Το παλιό πεθαίνει άσχημα

Αυτό για το οποίο χρειάζεται να θλιβούμε, και οι πιο αισιόδοξοι από εμάς επί τέλους να απογοητευτούμε, παίρνοντας έτσι ένα γερό τελευταίο μάθημα από αυτόν τον κόσμο που ξεψυχάει σαπισμένος από την αδικία του, και περνώντας έτσι σε μια άλλη διάσταση ελπίδας που δεν είχαμε υποπτευθεί μέχρι τώρα, πιο μεγάλη και πιο υπομονετική στο βαθύ μέλλον, είναι ο εργατολόγος μας από την μια και οι εργαζόμενοι στου Θέμου και του Μάκη από την άλλη.
·
Κατανοείτε πιστεύω πλήρως, ότι η συμπεριφορά και το ποιόν του φύλακα και προστάτη των εργαζομένων, γιατί αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός, η δουλειά και οι υποχρεώσεις του εργατολόγου, ήταν πασίγνωστα στην Γ.Σ.Ε.Ε, και το χειρότερο είναι ότι γνώριζαν όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ανεξαιρέτως. Ξέρανε όλοι εκεί μέσα και δεν μιλούσαν. Αυτό είναι το αβάσταχτο. Γιατί κάτι έχουμε στο νου μας εσείς και εγώ και κάποιοι άλλοι που αριστερίζονται και δημοκρατίζονται, και πονάει πάρα πολύ που ο ναός της εργατικής τάξης, μεταμορφώθηκε σε τούτο το καινούργιο μπορντέλο που αποκαλύφτηκε επί τέλους, και το οποίο μέχρι τώρα το υποπτευόμαστε αλλά για άλλα θέματα, λόγους και παρατυπίες, όχι όμως σαν τέτοιο που τελικά ήταν πραγματικά, που συνέβαινε στο κρυμμένο βάθος αυτού του ταριχευμένου οργανισμού.
·
Το άλλο θλιβερό και σφραγιδικά τετελεσμένο πλέον και αυτό, είναι πως οι εργάτες μας, μας έδειξαν την τύφλα μας και την πλάνη μας, τα ιδεολογήματά μας και τις συγχύσεις μας, τις φαντασιακές μας ονειρώξεις. Μας είπαν καθαρά και ξάστερα, πως δεν καταλαβαίνουν από δίκιο και άδικο, και ούτε καν τους ενδιαφέρει αν το έχει ο Μάκης ή ο Θέμος ή όποιος άλλος αργότερα, παρά το συμφέρον τους για το οποίο αγωνίζονται σαν χρηματιστηριακές πουτάνες.
Αυτό διδάσκουν και στα παιδιά τους, εν ονόματι των οποίων μιλάνε και κάνουν ότι κάνουν, που ως κακό-μοιρα και όχι πλουσιόπαιδα, κινδυνεύουν να γίνουν μόνο υδραυλικοί και ηλεκτρολόγοι και όχι διακεκριμένοι δημοσιογράφοι και σπουδαίοι τεχνοσύμβουλοι μιας εφημερίδας. Τι αδικία πράγματι, τι συμφορά στ αλήθεια.
·
Είναι αυτοί οι καταστρεπτικοί μύθοι που έπαψαν να ισχύουν πια, και που σύσσωμη η αριστερά συνεχίζει να τους χρησιμοποιεί λαθραία, επιμένοντας σε ένα χαμένο πείραμα της ιστορίας, επιβιώνοντας η ίδια για να μην πεθάνει, σε γκρεμισμένες λογικές και ερειπωμένες ιδεολογίες.
·
Ο τύπος του ανθρώπου που αναδύεται είναι ήδη έξω από όλα αυτά τα κατάλοιπα ενός ανίκανου παρελθόντος, και μιάς εργατικής τάξης που απέτυχε να χειραφετηθεί από την κακομοιριά της.

