Επιθυμίες ή Ανάγκες

Οι επιθυμίες μου με καταπιέζουν. Μου είναι βάρος διαρκώς και απαιτούν διαρκώς. Ζω μόνο για αυτές. Εγώ δεν υπάρχω. Έχω γίνει έρμαιό τους. Το μυαλό μου είναι συνέχεια σε αυτές. Έχουν γίνει θεοί που προσκυνώ και θυσιάζω τα πάντα στο βωμό τους. Γεννιόνται δε και αυξάνονται σαν την Λερναία Ύδρα. Ποτέ δεν τις προφταίνω. Τα λεφτά μου δεν μου φτάνουν ποτέ, όσα κι αν έχω ή δεν έχω.
Το ανεξήγητο δε είναι, ότι με σκλαβώνουν ακόμη περισσότερο όταν τις καλύπτω.
·
Γιαυτό ξεφορτώθηκα κάμποσες από αυτές. Νιώθω πιο ελαφρύς τώρα.
Αντίθετα παρατήρησα ότι οι ανάγκες μου, με κάνουν να αισθάνομαι την ζωή μαζί τους. Γεύομαι την ελευθερία μου όταν τις καλύπτω. Και ευτυχώς είναι πολύ λίγες.

Περί δημοψηφισμάτων

Τα δημοψηφίσματα είναι η κορυφαία πράξη της δημοκρατίας. Η γνησιότερη έκφραση της. Καμιά άλλη πράξη δεν την ολοκληρώνει περισσότερο, δεν την εκπροσωπεί ουσιαστικότερα και δεν την αντιπροσωπεύει δικαιότερα.
·
Γιαυτό και η τεράστια κατασυκοφάντησή τους.
Για τον κοινοβουλευτισμό και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, είναι ο χειρότερος εχθρός. Ουσιαστικά το δημοψήφισμα τους καταργεί. Γιατί εκεί δεν υπάρχει βουλευτική διαμεσολάβηση και περιθώρια για εξαρτήσεις και ρουσφέτια, αλλά αντίθετα παράκαμψη του εκπροσώπου και απ΄ ευθείας επιλογή του πολίτη.
Όλοι αυτοί που ακούμε να καταφέρονται εναντίον τους, δεν είναι παρά στυλοβάτες μιας οικονομικής ολιγαρχίας που τους σιτίζει για αυτό που φωνασκούν και διαλαλούν εις βάρος του συνόλου των συμπολιτών τους, του δικαιώματός τους να ψηφίζουν συχνότερα και εκτός πολιτικών αδιεξόδων και ιδεολογικών εγκλωβισμών, των βουλευτικών εκλογών.
·
Ειδικά πολλοί διανοούμενοι της σύγχρονης παγκόσμιας μόδας, που καταφέρονται κατά των δημοψηφισμάτων και τα δυσφημίζουν καλυμμένα ή απροκάλυπτα, είναι αποκρουστικά συμπτώματα μιας εποχής που ξερνάει τον ίδιο τον εαυτό της γιατί δεν τον αντέχει άλλο, μέσα στην άγνοια της γνώσης της.
Είναι πλήρως ακατανόητο φαινόμενο, πνευματικοί υποτίθεται άνθρωποι, αντί να χαίρονται με την λαϊκή έκφραση, να την υπονομεύουν συστηματικά, λέγοντας κατάμουτρα στους πολίτες ΄΄εσείς δεν ξέρετε να κρίνετε΄΄. Όλοι αυτοί, ενδιαφέρονται μόνο και πασχίζουν για στημένα παιχνίδια, εκεί που το αποτέλεσμα είναι σίγουρο και διατηρεί και διαιωνίζει την κατάσταση ως έχει μαζί με τα στενά τους συμφέροντα.
Την ίδια δε στιγμή, διαμαρτύρονται δυσανάλογα, εάν τους θίξει λίγο κανείς το δικό τους δικαίωμα πολιτικής ή άλλης έκφρασης και ψήφου στον χώρο τους, που οι ίδιοι στερούν από τους συμπολίτες τους, καταφερόμενοι κατά των δημοψηφισμάτων, με απίστευτες δικαιολογίες.
·
Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τα δημοψηφίσματα και τίποτα πιο σπουδαίο από αυτά για την δημοκρατία. Χωρίς αυτά οι θεσμοί ψευδίζουν και χαλκεύονται. Φθείρονται, ατονούν και εκφυλίζονται. Σύνταγμα, κοινοβούλιο, κυβέρνηση, κόμματα, νόμοι, δικαιοσύνη, κράτος, υπηρεσίες, συνδικαλισμός, στρατός, δημόσια και ατομική ασφάλεια, μετατρέπονται όλα σε καρικατούρες δημοκρατίας. Καταντούν θλιβερές και επικίνδυνες φάρσες για μια χώρα. Χωρίς τα δημοψηφίσματα δίπλα τους γίνονται απάτες. Αυτά και μόνο είναι που επαληθεύουν και αποδεικνύουν μια δημοκρατία. Αλλιώς η δημοκρατία καταρρέει. Και μάλιστα όχι ως επικεφαλίδες στη ρητορική και στις νομολογίες, αλλά ως βαθιά εγκατάσταση μακραίωνων αξιών μέσα στο πνεύμα και στα σπλάχνα της κοινωνίας.
·
Αρκεί να θυμίσουμε επ΄αυτού, πως το θαύμα της ελληνικής δημοκρατίας, στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου σε αυτή την κατάκτηση και χρήση των πολλών και απανωτών δημοψηφισμάτων.
Κοινωνία που δεν ρωτάει τους πολίτες της κάθε τόσο άμεσα και όχι έμμεσα, μέσω δηλαδή του αντιθέτου, της καταστολής και της χειραγώγησης των δημοσιογράφων και λοιπών διαχειριστών του δημόσιου λόγου, είναι σε πορεία διαρκούς πτώσης, εξάρτησης από ξένες δυνάμεις και πολιτικής σήψης. Αντίθετα υποκατέστησε τις τελευταίες δυό δεκαετίες, την έννοια των ζωογόνων δημοψηφισμάτων, με τις ανώδυνες και ύποπτες δημοσκοπήσεις. Άλλη απάτη κι αυτή.
·
Ανέραστοι γνωσιακά και στερημένοι των λυτρωτικών αληθειών και συμπερασμάτων της ιστορίας από τα δημοψηφίσματα, αδυνατούν να κατανοήσουν βαθιά την ευεργετική δύναμη της άμεσης συμμετοχής, ακόμα και ως λανθασμένης επιλογής.
Την τεράστια ωριμότητα που προσπορίζει στον άνθρωπο η συνδημιουργία, μαζί με την ευχαρίστηση της συμμετοχής. Πόσο υπεύθυνο τον κάνει και του δείχνει την διαφορά από την εξάρτηση της εκπροσώπησης.
·
Έτσι αγνοούν παντελώς το μεγάλο μάθημα των ελλήνων αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας στη συνέχεια, από την αποτυχημένη εκστρατεία των Αθηναίων στις Συρακούσες, που τους υποχρέωσε να δουν το λάθος τους και να το καταγράψει καυστικά ο Θουκιδίδης με την περίφημη διαχρονική φράση του οδηγό για το μέλλον ΄΄Δεν είναι δυνατό η δημοκρατία να εξουσιάζει άλλους λαούς΄΄.
Το δημοψήφισμα εκείνο οι Αθηναίοι το πλήρωσαν με την ήττα τους. Όμως τους έκανε τόσο απρόσμενο καλό στο βάθος του χρόνου όσο δεν μπορούσαν να φανταστούν. Αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε. Χάρη σε αυτό ωρίμασαν και εκείνοι και εμείς οι υπόλοιποι πολίτες του κόσμου στη συνέχεια, σε αυτό τουλάχιστον το θέμα.
