Η παράξενη χώρα

Ξαφνικά, εκεί που πλησιάζαμε στα σύνορα της νέας χώρας, είδαμε από μακριά κάτι αλλόκοτα όντα που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ, να περπατάνε στην πλατεία του χωριού γύρω-γύρω, άλλα να πέφτουν κάτω να σηκώνονται και να συνεχίζουν, και άλλα να τρεκλίζουν έτοιμα να πέσουν.
Ρωτήσαμε ένα γέρο που καθόταν σε μια γωνιά και κοίταζε, τι είναι αυτό που βλέπουμε και τι συμβαίνει.
Ήρθε μια διαταγή μας είπε, σχετικά με την απαγόρευση του ανάποδου περπατήματος και όλοι προσπαθούν να την καταργήσουν για να μην σκλαβωθούν λένε.
Αμέσως καταλάβαμε ότι ήταν άνθρωποι σαν εμάς, που περπατούσαν με τα χέρια.
·
Ένα δύστροπο ερώτημα τυραννούσε από παλιά την φιλοσοφική αναζήτηση.
Γιατί η απαγόρευση είναι το πιο κόκκινο πανί για τον άνθρωπο; τι τον εξαγριώνει σε αυτήν. Τι τον τυφλώνει και τον κάνει απολύτως μωρό. Γιατί αντιδρά εκρηκτικά σε κάθε απαγόρευση και παγιδεύεται από τον κάθε παγαπόντη απαγορευτή που μπορεί να τον οδηγήσει όπου θέλει. Όπου μπορεί τόσο εύκολα να τον ευτελίσει και να τον υπονομεύσει ο πιο χαζός δικολάβος της ζωής.
Τι κρύβει αλήθεια μέσα της αυτή η συμπεριφορά μας, που δεν μπορούμε να την κατανοήσουμε ακόμα; Γιατί τελικά παραβαίνουμε διαρκώς τον νόμο ή είναι δίκαιος ή άδικος.
·
Μήπως σπάζοντας την απαγόρευση θεοποιεί τον εαυτό του, δείχνοντας ότι δεν του αντιστέκεται τίποτα.
Μήπως επιβεβαιώνει την ύπαρξή του σε έναν κόσμο που κανείς δεν του δίνει σημασία καμιά. Όπου ακούγεται για πρώτη φορά το όνομά του έστω και σαν ανόητος παράνομος. Τι κρύβει ή τι δεν κρύβει πίσω από αυτήν την ακατανόητη παραβατικότητά του; Τι βαριά ψυχική αρρώστια ελλοχεύει μέσα μας με την μορφή μιας φυσιολογικής συμπεριφοράς ;
·
Παρατηρώντας κανείς την τηλεόραση και τα διαφημιστικά της κατορθώματα, όπου τα πιο αδιανόητα είναι μπορετά μέσω αυτής, και ο εθελοντικός εξευτελισμός του ανθρώπου δεν έχει όρια, δεν θα εκπλήσετο νομίζω εάν βρισκόταν στη α-ουτοπική χώρα που βρέθηκαν οι οδοιπόροι μας.