Για να σας περιγράψω τα πράγματα, στην εποχή μου δεν υπήρχαν θύματα.
Ήταν όλοι θύτες. Ακόμα και τα μικρά παιδιά τα εκπαίδευαν για αυτό το σκοπό.
Και αυτό συνέβη όχι λόγω άγνοιας, αλλά αντίθετα λόγω γνώσης.
Όλοι πλέον οι κάτοικοι του πλανήτη σπούδαζαν πυρετωδώς τις νέες τεχνικές του κέρδους, όπου καινούργιες επιστήμες γεννιόντουσαν καθημερινά για αυτόν το σκοπό στα πανεπιστήμια, για την ανάπτυξη και την καλλίτερη εκμετάλλευση κάθε είδους πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Μάλιστα οι γονείς, παρότρυναν τα παιδιά τους να μάθουν πρώτα καλά το μάρκετινγκ, να γίνουν καπάτσοι δηλαδή, και στη συνέχεια τα προετοίμαζαν με καμάρι να γίνουν επιχειρηματίες, τραγουδιστές, γιατροί και δικηγόροι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί ή δημοτικοί σύμβουλοι και συνδικαλιστές, γνωρίζοντας πολύ καλά τι επρόκειτο να κάνουν στους άλλους. Τι ρόλους θα έπαιζαν στην πόλη τους.
Και πάντως κάθε γονική συμβουλή παρότρυνε αγωνιωδώς τα παιδιά να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι με όποιο τρόπο μπορούσαν. Από Ωνάσηδες έως Ηρόστρατοι.
Όσοι δεν τα κατάφερναν, περιοριζόντουσαν με θλίψη να γίνουν πλούσιοι μεν, αλλά δυστυχώς όχι διάσημοι. Τι μαρτύριο!
Αστειευόμενος ή μη αστειευόμενος θα έλεγα χωρίς υπερβολές, ότι τα μόνα υπεύθυνα όντα παρέμεναν όπως πάντα τα ζώα και τα φυτά, τα μόνα αθώα θύματα του πλανήτη.
Τι παράδοξο! τα μη σκεφτόμενα όντα του, διατηρούσαν και διαιώνιζαν τον κόσμο μας χωρίς ποτέ να τον καταστρέφουν. Μήπως αυτό είναι η αθωότητα ή μήπως γιαυτό παρέμεναν αθώα.
Κυριακή 1 Ιουλίου 2007
Δευτέρα 25 Ιουνίου 2007
Ποιούς αγαπάμε
Ποιους αγαπάμε;
Αυτούς που πιστεύουν τα ψέματα μας. Ή αυτούς που δεν αντιδρούν σε αυτά.
Αυτούς θεωρούμε φίλους μας και από αυτούς στη συνέχεια διαλέγουμε ως έμπιστούς μας.
Και αυτούς που συμφωνούν μαζί μας; Δεν είναι το πιο φυσικό να τους θεωρούμε φίλους μας, θα ανταπαντήσει ο καθείς. Αυτή είναι η ψευδής ανάγνωση της πρώτης.
Έτσι καταλήξαμε τώρα πιά.
Αλλά αυτό σημαίνει αθέατα και από εμάς τους ίδιους στην συνείδησή μας, την παραίτηση μας από την ελπίδα για διαφανείς και δικαιότερες κοινωνίες, αφού η ατομική ζωή μας είναι ίδια με την κοινωνική.
Με αυτό το προσωποκτόνο και κοινωνιοκτόνο σλόγκαν που χρησιμοποιούμε, ΄΄δέχομαι τους ανθρώπους όπως είναι΄΄ ή ΄΄δέχομαι την ζωή όπως είναι΄΄ έχουμε ήδη προσημειώσει κάθε μέλλον μας. Σημαίνει ακόμα, ότι έχουμε αποδεχτεί την μοίρα που μας επέβαλλαν.
Ζούμε την πολιτική του απολίτικου. Η προχωρημένη τώρα υποκρισία μας απαιτεί την μεταφορά όλων των ευθυνών στην εξουσία. Η ελπίδα μας μεταφέρεται διαρκώς στο μεταφυσικό μας παραλήρημα.
Αυτούς που πιστεύουν τα ψέματα μας. Ή αυτούς που δεν αντιδρούν σε αυτά.
Αυτούς θεωρούμε φίλους μας και από αυτούς στη συνέχεια διαλέγουμε ως έμπιστούς μας.
Και αυτούς που συμφωνούν μαζί μας; Δεν είναι το πιο φυσικό να τους θεωρούμε φίλους μας, θα ανταπαντήσει ο καθείς. Αυτή είναι η ψευδής ανάγνωση της πρώτης.
Έτσι καταλήξαμε τώρα πιά.
Αλλά αυτό σημαίνει αθέατα και από εμάς τους ίδιους στην συνείδησή μας, την παραίτηση μας από την ελπίδα για διαφανείς και δικαιότερες κοινωνίες, αφού η ατομική ζωή μας είναι ίδια με την κοινωνική.
Με αυτό το προσωποκτόνο και κοινωνιοκτόνο σλόγκαν που χρησιμοποιούμε, ΄΄δέχομαι τους ανθρώπους όπως είναι΄΄ ή ΄΄δέχομαι την ζωή όπως είναι΄΄ έχουμε ήδη προσημειώσει κάθε μέλλον μας. Σημαίνει ακόμα, ότι έχουμε αποδεχτεί την μοίρα που μας επέβαλλαν.
Ζούμε την πολιτική του απολίτικου. Η προχωρημένη τώρα υποκρισία μας απαιτεί την μεταφορά όλων των ευθυνών στην εξουσία. Η ελπίδα μας μεταφέρεται διαρκώς στο μεταφυσικό μας παραλήρημα.
Τετάρτη 20 Ιουνίου 2007
Παρασκευή 15 Ιουνίου 2007
Υπέρογκες αμοιβές
Οι υπέρογκες αμοιβές δεν είναι μισθοί, κάθε άλλο.
Είναι θεσμοί στήριξης της εξουσίας.
Σήμερα που η ικανότητα και η μόρφωση των ανθρώπων ξεχειλίζει, όπου δεν ξέρεις ποιόν να πρωτοδιαλέξεις και ποιόν να διακρίνεις, κατανοούμε καλλίτερα από ποτέ άλλοτε, ότι οι αμοιβές των ανθρώπων είναι πολιτικές και όχι εργασιακές.
Ότι έχουν αποκοπεί τελείως από την ικανότητά τους και την αποτελεσματικότητά τους, και έχουν μεταπηδήσει πλήρως σε πολιτική εξυπηρέτηση και σκοπιμότητα.
Αμειβόμαστε κυρίως για την πολιτική ή άλλη προσφορά μας και όχι για την εργασιακή. Αντίθετα για την κάθε αυτού εργατική προσφορά μας, για τον κόπο μας δηλαδή και την επιδεξιότητά μας, αμειβόμαστε ελάχιστα, με το κατώτερο δυνατό.
