Οι κηδείες του πολιτισμού

Δεν έχουμε καιρό να θάψουμε τους νεκρούς μας.

Ούτε να τους κλάψουμε.

Η ανάπτυξη χρειάζεται αυτόν τον χρόνο δικό της.
·
Τα κοινωνικά πρωτόκολλα έχουν αλλάξει μαζί με τις ταχύτητες της αγοράς.
Τα πολιτισμικά καταρρέουν ένα-ένα. Γίνονται φάρσες του εαυτού τους.
Εξ άλλου τα δάκρυα και οι σπαραγμοί είναι απολίτιστοι.
Οι κηδείες οφείλουν να προσαρμοστούν και αυτές όπως όλα.
·
Όλα γίνονται γρήγορα. Τα πάντα συνωμοτούν να μην αισθανθείς.
Δεν πιστεύεις αυτό που συμβαίνει. Ωσάν η κηδεία να μην αφορά το αγαπημένο σου πρόσωπο. Σαν να βλέπουμε όνειρο. Παρευρισκόμαστε ως ξένοι, περαστικοί στις κηδείες των δικών μας ανθρώπων.
Και εγώ θέλω να κλαίω τους φίλους μου.

Περί πολιτισμών

Πολιτισμός είναι μόνο πως μοιράζονται τα αγαθά.
Τίποτα άλλο. Μα τίποτα στα αλήθεια.

Όλοι οι άλλοι ορισμοί που δίναμε διαχρονικά ήταν οι ενοχές μας. Οι υπεκφυγές μας. Ήταν όλοι ψευδείς. Και το ξέραμε όταν ακόμη τους συντάσσαμε στο μυαλό μας. Σπουδαίοι άνθρωποι από μας, οι επιφανέστεροι, οι διάνοιες και οι διανοητές, απαντούσαμε περιφερειακά, αποπροσανατολιστικά για μας τους ίδιους, από τα αντίθετα, τα θετικά, από τις λεπτομέρειες, με δευτερεύοντα και τριτεύοντα παραδείγματα αγχωμένα, με ελεημοσύνες του λόγου για τους πεινασμένους.
Να αποδείξουμε ότι φτιάξαμε καλό κόσμο, καλλίτερο από αυτόν που παραλάβαμε, πως τρώμε με κουτάλι πια, πως μάθαμε να πλένουμε τα δόντια μας.
Το τραίνο! ο ηλεκτρισμός! το αεροπλάνο! το καλοριφέρ! το ασανσέρ! Το ψυγείο! Οι δρόμοι! Τα τεράστια κτήρια! Τα κομπιούτερ! Οι δορυφόροι και τα διαστημόπλοια! Οι τεχνητές λίμνες! Τα φράγματα! λέγαμε.

Μέχρι που λιώσαν οι πάγοι στους πόλους. Τότε καταλάβαμε όλοι ότι δεν υπήρχαν θετικά. Ούτε ένα. Ήταν όλα μαϊμουδιές της οικονομίας. Φτιαχτός, στημένος πολιτισμός για να βγάλει μόνο χρήμα. Ένα σκηνικό, ένα διακοσμητικό, ένα φτιασίδωμα ενός νεκρού πλανήτη. Τίποτα άλλο. Λίγο αργότερα κάναν τον Αμαζόνιο οικόπεδα. Ήταν όλα ένα στημένο παιχνίδι λόγου, επιχειρημάτων και επιχειρηματιών. Σε μας εδώ βγαίνουν ακόμα στα βραδινά και μας νουθετούν να μην δαιμονοποιούμε το κέρδος. Τώρα πιά, που καταρρέουν όλα από το κέρδος. Οι Τσέτες της ενημέρωσης.

Από αυτό μόνο κρίνεται ένας πολιτισμός και καθόλου από τα θεαματικά του και τα κατασκευάσματά του. Μια κοινωνία είναι πολιτισμένη ή απολίτιστη, από τον τρόπο μόνο που μοιράζει τα υλικά αγαθά.
Η λέξη πολιτισμός θυμίζει την λέξη δημοκρατία. Έχουν την ίδια ακριβώς στρεβλωμένη και θλιβερή ιστορία. Και το τελευταίο αυταρχικό καθεστώς, βαφτίζεται δημοκρατία. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε τον όρο πολιτισμός ως θετικό, για να έχουμε μια κοινή τουλάχιστον γλωσσική συνεννόηση μεταξύ μας, θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τα πράγματα. Γιατί πολιτισμός σημαίνει ακόμη και μη ανάπτυξη. Σας διέφυγε. Σημαίνει και μη πολιτισμός περαιτέρω. Κι αυτό σας διέφυγε. Ή και γκρέμισμα παλιών χρηματοαναπτυξιακών πολιτισμών. Που να το ακούσουν αυτό οι έμποροι.

Όσο πιο πολιτισμένη είναι μια κοινωνία, τόσο πιο άδικη είναι.
Καταντήσαμε να μην το λέω εγώ και εσείς, αλλά ο ΟΗΕ. Το σημαντικότερο όργανο του πολιτισμού, ο εκπρόσωπός του. Μας ενοχλεί και μας ντροπιάζει να θυμόμαστε ότι όσο πιο βαθιά πάμε πίσω στον χρόνο, τόσο πιο δίκαια οι κοινωνίες μοίραζαν τα αγαθά τους.
Αυτό είναι που καταλάβαμε όλοι σήμερα, μετά δυο αιώνες δραστήριου και ακάματου πολιτισμού. Και ο τελευταίος του πλανήτη.

Όταν το πετρέλαιο φτάνει στα ύψη, αυτό είναι πολιτισμός.
Λυπάμαι, δεν θα βρείτε πιο αληθή και αντιπροσωπευτικότερο ορισμό του πολιτισμού μας, από αυτόν. Είμαστε ήδη σε αδιέξοδο, αν επιμείνετε στην υποστήριξη του πολιτισμού μας. Εσείς αλήθεια τι πιστεύετε επ αυτού, ότι πολιτισμός είναι ένας ουρανοξύστης, ένα κινητό τηλέφωνο κάτι άλλο ή να τηρούνται οι νόμοι της πολιτείας. Δύσκολο ερώτημα, κατανοώ. Ειδικά για καταναλωτές.

Ο πολιτισμός αυτός είναι για ανθρωπομαϊμούδες. Είναι το γνησιότερο διμηούργημά τους. Η τιμή του ψωμιού λέει ανεβαίνει και πεθαίνουν κατά χιλιάδες, γιατί μέσα σε τέσσερις τοίχους κάποιοι κραυγάζουν αριθμούς, και βγαίνει μια τιμή. Μόνο ανθρωπομαϊμούδες μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο. Τα χρηματιστήρια είναι η δαιμονοποίηση της ζωής και της φύσης της. Αυτός ο πολιτισμός γεννά μόνο χρηματιστήρια. Αυτό είναι το απόγειό του.

