Οι επιθυμίες μου με καταπιέζουν. Μου είναι βάρος διαρκώς και απαιτούν διαρκώς. Ζω μόνο για αυτές. Εγώ δεν υπάρχω. Έχω γίνει έρμαιό τους. Το μυαλό μου είναι συνέχεια σε αυτές. Έχουν γίνει θεοί που προσκυνώ και θυσιάζω τα πάντα στο βωμό τους. Γεννιόνται δε και αυξάνονται σαν την Λερναία Ύδρα. Ποτέ δεν τις προφταίνω. Τα λεφτά μου δεν μου φτάνουν ποτέ, όσα κι αν έχω ή δεν έχω.
Το ανεξήγητο δε είναι, ότι με σκλαβώνουν ακόμη περισσότερο όταν τις καλύπτω.
·
Γιαυτό ξεφορτώθηκα κάμποσες από αυτές. Νιώθω πιο ελαφρύς τώρα.
Αντίθετα παρατήρησα ότι οι ανάγκες μου, με κάνουν να αισθάνομαι την ζωή μαζί τους. Γεύομαι την ελευθερία μου όταν τις καλύπτω. Και ευτυχώς είναι πολύ λίγες.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
κυνικίζεις.
Για το κύριο θέμα της εποχής μας μιλάω: Την άρνηση του φετιχισμού της κατανάλωσης. Το ξελιγωμένο μάτι του πολίτη έξω από τις βιτρίνες, όταν οι γκαρνταρόμπες του δεν χωράνε άλλα. Το Shoping therapy και τέτοια λοιπά άρρωστων και ναρκομανών ανθρώπων. Στόχος και τρόπος ζωής ( μη στόχος και μη τρόπος δηλαδή) η αγορά άχρηστων και καταπιεστικών πραγμάτων.
Αυτό είπα. Εσύ τι κατάλαβες και τι εννοείς φίλε ανώνυμε.
Δημοσίευση σχολίου