Μια συνειδητή αποσιώπηση αποκρύβει για αιώνες και χιλιετίες με περισσή αγωνία και φόβο τους στοχασμούς ενός από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της ανθρωπότητας για την δημοκρατία την πολιτική την κοινωνία και κυρίως το μέλλον της. Όποτε δε έσπαγαν τα φράγματα της σιωπής και έφταναν στον αναγνώστη αυτές οι απόψεις του, τότε αναλυτές και διανοούμενοι έτρεχαν πανικόβλητοι να διαστρέψουν τα λόγια του. Να εξηγήσουν στους αναγνώστες ότι δεν λέει αυτό που διαβάζουνε, αλλά εννοεί κάτι άλλο που δεν διαβάζουνε. Να καταστείλουν με όποιο αντίτιμο και θυσία αυτή την αλήθεια.
Η στρέβλωση μάλιστα ξεκινάει ήδη από την μετάφραση και συνεχίζει αμέσως στα σχόλια. Τόσο ταραχτική για την συνείδηση μας και την σκέψη μας ήταν και είναι ακόμη η άποψη του.
·
Πρόκειται για τον Επίκουρο και την θέση του ότι ένας σοφός άνθρωπος δεν συμμετέχει στα κοινά. Μια άποψη που κατ αρχήν ξαφνιάζει. Μία άποψη ακριβώς αντίθετη από του άλλου σημαντικού στοχαστή της ανθρωπότητας Σωκράτη και τόσων άλλων που πίστευαν ότι ο πολίτης πρέπει και υποχρεούται να συμμετέχει στα κοινά. Και φυσικά αυτό αφορά όλους τους γνωστούς φιλοσόφους της εποχής του τουλάχιστον και όχι μόνο. Γιγάντια δηλαδή πρόκληση! Ας καταλάβουμε τι τον οδήγησε να καταλήξει και να διατυπώσει αυτή την άποψη αυτός ο σοφός άνθρωπος.
·
Ο Σωκράτης αγωνίζεται να αποτρέψει με όλες του τις δυνάμεις μια αλλοίωση που βλέπει να επέρχεται, προσφέροντας χωρίς δεύτερη σκέψη τη ζωή του για την διατήρηση της συλλογικής και ενωμένης κοινωνίας, δείχνοντας υπέρτατο σεβασμό και ευλάβεια στους νόμους της Αθήνας, μέσω της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά όπως πίστευε, για την αποτροπή αυτής της εξαθλίωσης της δημοκρατίας των σοφιστών που καλπάζει πλέον. Ο σοφισμός όχι μόνο σαν φιλοσοφικό και ιδίως πολιτικό ρεύμα, αλλά σαν πονηριά στην καθημερινή πρακτική και ζωή των πολιτών, που εγκαθιδρύεται σιγά-σιγά στην ανοχύρωτη αθηναϊκή κοινωνία. Για να το καταλάβει αυτό κανείς αμετάκλητα θα πρέπει να δει την ανάλογη εικόνα της σοσιαλδημοκρατίας σήμερα για να αντιληφθεί το κακό που μόλις άρχιζε τότε να γεννιέται. Δεν είχε καταλάβει ότι η αλλοτρίωση είναι κάτι άλλο πιο πολύπλοκο και πιο επικίνδυνο από ότι νόμιζε ή ότι τουλάχιστον τότε φαινόταν. Μπορεί να επέλθει και με την συμμετοχή και χωρίς αυτήν.
·
Αυτό το κατάλαβε ο Επίκουρος. Ζώντας το δράμα αυτής της ήττας του ανθρώπου έναν αιώνα περίπου μετά, βιώνει άγρια αυτό που φοβόταν ο Σωκράτης και συνειδητοποιεί ότι η συμμετοχή στα κοινά της εκπτωμένης πλέον δημοκρατίας, συντηρεί και τρανώνει ακόμη περισσότερο αυτό το νέο επερχόμενο κοινωνικό τέρας. Από τότε η δημοκρατία δεν θα ξαναυπάρξει στον πλανήτη αθώα.
·
Το πνεύμα του μοναδικό ίσως στην ιστορία της φιλοσοφική σκέψης, διέσχιζε με μια πραγματιστική ενόραση το μέλλον και το συναντούσε με μια ακρίβεια και μια λεπτομέρεια που σε κάνει να απορείς για την επαληθευσιμότητά του. Μιλάει για αυτά που φοβάται πως θα συμβούν στους Αθηναίους στο μέλλον, αν δε προσέξουν τώρα στο παρόν. Για τα επερχόμενα δεινά τους. Μιλάει για μας δηλαδή, για τους αιώνες μας
·
Αυτό που έχει συμβεί, είναι ότι αυτοί οι δυό φιλόσοφοι σημαίνουν δύο άλλες εποχές για την ανθρωπότητα. Δυο άλλους χρόνους. Δύο διαφορετικούς κοινωνικούς κόσμους. Έναν δημοκρατικό που πεθαίνει και έναν αυταρχικό που ξεπροβάλλει μουγκρίζοντας τον ερχομό του. Αυτό το συνταρακτικό είναι που συμβαίνει και κανείς δεν θέλει να το δει. Από την εποχή εκείνη αρχίζουν να αλλάζουν τα πάντα. Είναι ένας τραγικός σταθμός του ανθρώπου που φοβάται πολύ και ερμηνεύει με καθαρά ψυχολογικά κριτήρια και απόντα τον περίφημο ορθολογισμό εκείνης της εποχής. Ούτε το συλλογικό, ούτε το ατομικό πνεύμα δεν το αντιλαμβάνονται εκτός από τον Επίκουρο. Πίσω από την δόξα του αυτή, κρύβεται κατ ευθείαν η χαμένη αθωότητα του ανθρώπου μέσα από την κοινωνική διαπάλη. Αυτό ακριβώς σημαίνει ο Επίκουρος. Από εδώ και έπειτα ο δόλος αναλαμβάνει να ηγηθεί της ελλογικότητας του ανθρώπου.
·
Και είναι ευθύνη των κατοπινών φιλοσόφων και μελετητών του, που δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν και να καταλάβουν την ενοραματική σκέψη του, δέσμιοι οι ίδιοι σε μια φρούδα ελπίδα, την απαλλοτρίωση της αλλοτρίωσης του ανθρώπου, μέσα από την Σωκράτεια συμμετοχή στα κοινά. Τόσο επικίνδυνη κρίθηκε ότι είναι αυτή η θέση του. Από τον Μαρξ και τους μαρξιστές έως του πιο σημαντικούς διανοούμενους του εικοστού αιώνα και της εποχής μας. Οι οποίοι τον αποθέωναν μεν, δεν τον άκουγαν δε.
·
Βρισκόμαστε βέβαια στο τέλος της αθηναϊκής δημοκρατίας. Οι Μακεδόνες έχουν ήδη καταλύσει το αθηναϊκό κράτος και ετοιμάζονται να κατακτήσουν τον κόσμο με τον Αλέξανδρο. Το εάν θεωρήθηκε παγκοσμίως και διαχρονικά από όλους τους ξένους ιστορικούς ως ο κατ εξαίρεση εκπολιτιστικός ιμπεριαλισμός της ανθρωπότητας, αυτό το επιεικώς παράδοξο, με θετικά μάλλον αποτελέσματα για τους κατακτημένους λαούς και πολιτισμούς, αυτό δεν πρέπει να ξεχνάει ποτέ κανείς ότι το οφείλουν όλοι στην προγενέστερη αθηναϊκή δημοκρατία αποκλειστικά και μόνο, που συγκρατούσε τα πράγματα, όπως και αυτή με την σειρά της δεν πρέπει να ξεχνάει ότι το οφείλει αποκλειστικά στην ρωμαλέα στοχαστική σκέψη των ελλήνων φιλοσόφων κυρίως, αυτό το θαύμα θαυμάτων του ανθρώπου, που κατόρθωσαν και το διέχυσαν μέσα στην εκκλησία του δήμου για τέσσερεις αιώνες τουλάχιστον, κάνοντάς το κτήμα των Αθηναίων πολιτών, και έχοντας αμετάκλητα σφυρηλατήσει το πνεύμα και τη συνείδηση των ανθρώπων εκείνης της εποχής. Η αίγλη και ο απόηχος της φιλοσοφικής σκέψης των ελλήνων και η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν εκείνα που μείωσαν και κράτησαν σε ανεκτά όρια για την εποχή την αλεξανδρινή επέλαση ή επέκταση αν προτιμάμε.
·
Μετά από αυτές τις μεγαλειώδεις ιστορικές στιγμές της ανθρωπότητας, την θέση της άμεσης αθηναϊκής δημοκρατίας την καταλαμβάνουν οι θεοί, τα παιδιά τους, οι σαρκώσεις τους, οι προφήτες τους, οι εκπρόσωποί τους, οι φίλοι τους. Αρχίζουν τρελό χορό τα ποντίκια.
·
Όμως εδώ, χρειάζεται να ξεκαθαριστούν δυό πράγματα για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε επαρκώς στη συνέχεια, γιατί αν μας ξεφύγει αυτό θα βρεθούμε σε μια σύγχυση την οποία διαβάζω καθημερινώς. Να διασαφηνίσουμε δηλαδή την κατάσταση της αθηναϊκής δημοκρατίας στην οποία κάνει κριτική ο Επίκουρος και τι εννοεί, για να μην μπερδευτούμε με την σημερινή δημοκρατία της αγυρτείας των αντιπροσώπων που ξεπροβάλλει πια όλο και πιο αδίσταχτη βουτηγμένη σε κάθε είδους έγκλημα κατά του ανθρώπου και της φύσης με την έσχατη ένταση. Διότι αυτές οι δύο εποχές συμπίπτουν μόνο στο όνομα και πουθενά αλλού, το οποίο είναι εντέχνως ένα γλωσσικό δάνειο των Γάλλων και του Διαφωτισμού από την Αθήνα για να το πω κομψά, αντί γλωσσοεννοιακός προσεταιρισμός εξαπάτησης όπως είναι. Δημοκρατία η μια, δημοκρατία και η άλλη, ε! συγγενείς είμαστε.
·
Όταν ο Επίκουρος αρνείται πλέον την συμμετοχή στα κοινά, κάτι έχει δει. Το κάνει ως προστασία της σκέψης και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου από ένα παιχνίδι που όλο και περισσότερο μαθαίνεται εξυπνοποιείται και προβάλλει αθέατα πίσω από την αμέριμνη συμμετοχή και την ανέμελη δημοκρατία, τα προσωπικά συμφέροντα και τις ανομολόγητες φιλοδοξίες των πολιτών και των συντεχνιών που εμφανίζονται.
·
Ομιλεί ακόμα και τότε για ένα υψηλότατο επίπεδο πολιτείας και πολιτών. Γιατί με τον καιρό το κάθε παιχνίδι μαθαίνεται, το παίζουν πλέον στα δάχτυλα και οι τελευταίοι κλητήρες που βλέπουν τις τρύπες και τα κενά στο σύστημα ως μικροευκαιρίες ατομικής αρπαχτής ή κανονικού πλουτισμού όταν γλυκαθούν αργότερα, που τους γαργαλάει τον κοιμισμένο τους δόλο. Αυτό που συμβαίνει σήμερα και έχει γίνει επιστήμη της χαραμάδας και του αφύλακτου, από αθώους εργάτες και αθώους συνδικαλιστές. Αυτά βλέπει.
·
Όμως η εκλογές είναι γνήσιες ακόμη, αναλογικές, αληθείς, συχνότατες και καθημερινές όταν χρειάζεται. Οι εκλεγόμενοι αλλάζουν με την παραμικρή αφορμή ή παρασπονδία απέναντι στον δήμο. Δεν συμβαίνουν τα πράγματα κάθε τέσσερα χρόνια, δηλαδή ποτέ κυριολεκτικά, όπως στο Γαλλικό μοντέλο. Απηχούν επακριβώς την θέληση και τις επιλογές των πολιτών αναλλοίωτες ως εντολή που πραγματώνεται στον άμεσο πάντα χρόνο. Αυτά μας λένε οι πηγές και τα κείμενα εκείνης της εποχής όπως και τα άμεσα μεταγενέστερα. Και τότε τι θέλει θα αναρωτηθεί ο καθείς.
·
Αυτό που διαπιστώνει ο Επίκουρος και καταγγέλλει προσπαθώντας να ειδοποιήσει το μέλλον, είναι να φωνάξει ότι σας πήραμε είδηση, ότι σας καταλάβαμε καλώς σαν κοινωνία πως χρησιμοποιείτε την δημοκρατία μας και την αλήθεια της για να κάνετε συμμαχίες και τακτικισμούς κάτω από το τραπέζι για τα προσωπικά σας συμφέροντα, αλλοιώνοντας έτσι από την πίσω πόρτα την ουσία που είναι η ανιδιοτέλεια απέναντι σε ένα σύστημα κοινωνικής οργάνωσης που μόνοι μας και ελεύθερα σκεφτήκαμε, επιλέξαμε και θεσμίσαμε για την ζωή μας. Προειδοποιεί για αυτό που έρχεται. Εξ άλλου αγαπάει αυτή την πόλη και την δημοκρατία της και την έχει υπερασπισθεί με το σπαθί στο χέρι όπως μας λένε οι ιστορικοί της εποχής.
·
Μια ηθική τιμωρία είναι αυτή η καταπληκτική πρόταση του μεγάλου στοχαστή. Γιαυτό δύσκολα την καταλαβαίνουν ακόμα και οι φιλόσοφοι. Οι σημερινοί καθόλου. Μια έσχατη κριτική, μια απαξίωση σε αυτό που αρχίζει να γεννιέται. Γιατί μια κριτική και μια ηθική απαξίωση εκείνη την εποχή της ελληνικής αθωότητας του ανθρώπου, είναι χειρότερη από όποια φυλακή αγαπητέ για να καταλαβαίνουμε τον χρόνο και το πνεύμα εκείνης της εποχής, τις συνειδησιακές ευαισθησίες και το μυαλό εκείνων των ανθρώπων. Θυμηθείτε τον Όμηρο που ξεχάσαμε, και τότε θα τα βρείτε όλα αυτά εκεί μέσα. Έτσι ήταν οι χαρακτήρες τότε. Ο Επίκουρος είναι ένας ήρωας του Όμηρου που γεννήθηκε πολύ αργότερα και δεν τον συμπεριέβαλλε στα ποήματά του.
·
Αλλά η απαγόρευση μιάς αλήθειας, έρχεται κάποια στιγμή που τιμωρείται ως ύβρις από την πραγματικότητα όπου ανήκει. Γιατί ο Επίκουρος δεν έχει στο μυαλό του βέβαια και δεν φανταζόταν ότι είναι δυνατό η αποχή από υψηλότατο επίπεδο ευαισθησίας και επίπληξης, να έχει γίνει απεγνωσμένο πολιτικό εργαλείο των σημερινών ανθρώπων και ταυτόχρονα αδιαφορία, αφασία, παραίτηση πλήρης από την πολιτική ελπίδα.
·
Σήμερα η αποχή από τα κοινά, το λευκό ή άκυρο ψηφοδέλτιο, επιστρέφει σαν πανδημία πολιτική στην ανθρωπότητα παίρνοντας την εκδίκησή της για αυτή την απαγόρευση της σκέψης του στοχαστή. Γιατί αυτή η αποχή από μόνη της, μετατρέπει αυτόματα την όποια δημοκρατία σε μια ολιγαρχία κάποιων. Ένας ολιγάρχης αποφασίζει για το 50 και 60% που δεν τον ψήφισε. Η νομιμότητα τρίζει κάτω από τα πόδια του ακατάπαυτα.
·
Αυτός είναι ο λόγος που σύσσωμος ο πολιτικός και διανοούμενος χώρος του κόσμου πολεμάει λυσσαλέα τον Επίκουρο. Είναι ο μόνος που τους αποκαλύπτει. Που προσβλέπει σε μια άλλη ανθρωπότητα χωρίς να είναι ουτοπιστής και λογάς. Αν πραγματικά κάποιος αντιλαμβάνεται βαθιά το πολιτικό παιχνίδι έτσι όπως διαχρονικά ξετυλίγεται όλο με καινούργια κόλπα και δικηγορικά εφευρήματα, θα καταλάβει αμέσως ότι ο Επίκουρος είναι ο μεγάλος εχθρός τους. Και αυτοί φυσικά το ξέρουν γιαυτό τον συκοφαντούν και λυσσομανάνε κραυγάζοντας για την συμμετοχή. Θέλουν κάποιοι να τους νομιμοποιούν. Να τηρούνται τα προσχήματα της αυθαιρεσίας της δημοκρατίας. Να λένε αυτοί μας ψήφισαν, αυτοί μας νομιμοποίησαν. Να λένε καταϊδρωμένοι από τον εφιάλτη της απαξίωσης, δεν είμαστε αυθαίρετοι, δεν είμαστε ολιγάρχες, δεν είμαστε όπως οι δικτάτορες.
·
Η αποχή είναι ο ασφαλής δείκτης η αμείλικτη απόδειξη της πολιτικής ή μη υγείας των εποχών και των χωρών. Όσο η αποχή θα αυξάνει ή ως συνείδηση και πολιτική τιμωρία των πολιτών ή ως αδιαφορία και πολιτική αποξένωση, θα σηματοδοτεί μια αχαλίνωτη πολιτική κατάρρευση, μια ασυγκράτητη αλλοτρίωση.
·
Κλείνοντας αυτό το διαδικτυακό κείμενο, θέλω με μια ακόμη προσπάθεια να σημειώσω για αυτούς που ξενυχτάνε και παιδεύονται μέσα στις φιλοσοφικές τους αναζητήσεις, ότι αυτό για το οποίο συζητάμε διαρκώς, το παρελθόν που μας άφησε και το αφήσαμε αν και το σκεφτόμαστε με αγάπη και πίκρα, για τον καπιταλισμό είναι εφιάλτης και τρόμος. Γιαυτό συμφωνεί και αυτός και υποκρίνεται τον θαυμασμό του μαζί με μας γι αυτόν τον κόσμο, όμως δεν πιστεύει τίποτα από όλα αυτά πέρα από το παγκάρι του. Γιαυτό σκαρώνει φάρσες δημοκρατίας για να την συκοφαντήσει έτσι ως κάλπικη. Στήνει μιμήσεις του παρελθόντος για να μας εξαπατήσει για τις προθέσεις του. Οργανώνει καρναβάλια και θεάματα της ισοπολιτείας, την ισονομίας και της ισηγορίας σε πλατείες, σε πανεπιστήμια, σε συνέδρια, σε κοινοβούλια, σε θέατρα και γιορτές. Ας προσέχουμε πολύ.
Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009
Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009
Για την Σέχτα
Λέγαν κι αυτοί οι δύστυχοι, οι κατατρεγμένοι και καταφρονεμένοι, ότι θα χτυπούσατε τον Μάλλιο ή τον Μπάμπαλη, ή κάποιον τέλος πάντων γνωστό για τις θηριωδίες του και τις φάλαγγες που κάνει στους σημερινούς κρατούμενους. Ότι θα αναβιώνατε παλιές δόξες.
Κάπως έτσι θα έγραφε κάποιος την ιστορία σας. Αλλά τους απογοητεύσατε. Στήσατε την μίμηση του παρελθόντος. Και η ιστορία τιμωρεί όταν την επαναλαμβάνεις, σε κάνει καρικατούρα και σε γελοιοποιεί.
Νόμιζαν δηλαδή το έργο θα ήταν σύγχρονο, θα έλεγε όχι για τα παλιά αλλά για τα σημερινά βάσανα, ότι θα τρώγατε κανένα μεγαλολαμόγιο, κανένα καταχραστή, κανένα χρηματιστηριακό απατεώνα, κανένα δουλέμπορο ή ναρκέμπορο, κανένα φακελάκια παντός είδους, σαν ελάχιστο ανάχωμα στην κατρακύλα και στοιχειώδη νέμεση στην ατιμωρησία. Τέτοια ακούει κανείς καθημερινά στις συζητήσεις των πολιτών με άκρατη αγανάκτηση.
·
Αντίθετα όμως, έψαχναν όλοι στα λεξικά να βρουν κάποιον Νεκτάριο Σάββα λέει. Αλλά δεν βρήκαν τίποτα ενδιαφέρον ή τρομερό για αυτόν. Αργότερα έμαθαν ότι μάλλον πρέπει να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης.
Διάβασαν και το ευαγγέλιό σας στις εφημερίδες, και τότε άρχισαν να σκέφτονται άσχημα για σας. Γιατί δεν έβγαινε νόημα. Το ξέρατε και προσπαθήσατε να φτιάξετε νόημα στην προκήρηξή σας.
Κάποιοι άλλοι σκέφτηκαν, αν είναι να χτυπάς την αθερίνα και την μαρίδα, μην το κάνεις καθόλου, ξέχασέ το. Αν πιστολίζεις πιτσιρικάδες μπάτσους ή ψιλικατζήδες χαφιέδες της γειτονιάς, χέστα. Αν εκτελείς
Νεκτάριους τράβα σπίτι σου. Αυτά τα κάνουν μόνο οι τελείως βλάκες και οι μυστικές υπηρεσίες. Τι συμβαίνει λοιπόν;
·
Κι ύστερα βάλατε κι αυτή την ανακοίνωση που έλεγε για την πρώην γυναίκα του Κανά την Κυριακίδου, κι ο κόσμος μπερδεύτηκε. Τον ζώσαν τα φίδια κι έλεγε, τι υποκοσμικό συνάφι θυμίζετε που απειλείτε να καθαρίσετε την μαρτύρα ή ψευδομάρτυρα για να μην καταθέσει. Λες και βλέπαμε Σκορτσέζε και μαφιόζικες ιστορίες στον κινηματογράφο.
Για το καλό του βέβαια το κάνατε, και αυτός ο αγνώμων δεν το κατάλαβε κι έτρεξε την επόμενη μέρα στις εφημερίδες να σας πει προβοκάτορες και όργανα της αστυνομίας. Που να καταλάβει ο αφελής ότι είσαστε επαναστάτες παρεξηγημένοι. Πως θέλατε να τον βοηθήσετε καίγοντάς τον. Φέρατε έναν άνθρωπο υπόδικο σε τραγικά δύσκολη θέση.
Δεν καταλάβατε δηλαδή εδώ ότι δεν μπορείτε να κάνετε ξεκίνημα με λεκέδες στην επαναστατική σας συνείδηση, όπως ο κάθε μπαγάσας τακτικιστάκιας. Να έχει μουντζούρες η σκέψη σας σε τόσο σοβαρά θέματα.
·
Γιαυτό να μην διαμαρτύρεστε και να μην αγανακτείτε όταν ο κόσμος σκέφτεται και υποψιάζεται οτιδήποτε για σας. Έχει κάθε δίκιο και δικαίωμα. Γιατί όποιος παίζει τέτοια αμφιλεγόμενα, δυσδιάκριτα και ιδιαίτερα επικίνδυνα παιχνίδια, γράφοντας κατεβατά μη εξηγήσιμα και αναντίστοιχα των πράξεών του, θα εισπράττει τις συνέπειες. Αυτό το κακό έχει αυτό το γήπεδο της ανωνυμίας. Ενώ για την πρώτη 17Ν μετά την χούντα αν έχετε μάθει, ο κόσμος δεν είχε καμία αμφιβολία για αυτήν και την γνησιότητά της, γιατί επικροτούσε τις πράξεις της.
·
Αλλά το ερώτημα που δεν τολμήσατε να θέσετε στον εαυτό σας ή ως προβοκάτορες ή ως επαναστάτες, αφού αυτό μόνο βοηθάει και διαυγάζει την πραγματικότητα και την σκέψη, είναι τι θα κάνουμε λοιπόν; θα σκοτώσουμε όλο τον κόσμο επειδή αλλοτριώθηκε πιο πολύ και από τα αφεντικά του; τότε θα πρέπει να εκτελείτε μαζικά αυτόν τον κοπρολαό, και πάλι να μην προλαβαίνετε.
Βλέπετε σε τι αδιέξοδο και τι παραλογισμό οδηγήστε.
Έρχεστε καταϊδρωμένοι να διαπιστώσετε την αλλοτρίωση της εργατικής τάξης και να βάλετε μια τάξη σε αυτήν. Όμως είναι αργά, και αυτό σας διέφυγε. Το κακό έχει γίνει προ πολλού μάλιστα. Αυτά θέλουν πολύ γερούς θεωρητικούς και δεν βρίσκεις ούτε παγκόσμια εύκολα. Εσείς νομίσατε ότι με το πιστόλι θα λύσετε το πρόβλημα.
Γιατί ή θα πεθάνουμε όλοι μαζί σαν λαός ή θα τα καταφέρουμε όλοι μαζί. Και ενδιάμεσες λύσεις παλικαριών δεν υπάρχουν. Αυτό να καταλάβετε. Αν οι πατεράδες σας και οι μανάδες σας ψηφίζουν ΝΔ και Πασόκ δεν υπάρχει σωτηρία καμιά, εκτός αν τους εκτελέσετε και αυτούς.
·
Και σε ότι με αφορά, δεν είμαι κατά της βίας από όπου κι αν προέρχεται. Αλίμονο! Δεν μπορώ να καταργήσω εγώ και καθένας μας τη ζωή. Αυτά είναι ανεγκεφαλισμοί και υποκρισίες.
Είμαι κατά της βίας όταν δεν έχει νόημα. Αυτά τα λένε μόνο οι πραγματικοί, οι επαγγελματίες φονιάδες και κρυφογελάνε μέσα τους. Τα υποκρίνονται βέβαια και οι πολιτικοί κάθε τόσο στις δηλώσεις τους. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που έχουμε συζητήσει ήδη όλοι πολύ. Και πιστεύω, πως κάθε στοιχειωδώς φυσιολογικός και νουνεχής άνθρωπος, δεν μπορεί να αποποιηθεί την βία. Αυτός είναι μόνο ο ευνουχισμένος άνθρωπος. Ο κατασκευασμένος στο νευρολογικό εργαστήριο. Να την αποφύγει, να την μετριάσει, να την σμικρύνει θεαματικά ναι. Αλλά όχι σε αυτόν τον κόσμο του αποκλειστικού κέρδους που κατασπαράσει και λούζει στην βία τον άνθρωπο.
·
Λέτε κάπου:
Είμαστε ρεαλιστές και χαιρόμαστε που δεν πρέπει να υπερασπίσουμε το όραμα και την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Γι΄ αυτό είχαμε γράψει στην πρώτη μας ανακοίνωση «κάνουμε αντάρτικο και όχι πολιτική». Οι παράνομες επαναστατικές οργανώσεις δεν είναι εργαλεία για τον κόσμο του μέλλοντος αλλά πρόταση ζωής για το σήμερα.
Αυτό ειδικά που γράφετε είναι η κορύφωση της παράκρουσής σας. Όλη η ουσία της παρανόησής σας. Ανθρώπων που δεν διάβασαν και δεν κατάλαβαν καθόλου τον κόσμο. Αντανακλάτε την πελώρια κοινωνική σύγχυση που υπάρχει. Συνθηκολογήσατε με την βία αντί να είναι κατάσταση εξαίρεσης. Την κάνατε πρόταση ζωής. Και πάντως διαφωνούν άπαντες μαζί σας. Άρα για ποιους θα εκτελείτε; Για τον εαυτό σας; Ή για τους ανεγκέφαλους οργισμένους χουλιγκάνους επειδή έχασε η ομάδα τους και χαίρονται με όποια βία μυριστούν; Απελπισία απλώνεται όταν διαβάζει κανείς το γνωσιακό σας έλλειμμα. Άνθρωποι γεμάτοι οργή που δεν κατάφεραν να την μεταβολίσουν σε ελπίδα, σε δημιουργικότητα και θετικότητα παρά σε θάνατο αποκλειστικά. Μέσα από αυτό το απόσπασμα που γράψατε, ξεχύνεται η απελπισία για τη ζωή και η αυτοκτονική σας διάθεση. Δεν κάνετε προτάσεις ζωής αλλά θανάτου.
·
Γιατί αντίθετα από ότι εσείς νομίζετε και πιστεύετε, η επανάσταση είναι μόνο μέσο και τίποτα άλλο για ένα καλλίτερο κόσμο. Να το χωνέψετε αυτό καλά. Οι αντάρτες στην εθνική αντίσταση, είχαν όραμα και ελπίδα, δεν ήταν μαζοχιστές να τρέχουν πεινασμένοι και άυπνοι στα χιόνια στα βουνά γιατί τους άρεσε. Ήταν μόνο μέσο, μια βαθύτερη ανάγκη, μια πίστη και μια επιταγή να διώξουν τον κατακτητή και να απαλλαγεί η χώρα από τους ταγματασφαλίτες, αλλά με σκοπό να ξαναγυρίσουν όσο πιο γρήγορα πάλι στην ζωή.
Ενώ εσείς τώρα διαβάζω λέτε καινούργιες βλακείες, λέτε ότι είσαστε και φανατικοί απάτριδες. Φρέσκιες μπαρούφες μεταμοντέρνες. Τσάμπα πήγε η εθνική μας αντίσταση δηλαδή. Εύγε ορέ!
Καλά δεν καταλαβαίνετε ότι όλοι μα όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται μια πατρίδα, μια βάση μια αμπάριζα ένα μικρό σπίτι υποχρεωτικά. Μια ατομική ιστορία, και μια συλλογική ιστορία.
Βέβαια λέγαμε και εμείς τις ανοησίες μας είναι αλήθεια, αλλά ήταν μόνο λόγια στις παρέες, ενώ εσείς τις πιστέψατε τις αναβαθμίσατε τις κάνατε πράξεις σημαίες φιέστες και θεάματα. Λέγαμε τα απελπισμένα μαρξιστικά του Κάρολου που ούτε ο ίδιος δεν πολυπίστευε, ότι όλοι οι εργάτες είναι αδέρφια μας μέχρι που δεν μας έμεινε ούτε ένας αδερφός μόλις λίγδωσε η μπάκα του ούτε εξ αίματος ούτε εκ κοινωνίας, αλληλεγγύης και συντροφικότητας, και τότε μόνο καταλάβαμε τι είναι ο νόμος χωρίς εξαιρέσεις, και είδαμε από μακριά τον Ηράκλειτο που μας τάλεγε και τους άλλους κλασικούς και ανοίξαμε τα βιβλία εκείνα που διάβαζαν όλοι εκτός από εμάς του Έλληνες, που τα ψιλοπεριφρονούσαμε οι φωστήρες ως κουμμουνιστόπληκτοι αποκλειστικά, και μιλήσαμε με τις ζωές μας μέσα από την καλλίτερη εποχή της ανθρωπότητας την αθηναϊκή δημοκρατία την άμεση και ξεστραβωθήκαμε έστω και καθυστερημένα μαθαίνοντας για την φύση του όντος μας και τόσα άλλα θαυμαστά και μαγικά πράγματα που είχαμε στερηθεί για γενιές και αιώνες. Και τότε μόνο άρχισε ο λόγος μας να έχει βαρύτητα και σοβαρότητα στα αυτιά μας, που άρχισαν και αυτά να ακούν τους ήχους της ζωής, τις γλώσσες των ανθρώπων που χάνονται των ζώων που εξαφανίζονταν και των φυτών που γινόντουσαν κέρδος σε αυτό το μακελειό της αποκλειστικής βίας του πλανήτη μας.
·
Και χωρίς όραμα όπως λέτε, αυτό το παν του αναλλοτρίωτου ανθρώπου, σε ότι λίγο μου αναλογεί και δικαιούμαι, με την μαρίδα ανάσκελα, σας αποκλείω από την ζωή μου, αφού εσείς αποκλιστήκατε εθελοντικά από τη σκέψη και τον στοχασμό του ανθρώπου, και όχι κατ΄ εξαίρεση ειδικά εσάς, αλλά όλους όσους δεν έχουν όραμα στην σκέψη τους, γιατί νιώθω ανίσχυρος απέναντί τους και δεν μου βγαίνει η μιλιά να συζητήσω.
Κάπως έτσι θα έγραφε κάποιος την ιστορία σας. Αλλά τους απογοητεύσατε. Στήσατε την μίμηση του παρελθόντος. Και η ιστορία τιμωρεί όταν την επαναλαμβάνεις, σε κάνει καρικατούρα και σε γελοιοποιεί.
Νόμιζαν δηλαδή το έργο θα ήταν σύγχρονο, θα έλεγε όχι για τα παλιά αλλά για τα σημερινά βάσανα, ότι θα τρώγατε κανένα μεγαλολαμόγιο, κανένα καταχραστή, κανένα χρηματιστηριακό απατεώνα, κανένα δουλέμπορο ή ναρκέμπορο, κανένα φακελάκια παντός είδους, σαν ελάχιστο ανάχωμα στην κατρακύλα και στοιχειώδη νέμεση στην ατιμωρησία. Τέτοια ακούει κανείς καθημερινά στις συζητήσεις των πολιτών με άκρατη αγανάκτηση.
·
Αντίθετα όμως, έψαχναν όλοι στα λεξικά να βρουν κάποιον Νεκτάριο Σάββα λέει. Αλλά δεν βρήκαν τίποτα ενδιαφέρον ή τρομερό για αυτόν. Αργότερα έμαθαν ότι μάλλον πρέπει να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης.
Διάβασαν και το ευαγγέλιό σας στις εφημερίδες, και τότε άρχισαν να σκέφτονται άσχημα για σας. Γιατί δεν έβγαινε νόημα. Το ξέρατε και προσπαθήσατε να φτιάξετε νόημα στην προκήρηξή σας.
Κάποιοι άλλοι σκέφτηκαν, αν είναι να χτυπάς την αθερίνα και την μαρίδα, μην το κάνεις καθόλου, ξέχασέ το. Αν πιστολίζεις πιτσιρικάδες μπάτσους ή ψιλικατζήδες χαφιέδες της γειτονιάς, χέστα. Αν εκτελείς
Νεκτάριους τράβα σπίτι σου. Αυτά τα κάνουν μόνο οι τελείως βλάκες και οι μυστικές υπηρεσίες. Τι συμβαίνει λοιπόν;
·
Κι ύστερα βάλατε κι αυτή την ανακοίνωση που έλεγε για την πρώην γυναίκα του Κανά την Κυριακίδου, κι ο κόσμος μπερδεύτηκε. Τον ζώσαν τα φίδια κι έλεγε, τι υποκοσμικό συνάφι θυμίζετε που απειλείτε να καθαρίσετε την μαρτύρα ή ψευδομάρτυρα για να μην καταθέσει. Λες και βλέπαμε Σκορτσέζε και μαφιόζικες ιστορίες στον κινηματογράφο.