Αντίθετα χωρίς την δική τους άμεση απόφαση με το δημοψήφισμα για την εκστρατεία, θα τα έριχναν εύκολα και γρήγορα στους εκπροσώπους τους όπως κάνουμε οι λαοί σήμερα, και δεν θα ωριμάζανε ποτέ. Θα τους φταίγαν πάντα οι άλλοι ακόμα και στον ατομικό τους βίο. Τα δε πράγματα θα επαναλαμβάνονταν διαρκώς χωρίς υπεύθυνους και απαντήσεις, ωσάν τα πολιτικά και κοινωνικά συμβαίνοντα να τα κινεί ένα αόρατο μεταφυσικό χέρι.
·
Ας υποσημειώσουμε βέβαια, ότι τα τυχόντα λάθη και οι αδικίες από τα δημοψηφίσματα, όπως φωνασκούν και φοβερίζουν οι εγκάθετοι των εξουσιών, είναι ανύπαρκτα μέχρι σήμερα, γιατί δεν επιτρέπεται να αποφασίζουν οι πολίτες άμεσα και υπεύθυνα, παρά μόνο έμμεσα με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία του γαλλικού μοντέλου που είναι το σύστημά μας. Και αυτό φυσικά που φοβόνται είναι η ορθοκρισία των λαών.
·
Πρέπει να μάθουμε έστω για αρχή κάποιοι, να αποδεχόμαστε επί τέλους πραγματικά την λαϊκή πλειοψηφία όσο και να διαφωνούμε, όσο κι αν νομίζουμε ή πράγματι ο λαός ψήφισε λάθος. Ας ψηφίσει λέω εγώ, αρκεί να ψηφίσει. Εδώ ακριβώς αρχίζει η μεγάλη κατάκτηση και το μέλλον της ανθρωπότητας. Αν θα υπάρξει μέλλον, θα υπάρξει ως μόνο έτσι.
·
Ένας βαθιά στοχασμένος πολίτης, αντιλαμβάνεται την αρχή της πλειοψηφίας ως την μέγιστη αρχική συμφωνία του με τους άλλους συμπολίτες του. Γνωρίζει εκ των προτέρων, από τις ήδη προηγηθείσες συζητήσεις της ανθρωπότητας δια μέσου των αιώνων, πως δέχεται εξ ίσου την δίκαιη με την άδικη απόφαση της απλής αναλογικής πλειοψηφίας, τιμά την εναρκτήρια συμφωνία του και απόφαση με τους συνανθρώπους του, αδιάφορο αν βέβαια θα αγωνισθεί στη συνέχεια όχι να ανατρέψει με τις γνωστές πραξικοπηματικές μεθόδους την ετυμηγορία, αλλά μέσα από τον λόγο που επί της αφανούς ουσίας, είναι και η μόνη θεμιτή δυνατότητα και φυσικό εργαλείο.
Διαφορετικά, δεν διαφέρει από ένα μπαταξή που δεν τηρεί τις εγνωσμένες οικονομικές υποχρεώσεις του, ή από ένα χαρτοπαίκτη που έχασε και τραβάει το πιστόλι γιατί δεν θέλει να πληρώσει. Αυτή είναι όλη η ιστορία. Όλων μας και του κάθε ενός μας ξεχωριστά.
·
Επί πλέον οι βουλευτικές εκλογές όπως πια έχουν στρεβλωθεί και καναλιζαρισθεί προς στημένα αποτελέσματα, δεν απηχούν και κυρίως αυτό, την πραγματική θέληση των πολιτών, αφού αυτή έχει υπονομευτεί και εξαγοραστεί από τις υποσχέσεις των αναγκών των ψηφοφόρων και τα εκλογικά συστήματα και μεθοδεύσεις.
Εκεί καλείται ο καθένας από μας να απαντήσει εντέχνως εγκλωβιστικά, με ένα ναι ή με ένα όχι, σε χιλιάδες προβλήματα της επιβίωσης και της καθημερινότητας όπου δεν ξέρει πιο να πρωτοδιαλέξει, στα μισά εκ των οποίων διαφωνούμε και έστω ότι στα άλλα μισά συμφωνούμε. Ένα αδιέξοδο. Μια απατηλή ψήφος, άλλα αντ΄ άλλων, και με την απειλή πάντα μιάς χειρότερης κατάστασης που τάχα καιροφυλακτεί και ελλοχεύει.
Ένα θέατρο εκλογών και δημοκρατίας.
Ενώ τα δημοψηφίσματα είναι πάντα σαφή και συνκεκριμένα.

