Η Ακρόπολη των Αθηνών

Οι Έλληνες συναγωνίζονται μεταξύ τους, ποιος θα συκοφαντήσει περισσότερο τον εαυτό του. Λες και εκδικούνται τους άλλους έτσι, για τις επιλογές τους και την μοίρα τους. Το ίδιο προσπαθούν να κάνουν και για την χώρα τους, κατασυκοφαντώντας την με ένα ανήκουστα οδυνηρό και απαξιωτικό τρόπο που σκαρφίστηκαν για αυτήν.
·
Χωρισμένοι σε ασήμαντες αριθμητικά μικροομαδούλες τα σωματεία τους, που από ευλογία στην ίδρυσή τους στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, κατάντησαν απειλή και απαξία για τους άλλους σήμερα, προσπαθούν να επιβληθούν στους υπολοίπους με κάθε μέσον, από εκβιασμό και απειλή έως όποιο άλλο κόλπο σκέφτονται και ανακαλύπτουν, δρώντες κατ εικόνα και ομοίωση των πολιτικών και των αφεντικών τους που τους δίδαξαν τέτοιους τακτικισμούς και μεθοδεύσεις, και αυτοί αφομοίωσαν άριστα αντί να τους αλλάξουν αμέσως και να τους διαγράψουν δια παντός από εκπροσώπους τους, για να μην πει κανείς τίποτα άλλο.
·
Να κλείσουμε την Ακρόπολη! Φοβερή ιδέα συνάδελφε του λένε οι άλλοι φωστήρες του πνεύματος και της ιστορίας του τόπου. Φύλακες, εργάτες και αρχαιολόγοι σφιχταγκαλιασμένοι. Εραστές της δημοκρατίας όλοι. Με σεβασμό και ήθος στους επισκέπτες του βράχου.
Προσέχτε σκέψη. Να κλείσουμε όχι ένα δρόμο, ένα εργοστάσιο ή μια νομαρχία, αλλά την Ακρόπολή των Αθηνών. Το σύμβολο ενός ολόκληρου κόσμου. Όχι ενδεικτικά μια ώρα ώστε να στείλουμε κάποιο διεθνές μήνυμα για κάποιον κοινό σκοπό, αλλά για δυό εβδομάδες. Μέχρι να μας προσλάβουν ως μόνιμους στο δημόσιο. Λες και είναι δική τους η Ακρόπολη, ιδιοκτησία τους. Σε εξοργίζουν. Σε εξοργίζουν.
·
Με την ίδια λογική και νοοτροπία που διακατείχε όλους τους βουλευτές και υπουργούς από πάντα. Ότι η θέση είναι προσωποπαγής, δική τους. Έτσι και την αποκτήσουν, κάνουν ότι θέλουν. Τους ανήκει ως συνέχεια και παραχωρητήριο της οθωμανικής πρακτικής και λογικής. Ως δωρεά και πολιτική της πύλης στις εκκλησίες και τις μονές, ως τσιφλίκια δοσμένα με πασαλίδικους και άλλους χρυσόβουλους τίτλους, ως κληρονομημένες αξίες δικές τους, της οικογένειάς τους και των παππούδων τους. Μια τρέλα. Λες και δεν απελευθερωθήκαμε ποτέ. Παντού τα ίδια, μικροί καταχραστές, μικροί δυνάστες της ζωής μας. Καινούργιοι μπαγαπόντηδες ξεφυτρώνουν από παντού. Η απαράλλαχτη ίδια νοοτροπία σε όλο τον τόπο. Δεν καταλαβαίνει κανείς πως εισχωρεί και επιβιώνει στις ψυχές των ελλήνων ανθρώπων.
Η οθωμανική οσμή, για όποιον έχει ακόμα πολιτική και κοινωνική όσφρηση και γνωρίζει που να αναζητήσει και να αποδώσει όλα αυτά, είναι παρούσα. Βρωμάει ανυπόφορα πια ραγιαδισμό, θανατηφόρα. Η Ακρόπολη των Αθηνών είναι δική μας, παραχωρητήριο γιατί πιάσαμε δουλειά εδώ, και τώρα δεν μας κουνάει κανείς. Εμείς οι υπόλοιποι, δεν μπορούσαμε να πάμε στον Παρθενώνα στην διάρκεια αυτής της αισχρότητας. Ήταν ξένη ιδιοκτησία. Ανήκουστα πράγματα.
·
Στην πραγματικότητα όσοι μετείχαν σε αυτή την κατάληψη, δεν θα έπρεπε να είναι καν σε αυτή την δουλειά, ως παντελώς ανίκανοι και ανάξιοι να καταλάβουν τι δουλειά κάνουν εκεί, αρχίζοντας από τους αρχαιολόγους και το διπλωματούχο προσωπικό.
Μα ξέρετε; Ξέρω, δεν είμαι απόλυτος. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκες και το παχύδερμο ελληνικό κράτος δεν πρόκειται ποτέ να τις δει, παρά μόνο την παραμονή των εκλογών αν είναι από τους τυχερούς. Κατάληψη όμως δεν κάνουμε στην Ακρόπολη των Αθηνών, γιατί είναι η Ακρόπολη του Κόσμου όλου, και ξεκινάν άνθρωποι από όλες τις άκρες της γης να έρθουν να δουν ως όνειρο ζωής τους, τόσο την καλλιτεχνική και αισθητική ομορφιά όσο και το κεντρικό σημείο σύμβολο της δημοκρατίας. Κάνουμε καταλήψεις παντού όχι εδώ. Μα ξέρετε θα επιμείνει ο προβοκάτορας της αριστεράς μαζί με τον προστάτη του συνδικαλιστικού κινήματος, οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκες, παιδιά να σπουδάσουν, και αυτά που λέτε, τα λέει η δεξιά. Κόφτο σύντροφε.
·
Από παλιά δε για όσους γνωρίζουν τα πράγματα από μέσα, τους είχε γίνει πρόταση, να μην λειτουργούν τα ταμεία και να μπαίνουν οι τουρίστες δωρεάν. Και η πρόταση ξαναέγινε πάλι. Κάτι που κάνουν συχνά οι εργαζόμενοι έξω στα μουσεία. Η δοκιμασμένη αυτή στάση θα εκτιμιόταν από τους επισκέπτες μας διεθνώς, και θα έφερνε σε δύσκολη θέση μόνο το υπουργείο. Η απάντηση, άρνηση τσαμπουκάς και κομπορρημοσύνη για την επιμονή τους. Στην πραγματικότητα, ζητάν κακομοιριασμένα και πονηρά να πιέσουμε εμείς την εκάστοτε κυβέρνηση με την κατακραυγή μας για την κατάληψη, και να της πούμε δώστους εκεί ότι ζητάνε να γλυτώσουμε την επί πλέον ξεφτίλα σαν χώρα. Αλλά το αμείλικτο ερώτημα προς τους τραβαγέρηδες αυτής της κακομοιριάς και της δουλικότητας είναι: τότε γιατί τους επιλέξατε, τους ψηφίσατε και τους καταχειροκροτήσατε πάλι και πάλι, αφού στους εκατό οι ογδόντα πέντε το λιγότερο από εσάς καταληψίες και απεργοί, ψηφίζουν τον μέγα τράγο τον αρχιληστή με τα δύο πρόσωπα, που δεν τηρεί ποτέ τις υποσχέσεις του.
·
Οι καιροί αλλάξαν αμετάκλητα συντρίβοντας τα παλιά μας συνθήματα και τις οπτικές μας για τον κόσμο. Μας έμαθαν περισσότερα για τους εαυτούς μας. Η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού μας προσγείωσε δραματικά. Το ίδιο και η κατάρρευση του καπιταλισμού για όσους εργαζόμενους πίστευαν σε αυτόν.
Το, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, έπαψε να ισχύει με μια οδυνηρή απογοητευτική εμπειρία για εμάς στην ελλάδα, πιο έντονη από τις άλλες ευρωπαϊκές και δυτικές λεγόμενες χώρες, αφού η διαφθορά μας κατατρόπωσε όλους. Το νέο μας σύνθημα είναι, νόμος είναι το δίκιο όλων των εργαζομένων και όλων των ανθρώπων.
Το, κάτω τα χέρια από τα ταμεία είναι καθολικό αίτημα και σύνθημα. Το, δώστε πίσω τα κλεμμένα, πάλι ανήκει σε όλους μας. Το, κλείνω την Ακρόπολη είναι το δίκιο των μειοψηφιών. Που αποφασίζουν να ξεκόψουν από την μοίρα του συνόλου.
·
Μόνο όλοι μαζί θα αλλάξουμε τις κοινωνίες μας προς το καλλίτερο. Μόνο με κοινή σύμφωνη προσπάθεια. Διαφορετικά, κάθε ομάδα που αντιστέκεται σε αυτόν τον καταστροφικό κόσμο της απόλυτης κυριαρχίας τους εμπορεύματος και του κέρδους, θα τραβάει τον σκοτεινό δρόμο της μόνη, άλλοτε συνεργαζόμενη με την εξουσία, και άλλοτε με τους υπόλοιπους εμάς που δεν τα καταφέρνουμε τόσο καλά στην προσαρμογή. Θα αλληλοεξουδετερώνονται μεταξύ τους οι προσπάθειες μας και οι δράσεις των πολιτών, πριν προλάβουν να φτάσουν στην πόρτα του κοινού εχθρού.
Αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουμε άριστα όλοι. Που σημαίνει οι συντεχνίες οδεύουν προς το τέλος τους. Πρέπει να πεθάνουν οπωσδήποτε μέσα μας στη συνείδησή μας. Να κατατροπωθεί εκεί στη ρίζα του αυτό το τέρας, που τροφοδοτεί παμπόνηρες τακτικές και διαιρετικές μεθοδεύσεις της αλήτικης εξουσίας της χώρας μας.
Ξεχνάμε πια κάθε ανόητη, άδικη και μικρονοική επιχειρηματολογία εάν θέλουμε μια βελτίωση στη ζωή και στα όνειρα μας. Το, εγώ ξέρω περισσότερα, εγώ είμαι καλλίτερος, έχω πείρα που δεν έχεις, έχω σπουδές που εσύ δεν έχεις, έχω, έχω, έχω, και άρα εγώ δικαιούμαι καλλίτερη αμοιβή, μεγαλύτερη αύξηση ή ότι άλλο προνόμιο πρέπει να τελειώσει.

Το σύνδρομο της ατιμωρησίας

Κραυγάζω υπέρ της δημοκρατίας, σημαίνει κραυγάζω υπέρ της ατιμωρησίας.
Αυτό είναι που καταλάβαμε όλοι καλά τώρα πια.
·
Κραυγάζω υπέρ της δημοκρατίας, σημαίνει μην φυλακίζετε τους κλέφτες της αγοράς. Σημαίνει μην φυλακίζετε τους καταχραστές του δημόσιου χρήματος.
Σημαίνει δεν αφήνω ούτε το στοιχειώδες, ούτε το πασιφανές καν δίκιο να εφαρμοστεί και να λειτουργήσει.
Σημαίνει τέλος μια ανεξήγητη και ακατανόητη δια βίου ασυλία υπέρ των κρατικοδίαιτων οικονομικών και επιχειρηματικών ελίτ, σε κάθε κομπίνα και λαμογιά τους εις βάρος των πολιτών και του κράτους. Γιαυτό εξ άλλου και κραυγάζουν.
·
Πανηγυρίζουν εικοσαετίες από την χαρά τους που δεν τους τιμωρεί ποτέ καμιά αρχή. Γιαυτό είναι υπέρ της δημοκρατίας αναφανδόν. Και αυτό πρέπει επί τέλους να μας βάλει σε σκέψεις. Δεν μπορεί οι κερδοσκόποι των βασικών αναγκών μας να είναι υπέρ της δημοκρατίας όπως εσείς και εγώ. Οι χρηματιστές και οι τοκογλύφοι των ομολόγων των ταμείων μας, να υποστηρίζουν και να ψηφίζουν όπως εσείς και εγώ. Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ. Κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Κάτι μας διαφεύγει. Κανονικά αυτοί θα έπρεπε να επιθυμούσαν ένα άλλο πολιτικό σύστημα που να εξυπηρετεί τα δικά τους κλεπτικά συμφέροντα και όχι την δημοκρατία με την ισονομία της. Εντύπωση κάνει γιατί επιλέγουν την δημοκρατία.
·
Έχουν μάλιστα το θράσος και την δημοκρατική κάλυψη να βγαίνουν στα τηλεοπτικά καφενεία, δικά τους είναι εξ άλλου, καταπατημένα και παραχωρημένα από τους υποτακτικούς του δικομματισμού, και να δίνουν συμβουλές και διαλέξεις σε εμάς τους άλλους για την δημοκρατία, ενίοτε και απειλές, πώς να συμπεριφερόμαστε, πως να μην οργιζόμαστε, πως να μην γινόμαστε έξαλλοι για τα σκάνδαλα και όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, και πως να αφήνουμε την δικαιοσύνη ανεπηρέαστη λένε, ψύχραιμη και ανεμπόδιστη, να ανακαλύψει τους πασίγνωστους ενόχους. Πως τα κατάφεραν πολιτικοί και δικαιοσύνη, να μην είναι ούτε ένας κλέφτης μέσα, είναι πράγματι ένα μυστήριο για την ελληνική πολιτική σκέψη.
·
Η ατιμωρησία, οδηγεί στον ευνουχισμό της δημοκρατίας. Δεν έχει όπλα να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Το ίδιο ευνουχίζονται σιγά-σιγά και οι πολίτες της.
Έτσι βλέπουμε εξαθλιωμένους ψυχολογικά και πνευματικά ομιλητές ή διαδηλωτές να φωνάζουν ξεψυχισμένα στις πορείες ειρήνη.. ..ειρήνη, σαν να τρεκλίζουν από την ισοπέδωση της ατιμωρησίας, σαν να είναι έτοιμοι να σωριαστούν από την απογοήτευση. Τραγέλαφος. Πλήρης ασυνεννοησία με το ένστικτο του δικαίου μέσα μας, να εξεγείρεται και να μας χτυπάει το κεφάλι. Ο γιαλατζί πολίτης του σήμερα, αυτό το υποτακτικό τερατογέννημα.
·
Είμαστε ήδη προ πολλού εμείς οι Έλληνες, στο σημείο εκείνο που πρέπει να επαναδιερευνήσουμε εκ βάθρων την έννοια της σύγχρονης δημοκρατίας μας, εμπλουτισμένης με τα συγκριτικά δεδομένα των άλλων χωρών, όπως και εκείνα της πολιτικής μας κλασικής παράδοσης της δημοψηφισματικής δημοκρατίας που διατηρείται ολοζώντανη στη συνείδηση μας, θωρημένης και με τον νεότερο ιστορικό μας απολογισμό, αφού διαπιστώνουμε ότι αυτή έχει διαβρωθεί ολοσχερώς από τον πολιτικό και ατομικό σοφισμό και τα δικαιώματα των κάθε λογής απατεώνων και εγκληματιών. Από τα δικαιώματα του ενός, πάντα εις βάρος των πολλών, μέσα από την καραμέλα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γνωστών σαλτιμπάγκων υποκοσμικών και υπερκοσμικών του χρήματος, όπως τα προπαγάνδισε και εγκαθίδρυσε ο Ριγκανισμός, ο Θατσερισμός και ο Μπουσισμός στις μέρες μας. Αυτό που έχει απομείνει από την δημοκρατία είναι μόνο το κουφάρι της. Η ίδια είναι νεκρή προ πολλού.
·
Πρέπει να τολμήσουμε επί τέλους, με μια διεθνή ιστορική παρέμβαση να ξεκαθαρίσουμε την δημοκρατία από τον καπιταλισμό! αυτό το μπέρδεμα! αυτή την κατάρα που έχει κολλήσει επάνω της. Γιατί δεν είναι δυνατόν η δημοκρατία να είναι αυτό το ατέλειωτο μαρτύριο της κλοπής μας από τους ατιμώρητους πονηρούς.
Και να πούμε, αν είναι έτσι η δημοκρατία, τότε δεν την θέλουμε και απέχουμε από αυτήν με πλήρη συνείδηση.
Εμείς όλο αυτό τον μακρύ καιρό, κάτι άλλο εννοούσαμε δημοκρατία.
·
Έτσι έχουν διαμορφωθεί σήμερα πια τα πολιτικά μας πράγματα από την μεταπολίτευση και μετά.
Βέβαια για να το καταλάβουμε αυτό και να μην πελαγοδρομούμε άσκοπα σε αναζητήσεις και εξηγήσεις στο πως φτάσαμε εδώ, θα χρειαστεί να αρχίσουμε σωστά και να πούμε ότι η μεταπολίτευση ήταν μια ακόμη εκτροπή όπως η χούντα.
Η μεταπολίτευση ήταν η ατιμωρησία της χούντας. Αυτό ήταν. Τώρα το καταλάβαμε καλά. Τώρα που σκεφτήκαμε θαρραλέα και λύθηκε το μυστήριο της σημερινής δημοκρατίας. Μια εκτροπή που συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι τώρα. Ας ξαναθυμηθούμε εκείνη την εποχή οι μεγαλύτεροι, όλες τις απαλλαγές των αρχιβασανιστών και μεγαλοχουντικών που άρχισαν να τρυπώνουν σαν ποντίκια στην κρατική μηχανή και τα κόμματα. Έτσι αυτή η ατιμωρησία εγκαθιδρύθηκε πολιτικά και στρέβλωσε την δημοκρατία, γενόμενη από την αρχή πολιτική νοοτροπία και αμέσως μετά με την έλευση του πασόκ επεκράτησε και σαν κοινωνική νοοτροπία. Και αυτά που λένε οι ανεγκέφαλοι αν όχι επιτετραμμένοι διανοούμενοι περί μεγαλοθυμίας και ανοχής των κλεφτών στην δημοκρατία, είναι παραμύθια και δικές τους κατασκευές. Ούτε στην σύγχρονη Αμερική ισχύουν, ούτε στην Ευρώπη, ούτε στην γέννηση της δημοκρατίας ίσχυσαν ποτέ. Μπερδεύουν τον καπιταλισμό με την δημοκρατία και την καριέρα τους.
Η χούντα παρέδωσε στην μίζα. Έκαναν αλλαγή σκυτάλης. Αντικατέστησαν η μία την άλλη. Έτσι από καιρό πια έχουμε οικονομική χούντα αντί στρατιωτική. Κοινό τους χαρακτηριστικό, η πλήρης ατιμωρησία.
·
Γιατί πρέπει να εξηγήσουμε αυτή την ευχαρίστηση που νιώθουμε μέσα μας, αυθόρμητη και αληθινή, και συγχρόνως αναντίστοιχη και ασύνδετη με τον λόγο αποδοκιμασίας που ταυτόχρονα εκφωνούμε κρητικά, σε κάθε τέτοια αυτόβουλή πράξη απόδοσης δικαίου, από ομάδες πολιτών και νεολαίων, ήπιας ή βίαιης έως και πολύ βίαιης πράξης που ξέσπασε τον τελευταίο ειδικά χρόνο. Να καταλάβουμε γιατί πηγάζει από μέσα μας αυθόρμητα αυτή η χαρά, χωρίς εμείς καν να την μελετήσουμε και να την σκεφτούμε.
Σχοινοβατούμε μεταξύ του νόμου και του δικαίου, μεταξύ της νομιμότητας και της ανομίας. Γιατί το δίκαιο είναι άνομο. Αλλά ας έχουμε ακατάπαυστα κατά νου για αυτό, σαν αλάνθαστο οδηγό μέσα στους αιώνες, πως νόμιμο είναι μόνο το δίκαιο.
Λησμονούμε με το παραμικρό, δεν συγκρατούμε την μνήμη μας, και είμαστε έτοιμοι σαν πρόθυμα τσακλοκούδουνα να αφορίσουμε κάθε αγανακτισμένη ή βίαιη ενέργεια με τόσο μεγάλη ελαφρότητα, που ευθύς μετά από λίγο μας κάνει να αηδιάζουμε τον εαυτό μας.
·
Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι άλλο η κωμωδία με την σάτιρα, δηλαδή ο παπαδίστικος εξορκισμός της ατιμωρησίας, η συχώρεση που λέμε, η ανώδυνη κραυγή, το βρίσιμο και το ξέσπασμα , αυτό που ακριβώς θέλει ο εγκληματίας, να τον σατιρίζουν, να εκτονώνονται οι απερίσκεπτοι και να την γλυτώνει αυτός, συνεχίζοντας μάλιστα ανενόχλητος τις δραστηριότητές του την άλλη μέρα αν είναι δυνατό. Και άλλο η τραγωδία, αυτή που μόνο επαναφέρει τα πράγματα στην ζωή και την αλήθεια της. Αυτή που μας μαθαίνει την ζωή και την υπευθυνότητά της.

