Ποιούς αγαπάμε

Ποιους αγαπάμε;

Αυτούς που πιστεύουν τα ψέματα μας. Ή αυτούς που δεν αντιδρούν σε αυτά.
Αυτούς θεωρούμε φίλους μας και από αυτούς στη συνέχεια διαλέγουμε ως έμπιστούς μας.
Και αυτούς που συμφωνούν μαζί μας; Δεν είναι το πιο φυσικό να τους θεωρούμε φίλους μας, θα ανταπαντήσει ο καθείς. Αυτή είναι η ψευδής ανάγνωση της πρώτης.
Έτσι καταλήξαμε τώρα πιά.

Αλλά αυτό σημαίνει αθέατα και από εμάς τους ίδιους στην συνείδησή μας, την παραίτηση μας από την ελπίδα για διαφανείς και δικαιότερες κοινωνίες, αφού η ατομική ζωή μας είναι ίδια με την κοινωνική.

Με αυτό το προσωποκτόνο και κοινωνιοκτόνο σλόγκαν που χρησιμοποιούμε, ΄΄δέχομαι τους ανθρώπους όπως είναι΄΄ ή ΄΄δέχομαι την ζωή όπως είναι΄΄ έχουμε ήδη προσημειώσει κάθε μέλλον μας. Σημαίνει ακόμα, ότι έχουμε αποδεχτεί την μοίρα που μας επέβαλλαν.

Ζούμε την πολιτική του απολίτικου. Η προχωρημένη τώρα υποκρισία μας απαιτεί την μεταφορά όλων των ευθυνών στην εξουσία. Η ελπίδα μας μεταφέρεται διαρκώς στο μεταφυσικό μας παραλήρημα.