Ενιαίο μισθολόγιο προς τα επάνω

Μια πρόταση στην κοινωνία

Και μόνο ο προσδιορισμός προς τα επάνω, αναγγέλλει στην εργατική συνείδηση  μιαν άλλη εποχή.

Δηλώνει μια καινούργια νοοτροπία που κάνει την εμφάνισή της πάλι στον ελληνικό εργασιακό χώρο, απάντηση στην λυσσώδη προσπάθεια του ελληνικού καπιταλισμού να διαιρέσει τους εργαζόμενους σε όσο μικρότερα κομμάτια μπορεί. Με συνειδητές παραπλανήσεις, με συνειδητές στρεβλώσεις, με νεοφιλελεύθερες ραδιουργίες.

Γιατί δηλώνει, αφ ενός την κάθετη απόρριψη στο γνωστό τροπάριο του μνημονίου για ενιαίο μισθολόγιο ακόμη περισσότερο προς τα κάτω, αφ ετέρου εισπράττει την συνολική ενωτική οργή των εργαζομένων προς την αυξανόμενη μιζέρια και αθλιότητα που επιμένουν να τους προτείνουν για το καλό τους.       

Ενώ το ενιαίο μισθολόγιο προς τα επάνω όπως όλοι καταλαβαίνουν, δίνει μια άλλη ανάταση, μια άλλη αισιοδοξία στον ίδιο τον άνθρωπο. Γεννάει μια σιγουριά και μια καινούργια λογική ενότητας και ελπίδας. Ενώνει μέχρι και εργαζόμενο με άνεργο, αν κι αυτός επιδοτείται κοντά στον κοινό μισθό, όπως εμείς οραματιστήκαμε, όχι ουτοπικά αλλά πραγματικά με τις τεράστιες δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας βοηθό, ώστε και ο άνεργος να ζει ανεκτά και η πολιτεία να παίρνει μια οικονομική ανάσα να αντέξει στα δύσκολά της, ενώ συγχρόνως να διατηρεί σαφώς και εμφανέστατα την ταυτότητά της και τα λεγόμενά της για ένα δημοκρατικό κοινωνικό κράτος.

Ειδικά τώρα, που η κοινωνία νιώθει δυνατή από την κρίση, που έμαθε και άντεξε. Που βίωσε νικηφόρα τελικά παρά τις οδυνηρές απώλειές της, την συντριβή συμπολιτών μας και συναδέλφων μας.

Μάλιστα στα δυσκολότερα χρόνια της ανάκαμψης της χώρας που έρχονται, το ε.μ προς τα επάνω, είναι μια χρυσή τομή, μια ρηξικέλευθη ευκαιρία, ένα χρυσό κοινωνικό και εργασιακό εργαλείο να πείσει, να μεταδώσει και να εισπράξει την αποδοχή του λαού. Αλλά κυρίως να εξουδετερώσει συντριπτικά αυτό το άθλιο επιχείρημα, μιζέρια για όλους.

Όταν μάλιστα γνωρίζουμε ότι μια τριετία το ελάχιστο, δεν θα μπορέσουμε παρά να χορτάσουμε μόνο αυτόν το λαό πρώτα και μετά να βάλουμε θεμέλια για μια άλλου είδους κοινωνία σιγά-σιγά.

Γιατί ο καπιταλισμός αμείβει ανάλογα με την ικανότητα, όπως διαφημίζει και τσιγκλάει την χειρότερη εγωκεντρικότητα μας, την πιο ανόητη ναρκισσιστική φιλαυτία μας,  κάνοντας ένα θεαματικό τρυκ να μην το βλέπουμε μέσα στις εικοσαετίες και τις πενηνταετίες, πως τάχα ο καλλίτερος αμείβεται γιατί το αξίζει. Που σημαίνει ότι ο μη καλλίτερος ή ο μη τόσο καλός πεθαίνει γιατί δεν αξίζει να ζει. Αυτό σημαίνει, αυτό αποσιωπά, αυτό ζούμε και πεντακάθαρα μάλιστα. Και εμείς αυτό πρέπει να το συντρίψουμε κυριολεκτικά, να διαλύσουμε αυτή την απάτη. 

Αυτό όμως μέσα του λέει σαφώς, ότι το περίσσευμα πρέπει να μοιράζεται, ο πλούτος πρέπει να μοιράζεται για να αποδυναμώνει την λογική της συσσώρευσης, που γεννά το ανθρωποκτόνο τυφλό κέρδος, όπως κι αν αυτό εμφανίζεται, ως παρθεναγωγείο συνήθως, ώστε να ισοτιμεί πολιτικά και κοινωνικά τους ανθρώπους. Να διδάξει από την αρχή την άμεση δικαιοσύνη, μέσα από την αμοιβή και την ισότητα, αυτό το ξεχασμένο και συκοφαντημένο, πως τα αγαθά ανήκουν σε όλους.

