Αυτό που πίσω από τις γραμμές της ανάγνωσης και των γεγονότων, προσπάθησε να κρυφτεί, αναγγέλλον όμως ταυτόχρονα καθαρά τον εαυτό του και την πρόθεσή του, αφού αυτό επεδίωκε ακράτητα εξ αρχής, φοβούμενο όμως να το ανακοινώσει πολιτικά, και κυρίως επιθυμώντας μια τελική πολεμική αναμέτρηση αδιαμεσολάβητη από εκπροσώπους και κόμματα της αριστεράς και της οικολογίας, που πιθανόν να το απέτρεπαν, επιτιθέμενο δηλαδή τώρα απευθείας στους απροστάτευτους γεωργούς και άλλους μικροϊδιοκτήτες γης, για να καταδείξει την αναντίρρητη δύναμη και απόφασή του σε όποιον δεν συμφωνεί ή ακόμη χειρότερα αντιστέκεται στην απρόκσκοπη κερδοφόρα ανάπτυξη, είναι πως θα τον κάψει ζωντανό αφού δεν μπορεί να βρει πρόσχημα να τον σκοτώσει προς το παρόν.
Αυτό είναι που συνέβη. Να περάσει ως η μοιραία κατάληξη στην αντίληψη των ανθρώπων, κάθε άρνηση τους για συνεργασία. Να τρομοκρατήσει δηλαδή έμπρακτα πια και τον υπόλοιπο πληθυσμό, με τις περιοχές που κατάκαψε. Αυτά τα κόλπα τα γνωρίζει ήδη από τον εμφύλιο, ο οποίος δεν έπαψε ποτέ να είναι παρών ως οικονομικός πλέον.
Αυτό το μήνυμα ήθελε να στείλει, από τον Καϊάφα και την Εύβοια, την Πάρνηθα και την Πεντέλη σε κάθε άλλη όμορφη γωνιά του τόπου, σε κάθε άλλου είδους κερδοφόρα κατεύθυνση που λιμπιζόταν και σχεδίαζε.
Αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να το πετύχει αν δεν νομιμοποιούσε τους εμπρηστές.
Έπρεπε να δώσει ασυλία στον εαυτό του. Να βρει τρόπο να μπερδέψει τα πράγματα. Να αποπροσανατολίσει την έρευνα στις σκέψεις των πολιτών.
Να φοβίσει ακόμα περισσότερο την ήδη φοβισμένη και χειραγωγημένη αντίληψη του κόσμου. Όμως ήταν δύσκολο. Δεν είχε ελπίδες.
Έτσι κατέφυγε σε ένα μηχάνευμα. Στο τελευταίο που του είχε απομείνει. Την τρομοκρατία. Αυτή θα μας βοηθήσει και θα μας σώσει στην δύσκολη στιγμή που περνάει η ανάπτυξη και το κέρδος. Δεν θα πάρει είδηση κανείς. Εμείς θα καίμε και θα τρομοκρατούμε όποιον μας αντιστέκεται, και θα το αποδίδουμε και θα το φορτώνουμε στους κουκουλοφόρους και τους ομοιάζοντες. Έτσι σκέφτηκε στην απελπισία του.
Θα αποδώσουμε τους εμπρησμούς μας, στους αναρχικούς και τους κουκουλοφόρους που ήδη καίνε καμία τράπεζα και κανένα περιπολικό, και έτσι θα φαίνεται πλήρως αληθοφανές με το προηγούμενο βεβαρημένο παρελθόν που έχουν στο ιστορικό τους. Πόσο μάλιστα που καίνε και σημαίες και έχουν κάψει και το κουβούκλιο του Άγνωστου Στρατιώτη.
Αυτό είναι αγαπητοί μέτοχοι το σχέδιό μας. Ελπίζουμε να πετύχει η αντιμετάθεση. Οι τρομοκράτες καίνε την χώρα και όχι οι επιχειρηματίες εμπρηστές. Έτσι ονειρευόταν να πετύχει η νομιμοποίηση της καύσης των δασών και της γνωστής στη συνέχεια εκμετάλλευσής του.
Βρισκόμαστε στον αστερισμό του αθέμιτου κέρδους. Αυτή είναι η λογική της ανάπτυξης.
Και αυτό το μήνυμα ξεκίνησε από την πατρίδα μας, ως την πιο προσφερόμενη χώρα, ως τον παράδεισο την διαφθοράς, και απουσίας κάθε πολιτικής συνέπειας και στοιχειώδους πολιτικής αξιοπρέπειας των προσώπων της.
Κάθε διαμαρτυρία θα υπόκειται σε αυτό το αποτέλεσμα. Στους καθαρούς νόμους της ελληνικής πολιτικής μαφίας.
Και αυτό δεν είναι μια προσωπική έκφραση πολιτικής οξύτητας του συγγραφέα, αλλά μιάς προ πολλού ήδη παγιωμένης άποψης των Ελλήνων για τους πολιτικούς, καταγεγραμμένης μέσα από τις οργίλιες φράσεις τους καθημερινά : δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στους πολιτικούς, μόνο να τρώνε ξέρουν, μας κλέβουν, μας ληστεύουν, είναι ανίκανοι, είναι άχρηστοι κ.λ.π Oλοι γνωρίζουμε ότι η πολιτική ζωή του τόπου, χρηματοδοτείται από τον υπόκοσμο και το μαύρο χρήμα του. Από τοκογλύφους και καταχραστές χρηματιστές, μέχρι όποιου άλλου είδους εγκληματίες κάθε μορφής και δραστηριότητας.
·
Ζήσαμε το ολοκαύτωμα στην σύγχρονη εκδοχή του. Είδαμε τα χωριά μας κρεματόρια. Καταλάβαμε αυτό που διαβάζαμε στην ιστορία.
Συνειδητοποιήσαμε ότι ο Ιμπραήμ ήταν κάτι το περιορισμένο σε μικρό κομμάτι της Πελοποννήσου.
Οι νεότεροι μάθαμε τι πραγματικά έλεγε ο σπαραχτικός στίχος ΄΄ Μάννα η Σμύρνη καίγεται΄΄ όταν εμείς οι ίδιοι που τώρα ζούμε αναφωνήσαμε ΄΄Μάννα η Ελλάδα καίγεται΄΄.
Και όλοι καταλάβαμε ότι η πραγματικότητα ενός ανείπωτου και τραγικού παρελθόντος, ωχριά μπροστά στα σύνχρονα εγκλήματα του κέρδους, όταν το Δίστομο και τα Καλάβρυτα σμικρύνθηκαν όχι από τον χρόνο, αλλά από τα αναπτυξιακά εγκλήματα του σύγχρονου χρόνου.
Είναι μια εμπειρία που μας έκανε να χάσουμε βίαια την όποια αθωότητα μας είχε απομείνει, και το χειρότερο να την χάσουν τα παιδιά μας από αυτό πού είδαν και κάποια έζησαν κιόλας.
Η συμφορά είναι μεγαλύτερη από ότι προσπαθούμε να κατανοήσουμε, γιατί μας βρίσκει σε καιρό ειρήνης και είναι χειρότερη από την συμφορά σε καιρό πολέμου.
Γιατί αν είναι έτσι, τότε γίνεται προτιμότερος ο πόλεμος. Λιγότερες καταστροφές, λιγότερα θύματα. Αλλά βρισκόμαστε ήδη στον πόλεμο. Αυτό δεν καταλάβαμε.
Όλες οι χώρες έχουν σκύψει επάνω μας τώρα για να προλάβουν να καταλάβουν τι έρχεται. Τι πρόκειται να συμβεί σε κάποιες από αυτές.
Ξέρω ότι οι λέξεις μου είναι ανήμπορες και εγώ μικρός να περιγράψω το τι έγινε όχι στις φωτογραφίες , αλλά βαθιά μέσα στις ψυχές των ανθρώπων της φωτιάς.
Αυτό το μικρό που συλλαμβάνω και για το οποίο είμαι βέβαιος και εκτίθεμαι λέγοντας το, είναι ότι οι Τσέτες και οι Νεότουρκοι, ο Ιμπραήμ πασάς με τ΄ ασκέρια του, οι ναζί στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα, είναι παρόντες στην ελληνική πολιτική ζωή και στο ελληνικό κοινοβούλιο αδιάλειπτα από το 1821 και μετά, ο καθένας με την δικαιολογία του και το επιχείρημά του, και προ πάντων με τα ρουσφέτια που σας υπόσχεται κάθε τόσο. Είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί του τόπου. Και μιλώ πάντα για τα δυό μεγάλα κόμματα της εξουσίας. Και δεν χρειάζεται συμπολίτες μου προ πάντων να ακούτε εμένα και κάθε άλλον που πιστεύει τέτοια παρόμοια. Εσείς αγέρωχοι στην ψήφο σας μέχρι να σας κάψουν προσωπικά και εσάς με φωτιά, με δάνεια, με απολύσεις, με ανεργία ή με ότι άλλο χρειαστεί. Αγέρωχοι είπαμε.
Γεια σας.
Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007
Δευτέρα 20 Αυγούστου 2007
Απομαγευμένος κόσμος
Όποιος μπαίνει στην μικρολογική των αριθμών, μπαίνει στην μικρονοική θέαση του κόσμου.
Παύει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τότε αρχίζει να τον ερμηνεύει.
Οδηγείται σε έναν κόσμο που διαπιστώνει με το μολύβι του, που όμως όταν σηκώνει τα μάτια του, αυτός χάνεται ξαφνικά και δεν υπάρχει σε αυτό που αντικρίζει γύρω του.
Όμως δεν μπορεί να επανέλθει, οι εξισώσεις του έχουν ήδη εξουδετερώσει την αντίληψη.
Έτσι φτάνει στο φιλοσοφημένο συμπέρασμα να μας ανακοινώνει, ότι δεν είμαστε αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, αλλά κουάρκ και αριθμοί και πως οι αισθήσεις εξαπατούν.
Ως να μην την είχαμε ξανακούσει ποτέ αυτήν την ιστορία.
Αλλά ο κόσμος δεν είναι όπως είναι, αλλά όπως τον αντιλαμβανόμαστε. Μόνο έτσι είναι ο κόσμος. Αυτή είναι η αμετάκλητη αλήθεια για εμάς τους ανθρώπους.
Αλλά είναι και όπως δεν τον αντιλαμβανόμαστε, χωρίς να μας εξαπατούν ούτε στο ελάχιστο οι αισθήσεις μας. Τόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει αυτόν τον συνδυασμό η επιστήμη.
Και όμως η μικρολογική των αριθμών το απαγορεύει στα ισχυρότερα μυαλά όταν σε ρουφήξει στην τυφλότητα της.
Όποιος παρακολουθήσει από κοντά αυτά τα επιστημολογήματα, θα διαπιστώσει ότι συχνά φτάνουν σε σημείο παράνοιας. Οι αισθήσεις εξαπατούν λένε, γιατί δεν βλέπουν τα μικρόβια ή δεν ακούνε τους υπέρηχους ή γιατί όταν τρέχουμε με υψηλές ταχύτητες και ιδίως εγγύς του φωτός συλλαμβάνουν παραμορφωμένο τον κόσμο.
Οι αριθμητικοί και οι συνεργαζόμενοι δεν θέσαν ακόμη το ανεστραμμένο γόνιμο ερώτημα στον εαυτό τους : γιατί ενώ ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε, εμείς σαν είδος της φύσης επιμένουμε να τον αντιλαμβανόμαστε έτσι ξεροκέφαλα και λανθασμένα και να ζούμε έτσι λανθασμένα, μη αριθμητικά όλη μας τη ζωή.