Ίσες αποστάσεις

Οι καλοί συνάδελφοι, έχουν εφεύρει ένα κορυφαίο σόφισμα από τον προηγούμενο ήδη αιώνα, καρπό άκρατου και επίμονου δόλου, με το οποίο μας απειλούν όποτε ανοίγουμε το στόμα μας να διαμαρτυρηθούμε επειδή μεροληπτούν εις βάρος μας στις συζητήσεις και στους συντονισμούς των απόψεων, το οποίο σόφισμα κραδαίνουν μάλιστα σαν φραγγέλιο υπέρτατου ορθού λόγου και υπέρτατης δημοκρατίας, και το οποίο τελικά δεν είναι παρά μια ακόμα κρυμμένη κακομοιριά της συνείδησής τους.
·
Πρέπει να κρατάνε λέει ίσες αποστάσεις μεταξύ των εμπλεκομένων με διαφορετικές απόψεις, για να είναι αντικειμενικοί. Πω, πω ακριβοδίκαιοι! Και αυτό καθιερωμένο ως πανάκεια πλέον και όχι απλώς ως εξαίρεση σε κάποιες σπάνιες και ιδιάζουσες περιπτώσεις όπου τυχαίνει να είναι νεφελωμένα τα νοήματα ή οι προθέσεις των ομιλητών. Για να μην αδικούν κανένα. Δηλαδή στη ακριβή μετάφρασή του, ίσες αποστάσεις από το δίκιο και το άδικο! Δηλαδή να αδικούν μόνο το δίκιο. Έξοχα!
·
Ίσες αποστάσεις από τους κλέφτες της αγοράς και τους κλεπτόμενους πολίτες. Αυτό είναι που λένε. Εκεί είναι η αθέατη ουσία. Από τους καταχραστές των ταμείων του κράτους και εμάς από την άλλη. Γιατί έχουν και αυτοί ανθρώπινα δικαιώματα λέει. Και πολλά άλλα τέτοια λέει. Μόνο που τελικά, μόνο αυτοί έχουν δικαιώματα. Αυτό δείχνει ασυζητητί, η αδίκαστη αυτή κατάντια των 20 τουλάχιστον τελευταίων χρόνων.
·
Προσθέτουν δε ένα βοηθητικό επικουρικό μικροσόφισμα άγνοιας δήθεν και εκκωφαντικής αθωότητας, λέγοντας στις δύσκολες στιγμές όταν αποκαλύπτονται: μα δεν ξέρουμε εκ των προτέρων ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο αν δεν αποφανθεί η δικαιοσύνη. Κουτοπόνηρη τυπολαγνεία της κακιάς ώρας, που υποκρύπτει έσχατη δουλοπρέπεια και καλά ριζωμένο ραγιαδισμό σε ότι διαφεντεύει στον ορίζοντα. Χρειάζεται δηλαδή να αποφανθεί ο Άρειος Πάγος ότι συγκεκριμένοι με ονοματεπώνυμα έκλεψαν τα χρήματα των ταμείων των εργαζομένων. Αν δεν αποφανθεί ο Άρειος Πάγος εμείς δεν το ξέρουμε μέχρι τότε αν μας κλέψανε ή όχι, και ούτε δικαιούμαστε να λέμε την γνώμη μας δημόσια γιατί επηρεάζουμε και προκαταλαμβάνουμε την γνώμη των δικαστών, και διάφορες άλλες τέτοιες σαχλαμάρες.

Ή κατά επέκταση, κάποιο διεθνές δικαστήριο για να μάθουμε αν έχει δίκιο ο Ιρανικός λαός ή ο Μπους και η παρέα του. Τέτοια εννοούν και λένε απροκάλυπτα.
·
Αλλά το πιο γουστόζικο είναι όταν αναγκάζονται να καλέσουν ΄΄και την άλλη άποψη΄΄ όχι την ανώδυνη αλλά εκείνη που συστηματικά και συμπεφωνημένα καταστέλλουν και αποκρύπτουν, επειδή τους πήραν είδηση και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, τι πανηγύρι γίνεται, πως τους χαμηλώνουν τα μικρόφωνα οι άλλοι καλοί τεχνικοί συνάδελφοι, συνδικαλισμένοι και αυτοί για την καλλίτερη ενημέρωση και το δίκιο του εργάτη, τι πογκρόμ και τι λεκτικούς προπηλακισμούς κατά φοιτητών και άλλων αντιδρώντων, να μην μιλήσουν με όποιο τέχνασμα και προβοκάρισμα. Μόνο που όλα αυτά φαίνονται πεντακάθαρα από μας από κάτω. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν καθόλου.

