Οι αποδείξεις και η εξυπνάδα

Η απόδειξη τώρα πιά, για τον εξυπνοποιημένο άνθρωπο της εποχής μας, δεν σημαίνει τίποτα. Έχει χάσει όλο το βάρος και την αξιοπιστία της.
Δεν έχει ούτε τον σεβασμό αλλά ούτε και την αποδοχή που είχε στον παλιό κόσμο της σκέψης, τον οποίο καθόριζε για χιλιετίες.
·
Η εξυπνάδα την έχει εξουδετερώσει θεαματικά. Την παγίδευσε στον παραμορφωτικό καθρέφτη της αμφισημίας, και από κει την πέρασε στην αγορά, στην οικονομία και στην πολιτική, προμηθεύοντας έτσι στο στόμα του δόλου, το απόφθεγμα ΄΄απόδειξη ότι δεν υπάρχει απόδειξη΄΄.
Όλο αυτό πια λένε από τις τηλεοράσεις και από τις εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές. ΄΄Οι αποδείξεις δεν έδειξαν τον ένοχο΄΄. Κατόρθωσαν με την ατιμωρησία στις τετελεσμένες αποφάσεις των ανωτάτων εγχώριων και διεθνών οργανισμών και δικαστηρίων, να αχρηστεύονται και να μην εκτελούνται οι αποδείξεις.
Αντίθετα αυτές, κατέληξαν να κάνουν παρέα με τους αριθμούς. Να εκθειάζουν τον κόσμο όταν αυτός ήδη εκπέμπει κάθε είδους s.o.s.
·
Η εξυπνάδα, σκηνοθετεί ακατάπαυστα τον κόσμο τώρα πια, με χαλκευμένα ντοκουμέντα όπως στον κινηματογράφο, στο ΄΄Κεντρί΄΄. Αλκοολικό έρμαιο η ίδια, των ακατάσχετων επιθυμιών της που γεννάει διαρκώς, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό που οι απλοί άνθρωποι και οι επιστήμονες δεν καταλαβαίνουν, και λένε με θαυμασμό και ενθουσιασμό ΄΄ανάπτυξη΄΄ ή πρόοδος.
·
Μια ανάπτυξη ανόητη και ατελέσφορη, όπου γεννάει μόνο προβλήματα χωρίς να λύνει τουλάχιστον άλλα λόγω τυφλού κέρδους, και μια εξυπνάδα πιο ανόητη που την καθοδηγεί σε ένα συνεχές θανατηφόρο αδιέξοδο, όπου ήδη δεν μπορεί να θρέψει τον εαυτό της, επαναφέροντας το ξεχασμένο φάντασμα της πείνας, στην καρδιά του ανεπτυγμένου δικού της κόσμου.
Όλες οι αποδείξεις είναι εναντίον αυτού του κόσμου και της ευφυΐας του, γι΄ αυτό και κατασκευάζει συνεχώς πλαστά τεκμήρια και ντοκουμέντα, προϋπολογισμούς και στατιστικές αφθονίας, και κυρίως ευτυχίας των ανθρώπων.

Όσο για τα επιχειρήματα, αυτά ως ασθενέστερα των αποδείξεων από την φύση τους, έχουν χάσει κάθε νόημα. Δεν λαμβάνονται καν υπ΄όψιν, ακόμη και όταν γνωρίζουμε ότι είναι αληθή, και ιδίως τότε. Είναι και αυτά εξουδετερωμένα πλήρως.
·
Σήμερα όποιος προλάβει και όποιος μπορέσει να στήσει την πραγματικότητα όπως τον εξυπηρετεί. Συντεχνίες, πολίτες, επιστήμονες και εξουσίες. Η Ελλάδα το ξέρει καλλίτερα από κάθε άλλη χώρα, λόγω του τεράστιου μεγέθους της πολιτικής και κοινωνικής ανομίας που την μαστίζει.
·
Τα πράγματα κατάντησαν να πηγαίνουν αμφίδρομα, να σπάνε τους φυσικούς νόμους. Το βέλος του χρόνου ισχύει μόνο στο άπειρο σύμπαν αλλά όχι στη γη. Εδώ σε εμάς οι μισές αποδείξεις αποδεικνύουν περίτρανα και επιστημονικά πάντα, με ατράνταχτα στοιχεία αριθμούς και στατιστικές, ότι πάμε περίφημα διεθνώς και τοπικά, ενώ οι άλλες μισές που υποφέρουν, περίτρανα και αυτές ότι δεν πάει άλλο.
·
Αυτό είναι το μόνο που πραγματικά κατάφερε η εξυπνάδα της εποχής μας. Αυτό εξ άλλου ήθελε κρυφίως, να σπείρει την αμφιβολία σε κάθε πνευματικό κύτταρο του ανθρώπου. Έτσι από ένα θρησκευτικό και πολιτικό δογματισμό του παρελθόντος, φτάσαμε σήμερα σε ένα απροκάλυπτο στημένο αγνωστικισμό της επιστήμης περί των πάντων, στην οικονομία, στην πολιτική, στην δικαιοσύνη, στις ανθρώπινες σχέσεις.
Το θλιμμένο όμως γέλιο βγαίνει, από το ότι αυτό οι επιστήμονες και πολλοί άλλοι συνοδοιπορούντες διανοούμενοι, το θεωρούν θετικό κατάκτημα του ανθρώπου.

Οι εκσυγχρονιστές

Ο μεταμοντερνισμός δεν είναι παρά ο μοντερνισμός που δεν θέλει να θυμάται τις αποτυχίες του. Που εκδικείται τον αποτυχημένο εαυτό του, μετατρεπόμενος στο αντίθετό του. Τον απόλυτο εκσυνχρονιστή. Τον ηττημένο που δουλοποιήθηκε από τον νικητή του και πλέον τον αντιγράφει. Νιώθει και αυτός έτσι νικητής. Εξ άλλου οι μεταμοντέρνοι διανοητές υπήρξαν σχεδόν όλοι πρώην μαρξιστές.
Ήταν αυτοί που έκαναν την μεγαλύτερη τρύπα στο νερό μέσα στην ιστορία και σπείραν μόνιμα την απογοήτευση στην ανθρωπότητα.

Η ύστερη ματιά

Όταν κατάλαβα τον κόσμο δεν ήθελα να γίνω τίποτα.
Ούτε ηθοποιός, ούτε γιατρός, ούτε πολιτικός, ούτε διάσημος, ούτε καν εργαζόμενος και ιδίως αυτό. Εκεί ήταν η μεγάλη παγίδα της εθελοντικής ξένωσης από τον εαυτό σου.
Πίσω από αυτούς τους ευτυχείς επαγγελματικούς τίτλους, κρύβονταν δυστυχισμένοι άνθρωποι.
Ήταν όλοι απατηλοί δρόμοι να χάσει κανείς την ελευθερία του, την αυτοεκτίμησή του και να στρεβλωθεί έξυπνα και νόμιμα με την δημοκρατική συναίνεση όλων.

Επιθυμίες ή Ανάγκες

Οι επιθυμίες μου με καταπιέζουν. Μου είναι βάρος διαρκώς και απαιτούν διαρκώς. Ζω μόνο για αυτές. Εγώ δεν υπάρχω. Έχω γίνει έρμαιό τους. Το μυαλό μου είναι συνέχεια σε αυτές. Έχουν γίνει θεοί που προσκυνώ και θυσιάζω τα πάντα στο βωμό τους. Γεννιόνται δε και αυξάνονται σαν την Λερναία Ύδρα. Ποτέ δεν τις προφταίνω. Τα λεφτά μου δεν μου φτάνουν ποτέ, όσα κι αν έχω ή δεν έχω.
Το ανεξήγητο δε είναι, ότι με σκλαβώνουν ακόμη περισσότερο όταν τις καλύπτω.
·
Γιαυτό ξεφορτώθηκα κάμποσες από αυτές. Νιώθω πιο ελαφρύς τώρα.
Αντίθετα παρατήρησα ότι οι ανάγκες μου, με κάνουν να αισθάνομαι την ζωή μαζί τους. Γεύομαι την ελευθερία μου όταν τις καλύπτω. Και ευτυχώς είναι πολύ λίγες.

Περί δημοψηφισμάτων

Τα δημοψηφίσματα είναι η κορυφαία πράξη της δημοκρατίας. Η γνησιότερη έκφραση της. Καμιά άλλη πράξη δεν την ολοκληρώνει περισσότερο, δεν την εκπροσωπεί ουσιαστικότερα και δεν την αντιπροσωπεύει δικαιότερα.
·
Γιαυτό και η τεράστια κατασυκοφάντησή τους.
Για τον κοινοβουλευτισμό και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, είναι ο χειρότερος εχθρός. Ουσιαστικά το δημοψήφισμα τους καταργεί. Γιατί εκεί δεν υπάρχει βουλευτική διαμεσολάβηση και περιθώρια για εξαρτήσεις και ρουσφέτια, αλλά αντίθετα παράκαμψη του εκπροσώπου και απ΄ ευθείας επιλογή του πολίτη.
Όλοι αυτοί που ακούμε να καταφέρονται εναντίον τους, δεν είναι παρά στυλοβάτες μιας οικονομικής ολιγαρχίας που τους σιτίζει για αυτό που φωνασκούν και διαλαλούν εις βάρος του συνόλου των συμπολιτών τους, του δικαιώματός τους να ψηφίζουν συχνότερα και εκτός πολιτικών αδιεξόδων και ιδεολογικών εγκλωβισμών, των βουλευτικών εκλογών.
·
Ειδικά πολλοί διανοούμενοι της σύγχρονης παγκόσμιας μόδας, που καταφέρονται κατά των δημοψηφισμάτων και τα δυσφημίζουν καλυμμένα ή απροκάλυπτα, είναι αποκρουστικά συμπτώματα μιας εποχής που ξερνάει τον ίδιο τον εαυτό της γιατί δεν τον αντέχει άλλο, μέσα στην άγνοια της γνώσης της.
Είναι πλήρως ακατανόητο φαινόμενο, πνευματικοί υποτίθεται άνθρωποι, αντί να χαίρονται με την λαϊκή έκφραση, να την υπονομεύουν συστηματικά, λέγοντας κατάμουτρα στους πολίτες ΄΄εσείς δεν ξέρετε να κρίνετε΄΄. Όλοι αυτοί, ενδιαφέρονται μόνο και πασχίζουν για στημένα παιχνίδια, εκεί που το αποτέλεσμα είναι σίγουρο και διατηρεί και διαιωνίζει την κατάσταση ως έχει μαζί με τα στενά τους συμφέροντα.
Την ίδια δε στιγμή, διαμαρτύρονται δυσανάλογα, εάν τους θίξει λίγο κανείς το δικό τους δικαίωμα πολιτικής ή άλλης έκφρασης και ψήφου στον χώρο τους, που οι ίδιοι στερούν από τους συμπολίτες τους, καταφερόμενοι κατά των δημοψηφισμάτων, με απίστευτες δικαιολογίες.
·
Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τα δημοψηφίσματα και τίποτα πιο σπουδαίο από αυτά για την δημοκρατία. Χωρίς αυτά οι θεσμοί ψευδίζουν και χαλκεύονται. Φθείρονται, ατονούν και εκφυλίζονται. Σύνταγμα, κοινοβούλιο, κυβέρνηση, κόμματα, νόμοι, δικαιοσύνη, κράτος, υπηρεσίες, συνδικαλισμός, στρατός, δημόσια και ατομική ασφάλεια, μετατρέπονται όλα σε καρικατούρες δημοκρατίας. Καταντούν θλιβερές και επικίνδυνες φάρσες για μια χώρα. Χωρίς τα δημοψηφίσματα δίπλα τους γίνονται απάτες. Αυτά και μόνο είναι που επαληθεύουν και αποδεικνύουν μια δημοκρατία. Αλλιώς η δημοκρατία καταρρέει. Και μάλιστα όχι ως επικεφαλίδες στη ρητορική και στις νομολογίες, αλλά ως βαθιά εγκατάσταση μακραίωνων αξιών μέσα στο πνεύμα και στα σπλάχνα της κοινωνίας.
·
Αρκεί να θυμίσουμε επ΄αυτού, πως το θαύμα της ελληνικής δημοκρατίας, στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου σε αυτή την κατάκτηση και χρήση των πολλών και απανωτών δημοψηφισμάτων.
Κοινωνία που δεν ρωτάει τους πολίτες της κάθε τόσο άμεσα και όχι έμμεσα, μέσω δηλαδή του αντιθέτου, της καταστολής και της χειραγώγησης των δημοσιογράφων και λοιπών διαχειριστών του δημόσιου λόγου, είναι σε πορεία διαρκούς πτώσης, εξάρτησης από ξένες δυνάμεις και πολιτικής σήψης. Αντίθετα υποκατέστησε τις τελευταίες δυό δεκαετίες, την έννοια των ζωογόνων δημοψηφισμάτων, με τις ανώδυνες και ύποπτες δημοσκοπήσεις. Άλλη απάτη κι αυτή.
·
Ανέραστοι γνωσιακά και στερημένοι των λυτρωτικών αληθειών και συμπερασμάτων της ιστορίας από τα δημοψηφίσματα, αδυνατούν να κατανοήσουν βαθιά την ευεργετική δύναμη της άμεσης συμμετοχής, ακόμα και ως λανθασμένης επιλογής.
Την τεράστια ωριμότητα που προσπορίζει στον άνθρωπο η συνδημιουργία, μαζί με την ευχαρίστηση της συμμετοχής. Πόσο υπεύθυνο τον κάνει και του δείχνει την διαφορά από την εξάρτηση της εκπροσώπησης.
·
Έτσι αγνοούν παντελώς το μεγάλο μάθημα των ελλήνων αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας στη συνέχεια, από την αποτυχημένη εκστρατεία των Αθηναίων στις Συρακούσες, που τους υποχρέωσε να δουν το λάθος τους και να το καταγράψει καυστικά ο Θουκιδίδης με την περίφημη διαχρονική φράση του οδηγό για το μέλλον ΄΄Δεν είναι δυνατό η δημοκρατία να εξουσιάζει άλλους λαούς΄΄.
Το δημοψήφισμα εκείνο οι Αθηναίοι το πλήρωσαν με την ήττα τους. Όμως τους έκανε τόσο απρόσμενο καλό στο βάθος του χρόνου όσο δεν μπορούσαν να φανταστούν. Αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε. Χάρη σε αυτό ωρίμασαν και εκείνοι και εμείς οι υπόλοιποι πολίτες του κόσμου στη συνέχεια, σε αυτό τουλάχιστον το θέμα.
Αντίθετα χωρίς την δική τους άμεση απόφαση με το δημοψήφισμα για την εκστρατεία, θα τα έριχναν εύκολα και γρήγορα στους εκπροσώπους τους όπως κάνουμε οι λαοί σήμερα, και δεν θα ωριμάζανε ποτέ. Θα τους φταίγαν πάντα οι άλλοι ακόμα και στον ατομικό τους βίο. Τα δε πράγματα θα επαναλαμβάνονταν διαρκώς χωρίς υπεύθυνους και απαντήσεις, ωσάν τα πολιτικά και κοινωνικά συμβαίνοντα να τα κινεί ένα αόρατο μεταφυσικό χέρι.
·
Ας υποσημειώσουμε βέβαια, ότι τα τυχόντα λάθη και οι αδικίες από τα δημοψηφίσματα, όπως φωνασκούν και φοβερίζουν οι εγκάθετοι των εξουσιών, είναι ανύπαρκτα μέχρι σήμερα, γιατί δεν επιτρέπεται να αποφασίζουν οι πολίτες άμεσα και υπεύθυνα, παρά μόνο έμμεσα με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία του γαλλικού μοντέλου που είναι το σύστημά μας. Και αυτό φυσικά που φοβόνται είναι η ορθοκρισία των λαών.
·
Πρέπει να μάθουμε έστω για αρχή κάποιοι, να αποδεχόμαστε επί τέλους πραγματικά την λαϊκή πλειοψηφία όσο και να διαφωνούμε, όσο κι αν νομίζουμε ή πράγματι ο λαός ψήφισε λάθος. Ας ψηφίσει λέω εγώ, αρκεί να ψηφίσει. Εδώ ακριβώς αρχίζει η μεγάλη κατάκτηση και το μέλλον της ανθρωπότητας. Αν θα υπάρξει μέλλον, θα υπάρξει ως μόνο έτσι.
·
Ένας βαθιά στοχασμένος πολίτης, αντιλαμβάνεται την αρχή της πλειοψηφίας ως την μέγιστη αρχική συμφωνία του με τους άλλους συμπολίτες του. Γνωρίζει εκ των προτέρων, από τις ήδη προηγηθείσες συζητήσεις της ανθρωπότητας δια μέσου των αιώνων, πως δέχεται εξ ίσου την δίκαιη με την άδικη απόφαση της απλής αναλογικής πλειοψηφίας, τιμά την εναρκτήρια συμφωνία του και απόφαση με τους συνανθρώπους του, αδιάφορο αν βέβαια θα αγωνισθεί στη συνέχεια όχι να ανατρέψει με τις γνωστές πραξικοπηματικές μεθόδους την ετυμηγορία, αλλά μέσα από τον λόγο που επί της αφανούς ουσίας, είναι και η μόνη θεμιτή δυνατότητα και φυσικό εργαλείο.
Διαφορετικά, δεν διαφέρει από ένα μπαταξή που δεν τηρεί τις εγνωσμένες οικονομικές υποχρεώσεις του, ή από ένα χαρτοπαίκτη που έχασε και τραβάει το πιστόλι γιατί δεν θέλει να πληρώσει. Αυτή είναι όλη η ιστορία. Όλων μας και του κάθε ενός μας ξεχωριστά.
·
Επί πλέον οι βουλευτικές εκλογές όπως πια έχουν στρεβλωθεί και καναλιζαρισθεί προς στημένα αποτελέσματα, δεν απηχούν και κυρίως αυτό, την πραγματική θέληση των πολιτών, αφού αυτή έχει υπονομευτεί και εξαγοραστεί από τις υποσχέσεις των αναγκών των ψηφοφόρων και τα εκλογικά συστήματα και μεθοδεύσεις.
Εκεί καλείται ο καθένας από μας να απαντήσει εντέχνως εγκλωβιστικά, με ένα ναι ή με ένα όχι, σε χιλιάδες προβλήματα της επιβίωσης και της καθημερινότητας όπου δεν ξέρει πιο να πρωτοδιαλέξει, στα μισά εκ των οποίων διαφωνούμε και έστω ότι στα άλλα μισά συμφωνούμε. Ένα αδιέξοδο. Μια απατηλή ψήφος, άλλα αντ΄ άλλων, και με την απειλή πάντα μιάς χειρότερης κατάστασης που τάχα καιροφυλακτεί και ελλοχεύει.
Ένα θέατρο εκλογών και δημοκρατίας.
Ενώ τα δημοψηφίσματα είναι πάντα σαφή και συνκεκριμένα.