Ο Επίκουρος λέει ότι ο κόσμος είναι όπως φαίνεται. Έτσι απάντησε όταν τον ρώτησαν, πόσο μεγάλος είναι ο ήλιος.
Μα με τέτοιες απλοικότητες θα κατανοήσουμε τον κόσμο, χαμογελάει ο φυσικομαθηματικός.
Μέχρι αυτήν τη στιγμή δεν έχουν καταλάβει καν τι έλεγε ο φιλόσοφος.
Ότι το μέγεθος των πραγμάτων, είναι αντιστρόφως ανάλογο με το τετράγωνο της απόστασης. Αυτό που δύο χιλιάδες χρόνια μετά ανακάλυψε μαθηματικά ο Νεύτωνας. Που σημαίνει όμως κάτι εξόχως φιλοσοφημένο, πολύ σημαντικό και πολύ σπουδαίο για εμάς τους ανθρώπους. Ότι ο μαθηματικός τύπος του Νεύτωνα είναι ήδη ενσωματωμένος μέσα στην αντίληψή μας!
Ενσωματωμένος στην αισθητική και αντιληπτική μας ικανότητα να καταλαβαίνουμε άριστα τον κόσμο χωρίς την παραμικρή εξαπάτηση. Το μέγεθος του ήλιου είναι αντιστρόφως ανάλογο με την απόστασή του. Όσο ακριβώς φαίνεται.
Έτσι το μόνο που καταφέρνει αυτός ο τύπος μαθηματικοφυσικού ανθρώπου, είναι να σπείρει την αμφιβολία γύρω του και το χειρότερο χωρίς λόγο. Επειδή αυτός έκανε λάθος ή επειδή ήθελε να δοξαστεί.
Αυτό που δεν κατανοούν φαίνεται, είναι πως τα πειράματα που τους οδηγούν στην αμφιβολία, όπως η αβεβαιότητα της κβαντομηχανικής, της θεωρίας που αποθεώνεται σήμερα, δεν φτάνουν ποτέ στην αντίληψή μας. Αυτό είναι το εξαιρετικό!
Φιλτράρονται σοφά πριν, από τον ενσωματωμένο άλογο επιλεκτήρα του ανθρώπου, δίνοντάς του μια πλήρη σιγουριά να ζήσει μέσω των αισθήσεών του και της αντίληψης του. Χωρίς καν να τα σκεφτεί όλα αυτά. Με ένα αυτόματο υπερμεγαλοφυή άλογο τρόπο του νευροφυσιολογικού συστήματος του εγκεφάλου, δηλαδή του αντιληπτικού μας συστήματος.
Αυτές οι αμφιβολίες και οι αβεβαιότητες, είναι ήδη μια άλλη σοφή άλογη προεργασία που έχει ήδη τελειώσει προ πολλού, όταν η φύση επεξεργαζόταν το είδος μας και προσπαθούσε να μας διαμορφώσει, που αφού έκανε τις καλλίτερες για αυτήν επιλογές που μπορούσε, τις εξασφάλισε μέσα στο εγκέφαλο και τις μετέφερε πλέον ως βεβαιότητες για μας. Γιαυτό από την φύση του ο άνθρωπος αμφιβάλλει μόνο όπου και όποτε χρειάζεται και καθόλου για τις αντιληπτικές του ικανότητες.
Αν δεν ήταν έτσι και οι αισθήσεις εξαπατούσαν, τότε δεν θα υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες ούτε αυτήκοοι. Δεν θα υπήρχαν καν δικαστήρια. Η έννοια του δικαίου θα ήταν όχι μόνο απούσα αλλά άγνωστη και άχρηστη στις κοινωνίες των ανθρώπων. Το ίδιο και η ιστορία. Όλα θα ήταν μια ψευδαίσθηση δική μας.
Φτάνουν έτσι σε επιστημονική παράκρουση. Κονιορτοποιούν τον κόσμο σε αριθμούς και κουάρκ για να τον ΄΄γνωρίσουν΄΄ και μετά δεν μπορούν να τον συγκολλήσουν και να τον επαναφέρουν στον εγκέφαλό τους. Ζουν στα συντρίμμια ενός κατακερματισμένου και απομαγευμένου κόσμου χωρίς νόημα και ευχαρίστηση.
Γιατί από πάντα το πρόβλημα ήταν, πως γνωρίζουμε τον κόσμο χωρίς να τον καταστρέψουμε.
Η ασίγαστη διαμάχη μεταξύ φιλοσοφίας και επιστήμης.
Λένε ακόμα, ότι τα μαθηματικά είναι η μεγαλύτερη φιλοσοφία, για να προλάβουν μήπως και τους αμφισβητήσει κανείς τα θέσφατα των διαπιστώσεών τους και τη στοχαστική τους κενότητα. Σαν τον κλέφτη που φωνάζει διαρκώς ΄΄είμαι τίμιος΄΄. Λες και φοβούνται μήπως τους πει κανείς βλάκες.
Δημιουργούν έναν κόσμο, εξ ολοκλήρου προσφορά στον πιο άγριο καπιταλισμό ενώ ο πλανήτης βογκάει κυριολεκτικά από τα ανδραγαθήματά τους. Ξεχνούν συνέχεια, ότι τους πολέμους μπορούν και τους κάνουν πλέον μόνο αυτοί, αφού οι στρατοκράτες και οι κεφαλαιοκράτες είναι ανίσχυροι χωρίς αυτούς, και επιβιώνουν μόνο χάριν των επιστημόνων.
Έχουν άραγε καταλάβει ότι χωρίς επιστήμη και επιστήμονες ο κόσμος ζει μια χαρά όπως έζησε μέχρι τώρα και καλλίτερα όπως λένε οι πολίτες, ενώ χωρίς γεωργούς δεν ζούμε ούτε μια μέρα.
Τέλος , κατανοούν άραγε καθόλου, τι συμβαίνει με τους ανθρώπους, ότι οι πολίτες δεν θέλουν να ερμηνεύσουν τον κόσμο αλλά να τον ζήσουν. Ότι τους αρέσει έτσι πως είναι και τους αρέσει πολύ. Ότι το μόνο που θέλουν είναι μια δικαιότερη κοινωνία και τίποτα άλλο.
Παύει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τότε αρχίζει να τον ερμηνεύει.
Οδηγείται σε έναν κόσμο που διαπιστώνει με το μολύβι του, που όμως όταν σηκώνει τα μάτια του, αυτός χάνεται ξαφνικά και δεν υπάρχει σε αυτό που αντικρίζει γύρω του.
Όμως δεν μπορεί να επανέλθει, οι εξισώσεις του έχουν ήδη εξουδετερώσει την αντίληψη.
Έτσι φτάνει στο φιλοσοφημένο συμπέρασμα να μας ανακοινώνει, ότι δεν είμαστε αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, αλλά κουάρκ και αριθμοί και πως οι αισθήσεις εξαπατούν.
Ως να μην την είχαμε ξανακούσει ποτέ αυτήν την ιστορία.
Αλλά ο κόσμος δεν είναι όπως είναι, αλλά όπως τον αντιλαμβανόμαστε. Μόνο έτσι είναι ο κόσμος. Αυτή είναι η αμετάκλητη αλήθεια για εμάς τους ανθρώπους.
Αλλά είναι και όπως δεν τον αντιλαμβανόμαστε, χωρίς να μας εξαπατούν ούτε στο ελάχιστο οι αισθήσεις μας. Τόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει αυτόν τον συνδυασμό η επιστήμη.
Και όμως η μικρολογική των αριθμών το απαγορεύει στα ισχυρότερα μυαλά όταν σε ρουφήξει στην τυφλότητα της.
Όποιος παρακολουθήσει από κοντά αυτά τα επιστημολογήματα, θα διαπιστώσει ότι συχνά φτάνουν σε σημείο παράνοιας. Οι αισθήσεις εξαπατούν λένε, γιατί δεν βλέπουν τα μικρόβια ή δεν ακούνε τους υπέρηχους ή γιατί όταν τρέχουμε με υψηλές ταχύτητες και ιδίως εγγύς του φωτός συλλαμβάνουν παραμορφωμένο τον κόσμο.
Οι αριθμητικοί και οι συνεργαζόμενοι δεν θέσαν ακόμη το ανεστραμμένο γόνιμο ερώτημα στον εαυτό τους : γιατί ενώ ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε, εμείς σαν είδος της φύσης επιμένουμε να τον αντιλαμβανόμαστε έτσι ξεροκέφαλα και λανθασμένα και να ζούμε έτσι λανθασμένα, μη αριθμητικά όλη μας τη ζωή.
Ο Επίκουρος λέει ότι ο κόσμος είναι όπως φαίνεται. Έτσι απάντησε όταν τον ρώτησαν, πόσο μεγάλος είναι ο ήλιος.
Μα με τέτοιες απλοικότητες θα κατανοήσουμε τον κόσμο, χαμογελάει ο φυσικομαθηματικός.
Μέχρι αυτήν τη στιγμή δεν έχουν καταλάβει καν τι έλεγε ο φιλόσοφος.
Ότι το μέγεθος των πραγμάτων, είναι αντιστρόφως ανάλογο με το τετράγωνο της απόστασης. Αυτό που δύο χιλιάδες χρόνια μετά ανακάλυψε μαθηματικά ο Νεύτωνας. Που σημαίνει όμως κάτι εξόχως φιλοσοφημένο, πολύ σημαντικό και πολύ σπουδαίο για εμάς τους ανθρώπους. Ότι ο μαθηματικός τύπος του Νεύτωνα είναι ήδη ενσωματωμένος μέσα στην αντίληψή μας!
Ενσωματωμένος στην αισθητική και αντιληπτική μας ικανότητα να καταλαβαίνουμε άριστα τον κόσμο χωρίς την παραμικρή εξαπάτηση. Το μέγεθος του ήλιου είναι αντιστρόφως ανάλογο με την απόστασή του. Όσο ακριβώς φαίνεται.
Έτσι το μόνο που καταφέρνει αυτός ο τύπος μαθηματικοφυσικού ανθρώπου, είναι να σπείρει την αμφιβολία γύρω του και το χειρότερο χωρίς λόγο. Επειδή αυτός έκανε λάθος ή επειδή ήθελε να δοξαστεί.
Αυτό που δεν κατανοούν φαίνεται, είναι πως τα πειράματα που τους οδηγούν στην αμφιβολία, όπως η αβεβαιότητα της κβαντομηχανικής, της θεωρίας που αποθεώνεται σήμερα, δεν φτάνουν ποτέ στην αντίληψή μας. Αυτό είναι το εξαιρετικό!
Φιλτράρονται σοφά πριν, από τον ενσωματωμένο άλογο επιλεκτήρα του ανθρώπου, δίνοντάς του μια πλήρη σιγουριά να ζήσει μέσω των αισθήσεών του και της αντίληψης του. Χωρίς καν να τα σκεφτεί όλα αυτά. Με ένα αυτόματο υπερμεγαλοφυή άλογο τρόπο του νευροφυσιολογικού συστήματος του εγκεφάλου, δηλαδή του αντιληπτικού μας συστήματος.