Ποικιλία και πολυπλοκότητα

Όσο αυξάνει η πολυπλοκότητα, τόσο αυξάνει η τρέλα.


Άλλο τόσο δε και η κούραση της μνήμης μας, έως την εξασθένηση και την εξουδετέρωσή της.

Αντιλαμβανόμαστε κάποτε να μην αντέχουμε άλλο, αφού το κεφάλι μας είναι γεμάτο ασφυκτικά, υπερχειλισμένο κυριολεκτικά από άχρηστες γνώσεις και μνήμες για την ζωή μας. Και ομιλούμε εδώ για γνώσεις που δεν είναι καν επιστημονικές (αν και μπαίνουν και αυτές στο στόχαστρο πλέον της κοινωνικής και ιστορικής απορίας και κριτικής), αλλά επιχειρηματικές καθαρά.
Ανταγωνιστικές πολυεθνικές, που παράγουν την δική τους επιχειρησιακή γνώση με κώδικες διαφορετικούς από του άλλους ανταγωνιστές, για την αστυνόμευση των αγοράς και των συμφερόντων τους.

Η ιεράρχησης των σημαντικών από τα ασήμαντα της ζωής, είναι επιβεβλημένη για την προστασία της ψυχολογικής και πνευματικής μας τάξης και αντοχής.


Καθώς σήμερα, όλα εξισώνονται προπαγανδιζόμενα ως εξ ίσου σπουδαία με τα σπουδαία, ως εξ ίσου αναγκαία με τα αναγκαία, όπως τα καλλυντικά με το ρύζι και το ψωμί ή τα ηλεκτρονικά με την υγεία και το νερό, αποτέλεσμα της έκρηξης ενός αδιανόητου οικονομισμού της εποχής μας.
·
Ο άνθρωπος πάντα μπέρδευε την ακίνδυνη ζωοδότρα ποικιλία της φύσης, με την δική του επικίνδυνη κοινωνική, οικονομική και επιστημονική πολυπλοκότητα. Την γραφειοκρατία, τις δαιδαλώδεις δομές της εξουσίας, τον αδιαπέραστο λαβύρινθο των συμφερόντων, το πολυσχιδές ηλεκτρονικό ή άλλο τεχνικό θαύμα.

Αυτά τα δύο είναι θανάσιμοι εχθροί. Απλά δεν φαίνονται, γιαυτό και μας μπερδεύουν. Η ποσότητα που διακρίνει και τα δυο, είναι αυτό που εξαπατά.
Γιατί η ποικιλία δεν είναι ποτέ ποσότητα, παρά ποικιλία. Αυτό δεν μπορεί να καταλάβει ο μεταμοντέρνος άνθρωπος.
·
Η μια ΄΄ποσότητα΄΄ της φύσης είναι παραμυθένια και πάντα χρήσιμη, η άλλη της τεχνολογίας είναι κυρίως άχρηστη και μας αρρωσταίνει.
Η πολυπλοκότητα είναι γέννημα του δολιευμένου νομικού και οικονομικού κόσμου που στήσαμε.
·
Γιατί οι εφευρέτες και λοιποί, γνωρίζουν άριστα ότι δεν ανακαλύπτουν ένα ηλεκτρόνημα ή άλλο μηχάνευμα για να λιγοστεύσουν τον κόπο των εργαζομένων ή για να καλυτερεύσουν την ζωή της ανθρωπότητας ή να διατηρήσουν τον πλανήτη, παρά για να προσφέρουν μια λύση στον παραγγελιοδόχο, να κάνει την δουλειά του χωρίς καθόλου εργάτες. Είναι πλέον κοινό μυστικό τι δουλειά κάνει ο καθείς μας. Έτσι το σύνολο σύστημα, κοινωνικό και τεχνολογικοεπιστημονικό, πολυπλοκεύει ακατάπαυστα. Γίνεται όλο και πιο ανεξήγητο, ανεξέλεγκτο, τερατώδες και αβίωτο.

Νόμος θεού ή ανθρώπων ;

Ο νόμος της πολιτείας και εφόσον αυτός λειτουργεί και εφαρμόζεται, συμφιλιώνει με έναν καταλυτικό και λυτρωτικό τρόπο τον ένθεο και τον άθεο, αφού ζητάει κοινή και εξ ίσου υπακοή σε αυτόν.
Ισορροπεί την μεταφυσική ανάγκη και την θέτει στη σωστή της διάσταση και απαίτηση, προφυλάσσοντας και την ίδια από θρησκευτικές εξαλλοσύνες απελπισμένης αναζήτησης του δικαίου, αφού αυτό και ο νόμος του λειτουργούν μέσα στην κοινωνία.
Έτσι μόνο μια πολιτεία μπορεί να ισορροπήσει και να αρμονίσει τη ζωή και τις σχέσεις των πολιτών της. Με την χωρίς εξαιρέσεις επιβολή των νόμων.
·
Ο θεϊκός νόμος αντίθετα δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα δικαίου, αφού ο θεός δεν επιβάλλει ποτέ τους νόμους του, αλλά τους αφήνει στο έλεος στην ευχέρεια και στην καλή ή κακή διάθεση των πολιτών. Εδώ δεν υπάρχει κανείς να επιβάλλει το νόμο παρά τα ατομικά συμφέροντα του καθενός.
Εξ άλλου ιστορικά, ο νόμος του θεού σημαίνει δεν λειτουργεί ο νόμος της πολιτείας. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρχει νόμος θεού. Νόμος του θεού σημαίνει ότι η κοινωνία κατακλύζεται από την αδικία και την απελπισία.