Ένας μισθός για παράδειγμα 5.000 ή 10.000 χιλιάδων ευρώ τον μήνα, όταν όλοι οι υπόλοιποι μισθοί κυμαίνονται από 600 έως 1500 ευρώ, δεν δείχνει βέβαια όπως εναγωνίως προσπαθούν να πείσουν οι ενδιαφερόμενοι εξαιρετικές ικανότητες, γιατί τότε θα ήμασταν υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε ότι ξαφνικά γεμίσαμε Αριστοτέληδες και Αϊνστάιν. Αλλά δείχνει ότι εξαγοράζουμε κάποιους για να κάνουν μια πανεύκολη αλλά βρώμικη δουλειά εις βάρος των υπολοίπων. Ένας τηλεπαρουσιαστής που χειραγωγεί αποτελεσματικά ή ένας δικαστικός που δεν αποδίδει δικαιοσύνη. Και επειδή δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και δύσκολο, είναι εξ ίσου αντικαταστάσιμοι αμέσως, όπως και εμείς οι υπόλοιποι. Τι κωμική απόδειξη!
Είναι θεσμοί στήριξης της εξουσίας.
Σήμερα που η ικανότητα και η μόρφωση των ανθρώπων ξεχειλίζει, όπου δεν ξέρεις ποιόν να πρωτοδιαλέξεις και ποιόν να διακρίνεις, κατανοούμε καλλίτερα από ποτέ άλλοτε, ότι οι αμοιβές των ανθρώπων είναι πολιτικές και όχι εργασιακές.
Ότι έχουν αποκοπεί τελείως από την ικανότητά τους και την αποτελεσματικότητά τους, και έχουν μεταπηδήσει πλήρως σε πολιτική εξυπηρέτηση και σκοπιμότητα.
Αμειβόμαστε κυρίως για την πολιτική ή άλλη προσφορά μας και όχι για την εργασιακή. Αντίθετα για την κάθε αυτού εργατική προσφορά μας, για τον κόπο μας δηλαδή και την επιδεξιότητά μας, αμειβόμαστε ελάχιστα, με το κατώτερο δυνατό.
Ένας μισθός για παράδειγμα 5.000 ή 10.000 χιλιάδων ευρώ τον μήνα, όταν όλοι οι υπόλοιποι μισθοί κυμαίνονται από 600 έως 1500 ευρώ, δεν δείχνει βέβαια όπως εναγωνίως προσπαθούν να πείσουν οι ενδιαφερόμενοι εξαιρετικές ικανότητες, γιατί τότε θα ήμασταν υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε ότι ξαφνικά γεμίσαμε Αριστοτέληδες και Αϊνστάιν. Αλλά δείχνει ότι εξαγοράζουμε κάποιους για να κάνουν μια πανεύκολη αλλά βρώμικη δουλειά εις βάρος των υπολοίπων. Ένας τηλεπαρουσιαστής που χειραγωγεί αποτελεσματικά ή ένας δικαστικός που δεν αποδίδει δικαιοσύνη. Και επειδή δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και δύσκολο, είναι εξ ίσου αντικαταστάσιμοι αμέσως, όπως και εμείς οι υπόλοιποι. Τι κωμική απόδειξη!
Κυριακή 10 Ιουνίου 2007
Η δουλειά είναι ντροπή
Ποιός είπε ότι η δουλειά δεν είναι ντροπή;
Ποιός αλήθεια διακινεί αυτό το ψέμα; ο τοκογλύφος ή ο ψαράς, δάσκαλος ή ο ναρκωέμπορος, ο αγρότης ή ο βιολόγος μεταλλαγμένων, ο πολιτικός ή ο συνταξιούχος, ο διαφημιστής ή τα παιδιά που θέλουν παιχνίδια; Ο μεσίτης είναι δουλειά; Ο χειραγωγός δουλειά είναι ή ντροπή;
Εξαρτάται πάντα, από τι δουλειά κάνουμε. Τι ακριβώς παράγουμε ή προσφέρουμε.
Σήμερα στον καπιταλισμό τα μισά τουλάχιστον επαγγέλματα είναι ντροπή και εξαθλίωση του ανθρώπου και της πολιτείας. Με τέτοια ευφυή αποφθέγματα προσπαθεί να αθωώσει τον εαυτό του.
Ποιός αλήθεια διακινεί αυτό το ψέμα; ο τοκογλύφος ή ο ψαράς, δάσκαλος ή ο ναρκωέμπορος, ο αγρότης ή ο βιολόγος μεταλλαγμένων, ο πολιτικός ή ο συνταξιούχος, ο διαφημιστής ή τα παιδιά που θέλουν παιχνίδια; Ο μεσίτης είναι δουλειά; Ο χειραγωγός δουλειά είναι ή ντροπή;
Εξαρτάται πάντα, από τι δουλειά κάνουμε. Τι ακριβώς παράγουμε ή προσφέρουμε.
Σήμερα στον καπιταλισμό τα μισά τουλάχιστον επαγγέλματα είναι ντροπή και εξαθλίωση του ανθρώπου και της πολιτείας. Με τέτοια ευφυή αποφθέγματα προσπαθεί να αθωώσει τον εαυτό του.
Τρίτη 5 Ιουνίου 2007
Ψυχικές αρρώστιες
Αισθάνομαι πως όποιος δεν νιώθει καλά με τις απαγορεύσεις, πρέπει να είναι βαθιά άρρωστος. Πως ζει σε ένα διαρκές ψυχολογικό αδιέξοδο, ανίκανος να συνυπάρξει με τους άλλους μαζί. Σε μια πνευματική ανημποριά να κατανοήσει, πως ο κόσμος ισορροπεί.
Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007
Φύση και κοινωνία
Η φύση θέτει δόγματα! Ευτυχώς! Θέτει απαγορεύσεις! Συμπαντικές και ανεξαίρετες!
Σκεφτείτε να μην έθετε. Να μην είχε νόμους δηλαδή. Να ήταν σαν την κοινωνία, που απεχθάνεται τα δόγματα και καταργεί τους νόμους της ή δεν τους τηρεί και τους αλλάζει διαρκώς, ανάλογα με τους ισολογισμούς της οικονομίας της.
·
Ό, τι μας συμβαίνει σήμερα, είναι το τίμημα της κατάργησης των δογμάτων.
·
Αλλά όποιος δεν δέχεται κανένα δόγμα , τα έχει δεχθεί όλα ανεξαιρέτως
Όποιος δεν δέχεται καμία απαγόρευση, τις δέχεται όλες.
Και όποιος ισχυρίζεται ότι δεν ανέχεται καμία καταπίεση, στην αλήθεια τις έχει δεχτεί όλες. Αυτά μας λέει η φιλοσοφία. Είναι ο τέλειος δούλος, ανεστραμμένος ως επαναστάτης.
·
Η ελληνική κοινωνία μας στο σύνολό της, εξανίσταται και μόνο στο άκουσμα λέξεων όπως απαγόρευση, καταπίεση, δόγμα, νόμος. Μέχρι εκεί μπόρεσε.
Η ανελέητη ιστορία που βίωσε ο ελληνισμός, έκανε τις λέξεις να στοιχειώσουν μέσα του και να κυριαρχούν πάνω του, στην κοινωνική και πολιτική ζωή μας.
Μα κυρίως ρούφηξε το κουράγιο από την σκέψη μας, καθιστώντας την ανίκανη να κατανοήσει τόσο τον σύνχρονο όσο και τον παλιό κόσμο.
Έτσι αντιστεκόμαστε τάχα, καταφεύγοντας στην μωρία ή πονηριά να παίζουμε με τις λέξεις, να κρυβόμαστε πίσω τους και να παραχαράζουμε τα νοήματά τους.