Η οικονομία των αναγκών.

Ποιος άραγε θα μπορούσε να κατανοήσει, ότι αυτό που κατέρρευσε με το παγκόσμιο οικονομικό κραχ, ήταν οι επιθυμίες μας; Οι κοινωνίες των επιθυμιών μας;
Που έκπληκτοι ζούσαμε για 20 χρόνια, αφού δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε πως περνάμε τόσο καλά αφού δεν δουλεύουμε αρκετά για να κολυμπάμε στην αφθονία. Πως γινόταν αυτό χωρίς χρήματα; Πως ζούσαμε σαν πλούσιοι; Πως ενώ δεν παρήγαμε τίποτα αγοράζαμε συνέχεια τα πάντα; Που βρισκόντουσαν αυτά τα προϊόντα, ποιοί τα παρήγαγαν για εμάς τους υπόλοιπους παγκόσμια; Και προ πάντων, που και πως εμείς βρίσκαμε τα χρήματα για τον κόπο και τα προϊόντα των άλλων; Τόσο εμείς σε ατομικό, συλλογικό και εθνικό επίπεδο όσο και οι άλλοι διεθνώς. Και τώρα καταρρεύσαμε όλοι μαζί, κράτη, κυβερνήσεις, πολίτες, άτομα, λαοί, κερδοφόρα ιδεολογήματα, βραβευμένες λογικές οικονομολόγων που γελοιοποιήθηκαν και απέτυχαν, διατριβές και περισπούδαστα πονήματα που καταποντίστηκαν, πρότυπα και αξίες ζωής που έσβησαν σε μια εβδομάδα, ευφυΐες, νόμπελ και ικανότητες που κατακρημνίσθηκαν παταγωδώς αγκαλιά με τις τράπεζες και τα χρηματιστήρια.
·
Λόγια, λόγια, λόγια. Ήταν όλα ένα πελώριο πλανητικό ψέμα. Μια δίωρη κινηματογραφική ταινία ευφορίας που κράτησε λίγο περισσότερο από το κανονικό. Μια συλλογική υστερία κατανάλωσης χωρίς φράγκο. Μια δανεισμένη ζωή. Όλα δανεισμένα και παραδομένα στις επιθυμίες που μας προπαγάνδισαν οι μεφιστοφελήδες της αγοράς, οι διαφημιστές της μεγάλης ζωής. Ένα νοσηρό όνειρο που χάθηκε ξημερώματα στο καζίνο, όταν λαοί ολόκληροι ακούμπησαν στην τσόχα του όλες τις ελπίδες τους, τις οικονομίες τους, τον μόχθο αιώνων, την ζωή τους, τα όνειρά τους και τα έχασαν όλα από τις πολιτικές και οικονομικές επιλογές τους.
·
Οι συζητήσεις μας, τα ντιζάιν μπλουζάκια μας, η καθημερινότητα μας και τα τοξικά ομόλογα των χρηματιστών, ήταν όλα το ίδιο. Είχαν την ίδια στόφα, την ίδια λογική και τρόπο ζωής κρυμμένα μέσα τους. Σε όλα, μα σε όλα. Ζούσαμε σε ένα ψευδή κόσμο, σε ένα προπαγανδισμένο φαντασιακό άλλων, που παράγει βιομηχανικά ατέλειωτες επιθυμίες, και που οι αετονύχηδες και παπατζήδες της πιάτσας και της αγοράς, μας παραμύθιασαν διεθνώς και μας έπεισαν ότι αυτές οι επιθυμίες είναι όχι μόνο αναγκαίες για την ζωή μας και τις ευκολίες μας, αλλά ότι εμείς τις θέλαμε, εμείς τις σκεφτήκαμε, εμείς τις απαιτήσαμε, μέσα από την έρευνα και τις δειγματήσεις των ντίλερ τους, που εμείς πάλι εγκυρώσαμε και υπογράψαμε στις δημοσκοπήσεις της αγοράς, και αυτοί μόνο μας τις πρόσφεραν και έτρεξαν να μας εξυπηρετήσουν χωρίς να φταίνε σε τίποτα άλλο τα χρυσά μου. Αυτά λένε ακόμη, και έτσι παίχτηκε όλο αυτό το παιχνίδι για δυό δεκαετίες, εναντίον του κακού κρατισμού και του μη προστατευτισμού των πολιτών από τα σαγόνια των κεφαλαιοκρατών, να προσθέσουμε εμείς.
·
Μοναδικό τους εργαλείο και εφόδιο, το ψέμα και τίποτα άλλο. Δεν έχουν κανένα ηθικό ή άλλου είδους ανθρώπινο πρόβλημα να το χρησιμοποιήσουν και να κατασκευάσουν προϊόντα πλήρως ψευδεπίγραφα, ανύπαρκτα δηλαδή, όπως οι φούσκες, τα αεροπλανάκια, οι πυραμίδες, τα τραπεζικά και χρηματιστηριακά απόβλητα ή ότι άλλο μπορεί αύριο να σκαρφιστεί ο κάθε διεστραμμένος επιχειρηματικός ή τραπεζικός νους, χλευάζοντας χαιρέκακα τις κοινωνίες ως σύνολα και ως άτομα, με καθαρά δολοφονική πρόθεση κατά των ανθρώπων, αρκεί να κερδίζει από εμάς τα κορόιδα, όπως συνομιλούν και λένε στους κύκλους τους και μεταξύ τους, αφού έχουν το φονικό θράσος μετά το κραχ, να αναγγέλλουν και να διαφημίζουν τα νέα χρυσά μπόνους που θα εισπράξουν και θα μας εξοργίσουν. Οι κοινωνίες πρέπει να προφυλαχτούν από αυτούς πάση θυσία, προσβλέποντας στο άλογο σοφό παράδειγμα της φύσης που εξουδετερώνει τους κηφήνες διεξοδικά, μη επιτρέποντας προπαγάνδες δημοκρατίας για αυτούς, περί ατομικών ή ανθρωπίνων δικαιωμάτων δήθεν, περί ανθρωπιάς στους δήμιους και τους θύτες, και άλλες τέτοιες ανανεωτικές και εκσυγχρονιστικές στοχασιές.

·
Η ιστορία μας έδειξε με ένα μοναδικό τρόπο ότι δεν ήρθε το τέλος της, αλλά ήρθε το λάθος της! Αυτό μας επισκέφτηκε. Μας αποστόμωσε και μας αφαίρεσε τον λόγο και τις ρητορικές ανοησίες με την κατάρρευσή μας. Οικονομική, πολιτική, κοινωνική, ψυχολογική, επιστημονική, πνευματική ατομική και συλλογική. Η ιστορία μας απέδειξε την κατάρρευση της φύσης και των κοινωνιών, που εμείς επιλέξαμε και οργανώσαμε. Αυτό μας είπε κάνατε!
·
Αναρωτηθήκαμε άραγε για όλα αυτά τα τρομερά που συμβαίνουν στον πλανήτη μας, ή ζούμε ακόμα ποδοσφαιρικά και δημοσιογραφικά, βουτηγμένοι στο θέαμα του δικού μας κόσμου, μακριά από τον Επικούρειο στοχασμό, ορφανεμένοι από τον πραγματικό πλούτο της σκέψης των καλλίτερων από εμάς που δεν ακούμε.; Ή μήπως δεν έχουμε ξυπνήσει καν από τον λήθαργο της νεοελληνικής αφασίας μας, αν και καταχρεωμένοι και άνεργοι, και το μόνο που περιμένουμε είναι μια νέα κυβέρνηση να μας σώσει;
·
Σήμερα και για ένα μεγάλο μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας, καλούμαστε ένας-ένας ξεχωριστά να σκεφτούμε τι κοινωνίες θέλουμε. Των αναγκών μας ή των επιθυμιών μας;
Μα προ πάντων οι πρώτοι που αποδείχτηκαν τελευταίοι και μας επέφεραν αυτά τα δεινά της ανεργίας, της ανασφάλειας, της φτώχειας και της πείνας, οι βαρύγδουποι οικονομολόγοι, οι αλαζονικοί νομπελίστες και οι λοιποί συμβουλευτές και στυλοβάτες της οικονομίας, πρέπει να μελετήσουν σοβαρά αυτή τη φορά και να κατανοήσουν, την διαφορά μεταξύ της ανάγκης και της επιθυμίας. Γιατί καθώς παρακολουθώ τα κείμενά τους από παλιά, αυτή η τόσο σαφής διάκριση που επιβάλλει η φύση, είναι ιδιαίτερα μπερδεμένη και αναπάντητη μέσα τους.
Οι επιθυμίες κατασκευάζονται, οι ανάγκες μας δεν κατασκευάζονται.
Χωρίς τις επιθυμίες μας ζούμε. Χωρίς τις ανάγκες μας δεν ζούμε ούτε μια στιγμή. Αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουμε. Αυτό είναι που δεν καταλάβαμε και τα κάναμε ρόιδο, όταν δημιουργήσαμε τις κοινωνίες των επιθυμιών διεθνώς ως ελεύθερη αγορά πριν δυό δεκαετίες.
Χωρίς επιθυμίες ζούμε μια χαρά όπως έζησε η ανθρωπότητα στην συντριπτική της πλειοψηφία από τότε που εμφανίστηκε. Και εξ άλλου, για να προλάβω επαγγελματίες μπουκωμένους προβοκάτορες, δεν είπαμε κατάργηση ή απαγόρευση των επιθυμιών όπως ακούω να σπεύδουν να πουν. Κάθε άλλο. Απλά λέμε πρώτα οι ανάγκες όλων ,και μετά και με μέτρο οι επιθυμίες. Μόνο τέτοιες κοινωνίες ισορροπούν, είναι δημοκρατικές, έχουν μέλλον, και δεν κινδυνεύουν ποτέ μα ποτέ από κραχ και καταρρεύσεις. Μόνο έτσι μπορούν να συνυπάρξουν βιώσιμα φτωχοί και πλούσιοι.
Χωρίς άκρατη καθημερινή βαρβαρότητα και με χαμηλή και περιορισμένη βία.
·
Οι επιθυμίες είναι ο τζόγος της ζωής μας. Η πριμοδότησή τους εις βάρος των αναγκών, είναι οι στρεβλώσεις και οι νευρώσεις της κοινωνίας και των ατόμων της ξεχωριστά. Ο απελπισμένος αλκοολικός ή χαρτοπαίκτης. Είναι τόσο καθαρό πια.
Και δεν χρειάζονται κοινωνικές συγκρούσεις για να το καταλάβουμε. Τις επιθυμίες που επέβαλε ο μονεταρισμός της ελεύθερης αγοράς, μπορεί να τις αναστείλει απλά ο γιατρός μας. Τόσο αστείοι είναι. Να μας απαγορεύσει από τις επιθυμίες των τροφών και των ποτών, μέχρι αυστηρά τον τρόπο ζωής μας και τι ώρα κοιμόμαστε. Και αυτοί στήσαν ολόκληρες ιδεολογίες και επιχειρήσεις πάνω σε τέτοια απλούστατα θέματα.
·

Οι κοινωνίες των αναγκών δημιουργούν και οργανώνουν ανάλογα οικονομίες των αναγκών. Και από την άλλη, οι κοινωνίες των επιθυμιών δημιουργούν και οργανώνουν κι αυτές ανάλογα οικονομίες των επιθυμιών.
Οι πρώτες ούτε κερδοσκοπούν, ούτε εμπορεύονται τις ανάγκες. Οι δεύτερες εμπορευματοποιούν τα πάντα και κερδοσκοπούν στα πάντα. Κάθε τι που υπάρχει στον πλανήτη ανεξαιρέτως, όπως και καθετί που υπάρχει στην σκέψη και στα συναισθήματα των ανθρώπων, είναι ευκαιρίες κονόμας και κέρδους. Εδώ, τίποτα απολύτως δεν είναι δωρεάν, ούτε καν ο αέρας που αναπνέουμε ή το μπάνιο που κάνουμε στην θάλασσα.
Η αγορά των επιθυμιών, απαγορεύει κάθε ανθρώπινη πράξη χωρίς κέρδος και μάλιστα όλο και πιο μεγιστοποιημένο. Θεωρεί τα πάντα είδη πολυτελείας. Σκάει δε όταν αναγκάζεται να διαθέσει προϊόντα μη ακριβά. Αυτή είναι η λογική της.
Η υγεία και η παιδεία δεν είναι ανθρώπινες ανάγκες, παρά χρηματιστήρια.
Τι δουλειά έχει το κράτος και οι Δήμοι να κάνουν τον επιχειρηματία φωνάζουν με τις τσιριχτές φωνούλες τους και τα σμήνη των παπαγάλων τους. Ώστε έτσι ε; Επιχειρηματίας είναι το κράτος όταν πληρώνει τους οδοκαθαριστές ή τους δασκάλους; Τι μαθαίνουμε! Να τους αναλάβουν οι ιδιώτες για να μην τους πληρώνουν δηλαδή. Τέτοιες εξυπνάδες διακινούν και σαλιαρίζουν χωρίς σπουδαίο αντίλογο πια. Όλα στημένα. Παντού έχουμε δικούς μας ανθρώπους δικά μας καθάρματα, της διπλανής πόρτας .
Και δεν είναι υποθέσεις του κάθε ομιλητή ή συγγραφέα, αλλά πλέον ομολογημένες δικές τους αλήθειες κάτω από το βάρος της κατάρρευσης.
·
Δυο κόσμοι συγκρούονται θανατηφόρα κυριολεκτικά στον πλανήτη. Με καθημερινά αίματα, πολέμους, με τρέλα, με απόγνωση, με μόνιμη πείνα, με θανάτους από πείνα. Αυτό που πρέπει να διευκρινίσουμε καλώς, είναι με τι συνδέονται αυτοί οι δυο κόσμοι και τι ακριβώς γεννά ο καθένας εξ αυτών σαν κεντρική άποψη και ιδεολογία. Πως ο καθένας παράγει τα προϊόντα, πως τα διαχειρίζεται, τι ψυχολογία γεννά, διακινεί και διανέμει μέσω αυτών. Και αυτό χρειάζεται να το κάνουμε όλοι μαζί και τώρα, ως κληρονομιά και υποχρέωση στις ερχόμενες γενιές.