Τα σαρδάμ

Για να έχουμε καθαρή σκέψη, χρειάζεται υποχρεωτικά να έχουμε καθαρή ζωή. Αλλιώς μπερδεύεται διαρκώς η γλώσσα μας. Χάνουμε τα λόγια μας, ψευδίζουμε και κάνουμε σαρδάμ, που φαίνονται γλωσσικά, ενώ είναι καθαρά κοινωνικά και οικονομικά. Μια ένοχη ζωή καταλήγει σε έναν ένοχο λόγο. Εκεί ο διάλογος δεν έχει ελπίδα.
·
Παρατηρήστε αυτούς που έχουν κάτι να κρύψουν ή να δικαιολογήσουν. Δεν καταλαβαίνεις τι θέλουν να πούνε. Ή μιλάνε στην παρέα ή μιλάνε στην τηλεόραση ή ακόμα γράφοντας βιβλία.
Ο τακτικισμός για παράδειγμα του λόγου, δείχνει μια ακάθαρτη και ένοχη ζωή. Το ίδιο και η ρητορική. Ταραγμένη προσπαθεί να κρύψει αυτό που θέλει να πει.
Προσέξτε τα λόγια ενός πολιτικού ή το πώς συντάσσει τις φράσεις του ο έμπορος και ο κεφαλαιοκράτης. Είναι κατάμεστα εξυπνάδας και ασάφειας, εντυπωσιασμού και θεάματος.
Είναι τότε που το σαρδάμ έχει ξεκινήσει ήδη από την σκέψη τους.

Η ισορροπία του άλογου

Εκείνο που χάνουμε όταν δεν ξέρουμε,
ισούται με εκείνο που χάνουμε όταν ξέρουμε.
·
Πολλές φορές δε, το δεύτερο αδυνατεί να εξισορροπήσει την απώλεια του πρώτου, υπολειπόμενο σε ανάλογο φορτίο αξίας ζωής.
Είναι τότε που σπάει η αρμονία του σύμπαντος στην μικρή μας περίπτωση, λόγω γνώσης.
Τότε που μια γνωσιακή λαίλαπα σαρώνει τα πάντα σε ένα πλανήτη.

Περί διανοουμένων και βίας

Πολλοί διανοούμενοι, κατά καιρούς οι περισσότεροι, ανίκανοι να αντέξουν ψυχολογικά τον αμείλικτο ρεαλισμό του φυσικού και κοινωνικού κόσμου, διαφεύγουν σε τεχνάσματα αυτοεξαπάτησης, άλλοτε γλωσσικά παίζοντας με τις λέξεις και άλλοτε νοηματικά παίζοντας με τα νοήματα.
Σχίζουν στα δυό αδιάσπαστες έννοιες του κόσμου, για να αποφύγουν να αποδεχτούν τον βίαιο χαρακτήρα της ζωής και τις σκληρές απαντήσεις που δίνει. Κρύβονται στη μέση αυτής της διάσπασης και περιμένουν εκεί να πεθάνουν ανενόχλητοι ευθυνών, χωρίς να πάρουν ποτέ θέση στα πράγματα του κόσμου, εισπράττοντας την καθιερωμένη ανταμοιβή για την ευνουχισμένη σκέψη τους.
·
Κατασκεύασαν έτσι το πονηρότερο ιδεολόγημα, που συναντήσαμε τον προηγούμενο αιώνα. Τον διαχωρισμό καταστολής και πρόληψης. Έτσι αυτομάτως είναι κατά της βίας από όπου και αν προέρχεται και φυσικά υπέρ της ανίσχυρης πρόληψης. Τι πονηριά! Τι δόλος!
·
Τι δώρο προ πάντων σε ιμπεριαλιστές και επιτιθέμενους, και τι αδικία, τι καταστολή και καταδίκη, για τους αντιστεκόμενους και το δίκιο.
Διακινούν και διαφημίζουν μια τέτοια σχιζοειδή αντίληψη για την κοινωνική ειρήνη και ισορροπία, η οποία όμως ποτέ δεν επιτυγχάνεται. Προφανώς αγνοούν παντελώς τον συγκρουσιακό χαρακτήρα του σύμπαντος, τις βασικές αρχές της φυσικής επιστήμης, όπως και τον νόμο των αντιθέτων των Ιώνων στοχαστών.
·
΄΄ Εάν προλάβουμε και διαφωτίσουμε, εξηγήσουμε και εκπαιδεύσουμε την κοινωνία, τότε δεν θα χρειαστεί να επέμβουμε και να καταστείλουμε βίαια παραβατικότητες και κοινωνικά εγκλήματα΄΄.

Αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ, ούτε μια φορά στην ιστορία του ανθρώπου. Και όταν το γνωρίζεις αυτό, τραβάς πλέον την υποκρισία στα όρια του κοινωνικού εγκλήματος, στην πνευματική γενοκτονία του ανθρώπου. Στην χειραγώγηση της συνείδησης και του εγγενούς ελεύθερου φρονήματος της. Γιατί ο ευνουχισμός του πνεύματος, είναι η γενοκτονία της ελογικότητας.
·
Με άλλα λόγια εάν εξηγήσουμε στους κεφαλαιοκράτες και στους πολίτες, ότι δεν πρέπει για παράδειγμα να κλέβουμε τους συνανθρώπους μας, τότε δεν θα χρειαστεί να φτάσουμε σε καταστολή.

Τίποτα πιο ανόητο δεν έχει ακουστεί ή γραφεί ποτέ, ούτε καν στις θρησκείες. Ο άνθρωπος είναι πιο μυστήριο από ότι νομίζουν, το ίδιο και η φύση.
Πρόληψη και καταστολή είναι αδιαχώριστα και επιτυγχάνονται με τον φόβο και μόνο. Με τον αμείλικτο φόβο του νόμου της πολιτείας. Αυτό τον ίδιο φόβο που πιο πριν δίδαξε η φύση στον άνθρωπο. Αυτή την αντιληπτική και αισθαντική προστασία, το ικανότερο και ισχυρότερο όπλο του φυσικού κόσμου και των ανθρώπων.
Καμιά άλλη λύση ή απάντηση δεν βρήκαμε τουλάχιστον μέχρι τώρα σαν ανθρώπινο είδος. Στον πραγματικό κόσμο αυτά είναι ταυτισμένα και αδιάσπαστα μεταξύ τους.
Αυτό που παντελώς αγνοούν παρά την πολυγνωσία τους, είναι πως νόμος σημαίνει βία. Αυτό και μόνο. Τόσο ως φυσικός, όσο και σαν κοινωνικός. Και μάλιστα και σημαντικότερο, εθελοντική βία, κοινά συμπεφωνημένη από όλους.
·
Αυτό ήταν το φάρμακο της αθηναϊκής δημοκρατίας μας λέει προβλητικά ο Ηρόδοτος δια στόματος Δημάρατου προς Ξέρξη, όταν αυτός τον ρωτάει ΄΄τι φοβούνται περισσότερο οι Έλληνες΄΄ , προκειμένου να το χρησιμοποιήσει ως όπλο εναντίον τους λίγο πριν τους επιτεθεί. Και εκπλήσσεται όταν του απαντάει, όχι τον άρχοντα ή τον θεό ακόμα, αλλά τον νόμο!!
Αλλά και ο Ηράκλειτος και ο Θουκυδίδης και ο Δημοσθένης και ο Δημόκριτος και βέβαια ο Σωκράτης έντονα και φωναχτά, όπως και κάθε άλλο κείμενο της μοναδικής εκείνης εποχής του ανθρώπου, όπου ούτε η καταστολή χρειάσθηκε ούτε η πρόληψη αφού ήταν αυτονόητα ενωμένα και αδιάσπαστα κάτω από τον φόβο του νόμου.