Μεταμοντέρνο δημοσιογραφικό θράσος

Συχνότατα οι πολίτες ακούνε τους καουμπόηδες των ιδιωτικών καναλιών να τους επιπλήττουν, όταν προσπαθούν να διαμαρτυρηθούν για τον ολοσχερή εκχυδαϊσμό και το χαμηλότατο αισθητικό και πνευματικό επίπεδο των εκπομπών τους, λέγοντάς τους κατάμουτρα : αν δεν σας αρέσει αλλάξτε κανάλι ή κλείστε την! Και το έχουμε ακούσει όλοι αυτό έτσι θρασύτατα, να φασίζει επάνω μας και να μας περιγελά.
·
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, πως εμείς δεν είμαστε οι φιλοξενούμενοι στο σπίτι μας όπως κάθε τόσο και λιγάκι μας λένε, αλλά ότι αυτοί είναι οι κλεπταποδόχοι του τηλεοπτικού πραξικοπήματος του 1989. Μιάς πολιτειακής εκτροπής που δεν ήταν επτάχρονη μόνο, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ μέχρι σήμερα, και που συνταράζει αδιάλειπτα την ελληνική κοινωνία μας, την ισορροπία και την συνείδηση των πολιτών, την ψυχολογία και διαμόρφωση των παιδιών μας, την πολιτική και πολιτιστική ζωής μας.
·
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, πως τα ερτζιανά δεν τους τα έδωσε κανείς. Τα άρπαξαν τα αφεντικά τους μαζί με τις πολιτικές και νομικές μαφίες που τα μαγείρεψαν και τα καταχρώνται μαζί τους, τα καρπούνται και τα διαπλέκονται όλοι παρέα, και τα χρησιμοποιούν οι υποκοσμικοί με τις συντεχνίες που ταΐζουν και τα σινάφια τους, με τα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα και τα υψηλότερα δυνατά κέρδη.
·
Ασφαλισμένοι στην οικονομική τους ευμάρεια με το βρώμικο ψωμί που τρώνε, αδιαφορούν για τις δεκάδες εκατοντάδες χιλιάδες νεόπτωχων από την ασύλληπτη ακρίβεια που μαστίζει τον τόπο, που τους αναγκάζει να έχουν την τηλεόραση ως την μοναδική διέξοδο ΄΄διασκέδασης΄΄ και επαφής με τον έξω κόσμο, αφού κατάντησε απαγορευτική κάθε έξοδος τους ακόμη και για σουβλάκι.
Το ΄΄αν δεν σας αρέσει αλλάξτε κανάλι ή κλείστε την΄΄ θυμίζει τις άλλες μαφίες εργοδοτών και εργαζομένων στα υγρά καύσιμα, που λένε ανενόχλητοι και αυτοί από την πολιτεία : ψάχτε να βρείτε τα πιο φθηνά πρατήρια. Μια επιδημία που αρχίζει και εξαπλώνεται παντού στην εργασιακή και οικονομική ζωή του τόπου.
·
Δεν πρέπει ποτέ να νομιμοποιήσουμε αυτό το τηλεοπτικό πραξικόπημα της χειρότερης γνωστής μορφής ασυδοσίας και καθαρής αλητείας, και επίσης να μην αποδεχτούμε τους τεχνικούς και την συντεχνία τους που το διαχειρίζεται, δημοσιογράφους και λοιπούς εμπλεκόμενους τεχνικούς, εν ονόματι της γνωστής κλάψας για το ψωμάκι των παιδιών τους και της ανεργίας τους. Γιατί ας μην μας διαφεύγει διόλου, ότι συναγωνίζονται χαρούμενα και εθελοντικά σε αυτό το αντιδημοκρατικό, αντιπνευματικό και αντιαισθητικό μακελειό, τους εργοδότες τους, και τους υπερφαλαγγίζουν όποτε μπορούν σε ποταπότητα, ψέματα, καταστολή.
Αυτή νομίζω είναι η ουσία που συμβαίνει, και που εμείς χρειάζεται να κατανοήσουμε, και κυρίως να απαιτήσουμε να αλλάξει στη ζωή μας.
·
Γιατί τα ερτζιανά, είναι εθνικά σύνορα, είναι πιο σημαντικά για μια χώρα ακόμα και από τον στρατό της, και δεν μπορεί επ ουδενί να βρίσκονται απολύτως ανεξέλεγκτα και ασύδοτα στα χέρια μιάς μη εκλεγμένης κυβέρνησης των καναλαρχών και εκδοτών. Ούτε είναι δυνατό αλλά αντιθέτως αδιανόητο, οι τηλεπαρουσιαστές και μεγαλοδημοσιογράφοι να έχουν μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία από τους εκλεγμένους από τον λαό βουλευτές, όποιοι και αν είναι αυτοί οι βουλευτές, ακόμη και καθαροί φασίστες. Γιατί αυτή είναι στοιχειωδώς η έννοια της δημοκρατίας. Ο τελευταίος σε αριθμό ψήφων βουλευτής, πρέπει και επιβάλλεται να έχει περισσότερη εξουσία και δύναμή από τον δημοκρατικότερο και καλλίτερο δημοσιογράφο. Τους εκπροσώπους μας τους ψηφίζουμε εμείς, και δεν μπορούν να μπαίνουν από τους φεγγίτες και τις χαραμάδες της διαπλοκής, άλλοι στη θέση τους, μη ψηφισθέντες καν.