Αυτές οι αμφιβολίες και οι αβεβαιότητες, είναι ήδη μια άλλη σοφή άλογη προεργασία που έχει ήδη τελειώσει προ πολλού, όταν η φύση επεξεργαζόταν το είδος μας και προσπαθούσε να μας διαμορφώσει, που αφού έκανε τις καλλίτερες για αυτήν επιλογές που μπορούσε, τις εξασφάλισε μέσα στο εγκέφαλο και τις μετέφερε πλέον ως βεβαιότητες για μας. Γιαυτό από την φύση του ο άνθρωπος αμφιβάλλει μόνο όπου και όποτε χρειάζεται και καθόλου για τις αντιληπτικές του ικανότητες.
Αν δεν ήταν έτσι και οι αισθήσεις εξαπατούσαν, τότε δεν θα υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες ούτε αυτήκοοι. Δεν θα υπήρχαν καν δικαστήρια. Η έννοια του δικαίου θα ήταν όχι μόνο απούσα αλλά άγνωστη και άχρηστη στις κοινωνίες των ανθρώπων. Το ίδιο και η ιστορία. Όλα θα ήταν μια ψευδαίσθηση δική μας.
Φτάνουν έτσι σε επιστημονική παράκρουση. Κονιορτοποιούν τον κόσμο σε αριθμούς και κουάρκ για να τον ΄΄γνωρίσουν΄΄ και μετά δεν μπορούν να τον συγκολλήσουν και να τον επαναφέρουν στον εγκέφαλό τους. Ζουν στα συντρίμμια ενός κατακερματισμένου και απομαγευμένου κόσμου χωρίς νόημα και ευχαρίστηση.
Γιατί από πάντα το πρόβλημα ήταν, πως γνωρίζουμε τον κόσμο χωρίς να τον καταστρέψουμε.
Η ασίγαστη διαμάχη μεταξύ φιλοσοφίας και επιστήμης.
Λένε ακόμα, ότι τα μαθηματικά είναι η μεγαλύτερη φιλοσοφία, για να προλάβουν μήπως και τους αμφισβητήσει κανείς τα θέσφατα των διαπιστώσεών τους και τη στοχαστική τους κενότητα. Σαν τον κλέφτη που φωνάζει διαρκώς ΄΄είμαι τίμιος΄΄. Λες και φοβούνται μήπως τους πει κανείς βλάκες.
Δημιουργούν έναν κόσμο, εξ ολοκλήρου προσφορά στον πιο άγριο καπιταλισμό ενώ ο πλανήτης βογκάει κυριολεκτικά από τα ανδραγαθήματά τους. Ξεχνούν συνέχεια, ότι τους πολέμους μπορούν και τους κάνουν πλέον μόνο αυτοί, αφού οι στρατοκράτες και οι κεφαλαιοκράτες είναι ανίσχυροι χωρίς αυτούς, και επιβιώνουν μόνο χάριν των επιστημόνων.
Έχουν άραγε καταλάβει ότι χωρίς επιστήμη και επιστήμονες ο κόσμος ζει μια χαρά όπως έζησε μέχρι τώρα και καλλίτερα όπως λένε οι πολίτες, ενώ χωρίς γεωργούς δεν ζούμε ούτε μια μέρα.
Τέλος , κατανοούν άραγε καθόλου, τι συμβαίνει με τους ανθρώπους, ότι οι πολίτες δεν θέλουν να ερμηνεύσουν τον κόσμο αλλά να τον ζήσουν. Ότι τους αρέσει έτσι πως είναι και τους αρέσει πολύ. Ότι το μόνο που θέλουν είναι μια δικαιότερη κοινωνία και τίποτα άλλο.
Σάββατο 11 Αυγούστου 2007
Περί ατομικής ελευθερίας
Οι διανοούμενοι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η όλο και μεγαλύτερη ατομική ελευθερία, όπως την προπαγανδίζει η αγορά και την εννοεί ο καθένας μέσα στην ψυχολογική του θολούρα και την πνευματική του διάλυση, μετακυλύεται σε σκλαβιά της φύσης.
Και τότε μας επιστρέφει ως καταστροφή για όλους, φύσης και ανθρώπου. Τότε τελειώνουν όλα τα παραμύθια περί ελευθερίας που είχαμε κατασκευάσει για αυτήν.
Για αυτό ήταν πάντα άκριτα και αναφανδόν υπέρ της επιστήμης.
Αυτό που τουλάχιστον τους διαφεύγει, όταν δεν γίνεται σκόπιμα όπως συνήθως, είναι : γιατί δεν μιλάμε τώρα πια για την συλλογική ελευθερία του ανθρώπου ή έστω την μεικτή όπως πάρα πολλοί εφικτά τώρα πλέον προτείνουν. Τι είναι αυτό που την απαγορεύει. Ποιος επιβάλει σιωπή για αυτήν. Ποιος μας τρομοκρατεί ακόμα και να σκεφτούμε κάτι τέτοιο. Ποιος δεν την θέλει και τον εξυπηρετούμε μέσα από την ρητορική και την στοιχισμένη μας διανόηση.
Έτσι το μόνο που τους απομένει στο τέλος, είναι να κλαψουρίζουν ανόητα και υποκριτικά για την καταστροφή του κόσμου και της φύσης του. Για το θεαθήναι φυσικά.
Τελευταίο τραγικό παράδειγμα, η κωμική συμβουλή του επιστήμονα, να κάνουμε δάσος τις ταράτσες των πολυκατοικιών, μετά το κάψιμο του δάσους της Πάρνηθας. Να πάρουμε δηλαδή το δάσος από το χώμα του και να το μεταφέρουμε στις ταράτσες μας με το χώμα του. Τι εφυία!
Βρήκε την λύση ο τετραπέρατος, γλιτώνοντας και την πολιτεία και την επιστήμη και το σύστημα από τις ευθύνες τους, και φυσικά τον εαυτό του, μαζί με τον ίδιο τον εμπρηστή και όλους εμάς που συμμετείχαμε στην καταστροφή του με την ψήφο μας ή την σιωπή μας, εμφανιζόμενος μάλιστα ως λυτρωτής και σωτήρας σε αυτή την δύσκολη εθνική στιγμή, με την χαρισματική διέξοδο που σκέφτηκε και μας πρότεινε. Αυτή είναι η θλιβερή μας πραγματικότητα.
Και μην ξεχνάμε, η επιστήμη ψάχνει απελπισμένα για λύσεις πάντα. Για να βουλώνει τις καταστροφές του συστήματος. Αυτή είναι η δουλειά της, ή εάν προτιμάτε, αυτή κατάντησε να είναι πιά.
Η στρέβλωσή μας έφτασε σε άνευ ορίων όρια, ώστε να θεωρούμε ατομική ελευθερία και ατομικά δικαιώματα, την προσωπική και ατομική ελευθερία και τα δικαιώματα του καταπατητή, του μεσίτη, του πονηρού εργάτη και προλετάριου για δεύτερη πλέον ή τρίτη κατοικία ή εξοχικό, του πιο πονηρού δικαστή και καλλιτέχνη με τους εξωραϊστικούς και οικοδομικούς συλλόγους και οργανισμούς τους, τους κάθε λογής θρακομακεδόνες διεκδικητές.
Χωρίς ψήγμα υπερβολής, η ατομική ελευθερία οργιάζει στην ελλάδα, και τα ατομικά δικαιώματα αλωνίζουν μέσα από τις κομπίνες μας, τις off shore, τις λαϊκές αγορές των τιμίων αγροτών και όλα τα υπόλοιπα.
Γιατί αυτό που λείπει στην χώρα μας πλέον και για το οποίο όλοι διαμαρτυρόμαστε και προσπαθούμε, είναι βέβαια η κοινωνική και συλλογική ελευθερία και όχι η ατομική και προσωπική που επί τέλους την κατακτήσαμε με πολύ κόπο τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Μπορούμε να επιλέγουμε την όποια θρησκευτικότητά μας ή την αθεΐα μας, την σεξουαλική μας προτίμηση, την επιλογή μας για μη γάμο πολιτικό ή εκκλησιαστικό, τον όποιο υπερβολικό ή ακατανόητο αυτοπροσδιορισμό μας, τον δημόσιο εθελοντικό εξευτελισμό μας, την προδοσία των φίλων μας, του εαυτού μας, της χώρας μας, όλα ελεύθερα. Νομίζω αυτό το θέμα περί ατομικής ελευθερίας έχει κλείσει στην Ελλάδα. Το εξαντλήσαμε πλήρως.
Αυτό που μας λείπει είναι οι παιδικοί σταθμοί για τα παιδιά μας χωρίς να πληρώνουμε. Η υγεία μας και η περίθαλψή μας χωρίς φακελάκια. Αυτή ακριβώς είναι η συλλογική ελευθερία. Η μόρφωση και οι σπουδές μας χωρίς άμεση ή έμμεση πληρωμή. Η μετάβασή μας στα νησιά μας χωρίς την καταβολή ενός βασικού μισθού. Να χτίζουμε τα σπίτια μας νόμιμα σε νόμιμη γη του δημοσίου χωρίς να καίμε τα δάση μας. Να κολυμπάμε στην θάλασσα χωρίς διόδια. Αυτή είναι η συλλογική ελευθερία, που είναι παντελώς απούσα στον ανεκδιήγητο τόπο μας.
Το δικό μας αίτημα σαν πολίτες, χωρίς αναστολές και πισωγυρίσματα μπροστά στην κάλπη ή όπου αλλού, χρειάζεται να είναι : και ατομική και συλλογική ελευθερία ταυτόχρονα.
Και να μπορούμε να αποφασίζουμε για κάθε τι κορυφαίο και πρωτεύον στη ζωή μας και στην χώρα μας με δημοψηφίσματα, όπως άλλες σοβαρότερες χώρες και λαοί από εμάς.
Γιατί άλλο εκλογές και άλλο δημοψήφισμα, όπου εκεί δεν εξουσιοδοτούμε κανένα, παρά παίρνουμε άμεση τελική απόφαση.
Κάθε κυβέρνηση και πολιτικός που αποφεύγουν τα δημοψηφίσματα, είναι καθαροί εχθροί μας. Ύποπτοι για κάθε είδους υποθέσεις εκ μέρους των πολιτών, δικαιολογημένες ή μη.
Και τότε μας επιστρέφει ως καταστροφή για όλους, φύσης και ανθρώπου. Τότε τελειώνουν όλα τα παραμύθια περί ελευθερίας που είχαμε κατασκευάσει για αυτήν.
Για αυτό ήταν πάντα άκριτα και αναφανδόν υπέρ της επιστήμης.
Αυτό που τουλάχιστον τους διαφεύγει, όταν δεν γίνεται σκόπιμα όπως συνήθως, είναι : γιατί δεν μιλάμε τώρα πια για την συλλογική ελευθερία του ανθρώπου ή έστω την μεικτή όπως πάρα πολλοί εφικτά τώρα πλέον προτείνουν. Τι είναι αυτό που την απαγορεύει. Ποιος επιβάλει σιωπή για αυτήν. Ποιος μας τρομοκρατεί ακόμα και να σκεφτούμε κάτι τέτοιο. Ποιος δεν την θέλει και τον εξυπηρετούμε μέσα από την ρητορική και την στοιχισμένη μας διανόηση.
Έτσι το μόνο που τους απομένει στο τέλος, είναι να κλαψουρίζουν ανόητα και υποκριτικά για την καταστροφή του κόσμου και της φύσης του. Για το θεαθήναι φυσικά.