Άλλο ο νόμος και άλλο το δόγμα λέμε, για να μην αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Άλλο οι αρχές και οι αξίες και άλλο το δόγμα. Ενώ είναι όλα το ίδιο ακριβώς.
Σκεφτείτε να μην έθετε. Να μην είχε νόμους δηλαδή. Να ήταν σαν την κοινωνία, που απεχθάνεται τα δόγματα και καταργεί τους νόμους της ή δεν τους τηρεί και τους αλλάζει διαρκώς, ανάλογα με τους ισολογισμούς της οικονομίας της.
·
Ό, τι μας συμβαίνει σήμερα, είναι το τίμημα της κατάργησης των δογμάτων.
·
Αλλά όποιος δεν δέχεται κανένα δόγμα , τα έχει δεχθεί όλα ανεξαιρέτως
Όποιος δεν δέχεται καμία απαγόρευση, τις δέχεται όλες.
Και όποιος ισχυρίζεται ότι δεν ανέχεται καμία καταπίεση, στην αλήθεια τις έχει δεχτεί όλες. Αυτά μας λέει η φιλοσοφία. Είναι ο τέλειος δούλος, ανεστραμμένος ως επαναστάτης.
·
Η ελληνική κοινωνία μας στο σύνολό της, εξανίσταται και μόνο στο άκουσμα λέξεων όπως απαγόρευση, καταπίεση, δόγμα, νόμος. Μέχρι εκεί μπόρεσε.
Η ανελέητη ιστορία που βίωσε ο ελληνισμός, έκανε τις λέξεις να στοιχειώσουν μέσα του και να κυριαρχούν πάνω του, στην κοινωνική και πολιτική ζωή μας.
Μα κυρίως ρούφηξε το κουράγιο από την σκέψη μας, καθιστώντας την ανίκανη να κατανοήσει τόσο τον σύνχρονο όσο και τον παλιό κόσμο.
Έτσι αντιστεκόμαστε τάχα, καταφεύγοντας στην μωρία ή πονηριά να παίζουμε με τις λέξεις, να κρυβόμαστε πίσω τους και να παραχαράζουμε τα νοήματά τους.
Άλλο ο νόμος και άλλο το δόγμα λέμε, για να μην αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Άλλο οι αρχές και οι αξίες και άλλο το δόγμα. Ενώ είναι όλα το ίδιο ακριβώς.
Τετάρτη 23 Μαΐου 2007
Μάης του ΄68: απαγορεύεται το απαγορεύεται
Το να επιτρέπονται τα πάντα, είναι σαν να απαγορεύονται τα πάντα. Και πράγματι είναι ακριβώς το ίδιο. Το άλλο ίδιο, που φαίνεται τάχα σαν άλλο.
·
Γιατί η απώλεια του ενός συνοδεύεται υποχρεωτικά από την απώλεια και του άλλου. Έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Αυτό μας λέει ο νόμος των αντιθέτων.
·
Είναι τότε που οι κοινωνίες χάνουν συλλογικά την αίσθηση του πραγματικού κόσμου. Που στερούνται την αίσθηση της διάκρισης. Την μέγιστη των αρετών όπως βαθιά πίστευαν οι Έλληνες πολίτες και φιλόσοφοι. Που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το ωφέλιμο από το βλαβερό, το σωστό από το λάθος.
·
Είναι τότε που οι άνθρωποι αρχίζουν να τρελαίνονται ομαδικά.
Τότε που ο παραλογισμός και η καθαρή τρέλα χιμάνε και απελπίζουν τους ανθρώπους. Που μεταφυσικίζουν όλα, με πρώτο τον ορθολογισμό και την επιστήμη, γιατί αρνήθηκαν τους φυσικούς τους ρόλους. Το αυτονόητο.
Τότε που η παράκρουση τρέχει να γλιτώσει στον ορθό λόγο και η λογική προσχωρεί στην παραλογική. Όπου τα αντίθετα αλλάζουν ακατάπαυστα παίρνοντας το ένα την θέση του άλλου, μη αναγνωρίζοντας τον εαυτό τους, μη ξέροντας ποιό είναι ποιό.
Τότε που ο ουρανός και τα άστρα φαίνεται σαν να μην έχουν δημιουργηθεί ακόμα. Πως βρίσκονται στην σούπα της μεγάλης σύνθλιψης.
Τότε που το δίκαιο εξισώνεται με το άδικο. Που ο εγκληματίας και ο αθώος χάνουν την διαφορά τους. Που η επιστήμη και η άγνοια δεν διαφέρουν. Που ο άνδρας κυοφορεί και τίκτει τα παιδιά της γυναίκας και η γυναίκα της μάνας της και του παππού της. Που ο φασίστας και ο δημοκράτης φαίνονται το ίδιο και είναι πράγματι το ίδιο. Που δημοκρατία και δικτατορία δεν διακρίνονται.
·
Γιατί οι νόμοι και μόνο αυτοί δημιουργούν την διαφορά. Η τήρησή τους η μη. Οι επιτρέψεις και οι απαγορεύσεις κατακυριαρχούν και συνυπάρχουν στο σύμπαν, ταυτόχρονα πάντα. Έτσι μόνο υπάρχει ο κόσμος. Τόσο στην φύση όσο και στην κοινωνία.
·
Γιατί η απώλεια του ενός συνοδεύεται υποχρεωτικά από την απώλεια και του άλλου. Έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Αυτό μας λέει ο νόμος των αντιθέτων.
·
Είναι τότε που οι κοινωνίες χάνουν συλλογικά την αίσθηση του πραγματικού κόσμου. Που στερούνται την αίσθηση της διάκρισης. Την μέγιστη των αρετών όπως βαθιά πίστευαν οι Έλληνες πολίτες και φιλόσοφοι. Που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το ωφέλιμο από το βλαβερό, το σωστό από το λάθος.
·
Είναι τότε που οι άνθρωποι αρχίζουν να τρελαίνονται ομαδικά.
Τότε που ο παραλογισμός και η καθαρή τρέλα χιμάνε και απελπίζουν τους ανθρώπους. Που μεταφυσικίζουν όλα, με πρώτο τον ορθολογισμό και την επιστήμη, γιατί αρνήθηκαν τους φυσικούς τους ρόλους. Το αυτονόητο.
Τότε που η παράκρουση τρέχει να γλιτώσει στον ορθό λόγο και η λογική προσχωρεί στην παραλογική. Όπου τα αντίθετα αλλάζουν ακατάπαυστα παίρνοντας το ένα την θέση του άλλου, μη αναγνωρίζοντας τον εαυτό τους, μη ξέροντας ποιό είναι ποιό.
Τότε που ο ουρανός και τα άστρα φαίνεται σαν να μην έχουν δημιουργηθεί ακόμα. Πως βρίσκονται στην σούπα της μεγάλης σύνθλιψης.
Τότε που το δίκαιο εξισώνεται με το άδικο. Που ο εγκληματίας και ο αθώος χάνουν την διαφορά τους. Που η επιστήμη και η άγνοια δεν διαφέρουν. Που ο άνδρας κυοφορεί και τίκτει τα παιδιά της γυναίκας και η γυναίκα της μάνας της και του παππού της. Που ο φασίστας και ο δημοκράτης φαίνονται το ίδιο και είναι πράγματι το ίδιο. Που δημοκρατία και δικτατορία δεν διακρίνονται.
