Η ντροπή του ποιητή

Ο ποιητής μισεί δυνατά. Το μίσος του, το μέγιστο.

Σαν αλεξικέραυνο ρουφάει την οργή αυτού του κόσμου. Τόση είναι η δύναμή του.
Η διαφορά με αυτόν, είναι ότι δεν καταδέχεται την κατάντια που οδηγεί το μίσος. Αυτό που έχει κατακλύσει τα πάντα γύρω του.

Έτσι το πηδάει σαν φανταστικός άλτης του σύμπαντος, το διοχετεύει μέσα του και το κάνει ποίηση. Το αλέθει μαζί με τάλλα τέρατα και πάθη.

Γιατί ο ποιητής πρέπει να είναι αθώος. Αν δεν είναι, δεν θάναι ποιητής. Αλλά για να παραμείνει αθώος και να υπακούει σε αυτόν τον φοβερό νόμο των ποιητών, διαπιστώνει έκπληκτος πιά σήμερα, ότι δεν μπορεί να παραμείνει ποιητής, γατί δεν μπορεί να παραμείνει πιά αθώος. Η εποχή που ζει ξερνάει ακόμα και τους ποιητές. Τους ξεβράζει στην τηλεόραση, στα σαλόνια, στις χορηγίες, στις ποιητικές βραδιές.

Και τότε καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί πιά να γράφει παρά να κρύβεται.
Να κρύβεται σαν κυνηγημένος χωρίς να τον κυνηγάει κανείς. Μαζί με την ντροπή αυτού του κόσμου. Μέχρι να αλλάξουν οι καιροί και να τον ξαναχρειαστούν πάλι οι άνθρωποι.