Για το καλό του βέβαια το κάνατε, και αυτός ο αγνώμων δεν το κατάλαβε κι έτρεξε την επόμενη μέρα στις εφημερίδες να σας πει προβοκάτορες και όργανα της αστυνομίας. Που να καταλάβει ο αφελής ότι είσαστε επαναστάτες παρεξηγημένοι. Πως θέλατε να τον βοηθήσετε καίγοντάς τον. Φέρατε έναν άνθρωπο υπόδικο σε τραγικά δύσκολη θέση.
Δεν καταλάβατε δηλαδή εδώ ότι δεν μπορείτε να κάνετε ξεκίνημα με λεκέδες στην επαναστατική σας συνείδηση, όπως ο κάθε μπαγάσας τακτικιστάκιας. Να έχει μουντζούρες η σκέψη σας σε τόσο σοβαρά θέματα.
·
Γιαυτό να μην διαμαρτύρεστε και να μην αγανακτείτε όταν ο κόσμος σκέφτεται και υποψιάζεται οτιδήποτε για σας. Έχει κάθε δίκιο και δικαίωμα. Γιατί όποιος παίζει τέτοια αμφιλεγόμενα, δυσδιάκριτα και ιδιαίτερα επικίνδυνα παιχνίδια, γράφοντας κατεβατά μη εξηγήσιμα και αναντίστοιχα των πράξεών του, θα εισπράττει τις συνέπειες. Αυτό το κακό έχει αυτό το γήπεδο της ανωνυμίας. Ενώ για την πρώτη 17Ν μετά την χούντα αν έχετε μάθει, ο κόσμος δεν είχε καμία αμφιβολία για αυτήν και την γνησιότητά της, γιατί επικροτούσε τις πράξεις της.
·
Αλλά το ερώτημα που δεν τολμήσατε να θέσετε στον εαυτό σας ή ως προβοκάτορες ή ως επαναστάτες, αφού αυτό μόνο βοηθάει και διαυγάζει την πραγματικότητα και την σκέψη, είναι τι θα κάνουμε λοιπόν; θα σκοτώσουμε όλο τον κόσμο επειδή αλλοτριώθηκε πιο πολύ και από τα αφεντικά του; τότε θα πρέπει να εκτελείτε μαζικά αυτόν τον κοπρολαό, και πάλι να μην προλαβαίνετε.
Βλέπετε σε τι αδιέξοδο και τι παραλογισμό οδηγήστε.
Έρχεστε καταϊδρωμένοι να διαπιστώσετε την αλλοτρίωση της εργατικής τάξης και να βάλετε μια τάξη σε αυτήν. Όμως είναι αργά, και αυτό σας διέφυγε. Το κακό έχει γίνει προ πολλού μάλιστα. Αυτά θέλουν πολύ γερούς θεωρητικούς και δεν βρίσκεις ούτε παγκόσμια εύκολα. Εσείς νομίσατε ότι με το πιστόλι θα λύσετε το πρόβλημα.
Γιατί ή θα πεθάνουμε όλοι μαζί σαν λαός ή θα τα καταφέρουμε όλοι μαζί. Και ενδιάμεσες λύσεις παλικαριών δεν υπάρχουν. Αυτό να καταλάβετε. Αν οι πατεράδες σας και οι μανάδες σας ψηφίζουν ΝΔ και Πασόκ δεν υπάρχει σωτηρία καμιά, εκτός αν τους εκτελέσετε και αυτούς.
·
Και σε ότι με αφορά, δεν είμαι κατά της βίας από όπου κι αν προέρχεται. Αλίμονο! Δεν μπορώ να καταργήσω εγώ και καθένας μας τη ζωή. Αυτά είναι ανεγκεφαλισμοί και υποκρισίες.
Είμαι κατά της βίας όταν δεν έχει νόημα. Αυτά τα λένε μόνο οι πραγματικοί, οι επαγγελματίες φονιάδες και κρυφογελάνε μέσα τους. Τα υποκρίνονται βέβαια και οι πολιτικοί κάθε τόσο στις δηλώσεις τους. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που έχουμε συζητήσει ήδη όλοι πολύ. Και πιστεύω, πως κάθε στοιχειωδώς φυσιολογικός και νουνεχής άνθρωπος, δεν μπορεί να αποποιηθεί την βία. Αυτός είναι μόνο ο ευνουχισμένος άνθρωπος. Ο κατασκευασμένος στο νευρολογικό εργαστήριο. Να την αποφύγει, να την μετριάσει, να την σμικρύνει θεαματικά ναι. Αλλά όχι σε αυτόν τον κόσμο του αποκλειστικού κέρδους που κατασπαράσει και λούζει στην βία τον άνθρωπο.
·
Λέτε κάπου:
Είμαστε ρεαλιστές και χαιρόμαστε που δεν πρέπει να υπερασπίσουμε το όραμα και την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Γι΄ αυτό είχαμε γράψει στην πρώτη μας ανακοίνωση «κάνουμε αντάρτικο και όχι πολιτική». Οι παράνομες επαναστατικές οργανώσεις δεν είναι εργαλεία για τον κόσμο του μέλλοντος αλλά πρόταση ζωής για το σήμερα.
Αυτό ειδικά που γράφετε είναι η κορύφωση της παράκρουσής σας. Όλη η ουσία της παρανόησής σας. Ανθρώπων που δεν διάβασαν και δεν κατάλαβαν καθόλου τον κόσμο. Αντανακλάτε την πελώρια κοινωνική σύγχυση που υπάρχει. Συνθηκολογήσατε με την βία αντί να είναι κατάσταση εξαίρεσης. Την κάνατε πρόταση ζωής. Και πάντως διαφωνούν άπαντες μαζί σας. Άρα για ποιους θα εκτελείτε; Για τον εαυτό σας; Ή για τους ανεγκέφαλους οργισμένους χουλιγκάνους επειδή έχασε η ομάδα τους και χαίρονται με όποια βία μυριστούν; Απελπισία απλώνεται όταν διαβάζει κανείς το γνωσιακό σας έλλειμμα. Άνθρωποι γεμάτοι οργή που δεν κατάφεραν να την μεταβολίσουν σε ελπίδα, σε δημιουργικότητα και θετικότητα παρά σε θάνατο αποκλειστικά. Μέσα από αυτό το απόσπασμα που γράψατε, ξεχύνεται η απελπισία για τη ζωή και η αυτοκτονική σας διάθεση. Δεν κάνετε προτάσεις ζωής αλλά θανάτου.
·
Γιατί αντίθετα από ότι εσείς νομίζετε και πιστεύετε, η επανάσταση είναι μόνο μέσο και τίποτα άλλο για ένα καλλίτερο κόσμο. Να το χωνέψετε αυτό καλά. Οι αντάρτες στην εθνική αντίσταση, είχαν όραμα και ελπίδα, δεν ήταν μαζοχιστές να τρέχουν πεινασμένοι και άυπνοι στα χιόνια στα βουνά γιατί τους άρεσε. Ήταν μόνο μέσο, μια βαθύτερη ανάγκη, μια πίστη και μια επιταγή να διώξουν τον κατακτητή και να απαλλαγεί η χώρα από τους ταγματασφαλίτες, αλλά με σκοπό να ξαναγυρίσουν όσο πιο γρήγορα πάλι στην ζωή.
Ενώ εσείς τώρα διαβάζω λέτε καινούργιες βλακείες, λέτε ότι είσαστε και φανατικοί απάτριδες. Φρέσκιες μπαρούφες μεταμοντέρνες. Τσάμπα πήγε η εθνική μας αντίσταση δηλαδή. Εύγε ορέ!
Καλά δεν καταλαβαίνετε ότι όλοι μα όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται μια πατρίδα, μια βάση μια αμπάριζα ένα μικρό σπίτι υποχρεωτικά. Μια ατομική ιστορία, και μια συλλογική ιστορία.
Βέβαια λέγαμε και εμείς τις ανοησίες μας είναι αλήθεια, αλλά ήταν μόνο λόγια στις παρέες, ενώ εσείς τις πιστέψατε τις αναβαθμίσατε τις κάνατε πράξεις σημαίες φιέστες και θεάματα. Λέγαμε τα απελπισμένα μαρξιστικά του Κάρολου που ούτε ο ίδιος δεν πολυπίστευε, ότι όλοι οι εργάτες είναι αδέρφια μας μέχρι που δεν μας έμεινε ούτε ένας αδερφός μόλις λίγδωσε η μπάκα του ούτε εξ αίματος ούτε εκ κοινωνίας, αλληλεγγύης και συντροφικότητας, και τότε μόνο καταλάβαμε τι είναι ο νόμος χωρίς εξαιρέσεις, και είδαμε από μακριά τον Ηράκλειτο που μας τάλεγε και τους άλλους κλασικούς και ανοίξαμε τα βιβλία εκείνα που διάβαζαν όλοι εκτός από εμάς του Έλληνες, που τα ψιλοπεριφρονούσαμε οι φωστήρες ως κουμμουνιστόπληκτοι αποκλειστικά, και μιλήσαμε με τις ζωές μας μέσα από την καλλίτερη εποχή της ανθρωπότητας την αθηναϊκή δημοκρατία την άμεση και ξεστραβωθήκαμε έστω και καθυστερημένα μαθαίνοντας για την φύση του όντος μας και τόσα άλλα θαυμαστά και μαγικά πράγματα που είχαμε στερηθεί για γενιές και αιώνες. Και τότε μόνο άρχισε ο λόγος μας να έχει βαρύτητα και σοβαρότητα στα αυτιά μας, που άρχισαν και αυτά να ακούν τους ήχους της ζωής, τις γλώσσες των ανθρώπων που χάνονται των ζώων που εξαφανίζονταν και των φυτών που γινόντουσαν κέρδος σε αυτό το μακελειό της αποκλειστικής βίας του πλανήτη μας.
·
Και χωρίς όραμα όπως λέτε, αυτό το παν του αναλλοτρίωτου ανθρώπου, σε ότι λίγο μου αναλογεί και δικαιούμαι, με την μαρίδα ανάσκελα, σας αποκλείω από την ζωή μου, αφού εσείς αποκλιστήκατε εθελοντικά από τη σκέψη και τον στοχασμό του ανθρώπου, και όχι κατ΄ εξαίρεση ειδικά εσάς, αλλά όλους όσους δεν έχουν όραμα στην σκέψη τους, γιατί νιώθω ανίσχυρος απέναντί τους και δεν μου βγαίνει η μιλιά να συζητήσω.
Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009
Κατεπείγον πολιτικό διαζύγιο
Ο συνασπισμός έπαιξε παιχνίδια εις βάρος μας όπως ακριβώς και απαράλλαχτα έκανε η ΝΔ και το πασόκ κι έχασε. Νόμισε δηλαδή και αυτός πως θα μας κοροϊδέψει όπως οι άλλοι, και γέμισε τους σάκους της αποχής και της απόρριψης.
Αυτό πρέπει να το χωνέψει καλά και να μην αποπειραθεί να το αρνηθεί ή να το δικαιολογήσει γιατί θα εκνευρίσει ακόμα περισσότερο, και στις επόμενες εκλογές τα πράγματα θα γίνουν τραγικότερα γι αυτόν. Και το αναφέρω για να αποφύγει το σύνδρομο εξυπνάδας που τον διακατέχει, να απαντάει σε όλα.
Γιατί αυτόν τον απαξίωσαν οι φίλοι του και οι πολίτες, όχι γιατί κλέβει και καταχράται, ούτε γιατί λαμογιάρουν τα στελέχη του στα ταμεία του κράτους, αλλά γιατί είναι ασυνεπέστατος με τις αποφάσεις των ίδιων των συνεδρίων του, δειλότατος και κοντός στο ανάστημα να πει τις μεγάλες αλήθειες σκεπτόμενος το κόστος, ότι κάνουν όλοι δηλαδή, ένας ακόμη τέλειος λαϊκιστάκος στην κοινοβουλευτική παρέα.
Όσο δεν μπορούν λοιπόν να λάβουν τα μηνύματα η ΝΔ και το πασόκ, άλλο τόσο δεν μπορεί και ο συνασπισμός. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί οι ψηφοφόροι του και οι φίλοι του του γύρισαν την πλάτη, και διαπιστώνει άλλα ανώδυνα από αυτά που έδιωξαν τον κόσμο του μακριά.
Αυτή η ασταθής κυματοσυνάρτηση που φιλοξενεί στις σελίδες της από την πεντακάθαρη δεξιά και την πιο άρρωστη ελευθεραγορίτικη σοσιαλδημοκρατία, έως την άμεση δημοκρατία και την κουμμουνιστική αριστερά με τα άκρα της, ήταν πάντα ετοιμοθάνατη από την ίδρυσή της και φυτοζωούσε από την φύση της, ενώ μας παραμύθιαζε δουλεύοντας ακόμη και τον εαυτό της, μιλώντας για την σύνθεσή των αντιθέσεων της, που τάχα θα καταφέρει να αρμονίσει και να ισορροπήσει. Κάπου το είχε διαβάσει αυτό και το κόλλησε για να δικαιολογηθεί για τον πολιτικό της αχταρμά. Ένα εκκρεμές πολιτικών απόψεων με διαρκή ανεπάρκειά και μετατόπιση πέρα δώθε.
Και αυτά τα πολυσυλλεκτικά και σαλονάτα αποφθέγματα των εξυπνάκηδων εκεί μέσα, περί σύνθεσης του Μπανιά με το Λεωνίδα, του Γλέζου με τους επτά επί Κύπρου του σχεδίου Ανάν, είναι κουραφέξαλα για να μην τα πω όπως τα λέει ο κόσμος. Περί συνύπαρξης του αριστερού ρεύματος με τους εναπομείναντες Μπίστηδες, των νεολαίων σας των τετρακοσίων ευρώ με την λογική Χατζησωκράτη και πάει λέγοντας.
Ξεχάστε τα και μην τα ξανακούσουμε ούτε ως πολίτες ούτε σαν μέλη και φίλοι σας. Υποτιμάτε την πιο βλακώδη νοημοσύνη. Αρκετά είκοσι χρόνια με την πολυσυλλεκτικότητα του τέλματος.
Γιατί πρέπει να αναρωτηθείτε σοβαρά, γιατί ο σημερινός κόσμος δεν μπορεί να στεριώσει μια απλή συνοχή στο στενό ιδιωτικό περιβάλλον των πολιτών του, την ελάχιστη δηλαδή πολυσυλλεκτικότητα, που διεμβολίζεται ακατάπαυτα από τις συνθήκες διάλυσης που διοχετεύει και διαφημίζει η ελεύθερη οικονομική αγορά, για να καταλάβαιτε τι ανοησία είναι αυτή η πολυσυλλεκτικότητα που μασάτε καθημερινά. Μόνο στην Βίβλο και στην Χαλιμά θα βρείτε κάτι τέτοια.
Βάλτε λοιπόν φασίστες στο κόμμα σας ή εφοπλιστές και μεταλλάξτε τους, συνθέστε τους σε δημοκρατικούς συντρόφους. Δεν είναι για αστεία είναι για κλάματα. Εσείς καταρρίπτετε φυσικούς νόμους και διαγράφετε τις επιστημονικές και φιλοσοφικές κατακτήσεις των αντιθέτων.
Και όλα αυτά συμβαίνουν αφού ο συνασπισμός κατάφερε να μην τρεκλίζει μόλις 4 χρόνια πριν, μετά από δυό ελπιδοφόρα συνέδρια, όπου έπαψε να κυβερνά επί τέλους ελέω δημοκρατικών τακτικισμών και παμπόνηρων κομματικών εξαπατήσεων η καταγέλαστη μειοψηφία μέσα στο κόμμα, με τον δικηγορικής κουλτούρας και λογικής παλιό αρχηγό Κωνσταντόπουλο. Μια δημοκρατική φαινομενολογία άγριας καταστολής της λαϊκής αγανάκτησης, και συγχρόνως μιας ραφιναρισμένης καταπίεσης της πλειοψηφίας μέσα στο κόμμα που κόντευε να σκάσει.
Τι ακριβώς συνέβη;
Γιατί χάσατε παταγωδώς μετά την ενθαρρυντική άνοδό σας ενάμιση χρόνο πριν;
Δεν πρόκειται να το δείτε, γιατί δεν έχετε την κριτική σκέψη αλλά την μίμησή της, και δεν αντέχουν τα γόνατά σας το βάρος της. Στη θέση της θα βάλετε τον εξυπνακισμό που τόσο καλά καλλιεργήσατε και ξέρετε, να την υποκρίνεται και να απαντάει. Τον Μαργαρίτη στα βραδινά παράθυρα.
Εμείς οι άλλοι φίλοι και εχθροί, βλέπαμε από κάτω καθαρά τα αδιέξοδά σας και τα παιχνίδια σας και τραβάγαμε τα μαλλιά μας, ενώ οι δε τρίβαν τα χέρια τους. Καρπός όλο αυτό, των αξεπέραστων αντιφάσεων και της ανίκανης σύνθεσης να συνθέσει τις διαφωνίες, γιατί ήταν πάρα πολύ μακριά η μια από την άλλη, στο αντίθετό τους στον πόλο τους.
Για να ξεκινήσω,
εμβρόντητοι ακούσαμε ένα μεσημέρι τον Αλαβάνο στην τηλεόραση ένα χρόνο πριν να μιλάει για συνεργασία με το πασόκ υπό όρους και με βάση αρχών και προγραμμάτων λέει. Πανικός! Συναγερμός! Τα χάσαμε όλοι. Ρωτάγαμε ο ένας τον άλλο στους δρόμους και στα τηλέφωνα τι έγινε και αν ξέρει κάτι. Κάποιοι δεν το πιστεύανε και μιλάγαν για προβοκάτσια των δημοσιογράφων. Μετά μάθαμε ότι ήταν αλήθεια.
Και γιατί Αλέκο δεν το έλεγες στο φρέσκο συνέδριο δυό μήνες πριν να δεις που θα σε έστελναν οι ψηφοφόροι και οι σύνεδροι; Άλλα συζητήσατε, άλλα αποφασίσατε, άλλα ψηφίσατε και άλλα έκανες Αλαβάνε.
Μετά από αυτό παγώσαμε όλοι. Η κατήφεια και η στενοχώρια ξαναγύρισαν. Το γνωστό σκατό της πολιτικής έκανε την εμφάνισή του.
Μέσα στην εβδομάδα ξαμολήθηκαν τα κορυφαία στελέχη του συνασπισμού σε όλη την Ελλάδα να τα μπαλώσουν. Βρέθηκα στην Μυτιλήνη εκείνη την εποχή. Κατέφθασε μουδιασμένος ο Χουντής. Τα άλλα πρώτα στελέχη όργωναν και αυτά την υπόλοιπη Ελλάδα εσπευσμένα και καταϊδρωμένα να εξηγήσουν πάλι, τι παρεξηγήσαμε και δεν καταλάβαμε οι ανόητοι. Κατάμεστη η αίθουσα. Δεν ήξερε τι να πει. Μίλησε για τα γνωστά όλα, παγκοσμιοποίηση, Ιρακ, ανεργία κλπ, εκτός από αυτό για το οποίο τον είχαν στείλει εσπευσμένως. Τι να έλεγε ο άνθρωπος τον καταλάβαινα, είχε καταπιεί τον εαυτό του από την ντροπή. Πετάχτηκαν από κάτω και θέσαν το θέμα. Έγινε χαμός. Η συζήτηση άναψε και όλοι σε αυτή την συνάντηση τουλάχιστον καταδίκασαν την ενέργεια και ήταν εναντίον κάθε συνεργασίας με τα αμετανόητα λαμόγια του πασόκ που περίμεναν αγωνιωδώς απέξω να ενημερωθούν.
Άλλο.
Λίγο καιρό μετά, μεσούσης της κορυφαίας διαπραγμάτευσης των δύο χωρών για το όνομα των Σκοπίων εν όψει της συνδιάσκεψης του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι στις 2 Απρίλη 2008 και το λυσσαλέο εθνικιστικό παραλήρημα Γκρουέφσκι για διεκδίκηση της Θεσσαλονίκης, της Χαλκιδικής, του Μέγα Αλέξανδρου ως Σκοπιανού συγχωριανού τους, των πάντων δηλαδή, ακούσαμε ότι ο Αλαβάνος πήγε στα Σκόπια να κάνει τι. Για οικονομικές συζητήσεις είπαν. Ακάλεστος, καλεσμένος δεν το μάθαμε. Εκπροσωπούσε την κυβέρνηση Καραμανλή, ήταν συνάντηση αδελφού(;) κόμματος, δεν καταλάβαμε και ούτε μας είπαν. Είχε όμως κάνει ιδιαίτερη εντύπωση τότε. Ο αρχηγός του συνασπισμού στα Σκόπια; τι διάολο μας κρύβουν. Ξαναμουδιάσαμε. Μας ζώσαν τα φίδια. Ρε μπας και παίζουν τίποτα πίσω από την πλάτη μας.
Και ύστερα ήρθε ο Δεκέμβρης με την δολοφονία του Γρηγορόπουλου.
Εκεί ζήσαμε την κρίση του κάθε άρρωστου σκασιάρχη από τα ψυχιατρεία της χώρας, να την ξεσπάει στην πόλη μας και όλους όσους δεν φταίγαν, στους πολίτες δηλαδή και στον κάθε φουκαρά που γύριζε από την δουλειά του κι έτρεχε να κρυφτεί στους δρόμους που καίγονταν τα πάντα. Τότε ο συνασπισμός άδραξε την ευκαιρία να βγάλει μεροκάματο, να αυξήσει τους ψήφους του. Δεν καταδίκασε τίποτα παρά έλεγε πως καταδίκασε, μας δούλεψε μπρος τα μάτια μας δηλαδή, και αυτό μια εβδομάδα αργότερα που τα πράγματα έβγαζαν μάτι και η αποδοκιμασία και η αγανάκτηση των πολιτών είχε φτάσει στο εκατό τοις εκατό. Δεν ήξεραν με ποιους να παν και ποιους θα αφήσουν.
Ο κόσμος όμως το σημείωσε καλά αυτό στο μυαλό του, και στις ευρωεκλογές περιποιήθηκε αυστηρά το χάϊδεμα στους ψήφους των άρρωστων.
Το ίδιο είχε κάνει και με τις μόνιμες και διαχρονικές καταλήψεις στα πανεπιστήμια και το πολυτεχνείο για δεκαετίες, όπως και στις εξόφθαλμες πλέον διαπλοκές φοιτητών καθηγητών πάλι για δεκαετίες, μια διαπλοκή τσογλαναραίων αμφίδρομα, όπου δεν έπαιρνε ποτέ θέση καθαρή για να ψαρεύει στα θολά νερά ψήφους για την μυστηριώδη επιβίωσή του, και από τους μεν και από τους δε. Και να μην τρέξει να κρυφτεί πίσω από εξαιρέσεις κάποιων έντιμων καθηγητών και φοιτητών. Την ξέρουμε πολύ καλά την ελλάδα και ιδίως καλλίτερα από τους πανεπιστημιακούς της.
Το τελευταίο πρωτεύον διαχρονικό ζήτημα που καθόρισε την αποχή και την ψήφο των πολιτών, ήταν βέβαια η μετανάστευση χωρίς όρους και όρια. Η πλέον αχαλίνωτη που γνωρίζουμε παγκόσμια. Και την πλήρωσαν οδυνηρά όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως εκτός του ακροδεξιού Καρατζαφέρη. Μας βγήκε και τιμητής από πάνω. Γιατί η αλήθεια μας ενδιαφέρει από όπου και αν προέρχεται και όσο κι αν κάποιοι την λένε μόνο για οφέλη πολιτικά και ψηφοθηρικά. Η αλήθεια δεν παύει ούτε για ένα δευτερόλεπτο να είναι αλήθεια.
Τώρα τρέχετε όλοι μαζί και δεν φτάνετε, ταραγμένοι προσπαθείτε να βγείτε και από πάνω πως τάχα φταίει η ευρωπαϊκή ένωση, το Δουβλίνο 2, πως το είχατε εντοπίσει και το λέγατε, ή εκείνο το άθλιο προβοκατόρικο που ρωτούσατε απορούντες τάχα, μα να τους πετάξουμε στην θάλασσα και τέτοια παρόμοια ποιοτικά.
Αν είσαστε κυβέρνηση τίποτα περισσότερο δεν θα είχατε κάνει από τους πασοκονεοδημοκράτες. Την στιγμή που γνωρίζατε καλά, πως αυτή η κατάσταση είναι εις βάρος της εργατικής τάξης και των κατοίκων, και υπέρ του κεφαλαίου μόνο που έτριβε τα χέρια του που εύρισκε διαρκώς τζάμπα εργατικά χέρια και κάποιων καιροσκόπων και κάκιστων πολιτών που νοίκιαζαν τα ερείπιά τους σαν σουίτες.
Γεμάτοι δόγματα δημοκρατικά δεν βλέπετε τον πραγματικό κόσμο πως κινείται και αλλάζει.
Εγκλωβισμένοι σε ένα αριστερό πολιτικό θρησκευτισμό μιας αλληλεγγύης κοινωνιοκτόνας και άδικης, κατάδικης μάλιστα κατά των γηγενών εργατών και πολιτών, δεν μπορέσατε να δείτε ούτε τις υπάρχουσες λύσεις και διεξόδους, ούτε είχατε το στοιχειώδες πολιτικό ανάστημα να πείτε ευθαρσώς, μπορούμε τόσες εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες να φιλοξενήσουμε, μόνο αυτό σας ζητήσαμε, αγνώμονες στο ελληνικό λαό και στους ίδιους του ψηφοφόρους σας, που αγόγγυστα αφομοίωσαν εξαιρετικά, με μεγάλη εγκαρτέρηση και αντιρατσιστικό κουράγιο, τρία εκατομμύρια Αλβανούς, Βορειοηπειρώτες, παλινοστούντες από την Τασκένδη και λοιπή σοβιετική ένωση που τους είχε εξοντώσει η δεξιά, και που το περήφανο Πασόκ έφαγε επί Τσοχατζόπουλου τα λεφτά για τις πρώτες δέκα χιλιάδες κατοικίες στην Θράκη, τους δεκάδες εκατοντάδες Πολωνούς μετανάστες και εργάτες, τους Ρουμάνους, τους Βούλγαρους, τους Ουκρανούς, τους Γεωργιανούς, τους Φιλιππινέζους, κάθε φυλή που τα τελευταία 15 χρόνια βρήκε και κούρνιασε στον τυραννημένο τόπο μας. Και τώρα του ζητάτε να αφομοιώσει άλλα δυόμιση εκατομμύρια και δεν ξέρουμε πόσα ακόμη στο άμεσα-άμεσο μέλλον. Νισάφι πιά.
Ανόητοι, έπρεπε να έρθει ο Καρατζαφέρης να αναδείξει το πρόβλημα. Εσείς φανήκατε απολύτως ανίκανοι να μπορέσετε κάτι τέτοιο.
Σας έφαγε ο αντιπατριωτισμός του Κύρκου και των ανανεωτικών.
Οι κάτοικοι φώναζαν και δεν τους άκουγε κανείς. Μια φορά το έθεσε ο Λαφαζάνης πριν μερικά χρόνια στην τηλεόραση και τον εξαφανίσατε. Να κουκουλωθεί το πρόβλημα, υπομετριότητες και σεις και οι άλλοι σύντροφοι της ορθοδοξίας και όλοι ανεξαιρέτως της βουλής μαζί με τους νεοσσούς οικολόγους-πράσινους. Όλο αγιοσύνες και χριστιανισμούς γεμίσατε ξαφνικά. Αγάπα τον πλησίον σου …και άλλα τέτοια πολιτικά τερτίπια. Και το χειρότερο-χειρότερο, το καθαρά φασίζον, να συκοφαντείτε όποιον τολμούσε από την αριστερά και τον δημοκρατικό χώρο να θέσει απλώς το κολοσσιαίο αυτό πρόβλημα του τόπου.
Έτοιμοι είσαστε εκεί μέσα κάποιοι να μας μιλήσετε για τα δικαιώματα των δουλεμπόρων τώρα που έγιναν αυστηρότερες οι ποινές. Δικηγόροι της συμφοράς παρέα με αγράμματους και αδιάβαστους της ζωής και των βιβλίων.
Σας σάρωσε ο Καρατζαφέρης αναδεικνύοντας και θέτοντας το θέμα της λαθρομετανάστευσης στην πραγματικότητά του.
Μα και εμείς είχαμε πει ότι πρέπει να δούμε το θέμα… φληναφήματα και δικαιολογίες που δεν πείθουν κανένα τώρα πια.
Ψέματα, ψέματα γιατί το είπατε με ισχνή φωνούλα, να είστε και από δω και από κει. Γιατί τα κόμματα είναι καλογυμνασμένες πουτάνες και ξέρουν να φυλάνε τα νώτα τους με δευτερεύουσες και τριτεύουσες ανακοινώσεις. Μόνο που δεν πιάνει πιά καθόλου αυτό αφού οι πολίτες σας πήραν όλους είδηση πλήρως και προ πολλού και εσείς δεν το έχετε πάρει χαμπάρι.
Και τέλος μόλις όλα αυτά βγήκαν στην επιφάνεια την επόμενη εβδομάδα των ευρωεκλογών, πλάκωσαν οι βρικόλακες της μειοψηφίας του 18% να διεκδικήσουν με επί κεφαλής την Κίρκη τους τον Κύρκο σειρήνα της παραπλάνησης, αλλαγή πολιτικής κιόλας, εξουδετερώνοντας το πρόσφατο συνέδριο που τους κατατρόπωσε, μπαίνοντας σαν κανονικοί λωποδύτες από το παράθυρο στηςν εξουσία με την ανέλπιστη ευκαιρία που τους δόθηκε.
Άνανδρο πολιτικά και κοινωνικά από κάθε άποψη, αλλά και υπόμνηση του συνονθυλεύματος και της αναξιοπιστίας που έχετε στα σπλάχνα σας.
Αυτό τ ο κόμμα χρειάζεται κατεπειγόντως πολιτικό διαζύγιο. Τελείωσε. Θα λυτρώσετε έτσι την αριστερά από την κακομοιριά και την υπονόμευσή της. Να πάψουν να είναι μαζί. Αλλού ο ΣΥΡΙΖΑ και αλλού ο Συνασπισμός. Να ξέρουμε κι εμείς τι ψηφίζουμε. Ας πάρει ο Κύρκος και ο Κουβέλης τους ανανεωτικούς για να δούμε τις αντιδράσεις του κόσμου και των ψηφοφόρων. Γιατί μέχρι τώρα ξεχνάνε ότι βρίσκονται στο κοινοβούλιο αποκλειστικά χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ. Για να δούμε αν θα εκλεγούν σαν κόμμα, και πόσοι θα πάρουν τον δρόμο για το Πασόκ. Συνεννοούμαστε;
Αυτό πρέπει να το χωνέψει καλά και να μην αποπειραθεί να το αρνηθεί ή να το δικαιολογήσει γιατί θα εκνευρίσει ακόμα περισσότερο, και στις επόμενες εκλογές τα πράγματα θα γίνουν τραγικότερα γι αυτόν. Και το αναφέρω για να αποφύγει το σύνδρομο εξυπνάδας που τον διακατέχει, να απαντάει σε όλα.
Γιατί αυτόν τον απαξίωσαν οι φίλοι του και οι πολίτες, όχι γιατί κλέβει και καταχράται, ούτε γιατί λαμογιάρουν τα στελέχη του στα ταμεία του κράτους, αλλά γιατί είναι ασυνεπέστατος με τις αποφάσεις των ίδιων των συνεδρίων του, δειλότατος και κοντός στο ανάστημα να πει τις μεγάλες αλήθειες σκεπτόμενος το κόστος, ότι κάνουν όλοι δηλαδή, ένας ακόμη τέλειος λαϊκιστάκος στην κοινοβουλευτική παρέα.
Όσο δεν μπορούν λοιπόν να λάβουν τα μηνύματα η ΝΔ και το πασόκ, άλλο τόσο δεν μπορεί και ο συνασπισμός. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί οι ψηφοφόροι του και οι φίλοι του του γύρισαν την πλάτη, και διαπιστώνει άλλα ανώδυνα από αυτά που έδιωξαν τον κόσμο του μακριά.
Αυτή η ασταθής κυματοσυνάρτηση που φιλοξενεί στις σελίδες της από την πεντακάθαρη δεξιά και την πιο άρρωστη ελευθεραγορίτικη σοσιαλδημοκρατία, έως την άμεση δημοκρατία και την κουμμουνιστική αριστερά με τα άκρα της, ήταν πάντα ετοιμοθάνατη από την ίδρυσή της και φυτοζωούσε από την φύση της, ενώ μας παραμύθιαζε δουλεύοντας ακόμη και τον εαυτό της, μιλώντας για την σύνθεσή των αντιθέσεων της, που τάχα θα καταφέρει να αρμονίσει και να ισορροπήσει. Κάπου το είχε διαβάσει αυτό και το κόλλησε για να δικαιολογηθεί για τον πολιτικό της αχταρμά. Ένα εκκρεμές πολιτικών απόψεων με διαρκή ανεπάρκειά και μετατόπιση πέρα δώθε.
Και αυτά τα πολυσυλλεκτικά και σαλονάτα αποφθέγματα των εξυπνάκηδων εκεί μέσα, περί σύνθεσης του Μπανιά με το Λεωνίδα, του Γλέζου με τους επτά επί Κύπρου του σχεδίου Ανάν, είναι κουραφέξαλα για να μην τα πω όπως τα λέει ο κόσμος. Περί συνύπαρξης του αριστερού ρεύματος με τους εναπομείναντες Μπίστηδες, των νεολαίων σας των τετρακοσίων ευρώ με την λογική Χατζησωκράτη και πάει λέγοντας.
Ξεχάστε τα και μην τα ξανακούσουμε ούτε ως πολίτες ούτε σαν μέλη και φίλοι σας. Υποτιμάτε την πιο βλακώδη νοημοσύνη. Αρκετά είκοσι χρόνια με την πολυσυλλεκτικότητα του τέλματος.