·
Γιατί οι νόμοι και μόνο αυτοί δημιουργούν την διαφορά. Η τήρησή τους η μη. Οι επιτρέψεις και οι απαγορεύσεις κατακυριαρχούν και συνυπάρχουν στο σύμπαν, ταυτόχρονα πάντα. Έτσι μόνο υπάρχει ο κόσμος. Τόσο στην φύση όσο και στην κοινωνία.
Τρίτη 15 Μαΐου 2007
Η παράξενη χώρα
Ξαφνικά, εκεί που πλησιάζαμε στα σύνορα της νέας χώρας, είδαμε από μακριά κάτι αλλόκοτα όντα που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ, να περπατάνε στην πλατεία του χωριού γύρω-γύρω, άλλα να πέφτουν κάτω να σηκώνονται και να συνεχίζουν, και άλλα να τρεκλίζουν έτοιμα να πέσουν.
Ρωτήσαμε ένα γέρο που καθόταν σε μια γωνιά και κοίταζε, τι είναι αυτό που βλέπουμε και τι συμβαίνει.
Ήρθε μια διαταγή μας είπε, σχετικά με την απαγόρευση του ανάποδου περπατήματος και όλοι προσπαθούν να την καταργήσουν για να μην σκλαβωθούν λένε.
Αμέσως καταλάβαμε ότι ήταν άνθρωποι σαν εμάς, που περπατούσαν με τα χέρια.
·
Ένα δύστροπο ερώτημα τυραννούσε από παλιά την φιλοσοφική αναζήτηση.
Γιατί η απαγόρευση είναι το πιο κόκκινο πανί για τον άνθρωπο; τι τον εξαγριώνει σε αυτήν. Τι τον τυφλώνει και τον κάνει απολύτως μωρό. Γιατί αντιδρά εκρηκτικά σε κάθε απαγόρευση και παγιδεύεται από τον κάθε παγαπόντη απαγορευτή που μπορεί να τον οδηγήσει όπου θέλει. Όπου μπορεί τόσο εύκολα να τον ευτελίσει και να τον υπονομεύσει ο πιο χαζός δικολάβος της ζωής.
Τι κρύβει αλήθεια μέσα της αυτή η συμπεριφορά μας, που δεν μπορούμε να την κατανοήσουμε ακόμα; Γιατί τελικά παραβαίνουμε διαρκώς τον νόμο ή είναι δίκαιος ή άδικος.
·
Μήπως σπάζοντας την απαγόρευση θεοποιεί τον εαυτό του, δείχνοντας ότι δεν του αντιστέκεται τίποτα.
Μήπως επιβεβαιώνει την ύπαρξή του σε έναν κόσμο που κανείς δεν του δίνει σημασία καμιά. Όπου ακούγεται για πρώτη φορά το όνομά του έστω και σαν ανόητος παράνομος. Τι κρύβει ή τι δεν κρύβει πίσω από αυτήν την ακατανόητη παραβατικότητά του; Τι βαριά ψυχική αρρώστια ελλοχεύει μέσα μας με την μορφή μιας φυσιολογικής συμπεριφοράς ;
·
Παρατηρώντας κανείς την τηλεόραση και τα διαφημιστικά της κατορθώματα, όπου τα πιο αδιανόητα είναι μπορετά μέσω αυτής, και ο εθελοντικός εξευτελισμός του ανθρώπου δεν έχει όρια, δεν θα εκπλήσετο νομίζω εάν βρισκόταν στη α-ουτοπική χώρα που βρέθηκαν οι οδοιπόροι μας.
Ρωτήσαμε ένα γέρο που καθόταν σε μια γωνιά και κοίταζε, τι είναι αυτό που βλέπουμε και τι συμβαίνει.
Ήρθε μια διαταγή μας είπε, σχετικά με την απαγόρευση του ανάποδου περπατήματος και όλοι προσπαθούν να την καταργήσουν για να μην σκλαβωθούν λένε.
Αμέσως καταλάβαμε ότι ήταν άνθρωποι σαν εμάς, που περπατούσαν με τα χέρια.
·
Ένα δύστροπο ερώτημα τυραννούσε από παλιά την φιλοσοφική αναζήτηση.
Γιατί η απαγόρευση είναι το πιο κόκκινο πανί για τον άνθρωπο; τι τον εξαγριώνει σε αυτήν. Τι τον τυφλώνει και τον κάνει απολύτως μωρό. Γιατί αντιδρά εκρηκτικά σε κάθε απαγόρευση και παγιδεύεται από τον κάθε παγαπόντη απαγορευτή που μπορεί να τον οδηγήσει όπου θέλει. Όπου μπορεί τόσο εύκολα να τον ευτελίσει και να τον υπονομεύσει ο πιο χαζός δικολάβος της ζωής.
Τι κρύβει αλήθεια μέσα της αυτή η συμπεριφορά μας, που δεν μπορούμε να την κατανοήσουμε ακόμα; Γιατί τελικά παραβαίνουμε διαρκώς τον νόμο ή είναι δίκαιος ή άδικος.
·
Μήπως σπάζοντας την απαγόρευση θεοποιεί τον εαυτό του, δείχνοντας ότι δεν του αντιστέκεται τίποτα.
Μήπως επιβεβαιώνει την ύπαρξή του σε έναν κόσμο που κανείς δεν του δίνει σημασία καμιά. Όπου ακούγεται για πρώτη φορά το όνομά του έστω και σαν ανόητος παράνομος. Τι κρύβει ή τι δεν κρύβει πίσω από αυτήν την ακατανόητη παραβατικότητά του; Τι βαριά ψυχική αρρώστια ελλοχεύει μέσα μας με την μορφή μιας φυσιολογικής συμπεριφοράς ;
·
Παρατηρώντας κανείς την τηλεόραση και τα διαφημιστικά της κατορθώματα, όπου τα πιο αδιανόητα είναι μπορετά μέσω αυτής, και ο εθελοντικός εξευτελισμός του ανθρώπου δεν έχει όρια, δεν θα εκπλήσετο νομίζω εάν βρισκόταν στη α-ουτοπική χώρα που βρέθηκαν οι οδοιπόροι μας.
Παρασκευή 11 Μαΐου 2007
Οι υπερπεντακοσιομέδιμνοι
Οι δικαστές, οι υπέρ-πεντακοσιομέδιμνοι αυτοί συμπολίτες μας, θα πρέπει να αποφασίσουν, αν θα κλέβουμε ή εάν δεν θα κλέβουμε.
Με αυτό τραγικό ερώτημα, αναγκάζεται να τους απευθυνθεί κανείς.
·
Εάν σε αυτό το αποστηματικό ελληνικό κράτος και την καταστρεβλωμένη κοινωνία μας, η κατάχρηση του δημόσιου χρήματος των πολιτών, θα τιμωρείται για όλους ή μόνο για τους μικροκλέφτες και τους μικρομπουκαδόρους. Χωρίς να τους εξαιρώ στο ελάχιστο και αυτούς λόγω φτώχειας ή ανοησίας, στον κοινά συμπεφωνημένο νόμο.