Η ελληνική κρίση αναζητάει την αριστερά να την γλυτώσει.

Ζούμε την παγκόσμια κρίση της ασύδοτης αγοράς, αλλά αυτό δεν μας επηρεάζει ιδιαίτερα εμάς τους έλληνες. Αφορά τους άλλους λαούς, που βιώνουν μια πρωτοφανή πραγματικότητα οικονομικής κατάρρευσης ανεργίας και φτώχειας, με συνοδεία βίας και συγκρούσεων που μπορεί να οδηγήσει σε λύσεις και σχεδιασμούς ακόμη και διαφοροποίησης του καπιταλιστικού συστήματος.
·
Ότι συμβαίνει αυτή την εποχή στους άλλους λαούς, εμείς το ζούμε μόνιμα.
Βρισκόμαστε σε μόνιμη μέγιστη κρίση. Θάλεγα μη χαριτολογώντας, πως εμείς εδώ αυτά τα μασάμε. Εκλαμβάνουμε τις κρίσεις κάτι σαν γιορτή, σαν παιχνίδι. Παίζουμε τις χούντες και τις πολιτικές εκτροπές στα δάχτυλα. Τα γκούλακ εμείς τα είχαμε σπίτια μας. Μεγαλώσαμε στις εξορίες. Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μέσα στην καλπονοθεία της καθημερινότητας και των εκλογών. Μικροί όταν λέγαμε φτωχοί, εννοούσαμε έλληνες. Φτιάχνουμε ιδρύματα στους πρωτεργάτες αυτής της πολιτικής και κοινωνικής αλητείας. Είμαστε σε ένα διαρκές αδιέξοδο για εικοσαετίες και πενηνταετίες.
·
Τόσο πολύ έχουμε εθιστεί σε αυτή την κατάσταση, που έχουμε αλλοιώσει ακόμα και τα νοήματα της γλώσσας μας, σε σημείο να εκλαμβάνουμε ακριβώς αντίθετα την πραγματικότητα, λέγοντας εκείνο το άφατο που υιοθετήσαμε μοιρολατρικά και απελπισμένοι για την κατάστασή μας, όταν το είπε ο πρώτος βλάκας ρητορίσκος: στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ξεχνώντας ότι η ελληνική δημοκρατία είναι ένα διαρκές αδιέξοδο! Έτσι αρχίζει η σκέψη. Από αυτή τη διαπίστωση. Για να επανέλθει ο χαμένος ορθολογισμός στη θέση του. Ζούμε καθημερινά από αδιέξοδο σε αδιέξοδο χωρίς διαλλείματα. Αυτό συζητάμε κάθε μέρα επί δεκαετίες.
Φτάσαμε να θαυμάζουμε τους κλέφτες από το αδιέξοδο της ζωής μας και να τους βλέπουμε με θαυμασμό. Να θέλουμε να τους μοιάσουμε. Φτάσαμε να θέλουμε να γίνουμε όλοι παπάδες να γλυτώσουμε από τα βάσανά μας.
·
Όμως τα πράγματα φαίνεται ότι άλλαξαν ξαφνικά. Εμφανίστηκαν κάποιες νεότερες γενιές, που δεν δείχνουν διατεθειμένες να ζήσουν στην υποταγή και την υποτέλεια των γονιών τους. Απαξίωσαν πολύ γρήγορα το παιχνίδι των πολιτικών και έδειξαν δυναμικά τη αηδία τους προς αυτούς. Ο ραγιαδισμός του παρελθόντος δείχνει να κινδυνεύει με θάνατο.
Έτσι το πολιτικό σύστημα μαθημένο στον αυταρχισμό της δεξιάς και την βαρηκοΐα της σοσιαλδημοκρατίας, φαίνεται να ξυπνάει από την μακραίωνη παχυδερμία του και να βάζει σε ενέργεια κάθε γνωστό εργαλείο προκειμένου να μην χάσει την εξουσία.
·
Εδώ και έναν χρόνο, από τότε που φάνηκε ότι κυβερνητική αυτοδυναμία δεν θα μπορέσει να υπάρξει, ξεκίνησε μια άνευ προηγμένου πίεση στην αριστερά για συνεργασία, πρωτοφανής ιστορικά στα ελληνικά πολιτικά πράγματα.
Αφού εξάντλησε όλα τα αντιδημοκρατικά κόλπα νόθευσης της ετυμηγορίας των ψηφοφόρων, έχοντας μακρά θλιβερή παράδοση στην αλλοίωση των εκλογικών αποτελεσμάτων, από τον Καραμανλή που έβαλε να ψηφίζουν τα δένδρα, από τον περίφημο τριφασικό εκλογικό νόμο, από τους τις ενισχυμένες αναλογικές του πασοκ, και αφού πρόσφατα ο ανιψιός έδωσε μπόνους 50 βουλευτών στο πρώτο κόμμα μήπως και καταφέρει την αυτοδυναμία, συνειδητοποιεί ότι μόνο με βίαιες εκτροπές του χειρότερου ελληνικού παρελθόντος μπορεί να διατηρήσει την πολιτική εξουσία.
Τα πράγματα σκούρυναν. Ούτε με τα μπόνους, ούτε με τα δένδρα δεν βγαίνουν οι αυτοδυναμίες.
Οι πολίτες όλων των παρατάξεων, τους ξερνούν κάθε μέρα με απόλυτη αποστροφή και αγανάκτηση για την καταστροφική πορεία του τόπου. Γνωρίζουν όλοι ότι σκοπός τους είναι και πάλι να κοροϊδέψουν για να συνεχίσουν το μεγάλο φαγοπότι.
Έτσι το σύστημα δεν διστάζει ούτε στα παρακάλια των ταξικών εχθρών του, άλλοτε μιλώντας με θαυμασμό για το κκε, και άλλοτε αποκαλώντας συντρόφους και φυσικούς συμμάχους τον Συνασπισμό.
Η κρίση ζητάει απελπισμένα συνεργασία με την αριστερά.

·
Το κείμενο αυτό γράφεται γα να συμβάλλει στις απορίες των αριστερών ψηφοφόρων, κοιτώντας τα πράγματα από την πολιτική φιλοσοφία τους κυρίως, και όχι να συζητήσει με τα στα σπαρακτικά δάκρυα των ανανεωτικών του Συνασπισμού. Εκεί ο διάλογος έχει αποκλειστεί από την ίδια την νεολαία με θυμό και οργή για τον εμπαιγμό της, με τις φορτικές προτάσεις συνεργασίας με τον δεύτερο πόλο λεηλασίας της ελληνικής οικονομίας. Νιώθουν πως κάποιοι διανοούμενοι και πολιτικοί της αριστεράς, επιχειρούν και πάλι να τους χειραγωγήσουν όπως είναι η δουλειά τους, μην θεωρώντας τους ικανούς να κρίνουν τη ζωή τους και να παίρνουν τις αποφάσεις που παίρνουν, με το ξεφτισμένο επιχείρημα ότι απλώς λένε την άποψή τους. Τραβώντας μάλιστα αυτή την αποτυχημένη λογική στα άκρα, ισχυρίστηκαν μπροστά σε όλους, ότι τους απαγόρευσαν δήθεν να λένε την γνώμη τους.
·
Όμως η νεολαία και οι εναπομείναντες αντιστεκόμενοι της αριστεράς, οδηγούμενοι από ένα μακραίωνο πολιτικό ένστικτο, γνωρίζουν ότι θα διαφθαρούν σε έξι μήνες αν αποτολμήσουν μια συνεργασία με το πασόκ. Ότι θα αυτοκτονήσουν πολιτικά και θα κηλιδώσουν ηθικά την προσωπική τους υπόσταση σε ελάχιστο χρόνο. Θα τους φωνάζουν στο δρόμο ξευτιλισμένους. Γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει άλλη διαδρομή εκτός της διαφθοράς, της ρεμούλας και της διαπλοκής στην ιστορία και στην διαδρομή αυτού του κόμματος. Το σύστημα είναι από μόνο του οργανωμένο και προσανατολισμένο στον αυτόματο προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν αφήνει μάλιστα περιθώρια με τις δομές και τις αμέτρητες διελκυστίνδες αυτοπροστασίας του, ούτε μια ελπίδα αδιάφθορης πορείας. Αυτή είναι η απάντηση και η αλήθεια.
·
Το πασοκ ζητάει φορτικά αυτή τη συνεργασία για να κάνει συνενόχους! Να απαξιώσει μια αριστερά στα μάτια των πολιτών και να τους αναγκάσει να πουν: και αυτοί τα ίδια σκατά είναι. Να καταστρέψει ότι ως κόρη οφθαλμού μέσα από την ιδεολογία της κατάφερε να διατήρηση η αριστερά, περπατώντας στις καλλίτερες πατημασιές της ανθρωπότητας δια μέσου της ιστορίας του δικαίου και της χιλιόχρονης άμεσης δημοψηφισματικής δημοκρατίας των πολιτών. Για ποιο ακριβώς λόγο, πρέπει να εξηγήσουν στον εαυτό τους οι ανανεωτικοί και οι λοιποί, αρνείται τη συνεργασία η αριστερά; είναι τόσο παράλογη που δεν συνεργάζεται με πολιτικούς που θα έπρεπε να είναι ήδη στην φυλακή.
Το πασόκ δεν θέλει να συνεργαστεί, θέλει μόνο να πάρει την εξουσία με όποιο τρόπο. Να επαναλάβει τις κομπίνες. Είναι ολοκληρωτικά διεφθαρμένο μέχρι και το τελευταίο του στέλεχος και ακόμα πολύ πιο κάτω από αυτό. Γιαυτό δεν παραιτείται κανένας εκεί μέσα ποτέ. Παρά τα σκάνδαλα και την κατακραυγή των πολιτών. Για να μην χάσουν την μάσα.
·
Όσο για την ακυβερνησία τάχα της χώρας, που ενορχηστρωμένα όλοι επικαλούνται, είναι για γέλια. Η χώρα βρίσκεται σε μια διαρκή ακυβερνησία και κενό εξουσίας, όπως τα ίδια τα πρωτοκλασάτα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας και των διανοουμένων μας λένε καθημερινά από τηλεοράσεως, ραδιοφώνου και εφημερίδων. Ομιλούν όλοι πια για ένα ανύπαρκτο και διαλυμένο κράτος. Κοροϊδευόμαστε λοιπόν; Ας πάρει την εξουσία όποιο κόμμα την πάρει αν μπορέσει να την πάρει. Σε λιγότερο από ένα χρόνο θα πέσει από την διαφθορά. Την ακυβερνησία το χάος και τα προβλήματα. Χρειαζόμαστε το ελάχιστο-ελάχιστο μια άλλη διαχείριση της κοινωνίας μας και της δημοκρατίας μας. Τελείως άλλη από τις προυπήρξασες. Και δεν ομιλώ για τίποτα περισσότερο από μια δημοκρατία έστω δυτικού τύπου. Αυτό χρειαζόμαστε μια δεκαετία για να συνέλθουμε πριν πάμε πάρα κάτω. Ούτε εκεί δεν μπορέσαμε ποτέ να φτάσουμε με τον δικομματισμό. Να μας κλέβουν λιγότερο. Κατάρα έχουμε σαν λαός και δεν μπορούμε να κάνουμε ένα μικρό βήμα, μια μικρή κοινωνική κατάκτηση όπως τόσοι άλλοι λαοί.
Η αριστερά χρειάζεται λίγο χρόνο ακόμα για την εξουσία. Μέχρι η σήψη να ισοπεδώσει ότι επέμεινε σαν ψευτοελπίδα και αδιάθετο επιχείρημα στο πολιτικό σύστημα του νεοελληνικού κράτους.

Απολογισμός

·

Σήμερα έχω τα γενέθλια μου.

Γίνομαι εξήντα χρονών.

Οι καλλίτεροι από την γενιά μου δεν μίλησαν ακόμη.

Οι άριστοι δεν θα μιλήσουν ποτέ.

Οι άλλοι γίναν όλοι οικονομολόγοι και δημοσιολόγοι.

Μόνο ο μουγγοΘανάσης παρέμεινε ψαράς.

Για τους αγρότες

Οι αγροτικές κινητοποιήσεις θα εκφυλίζονται όλο και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός, εφ όσον κάθε τέτοια προσπάθεια είναι επανάληψη ενός αποτυχημένου μοντέλου επιδοτήσεων του παρελθόντος, εξαρτησιογόνου πλήρως και οικονομικίστικου αποκλειστικά, που δεν καλυτέρευσε για δεκαετίες την ζωή των αγροτών αλλά ούτε και των ελλήνων πολιτών που πληρώνουν πανάκριβα τα προϊόντα της γης, χωρίς ίχνος αυτονομίας και αξιοπρέπειας, που ζητάει να γλύψει μόνο ένα κόκαλο και τίποτα άλλο, καταδικάζοντας τους εαυτούς τους μέσα από την λογική τους σε μια ακόμα εγωστρεφή συντεχνία, που θα μάχεται όπως οι άλλες τυφλά εναντίον των υπολοίπων, πιέζοντας μέσα από αυτή την κακομοιριά τον γενικό ταμία έλληνα ή ευρωπαίο.