Γιατί πρέπει να αναρωτηθείτε σοβαρά, γιατί ο σημερινός κόσμος δεν μπορεί να στεριώσει μια απλή συνοχή στο στενό ιδιωτικό περιβάλλον των πολιτών του, την ελάχιστη δηλαδή πολυσυλλεκτικότητα, που διεμβολίζεται ακατάπαυτα από τις συνθήκες διάλυσης που διοχετεύει και διαφημίζει η ελεύθερη οικονομική αγορά, για να καταλάβαιτε τι ανοησία είναι αυτή η πολυσυλλεκτικότητα που μασάτε καθημερινά. Μόνο στην Βίβλο και στην Χαλιμά θα βρείτε κάτι τέτοια.
Βάλτε λοιπόν φασίστες στο κόμμα σας ή εφοπλιστές και μεταλλάξτε τους, συνθέστε τους σε δημοκρατικούς συντρόφους. Δεν είναι για αστεία είναι για κλάματα. Εσείς καταρρίπτετε φυσικούς νόμους και διαγράφετε τις επιστημονικές και φιλοσοφικές κατακτήσεις των αντιθέτων.
Και όλα αυτά συμβαίνουν αφού ο συνασπισμός κατάφερε να μην τρεκλίζει μόλις 4 χρόνια πριν, μετά από δυό ελπιδοφόρα συνέδρια, όπου έπαψε να κυβερνά επί τέλους ελέω δημοκρατικών τακτικισμών και παμπόνηρων κομματικών εξαπατήσεων η καταγέλαστη μειοψηφία μέσα στο κόμμα, με τον δικηγορικής κουλτούρας και λογικής παλιό αρχηγό Κωνσταντόπουλο. Μια δημοκρατική φαινομενολογία άγριας καταστολής της λαϊκής αγανάκτησης, και συγχρόνως μιας ραφιναρισμένης καταπίεσης της πλειοψηφίας μέσα στο κόμμα που κόντευε να σκάσει.
Τι ακριβώς συνέβη;
Γιατί χάσατε παταγωδώς μετά την ενθαρρυντική άνοδό σας ενάμιση χρόνο πριν;
Δεν πρόκειται να το δείτε, γιατί δεν έχετε την κριτική σκέψη αλλά την μίμησή της, και δεν αντέχουν τα γόνατά σας το βάρος της. Στη θέση της θα βάλετε τον εξυπνακισμό που τόσο καλά καλλιεργήσατε και ξέρετε, να την υποκρίνεται και να απαντάει. Τον Μαργαρίτη στα βραδινά παράθυρα.
Εμείς οι άλλοι φίλοι και εχθροί, βλέπαμε από κάτω καθαρά τα αδιέξοδά σας και τα παιχνίδια σας και τραβάγαμε τα μαλλιά μας, ενώ οι δε τρίβαν τα χέρια τους. Καρπός όλο αυτό, των αξεπέραστων αντιφάσεων και της ανίκανης σύνθεσης να συνθέσει τις διαφωνίες, γιατί ήταν πάρα πολύ μακριά η μια από την άλλη, στο αντίθετό τους στον πόλο τους.
Για να ξεκινήσω,
εμβρόντητοι ακούσαμε ένα μεσημέρι τον Αλαβάνο στην τηλεόραση ένα χρόνο πριν να μιλάει για συνεργασία με το πασόκ υπό όρους και με βάση αρχών και προγραμμάτων λέει. Πανικός! Συναγερμός! Τα χάσαμε όλοι. Ρωτάγαμε ο ένας τον άλλο στους δρόμους και στα τηλέφωνα τι έγινε και αν ξέρει κάτι. Κάποιοι δεν το πιστεύανε και μιλάγαν για προβοκάτσια των δημοσιογράφων. Μετά μάθαμε ότι ήταν αλήθεια.
Και γιατί Αλέκο δεν το έλεγες στο φρέσκο συνέδριο δυό μήνες πριν να δεις που θα σε έστελναν οι ψηφοφόροι και οι σύνεδροι; Άλλα συζητήσατε, άλλα αποφασίσατε, άλλα ψηφίσατε και άλλα έκανες Αλαβάνε.
Μετά από αυτό παγώσαμε όλοι. Η κατήφεια και η στενοχώρια ξαναγύρισαν. Το γνωστό σκατό της πολιτικής έκανε την εμφάνισή του.
Μέσα στην εβδομάδα ξαμολήθηκαν τα κορυφαία στελέχη του συνασπισμού σε όλη την Ελλάδα να τα μπαλώσουν. Βρέθηκα στην Μυτιλήνη εκείνη την εποχή. Κατέφθασε μουδιασμένος ο Χουντής. Τα άλλα πρώτα στελέχη όργωναν και αυτά την υπόλοιπη Ελλάδα εσπευσμένα και καταϊδρωμένα να εξηγήσουν πάλι, τι παρεξηγήσαμε και δεν καταλάβαμε οι ανόητοι. Κατάμεστη η αίθουσα. Δεν ήξερε τι να πει. Μίλησε για τα γνωστά όλα, παγκοσμιοποίηση, Ιρακ, ανεργία κλπ, εκτός από αυτό για το οποίο τον είχαν στείλει εσπευσμένως. Τι να έλεγε ο άνθρωπος τον καταλάβαινα, είχε καταπιεί τον εαυτό του από την ντροπή. Πετάχτηκαν από κάτω και θέσαν το θέμα. Έγινε χαμός. Η συζήτηση άναψε και όλοι σε αυτή την συνάντηση τουλάχιστον καταδίκασαν την ενέργεια και ήταν εναντίον κάθε συνεργασίας με τα αμετανόητα λαμόγια του πασόκ που περίμεναν αγωνιωδώς απέξω να ενημερωθούν.
Άλλο.
Λίγο καιρό μετά, μεσούσης της κορυφαίας διαπραγμάτευσης των δύο χωρών για το όνομα των Σκοπίων εν όψει της συνδιάσκεψης του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι στις 2 Απρίλη 2008 και το λυσσαλέο εθνικιστικό παραλήρημα Γκρουέφσκι για διεκδίκηση της Θεσσαλονίκης, της Χαλκιδικής, του Μέγα Αλέξανδρου ως Σκοπιανού συγχωριανού τους, των πάντων δηλαδή, ακούσαμε ότι ο Αλαβάνος πήγε στα Σκόπια να κάνει τι. Για οικονομικές συζητήσεις είπαν. Ακάλεστος, καλεσμένος δεν το μάθαμε. Εκπροσωπούσε την κυβέρνηση Καραμανλή, ήταν συνάντηση αδελφού(;) κόμματος, δεν καταλάβαμε και ούτε μας είπαν. Είχε όμως κάνει ιδιαίτερη εντύπωση τότε. Ο αρχηγός του συνασπισμού στα Σκόπια; τι διάολο μας κρύβουν. Ξαναμουδιάσαμε. Μας ζώσαν τα φίδια. Ρε μπας και παίζουν τίποτα πίσω από την πλάτη μας.
Και ύστερα ήρθε ο Δεκέμβρης με την δολοφονία του Γρηγορόπουλου.
Εκεί ζήσαμε την κρίση του κάθε άρρωστου σκασιάρχη από τα ψυχιατρεία της χώρας, να την ξεσπάει στην πόλη μας και όλους όσους δεν φταίγαν, στους πολίτες δηλαδή και στον κάθε φουκαρά που γύριζε από την δουλειά του κι έτρεχε να κρυφτεί στους δρόμους που καίγονταν τα πάντα. Τότε ο συνασπισμός άδραξε την ευκαιρία να βγάλει μεροκάματο, να αυξήσει τους ψήφους του. Δεν καταδίκασε τίποτα παρά έλεγε πως καταδίκασε, μας δούλεψε μπρος τα μάτια μας δηλαδή, και αυτό μια εβδομάδα αργότερα που τα πράγματα έβγαζαν μάτι και η αποδοκιμασία και η αγανάκτηση των πολιτών είχε φτάσει στο εκατό τοις εκατό. Δεν ήξεραν με ποιους να παν και ποιους θα αφήσουν.
Ο κόσμος όμως το σημείωσε καλά αυτό στο μυαλό του, και στις ευρωεκλογές περιποιήθηκε αυστηρά το χάϊδεμα στους ψήφους των άρρωστων.
Το ίδιο είχε κάνει και με τις μόνιμες και διαχρονικές καταλήψεις στα πανεπιστήμια και το πολυτεχνείο για δεκαετίες, όπως και στις εξόφθαλμες πλέον διαπλοκές φοιτητών καθηγητών πάλι για δεκαετίες, μια διαπλοκή τσογλαναραίων αμφίδρομα, όπου δεν έπαιρνε ποτέ θέση καθαρή για να ψαρεύει στα θολά νερά ψήφους για την μυστηριώδη επιβίωσή του, και από τους μεν και από τους δε. Και να μην τρέξει να κρυφτεί πίσω από εξαιρέσεις κάποιων έντιμων καθηγητών και φοιτητών. Την ξέρουμε πολύ καλά την ελλάδα και ιδίως καλλίτερα από τους πανεπιστημιακούς της.
Το τελευταίο πρωτεύον διαχρονικό ζήτημα που καθόρισε την αποχή και την ψήφο των πολιτών, ήταν βέβαια η μετανάστευση χωρίς όρους και όρια. Η πλέον αχαλίνωτη που γνωρίζουμε παγκόσμια. Και την πλήρωσαν οδυνηρά όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως εκτός του ακροδεξιού Καρατζαφέρη. Μας βγήκε και τιμητής από πάνω. Γιατί η αλήθεια μας ενδιαφέρει από όπου και αν προέρχεται και όσο κι αν κάποιοι την λένε μόνο για οφέλη πολιτικά και ψηφοθηρικά. Η αλήθεια δεν παύει ούτε για ένα δευτερόλεπτο να είναι αλήθεια.
Τώρα τρέχετε όλοι μαζί και δεν φτάνετε, ταραγμένοι προσπαθείτε να βγείτε και από πάνω πως τάχα φταίει η ευρωπαϊκή ένωση, το Δουβλίνο 2, πως το είχατε εντοπίσει και το λέγατε, ή εκείνο το άθλιο προβοκατόρικο που ρωτούσατε απορούντες τάχα, μα να τους πετάξουμε στην θάλασσα και τέτοια παρόμοια ποιοτικά.
Αν είσαστε κυβέρνηση τίποτα περισσότερο δεν θα είχατε κάνει από τους πασοκονεοδημοκράτες. Την στιγμή που γνωρίζατε καλά, πως αυτή η κατάσταση είναι εις βάρος της εργατικής τάξης και των κατοίκων, και υπέρ του κεφαλαίου μόνο που έτριβε τα χέρια του που εύρισκε διαρκώς τζάμπα εργατικά χέρια και κάποιων καιροσκόπων και κάκιστων πολιτών που νοίκιαζαν τα ερείπιά τους σαν σουίτες.
Γεμάτοι δόγματα δημοκρατικά δεν βλέπετε τον πραγματικό κόσμο πως κινείται και αλλάζει.
Εγκλωβισμένοι σε ένα αριστερό πολιτικό θρησκευτισμό μιας αλληλεγγύης κοινωνιοκτόνας και άδικης, κατάδικης μάλιστα κατά των γηγενών εργατών και πολιτών, δεν μπορέσατε να δείτε ούτε τις υπάρχουσες λύσεις και διεξόδους, ούτε είχατε το στοιχειώδες πολιτικό ανάστημα να πείτε ευθαρσώς, μπορούμε τόσες εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες να φιλοξενήσουμε, μόνο αυτό σας ζητήσαμε, αγνώμονες στο ελληνικό λαό και στους ίδιους του ψηφοφόρους σας, που αγόγγυστα αφομοίωσαν εξαιρετικά, με μεγάλη εγκαρτέρηση και αντιρατσιστικό κουράγιο, τρία εκατομμύρια Αλβανούς, Βορειοηπειρώτες, παλινοστούντες από την Τασκένδη και λοιπή σοβιετική ένωση που τους είχε εξοντώσει η δεξιά, και που το περήφανο Πασόκ έφαγε επί Τσοχατζόπουλου τα λεφτά για τις πρώτες δέκα χιλιάδες κατοικίες στην Θράκη, τους δεκάδες εκατοντάδες Πολωνούς μετανάστες και εργάτες, τους Ρουμάνους, τους Βούλγαρους, τους Ουκρανούς, τους Γεωργιανούς, τους Φιλιππινέζους, κάθε φυλή που τα τελευταία 15 χρόνια βρήκε και κούρνιασε στον τυραννημένο τόπο μας. Και τώρα του ζητάτε να αφομοιώσει άλλα δυόμιση εκατομμύρια και δεν ξέρουμε πόσα ακόμη στο άμεσα-άμεσο μέλλον. Νισάφι πιά.
Ανόητοι, έπρεπε να έρθει ο Καρατζαφέρης να αναδείξει το πρόβλημα. Εσείς φανήκατε απολύτως ανίκανοι να μπορέσετε κάτι τέτοιο.
Σας έφαγε ο αντιπατριωτισμός του Κύρκου και των ανανεωτικών.
Οι κάτοικοι φώναζαν και δεν τους άκουγε κανείς. Μια φορά το έθεσε ο Λαφαζάνης πριν μερικά χρόνια στην τηλεόραση και τον εξαφανίσατε. Να κουκουλωθεί το πρόβλημα, υπομετριότητες και σεις και οι άλλοι σύντροφοι της ορθοδοξίας και όλοι ανεξαιρέτως της βουλής μαζί με τους νεοσσούς οικολόγους-πράσινους. Όλο αγιοσύνες και χριστιανισμούς γεμίσατε ξαφνικά. Αγάπα τον πλησίον σου …και άλλα τέτοια πολιτικά τερτίπια. Και το χειρότερο-χειρότερο, το καθαρά φασίζον, να συκοφαντείτε όποιον τολμούσε από την αριστερά και τον δημοκρατικό χώρο να θέσει απλώς το κολοσσιαίο αυτό πρόβλημα του τόπου.
Έτοιμοι είσαστε εκεί μέσα κάποιοι να μας μιλήσετε για τα δικαιώματα των δουλεμπόρων τώρα που έγιναν αυστηρότερες οι ποινές. Δικηγόροι της συμφοράς παρέα με αγράμματους και αδιάβαστους της ζωής και των βιβλίων.
Σας σάρωσε ο Καρατζαφέρης αναδεικνύοντας και θέτοντας το θέμα της λαθρομετανάστευσης στην πραγματικότητά του.
Μα και εμείς είχαμε πει ότι πρέπει να δούμε το θέμα… φληναφήματα και δικαιολογίες που δεν πείθουν κανένα τώρα πια.
Ψέματα, ψέματα γιατί το είπατε με ισχνή φωνούλα, να είστε και από δω και από κει. Γιατί τα κόμματα είναι καλογυμνασμένες πουτάνες και ξέρουν να φυλάνε τα νώτα τους με δευτερεύουσες και τριτεύουσες ανακοινώσεις. Μόνο που δεν πιάνει πιά καθόλου αυτό αφού οι πολίτες σας πήραν όλους είδηση πλήρως και προ πολλού και εσείς δεν το έχετε πάρει χαμπάρι.
Και τέλος μόλις όλα αυτά βγήκαν στην επιφάνεια την επόμενη εβδομάδα των ευρωεκλογών, πλάκωσαν οι βρικόλακες της μειοψηφίας του 18% να διεκδικήσουν με επί κεφαλής την Κίρκη τους τον Κύρκο σειρήνα της παραπλάνησης, αλλαγή πολιτικής κιόλας, εξουδετερώνοντας το πρόσφατο συνέδριο που τους κατατρόπωσε, μπαίνοντας σαν κανονικοί λωποδύτες από το παράθυρο στηςν εξουσία με την ανέλπιστη ευκαιρία που τους δόθηκε.
Άνανδρο πολιτικά και κοινωνικά από κάθε άποψη, αλλά και υπόμνηση του συνονθυλεύματος και της αναξιοπιστίας που έχετε στα σπλάχνα σας.
Αυτό τ ο κόμμα χρειάζεται κατεπειγόντως πολιτικό διαζύγιο. Τελείωσε. Θα λυτρώσετε έτσι την αριστερά από την κακομοιριά και την υπονόμευσή της. Να πάψουν να είναι μαζί. Αλλού ο ΣΥΡΙΖΑ και αλλού ο Συνασπισμός. Να ξέρουμε κι εμείς τι ψηφίζουμε. Ας πάρει ο Κύρκος και ο Κουβέλης τους ανανεωτικούς για να δούμε τις αντιδράσεις του κόσμου και των ψηφοφόρων. Γιατί μέχρι τώρα ξεχνάνε ότι βρίσκονται στο κοινοβούλιο αποκλειστικά χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ. Για να δούμε αν θα εκλεγούν σαν κόμμα, και πόσοι θα πάρουν τον δρόμο για το Πασόκ. Συνεννοούμαστε;
Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009
Η αυτοπαγίδευση της δικαιοσύνης
Η ελληνική δικαιοσύνη εκπαιδεύει κανονικά σύγχρονους αντάρτες πόλεων. Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια.
·
Πως το κατορθώνει αυτό το πολύ δύσκολο εγχείρημα; Με το να μην αποδίδει δικαιοσύνη.! Και ιδίως στα σπουδαιότερα, στα μαζικότερα και στα μεγαλύτερα εγκλήματα. Αφήνει τους κάθε είδους παραχαράκτες και βρικόλακες της ζωής ελεύθερους. Αυτό είναι το κόλπο της. Έτσι τα καταφέρνει.
·
Προάγει και εκτρέφει κάθε είδους ομάδες κοινωνικής αντίδρασης, τυφλωμένης αγανάκτησης και απελπισίας. Μόλις ανοίξει κανείς το βιβλίο των κορυφαίων πολιτικών και κοινωνικών υποθέσεων του τόπου το καταλαβαίνει αμέσως. Βγάζει τους πολίτες στους δρόμους αλλόφρονες, να ουρλιάζουν ταπεινωμένοι και ισοπεδωμένοι από τις αδικίες της.
·
Οι αποφάσεις της, είναι φυτώριο τέτοιων εκρηκτικών βίαιων μικροομάδων τρελαμένων. Όχι χουλιγκάνων ή άλλων περιθωριακών ομάδων όπως η ίδια ισχυρίζεται για να συκοφαντεί όλους όσους τολμούν να την αμφισβητήσουν και να της αντιλέξουν, αλλά γέρους και μεσήλικες, συνταξιούχους και φοιτητές, άντρες και γυναίκες, κάθε είδους και ηλικίας εργαζόμενους πολίτες. Το βλέπουμε κάθε βράδυ εξ άλλου στις ειδήσεις της καταστολής και χειραγώγησης της ζωής μας.
·
Και το χειρότερο, το κάνει απροκάλυπτα λες και δεν υπάρχουμε εμείς, λες και η δικαιοσύνη ζει μόνη της σε μια χώρα χωρίς κατοίκους, λες και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα απολύτως από αυτό το μακελειό και αυτό το φαγοπότι που γίνεται γύρω μας.
·
Ενεργεί, εντυπωσιακά προκλητικά και ξεδιάντροπα αφήνοντας τον ένα μετά τον άλλο τους μεγαλοκαταχραστές ελεύθερους ή αποφυλακίζοντας άλλους μετά ολιγοήμερη ξενοδοχειακή κράτηση, λες και με κάποια λοβοτομή μας αφαιρεθηκε η οργή και η αγανάκτηση, οι φυσικοί θεματοφύλακες του δικαίου, λες και χάσαμε ομαδικά σαν λαός την κρίση μας, τον στοιχειώδη ανθρώπινο ορθολογισμό και δεν παίρνουμε χαμπάρι τι συμβαίνει, την στιγμή μάλιστα που ανεξάρτητα ιδεολογιών επί τέλους, βλέπουμε για σπάνια φορά με τα ίδια μάτια τα πολιτικά γεγονότα και συμφωνούμε, αφού αυτά υπερβαίνουν τις πολιτικές επιλογές και τα κόμματά μας, και μας ενώνουν σε αυτά τα αξεπέραστα σημεία διαφθοράς και καταλήστευσης του δημόσιου ταμείου.
·
Ο πολίτης προσβλέπει στην δικαιοσύνη, μπας και γλυτώσει από τους δίδυμους πολιτικούς της αρπαγής και τους αχόρταγους συνεργάτες τους επιχειρηματίες, και αυτή τα έχει κάνει πλακάκια μαζί τους, τα έχει μιλήσει πίσω από την πλάτη μας, τα έχει βρει και με τους μεν και με τους δε.
·
Οι αποφάσεις της πέφτουν σαν κεραυνοί στα κεφάλια μας. Η υπόθεση Χριστοφοράκου και η πανομοιότυπη Καραβέλα που ακολούθησε δυο μέρες μετά, δεν είναι τυχαία αλλά αντίθετα μεθοδευμένη συστηματικά και αυστηρά καθοδηγούμενη, και εσωκλείει την διαχρονικά στρεβλωμένη αντίληψη της ελληνικής δικαιοσύνης από την ίδρυσή της ακόμη, για το τι είναι η δικαιοσύνη και ποιόν κυρίως υπηρετεί,
αρχίζοντας από την καταδίκη του Κολοκοτρώνη και των οπλαρχηγών της επανάστασης, το δις και τρις εις θάνατο των αγωνιστών της εθνικής μας αντίστασης, τους Αϊ Στράτηδες και τα μακρονήσια ή την μαφιόζικη απαλλαγή των αρχιβασανιστών της Χούντας.
Έχει το πιο βεβαρημένο ποινικό μητρώο από όλους τους πολίτες.
Δεν έχει συναίσθηση ποιος είναι ο ρόλος της. Αυτό είναι το κατάφορο πρόβλημά της.
·
Η ελληνική δικαιοσύνη είναι σαν να λέει καθαρά στους πολίτες και ιδίως στου νέους: σταματήστε μας, είμαστε άρρωστοι, έχουμε σαπίσει τελείως, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για σας από την σύγκρουση.
Εκεί βλέπω να οδηγούνται συστηματικά σήμερα οι νέοι άνθρωποι. Στο αδιέξοδο που διμηουργήσατε εσείς με την ζάπλουτη οικονομική ανταμοιβή.
Γιατί πρέπει να το πούμε και αυτό, τα γκόλντεν μπόις της Ελλάδας είναι οι δικαστικοί πριν, πρώτα και πάνω από όλους τους άλλους. Ένα μεγάλο κομμάτι του δανεισμού και των χρεών της χώρας είναι τα αναδρομικά που κάθε τόσο αποφασίζουν για τον εαυτό τους και οι υπέρογκοι μισθοί τους. Τους πληρώνουν παχυλά για αυτό που δεν κάνουν. Που δεν αποδίδουν δικαιοσύνη.
Μόνιμοι υποτελείς της κάθε πολιτικής εξουσίας δικτατορικής ή δημοκρατικής, αυτό δεν τους νοιάζει, ποτέ δεν σηκώσαν ανάστημα.
·
Όσο για το γνωστό παραμύθι των πολιτικών που το έμαθαν καλά και το δανείζονται όλοι, πως τάχα ένα μικρό ποσοστό επίορκων μόνο δικαστικών και εισαγγελέων υπάρχει, έχει καταντήσει καλαμπούρι στη καθημερινότητα των πολιτών. Γιατί αν είναι έτσι, πρέπει να μας εξηγήσουν, γιατί δεν υπάρχει ούτε ένας στη φυλακή από όλους αυτούς, που μας καταληστεύουν
·
Αυτοπαγιδευτήκατε με τα δικαστικά ρουσφέτια που κάνετε ακατάπαυτα για εικοσαετίες.
Τώρα δεν έχετε το σθένος, δεν έχετε την ηθική βάση να δικάσετε κανένα πολίτη πλέον, μετά την συστηματική απαλλαγή των αρπαχτικών του δημόσιου χρήματος.
Δεν μπορείτε να δικάσετε μετά την απαλλαγή των πολιτικών την οποία προετοιμάσατε πρώτοι εσείς, με τις απίστευτες καθυστερήσεις και μεθοδεύσεις αργοπορίας, με την παραγραφή των αποδεδειγμένων σκανδάλων τους από τις μίζες, τις προκλητικές κλεψιές του δημόσιου. Που όχι μόνο δεν είστε ανεξάρτητοι, αλλά δεν θέλετε να γίνετε και αυτό δεν το καταλαβαίνουν ακόμα οι πολίτες και οι διανοούμενοι χώροι και νομίζουν ότι είναι μονόπλευρη απαίτηση των πολιτικών της Ν.Δ και του πασόκ, που σας το επιβάλλουν.
·
Δεν μπορείτε πλέον να φυλακίζετε κανέναν. Αντίθετα πρέπει να αποφυλακίσετε όλους τους μικροκλέφτες του δρόμου με το ίδιο σκεπτικό ακριβώς, με τις ίδιες διατυπώσεις ακριβώς που γράφετε στις αποφάσεις σας, με τις οποίες απαλλάσσετε μονίμως τα λαμόγια τους επιχειρηματίες και κυρίως τους πολιτικούς.
Ακόμα, δεν βγάζετε και αυτούς της 17Ν έξω; γιατί γίνεστε ακόμη πιο καταγέλαστοι μέχρι και στους πιο κοντινούς σας με αυτή την φαρσοκωμωδία των κακών, αφού ο κόσμος ξέρει ότι μόνο από αυτούς δεν κινδυνεύει, αλλά αντίθετα κινδυνεύει από όλo αυτό τον οικονομικό και πολιτικό συφερτό και τα κουμάσια που προστατεύετε;
·
Μήπως ακόμη θα ήταν καλλίτερο για όλους μας, να παραδώσετε την δικαιοσύνη στον ελληνικό λαό, που ξέρει πολύ καλλίτερα από σας, να είναι δίκαιος σε όποιο κόμμα κι αν ανήκει; Για σκεφτείτε το. Ακόμα κι αν το συκοφαντήσουν κάποιοι αυτό, ως λαϊκά δικαστήρια και άλλους τέτοιους δημοσιογραφικούς εκφοβισμούς, χειρότερα δεν μπορεί να γίνουν τα δικαστικά πράγματα.
Ή μήπως θα ήταν προτιμότερο, να αναθέσετε τις δικαιακές υποχρεώσεις σας απέναντι στους πολίτες, στους νέους που εισέρχονται στον κοινωνικό βίο φρέσκοι και αδιάπλεκτοι, που διψάνε όπως δείχνουν τα πράγματα για δίκαιη πολιτική μεταχείριση; Δείτε και αυτό προσεχτικά και μην το απορρίψετε απερίσκεπτα με κραυγές και δημοκρατικές κορώνες υποκρισίας και συκοφάντησης της λαϊκής συμμετοχής..
·
Πως το κατορθώνει αυτό το πολύ δύσκολο εγχείρημα; Με το να μην αποδίδει δικαιοσύνη.! Και ιδίως στα σπουδαιότερα, στα μαζικότερα και στα μεγαλύτερα εγκλήματα. Αφήνει τους κάθε είδους παραχαράκτες και βρικόλακες της ζωής ελεύθερους. Αυτό είναι το κόλπο της. Έτσι τα καταφέρνει.
·
Προάγει και εκτρέφει κάθε είδους ομάδες κοινωνικής αντίδρασης, τυφλωμένης αγανάκτησης και απελπισίας. Μόλις ανοίξει κανείς το βιβλίο των κορυφαίων πολιτικών και κοινωνικών υποθέσεων του τόπου το καταλαβαίνει αμέσως. Βγάζει τους πολίτες στους δρόμους αλλόφρονες, να ουρλιάζουν ταπεινωμένοι και ισοπεδωμένοι από τις αδικίες της.
·
Οι αποφάσεις της, είναι φυτώριο τέτοιων εκρηκτικών βίαιων μικροομάδων τρελαμένων. Όχι χουλιγκάνων ή άλλων περιθωριακών ομάδων όπως η ίδια ισχυρίζεται για να συκοφαντεί όλους όσους τολμούν να την αμφισβητήσουν και να της αντιλέξουν, αλλά γέρους και μεσήλικες, συνταξιούχους και φοιτητές, άντρες και γυναίκες, κάθε είδους και ηλικίας εργαζόμενους πολίτες. Το βλέπουμε κάθε βράδυ εξ άλλου στις ειδήσεις της καταστολής και χειραγώγησης της ζωής μας.
·
Και το χειρότερο, το κάνει απροκάλυπτα λες και δεν υπάρχουμε εμείς, λες και η δικαιοσύνη ζει μόνη της σε μια χώρα χωρίς κατοίκους, λες και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα απολύτως από αυτό το μακελειό και αυτό το φαγοπότι που γίνεται γύρω μας.
·
Ενεργεί, εντυπωσιακά προκλητικά και ξεδιάντροπα αφήνοντας τον ένα μετά τον άλλο τους μεγαλοκαταχραστές ελεύθερους ή αποφυλακίζοντας άλλους μετά ολιγοήμερη ξενοδοχειακή κράτηση, λες και με κάποια λοβοτομή μας αφαιρεθηκε η οργή και η αγανάκτηση, οι φυσικοί θεματοφύλακες του δικαίου, λες και χάσαμε ομαδικά σαν λαός την κρίση μας, τον στοιχειώδη ανθρώπινο ορθολογισμό και δεν παίρνουμε χαμπάρι τι συμβαίνει, την στιγμή μάλιστα που ανεξάρτητα ιδεολογιών επί τέλους, βλέπουμε για σπάνια φορά με τα ίδια μάτια τα πολιτικά γεγονότα και συμφωνούμε, αφού αυτά υπερβαίνουν τις πολιτικές επιλογές και τα κόμματά μας, και μας ενώνουν σε αυτά τα αξεπέραστα σημεία διαφθοράς και καταλήστευσης του δημόσιου ταμείου.
·
Ο πολίτης προσβλέπει στην δικαιοσύνη, μπας και γλυτώσει από τους δίδυμους πολιτικούς της αρπαγής και τους αχόρταγους συνεργάτες τους επιχειρηματίες, και αυτή τα έχει κάνει πλακάκια μαζί τους, τα έχει μιλήσει πίσω από την πλάτη μας, τα έχει βρει και με τους μεν και με τους δε.
·
Οι αποφάσεις της πέφτουν σαν κεραυνοί στα κεφάλια μας. Η υπόθεση Χριστοφοράκου και η πανομοιότυπη Καραβέλα που ακολούθησε δυο μέρες μετά, δεν είναι τυχαία αλλά αντίθετα μεθοδευμένη συστηματικά και αυστηρά καθοδηγούμενη, και εσωκλείει την διαχρονικά στρεβλωμένη αντίληψη της ελληνικής δικαιοσύνης από την ίδρυσή της ακόμη, για το τι είναι η δικαιοσύνη και ποιόν κυρίως υπηρετεί,
αρχίζοντας από την καταδίκη του Κολοκοτρώνη και των οπλαρχηγών της επανάστασης, το δις και τρις εις θάνατο των αγωνιστών της εθνικής μας αντίστασης, τους Αϊ Στράτηδες και τα μακρονήσια ή την μαφιόζικη απαλλαγή των αρχιβασανιστών της Χούντας.
Έχει το πιο βεβαρημένο ποινικό μητρώο από όλους τους πολίτες.
Δεν έχει συναίσθηση ποιος είναι ο ρόλος της. Αυτό είναι το κατάφορο πρόβλημά της.
·
Η ελληνική δικαιοσύνη είναι σαν να λέει καθαρά στους πολίτες και ιδίως στου νέους: σταματήστε μας, είμαστε άρρωστοι, έχουμε σαπίσει τελείως, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για σας από την σύγκρουση.
Εκεί βλέπω να οδηγούνται συστηματικά σήμερα οι νέοι άνθρωποι. Στο αδιέξοδο που διμηουργήσατε εσείς με την ζάπλουτη οικονομική ανταμοιβή.
Γιατί πρέπει να το πούμε και αυτό, τα γκόλντεν μπόις της Ελλάδας είναι οι δικαστικοί πριν, πρώτα και πάνω από όλους τους άλλους. Ένα μεγάλο κομμάτι του δανεισμού και των χρεών της χώρας είναι τα αναδρομικά που κάθε τόσο αποφασίζουν για τον εαυτό τους και οι υπέρογκοι μισθοί τους. Τους πληρώνουν παχυλά για αυτό που δεν κάνουν. Που δεν αποδίδουν δικαιοσύνη.
Μόνιμοι υποτελείς της κάθε πολιτικής εξουσίας δικτατορικής ή δημοκρατικής, αυτό δεν τους νοιάζει, ποτέ δεν σηκώσαν ανάστημα.
·
Όσο για το γνωστό παραμύθι των πολιτικών που το έμαθαν καλά και το δανείζονται όλοι, πως τάχα ένα μικρό ποσοστό επίορκων μόνο δικαστικών και εισαγγελέων υπάρχει, έχει καταντήσει καλαμπούρι στη καθημερινότητα των πολιτών. Γιατί αν είναι έτσι, πρέπει να μας εξηγήσουν, γιατί δεν υπάρχει ούτε ένας στη φυλακή από όλους αυτούς, που μας καταληστεύουν
·
Αυτοπαγιδευτήκατε με τα δικαστικά ρουσφέτια που κάνετε ακατάπαυτα για εικοσαετίες.
Τώρα δεν έχετε το σθένος, δεν έχετε την ηθική βάση να δικάσετε κανένα πολίτη πλέον, μετά την συστηματική απαλλαγή των αρπαχτικών του δημόσιου χρήματος.
Δεν μπορείτε να δικάσετε μετά την απαλλαγή των πολιτικών την οποία προετοιμάσατε πρώτοι εσείς, με τις απίστευτες καθυστερήσεις και μεθοδεύσεις αργοπορίας, με την παραγραφή των αποδεδειγμένων σκανδάλων τους από τις μίζες, τις προκλητικές κλεψιές του δημόσιου. Που όχι μόνο δεν είστε ανεξάρτητοι, αλλά δεν θέλετε να γίνετε και αυτό δεν το καταλαβαίνουν ακόμα οι πολίτες και οι διανοούμενοι χώροι και νομίζουν ότι είναι μονόπλευρη απαίτηση των πολιτικών της Ν.Δ και του πασόκ, που σας το επιβάλλουν.
