Περί συχνοτήτων

Εν τω μεταξύ το θέμα της ΕΡΤ, εκτινάχθηκε στα ύψη του ενδιαφέροντος των πολιτών την περασμένη εβδομάδα και πρωταγωνίστησε πάλι. Όχι μόνο για τον αναντικατάστατο ειδικό, αλλά γιατί βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε πιο έντονα από ποτέ με μια Αριστερή κυβέρνηση, την ουσία των υπολοίπων καναλιών. Δεν είναι δευτερεύον πια όπως εφησύχασε αρκετούς.

Πάντα πίστευα ότι ήταν το πιο σημαντικό από όλα τα νομοσχέδια που ψηφήσαμε. Κι έπρεπε να προηγηθεί πάση θυσία. Ήταν το πρώτο των πρώτων. Τα άλλα μπορούσαν να περιμένουν όλα ένα μήνα, αυτό όχι. Ούτε μια μέρα ούτε μια ώρα. Νομίζουμε πως ζούμε την εποχή του Σαμαρά ακόμη. Όλοι οι πολίτες. Αφήσαμε το χειρότερο δηλητήριο που υπάρχει, να συνεχίσει να μπαίνει στο αίμα και τη συνείδηση των συμπολιτών μας. Είναι θέμα πιο σοβαρό κι από τον στρατό μιας χώρας σε καιρό ειρήνης, όπως και σε καιρό πολέμου.

Αλλά τι είναι οι συχνότητες; Που αλλάζουν την ζωή μιας κοινωνίας. Που αλλάζουν το τοπίο άρδην σαν θαύμα και σε μεταφέρουν σε έναν άλλο κόσμο πιο γαλήνιο, πιο ισορροπημένο, πιο φιλικό και πιο δημοκρατικό.                                                                                                                                            

Τι είναι αυτές οι συχνότητες, 

που μπαίνουν πολεμικά στο χρηματιστήριο της ενημέρωσης; Αυτό που ονομάζουμε κανάλια τελικά. Που τις κυνηγάνε και συναγωνίζονται άγρια και φονικά μεταξύ τους ποιος θα τις χτυπήσει στον φωτεινό πίνακα της αγοροπωλησίας. Ποιος θα πάρει τις μετοχές, ποιος θα τις αποκτήσει, ποιοι θα πάρουν τις άδειες δηλαδή. Γιατί από αυτές τις συχνότητες εξαρτάται η Δημοκρατία. Η  κατάρρευσή της ή μη, μέσω της κίτρινης φυλής που τις διαχειρίζεται.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 

Οι ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες, είναι εθνικός χώρος. Αυτός είναι ο ορισμός τους.  Είναι και αυτά σύνορα που προστατεύονται με σκληρές μάχες,  να μην εισβάλουν στον εναέριο εθνικό χώρο, και προπαγανδίζουν κατά της δημοκρατίας από τον εχθρό. Ο αέρας δηλαδή είναι εθνικός χώρος συμπολίτες. Με κανονικές αερομαχίες όπως οι αεροπόροι μας στο Αιγαίο με τα μαχητικά αεροπλάνα που κυνηγάνε και εκδιώχνουν όποιον εισχωρήσει σε αυτά.

Έτσι πρέπει να τις δούμε, γιατί έτσι είναι πραγματικά. Γιατί αλλιώς δεν καταλαβαίνουμε τις μάχες που δίνονται για αυτές. Γιατί σε πέντε δευτερόλεπτα εκπομπής σπέρνουν τον όλεθρο. Σε δέκα δευτερόλεπτα καταστρέφουν την σοδειά μια ζωής. Βομβαρδίζουν τις ψυχές μας με ότι βρουν. Μας πυροβολούν σαν όμηρους με δεμένα χέρια και πόδια.

Και είναι ταυτόχρονα επίσης, ένας καθαρά ταξικός πόλεμος όπως ο εθνικός, για την αποπομπή παρεμβολών στην λειτουργία της δημοκρατίας. Αδιάκοπος πόλεμος χωρίς ενδιάμεση ειρήνη. Μέσα κι έξω από την χώρα.  