Τελευταίο τραγικό παράδειγμα, η κωμική συμβουλή του επιστήμονα, να κάνουμε δάσος τις ταράτσες των πολυκατοικιών, μετά το κάψιμο του δάσους της Πάρνηθας. Να πάρουμε δηλαδή το δάσος από το χώμα του και να το μεταφέρουμε στις ταράτσες μας με το χώμα του. Τι εφυία!
Βρήκε την λύση ο τετραπέρατος, γλιτώνοντας και την πολιτεία και την επιστήμη και το σύστημα από τις ευθύνες τους, και φυσικά τον εαυτό του, μαζί με τον ίδιο τον εμπρηστή και όλους εμάς που συμμετείχαμε στην καταστροφή του με την ψήφο μας ή την σιωπή μας, εμφανιζόμενος μάλιστα ως λυτρωτής και σωτήρας σε αυτή την δύσκολη εθνική στιγμή, με την χαρισματική διέξοδο που σκέφτηκε και μας πρότεινε. Αυτή είναι η θλιβερή μας πραγματικότητα.
Και μην ξεχνάμε, η επιστήμη ψάχνει απελπισμένα για λύσεις πάντα. Για να βουλώνει τις καταστροφές του συστήματος. Αυτή είναι η δουλειά της, ή εάν προτιμάτε, αυτή κατάντησε να είναι πιά.
Η στρέβλωσή μας έφτασε σε άνευ ορίων όρια, ώστε να θεωρούμε ατομική ελευθερία και ατομικά δικαιώματα, την προσωπική και ατομική ελευθερία και τα δικαιώματα του καταπατητή, του μεσίτη, του πονηρού εργάτη και προλετάριου για δεύτερη πλέον ή τρίτη κατοικία ή εξοχικό, του πιο πονηρού δικαστή και καλλιτέχνη με τους εξωραϊστικούς και οικοδομικούς συλλόγους και οργανισμούς τους, τους κάθε λογής θρακομακεδόνες διεκδικητές.
Χωρίς ψήγμα υπερβολής, η ατομική ελευθερία οργιάζει στην ελλάδα, και τα ατομικά δικαιώματα αλωνίζουν μέσα από τις κομπίνες μας, τις off shore, τις λαϊκές αγορές των τιμίων αγροτών και όλα τα υπόλοιπα.
Γιατί αυτό που λείπει στην χώρα μας πλέον και για το οποίο όλοι διαμαρτυρόμαστε και προσπαθούμε, είναι βέβαια η κοινωνική και συλλογική ελευθερία και όχι η ατομική και προσωπική που επί τέλους την κατακτήσαμε με πολύ κόπο τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Μπορούμε να επιλέγουμε την όποια θρησκευτικότητά μας ή την αθεΐα μας, την σεξουαλική μας προτίμηση, την επιλογή μας για μη γάμο πολιτικό ή εκκλησιαστικό, τον όποιο υπερβολικό ή ακατανόητο αυτοπροσδιορισμό μας, τον δημόσιο εθελοντικό εξευτελισμό μας, την προδοσία των φίλων μας, του εαυτού μας, της χώρας μας, όλα ελεύθερα. Νομίζω αυτό το θέμα περί ατομικής ελευθερίας έχει κλείσει στην Ελλάδα. Το εξαντλήσαμε πλήρως.
Αυτό που μας λείπει είναι οι παιδικοί σταθμοί για τα παιδιά μας χωρίς να πληρώνουμε. Η υγεία μας και η περίθαλψή μας χωρίς φακελάκια. Αυτή ακριβώς είναι η συλλογική ελευθερία. Η μόρφωση και οι σπουδές μας χωρίς άμεση ή έμμεση πληρωμή. Η μετάβασή μας στα νησιά μας χωρίς την καταβολή ενός βασικού μισθού. Να χτίζουμε τα σπίτια μας νόμιμα σε νόμιμη γη του δημοσίου χωρίς να καίμε τα δάση μας. Να κολυμπάμε στην θάλασσα χωρίς διόδια. Αυτή είναι η συλλογική ελευθερία, που είναι παντελώς απούσα στον ανεκδιήγητο τόπο μας.
Το δικό μας αίτημα σαν πολίτες, χωρίς αναστολές και πισωγυρίσματα μπροστά στην κάλπη ή όπου αλλού, χρειάζεται να είναι : και ατομική και συλλογική ελευθερία ταυτόχρονα.
Και να μπορούμε να αποφασίζουμε για κάθε τι κορυφαίο και πρωτεύον στη ζωή μας και στην χώρα μας με δημοψηφίσματα, όπως άλλες σοβαρότερες χώρες και λαοί από εμάς.
Γιατί άλλο εκλογές και άλλο δημοψήφισμα, όπου εκεί δεν εξουσιοδοτούμε κανένα, παρά παίρνουμε άμεση τελική απόφαση.
Κάθε κυβέρνηση και πολιτικός που αποφεύγουν τα δημοψηφίσματα, είναι καθαροί εχθροί μας. Ύποπτοι για κάθε είδους υποθέσεις εκ μέρους των πολιτών, δικαιολογημένες ή μη.
Σάββατο 4 Αυγούστου 2007
Περί βίας
Αν δεν συμφιλιωθούμε με την βία, δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε στοιχειωδώς τον κόσμο. Αυτό μας είπαν οι Ίωνες.
Η βία είναι αναγκαίο και υποχρεωτικό στοιχείο του σύμπαντος κόσμου.
Χωρίς βία δεν υπάρχει ούτε ζωή ούτε θάνατος. Δεν υπάρχει το υπάρχον. Καταργείται ο κόσμος.
Καλό δε είναι να την δεχτούμε για την πνευματική και ψυχολογική μας ισορροπία και να την αποφεύγουμε μόνο όταν χρειάζεται.
Και ούτε μπορούμε να μιλάμε αστόχαστα για ειρήνη.
Αυτοί που λένε ότι καταδικάζουν την βία από όπου κι αν προέρχεται, είναι φυσικά υποκριτές όταν δεν είναι βλάκες. Η ειρήνη για την οποία ομιλούν είναι ένα απέραντο τέλμα. Μια απέραντη υποτέλεια του ανθρώπου χωρίς τέλος και έλεος. Ομιλούν πάντα για την αποδοχή της βίας των άλλων και προτείνουν τη δική τους δουλικότητα ως λύση και πρότυπο. Ενώ αυτά τα δύο πρέπει να εναλλάσσονται για να ισορροπεί ο κόσμος. Και δεν ισορροπεί.
Η βία είναι αναγκαίο και υποχρεωτικό στοιχείο του σύμπαντος κόσμου.
Χωρίς βία δεν υπάρχει ούτε ζωή ούτε θάνατος. Δεν υπάρχει το υπάρχον. Καταργείται ο κόσμος.
Καλό δε είναι να την δεχτούμε για την πνευματική και ψυχολογική μας ισορροπία και να την αποφεύγουμε μόνο όταν χρειάζεται.
Και ούτε μπορούμε να μιλάμε αστόχαστα για ειρήνη.
Αυτοί που λένε ότι καταδικάζουν την βία από όπου κι αν προέρχεται, είναι φυσικά υποκριτές όταν δεν είναι βλάκες. Η ειρήνη για την οποία ομιλούν είναι ένα απέραντο τέλμα. Μια απέραντη υποτέλεια του ανθρώπου χωρίς τέλος και έλεος. Ομιλούν πάντα για την αποδοχή της βίας των άλλων και προτείνουν τη δική τους δουλικότητα ως λύση και πρότυπο. Ενώ αυτά τα δύο πρέπει να εναλλάσσονται για να ισορροπεί ο κόσμος. Και δεν ισορροπεί.
Δευτέρα 30 Ιουλίου 2007
Οι ανυπόφοροι
Διαισθάνομαι ότι οι τελευταίοι στοχαστές, θα είναι αυτοί της εποχής μου αν δεν πέθαναν ήδη.
Οι κοινωνίες που γεννιούνται δεν τους χρειάζονται. Σύντομα θα αρχίσουν να τους καταδιώκουν.
Οι κοινωνίες που γεννιούνται δεν τους χρειάζονται. Σύντομα θα αρχίσουν να τους καταδιώκουν.
Τετάρτη 25 Ιουλίου 2007
Διαφωτισμός και Ιρακ
Η έμμεση δημοκρατία δεν είναι παρά ο χειρότερος τακτικισμός.
Η κορυφαία μέθοδος εξαπάτησης.
Ίσως να ακούγεται βαρύ στις δυσκίνητες συνειδήσεις μας, όμως έτσι είναι.
Ίσως μας προσβάλλει προσωπικά αφού από πίσω είναι η ψήφος μας και η επιλογή μας. Όμως έτσι είναι. Οι ελπίδες όλων μας, γενεών και γενεών για κάτι καλλίτερο. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Όλοι είχαμε τις αμφιβολίες και τις αντιρρήσεις μας για δυό αιώνες. Περιμέναμε και ξαναπεριμέναμε, δίναμε και ξαναδίναμε ευκαιρίες και όλο ευκαιρίες.
Όμως ο πόλεμος στο Ιράκ, έριξε και τον τελευταίο φερετζέ της αντιπροσώπευσης.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του διαφωτισμού, όλοι ανεξαιρέτως οι λαοί του πλανήτη τον αρνήθηκαν απόλυτα, τον καταδίκασαν πλήρως και βγήκαν στους δρόμους να τον αποτρέψουν, με μια πρωτοφανή ολική συμμετοχή της ανθρωπότητας.
Και όλοι οι εκπρόσωποι τους, συμφώνησαν με αυτή την εισβολή και την υποστήριξαν έμπρακτα. Ποτέ στην ιστορία δεν είχε ξανασυμβεί αυτό από χιλιετίες. Γιατί πάντα υπήρχε ένα μειοξηφικό ποσοστό πολιτών, που επιδοκίμαζε τις εισβολές. Λάθος ή σωστό δεν έχει καμία σημασία εδώ.
Η κορυφαία μέθοδος εξαπάτησης.
Ίσως να ακούγεται βαρύ στις δυσκίνητες συνειδήσεις μας, όμως έτσι είναι.
Ίσως μας προσβάλλει προσωπικά αφού από πίσω είναι η ψήφος μας και η επιλογή μας. Όμως έτσι είναι. Οι ελπίδες όλων μας, γενεών και γενεών για κάτι καλλίτερο. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Όλοι είχαμε τις αμφιβολίες και τις αντιρρήσεις μας για δυό αιώνες. Περιμέναμε και ξαναπεριμέναμε, δίναμε και ξαναδίναμε ευκαιρίες και όλο ευκαιρίες.
Όμως ο πόλεμος στο Ιράκ, έριξε και τον τελευταίο φερετζέ της αντιπροσώπευσης.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του διαφωτισμού, όλοι ανεξαιρέτως οι λαοί του πλανήτη τον αρνήθηκαν απόλυτα, τον καταδίκασαν πλήρως και βγήκαν στους δρόμους να τον αποτρέψουν, με μια πρωτοφανή ολική συμμετοχή της ανθρωπότητας.
Και όλοι οι εκπρόσωποι τους, συμφώνησαν με αυτή την εισβολή και την υποστήριξαν έμπρακτα. Ποτέ στην ιστορία δεν είχε ξανασυμβεί αυτό από χιλιετίες. Γιατί πάντα υπήρχε ένα μειοξηφικό ποσοστό πολιτών, που επιδοκίμαζε τις εισβολές. Λάθος ή σωστό δεν έχει καμία σημασία εδώ.