·
Δεν μπορείτε πλέον να φυλακίζετε κανέναν. Αντίθετα πρέπει να αποφυλακίσετε όλους τους μικροκλέφτες του δρόμου με το ίδιο σκεπτικό ακριβώς, με τις ίδιες διατυπώσεις ακριβώς που γράφετε στις αποφάσεις σας, με τις οποίες απαλλάσσετε μονίμως τα λαμόγια τους επιχειρηματίες και κυρίως τους πολιτικούς.
Ακόμα, δεν βγάζετε και αυτούς της 17Ν έξω; γιατί γίνεστε ακόμη πιο καταγέλαστοι μέχρι και στους πιο κοντινούς σας με αυτή την φαρσοκωμωδία των κακών, αφού ο κόσμος ξέρει ότι μόνο από αυτούς δεν κινδυνεύει, αλλά αντίθετα κινδυνεύει από όλo αυτό τον οικονομικό και πολιτικό συφερτό και τα κουμάσια που προστατεύετε;
·
Μήπως ακόμη θα ήταν καλλίτερο για όλους μας, να παραδώσετε την δικαιοσύνη στον ελληνικό λαό, που ξέρει πολύ καλλίτερα από σας, να είναι δίκαιος σε όποιο κόμμα κι αν ανήκει; Για σκεφτείτε το. Ακόμα κι αν το συκοφαντήσουν κάποιοι αυτό, ως λαϊκά δικαστήρια και άλλους τέτοιους δημοσιογραφικούς εκφοβισμούς, χειρότερα δεν μπορεί να γίνουν τα δικαστικά πράγματα.
Ή μήπως θα ήταν προτιμότερο, να αναθέσετε τις δικαιακές υποχρεώσεις σας απέναντι στους πολίτες, στους νέους που εισέρχονται στον κοινωνικό βίο φρέσκοι και αδιάπλεκτοι, που διψάνε όπως δείχνουν τα πράγματα για δίκαιη πολιτική μεταχείριση; Δείτε και αυτό προσεχτικά και μην το απορρίψετε απερίσκεπτα με κραυγές και δημοκρατικές κορώνες υποκρισίας και συκοφάντησης της λαϊκής συμμετοχής..
Παρασκευή 15 Μαΐου 2009
Η τρομοκρατία της επιστήμης
Κάτω από το εκφοβιστικό βλέμμα της,
οι άνθρωποι εδώ και διακόσια χρόνια,
νιώθουν ότι πρέπει να εξελιχθούν υποχρεωτικά υπό τις διαταγές της,
αντί να ζήσουν την ζωή τους. Μα κυρίως αντί να στοχαστούν αυτή τη ζωή.
Η επιστήμη παρατηρεί τα πάντα εκτός από τον εαυτό της. Γιαυτό δεν είναι αυτοκριτική. Δεν παρατηρεί τον παρατηρητή. Έτσι αιτιολογεί και δικαιολογεί όλα τα κατορθώματα της. Σκαρφίζεται ευφυολογήματα για να απαντάει, κατασκευάζει καινούργια επιχειρήματα κάθε τόσο, μηρυκάζει απαντήσεις του παρελθόντος και καταφεύγει σε κάθε είδους σοφιστείες για να εξηγήσει, πως η ίδια δεν ευθύνεται για ότι απορρέει από τα επιστημονικά της ανδραγαθήματα, αλλά η κακή χρήση που της κάνουν αυτοί που προσφέρει την σκέψη της. Τακτοποιημένα όλα στις απαντήσεις της. Προπονημένα εκ των προτέρων τα λόγια της.
·
Δεν απαντάει βέβαια γιατί την προσφέρει. Και μάλιστα τόσο απλόχερα. Αυτό το ξεχνάει πάντα, κοντά δύο αιώνες, από τότε που εμφανίσθηκε. Όταν μάλιστα γνωρίζει εκ των προτέρων, ότι τα κατορθώματά της, δεν θα τα χρησιμοποιήσουν για αγαθοεργίες. Για αυτό είναι σίγουρη. Ξέρει ακριβώς τι κάνει και γιατί πληρώνεται.
Έτσι, για παράδειγμα, φταίνε οι χρήστες της κοκαΐνης και όχι οι παραγωγοί και οι έμποροι της Κολομβίας. Αυτό μας λέει η λογική της. Οι πολίτες και τα παιδιά τους και όχι οι βιομηχανίες που γέμισαν με όπλα τα σπίτια μας. Φταίει ο φουκαράς ο καταναλωτής με την ελάχιστη ευθύνη του. Εξαίρετη σκέψη! Επιστημονικότατη πράγματι.
Όσο κι αν το τυραννάει, δεν βρίσκει καμιά ευθύνη για τον εαυτό της. Τόσο απλά και διευκρινιστικά. Και τότε, ρωτάνε κάποιοι εκνευριστικοί, γιατί ο Οπερχάιμερ αυτοκτόνησε μετά την βόμβα που κατασκεύασε και έριξε στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, ο δε συνεργάτης του Αϊνστάιν ζητούσε συγγνώμη σε όλη του τη ζωή από την ανθρωπότητα. Εδώ δεν απαντάει ποτέ.
Μέσα σε αυτό το τελικό μακελειό της καταστροφής του πλανήτη, αυτή πιστεύει ότι δεν έχει καμιά ευθύνη. Να την χαίρονται όσοι την θαυμάζουν.
·
Κάθε εξασκημένος εγκέφαλος που ακούει ανακοινώσεις της επιστήμης, σε αυτόν τον τρομερό αιώνα που διανύσαμε, τρομοκρατείται.
Κάθε τόσο εξαγγέλλει καινούργιες ανακαλύψεις που τρομάζουν. Μεταλλαγμένα! Κλωνοποιήσεις Ζώων! Κλωνοποιήσεις ανθρώπων! Κλωνοποιήσεις Συνειδήσεων! Ελεύθερη αγορά! Μηχανές που διαβάζουν και ελέγχουν την σκέψη! Μια πλήρης συμφορά δηλαδή. Τα θαυμαστικά δεν είναι δικά μου, τα βάζει η ίδια για να μας ενθουσιάσει. Να διαφημίσει τον εαυτό της. Να μην πάρουμε είδηση τι νούλες είναι οι προσφορές της. Σαν τα άχρηστα εκθέματα της Ερμού.
·
Είστε κατά της επιστήμης, σπεύδουν να ρωτήσουν περιχαρείς και χαιρέκακα, φωναχτά και δημόσια, για να καταστείλουν την κριτική και τα ερωτήματά της. Όχι, είμαι κατά της δουλικής επιστήμης. Αυτό είναι όλο. Της αποκλειστικής της εξάρτησης από το κέρδος. Που δεν έχει μέτρο, που δεν έχει σκοπό και στόχο συλλογικό, παρά εφευρίσκει μόνο και μόνο αχρηστίες κατά παραγγελία, για να αυγατίζει τα ταμεία των αφεντικών. Αυτή η επιστήμη για την οποία μιλούν σήμερα και για μερικές εικοσαετίες, είναι η επιστήμη των εμπόρων. Κυριολεκτικά! Αυτό χρειάζεται να κρατήσουμε εμείς σαν καταστάλαγμα. Είναι τόσο καταφανές και τόσο απλό για όλους. Σήμερα το βλέπει ο καθένας, αλλά δεν τολμάει να τα βάλλει με τον όγκο των επιστημόνων και της επιστήμης τους, ούτε να απεγκλωβιστεί από το δέος που του ενστάλαξαν για αυτήν. Και πάντως ο αναγνώστης πρέπει να ασχοληθεί με το θέμα για να έχει άποψη σφαιρική και ιστορική. Τι έχει συμβεί κατά την διάρκεια της εμφάνισης της επιστήμης και των εξελιχθεισών σταδίων της, εν σχέση πάντα με την κοινωνία και το πολιτικό, και όχι βέβαια με το καθαυτό απομονωμένο και τυφλό άρα θέμα της επιστήμης. Αλλιώς μιλάμε σε επίπεδο τηλεόρασης.
·
Απαντούν δε ρωτώντας εμβρόντητοι δήθεν και απορούντες με περισσευούμενη αθωότητα: δηλαδή να γυρίσουμε στις σπηλιές; συκοφαντώντας εξ αρχής έτσι και ξεμπερδεύοντας με την υποψία κριτικού λόγου απέναντί τους, καταντώντας σαν φτηνοί πολιτικάντηδες που δικαιολογούνται στους ψηφοφόρους τους. Γιατί η αντίρρηση είναι σαφής. Δεν θέλουμε μια εμπορευματοποιημένη επιστήμη. Μια θεραπαινίδα του χρήματος. Μια επιστήμη ολοκληρωτικά εργαλείο της αγοράς. Που τεχνολογεί, ανακαλύπτει και παράγει μόνο για το κέρδος. Χωρίς να υπάρχει καμιά ανάγκη. Γιατί όλες αυτές είναι ανακαλύψεις κερδόες μόνο και άχρηστες που δεν αποσκοπούν καθόλου στην καλυτέρευση της ζωής του ανθρώπου, αλλά αντίθετα την δυναστεύουν.
Μας ενδιαφέρει μια επιστήμη, που δεν θα προσβλέπει αποκλειστικά να μεγιστοποιήσει τα κέρδη των αρρώστων. Θέλουμε ένα άλλο ενδιάμεσο μοντέλο που χρειάζεται η κοινωνία, όπου ο άνθρωπος δεν θα απομακρύνεται από την φύση, από τον κόπο του, από τον ευεργετικό ιδρώτα του, από την φυσική κίνησή του.
·
Η επιστήμη τρομοκρατεί, σε κάθε της βήμα και ενέργεια. Απλά έχουμε συνηθίσει να ζούμε με αυτόν τον φόβο ωσάν αναγκαίο κακό και δεν το αντιλαμβανόμαστε πλέον. Όλο επεκτάσεις κατασκευάζει. Τίποτα δεν της αρέσει όπως το βρήκε από την φύση. Έχει τσιμεντάρει τον μισό πλανήτη. Μισεί την φύση. Γιαυτό δεν έχει ίχνος ποιητικότητας μέσα της. Ωχ τι ανακάλυψε πάλι, λέμε. Το πονηρό μυαλό της είναι στο πορτοφόλι των αφεντικών μόνο. Έχει μια βία μέσα της που διαπερνά όλα τα πνευματικά της κύτταρα. Είναι το αυτονόητό της. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει. Παράγει μια αυξανόμενη διαρκώς βία. Όλο καινούργιες καταστροφές κατεργάζεται. Παίρνει την ζωή από την απλότητα και την βασανίζει στην πολυπλοκότητα. Παίρνει την ζωή από την ανεμελιά, από την μαγεία της και την πάει στο άγχος και τις νευρασθένειες. Βρίσκει καταπληκτικούς τρόπους να καταστέλλει πολιτικά και κοινωνικά τους ανθρώπους, με όλο και πιο νεότερες ανακαλύψεις, αποκόβοντάς τους διαρκώς από τις αισθήσεις και τα ένστικτά τους.
·
Όποιος το καταλάβει αυτό έχει ελπίδα στην σκέψη. Το ίδιο και στα συναισθήματά του. Διαφορετικά θα είναι όλο εξυπνάδες. Όλο πρόθυμες απαντήσεις θα δίνει σαν την επιστήμη. Γιατί όλες οι αποδείξεις της επιστήμης και των ανθρώπων της, είναι μια προπαγάνδα μόνο, καλά σφηνωμένη σαν θανατερό θραύσμα στον εγκέφαλό μας. Θύματά της πρώτα, οι ίδιοι οι άνθρωποί της.
·
Ενώ ο πλανήτης βρίσκεται στο έλεος του υπερπληθυσμού των θρησκειών επί δυό χιλιετίες για τρανταχτό παράδειγμα, ενώ βουλιάζει από τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που όλο αυξάνονται και δεν μπορούν να τραφούν στοιχειωδώς, αυτοί κατάφεραν ότι απαγορεύει η φύση για να διδάσκει τα όντα της και να ισορροπεί τον εαυτό της. Να γενούν οι στείρες.! Ουδόλως τους απασχόλησε το μυαλό, γιατί το κάνει αυτό η φύση. Γιατί δημιουργεί εξαιρέσεις που δεν αναπαράγουν τα είδη της. Προστατεύει τον εαυτό της από την υπερπαραγωγή της, την υπεραύξηση της αφ ενός, αφ εταίρου διατηρεί υγιέστερα είδη και πιο ανθεκτικά στους ιούς και τα μικρόβια. Η φυσική και όχι η κοινωνική επιλογή μέσα μας, το ένστικτο που μας οδηγεί στο ζευγάρωμα, δεν είναι τόσο τυχαίο και τόσο απερίσκεπτο όπως θεωρεί η επιστήμη.
·
Νομίζω ήρθε ο καιρός να αρχίσει το τέλος και αυτής της θεσπισμένης θεοποίησης της επιστήμης. Να καταλάβουμε ότι δεν προσφέρει τίποτα θετικότερο συγκρινόμενη με τον αγρότη, αντίθετα υστερεί κατά πολύ από την προσφορά του. Ότι η πραγματική συμβολή της είναι αν όχι ελάχιστη τουλάχιστον μικρή στην ανθρωπότητα, ξέχωρα ότι είναι κραυγαλέα ταξικότατη. Και όλα αυτά που συμβαίνουν γύρο μας, που μας αφήνουν άφωνους και μας παραπλανούν ως δημιουργήματα τάχα δικά της και εξ ολοκλήρου, είναι μόνο οι κοπιώδεις και δύσκολες αλλαγές στον εγκέφαλό μας. Είναι δικές μας μακρόσυρτες και αργόσυρτες μέσα στον χρόνο προσπάθειες και κατακτήσεις, αυτές για τις οποίες φωνάζουμε, και αυτές που πραγματικά αλλάζουν ουσιαστικά τον κόσμο. Η δυσκολία είναι να αλλάξουμε τις σχέσεις μας και όχι την εμφάνισή μας και τα αυτοκίνητά μας όπως κάνει η επιστήμη στον φανταχτερό μας πλανήτη.
Και φυσικά δεν έχει καμιά σχέση με την επιστήμη του Αριστοτέλη και την καλή γνώση των πραγμάτων. Αντίθετα έχει πια μόνο ολέθρια και κακιά γνώση του κόσμου και των πραγμάτων του, όλο ειδικότερη και απομονωμένη από την ζωή και το σύνολό της.
Προσφέρει μια επιδερμική, επιφανειακή χωρίς τίποτα από πίσω, μια εφήμερη εξέλιξη του χρόνου και μόνο. Που δεν οδηγεί πουθενά τον άνθρωπο και δεν τον αναβαθμίζει ποιοτικά. Γιατί η μόνη πραγματική εξέλιξη για μας, είναι όχι αυτή που εφευρίσκει και κατασκευάζει μπιχλιμπίδια και καταναλώσιμα, αλλά η πνευματική μας εξέλιξη. Η φιλοσοφική και στοχαστική ματιά του κόσμου και του εαυτού μας.
Η δικαιακή μας εξέλιξη.
οι άνθρωποι εδώ και διακόσια χρόνια,
νιώθουν ότι πρέπει να εξελιχθούν υποχρεωτικά υπό τις διαταγές της,
αντί να ζήσουν την ζωή τους. Μα κυρίως αντί να στοχαστούν αυτή τη ζωή.
Η επιστήμη παρατηρεί τα πάντα εκτός από τον εαυτό της. Γιαυτό δεν είναι αυτοκριτική. Δεν παρατηρεί τον παρατηρητή. Έτσι αιτιολογεί και δικαιολογεί όλα τα κατορθώματα της. Σκαρφίζεται ευφυολογήματα για να απαντάει, κατασκευάζει καινούργια επιχειρήματα κάθε τόσο, μηρυκάζει απαντήσεις του παρελθόντος και καταφεύγει σε κάθε είδους σοφιστείες για να εξηγήσει, πως η ίδια δεν ευθύνεται για ότι απορρέει από τα επιστημονικά της ανδραγαθήματα, αλλά η κακή χρήση που της κάνουν αυτοί που προσφέρει την σκέψη της. Τακτοποιημένα όλα στις απαντήσεις της. Προπονημένα εκ των προτέρων τα λόγια της.
·
Δεν απαντάει βέβαια γιατί την προσφέρει. Και μάλιστα τόσο απλόχερα. Αυτό το ξεχνάει πάντα, κοντά δύο αιώνες, από τότε που εμφανίσθηκε. Όταν μάλιστα γνωρίζει εκ των προτέρων, ότι τα κατορθώματά της, δεν θα τα χρησιμοποιήσουν για αγαθοεργίες. Για αυτό είναι σίγουρη. Ξέρει ακριβώς τι κάνει και γιατί πληρώνεται.
Έτσι, για παράδειγμα, φταίνε οι χρήστες της κοκαΐνης και όχι οι παραγωγοί και οι έμποροι της Κολομβίας. Αυτό μας λέει η λογική της. Οι πολίτες και τα παιδιά τους και όχι οι βιομηχανίες που γέμισαν με όπλα τα σπίτια μας. Φταίει ο φουκαράς ο καταναλωτής με την ελάχιστη ευθύνη του. Εξαίρετη σκέψη! Επιστημονικότατη πράγματι.
Όσο κι αν το τυραννάει, δεν βρίσκει καμιά ευθύνη για τον εαυτό της. Τόσο απλά και διευκρινιστικά. Και τότε, ρωτάνε κάποιοι εκνευριστικοί, γιατί ο Οπερχάιμερ αυτοκτόνησε μετά την βόμβα που κατασκεύασε και έριξε στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, ο δε συνεργάτης του Αϊνστάιν ζητούσε συγγνώμη σε όλη του τη ζωή από την ανθρωπότητα. Εδώ δεν απαντάει ποτέ.
Μέσα σε αυτό το τελικό μακελειό της καταστροφής του πλανήτη, αυτή πιστεύει ότι δεν έχει καμιά ευθύνη. Να την χαίρονται όσοι την θαυμάζουν.
·
Κάθε εξασκημένος εγκέφαλος που ακούει ανακοινώσεις της επιστήμης, σε αυτόν τον τρομερό αιώνα που διανύσαμε, τρομοκρατείται.
Κάθε τόσο εξαγγέλλει καινούργιες ανακαλύψεις που τρομάζουν. Μεταλλαγμένα! Κλωνοποιήσεις Ζώων! Κλωνοποιήσεις ανθρώπων! Κλωνοποιήσεις Συνειδήσεων! Ελεύθερη αγορά! Μηχανές που διαβάζουν και ελέγχουν την σκέψη! Μια πλήρης συμφορά δηλαδή. Τα θαυμαστικά δεν είναι δικά μου, τα βάζει η ίδια για να μας ενθουσιάσει. Να διαφημίσει τον εαυτό της. Να μην πάρουμε είδηση τι νούλες είναι οι προσφορές της. Σαν τα άχρηστα εκθέματα της Ερμού.
·
Είστε κατά της επιστήμης, σπεύδουν να ρωτήσουν περιχαρείς και χαιρέκακα, φωναχτά και δημόσια, για να καταστείλουν την κριτική και τα ερωτήματά της. Όχι, είμαι κατά της δουλικής επιστήμης. Αυτό είναι όλο. Της αποκλειστικής της εξάρτησης από το κέρδος. Που δεν έχει μέτρο, που δεν έχει σκοπό και στόχο συλλογικό, παρά εφευρίσκει μόνο και μόνο αχρηστίες κατά παραγγελία, για να αυγατίζει τα ταμεία των αφεντικών. Αυτή η επιστήμη για την οποία μιλούν σήμερα και για μερικές εικοσαετίες, είναι η επιστήμη των εμπόρων. Κυριολεκτικά! Αυτό χρειάζεται να κρατήσουμε εμείς σαν καταστάλαγμα. Είναι τόσο καταφανές και τόσο απλό για όλους. Σήμερα το βλέπει ο καθένας, αλλά δεν τολμάει να τα βάλλει με τον όγκο των επιστημόνων και της επιστήμης τους, ούτε να απεγκλωβιστεί από το δέος που του ενστάλαξαν για αυτήν. Και πάντως ο αναγνώστης πρέπει να ασχοληθεί με το θέμα για να έχει άποψη σφαιρική και ιστορική. Τι έχει συμβεί κατά την διάρκεια της εμφάνισης της επιστήμης και των εξελιχθεισών σταδίων της, εν σχέση πάντα με την κοινωνία και το πολιτικό, και όχι βέβαια με το καθαυτό απομονωμένο και τυφλό άρα θέμα της επιστήμης. Αλλιώς μιλάμε σε επίπεδο τηλεόρασης.
·
Απαντούν δε ρωτώντας εμβρόντητοι δήθεν και απορούντες με περισσευούμενη αθωότητα: δηλαδή να γυρίσουμε στις σπηλιές; συκοφαντώντας εξ αρχής έτσι και ξεμπερδεύοντας με την υποψία κριτικού λόγου απέναντί τους, καταντώντας σαν φτηνοί πολιτικάντηδες που δικαιολογούνται στους ψηφοφόρους τους. Γιατί η αντίρρηση είναι σαφής. Δεν θέλουμε μια εμπορευματοποιημένη επιστήμη. Μια θεραπαινίδα του χρήματος. Μια επιστήμη ολοκληρωτικά εργαλείο της αγοράς. Που τεχνολογεί, ανακαλύπτει και παράγει μόνο για το κέρδος. Χωρίς να υπάρχει καμιά ανάγκη. Γιατί όλες αυτές είναι ανακαλύψεις κερδόες μόνο και άχρηστες που δεν αποσκοπούν καθόλου στην καλυτέρευση της ζωής του ανθρώπου, αλλά αντίθετα την δυναστεύουν.
Μας ενδιαφέρει μια επιστήμη, που δεν θα προσβλέπει αποκλειστικά να μεγιστοποιήσει τα κέρδη των αρρώστων. Θέλουμε ένα άλλο ενδιάμεσο μοντέλο που χρειάζεται η κοινωνία, όπου ο άνθρωπος δεν θα απομακρύνεται από την φύση, από τον κόπο του, από τον ευεργετικό ιδρώτα του, από την φυσική κίνησή του.
·
Η επιστήμη τρομοκρατεί, σε κάθε της βήμα και ενέργεια. Απλά έχουμε συνηθίσει να ζούμε με αυτόν τον φόβο ωσάν αναγκαίο κακό και δεν το αντιλαμβανόμαστε πλέον. Όλο επεκτάσεις κατασκευάζει. Τίποτα δεν της αρέσει όπως το βρήκε από την φύση. Έχει τσιμεντάρει τον μισό πλανήτη. Μισεί την φύση. Γιαυτό δεν έχει ίχνος ποιητικότητας μέσα της. Ωχ τι ανακάλυψε πάλι, λέμε. Το πονηρό μυαλό της είναι στο πορτοφόλι των αφεντικών μόνο. Έχει μια βία μέσα της που διαπερνά όλα τα πνευματικά της κύτταρα. Είναι το αυτονόητό της. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει. Παράγει μια αυξανόμενη διαρκώς βία. Όλο καινούργιες καταστροφές κατεργάζεται. Παίρνει την ζωή από την απλότητα και την βασανίζει στην πολυπλοκότητα. Παίρνει την ζωή από την ανεμελιά, από την μαγεία της και την πάει στο άγχος και τις νευρασθένειες. Βρίσκει καταπληκτικούς τρόπους να καταστέλλει πολιτικά και κοινωνικά τους ανθρώπους, με όλο και πιο νεότερες ανακαλύψεις, αποκόβοντάς τους διαρκώς από τις αισθήσεις και τα ένστικτά τους.
·
Όποιος το καταλάβει αυτό έχει ελπίδα στην σκέψη. Το ίδιο και στα συναισθήματά του. Διαφορετικά θα είναι όλο εξυπνάδες. Όλο πρόθυμες απαντήσεις θα δίνει σαν την επιστήμη. Γιατί όλες οι αποδείξεις της επιστήμης και των ανθρώπων της, είναι μια προπαγάνδα μόνο, καλά σφηνωμένη σαν θανατερό θραύσμα στον εγκέφαλό μας. Θύματά της πρώτα, οι ίδιοι οι άνθρωποί της.
·
Ενώ ο πλανήτης βρίσκεται στο έλεος του υπερπληθυσμού των θρησκειών επί δυό χιλιετίες για τρανταχτό παράδειγμα, ενώ βουλιάζει από τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που όλο αυξάνονται και δεν μπορούν να τραφούν στοιχειωδώς, αυτοί κατάφεραν ότι απαγορεύει η φύση για να διδάσκει τα όντα της και να ισορροπεί τον εαυτό της. Να γενούν οι στείρες.! Ουδόλως τους απασχόλησε το μυαλό, γιατί το κάνει αυτό η φύση. Γιατί δημιουργεί εξαιρέσεις που δεν αναπαράγουν τα είδη της. Προστατεύει τον εαυτό της από την υπερπαραγωγή της, την υπεραύξηση της αφ ενός, αφ εταίρου διατηρεί υγιέστερα είδη και πιο ανθεκτικά στους ιούς και τα μικρόβια. Η φυσική και όχι η κοινωνική επιλογή μέσα μας, το ένστικτο που μας οδηγεί στο ζευγάρωμα, δεν είναι τόσο τυχαίο και τόσο απερίσκεπτο όπως θεωρεί η επιστήμη.
·
Νομίζω ήρθε ο καιρός να αρχίσει το τέλος και αυτής της θεσπισμένης θεοποίησης της επιστήμης. Να καταλάβουμε ότι δεν προσφέρει τίποτα θετικότερο συγκρινόμενη με τον αγρότη, αντίθετα υστερεί κατά πολύ από την προσφορά του. Ότι η πραγματική συμβολή της είναι αν όχι ελάχιστη τουλάχιστον μικρή στην ανθρωπότητα, ξέχωρα ότι είναι κραυγαλέα ταξικότατη. Και όλα αυτά που συμβαίνουν γύρο μας, που μας αφήνουν άφωνους και μας παραπλανούν ως δημιουργήματα τάχα δικά της και εξ ολοκλήρου, είναι μόνο οι κοπιώδεις και δύσκολες αλλαγές στον εγκέφαλό μας. Είναι δικές μας μακρόσυρτες και αργόσυρτες μέσα στον χρόνο προσπάθειες και κατακτήσεις, αυτές για τις οποίες φωνάζουμε, και αυτές που πραγματικά αλλάζουν ουσιαστικά τον κόσμο. Η δυσκολία είναι να αλλάξουμε τις σχέσεις μας και όχι την εμφάνισή μας και τα αυτοκίνητά μας όπως κάνει η επιστήμη στον φανταχτερό μας πλανήτη.
Και φυσικά δεν έχει καμιά σχέση με την επιστήμη του Αριστοτέλη και την καλή γνώση των πραγμάτων. Αντίθετα έχει πια μόνο ολέθρια και κακιά γνώση του κόσμου και των πραγμάτων του, όλο ειδικότερη και απομονωμένη από την ζωή και το σύνολό της.
Προσφέρει μια επιδερμική, επιφανειακή χωρίς τίποτα από πίσω, μια εφήμερη εξέλιξη του χρόνου και μόνο. Που δεν οδηγεί πουθενά τον άνθρωπο και δεν τον αναβαθμίζει ποιοτικά. Γιατί η μόνη πραγματική εξέλιξη για μας, είναι όχι αυτή που εφευρίσκει και κατασκευάζει μπιχλιμπίδια και καταναλώσιμα, αλλά η πνευματική μας εξέλιξη. Η φιλοσοφική και στοχαστική ματιά του κόσμου και του εαυτού μας.
Η δικαιακή μας εξέλιξη.
Παρασκευή 1 Μαΐου 2009
Η απαξίωση της αλήθειας
Έτσι όπως τα λέει ο σύντροφος μπορεί να τον πιστέψεις στο τέλος. Να αφεθείς στις βαθυστόχαστες διαπιστώσεις του, και να χάσεις την πραγματικότητα από τα μάτια σου. Να ξεχάσεις από το ψηστήρι στο μυαλό σου τα σκάνδαλα, την φτώχεια, τις απάτες, την καταχρεωμένη χώρα σου, τις κομπίνες, όλα τα κακά αυτού του κόσμου που μαζεμένα ανθούν στον πολύπαθο τόπο μας. Ώσπου να πεις από τη ζαλάδα, έχει δίκιο ο Κοροβέσης, δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι και τα λοιπά εύμορφα που γράφει στην ελευθεροτυπία την 21/4/2009. Αυτή την αγαπημένη πρέζα του συστήματος, που την σπρώχνει στην δημοσιότητα με κάθε τρόπο.
·
Και αν μεν αυτά λέγονται στην παρέα ή στο καφενείο, έχει καλώς, πολύ καλώς μάλιστα αφού γίνεται και διάλογος και ζυμώσεις που λέμε, μέχρι και κανένα διαολόστελμα για να συνέρχονται μερικοί στα γύρο τραπεζάκια που λένε τέτοια.
Όταν όμως δημοσιολογείς και κυρίως σου παρέχουν βήμα να ομιλείς και να γράφεις σε μια μεγάλη εφημερίδα τέτοια ναρκωμένα, τότε ευτυχώς που υπάρχει και η Google λες, και μπορείς να απαντήσεις στον ευνουχισμένο μονόλογο του περισπούδαστου γραφιά μας. Γιατί άντε τώρα να φιλοξενήσουν την απάντησή σου οι αμερόληπτοι εκεί μέσα.
·
Γιατί δεν μας εξηγεί πουθενά σε όλο το πόνημά του περί πολιτικής, που δεν υπάρχουν διεφθαρμένοι μέχρι το έσχατο της ύπαρξής τους μάλιστα. Στον συνασπισμό και το κκε που δεν ήταν στην εξουσία; Όχι, καθόλου όχι. Δεν εννοεί αυτούς, αλλού το πάει, αλλού έχει το μυαλό του. Νεοδημοκράτες και πασόκους θέλει να αθωώσει! Είναι φανερό. Αλλιώς θα αρκείτο να πει, οι σύντροφοί μου στο συνασπισμό και οι απέναντι στο κκε δεν είναι κανείς λαμόγιο και κλέφτης. Που έχει όμως καλούς ανθρώπους και ενάρετους πολιτικούς Περικλή μου έστω και μειοψηφικά στην νέα δημοκρατία; Και γιατί δεν μας τους μαρτυράς να χαρούμε και εμείς και να τους κάνουμε παρέα. Τι μούγγα σε έπιασε και δεν λες τα ονόματα τους να τους χειροκροτήσουμε. Έστω μερικά για παράδειγμα ανακούφισης. Ή μήπως έχει τέτοια αστέρια πολιτικού ήθους στο πασόκ και εμείς δεν το ξέρουμε. Ποιους υπονοείς και μας βασανίζεις σύντροφε, τον Τσοχατζόπουλο, τον Παπαντωνίου, τον, τον, τον, τον, τον, τον……. Πες μας και εμάς να ανασάνουμε ελπίδα. Εκτός αν μας δουλεύεις κοινοβουλευτικά τώρα που έγινες πατέρας του έθνους, να ξέρουμε να σταματήσουμε αμέσως την συζήτηση μαζί σου.
·
Αυτές τις βλακείες να μην τις γράφεις Περικλή γιατί ο κόσμος θα σε πληρώσει ανάλογα. Αδικείς τον εαυτό σου και την ιστορία σου που οφείλεις να διαφυλάξεις και να υπερασπιστείς πάση θυσία. Γιατί είναι και δική μας σύντροφε.
Εκτός αν κάνεις παρέα με τίποτα λεχρίτες εκεί μέσα στη βουλή που σε παρέσυραν. Συγνώμη και για την έκφραση, αλλά μου βγαίνει αυθόρμητα. Σκέφτομαι τα χειρότερα βλέπεις. Μήπως σε καλούν τα παιδάκια και τα εγγονάκια των παρακρατικών και των δωσίλογων που γίναν και αυτά βουλευτές με την σειρά τους και σου λένε καλά λόγια για τους μπαμπάδες τους και τους παππούδες τους. Έχε το νου σου.
·
Και τέλος πρέπει να ξέρεις ότι εξίσου διεφθαρμένος και διαπλεκόμενος, είναι αυτός που ψηφίζει υπέρ της αθώωσης του απατεώνα πολιτικού. Αυτό πια πιστεύω σου διέφυγε τελείως. Φαίνεται καθαρά. Όλοι δηλαδή της ΝΔ και όλοι του πασοκ που ξέπλεναν και αθώωναν για δεκαετίες τους συναδέλφους τους, χαχανίζοντας και κρυφογελώντας πίσω μας, και απαντώντας σε όποιον τολμούσε να τους πει γιατί αθωώνετε τους κλέφτες, πως οι ίδιοι δεν κατηγορούνται, και να είμαστε προσεχτικοί όταν πιάνουμε το όνομά τους και την ακαιρεότητά τους στο στόμα μας, και επί πλέον το πολυαγαπημένο βαρύ επιχείρημα κάποιων συντρόφων σου της ανανεωτικής συμφοράς, που μας σεκλετίζουν κάθε τόσο λέγοντας, είναι η άποψη μου, είμαι ελεύθερος άνθρωπος να έχω την γνώμη μου, την ελεύθερη βούληση μου και λοιπά γνωστά τέτοια κόλπα του δόλου από χιλιετίες. Ελεύθερη βούληση να αθωώνουν τα λαμόγια. Εξαιρετικοί ελευθεροβουλησιώτες! Ακριβοδίκαιοι και μη μεροληπτικοί κύριοι.