Ο πρώτος είναι συμφορά. Ο δεύτερος και ο τρίτος αγωνίζονται για αυτή την συμφορά.

Το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι που διαγκωνίζονται για αυτές τις θέσεις.

Κάπου στη μέση υπάρχει πλούσιο νόημα ζωής και γεύση της.

Τι σημαίνει ανάπτυξη

Ανάπτυξη σημαίνει δεν μπορώ να μοιραστώ δίκαια.
Στην πραγματικότητα όμως δεν σημαίνει ούτε αυτό. Αλλά ότι δεν μπορώ να μοιραστώ ούτε καν άδικα. Αυτό σημαίνει στ΄αλήθεια.
Γιαυτό και καταφεύγω σε αυτήν και όλο σε αυτήν.
Στην ουσία σημαίνει συσσώρευση για την συσσώρευση. Ένα άδειο τελικά.
Αυτό είναι το κρυμμένο μυστικό της πολιτικής οικονομίας.
Ανάπτυξη σημαίνει καταστροφή εις βάρος της φύσης και αδικία εις βάρος του ανθρώπου. Αλλά αυτό φαίνεται στο τέλος, όταν είναι αργά πια.
Η μόνη ανάπτυξη που γνώρισε το ανθρώπινο είδος, ήταν η πνευματική.
Αυτή είναι η ουσία της ελογικότητας. Όλες οι άλλες ήταν φάρσες της.

Για το Σκοπιανό ζήτημα

1.
Δεν βρισκόμαστε στο 1940-44 τότε που κάναμε το θαύμα σαν λαός, αλλά στο 2008.
Τότε είχαμε να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας, την εθνική ανεξαρτησία μας, το δίκιο μας, την ελευθερία μας και τη γη μας. Είχαμε ακόμα ανοιχτή την ελπίδα μπροστά μας, που μας καλούσε για κοινωνική δικαιοσύνη, για δημοκρατία, για διαφυγή από την φτώχεια, για μια καλλίτερη ζωή.
Και είχαμε την αθωότητά μας που δεν την ξέραμε τότε, που μας εφοδίαζε όμως με μια αστείρευτη δύναμη και μας σφιχτόδενε με μια απίστευτη αλληλεγγύη, που μόνο τώρα την καταλαβαίνουμε συγκριτικά που την χάσαμε. Το αυτονόητο ήταν παρών, υγιέστατο και λειτουργούσε στο έπακρο. Η συμμετοχή αυθόρμητη, η προσφορά πάνδημη, κοπιώδης, ανιδιοτελής. Η πείνα μόνιμη, η κακουχία καθημερινή, η αισιοδοξία όμως στα ουράνια. Η πίστη στην εθνική μας αντίσταση κατέκλυζε όλη την χώρα. Τα πάντα ήταν καθαρά, οι άνθρωποι ήταν δυνατοί. Και κυρίως και προ πάντων, το ΕΑΜ προμήνυε για πρώτη φορά μετά από αιώνες, μια πατρίδα δίκαιη επί τέλους για τους πολίτες και για τον κόπο τους.
Μια υπόσχεση απλωνόταν στην ελληνική ατμόσφαιρα που φάνηκε προς στιγμήν να ζεσταίνει την μοίρα μας.
Γιαυτό τότε όλα ήταν εύκολα μέσα στην ανείπωτη δυσκολία τους.
Γιαυτό τότε μπορούσαμε να υπερασπίσουμε την πατρίδα μας, από ολόκληρη την σιδερένια φασιστική μηχανή του άξονα, ενώ σήμερα δεν μπορούμε ούτε να την διατηρήσουμε με τις πολιτικές των ενδοτισμών και τις έξαλλες κραυγές των εκσυγχρονιστών.
Τέτοια μάλιστα επιμονή και πίστη, που μετά την οπισθοχώρηση του στρατού, η αντίσταση συνεχίστηκε ως αντάρτικο στα βουνά πιο επιζήμια τώρα για τους Γερμανούς.
Ούτε ένας χρονικογράφος και ιστορικός της εποχής ντόπιος ή ξένος δεν κατάγραψε άλλη άποψη.
Μέσα σε αυτή την πρωτοφανή ενότητα οι συνεργάτες των Γερμανών, οι κουκουλοφόροι, οι μαυραγορίτες και το φασιστοχώρι των τζακιών φάνταζε μικρό, θλιβερό, απομονωμένο και ανίσχυρο.
Αλλά τότε ήμασταν ελεύθεροι μέσα στον πόλεμο, ενώ σήμερα βράζουμε στο αδιέξοδο μιας ύπουλης ειρήνης, και η ετερονομία έχει γίνει η καθημερινή μας ανάσα. (συνεχίζεται)