Δευτέρα 23 Ιουλίου 2007
Πέμπτη 19 Ιουλίου 2007
Το μεγάλο ψέμα
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία αντίθετα από ότι λένε, είναι ένα διαρκές πνιγηρό αδιέξοδο. Ένα απέραντο ψυχολογικό τέλμα.
Το ΄΄δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην δημοκρατία΄΄ είναι ένα πελώριο ψέμα.
Μια ανηλεής διαχρονική προπαγάνδα.
Αυτό ισχύει μόνο για την άμεση δημοκρατία. Από εκεί είναι κλεμμένο.
Αντίθετα η αντιπροσώπευση κινείται ακατάπαυστα, από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Είναι αυτή που διείδε την θανατίλα της γραφειοκρατίας και την έκανε ουσία της, επιτυνχάνοντας έτσι την ατιμωρησία του κοινωνικού και πολιτικού εγκλήματος. Είναι το σύστημα που ισοπεδώνει τους πολίτες του δημοκρατικά.
Η έμμεση δημοκρατία, αναπτύσσεται μόνο οικονομικά. Αυτή είναι η βαθύτερη φιλοσοφία της. Όσο αυξάνει την ανάπτυξή της, μια ανάπτυξη άχρηστη και επιζήμια κατά κανόνα παντού γύρω της, τόσο αυξάνει την επιθετικότητα της στους πολίτες της και τους πολέμους απέναντι στους άλλους λαούς.
Η πολυπλοκότητα οδηγεί στην αντιπροσώπευση. Η απλότητα στην αμεσότητα.
Η εμμεσότητα είναι ανεύθυνη από την φύση της. Σε αυτήν δεν εκτίθεται κανείς. Εκεί δεν υπάρχουν υπεύθυνοι πολίτες και πολιτικοί. Εκεί κανείς δεν έχει ονοματεπώνυμο. Η υπευθυνότητα είναι κυριολεκτικά ένα φάντασμα, που όλοι τάχα κυνηγούν και δεν το βρίσκουν ποτέ. Όλα διαχέονται και φορτώνονται στην πολυπλοκότητα, στην απέραντη νομολογία και την ανίκητη γραφειοκρατία.
Η αμεσότητα εκθέτει τον άνθρωπο, τον ωριμάζει, τον κάνει υπεύθυνο, τον ομορφαίνει όπως τον μάθαμε και τον διαβάσαμε έτσι θαυμαστό και ωραίο από τα μεγάλα κείμενα του παρελθόντος.
Όσο για μας που δεν αναπτυχθήκαμε αυτόνομα παρά μόνο ετερόνομα και δεν κάναμε πολέμους, είναι γιατί εμείς εδώ κάνουμε διαρκή εσωτερικό πόλεμο ενάντια στους πολίτες και αναμεταξύ μας. Συνχρόνως ακολουθούμε σε κάθε πόλεμο που κάνουν οι άλλοι, στρατιωτικά, οικονομικά ή διπλωματικά, καταδικάζοντας τους λαούς που τους επιτίθενται. Την δε γραφειοκρατία δεν την χρειαστήκαμε, παρά τώρα στα τελευταία, γιατί στη θέση της χρησιμοποιούσαμε την αποτελεσματικότερη, τρομοκρατία.
Το ΄΄δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην δημοκρατία΄΄ είναι ένα πελώριο ψέμα.
Μια ανηλεής διαχρονική προπαγάνδα.
Αυτό ισχύει μόνο για την άμεση δημοκρατία. Από εκεί είναι κλεμμένο.
Αντίθετα η αντιπροσώπευση κινείται ακατάπαυστα, από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Είναι αυτή που διείδε την θανατίλα της γραφειοκρατίας και την έκανε ουσία της, επιτυνχάνοντας έτσι την ατιμωρησία του κοινωνικού και πολιτικού εγκλήματος. Είναι το σύστημα που ισοπεδώνει τους πολίτες του δημοκρατικά.
Η έμμεση δημοκρατία, αναπτύσσεται μόνο οικονομικά. Αυτή είναι η βαθύτερη φιλοσοφία της. Όσο αυξάνει την ανάπτυξή της, μια ανάπτυξη άχρηστη και επιζήμια κατά κανόνα παντού γύρω της, τόσο αυξάνει την επιθετικότητα της στους πολίτες της και τους πολέμους απέναντι στους άλλους λαούς.
Η πολυπλοκότητα οδηγεί στην αντιπροσώπευση. Η απλότητα στην αμεσότητα.
Η εμμεσότητα είναι ανεύθυνη από την φύση της. Σε αυτήν δεν εκτίθεται κανείς. Εκεί δεν υπάρχουν υπεύθυνοι πολίτες και πολιτικοί. Εκεί κανείς δεν έχει ονοματεπώνυμο. Η υπευθυνότητα είναι κυριολεκτικά ένα φάντασμα, που όλοι τάχα κυνηγούν και δεν το βρίσκουν ποτέ. Όλα διαχέονται και φορτώνονται στην πολυπλοκότητα, στην απέραντη νομολογία και την ανίκητη γραφειοκρατία.
Η αμεσότητα εκθέτει τον άνθρωπο, τον ωριμάζει, τον κάνει υπεύθυνο, τον ομορφαίνει όπως τον μάθαμε και τον διαβάσαμε έτσι θαυμαστό και ωραίο από τα μεγάλα κείμενα του παρελθόντος.
Όσο για μας που δεν αναπτυχθήκαμε αυτόνομα παρά μόνο ετερόνομα και δεν κάναμε πολέμους, είναι γιατί εμείς εδώ κάνουμε διαρκή εσωτερικό πόλεμο ενάντια στους πολίτες και αναμεταξύ μας. Συνχρόνως ακολουθούμε σε κάθε πόλεμο που κάνουν οι άλλοι, στρατιωτικά, οικονομικά ή διπλωματικά, καταδικάζοντας τους λαούς που τους επιτίθενται. Την δε γραφειοκρατία δεν την χρειαστήκαμε, παρά τώρα στα τελευταία, γιατί στη θέση της χρησιμοποιούσαμε την αποτελεσματικότερη, τρομοκρατία.
Πέμπτη 12 Ιουλίου 2007
Ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μας
Ο εκπρόσωπος μου δεν είμαι εγώ.
Δεν είναι η σκέψη μου, η θέλησή μου, η απόφασή μου.
Δεν είναι ούτε καν το λάθος μου ή έστω ο δόλος μου.
Ο εκπρόσωπος μου, είναι η δική μου δουλικότητα καλά κρυμμένη πίσω από τις μεγαλοστομίες μου περί δημοκρατίας και ελευθερίας του ανθρώπου.
Ο εκπρόσωπός μου πάλι, δεν είναι αυτός, είμαι εγώ, η κακομοιριά μου,
η πονηριά μου, η τεμπελιά μου, η ανικανότητα μου, η υποταγή μου.
Απαλλοτρίωσε όλα τα πολιτικά μου δικαιώματα και τους κάνει χρήση αντί για μένα. Χωρίς να λογοδοτεί ποτέ, ούτε σε μένα βέβαια, αλλά ούτε καν στα άλλα όργανα της ΄΄δημοκρατίας΄΄. Με δική μου εξουσιοδότηση.
Αποφασίζει αποκλειστικά για μένα ερήμην μου χωρίς ποτέ δημοψήφισμα στα μέγιστα εθνικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά θέματα, υπεμθιμίζοντάς μου προκλητικά και χαιρέκακα την ηλιθιότητα μου, ότι το κάνει με την δική μου ψήφο, με την δική μου έγκριση. Ότι εγώ λέει προσωπικά και με ονοματεπώνυμο τον εξουσιοδότησα για όλα αυτά. Και αλίμονο είναι έτσι.
Ο εκπρόσωπός μου αποφασίζω τόσο συχνά μάλιστα, να μου βάζει αβάσταχτους φόρους, να χάνω την δουλειά μου, να μου αυξάνει τα στοιχειώδη με τους φίλους του, να πληρώνω διαρκώς διόδια στη ζωή μου.
Τα καταφέρνει(;), τα καταφέρνω(;) εκεί που δεν τα κατάφερε η χειρότερη δικτατορία.
Και εγώ είμαι υποχρεωμένος να σωπαίνω με δική μου απόφαση. Να κλαψουρίζω για την ηλιθιότητα μου λες και είναι ξένη και να βρίσκω καταφύγιο στις κομπίνες που μου προτείνει και με εξωθεί, για να με βάλει όλο και πιο βαθιά στην συνενοχή, στην εξάρτηση και να με έχει στο χέρι ανά πάσα στιγμή.
Να με ρίχνει ακόμα πιο βαθιά στην ντροπή μου την οποία στο τέλος χάνω και αυτήν και γίνομαι ένα ολοκληρωμένο απολιτικό τέρας, επικίνδυνο για τους πάντες και τα πάντα γύρο μου.
Αλλά το χειρότερο εξ όλων, είναι ότι ο εκπρόσωπός μου με καθιστά ανεύθυνο. Μέσα από τον εκπρόσωπό μου καθιστώ κρυφά απολύτως ανεύθυνο τον εαυτό μου. Δείγμα κρυμμένης δουλείας χαμένης πίσω στον χρόνο.
Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αυτό είναι το πιο σοβαρό που μου έχει συμβεί στη ζωή μου σαν άνθρωπος. Δεν μου έχει πιά, τέτοιος που είμαι, κανένας εμπιστοσύνη και δεν εμπιστεύομαι και εγώ κανένα, γιατί δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου και νομίζω ότι όλοι είναι σαν και μένα. Και ω του πολιτικού δράματος, πράγματι είναι έτσι.
Ο εκπρόσωπος μου δεν είμαι εγώ.
Είναι ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μου.
Δεν είναι η σκέψη μου, η θέλησή μου, η απόφασή μου.
Δεν είναι ούτε καν το λάθος μου ή έστω ο δόλος μου.
Ο εκπρόσωπος μου, είναι η δική μου δουλικότητα καλά κρυμμένη πίσω από τις μεγαλοστομίες μου περί δημοκρατίας και ελευθερίας του ανθρώπου.
Ο εκπρόσωπός μου πάλι, δεν είναι αυτός, είμαι εγώ, η κακομοιριά μου,
η πονηριά μου, η τεμπελιά μου, η ανικανότητα μου, η υποταγή μου.
Απαλλοτρίωσε όλα τα πολιτικά μου δικαιώματα και τους κάνει χρήση αντί για μένα. Χωρίς να λογοδοτεί ποτέ, ούτε σε μένα βέβαια, αλλά ούτε καν στα άλλα όργανα της ΄΄δημοκρατίας΄΄. Με δική μου εξουσιοδότηση.
Αποφασίζει αποκλειστικά για μένα ερήμην μου χωρίς ποτέ δημοψήφισμα στα μέγιστα εθνικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά θέματα, υπεμθιμίζοντάς μου προκλητικά και χαιρέκακα την ηλιθιότητα μου, ότι το κάνει με την δική μου ψήφο, με την δική μου έγκριση. Ότι εγώ λέει προσωπικά και με ονοματεπώνυμο τον εξουσιοδότησα για όλα αυτά. Και αλίμονο είναι έτσι.
Ο εκπρόσωπός μου αποφασίζω τόσο συχνά μάλιστα, να μου βάζει αβάσταχτους φόρους, να χάνω την δουλειά μου, να μου αυξάνει τα στοιχειώδη με τους φίλους του, να πληρώνω διαρκώς διόδια στη ζωή μου.