Ένα αδιέξοδο που θα γίνεται όλο και πιο πνιγηρό, που απελπισμένο θα προσπαθεί να αρπάξει κανένα εκλογικό ψίχουλο παζαρεύοντας την ψήφο του, που θα βουλιάζει στην παραίτηση και την συνθηκολόγηση με τα καρτέλ, καμουφλάροντας την ανημποριά του στα μπλόκα με κραυγές και μικροαστική αδιαλλαξία.
Μια φτηνή κωμωδία που δεν γελάει κανείς πια, γιατί από πίσω κρύβει την τραγικότητα και τα βάσανα των αγροτών.
·
Είναι αυτοί οι συμπολίτες μας που κλαίγονται τώρα, αυτοί οι ίδιοι που πρωτοστάτησαν στην διάλυση των συνεταιρισμών τους, αυτών των πολυπόθητων συνεταιρισμών που τόσες τριανταετίες τους περιμέναμε, που με τόσο κόπο δημιουργήθηκαν περιμένοντας από το 1910, από το Κιλελέρ και τον Μαριά Αντύπα, και που μόλις για ελάχιστα χρόνια λειτούργησαν μετά τις διθυραμβολογικές εξαγγελίες του πρώτου ΠΑΣΟΚ, και διαλύθηκαν ξαφνικά από την κουτοπονηριά, το ατομικό βόλεμα, τα πανογραψίματα και τις υπόλοιπες κομπίνες, που έστερξαν να συγκαλύψουν τα κόμματα ψηφοθηρικά, που εμείς οι άλλοι ντροπιασμένοι παρακολουθούσαμε για μια εικοσαετία, και που τώρα παραπονιόνται και κλαψουρίζουν γιατί κατασκεύασαν οι ίδιοι πανίσχυρους εμπόρους που τους παίρνουν την παραγωγή τους τσάμπα. Ανίκανοι παντελώς παρά το επαναλαμβανόμενο μάθημα που πήραν τόσο καιρό, να αποφασίσουν να επανιδρύσουν τους συνεταιρισμούς τους, όταν μάλιστα δεν υπάρχει κανένα πλέον εμπόδιο της ΄΄ ελεύθερης αγοράς ΄΄ ή της ευρωπαϊκής ένωσης. Ακόμα δεν κατάλαβαν τι σημαίνει συλλογικότητα και δίκαιο.
·
Τα κινήματα, εφ όσον έχουν εφήμερες μόνο οικονομικές διεκδικήσεις, με συγκυριακές και ευκαιριακές απαιτήσεις, χωρίς άλλο στόχο, χωρίς κάποιο όραμα για τον εαυτό τους, την χώρα τους και τους άλλους συμπολίτες τους, χωρίς καν μια δομή εσωτερικής συνεκτικότητας, μιας δύναμης αντίστασης και συγκράτησης στις πιέσεις του χρόνου και των στιγμών του, γρήγορα εκφυλίζονται και γρήγορα ξεφουσκώνει η αγωνιστικότητά τους και η αποτελεσματικότητά τους.
·
Αν θέλουν να σπάσουν αυτό τον φαύλο κύκλο της κοροϊδίας και της εκμετάλλευσης των ίδιων και των συμπολιτών τους που αγοράζουν πανάκριβα τα προϊόντα τους, αν θέλουν στα αλήθεια να δώσουν ένα τέλος σε αυτό το μόνιμο αδιέξοδο, τότε
μπορούν να πάρουν τα προϊόντα τους και να τα πουλήσουν φτηνά στις πόλεις, σπάζοντας το εμπάργκο της απομόνωσης, της φτώχειας, και της μονοπωλιακής εξαθλίωσης που τους έχουν επιβάλλει τα καρτέλ των μεγαλεμπόρων, αλλά και των μικρών που αισχροκερδούν στις γειτονιές και τις λαϊκές αγορές εις βάρος των πολιτών. Όλοι θυμόμαστε πρόσφατα ακόμα τους ψαράδες και τους πλανόδιους μανάβηδες-αγρότες της γειτονιάς, τότε που η ζωή ήταν βιώσιμη ακόμη και είχαμε ελπίδα και όρεξη για αυτήν, παρά την περιορισμένη και συγκρατημένη κατανάλωση, που εκ των υστέρων αντιλαμβανόμαστε ως θετική και νουνεχή.
·
Έχοντας πάντα κατά νου, ότι τα κινήματα δημιουργούνται για να μην εκβιάζονται και όχι για να εκβιάζουν, την ιστορική διευκρίνιση ότι οι συνεταιρισμοί δημιουργούνται για να προφυλαχτούν και όχι να επιτεθούν στους άλλους, έχοντας διαρκώς κατά νου την αλληλεγγύη στους άλλους εργαζόμενους συμπολίτες τους, ότι ό σκοπός της συνεταιριστικής τους ύπαρξης είναι να αντισταθούν στους εμπόρους και τις κυβερνήσεις τους, τότε η πρόταση είναι ουσιαστική και ζωντανή, πολύ εφικτή και δίνει λύση πραγματική, μέσα από την ολική συναίνεση και κάλυψη των πολιτών. Με τα αυτοκίνητά τους, να πωλούν τα προϊόντα τους στην Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πρωτεύουσες των νομών. Εν ανάγκη μπορούν να προσφέρουν τα προϊόντα τους οργανωμένα σε μόνιμη βάση στους συμπολίτες τους, εφ όσον οι μεγαλέμποροι επιμένουν να μην τους δίνουν ικανοποιητικές τιμές. Οι πολίτες θα τους αμείβουν καλλίτερα.

Το Ισραηλινό μήνυμα στην ανθρωπότητα

Τα γεγονότα στη Γάζα είναι τόσο καθοριστικά για τον πλανήτη μας, που δεν σε αφήνουν να πάρεις τα μάτια και την συνείδησή σου από πάνω τους, όσο διαρκεί η τρίτη γενοκτονία των παλαιστινίων.
Καθοριστικά όσο δεν μπορέσαμε να φανταστούμε, αφού φτάνει κάποια στιγμή στην επανάληψη των πραγμάτων, να αποκαλύπτεται επί τέλους η γνώση και η αλήθεια αυτών που δεν βλέπαμε τις προηγούμενες φορές.
·
Αντιληφθήκαμε ένα τρόμο να απλώνεται πάνω από τις άλλες χώρες και τους πολίτες τους. Μια υπόσχεση τιμωρίας, να απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο που πιστεύει στο ατομικό και διεθνές δίκαιο, που πιστεύει στην ελευθερία του κόσμου μακριά, πέρα και έξω από θρησκευτικές παρακρούσεις. Από παρανοϊκούς που προσπαθούν να επιβάλλουν τους μωσαϊκούς τους νόμους, σε πιτσιρίκια και μωρά.
Πρόκειται για ένα μάθημα άμεσο που εστάλη ευκρινώς προς στους άλλους. Προς τους αντιρρησίες και τους διαφωνούντες λαούς και πολίτες.
Ο βομβαρδισμός του σχολείου του ΟΗΕ γεμάτο με γυναικόπαιδα που είχαν πάει να προφυλαχθούν και ήταν ενημερωμένοι οι πάντες στον πλανήτη γιαυτό, ήταν μήνυμα κατά της ανθρωπότητας. Αυτήν απείλησαν να προσέχει! Σε αυτήν απευθυνόταν εκφοβιστικά και τρομοκρατικά. Γιατί είναι εναντίον τους και διαμαρτύρεται. Γιατί ο ΟΗΕ είναι το σπίτι μας, είναι το σχολείο μας, είμαστε εμείς. Παλαιστινόπουλα σκοτώνουν κάθε μέρα. Μπορούσαν να βομβαρδίσουν δίπλα. Δεν είχαν πρόβλημα. Κάθε τόσο χτυπάνε παλαιστινιακά σχολεία με παιδιά. Για να παραδεχτούν εύκολα μάλιστα την άλλη μέρα, μετά από την κατακραυγή των λαών, τις διαμαρτυρίες των διεθνών οργανισμών και των εξεγερθέντων πολιτών που διαδήλωναν στις πρωτεύουσες όλου του κόσμου, ότι δεν υπήρχαν πράγματι μαχητές της Χαμάς μαζί με τα παιδιά μέσα στο σχολείο.
Και το κυριότερο, για να μην μπερδευτούμε και λαθέψουμε, ξανάστειλαν το μήνυμα-απειλή στην ανθρωπότητα τρις μέρες μετά, χτυπώντας και το δεύτερο σχολείο του ΟΗΕ, για όποιον δεν κατάλαβε την πρώτη φορά, με την ένδειξη, λάθος.
Είναι μια σμικρογραφία της λογικής του πολεμοχαρούς επιτελείου και του ίδιου του απερχόμενου προέδρου των Ηνωμένων πολιτειών Μπους, όταν απαίτησε από την ανθρωπότητα μετά την 11 Σεπτεμβρίου και την εισβολή στο Ιράκ, το περίφημο: όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίων μας.
·

Μια όμως θεμελιώδης διαπίστωση που χρειάζεται να ξαναδούμε εξ αρχής, που αφορά την ίδια την ιστορία του χρόνου, την φυσιολογία του και τη φιλοσοφία του, αφού αυτός υπάρχει με αδιάλλακτους συμπαντικούς νόμους, χωρίς να επιστρέφει ποτέ πίσω, σε μια διαρκή διαπάλη αιτιοκρατικού και τυχαίου, όπως κινείται και διαμορφώνεται ο κόσμος τόσο ο φυσικός όσο και ο κοινωνικός, είναι πως η σκέψη ως παραφρονημένη, μπορεί κάποτε να απαιτήσει την ακύρωση του χρόνου και των συμβάντων του! Να ανατρέψει αυτούς τους νόμους. Εκείνα που συνέβησαν και τεκτέθηκαν πριν 3-4 χιλιάδες χρόνια, ζητώντας με μια χωρίς άλλο προηγούμενο παράφρονα απαίτηση, την επαναφορά της κίνησης, εκεί που οι προφητείες, οι γραφές και τα στοιχεί μιας θρησκευτικής διήγησης είχαν σταματήσει, αφού η ζωή, το τότε δηλαδή ρωμαϊκό κράτος, ή αργότερα η διαμόρφωση και δημιουργία των ευρωπαϊκών αλλά και λοιπών κρατών κατόπιν, άλλαξε τον ρου της εξέλιξης πέρα από τις προφητείες και τα σχιζοφρενικά υποχσχεθέντα από θεούς και προφήτες σε ένα παραφρονημένο λαό από την θρησκευτικότητα που κόχλαζε τότε και τώρα, χωρίς να επαληθεύει τις γραφές του.
·
Η περίπτωση αυτή είναι των Εβραίων. Ανώριμη, ελλειμματική σε αντιληπτικό φορτίο, κατάμεστη εκνευριστικά ενός θρησκευτικού ρατσισμού, χωρίς άλλη απόπειρα τέτοια στην παγκόσμια ιστορία, αφού το ελάχιστο της κατανόησης της πραγματικότητας λειτούργησε για όλους τους λαούς, με τις συν πλην μικρές αποκλίσεις-αντιστάσεις στο καταστροφικό αυτό θρησκευτικό φαντασιακό, οι οποίες απορροφήθηκαν υγιώς και ενσωματώθηκαν στον μύθο για παρηγοριά ώστε να μην ενοχλούν τη ζωή, να μπορεί να συνεχίζει τον άγνωστο δρόμο της.
·
Με άλλα λόγια, ο ιουδαϊσμός απαίτησε πρόσφατα στις μέρες μας το 1947, τότε που μπόρεσε δηλαδή, εξ αιτίας του ναζιστικού ολοκαυτώματος εις βάρος των Εβραίων το θρήσκευμα ανθρώπων, και την συμπάθεια που τους έδειξε ο κόσμος για τα βάσανα που πέρασαν, να αποκτήσουν κράτος μποναμά, που οι ίδιοι δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν μέσα στις χιλιετίες με τις δικές τους δυνάμεις, απαράβατος φυσικός νόμος της γέννησης των συστημάτων, τόσο φυσικών όσο και κοινωνικών, τη δημιουργία δηλαδή των χωρών και κρατών, απαίτησαν να σταματήσει ο χρόνος, να επιστρέψει σε εκείνο το μακρινό παρελθόν, να παραλάβει τους ιουδαίους που έμειναν πίσω, για να εκπληρωθούν οι γραφές και οι προφητείες. Και μάλιστα μαζί με όλες τις καινούργιες εκάστοτε προσθέσεις και κάθε είδους συρραφές πολιτικοοικονομικών συμφερόντων ή αναβαπτίσματα θρησκευτικών παρακρούσεων της συγκυρίας της κάθε εποχής. Οι οποίοι Ιουδαίοι είχαν απορροφηθεί με την θέλησή τους όπως μας αποκάλυψε ο Εβραίος ιστορικός στο πανεπιστήμιο του Τελ- Αβίβ Σλόμο Σαντ *, ζώντας την ζωή τους και αφομοιωμένοι ευχάριστα όπου ρίζωσαν, όπως αμέτρητες άλλες μειονότητες που μεταβολίσθηκαν μέσα στο κοινωνικό αρχιπέλαγος, στο πέρασμα των διεργασιών των κοινωνιών και του χρόνου, και άνθισαν συνεισφέροντας στην νέα τους κοινωνική και πολιτισμική ταυτότητα.
·
Έτσι, εμείς για παράδειγμα οι Έλληνες, ως αρχαίος λαός με πλούσια ιστορία, να απαιτήσουμε από την ανθρωπότητα να σαρκώσουμε την σχιζοφρενική φαντασίωση μας, να επανέλθει το Γιβραλτάρ και η Πορτογαλία εκεί στις στήλες του Ηρακλέους, στην κατοχή μας, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους που σήμερα την κατοικούν, και με ανελέητη θεϊκή βία, αυτή που είναι εντολή και θέληση του θεού μας, και άρα εμείς δεν έχουμε καμιά ευθύνη και δεν φταίμε για ότι κάνουμε, αφού θεός είναι αυτός και το αποφάσισε, να επανακατακτήσουμε τα εδάφη του τότε χρόνου και του τότε χώρου! Απίστευτα πράγματα. Σκεφτείτε να απαιτήσουμε την αρχαία Αλεξάνδρεια δική μας! Να απαιτήσουμε να φύγουν από τα σπίτια τους, επειδή κάποτε 2500χρόνια πριν ήταν δικά μας! Να διεκδικήσουμε την Σικελία και τις Συρακούσες από τους Ιταλούς γείτονές μας, επειδή φανήκαμε ανίκανοι να διατηρήσουμε την χώρα μας ή επειδή μας το κέλευσε ο Δίας από τον Όλυμπο. Όποιοι κατά καιρούς εξέφρασαν τέτοιες υπόνοιες, πράγμα όχι αδύνατο στον πληθυσμό ενός λαού, αμέσως απομονώνεται και σατιρίζονται για την παρανοϊκότητά τους.
·
Φανταστείτε τώρα μια ολόκληρη θρησκεία, μια ολόκληρη διαχρονική ηγεσία, έναν ολόκληρο λαό σύσσωμο και μια επαναλαμβανόμενα πλαστογραφημένη για γέλια ιστορία, με τα δήθεν ντοκουμέντα της περί συνομιλίας με τον θεό και μεταφοράς νόμων κατ ευθείαν από το χέρι του ύψιστου στον προφήτη, που χρήζει περιούσιο λαό του κάποιες εξαθλιωμένες πνευματικά τότε και σήμερα ακόμη περισσότερο ρέπουσες μάζες στην σωτηριολογία της θρησκευτικής λύτρωσης, να μηχανορραφούν όλα αυτά μαζί τον εικοστό πρώτο αιώνα, σε βάρος της στοιχειωδέστερης κοινής λογικής της ανθρώπινης ελογικότητας.
·
Αλλά χρειάζεται κανείς να ξαναθυμηθεί πως αυτή η λογική, η νοοτροπία και η ψυχολογία ενός θρησκευτικού έθνους, συμπεριφέρθηκε γι αιώνες στους ίδιους τους ομόθρησκούς του, με τιμωρίες, ξυλοδαρμούς, βασανισμούς επίσημους και αποδεκτούς μέσα από τους κανόνες του ταλμούδ, μα κυρίως θανάτους και εκτελέσεις συνανθρώπων τους ομοϊδεατών Εβραίων που παρέκλιναν από τις αρχές και τους κανόνες όπως αποφαίνονταν και εκτελούσαν οι ραβίνοι τους.
Μια δηλαδή βία που συμπεριελάμβανε και φόνους, καθαγιασμένη θεϊκά και θρησκευτικά, χωρίς να έχουν μάλιστα δική τους χώρα και δικό τους κράτος, όντας στην ενσωμάτωση ή προσκόλληση άλλων λαών και κρατών, και όλα αυτά να συμβαίνουν ως κρυφές και παράνομες πράξεις, τι απαξία μπορούν να έχουν για την ζωή των αλλόθρησκων ανθρώπων, αφού την έχουν για την δική τους ζωή, όταν οι ίδιοι την βίωσαν για χιλιετίες στο πετσί τους και την έκαναν στο τέλος αποδεκτή, ενσωματώνοντάς την στην πολιτισμική τους παράδοση και την κουλτούρα τους. Γιαυτό η βία και ο θάνατος ενάντια στους Παλαιστινίους και ίσως και σε άλλους λαούς αργότερα απεύχομαι, να φαίνεται ως φυσιολογική πράξη εκ μέρους τους.