Ισηγορία

Αλλά πάμε στην ουσία της μακραίωνης και χιλιόχρονης αυτής ιστορίας του λόγου.
Στην ίδια την δομή της δημοκρατίας και της σκέψης της.
·
Θα προσέξατε, ίσως και όχι, ότι οι θεμελιωτές των αρχών και των κανόνων του λόγου, που συναπορέουν από τις αρχές των ίσων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν ομιλούν καθόλου για ελευθερία λόγου. Περίεργο αυτό για την δική μας οξυμένη όπως νομίζουμε αντίληψη και σκέψη. Γιατί έχουν καταλάβει ότι είναι ψευδής. Είναι μια καλοστημένη απάτη. Είναι μια εκπτωμένη κατάσταση, λίγα ψίχουλα λόγου δηλαδή, και αυτά μόνο με τον έλεγχο, όποτε και όταν αυτοί κρίνουν και επιτρέπουν.
·
Αυτά οι αρχαίοι αθηναίοι τα γνωρίζουν άριστα. Ομιλούν για ισηγορία.
Αυτή μόνο θεωρούν ελευθερία του λόγου. Ελευθερία του λόγου χωρίς ισηγορία όπως κόπτονται οι δημοσιογράφοι και το σωματείο τους, είναι μια καθαρή ανελευθερία του λόγου. Μια καλομελετημένη φίμωση των πολιτών.
Έκαναν τον ανθρώπινο λόγο επάγγελμα τους. Και η ΄΄δουλειά΄΄ τους είναι να μιλουν δημόσια μαζί με τους πολιτικούς, τους οικονομικούς παράγοντες και τους παντοειδείς ειδικούς εκ μέρους μας. Χωρίς ποτέ να τους έχουμε εξουσιοδοτήσει ή ψηφίσει, όπως τουλάχιστον τους πολιτικούς. Πληρώνονται για να μιλάνε αντί για μας.
Οι πολίτες δεν υπάρχουν στην κυριολεξία. Είναι άφωνοι ως να βρίσκονται στον πάτο της θάλασσας. Η ισηγορία για αυτούς είναι ο χειρότερος εχθρός τους. Μανιάζουν στo άκουσμά της. Και αν τολμήσουμε να διαμαρτυρηθούμε κάποτε, μας απαντάνε δημόσια μπροστά σε όλον τον κόσμο και μας εξευτελίζουν μεταξύ μας για το λάθος μας, λέγοντας μας: εσείς ψηφίσατε αυτή την κυβέρνηση και το πρόγραμμά της ή μα μίλησαν οι εκπρόσωποί σας, δεν τους ακούσατε.
Αυτοί και μόνο θα μιλούν εκ μέρους μας και θα μας υπερασπίζονται ή θα μας κατακεραυνώνουν όποτε αυτοί κρίνουν. Η ιδιωτικοποίηση του ανθρώπινου λόγου.
Η πολιτική ως επάγγελμα του Μαξ Βέμπερ από τους πολιτικούς, έγινε τώρα, η ομιλία ως επάγγελμα από τους δημοσιογράφους.
·
Είναι τερατώδες και καλά κρυμμένο μέσα στην σύνχηση και τις φωνασκίες.
Και αν μιλάμε για εφημερίδες και τύπο τότε έχει καλώς.
Αλλά η τηλεόραση, ο αέρας και τα ερτζιανά, είναι πιο ζωτικός και πιο εθνικός χώρος, και από τις περίφημες βραχονησίδες και τα ίδια τα σύνορα μας. Η δημόσια ομιλία, είναι η ίδια η ανάσα μας.
Καταλαβαίνετε σε τι αριστοτεχνική απάτη έχουμε εμπλακεί γιαυτό και είμαστε άφατοι και άφωνοι. Ότι θέλουν μας λένε και ότι θέλουν ακούμε και βλέπουμε. Αυτό κι αν είναι καθαρός φασισμός με χαμόγελα τηλεπαρουσιαστών.
·
Σκεφτείτε τούτο, ολόκληρη η Γ.Σ.Ε.Ε δεν έχει φωνή. Δεν έχει ένα τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό σταθμό. Ζητιανεύει να την φιλοξενούν κάθε τόσο στα κανάλια, που τα έχουν όλα οι εργοδότες τους.

