονομικά ή διπλωματικά, καταδικάζοντας τους λαούς που τους επιτίθενται. Την δε γραφειοκρατία δεν την χρειαστήκαμε, παρά τώρα στα τελευταία, γιατί στη θέση της χρησιμοποιούσαμε την αποτελεσματικότερη, τρομοκρατία.

Ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μας

Ο εκπρόσωπος μου δεν είμαι εγώ.
Δεν είναι η σκέψη μου, η θέλησή μου, η απόφασή μου.
Δεν είναι ούτε καν το λάθος μου ή έστω ο δόλος μου.

Ο εκπρόσωπος μου, είναι η δική μου δουλικότητα καλά κρυμμένη πίσω από τις μεγαλοστομίες μου περί δημοκρατίας και ελευθερίας του ανθρώπου.

Ο εκπρόσωπός μου πάλι, δεν είναι αυτός, είμαι εγώ, η κακομοιριά μου,
η πονηριά μου, η τεμπελιά μου, η ανικανότητα μου, η υποταγή μου.
Απαλλοτρίωσε όλα τα πολιτικά μου δικαιώματα και τους κάνει χρήση αντί για μένα. Χωρίς να λογοδοτεί ποτέ, ούτε σε μένα βέβαια, αλλά ούτε καν στα άλλα όργανα της ΄΄δημοκρατίας΄΄. Με δική μου εξουσιοδότηση.

Αποφασίζει αποκλειστικά για μένα ερήμην μου χωρίς ποτέ δημοψήφισμα στα μέγιστα εθνικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά θέματα, υπεμθιμίζοντάς μου προκλητικά και χαιρέκακα την ηλιθιότητα μου, ότι το κάνει με την δική μου ψήφο, με την δική μου έγκριση. Ότι εγώ λέει προσωπικά και με ονοματεπώνυμο τον εξουσιοδότησα για όλα αυτά. Και αλίμονο είναι έτσι.
Ο εκπρόσωπός μου αποφασίζω τόσο συχνά μάλιστα, να μου βάζει αβάσταχτους φόρους, να χάνω την δουλειά μου, να μου αυξάνει τα στοιχειώδη με τους φίλους του, να πληρώνω διαρκώς διόδια στη ζωή μου.

Τα καταφέρνει(;), τα καταφέρνω(;) εκεί που δεν τα κατάφερε η χειρότερη δικτατορία.
Και εγώ είμαι υποχρεωμένος να σωπαίνω με δική μου απόφαση. Να κλαψουρίζω για την ηλιθιότητα μου λες και είναι ξένη και να βρίσκω καταφύγιο στις κομπίνες που μου προτείνει και με εξωθεί, για να με βάλει όλο και πιο βαθιά στην συνενοχή, στην εξάρτηση και να με έχει στο χέρι ανά πάσα στιγμή.
Να με ρίχνει ακόμα πιο βαθιά στην ντροπή μου την οποία στο τέλος χάνω και αυτήν και γίνομαι ένα ολοκληρωμένο απολιτικό τέρας, επικίνδυνο για τους πάντες και τα πάντα γύρο μου.



Αλλά το χειρότερο εξ όλων, είναι ότι ο εκπρόσωπός μου με καθιστά ανεύθυνο. Μέσα από τον εκπρόσωπό μου καθιστώ κρυφά απολύτως ανεύθυνο τον εαυτό μου. Δείγμα κρυμμένης δουλείας χαμένης πίσω στον χρόνο.
Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αυτό είναι το πιο σοβαρό που μου έχει συμβεί στη ζωή μου σαν άνθρωπος. Δεν μου έχει πιά, τέτοιος που είμαι, κανένας εμπιστοσύνη και δεν εμπιστεύομαι και εγώ κανένα, γιατί δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου και νομίζω ότι όλοι είναι σαν και μένα. Και ω του πολιτικού δράματος, πράγματι είναι έτσι.

Ο εκπρόσωπος μου δεν είμαι εγώ.
Είναι ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μου.