Τα καταφέρνει(;), τα καταφέρνω(;) εκεί που δεν τα κατάφερε η χειρότερη δικτατορία.
Και εγώ είμαι υποχρεωμένος να σωπαίνω με δική μου απόφαση. Να κλαψουρίζω για την ηλιθιότητα μου λες και είναι ξένη και να βρίσκω καταφύγιο στις κομπίνες που μου προτείνει και με εξωθεί, για να με βάλει όλο και πιο βαθιά στην συνενοχή, στην εξάρτηση και να με έχει στο χέρι ανά πάσα στιγμή.
Να με ρίχνει ακόμα πιο βαθιά στην ντροπή μου την οποία στο τέλος χάνω και αυτήν και γίνομαι ένα ολοκληρωμένο απολιτικό τέρας, επικίνδυνο για τους πάντες και τα πάντα γύρο μου.
Αλλά το χειρότερο εξ όλων, είναι ότι ο εκπρόσωπός μου με καθιστά ανεύθυνο. Μέσα από τον εκπρόσωπό μου καθιστώ κρυφά απολύτως ανεύθυνο τον εαυτό μου. Δείγμα κρυμμένης δουλείας χαμένης πίσω στον χρόνο.
Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αυτό είναι το πιο σοβαρό που μου έχει συμβεί στη ζωή μου σαν άνθρωπος. Δεν μου έχει πιά, τέτοιος που είμαι, κανένας εμπιστοσύνη και δεν εμπιστεύομαι και εγώ κανένα, γιατί δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου και νομίζω ότι όλοι είναι σαν και μένα. Και ω του πολιτικού δράματος, πράγματι είναι έτσι.
Ο εκπρόσωπος μου δεν είμαι εγώ.
Είναι ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μου.
Τρίτη 10 Ιουλίου 2007
Ποιός είμαι;
Δεν θέλω να πάω μπροστά, θέλω να γυρίσω πίσω.
Να μείνω στάσιμος τουλάχιστον.
Όσο πιο μπροστά πάω, τόσο πιο πολύ τρελαίνομαι.
Χάνω την ταυτότητα μου, χάνω τα νοήματα μου, δεν έχω λόγους να ζω.
Ο κόσμος αυτός είναι δικός σας, δεν είναι δικός μου.
Να μείνω στάσιμος τουλάχιστον.
Όσο πιο μπροστά πάω, τόσο πιο πολύ τρελαίνομαι.
Χάνω την ταυτότητα μου, χάνω τα νοήματα μου, δεν έχω λόγους να ζω.
Ο κόσμος αυτός είναι δικός σας, δεν είναι δικός μου.
Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007
Πέμπτη 5 Ιουλίου 2007
Ο έμπορος και οι άλλοι
Ο Έμπορος χρησιμοποιεί το τρομακτικό του περίσσευμα, για να διαφθείρει τους ανθρώπους, διαθέτοντάς το αφειδώς σε όποιον το ήθελε, χωρίς καν όρους.
Σήμερα αυτό φαίνεται καθαρότερα από κάθε άλλη στιγμή του παρελθόντος. Ξέρει πως, και μόνο ότι θα αποφάσιζε κανείς να το εισπράξει, αυτόματα είχε διαφθαρεί.
Ο όρος είναι μόνο ένας: να το εισπράξει χωρίς καμιά άλλη υποχρέωση. Γιατί τις υποχρεώσεις τις έθετε πλέον μόνος του εθελοντικά στον εαυτό του. Ή σαν ιδιώτης ή σαν λαός.
Το φαινόμενο υπήρχε από πάντα αλλά πολύ περιορισμένο. Όμως στις μέρες μας, στις κοινωνίες του πρωτοφανούς υπερπλουτισμού, της αδιανόητης υπερσυσσώρευσης και του απροσμέτρητου υπερκέρδους, παίρνει εφιαλτικές πλανητικές διαστάσεις κάθε είδους, με δύο κορυφαία παραδείγματα που άλλαξαν ήδη την δομή όλου του κόσμου.
Η εξαγορά ολόκληρων λαών μέσα από τις μαγικές λέξεις : ανάπτυξη και πακέτα. Ολόκληρος ο ανατολικός κόσμος χωρίς εξαίρεση, παραδόθηκε στους εμπόρους. Στη δε χορτασμένη δύση, η αδιανόητη πλειοψηφία για κάθε άλλη προγενέστερη εποχή της ανθρωπότητας των πνευματικών ανθρώπων και επιστημόνων, να συνωστίζονται και να διαγκωνίζονται στην σειρά, για αυτό το περίσσευμα.
Σήμερα που γράφω αυτή τη σημείωση, δεν γνωρίζω σχεδόν κανένα να ζει χωρίς πακέτα. Φαντάζομαι αύριο. Ακόμα και οι άνεργοι τρώνε το σουβλάκι τους χρηματοδοτημένο. Ακόμα και οι εκδρομές των μαθητών φιλεύονται από τον πρώτο έμπορα της περιοχής, την ευρωπαϊκή ένωση εμπόρων, για επισκέψεις σε μουσεία, για ταξίδια εκπαιδευτικά σε άλλες χώρες, για πολιτισμικές ανταλλαγές και γνωριμίες. Θεέ μου τι περίσσευμα! Τι αδιανόητο περίσσευμα έχει αυτός ο άνθρωπος. Που το βρίσκει! Όλα τα χρηματοδοτεί, όλα τα χορηγεί, όλα τα δωροθετεί, όλα τα σπονσοράρει, όλα τα εξαγοράζει.
Και εγώ κάθομαι στη μέση του κόσμου και τα κοιτάζω όλα αυτά με μάτια πιο έκπληκτα και από των παιδιών. Κάθομαι ανήμπορος, νικημένος ολοσχερώς στη μέση του δρόμου και προσπαθώ να ζήσω στοιχειωδώς χωρίς χορηγίες και μποναμάδες γιατί έτσι με έμαθε η πατρική και η προγονική μου παιδεία. Γιατί θα χάσεις το στόμα σου, μου είπαν. Θα μείνεις άλαλος και δεν θα μπορείς να μιλάς. Και είχαν τόσο δίκιο. Βλέπω σπουδαίους ανθρώπους γύρο μου, μορφωμένους, φτασμένους, ικανούς, να μην μπορούν να μιλήσουν, να βγάζουν άναρθρες κραυγές.
Αλλά αυτό μην κρυβόμαστε, δείχνει και τις δυνατότητες και την φύση ίσως του όντος μας.
Σήμερα αυτό φαίνεται καθαρότερα από κάθε άλλη στιγμή του παρελθόντος. Ξέρει πως, και μόνο ότι θα αποφάσιζε κανείς να το εισπράξει, αυτόματα είχε διαφθαρεί.
Ο όρος είναι μόνο ένας: να το εισπράξει χωρίς καμιά άλλη υποχρέωση. Γιατί τις υποχρεώσεις τις έθετε πλέον μόνος του εθελοντικά στον εαυτό του. Ή σαν ιδιώτης ή σαν λαός.
Το φαινόμενο υπήρχε από πάντα αλλά πολύ περιορισμένο. Όμως στις μέρες μας, στις κοινωνίες του πρωτοφανούς υπερπλουτισμού, της αδιανόητης υπερσυσσώρευσης και του απροσμέτρητου υπερκέρδους, παίρνει εφιαλτικές πλανητικές διαστάσεις κάθε είδους, με δύο κορυφαία παραδείγματα που άλλαξαν ήδη την δομή όλου του κόσμου.
Η εξαγορά ολόκληρων λαών μέσα από τις μαγικές λέξεις : ανάπτυξη και πακέτα. Ολόκληρος ο ανατολικός κόσμος χωρίς εξαίρεση, παραδόθηκε στους εμπόρους. Στη δε χορτασμένη δύση, η αδιανόητη πλειοψηφία για κάθε άλλη προγενέστερη εποχή της ανθρωπότητας των πνευματικών ανθρώπων και επιστημόνων, να συνωστίζονται και να διαγκωνίζονται στην σειρά, για αυτό το περίσσευμα.
Σήμερα που γράφω αυτή τη σημείωση, δεν γνωρίζω σχεδόν κανένα να ζει χωρίς πακέτα. Φαντάζομαι αύριο. Ακόμα και οι άνεργοι τρώνε το σουβλάκι τους χρηματοδοτημένο. Ακόμα και οι εκδρομές των μαθητών φιλεύονται από τον πρώτο έμπορα της περιοχής, την ευρωπαϊκή ένωση εμπόρων, για επισκέψεις σε μουσεία, για ταξίδια εκπαιδευτικά σε άλλες χώρες, για πολιτισμικές ανταλλαγές και γνωριμίες. Θεέ μου τι περίσσευμα! Τι αδιανόητο περίσσευμα έχει αυτός ο άνθρωπος. Που το βρίσκει! Όλα τα χρηματοδοτεί, όλα τα χορηγεί, όλα τα δωροθετεί, όλα τα σπονσοράρει, όλα τα εξαγοράζει.
Και εγώ κάθομαι στη μέση του κόσμου και τα κοιτάζω όλα αυτά με μάτια πιο έκπληκτα και από των παιδιών. Κάθομαι ανήμπορος, νικημένος ολοσχερώς στη μέση του δρόμου και προσπαθώ να ζήσω στοιχειωδώς χωρίς χορηγίες και μποναμάδες γιατί έτσι με έμαθε η πατρική και η προγονική μου παιδεία. Γιατί θα χάσεις το στόμα σου, μου είπαν. Θα μείνεις άλαλος και δεν θα μπορείς να μιλάς. Και είχαν τόσο δίκιο. Βλέπω σπουδαίους ανθρώπους γύρο μου, μορφωμένους, φτασμένους, ικανούς, να μην μπορούν να μιλήσουν, να βγάζουν άναρθρες κραυγές.
Αλλά αυτό μην κρυβόμαστε, δείχνει και τις δυνατότητες και την φύση ίσως του όντος μας.
Κυριακή 1 Ιουλίου 2007
Η εποχή μου
Για να σας περιγράψω τα πράγματα, στην εποχή μου δεν υπήρχαν θύματα.
Ήταν όλοι θύτες. Ακόμα και τα μικρά παιδιά τα εκπαίδευαν για αυτό το σκοπό.
Και αυτό συνέβη όχι λόγω άγνοιας, αλλά αντίθετα λόγω γνώσης.
Όλοι πλέον οι κάτοικοι του πλανήτη σπούδαζαν πυρετωδώς τις νέες τεχνικές του κέρδους, όπου καινούργιες επιστήμες γεννιόντουσαν καθημερινά για αυτόν το σκοπό στα πανεπιστήμια, για την ανάπτυξη και την καλλίτερη εκμετάλλευση κάθε είδους πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Μάλιστα οι γονείς, παρότρυναν τα παιδιά τους να μάθουν πρώτα καλά το μάρκετινγκ, να γίνουν καπάτσοι δηλαδή, και στη συνέχεια τα προετοίμαζαν με καμάρι να γίνουν επιχειρηματίες, τραγουδιστές, γιατροί και δικηγόροι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί ή δημοτικοί σύμβουλοι και συνδικαλιστές, γνωρίζοντας πολύ καλά τι επρόκειτο να κάνουν στους άλλους. Τι ρόλους θα έπαιζαν στην πόλη τους.
Και πάντως κάθε γονική συμβουλή παρότρυνε αγωνιωδώς τα παιδιά να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι με όποιο τρόπο μπορούσαν. Από Ωνάσηδες έως Ηρόστρατοι.