Γιατί εμείς βέβαια βασίζουμε την οικονομία, την λογική και την φιλοσοφία μας, στην οικονομία των αναγκών όλων των ανθρώπων, και όχι κάποιων μόνο. Όχι μόνο των ικανών. Των ελάχιστων φωστήρων ή των καπάτσων της αγοράς ή ολίγων πάλι ευφυών. Αντίθετα από το παράδειγμά τους θέλουμε να γλυτώσουμε. Μέσω αυτών που γίνονται πάντα τα πιο εύκολα πιόνια των καπιταλιστών και το παράδειγμά τους, για να συκοφαντούν εμάς τους ανήμπορους ή λιγότερο καλούς, και να χειραγωγούν και να  εξουσιάζουν τους υπόλοιπους ως μη ικανούς που πρέπει να υπακούσουν. Εξ άλλου η ικανότητα κάποιων ήταν κατά κανόνα αμφίβολη έως ταξική και ρατσιστική, μέχρι που ήρθαν οι έγχρωμοι και σάρωσαν αυτή την προπαγάνδα προ πολλού στον αθλητισμό και την υπόλοιπη ζωή του πλανήτη.

Το, ανάλογα με την ικανότητά μας, είναι το στάδιο της πολυτέλειας μιας φανταστικής παγκόσμιας κοινωνίας άνευ αξίας και άνευ σημασίας που δεν υπάρχει. Που το κατέγραψε λάθος η ιστορία παραπλανημένη από την θρησκευτική προϊστορία των παραδείσων. Μια ελλιπής διευκρίνιση της θεωρίας. Μια αποκατάσταση της θεωρίας που δεν έγινε ποτέ. Γιατί ο νόμος των αντιθέτων καιροφυλακτεί να μοιράζονται τα πράγματα και όχι να συσσωρεύονται, για να διατηρεί την ποικιλία του.

Αλλιώς θα έχουμε μόνο το στάδιο της ικανότητας που έχουμε σήμερα με τα Γκόλντεν Μπόυς, δίπλα στη απόλυτη φτώχεια  και την απόλυτη εξαθλίωση, ως αντίβαρο καπιταλιστικό στην προπαγανδισμένη ικανότητα και ψευδοευφυΐα εν τέλει, μια ευφυΐα αφενός απομονωμένη και ειδικευμένη από την ουσία της ολιστικής γνώσης, αφετέρου μιλάμε για μια ευφυΐα εκπαιδευμένη ρητά να κοιτάει μόνο το τομάρι της επειδή έτυχε να την προικίσει έτσι η φύση. Με ένα λαρύγγι που θα χρυσοπληρώνεται, ένας καλός προγραμματιστής ή χάκερ που ο αδερφός του θα είναι άνεργος και θα του δίνει δανεικά, ή κάποια χειρουργικά χέρια θεοποιημένα μάλιστα από την μέγιστη ανάγκη της ζωής και τη διαφήμιση των ιατρικών κέντρων.

Παρόλα αυτά δεν θα αρνηθούμε καθόλου βέβαια και αυτή την αμοιβή, αλλά πολύ αργότερα, όταν θα μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας και όταν πλέον η κοινωνία θα είναι ήδη αυτάρκης ψυχολογικά και υλικά, ασφαλής και ικανοποιημένη από την συλλογική προσπάθειά της.Θα μπορέσουν τότε, αυτοί που δεν μειώθηκε καθόλου ο μισθός τους, που απλά περίμεναν μερικά χρόνια μέχρι να τους φτάσουν οι άλλου, χωρίς απώλεια αγοραστικής δύναμης, ώστε η κοινωνία χωρίς παράπονα, αντιθέσεις, αδικίες έως παράλογες απαιτήσεις, να εναρμονισθεί και να ισορροπήσει μέσα της την δικαιοσύνη της ισότητας.

Προσωπικά συμπολίτες, δεν μπορώ παρά μόνο καλά και θετικά να δω και να υπολογίσω μέσα από το ε.μ προς τα επάνω. Τα οποία να διευκρινίσω, δεν έχουν βέβαια καμιά σχέση με τους  ανύπαρκτους μηχανισμούς της εθνικής συλλογικής σύμβασης της μίνιμουμ φτώχειας, αλλά αντίθετα την εμπεριέχει πολλαπλά προς τα επάνω με πλούσια υλικά και πνευματικά αγαθά.

Αυτό το ε.μ που θα ξεκινάει από την εργασία, θα είναι η βάση όλων των δραστηριοτήτων για την κοινωνία και το μέλλον της. Το βασικό της πρότυπο.

Θα είναι η εγγύηση στον άνθρωπο από την υπόλοιπη κοινωνία και το κράτος της.

Που θα ξεκινάει από τον δημόσιο τομέα φυσικά, γιατί μόνο αυτός μπορεί να δώσει τον προσανατολισμό την πίστη και την ασφάλεια στην κοινωνία, και θα προχωράει σιγά-σιγά και σταθερά να επεκτείνεται στον ιδιωτικό, ο οποίος από μόνος του θα καταρρέει εκκωφαντικά μπρος στα πόδια της κοινωνίας όπως βλέπουμε με λεπτομέρειες να γίνεται στις μέρες μας, παραδίδοντας από μόνος του τα μέσα παραγωγής που κατέχει στο κράτος για να γλυτώσει την αυτοσυντριβή του από το αδηφάγο κέρδος που τον κατακυριαρχεί, μέσω του θανατερού ανταγωνισμού του.