*Περιοδικό Άρδην

Εβραίε η σιωπή είναι συνενοχή

Εσύ δεν έτυχε να το ακούσεις αυτό ποτέ. Όλη η ανθρωπότητα το ξέρει και μόνο εσύ δεν πήρες είδηση φαίνεται.
Και ομιλώ περισσότερο για σένα Eβραίε που ζεις εκτός Ισραήλ, γιατί οι άλλοι εκεί μέσα στον λάκκο δεν έχουν καμιά ελπίδα. Ζουν βουτηγμένοι στην κόλαση του θρησκευτισμού, στον φόβο που τους βυθίζουν καθημερινά και αδιάκοπα οι πολιτικοί σας, οι ραβίνοι και το συμβούλιο σας, ζουν μέσα στην απόλυτη τύφλωση, στο πιο βαθύ σκοτάδι που μπορεί να βρεθεί ο άνθρωπος όταν γίνει αγέλη.
·
Μιλώ σε εσένα που ξανακάνεις για μια ακόμη φορά εσύ ο ίδιος προσωπικά αυτό τον πόλεμο από μακριά, αυτές τις στιγμές του καινούργιου χρόνου του 2009 από το σπίτι σου. Με την σιωπή σου! Η σιωπή είναι η καλλίτερη συμπαράσταση εδώ. Δεν σε είδαμε ποτέ να βγαίνεις και συ με το πανό σου και τα πλακάτ σου στους δρόμους, να διαμαρτυρηθείς όπως όλος ο κόσμος. Μία, δύο, τρείς, και τότε καταλάβαμε όλοι τη σκέψη και τα πιστεύω σου ακριβώς.
Σκοτώνεις κόσμο πίνοντας τον καφέ σου. Βλέποντας πόλεμο στην τηλεόραση που εσύ ο ίδιος κατασκεύασες, έγραψες το φτηνό σενάριο με τις δικαιολογίες του, τον σκηνοθέτησες, και τώρα τον απολαμβάνεις κρυφά από τον καναπέ σου. Επειδή οι άλλοι λαοί δεν σου δίνουν την χώρα τους. Εσύ το έφτιαξες όλο αυτό. Το έστησες με την συμπαράστασή της σιωπής σου.
·
Είναι το προσωπικό σου έγκλημα πρέπει να καταλάβεις. Δεν είναι καμιά δολοφονία του υποκόσμου ή ξεκαθάρισμα λογαριασμών της μαφίας όπου γυρνάς την πλάτη και φεύγεις. Είναι το πιο μεγάλο έγκλημα από όλα. Το μαζικό! Το δικό σου έγκλημα, το προσωπικό.
Είναι ακριβώς αυτό που σου κάναν εσένα και το ξέρεις καλά πονηρούλη.
·
Οι καιροί αλλάζουν κύριε Eβραίε. Κάποτε σε εξόντωναν οι ναζί, τώρα εξοντώνεις εσύ τους Παλαιστίνιους. Και μην πεις κουβέντα, δεν χρειάζεται. Σε έχουμε ξανακούσει θλιβερό και κιτρινισμένο να ιδρώνεις μαζί με τα επιχειρήματά σου να δικαιολογηθείς. Κι ούτε είναι εδώ τηλεόραση να λες ότι θες χωρίς αντίλογο, να σε χαϊδεύουν οι αβανταδόροι σου ή να κρατάνε ίσες αποστάσεις. Κουβέντα μην πεις. Σήκω και φύγε τώρα από τα κατεχόμενα. Εξαφανίσου από τον ξένο τόπο. Εισβολή και κατοχή έχεις κάνει. Αυτό έχεις κάνει βλάκα που κάνεις και τον έξυπνο διεθνώς για το iQ σου τάχα.
Εμάς το ξέρει καλά η καμπούρα μας από την Κύπρο και τους Τούρκους. Και τώρα τελευταία άρχισες και τις γενοκτονίες μπαγάσα. Ό,τι και οι Tούρκοι με τους Aρμένιους και τους Pόντιους. Και μας δουλεύεις διεθνώς και από πάνω, θα αφήσεις λες να περνάνε τα φάρμακα, για του πληγωμένους στην λωρίδα της Γάζας ή στην Ραμάλα παλιότερα και στην Ιερουσαλήμ. Μας κάνεις και χάρη που μας επιτρέπεις να στέλνουμε τα φάρμακα και τους γιατρούς στους Παλαιστίνιους που έχεις σφάξει. Γάιδαρε μας δουλεύεις και από πάνω. Και στο τέλος διεμβολίζεις το πλοίο των γιατρών και τους προπηλακίζεις στα κρυφά όταν δεν σε βλέπουν οι άλλοι και οι κάμερες. Αρκετά σε ανέχτηκε η ανθρωπότητα.
·
Προκαλείς, προκαλείς, προκαλείς. Έναν ολόκληρο αιώνα προκαλείς απασχολείς τον πλανήτη με τα τρισάθλια καμώματά σου. Όλο τον πλανήτη απαράδεκτε. Το ίδιο ακριβώς σου έλεγε και ο Κάρολος Μαρξ. Τότε που δεν υπήρχε ολοκαύτωμα και γενοκτονία. Το θυμάσαι το βιβλιαράκι του; ΄΄ Για το Eβραϊκό ζήτημα ΄΄ έγραφε. Το ίδιο και ο Καστοριάδης πρόσφατα. Προκαλείτε την ανθρωπότητα. Αυτή την ίδια φράση σου έλεγαν. Και είσαι και θρασύδειλος όπως όλοι οι τύποι σαν και σένα. Μια ντουφεκιά δεν έριξες και συ στους Γερμανούς. Σας τα λέει η δική σας Χάνα Άρεντ. Εμείς σας προστατεύαμε και σας γλυτώναμε. Τώρα βρήκες να κάνεις το παλικάρι. Να κάνεις τον καμπόσο στα γυναικόπαιδα. Κρύβεσαι πίσω από τους αμερικάνους. Τότε δεν πολεμήσατε στον πόλεμο, δεν πήρατε τα όπλα, αλλά κρυβόσασταν σαν τα ποντίκια, οι άλλοι ανέλαβαν την προστασία σας. Τα πήρατε τώρα εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς που τέλειωσε ο πόλεμος, να σκοτώνετε πιτσιρίκια και μωρά και να κάνετε τους Ράμπο.
·
Ο διάλογος μαζί σου έχει αποτύχει προ πολλού, με όλη την ανθρωπότητα. Όλοι ανεξαιρέτως έχουν προσπαθήσει για σένα και τον προβληματικό σου χαρακτήρα. Όλος ο ΟΗΕ είναι εναντίον σου. Δεν ακούς κανένα, είσαι αλαζόνας, και μάλιστα ιστορικά, τόσο από κουλτούρα όσο και από παράδοση, πιστεύοντας ανοήτως ότι είσαι καλλίτερος από τους υπόλοιπους λαούς και ανθρώπους, και να με συγχωρήσει ο κόσμος που διαβάζει, αλλά είσαι και -βλάκας- που λέμε εμείς εδώ στην Ελλάδα αν πιστεύεις τέτοια πράγματα, περιούσιε. Φαντάσου τι ανοησίες έφθασες να λες στην ανθρωπότητα στην κατρακύλα σου. Και το διδάσκεις και στα σχολεία στα μικρά παιδιά. Αν είναι δυνατόν! Τα εκπαιδεύεις να βλέπουν με απαξία και περιφρόνηση τα άλλα παιδάκια και τους ανθρώπους. Για να τα κάνεις σαν τα μούτρα σου. Άρρωστε. Το πρόβλημά σου είναι τόσο πολύ βαθύ, διατηρημένο σκανδαλωδώς αφύσικα μέσα στην μακραίωνη διαδρομή σου, που ξεπερνάει την απλή επιστημονική διερεύνηση και χρειάζεται την ψυχανάλυση της ιστορίας σου.
·
Καιρός είναι να λογαριαστούμε. Να ξέρουμε μέσα μας με ποιόν έχουμε να κάνουμε. Να συζητήσουν ο συνειδήσεις μας μεταξύ τους. Να σε βγάλουμε από την κρυψώνα σου και την ανωνυμία σου πίσω από τις οποίες μηχανορραφείς ακούραστα τους πολέμους σου ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό και τα παιδιά του. Γιατί το παράκανες. Ξεπέρασες κάθε όριο.
Εκτελείς γενοκτονίες απανωτές. Κάθε τόσο τις επαναλαμβάνεις. Γενοκτονίες κατ εξακολούθηση.
Τις συντηρείς ή άλλοτε τις υποθάλπεις και κάποτε τις ψηφίζεις ανοιχτά.
Οι άλλοι, οι ισραηλινοί Eβραίοι, έφτασαν να ψηφίζουν φονιάδες συνειδητά. Μάλιστα τους καλλίτερους, τους πιο εκπαιδευμένους στρατοκράτες και στρατηγούς.
·
Μα το χειρότερο που κάνεις από όλα, που μας εκνευρίζει όλους ανεξαιρέτως παγκόσμια, είναι η υποκρισία σου αρχηψεύταρε για την συμπάθειά σου τάχα προς τον Παλαιστινιακό λαό. Που μας λες ότι δεν έχεις τίποτα μαζί του παρά μονάχα με την ηγεσία του την Χαμάς, την οποία όμως εξέλεξε παραδόξως με πλήρη συνείδηση αυτός ο λαός. Ποιον κοροϊδεύετε και τι θέλετε να πείτε που βάζετε σε δοκιμασία την ίδια την ανθρώπινη σκέψη, την ίδια την ελλογικότητα του ανθρώπου.
Όμως εμείς οι άλλοι που ζούμε αυτόν τον πλανήτη, ξέρουμε όλοι πολύ καλά, ότι αυτό που μισείς είναι ο Παλαιστινιακός λαός και μόνο που σου αντιστέκεται. Τα παιδιά μισείς μπαγάσα και τους δωδεκάρηδες πιτσιρικάδες που σου πετάνε πέτρες, που σε διώχνουν από τον κήπο τους. Αυτούς μισείς και εναντίον αυτών και μόνο πολεμάς ξεδιάντροπε παιδοκτόνε. Αυτό που κάναν οι πατρώνες σου στην Γιουγκοσλαβία. Που σε εκπαίδευσαν τέλεια. Εμείς δεν έχουμε τίποτα με τον Γιουγκοσλαβικό λαό, έλεγαν τα θρασίμια. Μόνο με τον Μιλόσεβιτς, τον εκλεγμένο με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες και διεθνείς παρατηρητές. Και ισοπέδωσαν την χώρα τους και τον λαό που τόσο αγαπούσαν. Ενώ μισούσαν βαθιά τους Σέρβους πολίτες που τους αντιστάθηκαν. Αυτό ήταν όλο. Το ίδιο παραμύθι και στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.
Για το καλό των λαών και των παιδιών τους, τους σκοτώνουν.
Σας περισσεύει όλων η αγάπη για τα παιδιά, που μη αντέχοντάς την, την μετατρέπετε σε μίσος και ξεμπερδεύετε με την πίεση που σας γεννάνε οι επιλογές σας.

·
Καιρός να σταματήσουμε να κοιτάμε εμείς οι υπόλοιποι, την ίδια ιστορική σελίδα των χιτλερικών κρεματορίων, παγώνοντας τον χρόνο εκεί, σε αυτή την βολική στιγμή για τους μετέπειτα Eβραίους χωροφύλακες της μεσογείου, και να μιλήσουμε ανοιχτά όπως ξέρει και κάνει η νεολαία και εμείς ξεχάσαμε, ως μη δέσμια ποτέ του παρελθόντος, να μιλήσουμε για τις γενοκτονίες των Ισραηλινών στην Παλαιστίνη.
·
Ως εδώ και μη παρέκει οφείλουμε να πούμε στην διεθνή Eβραϊκή κοινότητα. Αρκετά, αρκετά σας νταντέψαμε και σας προστατέψαμε για πάνω από 60 χρόνια κυριολεκτικά. Οφείλετε να καταγγείλετε και εσείς αυτή την γενοκτονία. Αυτό μόνο, τίποτα άλλο. Να ενώσετε δίπλα σε όλους τους λαούς του κόσμου, την δικιά σας κραυγή και καταδίκη που σκοτώνουν οι ομόθρησκοι σας ένα λαό ολόκληρο και εσείς κάνετε το κορόιδο. Που δεν μιλάτε ποτέ συσσωρεύοντας την απορία σιγά-σιγά στην παγκόσμια κοινότητα, γιατί το κάνετε αυτό. Μήπως μας ξέφυγε τίποτα; Μήπως δεν καταλαβαίνουμε κάτι από αυτή την εγκληματική σιγή όσων συνεισφέρουν με την μη καταδίκη τους τα ισραηλινά εγκλήματα και τις γενοκτονικές κατακόμβες; Η σιωπή είναι συνενοχή γράφει στους τοίχους των πόλεων όλου του κόσμου, όταν γίνονται κοινωνικά ή ατομικά εγκλήματα από τις κυβερνήσεις και τις εξουσίες παντός είδους. Και το αποδεχόμαστε όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη από τότε που υπάρχουμε.
Η σιωπή είναι συνενοχή για τους άλλους, και όχι για μας ; Αυτό το ερώτημα χρειάζεται να θέσετε στον εαυτό σας οι Eβραίοι.
·
Κι όλο φωνάζεις δήθεν πονηρέ Eβραίο, βοήθεια-βοήθεια μας σκοτώνουν, μας πετάνε μπόμπες στα σχολεία. Τσακιστείτε να φύγετε να μην σας πετάνε. Το ίδιο κάναμε και εμείς στους Γερμανούς και στους Τούρκους παλιότερα. Και άριστα κάναμε. Και εμείς και κάθε λαός που εισβάλουν στην χώρα του. Και τους φίλους σας τους αμερικάνους στο Ιράκ καλά κάνουν και τους σκοτώνουν. Να γκρεμοτσακιστούν και αυτοί να φύγουν από την ξένη χώρα. Άκου εκλεκτός λαός, για τα πανηγύρια είσαστε.
·
Καλά δεν σας έκανε ποτέ εντύπωση που μετά το πόλεμο όλη η ανθρωπότητα ήταν υπέρ σας και σας υποστήριξε και σας αγαπούσε και σας βόηθησε και μετά τον πόλεμο των έξι ημερών είναι όλοι εναντίων σας. Τόσο ευφυής λαός είστε πια που δεν καταλαβαίνετε τόσο απλά πράγματα; Αυτό δεν σας έχει κάνει εντύπωση; Τι δικαιολογίες λέτε αλήθεια για όλα αυτά στον εαυτό σας; Όταν τρώτε το μεσημέρι δεν μιλάτε, δεν κουβεντιάζετε, δεν λέτε Εβραίο μου, οι εφημερίδες λένε αυτό και αυτό για μας; Πως κατεβαίνει το φαί σας κάτω;
·
Αυτόν τον φουκαρά Eβραίο που αγαπήσαμε κρύψαμε και περιθάλψαμε εμείς οι αριστεροί, αναγνωρίζοντας στο προσωπό του έναν κολασμένο σαν και εμάς, που προφύλαξε ο Άρης μας και οι αντάρτες μας από το κυνηγητό των ναζί.
Και αυτός μας πρόδωσε, μας καταπρόδωσε στον κοινό παγκόσμιο αγώνα του ανθρώπου, και εμείς δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, να αναγνωρίσουμε έναν μεταμορφωμένο φασίστα που μας εκμεταλλεύτηκε και μας πούλησε. Ένα φονιά.
Που στο πίσω μέρος του μυαλού του είχε την θρησκεία του κρυμμένη, την μαλακία του και τον φονταμενταλισμό του, έτοιμους να ξεράσουν κόλαση και καταστροφή για την ανθρωπότητα. Το σύνδρομο Χίτλερ σας κατακυρίευσε. Σας διαπέρασε απ άκρη σε άκρη. Σας ισοπέδωσε ολοσχερώς την συνείδηση σας και σας μεταμόσχευσε την παρανοϊκότητα του μυαλού του. Σας έκανε πανομοιότυπό του. Αυτό κατάφερε και εσείς δεν το βλέπετε.
·
Γιατί την πιο μεγάλη ευθύνη την έχεις εσύ Εβραίε της διασποράς. Που είσαι ελεύθερος να λες ότι θέλεις και δεν μιλάς. Εσύ εδώ στην Ελλάδα και στα βαλκάνια μπαγάσα που το βουλώνεις. Στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο που κάνεις το κορόιδο. Εσύ στην Γαλλία που κάνεις τον δημοκράτη Εβραίε. Εσύ στην Αμερική που παίζεις στον κινηματογράφο. Εσύ στην Ολλανδία που είσαι οικολόγος, υπέρ του περιβάλλοντος χωρίς να συμπεριλαμβάνεις μέσα του και τους Παλαιστίνιους. Εσύ που είσαι διάσημος τραγουδιστής ή ποδοσφαιριστής και απολαμβάνεις μόνο την δημοσιότητά σου. Γιατί άλλοτε υποστηρίζετε την γενοκτονία και τις λοιπές φρικαλεότητες και άλλοτε δεν μιλάτε!! και αυτό είναι το χειρότερο. Οφείλετε, να πείτε και σεις την κουβέντα σας στους συμπατριώτες σας και τους ομόθρησκούς σας. Δεν θα σκοτωθείτε, ούτε θα δαρθείτε μεταξύ σας, συζήτηση θα κάνετε, καλό θα κάνει και στους δυό σας. Αλλιώς όλα αυτά τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τα κάνετε παρέα με τους ισραηλινούς. Χώνεψέ το αυτό. Και μην ξανακοιμηθείς ποτέ μέχρι να βγεις δημόσια να το καταδικάσεις.
Αυτό που διεθνώς χρειάζεται είναι οι Εβραίοι να πάψουν πια να είναι ισραηλινοί. Να παραμείνουν Εβραίοι. Να γίνουν Βανούνου και Τσόμσκυ, Ισραέλ Σαμίρ και Νόρμαν Φινκελστάιν, η Ομέρ Γκόλντμαν και ο Έντουαρτ Χέρμαν, ή θαρραλέοι αντιρρησίες συνείδησης που δεν παίρνουν όπλα να σκοτώσουν τον Παλαιστινιακό λαό, όσο λίγοι κι αν είναι.
Όχι άλλη σιωπή Εβραίοι. Σκοτώνουν τον κόσμο με την συναίνεση σας. Αυτό κρατάτε μέσα σας. Είστε η στήριξη των εγκληματιών του Ισραήλ. Φύγετε από τα κατεχόμενα, φωνάξτε μαζί με όλους εμάς τους υπόλοιπους, με τους λαούς όλου του κόσμου.