11/03/2008

2.
Σήμερα όλα αυτά είναι πικρή ανάμνηση.
Μαζί με την κοινωνική χάσαμε και την ατομική μας αξιοπρέπεια, απροστάτευτοι έξω από την συλλογική ασφάλεια, βουτηγμένοι μέσα στον ατομισμό της σύγχρονης ασύδοτης αγοράς που ζούμε. Ο καθρέφτης μας η τηλεόραση, καταγράφει καθημερινά αυτόν τον προσωπικό μας ευτελισμό που ψηφίζουμε και από πάνω. Η παλιά αλληλεγγύη και η ενότητα απούσες ή εξαιρετικά δυσεύρετες, το δίκαιο ανύπαρκτο. Η τεχνολογία και η εξέλιξη που προστέθηκαν, δεν στάθηκαν ικανές να αλλάξουν την εξαρτισιογόνα πραγματικότητά μας και να φέρουν την λήθη.
Θέλοντας και μη, κάθε τόσο αυτό συζητάμε, αναπολούμε και ιστοριολογούμε μέσα από τα τραγούδια, τις διηγήσεις, την λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, την τέχνη, τις αναφορές του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου.
Περάσαν από τότε 60 ασταμάτητα χρόνια υποτέλειας, εξάρτησης, ντροπής, απογοήτευσης. Το ένα χειρότερο από το άλλο. Ξενιτευτήκαμε στα πέρατα του κόσμου για να επιβιώσουμε σαν λαός. Περάσαμε τα πάνδεινα από την χειρότερη μειοδοτική δεξιά της ευρώπης. Ότι γλίτωσε από αυτούς, το ισοπέδωσε η σοσιαλδημοκρατία τα τελευταία 20 χρόνια. Βρισκόμαστε διαρκώς ηττημένοι εθνικά, κοινωνικά, οικονομικά. Ο εμφύλιος τέλειωσε εικοσαετίες και εμείς συνεχίζουμε να νικιόμαστε σαν λαός πλέον, σαν σύνολο. Κάτι ανεξήγητο. Στην Κύπρο, στο αιγαίο, στα βόρεια σύνορά μας, στα όρια των μιλίων μας, στα όρια του αέρα μας, στις βραχονησίδες μας, στην αγορά, στην ακρίβεια, στους μισθούς. Μας κουνάνε διαρκώς το δάχτυλο, μας απειλούν ανοιχτά. Ότι μας λένε κάνουμε. Οι φαντάροι μας υπηρετούν όπου μας πουν. Σε μακρινούς ξένους τόπους επιτηρούμε λαούς άγνωστους σε εμάς, που δεν μας έχουν κάνει τίποτα. Μαζί με τις ισχυρές δυνάμεις προστέθηκαν τώρα και πολύ μικρές που μας χλευάζουν. Παίζουν καθαρά με την επιστήμη, την ιστορία, την αρχαιολογία, τις ανασκαφές, τον Ανδρόνικο, την ίδια την γλώσσα μας, σε σημείο που αναγκάστηκαν οι ανανεωτικοί και οι εκσυγχρονιστές να το ομολογήσουν. Μας πήραν είδηση όλοι. Μυρίστηκαν την υποχωρητικότητα και τον νενεκισμό μας και όρμησαν για πλιάτσικο. Οι τιμές φωτιά, δεν μπορούμε να ζήσουμε. Οι μαυραγορίτες της κατοχής εξελίχθηκαν, αναβαθμίστηκαν και οργιάζουν σήμερα στην οικονομική μας ζωή πιο απειλητικοί και ανελέητοι από ποτέ. Ανέδειξαν διεθνώς σχολές ανέξοδου κέρδους.
·
Πίσω από όλα αυτά τα ανεξήγητα για τους νεότερους συμπολίτες μας, κρύβεται η προδοσία της νικηφόρας εθνική μας αντίστασης, τόσο από σύσσωμη τη δεξιά, όσο και από την ηγεσία της αριστεράς, η οποία υπέγραφε συμφωνίες πίσω από την πλάτη των μαχητών της. Γιατί υπάρχει διαρκώς στην πολιτική ζωή μας ένα περίεργο φαινόμενο. Οι πολίτες να αντιστέκονται, να αρνούνται και να λένε όχι στο σύνολό τους και μάλιστα ανεξάρτητα των ιδεολογιών και των κομμάτων που πιστεύουν και ανήκουν, και οι κυβερνήσεις να λένε όλο ναι και ναι. Οι αμερικανοί, να μιλάνε για εξαιρετική συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις της δεξιάς και του πασόκ, και οι πολίτες αυθόρμητα κάθε τόσο να βρίσκονται διαμαρτυρόμενοι στην αμερικάνικη πρεσβεία. Πρόκειται περί κωμικού ψέματος, που σκας στα γέλια.