·
Γιατί εμφανίζονται σαν θεατές, σε όλο αυτό το μεγάλο φαγοπότι. Λες και είναι αναρμόδιοι γιαυτό το θέμα. Λες και η απονομή του κοινωνικού δικαίου αφορά κάποιους άλλους και όχι αυτούς. Σε σημείο που αναρωτιέται κανείς ΄΄τι δουλειά κάνουν επί τέλους΄΄.
·
Εμφανίζονται όχι σαν δικαστές αλλά σαν διεκπεραιωτές, σαν κλητήρες της δικαιοσύνης και όχι σαν αυτόνομες δικαιακές οντότητες. Σαν να τους απειλούν κάποιοι μαφιόζοι και το κρύβουν από φόβο ή καριερίστικη διάθεση.
·
Διαφορετικά θα χρειαστεί να βρουν τουλάχιστον καινούργιες δικαιολογίες ΄΄ότι αυτοί δεν ευθύνονται καθόλου αλλά οι πολιτικοί μόνο που τους δένουν τα χέρια΄΄, όταν αυτό το χώμα μαζί με όλα τα όντα που ζουν επάνω του, θα βρεθούν σε άλλη εθνική κυριαρχία, εκτός των γηγενών κατοίκων του και της ιστορίας τους, λόγω διαφθοράς.
·
Γιατί η διαφθορά είναι η μεγαλύτερη πολιτική και κοινωνική ήττα ενός λαού. Και αυτό προφανώς οι σημερινοί διανοούμενοι το αγνοούν. Σκοτεινό παράδειγμα ο ελληνικός εμφύλιος. Οι νικητές βούλιαξαν στην απόλυτη πολιτική και εθνική διαφθορά τους.
·
Όσο για τις αμοιβές τους, στο λαιμό μου κάθονται. Αμείβονται υπέρογκα για το αυτονόητο το οποίο δεν τηρούν. Ή μήπως γιαυτό ακριβώς αμείβονται.
Την στιγμή μάλιστα που έχουν απολέσει τελείως την αίσθηση του δικαίου.
Με αυτό τραγικό ερώτημα, αναγκάζεται να τους απευθυνθεί κανείς.
·
Εάν σε αυτό το αποστηματικό ελληνικό κράτος και την καταστρεβλωμένη κοινωνία μας, η κατάχρηση του δημόσιου χρήματος των πολιτών, θα τιμωρείται για όλους ή μόνο για τους μικροκλέφτες και τους μικρομπουκαδόρους. Χωρίς να τους εξαιρώ στο ελάχιστο και αυτούς λόγω φτώχειας ή ανοησίας, στον κοινά συμπεφωνημένο νόμο.
·
Γιατί εμφανίζονται σαν θεατές, σε όλο αυτό το μεγάλο φαγοπότι. Λες και είναι αναρμόδιοι γιαυτό το θέμα. Λες και η απονομή του κοινωνικού δικαίου αφορά κάποιους άλλους και όχι αυτούς. Σε σημείο που αναρωτιέται κανείς ΄΄τι δουλειά κάνουν επί τέλους΄΄.
·
Εμφανίζονται όχι σαν δικαστές αλλά σαν διεκπεραιωτές, σαν κλητήρες της δικαιοσύνης και όχι σαν αυτόνομες δικαιακές οντότητες. Σαν να τους απειλούν κάποιοι μαφιόζοι και το κρύβουν από φόβο ή καριερίστικη διάθεση.
·
Διαφορετικά θα χρειαστεί να βρουν τουλάχιστον καινούργιες δικαιολογίες ΄΄ότι αυτοί δεν ευθύνονται καθόλου αλλά οι πολιτικοί μόνο που τους δένουν τα χέρια΄΄, όταν αυτό το χώμα μαζί με όλα τα όντα που ζουν επάνω του, θα βρεθούν σε άλλη εθνική κυριαρχία, εκτός των γηγενών κατοίκων του και της ιστορίας τους, λόγω διαφθοράς.
·
Γιατί η διαφθορά είναι η μεγαλύτερη πολιτική και κοινωνική ήττα ενός λαού. Και αυτό προφανώς οι σημερινοί διανοούμενοι το αγνοούν. Σκοτεινό παράδειγμα ο ελληνικός εμφύλιος. Οι νικητές βούλιαξαν στην απόλυτη πολιτική και εθνική διαφθορά τους.
·
Όσο για τις αμοιβές τους, στο λαιμό μου κάθονται. Αμείβονται υπέρογκα για το αυτονόητο το οποίο δεν τηρούν. Ή μήπως γιαυτό ακριβώς αμείβονται.
Την στιγμή μάλιστα που έχουν απολέσει τελείως την αίσθηση του δικαίου.
Τετάρτη 9 Μαΐου 2007
9 Μαΐου 2007
Δικαστική τρομοκρατία, είναι να λες ότι έχεις εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη.
Μόνο ένας καταφοβισμένος άνθρωπος μπορεί να λέει ένα τέτοιο μεγάλο ψέμα.
·
Ή βέβαια ένας εμπλεκόμενος επιχειρηματίας. Αυτός που κάθε μέρα την ταπεινώνει.
Την εξευτελίζει και την μετατρέπει στο αντίθετό της. Που την γιομίζει με όλη την ντροπή του κόσμου. Που την κάνει τσιλιαδόρο των συμφερόντων του.
Έτσι και αυτή τρομοκρατεί για την κατάντια της και την χαμένη αξιοπιστία της. Αφού δεν έχει πλέον μάτια να αντικρίσει αυτόν τον κόσμο, καλλίτερα να τον κρατάει σε απόσταση. Να την φοβούνται.
Σήμερα πιά που γράφω αυτές τις γραμμές, μόνο οι κλέφτες έχουν εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη. Εκεί νιώθουν την σιγουριά τους. Την ασφάλεια και το ΄΄αποκούμπι΄΄ τους. Βρίσκονται όλοι εκτός φυλακών. Και κυρίως οι καταχραστές του δημόσιου χρήματος.
Όσο για τις καθυστερήσεις, τον φόρτο εργασίας και την γραφειοκρατία που επικαλούνται ενορχηστρωμένα ως αποστηθισμένο παιδικό ποιηματάκι, αυτά είναι μέσα στο σχέδιο της μη απονομής του δικαίου. Είναι ένα καλοστημένο παραμύθι, κρυμμένο πίσω από τις ΄΄αντικειμενικές δυσκολίες΄΄ τάχα. Δυό- τρεις χιλιάδες προσλήψεις μέσα σε αυτό το όργιο των παράνομων ημετέρων διορισμών, θα τους αφαιρούσε δια παντός το ψευδές αυτό επιχείρημα.
Μόνο ένας καταφοβισμένος άνθρωπος μπορεί να λέει ένα τέτοιο μεγάλο ψέμα.
·
Ή βέβαια ένας εμπλεκόμενος επιχειρηματίας. Αυτός που κάθε μέρα την ταπεινώνει.
Την εξευτελίζει και την μετατρέπει στο αντίθετό της. Που την γιομίζει με όλη την ντροπή του κόσμου. Που την κάνει τσιλιαδόρο των συμφερόντων του.
Έτσι και αυτή τρομοκρατεί για την κατάντια της και την χαμένη αξιοπιστία της. Αφού δεν έχει πλέον μάτια να αντικρίσει αυτόν τον κόσμο, καλλίτερα να τον κρατάει σε απόσταση. Να την φοβούνται.