Ραμφίσματα

Χαϊδέματα στον Λεβιάθαν. Φιλοφρονήσεις στο τέρας που καταβροχθίζει τα πάντα. Ανακουφιστικά σχόλια για το παχύδερμο ελληνικό κράτος.
·
Αναγωγή της καταλήστευσης των ελλήνων και της χώρας τους, σε μεταφυσικές αιτιάσεις. Απόδοση όλων αυτών των απαράδεκτων χωρίς ταίρι σε ανατολή και δύση που συμβαίνουν αδιάκοπα στον τόπο μας, στον Ιωάννη Φίχτε, έναν γερμανό φιλόσοφο του 18ου-19ου αιώνα, που μετάγγισε τον μηδενισμό του για την κοινωνία στους έλληνες με κάποιον άγνωστο μέχρι στιγμής τρόπο, όπως ισχυρίζεται ο Στέλιος Ράμφος στην Καθημερινή 14/12/2008, ΄΄… με ένα μεταχρονολογημένο ιθαγενή μηδενισμό ΄΄ όπως λέει.
Διαβάζοντας κανείς αυτή την στρεβλωτική περιγραφή για την ελληνική πραγματικότητα, νομίζει, αν δεν έχει εκπαιδευτεί έστω λίγο στον λόγο και τις απαιτήσεις του, ότι τελικά η ανάλυση και η σκέψη της, είναι να βρίσκεις ωραίες λέξεις, να τις συνδυάζεις και να φτιάχνεις φιλοσοφία. Η ελληνική κοινωνία, πρώτη φορά ακούει έκπληκτη τους λόγους που την ωθούν να βγαίνει στους δρόμους αγανακτισμένη. Μέχρι τώρα νόμιζε ότι δεν της έφταναν οι συντάξεις και τα εξευτελιστικά μεροκάματα.
·
Συνυπεύθυνο ακόμα για ότι μας συμβαίνει, ορίζει ένα ρώσο αναρχικό του 19ου αιώνα τον Σβέρκει Νετσάγιεφ, μηδενιστής και αυτός και καταστροφέας του κράτους με κάθε τρόπο και μέσον, που επίσης κατάφερε να επηρεάσει αποφασιστικά και καταλυτικά την ελληνική κοινωνία και τον ψυχισμό της, άγνωστο και αυτός πως, αφού ούτε το όνομά του δεν ξέρουν οι έλληνες.
·
Και τέλος η ρωσορθόδοξη εκκλησία με τον θεολογικό μηδενισμό της, συνέβαλε μεταχρονισμένα και αυτή, να ξεχυθούν οι έλληνες στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για τις κομπίνες, τα βατοπαίδία, τις μίζες, τα νοσοκομεία, τα χρέη, τα καμένα και καταπατημένα δάση, το ξεπούλημα των λιμανιών και του πλούτου της χώρας και πάει ατελείωτα λέγοντας. Μια προσπάθεια εξήγησης με καθαρούς θρησκευτικούς λόγους του πρόσφατου ξεσπάσματος της μαθητικής και ολόκληρης της νεολαίας όπως και όλων των πολιτών, για την δολοφονία του μικρού Αλέξη Γρηγορόπουλου.
·
Όσο κι αν δεν έχει διάθεση να θίξει κανείς προσωπικά τον κάθε συγγραφέα που θα ερμήνευε έτσι ρηχά και άδικα τους καημούς των Ελλήνων για αυτή την κατάσταση της κοινωνίας μας και του κράτους της, σκέφτεται μέσα του, μα αυτή που αναφέρει και αιτιάζει ως εξήγηση, είναι η κλασική μαγική διαχρονική συνταγή της θρησκειολογίας στην χειρότερη μορφή της μάλιστα, δηλαδή της καταφυγής στα θαύματα αντί στις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αναλύσεις. Γιατί κάτι σαν τις εικόνες που κλαίνε είναι αυτά που διαβάσαμε. Γιατί θαύμα θαυμάτων είναι ο μηδενισμός δύο αιώνων πριν, να κάνει την εμφάνιση του έτσι ξαφνικά και τόσο δραστικά στους δρόμους της Αθήνας. Καμιά επαφή με τον πραγματικό κόσμο. Λες και ο συγγραφέας είναι απομονωμένος κατ οίκον με την φανταστική ποινή να μην βλέπει τηλεόραση και να μην διαβάζει εφημερίδες.
·
Ρωτάει αυθόρμητα κανείς, οι νεοέλληνες είναι μηδενιστές και ιδεολογικοψυχοσιικοί καταστροφείς; αυτοί οι υπερβολικοί χαροκόποι; οι άμετροι γλεντοκόποι αυτού του κόσμου; και δεν το κατάλαβε κανείς τους, ούτε οι παρατηρητές τους; και επί πλέον είναι επηρεασμένοι από το βαθύ θρησκευτικό αυστηρό ορθόδοξο πνεύμα τους; ποιοί, αυτοί οι θεομπαίχτες! που δεν τηρούν κανένα νόμο του θεού; που στο μόνο θεό που πιστεύουν είναι ο πανηγυριώτης Διόνυσος.
Δεν κατανοήσατε τόσο μακρόν ιστορικό καιρό, αντιληπτό σε κάθε μελετητή, ότι οι έλληνες ήταν πάντα έως σήμερα ο πλέον άθεος λαός με ρίζες απαρασάλευτες στην αρχαιότητα ακόμη. Ο πιο άθρησκος λαός του δυτικού και ανατολικού κόσμου.
Που χρησιμοποιούν τις θρησκευτικές γιορτές, και υγιέστατα πράττουν, ως αφορμή για να γλεντοκοπήσουν, να φάνε, να πιούν, να χορέψουν, να τραγουδήσουν, να ερωτευθούν και να σεξουαλιστούν. Που το μόνο που τους προσάπτουμε, όσοι το κάνουμε, είναι ότι τα γράφουν όλα υπερβολικά και ζουν στον αστερισμό των παντός είδους απολαύσεων και ηδονών, πληρώνοντας τες μάλιστα ακριβά, χωρίς μέτρο, χρεώνοντας τον εαυτό τους και την χώρα τους, αρμενίζοντας μπαταρισμένοι μονόπλευρα, γιατί αυτή είναι η κριτική που τους αρμόζει, χωρίς δηλαδή το άλλο στοιχείο της τραγωδίας να τους συγκρατεί, στοιχείο και αυτό συμπληρωματικό της κωμωδίας τους και της σάτιρας τους, που τους χαρακτηρίζει βιωματικά σαν παράδοση και κουλτούρα από χιλιετίες. Απορεί ο αναγνώστης πως σκέφτηκε ο συγγραφέας να αποδώσει μηδενισμό σε λαό με τέτοια ψυχοσύνθεση και διάθεση.
·
Πως τόσος μηδενισμός εκ μέρους του κράτους και της κλίκας που το διαχειρίζεται; Αυτό είναι το σωστό ερώτημα. Πως τόση διαπλοκή και απάτη είναι το ζήτημα. Που εξοργίζει, μηδενίζει και απαξιώνει καθημερινά και ακατάπαυστα τους πολίτες του. Την νεολαία που βγαίνει τυφλωμένη από την αδικία στους δρόμους. Αυτό έπρεπε να θέσει ο συγγραφέας. Τον εγχώριο μηδενισμό και απαξία της πλουτοκρατικής ομάδας προς τον ελληνικό λαό. Και όχι να ζητάει διαφυγή και βοήθεια σε ξεχασμένα και νεκρά ευρωπαϊκά και ανατολικά ρεύματα. Ούτε να στρεψοδικεί απροκάλυπτα μπρος τα μάτια όλων μας, αντιστρέφοντας τον μηδενισμό της φαταούλικης κυρίαρχης τάξης και αποδίδοντάς τον στους πολίτες.
Ο συγγραφέας το μόνο που καταφέρνει είναι να απαλλάξει την κυβέρνηση Καραμανλή όπως και την προηγούμενη του εκσυγχρονιστική Σημίτη, από κάθε σοβαρή ευθύνη για αυτά που συμβαίνουν επί δυό δεκαετίες.

Μην μοιάσετε στους γονείς σας.!

Αυτή είναι η τελευταία ελπίδα της χώρας μας.
Μην συνεχίσετε τον αφόρητο αυτό κόσμο που δημιούργησαν και συντηρούν μανιασμένα με την καθημερινή τους ψήφο οι γονείς σας.
·
Αυτοί οι ανώνυμοι δημοκράτες γονείς σας, που κρύβονται πίσω από τις κουκούλες της μεγαλοστομίας, της υπερδημοκρατίας, της ελευθερίας και της αοριστολογίας, που δεν τήρησαν και δεν τηρούν κανένα νόμο στα νοσοκομεία, στους δήμους, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στη δουλειά τους, στις παραλίες, στις πολεοδομίες, στις εφορίες, στις προσωπικές ακόμη εκδηλώσεις και πράξεις της ζωής τους. Που δεν έχουν ιερό και όσιο πολιτικό και κοινωνικό.
·
Που κατέστρεψαν και καταστρέφουν ακάματα το περιβάλλον ενώ ομιλούν για την σωτηρία του, σε εσάς και τους άλλους. Που θεσμοθέτησαν μεταξύ τους το φακελάκι ηττημένοι άκαπνα, χωρίς να δώσουν τον αγώνα τους εναντίον του, τότε που άρχιζε να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, στην αποφράδα εποχή της σοσιαλδημοκρατίας.
·
Κρυμμένοι πίσω από την σιγουριά των παράνομων και άδικων νόμων που οι ίδιοι ψήφισαν συνειδητά, ως ρουσφέτια-τροπολογίες στα νομοσχέδια μέσω των διαλεγμένων με επιμέλεια για αυτό το σκοπό εκπροσώπων τους, και έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να επιχειρηματολογήσουν και να βγουν τιμητές και από πάνω, αποστομώνοντας όσους αντιστέκονται από την γενιά τους, ως γνήσιοι σύγχρονοι μετεμοντέρνοι σοφιστές. Νόμους από τους οποίους, ζήτησαν πάλι να εξαιρεθούν ρουσφετολογικά οι ίδιοι εκ των υστέρων, όταν δεν τους συνέφερε καταγγέλοντάς τους θρασύτατα ως άδικους.
·
Γιαυτό εσείς μοναδική ελπίδα μας πια, για αυτή την καταχρεωμένη πατρίδα, πρέπει να ρωτάτε διαρκώς, τι νομοσχέδια ψηφίζεις μπαμπά, με τι λεφτά αγοράζουμε μαμά τα αυτοκίνητα μας, πως εξοικονομείτε το ακριβό μας χαρτζιλίκι, πως πάμε διακοπές κάθε τόσο, πως αγοράσαμε δύο σπίτια, από πού πληρώνω την διασκέδαση και τα μπαράκια, τα σινιέ ρούχα, τη μοτοσικλέτα μου. Γιατί είναι τόσο ακριβή η βενζίνη στο βενζινάδικό μας μπαμπά. Μαμά γιατί ψηφίζετε κλέφτες. Γιατί χρωστάμε λεφτά στους μετανάστες. Ο μπαμπάς μαμά παίρνει φακελάκι στο νοσοκομείο;


Αυτή είναι η επανάστασή σας! Και είναι πολύ μεγάλη αν τα καταφέρετε. Εμείς θα την κοιτάμε με δέος. Μεγαλύτερη πολλές πενηνταετίες από αυτή που προσπαθείτε αυτόν τον καιρό με την δολοφονία του Αλέξη. Αυτή που δεν μπορέσαμε να κάνουμε εμείς.
·
Πρέπει να απορρίψετε αυτόν τον δικό μας κόσμο μέσα σας. Να τον καταστρέψετε, να τον σαρώσετε κυριολεκτικά. Αν δεν καταστραφεί μέσα σας αυτός ο κόσμος, δεν καταστρέφεται έξω. Άδικα προσπαθείτε. Σας κρατάει δέσμιους. Γιατί από εκεί μέσα μας ξαναζωντανεύει και πηδάει έξω. Η έξω καταστροφή είναι μια παλιά αποτυχημένη συνταγή δικιά μας.
Και η επαναλαμβανόμενη ατέρμονη καταστροφή του κάθε τόσο στους δρόμους, σημαίνει ότι δεν καταστρέφεται μέσα σας. Αυτό σημαίνει, αυτό διδάσκει και εσείς δεν το βλέπετε. Ότι σας θέλγει ως μια τεράστια επιθυμία σας ανώριμη και ατελέσφορη όπως η δική μας. Εμείς θελήσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο μεταφυσικά, μαγικά. Χωρίς να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Δείτε τι κάναμε με τον Μάη του 68. Μια τρύπα στο νερό. Καταφέραμε να συντηρήσουμε και να αναγεννήσουμε μέσω αυτού έναν καινούργιο, από λαβωμένο και θνήσκοντα καπιταλισμό.
·
Ακόμα χειρότερα, οι δικοί μας Κον Μπεντίτ, οι εγχώριοι εξεγερμένοι ηγέτες του Πολυτεχνείου, ξεπέρασαν κάθε Γαλλικό προηγούμενο, θράσος και αγοραία καπατσοσύνη, πετυχαίνοντας μόνο και μόνο μια προσωπική πολύ προσοδοφόρο επαγγελματική βουλευτική αποκατάσταση, υπογράφοντας όλα τα νομοσχέδια της λαμογιάς και της διαπλοκής, χωρίς ποτέ ούτε ένας από αυτούς να παραιτηθεί μέσα σε είκοσι χρόνια, για τα αμέτρητα επαναλαμβανόμενα οικονομικά σκάνδαλα στη χώρα μας, που τη ρήμαξαν και την έφεραν στο χείλος του δανεισμού και της καταστροφής.