·
Είναι σημαντικό να αναφερθεί και πάλι αυτό, για να κατανοηθεί πόσο ελεύθερους μας έθρεψε η εθνική αντίσταση, πως προίκισε με δίκιο την σκέψη μας, πως άνδρωσε με δημοκρατία την νοοτροπία μας και γέμισε με υγεία την ψυχολογία μας, για να αντιστεκόμαστε σαν λαός, από τότε μέχρι σήμερα για το Ιράκ, το παλαιστινιακό, την Κύπρο, το περιβάλλον, τα μεταλλαγμένα, και την πείνα του τρίτου κόσμου ή παλιότερα την εισβολή των σοβιετικών στην Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία, το Βιετνάμ και την Γρενάδα των αμερικάνων και λοιπές εισβολές των δυνατών.
·
Η ΄΄ήττα΄΄ της εθνικής αντίστασης, σήμαινε τον ενδοτισμό της εξωτερικής πολιτικής μας. Αυτό πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Γιατί ενώ νικήσαμε, ανέλαβαν την εξουσία της χώρας οι στυλοβάτες του άξονα, γενόμενοι μέχρι και πρωθυπουργοί, κατακλύζοντας μέχρι αυτή την στιγμή με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους όλες τις θέσεις στην πολιτική και κρατική μηχανή.
Μια ήττα μυστηριώδης και ύποπτη ακόμη μέσα στην ιστορία, αφού είχαμε ολοσχερή νίκη κατά των δυνάμεων κατοχής. Σου δίνουμε την εξουσία χωρίς να σε θέλει ο λαός, και εσύ μας δίνεις την χώρα σου. Αυτή ήταν η συμφωνία. Έτσι γεννήθηκαν όλες οι μπανανίες. Οι λαοί που δεν ανέπτυξαν ταυτόχρονα και αδιαχώριστα δημοκρατική και εθνική συνείδηση και νοοτροπία, αποθεώνουν τον πρόεδρο των Η.Π.Α όταν τους επισκέπτεται και παραληρούν ωσάν να υποδέχονταν το ροκ ίνδαλμά τους. Ενώ αντίθετα εδώ σε εμάς, παραληρούν οι κυβερνήσεις, ενώ ο λαός ξεχύνεται στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί και να τους γιουχάρει.
·
Ελευθερία που χαρίζεται και δεν κατακτιέται, είναι απλώς υποτέλεια.
Εξουσία που χαρίζεται και δεν κατακτιέται με την λαϊκή θέληση και εντολή, είναι και αυτή απλώς υποτέλεια.
Αυτό πάθαν οι Κοσοβάροι στις μέρες μας, αυτό και οι Σκοπιανοί. Ανίκανοι να ανεξαρτητοποιηθούν μόνοι τους, γίναν προτεκτοράτα. Έτσι λεονταρίζουν με ξένες πλάτες. Το ίδιο και οι Κούρδοι του Β. Ιράκ. Και θα το πληρώνουν σαν λαοί, με το πιο επώδυνο τίμημα που μπορεί να υπάρξει. Πρέπει να χάσεις κάτι οπωσδήποτε και μάλιστα πολύ σπουδαίο εάν θέλεις την ανεξαρτησία σου, την ελευθερία σου και την προκοπή του τόπου σου. Αν δεν θέλεις να χάσεις τίποτα, τότε θα γίνεις αργά ή γρήγορα καταδότης των άλλων.
Αυτό δε καταλαβαίνουν οι σύγχρονοι νεοδιανοούμενοι, οι θιασώτες της ασύδοτης αγοράς, που προσπαθούν να μην χάσουν τίποτα χωρίς κόστος. (συνεχίζεται)