Όσοι δεν τα κατάφερναν, περιοριζόντουσαν με θλίψη να γίνουν πλούσιοι μεν, αλλά δυστυχώς όχι διάσημοι. Τι μαρτύριο!
Αστειευόμενος ή μη αστειευόμενος θα έλεγα χωρίς υπερβολές, ότι τα μόνα υπεύθυνα όντα παρέμεναν όπως πάντα τα ζώα και τα φυτά, τα μόνα αθώα θύματα του πλανήτη.
Τι παράδοξο! τα μη σκεφτόμενα όντα του, διατηρούσαν και διαιώνιζαν τον κόσμο μας χωρίς ποτέ να τον καταστρέφουν. Μήπως αυτό είναι η αθωότητα ή μήπως γιαυτό παρέμεναν αθώα.
Ήταν όλοι θύτες. Ακόμα και τα μικρά παιδιά τα εκπαίδευαν για αυτό το σκοπό.
Και αυτό συνέβη όχι λόγω άγνοιας, αλλά αντίθετα λόγω γνώσης.
Όλοι πλέον οι κάτοικοι του πλανήτη σπούδαζαν πυρετωδώς τις νέες τεχνικές του κέρδους, όπου καινούργιες επιστήμες γεννιόντουσαν καθημερινά για αυτόν το σκοπό στα πανεπιστήμια, για την ανάπτυξη και την καλλίτερη εκμετάλλευση κάθε είδους πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Μάλιστα οι γονείς, παρότρυναν τα παιδιά τους να μάθουν πρώτα καλά το μάρκετινγκ, να γίνουν καπάτσοι δηλαδή, και στη συνέχεια τα προετοίμαζαν με καμάρι να γίνουν επιχειρηματίες, τραγουδιστές, γιατροί και δικηγόροι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί ή δημοτικοί σύμβουλοι και συνδικαλιστές, γνωρίζοντας πολύ καλά τι επρόκειτο να κάνουν στους άλλους. Τι ρόλους θα έπαιζαν στην πόλη τους.
Και πάντως κάθε γονική συμβουλή παρότρυνε αγωνιωδώς τα παιδιά να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι με όποιο τρόπο μπορούσαν. Από Ωνάσηδες έως Ηρόστρατοι.
Όσοι δεν τα κατάφερναν, περιοριζόντουσαν με θλίψη να γίνουν πλούσιοι μεν, αλλά δυστυχώς όχι διάσημοι. Τι μαρτύριο!
Αστειευόμενος ή μη αστειευόμενος θα έλεγα χωρίς υπερβολές, ότι τα μόνα υπεύθυνα όντα παρέμεναν όπως πάντα τα ζώα και τα φυτά, τα μόνα αθώα θύματα του πλανήτη.
Τι παράδοξο! τα μη σκεφτόμενα όντα του, διατηρούσαν και διαιώνιζαν τον κόσμο μας χωρίς ποτέ να τον καταστρέφουν. Μήπως αυτό είναι η αθωότητα ή μήπως γιαυτό παρέμεναν αθώα.
Δευτέρα 25 Ιουνίου 2007
Ποιούς αγαπάμε
Ποιους αγαπάμε;
Αυτούς που πιστεύουν τα ψέματα μας. Ή αυτούς που δεν αντιδρούν σε αυτά.
Αυτούς θεωρούμε φίλους μας και από αυτούς στη συνέχεια διαλέγουμε ως έμπιστούς μας.
Και αυτούς που συμφωνούν μαζί μας; Δεν είναι το πιο φυσικό να τους θεωρούμε φίλους μας, θα ανταπαντήσει ο καθείς. Αυτή είναι η ψευδής ανάγνωση της πρώτης.
Έτσι καταλήξαμε τώρα πιά.
Αλλά αυτό σημαίνει αθέατα και από εμάς τους ίδιους στην συνείδησή μας, την παραίτηση μας από την ελπίδα για διαφανείς και δικαιότερες κοινωνίες, αφού η ατομική ζωή μας είναι ίδια με την κοινωνική.
Με αυτό το προσωποκτόνο και κοινωνιοκτόνο σλόγκαν που χρησιμοποιούμε, ΄΄δέχομαι τους ανθρώπους όπως είναι΄΄ ή ΄΄δέχομαι την ζωή όπως είναι΄΄ έχουμε ήδη προσημειώσει κάθε μέλλον μας. Σημαίνει ακόμα, ότι έχουμε αποδεχτεί την μοίρα που μας επέβαλλαν.
Ζούμε την πολιτική του απολίτικου. Η προχωρημένη τώρα υποκρισία μας απαιτεί την μεταφορά όλων των ευθυνών στην εξουσία. Η ελπίδα μας μεταφέρεται διαρκώς στο μεταφυσικό μας παραλήρημα.
Αυτούς που πιστεύουν τα ψέματα μας. Ή αυτούς που δεν αντιδρούν σε αυτά.
Αυτούς θεωρούμε φίλους μας και από αυτούς στη συνέχεια διαλέγουμε ως έμπιστούς μας.
Και αυτούς που συμφωνούν μαζί μας; Δεν είναι το πιο φυσικό να τους θεωρούμε φίλους μας, θα ανταπαντήσει ο καθείς. Αυτή είναι η ψευδής ανάγνωση της πρώτης.
Έτσι καταλήξαμε τώρα πιά.
Αλλά αυτό σημαίνει αθέατα και από εμάς τους ίδιους στην συνείδησή μας, την παραίτηση μας από την ελπίδα για διαφανείς και δικαιότερες κοινωνίες, αφού η ατομική ζωή μας είναι ίδια με την κοινωνική.
Με αυτό το προσωποκτόνο και κοινωνιοκτόνο σλόγκαν που χρησιμοποιούμε, ΄΄δέχομαι τους ανθρώπους όπως είναι΄΄ ή ΄΄δέχομαι την ζωή όπως είναι΄΄ έχουμε ήδη προσημειώσει κάθε μέλλον μας. Σημαίνει ακόμα, ότι έχουμε αποδεχτεί την μοίρα που μας επέβαλλαν.
Ζούμε την πολιτική του απολίτικου. Η προχωρημένη τώρα υποκρισία μας απαιτεί την μεταφορά όλων των ευθυνών στην εξουσία. Η ελπίδα μας μεταφέρεται διαρκώς στο μεταφυσικό μας παραλήρημα.
Τετάρτη 20 Ιουνίου 2007
Παρασκευή 15 Ιουνίου 2007
Υπέρογκες αμοιβές
Οι υπέρογκες αμοιβές δεν είναι μισθοί, κάθε άλλο.
Είναι θεσμοί στήριξης της εξουσίας.
Σήμερα που η ικανότητα και η μόρφωση των ανθρώπων ξεχειλίζει, όπου δεν ξέρεις ποιόν να πρωτοδιαλέξεις και ποιόν να διακρίνεις, κατανοούμε καλλίτερα από ποτέ άλλοτε, ότι οι αμοιβές των ανθρώπων είναι πολιτικές και όχι εργασιακές.
Ότι έχουν αποκοπεί τελείως από την ικανότητά τους και την αποτελεσματικότητά τους, και έχουν μεταπηδήσει πλήρως σε πολιτική εξυπηρέτηση και σκοπιμότητα.
Αμειβόμαστε κυρίως για την πολιτική ή άλλη προσφορά μας και όχι για την εργασιακή. Αντίθετα για την κάθε αυτού εργατική προσφορά μας, για τον κόπο μας δηλαδή και την επιδεξιότητά μας, αμειβόμαστε ελάχιστα, με το κατώτερο δυνατό.
Ένας μισθός για παράδειγμα 5.000 ή 10.000 χιλιάδων ευρώ τον μήνα, όταν όλοι οι υπόλοιποι μισθοί κυμαίνονται από 600 έως 1500 ευρώ, δεν δείχνει βέβαια όπως εναγωνίως προσπαθούν να πείσουν οι ενδιαφερόμενοι εξαιρετικές ικανότητες, γιατί τότε θα ήμασταν υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε ότι ξαφνικά γεμίσαμε Αριστοτέληδες και Αϊνστάιν. Αλλά δείχνει ότι εξαγοράζουμε κάποιους για να κάνουν μια πανεύκολη αλλά βρώμικη δουλειά εις βάρος των υπολοίπων. Ένας τηλεπαρουσιαστής που χειραγωγεί αποτελεσματικά ή ένας δικαστικός που δεν αποδίδει δικαιοσύνη. Και επειδή δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και δύσκολο, είναι εξ ίσου αντικαταστάσιμοι αμέσως, όπως και εμείς οι υπόλοιποι. Τι κωμική απόδειξη!
Είναι θεσμοί στήριξης της εξουσίας.
Σήμερα που η ικανότητα και η μόρφωση των ανθρώπων ξεχειλίζει, όπου δεν ξέρεις ποιόν να πρωτοδιαλέξεις και ποιόν να διακρίνεις, κατανοούμε καλλίτερα από ποτέ άλλοτε, ότι οι αμοιβές των ανθρώπων είναι πολιτικές και όχι εργασιακές.
Ότι έχουν αποκοπεί τελείως από την ικανότητά τους και την αποτελεσματικότητά τους, και έχουν μεταπηδήσει πλήρως σε πολιτική εξυπηρέτηση και σκοπιμότητα.
Αμειβόμαστε κυρίως για την πολιτική ή άλλη προσφορά μας και όχι για την εργασιακή. Αντίθετα για την κάθε αυτού εργατική προσφορά μας, για τον κόπο μας δηλαδή και την επιδεξιότητά μας, αμειβόμαστε ελάχιστα, με το κατώτερο δυνατό.
Ένας μισθός για παράδειγμα 5.000 ή 10.000 χιλιάδων ευρώ τον μήνα, όταν όλοι οι υπόλοιποι μισθοί κυμαίνονται από 600 έως 1500 ευρώ, δεν δείχνει βέβαια όπως εναγωνίως προσπαθούν να πείσουν οι ενδιαφερόμενοι εξαιρετικές ικανότητες, γιατί τότε θα ήμασταν υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε ότι ξαφνικά γεμίσαμε Αριστοτέληδες και Αϊνστάιν. Αλλά δείχνει ότι εξαγοράζουμε κάποιους για να κάνουν μια πανεύκολη αλλά βρώμικη δουλειά εις βάρος των υπολοίπων. Ένας τηλεπαρουσιαστής που χειραγωγεί αποτελεσματικά ή ένας δικαστικός που δεν αποδίδει δικαιοσύνη. Και επειδή δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και δύσκολο, είναι εξ ίσου αντικαταστάσιμοι αμέσως, όπως και εμείς οι υπόλοιποι. Τι κωμική απόδειξη!
Κυριακή 10 Ιουνίου 2007
Η δουλειά είναι ντροπή
Ποιός είπε ότι η δουλειά δεν είναι ντροπή;
Ποιός αλήθεια διακινεί αυτό το ψέμα; ο τοκογλύφος ή ο ψαράς, δάσκαλος ή ο ναρκωέμπορος, ο αγρότης ή ο βιολόγος μεταλλαγμένων, ο πολιτικός ή ο συνταξιούχος, ο διαφημιστής ή τα παιδιά που θέλουν παιχνίδια; Ο μεσίτης είναι δουλειά; Ο χειραγωγός δουλειά είναι ή ντροπή;
Εξαρτάται πάντα, από τι δουλειά κάνουμε. Τι ακριβώς παράγουμε ή προσφέρουμε.