·
Κι ύστερα μας πέταξες και εκείνο το απειλητικό βρε παιδί μου, πως θα μας στιγματίσεις κιόλας, εκείνο το παμπόνηρο σλόγκαν της συλλογικής ευθύνης του Χίτλερ για να το βουλώσουμε. Εκείνο που ντετερμινίζει το μέλλον, που προαποφασίζει γι αυτό, και μας απαγορεύει να λέμε ότι όλοι οι πολιτικοί κάποτε βρε αδερφέ σε μια χώρα, όχι σε όλα, αλλά στα κόμματα εξουσίας, μπορεί να είναι διεφθαρμένοι, παρόλο που εξαιρέσαμε όπως είδες τα δυο κόμματα της αριστεράς. Γιατί θυμίζει την συλλογική ευθύνη του αδόλφου. Ποιος είναι άραγε ο αδόλφος εδώ, ο κρυμμένος αντίποδάς του; Αυτός που προδικάζει την τυχαιότητα και προσημειώνει την επερχόμενη κίνηση του κόσμου. Που προαποφασίζει για την εντιμότητα των βουλευτών. Που λέει πως αποκλείεται όλοι οι πολιτικοί της ΝΔ και του πασόκ να είναι όλοι διαπλεκόμενοι και διεφθαρμένοι. Όταν λείπουν Περικλή λεφτά από το ταμείο, το ξέρουμε. Δεν χρειάζεται να μας το πει κανένας δικαστής και καμία αδέκαστος ή διαπλεκόμενη δικαιοσύνη να βγάλει απόφαση ότι πράγματι εκλάπησαν τα λεφτά. Γιατί ή τους αθωώσει Περικλή ή όχι, εμείς οι υπόλοιποι ξέρουμε ότι είναι ένοχοι, χωρίς την βούλα της δικαιοσύνης. Θυμήσου τα σκάνδαλα και θα καταλάβεις τι λέω.
·
Είναι τότε που δεν χρειάζεται να κάνεις παρέα μαζί τους και να τους ξεπλένεις έτσι. Γιατί η παρέα ξεπλένει ξέρεις. Αυτή είναι η δουλειά η δική σου σαν βουλευτής. Να κρατάς στάση πολιτική και να μην συναναστρέφεσαι με τέτοια κουμάσια στο καφενείο της βουλής. Συγνώμη και πάλι για την έκφραση.
·
Και να μην σείεις το φραγγέλιο αυτού του φασιστικού σλόγκαν πάνω από τα κεφάλια μας σαν απειλή και στίγμα, για να μην τολμάμε να περιγράψουμε μια νέα ζοφερή πραγματικότητα που έκανε την εμφάνισή της πιο απειλητικά και δραματικά από κάθε άλλη προγενέστερη φορά στον τόπο μας, όπου μπορεί κάλλιστα όλοι μα όλοι οι πολιτικοί μιας χώρας των κομμάτων εξουσίας να είναι διαπλεκόμενοι, κλέφτες και ότι άλλο βάλει ο νους του πολίτη.
Διάβασε την ιστορία της Λατινικής αμερικής και όχι μόνο αυτής και θα καταλάβεις, μια και δεν ξέρεις.
Γιατί με τις μπουρδολογίες σου, έφτασες μερικούς πολίτες, ακόμα και συντρόφους σου να πουν, βρε μπας κι έγινα φασίστας χωρίς να το πάρω είδηση.
·
Σήμερα υπάρχει υπερκατασαφώς η συνολική, η συνολικότατη μάλιστα ευθύνη των πολιτικών. Όλοι μέσα στο κόλπο, στήνουν την πραγματικότητα με μια ομερτά και με μια αλληλεγγύη μεταξύ τους, σαν να διαβάζουμε εφιαλτικά έργα τρόμου. Έτοιμοι όλοι με τις απαντήσεις αποστηθισμένες κάτω από την γλώσσα.
·
Να θυμάσαι, πως δεν είσαι στο Γαλλικό, το Γερμανικό ή το σκανδιναβικό κοινοβούλιο να εξαιρέσεις τους περισσότερους βουλευτές, την συντριπτική πλειοψηφία τους, αλλά στο Ελληνικό.
Γιατί όπως βλέπεις φτάσαμε να ευχόμαστε να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο του καπιταλισμού, παραιτούμενοι από κάθε όνειρο για ταξική καλυτέρευση μέχρι τότε. Εκεί μας έφτασαν οι συνάδελφοί σου των δυό κομμάτων.
·
Κλείνω με την απορία όλων ανεξαιρέτως των ελλήνων πολιτών, έχεις να μας υποδείξεις έναν φίλε μου, έναν μόνο, που δεν έχει υπογράψει για τα διαρκή και απανωτά ξεπουλήματα της χώρας. Ξεπουλήματα ατέλειωτα για δυό δεκαετίες, για τα αντιδραστικά, τα αντεθνικά, τα αντικοινωνικά, τα αντεργατικά, τα μουλωχτά νομοσχέδια του μεσονυχτίου. Έναν που δεν πούλησε τους ίδιους του τους ψηφοφόρους. Που δεν τον βρίσαν, δεν τον σιχτίρισαν και δεν αυτομουντζώθηκαν δέκα μέρες μετά τις εκλογές. Που παραιτήθηκε γιατί βρέθηκε ανακόλουθος και ψεύτης με αυτά που προεκλογικά έλεγε. Έναν που δεν διαπλέκεται με την κοινωνία, το κόμμα του, την εκλογική του περιοχή για να ξαναβγεί βουλευτής, την τηλεόραση, τους δημοσιογράφους, που δεν φοβάται να πάει στο καφενείο της γειτονιάς του ή να κυκλοφορήσει στους δρόμους χωρίς μπράβους και κουστωδία μήπως τα ακούσει ή τον γιαουρτώσουν.
·
Όλα αυτά που συμβαίνουν δεν γίνονται μαγικά κύριε φίλε, από αόρατες δυνάμεις, χωρίς τις υπογραφές των βουλευτών και των υπουργών.
Για να συνεννοούμαστε εμείς οι Έλληνες μεταξύ μας.
*επόμενη ανάρτηση 15 Μαΐου
·
Και αν μεν αυτά λέγονται στην παρέα ή στο καφενείο, έχει καλώς, πολύ καλώς μάλιστα αφού γίνεται και διάλογος και ζυμώσεις που λέμε, μέχρι και κανένα διαολόστελμα για να συνέρχονται μερικοί στα γύρο τραπεζάκια που λένε τέτοια.
Όταν όμως δημοσιολογείς και κυρίως σου παρέχουν βήμα να ομιλείς και να γράφεις σε μια μεγάλη εφημερίδα τέτοια ναρκωμένα, τότε ευτυχώς που υπάρχει και η Google λες, και μπορείς να απαντήσεις στον ευνουχισμένο μονόλογο του περισπούδαστου γραφιά μας. Γιατί άντε τώρα να φιλοξενήσουν την απάντησή σου οι αμερόληπτοι εκεί μέσα.
·
Γιατί δεν μας εξηγεί πουθενά σε όλο το πόνημά του περί πολιτικής, που δεν υπάρχουν διεφθαρμένοι μέχρι το έσχατο της ύπαρξής τους μάλιστα. Στον συνασπισμό και το κκε που δεν ήταν στην εξουσία; Όχι, καθόλου όχι. Δεν εννοεί αυτούς, αλλού το πάει, αλλού έχει το μυαλό του. Νεοδημοκράτες και πασόκους θέλει να αθωώσει! Είναι φανερό. Αλλιώς θα αρκείτο να πει, οι σύντροφοί μου στο συνασπισμό και οι απέναντι στο κκε δεν είναι κανείς λαμόγιο και κλέφτης. Που έχει όμως καλούς ανθρώπους και ενάρετους πολιτικούς Περικλή μου έστω και μειοψηφικά στην νέα δημοκρατία; Και γιατί δεν μας τους μαρτυράς να χαρούμε και εμείς και να τους κάνουμε παρέα. Τι μούγγα σε έπιασε και δεν λες τα ονόματα τους να τους χειροκροτήσουμε. Έστω μερικά για παράδειγμα ανακούφισης. Ή μήπως έχει τέτοια αστέρια πολιτικού ήθους στο πασόκ και εμείς δεν το ξέρουμε. Ποιους υπονοείς και μας βασανίζεις σύντροφε, τον Τσοχατζόπουλο, τον Παπαντωνίου, τον, τον, τον, τον, τον, τον……. Πες μας και εμάς να ανασάνουμε ελπίδα. Εκτός αν μας δουλεύεις κοινοβουλευτικά τώρα που έγινες πατέρας του έθνους, να ξέρουμε να σταματήσουμε αμέσως την συζήτηση μαζί σου.
·
Αυτές τις βλακείες να μην τις γράφεις Περικλή γιατί ο κόσμος θα σε πληρώσει ανάλογα. Αδικείς τον εαυτό σου και την ιστορία σου που οφείλεις να διαφυλάξεις και να υπερασπιστείς πάση θυσία. Γιατί είναι και δική μας σύντροφε.
Εκτός αν κάνεις παρέα με τίποτα λεχρίτες εκεί μέσα στη βουλή που σε παρέσυραν. Συγνώμη και για την έκφραση, αλλά μου βγαίνει αυθόρμητα. Σκέφτομαι τα χειρότερα βλέπεις. Μήπως σε καλούν τα παιδάκια και τα εγγονάκια των παρακρατικών και των δωσίλογων που γίναν και αυτά βουλευτές με την σειρά τους και σου λένε καλά λόγια για τους μπαμπάδες τους και τους παππούδες τους. Έχε το νου σου.
·
Και τέλος πρέπει να ξέρεις ότι εξίσου διεφθαρμένος και διαπλεκόμενος, είναι αυτός που ψηφίζει υπέρ της αθώωσης του απατεώνα πολιτικού. Αυτό πια πιστεύω σου διέφυγε τελείως. Φαίνεται καθαρά. Όλοι δηλαδή της ΝΔ και όλοι του πασοκ που ξέπλεναν και αθώωναν για δεκαετίες τους συναδέλφους τους, χαχανίζοντας και κρυφογελώντας πίσω μας, και απαντώντας σε όποιον τολμούσε να τους πει γιατί αθωώνετε τους κλέφτες, πως οι ίδιοι δεν κατηγορούνται, και να είμαστε προσεχτικοί όταν πιάνουμε το όνομά τους και την ακαιρεότητά τους στο στόμα μας, και επί πλέον το πολυαγαπημένο βαρύ επιχείρημα κάποιων συντρόφων σου της ανανεωτικής συμφοράς, που μας σεκλετίζουν κάθε τόσο λέγοντας, είναι η άποψη μου, είμαι ελεύθερος άνθρωπος να έχω την γνώμη μου, την ελεύθερη βούληση μου και λοιπά γνωστά τέτοια κόλπα του δόλου από χιλιετίες. Ελεύθερη βούληση να αθωώνουν τα λαμόγια. Εξαιρετικοί ελευθεροβουλησιώτες! Ακριβοδίκαιοι και μη μεροληπτικοί κύριοι.
·
Κι ύστερα μας πέταξες και εκείνο το απειλητικό βρε παιδί μου, πως θα μας στιγματίσεις κιόλας, εκείνο το παμπόνηρο σλόγκαν της συλλογικής ευθύνης του Χίτλερ για να το βουλώσουμε. Εκείνο που ντετερμινίζει το μέλλον, που προαποφασίζει γι αυτό, και μας απαγορεύει να λέμε ότι όλοι οι πολιτικοί κάποτε βρε αδερφέ σε μια χώρα, όχι σε όλα, αλλά στα κόμματα εξουσίας, μπορεί να είναι διεφθαρμένοι, παρόλο που εξαιρέσαμε όπως είδες τα δυο κόμματα της αριστεράς. Γιατί θυμίζει την συλλογική ευθύνη του αδόλφου. Ποιος είναι άραγε ο αδόλφος εδώ, ο κρυμμένος αντίποδάς του; Αυτός που προδικάζει την τυχαιότητα και προσημειώνει την επερχόμενη κίνηση του κόσμου. Που προαποφασίζει για την εντιμότητα των βουλευτών. Που λέει πως αποκλείεται όλοι οι πολιτικοί της ΝΔ και του πασόκ να είναι όλοι διαπλεκόμενοι και διεφθαρμένοι. Όταν λείπουν Περικλή λεφτά από το ταμείο, το ξέρουμε. Δεν χρειάζεται να μας το πει κανένας δικαστής και καμία αδέκαστος ή διαπλεκόμενη δικαιοσύνη να βγάλει απόφαση ότι πράγματι εκλάπησαν τα λεφτά. Γιατί ή τους αθωώσει Περικλή ή όχι, εμείς οι υπόλοιποι ξέρουμε ότι είναι ένοχοι, χωρίς την βούλα της δικαιοσύνης. Θυμήσου τα σκάνδαλα και θα καταλάβεις τι λέω.
·
Είναι τότε που δεν χρειάζεται να κάνεις παρέα μαζί τους και να τους ξεπλένεις έτσι. Γιατί η παρέα ξεπλένει ξέρεις. Αυτή είναι η δουλειά η δική σου σαν βουλευτής. Να κρατάς στάση πολιτική και να μην συναναστρέφεσαι με τέτοια κουμάσια στο καφενείο της βουλής. Συγνώμη και πάλι για την έκφραση.
·
Και να μην σείεις το φραγγέλιο αυτού του φασιστικού σλόγκαν πάνω από τα κεφάλια μας σαν απειλή και στίγμα, για να μην τολμάμε να περιγράψουμε μια νέα ζοφερή πραγματικότητα που έκανε την εμφάνισή της πιο απειλητικά και δραματικά από κάθε άλλη προγενέστερη φορά στον τόπο μας, όπου μπορεί κάλλιστα όλοι μα όλοι οι πολιτικοί μιας χώρας των κομμάτων εξουσίας να είναι διαπλεκόμενοι, κλέφτες και ότι άλλο βάλει ο νους του πολίτη.
Διάβασε την ιστορία της Λατινικής αμερικής και όχι μόνο αυτής και θα καταλάβεις, μια και δεν ξέρεις.
Γιατί με τις μπουρδολογίες σου, έφτασες μερικούς πολίτες, ακόμα και συντρόφους σου να πουν, βρε μπας κι έγινα φασίστας χωρίς να το πάρω είδηση.
·
Σήμερα υπάρχει υπερκατασαφώς η συνολική, η συνολικότατη μάλιστα ευθύνη των πολιτικών. Όλοι μέσα στο κόλπο, στήνουν την πραγματικότητα με μια ομερτά και με μια αλληλεγγύη μεταξύ τους, σαν να διαβάζουμε εφιαλτικά έργα τρόμου. Έτοιμοι όλοι με τις απαντήσεις αποστηθισμένες κάτω από την γλώσσα.
·
Να θυμάσαι, πως δεν είσαι στο Γαλλικό, το Γερμανικό ή το σκανδιναβικό κοινοβούλιο να εξαιρέσεις τους περισσότερους βουλευτές, την συντριπτική πλειοψηφία τους, αλλά στο Ελληνικό.
Γιατί όπως βλέπεις φτάσαμε να ευχόμαστε να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο του καπιταλισμού, παραιτούμενοι από κάθε όνειρο για ταξική καλυτέρευση μέχρι τότε. Εκεί μας έφτασαν οι συνάδελφοί σου των δυό κομμάτων.
·
Κλείνω με την απορία όλων ανεξαιρέτως των ελλήνων πολιτών, έχεις να μας υποδείξεις έναν φίλε μου, έναν μόνο, που δεν έχει υπογράψει για τα διαρκή και απανωτά ξεπουλήματα της χώρας. Ξεπουλήματα ατέλειωτα για δυό δεκαετίες, για τα αντιδραστικά, τα αντεθνικά, τα αντικοινωνικά, τα αντεργατικά, τα μουλωχτά νομοσχέδια του μεσονυχτίου. Έναν που δεν πούλησε τους ίδιους του τους ψηφοφόρους. Που δεν τον βρίσαν, δεν τον σιχτίρισαν και δεν αυτομουντζώθηκαν δέκα μέρες μετά τις εκλογές. Που παραιτήθηκε γιατί βρέθηκε ανακόλουθος και ψεύτης με αυτά που προεκλογικά έλεγε. Έναν που δεν διαπλέκεται με την κοινωνία, το κόμμα του, την εκλογική του περιοχή για να ξαναβγεί βουλευτής, την τηλεόραση, τους δημοσιογράφους, που δεν φοβάται να πάει στο καφενείο της γειτονιάς του ή να κυκλοφορήσει στους δρόμους χωρίς μπράβους και κουστωδία μήπως τα ακούσει ή τον γιαουρτώσουν.
·
Όλα αυτά που συμβαίνουν δεν γίνονται μαγικά κύριε φίλε, από αόρατες δυνάμεις, χωρίς τις υπογραφές των βουλευτών και των υπουργών.
Για να συνεννοούμαστε εμείς οι Έλληνες μεταξύ μας.
*επόμενη ανάρτηση 15 Μαΐου
Δευτέρα 20 Απριλίου 2009
Σαν αρχαίος μύθος
Ο Χρόνος, εκεί που τριγυρνούσε ανέμελα στο άπειρο σύμπαν παίζοντας εδώ και εκεί με τον αδερφό του τον Χώρο, συνάντησε μια μέρα στη γη μια πανέμορφη κόρη τη Ζωή, που πόθησε σφοδρά.
Και επειδή η κόρη δεν τον ήθελε γέρος και ζαρωμένος καθώς ήταν, μεταμορφώθηκε από το πάθος του γι΄ αυτήν σε έναν πανέμορφο νέο, πιο ωραίο και από τον Άδωνη και από τον Νάρκισσο και από τον θεό Απόλλωνα ακόμη.
Και αφού η κόρη έπεσε στα δίχτυα της νιότης του και της ομορφιάς του, ο Χρόνος κοιμήθηκε μαζί της. Αλλά καθώς ήταν υποχρεωμένος να κινείται διαρκώς, την άφησε, αφού μάλιστα χωρίς τον πόθο του ξανάγινε γέρος και ζαρωμένος.
Η κόρη απελπισμένη πέθανε από τον καημό της, αφού γέννησε τον καρπό της συνεύρεσής της με τον χρόνο, την μικρή Ταχύτητα. Η μικρή Ταχύτητα και όσο μεγάλωνε ορκίστηκε να εκδικηθεί τον πατέρα της για τον χαμό της μητέρας της, καταστρέφοντάς τον ολοσχερώς. Σε αυτό το παράνοο και εκδικητικό έργο της τη βοήθησε ο μόνος που μπορούσε και μισούσε τον χρόνο γιατί δεν τον είχε, ο άνθρωπος και η επιστήμη του. Έτσι έμαθε στη μικρή Ταχύτητα πώς να αυξάνει και να μεγαλώνει διαρκώς, καταστρέφοντας τον χρόνο.
Και επειδή η κόρη δεν τον ήθελε γέρος και ζαρωμένος καθώς ήταν, μεταμορφώθηκε από το πάθος του γι΄ αυτήν σε έναν πανέμορφο νέο, πιο ωραίο και από τον Άδωνη και από τον Νάρκισσο και από τον θεό Απόλλωνα ακόμη.
Και αφού η κόρη έπεσε στα δίχτυα της νιότης του και της ομορφιάς του, ο Χρόνος κοιμήθηκε μαζί της. Αλλά καθώς ήταν υποχρεωμένος να κινείται διαρκώς, την άφησε, αφού μάλιστα χωρίς τον πόθο του ξανάγινε γέρος και ζαρωμένος.
Η κόρη απελπισμένη πέθανε από τον καημό της, αφού γέννησε τον καρπό της συνεύρεσής της με τον χρόνο, την μικρή Ταχύτητα. Η μικρή Ταχύτητα και όσο μεγάλωνε ορκίστηκε να εκδικηθεί τον πατέρα της για τον χαμό της μητέρας της, καταστρέφοντάς τον ολοσχερώς. Σε αυτό το παράνοο και εκδικητικό έργο της τη βοήθησε ο μόνος που μπορούσε και μισούσε τον χρόνο γιατί δεν τον είχε, ο άνθρωπος και η επιστήμη του. Έτσι έμαθε στη μικρή Ταχύτητα πώς να αυξάνει και να μεγαλώνει διαρκώς, καταστρέφοντας τον χρόνο.
Τετάρτη 1 Απριλίου 2009
Καταλήψεις-καταστροφές-κουκούλες
Το δημιούργημα του αλλοτριωμένου είναι πιο αλλοτριωμένο από αυτόν.
Το καταλαβαίνει κανείς από τα παιδιά μας.
Στο πολυτεχνείο και στα άλλα πανεπιστημιακά ιδρύματα έχει επικρατήσει η ίδια ακριβώς αλλοτριωμένη λογική της κατάληψης της Ακρόπολης. Και από τα αμφιθέατρα μεταδόθηκε σαν επιδημία στους μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης εδώ και δυό δεκαετίες, οι οποίοι με την σειρά τους εισέρχονται στην εφηβεία τους που την εγκαινιάζουν με καταλήψεις, και με τις απαραίτητες καταστροφές. Οι καταλήψεις για να εξομολογούμε τα φαινόμενα και να ξετρυπώνουμε τα νοήματά τους, αντικατέστησαν αν θυμάστε την Ακομινάτου και τη Τρούμπα. Έτσι αντρεύουν πλέον τα παιδιά μας.
·
Γιατί όπως καταλαβαίνετε οι νεότεροι και ξέρετε οι παλαιότεροι, το πολυτεχνείο μόνο μια φορά εκείνη την πρώτη ήταν επικίνδυνο και μύριζε θάνατο. Τότε που ήταν αυθεντικό. Όλες οι υπόλοιπες καταλήψεις ήταν φάρσες, ένα ασφαλές παιχνίδι επανάστασης, μια εξάσκηση, κάτι σαν κινηματογράφος, όπου τα παιδιά μας μιμούνται ανώδυνα εκείνη την πραγματική μάχη, όπως ακριβώς γιορτάζουμε την αναπαράσταση της μάχης των Δερβενακίων όπου ο Κολοκοτρώνης κατατρόπωσε τον Δράμαλη.
·
Μόνιμες, αδιέξοδες και ατελέσφορες καταλήψεις, αφού υπονομεύονται και εξουδετερώνονται τα αιτήματα τους από την ίδια την αντιφατική ψήφο των φοιτητών και των γονιών τους. Παντού στην κοινωνική και την πολιτική ζωή μας αυτό το ίδιο πρόβλημα. Η αύξηση των κονδυλίων για την δωρεάν και δημόσια παιδεία, χρειάζεται και αυτή μια υποστηρικτική ψήφο στην πράξη διάολε. Αλλιώς λαέ τσάμπα κάνουμε τις καταλήψεις και χάνουμε μαθήματα ή μεροκάματα. Καταλήψεις ενάντια σε αυτούς που ψηφίζουμε. Ή πιο σωστά κάνουμε καταλήψεις γιατί ψηφίζουμε λάθος.
·
Αυτό που διαστρέβλωσαν σιγά-σιγά οι φοιτητικές ομάδες, μέσα στο άρρωστο κλίμα της μεταπολίτευσης στα 35 χρόνια που πέρασαν από τότε, παραδειγματιζόμενες από την πρακτική και την συμπεριφορά των συντεχνιών των γονιών τους, αυτή ακριβώς που έπρεπε να αποφύγουν, είναι ότι το πολυτεχνείο εν ονόματι του οποίου νομιμοποιούν τώρα κάθε πράξη τους, ήταν καθολικό αίτημα. Μια παλλαϊκή θέληση και οργή. Αυτή ήταν η λεπτομέρεια που νομιμοποίησε εκείνη την κατάληψη. Αυτό τους διέφυγε. Είχε προηγηθεί ένα εκκωφαντικό δημοψήφισμα του ελληνικού λαού, μια πάνδημη κατακραυγή για τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις, τις εξορίες, και το ΕΑΤ- ΕΣΑ ενάντια στη χούντα. Ένα διεθνές μάλιστα δημοψήφισμα.
Ενώ εδώ έχουμε μόνο μερικά αιτήματα μικροκοινοτήτων για καταλήψεις, που πάμπολλες φορές δεν εκπροσωπούνται καν από την πλειοψηφία τους που συνήθως διαφωνεί, όταν δεν την ρωτούν καθόλου.
Ή πάλι κοινά μεν αιτήματα, που όμως με καθαρά αυταρχικές και με αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, τα διαχειρίζονται βίαια και καταστροφικά πάντα άρρωστες κοινωνικές ομάδες και απελπισμένες παθολογικές προσωπικότητες. Η βία για την βία των μπάχαλων και των χουλιγκάνων των πανεπιστημίων και των γηπέδων, όπως οι ίδιοι παραδέχονται και επαίρονται γιαυτό.
·
Καίνε σπάνε και δεν αλλάζει τίποτα! Αυτό είναι που πρέπει να σφηνωθεί για καλά στο μυαλό τους. Τίποτα ποτέ δεν άλλαξε με αυτόν τον τρόπο. Πουθενά παγκόσμια.
Η Αθήνα βρίσκεται σε μια διαρκή κατάσταση παροξυσμού και απόγνωσης από μια βία προσωπικής εκτόνωσης και καταστροφής, χωρίς στόχους και ιδανικά, της πιο αναποτελεσματικής μορφής που γνωρίζουμε. Θυμίζει τρόφιμους ψυχιατρείου σε γενική κρίση ομαδικού αμόκ που ο νοσοκόμος ξέχασε να τους δώσει τα φάρμακά τους. Συκοφάντες ιδεών και πλιατσικολόγοι κοινωνικών ευκαιριών, δεν εδραιώνουν κανένα στοιχειώδες επιχείρημα αιτιολόγησης ή σκοπού. Μια παλικαροσύνη μαϊμού που γεννά η ασφάλεια της κουκούλας. Γιατί η βία έχει τις αυστηρότερες προϋποθέσεις για να γίνει αποδεκτή. Να είναι αντιβία και με λελογισμένη αντίδραση, άμυνα και έσχατη προστασία, να έχει συλλογικότητα και πλειοψηφικότητα προ πάντων, και τέλος να έχει στόχο και σκοπό όπως μας λέει ο Θουκυδίδης. Χωρίς την συναίνεση της κοινωνίας, καμιά βία δεν είναι αποδεκτή. Αυτό είναι προυποθετικός κανόνας.
·
Όσο για την κουκούλα, δεν την φοράμε ούτε όταν έχουμε ραντεβού ούτε όταν πάμε στα μπαράκια. Την φοράμε όταν θέλουμε να κάνουμε ζημιές νομίζω.
Και δεν την φοράτε στο πρόσωπό σας αλλά στο μυαλό σας. Αυτό κρύβετε. Κρύβουν το προσωπό τους για να μην τους αναγνωρίσει κανείς και συζητήσει μαζί τους. Αυτό φοβόνται, την συζήτηση. Μην τους θυμηθεί κανείς από μας και τους πιάσει κουβέντα. Δεν φοβούνται μην τους καταδώσουμε, μας ξέρουν καλά, φοβούνται μην συζητήσουμε μαζί τους. Και τότε τι γίνεται. Θα αντιληφθούμε την παντελή απουσία σκέψης και προβληματισμού. Την έλλειψη ευθύνης, αλληλεγγύης, συντροφικότητας απέναντι στο καταταλαιπωρημένο σημερινό άνθρωπο και τα βάσανά του. Δεν μιλάνε ποτέ με άλλους παρά μόνο μεταξύ τους για να επιβεβαιώνονται και να κρύβουν το μπάχαλο του κρανίου τους. Το ψυχιατρείο που κατοικεί εκεί μέσα.
·
Θέλετε να αλλάξετε την κοινωνία, αλλάχτε τη να χαρούμε όλοι. Θέλετε να σπάσετε τον δικομματισμό, μπράβο σας και καλή δύναμη. Η συνταγή είναι μόνο μία και πασίγνωστη. Αλλάχτε τους γονείς σας που εκτός των άλλων εκτρωματικών που ψηφίζουν, ψηφίζουν και την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων σας και την υποβάθμιση τους δαγκωτά και με τα δύο χέρια για δεκαετίες. Να η αντίφαση.
·
Γιατί δύο είναι οι δρόμοι, ή του Βελουχιώτη ή των εκλογών. Το ίδιο ισχύει και διεθνώς. Ή ένοπλο αγώνα ή ήπιες δημοκρατικές διαδικασίες. Και ό λαός μας ηττημένος και κουρασμένος επέλεξε τον δεύτερο.
Επομένως μάταια, ατελέσφορα και αντιδημοκρατικότατα προσπαθείτε να επαναστατικοποιήσετε τους γονείς σας και την κοινωνία. Όσο εσείς καίτε, καταστρέφετε και καταλαμβάνετε, τόσο οι μάζες των γονιών τρέπονται σε φυγή από την πρότασή σας και ρέπουν προς την βαθιά ρεμούλα.
Άρα μόνο ο άλλος δρόμος σας απέμεινε, της κοινωνικής πάλης και των κινημάτων, που δεν καίνε ότι βρουν μπροστά τους, από τα αυτοκίνητα των εργαζομένων έως τα δημόσια κτήρια. Μην το συζητάτε δεν υπάρχει δικαιολογία καμιά. Συμπαγές και σύσσωμο μεγάλο κίνημα, για να ανατρέψουμε τις νεοελληνικές νοοτροπίες μας. Γιατί αυτό σημαίνει συντριβή της ΝΔ και του πασόκ. Συντριβή της κλεπτομανούς λογικής τους και της λαμογιάρικης νοοτροπίας τους.
·
Η εποχή μας, ως η κατ εξοχή εποχή των άκρων, θεοποίησε την νεολαία από δυό διαφορετικές πλευρές. Από την μια ο καπιταλισμός με την απελευθέρωση των αγορών του αποθέωσε την νεολαία ως τον καλλίτερο καταναλωτή του που άπληστος από την νεανική όρεξη αγοράζει τα πάντα, από την άλλη η ισοπεδωμένη συνείδηση των γονιών τους που συντηρεί με τεχνική αναπνοή την καταστρεπτική μεταπολίτευση, έδωσε πλήρη ασυλία στα παιδιά της για ότι κάνουν και για ότι δεν κάνουν εξ ίσου, θεοποιώντας και αυτή λόγω ανημποριάς της την διαφυγή στο μέλλον, στις νέες γενιές δηλαδή. Λες και κάθε τι που γεννιέται, που είναι νέο ή που πρόκειται να έρθει είναι δικαιότερο και προοδευτικότερο από το παρελθόν ντεφάκτο. Η μέγιστη δυνατή ανοησία δηλαδή.
·
Τι καταλαμβάνεις ζόρικε, το σπίτι σου ή το σπίτι του άλλου; τι καις φίλε, το σπίτι του γείτονα ή το δικό σου. Ή μήπως το σπίτι όλων των φοιτητών. Ή μήπως συκοφαντείς έτσι όλους τους συμφοιτητές σου και το φοιτητικό κίνημα. Αλήθεια, γιατί ο κόσμος σας βλέπει με περίσκεψη πια. Και γιατί ένας άλλο κομμάτι του έχει ήδη χάσει την εμπιστοσύνη του σε σας και τις καταλήψεις σας. Δεν θα αναρωτηθείτε.
Μεγάλωσες τώρα είσαι φοιτητής, έχεις ήδη μειωμένη περίοδο χάριτος. Οι φοιτητές είναι ώριμοι πια, δεν είναι γυμνασιόπαιδες που θέλουν να κάνουν σκασιαρχείο κι αντί γιαυτό κάνουν κατάληψη και καταστρέφουν κι αυτοί ότι βρουν μπροστά τους, όπως τους δίδαξαν τα μεγαλύτερα αδέρφια τους.
·
Η ιδιοποίηση και εδώ ενός κοινού χώρου και ενός συλλογικού αγαθού που αξιωματικά και αυτονόητα ανήκει σε όλο το λαό και όχι μόνο στα παιδιά του ή στους καθηγητές τους, είναι η καταχωνιασμένη αλήθεια. Δεν έχετε δει ποτέ τους εαυτούς σας ως καταπατητές βέβαια. Αυτό που είστε. Τόσο του ασύλου ως τέτοιου όσο και του πανεπιστημιακού χώρου. Ευκαιρία είναι να το σκεφτείτε. Φτάσαμε το άσυλο να μην το καταπατούν οι μπάτσοι αλλά εσείς. Το άσυλο είναι και δικό μας και δεν αφήνουμε κανένα να το καταπατήσει. Ούτε τους μπάτσους ούτε εσάς. Εκτός από την αστυνομία όλοι έχουμε δικαίωμα σε αυτό, αρκεί να αφήνουμε χώρο και για τους άλλους και να μην βανδαλίζουμε εκεί μέσα.
Άλλοι καταπατάνε δάση, άλλοι πανεπιστημιακά κτήρια και άλλοι την Ακρόπολη όταν την χρειάζονται.
Η ΝΔ και το πασόκ, καταλαμβάνουν και καταπατούν την παιδεία βίαια προσφέροντάς την στους ιδιώτες. Η φοιτητές ιδιοποιούνται αυτό τον χώρο για να μην ιδιωτικοποιηθεί. Μια τρέλα.
·
Μια νέα εποχή πρέπει να αρχίσει. Μια εποχή που θα εγκαινιάζει το τέλος της προσωπικής εκτόνωσης. Το σταμάτημα των εγωιστικών καταστροφών. Την οριστική απαξία των ανόητων βανδαλισμών. Γιαυτό θα χρειαστεί να δουλέψουμε όλοι. Ας την καλωσορίσουμε.
*Επόμενη ανάρτηση 20 Απριλίου 2009
Το καταλαβαίνει κανείς από τα παιδιά μας.
Στο πολυτεχνείο και στα άλλα πανεπιστημιακά ιδρύματα έχει επικρατήσει η ίδια ακριβώς αλλοτριωμένη λογική της κατάληψης της Ακρόπολης. Και από τα αμφιθέατρα μεταδόθηκε σαν επιδημία στους μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης εδώ και δυό δεκαετίες, οι οποίοι με την σειρά τους εισέρχονται στην εφηβεία τους που την εγκαινιάζουν με καταλήψεις, και με τις απαραίτητες καταστροφές. Οι καταλήψεις για να εξομολογούμε τα φαινόμενα και να ξετρυπώνουμε τα νοήματά τους, αντικατέστησαν αν θυμάστε την Ακομινάτου και τη Τρούμπα. Έτσι αντρεύουν πλέον τα παιδιά μας.
·
Γιατί όπως καταλαβαίνετε οι νεότεροι και ξέρετε οι παλαιότεροι, το πολυτεχνείο μόνο μια φορά εκείνη την πρώτη ήταν επικίνδυνο και μύριζε θάνατο. Τότε που ήταν αυθεντικό. Όλες οι υπόλοιπες καταλήψεις ήταν φάρσες, ένα ασφαλές παιχνίδι επανάστασης, μια εξάσκηση, κάτι σαν κινηματογράφος, όπου τα παιδιά μας μιμούνται ανώδυνα εκείνη την πραγματική μάχη, όπως ακριβώς γιορτάζουμε την αναπαράσταση της μάχης των Δερβενακίων όπου ο Κολοκοτρώνης κατατρόπωσε τον Δράμαλη.