Ο πρώτος είναι συμφορά. Ο δεύτερος και ο τρίτος αγωνίζονται για αυτή την συμφορά.

Το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι που διαγκωνίζονται για αυτές τις θέσεις.

Κάπου στη μέση υπάρχει πλούσιο νόημα ζωής και γεύση της.

Τι σημαίνει ανάπτυξη

Ανάπτυξη σημαίνει δεν μπορώ να μοιραστώ δίκαια.
Στην πραγματικότητα όμως δεν σημαίνει ούτε αυτό. Αλλά ότι δεν μπορώ να μοιραστώ ούτε καν άδικα. Αυτό σημαίνει στ΄αλήθεια.
Γιαυτό και καταφεύγω σε αυτήν και όλο σε αυτήν.
Στην ουσία σημαίνει συσσώρευση για την συσσώρευση. Ένα άδειο τελικά.
Αυτό είναι το κρυμμένο μυστικό της πολιτικής οικονομίας.
Ανάπτυξη σημαίνει καταστροφή εις βάρος της φύσης και αδικία εις βάρος του ανθρώπου. Αλλά αυτό φαίνεται στο τέλος, όταν είναι αργά πια.
Η μόνη ανάπτυξη που γνώρισε το ανθρώπινο είδος, ήταν η πνευματική.
Αυτή είναι η ουσία της ελογικότητας. Όλες οι άλλες ήταν φάρσες της.

Για το Σκοπιανό ζήτημα

1.
Δεν βρισκόμαστε στο 1940-44 τότε που κάναμε το θαύμα σαν λαός, αλλά στο 2008.
Τότε είχαμε να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας, την εθνική ανεξαρτησία μας, το δίκιο μας, την ελευθερία μας και τη γη μας. Είχαμε ακόμα ανοιχτή την ελπίδα μπροστά μας, που μας καλούσε για κοινωνική δικαιοσύνη, για δημοκρατία, για διαφυγή από την φτώχεια, για μια καλλίτερη ζωή.
Και είχαμε την αθωότητά μας που δεν την ξέραμε τότε, που μας εφοδίαζε όμως με μια αστείρευτη δύναμη και μας σφιχτόδενε με μια απίστευτη αλληλεγγύη, που μόνο τώρα την καταλαβαίνουμε συγκριτικά που την χάσαμε. Το αυτονόητο ήταν παρών, υγιέστατο και λειτουργούσε στο έπακρο. Η συμμετοχή αυθόρμητη, η προσφορά πάνδημη, κοπιώδης, ανιδιοτελής. Η πείνα μόνιμη, η κακουχία καθημερινή, η αισιοδοξία όμως στα ουράνια. Η πίστη στην εθνική μας αντίσταση κατέκλυζε όλη την χώρα. Τα πάντα ήταν καθαρά, οι άνθρωποι ήταν δυνατοί. Και κυρίως και προ πάντων, το ΕΑΜ προμήνυε για πρώτη φορά μετά από αιώνες, μια πατρίδα δίκαιη επί τέλους για τους πολίτες και για τον κόπο τους.
Μια υπόσχεση απλωνόταν στην ελληνική ατμόσφαιρα που φάνηκε προς στιγμήν να ζεσταίνει την μοίρα μας.
Γιαυτό τότε όλα ήταν εύκολα μέσα στην ανείπωτη δυσκολία τους.
Γιαυτό τότε μπορούσαμε να υπερασπίσουμε την πατρίδα μας, από ολόκληρη την σιδερένια φασιστική μηχανή του άξονα, ενώ σήμερα δεν μπορούμε ούτε να την διατηρήσουμε με τις πολιτικές των ενδοτισμών και τις έξαλλες κραυγές των εκσυγχρονιστών.
Τέτοια μάλιστα επιμονή και πίστη, που μετά την οπισθοχώρηση του στρατού, η αντίσταση συνεχίστηκε ως αντάρτικο στα βουνά πιο επιζήμια τώρα για τους Γερμανούς.
Ούτε ένας χρονικογράφος και ιστορικός της εποχής ντόπιος ή ξένος δεν κατάγραψε άλλη άποψη.
Μέσα σε αυτή την πρωτοφανή ενότητα οι συνεργάτες των Γερμανών, οι κουκουλοφόροι, οι μαυραγορίτες και το φασιστοχώρι των τζακιών φάνταζε μικρό, θλιβερό, απομονωμένο και ανίσχυρο.
Αλλά τότε ήμασταν ελεύθεροι μέσα στον πόλεμο, ενώ σήμερα βράζουμε στο αδιέξοδο μιας ύπουλης ειρήνης, και η ετερονομία έχει γίνει η καθημερινή μας ανάσα. (συνεχίζεται)


11/03/2008

2.
Σήμερα όλα αυτά είναι πικρή ανάμνηση.
Μαζί με την κοινωνική χάσαμε και την ατομική μας αξιοπρέπεια, απροστάτευτοι έξω από την συλλογική ασφάλεια, βουτηγμένοι μέσα στον ατομισμό της σύγχρονης ασύδοτης αγοράς που ζούμε. Ο καθρέφτης μας η τηλεόραση, καταγράφει καθημερινά αυτόν τον προσωπικό μας ευτελισμό που ψηφίζουμε και από πάνω. Η παλιά αλληλεγγύη και η ενότητα απούσες ή εξαιρετικά δυσεύρετες, το δίκαιο ανύπαρκτο. Η τεχνολογία και η εξέλιξη που προστέθηκαν, δεν στάθηκαν ικανές να αλλάξουν την εξαρτισιογόνα πραγματικότητά μας και να φέρουν την λήθη.
Θέλοντας και μη, κάθε τόσο αυτό συζητάμε, αναπολούμε και ιστοριολογούμε μέσα από τα τραγούδια, τις διηγήσεις, την λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, την τέχνη, τις αναφορές του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου.
Περάσαν από τότε 60 ασταμάτητα χρόνια υποτέλειας, εξάρτησης, ντροπής, απογοήτευσης. Το ένα χειρότερο από το άλλο. Ξενιτευτήκαμε στα πέρατα του κόσμου για να επιβιώσουμε σαν λαός. Περάσαμε τα πάνδεινα από την χειρότερη μειοδοτική δεξιά της ευρώπης. Ότι γλίτωσε από αυτούς, το ισοπέδωσε η σοσιαλδημοκρατία τα τελευταία 20 χρόνια. Βρισκόμαστε διαρκώς ηττημένοι εθνικά, κοινωνικά, οικονομικά. Ο εμφύλιος τέλειωσε εικοσαετίες και εμείς συνεχίζουμε να νικιόμαστε σαν λαός πλέον, σαν σύνολο. Κάτι ανεξήγητο. Στην Κύπρο, στο αιγαίο, στα βόρεια σύνορά μας, στα όρια των μιλίων μας, στα όρια του αέρα μας, στις βραχονησίδες μας, στην αγορά, στην ακρίβεια, στους μισθούς. Μας κουνάνε διαρκώς το δάχτυλο, μας απειλούν ανοιχτά. Ότι μας λένε κάνουμε. Οι φαντάροι μας υπηρετούν όπου μας πουν. Σε μακρινούς ξένους τόπους επιτηρούμε λαούς άγνωστους σε εμάς, που δεν μας έχουν κάνει τίποτα. Μαζί με τις ισχυρές δυνάμεις προστέθηκαν τώρα και πολύ μικρές που μας χλευάζουν. Παίζουν καθαρά με την επιστήμη, την ιστορία, την αρχαιολογία, τις ανασκαφές, τον Ανδρόνικο, την ίδια την γλώσσα μας, σε σημείο που αναγκάστηκαν οι ανανεωτικοί και οι εκσυγχρονιστές να το ομολογήσουν. Μας πήραν είδηση όλοι. Μυρίστηκαν την υποχωρητικότητα και τον νενεκισμό μας και όρμησαν για πλιάτσικο. Οι τιμές φωτιά, δεν μπορούμε να ζήσουμε. Οι μαυραγορίτες της κατοχής εξελίχθηκαν, αναβαθμίστηκαν και οργιάζουν σήμερα στην οικονομική μας ζωή πιο απειλητικοί και ανελέητοι από ποτέ. Ανέδειξαν διεθνώς σχολές ανέξοδου κέρδους.
·
Πίσω από όλα αυτά τα ανεξήγητα για τους νεότερους συμπολίτες μας, κρύβεται η προδοσία της νικηφόρας εθνική μας αντίστασης, τόσο από σύσσωμη τη δεξιά, όσο και από την ηγεσία της αριστεράς, η οποία υπέγραφε συμφωνίες πίσω από την πλάτη των μαχητών της. Γιατί υπάρχει διαρκώς στην πολιτική ζωή μας ένα περίεργο φαινόμενο. Οι πολίτες να αντιστέκονται, να αρνούνται και να λένε όχι στο σύνολό τους και μάλιστα ανεξάρτητα των ιδεολογιών και των κομμάτων που πιστεύουν και ανήκουν, και οι κυβερνήσεις να λένε όλο ναι και ναι. Οι αμερικανοί, να μιλάνε για εξαιρετική συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις της δεξιάς και του πασόκ, και οι πολίτες αυθόρμητα κάθε τόσο να βρίσκονται διαμαρτυρόμενοι στην αμερικάνικη πρεσβεία. Πρόκειται περί κωμικού ψέματος, που σκας στα γέλια.
·
Είναι σημαντικό να αναφερθεί και πάλι αυτό, για να κατανοηθεί πόσο ελεύθερους μας έθρεψε η εθνική αντίσταση, πως προίκισε με δίκιο την σκέψη μας, πως άνδρωσε με δημοκρατία την νοοτροπία μας και γέμισε με υγεία την ψυχολογία μας, για να αντιστεκόμαστε σαν λαός, από τότε μέχρι σήμερα για το Ιράκ, το παλαιστινιακό, την Κύπρο, το περιβάλλον, τα μεταλλαγμένα, και την πείνα του τρίτου κόσμου ή παλιότερα την εισβολή των σοβιετικών στην Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία, το Βιετνάμ και την Γρενάδα των αμερικάνων και λοιπές εισβολές των δυνατών.
·
Η ΄΄ήττα΄΄ της εθνικής αντίστασης, σήμαινε τον ενδοτισμό της εξωτερικής πολιτικής μας. Αυτό πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Γιατί ενώ νικήσαμε, ανέλαβαν την εξουσία της χώρας οι στυλοβάτες του άξονα, γενόμενοι μέχρι και πρωθυπουργοί, κατακλύζοντας μέχρι αυτή την στιγμή με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους όλες τις θέσεις στην πολιτική και κρατική μηχανή.
Μια ήττα μυστηριώδης και ύποπτη ακόμη μέσα στην ιστορία, αφού είχαμε ολοσχερή νίκη κατά των δυνάμεων κατοχής. Σου δίνουμε την εξουσία χωρίς να σε θέλει ο λαός, και εσύ μας δίνεις την χώρα σου. Αυτή ήταν η συμφωνία. Έτσι γεννήθηκαν όλες οι μπανανίες. Οι λαοί που δεν ανέπτυξαν ταυτόχρονα και αδιαχώριστα δημοκρατική και εθνική συνείδηση και νοοτροπία, αποθεώνουν τον πρόεδρο των Η.Π.Α όταν τους επισκέπτεται και παραληρούν ωσάν να υποδέχονταν το ροκ ίνδαλμά τους. Ενώ αντίθετα εδώ σε εμάς, παραληρούν οι κυβερνήσεις, ενώ ο λαός ξεχύνεται στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί και να τους γιουχάρει.
·
Ελευθερία που χαρίζεται και δεν κατακτιέται, είναι απλώς υποτέλεια.
Εξουσία που χαρίζεται και δεν κατακτιέται με την λαϊκή θέληση και εντολή, είναι και αυτή απλώς υποτέλεια.
Αυτό πάθαν οι Κοσοβάροι στις μέρες μας, αυτό και οι Σκοπιανοί. Ανίκανοι να ανεξαρτητοποιηθούν μόνοι τους, γίναν προτεκτοράτα. Έτσι λεονταρίζουν με ξένες πλάτες. Το ίδιο και οι Κούρδοι του Β. Ιράκ. Και θα το πληρώνουν σαν λαοί, με το πιο επώδυνο τίμημα που μπορεί να υπάρξει. Πρέπει να χάσεις κάτι οπωσδήποτε και μάλιστα πολύ σπουδαίο εάν θέλεις την ανεξαρτησία σου, την ελευθερία σου και την προκοπή του τόπου σου. Αν δεν θέλεις να χάσεις τίποτα, τότε θα γίνεις αργά ή γρήγορα καταδότης των άλλων.
Αυτό δε καταλαβαίνουν οι σύγχρονοι νεοδιανοούμενοι, οι θιασώτες της ασύδοτης αγοράς, που προσπαθούν να μην χάσουν τίποτα χωρίς κόστος. (συνεχίζεται)

15/03/2008

3.
Κατανοώ λοιπόν ότι τώρα βρισκόμαστε σε μια άλλη εποχή τεχνολογίας και οικονομίας. Σε μια νέα πολιτική διακρατικών σχέσεων και εξωτερικής πολιτικής, που μας τρομάζουν καθώς τις παρατηρούμε να εξελίσσονται, όταν συναντώνται οι δυνατοί για να αποφασίσουν. Σε καινούργιες σχέσεις ακόμα και μεταξύ μας, που μας ξαφνιάζουν και δεν μπορούμε να τις αφομοιώσουμε, έτσι καθώς μας επιβάλλονται απειλητικές έξω από το αυτονόητο που το εχθρεύονται λυσσωδώς, προτείνοντας και νομιμοποιώντας κάθε μορφή αρπαγής στις καθημερινές μας συναναστροφές και δράσεις, όπως γίνεται στον εμπορικό και χρηματιστηριακό κόσμο της ανθρωποφαγίας.
Όπου νέες δυνατές πραγματικότητες πιέζουν ανυπόφορα τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους για αλλαγή συνόρων, ειδικά εδώ σε εμάς στα βαλκάνια, εν ονόματι μιας νέας ηθικής, του δικαιώματος τάχα του πιο μικρού και όλο του πιο μικρού, μένουν άυπνοι όταν κάποιος αδικείται, και όταν δεν αδικείται μανιάζουν και στήνουν αδικίες, αρχίζοντας από το άτομο και τα δικαιώματά του, έως τις ομάδες και τις μειονότητες. Μια λογική ιμπεριαλιστικής αφορμής για στρατιωτική εισβολή και κατάκτηση νέων αγορών, όπου εισβάλουν σε μια χώρα και την ισοπεδώνουνε για το δίκαιο του ενός. Ξαφνικές εκρήξεις δημοκρατικής ευαισθησίας, μετά την συντριβή της Σοβιετικής ένωσης και του ξαναμοιράσματος των ακέφαλων αγορών. Και εδώ ξενύχτια και οδυρμοί, για την αυτοδιάθεση και την ανεξαρτητοποίηση καταπιεσμένων μειονοτήτων. Όπου η διπλωματία έχει γίνει πιο βίαιη από ποτέ, και απειλεί σαν καθαρός πόλεμος τους λαούς. Όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα τεχνηέντως έχουν θεοποιηθεί, εις βάρος της ουσιαστικής δημοκρατικής ζωής των πολιτών, αλλά και της εθνικής ανεξαρτησίας των χωρών, επιτυγχάνοντας στο τέλος να μην υπάρχουν καθόλου ανθρώπινα δικαιώματα εν ονόματι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
·
Όμως, όλα αυτά ενδιαφέρουν τις άλλες επιστήμες, τις άλλες δηλαδή δραστηριότητες της ζωής. Την ιστορία δεν την αφορά το εφήμερο, παρά ως ταξινόμηση μόνο για να μην μπερδεύεται στα μυαλά μας, ο άπειρος χρόνος με το πριν και το μετά του.
Για αυτήν, η στιγμή είναι αδιάφορη σχεδόν χωρίς το υπόλοιπο. Μια μικροχρονικότητα που δεν λέει την ιστορική αλήθεια τελικά, όπως μια εικόνα αποκομμένη από το σενάριό της. Γιατί η ιστορία των εθνών και των λαών, δεν γράφεται με αιώνες αλλά με χιλιετίες. Εδώ οι αιώνες είναι σαν μικρά ανίσχυρα τούβλα από μόνα τους, να αντέξουν το εποικοδόμημα ενός χιλιόχρονου πολιτισμού ή μιάς χιλιόχρονης γλώσσας για ομοειδές και καλλίτερο ίσως παράδειγμα. Το ίδιο, έθιμα και παραδόσεις, διατρέχουν πολλούς αιώνες μέχρι να διαμορφωθούν ή να συντελεστούν σιγά-σιγά μέσα στο χρόνο. Ακόμη περισσότερο πνευματικές κατακτήσεις, σκέψεις και φιλοσοφικοί στοχασμοί. Δεν είναι καθόλου εύκολο.
Ο Σκοπιανός λοιπόν που θέλει να λέγεται ξαφνικά για γεωπολιτικούς λόγους μακεδόνας μη μιλώντας ελληνικά αλλά σλάβικα, είναι μια φάρσα όχι μόνο του αρχαίου δεδομένου, αλλά ακόμα περισσότερο του σημερινού μακεδόνα, ο οποίος έχει την συνέχεια μέσα του από γεννησιμιού του, από την οικογένειά του και την καθημερινή κουλτούρα του, εκτός από την επίσημη παιδεία από την πολιτεία, ενώ αυτός δεν την έχει ούτε καν σαν πρόχειρη φωτοκόπια, να την αποστηθίσει στα γρήγορα σαν σκονάκι πριν τις εξετάσεις. Και μέσα σε 50 χρόνια δεν προλαβαίνει να μάθει ούτε παπαγαλία τίποτα. Αυτό δε για το οποίο είμαστε σίγουροι όλοι διαφωνούντες και συμφωνούντες μεταξύ μας, είναι πως το μέλλον αυτών των προθέσεων είναι μια ήδη ομολογημένη επεκτατικότητα εδαφών προς την θάλασσα, και ένα απροκάλυπτο πλιάτσικο ιστορίας, κουλτούρας και πολιτισμικού δεδομένου και ότι άλλου αφύλακτου και εύκαιρου βρεθεί στην πορεία.
·
Επικίνδυνο το θέμα, ξέρω, αλλά χρειάζεται να εκτιθέμεθα στα επώδυνα.
Οι νεοέλληνες σε πλήρη συνυπευθυνότητα αυτή τη φορά με τον πολιτικό κόσμο που επιλέγουν να τους εκπροσωπεί στα εθνικά θέματα, θα πληρώσουν οδυνηρά στο σύντομο μέλλον τις πιέσεις από το άνω ή νέο μακεδονικό κράτος, γιατί δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί, όπως μας ειδοποιούν οι νόμοι της ιστορίας. Ήδη ως νεοελλήνων συμπεριφορά ακριβώς, έσπασαν το εμπάρκο του 1991, σωστό ή λάθος δεν έχει εδώ καμιά απολύτως σημασία, με τους πετρελαιάδες εφοπλιστές και τους υπόλοιπους ξελιγωμένους εμποράκους για δυο δραχμές, δηλαδή τους γνωστούς εθνοελληναράδες, και αυτό είναι το χειρότερο για την δημοκρατία, για την ύπαρξή μας σαν λαού, για την κοινωνική ελπίδα που καταρρέει με τέτοια άτομα στα σπλάχνα της.