Λογοκρισία

Αυτό που βρίσκεται έξω από την νοητική τους, είναι πως η λογοκρισία είναι εγγενές στοιχείο του ανθρώπινου λόγου. Είναι το μεγαλείο της σκέψης. Λογοκρισία σημαίνει : κρίνω τον λόγο του άλλου και μόνο αυτό. Πάνω σε αυτή την λογοκρισία ανδρώθηκε το θαύμα της αθηναϊκής δημοκρατίας.
·
Ένας υγιής εγκέφαλος θέλει να τον λογοκρίνουν διαρκώς. Αυτή είναι η φυσιολογία της σκέψης μας. Αλλιώς ο λόγος του είναι ένας μονόλογος του ερημίτη. Ένας λόγος χωρίς επιστροφή. Χωρίς απάντηση. Χωρίς ανταπάντηση και αντεπιστέλλον. Μιζερεύει η σκέψη του, ατροφεί, και αν συνεχιστεί αυτό για πολύ στο τέλος τρελαίνεται.
·
Και δεν σημαίνει βέβαια το παρανοηματοποιημένο και παραχαραγμένο μέσα στον χρόνο και στην ιστορία της γλώσσας, αυτό που εννοούν σήμερα και με το οποίο μας απειλούν οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι εκδότες, οι οικονομικές ελίτ ή οι χούντες πιο παλιά ΄΄σου απαγορεύω να μιλάς΄΄. Αυτό ακριβώς είναι το δικό τους κατασκεύασμα. Η απαγόρευση. Γιατί δεν θέλουν να ακούν. Αρνητικοποίησαν νοηματικά την έννοια της λογοκρισίας, από θετική και πεμπτουσία του ανθρώπινου λόγου, στο αντίθετό της, σε πολιτικό ανάθεμα έως ποινικό αδίκημα.
·
Να μην απαντάει κανείς στα θέσφατά τους. Να μην αναφέρεται και να μην λογοκρίνει κανείς. Να μην απαντάει δηλαδή στα εγκλήματα της εξουσίας που προστατεύουν. Παρά μόνο στημένοι και ήδη γερά αυτοφιμωμένοι καλοί συνάδελφοι, οι οποίοι θα φυσιολογικοποιούν και έτσι θα νομιμοποιούν την κλοπή και την κομπίνα, ως από πάντα υπηργμένες όπως λένε, (ακούστε επιχείρημα!) παρέα με τους πολιτικούς που θα βοηθάνε και θα συμπληρώνουν. Και αυτή είναι η μοναδική δικαιολογία τους όταν στριμώχνονται.
·
Όπως σήμερα στην ιδιότυπη δημοκρατία-δικτατορία της κομπίνας και της αφωνίας των δημοσιογράφων και των αφεντικών τους. Μιλάμε και δεν μας ακούει κανείς. Ακούμε τα λόγια μας παραχαραγμένα από τους καλούς συνάδελφους που τα απαγορεύουν, με περίτεχνες και δημοκρατικές διαδικασίες και τεχνικές. Αν δεν τα μεταφράσουν αυτοί, δεν ακούγονται. Αυτή είναι η συμφωνία κάτω από το τραπέζι για να μας αφήσουν να μιλήσουμε στα ερτζιανά μας. Έτσι όσοι ακούγονται, είναι μόνο κατασταλμένοι.
·
Έχουμε παρανοήσει όλοι, στο απέραντο λευκό κελί της ελληνικής δημοκρατίας. Μιλάνε δημόσια, στο σπίτι μας μέσα, για τα δικαιώματα των ναζιστών και φασιστών, με την βοήθεια, την κάλυψη και τους προπηλακισμούς των δημοσιογράφων, εν ονόματι της δημοκρατίας πάντα. Σε αυτό το θέατρο της δημοκρατίας, οι μόνοι που δεν έχουν λόγο και δικαιώματα λογοκρισίας είναι οι δημοκράτες. Και λογοκρισία σημαίνει απαντώ.