Ακόμα και οι ίδιοι οι φυσικοί και οι τεχνικοί που τις παίζουν στα δάχτυλα και τις διδάσκουν, τις βλέπουν εγκλωβισμένοι μέσα στην ειδική επιστήμη τους. Η διαμεσολάβηση της αόρατης αλυσίδας που τις συνδέει και τις μετατρέπει από φυσικούς νόμους σε κοινωνικούς νόμους, δεν φαίνεται. Αυτά ασύνδετα μεταξύ τους, νομίζεις ακόμα ότι οι συχνότητες είναι το μήκος ενός ηλεκτρομαγνητικού κύματος, που εκπέμπει και επαναλαμβάνεται κάθε τόσο. Πότε φθάνει το σήμα του, τι έντασή έχει, τι διάρκειά έχει, αν είναι καθαρό κλπ, που δεν δείχνουν τίποτα από την κοινωνική σημασία που διαδραματίζεται στο βάθος και πίσω του φαινομένου. Πώς να εξηγήσεις πως το μεροκάματο το καθορίζουν οι συχνότητες με την προπαγάνδα τους και την επίθεσή τους σε αυτό. Πως δεν φτάνει η κινητοποίηση και η διαδήλωση με την απεργία. Πως τα συνδικάτα δεν κάναν ποτέ απεργία για αυτές. Πόσο σπουδαίο και προχωρημένο αλήθεια θα ήταν κάτι τέτοιο!

Γιατί αν το σκεφτεί κανείς και επιθεωρήσει διαχρονικά όλο αυτό το διάστημα, δεν θα έπρεπε η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος, η ΓΕΣΕΕ, να έχει μια συχνότητα δικιά της αναρωτιέσαι. Ακόμα και με τον Παναγόπουλο πρόεδρο και με εγκάθετους επιτηρητές του ΣΕΒ;  Και το θέτω ως πρόταση στο δημόσιο λόγο για το εργατικό κίνημα συγχρόνως.

 Γιατί  δεν υπάρχει ίχνος δημοσιογραφίας εκεί μέσα, ούτε κακής ούτε κάκιστης, παρά στάζει όλο αυτό το πράμα μαύρη προπαγάνδα, που φασίζει πάνω σε ολόκληρη την ύπαρξή μας. Δελτία ειδήσεων, όπου προτιμάς να βλέπεις ανόητες διαφημίσεις;

Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι δεν είναι μόνο η ΕΡΤ το ζητούμενο και λύθηκε το πρόβλημα. Της επιστροφής των εργαζομένων και της αποκατάστασής της κρατικής τηλεόρασης  στην πρώην ΄΄ δημοκρατική ΄΄ νομιμότητά της. Καθόλου κάτι τέτοιο.

Αλλά που θα ανήκουν όλες οι συχνότητες ως εθνικός χώρος, ως κοινωνικός, ως εργασιακός χώρος, ως συλλογική αισθητική. Δεν μπορεί όλα τα κανάλια-συχνότητες να ανήκουν αποκλειστικά στον ΣΕΒ και την οικονομική ελίτ του τόπου.

Από όλα τα κανάλια ακούγονταν και ακούγονται, μιλούσαν και μιλούνε οι ιδιώτες μεγαλοκεφαλαιούχοι με την φωνή των κίτρινων κολάρων. Αυτό είναι μια φαρσοκωμωδία χωρίς ταίρι για μια ελάχιστα δημοκρατική χώρα.

Έπρεπε να έρθει η επιστήμη με την τεχνολογία της,  να ξαναδώσει μια περιορισμένη μικρή ανάσα, μια μικρή φωνούλα έστω μέσα από την Google, στις νεότερες γενιές που μάθαν να χρησιμοποιούν τα μπλοκ και τις ιστοσελίδες και αργότερα τα face book, τα  Twitter και τις άφθονες εφαρμογές που προέκυπταν και δεν χαλιναγωγούνταν εύκολα, για να ακουστεί η φωνή του φιμωμένου πολίτη.

Η ελληνική αστική τάξη κατάφερε για 26 ολόκληρα χρόνια, από το 1989, από την δημιουργία της δολίως ονομαζόμενης εξ αρχής ΄΄ ελεύθερης τηλεόρασης ΄΄ προσβλέποντας συνειδητά και με οργανωμένο σχέδιο, να καταλάβει όλα τα κανάλια και τις συχνότητες δικά της, ιδιωτικά απολύτως, με πρώτο και καλλίτερο την ιδιωτική ΕΡΤ, που έκαναν κι αυτή πάλι ιδιωτική, ως Νεριτ.