Οι υπερπεντακοσιομέδιμνοι

Οι δικαστές, οι υπέρ-πεντακοσιομέδιμνοι αυτοί συμπολίτες μας, θα πρέπει να αποφασίσουν, αν θα κλέβουμε ή εάν δεν θα κλέβουμε.
Με αυτό τραγικό ερώτημα, αναγκάζεται να τους απευθυνθεί κανείς.
·
Εάν σε αυτό το αποστηματικό ελληνικό κράτος και την καταστρεβλωμένη κοινωνία μας, η κατάχρηση του δημόσιου χρήματος των πολιτών, θα τιμωρείται για όλους ή μόνο για τους μικροκλέφτες και τους μικρομπουκαδόρους. Χωρίς να τους εξαιρώ στο ελάχιστο και αυτούς λόγω φτώχειας ή ανοησίας, στον κοινά συμπεφωνημένο νόμο.
·
Γιατί εμφανίζονται σαν θεατές, σε όλο αυτό το μεγάλο φαγοπότι. Λες και είναι αναρμόδιοι γιαυτό το θέμα. Λες και η απονομή του κοινωνικού δικαίου αφορά κάποιους άλλους και όχι αυτούς. Σε σημείο που αναρωτιέται κανείς ΄΄τι δουλειά κάνουν επί τέλους΄΄.
·
Εμφανίζονται όχι σαν δικαστές αλλά σαν διεκπεραιωτές, σαν κλητήρες της δικαιοσύνης και όχι σαν αυτόνομες δικαιακές οντότητες. Σαν να τους απειλούν κάποιοι μαφιόζοι και το κρύβουν από φόβο ή καριερίστικη διάθεση.
·
Διαφορετικά θα χρειαστεί να βρουν τουλάχιστον καινούργιες δικαιολογίες ΄΄ότι αυτοί δεν ευθύνονται καθόλου αλλά οι πολιτικοί μόνο που τους δένουν τα χέρια΄΄, όταν αυτό το χώμα μαζί με όλα τα όντα που ζουν επάνω του, θα βρεθούν σε άλλη εθνική κυριαρχία, εκτός των γηγενών κατοίκων του και της ιστορίας τους, λόγω διαφθοράς.
·
Γιατί η διαφθορά είναι η μεγαλύτερη πολιτική και κοινωνική ήττα ενός λαού. Και αυτό προφανώς οι σημερινοί διανοούμενοι το αγνοούν. Σκοτεινό παράδειγμα ο ελληνικός εμφύλιος. Οι νικητές βούλιαξαν στην απόλυτη πολιτική και εθνική διαφθορά τους.
·
Όσο για τις αμοιβές τους, στο λαιμό μου κάθονται. Αμείβονται υπέρογκα για το αυτονόητο το οποίο δεν τηρούν. Ή μήπως γιαυτό ακριβώς αμείβονται.
Την στιγμή μάλιστα που έχουν απολέσει τελείως την αίσθηση του δικαίου.