·
Εμείς, χωρίς καμιά δικαιολογία, μάθαμε σε ένα πρόχειρο και ενστικτώδη τρόπο προφύλαξης αντικομπίνας στην εξουσία της δεξιάς και αργότερα της σοσιαλδημοκρατίας, για να επιβιώσουμε και να προφυλαχτούμε από τις κλεψιές και τις απάτες τους. Μέχρι που στο τέλος μπήκαμε στη λογική αυτής της κομπίνας και της απάτης, και αφού την μάθαμε και την αφομοιώσαμε καλά, στο τέλος την αποδεχτήκαμε ως αναγκαίο κακό όπως δικαιολογούμαστε σε σας.
·
Αυτό που πρέπει να αναγνωστεί θαρρετά από εσάς τους ίδιους, είναι ότι αυτή η μικρή εξέγερση για το παρόν και το μέλλον σας, μαζί με τον θυμό και την οργή που την διακρίνει, απευθύνεται αθέατα στους γονείς των μαθητών, χωρίς οι ίδιοι οι μαθητές συνειδητά να το ξέρουν. Και μοιράζεται μάλιστα εξ ίσου προς το κράτος, τις πολιτικές ηγεσίες που το κατασκεύασαν ή άλλες που άφησαν να γιγαντωθεί για ψηφοθηρικούς λόγους λαϊκίζοντας άκριτα και τυφλά υπέρ της εργατικής τάξης και βέβαια τους πολίτες που μανιασμένα το στήριξαν.
·

Αυτό που ο πολιτικό λόγος θα έλεγε εάν είχε προλάβει να διαμορφωθεί στην σκέψη των νεότατων αυτών γενεών, είναι ότι δεν μπορείτε να κατεβαίνετε στις διαδηλώσεις, τις διαμαρτυρίες, τις απεργίες και τους αγώνες, και ύστερα να πηγαίνετε στην κάλπη για να ψηφίσετε αυτούς που καταγγέλλατε στους δρόμους και εναντίων των οποίων φωνάζατε και διαμαρτυρόσασταν, όχι μόνο εχθές αλλά και τώρα ακόμα. Γιατί αυτόν τον κόσμο που εσείς κατασκευάσατε εμείς προσπαθούμε τώρα να αλλάξουμε.
·
Λόγος που θα απευθυνόταν τόσο στους γονείς των μαθητών και φοιτητών, που μαζί με τις κυβερνήσεις του πρόσφατου παρελθόντος στήσαν αυτές τις γκανγκστερικές κοινωνίες, συνεργασίας κράτους και πολιτών εξ ίσου, όσο και στους ίδιους τους μαθητές και φοιτητές, με την πελώρια υπόμνηση *προσέχτε μην καταλήξετε να αναπαράξετε το κτήνος που γέννησαν οι κοινωνίες των γονιών σας, για το οποίο είσαστε τώρα στους δρόμους*.
Δεν τα έκαναν αυτά τα τέρατα οι Καραμανλήδες και οι Παπανδρέου από μόνοι τους.
Αυτό είναι ένα καλαμπούρι των καφενείων και των ενδοοικογενειακών ψευτοσυζητήσεων.
·
Μην παραδώσετε στα παιδιά σας, αυτό τον ανυπόφορο κόσμο που δεν αντέξατε και αναγκαστήκατε να βγείτε στους δρόμους. Τον κόσμο που σας παραδώσαμε εμείς, οι γονείς σας.
Αλλιώς θα καταδικάσετε και εσείς τα δικά σας παιδιά, να βγουν στους δρόμους και να τα σπάνε, τρελαμένα και απελπισμένα. Αυτή είναι μόνο η πραγματική αγάπη για τις νέες γενιές. Τα άλλα όλα είναι υποκρισίες και κουραφέξαλα δικά μας, που σας ζητήσαμε να μας καταλάβετε που κλέβαμε, που διαπλεκόμαστε και διαφθειρόμαστε δήθεν για το δικό σας καλό, για το δικό σας παντεσπάνι.
Μακρά από τέτοιες τιποτένιες δικαιολογίες. Δεν πρέπει να ξευτιλιστείτε στα μάτια σας, όπως συνέβη με τους πατεράδες σας.
·
Σήμερα , όπως σε κάθε γενιά, μπαίνουν τα θεμέλια της μελλοντικής κοινωνικής και πολιτικής Ελλάδας. Οι σημερινές νεότατες και νεότερες γενιές, δείχνουν ακριβώς το μέλλον τους, τον δρόμο που θα ακολουθήσουν. Που θα οδηγηθεί αυτό σε 5-10 χρόνια κανείς δεν ξέρει.
Το να κατεβαίνεις σε μια συγκέντρωση είναι δέσμευση. Και ίσως δεν το ξέρεις.
Το να συμμετέχεις ή να υπογράφεις ένα ψήφισμα είναι πάλι δέσμευση για την υπόλοιπη ζωή σου. Και αυτό είναι πολύ ωραίο, το ωραιότερο της ζωής.
Δεν μπορείς να βρεθείς αόρατα μετά λίγα χρόνια με τα λαμόγια.
Εγώ δεν θέλω αυτό να πάει χαμένο.
Δεν θέλω να ξαναζήσουμε μια ακόμη αποτυχία μέσα στους αιώνες.
·
Το θέμα είναι με σας, ότι παραδίδετε την εξέγερση που γεννά η οργή σας, στους μπάχαλους να την διαχειριστούν για σας. Τουτέστιν στο πιο μηδενιστικό και καταστροφικό κομμάτι της κοινωνίας. Που είναι ήδη αυτοκτονημένο προ πολλού. Να σας εκπροσωπήσουν στον θυμό σας και να σας καθοδηγήσουν απροκάλυπτα. Αφού δεν επεμβήκατε μέχρι τώρα ποτέ έμπρακτα και μόνο έτσι, χωρίς δικαιολογήσεις και ανίσχυρα λόγια να γίνετε πρωταγωνιστές του θυμού σας οι ίδιοι.
Και αδιάφορο αν και αυτοί είναι θύματα του κόσμου αυτού.

Μάθε να μην συγχωρείς τον εαυτό σου κάθε φορά που είναι ένοχος ή παραβατικός απέναντι στους φίλους σου, την πολιτεία, την κοινωνία και το δίκαιο.

Τάσος Παπαδόπουλος

Νιώθω την υποχρέωση με την χθεσινή κηδεία του Τάσου Παπαδόπουλου, να κάνω μια σύντομη αναφορά στο πρόσωπό του, δηλώνοντας έτσι την μεγάλη ιστορική εκτίμηση που τρέφω σε αυτόν, εξαίρεση για μένα, αφού δεν ανήκω στον ιδεολογικοπολιτικό χώρο που βρισκόταν.
§
Η προσφορά του είναι πολύ πιο σημαντική από ότι νομίζουμε, καθώς δεν σταματάει μόνο στο εθνικό ελληνοκυπριακό ενδιαφέρον που του αποδίδουν φίλοι και σύμμαχοι, αλλά διαπερνά τα πέρατα και εξαπλώνεται σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Η συμβολή του στην εθνική ανεξαρτησία και την ελευθερία των λαών, είναι τεράστια και αγκαλιάζει όλο τον πλανήτη.
§
Ας θυμόμαστε ότι το πρόσφατο 2004, ο πρόεδρος της Κύπρου Τάσος Παπαδόπουλος, άφησε άφωνη την ανθρωπότητα όπως και τους ηγετικούς και διπλωματικούς κύκλους της ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου, λέγοντας με πρωτοφανή σθεναρότητα για ηγέτη εδώ και τουλάχιστον 50 χρόνια, όχι στο σχέδιο Ανάν. Είπε δημόσια και από τηλεοράσεως, ένα παγκόσμιο όχι στους Αμερικάνους, στους Άγγλους και στους Τούρκους ταυτόχρονα.
§
Και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο αλλά αντίθετα το μέγιστο πιστεύω και τα κατάφερε επάξια, εκπροσωπώντας όχι μόνο εμάς τους Έλληνες και Κύπριους αλλά ολόκληρη την παγκόσμια κοινότητα, που αναθάρρησε με αυτή την πράξη του τότε και εισέπραξε ένα αναπάντεχο πολιτικό κουράγιο. Και δεν έχουμε άλλο τέτοιο παράδειγμα διεθνώς στην εποχή μας. Έκανε αυτό που δεν διανοούντο όλοι μαζί οι ηγέτες της δύσης.
§
Θυμηθείτε ότι κανείς τους δεν τόλμησε να αντιταχθεί σθεναρά στον πόλεμο στο Ιράκ. Και θυμηθείτε ακόμη σε αντιδιαστολή, το άλλο επίσης ομοειδές πρόσφατο ιστορικό φαινόμενο, αυτό με την περίπτωση Οτσαλάν, και την ντροπή και υποτέλεια που εισπράξαμε από τους αντίστοιχους τότε ηγέτες της Ελλάδας από την κυβέρνηση Σημίτη-Πάγκαλου, αλλά και διεθνώς όταν κανείς δεν σκεφτόταν καν να παραλάβει το κούρδο ηγέτη, από τους Ρώσους του Γιέλτσιν, τους Σύριους, Ιταλούς, Γάλλους, Ολλανδούς και όλους τους υπόλοιπους δυστυχώς παγκόσμια. Η πορεία κόντρα στο πολιτικό κλίμα κάθε εποχής είναι δυσβάστακτη πάντα.
§
O Τάσος ήταν ο μόνος ηγέτης μετά τον Κάστρο και τον Τσάβες που σηκώθηκε από το χώμα.

Εχθρός του καλού το καλλίτερο

Το σλόγκαν αυτό, είναι ένα παμπόνηρο κερδοφόρο φληνάφημα.
Μια επιτελική κατεργαριά του καπιταλισμού. Όμως και μια καταστροφική χρήση των εννοιών της γλώσσας και των νοημάτων της.
·
Γιατί το καλλίτερο, στις κοινωνίες του καταναλωτισμού και της υπεραφθονίας, έχει πάψει ήδη προ πολλού να υπάρχει. Είναι μια πελώρια απάτη. Καλλίτερο εννοούν το άχρηστο. Είναι μια καταναλωτική φάρσα στην τροφή, στην κατοικία, στις σχέσεις των πολιτών, στο περιβάλλον, στις κατασκευές, στην τεχνολογία, στην σκέψη, στην αισθητική, στην τέχνη, στο πνεύμα και στη συνείδηση, την οποία συντηρεί και διακινεί ένα άπληστο κέρδος και τίποτα άλλο.

·
Ο άνθρωπος είναι βουτηγμένος σε μια προπαγάνδα που τον υπερβαίνει απόλυτα και δεν μπορεί καν να την αντιληφθεί. Γιαυτό αποδέχεται το καλλίτερο ως καλλίτερο. Νομίζει ότι επιλέγει αυτός και επιλέγει, και αυτό τον εξαπατά ακόμα περισσότερο. Οπλίζει την μικρολογική του με μανιασμένα επιχειρήματα και αποδείξεις ανεξαρτησίας και αυτονομίας.
·
Και η απάτη έγκειται ακριβώς στην εγκαθίδρυση μέσα του της ψυχολογίας της κατανάλωσης. Όλη η προσπάθειά τους ήταν να σε πείσουν να καταναλώνεις χωρίς να το έχεις ανάγκη, ακόμα και χωρίς λεφτά, ακόμη και άνεργος. Αυτό ήταν! Τώρα πια έρμαιο αυτής της βαριάς ψυχικής αρρώστιας, έχεις την ψευδαίσθηση ότι επιλέγεις κιόλας. Σε αφήνουν να διαλέξεις ότι θέλεις πια, αρκεί να διαλέξεις οπωσδήποτε. Να αγοράσεις δηλαδή. Το άχρηστο εκατοστό πουκάμισο στα γενέθλιά σου. Το νόημα της ζωής σου γίνεται να αγοράζεις. Αυτό τον στόχο περνούν στην ύπαρξή σου.
·
Γιατί κάθε τι που δεν χρειαζόμαστε είναι άχρηστο. Ακόμα κι αν είναι άριστης ποιότητας. Απλά συνηθίζεις το άχρηστο. Ζεις βουτηγμένος μέσα σε αυτό. Αποκτάς και ενσωματώνεις στην ψυχολογία και στο πνεύμα σου ένα καταναλωτικό δαίμονα που εγκαθίσταται μόνιμα στην νοοτροπία σου, και σε οδηγεί σε αργό συνειδησιακό θάνατο με ανεξήγητες εκρήξεις δυσφορίας και εσωτερικές συγκρούσεις με τον εαυτό σου.
Καλλίτερο εννοούν πάντα το καινούργιο. Το νέο προϊόν που θέλουν να πουλήσουν. Αποδέχεσαι το οτιδήποτε σου προτείνουν, ως καλλίτερο. Εκτελείς τις δικές τους αποφάσεις. Τις εντολές τους. Έχεις πάψει να έχεις δική σου βούληση. Σε διατάζουν εύκολα πια να αποσύρεις τα ρούχα και τα παπούτσια σου χωρίς να έχουν φθαρεί. Κάποιες φορές πριν καν προλάβεις να τα χρησιμοποιήσεις.
Σε πείθουν να αλλάξεις τα χειροποίητα παλιά σου έπιπλά, αυτά με την χαμένη πλέον ανθρώπινη δεξιοτεχνία και τέχνη. Το πέτρινο σπίτι σου με ένα καινούργιο τσιμεντένιο κλουβί, χωρίς κήπο και θέα στην φύση, όπως είναι το φυσιολογικό το οποίο έχεις ξεχάσει. Σου επιβάλλουν να αλλάξεις τα υπάρχοντά σου και τις συνήθειες σου. Ακόμα και το πολιτισμικό και ιστορικό σου φορτίο. Να υιοθετήσεις ένα life style. Να ζεις ένα παρόν χωρίς μνήμη. Γιατί και το παρόν έχει μνήμη. Όχι μόνο του παρελθόντος που κληρονομεί αλλά και δικιά του.
Όλα δε όσα αγοράζεις, είναι χαμηλότερης ποιότητας από αυτά που ήδη έχεις.
Είναι νόμος της κατανάλωσης. Της φθίνουσας ποιότητας με την αυξανόμενη ποσότητα.
·
Γιατί το καλό δεν ήταν ποτέ πριν αβίωτο ως κακό ή βασανιστικό όπως σήμερα. Έτσι συκοφαντείται και διαφημίζεται στην υπεραφθονία εν σχέση προς το καλλίτερο. Έχει καταργηθεί ο θετικός βαθμός της γλώσσας από την αγορά. Το καλό δεν υπάρχει πλέον. Ξεκινάμε πάντα από το καλλίτερο. Ότι παράγεται είναι το καλλίτερο, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα είναι και αυτό για λίγο μόνο. Γιατί περιμένει ένα νέο καλλίτερο. Πρόσκαιρο και αυτό. Είναι μια προπαγάνδα και μόνο. Άσχετο τελείως με αυτό που διαφημίζει.
·
Το καλλίτερο είναι εχθρός μας. Το καλλίτερο με την έννοια, την λογική και την ψυχολογία, που απέκτησε στην ελεύθερη αγορά και κατάντησε η άρνηση της ζωής. Το κυνήγι του χρόνου, σε ένα ακατάπαυστο μεταφυσικό μέλλον, εκεί που αναζητεί το καλλίτερο, το οποίο ποτέ δεν έρχεται, γιατί ποτέ δεν είναι αρκετά καλλίτερο. Δεν είναι αρκετό, δεν είναι ικανοποιητικό και δεν μας ευχαριστεί ούτε για μια στιγμή. Είναι μια φυγή προς το μέλλον, προς την ταχύτητα του καινούργιου μέλλοντος. Μια φυγή από ένα ανυπόφορο παρόν, που γεννά πάλι και πάλι ένα καινούργιο ανυπόφορο μέλλον και παρόν.
Το καλλίτερο δεν μας αφήνει να ζήσουμε. Η αναζήτησή του καταπίνει τη ζωή μας.
Κάθε καλλίτερο που αναγγέλλεται πολιτικά και οικονομικά, πέφτει σαν καινούργια συμφορά στα κεφάλια των ανθρώπων.

Η διαφθορά καίει μια χώρα

Βιώνω ότι όλοι μας.
Η Αθήνα η Πόλη του κόσμου καίγεται.
Μαζί της καίγεται όλη η Ελλάδα. Ο τόπος ξερνάει καταστροφή.
Έτσι νομοθετεί απέναντι στην διαφθορά, την ακρίβεια, την φτώχεια.
Έγραφα μόλις στις 30 Οκτωβρίου 2008 τα λόγια του Πλάτωνα : Προσέχτε γιατί θα νομοθετήσει η καταστροφή.

Ζωή και τεχνολογία.

Σήμερα οι άνθρωποι αντί να ζουν, διαχειρίζονται την τεχνολογία που εφηύραν. Καταβροχθίζουν το χρόνο τους με τον χειρισμό των εφευρημάτων τους. Μαθαίνουν άχρηστες ξένες λέξεις και όρους χωρίς λόγο, που φτωχαίνουν τις σημασίες και τα νοήματα της γλώσσας τους. Που δεν καλοκαταλαβαίνουν και αποστηθίζουν αφού δεν αφομοιώνονται. Μιας δύστροπης εξειδίκευσης που στο τέλος μαθαίνουμε ότι στοχεύει στο ταμείο. Κάθε εταιρία δε, απαιτεί να μαθαίνεις τα δικά της τεχνολογήματα.
·
Είναι κι αυτός ένας τρόπος ζωής θα πουν. Μόνο που είναι πολύ φτωχός. Ανάξιος για ένα τόσο προσοντούχο ον σαν τον άνθρωπο. Ένας τρόπος μη ζωής είναι, αρκεί να έχει προλάβει κανείς να ζήσει τούς προηγούμενους ή να έχει διαβάσει τις πολιτισμικές ιστορίες των ανθρώπων.
Όμως το πιο αντιφατικό και σκανδαλώδες, είναι η αστυνόμευση αυτής της γνώσης μέσω της οικονομοποίησης της σε ακριβές σχολές και μεταπτυχιακά ειδικευτήρια. Απλά και ανόητα τεχνολογικά πράγματα, καταντούν πακτωλός κέρδους για την άχρηστη εκμάθησή τους. Και αυτό δείχνει αποκαλυπτικά τον λόγο παραγωγής και ύπαρξης αυτής της γνώσης.
·
Ο άνθρωπος είναι πολύ πιο σοβαρό θέμα από την τεχνολογία του. Και αυτό πρέπει να το έχει δεδομένο στη συνείδησή του. Διαφορετικά θα εξαντληθεί πνευματικά και ψυχολογικά μαθαίνοντας τους γλωσσικούς χειρισμούς και τις δεξιότητες, μέχρι να ανακαλύψει ότι δεν ξέρει τι να γράψει σε αυτό το μηχάνημα της τεχνολογίας.
Ότι έμεινε μακριά από την ουσία, αποστηθίζοντας και παπαγαλίζοντας την παραουσία και τις λεπτομέρειές της.
Το μέτρο της ξένωσης μιας κοινωνίας από τον εαυτό της, είναι ανάλογο προς την ποσότητα της τεχνολογίας που παράγει και χρησιμοποιεί εις βάρος της.