Σήμερα πιά που γράφω αυτές τις γραμμές, μόνο οι κλέφτες έχουν εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη. Εκεί νιώθουν την σιγουριά τους. Την ασφάλεια και το ΄΄αποκούμπι΄΄ τους. Βρίσκονται όλοι εκτός φυλακών. Και κυρίως οι καταχραστές του δημόσιου χρήματος.
Όσο για τις καθυστερήσεις, τον φόρτο εργασίας και την γραφειοκρατία που επικαλούνται ενορχηστρωμένα ως αποστηθισμένο παιδικό ποιηματάκι, αυτά είναι μέσα στο σχέδιο της μη απονομής του δικαίου. Είναι ένα καλοστημένο παραμύθι, κρυμμένο πίσω από τις ΄΄αντικειμενικές δυσκολίες΄΄ τάχα. Δυό- τρεις χιλιάδες προσλήψεις μέσα σε αυτό το όργιο των παράνομων ημετέρων διορισμών, θα τους αφαιρούσε δια παντός το ψευδές αυτό επιχείρημα.
Σάββατο 5 Μαΐου 2007
Αν καταργηθεί η δικαιοσύνη
Σε μια κοινωνία όπως η δική μας, που κολυμπάει σε κάθε είδους πολιτικό και κοινωνικό έγκλημα για πάνω από 80 χρόνια, μέσα στην οξύτερη κρατική τρομοκρατία της ευρώπης, και τα τελευταία 20 στην ολοσχερή πλέον διαφθορά, η δικαιοσύνη δεν μπόρεσε να λειτουργήσει στοιχειωδώς. Αντίθετα συνέβαλλε αποφασιστικά και ουσιαστικά σε αυτό, με την συνολική ιστορικά στάση της και φυσικά τις αποφάσεις της.
Αν είναι έτσι, να φτάνουμε στα άκρα με δικαιοσύνη, τότε το πολύ-πολύ και όχι περισσότερο, θα φτάναμε και χωρίς καθόλου δικαιοσύνη. Θα επαναλειτουργούσαν τουλάχιστον, οι άγραφοι νόμοι και οι στοιχειώδεις θεσμίσεις της κάθε κοινωνίας, ως έσχατη εγρήγορση του συλλογικού ενστίκτου στην άμυνα και επιβίωση του.
Η δικαιακή κατάσταση της χώρας δεν θα μπορούσε να γίνει χειρότερη ακόμη και για τα ποινικά αδικήματα.
Αν καταργηθεί η δικαιοσύνη, μην εκπλαγούμε, το έγκλημα δεν θα αυξηθεί, αφού και σήμερα υπάρχει ανενόχλητο.
Αν είναι έτσι, να φτάνουμε στα άκρα με δικαιοσύνη, τότε το πολύ-πολύ και όχι περισσότερο, θα φτάναμε και χωρίς καθόλου δικαιοσύνη. Θα επαναλειτουργούσαν τουλάχιστον, οι άγραφοι νόμοι και οι στοιχειώδεις θεσμίσεις της κάθε κοινωνίας, ως έσχατη εγρήγορση του συλλογικού ενστίκτου στην άμυνα και επιβίωση του.
Η δικαιακή κατάσταση της χώρας δεν θα μπορούσε να γίνει χειρότερη ακόμη και για τα ποινικά αδικήματα.
Αν καταργηθεί η δικαιοσύνη, μην εκπλαγούμε, το έγκλημα δεν θα αυξηθεί, αφού και σήμερα υπάρχει ανενόχλητο.
Τρίτη 1 Μαΐου 2007
Νομικός πολιτισμός
Ο νομικός πολιτισμός είναι, να απαλλάσσονται οι εκπρόσωποι του λαού και οι συνεργάτες τους από την παραβίαση των νόμων της πολιτείας. Αυτό εννοούν.
Εσείς το διαβάζετε ανάποδα, λάθος. Νομίζετε ότι αφορά και εσάς.
Έτσι για να παρηγοριέστε και να αυτοαπατάσθε ότι ζείτε σε έναν άλλο κόσμο.
Νομίζετε ότι οι νομικές σχολές και τα πανεπιστήμια φτιάχτηκαν για να βρίσκετε εσείς το δίκιο σας. Τόσα έξοδα για το δικό σας δίκιο; απατάσθε.
Το δίκαιο δεν θέλει σχολές και σπουδαστήρια. Το έχει ο άνθρωπος μέσα του ήδη από την γέννησή του. Είναι φυσικό εφόδιο του ανθρώπου. Φυσικό του χάρισμα. Ξέρει πάντα πότε έχει δίκιο και πότε άδικο.
Αν περίμενε η φύση από τον άνθρωπο κάτι τέτοιο, τότε θα ζούσαμε σε έναν κόσμο σαν αυτόν που ζούμε.
Γιαυτό και τον διαφημίζουν ακατάπαυστα και τον διθυραμβολογούν διαρκώς.
Ήδη ανακοίνωσαν ότι, επιχειρηματίες θα διώκονται για πολιτικά εγκλήματα και οι αντιστεκόμενοι για ποινικά.
Αυτός είναι ο νομικός πολιτισμός για τον οποίο μιλούν.
Εσείς το διαβάζετε ανάποδα, λάθος. Νομίζετε ότι αφορά και εσάς.
Έτσι για να παρηγοριέστε και να αυτοαπατάσθε ότι ζείτε σε έναν άλλο κόσμο.
Νομίζετε ότι οι νομικές σχολές και τα πανεπιστήμια φτιάχτηκαν για να βρίσκετε εσείς το δίκιο σας. Τόσα έξοδα για το δικό σας δίκιο; απατάσθε.
Το δίκαιο δεν θέλει σχολές και σπουδαστήρια. Το έχει ο άνθρωπος μέσα του ήδη από την γέννησή του. Είναι φυσικό εφόδιο του ανθρώπου. Φυσικό του χάρισμα. Ξέρει πάντα πότε έχει δίκιο και πότε άδικο.
Αν περίμενε η φύση από τον άνθρωπο κάτι τέτοιο, τότε θα ζούσαμε σε έναν κόσμο σαν αυτόν που ζούμε.
Γιαυτό και τον διαφημίζουν ακατάπαυστα και τον διθυραμβολογούν διαρκώς.
Ήδη ανακοίνωσαν ότι, επιχειρηματίες θα διώκονται για πολιτικά εγκλήματα και οι αντιστεκόμενοι για ποινικά.
Αυτός είναι ο νομικός πολιτισμός για τον οποίο μιλούν.
Παρασκευή 27 Απριλίου 2007
Τι είναι ο φασισμός
Φασισμός είναι η κατάργηση του αυτονόητου.
·
Αδιάφορο εάν γίνεται με δημοκρατικές διαδικασίες, με τανκς ή με νομοσχέδια πλειοψηφίας.
·
Και το αυτονόητο καιροφυλακτούν να το καταργήσουν όλοι, όπως μας δίδαξε η ιστορία. Γιαυτό χρειάζεται κανείς να το υπερασπίζεται αδιάκοπα. Αυτό μας δίδαξε η φιλοσοφία.
Είναι δε το αυτονόητο, η κοινή φυσική αντίληψη όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων, που αφομοιώνεται εξ ολοκλήρου και μεταφέρεται στις κοινωνίες τους και στον ατομικό τους βίο.