Παιδεία και αυτονόητο

Πριν από την παιδεία υπάρχει το αυτονόητο. Εάν αυτό παραβιασθεί για οιονδήποτε λόγο, τότε κάθε είδους παιδεία είναι άχρηστη. Κάτι περισσότερο, γίνεται άκρως επικίνδυνη και καταστροφική. Γιατί τότε υποκρίνεται το αυτονόητο. Είναι τότε που η παιδεία μεταμορφώνεται ολοκληρωτικά σε δόλο. Που κάνει την έξυπνη. Που είναι γιομάτη από πολυγνωσία και διπλώματα. Που ξεχειλίζει πιά από ευφυΐα και ικανότητα. Που γίνεται ρητορική, που κομπάζει και επαίρεται γιατί κορόιδεψε το αυτονόητο στα μυαλά των ανθρώπων όπως νομίζει. Που γίνεται το πρωτοπαλίκαρο των συμφερόντων στο τέλος αργά ή γρήγορα.
·
Αυτό είναι που πρέπει να κατανοήσουν οι δάσκαλοι και για τους εαυτούς τους και για τους συναδέλφους τους, αφού η νεοελληνική πολιτεία δεν το καταλαβαίνει καθόλου, και αγοράζει διαχρονικά παιδεία και κουλτούρα με τη σέσουλα από την διεθνή αγορά. Να μην χάσουν το αυτονόητο από τα μάτια τους και γίνουν συντεχνία εμπόρων γνώσης, με τα καλλίτερα επιχειρήματα, αποδείξεις και τέτοιες άλλες πραμάτειες. Τότε θα τους μιμηθούν ακαριαία και οι φοιτητές τους.
·
Όσο για το αυτονόητο, είναι η ισορροπία και η αρμονία του σύμπαντος. Η χαρά της ζωής. Είναι ο κανόνας και το μέτρο της φύσης για όλους μας, ζώα, φυτά και ανθρώπους. Η ισότητα και η δικαιοσύνη για την κοινωνία.
·
Προτιμώ πάντα έναν άνθρωπο που έχει διατηρήσει το αυτονόητο μέσα του από τον Νεύτωνα ή τον Αϊνστάιν. Αυτή είναι η μόνη αναμφίβολη πεποίθηση μέσα μου.
Γιατί παιδεία και δη μέγιστη, είναι η διατήρηση του αυτονόητου.

Εφήμερο και διαχρονικό

Το διαχρονικό με το εφήμερο συγκρούονται θανατηφόρα.
·
Το επίκαιρο είναι αποσπασματικό, δεν δείχνει τον κόσμο, παρά μόνο τον εαυτό του. Μας κρύβει τον ήλιο. Την απεραντοσύνη του υπάρχοντος. Μαζί με τα συμβάντα του. Μας κρύβει ακόμα τον χρόνο, τον κάνει άχρονο μέσα από την ενασχόληση με το κυνήγι του εφήμερου.
Στο τέλος ακολουθώντας κανείς αυτή την στιγμιαία μικρολογική, μεταφυσικίζει τον χρόνο. Θεωρεί ότι αυτός αρχίζει από την στιγμή του, από αυτό που ζει. Εκφράζει σε απόλυτη αντιστοιχία το ΄΄εγώ΄΄ της εποχής, με το εγώ του ατόμου.
Τον αποκόβει από την διαχρονικότητα, από το σύνολό του. Τον αποξενώνει από την ιστορία.
·
Η διαχρονικότητα οδηγεί στον στοχασμό την σκέψη. Το στιγμιαίο ως εφήμερο στην επιπολαιότητα.
Και προ πάντων, το εφήμερο δεν σε αφήνει να σκεφτείς. Καθόλου μάλιστα συνήθως. Να αναπτύξεις το πνεύμα σου. Σου μικραίνει εντυπωσιακά τον ορίζοντα στο βάθος και στο εύρος του. Αιχμαλωτίζει την σκέψη, την ομφαλογυρίζει στο ασύνδετο μικρογεγονός, την παροπλίζει εκεί και την αχρηστεύει. Είναι σαν να μην διαθέτεις μυαλό όταν αυτό κατακλύζεται και ασχολείται μόνο με το εγωιστικό και απαιτητικό εφήμερο και την καθημερινότητα.
·
Από αυτό το εφήμερο κινδυνεύουμε όλοι οι άνθρωποι, μα προ πάντων οι καθημερινοί γραφιάδες, που έχουν εργασιακή σύμβαση και είναι υποχρεωμένοι να γράφουν κάθε μέρά. Να ζουν καβάλα στο εφήμερο. Να κυνηγάν την επικαιρότητα, την μόδα δηλαδή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Αυτό είναι βασανιστήριο, εκτός από πλήρη καταστροφή της ικανότητας της γραφής τους, αφού υποχρεούσαι στο τέλος να πεις πράγματα που ειπώθηκαν εχθές και προχθές. Ένας πνευματικός θάνατος. Μακάριοι οι δημοσιογράφοι που μπορούν να γράφουν 2-3 φορές τον μήνα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους blogers εκείνους που μιμούνται τους δημοσιογράφους, γράφοντας ανταγωνιστικά με αυτούς σε δημοσιογραφικούς χρόνους καθημερινά και αδιάκοπα.
·
Τα καλλίτερα κείμενα που έχουμε διαβάσει οι άνθρωποι, ήταν όλα διαχρονικά.
Μίλαγαν για έναν συνδεδεμένο κόσμο, τόσο αιτιολογικό όσο και τυχαίο ταυτόχρονα.

Προκαλούντες

Όποιοι δεν μπορούν να αλλάξουν τον εαυτό τους,
προκαλούν την ανόητη κοινωνία που δεν αλλάζει.
Κρύβουν έτσι την δική τους ανημποριά και την αχρηστία.
Η ιστορία του κόσμου είναι γεμάτη από τέτοια καλλιτεχνικά ρεύματα, διανοούμενους και γραφιάδες καριέρας.
·
Γιατί καθείς που προσπαθεί να πετάξει το τεράστιο φορτίο της αλλοτρίωσης από πάνω του, μοχθεί την συνείδησή του βαθιά και την κοπιάζει. Και τότε μαθαίνει μια άλλη κατανόηση. Που είναι κριτική χωρίς να προκαλεί.