Συμψηφισμός

Ο συμψηφισμός είναι η λογική της απελπισίας. Η καταφυγή του άδικου σε ένα άλλο άδικο για να γλιτώσει. Να μεταθέσει τον χρόνο και τις χρονολογίες του. Να μετακομίσει το παρελθόν στο παρόν, φυγαδεύοντας το παρόν στην σύγχυση και την ανυπαρξία. Μια ταχυδακτυλουργία μπρος τα μάτια όλων μας. Μια αφόρητη εξαπάτηση δηλαδή. Να ενοχοποιήσει και να συκοφαντήσει τους πάντες, για τις δικές του απάτες. Αλλά και μια τυφλή απόδραση προς την αυτοπαγίδευση τελικά.
Ουσιαστικά είναι η πλήρης αποδοχή της ενοχής και του αδίκου στο οποίο βρισκόμαστε. Η ομολογία της ανεστραμμένη. Και αφορά εξ ίσου το κοινωνικό και το ατομικό πεδίο.
·
Αυτό όμως δείχνει ότι γνωρίζουμε καλά το δίκαιο και δεν το τηρούμε. Γιατί ο συμψηφισμός είναι η σύγκριση. Η δολιευομένη όμως σύγκριση. Αυτή που συγκρίνει και συγκρίνεται πάντα με το χειρότερο. Με τις πιο εφιαλτικές και χειρότερες στιγμές και εποχές των ιστοριών των άλλων.
Σύγκριση μπορεί να γίνεται μόνο με το καλλίτερο. Τότε μόνο εξυψώνεται η ζωή μας.
Τότε μόνο δεν είναι συμψηφισμός, αλλά η ουσιαστική και πραγματική σύγκριση που βαθαίνει και αναδεικνύει την ποιότητα, την αξιοπρέπεια και την ελπίδα της ζωής.
Σήμερα πια, η πολιτική και ο ατομική ζωή των ελλήνων και της πολιτείας τους, κινείται αποκλειστικά στον αστερισμό του συμψηφισμού.

Το μέλλον του μέλλοντος.

Όποιος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω αλίμονό του.
Ή θα πεθάνει στη διαδρομή από τις κακουχίες ή θα γίνει τέρας.
·
Γιατί ο δρόμος μπροστά του είναι ναρκοθετημένος παντού.
Τις νάρκες δε, τις βάζει μόνος του πλέον κάθε μέρα πρωί-πρωί.
Το σύστημα, του έχει φορτώσει την δική του δουλειά τώρα πια.
Βρίσκεται στον κεφαλαιοκρατικό αυτόματο και δεν το ξέρει.
Απλά ρητορεύει περί της αυτονομίας του και της ελευθερίας του, όπως αντιλαμβάνεται παραμορφωτικά την δουλοφροσύνη του.
·
Όσο περισσότερο θα προοδεύουν οι κοινωνίες του πλουτισμού και του κέρδους, τόσο πιο πολύ θα συναντάνε το παρελθόν μπροστά τους.
Γιατί ο τελικός κριτής, δεν είναι ο άνθρωπος όπως νομίζαμε, αλλά η φύση όπως μόλις πρόσφατα μάθαμε.
Το μέλλον του μέλλοντος μπορεί να προέρχεται μόνο από το παρελθόν του.

Προσέχτε γιατί θα νομοθετήσει η καταστροφή.!

Τι λόγος προφητικός!
Και τι ύστερο στοχασμό έκρυβε.
·
Με αυτή την φράση του ο Πλάτων φιλοσοφούσε το μέλλον ήδη από την εποχή του, προβληματισμένος από την συμπεριφορά των αθηναίων και τα πρώτα νεφελώματα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής των συμπολιτών του.
·
Που να φανταστεί τότε, πως μιλούσε για μας σήμερα, με μια αποκαλυπτική ακρίβεια στη σκέψη του. Για το sos που εκπέμπει ο πλανήτης στις μέρες μας, για τον άγριο καπιταλισμό που συντρίβει τα πάντα, και που οι θιασώτες του ούτε καν το όνομά του ακόμα δεν θέλουν να ακούνε, αντιπροτείνοντας όπως τους βολεύει, το δημοκρατία. Όλες δηλαδή οι καπιταλιστικές χώρες είναι δημοκρατικές, λέει το συμπέρασμα και το αστείο ταυτόχρονα. Όλα τακτοποιημένα πίσω από μια λέξη.
·
Όμως κάθε τραγωδιακή ιστορία χάνει την ίδια την τραγικότητά της, όταν πια έχουμε ναρκοθετήσει ένα μέλλον όπου γνωρίζουμε άριστα που μας οδηγεί, αλλά δεν μπορούμε να ανακόψουμε την πορεία του, αφού η διάβρωσή της συσσώρευσης και του κέρδους μέσα μας, μας οδηγεί στην χαρά της αυτοκαταστροφής, σαν φτηνό παραμύθι σινερομάντζου όπου δεν μπορούμε να αποφύγουμε το μοιραίο, συναρπάζοντας έτσι την ύπαρξή μας. Ζούμε σαν να βλέπουμε την ζωή μας σε μεσημεριανή σαπουνόπερα.
·
Τα χάνει κανείς με τον παραλογισμό που γεννά η εποχή μας και την θεαματική ηλιθιότητα που εκτοξεύεται στο διάστημα, όταν από την άλλη αναλογίζεται και αναπολεί τον ορθολογισμό του ανθρώπου άλλων εποχών. Όπου τουλάχιστον μοιραζόταν τους προγενέστερους χρόνους με το παράλογο και το ανορθολογικό.
·
Μια σκέψη φοβισμένη και δειλά διαπερνάει σαν ρίγος την συνείδηση εδώ και καιρό. Μήπως και η καταστροφή ακόμα ρουφήχτηκε από την ορμή της αλλοτρίωσης.

Για τον Άρη

Η αριστερά στην Ελλάδα πέθανε τραγικά με τον θάνατο του Βελουχιώτη.
Είχε τα πάντα και τα έχασε. Ένα νικηφόρο πλήρως εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, με μια συμμετοχή απίστευτη και μια αλληλεγγύη και πίστη, που κινούσαν γη και ουρανό. Ότι θα ονειρευόταν κάθε είδους λαϊκό κίνημα παγκόσμια. Ο υπόλοιπος κόσμος τότε παρακολουθούσε με ανοιχτό το στόμα. Έπαιρνε κουράγιο και ελπίδα.
·
Την ίδια εκείνη στιγμή, πέθαναν ακαριαία όλες οι ηγεσίες των κομουνιστών που επεδίωξαν τον θάνατό του. Δεν είχαν πια κανένα μέλλον. Δεν θα μπορούσαν να ξαναβρεθούν ποτέ στο σημείο που τους είχε φτάσει ο Άρης.
Ο θάνατός του από την άλλη, σηματοδότησε το τέλος κάθε δημοκρατικής λειτουργίας στην Ελλάδα για 35 χρόνια, με ένα αδιαπέραστο αστυνομικοφασιστικό κράτος, που μεταμορφώθηκε σε υπόκριση δημοκρατίας όταν αλλάξαν οι καιροί, ως σοσιαλδημοκρατική συμφορά.
·
Μαζί του αργοπέθαινε σιγά-σιγά και η Ελλάδα. Η σημερινή της εικόνα δεν αφήνει καμιά αμφιβολία.
Ήταν η μοναδική της ευκαιρία. Η στημένη εκείνη ήττα προμήνυε καθαρά την σημερινή της κατάντια.
Μετά από αυτόν τον τελευταίο αρχαιοέλληνα χρονοάλτη, ανέλαβαν οι φαρσέρ της ιστορίας. Αριστεράς και δεξιάς.
Αυτό που γνήσια και αληθινά απέμεινε, ήταν ο καημός και ο σπαραγμός των ελλήνων που τον αγάπησαν σαν τα όνειρά τους. Επάνω του ακούμπησαν όλες τους τις ελπίδες μαζί και των πεθαμένων τους.
Όλοι κατάλαβαν καλά τότε και αργότερα ακόμη καλλίτερα, ότι χάθηκε η τελευταία ελπίδα του νεοελληνικού κράτους. Πιστεύω και η πιο σοβαρή ελπίδα των ευρωπαϊκών και βαλκανικών λαών.
Αυτό που μανιωδώς όλοι απέκρυψαν και οι υπόλοιποι δεν κατάλαβαν ως ανεπαρκείς μελετητές και ιστορικοί, ήταν ότι επρόκειτο για το σημαντικότερο εγχείρημα της νεότερης ευρωπαϊκής ιστορίας.
Εκεί στα βουνά αναπτύχτηκε συνειδητά για πρώτη φορά, από ένα ιστορικό πολιτισμικό ένστικτο ενός αμόρφωτου τότε λαού, ένα γηγενές ελληνικό αμεσοδημοκρατικό μοντέλο που επιβίωσε εντυπωσιακά, έξω τελείως από το κομουνιστικό και το καπιταλιστικό πρότυπο του υπόλοιπου κόσμου, για την πρωτοφανή του δικαιοσύνη. Που εξέπληξε τότε τους πάντες και εκπλήσσει ακόμα περισσότερο σήμερα τους ιστορικούς και την ιστορία.
Ακόμη δεν έχουν δει αυτή την σημασία, ως την πρώτιστη εξ όλων.
Αυτό το φαινόμενο είχε τις υψηλότερες δημοκρατικές και δικαιακές προδιαγραφές που η θεωρητική σκέψη και η πολιτική πρακτική οραματίστηκαν και επιθύμησαν ποτέ παγκόσμια, για την οργάνωση των κοινωνιών του ανθρώπου.

Ήταν μια ανεπανάληπτη, μια ΄΄ευλογημένη΄΄ χωροχρονική στιγμή του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου κοινωνικού σύμπαντος, που υπερέβαινε τις άλλες ιστορίες και έσπαζε όλα τα γκούλακ, τις νομενκλατούρες, τις γραφειοκρατίες και τις ποδηγετήσεις των λαών των δύο κόσμων, και που οδηγούσε σε μια άλλη κοινωνική φιλοσοφία και μια άλλη πραγματιστική και αισιόδοξη αντίληψη για την οργάνωση των κοινωνιών του ανθρώπου, και που κατάπιε αμείλικτα η προδοσία της δεξιάς και η ανικανότητα τουλάχιστον της ηγεσίας της κομουνιστικής αριστεράς.

·
Αυτός ο άνθρωπος βγήκε κατ΄ ευθείαν από τα σπλάχνα της αθηναϊκής δημοκρατίας. Έφτασε σε μας, σαν απεσταλμένος του χρόνου, πηδώντας στο μέλλον που κατέρρεε, από τον βυζαντινισμό, την τουρκοκρατία και το νεοσύστατο ελληνικό κράτος των κοτζαμπάσηδων, των τζακιών, των πρώτων εφοπλιστών, της άπληστης και αχόρταγης εκκλησίας, και τέλος του ναζισμού που είχε ξεσπάσει στην Ευρώπη τις μέρες εκείνες και την απειλούσε ολοκληρωτικά, μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο. Οι έλληνες τότε κάνανε την καλλίτερη αρχή τους μετά από αιώνες και χιλιετίες.
Και εμείς δεν τον αφήσαμε. Οι κομουνιστές τότε σκότωσαν τον καλλίτερό τους.
Ήταν η προδοσία των κακών νάνων στον αθώο γίγαντα της ιστορίας.
Οι αριστεροί τιμώρησαν για αυτό το κκε, καρφώνοντας τα ποσοστά του στο 7-8%.
Αντί το κκε να ακολουθήσει το ΕΑΜ, επεδίωξε μανιασμένα να συμβεί το αντίστροφο. Τόσο μπορούσε, τόσο καταλάβαινε.
Όποιος προδίδει τον καλλίτερό του, θα προδώσει όλους τους άλλους.
Και πράγματι οι έλληνες κομουνιστές το βίωσαν αυτό επαναλαμβανόμενα στο πετσί τους.

Πολιτισμοί δούλων

Όποιος δεν είναι έτοιμος να πεθάνει αύριο το πρωί, θα ζήσει σαν δούλος.

Όμως χειρότερο και από αυτό, είναι το άλλο που θα του συμβεί. Θα συνηθίσει να ζει έτσι και θα του φαίνεται φυσιολογικό. Δεν θα μπορεί να ξεχωρίζει την ελευθερία από την δουλεία.
Θα χάσει το φυσικό προσόν της διάκρισης.
Θα ζει με ένα ανύπαρκτο αυτοσεβασμό, όπου η λογική, η ψυχολογία, η συμπεριφορά του και οι πράξεις του, θα προτείνουν τον εαυτό του στους άλλους, ακόμα και ασυνείδητα, βορά στις πιο ταπεινές και εξευτελιστικές τους ορέξεις, στην λεηλασία των φυσικών του ομορφιών και ικανοτήτων και τίποτα άλλο.

Σήμερα ζούμε ήδη τις κοινωνίες των δούλων. Αυτό παράγει ο σύγχρονος πολιτισμός για να υπάρξει. Ελεύθερη αγορά χωρίς δούλους δεν υπάρχει, παρά στα κείμενα και τις ομιλίες.

Αλλά τα πράγματα όπως καταλαβαίνουν ελάχιστοι, είναι χειρότερα από το ιστορικό και κινηματογραφικό παρελθόν, με τους σπάρτακους και τους μονομάχους. Γιατί, ρωτούν θιγμένοι και διαμαρτυρόμενοι οι σύγχρονοι δούλοι. Ακριβώς γι αυτό. Επειδή διαμαρτύρονται για αυτό που είναι, πιστεύοντας ότι δεν είναι. Ενώ οι ιστορικοί δεν διαμαρτύρονταν, παρά αγωνίζονταν να απελευθερωθούν από την δουλεία που τους επέβαλαν. Είχαν πλήρη συνείδηση.
Ενώ σήμερα αγωνίζονται να σκλαβωθούν όσο περισσότερο αντέχουν.

Και μην ξεχνάμε το πιο επικίνδυνο,
Οι δούλοι πάνε με τους νικητές. Οι ελεύθεροι με το δίκιο.

Παραδομένοι στην ασκεψία

Η σκέψη κατάντησε προνόμιο πλέον. Αυτή είναι η ανθρωπολογική μας πραγματικότητα.
Έχει πάψει ήδη προ πολλού να είναι φυσική κληρονομιά του ανθρώπου. Διαρκώς φθίνει με τεράστια βήματα. Τον επόμενο αιώνα θα έχει εξαφανιστεί μαζί με τα ζώα του πλανήτη.
·
Θα είναι τότε που οι πολίτες θα ψηφίσουν την απαγόρευσή της. Όχι όμως όπως παλιά στο μεσαιωνικό παρελθόν μέσω των αυταρχικών θρησκευτικών και πολιτικών εξουσιών, αλλά εθελοντικά. Με ελεύθερη βούληση και δημοκρατικά.
·
Γιατί θα τους έχουν πείσει οι διαφημιστές του κόσμου, ότι τους είναι άχρηστη.
Θα τους αποδεικνύουν καθημερινά, ότι τώρα που σιγά-σιγά ατόνησε και ατρόφησε από την μη χρήση της, τους είναι εμπόδιο για την γρηγορότερη και καλλίτερη λήψη αποφάσεων.
Το ίδιο συνέβη με την κατάργηση της δημοκρατίας μέσω της κατάργησης των δημοψηφισμάτων. Θυμηθήκατε; Ή το παράδειγμα που με φανατικούς αλαλαγμούς χαράς στην Ελλάδα, ψηφίζουν υπέρ της εξόντωσής τους.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι υπερβολή. Απλά φαίνονται πρώιμα επειδή είναι απίστευτα, ενώ είναι ήδη παρόντα.