Η Ακρόπολη των Αθηνών

Οι Έλληνες συναγωνίζονται μεταξύ τους, ποιος θα συκοφαντήσει περισσότερο τον εαυτό του. Λες και εκδικούνται τους άλλους έτσι, για τις επιλογές τους και την μοίρα τους. Το ίδιο προσπαθούν να κάνουν και για την χώρα τους, κατασυκοφαντώντας την με ένα ανήκουστα οδυνηρό και απαξιωτικό τρόπο που σκαρφίστηκαν για αυτήν.
·
Χωρισμένοι σε ασήμαντες αριθμητικά μικροομαδούλες τα σωματεία τους, που από ευλογία στην ίδρυσή τους στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, κατάντησαν απειλή και απαξία για τους άλλους σήμερα, προσπαθούν να επιβληθούν στους υπολοίπους με κάθε μέσον, από εκβιασμό και απειλή έως όποιο άλλο κόλπο σκέφτονται και ανακαλύπτουν, δρώντες κατ εικόνα και ομοίωση των πολιτικών και των αφεντικών τους που τους δίδαξαν τέτοιους τακτικισμούς και μεθοδεύσεις, και αυτοί αφομοίωσαν άριστα αντί να τους αλλάξουν αμέσως και να τους διαγράψουν δια παντός από εκπροσώπους τους, για να μην πει κανείς τίποτα άλλο.
·
Να κλείσουμε την Ακρόπολη! Φοβερή ιδέα συνάδελφε του λένε οι άλλοι φωστήρες του πνεύματος και της ιστορίας του τόπου. Φύλακες, εργάτες και αρχαιολόγοι σφιχταγκαλιασμένοι. Εραστές της δημοκρατίας όλοι. Με σεβασμό και ήθος στους επισκέπτες του βράχου.
Προσέχτε σκέψη. Να κλείσουμε όχι ένα δρόμο, ένα εργοστάσιο ή μια νομαρχία, αλλά την Ακρόπολή των Αθηνών. Το σύμβολο ενός ολόκληρου κόσμου. Όχι ενδεικτικά μια ώρα ώστε να στείλουμε κάποιο διεθνές μήνυμα για κάποιον κοινό σκοπό, αλλά για δυό εβδομάδες. Μέχρι να μας προσλάβουν ως μόνιμους στο δημόσιο. Λες και είναι δική τους η Ακρόπολη, ιδιοκτησία τους. Σε εξοργίζουν. Σε εξοργίζουν.
·
Με την ίδια λογική και νοοτροπία που διακατείχε όλους τους βουλευτές και υπουργούς από πάντα. Ότι η θέση είναι προσωποπαγής, δική τους. Έτσι και την αποκτήσουν, κάνουν ότι θέλουν. Τους ανήκει ως συνέχεια και παραχωρητήριο της οθωμανικής πρακτικής και λογικής. Ως δωρεά και πολιτική της πύλης στις εκκλησίες και τις μονές, ως τσιφλίκια δοσμένα με πασαλίδικους και άλλους χρυσόβουλους τίτλους, ως κληρονομημένες αξίες δικές τους, της οικογένειάς τους και των παππούδων τους. Μια τρέλα. Λες και δεν απελευθερωθήκαμε ποτέ. Παντού τα ίδια, μικροί καταχραστές, μικροί δυνάστες της ζωής μας. Καινούργιοι μπαγαπόντηδες ξεφυτρώνουν από παντού. Η απαράλλαχτη ίδια νοοτροπία σε όλο τον τόπο. Δεν καταλαβαίνει κανείς πως εισχωρεί και επιβιώνει στις ψυχές των ελλήνων ανθρώπων.
Η οθωμανική οσμή, για όποιον έχει ακόμα πολιτική και κοινωνική όσφρηση και γνωρίζει που να αναζητήσει και να αποδώσει όλα αυτά, είναι παρούσα. Βρωμάει ανυπόφορα πια ραγιαδισμό, θανατηφόρα. Η Ακρόπολη των Αθηνών είναι δική μας, παραχωρητήριο γιατί πιάσαμε δουλειά εδώ, και τώρα δεν μας κουνάει κανείς. Εμείς οι υπόλοιποι, δεν μπορούσαμε να πάμε στον Παρθενώνα στην διάρκεια αυτής της αισχρότητας. Ήταν ξένη ιδιοκτησία. Ανήκουστα πράγματα.
·
Στην πραγματικότητα όσοι μετείχαν σε αυτή την κατάληψη, δεν θα έπρεπε να είναι καν σε αυτή την δουλειά, ως παντελώς ανίκανοι και ανάξιοι να καταλάβουν τι δουλειά κάνουν εκεί, αρχίζοντας από τους αρχαιολόγους και το διπλωματούχο προσωπικό.