Το δικαιωμένο δίκιο

Το δίκαιο ως αδικαίωτο παραμένει δίκαιο.
Ως δικαιωμένο όμως και ακριβώς γιαυτό, μεταστρέφεται ξαφνικά σε άδικο και δη πονηρεμένο και επικίνδυνο από την μακρά θητεία του στη καταδίωξη του αδίκου, σε ποσοστό πάνω από 98% τόσο σε ατομικό όσο και σε μαζικό επίπεδο.
Ελάχιστοι γλίτωσαν από αυτόν τον αδήριτο κανόνα.
Θρασύνεται από το παρελθόν του, αλαζονοποιείται και γίνεται άδικο, μιλώντας πλέον μόνο γιαυτό το παρελθόν και καθόλου για το παρόν του και τις υποχρεώσεις του.
·
Ο δημιουργός αυτής της μεταμόρφωσης, είναι η απομάκρυνση από την ισότητα δικαίου απέναντι στο ισότιμό του άδικο. Απέναντι δηλαδή στους άδικους. Αυτό δεν μπορεί να καταλάβει. Νομίζει ότι επειδή είναι άδικοι οι άλλοι, μπορεί να τους αδικεί ως άδικους.
Το δίκαιο δηλαδή απαιτεί περισσότερο δίκιο για τον εαυτό του, επειδή το άδικο το είχε αδικήσει πριν. Και έτσι παύει να είναι δίκιο.
·
Έτσι έγιναν τα πράγματα με το π.α.σ.ο.κ και με μια περιπλανώμενη και αδιευκρίνιστη αριστερά που εγκλώβισε στα δίχτυα του, καθώς αυτή προσπαθούσε να γλιτώσει από τις συμπληγάδες της δικτατορίας του κκε και τον εγγενή φασισμό της ελληνικής δεξιάς.

Ο τεχνολογικός χρόνος

Κάθε μέλλον δεν είναι καλλίτερο από κάθε παρελθόν.
Αυτό είναι μια φτηνή δραχμοοικονομική προπαγάνδα της επιστήμης και του καπιταλισμού.
§
Απλά μπορεί να τύχει να είναι.
Όπως σήμερα τυχαίνει πάλι, το παρόν να είναι χειρότερο από το παρελθόν και το μέλλον πιο δυσοίωνο από το παρόν.
§
Μέσα από την θεωρία του ιστορικισμού, προσπαθούν να δείξουν ότι ο χρόνος δεν είναι ισότιμος απέναντι στον εαυτό του και στα μέρη του, όπως και οι άτυχες γενιές του παρελθόντος παρεπόμενα, αλλά υπερέχει πάντα ο νεότερος ως περιούσιος τεχνολογικός χρόνος των νέων προϊόντων που θα απολαύσουμε.

Ανέμελοι χαροκόποι.

Η κωμωδία είναι εύκολη. Σαν το τσιγάρο πρέφα και καφέ.
Οι γείτονες και οι φίλοι, όλο καλαμπούρια λένε μια ζωή. Ώσπου να πεθάνουν.
Η τραγωδία είναι η δύσκολη.
Όχι βέβαια στο θέατρο, αλλά στη ζωή.
Εμείς οι έλληνες μετά την μεταπολίτευση γίναμε όλοι κωμικοί ηθοποιοί.
Δεν απέμεινε κανείς για το δράμα.
Γιαυτό σήμερα είναι όλοι χαρούμενοι και λένε ανέκδοτα με πόντιους και αλβανούς.
Θέλουν να αποφύγουν την μοίρα τους. Να ξεχνούν τις επιλογές τους.
Εξυπνάδες λένε μόνο αυτοί που δεν τολμούν να ζήσουν.
Αυτή η κωμωδία είναι η υποκρισία της τραγικότητάς μας.
Στα σκουπίδια των λαϊκών αγορών που τρώνε οι συνταξιούχοι,
τελειώνουν όλα τα καλαμπούρια μας. Και όλα τα επιχειρήματά μας.
Ότι σκαρφίστηκε ο καθείς μας για να γλιτώσει από τις εικόνες των γέρων. Ρίχνοντάς τους την ψήφο του κατακέφαλα.

Οι σταυροφορίες της επιστήμης

Ο άνθρωπος θέλει να ζήσει όχι να εκπολιτισθεί από τις σταυροφορίες της επιστήμης. Αυτό είναι το βέβαιο.
Γιαυτό σε κάθε ευκαιρία που βρίσκει, παρατάει τον πολιτισμό και την τεχνολογία και γυρίζει τρέχοντας στα ένστικτά του.
Σαν τον έφηβο που κάθε τόσο το σκάει από την γονική επιτήρηση.
Έστω και αν συνεχίζει να χρησιμοποιεί την τεχνολογία ή εθισμένος πιά επιστρέφει πάλι σε αυτήν, αλλά για να ξαναφύγει στην πρώτη πάλι ευκαιρία.
Το ίδιο συνέβη και με τις ανεπιτυχείς προσπάθειες των σταυροφόρων της σωτηρίας της ψυχής παλιότερα, να τον αποκόψουν από τα ένστικτά του και τις αισθήσεις του. Αλλά οι σταυροφόροι δεν το καταλαβαίνουν αυτό ποτέ ακόμη και όταν συμβαίνει στους ίδιους. Το κέρδος τους τυφλώνει την αντίληψη.
Το απολίτιστο είναι αυτό που τον ευχαριστεί και τον θρέφει ψυχικά και συναισθηματικά. Που του δίνει νόημα και ευχαρίστηση στη ζωή του.
Γιατί η ζωή δεν τον γεννάει βέβαια πολιτισμένο αλλά άνθρωπο. Γιαυτό και καταφεύγει διαρκώς κρυφά σε αυτό, σπάζοντας ακατάπαυστα την εκπολιτιστική ή την θρησκευτική συμμετρία, τόσο ως φτωχός όσο και ως πλούσιος. Το ίδιο ως νεοϋορκέζος ή ως αθηναίος ή λονδρέζος. Παρά την αλλοτρίωσή του επιμένει μετά ακούραστης μανίας να ζήσει.
Στην καλλίτερη χειρότερη περίπτωση, θέλει ΄΄ολίγον΄΄ εκπολιτισμό στο σημείο που δεν τον αποκόβει από τα ένστικτά του και την χαρά να απολαμβάνει την φύση και την φύση του, όσο κι αν την έχει διαστρέψει με την επιστήμη και τον καπιταλισμό.
Και αυτό μας δείχνει τον δρόμο της χαμένης σκέψης μας.