Ξένες ενοχές

Όποιος δεν αποδεχτεί τα γονικά εγκλήματα, δεν θα μπορέσει να μετέχει στο διάλογο.
·
Θα είναι υποχρεωμένος να τα δικαιολογεί σε όλη του τη ζωή και να αποφεύγει τις συζητήσεις.
·
Θα στερηθεί την χαρά της γνώσης και την ελευθερία της σκέψης, και φυσικά την συμμετοχή στην φιλοσοφική αναζήτηση, την μέγιστη πνευματική απόλαυση.
·
Στο τέλος θα τα φορτωθεί ως δικά του, χωρίς ποτέ να ήταν δοσίλογος.

Το παλιό πεθαίνει άσχημα

Αυτό για το οποίο χρειάζεται να θλιβούμε, και οι πιο αισιόδοξοι από εμάς επί τέλους να απογοητευτούμε, παίρνοντας έτσι ένα γερό τελευταίο μάθημα από αυτόν τον κόσμο που ξεψυχάει σαπισμένος από την αδικία του, και περνώντας έτσι σε μια άλλη διάσταση ελπίδας που δεν είχαμε υποπτευθεί μέχρι τώρα, πιο μεγάλη και πιο υπομονετική στο βαθύ μέλλον, είναι ο εργατολόγος μας από την μια και οι εργαζόμενοι στου Θέμου και του Μάκη από την άλλη.
·
Κατανοείτε πιστεύω πλήρως, ότι η συμπεριφορά και το ποιόν του φύλακα και προστάτη των εργαζομένων, γιατί αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός, η δουλειά και οι υποχρεώσεις του εργατολόγου, ήταν πασίγνωστα στην Γ.Σ.Ε.Ε, και το χειρότερο είναι ότι γνώριζαν όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ανεξαιρέτως. Ξέρανε όλοι εκεί μέσα και δεν μιλούσαν. Αυτό είναι το αβάσταχτο. Γιατί κάτι έχουμε στο νου μας εσείς και εγώ και κάποιοι άλλοι που αριστερίζονται και δημοκρατίζονται, και πονάει πάρα πολύ που ο ναός της εργατικής τάξης, μεταμορφώθηκε σε τούτο το καινούργιο μπορντέλο που αποκαλύφτηκε επί τέλους, και το οποίο μέχρι τώρα το υποπτευόμαστε αλλά για άλλα θέματα, λόγους και παρατυπίες, όχι όμως σαν τέτοιο που τελικά ήταν πραγματικά, που συνέβαινε στο κρυμμένο βάθος αυτού του ταριχευμένου οργανισμού.
·
Το άλλο θλιβερό και σφραγιδικά τετελεσμένο πλέον και αυτό, είναι πως οι εργάτες μας, μας έδειξαν την τύφλα μας και την πλάνη μας, τα ιδεολογήματά μας και τις συγχύσεις μας, τις φαντασιακές μας ονειρώξεις. Μας είπαν καθαρά και ξάστερα, πως δεν καταλαβαίνουν από δίκιο και άδικο, και ούτε καν τους ενδιαφέρει αν το έχει ο Μάκης ή ο Θέμος ή όποιος άλλος αργότερα, παρά το συμφέρον τους για το οποίο αγωνίζονται σαν χρηματιστηριακές πουτάνες.
Αυτό διδάσκουν και στα παιδιά τους, εν ονόματι των οποίων μιλάνε και κάνουν ότι κάνουν, που ως κακό-μοιρα και όχι πλουσιόπαιδα, κινδυνεύουν να γίνουν μόνο υδραυλικοί και ηλεκτρολόγοι και όχι διακεκριμένοι δημοσιογράφοι και σπουδαίοι τεχνοσύμβουλοι μιας εφημερίδας. Τι αδικία πράγματι, τι συμφορά στ αλήθεια.
·
Είναι αυτοί οι καταστρεπτικοί μύθοι που έπαψαν να ισχύουν πια, και που σύσσωμη η αριστερά συνεχίζει να τους χρησιμοποιεί λαθραία, επιμένοντας σε ένα χαμένο πείραμα της ιστορίας, επιβιώνοντας η ίδια για να μην πεθάνει, σε γκρεμισμένες λογικές και ερειπωμένες ιδεολογίες.
·
Ο τύπος του ανθρώπου που αναδύεται είναι ήδη έξω από όλα αυτά τα κατάλοιπα ενός ανίκανου παρελθόντος, και μιάς εργατικής τάξης που απέτυχε να χειραφετηθεί από την κακομοιριά της.

Ίσες αποστάσεις

Οι καλοί συνάδελφοι, έχουν εφεύρει ένα κορυφαίο σόφισμα από τον προηγούμενο ήδη αιώνα, καρπό άκρατου και επίμονου δόλου, με το οποίο μας απειλούν όποτε ανοίγουμε το στόμα μας να διαμαρτυρηθούμε επειδή μεροληπτούν εις βάρος μας στις συζητήσεις και στους συντονισμούς των απόψεων, το οποίο σόφισμα κραδαίνουν μάλιστα σαν φραγγέλιο υπέρτατου ορθού λόγου και υπέρτατης δημοκρατίας, και το οποίο τελικά δεν είναι παρά μια ακόμα κρυμμένη κακομοιριά της συνείδησής τους.
·
Πρέπει να κρατάνε λέει ίσες αποστάσεις μεταξύ των εμπλεκομένων με διαφορετικές απόψεις, για να είναι αντικειμενικοί. Πω, πω ακριβοδίκαιοι! Και αυτό καθιερωμένο ως πανάκεια πλέον και όχι απλώς ως εξαίρεση σε κάποιες σπάνιες και ιδιάζουσες περιπτώσεις όπου τυχαίνει να είναι νεφελωμένα τα νοήματα ή οι προθέσεις των ομιλητών. Για να μην αδικούν κανένα. Δηλαδή στη ακριβή μετάφρασή του, ίσες αποστάσεις από το δίκιο και το άδικο! Δηλαδή να αδικούν μόνο το δίκιο. Έξοχα!
·
Ίσες αποστάσεις από τους κλέφτες της αγοράς και τους κλεπτόμενους πολίτες. Αυτό είναι που λένε. Εκεί είναι η αθέατη ουσία. Από τους καταχραστές των ταμείων του κράτους και εμάς από την άλλη. Γιατί έχουν και αυτοί ανθρώπινα δικαιώματα λέει. Και πολλά άλλα τέτοια λέει. Μόνο που τελικά, μόνο αυτοί έχουν δικαιώματα. Αυτό δείχνει ασυζητητί, η αδίκαστη αυτή κατάντια των 20 τουλάχιστον τελευταίων χρόνων.
·
Προσθέτουν δε ένα βοηθητικό επικουρικό μικροσόφισμα άγνοιας δήθεν και εκκωφαντικής αθωότητας, λέγοντας στις δύσκολες στιγμές όταν αποκαλύπτονται: μα δεν ξέρουμε εκ των προτέρων ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο αν δεν αποφανθεί η δικαιοσύνη. Κουτοπόνηρη τυπολαγνεία της κακιάς ώρας, που υποκρύπτει έσχατη δουλοπρέπεια και καλά ριζωμένο ραγιαδισμό σε ότι διαφεντεύει στον ορίζοντα. Χρειάζεται δηλαδή να αποφανθεί ο Άρειος Πάγος ότι συγκεκριμένοι με ονοματεπώνυμα έκλεψαν τα χρήματα των ταμείων των εργαζομένων. Αν δεν αποφανθεί ο Άρειος Πάγος εμείς δεν το ξέρουμε μέχρι τότε αν μας κλέψανε ή όχι, και ούτε δικαιούμαστε να λέμε την γνώμη μας δημόσια γιατί επηρεάζουμε και προκαταλαμβάνουμε την γνώμη των δικαστών, και διάφορες άλλες τέτοιες σαχλαμάρες.

Ή κατά επέκταση, κάποιο διεθνές δικαστήριο για να μάθουμε αν έχει δίκιο ο Ιρανικός λαός ή ο Μπους και η παρέα του. Τέτοια εννοούν και λένε απροκάλυπτα.
·
Αλλά το πιο γουστόζικο είναι όταν αναγκάζονται να καλέσουν ΄΄και την άλλη άποψη΄΄ όχι την ανώδυνη αλλά εκείνη που συστηματικά και συμπεφωνημένα καταστέλλουν και αποκρύπτουν, επειδή τους πήραν είδηση και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, τι πανηγύρι γίνεται, πως τους χαμηλώνουν τα μικρόφωνα οι άλλοι καλοί τεχνικοί συνάδελφοι, συνδικαλισμένοι και αυτοί για την καλλίτερη ενημέρωση και το δίκιο του εργάτη, τι πογκρόμ και τι λεκτικούς προπηλακισμούς κατά φοιτητών και άλλων αντιδρώντων, να μην μιλήσουν με όποιο τέχνασμα και προβοκάρισμα. Μόνο που όλα αυτά φαίνονται πεντακάθαρα από μας από κάτω. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν καθόλου.

Μεταμοντέρνο δημοσιογραφικό θράσος

Συχνότατα οι πολίτες ακούνε τους καουμπόηδες των ιδιωτικών καναλιών να τους επιπλήττουν, όταν προσπαθούν να διαμαρτυρηθούν για τον ολοσχερή εκχυδαϊσμό και το χαμηλότατο αισθητικό και πνευματικό επίπεδο των εκπομπών τους, λέγοντάς τους κατάμουτρα : αν δεν σας αρέσει αλλάξτε κανάλι ή κλείστε την! Και το έχουμε ακούσει όλοι αυτό έτσι θρασύτατα, να φασίζει επάνω μας και να μας περιγελά.
·
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, πως εμείς δεν είμαστε οι φιλοξενούμενοι στο σπίτι μας όπως κάθε τόσο και λιγάκι μας λένε, αλλά ότι αυτοί είναι οι κλεπταποδόχοι του τηλεοπτικού πραξικοπήματος του 1989. Μιάς πολιτειακής εκτροπής που δεν ήταν επτάχρονη μόνο, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ μέχρι σήμερα, και που συνταράζει αδιάλειπτα την ελληνική κοινωνία μας, την ισορροπία και την συνείδηση των πολιτών, την ψυχολογία και διαμόρφωση των παιδιών μας, την πολιτική και πολιτιστική ζωής μας.
·
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, πως τα ερτζιανά δεν τους τα έδωσε κανείς. Τα άρπαξαν τα αφεντικά τους μαζί με τις πολιτικές και νομικές μαφίες που τα μαγείρεψαν και τα καταχρώνται μαζί τους, τα καρπούνται και τα διαπλέκονται όλοι παρέα, και τα χρησιμοποιούν οι υποκοσμικοί με τις συντεχνίες που ταΐζουν και τα σινάφια τους, με τα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα και τα υψηλότερα δυνατά κέρδη.
·
Ασφαλισμένοι στην οικονομική τους ευμάρεια με το βρώμικο ψωμί που τρώνε, αδιαφορούν για τις δεκάδες εκατοντάδες χιλιάδες νεόπτωχων από την ασύλληπτη ακρίβεια που μαστίζει τον τόπο, που τους αναγκάζει να έχουν την τηλεόραση ως την μοναδική διέξοδο ΄΄διασκέδασης΄΄ και επαφής με τον έξω κόσμο, αφού κατάντησε απαγορευτική κάθε έξοδος τους ακόμη και για σουβλάκι.
Το ΄΄αν δεν σας αρέσει αλλάξτε κανάλι ή κλείστε την΄΄ θυμίζει τις άλλες μαφίες εργοδοτών και εργαζομένων στα υγρά καύσιμα, που λένε ανενόχλητοι και αυτοί από την πολιτεία : ψάχτε να βρείτε τα πιο φθηνά πρατήρια. Μια επιδημία που αρχίζει και εξαπλώνεται παντού στην εργασιακή και οικονομική ζωή του τόπου.
·
Δεν πρέπει ποτέ να νομιμοποιήσουμε αυτό το τηλεοπτικό πραξικόπημα της χειρότερης γνωστής μορφής ασυδοσίας και καθαρής αλητείας, και επίσης να μην αποδεχτούμε τους τεχνικούς και την συντεχνία τους που το διαχειρίζεται, δημοσιογράφους και λοιπούς εμπλεκόμενους τεχνικούς, εν ονόματι της γνωστής κλάψας για το ψωμάκι των παιδιών τους και της ανεργίας τους. Γιατί ας μην μας διαφεύγει διόλου, ότι συναγωνίζονται χαρούμενα και εθελοντικά σε αυτό το αντιδημοκρατικό, αντιπνευματικό και αντιαισθητικό μακελειό, τους εργοδότες τους, και τους υπερφαλαγγίζουν όποτε μπορούν σε ποταπότητα, ψέματα, καταστολή.
Αυτή νομίζω είναι η ουσία που συμβαίνει, και που εμείς χρειάζεται να κατανοήσουμε, και κυρίως να απαιτήσουμε να αλλάξει στη ζωή μας.
·
Γιατί τα ερτζιανά, είναι εθνικά σύνορα, είναι πιο σημαντικά για μια χώρα ακόμα και από τον στρατό της, και δεν μπορεί επ ουδενί να βρίσκονται απολύτως ανεξέλεγκτα και ασύδοτα στα χέρια μιάς μη εκλεγμένης κυβέρνησης των καναλαρχών και εκδοτών. Ούτε είναι δυνατό αλλά αντιθέτως αδιανόητο, οι τηλεπαρουσιαστές και μεγαλοδημοσιογράφοι να έχουν μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία από τους εκλεγμένους από τον λαό βουλευτές, όποιοι και αν είναι αυτοί οι βουλευτές, ακόμη και καθαροί φασίστες. Γιατί αυτή είναι στοιχειωδώς η έννοια της δημοκρατίας. Ο τελευταίος σε αριθμό ψήφων βουλευτής, πρέπει και επιβάλλεται να έχει περισσότερη εξουσία και δύναμή από τον δημοκρατικότερο και καλλίτερο δημοσιογράφο. Τους εκπροσώπους μας τους ψηφίζουμε εμείς, και δεν μπορούν να μπαίνουν από τους φεγγίτες και τις χαραμάδες της διαπλοκής, άλλοι στη θέση τους, μη ψηφισθέντες καν.

Ισηγορία

Αλλά πάμε στην ουσία της μακραίωνης και χιλιόχρονης αυτής ιστορίας του λόγου.
Στην ίδια την δομή της δημοκρατίας και της σκέψης της.
·
Θα προσέξατε, ίσως και όχι, ότι οι θεμελιωτές των αρχών και των κανόνων του λόγου, που συναπορέουν από τις αρχές των ίσων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν ομιλούν καθόλου για ελευθερία λόγου. Περίεργο αυτό για την δική μας οξυμένη όπως νομίζουμε αντίληψη και σκέψη. Γιατί έχουν καταλάβει ότι είναι ψευδής. Είναι μια καλοστημένη απάτη. Είναι μια εκπτωμένη κατάσταση, λίγα ψίχουλα λόγου δηλαδή, και αυτά μόνο με τον έλεγχο, όποτε και όταν αυτοί κρίνουν και επιτρέπουν.
·
Αυτά οι αρχαίοι αθηναίοι τα γνωρίζουν άριστα. Ομιλούν για ισηγορία.
Αυτή μόνο θεωρούν ελευθερία του λόγου. Ελευθερία του λόγου χωρίς ισηγορία όπως κόπτονται οι δημοσιογράφοι και το σωματείο τους, είναι μια καθαρή ανελευθερία του λόγου. Μια καλομελετημένη φίμωση των πολιτών.
Έκαναν τον ανθρώπινο λόγο επάγγελμα τους. Και η ΄΄δουλειά΄΄ τους είναι να μιλουν δημόσια μαζί με τους πολιτικούς, τους οικονομικούς παράγοντες και τους παντοειδείς ειδικούς εκ μέρους μας. Χωρίς ποτέ να τους έχουμε εξουσιοδοτήσει ή ψηφίσει, όπως τουλάχιστον τους πολιτικούς. Πληρώνονται για να μιλάνε αντί για μας.
Οι πολίτες δεν υπάρχουν στην κυριολεξία. Είναι άφωνοι ως να βρίσκονται στον πάτο της θάλασσας. Η ισηγορία για αυτούς είναι ο χειρότερος εχθρός τους. Μανιάζουν στo άκουσμά της. Και αν τολμήσουμε να διαμαρτυρηθούμε κάποτε, μας απαντάνε δημόσια μπροστά σε όλον τον κόσμο και μας εξευτελίζουν μεταξύ μας για το λάθος μας, λέγοντας μας: εσείς ψηφίσατε αυτή την κυβέρνηση και το πρόγραμμά της ή μα μίλησαν οι εκπρόσωποί σας, δεν τους ακούσατε.
Αυτοί και μόνο θα μιλούν εκ μέρους μας και θα μας υπερασπίζονται ή θα μας κατακεραυνώνουν όποτε αυτοί κρίνουν. Η ιδιωτικοποίηση του ανθρώπινου λόγου.
Η πολιτική ως επάγγελμα του Μαξ Βέμπερ από τους πολιτικούς, έγινε τώρα, η ομιλία ως επάγγελμα από τους δημοσιογράφους.
·
Είναι τερατώδες και καλά κρυμμένο μέσα στην σύνχηση και τις φωνασκίες.
Και αν μιλάμε για εφημερίδες και τύπο τότε έχει καλώς.
Αλλά η τηλεόραση, ο αέρας και τα ερτζιανά, είναι πιο ζωτικός και πιο εθνικός χώρος, και από τις περίφημες βραχονησίδες και τα ίδια τα σύνορα μας. Η δημόσια ομιλία, είναι η ίδια η ανάσα μας.
Καταλαβαίνετε σε τι αριστοτεχνική απάτη έχουμε εμπλακεί γιαυτό και είμαστε άφατοι και άφωνοι. Ότι θέλουν μας λένε και ότι θέλουν ακούμε και βλέπουμε. Αυτό κι αν είναι καθαρός φασισμός με χαμόγελα τηλεπαρουσιαστών.
·
Σκεφτείτε τούτο, ολόκληρη η Γ.Σ.Ε.Ε δεν έχει φωνή. Δεν έχει ένα τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό σταθμό. Ζητιανεύει να την φιλοξενούν κάθε τόσο στα κανάλια, που τα έχουν όλα οι εργοδότες τους.