·
Μόνιμες, αδιέξοδες και ατελέσφορες καταλήψεις, αφού υπονομεύονται και εξουδετερώνονται τα αιτήματα τους από την ίδια την αντιφατική ψήφο των φοιτητών και των γονιών τους. Παντού στην κοινωνική και την πολιτική ζωή μας αυτό το ίδιο πρόβλημα. Η αύξηση των κονδυλίων για την δωρεάν και δημόσια παιδεία, χρειάζεται και αυτή μια υποστηρικτική ψήφο στην πράξη διάολε. Αλλιώς λαέ τσάμπα κάνουμε τις καταλήψεις και χάνουμε μαθήματα ή μεροκάματα. Καταλήψεις ενάντια σε αυτούς που ψηφίζουμε. Ή πιο σωστά κάνουμε καταλήψεις γιατί ψηφίζουμε λάθος.
·
Αυτό που διαστρέβλωσαν σιγά-σιγά οι φοιτητικές ομάδες, μέσα στο άρρωστο κλίμα της μεταπολίτευσης στα 35 χρόνια που πέρασαν από τότε, παραδειγματιζόμενες από την πρακτική και την συμπεριφορά των συντεχνιών των γονιών τους, αυτή ακριβώς που έπρεπε να αποφύγουν, είναι ότι το πολυτεχνείο εν ονόματι του οποίου νομιμοποιούν τώρα κάθε πράξη τους, ήταν καθολικό αίτημα. Μια παλλαϊκή θέληση και οργή. Αυτή ήταν η λεπτομέρεια που νομιμοποίησε εκείνη την κατάληψη. Αυτό τους διέφυγε. Είχε προηγηθεί ένα εκκωφαντικό δημοψήφισμα του ελληνικού λαού, μια πάνδημη κατακραυγή για τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις, τις εξορίες, και το ΕΑΤ- ΕΣΑ ενάντια στη χούντα. Ένα διεθνές μάλιστα δημοψήφισμα.
Ενώ εδώ έχουμε μόνο μερικά αιτήματα μικροκοινοτήτων για καταλήψεις, που πάμπολλες φορές δεν εκπροσωπούνται καν από την πλειοψηφία τους που συνήθως διαφωνεί, όταν δεν την ρωτούν καθόλου.
Ή πάλι κοινά μεν αιτήματα, που όμως με καθαρά αυταρχικές και με αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, τα διαχειρίζονται βίαια και καταστροφικά πάντα άρρωστες κοινωνικές ομάδες και απελπισμένες παθολογικές προσωπικότητες. Η βία για την βία των μπάχαλων και των χουλιγκάνων των πανεπιστημίων και των γηπέδων, όπως οι ίδιοι παραδέχονται και επαίρονται γιαυτό.
·
Καίνε σπάνε και δεν αλλάζει τίποτα! Αυτό είναι που πρέπει να σφηνωθεί για καλά στο μυαλό τους. Τίποτα ποτέ δεν άλλαξε με αυτόν τον τρόπο. Πουθενά παγκόσμια.
Η Αθήνα βρίσκεται σε μια διαρκή κατάσταση παροξυσμού και απόγνωσης από μια βία προσωπικής εκτόνωσης και καταστροφής, χωρίς στόχους και ιδανικά, της πιο αναποτελεσματικής μορφής που γνωρίζουμε. Θυμίζει τρόφιμους ψυχιατρείου σε γενική κρίση ομαδικού αμόκ που ο νοσοκόμος ξέχασε να τους δώσει τα φάρμακά τους. Συκοφάντες ιδεών και πλιατσικολόγοι κοινωνικών ευκαιριών, δεν εδραιώνουν κανένα στοιχειώδες επιχείρημα αιτιολόγησης ή σκοπού. Μια παλικαροσύνη μαϊμού που γεννά η ασφάλεια της κουκούλας. Γιατί η βία έχει τις αυστηρότερες προϋποθέσεις για να γίνει αποδεκτή. Να είναι αντιβία και με λελογισμένη αντίδραση, άμυνα και έσχατη προστασία, να έχει συλλογικότητα και πλειοψηφικότητα προ πάντων, και τέλος να έχει στόχο και σκοπό όπως μας λέει ο Θουκυδίδης. Χωρίς την συναίνεση της κοινωνίας, καμιά βία δεν είναι αποδεκτή. Αυτό είναι προυποθετικός κανόνας.
·
Όσο για την κουκούλα, δεν την φοράμε ούτε όταν έχουμε ραντεβού ούτε όταν πάμε στα μπαράκια. Την φοράμε όταν θέλουμε να κάνουμε ζημιές νομίζω.
Και δεν την φοράτε στο πρόσωπό σας αλλά στο μυαλό σας. Αυτό κρύβετε. Κρύβουν το προσωπό τους για να μην τους αναγνωρίσει κανείς και συζητήσει μαζί τους. Αυτό φοβόνται, την συζήτηση. Μην τους θυμηθεί κανείς από μας και τους πιάσει κουβέντα. Δεν φοβούνται μην τους καταδώσουμε, μας ξέρουν καλά, φοβούνται μην συζητήσουμε μαζί τους. Και τότε τι γίνεται. Θα αντιληφθούμε την παντελή απουσία σκέψης και προβληματισμού. Την έλλειψη ευθύνης, αλληλεγγύης, συντροφικότητας απέναντι στο καταταλαιπωρημένο σημερινό άνθρωπο και τα βάσανά του. Δεν μιλάνε ποτέ με άλλους παρά μόνο μεταξύ τους για να επιβεβαιώνονται και να κρύβουν το μπάχαλο του κρανίου τους. Το ψυχιατρείο που κατοικεί εκεί μέσα.
·
Θέλετε να αλλάξετε την κοινωνία, αλλάχτε τη να χαρούμε όλοι. Θέλετε να σπάσετε τον δικομματισμό, μπράβο σας και καλή δύναμη. Η συνταγή είναι μόνο μία και πασίγνωστη. Αλλάχτε τους γονείς σας που εκτός των άλλων εκτρωματικών που ψηφίζουν, ψηφίζουν και την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων σας και την υποβάθμιση τους δαγκωτά και με τα δύο χέρια για δεκαετίες. Να η αντίφαση.
·
Γιατί δύο είναι οι δρόμοι, ή του Βελουχιώτη ή των εκλογών. Το ίδιο ισχύει και διεθνώς. Ή ένοπλο αγώνα ή ήπιες δημοκρατικές διαδικασίες. Και ό λαός μας ηττημένος και κουρασμένος επέλεξε τον δεύτερο.
Επομένως μάταια, ατελέσφορα και αντιδημοκρατικότατα προσπαθείτε να επαναστατικοποιήσετε τους γονείς σας και την κοινωνία. Όσο εσείς καίτε, καταστρέφετε και καταλαμβάνετε, τόσο οι μάζες των γονιών τρέπονται σε φυγή από την πρότασή σας και ρέπουν προς την βαθιά ρεμούλα.
Άρα μόνο ο άλλος δρόμος σας απέμεινε, της κοινωνικής πάλης και των κινημάτων, που δεν καίνε ότι βρουν μπροστά τους, από τα αυτοκίνητα των εργαζομένων έως τα δημόσια κτήρια. Μην το συζητάτε δεν υπάρχει δικαιολογία καμιά. Συμπαγές και σύσσωμο μεγάλο κίνημα, για να ανατρέψουμε τις νεοελληνικές νοοτροπίες μας. Γιατί αυτό σημαίνει συντριβή της ΝΔ και του πασόκ. Συντριβή της κλεπτομανούς λογικής τους και της λαμογιάρικης νοοτροπίας τους.
·
Η εποχή μας, ως η κατ εξοχή εποχή των άκρων, θεοποίησε την νεολαία από δυό διαφορετικές πλευρές. Από την μια ο καπιταλισμός με την απελευθέρωση των αγορών του αποθέωσε την νεολαία ως τον καλλίτερο καταναλωτή του που άπληστος από την νεανική όρεξη αγοράζει τα πάντα, από την άλλη η ισοπεδωμένη συνείδηση των γονιών τους που συντηρεί με τεχνική αναπνοή την καταστρεπτική μεταπολίτευση, έδωσε πλήρη ασυλία στα παιδιά της για ότι κάνουν και για ότι δεν κάνουν εξ ίσου, θεοποιώντας και αυτή λόγω ανημποριάς της την διαφυγή στο μέλλον, στις νέες γενιές δηλαδή. Λες και κάθε τι που γεννιέται, που είναι νέο ή που πρόκειται να έρθει είναι δικαιότερο και προοδευτικότερο από το παρελθόν ντεφάκτο. Η μέγιστη δυνατή ανοησία δηλαδή.
·
Τι καταλαμβάνεις ζόρικε, το σπίτι σου ή το σπίτι του άλλου; τι καις φίλε, το σπίτι του γείτονα ή το δικό σου. Ή μήπως το σπίτι όλων των φοιτητών. Ή μήπως συκοφαντείς έτσι όλους τους συμφοιτητές σου και το φοιτητικό κίνημα. Αλήθεια, γιατί ο κόσμος σας βλέπει με περίσκεψη πια. Και γιατί ένας άλλο κομμάτι του έχει ήδη χάσει την εμπιστοσύνη του σε σας και τις καταλήψεις σας. Δεν θα αναρωτηθείτε.
Μεγάλωσες τώρα είσαι φοιτητής, έχεις ήδη μειωμένη περίοδο χάριτος. Οι φοιτητές είναι ώριμοι πια, δεν είναι γυμνασιόπαιδες που θέλουν να κάνουν σκασιαρχείο κι αντί γιαυτό κάνουν κατάληψη και καταστρέφουν κι αυτοί ότι βρουν μπροστά τους, όπως τους δίδαξαν τα μεγαλύτερα αδέρφια τους.
·
Η ιδιοποίηση και εδώ ενός κοινού χώρου και ενός συλλογικού αγαθού που αξιωματικά και αυτονόητα ανήκει σε όλο το λαό και όχι μόνο στα παιδιά του ή στους καθηγητές τους, είναι η καταχωνιασμένη αλήθεια. Δεν έχετε δει ποτέ τους εαυτούς σας ως καταπατητές βέβαια. Αυτό που είστε. Τόσο του ασύλου ως τέτοιου όσο και του πανεπιστημιακού χώρου. Ευκαιρία είναι να το σκεφτείτε. Φτάσαμε το άσυλο να μην το καταπατούν οι μπάτσοι αλλά εσείς. Το άσυλο είναι και δικό μας και δεν αφήνουμε κανένα να το καταπατήσει. Ούτε τους μπάτσους ούτε εσάς. Εκτός από την αστυνομία όλοι έχουμε δικαίωμα σε αυτό, αρκεί να αφήνουμε χώρο και για τους άλλους και να μην βανδαλίζουμε εκεί μέσα.
Άλλοι καταπατάνε δάση, άλλοι πανεπιστημιακά κτήρια και άλλοι την Ακρόπολη όταν την χρειάζονται.
Η ΝΔ και το πασόκ, καταλαμβάνουν και καταπατούν την παιδεία βίαια προσφέροντάς την στους ιδιώτες. Η φοιτητές ιδιοποιούνται αυτό τον χώρο για να μην ιδιωτικοποιηθεί. Μια τρέλα.
·
Μια νέα εποχή πρέπει να αρχίσει. Μια εποχή που θα εγκαινιάζει το τέλος της προσωπικής εκτόνωσης. Το σταμάτημα των εγωιστικών καταστροφών. Την οριστική απαξία των ανόητων βανδαλισμών. Γιαυτό θα χρειαστεί να δουλέψουμε όλοι. Ας την καλωσορίσουμε.
*Επόμενη ανάρτηση 20 Απριλίου 2009
Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009
Η Ακρόπολη των Αθηνών
Οι Έλληνες συναγωνίζονται μεταξύ τους, ποιος θα συκοφαντήσει περισσότερο τον εαυτό του. Λες και εκδικούνται τους άλλους έτσι, για τις επιλογές τους και την μοίρα τους. Το ίδιο προσπαθούν να κάνουν και για την χώρα τους, κατασυκοφαντώντας την με ένα ανήκουστα οδυνηρό και απαξιωτικό τρόπο που σκαρφίστηκαν για αυτήν.
·
Χωρισμένοι σε ασήμαντες αριθμητικά μικροομαδούλες τα σωματεία τους, που από ευλογία στην ίδρυσή τους στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, κατάντησαν απειλή και απαξία για τους άλλους σήμερα, προσπαθούν να επιβληθούν στους υπολοίπους με κάθε μέσον, από εκβιασμό και απειλή έως όποιο άλλο κόλπο σκέφτονται και ανακαλύπτουν, δρώντες κατ εικόνα και ομοίωση των πολιτικών και των αφεντικών τους που τους δίδαξαν τέτοιους τακτικισμούς και μεθοδεύσεις, και αυτοί αφομοίωσαν άριστα αντί να τους αλλάξουν αμέσως και να τους διαγράψουν δια παντός από εκπροσώπους τους, για να μην πει κανείς τίποτα άλλο.
·
Να κλείσουμε την Ακρόπολη! Φοβερή ιδέα συνάδελφε του λένε οι άλλοι φωστήρες του πνεύματος και της ιστορίας του τόπου. Φύλακες, εργάτες και αρχαιολόγοι σφιχταγκαλιασμένοι. Εραστές της δημοκρατίας όλοι. Με σεβασμό και ήθος στους επισκέπτες του βράχου.
Προσέχτε σκέψη. Να κλείσουμε όχι ένα δρόμο, ένα εργοστάσιο ή μια νομαρχία, αλλά την Ακρόπολή των Αθηνών. Το σύμβολο ενός ολόκληρου κόσμου. Όχι ενδεικτικά μια ώρα ώστε να στείλουμε κάποιο διεθνές μήνυμα για κάποιον κοινό σκοπό, αλλά για δυό εβδομάδες. Μέχρι να μας προσλάβουν ως μόνιμους στο δημόσιο. Λες και είναι δική τους η Ακρόπολη, ιδιοκτησία τους. Σε εξοργίζουν. Σε εξοργίζουν.
·
Με την ίδια λογική και νοοτροπία που διακατείχε όλους τους βουλευτές και υπουργούς από πάντα. Ότι η θέση είναι προσωποπαγής, δική τους. Έτσι και την αποκτήσουν, κάνουν ότι θέλουν. Τους ανήκει ως συνέχεια και παραχωρητήριο της οθωμανικής πρακτικής και λογικής. Ως δωρεά και πολιτική της πύλης στις εκκλησίες και τις μονές, ως τσιφλίκια δοσμένα με πασαλίδικους και άλλους χρυσόβουλους τίτλους, ως κληρονομημένες αξίες δικές τους, της οικογένειάς τους και των παππούδων τους. Μια τρέλα. Λες και δεν απελευθερωθήκαμε ποτέ. Παντού τα ίδια, μικροί καταχραστές, μικροί δυνάστες της ζωής μας. Καινούργιοι μπαγαπόντηδες ξεφυτρώνουν από παντού. Η απαράλλαχτη ίδια νοοτροπία σε όλο τον τόπο. Δεν καταλαβαίνει κανείς πως εισχωρεί και επιβιώνει στις ψυχές των ελλήνων ανθρώπων.
Η οθωμανική οσμή, για όποιον έχει ακόμα πολιτική και κοινωνική όσφρηση και γνωρίζει που να αναζητήσει και να αποδώσει όλα αυτά, είναι παρούσα. Βρωμάει ανυπόφορα πια ραγιαδισμό, θανατηφόρα. Η Ακρόπολη των Αθηνών είναι δική μας, παραχωρητήριο γιατί πιάσαμε δουλειά εδώ, και τώρα δεν μας κουνάει κανείς. Εμείς οι υπόλοιποι, δεν μπορούσαμε να πάμε στον Παρθενώνα στην διάρκεια αυτής της αισχρότητας. Ήταν ξένη ιδιοκτησία. Ανήκουστα πράγματα.
·
Στην πραγματικότητα όσοι μετείχαν σε αυτή την κατάληψη, δεν θα έπρεπε να είναι καν σε αυτή την δουλειά, ως παντελώς ανίκανοι και ανάξιοι να καταλάβουν τι δουλειά κάνουν εκεί, αρχίζοντας από τους αρχαιολόγους και το διπλωματούχο προσωπικό.
Μα ξέρετε; Ξέρω, δεν είμαι απόλυτος. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκες και το παχύδερμο ελληνικό κράτος δεν πρόκειται ποτέ να τις δει, παρά μόνο την παραμονή των εκλογών αν είναι από τους τυχερούς. Κατάληψη όμως δεν κάνουμε στην Ακρόπολη των Αθηνών, γιατί είναι η Ακρόπολη του Κόσμου όλου, και ξεκινάν άνθρωποι από όλες τις άκρες της γης να έρθουν να δουν ως όνειρο ζωής τους, τόσο την καλλιτεχνική και αισθητική ομορφιά όσο και το κεντρικό σημείο σύμβολο της δημοκρατίας. Κάνουμε καταλήψεις παντού όχι εδώ. Μα ξέρετε θα επιμείνει ο προβοκάτορας της αριστεράς μαζί με τον προστάτη του συνδικαλιστικού κινήματος, οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκες, παιδιά να σπουδάσουν, και αυτά που λέτε, τα λέει η δεξιά. Κόφτο σύντροφε.
·
Από παλιά δε για όσους γνωρίζουν τα πράγματα από μέσα, τους είχε γίνει πρόταση, να μην λειτουργούν τα ταμεία και να μπαίνουν οι τουρίστες δωρεάν. Και η πρόταση ξαναέγινε πάλι. Κάτι που κάνουν συχνά οι εργαζόμενοι έξω στα μουσεία. Η δοκιμασμένη αυτή στάση θα εκτιμιόταν από τους επισκέπτες μας διεθνώς, και θα έφερνε σε δύσκολη θέση μόνο το υπουργείο. Η απάντηση, άρνηση τσαμπουκάς και κομπορρημοσύνη για την επιμονή τους. Στην πραγματικότητα, ζητάν κακομοιριασμένα και πονηρά να πιέσουμε εμείς την εκάστοτε κυβέρνηση με την κατακραυγή μας για την κατάληψη, και να της πούμε δώστους εκεί ότι ζητάνε να γλυτώσουμε την επί πλέον ξεφτίλα σαν χώρα. Αλλά το αμείλικτο ερώτημα προς τους τραβαγέρηδες αυτής της κακομοιριάς και της δουλικότητας είναι: τότε γιατί τους επιλέξατε, τους ψηφίσατε και τους καταχειροκροτήσατε πάλι και πάλι, αφού στους εκατό οι ογδόντα πέντε το λιγότερο από εσάς καταληψίες και απεργοί, ψηφίζουν τον μέγα τράγο τον αρχιληστή με τα δύο πρόσωπα, που δεν τηρεί ποτέ τις υποσχέσεις του.
·
Οι καιροί αλλάξαν αμετάκλητα συντρίβοντας τα παλιά μας συνθήματα και τις οπτικές μας για τον κόσμο. Μας έμαθαν περισσότερα για τους εαυτούς μας. Η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού μας προσγείωσε δραματικά. Το ίδιο και η κατάρρευση του καπιταλισμού για όσους εργαζόμενους πίστευαν σε αυτόν.
Το, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, έπαψε να ισχύει με μια οδυνηρή απογοητευτική εμπειρία για εμάς στην ελλάδα, πιο έντονη από τις άλλες ευρωπαϊκές και δυτικές λεγόμενες χώρες, αφού η διαφθορά μας κατατρόπωσε όλους. Το νέο μας σύνθημα είναι, νόμος είναι το δίκιο όλων των εργαζομένων και όλων των ανθρώπων.
Το, κάτω τα χέρια από τα ταμεία είναι καθολικό αίτημα και σύνθημα. Το, δώστε πίσω τα κλεμμένα, πάλι ανήκει σε όλους μας. Το, κλείνω την Ακρόπολη είναι το δίκιο των μειοψηφιών. Που αποφασίζουν να ξεκόψουν από την μοίρα του συνόλου.
·
Μόνο όλοι μαζί θα αλλάξουμε τις κοινωνίες μας προς το καλλίτερο. Μόνο με κοινή σύμφωνη προσπάθεια. Διαφορετικά, κάθε ομάδα που αντιστέκεται σε αυτόν τον καταστροφικό κόσμο της απόλυτης κυριαρχίας τους εμπορεύματος και του κέρδους, θα τραβάει τον σκοτεινό δρόμο της μόνη, άλλοτε συνεργαζόμενη με την εξουσία, και άλλοτε με τους υπόλοιπους εμάς που δεν τα καταφέρνουμε τόσο καλά στην προσαρμογή. Θα αλληλοεξουδετερώνονται μεταξύ τους οι προσπάθειες μας και οι δράσεις των πολιτών, πριν προλάβουν να φτάσουν στην πόρτα του κοινού εχθρού.
Αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουμε άριστα όλοι. Που σημαίνει οι συντεχνίες οδεύουν προς το τέλος τους. Πρέπει να πεθάνουν οπωσδήποτε μέσα μας στη συνείδησή μας. Να κατατροπωθεί εκεί στη ρίζα του αυτό το τέρας, που τροφοδοτεί παμπόνηρες τακτικές και διαιρετικές μεθοδεύσεις της αλήτικης εξουσίας της χώρας μας.
Ξεχνάμε πια κάθε ανόητη, άδικη και μικρονοική επιχειρηματολογία εάν θέλουμε μια βελτίωση στη ζωή και στα όνειρα μας. Το, εγώ ξέρω περισσότερα, εγώ είμαι καλλίτερος, έχω πείρα που δεν έχεις, έχω σπουδές που εσύ δεν έχεις, έχω, έχω, έχω, και άρα εγώ δικαιούμαι καλλίτερη αμοιβή, μεγαλύτερη αύξηση ή ότι άλλο προνόμιο πρέπει να τελειώσει.
·
Χωρισμένοι σε ασήμαντες αριθμητικά μικροομαδούλες τα σωματεία τους, που από ευλογία στην ίδρυσή τους στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, κατάντησαν απειλή και απαξία για τους άλλους σήμερα, προσπαθούν να επιβληθούν στους υπολοίπους με κάθε μέσον, από εκβιασμό και απειλή έως όποιο άλλο κόλπο σκέφτονται και ανακαλύπτουν, δρώντες κατ εικόνα και ομοίωση των πολιτικών και των αφεντικών τους που τους δίδαξαν τέτοιους τακτικισμούς και μεθοδεύσεις, και αυτοί αφομοίωσαν άριστα αντί να τους αλλάξουν αμέσως και να τους διαγράψουν δια παντός από εκπροσώπους τους, για να μην πει κανείς τίποτα άλλο.
·
Να κλείσουμε την Ακρόπολη! Φοβερή ιδέα συνάδελφε του λένε οι άλλοι φωστήρες του πνεύματος και της ιστορίας του τόπου. Φύλακες, εργάτες και αρχαιολόγοι σφιχταγκαλιασμένοι. Εραστές της δημοκρατίας όλοι. Με σεβασμό και ήθος στους επισκέπτες του βράχου.
Προσέχτε σκέψη. Να κλείσουμε όχι ένα δρόμο, ένα εργοστάσιο ή μια νομαρχία, αλλά την Ακρόπολή των Αθηνών. Το σύμβολο ενός ολόκληρου κόσμου. Όχι ενδεικτικά μια ώρα ώστε να στείλουμε κάποιο διεθνές μήνυμα για κάποιον κοινό σκοπό, αλλά για δυό εβδομάδες. Μέχρι να μας προσλάβουν ως μόνιμους στο δημόσιο. Λες και είναι δική τους η Ακρόπολη, ιδιοκτησία τους. Σε εξοργίζουν. Σε εξοργίζουν.
·
Με την ίδια λογική και νοοτροπία που διακατείχε όλους τους βουλευτές και υπουργούς από πάντα. Ότι η θέση είναι προσωποπαγής, δική τους. Έτσι και την αποκτήσουν, κάνουν ότι θέλουν. Τους ανήκει ως συνέχεια και παραχωρητήριο της οθωμανικής πρακτικής και λογικής. Ως δωρεά και πολιτική της πύλης στις εκκλησίες και τις μονές, ως τσιφλίκια δοσμένα με πασαλίδικους και άλλους χρυσόβουλους τίτλους, ως κληρονομημένες αξίες δικές τους, της οικογένειάς τους και των παππούδων τους. Μια τρέλα. Λες και δεν απελευθερωθήκαμε ποτέ. Παντού τα ίδια, μικροί καταχραστές, μικροί δυνάστες της ζωής μας. Καινούργιοι μπαγαπόντηδες ξεφυτρώνουν από παντού. Η απαράλλαχτη ίδια νοοτροπία σε όλο τον τόπο. Δεν καταλαβαίνει κανείς πως εισχωρεί και επιβιώνει στις ψυχές των ελλήνων ανθρώπων.
Η οθωμανική οσμή, για όποιον έχει ακόμα πολιτική και κοινωνική όσφρηση και γνωρίζει που να αναζητήσει και να αποδώσει όλα αυτά, είναι παρούσα. Βρωμάει ανυπόφορα πια ραγιαδισμό, θανατηφόρα. Η Ακρόπολη των Αθηνών είναι δική μας, παραχωρητήριο γιατί πιάσαμε δουλειά εδώ, και τώρα δεν μας κουνάει κανείς. Εμείς οι υπόλοιποι, δεν μπορούσαμε να πάμε στον Παρθενώνα στην διάρκεια αυτής της αισχρότητας. Ήταν ξένη ιδιοκτησία. Ανήκουστα πράγματα.
·
Στην πραγματικότητα όσοι μετείχαν σε αυτή την κατάληψη, δεν θα έπρεπε να είναι καν σε αυτή την δουλειά, ως παντελώς ανίκανοι και ανάξιοι να καταλάβουν τι δουλειά κάνουν εκεί, αρχίζοντας από τους αρχαιολόγους και το διπλωματούχο προσωπικό.
Μα ξέρετε; Ξέρω, δεν είμαι απόλυτος. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκες και το παχύδερμο ελληνικό κράτος δεν πρόκειται ποτέ να τις δει, παρά μόνο την παραμονή των εκλογών αν είναι από τους τυχερούς. Κατάληψη όμως δεν κάνουμε στην Ακρόπολη των Αθηνών, γιατί είναι η Ακρόπολη του Κόσμου όλου, και ξεκινάν άνθρωποι από όλες τις άκρες της γης να έρθουν να δουν ως όνειρο ζωής τους, τόσο την καλλιτεχνική και αισθητική ομορφιά όσο και το κεντρικό σημείο σύμβολο της δημοκρατίας. Κάνουμε καταλήψεις παντού όχι εδώ. Μα ξέρετε θα επιμείνει ο προβοκάτορας της αριστεράς μαζί με τον προστάτη του συνδικαλιστικού κινήματος, οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκες, παιδιά να σπουδάσουν, και αυτά που λέτε, τα λέει η δεξιά. Κόφτο σύντροφε.
·
Από παλιά δε για όσους γνωρίζουν τα πράγματα από μέσα, τους είχε γίνει πρόταση, να μην λειτουργούν τα ταμεία και να μπαίνουν οι τουρίστες δωρεάν. Και η πρόταση ξαναέγινε πάλι. Κάτι που κάνουν συχνά οι εργαζόμενοι έξω στα μουσεία. Η δοκιμασμένη αυτή στάση θα εκτιμιόταν από τους επισκέπτες μας διεθνώς, και θα έφερνε σε δύσκολη θέση μόνο το υπουργείο. Η απάντηση, άρνηση τσαμπουκάς και κομπορρημοσύνη για την επιμονή τους. Στην πραγματικότητα, ζητάν κακομοιριασμένα και πονηρά να πιέσουμε εμείς την εκάστοτε κυβέρνηση με την κατακραυγή μας για την κατάληψη, και να της πούμε δώστους εκεί ότι ζητάνε να γλυτώσουμε την επί πλέον ξεφτίλα σαν χώρα. Αλλά το αμείλικτο ερώτημα προς τους τραβαγέρηδες αυτής της κακομοιριάς και της δουλικότητας είναι: τότε γιατί τους επιλέξατε, τους ψηφίσατε και τους καταχειροκροτήσατε πάλι και πάλι, αφού στους εκατό οι ογδόντα πέντε το λιγότερο από εσάς καταληψίες και απεργοί, ψηφίζουν τον μέγα τράγο τον αρχιληστή με τα δύο πρόσωπα, που δεν τηρεί ποτέ τις υποσχέσεις του.
·
Οι καιροί αλλάξαν αμετάκλητα συντρίβοντας τα παλιά μας συνθήματα και τις οπτικές μας για τον κόσμο. Μας έμαθαν περισσότερα για τους εαυτούς μας. Η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού μας προσγείωσε δραματικά. Το ίδιο και η κατάρρευση του καπιταλισμού για όσους εργαζόμενους πίστευαν σε αυτόν.
Το, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, έπαψε να ισχύει με μια οδυνηρή απογοητευτική εμπειρία για εμάς στην ελλάδα, πιο έντονη από τις άλλες ευρωπαϊκές και δυτικές λεγόμενες χώρες, αφού η διαφθορά μας κατατρόπωσε όλους. Το νέο μας σύνθημα είναι, νόμος είναι το δίκιο όλων των εργαζομένων και όλων των ανθρώπων.
Το, κάτω τα χέρια από τα ταμεία είναι καθολικό αίτημα και σύνθημα. Το, δώστε πίσω τα κλεμμένα, πάλι ανήκει σε όλους μας. Το, κλείνω την Ακρόπολη είναι το δίκιο των μειοψηφιών. Που αποφασίζουν να ξεκόψουν από την μοίρα του συνόλου.
·
Μόνο όλοι μαζί θα αλλάξουμε τις κοινωνίες μας προς το καλλίτερο. Μόνο με κοινή σύμφωνη προσπάθεια. Διαφορετικά, κάθε ομάδα που αντιστέκεται σε αυτόν τον καταστροφικό κόσμο της απόλυτης κυριαρχίας τους εμπορεύματος και του κέρδους, θα τραβάει τον σκοτεινό δρόμο της μόνη, άλλοτε συνεργαζόμενη με την εξουσία, και άλλοτε με τους υπόλοιπους εμάς που δεν τα καταφέρνουμε τόσο καλά στην προσαρμογή. Θα αλληλοεξουδετερώνονται μεταξύ τους οι προσπάθειες μας και οι δράσεις των πολιτών, πριν προλάβουν να φτάσουν στην πόρτα του κοινού εχθρού.
Αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουμε άριστα όλοι. Που σημαίνει οι συντεχνίες οδεύουν προς το τέλος τους. Πρέπει να πεθάνουν οπωσδήποτε μέσα μας στη συνείδησή μας. Να κατατροπωθεί εκεί στη ρίζα του αυτό το τέρας, που τροφοδοτεί παμπόνηρες τακτικές και διαιρετικές μεθοδεύσεις της αλήτικης εξουσίας της χώρας μας.
Ξεχνάμε πια κάθε ανόητη, άδικη και μικρονοική επιχειρηματολογία εάν θέλουμε μια βελτίωση στη ζωή και στα όνειρα μας. Το, εγώ ξέρω περισσότερα, εγώ είμαι καλλίτερος, έχω πείρα που δεν έχεις, έχω σπουδές που εσύ δεν έχεις, έχω, έχω, έχω, και άρα εγώ δικαιούμαι καλλίτερη αμοιβή, μεγαλύτερη αύξηση ή ότι άλλο προνόμιο πρέπει να τελειώσει.
Τρίτη 10 Μαρτίου 2009
Το σύνδρομο της ατιμωρησίας
Κραυγάζω υπέρ της δημοκρατίας, σημαίνει κραυγάζω υπέρ της ατιμωρησίας.
Αυτό είναι που καταλάβαμε όλοι καλά τώρα πια.
·
Κραυγάζω υπέρ της δημοκρατίας, σημαίνει μην φυλακίζετε τους κλέφτες της αγοράς. Σημαίνει μην φυλακίζετε τους καταχραστές του δημόσιου χρήματος.
Σημαίνει δεν αφήνω ούτε το στοιχειώδες, ούτε το πασιφανές καν δίκιο να εφαρμοστεί και να λειτουργήσει.
Σημαίνει τέλος μια ανεξήγητη και ακατανόητη δια βίου ασυλία υπέρ των κρατικοδίαιτων οικονομικών και επιχειρηματικών ελίτ, σε κάθε κομπίνα και λαμογιά τους εις βάρος των πολιτών και του κράτους. Γιαυτό εξ άλλου και κραυγάζουν.
·
Πανηγυρίζουν εικοσαετίες από την χαρά τους που δεν τους τιμωρεί ποτέ καμιά αρχή. Γιαυτό είναι υπέρ της δημοκρατίας αναφανδόν. Και αυτό πρέπει επί τέλους να μας βάλει σε σκέψεις. Δεν μπορεί οι κερδοσκόποι των βασικών αναγκών μας να είναι υπέρ της δημοκρατίας όπως εσείς και εγώ. Οι χρηματιστές και οι τοκογλύφοι των ομολόγων των ταμείων μας, να υποστηρίζουν και να ψηφίζουν όπως εσείς και εγώ. Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ. Κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Κάτι μας διαφεύγει. Κανονικά αυτοί θα έπρεπε να επιθυμούσαν ένα άλλο πολιτικό σύστημα που να εξυπηρετεί τα δικά τους κλεπτικά συμφέροντα και όχι την δημοκρατία με την ισονομία της. Εντύπωση κάνει γιατί επιλέγουν την δημοκρατία.
·
Έχουν μάλιστα το θράσος και την δημοκρατική κάλυψη να βγαίνουν στα τηλεοπτικά καφενεία, δικά τους είναι εξ άλλου, καταπατημένα και παραχωρημένα από τους υποτακτικούς του δικομματισμού, και να δίνουν συμβουλές και διαλέξεις σε εμάς τους άλλους για την δημοκρατία, ενίοτε και απειλές, πώς να συμπεριφερόμαστε, πως να μην οργιζόμαστε, πως να μην γινόμαστε έξαλλοι για τα σκάνδαλα και όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, και πως να αφήνουμε την δικαιοσύνη ανεπηρέαστη λένε, ψύχραιμη και ανεμπόδιστη, να ανακαλύψει τους πασίγνωστους ενόχους. Πως τα κατάφεραν πολιτικοί και δικαιοσύνη, να μην είναι ούτε ένας κλέφτης μέσα, είναι πράγματι ένα μυστήριο για την ελληνική πολιτική σκέψη.