Οι αποδείξεις και η εξυπνάδα

Η απόδειξη τώρα πιά, για τον εξυπνοποιημένο άνθρωπο της εποχής μας, δεν σημαίνει τίποτα. Έχει χάσει όλο το βάρος και την αξιοπιστία της.
Δεν έχει ούτε τον σεβασμό αλλά ούτε και την αποδοχή που είχε στον παλιό κόσμο της σκέψης, τον οποίο καθόριζε για χιλιετίες.
·
Η εξυπνάδα την έχει εξουδετερώσει θεαματικά. Την παγίδευσε στον παραμορφωτικό καθρέφτη της αμφισημίας, και από κει την πέρασε στην αγορά, στην οικονομία και στην πολιτική, προμηθεύοντας έτσι στο στόμα του δόλου, το απόφθεγμα ΄΄απόδειξη ότι δεν υπάρχει απόδειξη΄΄.
Όλο αυτό πια λένε από τις τηλεοράσεις και από τις εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές. ΄΄Οι αποδείξεις δεν έδειξαν τον ένοχο΄΄. Κατόρθωσαν με την ατιμωρησία στις τετελεσμένες αποφάσεις των ανωτάτων εγχώριων και διεθνών οργανισμών και δικαστηρίων, να αχρηστεύονται και να μην εκτελούνται οι αποδείξεις.
Αντίθετα αυτές, κατέληξαν να κάνουν παρέα με τους αριθμούς. Να εκθειάζουν τον κόσμο όταν αυτός ήδη εκπέμπει κάθε είδους s.o.s.
·
Η εξυπνάδα, σκηνοθετεί ακατάπαυστα τον κόσμο τώρα πια, με χαλκευμένα ντοκουμέντα όπως στον κινηματογράφο, στο ΄΄Κεντρί΄΄. Αλκοολικό έρμαιο η ίδια, των ακατάσχετων επιθυμιών της που γεννάει διαρκώς, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό που οι απλοί άνθρωποι και οι επιστήμονες δεν καταλαβαίνουν, και λένε με θαυμασμό και ενθουσιασμό ΄΄ανάπτυξη΄΄ ή πρόοδος.
·
Μια ανάπτυξη ανόητη και ατελέσφορη, όπου γεννάει μόνο προβλήματα χωρίς να λύνει τουλάχιστον άλλα λόγω τυφλού κέρδους, και μια εξυπνάδα πιο ανόητη που την καθοδηγεί σε ένα συνεχές θανατηφόρο αδιέξοδο, όπου ήδη δεν μπορεί να θρέψει τον εαυτό της, επαναφέροντας το ξεχασμένο φάντασμα της πείνας, στην καρδιά του ανεπτυγμένου δικού της κόσμου.
Όλες οι αποδείξεις είναι εναντίον αυτού του κόσμου και της ευφυΐας του, γι΄ αυτό και κατασκευάζει συνεχώς πλαστά τεκμήρια και ντοκουμέντα, προϋπολογισμούς και στατιστικές αφθονίας, και κυρίως ευτυχίας των ανθρώπων.

Όσο για τα επιχειρήματα, αυτά ως ασθενέστερα των αποδείξεων από την φύση τους, έχουν χάσει κάθε νόημα. Δεν λαμβάνονται καν υπ΄όψιν, ακόμη και όταν γνωρίζουμε ότι είναι αληθή, και ιδίως τότε. Είναι και αυτά εξουδετερωμένα πλήρως.
·
Σήμερα όποιος προλάβει και όποιος μπορέσει να στήσει την πραγματικότητα όπως τον εξυπηρετεί. Συντεχνίες, πολίτες, επιστήμονες και εξουσίες. Η Ελλάδα το ξέρει καλλίτερα από κάθε άλλη χώρα, λόγω του τεράστιου μεγέθους της πολιτικής και κοινωνικής ανομίας που την μαστίζει.
·
Τα πράγματα κατάντησαν να πηγαίνουν αμφίδρομα, να σπάνε τους φυσικούς νόμους. Το βέλος του χρόνου ισχύει μόνο στο άπειρο σύμπαν αλλά όχι στη γη. Εδώ σε εμάς οι μισές αποδείξεις αποδεικνύουν περίτρανα και επιστημονικά πάντα, με ατράνταχτα στοιχεία αριθμούς και στατιστικές, ότι πάμε περίφημα διεθνώς και τοπικά, ενώ οι άλλες μισές που υποφέρουν, περίτρανα και αυτές ότι δεν πάει άλλο.
·
Αυτό είναι το μόνο που πραγματικά κατάφερε η εξυπνάδα της εποχής μας. Αυτό εξ άλλου ήθελε κρυφίως, να σπείρει την αμφιβολία σε κάθε πνευματικό κύτταρο του ανθρώπου. Έτσι από ένα θρησκευτικό και πολιτικό δογματισμό του παρελθόντος, φτάσαμε σήμερα σε ένα απροκάλυπτο στημένο αγνωστικισμό της επιστήμης περί των πάντων, στην οικονομία, στην πολιτική, στην δικαιοσύνη, στις ανθρώπινες σχέσεις.
Το θλιμμένο όμως γέλιο βγαίνει, από το ότι αυτό οι επιστήμονες και πολλοί άλλοι συνοδοιπορούντες διανοούμενοι, το θεωρούν θετικό κατάκτημα του ανθρώπου.

Οι εκσυγχρονιστές

Ο μεταμοντερνισμός δεν είναι παρά ο μοντερνισμός που δεν θέλει να θυμάται τις αποτυχίες του. Που εκδικείται τον αποτυχημένο εαυτό του, μετατρεπόμενος στο αντίθετό του. Τον απόλυτο εκσυνχρονιστή. Τον ηττημένο που δουλοποιήθηκε από τον νικητή του και πλέον τον αντιγράφει. Νιώθει και αυτός έτσι νικητής. Εξ άλλου οι μεταμοντέρνοι διανοητές υπήρξαν σχεδόν όλοι πρώην μαρξιστές.
Ήταν αυτοί που έκαναν την μεγαλύτερη τρύπα στο νερό μέσα στην ιστορία και σπείραν μόνιμα την απογοήτευση στην ανθρωπότητα.