Λογοκρισία

Αυτό που βρίσκεται έξω από την νοητική τους, είναι πως η λογοκρισία είναι εγγενές στοιχείο του ανθρώπινου λόγου. Είναι το μεγαλείο της σκέψης. Λογοκρισία σημαίνει : κρίνω τον λόγο του άλλου και μόνο αυτό. Πάνω σε αυτή την λογοκρισία ανδρώθηκε το θαύμα της αθηναϊκής δημοκρατίας.
·
Ένας υγιής εγκέφαλος θέλει να τον λογοκρίνουν διαρκώς. Αυτή είναι η φυσιολογία της σκέψης μας. Αλλιώς ο λόγος του είναι ένας μονόλογος του ερημίτη. Ένας λόγος χωρίς επιστροφή. Χωρίς απάντηση. Χωρίς ανταπάντηση και αντεπιστέλλον. Μιζερεύει η σκέψη του, ατροφεί, και αν συνεχιστεί αυτό για πολύ στο τέλος τρελαίνεται.
·
Και δεν σημαίνει βέβαια το παρανοηματοποιημένο και παραχαραγμένο μέσα στον χρόνο και στην ιστορία της γλώσσας, αυτό που εννοούν σήμερα και με το οποίο μας απειλούν οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι εκδότες, οι οικονομικές ελίτ ή οι χούντες πιο παλιά ΄΄σου απαγορεύω να μιλάς΄΄. Αυτό ακριβώς είναι το δικό τους κατασκεύασμα. Η απαγόρευση. Γιατί δεν θέλουν να ακούν. Αρνητικοποίησαν νοηματικά την έννοια της λογοκρισίας, από θετική και πεμπτουσία του ανθρώπινου λόγου, στο αντίθετό της, σε πολιτικό ανάθεμα έως ποινικό αδίκημα.
·
Να μην απαντάει κανείς στα θέσφατά τους. Να μην αναφέρεται και να μην λογοκρίνει κανείς. Να μην απαντάει δηλαδή στα εγκλήματα της εξουσίας που προστατεύουν. Παρά μόνο στημένοι και ήδη γερά αυτοφιμωμένοι καλοί συνάδελφοι, οι οποίοι θα φυσιολογικοποιούν και έτσι θα νομιμοποιούν την κλοπή και την κομπίνα, ως από πάντα υπηργμένες όπως λένε, (ακούστε επιχείρημα!) παρέα με τους πολιτικούς που θα βοηθάνε και θα συμπληρώνουν. Και αυτή είναι η μοναδική δικαιολογία τους όταν στριμώχνονται.
·
Όπως σήμερα στην ιδιότυπη δημοκρατία-δικτατορία της κομπίνας και της αφωνίας των δημοσιογράφων και των αφεντικών τους. Μιλάμε και δεν μας ακούει κανείς. Ακούμε τα λόγια μας παραχαραγμένα από τους καλούς συνάδελφους που τα απαγορεύουν, με περίτεχνες και δημοκρατικές διαδικασίες και τεχνικές. Αν δεν τα μεταφράσουν αυτοί, δεν ακούγονται. Αυτή είναι η συμφωνία κάτω από το τραπέζι για να μας αφήσουν να μιλήσουμε στα ερτζιανά μας. Έτσι όσοι ακούγονται, είναι μόνο κατασταλμένοι.
·
Έχουμε παρανοήσει όλοι, στο απέραντο λευκό κελί της ελληνικής δημοκρατίας. Μιλάνε δημόσια, στο σπίτι μας μέσα, για τα δικαιώματα των ναζιστών και φασιστών, με την βοήθεια, την κάλυψη και τους προπηλακισμούς των δημοσιογράφων, εν ονόματι της δημοκρατίας πάντα. Σε αυτό το θέατρο της δημοκρατίας, οι μόνοι που δεν έχουν λόγο και δικαιώματα λογοκρισίας είναι οι δημοκράτες. Και λογοκρισία σημαίνει απαντώ.

Οι καλοί συνάδελφοι

Η τηλεόραση και το ραδιόφωνο να είναι ελεύθερα.
Να μην τα ελέγχει ούτε η πολιτεία ούτε οι πολίτες, αλλά να τα ελέγχουν οι εργοδότες μας.
Αυτό λένε διαρκώς οι δημοσιογράφοι, στην υπόλοιπη άφωνη κοινωνία. Και μάλιστα τόσο καθαρά. Ωσάν εμείς οι υπόλοιποι να μην γνωρίζουμε τίποτα από εμπόρους, επιχειρηματίες και εργοδότες. Πρωτότυπες απόψεις, ιδιαίτερα ανιδιοτελείς, μη συντεχνιακές, χωρίς διακρίσεις απέναντι στους συμπολίτες τους. Μια ζηλευτή δημοκρατία λόγου!
Μας λένε δηλαδή καθαρά ότι θέλουν να τους λογοκρίνουν τα αφεντικά τους και κανείς άλλος. Καταλαβαίνει κανείς, τι είδους ελεύθερο λόγο μπορεί να έχουν τέτοιοι απροκάλυπτοι υποτελείς προς τα επάνω, σκληρά αφεντικά προς τα κάτω, προς εμάς. Μια τηλεόραση χωρίς κανόνες όπως είναι σήμερα.
Όμως οι πολίτες δεν ζήτησαν ποτέ να τους λογοκρίνουν, ούτε αυτοί, ούτε η πολιτεία, ούτε κανείς άλλος. Ζητάνε μόνο να μπορούν να μιλάνε και αυτοί και να τους απαντάνε κυρίως. Δεν ξέρουν τάχα ότι κάθε βράδυ και πρωί στις ειδήσεις και τις άλλες ΄΄ενημερωτικές΄΄ εκπομπές, οι πολίτες τους στολίζουν με τα ακατονόμαστα από την αγανάκτησή τους για αυτά που τους λένε, χωρίς να μπορούν να απαντήσουν, ακούγοντάς τους μουγκοί και τρελαμένοι.
·
Οι δημοσιογράφοι απεχθάνονται την λογοκρισία. Δεν θέλουν να τους λογοκρίνει κανείς. Είναι ελεύθερες προσωπικότητες, ευαίσθητες. Αγρυπνούν για την ελευθερία του λόγου.
Μα υπάρχει μεγαλύτερη λογοκρισία από αυτή που κάνουν αυτοί στους πολίτες.
Ποιος λογοκρίνει σήμερα στην εποχή της τεχνολογίας και των μέσων την παγκόσμια κοινή γνώμη και τις τοπικές. Ποιοι διαχειρίζονται αποκλειστικά τον λόγο, ποιοι χειραγωγούν τις κοινωνίες. Η αστυνομίες ή οι άνθρωποι του τύπου.
Οι αστυνομίες καταφθάνουν μόνο στο τέλος τώρα πιά. Όταν και μόνο δεν τα έχουν καταφέρει οι δημοσιογράφοι. Οι καιροί έχουν αλλάξει άρδην. Τις απαγορεύσεις δεν τις ασκούν οι χούντες και οι Γεωργαλάδες σήμερα, αλλά οι δημοσιογράφοι και οι εκδότες τους, περίτεχνα και δημοκρατικά, αθέατα και θεατά όταν χρειάζεται.
Αυτό που εννοούν και που κρατούν καλά κρυμμένο μέσα τους είναι να μην λογοκρίνονται αυτοί. Αυτή είναι η ανομολόγητη αλήθεια τους! Η ελευθερία του λόγου για την οποία ομιλούν, είναι μόνο η δική τους ελευθερία. Δεν είναι η δική μας. Να είναι ελεύθεροι να απαγορεύουν στους άλλους να μιλάνε, ενώ αυτοί να λένε ελεύθερα ότι θέλουν οι εργοδότες τους. Η γραμμή του σταθμού.

Περί τύπου

Κάθε συντεχνία το πρώτο που κάνει μόλις δημιουργηθεί
είναι να κατασκευάσει τα επιχειρήματα της.
Να είναι έτοιμη να δικαιολογηθεί
όταν αρχίσουν οι διαμαρτυρίες και οι αντιδράσεις της κοινωνίας
για αυτό που είναι και για αυτά που κάνει.

΄΄Προτιμώ έναν κίτρινο από έναν φιμωμένο τύπο΄΄
Με την φράση αυτή συνήθως προσπαθούν να δικαιολογηθούν οι άνθρωποι του τύπου για τον κιτρινισμό τους.
·
Αυτό που καμώνονται πως δεν γνωρίζουν, είναι πως ένας κίτρινος τύπος είναι ο πιο φιμωμένος τύπος. Γιατί δεν έχει κανένα λόγο να είναι φιμωμένος, όταν δεν είναι φιμωμένος. Όταν δεν υπάρχει δικτατορία δηλαδή.
Να λέει και να δείχνει αστειάκια, σκανδαλάκια και πιπεράτες ελευθεροστομίες του ιδιωτικού βίου, όταν η ελληνική κοινωνία είναι βουτηγμένη στις μεγαλύτερες αδικίες από πολύ παλιά, και ο υπόλοιπος κόσμος στενάζει σήμερα από πείνα, φτώχεια και αρρώστιες, και σπαράσσεται από αντιθέσεις και συγκρούσεις. Σκιαμαχούν δε λεονταρίζοντας εκ του ασφαλούς κατά καιρούς, με επιθέσεις και αλαλαγμούς επιτυχίας κατά τριτευόντων στόχων και αδικημάτων, υποκρινόμενοι έτσι τα παλικάρια.
Αυτό είναι ο κιτρινισμός, αυτό είναι και η φίμωση συγχρόνως
·
Επί πλέον δεν πρέπει να διαφεύγει, ότι με αυτό το κατασκευασμένο και ψευδές δίλημμα, απειλούν κι από πάνω τους πολίτες να μην ζητάνε πολλά-πολλά, στέλνοντας συνειρμικά τις μνήμες και το συλλογικό υποσυνείδητο του Λαού στις τραγικότερες συγκρίσεις της πρόσφατης ιστορίας μας, με χούντες, απαγορεύσεις και φυλακές. Λες και δεν υπάρχει άλλη επιλογή, παρά οι χούντες από την μια και ο κιτρινισμός και η χειραγώγηση των πολιτών από την άλλη.
·
Αλλά πάνω από όλα ο κιτρινισμός σημαίνει αυτοφίμωση. Το πιο ταπεινωτικό και δουλοπρεπές για τον καθένα μας ή είναι δημοσιογράφος ή είναι πολίτης.
Και αυτοφίμωση σημαίνει, τον πιο υποτακτικό καριερισμό. Εξαιρετικά υπερελάχιστοι γλιτώνουν από αυτόν τον κανόνα.

Ο μπερές

Ο δρόμος προς την ελευθερία περνάει πρώτα από την φάρσα της, μπερδεύεται και μένει εκεί.
Η ελευθεριότητα καταβροχθίζει στο τέλος τα πάντα.
Ανθρώπους, κόμματα, ιδεολογίες, νεολαίες, θρησκείες, επιστήμες.
·
Ο μπερές του Κομαντάντε φοριέται απεγνωσμένα στις φωτοσκότεινες λεωφόρους της εποχής μου. Όσο πιο δουλοποιείται κανείς, τόσο πιο απελπισμένα τον χρησιμοποιεί.
Χαλκευμένα σύμβολα μιας προσωπικής εξέγερσης που δεν αποτολμήθηκε ποτέ. Οι άθλιοι ψωμιά και επαναστάσεις ονειρεύονται.

Δημόσιο καθαρτήριο

Ο δημόσιος αυτοσαρκασμός, είναι το ξέπλυμα του εαυτού μας. Και μάλιστα από εμάς τους ίδιους.! Τι θράσος! Ανεστραμμένος ως προτέρημα κιόλας, ως αυτοκριτική τάχα. Και δεν το πήρε είδηση κανείς. Τι παραλλαγή, τι τέλεια κάλυψη!
Τι γίνεται στα πονηρά μυαλά μας; Τι οντολογική περίπτωση είμαστε σαν είδος.
Έτσι κατόρθωσε για έναν αιώνα τουλάχιστον, να νομιμοποιεί τα χειρότερά μας, αρκεί να τα σαρκάζουμε δημόσια και έτσι να τα κάνουμε αποδεκτά. Αυτό έλεγε η νέα συνταγή. Χωρίς να πάρουν είδηση οι άλλοι για αυτήν την πράξη μας. Δημόσιο καθαρτήριο. Η πιο πονηρή εξομολόγηση που σκαρφιστήκαμε ποτέ. Τι απάτη! Η μέγιστη!
Στο τέλος νομιμοποιούνται όλα, και γίνονται και γουστόζικα! Οι δε ΄΄ειδικοί΄΄ στο χώρο της σημειολογίας και της ανάλυσης, του αποδίδουν και στυλ. Τα έχετε διαβάσει ή ακούσει αυτά τα βλακώδη πιστεύω από συγγραφείς επώνυμους ή ψευδώνυμους, όπως και καλλιτέχνες.

΄΄Ναι μεν ήταν ένα κτήνος, αλλά είχε στυλ. Να φαντασθείτε, πριν από κάθε εκτέλεση ο δήμιος Αρμάντο, ιεροτελεστούσε την πράξη του. Καθόταν απέναντι από τον ετοιμοθάνατο χωρίς ποτέ να τον κοιτάει στα μάτια, του άνοιγε ο υπηρέτης του ένα κόκκινο πάντα καλό κρασί, άναβε με μια ακαταμάχητη επιδεξιότητα την πίπα του, μύριζε ηδονικά τον φελλό, και ύστερα έβαζε αργά-αργά σε φίνο κολονάτο κρύσταλλο τον μέλαινα ζωμό του. Ήταν ένα πράγματι γοητευτικό θέαμα, σε σημείο που πολλές φορές ο μελλοθάνατος παρασυρόταν ευχάριστα και ξεχνούσε τον λόγο για τον οποίο βρισκόταν εκεί. Η μεθοδικότητα, η σιγουριά και η φυσιολογικότητα του Αρμάνδο, έκανε το θύμα να νομίζει ότι έβλεπε όνειρο. Ο ίδιος τα βράδια στο σαλέ του Κομπέρ που σύχναζε, συνήθιζε να λέει με εκείνο το αριστοκρατικό του ύφος, ότι μισούσε τον εαυτό του εκείνες τις στιγμές και τον κατακεραύνωνε με τα χειρότερα επίθετα που είχε μάθει. Όμως ήταν το πάθος του και το ήξερε. Ο φόνος των άλλων από τα χέρια του, ήταν μια ακατανίκητη επιθυμία μέσα του. Συνωμοσία του σύμπαντος απέναντι του. Πολλές φορές όταν μεθυσμένος πια έβαζε τα κλάματα και ξεσπούσε, οι άλλοι τον βλέπαν με συμπάθεια και τον κερνούσαν ένα τελευταίο, χτυπώντας τον φιλικά στην πλάτη. Έφτανε τότε να βλέπει με συμπάθεια τον εαυτό του, για τα τέρατα που είχε κληρονομήσει από την ζωή του.΄΄

Και δεν αναφέρομαι και δεν συμπεριλαμβάνω βέβαια σε αυτό, τα μικροπταίσματα και τις μικροπαραβάσεις μας, όπως και τα λάθη μας. Αλλά μόνο τα μεγάλα
Γιατί δεν πρόκειται για μια προσωπική ιδιωτική εκμυστήρευση σε κάποιον φίλο, να βγει το βάρος από πάνω μας, να αλαφρώσει ΄΄η ψυχή μας΄΄. Αλλά δημόσια!
Γιατί, ως στοιχείο αυτοκάθαρσης, ως ανάγκη κριτικής, μετάνοιας ή εσωτερικής συντριβής που βγαίνει προς τα έξω και ιαίνει τον συγγραφέα και τους αποδέκτες ή τα θύματα των πράξεών μας, λειτούργησε ελάχιστο, στους πρώτους που ένιωσαν ειλικρινή αυτήν την ανάγκη. Μόλις όμως ο δόλος πήρε είδηση ότι μπορεί έτσι να ωραιοποιήσει και να απάλειψη τα εγκλήματά του, έγινε εξαιρετικό εργαλείο στα πολεμοφόδια του σοφιστή.
Γιατί το ερώτημα πιο ώριμο τώρα από την απάτη του δόλου, καταλήγει πλέον : και επειδή μας ομολόγησες δημόσια και αυτοσαρκαστικά, λογοτεχνικά και με στυλ τα εγκλήματά σου, σημαίνει ότι διέφυγες τον νόμο; Μα αυτό είναι πολύ βολικό, να το μάθουμε καλλίτερα να το κάνουμε και εμείς. Έτσι θα καταργήσουμε και τα έξοδα της πανάκριβης δικαιοσύνης. Πράγματι για γέλια είναι.

