Περί βλακείας

Τα έχετε βάλει όλοι με τους βλάκες. Εσείς όμως δεν ξέρετε πόσο δύσκολο πράγμα είναι να δώσεις να καταλάβει ένας έξυπνος άνθρωπος. Πιο δύσκολο από ότι στον βλάκα. Ακατόρθωτο θα έλεγα. Και αυτό σας διέφυγε ολωσδιόλου. Ως έξυπνοι αναγνώστες δεν το αντιλαμβάνεσθε. Γιαυτό δεν φταίτε!
Πάρτε για παράδειγμα τους τετραπέρατους αστέρες τη τηλεοράσεως, που κάνουν τόσο κακό, όσο όλοι μαζί οι βλάκες της χώρας.
Ή τις πανέξυπνες συντεχνίες που κάνουν απίστευτα πιο κακό στην κοινωνία, από ότι όλοι οι βλάκες του κόσμου μαζί. Που κλεισμένες σε απόρθητα γραφεία, συνωμοτούν διαρκώς κατά του ανθρώπου.

Μας διέφυγε ότι η εξυπνάδα έχει ένα υπέρογκο κόστος που το πληρώνουμε όλοι.
Και αυτή την σημείωση νομίζω πρέπει επί τέλους να την συμπεριλάβουμε στο ανθρώπινο στοχασμό.

Και ούτε μπορούμε πλέον να συνεχίσουμε να παίζουμε με τις λέξεις, διεθνώς και σε όλες τις γλώσσες του πλανήτη, κατασκευάζοντας υποκριτικά μια διαφορά τάχα μεταξύ έξυπνου(καλού) και πονηρού(κακού).

Μέχρι και ο Αϊνστάιν, ο μεγαλοφυής αυτός πραγματικός μύθος της επιστήμης, καταφέρεται μονομερώς κατά της ανθρώπινης βλακείας με ένα απελπισμένο αντιληπτικό τρόπο, μακράν του Ιωνικού στοχασμού, που έβλεπε αυτά τα δύο ως τα αντίθετα που ισορροπούν τον Κόσμο, ως τις όψεις του ίδιου νομίσματος, μη μπορώντας να εξηγήσει το φαινόμενο, και μη υποπτευόμενος τότε ακόμη το κόστος της ευφυΐας που θα προέκυπτε για τον άνθρωπο.

Αυτό το αντιλαμβανόμαστε πλήρως, αν φανταστούμε τον εφιάλτη ενός κόσμου μόνο ευφυών ή μόνο βλακών. Είμαστε παιδιά του ίδιου κόσμου και πρέπει να ζήσουμε όλοι. Με τις τριβές και τις αντιθέσεις που δημιουργούν οι δυο πλευρές. Αυτό είναι μόνο.

Η εξυπνάδα πληρωνόταν πάντα πολύ ακριβά. Όχι μόνο από τους εργοδότες, αλλά κυρίως από τους αφελείς και τους βλάκες του πλανήτη. Ο φόρος για αυτούς όταν δεν ήταν η καταδίκη τους από την ευφυΐα σε μια οικονομική και κοινωνική μιζέρια, ήταν η ίδια η ζωή τους όπως σήμερα στην Αφρική και τον τρίτο κόσμο.

Ξέρετε πόσο όμορφο είναι να κάνεις παρέα με ένα αφελή. Με ένα βλάκα που λέτε και εσείς. Ξανασυναντάς τη ζωή αδολίευτη. Σε ξανανιώνει. Σε επαναφέρει στον χαμένο χρόνο της γλυκιάς ανεμελιάς. Τότε που έζησες αφύλακτος. και ανέμελος. Που ο κόσμος ξαναγίνεται μαγικός, γεμάτος ελπίδα και άπειρη όρεξη να τον ζήσεις.

Βρισκόμαστε ακόμη στις απλουστευτικές απαντήσεις της ζωής μας.
Αντίθετα, θα πρέπει να ανεχτούμε την εξυπνάδα, όπως μάθαμε να ανεχόμαστε την βλακεία, και όχι να την ανεβάζουμε στη στέγη του κόσμου. Γιατί στις εποχές μας, ο κόσμος ανισορροπεί ακριβώς λόγω της πρώτης και εξ αιτίας αυτής.