Η εποχή μου

Για να σας περιγράψω τα πράγματα, στην εποχή μου δεν υπήρχαν θύματα.
Ήταν όλοι θύτες. Ακόμα και τα μικρά παιδιά τα εκπαίδευαν για αυτό το σκοπό.

Και αυτό συνέβη όχι λόγω άγνοιας, αλλά αντίθετα λόγω γνώσης.
Όλοι πλέον οι κάτοικοι του πλανήτη σπούδαζαν πυρετωδώς τις νέες τεχνικές του κέρδους, όπου καινούργιες επιστήμες γεννιόντουσαν καθημερινά για αυτόν το σκοπό στα πανεπιστήμια, για την ανάπτυξη και την καλλίτερη εκμετάλλευση κάθε είδους πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Μάλιστα οι γονείς, παρότρυναν τα παιδιά τους να μάθουν πρώτα καλά το μάρκετινγκ, να γίνουν καπάτσοι δηλαδή, και στη συνέχεια τα προετοίμαζαν με καμάρι να γίνουν επιχειρηματίες, τραγουδιστές, γιατροί και δικηγόροι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί ή δημοτικοί σύμβουλοι και συνδικαλιστές, γνωρίζοντας πολύ καλά τι επρόκειτο να κάνουν στους άλλους. Τι ρόλους θα έπαιζαν στην πόλη τους.

Και πάντως κάθε γονική συμβουλή παρότρυνε αγωνιωδώς τα παιδιά να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι με όποιο τρόπο μπορούσαν. Από Ωνάσηδες έως Ηρόστρατοι.
Όσοι δεν τα κατάφερναν, περιοριζόντουσαν με θλίψη να γίνουν πλούσιοι μεν, αλλά δυστυχώς όχι διάσημοι. Τι μαρτύριο!

Αστειευόμενος ή μη αστειευόμενος θα έλεγα χωρίς υπερβολές, ότι τα μόνα υπεύθυνα όντα παρέμεναν όπως πάντα τα ζώα και τα φυτά, τα μόνα αθώα θύματα του πλανήτη.
Τι παράδοξο! τα μη σκεφτόμενα όντα του, διατηρούσαν και διαιώνιζαν τον κόσμο μας χωρίς ποτέ να τον καταστρέφουν. Μήπως αυτό είναι η αθωότητα ή μήπως γιαυτό παρέμεναν αθώα.