Τάσος Παπαδόπουλος

Νιώθω την υποχρέωση με την χθεσινή κηδεία του Τάσου Παπαδόπουλου, να κάνω μια σύντομη αναφορά στο πρόσωπό του, δηλώνοντας έτσι την μεγάλη ιστορική εκτίμηση που τρέφω σε αυτόν, εξαίρεση για μένα, αφού δεν ανήκω στον ιδεολογικοπολιτικό χώρο που βρισκόταν.
§
Η προσφορά του είναι πολύ πιο σημαντική από ότι νομίζουμε, καθώς δεν σταματάει μόνο στο εθνικό ελληνοκυπριακό ενδιαφέρον που του αποδίδουν φίλοι και σύμμαχοι, αλλά διαπερνά τα πέρατα και εξαπλώνεται σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Η συμβολή του στην εθνική ανεξαρτησία και την ελευθερία των λαών, είναι τεράστια και αγκαλιάζει όλο τον πλανήτη.
§
Ας θυμόμαστε ότι το πρόσφατο 2004, ο πρόεδρος της Κύπρου Τάσος Παπαδόπουλος, άφησε άφωνη την ανθρωπότητα όπως και τους ηγετικούς και διπλωματικούς κύκλους της ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου, λέγοντας με πρωτοφανή σθεναρότητα για ηγέτη εδώ και τουλάχιστον 50 χρόνια, όχι στο σχέδιο Ανάν. Είπε δημόσια και από τηλεοράσεως, ένα παγκόσμιο όχι στους Αμερικάνους, στους Άγγλους και στους Τούρκους ταυτόχρονα.
§
Και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο αλλά αντίθετα το μέγιστο πιστεύω και τα κατάφερε επάξια, εκπροσωπώντας όχι μόνο εμάς τους Έλληνες και Κύπριους αλλά ολόκληρη την παγκόσμια κοινότητα, που αναθάρρησε με αυτή την πράξη του τότε και εισέπραξε ένα αναπάντεχο πολιτικό κουράγιο. Και δεν έχουμε άλλο τέτοιο παράδειγμα διεθνώς στην εποχή μας. Έκανε αυτό που δεν διανοούντο όλοι μαζί οι ηγέτες της δύσης.
§
Θυμηθείτε ότι κανείς τους δεν τόλμησε να αντιταχθεί σθεναρά στον πόλεμο στο Ιράκ. Και θυμηθείτε ακόμη σε αντιδιαστολή, το άλλο επίσης ομοειδές πρόσφατο ιστορικό φαινόμενο, αυτό με την περίπτωση Οτσαλάν, και την ντροπή και υποτέλεια που εισπράξαμε από τους αντίστοιχους τότε ηγέτες της Ελλάδας από την κυβέρνηση Σημίτη-Πάγκαλου, αλλά και διεθνώς όταν κανείς δεν σκεφτόταν καν να παραλάβει το κούρδο ηγέτη, από τους Ρώσους του Γιέλτσιν, τους Σύριους, Ιταλούς, Γάλλους, Ολλανδούς και όλους τους υπόλοιπους δυστυχώς παγκόσμια. Η πορεία κόντρα στο πολιτικό κλίμα κάθε εποχής είναι δυσβάστακτη πάντα.
§
O Τάσος ήταν ο μόνος ηγέτης μετά τον Κάστρο και τον Τσάβες που σηκώθηκε από το χώμα.