Μα ξέρετε; Ξέρω, δεν είμαι απόλυτος. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκες και το παχύδερμο ελληνικό κράτος δεν πρόκειται ποτέ να τις δει, παρά μόνο την παραμονή των εκλογών αν είναι από τους τυχερούς. Κατάληψη όμως δεν κάνουμε στην Ακρόπολη των Αθηνών, γιατί είναι η Ακρόπολη του Κόσμου όλου, και ξεκινάν άνθρωποι από όλες τις άκρες της γης να έρθουν να δουν ως όνειρο ζωής τους, τόσο την καλλιτεχνική και αισθητική ομορφιά όσο και το κεντρικό σημείο σύμβολο της δημοκρατίας. Κάνουμε καταλήψεις παντού όχι εδώ. Μα ξέρετε θα επιμείνει ο προβοκάτορας της αριστεράς μαζί με τον προστάτη του συνδικαλιστικού κινήματος, οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκες, παιδιά να σπουδάσουν, και αυτά που λέτε, τα λέει η δεξιά. Κόφτο σύντροφε.
·
Από παλιά δε για όσους γνωρίζουν τα πράγματα από μέσα, τους είχε γίνει πρόταση, να μην λειτουργούν τα ταμεία και να μπαίνουν οι τουρίστες δωρεάν. Και η πρόταση ξαναέγινε πάλι. Κάτι που κάνουν συχνά οι εργαζόμενοι έξω στα μουσεία. Η δοκιμασμένη αυτή στάση θα εκτιμιόταν από τους επισκέπτες μας διεθνώς, και θα έφερνε σε δύσκολη θέση μόνο το υπουργείο. Η απάντηση, άρνηση τσαμπουκάς και κομπορρημοσύνη για την επιμονή τους. Στην πραγματικότητα, ζητάν κακομοιριασμένα και πονηρά να πιέσουμε εμείς την εκάστοτε κυβέρνηση με την κατακραυγή μας για την κατάληψη, και να της πούμε δώστους εκεί ότι ζητάνε να γλυτώσουμε την επί πλέον ξεφτίλα σαν χώρα. Αλλά το αμείλικτο ερώτημα προς τους τραβαγέρηδες αυτής της κακομοιριάς και της δουλικότητας είναι: τότε γιατί τους επιλέξατε, τους ψηφίσατε και τους καταχειροκροτήσατε πάλι και πάλι, αφού στους εκατό οι ογδόντα πέντε το λιγότερο από εσάς καταληψίες και απεργοί, ψηφίζουν τον μέγα τράγο τον αρχιληστή με τα δύο πρόσωπα, που δεν τηρεί ποτέ τις υποσχέσεις του.
·
Οι καιροί αλλάξαν αμετάκλητα συντρίβοντας τα παλιά μας συνθήματα και τις οπτικές μας για τον κόσμο. Μας έμαθαν περισσότερα για τους εαυτούς μας. Η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού μας προσγείωσε δραματικά. Το ίδιο και η κατάρρευση του καπιταλισμού για όσους εργαζόμενους πίστευαν σε αυτόν.
Το, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, έπαψε να ισχύει με μια οδυνηρή απογοητευτική εμπειρία για εμάς στην ελλάδα, πιο έντονη από τις άλλες ευρωπαϊκές και δυτικές λεγόμενες χώρες, αφού η διαφθορά μας κατατρόπωσε όλους. Το νέο μας σύνθημα είναι, νόμος είναι το δίκιο όλων των εργαζομένων και όλων των ανθρώπων.
Το, κάτω τα χέρια από τα ταμεία είναι καθολικό αίτημα και σύνθημα. Το, δώστε πίσω τα κλεμμένα, πάλι ανήκει σε όλους μας. Το, κλείνω την Ακρόπολη είναι το δίκιο των μειοψηφιών. Που αποφασίζουν να ξεκόψουν από την μοίρα του συνόλου.
·
Μόνο όλοι μαζί θα αλλάξουμε τις κοινωνίες μας προς το καλλίτερο. Μόνο με κοινή σύμφωνη προσπάθεια. Διαφορετικά, κάθε ομάδα που αντιστέκεται σε αυτόν τον καταστροφικό κόσμο της απόλυτης κυριαρχίας τους εμπορεύματος και του κέρδους, θα τραβάει τον σκοτεινό δρόμο της μόνη, άλλοτε συνεργαζόμενη με την εξουσία, και άλλοτε με τους υπόλοιπους εμάς που δεν τα καταφέρνουμε τόσο καλά στην προσαρμογή. Θα αλληλοεξουδετερώνονται μεταξύ τους οι προσπάθειες μας και οι δράσεις των πολιτών, πριν προλάβουν να φτάσουν στην πόρτα του κοινού εχθρού.
Αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουμε άριστα όλοι. Που σημαίνει οι συντεχνίες οδεύουν προς το τέλος τους. Πρέπει να πεθάνουν οπωσδήποτε μέσα μας στη συνείδησή μας. Να κατατροπωθεί εκεί στη ρίζα του αυτό το τέρας, που τροφοδοτεί παμπόνηρες τακτικές και διαιρετικές μεθοδεύσεις της αλήτικης εξουσίας της χώρας μας.
Ξεχνάμε πια κάθε ανόητη, άδικη και μικρονοική επιχειρηματολογία εάν θέλουμε μια βελτίωση στη ζωή και στα όνειρα μας. Το, εγώ ξέρω περισσότερα, εγώ είμαι καλλίτερος, έχω πείρα που δεν έχεις, έχω σπουδές που εσύ δεν έχεις, έχω, έχω, έχω, και άρα εγώ δικαιούμαι καλλίτερη αμοιβή, μεγαλύτερη αύξηση ή ότι άλλο προνόμιο πρέπει να τελειώσει.