Η ύστερη ματιά

Όταν κατάλαβα τον κόσμο δεν ήθελα να γίνω τίποτα.
Ούτε ηθοποιός, ούτε γιατρός, ούτε πολιτικός, ούτε διάσημος, ούτε καν εργαζόμενος και ιδίως αυτό. Εκεί ήταν η μεγάλη παγίδα της εθελοντικής ξένωσης από τον εαυτό σου.
Πίσω από αυτούς τους ευτυχείς επαγγελματικούς τίτλους, κρύβονταν δυστυχισμένοι άνθρωποι.
Ήταν όλοι απατηλοί δρόμοι να χάσει κανείς την ελευθερία του, την αυτοεκτίμησή του και να στρεβλωθεί έξυπνα και νόμιμα με την δημοκρατική συναίνεση όλων.

Επιθυμίες ή Ανάγκες

Οι επιθυμίες μου με καταπιέζουν. Μου είναι βάρος διαρκώς και απαιτούν διαρκώς. Ζω μόνο για αυτές. Εγώ δεν υπάρχω. Έχω γίνει έρμαιό τους. Το μυαλό μου είναι συνέχεια σε αυτές. Έχουν γίνει θεοί που προσκυνώ και θυσιάζω τα πάντα στο βωμό τους. Γεννιόνται δε και αυξάνονται σαν την Λερναία Ύδρα. Ποτέ δεν τις προφταίνω. Τα λεφτά μου δεν μου φτάνουν ποτέ, όσα κι αν έχω ή δεν έχω.
Το ανεξήγητο δε είναι, ότι με σκλαβώνουν ακόμη περισσότερο όταν τις καλύπτω.
·
Γιαυτό ξεφορτώθηκα κάμποσες από αυτές. Νιώθω πιο ελαφρύς τώρα.
Αντίθετα παρατήρησα ότι οι ανάγκες μου, με κάνουν να αισθάνομαι την ζωή μαζί τους. Γεύομαι την ελευθερία μου όταν τις καλύπτω. Και ευτυχώς είναι πολύ λίγες.