Ξέφρενη αφθονία

Τι κοινωνίες είναι αυτές χωρίς τσαγκάρη. Δεν το καταλαβαίνω.
Μόνο αυτοκτονικές κοινωνίες κάνουν κάτι τέτοιο.
Εξ άλλου, το σόλιασμα των παπουτσιών, είναι ακίνδυνο, υγιεινό και δεν ρυπαίνει το πνεύμα και την συνείδησή μας. Και κυρίως επιμηκύνει τον χρόνο της φύσης και τον δικό μας, και τον επαναφέρει στις φυσιολογικές του ταχύτητες.

Κοιτώντας από το ύστερα

Νιώθω κάποιες στιγμές, σαν τον κώνο φωτός του μέλλοντος που βλέπει από μακριά το παρόν. Από ένα πιο μέλλον, τα μικρομέλλοντα που έρχονται προς εμένα.
Όλες λέει, οι χιλιάδες επιθυμίες μας, θα αντικατασταθούν όσο περνάει ο αφόρητος αυτός καιρός, από μια μόνο γιγαντωμένη, που θα έχει ρουφήξει όλες τις άλλες, και στερνά θα φτάσει να ρουφήξει ακόμα και τις φυσικές μας ανάγκες, και τέλος και αυτά τα ανίκητα ένστικτα μας, και όλα αυτά μαζί και ότι άλλο απομείνει, θα τα αλέσει και θα τα κάνει μια μόνο υποβόγγουσα επιθυμία, τον φόνο.
Όπως φαίνεται καθαρά από αυτό το ξάγναντο του σύμπαντος, ο καθένας θα χαίρεται με τον θάνατο του καθενός, γνωστών και αγνώστων, ή τον προκαλεί αυτός ή οι άλλοι, γιατί αυτή η υποβόγγουσα χαρά μέσα του θα τον εξουσιάζει απόλυτα. Μέσα της, θα αρχίσει να καταλαβαίνει όσο περνάει ο καιρός, ότι είναι γραμμένα όλα τα λύματα της φυλής του μαζί με τα δικά του.
Είναι τότε που θα προσπαθεί να σώσει το σύμπαν από το κέρδος εξοντώνοντας το είδος του.

Η αγωνία της ζωής

Επιμένω ακόμη περισσότερο τώρα, καθώς βλέπω τον κόσμο στην εποχή μου να συντρίβεται από περισσότερους πολέμους, περισσότερη πείνα, περισσότερες ψυχικές αρρώστιες, περισσότερη δυστυχία και αδικία, εν μέσω υπεραφθονίας και απίστευτης τεχνολογικής ανάπτυξης.
Η αγωνία για την ζωή είναι ο πρωταγωνιστής, και όχι η πολυτέλεια της μεταφυσικής αγωνίας, της μεταθανάτιας ζωής. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν, όχι να πεθάνουν. Να πεθάνει κανείς σήμερα είναι πολύ εύκολο. Να ζήσει έγινε αδύνατο.

Ντοπιολαλιές

Οι δε ντοπιολαλιές των λαών , είναι το χρυσάφι των γλωσσών τους.
Είναι πιο σημαντικές και από τις ίδιες τις εθνικές γλώσσες. Χωρίς αυτές δεν υπάρχουν εθνικές γλώσσες. Αυτές είναι τα πρωτογενή κύτταρά τους.
Εκεί βρίσκεται η πρώτη και κύρια ανανέωση της κάθε γλώσσας, πριν χρειασθεί να καταφύγει σε άλλες ξένες γλώσσες για δάνεια από αυτές, για την ανανέωσή της και την διατήρησή της ζωντανής.
Εκεί πια είναι κάθε τι αποτυπωμένο ανάγλυφα. Η ιστορία, η τεχνολογία της κάθε εποχής, τα τοπικά ήθη, οι παραδόσεις, τα έθιμα, οι αντιθέσεις, οι λογικές, οι ιδέες, οι ιδεολογίες, οι ολοζώντανες μικρολεπτομέρειες της ζωής.
Όταν οι ντοπιολαλιές ατροφούν και εξασθενούν με την μετοίκηση στην πρωτεύουσα πόλη ή αλλού, τότε οι εισαγωγές από άλλες γλώσσες διογκώνονται επικίνδυνα για κάθε εθνική γλώσσα. Είναι τότε που κινδυνεύει να παραμορφωθεί και να μην αναγνωρίζεται έντονα και αισθητά διακριτά.
Γιατί το πρώτο που κάνει ένας λαός αυθόρμητα, με μια ενστικτική σκέψη, όταν αισθάνεται ότι κάτι αρχίζει να του λείπει στον πλούτο της καθημερινής του έκφρασής, καθώς περνά ο καιρός και ο κόσμος εξελίσσεται ακατάπαυστα, είναι να βρει ξεχασμένα ή παροπλισμένα αποθέματα λέξεων και εννοιών, στις αποθήκες των ντοπιολαλιών του. Εκεί υπάρχει διαρκώς ένα αστείρευτο γλωσσικό ορυχείο. Με γνήσιο, ακατέργαστο ίδιο υλικό, συμβατό με το σώμα της εθνικής γλώσσας. Ευκολόχρηστο και μη απορριπτέο ποτέ, σαν συγκολλημένο με το ζόρι, έξω από την αρμονία της γλώσσας.

Περί γλώσσας 6

Η γλώσσα είναι ιστορία κυρίως. Αλλά έτσι δεν το βλέπει κανείς. Πάνω στη γραφολογία της και την ηχολογία της, είναι αποτυπωμένα όλα όσα πέρασε και είπε ένας λαός. Οι μεταβολές στην προφορά, οι μεταβολές στη σύνταξη του λόγου, η στίξη που τα σημαίνει, οι γραμματικοί κανόνες, είναι η γεωγραφία του λόγου και του χρόνου που κυλά μαζί με την εξέλιξη και τις περιπέτειες ενός λαού. Είναι ιστορικοί κώδικες που οδηγούν, κλειδιά που αποκαλύπτουν, κόμβοι και πλατύσκαλα που δηλώνουν τις μεγάλες αλλαγές στους πολιτισμούς.
Είναι βέβαια και παιδεία. Δεν είναι όμως απλή συνεννόηση όπως προ πάντων νομίζουν. Αυτή διακινεί κάθε είδους γνώση που μαθαίνουμε και επικοινωνούμε.
Απλή συνεννόηση είναι η τουριστική γλώσσα. Ακόμα και αν μιλιέται άπταιστα.
Εκατομμύρια άνθρωποι μέσα στις ίδιες τους τις χώρες σήμερα ομιλούν τουριστικά την μητρική τους γλώσσα. Δηλαδή ανώδυνα.
Και δεν εννοώ την διεθνοποιημένη αγγλική. Ομιλούν μια κοινή παγκόσμια τουριστική γλώσσα, ο καθένας στην εθνική του γλώσσα, που δεν έχει πλέον ίχνος παιδείας.
Την γλώσσα των ονομάτων των προϊόντων. Μια σκέτη ονοματολογία χωρίς εννοιακές και νοηματικές αποσκευές. Δεν ομιλούν αλλά συνεννοούνται μέσω αυτής για αυτά. Είναι μια εκπτωμένη γλώσσα- μη γλώσσα, αφού οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι αποξενωμένοι από την γλώσσα τους. Ίσα- ίσα καταφέρνουν να συνεννοηθούν και να επικοινωνήσουν με αυτήν. Γλώσσα χωρίς πολιτικές νύξεις, χωρίς κοινωνικές αναφορές, χωρίς αντιθέσεις και αντιφάσεις, που δεν εννοεί τίποτα σπουδαίο πια, που δεν παραπέμπει πουθενά.
Κάθε τέτοια αναφορά όσο ακόμα υπάρχει, γίνεται μόνο για να διαφημιστούν κάποια προϊόντα και τα ονόματά τους. Μια τηλεοπτική γλώσσα.
Οι άνθρωποι που δεν ομιλούν τουριστικά, που έχουν να πουν, να ανταλλάξουν απόψεις και να διαφωνήσουν έστω μόνο, να κρατηθούν ζωντανοί και υπάρχοντες, γίνονται όλο και πιο ελάχιστοι.

·
Το χαρακτηριστικό αυτής της καινούργιας γλώσσας, είναι ότι δεν έχει παρελθόν, δεν έχει παράδοση. Αλλά το πιο χαρακτηριστικό της ακόμα, όπως με σαφήνεια μας γνωστοποιεί η ίδια την λογική της και μας τρομάζει, είναι ότι δεν θα αποκτήσει ούτε στο μέλλον γλωσσική παράδοση, αφού δηλαδή ζήσει κι αυτήν κάποιο χρόνο, όχι μόνο γιατί από την δομή της δεν προλαβαίνει να αποκτήσει ιστορία αφού αλλάζει συνεχώς με απίστευτη ταχύτητα, με όλο νέα προϊόντα νοοτροπίες και σχέσεις επ αυτών μηδαμινές και άχρωμης σημασίας, αλλά γιατί φοβάται και δεν θέλει όποιου είδους ιστορία και παράδοση κατά κανένα τρόπο. Εάν το εργοστάσιο ή η πολυεθνική κλείσουν από τον ανταγωνισμό τελειώνει και η γλώσσα αυτή. Και σήμερα τα εργοστάσια δεν διαρκούν 100 και 150 χρόνια, αλλά γεννιόνται και πεθαίνουν σε μια πενταετία.
Μόνο που αυτή η γλώσσα πλέον είναι η βασική και κύρια γλώσσα του δυτικού κόσμου και όχι μόνο των τουριστών που επισκέφτονται άλλες χώρες. Είναι ένα φαινόμενο του εμπορισμού της εποχής μας, της επικράτησης της αποθέωσης της αγοράς.

(εκ συνεχείας) 2

Καταπίνουν και αποσιωπούν οι περισσότεροι ότι υπάρχουν λαοί με ιμπεριαλιστική και αποικιοκρατική κουλτούρα και προσπαθούν να τα στρογγυλέψουν όλα και να τα μπερδέψουν. Λαοί με γλώσσα και σκέψη πολεμική.
Γιατί αυτό έχουν μάθει από την ατομική και συλλογική τους ιστορία, να είναι επιθετικοί. Και να ήθελαν δεν ξέρουν τίποτε άλλο. Αυτό τους έμαθαν. Έτσι είναι ο κόσμος και ας μην τον αρνιόμαστε.
Κανείς μας δεν μπορεί να αθωωθεί μέσα από την ισοτιμία των γλωσσών. Οι ιστορίες ατόμων και λαών είναι πάντα άλλες και είναι άλλοτε καλές και άλλοτε κακές. Οι πολιτισμοί δεν είναι ισότιμοι, οι σκέψεις των ανθρώπων δεν είναι ισότιμες, οι γλώσσες τους δεν είναι ισότιμες.
Το δίκαιο για κορυφαίο παράδειγμα, δεν ενσωματώνεται σε ένα λαό κατά κανένα τρόπο, μετά την γλωσσική προσαρμογή του με μια λέξη που κατασκευάζει ή δανείζεται και παραμένει ξένο σε αυτόν, αν δεν έχει χιλιετείς φιλοσοφικές, δικαιακές, δημοκρατικές και γλωσσικές ρίζες δικαίου στα σπλάχνα του.
Μια τέτοια έννοια, είναι πολιτισμικό και ιστορικό γέννημα και κατάκτημα ενός λαού, μαζί με την λέξη που το αποδίδει. Η εισαγωγή της λέξης σε μια άλλη γλώσσα, καθιστά γνωστή μόνο την λέξη και διατηρεί άγνωστη την έννοια, το νόημα και την σημασία της.
Είναι ξένο σώμα, ακατανόητο στους πολίτες και στις μεταξύ τους σχέσεις και μη λειτουργόν στις δομές του κράτους και της εξουσίας.
Το πώς συμπέραναν κάποιοι της γλωσσολογίας ότι δεν υπάρχουν πλούσιες και φτωχές γλώσσες όπως και σκέψεις, είναι πράγματι μεγάλο επίτευγμα. Γιατί αυτό που είναι αξιωματικά προφανές, είναι πως στον πραγματικό κόσμο οι σκέψεις και οι γλώσσες είναι άνισες, πλούσιες και φτωχές και διαβαθμίζονται σε ανισότητα.
Είναι αυτό που ονομάζω και θεωρώ ΄΄γλώσσες φάρσες΄΄ ή ΄΄γλώσσες υποκριτικές΄΄ ασύνδετες από τα γεγονότα και τα κοινωνικά βιώματα που τις γεννούν. Που μόνο μιμούνται ηχητικά. Γλώσσες δηλαδή αποξενωμένες από την σκέψη του ανθρώπου. Γλώσσες-κλώνοι με καπιταλιστική γονιμοποίηση.
Το ότι οι έλληνες αρνούνται όλους τους επιθετικούς πολέμους για αιώνες και χιλιετίες και τάσσονται στο πλευρό των αδικημένων λαών και ανθρώπων, μόνο τυχαίο δεν είναι. Κάτι ξέρει η καμπούρα τους. Απηχεί την πεποίθησή τους, την πνευματική και γλωσσική τους διαμόρφωση μέσα στην ιστορία και στην κουλτούρα τους. Δείχνει τα μαθήματα και τα παθήματα της δημοκρατίας τους και της ιστορίας τους.
Τους το θυμίζει και τους το κρατάει ζωντανό η γλώσσα και η σκέψη της. Και αυτό παρά την αγωνιώδη δική μου κριτική για την αλλοτρίωσή τους στις διπλανές σελίδες.
Υπάρχουν λαοί που δεν γνωρίζουν το δίκαιο ακόμη και σήμερα. Όλο το αγγλοσαξονικό τόξο για παράδειγμα, αλλά και άλλοι γείτονες και μη, δίκαιο εννοούν το συμφέρον ή ως ατομικό ή ως συλλογικό. Πως θα αρπάξουν την γη των άλλων, το βιός και τον μόχθο τους. Διαρκώς αυτό μηχανεύονται και αυτό αποτυπώνεται στην γλώσσα τους και διακινείται μέσα από αυτήν.
Δεν περνάει καν από το μυαλό τους και την κουλτούρα τους, το πολιτικό κατάκτημα του Θουκυδίδη και των αθηναίων περί δικαίου ΄΄δεν μπορεί η δημοκρατία να εξουσιάζει άλλους λαούς΄΄.
Αυτό που σήμερα θεωρείται η πρώτη αρχή του Ο.Η.Ε, και δεν τηρούν.
Η λέξη δημοκρατία για αυτούς τους λαούς είναι ένα βιαστικό δάνειο-μίμηση, που δεν ενσωματώθηκε ποτέ στην συνείδηση, την κουλτούρα, την ιστορία και την γλώσσα τους.
Ολόκληρη η ιστορία της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού είναι μέσα σε αυτήν τη φράση. Στην σκέψη και την γλώσσα του Θουκυδίδη.
Γλώσσες και σκέψεις, πολιτισμοί και ιστορίες, παραμένουν ανίκανες ακόμη και σήμερα να κατανοήσουν και να ξεμπερδέψουν την έννοια του δικαίου από του συμφέροντος.
Και αυτό μέσα στο ίδιο το κοινωνικό σώμα αυθόρμητα και χωρίς την χειραγώγηση των ειδικών, του κράτους και της παιδείας τους.
Ενώ άλλοι λαοί γνωρίζουν τι είναι δίκαιο και τι συμφέρον, όταν κατά καιρούς κάνουν χρήση του δεύτερου, γιαυτό και έχουν ενοχές. Ενοχή σημαίνει, ότι γνωρίζω τι πρέπει να κάνω και κάνω το αντίθετο.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο νομίζουν.
Αυτό που αποφεύγει να κατανοήσει η μεγαλύτερη ίσως μερίδα της γλωσσολογίας, είναι η ιστορία και η δύναμη της. Η απόλυτη επιβολή της στις σχέσεις των ανθρώπων. Όπως κρίνει αδιακρίτως άτομα, σύνολα, εποχές, χρόνους, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, καταστάσεις, έτσι κρίνει και γλώσσες και σκέψεις και κυρίως αυτές.
Θα πρέπει να καταλάβουν πως όπως υπάρχουν άνθρωποι με πλούσια και φτωχή γλώσσα, με πλούσια και φτωχή σκέψη, έτσι υπάρχουν και ολόκληρες γλώσσες και σκέψεις πλούσιες και φτωχές. Αλλιώς, δεν θα διορθώναμε καν τα κείμενά μας.
Ο κόσμος που περιγράφουν γλωσσολογικά δεν υπάρχει. Είναι μια υποτακτική κατασκευή ή ιδεολόγημα ανικανότητας σύλληψης και κατανόησης του κόσμου.

(εκ συνεχείας) 1

Αλλά εάν η γλώσσα είναι η σκέψη μας, τότε εξαπατόμαστε διπλά. Γιατί αυτό σημαίνει καθαρά ότι όλες οι σκέψεις όλων των ανθρώπων είναι ισότιμες. Δεν μπορεί να είναι ισότιμα αυτά που λένε και να μην είναι ισότιμα αυτά που σκέφτονται. Είναι ένα ολέθριο συμπέρασμα που ακυρώνει όλη την προσπάθεια του ανθρώπου και αχρηστεύει την ίδια την ελογικότητά του. Δεν έχει λόγο να σκέφτεται τότε ούτε να μιλάει, αφού λένε όλοι τα ίδια και σκέφτονται όλοι τα ίδια.
Γιατί τότε μπορούμε να βάζουμε στην τύχη όποιον βρούμε να διδάξει μηχανική ή φιλοσοφία. Μπορούμε να διαλέξουμε από την κληρωτίδα αυτόν που θα διοικήσει την πολιτεία ή κάποιον άλλο σπάταλο ή τοκογλύφο να αναλάβει την οικονομία της χώρας αφού όλοι είναι ισότιμοι και εξ ίσου ικανοί. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Εκεί μας οδηγεί η συμπερασματικότητα πολλών γλωσσολόγων περί ισότητας των γλωσσών.
Η γλώσσα είναι πλούτος της σκέψης και όχι των ήχων. Η γλώσσα των ήχων δεν έχει σκέψη. Δεν υπάρχει. Είναι σαν να ακούμε ένα παπαγάλο ή μια μαϊμού να μιμούνται με το λαρύγγι τους ή με τα χέρια τους χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα από αυτό που κάνουν ή λένε, όπως εμείς. Γλώσσα των ήχων δεν είναι ούτε οι ιαχές των γηπέδων.

Λέγοντας κανείς δεν υπάρχουν πλούσιες και φτωχές γλώσσες, λέει ότι δεν υπάρχουν πλούσιες και φτωχές σκέψεις και δεν το ξέρει.