Γιατί οι κοινωνίες που δεν μοιράζουν τα αγαθά τους, αν όχι ακριβώς αλλά εκεί κοντά τουλάχιστον, δεν έχουν αλληλεγγύη όσο κι αν φωνάζουμε εμείς. Δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη και καμιά αυθόρμητη ενότητα δεν τους ενώνει μεταξύ τους εκτός ε.μ.  

Γιατί όποιος μείνει έξω από το ε. μ που του προσφέρει απλόχερα πλήρη ελευθερία θέλησης και βούλησης, που ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν είχε ονειρευτεί, θα καταντήσει αναγκαστικά απροστάτευτος όπως είναι τώρα, και θα γίνει δούλος των αφεντικών του όπως είναι τώρα!! Και αυτό είναι το σημαντικότερο της οικονομικής και πολιτικής ζωής μας.

 Προτείνει μια εποχή που ούτε κατά προσέγγιση δεν έζησε η εργατική τάξη παγκόσμια. Να μην εξαρτάται από τον εκάστοτε εργοδότη, να μην τρέχει ανασφαλής και απελπισμένος κάθε τόσο στις απεργίες, να μην ξευτιλίζεται από το ελεεινό  ελληνικό πελατειακό κράτος.

Γιατί αν τον άφησε αμόρφωτο για παράδειγμα, ένας πόλεμος ή μια δύσκολη εποχή, αν τον έδιωξε από το λύκειο ακόμα κι από το γυμνάσιο στις μέρες μας το μνημόνιο, έρχεται εκ των υστέρων η ίδια η ταξική κοινωνία που ευθύνεται και που μεθόδευσε την κατάστασή του, να τον χλευάσει και να τον περιπαίξει από πάνω, με τα αλαζονικά επιχειρήματα τη εποχής της τεχνολογίας, της κουτσής και ψευδούς γνώσης της, λέγοντάς του ότι εσύ θα πάρεις λιγότερα από τις πραγματικές σου ανάγκες, ότι εσύ θα έχεις μισό στομάχι από δω και μπρος για να καλύψεις τις βασικές σου ανάγκες, επειδή δεν είσαι προγραμματιστής ή κάτι ανάλογο της κάθε εποχής.

Όλα αυτά δε, με προϋπόθεση ότι στο καλάθι της νοικοκυράς και της οικογένειας, θα συνυπολογίζεται μαζί με τα είδη διατροφής, ένδυσης και κατοικίας, οπωσδήποτε η δωρεάν υγεία και η δωρεάν παιδεία βέβαια. Αδιαπραγμάτευτα μάλιστα. Αυτά τα δύο πρέπει να τα εισάξουμε επειγόντως στα είδη πρώτης ανάγκης. Αλλιώς χωρίς αυτά μέσα, το καλάθι της νοικοκυράς είναι μόνο μια ψευδοκατασκευή, μια απάτη που δεν απεικονίζει τις βασικές ανάγκες του ατόμου και της κοινωνίας.

Τέλος για πρόσφατο γνωστό παράδειγμα, να αναφέρω την προκλητική αντιδημοκρατική απόφαση του συμβουλίου της επικρατείας, που έχει δημιουργήσει σάλο αντιδράσεων, για το πως μεροληπτεί χωρίς ντροπή και προσχήματα υπέρ των αστυνομικών, πως τους χωρίζει από τους άλλους εργαζόμενους. Το ΣτΕ προσπαθεί να μας διαιρέσει μπρος τα μάτια μας, με αντιδημοκρατικά και ηλίθια επιχειρηματάκια. Ωσάν κάποιος να τους υποχρέωσε να κάνουν αυτή τη δουλειά, όταν έχουμε ελεύθερη βούληση υποτίθεται και πολλαπλά περιθώρια να διαλέξουμε στη ζωή μας.

Υγ

Ο καθένας έχει το δικαίωμα στη γραφή και στο λόγο και μπορεί να λέει ότι θέλει.

Όμως, το ενιαίο μισθολόγιο προς τα επάνω, είναι το μοναδικό μέλλον των κοινωνιών, αρχίζοντας από τον τόπο μας. Θα το βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας απαιτητικά και συγκρουσιακά όπως καθημερινά συμβαίνει, όταν οι εξαθλιωμένοι γίνουν πλειοψηφία, όταν δεν θα απαιτούν μερίδιο αφού τους αφήσαμε έξω από αυτό, με τα δικαιακά μας τάχα επιχειρήματα υπέρ των εξιδικευμένων φωστήρων, αλλά θα το αρπάζουν βίαια όπως τους εξωθήσαμε να κάνουν, αφήνοντάς τους εκτός βασικών αναγκών. Το ε .μ  θα αφήνει πείσμωνα το στίγμα του στο παρόν και το μέλλον της δημοκρατίας, είτε σαν άμεση είτε σαν αντιπροσωπευτική.