Περί δημοψηφισμάτων

Τα δημοψηφίσματα είναι η κορυφαία πράξη της δημοκρατίας. Η γνησιότερη έκφραση της. Καμιά άλλη πράξη δεν την ολοκληρώνει περισσότερο, δεν την εκπροσωπεί ουσιαστικότερα και δεν την αντιπροσωπεύει δικαιότερα.
·
Γιαυτό και η τεράστια κατασυκοφάντησή τους.
Για τον κοινοβουλευτισμό και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, είναι ο χειρότερος εχθρός. Ουσιαστικά το δημοψήφισμα τους καταργεί. Γιατί εκεί δεν υπάρχει βουλευτική διαμεσολάβηση και περιθώρια για εξαρτήσεις και ρουσφέτια, αλλά αντίθετα παράκαμψη του εκπροσώπου και απ΄ ευθείας επιλογή του πολίτη.
Όλοι αυτοί που ακούμε να καταφέρονται εναντίον τους, δεν είναι παρά στυλοβάτες μιας οικονομικής ολιγαρχίας που τους σιτίζει για αυτό που φωνασκούν και διαλαλούν εις βάρος του συνόλου των συμπολιτών τους, του δικαιώματός τους να ψηφίζουν συχνότερα και εκτός πολιτικών αδιεξόδων και ιδεολογικών εγκλωβισμών, των βουλευτικών εκλογών.
·
Ειδικά πολλοί διανοούμενοι της σύγχρονης παγκόσμιας μόδας, που καταφέρονται κατά των δημοψηφισμάτων και τα δυσφημίζουν καλυμμένα ή απροκάλυπτα, είναι αποκρουστικά συμπτώματα μιας εποχής που ξερνάει τον ίδιο τον εαυτό της γιατί δεν τον αντέχει άλλο, μέσα στην άγνοια της γνώσης της.
Είναι πλήρως ακατανόητο φαινόμενο, πνευματικοί υποτίθεται άνθρωποι, αντί να χαίρονται με την λαϊκή έκφραση, να την υπονομεύουν συστηματικά, λέγοντας κατάμουτρα στους πολίτες ΄΄εσείς δεν ξέρετε να κρίνετε΄΄. Όλοι αυτοί, ενδιαφέρονται μόνο και πασχίζουν για στημένα παιχνίδια, εκεί που το αποτέλεσμα είναι σίγουρο και διατηρεί και διαιωνίζει την κατάσταση ως έχει μαζί με τα στενά τους συμφέροντα.
Την ίδια δε στιγμή, διαμαρτύρονται δυσανάλογα, εάν τους θίξει λίγο κανείς το δικό τους δικαίωμα πολιτικής ή άλλης έκφρασης και ψήφου στον χώρο τους, που οι ίδιοι στερούν από τους συμπολίτες τους, καταφερόμενοι κατά των δημοψηφισμάτων, με απίστευτες δικαιολογίες.
·
Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τα δημοψηφίσματα και τίποτα πιο σπουδαίο από αυτά για την δημοκρατία. Χωρίς αυτά οι θεσμοί ψευδίζουν και χαλκεύονται. Φθείρονται, ατονούν και εκφυλίζονται. Σύνταγμα, κοινοβούλιο, κυβέρνηση, κόμματα, νόμοι, δικαιοσύνη, κράτος, υπηρεσίες, συνδικαλισμός, στρατός, δημόσια και ατομική ασφάλεια, μετατρέπονται όλα σε καρικατούρες δημοκρατίας. Καταντούν θλιβερές και επικίνδυνες φάρσες για μια χώρα. Χωρίς τα δημοψηφίσματα δίπλα τους γίνονται απάτες. Αυτά και μόνο είναι που επαληθεύουν και αποδεικνύουν μια δημοκρατία. Αλλιώς η δημοκρατία καταρρέει. Και μάλιστα όχι ως επικεφαλίδες στη ρητορική και στις νομολογίες, αλλά ως βαθιά εγκατάσταση μακραίωνων αξιών μέσα στο πνεύμα και στα σπλάχνα της κοινωνίας.
·
Αρκεί να θυμίσουμε επ΄αυτού, πως το θαύμα της ελληνικής δημοκρατίας, στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου σε αυτή την κατάκτηση και χρήση των πολλών και απανωτών δημοψηφισμάτων.
Κοινωνία που δεν ρωτάει τους πολίτες της κάθε τόσο άμεσα και όχι έμμεσα, μέσω δηλαδή του αντιθέτου, της καταστολής και της χειραγώγησης των δημοσιογράφων και λοιπών διαχειριστών του δημόσιου λόγου, είναι σε πορεία διαρκούς πτώσης, εξάρτησης από ξένες δυνάμεις και πολιτικής σήψης. Αντίθετα υποκατέστησε τις τελευταίες δυό δεκαετίες, την έννοια των ζωογόνων δημοψηφισμάτων, με τις ανώδυνες και ύποπτες δημοσκοπήσεις. Άλλη απάτη κι αυτή.
·
Ανέραστοι γνωσιακά και στερημένοι των λυτρωτικών αληθειών και συμπερασμάτων της ιστορίας από τα δημοψηφίσματα, αδυνατούν να κατανοήσουν βαθιά την ευεργετική δύναμη της άμεσης συμμετοχής, ακόμα και ως λανθασμένης επιλογής.
Την τεράστια ωριμότητα που προσπορίζει στον άνθρωπο η συνδημιουργία, μαζί με την ευχαρίστηση της συμμετοχής. Πόσο υπεύθυνο τον κάνει και του δείχνει την διαφορά από την εξάρτηση της εκπροσώπησης.
·
Έτσι αγνοούν παντελώς το μεγάλο μάθημα των ελλήνων αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας στη συνέχεια, από την αποτυχημένη εκστρατεία των Αθηναίων στις Συρακούσες, που τους υποχρέωσε να δουν το λάθος τους και να το καταγράψει καυστικά ο Θουκιδίδης με την περίφημη διαχρονική φράση του οδηγό για το μέλλον ΄΄Δεν είναι δυνατό η δημοκρατία να εξουσιάζει άλλους λαούς΄΄.
Το δημοψήφισμα εκείνο οι Αθηναίοι το πλήρωσαν με την ήττα τους. Όμως τους έκανε τόσο απρόσμενο καλό στο βάθος του χρόνου όσο δεν μπορούσαν να φανταστούν. Αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε. Χάρη σε αυτό ωρίμασαν και εκείνοι και εμείς οι υπόλοιποι πολίτες του κόσμου στη συνέχεια, σε αυτό τουλάχιστον το θέμα.
Αντίθετα χωρίς την δική τους άμεση απόφαση με το δημοψήφισμα για την εκστρατεία, θα τα έριχναν εύκολα και γρήγορα στους εκπροσώπους τους όπως κάνουμε οι λαοί σήμερα, και δεν θα ωριμάζανε ποτέ. Θα τους φταίγαν πάντα οι άλλοι ακόμα και στον ατομικό τους βίο. Τα δε πράγματα θα επαναλαμβάνονταν διαρκώς χωρίς υπεύθυνους και απαντήσεις, ωσάν τα πολιτικά και κοινωνικά συμβαίνοντα να τα κινεί ένα αόρατο μεταφυσικό χέρι.
·
Ας υποσημειώσουμε βέβαια, ότι τα τυχόντα λάθη και οι αδικίες από τα δημοψηφίσματα, όπως φωνασκούν και φοβερίζουν οι εγκάθετοι των εξουσιών, είναι ανύπαρκτα μέχρι σήμερα, γιατί δεν επιτρέπεται να αποφασίζουν οι πολίτες άμεσα και υπεύθυνα, παρά μόνο έμμεσα με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία του γαλλικού μοντέλου που είναι το σύστημά μας. Και αυτό φυσικά που φοβόνται είναι η ορθοκρισία των λαών.
·
Πρέπει να μάθουμε έστω για αρχή κάποιοι, να αποδεχόμαστε επί τέλους πραγματικά την λαϊκή πλειοψηφία όσο και να διαφωνούμε, όσο κι αν νομίζουμε ή πράγματι ο λαός ψήφισε λάθος. Ας ψηφίσει λέω εγώ, αρκεί να ψηφίσει. Εδώ ακριβώς αρχίζει η μεγάλη κατάκτηση και το μέλλον της ανθρωπότητας. Αν θα υπάρξει μέλλον, θα υπάρξει ως μόνο έτσι.
·
Ένας βαθιά στοχασμένος πολίτης, αντιλαμβάνεται την αρχή της πλειοψηφίας ως την μέγιστη αρχική συμφωνία του με τους άλλους συμπολίτες του. Γνωρίζει εκ των προτέρων, από τις ήδη προηγηθείσες συζητήσεις της ανθρωπότητας δια μέσου των αιώνων, πως δέχεται εξ ίσου την δίκαιη με την άδικη απόφαση της απλής αναλογικής πλειοψηφίας, τιμά την εναρκτήρια συμφωνία του και απόφαση με τους συνανθρώπους του, αδιάφορο αν βέβαια θα αγωνισθεί στη συνέχεια όχι να ανατρέψει με τις γνωστές πραξικοπηματικές μεθόδους την ετυμηγορία, αλλά μέσα από τον λόγο που επί της αφανούς ουσίας, είναι και η μόνη θεμιτή δυνατότητα και φυσικό εργαλείο.
Διαφορετικά, δεν διαφέρει από ένα μπαταξή που δεν τηρεί τις εγνωσμένες οικονομικές υποχρεώσεις του, ή από ένα χαρτοπαίκτη που έχασε και τραβάει το πιστόλι γιατί δεν θέλει να πληρώσει. Αυτή είναι όλη η ιστορία. Όλων μας και του κάθε ενός μας ξεχωριστά.
·
Επί πλέον οι βουλευτικές εκλογές όπως πια έχουν στρεβλωθεί και καναλιζαρισθεί προς στημένα αποτελέσματα, δεν απηχούν και κυρίως αυτό, την πραγματική θέληση των πολιτών, αφού αυτή έχει υπονομευτεί και εξαγοραστεί από τις υποσχέσεις των αναγκών των ψηφοφόρων και τα εκλογικά συστήματα και μεθοδεύσεις.
Εκεί καλείται ο καθένας από μας να απαντήσει εντέχνως εγκλωβιστικά, με ένα ναι ή με ένα όχι, σε χιλιάδες προβλήματα της επιβίωσης και της καθημερινότητας όπου δεν ξέρει πιο να πρωτοδιαλέξει, στα μισά εκ των οποίων διαφωνούμε και έστω ότι στα άλλα μισά συμφωνούμε. Ένα αδιέξοδο. Μια απατηλή ψήφος, άλλα αντ΄ άλλων, και με την απειλή πάντα μιάς χειρότερης κατάστασης που τάχα καιροφυλακτεί και ελλοχεύει.
Ένα θέατρο εκλογών και δημοκρατίας.
Ενώ τα δημοψηφίσματα είναι πάντα σαφή και συνκεκριμένα.

Ο πρώτος είναι συμφορά. Ο δεύτερος και ο τρίτος αγωνίζονται για αυτή την συμφορά.

Το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι που διαγκωνίζονται για αυτές τις θέσεις.

Κάπου στη μέση υπάρχει πλούσιο νόημα ζωής και γεύση της.