Ισότιμες λέξεις, ισότιμες γλώσσες, ισότιμοι άνθρωποι και λαοί, ισότιμες σκέψεις, οδηγεί κατ ευθείαν στην αθώωση όλων των συμβαινόντων στην ζωή αυτού του πλανήτη. Τότε ο πολιτικός λόγος και η κριτική σκέψη εκπαραθυρόνονται μέσα από τις αλχημείες και τα τρικ των επιστημών και των επιστημόνων. Χθες η νομική επιστήμη αθώωσε μέσα από τις εξαιρέσεις της τις εξουσίες, παραπροχθές η οικονομία επιτέθηκε κατά του συνόλου της ανθρωπότητας, σήμερα η γλωσσολογία ισοπέδωσε με μια ισοτίμηση τις γλώσσες των λαών και τις πολιτισμικές τους διαφορές και αύριο κάποια άλλη ότι απέμεινε.
Μα κυρίως αυτό το ισότιμος παραμένει διαρκώς σκοτεινό και αδιευκρίνιστο στα συνέδρια της γλωσσολογίας, ως ένα μεταφυσικό μυστήριο της γλώσσας. Τι σημαίνει αλήθεια ισότιμος. Μήπως μια μεταμφιεσμένη προσπάθεια εξισωτισμού και πάλι αθώου και ένοχου; επιτιθέμενου και αμυνόμενου, ληστή και κλεπτόμενου. Μια Ρασπούτνεια ισότητα. Ένας παμπόνηρος ανεστραμμένος- κρυμμένος ρατσισμός της βαρβαρότητας και της εξουσίας να αθωώσουν τον εαυτό τους.


Μα στην σκέψη και στην γλώσσα της, δεν χρειαζόμαστε ισότητα, χρειαζόμαστε ακριβώς ανισότητα, δηλαδή ισηγορία. Το δικαίωμα να λέμε άλλα από τους άλλους. Αλλιώς θα σκεφτόμασταν όλοι τι ίδιο ακριβώς. Αλλιώς η ισηγορία θα ήταν άχρηστη, δεν θα υπήρχε καν σαν έννοια και λέξη.
Στα πολιτικά, κοινωνικά και φυσικά δικαιώματα χρειαζόμαστε μόνο την ισότητα. Ακριβώς για να έχουμε όλοι οι άνθρωποι την δυνατότητα να εκφράζουμε την διαφορετικότητά μας, την ανισότητά μας, την ισηγορία μας.
Γιατί ισοτίμηση σημαίνει προ πάντων κάτι πολύ επικίνδυνο, ότι η σκέψη του Ηράκλειτου και του οποιουδήποτε είναι ισότιμες. Η σκέψη του Αϊνστάιν και του όποιου φυσικού ή άλλου πολίτη είναι το ίδιο. Ισότιμος και ίδιος είναι το ίδιο.
Όλα τόσο απλά και εύκολα σε αυτόν τον κόσμο που σπαράσσεται ασταμάτητα χωρίς φταίχτες προ πάντων, μια και όλοι είναι ισότιμοι, που σημαίνει εδώ μεταφρασμένο, ότι λίγο ως πολύ όλοι κάνουν τα ίδια και άρα είναι ίδιοι.
Μια προσπάθεια να εμφιλοχωρήσει μέσα στις επιστήμες η απαλλαγή του καπιταλισμού από κάθε του έγκλημα.
Ή γιατί όλοι είμαστε αδέρφια σε αυτόν τον πλανήτη όπως φωνασκεί υποκριτικά ο σοσιαλισμός ή παιδιά του θεού ο θρησκευτισμός. Να ξεπλυθεί αυτός ο κόσμος μέσα από την γλώσσα.
Φαίνεται πια όλο και πιο καθαρά ότι η μεταμοντέρνα γλωσσολογία σχίζει στα δύο τον άνθρωπο και τον απομονώνει από τα συναισθήματά του και τη σκέψη του. Χωρίζει τους ήχους του από τα νοήματά τους. Άλλο η γλώσσα του άλλο αυτός. Τα συμπεράσματα πλέον και οι διαπιστώσεις θα βγαίνουν από τους ήχους του και όχι από αυτόν τον ίδιο, αδιάσπαστα συνδεδεμένους μαζί του. Από το χνάρι, την πατημασιά του και όχι από αυτόν που πάτησε, που άφησε το ηχητικό του αποτύπωμα λέγοντας μια λέξη. Στη μάχη μεταξύ σημαινόντων και σημαινόμενων, κερδίζουν τα σημαίνοντα. Κερδίζει όχι η ουσία αλλά η μορφή της, η παραουσία της. Δεν ενδιαφέρει πλέον ο γονότυπος γατί είναι ζόρικος και αντιδρά, αλλά ο φαινότυπος η άψυχη ακίνδυνη λέξη ως ήχος χωρίς νόημα, χωρίς σκέψη και συναίσθημα που δεν αντιδρά.
Της διαφεύγει ότι κάθε λέξη, φθόγγος ή φώνημα δεν είναι απλώς ένα ανώδυνο και τυχαίο ήχημα ίδιο, άχρωμο, ισότιμο με κάθε άλλο, αλλά ένας ιστορικός, κοινωνικός και πολιτισμικός μόχθος για να δημιουργηθεί. Ένας ατομικός και συλλογικός πόνος και προσπάθεια. Το χλευαζόμενο σήμερα ΄΄αέρα΄΄ των Ελληνάκων, κάπου παραπέμπει σαν σημαίνον. Σε κάποιο σημαινόμενο, σε κάποιο τραυματικό γεγονός που δεν βρίσκει να ισοτιμηθεί με την αντίστοιχη λέξη ενός άλλου λαού που αν το ακούσει θα νομίσει ορθά ότι του μεταφράζουν τον άνεμο. Που δεν το έχει αλλά που έχει πιθανόν ή όχι και αυτός ένα άλλο τέτοιο ανάλογο. Είναι και αυτή μία από τις λέξεις με πολλά σημαινόμενα επάνω της και ένα μόνο σημαίνον, πάνω στο οποίο συνωστίζονται τα συμφέροντα, η μικροπολιτική, ο δόλος, η οικονομία.
Η ποικιλία και η διαφορετικότητα είναι η αλήθεια και η ουσία του κόσμου και όχι η ισοτίμηση του σε ελάχιστα σημαίνοντα. (συνεχίζεται)

Περί γλώσσας 5

Η γλώσσα είναι τι κρύβει μέσα της και όχι τι λέει. Με το τι λέει ΄΄δεν καταλαβαίνει΄΄ κανείς τίποτα από μια γλώσσα. Ίσα-ίσα κατορθώνει να συνεννοηθεί με αυτήν.
·
Γιατί οι γλώσσες δεν διαφέρουν από τους ήχους τους όπως νομίζουμε ή τις λέξεις τους αλλά από το ιστορικό και κοινωνικό τους φορτίο που δεν φαίνεται. Που δεν το κρύβουν μεν αλλά δεν φαίνεται από μόνο του.
·
Αυτό καλούνται να μάθουν τα παιδιά στο σχολείο αφού μιλάνε ήδη άπταιστα την ηχητική γλώσσα.
·
Γιατί μια άγνωστη γλώσσα είναι εύκολη και ανώδυνη.
Ενώ μια μητρική είναι εξαιρετικά δύσκολη και επώδυνη αδιάφορο αν την μαθαίνουμε με πολύ μεγάλη ευκολία ως μητρική.
·
Οι λέξεις είναι η περίληψη μόνο πολλών μακρών ιστοριών. Ατομικών και συλλογικών.
Πίσω τους κρύβονται οι διηγήσεις της ζωής των ανθρώπων. Διηγήσεις αιώνων και χιλιετιών.
Είναι γοργόφτερα ταχυδρομικά περιστέρια που μας μεταφέρουν στον εγκέφαλό μας, εκεί που είναι η ζωή μας, η ατομική και συλλογική μας μνήμη, τα παιδικά μας χρόνια, και τα πρώτα μας συναισθήματα. Εκεί που Είναι η φιλοσοφία του χρόνου και του κόσμου. Εκεί που είναι κρυμμένη η γλώσσα.
·
Οι λέξεις κρύβουν υποχρεώσεις μέσα τους που δεν φαίνονται με το πρώτο απλό άκουσμα. Κάθε λέξη άλλο λέει και άλλο εννοεί εκτός από αυτό που ακούγεται. Πόσο μάλλον όταν συναντηθεί με τις άλλες.
Μεταφέρουν όχι ένα αλλά πολλά νοήματα και έννοιες της γλώσσας αλλά και του εαυτού τους. Αυτό που λέμε πιστή και ακριβής μετάφραση. Συνήθως μεταφέρουν έως και αντίθετες έννοιες στην ίδια λέξη όπως το ίδιο και το ίδιον. Και αυτό πλανεύει, από ερωτευμένους μέχρι γλωσσολόγους.


Όμως οι λέξεις του κόσμου μια-μια ξεχωριστά είναι ακατανόητες όταν τις ακούμε για πρώτη φορά ή όταν τις επαναλαμβάνουμε διαρκώς.
Επί πλέον, και εδώ είναι η παγίδα, είναι σαν ίδιες και είναι ίδιες, με μια ανεστραμμένη όμως περίεργη αλλά και ισχύουσα έννοια, ότι αφού μπορούμε να χρησιμοποιούμε διαφορετικές λέξεις-ήχους για μια έννοια ή και νόημα, τότε οι λέξεις καταλήγουν αν και διαφορετικές ηχητικά και γραφολογικά να παίζουν τον ίδιο διαμετακομιστικό ρόλο και άρα μπορεί κάποιος να τις θεωρήσει ως ίδιες ενώ είναι άλλες. Είναι δηλαδή ισότιμες μεταξύ τους.
Για παράδειγμα το δικό μας σύμπαν γίνεται univers στην γλώσσα των αγγλικών ή
el universo στα ισπανικά κ.λ.π
·
Αυτή η διαπίστωση οδήγησε αναγωγικά στο συμπέρασμα ότι το ίδιο ισχύει άρα, όχι μόνο για τις λέξεις αλλά και για το σύνολο των γλωσσών και κατ επέκταση και για τις έννοιες και τα νοήματά τους..
Έτσι η γλωσσολογία αποφάνθηκε ότι δεν υπάρχουν πλούσιες και φτωχές γλώσσες.
Πρόσθεσε δε σε απορίες ερωτώντων, πως αν μια γλώσσα δεν γνώριζε και δεν είχε μέσα της την έννοια της ισηγορίας για παράδειγμα, πριν 2 ή 3 χιλιάδες χρόνια, την άκουσε, την είδε και την προσέθεσε στο σώμα της με μια αντίστοιχη λέξη που κατασκεύασε στην πορεία και έτσι πρόλαβε τις άλλες και ισοτιμήθηκε μαζί τους.
Δεν έμενε παρά ένα ελάχιστο συμπερασματικό βήμα να πούνε ότι επομένως και όλοι οι λαοί που ομιλούν τις γλώσσες του κόσμου είναι ισότιμοι και τέλος οι πολίτες ένας-ένας ξεχωριστά.

Αυτό μάλιστα ανακούφιζε και συμφωνούσε και με την θεμελιώδη αρχή της δημοκρατίας και του κόσμου που θεωρεί όλους τους πολίτες ίσους μεταξύ τους, με ίσα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με μια μεγάλη διαφορά μόνο. Άλλο το ίσος και άλλο το ισότιμος.
·
Αυτά λέει η επιστήμη της γλωσσολογίας σήμερα, αξιοποιώντας τις εξειδικευμένες μελέτες της, στην λεγόμενη συγκριτική γλωσσολογία των διαλέκτων και γλωσσών των λαών.

·
Αλλά η γλωσσολογία δεν είναι φιλοσοφία και δεν καταλαβαίνει και πολλά πράγματα από αυτόν τον κόσμο. Έγινε και αυτή μια αποσπασμένη από την πραγματικότητα επιστήμη, που γνωρίζει ΄΄καλά΄΄ την δική της απομόνωση που μελετά.
Αυτό που της διαφεύγει καθώς τυραννιέται αποκομμένη μέσα στα λεξικά, από την καθολική θέαση του κόσμου, είναι ότι η γλώσσα δεν βρίσκεται στην στοματική κοιλότητα και στους ήχους που κυνηγά, αλλά αποκλειστικά στον εγκέφαλο του ανθρώπου και μόνο σε αυτόν. Της διαφεύγει δηλαδή το πιο σπουδαιότερο χαρακτηριστικό του ανθρώπου.

Γλώσσα είναι η σκέψη του ανθρώπου χωρίς ήχο. Εκεί και μόνο βρίσκεται η γλώσσα.
Ο άνθρωπος ηχεί την σκέψη του για να την ελέγξει. Για να επιβεβαιώσει ή όχι την ορθότητα της, επικοινωνώντας την με τους άλλους. Το αντεπιστέλλον του Αριστοτέλη. Για να κατανοήσει την ελογικότητα του. Να βεβαιωθεί γιαυτό που του συμβαίνει. Να σιγουρευτεί για την ύπαρξή της. Να πάρει απόκριση, από ένα άλλο έλλογο , ότι σκέφτεται. Ότι είναι πράγματι έλλογο. Να επαληθεύσει το φυσικό θαύμα που νιώθει και αισθάνεται επάνω του. Γιαυτό γελάει ο άνθρωπος, επειδή ανακαλύπτει την ελογικότητα του. Συνειδητοποιεί ότι μιλάει και σκέφτεται και χαίρεται γιαυτό, έστω ατελώς στη αρχή και άναρθρα. Γιαυτό πάλι μπορεί και κλαίει. Ακόμα και ταυτόχρονα, για να επικοινωνήσει με τους άλλους σαν βασική του έλλογη ψυχολογική ανάγκη. Για να συνεννοηθεί στην συνέχεια και να επιβιώσει μαζί τους.
Έτσι ΄΄φύτρωσε΄΄ σιγά-σιγά η γλώσσα του μέσα στις χιλιετίες. (συνεχίζεται)

Περί γλώσσας 4

Η μητρική γλώσσα δεν είναι ποτέ μίμηση, ούτε μια φορά.
Όπως δεν είναι ποτέ βίαιη.

Ενώ κάθε άλλη ξένη και επίκτητη, είναι πάντα μια βίαιη εγκατάσταση ενός επικοινωνιακού μηχανισμού και λειτουργίας μέσα μας, αλλά και ενός άλλου τρόπου σύλληψης και αντίληψης του κόσμου και κυρίως αυτό.
Μιμείται δε πάντα και υποχρεωτικά την μητρική .

Περί γλώσσας 3

Έχω την γλώσσα μου, είμαι.
Έχω την γλώσσα μου, έχω πατρίδα.
Ακόμα κι αν ζήσω ξενιτεμένος όλη μου τη ζωή.
Πατρίδα μου είναι η γλώσσα μου.
Μια πατρίδα μεταφερόμενη όπου βρίσκεται και ταξιδεύει η γλώσσα μου.
Αλλά αυτό το καταλαβαίνω μόνο όταν δεν ακούω τη γλώσσα μου. Όταν δεν την ομιλώ.
Τότε που δεν είμαι.

Περί γλώσσας 2

Άλλη γλώσσα, άλλη σκέψη, άλλα νοήματα.
Άλλη κουλτούρα, άλλη ιστορία, άλλες αρχές, άλλος πολιτισμός, άλλοι νόμοι τελικά.
·
Γιατί όλες οι ιστορίες των γλωσσών και όλες οι διαφορές στην δομή τους, είναι πως συντάσσουν τον κόσμο!! Που σημαίνει πως κάθε λαός αντιλαμβάνεται τον κόσμο.
·
Πως αντιλαμβάνεται το σύμπαν, τη φύση και την κοινωνία και πως εξ αυτών συντάσσει τον χώρο και τον χρόνο μέσα στη γλώσσα του, που είναι το κορυφαίο δείγμα της αντιληπτικής ικανότητας του ανθρώπου.
·
Και τέλος αν αντιλαμβάνεται μια κοινωνία το δίκαιο που απορρέει από αυτά και την ισορροπεί, και το διαχέει μέσα στη γλώσσα της.

Περί γλώσσας 1

Στην πραγματικότητα, τα πρώτα ανθρωπολογικά σύνορα και πολύ αργότερα τα εδαφικά και εθνικά, τα δημιουργεί η γλώσσα κατά μέγιστο μάλιστα κανόνα αν όχι πλήρη, στις αρχικές συναθροίσεις των μελών του ανθρώπινου είδους.

Είναι αυτή που επιβάλλει κάθε είδους σύνορα ακόμα και σήμερα. Είναι δε τόσο ισχυρή, που υπερβαίνει ακόμα και την συνεκτικότητα της φυλής ή του χρώματος των ανθρώπων.
Όσοι κατάφεραν να συνεννοηθούν αποτελεσματικότερα για την επιβίωση τους, στις απαρχές της γέννησης των γλωσσών, αυτοί και έκαναν ομάδα, φυλή, εδαφική κυριαρχία μαζί στην συνέχεια ή χώρα και κράτος πολύ μετέπειτα.

Η γλώσσα είναι ανεπιφύλακτα ο πρώτος διαφοροποιητής του ανθρώπου, από την μάζα του είδους μας, μέχρι την εμφάνισή της. Δηλαδή ο πρώτος καθαρά ΄΄εθνικιστής΄΄ και μάλιστα φυσικός και όχι πολιτικοκοινωνικός ή οικονομικός όπως πολύ-πολύ αργότερα εξέπεσε.
Την έννοια του έθνους την προδιαμορφώνει η κοινή γλώσσα κυρίως. Σε αυτήν οφείλεται τούτη η αντίληψή μας.

Όσα δε παραδείγματα προσπαθούν να εξαιρεθούν άδολα από αυτόν τον φυσικό κανόνα, έχουν κενά χαμένα από την σκόνη του χρόνου στο βάθος τους.

Η ντροπή του ποιητή

Ο ποιητής μισεί δυνατά. Το μίσος του, το μέγιστο.

Σαν αλεξικέραυνο ρουφάει την οργή αυτού του κόσμου. Τόση είναι η δύναμή του.
Η διαφορά με αυτόν, είναι ότι δεν καταδέχεται την κατάντια που οδηγεί το μίσος. Αυτό που έχει κατακλύσει τα πάντα γύρω του.

Έτσι το πηδάει σαν φανταστικός άλτης του σύμπαντος, το διοχετεύει μέσα του και το κάνει ποίηση. Το αλέθει μαζί με τάλλα τέρατα και πάθη.