Οι καλοί συνάδελφοι

Η τηλεόραση και το ραδιόφωνο να είναι ελεύθερα.
Να μην τα ελέγχει ούτε η πολιτεία ούτε οι πολίτες, αλλά να τα ελέγχουν οι εργοδότες μας.
Αυτό λένε διαρκώς οι δημοσιογράφοι, στην υπόλοιπη άφωνη κοινωνία. Και μάλιστα τόσο καθαρά. Ωσάν εμείς οι υπόλοιποι να μην γνωρίζουμε τίποτα από εμπόρους, επιχειρηματίες και εργοδότες. Πρωτότυπες απόψεις, ιδιαίτερα ανιδιοτελείς, μη συντεχνιακές, χωρίς διακρίσεις απέναντι στους συμπολίτες τους. Μια ζηλευτή δημοκρατία λόγου!
Μας λένε δηλαδή καθαρά ότι θέλουν να τους λογοκρίνουν τα αφεντικά τους και κανείς άλλος. Καταλαβαίνει κανείς, τι είδους ελεύθερο λόγο μπορεί να έχουν τέτοιοι απροκάλυπτοι υποτελείς προς τα επάνω, σκληρά αφεντικά προς τα κάτω, προς εμάς. Μια τηλεόραση χωρίς κανόνες όπως είναι σήμερα.
Όμως οι πολίτες δεν ζήτησαν ποτέ να τους λογοκρίνουν, ούτε αυτοί, ούτε η πολιτεία, ούτε κανείς άλλος. Ζητάνε μόνο να μπορούν να μιλάνε και αυτοί και να τους απαντάνε κυρίως. Δεν ξέρουν τάχα ότι κάθε βράδυ και πρωί στις ειδήσεις και τις άλλες ΄΄ενημερωτικές΄΄ εκπομπές, οι πολίτες τους στολίζουν με τα ακατονόμαστα από την αγανάκτησή τους για αυτά που τους λένε, χωρίς να μπορούν να απαντήσουν, ακούγοντάς τους μουγκοί και τρελαμένοι.
·
Οι δημοσιογράφοι απεχθάνονται την λογοκρισία. Δεν θέλουν να τους λογοκρίνει κανείς. Είναι ελεύθερες προσωπικότητες, ευαίσθητες. Αγρυπνούν για την ελευθερία του λόγου.
Μα υπάρχει μεγαλύτερη λογοκρισία από αυτή που κάνουν αυτοί στους πολίτες.
Ποιος λογοκρίνει σήμερα στην εποχή της τεχνολογίας και των μέσων την παγκόσμια κοινή γνώμη και τις τοπικές. Ποιοι διαχειρίζονται αποκλειστικά τον λόγο, ποιοι χειραγωγούν τις κοινωνίες. Η αστυνομίες ή οι άνθρωποι του τύπου.
Οι αστυνομίες καταφθάνουν μόνο στο τέλος τώρα πιά. Όταν και μόνο δεν τα έχουν καταφέρει οι δημοσιογράφοι. Οι καιροί έχουν αλλάξει άρδην. Τις απαγορεύσεις δεν τις ασκούν οι χούντες και οι Γεωργαλάδες σήμερα, αλλά οι δημοσιογράφοι και οι εκδότες τους, περίτεχνα και δημοκρατικά, αθέατα και θεατά όταν χρειάζεται.
Αυτό που εννοούν και που κρατούν καλά κρυμμένο μέσα τους είναι να μην λογοκρίνονται αυτοί. Αυτή είναι η ανομολόγητη αλήθεια τους! Η ελευθερία του λόγου για την οποία ομιλούν, είναι μόνο η δική τους ελευθερία. Δεν είναι η δική μας. Να είναι ελεύθεροι να απαγορεύουν στους άλλους να μιλάνε, ενώ αυτοί να λένε ελεύθερα ότι θέλουν οι εργοδότες τους. Η γραμμή του σταθμού.