·
Η ατιμωρησία, οδηγεί στον ευνουχισμό της δημοκρατίας. Δεν έχει όπλα να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Το ίδιο ευνουχίζονται σιγά-σιγά και οι πολίτες της.
Έτσι βλέπουμε εξαθλιωμένους ψυχολογικά και πνευματικά ομιλητές ή διαδηλωτές να φωνάζουν ξεψυχισμένα στις πορείες ειρήνη.. ..ειρήνη, σαν να τρεκλίζουν από την ισοπέδωση της ατιμωρησίας, σαν να είναι έτοιμοι να σωριαστούν από την απογοήτευση. Τραγέλαφος. Πλήρης ασυνεννοησία με το ένστικτο του δικαίου μέσα μας, να εξεγείρεται και να μας χτυπάει το κεφάλι. Ο γιαλατζί πολίτης του σήμερα, αυτό το υποτακτικό τερατογέννημα.
·
Είμαστε ήδη προ πολλού εμείς οι Έλληνες, στο σημείο εκείνο που πρέπει να επαναδιερευνήσουμε εκ βάθρων την έννοια της σύγχρονης δημοκρατίας μας, εμπλουτισμένης με τα συγκριτικά δεδομένα των άλλων χωρών, όπως και εκείνα της πολιτικής μας κλασικής παράδοσης της δημοψηφισματικής δημοκρατίας που διατηρείται ολοζώντανη στη συνείδηση μας, θωρημένης και με τον νεότερο ιστορικό μας απολογισμό, αφού διαπιστώνουμε ότι αυτή έχει διαβρωθεί ολοσχερώς από τον πολιτικό και ατομικό σοφισμό και τα δικαιώματα των κάθε λογής απατεώνων και εγκληματιών. Από τα δικαιώματα του ενός, πάντα εις βάρος των πολλών, μέσα από την καραμέλα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γνωστών σαλτιμπάγκων υποκοσμικών και υπερκοσμικών του χρήματος, όπως τα προπαγάνδισε και εγκαθίδρυσε ο Ριγκανισμός, ο Θατσερισμός και ο Μπουσισμός στις μέρες μας. Αυτό που έχει απομείνει από την δημοκρατία είναι μόνο το κουφάρι της. Η ίδια είναι νεκρή προ πολλού.
·
Πρέπει να τολμήσουμε επί τέλους, με μια διεθνή ιστορική παρέμβαση να ξεκαθαρίσουμε την δημοκρατία από τον καπιταλισμό! αυτό το μπέρδεμα! αυτή την κατάρα που έχει κολλήσει επάνω της. Γιατί δεν είναι δυνατόν η δημοκρατία να είναι αυτό το ατέλειωτο μαρτύριο της κλοπής μας από τους ατιμώρητους πονηρούς.
Και να πούμε, αν είναι έτσι η δημοκρατία, τότε δεν την θέλουμε και απέχουμε από αυτήν με πλήρη συνείδηση.
Εμείς όλο αυτό τον μακρύ καιρό, κάτι άλλο εννοούσαμε δημοκρατία.
·
Έτσι έχουν διαμορφωθεί σήμερα πια τα πολιτικά μας πράγματα από την μεταπολίτευση και μετά.
Βέβαια για να το καταλάβουμε αυτό και να μην πελαγοδρομούμε άσκοπα σε αναζητήσεις και εξηγήσεις στο πως φτάσαμε εδώ, θα χρειαστεί να αρχίσουμε σωστά και να πούμε ότι η μεταπολίτευση ήταν μια ακόμη εκτροπή όπως η χούντα.
Η μεταπολίτευση ήταν η ατιμωρησία της χούντας. Αυτό ήταν. Τώρα το καταλάβαμε καλά. Τώρα που σκεφτήκαμε θαρραλέα και λύθηκε το μυστήριο της σημερινής δημοκρατίας. Μια εκτροπή που συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι τώρα. Ας ξαναθυμηθούμε εκείνη την εποχή οι μεγαλύτεροι, όλες τις απαλλαγές των αρχιβασανιστών και μεγαλοχουντικών που άρχισαν να τρυπώνουν σαν ποντίκια στην κρατική μηχανή και τα κόμματα. Έτσι αυτή η ατιμωρησία εγκαθιδρύθηκε πολιτικά και στρέβλωσε την δημοκρατία, γενόμενη από την αρχή πολιτική νοοτροπία και αμέσως μετά με την έλευση του πασόκ επεκράτησε και σαν κοινωνική νοοτροπία. Και αυτά που λένε οι ανεγκέφαλοι αν όχι επιτετραμμένοι διανοούμενοι περί μεγαλοθυμίας και ανοχής των κλεφτών στην δημοκρατία, είναι παραμύθια και δικές τους κατασκευές. Ούτε στην σύγχρονη Αμερική ισχύουν, ούτε στην Ευρώπη, ούτε στην γέννηση της δημοκρατίας ίσχυσαν ποτέ. Μπερδεύουν τον καπιταλισμό με την δημοκρατία και την καριέρα τους.
Η χούντα παρέδωσε στην μίζα. Έκαναν αλλαγή σκυτάλης. Αντικατέστησαν η μία την άλλη. Έτσι από καιρό πια έχουμε οικονομική χούντα αντί στρατιωτική. Κοινό τους χαρακτηριστικό, η πλήρης ατιμωρησία.
·
Γιατί πρέπει να εξηγήσουμε αυτή την ευχαρίστηση που νιώθουμε μέσα μας, αυθόρμητη και αληθινή, και συγχρόνως αναντίστοιχη και ασύνδετη με τον λόγο αποδοκιμασίας που ταυτόχρονα εκφωνούμε κρητικά, σε κάθε τέτοια αυτόβουλή πράξη απόδοσης δικαίου, από ομάδες πολιτών και νεολαίων, ήπιας ή βίαιης έως και πολύ βίαιης πράξης που ξέσπασε τον τελευταίο ειδικά χρόνο. Να καταλάβουμε γιατί πηγάζει από μέσα μας αυθόρμητα αυτή η χαρά, χωρίς εμείς καν να την μελετήσουμε και να την σκεφτούμε.
Σχοινοβατούμε μεταξύ του νόμου και του δικαίου, μεταξύ της νομιμότητας και της ανομίας. Γιατί το δίκαιο είναι άνομο. Αλλά ας έχουμε ακατάπαυστα κατά νου για αυτό, σαν αλάνθαστο οδηγό μέσα στους αιώνες, πως νόμιμο είναι μόνο το δίκαιο.
Λησμονούμε με το παραμικρό, δεν συγκρατούμε την μνήμη μας, και είμαστε έτοιμοι σαν πρόθυμα τσακλοκούδουνα να αφορίσουμε κάθε αγανακτισμένη ή βίαιη ενέργεια με τόσο μεγάλη ελαφρότητα, που ευθύς μετά από λίγο μας κάνει να αηδιάζουμε τον εαυτό μας.
·
Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι άλλο η κωμωδία με την σάτιρα, δηλαδή ο παπαδίστικος εξορκισμός της ατιμωρησίας, η συχώρεση που λέμε, η ανώδυνη κραυγή, το βρίσιμο και το ξέσπασμα , αυτό που ακριβώς θέλει ο εγκληματίας, να τον σατιρίζουν, να εκτονώνονται οι απερίσκεπτοι και να την γλυτώνει αυτός, συνεχίζοντας μάλιστα ανενόχλητος τις δραστηριότητές του την άλλη μέρα αν είναι δυνατό. Και άλλο η τραγωδία, αυτή που μόνο επαναφέρει τα πράγματα στην ζωή και την αλήθεια της. Αυτή που μας μαθαίνει την ζωή και την υπευθυνότητά της.
Αυτό είναι που καταλάβαμε όλοι καλά τώρα πια.
·
Κραυγάζω υπέρ της δημοκρατίας, σημαίνει μην φυλακίζετε τους κλέφτες της αγοράς. Σημαίνει μην φυλακίζετε τους καταχραστές του δημόσιου χρήματος.
Σημαίνει δεν αφήνω ούτε το στοιχειώδες, ούτε το πασιφανές καν δίκιο να εφαρμοστεί και να λειτουργήσει.
Σημαίνει τέλος μια ανεξήγητη και ακατανόητη δια βίου ασυλία υπέρ των κρατικοδίαιτων οικονομικών και επιχειρηματικών ελίτ, σε κάθε κομπίνα και λαμογιά τους εις βάρος των πολιτών και του κράτους. Γιαυτό εξ άλλου και κραυγάζουν.
·
Πανηγυρίζουν εικοσαετίες από την χαρά τους που δεν τους τιμωρεί ποτέ καμιά αρχή. Γιαυτό είναι υπέρ της δημοκρατίας αναφανδόν. Και αυτό πρέπει επί τέλους να μας βάλει σε σκέψεις. Δεν μπορεί οι κερδοσκόποι των βασικών αναγκών μας να είναι υπέρ της δημοκρατίας όπως εσείς και εγώ. Οι χρηματιστές και οι τοκογλύφοι των ομολόγων των ταμείων μας, να υποστηρίζουν και να ψηφίζουν όπως εσείς και εγώ. Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ. Κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Κάτι μας διαφεύγει. Κανονικά αυτοί θα έπρεπε να επιθυμούσαν ένα άλλο πολιτικό σύστημα που να εξυπηρετεί τα δικά τους κλεπτικά συμφέροντα και όχι την δημοκρατία με την ισονομία της. Εντύπωση κάνει γιατί επιλέγουν την δημοκρατία.
·
Έχουν μάλιστα το θράσος και την δημοκρατική κάλυψη να βγαίνουν στα τηλεοπτικά καφενεία, δικά τους είναι εξ άλλου, καταπατημένα και παραχωρημένα από τους υποτακτικούς του δικομματισμού, και να δίνουν συμβουλές και διαλέξεις σε εμάς τους άλλους για την δημοκρατία, ενίοτε και απειλές, πώς να συμπεριφερόμαστε, πως να μην οργιζόμαστε, πως να μην γινόμαστε έξαλλοι για τα σκάνδαλα και όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, και πως να αφήνουμε την δικαιοσύνη ανεπηρέαστη λένε, ψύχραιμη και ανεμπόδιστη, να ανακαλύψει τους πασίγνωστους ενόχους. Πως τα κατάφεραν πολιτικοί και δικαιοσύνη, να μην είναι ούτε ένας κλέφτης μέσα, είναι πράγματι ένα μυστήριο για την ελληνική πολιτική σκέψη.
·
Η ατιμωρησία, οδηγεί στον ευνουχισμό της δημοκρατίας. Δεν έχει όπλα να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Το ίδιο ευνουχίζονται σιγά-σιγά και οι πολίτες της.
Έτσι βλέπουμε εξαθλιωμένους ψυχολογικά και πνευματικά ομιλητές ή διαδηλωτές να φωνάζουν ξεψυχισμένα στις πορείες ειρήνη.. ..ειρήνη, σαν να τρεκλίζουν από την ισοπέδωση της ατιμωρησίας, σαν να είναι έτοιμοι να σωριαστούν από την απογοήτευση. Τραγέλαφος. Πλήρης ασυνεννοησία με το ένστικτο του δικαίου μέσα μας, να εξεγείρεται και να μας χτυπάει το κεφάλι. Ο γιαλατζί πολίτης του σήμερα, αυτό το υποτακτικό τερατογέννημα.
·
Είμαστε ήδη προ πολλού εμείς οι Έλληνες, στο σημείο εκείνο που πρέπει να επαναδιερευνήσουμε εκ βάθρων την έννοια της σύγχρονης δημοκρατίας μας, εμπλουτισμένης με τα συγκριτικά δεδομένα των άλλων χωρών, όπως και εκείνα της πολιτικής μας κλασικής παράδοσης της δημοψηφισματικής δημοκρατίας που διατηρείται ολοζώντανη στη συνείδηση μας, θωρημένης και με τον νεότερο ιστορικό μας απολογισμό, αφού διαπιστώνουμε ότι αυτή έχει διαβρωθεί ολοσχερώς από τον πολιτικό και ατομικό σοφισμό και τα δικαιώματα των κάθε λογής απατεώνων και εγκληματιών. Από τα δικαιώματα του ενός, πάντα εις βάρος των πολλών, μέσα από την καραμέλα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γνωστών σαλτιμπάγκων υποκοσμικών και υπερκοσμικών του χρήματος, όπως τα προπαγάνδισε και εγκαθίδρυσε ο Ριγκανισμός, ο Θατσερισμός και ο Μπουσισμός στις μέρες μας. Αυτό που έχει απομείνει από την δημοκρατία είναι μόνο το κουφάρι της. Η ίδια είναι νεκρή προ πολλού.
·
Πρέπει να τολμήσουμε επί τέλους, με μια διεθνή ιστορική παρέμβαση να ξεκαθαρίσουμε την δημοκρατία από τον καπιταλισμό! αυτό το μπέρδεμα! αυτή την κατάρα που έχει κολλήσει επάνω της. Γιατί δεν είναι δυνατόν η δημοκρατία να είναι αυτό το ατέλειωτο μαρτύριο της κλοπής μας από τους ατιμώρητους πονηρούς.
Και να πούμε, αν είναι έτσι η δημοκρατία, τότε δεν την θέλουμε και απέχουμε από αυτήν με πλήρη συνείδηση.
Εμείς όλο αυτό τον μακρύ καιρό, κάτι άλλο εννοούσαμε δημοκρατία.
·
Έτσι έχουν διαμορφωθεί σήμερα πια τα πολιτικά μας πράγματα από την μεταπολίτευση και μετά.
Βέβαια για να το καταλάβουμε αυτό και να μην πελαγοδρομούμε άσκοπα σε αναζητήσεις και εξηγήσεις στο πως φτάσαμε εδώ, θα χρειαστεί να αρχίσουμε σωστά και να πούμε ότι η μεταπολίτευση ήταν μια ακόμη εκτροπή όπως η χούντα.
Η μεταπολίτευση ήταν η ατιμωρησία της χούντας. Αυτό ήταν. Τώρα το καταλάβαμε καλά. Τώρα που σκεφτήκαμε θαρραλέα και λύθηκε το μυστήριο της σημερινής δημοκρατίας. Μια εκτροπή που συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι τώρα. Ας ξαναθυμηθούμε εκείνη την εποχή οι μεγαλύτεροι, όλες τις απαλλαγές των αρχιβασανιστών και μεγαλοχουντικών που άρχισαν να τρυπώνουν σαν ποντίκια στην κρατική μηχανή και τα κόμματα. Έτσι αυτή η ατιμωρησία εγκαθιδρύθηκε πολιτικά και στρέβλωσε την δημοκρατία, γενόμενη από την αρχή πολιτική νοοτροπία και αμέσως μετά με την έλευση του πασόκ επεκράτησε και σαν κοινωνική νοοτροπία. Και αυτά που λένε οι ανεγκέφαλοι αν όχι επιτετραμμένοι διανοούμενοι περί μεγαλοθυμίας και ανοχής των κλεφτών στην δημοκρατία, είναι παραμύθια και δικές τους κατασκευές. Ούτε στην σύγχρονη Αμερική ισχύουν, ούτε στην Ευρώπη, ούτε στην γέννηση της δημοκρατίας ίσχυσαν ποτέ. Μπερδεύουν τον καπιταλισμό με την δημοκρατία και την καριέρα τους.
Η χούντα παρέδωσε στην μίζα. Έκαναν αλλαγή σκυτάλης. Αντικατέστησαν η μία την άλλη. Έτσι από καιρό πια έχουμε οικονομική χούντα αντί στρατιωτική. Κοινό τους χαρακτηριστικό, η πλήρης ατιμωρησία.
·
Γιατί πρέπει να εξηγήσουμε αυτή την ευχαρίστηση που νιώθουμε μέσα μας, αυθόρμητη και αληθινή, και συγχρόνως αναντίστοιχη και ασύνδετη με τον λόγο αποδοκιμασίας που ταυτόχρονα εκφωνούμε κρητικά, σε κάθε τέτοια αυτόβουλή πράξη απόδοσης δικαίου, από ομάδες πολιτών και νεολαίων, ήπιας ή βίαιης έως και πολύ βίαιης πράξης που ξέσπασε τον τελευταίο ειδικά χρόνο. Να καταλάβουμε γιατί πηγάζει από μέσα μας αυθόρμητα αυτή η χαρά, χωρίς εμείς καν να την μελετήσουμε και να την σκεφτούμε.
Σχοινοβατούμε μεταξύ του νόμου και του δικαίου, μεταξύ της νομιμότητας και της ανομίας. Γιατί το δίκαιο είναι άνομο. Αλλά ας έχουμε ακατάπαυστα κατά νου για αυτό, σαν αλάνθαστο οδηγό μέσα στους αιώνες, πως νόμιμο είναι μόνο το δίκαιο.
Λησμονούμε με το παραμικρό, δεν συγκρατούμε την μνήμη μας, και είμαστε έτοιμοι σαν πρόθυμα τσακλοκούδουνα να αφορίσουμε κάθε αγανακτισμένη ή βίαιη ενέργεια με τόσο μεγάλη ελαφρότητα, που ευθύς μετά από λίγο μας κάνει να αηδιάζουμε τον εαυτό μας.
·
Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι άλλο η κωμωδία με την σάτιρα, δηλαδή ο παπαδίστικος εξορκισμός της ατιμωρησίας, η συχώρεση που λέμε, η ανώδυνη κραυγή, το βρίσιμο και το ξέσπασμα , αυτό που ακριβώς θέλει ο εγκληματίας, να τον σατιρίζουν, να εκτονώνονται οι απερίσκεπτοι και να την γλυτώνει αυτός, συνεχίζοντας μάλιστα ανενόχλητος τις δραστηριότητές του την άλλη μέρα αν είναι δυνατό. Και άλλο η τραγωδία, αυτή που μόνο επαναφέρει τα πράγματα στην ζωή και την αλήθεια της. Αυτή που μας μαθαίνει την ζωή και την υπευθυνότητά της.
Κυριακή 1 Μαρτίου 2009
Η οικονομία των αναγκών.
Ποιος άραγε θα μπορούσε να κατανοήσει, ότι αυτό που κατέρρευσε με το παγκόσμιο οικονομικό κραχ, ήταν οι επιθυμίες μας; Οι κοινωνίες των επιθυμιών μας;
Που έκπληκτοι ζούσαμε για 20 χρόνια, αφού δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε πως περνάμε τόσο καλά αφού δεν δουλεύουμε αρκετά για να κολυμπάμε στην αφθονία. Πως γινόταν αυτό χωρίς χρήματα; Πως ζούσαμε σαν πλούσιοι; Πως ενώ δεν παρήγαμε τίποτα αγοράζαμε συνέχεια τα πάντα; Που βρισκόντουσαν αυτά τα προϊόντα, ποιοί τα παρήγαγαν για εμάς τους υπόλοιπους παγκόσμια; Και προ πάντων, που και πως εμείς βρίσκαμε τα χρήματα για τον κόπο και τα προϊόντα των άλλων; Τόσο εμείς σε ατομικό, συλλογικό και εθνικό επίπεδο όσο και οι άλλοι διεθνώς. Και τώρα καταρρεύσαμε όλοι μαζί, κράτη, κυβερνήσεις, πολίτες, άτομα, λαοί, κερδοφόρα ιδεολογήματα, βραβευμένες λογικές οικονομολόγων που γελοιοποιήθηκαν και απέτυχαν, διατριβές και περισπούδαστα πονήματα που καταποντίστηκαν, πρότυπα και αξίες ζωής που έσβησαν σε μια εβδομάδα, ευφυΐες, νόμπελ και ικανότητες που κατακρημνίσθηκαν παταγωδώς αγκαλιά με τις τράπεζες και τα χρηματιστήρια.
·
Λόγια, λόγια, λόγια. Ήταν όλα ένα πελώριο πλανητικό ψέμα. Μια δίωρη κινηματογραφική ταινία ευφορίας που κράτησε λίγο περισσότερο από το κανονικό. Μια συλλογική υστερία κατανάλωσης χωρίς φράγκο. Μια δανεισμένη ζωή. Όλα δανεισμένα και παραδομένα στις επιθυμίες που μας προπαγάνδισαν οι μεφιστοφελήδες της αγοράς, οι διαφημιστές της μεγάλης ζωής. Ένα νοσηρό όνειρο που χάθηκε ξημερώματα στο καζίνο, όταν λαοί ολόκληροι ακούμπησαν στην τσόχα του όλες τις ελπίδες τους, τις οικονομίες τους, τον μόχθο αιώνων, την ζωή τους, τα όνειρά τους και τα έχασαν όλα από τις πολιτικές και οικονομικές επιλογές τους.
·
Οι συζητήσεις μας, τα ντιζάιν μπλουζάκια μας, η καθημερινότητα μας και τα τοξικά ομόλογα των χρηματιστών, ήταν όλα το ίδιο. Είχαν την ίδια στόφα, την ίδια λογική και τρόπο ζωής κρυμμένα μέσα τους. Σε όλα, μα σε όλα. Ζούσαμε σε ένα ψευδή κόσμο, σε ένα προπαγανδισμένο φαντασιακό άλλων, που παράγει βιομηχανικά ατέλειωτες επιθυμίες, και που οι αετονύχηδες και παπατζήδες της πιάτσας και της αγοράς, μας παραμύθιασαν διεθνώς και μας έπεισαν ότι αυτές οι επιθυμίες είναι όχι μόνο αναγκαίες για την ζωή μας και τις ευκολίες μας, αλλά ότι εμείς τις θέλαμε, εμείς τις σκεφτήκαμε, εμείς τις απαιτήσαμε, μέσα από την έρευνα και τις δειγματήσεις των ντίλερ τους, που εμείς πάλι εγκυρώσαμε και υπογράψαμε στις δημοσκοπήσεις της αγοράς, και αυτοί μόνο μας τις πρόσφεραν και έτρεξαν να μας εξυπηρετήσουν χωρίς να φταίνε σε τίποτα άλλο τα χρυσά μου. Αυτά λένε ακόμη, και έτσι παίχτηκε όλο αυτό το παιχνίδι για δυό δεκαετίες, εναντίον του κακού κρατισμού και του μη προστατευτισμού των πολιτών από τα σαγόνια των κεφαλαιοκρατών, να προσθέσουμε εμείς.
·
Μοναδικό τους εργαλείο και εφόδιο, το ψέμα και τίποτα άλλο. Δεν έχουν κανένα ηθικό ή άλλου είδους ανθρώπινο πρόβλημα να το χρησιμοποιήσουν και να κατασκευάσουν προϊόντα πλήρως ψευδεπίγραφα, ανύπαρκτα δηλαδή, όπως οι φούσκες, τα αεροπλανάκια, οι πυραμίδες, τα τραπεζικά και χρηματιστηριακά απόβλητα ή ότι άλλο μπορεί αύριο να σκαρφιστεί ο κάθε διεστραμμένος επιχειρηματικός ή τραπεζικός νους, χλευάζοντας χαιρέκακα τις κοινωνίες ως σύνολα και ως άτομα, με καθαρά δολοφονική πρόθεση κατά των ανθρώπων, αρκεί να κερδίζει από εμάς τα κορόιδα, όπως συνομιλούν και λένε στους κύκλους τους και μεταξύ τους, αφού έχουν το φονικό θράσος μετά το κραχ, να αναγγέλλουν και να διαφημίζουν τα νέα χρυσά μπόνους που θα εισπράξουν και θα μας εξοργίσουν. Οι κοινωνίες πρέπει να προφυλαχτούν από αυτούς πάση θυσία, προσβλέποντας στο άλογο σοφό παράδειγμα της φύσης που εξουδετερώνει τους κηφήνες διεξοδικά, μη επιτρέποντας προπαγάνδες δημοκρατίας για αυτούς, περί ατομικών ή ανθρωπίνων δικαιωμάτων δήθεν, περί ανθρωπιάς στους δήμιους και τους θύτες, και άλλες τέτοιες ανανεωτικές και εκσυγχρονιστικές στοχασιές.
·
Η ιστορία μας έδειξε με ένα μοναδικό τρόπο ότι δεν ήρθε το τέλος της, αλλά ήρθε το λάθος της! Αυτό μας επισκέφτηκε. Μας αποστόμωσε και μας αφαίρεσε τον λόγο και τις ρητορικές ανοησίες με την κατάρρευσή μας. Οικονομική, πολιτική, κοινωνική, ψυχολογική, επιστημονική, πνευματική ατομική και συλλογική. Η ιστορία μας απέδειξε την κατάρρευση της φύσης και των κοινωνιών, που εμείς επιλέξαμε και οργανώσαμε. Αυτό μας είπε κάνατε!
·
Αναρωτηθήκαμε άραγε για όλα αυτά τα τρομερά που συμβαίνουν στον πλανήτη μας, ή ζούμε ακόμα ποδοσφαιρικά και δημοσιογραφικά, βουτηγμένοι στο θέαμα του δικού μας κόσμου, μακριά από τον Επικούρειο στοχασμό, ορφανεμένοι από τον πραγματικό πλούτο της σκέψης των καλλίτερων από εμάς που δεν ακούμε.; Ή μήπως δεν έχουμε ξυπνήσει καν από τον λήθαργο της νεοελληνικής αφασίας μας, αν και καταχρεωμένοι και άνεργοι, και το μόνο που περιμένουμε είναι μια νέα κυβέρνηση να μας σώσει;
·
Σήμερα και για ένα μεγάλο μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας, καλούμαστε ένας-ένας ξεχωριστά να σκεφτούμε τι κοινωνίες θέλουμε. Των αναγκών μας ή των επιθυμιών μας;
Μα προ πάντων οι πρώτοι που αποδείχτηκαν τελευταίοι και μας επέφεραν αυτά τα δεινά της ανεργίας, της ανασφάλειας, της φτώχειας και της πείνας, οι βαρύγδουποι οικονομολόγοι, οι αλαζονικοί νομπελίστες και οι λοιποί συμβουλευτές και στυλοβάτες της οικονομίας, πρέπει να μελετήσουν σοβαρά αυτή τη φορά και να κατανοήσουν, την διαφορά μεταξύ της ανάγκης και της επιθυμίας. Γιατί καθώς παρακολουθώ τα κείμενά τους από παλιά, αυτή η τόσο σαφής διάκριση που επιβάλλει η φύση, είναι ιδιαίτερα μπερδεμένη και αναπάντητη μέσα τους.
Οι επιθυμίες κατασκευάζονται, οι ανάγκες μας δεν κατασκευάζονται.
Χωρίς τις επιθυμίες μας ζούμε. Χωρίς τις ανάγκες μας δεν ζούμε ούτε μια στιγμή. Αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουμε. Αυτό είναι που δεν καταλάβαμε και τα κάναμε ρόιδο, όταν δημιουργήσαμε τις κοινωνίες των επιθυμιών διεθνώς ως ελεύθερη αγορά πριν δυό δεκαετίες.
Χωρίς επιθυμίες ζούμε μια χαρά όπως έζησε η ανθρωπότητα στην συντριπτική της πλειοψηφία από τότε που εμφανίστηκε. Και εξ άλλου, για να προλάβω επαγγελματίες μπουκωμένους προβοκάτορες, δεν είπαμε κατάργηση ή απαγόρευση των επιθυμιών όπως ακούω να σπεύδουν να πουν. Κάθε άλλο. Απλά λέμε πρώτα οι ανάγκες όλων ,και μετά και με μέτρο οι επιθυμίες. Μόνο τέτοιες κοινωνίες ισορροπούν, είναι δημοκρατικές, έχουν μέλλον, και δεν κινδυνεύουν ποτέ μα ποτέ από κραχ και καταρρεύσεις. Μόνο έτσι μπορούν να συνυπάρξουν βιώσιμα φτωχοί και πλούσιοι.
Χωρίς άκρατη καθημερινή βαρβαρότητα και με χαμηλή και περιορισμένη βία.
·
Οι επιθυμίες είναι ο τζόγος της ζωής μας. Η πριμοδότησή τους εις βάρος των αναγκών, είναι οι στρεβλώσεις και οι νευρώσεις της κοινωνίας και των ατόμων της ξεχωριστά. Ο απελπισμένος αλκοολικός ή χαρτοπαίκτης. Είναι τόσο καθαρό πια.
Και δεν χρειάζονται κοινωνικές συγκρούσεις για να το καταλάβουμε. Τις επιθυμίες που επέβαλε ο μονεταρισμός της ελεύθερης αγοράς, μπορεί να τις αναστείλει απλά ο γιατρός μας. Τόσο αστείοι είναι. Να μας απαγορεύσει από τις επιθυμίες των τροφών και των ποτών, μέχρι αυστηρά τον τρόπο ζωής μας και τι ώρα κοιμόμαστε. Και αυτοί στήσαν ολόκληρες ιδεολογίες και επιχειρήσεις πάνω σε τέτοια απλούστατα θέματα.
·
Οι κοινωνίες των αναγκών δημιουργούν και οργανώνουν ανάλογα οικονομίες των αναγκών. Και από την άλλη, οι κοινωνίες των επιθυμιών δημιουργούν και οργανώνουν κι αυτές ανάλογα οικονομίες των επιθυμιών.
Οι πρώτες ούτε κερδοσκοπούν, ούτε εμπορεύονται τις ανάγκες. Οι δεύτερες εμπορευματοποιούν τα πάντα και κερδοσκοπούν στα πάντα. Κάθε τι που υπάρχει στον πλανήτη ανεξαιρέτως, όπως και καθετί που υπάρχει στην σκέψη και στα συναισθήματα των ανθρώπων, είναι ευκαιρίες κονόμας και κέρδους. Εδώ, τίποτα απολύτως δεν είναι δωρεάν, ούτε καν ο αέρας που αναπνέουμε ή το μπάνιο που κάνουμε στην θάλασσα.
Η αγορά των επιθυμιών, απαγορεύει κάθε ανθρώπινη πράξη χωρίς κέρδος και μάλιστα όλο και πιο μεγιστοποιημένο. Θεωρεί τα πάντα είδη πολυτελείας. Σκάει δε όταν αναγκάζεται να διαθέσει προϊόντα μη ακριβά. Αυτή είναι η λογική της.
Η υγεία και η παιδεία δεν είναι ανθρώπινες ανάγκες, παρά χρηματιστήρια.
Τι δουλειά έχει το κράτος και οι Δήμοι να κάνουν τον επιχειρηματία φωνάζουν με τις τσιριχτές φωνούλες τους και τα σμήνη των παπαγάλων τους. Ώστε έτσι ε; Επιχειρηματίας είναι το κράτος όταν πληρώνει τους οδοκαθαριστές ή τους δασκάλους; Τι μαθαίνουμε! Να τους αναλάβουν οι ιδιώτες για να μην τους πληρώνουν δηλαδή. Τέτοιες εξυπνάδες διακινούν και σαλιαρίζουν χωρίς σπουδαίο αντίλογο πια. Όλα στημένα. Παντού έχουμε δικούς μας ανθρώπους δικά μας καθάρματα, της διπλανής πόρτας .
Και δεν είναι υποθέσεις του κάθε ομιλητή ή συγγραφέα, αλλά πλέον ομολογημένες δικές τους αλήθειες κάτω από το βάρος της κατάρρευσης.
·
Δυο κόσμοι συγκρούονται θανατηφόρα κυριολεκτικά στον πλανήτη. Με καθημερινά αίματα, πολέμους, με τρέλα, με απόγνωση, με μόνιμη πείνα, με θανάτους από πείνα. Αυτό που πρέπει να διευκρινίσουμε καλώς, είναι με τι συνδέονται αυτοί οι δυο κόσμοι και τι ακριβώς γεννά ο καθένας εξ αυτών σαν κεντρική άποψη και ιδεολογία. Πως ο καθένας παράγει τα προϊόντα, πως τα διαχειρίζεται, τι ψυχολογία γεννά, διακινεί και διανέμει μέσω αυτών. Και αυτό χρειάζεται να το κάνουμε όλοι μαζί και τώρα, ως κληρονομιά και υποχρέωση στις ερχόμενες γενιές.
Που έκπληκτοι ζούσαμε για 20 χρόνια, αφού δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε πως περνάμε τόσο καλά αφού δεν δουλεύουμε αρκετά για να κολυμπάμε στην αφθονία. Πως γινόταν αυτό χωρίς χρήματα; Πως ζούσαμε σαν πλούσιοι; Πως ενώ δεν παρήγαμε τίποτα αγοράζαμε συνέχεια τα πάντα; Που βρισκόντουσαν αυτά τα προϊόντα, ποιοί τα παρήγαγαν για εμάς τους υπόλοιπους παγκόσμια; Και προ πάντων, που και πως εμείς βρίσκαμε τα χρήματα για τον κόπο και τα προϊόντα των άλλων; Τόσο εμείς σε ατομικό, συλλογικό και εθνικό επίπεδο όσο και οι άλλοι διεθνώς. Και τώρα καταρρεύσαμε όλοι μαζί, κράτη, κυβερνήσεις, πολίτες, άτομα, λαοί, κερδοφόρα ιδεολογήματα, βραβευμένες λογικές οικονομολόγων που γελοιοποιήθηκαν και απέτυχαν, διατριβές και περισπούδαστα πονήματα που καταποντίστηκαν, πρότυπα και αξίες ζωής που έσβησαν σε μια εβδομάδα, ευφυΐες, νόμπελ και ικανότητες που κατακρημνίσθηκαν παταγωδώς αγκαλιά με τις τράπεζες και τα χρηματιστήρια.
·
Λόγια, λόγια, λόγια. Ήταν όλα ένα πελώριο πλανητικό ψέμα. Μια δίωρη κινηματογραφική ταινία ευφορίας που κράτησε λίγο περισσότερο από το κανονικό. Μια συλλογική υστερία κατανάλωσης χωρίς φράγκο. Μια δανεισμένη ζωή. Όλα δανεισμένα και παραδομένα στις επιθυμίες που μας προπαγάνδισαν οι μεφιστοφελήδες της αγοράς, οι διαφημιστές της μεγάλης ζωής. Ένα νοσηρό όνειρο που χάθηκε ξημερώματα στο καζίνο, όταν λαοί ολόκληροι ακούμπησαν στην τσόχα του όλες τις ελπίδες τους, τις οικονομίες τους, τον μόχθο αιώνων, την ζωή τους, τα όνειρά τους και τα έχασαν όλα από τις πολιτικές και οικονομικές επιλογές τους.