Γιατί ο ποιητής πρέπει να είναι αθώος. Αν δεν είναι, δεν θάναι ποιητής. Αλλά για να παραμείνει αθώος και να υπακούει σε αυτόν τον φοβερό νόμο των ποιητών, διαπιστώνει έκπληκτος πιά σήμερα, ότι δεν μπορεί να παραμείνει ποιητής, γατί δεν μπορεί να παραμείνει πιά αθώος. Η εποχή που ζει ξερνάει ακόμα και τους ποιητές. Τους ξεβράζει στην τηλεόραση, στα σαλόνια, στις χορηγίες, στις ποιητικές βραδιές.

Και τότε καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί πιά να γράφει παρά να κρύβεται.
Να κρύβεται σαν κυνηγημένος χωρίς να τον κυνηγάει κανείς. Μαζί με την ντροπή αυτού του κόσμου. Μέχρι να αλλάξουν οι καιροί και να τον ξαναχρειαστούν πάλι οι άνθρωποι.

΄΄Να φτιάξουμε τον κόσμο΄΄

Όποιος επιθυμεί να σώσει τον κόσμο, θα πρέπει να έχει προλάβει πρώτα να σώσει τον εαυτό του. Γιατί μπορεί να τα καταφέρει, αλλά να διαπιστώσει μετά, ότι μέσα στην φούρια της προετοιμασίας της σωτηρίας, δεν πρόλαβε να ετοιμαστεί ο ίδιος, όπως συνέβη με τους κομουνιστές στον ανατολικό κόσμο και τους σοσιαλιστές στην Ελλάδα και τον δυτικό κόσμο. Και αυτό το ξέρουν καλλίτερα από όλους οι παπάδες, που για χιλιάδες χρόνια παραμένουν ακόμα απροετοίμαστοι.

Και βέβαια, σε όλες αυτές τις αναταξιακές απόπειρες της ανθρωπότητας, η πλειοψηφία των πολιτών που ακολούθησε αυτή την χαρισματική αποκοτιά, είχαν προετοιμαστεί να προχωρήσουν στο καινούργιο άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, καλλίτερα πάντως από τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, που όπως αποδείχτηκε αργότερα ιστορικά, δεν είχαν προετοιμαστεί καθόλου. Αν αφαιρέσουμε κάποιους απελπιστικά ελάχιστους διεθνώς πρωτοπόρους, μυθικά σύμβολα για την αναφορά και την σύγκριση στην συνέχεια της ζωής μας.

Όλες οι άλλες εξηγήσεις της αποτυχίας που διαβάζουμε σε προπαγανδισμένα και διθυραμβολογημένα βιβλία διανοουμένων- ειδικά αυτών των ανεκδιήγητων οικονομολόγων με τα ισοζύγια του χρήματος ή τα αποθεματικά, τον πληθωρισμό και τα λοιπά τέτοια αιτιάντα-του τι τάχα έφταιξε και απέτυχε η προσπάθεια, του τι τάχα συνέβη που εμείς δεν ξέρουμε και αυτοί ανακάλυψαν και χάλασε στην πορεία το όραμα, και τέτοια μοχθοφανή διηγήματα εμβριθούς διείσδυσης και ανάλυσης, είναι εκ του πονηρού ή εκ του ανοήτου των γραφιάδων αυτών.

Οι Έλληνες, ο Κάρολος Μαρξ, και οι υπόλοιποι

Πάντα άκουγα τον Κάρολο Μαρξ και τους κομουνιστές, να μιλούν για τους θεσμούς. Πως μόνο όταν αυτοί αλλάξουν, τότε θα αλλάξει και η κοινωνία. Αυτό ακριβώς ήταν η επανάσταση και το όνειρό της. Αυτό έλεγε και το Κεφάλαιο.

Για να πω την αλήθεια, δεν το κατάλαβα ποτέ.. Δεν μίλησε μέσα μου ποτέ αυτή η λύση του μεσσιανισμού των θεσμών. Μου θύμιζε τον από μηχανής θεό του τετραπέρατου Ευριπίδη, που κορόιδευε έτσι τους αθηναίους, όταν δυσφορούσαν να δουν κατά πρόσωπο τις κοινωνικές και φυσικές αλήθειες.

Σήμερα όμως, λένε το ίδιο και οι σοσιαλιστές και οι δημοκράτες και οι δεξιοί και κάθε ένας που βλέπει το αδιέξοδο. Το έχουν παραδεχτεί όλοι.
Ακόμα και φανεροί ή κρυφοί εναπομείναντες δικτατορίσκοι της εποχής μας, μιλούν και αυτοί ένθερμα για τους θεσμούς και για την ανάγκη καινούργιων νομοθετικών πλαισίων, και αδιάφορο τι εννοεί ο καθένας τους και τι κρύβουν όλοι αυτοί μαζί.

Η ανθρωπότητα κινείται αδιάκοπα σε μια συνεχή αλλαγή των θεσμών. Και πράγματι οι θεσμοί αλλάζουν προς το χειρότερο, αλλά αρκετές φορές και προς το καλλίτερο σε κάποιες χώρες, που καταφέρνουν να υπερβούν τις αντιδράσεις και να ψηφίσουν νέους νόμους πιο προοδευτικούς και σύγχρονους. Όμως τίποτε δεν αλλάζει στις κοινωνίες,
εκτός από την τεχνολογία της κάθε εποχής, που εξαπατά τους πάντες και φαίνεται σαν αλλαγή.
Τι μυστήριο! Τι μεταφυσικά πράγματα! Πιο παράδοξο και από τις εικόνες που κλαίνε!
Οι δε επαναστάσεις που κατέκλυσαν τον κόσμο και κατάκυριάρχησαν ολόκληρο τον εικοστό αιώνα, αλλάζοντας από τις ρίζες τους παλιούς άδικους ή αντιδραστικούς και τελματωμένους θεσμούς, πνίγηκαν στην ατελεσφορία τους. Δεν κατάφεραν να αλλάξουν τίποτα στις κοινωνίες τους. Ούτε ένα τόσο δα.

Οι θεσμοί είναι μια συνταγή ανόητη και παντελώς ανίσχυρη από μόνη της. Δεν φτάνει ποτέ να αλλάξει την ζωή μας γιαυτό δεν την άλλαξε.
Χρειάζεται προ πάντων ο άνθρωπος και ελάχιστα οι θεσμοί. Το αντίθετο από ότι πιστεύουν όλοι.

Αυτό το είχαν καταλάβει μόνο οι έλληνες. Πικρή μοναχική αλήθεια για μας, για την ιστορία, για τους άλλους, για όλους. Γιαυτό μιλούσαν όλοι σε όλα ανεξαιρέτως τα κείμενα τους για την ατομική αρετή του πολίτη. Αρετή σημαίνει ήδη θεσμός. Ο μέγιστος, ο ισχυρότερος δυνατός θεσμός. Αλλά σήμερα δεν έχουμε πια καλούς μεταφραστές για να το ξέρουμε αυτό.
Ο νόμος και ο θεσμός υπάρχει μόνο μέσα μας και πουθενά αλλού. Δεν χρειάζεται να μας πει κάποιος να μην κλέβουμε τους συμπολίτες μας και την πολιτεία ή να μην καταπατούμε τα δάση και όλα τα βασικά τουλάχιστον προφανή και αυτονόητα.

Το ξέρουμε πολύ καλά. Εάν φύγει από μέσα μας και πάει στα χαρτιά, στα νομοσχέδια, στα κοινοβούλια, στα δικαστήρια, κανένας θεσμός δεν πρόκειται ποτέ να λειτουργήσει. Το θέμα της ανθρωπότητας ήταν πάντα να μην φύγει ποτέ από μέσα της ο νόμος. Χωρίς συνείδηση και σκέψη των πολιτών καμία ελπίδα δεν έχει ο νόμος και ο θεσμός. Εάν δεν είναι βαθιά εσωτερική μας πίστη και ανάγκη.

Ο χαλασμένος άνθρωπος καταπίνει τους θεσμούς και τους νόμους όπως ο δεινόσαυρος τη χλωρίδα. Η αλλοτρίωση βρίσκει αμέσως τρόπους να εξουδετερώνει τον όποιο νόμο. Η εξυπνάδα της θα συκοφαντεί και θα χλευάζει τους θεσμούς ως αστεία κατασκευάσματα, ανίκανα παντελώς να της αντισταθούν.

Αλλά τώρα είναι αργά. Η ιστορία είναι ο γιγάντιος κριτής που φτιάχνει και οδηγεί το κοινωνικό και ατομικό μέλλον. ΄΄Τιμωρεί΄΄ τις επιλογές μας, τις οποίες καμωνόμαστε πως δεν θυμόμαστε. Πρέπει να γεννηθεί και να ανατραφεί μια γενιά μόνη της, μακριά από εμάς, για να επανέλθουν οι θεσμοί μέσα μας. Γιατί ο νόμος σαν βασική κατεύθυνση υπάρχει ήδη μέσα μας όταν γεννιόμαστε. Επεμβαίνει όμως ο καπιταλισμός που μας υποδέχεται και τον διαστρέφει.

Προς Ιστορικούς

Χωρίς τον μύθο, δεν υφίσταται η ιστορία!

Αυτό το πάρα πολύ σπουδαίο είναι που χρειάζεται να κατανοηθεί από τους ιστορικούς.
Είναι μια λειψή, ημιτελής, καχεκτική καταγραφή του κόσμου.
Μια αγνωσιακή και τέλος αντιεπιστημονική ιστοριογραφία που δεν φωτίζει ούτε τα γεγονότα ούτε το παρελθόν. Τόσο σαφώς.

Γιατί ο μύθος είναι μια αναγκαία και υποχρεωτική συνιστώσα της ανθρώπινης ελογικοτητας. Και μάλιστα απαιτητή για κάθε εποχή. Έξω από την εξέλιξη, την ανεπτυγμένη ή μη τεχνολογία, τον πολιτισμένο ή απολίτιστο χαρακτήρα των κοινωνιών, το υψηλότατο ή χαμηλό επιστημονικό επίπεδο κάθε λαού.

Δεν υπάρχει περιοχή της ανθρώπινης δραστηριότητας χωρίς την συνοδεία του μύθου. Ακόμα και στους πιο θαυμαστούς και ρεαλιστικούς εγκεφάλους. Ή θα μπορούσε κάποιος να με διορθώσει, εκεί αντίθετα συναντάται πολλές φορές πιο συχνά.

Μια ιστορία καθαρά επιστημονική, αυστηρά περιχαρακωμένη στα ΄΄αληθή΄΄ μόνο δεδομένα της εργαστηριακής έρευνας, χωρίς προσμίξεις από στοιχεία μύθου, από λεχθέντα, ακούσματα, θρύλους, διηγήσεις εκ διηγήσεων, με μόνο σύγχρονα καταγραφικά τεχνολογικά μέσα αδιάψευστα, δεν υπάρχει! Ούτε σήμερα, ούτε ποτέ υπήρξε! Ούτε για μια φορά!

Και τούτο συμβαίνει γιατί δεν το επιτρέπει ο πραγματικός κόσμος! Νιώθει ακρωτηριασμένος χωρίς τον μύθο δίπλα του! Είναι αυτό που διέφυγε.

Γιατί ο μύθος είναι ήδη μια πελώρια αλήθεια. Και όταν αυτός επιμένει να ζει και να απαιτεί την ύπαρξή του, καθώς περνάν οι αιώνες και ο χρόνος, και δοκιμάζεται η ανθεκτικότητα και η γνησιότητά του, τότε ο μύθος αυτός, είναι η μεγάλη αλήθεια που διέφυγε της ιστορίας ή ακόμη χειρότερο που αποκρύβεται από αυτήν.

Και ευτυχώς-ευτυχώς! θέλω να τονίσω προς έκπληξη των μοχθούντων ιστορικών, που συμβαίνει έτσι. Γιατί αλλιώς ο κόσμος θα ήταν ασφυκτικά ντετερμινισμένος και η ιστορία απολύτως προβλέψιμη ως ένα κλειστό ακατάπαυστα ανακυκλούμενο ίδιο και όλο ίδιο σύστημα. Ο μύθος στην κοινωνία λειτουργεί όπως η τυχαιότητα και το απροσδόκητο στην φύση και το σύμπαν.

Και δεν μιλώ εδώ καθόλου για τον μεταφυσικό και θρησκευτικό μύθο των θεών, των αγγέλων και των θαυμάτων, που και αυτοί όμως είναι εξαίρετο παράδειγμα να προβληματίσει τους ιστορικούς για την τρομακτική ισχύ του, αλλά ομιλώ για τον πραγματικό κοινωνικό μύθο των ανθρώπων, για γεγονότα που έγιναν, και που αναγκάζονται να μεταπηδήσουν στον μύθο για να υπάρξουν, να προφυλακτούν και να επιβιώσουν, όταν η επιστήμη τα αγνοεί ή θέλει να τα σβήσει. Γιατί τότε γίνεται πιο ανθεκτικός, πιο δυνατός, πιο απαιτητικός και ΄΄εκδικείται΄΄ τον παραμερισμό του από την επιστήμη, κάνοντάς την να φαντάζει νάνος μπροστά του.

Ενδεικτικό κλασικότατο διεθνές τέτοιο παράδειγμα γνωστό σε όλους, ο Τσε Γκεβάρα. Όσο και αν πολεμήθηκε λυσσαλέα από το σύνολο των δυνάμεων του αμερικάνικου κράτους, με την συνδρομή μιας παγκόσμιας ενορχηστρωμένης συμμαχίας κρατών την εποχή του ψυχρού πολέμου, εν τούτοις, όχι μόνο άντεξε στον χρόνο και έγινε μύθος, αλλά μεταπήδησε στον θρύλο πλέον. Μόνος απολύτως, χωρίς καμιά προπαγάνδα ή όποιου άλλου είδους δύναμη να τον ενισχύσει ή να τον κατασκευάσει. Γιατί είχε την αλήθεια του και τίποτε άλλο αυτός ο μύθος.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη εδώ σε μας με τον Άρη Βελουχιώτη και την εθνική αντίσταση, που η άρνηση της αποδοχής του από την δεξιά και την κομουνιστική αριστερά, τον πέρασε ήδη στον χώρο του μύθου. Αλλά όπως οι εξουσίες και τα συμφέροντα που υποτελούν, τρομάζουν από τα ιστορικά γεγονότα και τα αρνούνται, έτσι και οι ιστορικοί που τους ακολουθούν χάνουν κάθε ικανότητα κατανόησης των μύθων. Δεν έμαθαν ακόμη να μην τα βάζουν μαζί τους, αλλά να ψάχνουν και να βρίσκουν τι κουβαλάνε και τι θέλουν να πουν κάτω από την σκόνη του χρόνου.

Το ίδιο πάλι συνέβη στις μέρες μας με την διαμάχη για τα κρυφά σχολειά.
Γιατί εκτός των άλλων, οι μύθοι δηλώνουν και κάτι άλλο που δεν χωράει στο κεφάλι τους. Ο μύθος που επιμένει να ζει αιώνες ολοζώντανος, χωρίς απτά ντοκουμέντα, χωρίς έγγραφα αποδεικτικά, μπορεί όχι μόνο να μην ακυρώνει τον εαυτό του, αλλά να δείχνει ότι προσπαθεί να πει κάτι περισσότερο από τον εαυτό του. Να περιγράφει μια ζοφερή κατάσταση για έναν λαό ακόμη πιο χειρότερη από αυτή που προσπαθεί να πει ο μύθος, με αφορμή την διήγηση ενός απλού γεγονότος που περιγράφει.

Η απαράδεκτη συμπεριφορά των νεοελλήνων σήμερα, δεν εξηγείται με κολλυβογράμματα εγγράφων και κοκαλωμένων στοιχείων των ιστορικών, αλλά από το βάθος του παρελθόντος και μόνο. Ο χρόνος, αφήνει τα ίχνη του πάντα. Αυτό είναι φυσικός νόμος. Αλλά αυτά τα ίχνη ο προσοντούχος ιστορικός, και μόνο αυτός πιστεύω, πρέπει να ψάξει να τα βρει. Να κοπιάσει όσο δεν φαντάστηκε κι αν τα καταφέρει, αλλιώς ο επόμενος. Δεν είναι τόσο απλό.

Γιατί κυρίως, αυτό είναι ο μύθος, μια αλήθεια που συνέβη, και που την αρνούνται γιατί αποκαλύπτει φαρμακερές ιστορικές αλήθειες και ανατρέπει όλα τα καλογραμμένα επιστημονικά βιβλία και το ευγενικό πρόσωπο της εξουσίας.

Η ανθρωπότητα είναι γεμάτη από τέτοιους μύθους, που ζουν ολοζώντανοι από το παρελθόν στο παρόν, και δεν φθείρονται ούτε ελάχιστα, από την πολυκαιρία. Αλλά αυτά, θα μου επιτρέψετε να πω, είναι ψιλά γράμματα για πάρα-πάρα πολλούς ιστορικούς, αυτούς τους κλητήρες της ιστορίας, που προκαλούν το ανθρώπινο πνεύμα και τις ικανότητές του προσβλέποντας να το εξαπατήσουν, προωθώντας εφήμερες ιδεολογικοπολιτικές τάσεις της κάθε μικροεποχής στην ιστορία, στοιχισμένοι προκλητικά και ανενδοίαστα με τις εξουσίες, φιλοδοξώντας οι μωροί καταξίωση από τις ακαδημίες και τα προεδρικά διατάγματα. Η τηλεόραση γέμισε από τέτοιους.

Αυτοί νομίζουν ακόμα ότι ο μύθος λέει ψέματα. Τον μπερδεύουν δε με την προπαγάνδα που κατασκευάζει συχνά είδωλα και στήνει ψευτομύθους ηγετών και γεγονότων, που πεθαίνουν μέσα σε ελάχιστα χρόνια ή και γρηγορότερα, και φυσικά επηρεάζονται λίγο έως πολύ από τις βιομηχανίες των πληροφοριών, που απέκτησαν τη δύναμη να παρουσιάζουν τον κόσμο όπως θέλουν, άλλοι μέσα από την εικονική πραγματικότητα, και άλλοι μέσα από εκδοτικά και συγγενή εργαστήρια, που ανακαλύπτουν συνέχεια ιστορικά στοιχεία και ντοκουμέντα για το ταμείο τους.

