Οι καλοί συνάδελφοι

Η τηλεόραση και το ραδιόφωνο να είναι ελεύθερα.
Να μην τα ελέγχει ούτε η πολιτεία ούτε οι πολίτες, αλλά να τα ελέγχουν οι εργοδότες μας.
Αυτό λένε διαρκώς οι δημοσιογράφοι, στην υπόλοιπη άφωνη κοινωνία. Και μάλιστα τόσο καθαρά. Ωσάν εμείς οι υπόλοιποι να μην γνωρίζουμε τίποτα από εμπόρους, επιχειρηματίες και εργοδότες. Πρωτότυπες απόψεις, ιδιαίτερα ανιδιοτελείς, μη συντεχνιακές, χωρίς διακρίσεις απέναντι στους συμπολίτες τους. Μια ζηλευτή δημοκρατία λόγου!
Μας λένε δηλαδή καθαρά ότι θέλουν να τους λογοκρίνουν τα αφεντικά τους και κανείς άλλος. Καταλαβαίνει κανείς, τι είδους ελεύθερο λόγο μπορεί να έχουν τέτοιοι απροκάλυπτοι υποτελείς προς τα επάνω, σκληρά αφεντικά προς τα κάτω, προς εμάς. Μια τηλεόραση χωρίς κανόνες όπως είναι σήμερα.
Όμως οι πολίτες δεν ζήτησαν ποτέ να τους λογοκρίνουν, ούτε αυτοί, ούτε η πολιτεία, ούτε κανείς άλλος. Ζητάνε μόνο να μπορούν να μιλάνε και αυτοί και να τους απαντάνε κυρίως. Δεν ξέρουν τάχα ότι κάθε βράδυ και πρωί στις ειδήσεις και τις άλλες ΄΄ενημερωτικές΄΄ εκπομπές, οι πολίτες τους στολίζουν με τα ακατονόμαστα από την αγανάκτησή τους για αυτά που τους λένε, χωρίς να μπορούν να απαντήσουν, ακούγοντάς τους μουγκοί και τρελαμένοι.
·
Οι δημοσιογράφοι απεχθάνονται την λογοκρισία. Δεν θέλουν να τους λογοκρίνει κανείς. Είναι ελεύθερες προσωπικότητες, ευαίσθητες. Αγρυπνούν για την ελευθερία του λόγου.
Μα υπάρχει μεγαλύτερη λογοκρισία από αυτή που κάνουν αυτοί στους πολίτες.
Ποιος λογοκρίνει σήμερα στην εποχή της τεχνολογίας και των μέσων την παγκόσμια κοινή γνώμη και τις τοπικές. Ποιοι διαχειρίζονται αποκλειστικά τον λόγο, ποιοι χειραγωγούν τις κοινωνίες. Η αστυνομίες ή οι άνθρωποι του τύπου.
Οι αστυνομίες καταφθάνουν μόνο στο τέλος τώρα πιά. Όταν και μόνο δεν τα έχουν καταφέρει οι δημοσιογράφοι. Οι καιροί έχουν αλλάξει άρδην. Τις απαγορεύσεις δεν τις ασκούν οι χούντες και οι Γεωργαλάδες σήμερα, αλλά οι δημοσιογράφοι και οι εκδότες τους, περίτεχνα και δημοκρατικά, αθέατα και θεατά όταν χρειάζεται.
Αυτό που εννοούν και που κρατούν καλά κρυμμένο μέσα τους είναι να μην λογοκρίνονται αυτοί. Αυτή είναι η ανομολόγητη αλήθεια τους! Η ελευθερία του λόγου για την οποία ομιλούν, είναι μόνο η δική τους ελευθερία. Δεν είναι η δική μας. Να είναι ελεύθεροι να απαγορεύουν στους άλλους να μιλάνε, ενώ αυτοί να λένε ελεύθερα ότι θέλουν οι εργοδότες τους. Η γραμμή του σταθμού.