Λογιστικός έλεγχος του χρέους!

Με ενθουσιασμό υποδέχθηκαν οι πολίτες τα νέα. Άλλοι, πιο καχύποπτοι πιο βασανισμένοι πολιτικά ίσως, χάρηκαν μεν, αλλά έβαλαν και ένα ερωτηματικό. Δεν βλάπτει. Είναι μια μάχη που αρχίζει, η μάχη των μαχών για την Ελλάδα, που ξεκινάει θεσμικά μέσα από το κοινοβούλιο και υποστηρίζεται από όλους τους εργαζόμενους πιστεύω. Πάντως όπως και νάχει η είδηση παραήταν θετική.                                                                          

Τα ερωτήματα ήταν ανάγλυφα και είχαν την σοφία τους.                                                                   

Σοβαρά μιλάτε; Ακούστηκε κάτι τέτοιο; Ειπώθηκε πράγματι; Το είπαν στη βουλή επίσημα; Εννοείτε δηλαδή ότι  πήρε τον δρόμο του ή θάχουμε πάλι τα ίδια; Σαν απίστευτο φαίνεται. Αν είναι έτσι, τότε μπράβο Ζωή Κωνσταντοπούλου! Επί τέλους. Μπράβο σε όλη την κυβέρνηση και τον πρόεδρο που το υποστηρίζει. Ακόμα δεν το πιστεύει κανείς, χωρίς να αμφισβητεί καθόλου τον Συριζα τόσο στο σύνολό του όσο και τα στελέχη του ξεχωριστά. Τόσο καταχωνιασμένο ήταν και τόσο μακρινό κοινωνικό και εθνικό όνειρο. 

Αμέτρητα τέτοια ερωτήματα στην πολιτική συνείδηση των πολιτών ξεσκλαβώνονται από την απαγόρευσή τους. Ο Μπεζεντάκος δραπετεύει από την φυλακή του. Από την ομερτά που ήταν κλεισμένος. Αυτό είναι το σπουδαίο. Από την συνομωσία των φατριών να γλυτώσουν τον έλεγχο πάση θυσία, που λυμαίνονταν τον τόπο με τους συνεργάτες τους 80-100 χρόνια ή λίγα λέω. Ο ελληνικός λαός, θα γεύεται όλο και περισσότερο την εκλογική του νίκη που γεννάει τέτοιες αποφάσεις, και θα ζήσει με την επιμονή του και την στήριξή του, διαρκείς τέτοιες κατακτήσεις.                              

Τι σημαίνει όμως αυτό που το καλωσορίζουμε τόσο ανακουφιστικά και ελπιδοφόρα. Και γιατί έχει τόση σημασία για όλους εμάς που το τονίζουμε στα κείμενα στον λόγο και τις συζητήσεις μας. Σημαίνει ότι οι έλληνες πολίτες, θα μάθουνε για πρώτη φορά πόσα χρωστάμε! Δεν είναι αστείο, δεν ξέρουμε πόσα χρωστάμε. Σε ποιους τα χρωστάμε και ποιοι τα πήραν κυρίως. Όλες οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τα συμφέροντα που τις νέμονται, με πρωταγωνιστικά τα εγχώρια τζάκια και τους κοινοβουλευτικούς τους εκπρόσωπους, έχουν λυσσάξει να μην μάθουμε ποτέ.

Γιατί εδώ είναι ο τόπος, μπανανία. Μην ψάχνετε αλλού τους φορολογικούς παραδείσους. Εδώ είναι ο πραγματικός παράδεισος την κλοπής και τη εξαπάτησης του λαού από πάντα, ο ασύγκριτος παράδεισος των γραφών της οικονομικής βίβλου. Των ευαγγελίων του σύγχρονου καπιταλισμού. Σε αυτή την μικρή χώρα που δεν την πιάνει το μάτι σου. Την κρυμμένη στο κέντρο του αχανούς τοκογλυφικού καπιταλισμού. Να μην ξέρουμε καν εμείς οι ίδιοι ενδιαφερόμενοι φορολογούμενοι, πόσα χρωστάμε και πόσα πρέπει να προετοιμαζόμαστε να πληρώσουμε κάθε τόσο, έστω κι ως δεδομένοι δούλοι ακόμη, όπως μας θεωρούν και μας θέλουν.  