·
Αδιάφορο εάν γίνεται με δημοκρατικές διαδικασίες, με τανκς ή με νομοσχέδια πλειοψηφίας.
·
Και το αυτονόητο καιροφυλακτούν να το καταργήσουν όλοι, όπως μας δίδαξε η ιστορία. Γιαυτό χρειάζεται κανείς να το υπερασπίζεται αδιάκοπα. Αυτό μας δίδαξε η φιλοσοφία.
Είναι δε το αυτονόητο, η κοινή φυσική αντίληψη όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων, που αφομοιώνεται εξ ολοκλήρου και μεταφέρεται στις κοινωνίες τους και στον ατομικό τους βίο.
Δευτέρα 23 Απριλίου 2007
Η λογική του κλέφτη
Όσοι περισσότεροι γινόμαστε οι κλέφτες, τόσο πιο αποδεκτοί από το σύνολο της κοινωνίας θα γινόμαστε.
Όσο πληθαίνουμε τόσο πιο εύκολα θα μπορούμε να αλλάζουμε τους νόμους υπέρ μας και να επηρεάζουμε την δικαιοσύνη με την κατακραυγή μας, όταν κινδυνεύουμε να μας τιμωρήσει η όποια πολιτειακή δομή απέμεινε.
Όσο πληθαίνουμε τόσο πιο εύκολα θα μπορούμε να αλλάζουμε τους νόμους υπέρ μας και να επηρεάζουμε την δικαιοσύνη με την κατακραυγή μας, όταν κινδυνεύουμε να μας τιμωρήσει η όποια πολιτειακή δομή απέμεινε.
Σάββατο 21 Απριλίου 2007
Περί ελαχίστων διεφθαρμένων
Ο 21ος Ο αιώνας βρήκε τους νεοέλληνες να είναι κρυμμένοι πίσω από την μοναδική εξαίρεση που τους απέμεινε. Τον τελευταίο αδιάφθορο πολίτη.
Συνωστίζονται όλοι πίσω από τις μικρές διαστάσεις του και τον υποκρίνονται. Πόσο μάλλον που είναι άγνωστος. Όμως αυτός κρύβεται καλά από μας αφού μας γνωρίζει καλλίτερα από ότι εμείς τον εαυτό μας. Φυλάγεται σαν αγρίμι μην τον μολέψουμε.
·
Αυτό το παραμύθι περί κάποιων ΄΄ελάχιστων΄΄ κιόλας διεφθαρμένων πολιτικών και δημοσίων λειτουργών, και πιθανόν ή ίσως και κάποιων πολιτών, που καταδυναστεύουν και τυραννούν τη χώρα και την εκθέτουν διεθνώς (λες και το πρόβλημα ήταν να μην μάθουν οι άλλοι την κατάντια μας) είναι η ταφόπετρα της νεοελληνικής κοινωνίας. Ότι πιο καταστροφικό για την στοιχειώδη συνειδησιακή ύπαρξη του τόπου και την κυριολεκτικά γεωγραφική ύπαρξη της Ελλάδας στο άμεσο μέλλον.
·
Εν τω μεταξύ οι νεοέλληνες ένας-ένας ξεχωριστά, αντί να αντιστέκονται, κατασκευάζουν επιχειρήματα για να απαντάνε επιστημονικά και αναντίρρητα, και να εξηγούν με βαθιές αναλύσεις ΄΄γιατί δεν αντιστέκονται΄΄. Ενοχλούνται δε και θίγονται αφάνταστα, από κάθε είδους ερωτήσεις και κριτική που αφορά αυτούς και όχι τους άλλους, και εξηγούν άριστα και απλά γιατί ψηφίζουν διαφθορά και διαπλεκόμενους με τόση μανία και χαρά.
Συνχρόνως, κατασπαράσσουν ακούραστα ο ένας τον άλλο και με αριστοτεχνικά επιχειρήματα αρπάζουν και ξεπουλάνε ότι βρίσκουν μπροστά τους χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Από την γη, την θάλασσα, τις παραλίες, τον αέρα, το νερό, τα δάση, την πατρίδα τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, τους φίλους τους, τον εαυτό τους, οι ίδιοι αν μπορούν ή μέσω των εκπροσώπων τους όταν δυσκολεύονται.
·
Όσο για τον ανθρωπάκο μας, ξέρει πως αν τον ανακαλύψουμε θα έρθει το τέλος του, όπως και μιάς κληρονομιάς που άθελά του κουβαλά, μόνο και μόνο γιατί έτσι μπορεί να βλέπει τον κόσμο. Προέρχεται από το πολιτισμικό παρελθόν του τόπου, βαθιά πίσω στην ιστορία.
Το ότι δεν τον γνωρίζει κανείς, μπορεί να βολεύει αλλά έχει γίνει ο εφιάλτης της νεοελληνικής κοινωνίας. ΄΄ποιός νομίζεις ότι είσαι κερατά και μας εκθέτεις΄΄.
Όλο τέτοια σιγομουρμουρίζουν θυμωμένα και απειλητικά.
Στο κατόπι του έχουν ξεχυθεί απλοί πολίτες, δηλαδή αθώοι όπως αφήνουν να παρανοηθεί, οργανώσεις, κόμματα, γιατροί και εφοριακοί, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, με επί κεφαλής τους ηρωικούς δημοσιογράφους που διψούν για κάθαρση και εξυγίανση του δημόσιου βίου, να τον βρουν και να τον λυντσάρουν, με τον μεταμοντέρνο τρόπο, δηλαδή διαφημίζοντάς τον και δοξάζοντάς τον.
·
Είμαστε πράγματι ένας λαός, που μίσησε το συλλογικό και αποθέωσε τον ατομισμό μετά την ήττα του εμφυλίου. Σε αυτόν τον εμφύλιο νικήθηκαν το ήθος, οι παραδόσεις, ο πολιτισμός, η αλληλεγγύη και όλες οι σημαντικότερες κατακτήσεις και αξίες του λαού μας, μαζί με το δίκαιο. Εκτός από τα πολύ μικρά παιδιά, κανείς πιά δεν είναι παρέα και δεν εμπιστεύεται τους γύρο του.
·
Αν έχει απομείνει και η ελάχιστη ελπίδα για αυτόν τον τόπο, θα πρέπει να παραδεχτούμε συνολικά την κατάστασή μας σαν λαός και πολίτες αλλιώς δεν υπάρχει η παραμικρή διέξοδος. Πίσω από το ΄΄δεν είναι όλοι το ίδιο΄΄ και το ακόμη χειρότερο ΄΄είναι μια μικρή μειοψηφία που πάντα υπήρχε΄΄ την στιγμή που πάνω από το 90% των πολιτών, έχει ξεχυθεί στο παιχνίδι της αρπαγής, κρύβεται μονίμως η διαφθορά και η διάλυση της κοινωνίας μας και του κράτους. Αυτό ιστορικά είναι αδιαμφισβήτητο και αφορά τους πάντες σαν άτομα στον πλανήτη και όλους τους λαούς σαν σύνολα.
Συνωστίζονται όλοι πίσω από τις μικρές διαστάσεις του και τον υποκρίνονται. Πόσο μάλλον που είναι άγνωστος. Όμως αυτός κρύβεται καλά από μας αφού μας γνωρίζει καλλίτερα από ότι εμείς τον εαυτό μας. Φυλάγεται σαν αγρίμι μην τον μολέψουμε.