Σήμερα στον καπιταλισμό τα μισά τουλάχιστον επαγγέλματα είναι ντροπή και εξαθλίωση του ανθρώπου και της πολιτείας. Με τέτοια ευφυή αποφθέγματα προσπαθεί να αθωώσει τον εαυτό του.
Ποιός αλήθεια διακινεί αυτό το ψέμα; ο τοκογλύφος ή ο ψαράς, δάσκαλος ή ο ναρκωέμπορος, ο αγρότης ή ο βιολόγος μεταλλαγμένων, ο πολιτικός ή ο συνταξιούχος, ο διαφημιστής ή τα παιδιά που θέλουν παιχνίδια; Ο μεσίτης είναι δουλειά; Ο χειραγωγός δουλειά είναι ή ντροπή;
Εξαρτάται πάντα, από τι δουλειά κάνουμε. Τι ακριβώς παράγουμε ή προσφέρουμε.
Σήμερα στον καπιταλισμό τα μισά τουλάχιστον επαγγέλματα είναι ντροπή και εξαθλίωση του ανθρώπου και της πολιτείας. Με τέτοια ευφυή αποφθέγματα προσπαθεί να αθωώσει τον εαυτό του.
Τρίτη 5 Ιουνίου 2007
Ψυχικές αρρώστιες
Αισθάνομαι πως όποιος δεν νιώθει καλά με τις απαγορεύσεις, πρέπει να είναι βαθιά άρρωστος. Πως ζει σε ένα διαρκές ψυχολογικό αδιέξοδο, ανίκανος να συνυπάρξει με τους άλλους μαζί. Σε μια πνευματική ανημποριά να κατανοήσει, πως ο κόσμος ισορροπεί.
Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007
Φύση και κοινωνία
Η φύση θέτει δόγματα! Ευτυχώς! Θέτει απαγορεύσεις! Συμπαντικές και ανεξαίρετες!
Σκεφτείτε να μην έθετε. Να μην είχε νόμους δηλαδή. Να ήταν σαν την κοινωνία, που απεχθάνεται τα δόγματα και καταργεί τους νόμους της ή δεν τους τηρεί και τους αλλάζει διαρκώς, ανάλογα με τους ισολογισμούς της οικονομίας της.
·
Ό, τι μας συμβαίνει σήμερα, είναι το τίμημα της κατάργησης των δογμάτων.
·
Αλλά όποιος δεν δέχεται κανένα δόγμα , τα έχει δεχθεί όλα ανεξαιρέτως
Όποιος δεν δέχεται καμία απαγόρευση, τις δέχεται όλες.
Και όποιος ισχυρίζεται ότι δεν ανέχεται καμία καταπίεση, στην αλήθεια τις έχει δεχτεί όλες. Αυτά μας λέει η φιλοσοφία. Είναι ο τέλειος δούλος, ανεστραμμένος ως επαναστάτης.
·
Η ελληνική κοινωνία μας στο σύνολό της, εξανίσταται και μόνο στο άκουσμα λέξεων όπως απαγόρευση, καταπίεση, δόγμα, νόμος. Μέχρι εκεί μπόρεσε.
Η ανελέητη ιστορία που βίωσε ο ελληνισμός, έκανε τις λέξεις να στοιχειώσουν μέσα του και να κυριαρχούν πάνω του, στην κοινωνική και πολιτική ζωή μας.
Μα κυρίως ρούφηξε το κουράγιο από την σκέψη μας, καθιστώντας την ανίκανη να κατανοήσει τόσο τον σύνχρονο όσο και τον παλιό κόσμο.
Έτσι αντιστεκόμαστε τάχα, καταφεύγοντας στην μωρία ή πονηριά να παίζουμε με τις λέξεις, να κρυβόμαστε πίσω τους και να παραχαράζουμε τα νοήματά τους.
Άλλο ο νόμος και άλλο το δόγμα λέμε, για να μην αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Άλλο οι αρχές και οι αξίες και άλλο το δόγμα. Ενώ είναι όλα το ίδιο ακριβώς.
Σκεφτείτε να μην έθετε. Να μην είχε νόμους δηλαδή. Να ήταν σαν την κοινωνία, που απεχθάνεται τα δόγματα και καταργεί τους νόμους της ή δεν τους τηρεί και τους αλλάζει διαρκώς, ανάλογα με τους ισολογισμούς της οικονομίας της.
·
Ό, τι μας συμβαίνει σήμερα, είναι το τίμημα της κατάργησης των δογμάτων.
·
Αλλά όποιος δεν δέχεται κανένα δόγμα , τα έχει δεχθεί όλα ανεξαιρέτως
Όποιος δεν δέχεται καμία απαγόρευση, τις δέχεται όλες.
Και όποιος ισχυρίζεται ότι δεν ανέχεται καμία καταπίεση, στην αλήθεια τις έχει δεχτεί όλες. Αυτά μας λέει η φιλοσοφία. Είναι ο τέλειος δούλος, ανεστραμμένος ως επαναστάτης.
·
Η ελληνική κοινωνία μας στο σύνολό της, εξανίσταται και μόνο στο άκουσμα λέξεων όπως απαγόρευση, καταπίεση, δόγμα, νόμος. Μέχρι εκεί μπόρεσε.
Η ανελέητη ιστορία που βίωσε ο ελληνισμός, έκανε τις λέξεις να στοιχειώσουν μέσα του και να κυριαρχούν πάνω του, στην κοινωνική και πολιτική ζωή μας.
Μα κυρίως ρούφηξε το κουράγιο από την σκέψη μας, καθιστώντας την ανίκανη να κατανοήσει τόσο τον σύνχρονο όσο και τον παλιό κόσμο.
Έτσι αντιστεκόμαστε τάχα, καταφεύγοντας στην μωρία ή πονηριά να παίζουμε με τις λέξεις, να κρυβόμαστε πίσω τους και να παραχαράζουμε τα νοήματά τους.
Άλλο ο νόμος και άλλο το δόγμα λέμε, για να μην αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Άλλο οι αρχές και οι αξίες και άλλο το δόγμα. Ενώ είναι όλα το ίδιο ακριβώς.
Τετάρτη 23 Μαΐου 2007
Μάης του ΄68: απαγορεύεται το απαγορεύεται
Το να επιτρέπονται τα πάντα, είναι σαν να απαγορεύονται τα πάντα. Και πράγματι είναι ακριβώς το ίδιο. Το άλλο ίδιο, που φαίνεται τάχα σαν άλλο.
·
Γιατί η απώλεια του ενός συνοδεύεται υποχρεωτικά από την απώλεια και του άλλου. Έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Αυτό μας λέει ο νόμος των αντιθέτων.
·
Είναι τότε που οι κοινωνίες χάνουν συλλογικά την αίσθηση του πραγματικού κόσμου. Που στερούνται την αίσθηση της διάκρισης. Την μέγιστη των αρετών όπως βαθιά πίστευαν οι Έλληνες πολίτες και φιλόσοφοι. Που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το ωφέλιμο από το βλαβερό, το σωστό από το λάθος.
·
Είναι τότε που οι άνθρωποι αρχίζουν να τρελαίνονται ομαδικά.
Τότε που ο παραλογισμός και η καθαρή τρέλα χιμάνε και απελπίζουν τους ανθρώπους. Που μεταφυσικίζουν όλα, με πρώτο τον ορθολογισμό και την επιστήμη, γιατί αρνήθηκαν τους φυσικούς τους ρόλους. Το αυτονόητο.
Τότε που η παράκρουση τρέχει να γλιτώσει στον ορθό λόγο και η λογική προσχωρεί στην παραλογική. Όπου τα αντίθετα αλλάζουν ακατάπαυστα παίρνοντας το ένα την θέση του άλλου, μη αναγνωρίζοντας τον εαυτό τους, μη ξέροντας ποιό είναι ποιό.
Τότε που ο ουρανός και τα άστρα φαίνεται σαν να μην έχουν δημιουργηθεί ακόμα. Πως βρίσκονται στην σούπα της μεγάλης σύνθλιψης.
Τότε που το δίκαιο εξισώνεται με το άδικο. Που ο εγκληματίας και ο αθώος χάνουν την διαφορά τους. Που η επιστήμη και η άγνοια δεν διαφέρουν. Που ο άνδρας κυοφορεί και τίκτει τα παιδιά της γυναίκας και η γυναίκα της μάνας της και του παππού της. Που ο φασίστας και ο δημοκράτης φαίνονται το ίδιο και είναι πράγματι το ίδιο. Που δημοκρατία και δικτατορία δεν διακρίνονται.
·
Γιατί οι νόμοι και μόνο αυτοί δημιουργούν την διαφορά. Η τήρησή τους η μη. Οι επιτρέψεις και οι απαγορεύσεις κατακυριαρχούν και συνυπάρχουν στο σύμπαν, ταυτόχρονα πάντα. Έτσι μόνο υπάρχει ο κόσμος. Τόσο στην φύση όσο και στην κοινωνία.
·
Γιατί η απώλεια του ενός συνοδεύεται υποχρεωτικά από την απώλεια και του άλλου. Έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Αυτό μας λέει ο νόμος των αντιθέτων.
·
Είναι τότε που οι κοινωνίες χάνουν συλλογικά την αίσθηση του πραγματικού κόσμου. Που στερούνται την αίσθηση της διάκρισης. Την μέγιστη των αρετών όπως βαθιά πίστευαν οι Έλληνες πολίτες και φιλόσοφοι. Που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το ωφέλιμο από το βλαβερό, το σωστό από το λάθος.
·
Είναι τότε που οι άνθρωποι αρχίζουν να τρελαίνονται ομαδικά.
Τότε που ο παραλογισμός και η καθαρή τρέλα χιμάνε και απελπίζουν τους ανθρώπους. Που μεταφυσικίζουν όλα, με πρώτο τον ορθολογισμό και την επιστήμη, γιατί αρνήθηκαν τους φυσικούς τους ρόλους. Το αυτονόητο.
Τότε που η παράκρουση τρέχει να γλιτώσει στον ορθό λόγο και η λογική προσχωρεί στην παραλογική. Όπου τα αντίθετα αλλάζουν ακατάπαυστα παίρνοντας το ένα την θέση του άλλου, μη αναγνωρίζοντας τον εαυτό τους, μη ξέροντας ποιό είναι ποιό.
Τότε που ο ουρανός και τα άστρα φαίνεται σαν να μην έχουν δημιουργηθεί ακόμα. Πως βρίσκονται στην σούπα της μεγάλης σύνθλιψης.
Τότε που το δίκαιο εξισώνεται με το άδικο. Που ο εγκληματίας και ο αθώος χάνουν την διαφορά τους. Που η επιστήμη και η άγνοια δεν διαφέρουν. Που ο άνδρας κυοφορεί και τίκτει τα παιδιά της γυναίκας και η γυναίκα της μάνας της και του παππού της. Που ο φασίστας και ο δημοκράτης φαίνονται το ίδιο και είναι πράγματι το ίδιο. Που δημοκρατία και δικτατορία δεν διακρίνονται.
·
Γιατί οι νόμοι και μόνο αυτοί δημιουργούν την διαφορά. Η τήρησή τους η μη. Οι επιτρέψεις και οι απαγορεύσεις κατακυριαρχούν και συνυπάρχουν στο σύμπαν, ταυτόχρονα πάντα. Έτσι μόνο υπάρχει ο κόσμος. Τόσο στην φύση όσο και στην κοινωνία.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