Συσκοτίζονται από τα διπλά νοήματα της λέξης του μύθου μέσα στη χρήση της γλώσσας, που άλλοτε εννοεί και χλευάζει τους ρήτορες και τους υποσχεσιάρχες και άλλοτε καλεί στην απελευθέρωση της ζωής μας μέσα από το σιωπηλό ουρλιαχτό του μύθου, που μας περιμένει συνεπές μέσα στον χρόνο να το ακολουθήσουμε. Γιατί ο μύθος δεν μιλεί μόνο για το παρελθόν αλλά και για το μέλλον που πλησιάζει απειλητικό.

Αντίθετα, ο μύθος σήμερα συμπληρώνει και λέει ό,τι λογόκριναν οι ιστορικοί. Από στόμα σε στόμα μεταδίδει και διαφυλάττει ιστορικές αλήθειες. Απαγορευμένες σελίδες της ιστορίας.
Αλλά για να το καταλάβει αυτό κανείς, και να μπορέσει να συμπεριλάβει τον μύθο ως βασικό και κύριο στοιχείο της ιστορίας, χρειάζεται να έχει μια καθαρά φιλοσοφική σκέψη και αντίληψη του κόσμου. Αλλιώς δεν γίνεται. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια της ιστορίας. Η ιστορία και η φιλοσοφία είναι ένα και το αυτό αδιάσπαστα.

Ο διαχωρισμός τους από τον διαφωτισμό και μετά, για χρηστικούς λόγους ευκολίας και εξειδίκευσης, αλλά κυρίως για την νέα λογική και νοοτροπία που αναδυόταν, ήταν η αρχή μιας τραγικής γνωσιακής συνέπειας για τον άνθρωπο που πληρώνει διαρκώς μέχρι τώρα.

Ο Ουίλιαμ Γέητς επικυρώνει κι αυτός για το τότε λέγοντας:
΄΄Είναι ωσάν ο μύθος και τον γεγονός, που παρέμεναν ενωμένα μέχρι την εκπνοή της αναγέννησης, να έχουν απομακρυνθεί πλέον τόσο πολύ ώστε ο άνθρωπος για πρώτη φορά να κατανοεί την ακαμψία του γεγονότος, και εξ αιτίας αυτής ακριβώς της παραδοχής, καλεί στα όπλα τον μύθο.΄΄
Richard Ellman: Τζέημς Τζόυς (σελίς 702, στην υποσημείωση)

Σήμερα δε πιά , με τις απαιτήσεις μιάς εργαλειακής γνώσης, μιάς γνώσης οικονομικής και μόνο, ο κάθε υποψήφιος σε μια σχολή που επιλέγει μαζί με άλλες στο μηχανογραφικό του δελτίο, για μια επαγγελματική αποκατάσταση μέσω σπουδών ιστορίας στο πανεπιστήμιο, δεν πρόκειται να συναντηθεί ποτέ με την ιστορία, την φιλοσοφία της και την στοχαστική σκέψη που απαιτεί αυτή. Θα μεταφέρει απλώς ως συνεπής μεταφραστής, αυτά που διάβασε μόνο και του δίδαξαν ανάλογοι με αυτόν προηγηθέντες φοιτητές.

Γιατί η ιστορία για την οποία μιλάμε εδώ, δεν είναι η εύκολη επιστημονική ιστορία των χημικών ενώσεων, των κβάντων ή των δεσοξυριβονουκλεινικών οξέων της φυσικοχημείας και της βιολογίας, χωρίς μύθους και θρύλους, αλλά μιας αδικαίωτης και στοιχειωμένης γνώσης των ανθρώπων, που φυλακίζεται στα τάρταρα της σιωπής μιας πολιτείας. Εδώ πρόκειται για ολόκληρο τον κόσμο του ανθρώπου, των κοινωνιών του, της φύση του, της ψυχολογίας του και της εσώτερης δομής του σαν έλλογο ον.

Ανεκτίμητη η προσφορά του μύθου. Η επιστήμη της ιστορίας, δεν μπορεί να κρατηθεί ούτε ένα ιστορικό λεπτό από μόνη της. Μάλιστα ως ατόφια επιστημονική αυστηρή πράξη αλήθειας, καλουπωμένη όπως την φαντάζονται, είναι κάτι πιο ουτοπικό και από την ίδια την ουτοπία.

Εκεί όμως που κάνει την εμφάνησή του το φαινόμενο πιο απειλητικά και επιδεινώνει ραγδαία την ήδη υπάρχουσα κατάσταση της λογικής της γραφής της ιστορίας, είναι στο τέλος περίπου του προηγούμενου αιώνα, όταν οι άλλες τεχνολογικές επιστήμες ανακαλύπτουν την προηγμένη αποτύπωση. Την πλήρη πια και εύκολη αποτύπωση, της πραγματικότητας μέσω της καταγραφής του ήχου και της εικόνας. Φωτογραφίες, μαγνητόφωνα, κάμερες υπολογιστές κ.λ.π. Τότε αρχίζει να παίρνει διαστάσεις επιδημίας αυτό το φαινόμενο της ακούραστης και βολευτικής διαφυγής των ιστορικών στα έτοιμα και εύκολα ΄΄πειστήρια΄΄ και στα ΄΄ντοκουμέντα΄΄ της ανώδυνης έρευνας εκτός σκέψης.

Εκεί αναδύεται η μεγάλη απάτη, η αυτοεξαπάτησή μας δηλαδή, χωρίς δόλο πάντα και με καλή διάθεση να προσθέσω, εκεί αποπλανάται ο ιστορικός άνθρωπος σήμερα, όπως όλη η κοινωνία εξ άλλου. Είναι εκεί και τότε που κραυγάζει σιγουρότατος μέσα στην παρανόησή του ΄΄μα έχω ντοκουμέντα, έχω μαγνητοφωνήσει το γεγονός, έχω φωτογραφίσει ή βιντεοσκοπήσει τη σκηνή κ.λ.π.΄΄

Καλό είναι να μάθει από τους μελετημένους σκηνοθέτες και κινηματογραφιστές, σε τι εξαπάτηση έχει περιπέσει. Στα τρυκ της αποτύπωσης, στην απάτη της τεχνολογίας. Γιατί αυτά είναι ένας μονταρισμένος κόσμος. Αυτοί ξέρουν καλλίτερα.
Η επιστήμη σήμερα κατακρατεί με την τεχνολογία της την μνήμη. Και αυτό είναι σημαντικό. Όμως δεν φτάνει. Αυτό που διεισδύει στα γεγονότα και τα φωτίζει είναι ο μύθος.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον μύθο. Για να κατανοηθεί καλλίτερα να ρωτήσω κάτι πασίγνωστο. Μήπως ο έρωτας δεν είναι ένας πεντακάθαρος ατομικός μύθος; Ή μήπως οι φιλίες δεν μυθοποιούν τον εαυτό τους; Ο φαινομενικά άσχετος φετιχισμός κάθε μορφής, δεν είναι και αυτός μια καθαρή μορφή μύθου; Ένα παράλογο δέσιμο με αντικείμενα άψυχα. Που από πίσω όμως από αυτό το παράλογο ξετυλίγεται και κρύβεται όλη η πραγματικότητα, η λογική και η καταπιεσμένη αλήθεια του κάθε ανθρώπου.

Η φιλοσοφική κατανόηση της ιστορίας, είναι η κατανόηση του μύθου. Αυτό είναι που χρειάζεται να συλλάβουμε.

Περί βλακείας

Τα έχετε βάλει όλοι με τους βλάκες. Εσείς όμως δεν ξέρετε πόσο δύσκολο πράγμα είναι να δώσεις να καταλάβει ένας έξυπνος άνθρωπος. Πιο δύσκολο από ότι στον βλάκα. Ακατόρθωτο θα έλεγα. Και αυτό σας διέφυγε ολωσδιόλου. Ως έξυπνοι αναγνώστες δεν το αντιλαμβάνεσθε. Γιαυτό δεν φταίτε!
Πάρτε για παράδειγμα τους τετραπέρατους αστέρες τη τηλεοράσεως, που κάνουν τόσο κακό, όσο όλοι μαζί οι βλάκες της χώρας.
Ή τις πανέξυπνες συντεχνίες που κάνουν απίστευτα πιο κακό στην κοινωνία, από ότι όλοι οι βλάκες του κόσμου μαζί. Που κλεισμένες σε απόρθητα γραφεία, συνωμοτούν διαρκώς κατά του ανθρώπου.

Μας διέφυγε ότι η εξυπνάδα έχει ένα υπέρογκο κόστος που το πληρώνουμε όλοι.
Και αυτή την σημείωση νομίζω πρέπει επί τέλους να την συμπεριλάβουμε στο ανθρώπινο στοχασμό.

Και ούτε μπορούμε πλέον να συνεχίσουμε να παίζουμε με τις λέξεις, διεθνώς και σε όλες τις γλώσσες του πλανήτη, κατασκευάζοντας υποκριτικά μια διαφορά τάχα μεταξύ έξυπνου(καλού) και πονηρού(κακού).

Μέχρι και ο Αϊνστάιν, ο μεγαλοφυής αυτός πραγματικός μύθος της επιστήμης, καταφέρεται μονομερώς κατά της ανθρώπινης βλακείας με ένα απελπισμένο αντιληπτικό τρόπο, μακράν του Ιωνικού στοχασμού, που έβλεπε αυτά τα δύο ως τα αντίθετα που ισορροπούν τον Κόσμο, ως τις όψεις του ίδιου νομίσματος, μη μπορώντας να εξηγήσει το φαινόμενο, και μη υποπτευόμενος τότε ακόμη το κόστος της ευφυΐας που θα προέκυπτε για τον άνθρωπο.

Αυτό το αντιλαμβανόμαστε πλήρως, αν φανταστούμε τον εφιάλτη ενός κόσμου μόνο ευφυών ή μόνο βλακών. Είμαστε παιδιά του ίδιου κόσμου και πρέπει να ζήσουμε όλοι. Με τις τριβές και τις αντιθέσεις που δημιουργούν οι δυο πλευρές. Αυτό είναι μόνο.

Η εξυπνάδα πληρωνόταν πάντα πολύ ακριβά. Όχι μόνο από τους εργοδότες, αλλά κυρίως από τους αφελείς και τους βλάκες του πλανήτη. Ο φόρος για αυτούς όταν δεν ήταν η καταδίκη τους από την ευφυΐα σε μια οικονομική και κοινωνική μιζέρια, ήταν η ίδια η ζωή τους όπως σήμερα στην Αφρική και τον τρίτο κόσμο.

Ξέρετε πόσο όμορφο είναι να κάνεις παρέα με ένα αφελή. Με ένα βλάκα που λέτε και εσείς. Ξανασυναντάς τη ζωή αδολίευτη. Σε ξανανιώνει. Σε επαναφέρει στον χαμένο χρόνο της γλυκιάς ανεμελιάς. Τότε που έζησες αφύλακτος. και ανέμελος. Που ο κόσμος ξαναγίνεται μαγικός, γεμάτος ελπίδα και άπειρη όρεξη να τον ζήσεις.

Βρισκόμαστε ακόμη στις απλουστευτικές απαντήσεις της ζωής μας.
Αντίθετα, θα πρέπει να ανεχτούμε την εξυπνάδα, όπως μάθαμε να ανεχόμαστε την βλακεία, και όχι να την ανεβάζουμε στη στέγη του κόσμου. Γιατί στις εποχές μας, ο κόσμος ανισορροπεί ακριβώς λόγω της πρώτης και εξ αιτίας αυτής.

Περί έξυπνων και ευφυών

Ο δρόμος προς την καταστροφή περνάει μέσα από την ευφυΐα.

Η τυφλή πριμοδότηση της ευφυΐας, ως αποκλειστικής λύσης όλων ανεξαιρέτως των προβλημάτων του, προκειμένου να γλιτώσει από την βλακεία που του τα προκαλούσε όπως πίστευε, δηλαδή την φτώχεια και την βία, οδήγησε σιγά-σιγά τον άνθρωπο μέσα στους αιώνες και τις χιλιετίες, σε ένα αδιανόητο επιστημονικό ρατσισμό υπέρ των ευφυών, όπου νομιμοποιούσε την λογική των διακρίσεων λόγω εξυπνάδας τώρα, αντί δύναμης και βίας όπως έκανε παλιά η βλακεία.
Αδιανόητο δε, γιατί αυτή η λογική υπέβοσκε μεν, αλλά εσφραγίσθη επίσημα πλέον πριν τρεις αιώνες από μια ανεπαρκή διανόηση και επιστήμη, και πριμοδοτήθηκε τυφλά έως σήμερα.

Αποτέλεσμα, στον νέο κόσμο που ανέτειλε, η ευφυΐα να γίνει πολύ πιο βίαιη από την βλακεία ως πιο έξυπνη και να πάρει την θέση της ανόητης βλακείας, ενώ η φτώχεια και η ανέχεια των ανθρώπων να πάρουν ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις παρά την θεαματική αύξηση κάθε είδους παραγωγής και αγαθών.

Δημιούργησαν μια ταξικότητα για το πνεύμα και την σκέψη του ανθρώπου, λες και επρόκειτο για τελείως άλλο είδος πνευματικά, με κοινή μόνο την μορφή των δυο αυτών λογικών όντων, κάτι σαν τον Erectus και τον Homo Sapiens. Μια πνευματική ταξικότητα που έμελλε να κατακυριαρχίσει στο ανθρώπινο είδος, και επί πλέον να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα για την κακομεταχείριση και την εξαπάτηση των μη ευφυών. Ο έξυπνος πλέον κοροϊδεύει, εξαπατά και χειραγωγεί νόμιμα πια τους ανθρώπους, ως κάτι το φυσικό, όπως η βροχή, το κρύο ή η ζέστη.

Έτσι μεταπηδάει στον χώρο της εξουσίας. Στον χώρο της επιστήμης βρίσκει την αποθέωση του εκτοπίζοντας τους παλιούς θεούς, μόνο και μόνο για να πάρει την θέση τους, αδιαφορώντας για την ύπαρξή τους ή μη, ως επιστημονική και φιλοσοφική αναζήτηση και διερεύνηση, βολευόμενος μάλιστα απόλυτα με την μεταφυσική παρανόηση και την αγωνία των βλακών, αφού πλέον θα την εισπράττει αυτός.

Το χειρότερο, νομιμοποίησε απόλυτα αυτή την λογική μεταξύ των πολιτών, στον ατομικό, οικογενειακό και κοινωνικό χώρο και βέβαια στην πολιτική πρακτική και την καθημερινότητα.

Αποτέλεσμα οι γονείς κρυφά ή φανερά, συνειδητά ή ασυνείδητα, να καμαρώνουν, να εκθειάζουν στο περιβάλλον τους, και να χαίρονται για το έξυπνο παιδί τους, αρκούμενοι να αγαπάνε χωρίς ενθουσιασμό το χαζό ή λιγότερο έξυπνο παιδί τους.

Έτσι το μοναδικό επιχείρημα στο τέλος όλων των συζητήσεων του, όλων των προβληματισμών του και όλων των σχεδιασμών του, κατέληξε να είναι, ότι είναι πιο έξυπνος από τους άλλους και άρα δικαιούται περισσότερα αντικειμενικά και δικαιολογημένα. Για την ακρίβεια όμως, δικαιούται τα πάντα και μόνο χάριν της μεγαλοψυχίας του και της βαθιάς ανθρωπιάς του, θα παραχωρεί ελεηματικά και ευεργετικά κάτι μικρό από τα προϊόντα και τα δημιουργήματα της ευφυίας του, για να επιβιώσουν οι βλάκες, οι ανίκανοι και οι τεμπέληδες, όπως επίσης ευφυώς πρόσθεσε αργότερα. Έφτιαξε και έναν υποκριτικό μηχανισμό αλτρουισμού την Unesco, να στέλνει ρύζι και σούπες στο τρίτο κόσμο, για να πεθαίνουν λίγο λιγότεροι βλάκες από την πείνα.

Στον βωμό της ευφυίας όλες ανεξαιρέτως οι άλλες αξίες, έρωτας, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ελευθερία, ισότητα των ανθρώπων, δικαιώματα ατομικά και συλλογικά ατρόφησαν ώσπου καταργήθηκαν υπέρ των ευφυών και παρέμειναν μόνο στον ρητορικό λόγο ως άλλοθι ή προπαγάνδα.

Δημιούργησε έτσι το παγκόσμιο και τα τοπικά κλαμπ των έξυπνων. Οι απανταχού έξυπνοι έτρεξαν να συμπεριληφθούν σε αυτό το κλαμπ ΄΄για να μην πάνε χαμένοι΄΄ και φυσικά να θέσουν τα προϊόντα της ευφυίας τους, στην υπηρεσία του πιο εγκληματικού εγχειρήματος που έγινε ποτέ εις βάρος του συνόλου της ανθρωπότητας.
Διαμορφώσαμε έτσι ένα ον με αστείρευτη ευφυΐα που σκεφτόταν, επιστημόνιζε και πανεπηστημιολογούσε χωρίς ποτέ να στοχάζεται.

Ξέχασε όμως ότι η βλακεία είναι φυσικό δικαίωμα όπως ακριβώς και η ευφυΐα Αλλά από την πρώτη δεν κινδύνευσε ποτέ ο πλανήτης παρά μερικά, περιφερειακά και αναστρέψιμα, ενώ από την δεύτερη ολικά και τελικά.

Οι μεγάλοι φυσικοί

Οι μεγάλοι φυσικοί κάποια στιγμή της γνωσιακής τους διαδρομής, συναντιούνται με την φιλοσοφία, θέλγονται από αυτήν αλλά δεν μπορούν να την καταλάβουν. Νομίζουν άλλα για αυτήν.
Έτσι την εκλαμβάνουν συνχισμένα ως γλωσσολογία, ως καλή λογοτεχνία, ως πάθος ή έρωτα και τέχνη, και πιο συνήθως ως μια καλή συζήτηση ΄΄με ολίγην θεολογία΄΄.
Στην καλλίτερη των περιπτώσεων την νιώθουν ως μια χορταστική και γευστική βραδιά.

Αυτό που τους απαγορεύει η γνωσιακή διαμόρφωση του εγκεφάλου τους, είναι να την καταλάβουν ως άρνηση, ως είναι. Ως διατήρηση του κόσμου, της φύσης και της κοινωνίας. Κάτι τέτοιο είναι ακατανόητο για αυτούς, διότι οι ίδιοι βρίσκονται από την άλλη πλευρά