·
Αυτό το παραμύθι περί κάποιων ΄΄ελάχιστων΄΄ κιόλας διεφθαρμένων πολιτικών και δημοσίων λειτουργών, και πιθανόν ή ίσως και κάποιων πολιτών, που καταδυναστεύουν και τυραννούν τη χώρα και την εκθέτουν διεθνώς (λες και το πρόβλημα ήταν να μην μάθουν οι άλλοι την κατάντια μας) είναι η ταφόπετρα της νεοελληνικής κοινωνίας. Ότι πιο καταστροφικό για την στοιχειώδη συνειδησιακή ύπαρξη του τόπου και την κυριολεκτικά γεωγραφική ύπαρξη της Ελλάδας στο άμεσο μέλλον.
·
Εν τω μεταξύ οι νεοέλληνες ένας-ένας ξεχωριστά, αντί να αντιστέκονται, κατασκευάζουν επιχειρήματα για να απαντάνε επιστημονικά και αναντίρρητα, και να εξηγούν με βαθιές αναλύσεις ΄΄γιατί δεν αντιστέκονται΄΄. Ενοχλούνται δε και θίγονται αφάνταστα, από κάθε είδους ερωτήσεις και κριτική που αφορά αυτούς και όχι τους άλλους, και εξηγούν άριστα και απλά γιατί ψηφίζουν διαφθορά και διαπλεκόμενους με τόση μανία και χαρά.
Συνχρόνως, κατασπαράσσουν ακούραστα ο ένας τον άλλο και με αριστοτεχνικά επιχειρήματα αρπάζουν και ξεπουλάνε ότι βρίσκουν μπροστά τους χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Από την γη, την θάλασσα, τις παραλίες, τον αέρα, το νερό, τα δάση, την πατρίδα τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, τους φίλους τους, τον εαυτό τους, οι ίδιοι αν μπορούν ή μέσω των εκπροσώπων τους όταν δυσκολεύονται.
·
Όσο για τον ανθρωπάκο μας, ξέρει πως αν τον ανακαλύψουμε θα έρθει το τέλος του, όπως και μιάς κληρονομιάς που άθελά του κουβαλά, μόνο και μόνο γιατί έτσι μπορεί να βλέπει τον κόσμο. Προέρχεται από το πολιτισμικό παρελθόν του τόπου, βαθιά πίσω στην ιστορία.
Το ότι δεν τον γνωρίζει κανείς, μπορεί να βολεύει αλλά έχει γίνει ο εφιάλτης της νεοελληνικής κοινωνίας. ΄΄ποιός νομίζεις ότι είσαι κερατά και μας εκθέτεις΄΄.
Όλο τέτοια σιγομουρμουρίζουν θυμωμένα και απειλητικά.
Στο κατόπι του έχουν ξεχυθεί απλοί πολίτες, δηλαδή αθώοι όπως αφήνουν να παρανοηθεί, οργανώσεις, κόμματα, γιατροί και εφοριακοί, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, με επί κεφαλής τους ηρωικούς δημοσιογράφους που διψούν για κάθαρση και εξυγίανση του δημόσιου βίου, να τον βρουν και να τον λυντσάρουν, με τον μεταμοντέρνο τρόπο, δηλαδή διαφημίζοντάς τον και δοξάζοντάς τον.
·
Είμαστε πράγματι ένας λαός, που μίσησε το συλλογικό και αποθέωσε τον ατομισμό μετά την ήττα του εμφυλίου. Σε αυτόν τον εμφύλιο νικήθηκαν το ήθος, οι παραδόσεις, ο πολιτισμός, η αλληλεγγύη και όλες οι σημαντικότερες κατακτήσεις και αξίες του λαού μας, μαζί με το δίκαιο. Εκτός από τα πολύ μικρά παιδιά, κανείς πιά δεν είναι παρέα και δεν εμπιστεύεται τους γύρο του.
·
Αν έχει απομείνει και η ελάχιστη ελπίδα για αυτόν τον τόπο, θα πρέπει να παραδεχτούμε συνολικά την κατάστασή μας σαν λαός και πολίτες αλλιώς δεν υπάρχει η παραμικρή διέξοδος. Πίσω από το ΄΄δεν είναι όλοι το ίδιο΄΄ και το ακόμη χειρότερο ΄΄είναι μια μικρή μειοψηφία που πάντα υπήρχε΄΄ την στιγμή που πάνω από το 90% των πολιτών, έχει ξεχυθεί στο παιχνίδι της αρπαγής, κρύβεται μονίμως η διαφθορά και η διάλυση της κοινωνίας μας και του κράτους. Αυτό ιστορικά είναι αδιαμφισβήτητο και αφορά τους πάντες σαν άτομα στον πλανήτη και όλους τους λαούς σαν σύνολα.
Πέμπτη 19 Απριλίου 2007
Τα όνειρα των εμπόρων
Οι έμποροι πέφτουν να κοιμηθούν και δεν βλέπουν όνειρα, παρά σχεδιάζουν κομπίνες.
Έχουν μπερδέψει την κομπίνα με το όνειρο και νομίζουν ότι είναι το ίδιο.
Αιώνες και χιλιετίες τώρα ΄΄ονειρεύονται΄΄ το ίδιο. Όλα τα καταστήματα γκρεμισμένα και καταστραμμένα από τον πόλεμο και μια ατέλειωτη ουρά έξω από το μοναδικό μαγαζί που επέζησε, το δικό τους.
Έχουν μπερδέψει την κομπίνα με το όνειρο και νομίζουν ότι είναι το ίδιο.
Αιώνες και χιλιετίες τώρα ΄΄ονειρεύονται΄΄ το ίδιο. Όλα τα καταστήματα γκρεμισμένα και καταστραμμένα από τον πόλεμο και μια ατέλειωτη ουρά έξω από το μοναδικό μαγαζί που επέζησε, το δικό τους.
Τρίτη 17 Απριλίου 2007
Κλεπταποδόχοι
Οι χειρότεροι γίναν κλεπταποδόχοι ξένου μόχθου,
της αντίστασης και του εμφύλιου.
Μόνο που φάνηκε αργά.
της αντίστασης και του εμφύλιου.
Μόνο που φάνηκε αργά.
Ο κόσμος θα ήταν όπως σήμερα.
Η εξυπνάδα είναι η ψευδής επιβεβαίωση της ελογικότητας. Αλίμονο αν η ελογικότητα του ανθρώπου ήταν μόνο η εξυπνάδα που διαθέτει ο εγκέφαλός. Τα νόμπελ της φυσικής ή η καπατσοσύνη των εμπόρων. Τότε δεν θα υπήρχε ελπίδα. Ο κόσμος θα ήταν όπως σήμερα. Ένα απέραντο ψυχικό τέλμα.
Η απογοήτευση του Σωκράτη
Δεν ξέρω πλέον κανένα που να ασχολείται με τα κοινά στην Ελλάδα χωρίς προσωπικό κέρδος ή όφελος. Αυτό είναι μία αξιοθαύμαστη ουτοπία του παρελθόντος. Μία γιγαντιαία ψυχολογική και συνειδησιακή δύναμη του συλλογικού ανθρώπου η οποία εξέλειπε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