·
Οι συζητήσεις μας, τα ντιζάιν μπλουζάκια μας, η καθημερινότητα μας και τα τοξικά ομόλογα των χρηματιστών, ήταν όλα το ίδιο. Είχαν την ίδια στόφα, την ίδια λογική και τρόπο ζωής κρυμμένα μέσα τους. Σε όλα, μα σε όλα. Ζούσαμε σε ένα ψευδή κόσμο, σε ένα προπαγανδισμένο φαντασιακό άλλων, που παράγει βιομηχανικά ατέλειωτες επιθυμίες, και που οι αετονύχηδες και παπατζήδες της πιάτσας και της αγοράς, μας παραμύθιασαν διεθνώς και μας έπεισαν ότι αυτές οι επιθυμίες είναι όχι μόνο αναγκαίες για την ζωή μας και τις ευκολίες μας, αλλά ότι εμείς τις θέλαμε, εμείς τις σκεφτήκαμε, εμείς τις απαιτήσαμε, μέσα από την έρευνα και τις δειγματήσεις των ντίλερ τους, που εμείς πάλι εγκυρώσαμε και υπογράψαμε στις δημοσκοπήσεις της αγοράς, και αυτοί μόνο μας τις πρόσφεραν και έτρεξαν να μας εξυπηρετήσουν χωρίς να φταίνε σε τίποτα άλλο τα χρυσά μου. Αυτά λένε ακόμη, και έτσι παίχτηκε όλο αυτό το παιχνίδι για δυό δεκαετίες, εναντίον του κακού κρατισμού και του μη προστατευτισμού των πολιτών από τα σαγόνια των κεφαλαιοκρατών, να προσθέσουμε εμείς.
·
Μοναδικό τους εργαλείο και εφόδιο, το ψέμα και τίποτα άλλο. Δεν έχουν κανένα ηθικό ή άλλου είδους ανθρώπινο πρόβλημα να το χρησιμοποιήσουν και να κατασκευάσουν προϊόντα πλήρως ψευδεπίγραφα, ανύπαρκτα δηλαδή, όπως οι φούσκες, τα αεροπλανάκια, οι πυραμίδες, τα τραπεζικά και χρηματιστηριακά απόβλητα ή ότι άλλο μπορεί αύριο να σκαρφιστεί ο κάθε διεστραμμένος επιχειρηματικός ή τραπεζικός νους, χλευάζοντας χαιρέκακα τις κοινωνίες ως σύνολα και ως άτομα, με καθαρά δολοφονική πρόθεση κατά των ανθρώπων, αρκεί να κερδίζει από εμάς τα κορόιδα, όπως συνομιλούν και λένε στους κύκλους τους και μεταξύ τους, αφού έχουν το φονικό θράσος μετά το κραχ, να αναγγέλλουν και να διαφημίζουν τα νέα χρυσά μπόνους που θα εισπράξουν και θα μας εξοργίσουν. Οι κοινωνίες πρέπει να προφυλαχτούν από αυτούς πάση θυσία, προσβλέποντας στο άλογο σοφό παράδειγμα της φύσης που εξουδετερώνει τους κηφήνες διεξοδικά, μη επιτρέποντας προπαγάνδες δημοκρατίας για αυτούς, περί ατομικών ή ανθρωπίνων δικαιωμάτων δήθεν, περί ανθρωπιάς στους δήμιους και τους θύτες, και άλλες τέτοιες ανανεωτικές και εκσυγχρονιστικές στοχασιές.
·
Η ιστορία μας έδειξε με ένα μοναδικό τρόπο ότι δεν ήρθε το τέλος της, αλλά ήρθε το λάθος της! Αυτό μας επισκέφτηκε. Μας αποστόμωσε και μας αφαίρεσε τον λόγο και τις ρητορικές ανοησίες με την κατάρρευσή μας. Οικονομική, πολιτική, κοινωνική, ψυχολογική, επιστημονική, πνευματική ατομική και συλλογική. Η ιστορία μας απέδειξε την κατάρρευση της φύσης και των κοινωνιών, που εμείς επιλέξαμε και οργανώσαμε. Αυτό μας είπε κάνατε!
·
Αναρωτηθήκαμε άραγε για όλα αυτά τα τρομερά που συμβαίνουν στον πλανήτη μας, ή ζούμε ακόμα ποδοσφαιρικά και δημοσιογραφικά, βουτηγμένοι στο θέαμα του δικού μας κόσμου, μακριά από τον Επικούρειο στοχασμό, ορφανεμένοι από τον πραγματικό πλούτο της σκέψης των καλλίτερων από εμάς που δεν ακούμε.; Ή μήπως δεν έχουμε ξυπνήσει καν από τον λήθαργο της νεοελληνικής αφασίας μας, αν και καταχρεωμένοι και άνεργοι, και το μόνο που περιμένουμε είναι μια νέα κυβέρνηση να μας σώσει;
·
Σήμερα και για ένα μεγάλο μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας, καλούμαστε ένας-ένας ξεχωριστά να σκεφτούμε τι κοινωνίες θέλουμε. Των αναγκών μας ή των επιθυμιών μας;
Μα προ πάντων οι πρώτοι που αποδείχτηκαν τελευταίοι και μας επέφεραν αυτά τα δεινά της ανεργίας, της ανασφάλειας, της φτώχειας και της πείνας, οι βαρύγδουποι οικονομολόγοι, οι αλαζονικοί νομπελίστες και οι λοιποί συμβουλευτές και στυλοβάτες της οικονομίας, πρέπει να μελετήσουν σοβαρά αυτή τη φορά και να κατανοήσουν, την διαφορά μεταξύ της ανάγκης και της επιθυμίας. Γιατί καθώς παρακολουθώ τα κείμενά τους από παλιά, αυτή η τόσο σαφής διάκριση που επιβάλλει η φύση, είναι ιδιαίτερα μπερδεμένη και αναπάντητη μέσα τους.
Οι επιθυμίες κατασκευάζονται, οι ανάγκες μας δεν κατασκευάζονται.
Χωρίς τις επιθυμίες μας ζούμε. Χωρίς τις ανάγκες μας δεν ζούμε ούτε μια στιγμή. Αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουμε. Αυτό είναι που δεν καταλάβαμε και τα κάναμε ρόιδο, όταν δημιουργήσαμε τις κοινωνίες των επιθυμιών διεθνώς ως ελεύθερη αγορά πριν δυό δεκαετίες.
Χωρίς επιθυμίες ζούμε μια χαρά όπως έζησε η ανθρωπότητα στην συντριπτική της πλειοψηφία από τότε που εμφανίστηκε. Και εξ άλλου, για να προλάβω επαγγελματίες μπουκωμένους προβοκάτορες, δεν είπαμε κατάργηση ή απαγόρευση των επιθυμιών όπως ακούω να σπεύδουν να πουν. Κάθε άλλο. Απλά λέμε πρώτα οι ανάγκες όλων ,και μετά και με μέτρο οι επιθυμίες. Μόνο τέτοιες κοινωνίες ισορροπούν, είναι δημοκρατικές, έχουν μέλλον, και δεν κινδυνεύουν ποτέ μα ποτέ από κραχ και καταρρεύσεις. Μόνο έτσι μπορούν να συνυπάρξουν βιώσιμα φτωχοί και πλούσιοι.
Χωρίς άκρατη καθημερινή βαρβαρότητα και με χαμηλή και περιορισμένη βία.
·
Οι επιθυμίες είναι ο τζόγος της ζωής μας. Η πριμοδότησή τους εις βάρος των αναγκών, είναι οι στρεβλώσεις και οι νευρώσεις της κοινωνίας και των ατόμων της ξεχωριστά. Ο απελπισμένος αλκοολικός ή χαρτοπαίκτης. Είναι τόσο καθαρό πια.
Και δεν χρειάζονται κοινωνικές συγκρούσεις για να το καταλάβουμε. Τις επιθυμίες που επέβαλε ο μονεταρισμός της ελεύθερης αγοράς, μπορεί να τις αναστείλει απλά ο γιατρός μας. Τόσο αστείοι είναι. Να μας απαγορεύσει από τις επιθυμίες των τροφών και των ποτών, μέχρι αυστηρά τον τρόπο ζωής μας και τι ώρα κοιμόμαστε. Και αυτοί στήσαν ολόκληρες ιδεολογίες και επιχειρήσεις πάνω σε τέτοια απλούστατα θέματα.
·
Οι κοινωνίες των αναγκών δημιουργούν και οργανώνουν ανάλογα οικονομίες των αναγκών. Και από την άλλη, οι κοινωνίες των επιθυμιών δημιουργούν και οργανώνουν κι αυτές ανάλογα οικονομίες των επιθυμιών.
Οι πρώτες ούτε κερδοσκοπούν, ούτε εμπορεύονται τις ανάγκες. Οι δεύτερες εμπορευματοποιούν τα πάντα και κερδοσκοπούν στα πάντα. Κάθε τι που υπάρχει στον πλανήτη ανεξαιρέτως, όπως και καθετί που υπάρχει στην σκέψη και στα συναισθήματα των ανθρώπων, είναι ευκαιρίες κονόμας και κέρδους. Εδώ, τίποτα απολύτως δεν είναι δωρεάν, ούτε καν ο αέρας που αναπνέουμε ή το μπάνιο που κάνουμε στην θάλασσα.
Η αγορά των επιθυμιών, απαγορεύει κάθε ανθρώπινη πράξη χωρίς κέρδος και μάλιστα όλο και πιο μεγιστοποιημένο. Θεωρεί τα πάντα είδη πολυτελείας. Σκάει δε όταν αναγκάζεται να διαθέσει προϊόντα μη ακριβά. Αυτή είναι η λογική της.
Η υγεία και η παιδεία δεν είναι ανθρώπινες ανάγκες, παρά χρηματιστήρια.
Τι δουλειά έχει το κράτος και οι Δήμοι να κάνουν τον επιχειρηματία φωνάζουν με τις τσιριχτές φωνούλες τους και τα σμήνη των παπαγάλων τους. Ώστε έτσι ε; Επιχειρηματίας είναι το κράτος όταν πληρώνει τους οδοκαθαριστές ή τους δασκάλους; Τι μαθαίνουμε! Να τους αναλάβουν οι ιδιώτες για να μην τους πληρώνουν δηλαδή. Τέτοιες εξυπνάδες διακινούν και σαλιαρίζουν χωρίς σπουδαίο αντίλογο πια. Όλα στημένα. Παντού έχουμε δικούς μας ανθρώπους δικά μας καθάρματα, της διπλανής πόρτας .
Και δεν είναι υποθέσεις του κάθε ομιλητή ή συγγραφέα, αλλά πλέον ομολογημένες δικές τους αλήθειες κάτω από το βάρος της κατάρρευσης.
·
Δυο κόσμοι συγκρούονται θανατηφόρα κυριολεκτικά στον πλανήτη. Με καθημερινά αίματα, πολέμους, με τρέλα, με απόγνωση, με μόνιμη πείνα, με θανάτους από πείνα. Αυτό που πρέπει να διευκρινίσουμε καλώς, είναι με τι συνδέονται αυτοί οι δυο κόσμοι και τι ακριβώς γεννά ο καθένας εξ αυτών σαν κεντρική άποψη και ιδεολογία. Πως ο καθένας παράγει τα προϊόντα, πως τα διαχειρίζεται, τι ψυχολογία γεννά, διακινεί και διανέμει μέσω αυτών. Και αυτό χρειάζεται να το κάνουμε όλοι μαζί και τώρα, ως κληρονομιά και υποχρέωση στις ερχόμενες γενιές.
Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009
Η ελληνική κρίση αναζητάει την αριστερά να την γλυτώσει.
Ζούμε την παγκόσμια κρίση της ασύδοτης αγοράς, αλλά αυτό δεν μας επηρεάζει ιδιαίτερα εμάς τους έλληνες. Αφορά τους άλλους λαούς, που βιώνουν μια πρωτοφανή πραγματικότητα οικονομικής κατάρρευσης ανεργίας και φτώχειας, με συνοδεία βίας και συγκρούσεων που μπορεί να οδηγήσει σε λύσεις και σχεδιασμούς ακόμη και διαφοροποίησης του καπιταλιστικού συστήματος.
·
Ότι συμβαίνει αυτή την εποχή στους άλλους λαούς, εμείς το ζούμε μόνιμα.
Βρισκόμαστε σε μόνιμη μέγιστη κρίση. Θάλεγα μη χαριτολογώντας, πως εμείς εδώ αυτά τα μασάμε. Εκλαμβάνουμε τις κρίσεις κάτι σαν γιορτή, σαν παιχνίδι. Παίζουμε τις χούντες και τις πολιτικές εκτροπές στα δάχτυλα. Τα γκούλακ εμείς τα είχαμε σπίτια μας. Μεγαλώσαμε στις εξορίες. Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μέσα στην καλπονοθεία της καθημερινότητας και των εκλογών. Μικροί όταν λέγαμε φτωχοί, εννοούσαμε έλληνες. Φτιάχνουμε ιδρύματα στους πρωτεργάτες αυτής της πολιτικής και κοινωνικής αλητείας. Είμαστε σε ένα διαρκές αδιέξοδο για εικοσαετίες και πενηνταετίες.
·
Τόσο πολύ έχουμε εθιστεί σε αυτή την κατάσταση, που έχουμε αλλοιώσει ακόμα και τα νοήματα της γλώσσας μας, σε σημείο να εκλαμβάνουμε ακριβώς αντίθετα την πραγματικότητα, λέγοντας εκείνο το άφατο που υιοθετήσαμε μοιρολατρικά και απελπισμένοι για την κατάστασή μας, όταν το είπε ο πρώτος βλάκας ρητορίσκος: στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ξεχνώντας ότι η ελληνική δημοκρατία είναι ένα διαρκές αδιέξοδο! Έτσι αρχίζει η σκέψη. Από αυτή τη διαπίστωση. Για να επανέλθει ο χαμένος ορθολογισμός στη θέση του. Ζούμε καθημερινά από αδιέξοδο σε αδιέξοδο χωρίς διαλλείματα. Αυτό συζητάμε κάθε μέρα επί δεκαετίες.
Φτάσαμε να θαυμάζουμε τους κλέφτες από το αδιέξοδο της ζωής μας και να τους βλέπουμε με θαυμασμό. Να θέλουμε να τους μοιάσουμε. Φτάσαμε να θέλουμε να γίνουμε όλοι παπάδες να γλυτώσουμε από τα βάσανά μας.
·
Όμως τα πράγματα φαίνεται ότι άλλαξαν ξαφνικά. Εμφανίστηκαν κάποιες νεότερες γενιές, που δεν δείχνουν διατεθειμένες να ζήσουν στην υποταγή και την υποτέλεια των γονιών τους. Απαξίωσαν πολύ γρήγορα το παιχνίδι των πολιτικών και έδειξαν δυναμικά τη αηδία τους προς αυτούς. Ο ραγιαδισμός του παρελθόντος δείχνει να κινδυνεύει με θάνατο.
Έτσι το πολιτικό σύστημα μαθημένο στον αυταρχισμό της δεξιάς και την βαρηκοΐα της σοσιαλδημοκρατίας, φαίνεται να ξυπνάει από την μακραίωνη παχυδερμία του και να βάζει σε ενέργεια κάθε γνωστό εργαλείο προκειμένου να μην χάσει την εξουσία.
·
Εδώ και έναν χρόνο, από τότε που φάνηκε ότι κυβερνητική αυτοδυναμία δεν θα μπορέσει να υπάρξει, ξεκίνησε μια άνευ προηγμένου πίεση στην αριστερά για συνεργασία, πρωτοφανής ιστορικά στα ελληνικά πολιτικά πράγματα.
Αφού εξάντλησε όλα τα αντιδημοκρατικά κόλπα νόθευσης της ετυμηγορίας των ψηφοφόρων, έχοντας μακρά θλιβερή παράδοση στην αλλοίωση των εκλογικών αποτελεσμάτων, από τον Καραμανλή που έβαλε να ψηφίζουν τα δένδρα, από τον περίφημο τριφασικό εκλογικό νόμο, από τους τις ενισχυμένες αναλογικές του πασοκ, και αφού πρόσφατα ο ανιψιός έδωσε μπόνους 50 βουλευτών στο πρώτο κόμμα μήπως και καταφέρει την αυτοδυναμία, συνειδητοποιεί ότι μόνο με βίαιες εκτροπές του χειρότερου ελληνικού παρελθόντος μπορεί να διατηρήσει την πολιτική εξουσία.
Τα πράγματα σκούρυναν. Ούτε με τα μπόνους, ούτε με τα δένδρα δεν βγαίνουν οι αυτοδυναμίες.
Οι πολίτες όλων των παρατάξεων, τους ξερνούν κάθε μέρα με απόλυτη αποστροφή και αγανάκτηση για την καταστροφική πορεία του τόπου. Γνωρίζουν όλοι ότι σκοπός τους είναι και πάλι να κοροϊδέψουν για να συνεχίσουν το μεγάλο φαγοπότι.
Έτσι το σύστημα δεν διστάζει ούτε στα παρακάλια των ταξικών εχθρών του, άλλοτε μιλώντας με θαυμασμό για το κκε, και άλλοτε αποκαλώντας συντρόφους και φυσικούς συμμάχους τον Συνασπισμό.
Η κρίση ζητάει απελπισμένα συνεργασία με την αριστερά.
·
Το κείμενο αυτό γράφεται γα να συμβάλλει στις απορίες των αριστερών ψηφοφόρων, κοιτώντας τα πράγματα από την πολιτική φιλοσοφία τους κυρίως, και όχι να συζητήσει με τα στα σπαρακτικά δάκρυα των ανανεωτικών του Συνασπισμού. Εκεί ο διάλογος έχει αποκλειστεί από την ίδια την νεολαία με θυμό και οργή για τον εμπαιγμό της, με τις φορτικές προτάσεις συνεργασίας με τον δεύτερο πόλο λεηλασίας της ελληνικής οικονομίας. Νιώθουν πως κάποιοι διανοούμενοι και πολιτικοί της αριστεράς, επιχειρούν και πάλι να τους χειραγωγήσουν όπως είναι η δουλειά τους, μην θεωρώντας τους ικανούς να κρίνουν τη ζωή τους και να παίρνουν τις αποφάσεις που παίρνουν, με το ξεφτισμένο επιχείρημα ότι απλώς λένε την άποψή τους. Τραβώντας μάλιστα αυτή την αποτυχημένη λογική στα άκρα, ισχυρίστηκαν μπροστά σε όλους, ότι τους απαγόρευσαν δήθεν να λένε την γνώμη τους.
·
Όμως η νεολαία και οι εναπομείναντες αντιστεκόμενοι της αριστεράς, οδηγούμενοι από ένα μακραίωνο πολιτικό ένστικτο, γνωρίζουν ότι θα διαφθαρούν σε έξι μήνες αν αποτολμήσουν μια συνεργασία με το πασόκ. Ότι θα αυτοκτονήσουν πολιτικά και θα κηλιδώσουν ηθικά την προσωπική τους υπόσταση σε ελάχιστο χρόνο. Θα τους φωνάζουν στο δρόμο ξευτιλισμένους. Γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει άλλη διαδρομή εκτός της διαφθοράς, της ρεμούλας και της διαπλοκής στην ιστορία και στην διαδρομή αυτού του κόμματος. Το σύστημα είναι από μόνο του οργανωμένο και προσανατολισμένο στον αυτόματο προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν αφήνει μάλιστα περιθώρια με τις δομές και τις αμέτρητες διελκυστίνδες αυτοπροστασίας του, ούτε μια ελπίδα αδιάφθορης πορείας. Αυτή είναι η απάντηση και η αλήθεια.
·
Το πασοκ ζητάει φορτικά αυτή τη συνεργασία για να κάνει συνενόχους! Να απαξιώσει μια αριστερά στα μάτια των πολιτών και να τους αναγκάσει να πουν: και αυτοί τα ίδια σκατά είναι. Να καταστρέψει ότι ως κόρη οφθαλμού μέσα από την ιδεολογία της κατάφερε να διατήρηση η αριστερά, περπατώντας στις καλλίτερες πατημασιές της ανθρωπότητας δια μέσου της ιστορίας του δικαίου και της χιλιόχρονης άμεσης δημοψηφισματικής δημοκρατίας των πολιτών. Για ποιο ακριβώς λόγο, πρέπει να εξηγήσουν στον εαυτό τους οι ανανεωτικοί και οι λοιποί, αρνείται τη συνεργασία η αριστερά; είναι τόσο παράλογη που δεν συνεργάζεται με πολιτικούς που θα έπρεπε να είναι ήδη στην φυλακή.
Το πασόκ δεν θέλει να συνεργαστεί, θέλει μόνο να πάρει την εξουσία με όποιο τρόπο. Να επαναλάβει τις κομπίνες. Είναι ολοκληρωτικά διεφθαρμένο μέχρι και το τελευταίο του στέλεχος και ακόμα πολύ πιο κάτω από αυτό. Γιαυτό δεν παραιτείται κανένας εκεί μέσα ποτέ. Παρά τα σκάνδαλα και την κατακραυγή των πολιτών. Για να μην χάσουν την μάσα.
·
Όσο για την ακυβερνησία τάχα της χώρας, που ενορχηστρωμένα όλοι επικαλούνται, είναι για γέλια. Η χώρα βρίσκεται σε μια διαρκή ακυβερνησία και κενό εξουσίας, όπως τα ίδια τα πρωτοκλασάτα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας και των διανοουμένων μας λένε καθημερινά από τηλεοράσεως, ραδιοφώνου και εφημερίδων. Ομιλούν όλοι πια για ένα ανύπαρκτο και διαλυμένο κράτος. Κοροϊδευόμαστε λοιπόν; Ας πάρει την εξουσία όποιο κόμμα την πάρει αν μπορέσει να την πάρει. Σε λιγότερο από ένα χρόνο θα πέσει από την διαφθορά. Την ακυβερνησία το χάος και τα προβλήματα. Χρειαζόμαστε το ελάχιστο-ελάχιστο μια άλλη διαχείριση της κοινωνίας μας και της δημοκρατίας μας. Τελείως άλλη από τις προυπήρξασες. Και δεν ομιλώ για τίποτα περισσότερο από μια δημοκρατία έστω δυτικού τύπου. Αυτό χρειαζόμαστε μια δεκαετία για να συνέλθουμε πριν πάμε πάρα κάτω. Ούτε εκεί δεν μπορέσαμε ποτέ να φτάσουμε με τον δικομματισμό. Να μας κλέβουν λιγότερο. Κατάρα έχουμε σαν λαός και δεν μπορούμε να κάνουμε ένα μικρό βήμα, μια μικρή κοινωνική κατάκτηση όπως τόσοι άλλοι λαοί.
Η αριστερά χρειάζεται λίγο χρόνο ακόμα για την εξουσία. Μέχρι η σήψη να ισοπεδώσει ότι επέμεινε σαν ψευτοελπίδα και αδιάθετο επιχείρημα στο πολιτικό σύστημα του νεοελληνικού κράτους.
·
Ότι συμβαίνει αυτή την εποχή στους άλλους λαούς, εμείς το ζούμε μόνιμα.
Βρισκόμαστε σε μόνιμη μέγιστη κρίση. Θάλεγα μη χαριτολογώντας, πως εμείς εδώ αυτά τα μασάμε. Εκλαμβάνουμε τις κρίσεις κάτι σαν γιορτή, σαν παιχνίδι. Παίζουμε τις χούντες και τις πολιτικές εκτροπές στα δάχτυλα. Τα γκούλακ εμείς τα είχαμε σπίτια μας. Μεγαλώσαμε στις εξορίες. Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μέσα στην καλπονοθεία της καθημερινότητας και των εκλογών. Μικροί όταν λέγαμε φτωχοί, εννοούσαμε έλληνες. Φτιάχνουμε ιδρύματα στους πρωτεργάτες αυτής της πολιτικής και κοινωνικής αλητείας. Είμαστε σε ένα διαρκές αδιέξοδο για εικοσαετίες και πενηνταετίες.
·
Τόσο πολύ έχουμε εθιστεί σε αυτή την κατάσταση, που έχουμε αλλοιώσει ακόμα και τα νοήματα της γλώσσας μας, σε σημείο να εκλαμβάνουμε ακριβώς αντίθετα την πραγματικότητα, λέγοντας εκείνο το άφατο που υιοθετήσαμε μοιρολατρικά και απελπισμένοι για την κατάστασή μας, όταν το είπε ο πρώτος βλάκας ρητορίσκος: στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ξεχνώντας ότι η ελληνική δημοκρατία είναι ένα διαρκές αδιέξοδο! Έτσι αρχίζει η σκέψη. Από αυτή τη διαπίστωση. Για να επανέλθει ο χαμένος ορθολογισμός στη θέση του. Ζούμε καθημερινά από αδιέξοδο σε αδιέξοδο χωρίς διαλλείματα. Αυτό συζητάμε κάθε μέρα επί δεκαετίες.
Φτάσαμε να θαυμάζουμε τους κλέφτες από το αδιέξοδο της ζωής μας και να τους βλέπουμε με θαυμασμό. Να θέλουμε να τους μοιάσουμε. Φτάσαμε να θέλουμε να γίνουμε όλοι παπάδες να γλυτώσουμε από τα βάσανά μας.
·
Όμως τα πράγματα φαίνεται ότι άλλαξαν ξαφνικά. Εμφανίστηκαν κάποιες νεότερες γενιές, που δεν δείχνουν διατεθειμένες να ζήσουν στην υποταγή και την υποτέλεια των γονιών τους. Απαξίωσαν πολύ γρήγορα το παιχνίδι των πολιτικών και έδειξαν δυναμικά τη αηδία τους προς αυτούς. Ο ραγιαδισμός του παρελθόντος δείχνει να κινδυνεύει με θάνατο.
Έτσι το πολιτικό σύστημα μαθημένο στον αυταρχισμό της δεξιάς και την βαρηκοΐα της σοσιαλδημοκρατίας, φαίνεται να ξυπνάει από την μακραίωνη παχυδερμία του και να βάζει σε ενέργεια κάθε γνωστό εργαλείο προκειμένου να μην χάσει την εξουσία.
·
Εδώ και έναν χρόνο, από τότε που φάνηκε ότι κυβερνητική αυτοδυναμία δεν θα μπορέσει να υπάρξει, ξεκίνησε μια άνευ προηγμένου πίεση στην αριστερά για συνεργασία, πρωτοφανής ιστορικά στα ελληνικά πολιτικά πράγματα.
Αφού εξάντλησε όλα τα αντιδημοκρατικά κόλπα νόθευσης της ετυμηγορίας των ψηφοφόρων, έχοντας μακρά θλιβερή παράδοση στην αλλοίωση των εκλογικών αποτελεσμάτων, από τον Καραμανλή που έβαλε να ψηφίζουν τα δένδρα, από τον περίφημο τριφασικό εκλογικό νόμο, από τους τις ενισχυμένες αναλογικές του πασοκ, και αφού πρόσφατα ο ανιψιός έδωσε μπόνους 50 βουλευτών στο πρώτο κόμμα μήπως και καταφέρει την αυτοδυναμία, συνειδητοποιεί ότι μόνο με βίαιες εκτροπές του χειρότερου ελληνικού παρελθόντος μπορεί να διατηρήσει την πολιτική εξουσία.
Τα πράγματα σκούρυναν. Ούτε με τα μπόνους, ούτε με τα δένδρα δεν βγαίνουν οι αυτοδυναμίες.
Οι πολίτες όλων των παρατάξεων, τους ξερνούν κάθε μέρα με απόλυτη αποστροφή και αγανάκτηση για την καταστροφική πορεία του τόπου. Γνωρίζουν όλοι ότι σκοπός τους είναι και πάλι να κοροϊδέψουν για να συνεχίσουν το μεγάλο φαγοπότι.
Έτσι το σύστημα δεν διστάζει ούτε στα παρακάλια των ταξικών εχθρών του, άλλοτε μιλώντας με θαυμασμό για το κκε, και άλλοτε αποκαλώντας συντρόφους και φυσικούς συμμάχους τον Συνασπισμό.
Η κρίση ζητάει απελπισμένα συνεργασία με την αριστερά.
·
Το κείμενο αυτό γράφεται γα να συμβάλλει στις απορίες των αριστερών ψηφοφόρων, κοιτώντας τα πράγματα από την πολιτική φιλοσοφία τους κυρίως, και όχι να συζητήσει με τα στα σπαρακτικά δάκρυα των ανανεωτικών του Συνασπισμού. Εκεί ο διάλογος έχει αποκλειστεί από την ίδια την νεολαία με θυμό και οργή για τον εμπαιγμό της, με τις φορτικές προτάσεις συνεργασίας με τον δεύτερο πόλο λεηλασίας της ελληνικής οικονομίας. Νιώθουν πως κάποιοι διανοούμενοι και πολιτικοί της αριστεράς, επιχειρούν και πάλι να τους χειραγωγήσουν όπως είναι η δουλειά τους, μην θεωρώντας τους ικανούς να κρίνουν τη ζωή τους και να παίρνουν τις αποφάσεις που παίρνουν, με το ξεφτισμένο επιχείρημα ότι απλώς λένε την άποψή τους. Τραβώντας μάλιστα αυτή την αποτυχημένη λογική στα άκρα, ισχυρίστηκαν μπροστά σε όλους, ότι τους απαγόρευσαν δήθεν να λένε την γνώμη τους.
·
Όμως η νεολαία και οι εναπομείναντες αντιστεκόμενοι της αριστεράς, οδηγούμενοι από ένα μακραίωνο πολιτικό ένστικτο, γνωρίζουν ότι θα διαφθαρούν σε έξι μήνες αν αποτολμήσουν μια συνεργασία με το πασόκ. Ότι θα αυτοκτονήσουν πολιτικά και θα κηλιδώσουν ηθικά την προσωπική τους υπόσταση σε ελάχιστο χρόνο. Θα τους φωνάζουν στο δρόμο ξευτιλισμένους. Γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει άλλη διαδρομή εκτός της διαφθοράς, της ρεμούλας και της διαπλοκής στην ιστορία και στην διαδρομή αυτού του κόμματος. Το σύστημα είναι από μόνο του οργανωμένο και προσανατολισμένο στον αυτόματο προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν αφήνει μάλιστα περιθώρια με τις δομές και τις αμέτρητες διελκυστίνδες αυτοπροστασίας του, ούτε μια ελπίδα αδιάφθορης πορείας. Αυτή είναι η απάντηση και η αλήθεια.
·
Το πασοκ ζητάει φορτικά αυτή τη συνεργασία για να κάνει συνενόχους! Να απαξιώσει μια αριστερά στα μάτια των πολιτών και να τους αναγκάσει να πουν: και αυτοί τα ίδια σκατά είναι. Να καταστρέψει ότι ως κόρη οφθαλμού μέσα από την ιδεολογία της κατάφερε να διατήρηση η αριστερά, περπατώντας στις καλλίτερες πατημασιές της ανθρωπότητας δια μέσου της ιστορίας του δικαίου και της χιλιόχρονης άμεσης δημοψηφισματικής δημοκρατίας των πολιτών. Για ποιο ακριβώς λόγο, πρέπει να εξηγήσουν στον εαυτό τους οι ανανεωτικοί και οι λοιποί, αρνείται τη συνεργασία η αριστερά; είναι τόσο παράλογη που δεν συνεργάζεται με πολιτικούς που θα έπρεπε να είναι ήδη στην φυλακή.
Το πασόκ δεν θέλει να συνεργαστεί, θέλει μόνο να πάρει την εξουσία με όποιο τρόπο. Να επαναλάβει τις κομπίνες. Είναι ολοκληρωτικά διεφθαρμένο μέχρι και το τελευταίο του στέλεχος και ακόμα πολύ πιο κάτω από αυτό. Γιαυτό δεν παραιτείται κανένας εκεί μέσα ποτέ. Παρά τα σκάνδαλα και την κατακραυγή των πολιτών. Για να μην χάσουν την μάσα.
·
Όσο για την ακυβερνησία τάχα της χώρας, που ενορχηστρωμένα όλοι επικαλούνται, είναι για γέλια. Η χώρα βρίσκεται σε μια διαρκή ακυβερνησία και κενό εξουσίας, όπως τα ίδια τα πρωτοκλασάτα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας και των διανοουμένων μας λένε καθημερινά από τηλεοράσεως, ραδιοφώνου και εφημερίδων. Ομιλούν όλοι πια για ένα ανύπαρκτο και διαλυμένο κράτος. Κοροϊδευόμαστε λοιπόν; Ας πάρει την εξουσία όποιο κόμμα την πάρει αν μπορέσει να την πάρει. Σε λιγότερο από ένα χρόνο θα πέσει από την διαφθορά. Την ακυβερνησία το χάος και τα προβλήματα. Χρειαζόμαστε το ελάχιστο-ελάχιστο μια άλλη διαχείριση της κοινωνίας μας και της δημοκρατίας μας. Τελείως άλλη από τις προυπήρξασες. Και δεν ομιλώ για τίποτα περισσότερο από μια δημοκρατία έστω δυτικού τύπου. Αυτό χρειαζόμαστε μια δεκαετία για να συνέλθουμε πριν πάμε πάρα κάτω. Ούτε εκεί δεν μπορέσαμε ποτέ να φτάσουμε με τον δικομματισμό. Να μας κλέβουν λιγότερο. Κατάρα έχουμε σαν λαός και δεν μπορούμε να κάνουμε ένα μικρό βήμα, μια μικρή κοινωνική κατάκτηση όπως τόσοι άλλοι λαοί.
Η αριστερά χρειάζεται λίγο χρόνο ακόμα για την εξουσία. Μέχρι η σήψη να ισοπεδώσει ότι επέμεινε σαν ψευτοελπίδα και αδιάθετο επιχείρημα στο πολιτικό σύστημα του νεοελληνικού κράτους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