Πρωτοφανές σε όλα τα παγκόσμια χρονικά. Ούτε σε μπανανίες και προτεκτοράτα πασίγνωστα. Αυτό λέει η τρομερή αυτή προπαγανδιστική απαγόρευση που ίσχυε μέχρι προχθές. Μια υποδουλεία χρέους που πρέπει να πληρώνουμε, χωρίς να ξέρουμε πόσα είναι αυτά. Χωρίς αγανακτήσεις και διαμαρτυρίες. Απαγορεύεται να ρωτάτε! Σε αυτό είχαμε καταντήσει. Να θέλετε να μάθετε; Από πού κι ως που; Θα σας λέμε εμείς πόσα είναι, και εσείς άφωνα, ανερώτητα και αδιαμαρτύρητα θα πληρώνετε. Κάθε φορά θα σας αναγγέλλουμε πόσο είναι το χρέος σας. Μια πρωτοφανής δουλοκτητική απαίτηση, ακόμα και για εποχές που πάνε πίσω στον πολύ βαθύ χρόνο, στις απαρχές του δουλοκτητικού καθεστώτος. Και δεν υπερβάλλω βέβαια. Βλέπετε στις ειδήσεις τις απαιτήσεις τους. Τότε που δεν όριζες τίποτα από τον εαυτό σου. Που ήσουν έρμαιο στην όποια παραξενιά και απαίτηση, στην όποια κερδοφόρα διαστροφή του δουλοκτήτη. Τι ομοιότης!

Δείχνει όμως και κάτι άλλο εξ ίσου ιαματικό στην αξιοπρέπεια των πολιτών, αλλά  και στην παροπλισμένη ελπίδα τους μετά την συμφωνία της νέας δανειακής σύμβασης της 20/2/15. Ότι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους έχει την ελπίδα της και πάλι. Γιατί από εδώ ακριβώς ξεκινάει, από τον λογιστικό έλεγχο του χρέους. Γιατί τα γεγονότα τρέχουν και μας βγάζουν σε νέες πραγματικότητες. Νέους συσχετισμούς νέα κουράγια. Αλλιώς δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να ξέρουμε πόσα χρωστάμε, να αποφασίσουμε τον λογιστικό έλεγχο του χρέους,  αν δεν ελπίζαμε σε μια νέα προσπάθεια διαγραφής του χρέους. Που σημαίνει με τη σειρά του, ότι ένα μεγάλο ή μεγαλύτερο μάλλον από πριν τμήμα του Σύριζα-ΑΝ.ΕΛ πιστεύουν σε αυτό, ότι δεν παραιτήθηκαν από την προσπάθεια.

Οι δε εκπρόσωποι  της παρασιτική αυτής ψευτοτάξης των τζακιών, που δεν πρόσφεραν ποτέ τίποτα στον τόπο μας, παρά μόνο άρπαζαν από γεννησιμιού τους τα δάνεια και τις μίζες που πληρώναμε και ξεπληρώναμε εμείς οι πολίτες, κραυγάζουν κατενθουσιασμένοι από τη χαρά τους, γιατί έτσι δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ οι ίδιοι για την διαρκή ληστεία της χώρας, αφού το χρέος δεν διαγράφεται λέει το ευρωπαϊκό ιερατείο. Όπως νομίζει τουλάχιστον. Τρομάρα τους. Έτσι συνδέονται τα πράγματα.  Γιατί ο δοσιλογισμός έγινε επάγγελμα στην ελληνική βουλή. Και δεν είναι απλά η πάλη των τάξεων, αυτό το πράμα, χωρίς παραγωγή.

Γιατί η μάχη αυτή που δίνουμε σαν έθνος και λαός, πάει μέχρι ρανίδος. Θέλουμε δεν θέλουμε μάλιστα. Αλλιώς θα εξαφανιστούμε, σαν γλώσσα, σαν πολιτισμός, σαν ιστορία, σαν πολιτεία, σαν κράτος, σαν τοπίο ακόμα και εικόνα που θα αλλάξει και θα μας κατασπαράξει μέσα στο πλιάτσικο που θα βρεθούμε, από το ασήκωτο βάρος του χρέους.

Τέλος χαιρετίζοντας την ανακοίνωση, εύχομαι να μην ανακληθεί από την πίεση εγκαθέτων εσωτερικού και εξωτερικού.