15/03/2008

3.
Κατανοώ λοιπόν ότι τώρα βρισκόμαστε σε μια άλλη εποχή τεχνολογίας και οικονομίας. Σε μια νέα πολιτική διακρατικών σχέσεων και εξωτερικής πολιτικής, που μας τρομάζουν καθώς τις παρατηρούμε να εξελίσσονται, όταν συναντώνται οι δυνατοί για να αποφασίσουν. Σε καινούργιες σχέσεις ακόμα και μεταξύ μας, που μας ξαφνιάζουν και δεν μπορούμε να τις αφομοιώσουμε, έτσι καθώς μας επιβάλλονται απειλητικές έξω από το αυτονόητο που το εχθρεύονται λυσσωδώς, προτείνοντας και νομιμοποιώντας κάθε μορφή αρπαγής στις καθημερινές μας συναναστροφές και δράσεις, όπως γίνεται στον εμπορικό και χρηματιστηριακό κόσμο της ανθρωποφαγίας.
Όπου νέες δυνατές πραγματικότητες πιέζουν ανυπόφορα τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους για αλλαγή συνόρων, ειδικά εδώ σε εμάς στα βαλκάνια, εν ονόματι μιας νέας ηθικής, του δικαιώματος τάχα του πιο μικρού και όλο του πιο μικρού, μένουν άυπνοι όταν κάποιος αδικείται, και όταν δεν αδικείται μανιάζουν και στήνουν αδικίες, αρχίζοντας από το άτομο και τα δικαιώματά του, έως τις ομάδες και τις μειονότητες. Μια λογική ιμπεριαλιστικής αφορμής για στρατιωτική εισβολή και κατάκτηση νέων αγορών, όπου εισβάλουν σε μια χώρα και την ισοπεδώνουνε για το δίκαιο του ενός. Ξαφνικές εκρήξεις δημοκρατικής ευαισθησίας, μετά την συντριβή της Σοβιετικής ένωσης και του ξαναμοιράσματος των ακέφαλων αγορών. Και εδώ ξενύχτια και οδυρμοί, για την αυτοδιάθεση και την ανεξαρτητοποίηση καταπιεσμένων μειονοτήτων. Όπου η διπλωματία έχει γίνει πιο βίαιη από ποτέ, και απειλεί σαν καθαρός πόλεμος τους λαούς. Όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα τεχνηέντως έχουν θεοποιηθεί, εις βάρος της ουσιαστικής δημοκρατικής ζωής των πολιτών, αλλά και της εθνικής ανεξαρτησίας των χωρών, επιτυγχάνοντας στο τέλος να μην υπάρχουν καθόλου ανθρώπινα δικαιώματα εν ονόματι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
·
Όμως, όλα αυτά ενδιαφέρουν τις άλλες επιστήμες, τις άλλες δηλαδή δραστηριότητες της ζωής. Την ιστορία δεν την αφορά το εφήμερο, παρά ως ταξινόμηση μόνο για να μην μπερδεύεται στα μυαλά μας, ο άπειρος χρόνος με το πριν και το μετά του.
Για αυτήν, η στιγμή είναι αδιάφορη σχεδόν χωρίς το υπόλοιπο. Μια μικροχρονικότητα που δεν λέει την ιστορική αλήθεια τελικά, όπως μια εικόνα αποκομμένη από το σενάριό της. Γιατί η ιστορία των εθνών και των λαών, δεν γράφεται με αιώνες αλλά με χιλιετίες. Εδώ οι αιώνες είναι σαν μικρά ανίσχυρα τούβλα από μόνα τους, να αντέξουν το εποικοδόμημα ενός χιλιόχρονου πολιτισμού ή μιάς χιλιόχρονης γλώσσας για ομοειδές και καλλίτερο ίσως παράδειγμα. Το ίδιο, έθιμα και παραδόσεις, διατρέχουν πολλούς αιώνες μέχρι να διαμορφωθούν ή να συντελεστούν σιγά-σιγά μέσα στο χρόνο. Ακόμη περισσότερο πνευματικές κατακτήσεις, σκέψεις και φιλοσοφικοί στοχασμοί. Δεν είναι καθόλου εύκολο.
Ο Σκοπιανός λοιπόν που θέλει να λέγεται ξαφνικά για γεωπολιτικούς λόγους μακεδόνας μη μιλώντας ελληνικά αλλά σλάβικα, είναι μια φάρσα όχι μόνο του αρχαίου δεδομένου, αλλά ακόμα περισσότερο του σημερινού μακεδόνα, ο οποίος έχει την συνέχεια μέσα του από γεννησιμιού του, από την οικογένειά του και την καθημερινή κουλτούρα του, εκτός από την επίσημη παιδεία από την πολιτεία, ενώ αυτός δεν την έχει ούτε καν σαν πρόχειρη φωτοκόπια, να την αποστηθίσει στα γρήγορα σαν σκονάκι πριν τις εξετάσεις. Και μέσα σε 50 χρόνια δεν προλαβαίνει να μάθει ούτε παπαγαλία τίποτα. Αυτό δε για το οποίο είμαστε σίγουροι όλοι διαφωνούντες και συμφωνούντες μεταξύ μας, είναι πως το μέλλον αυτών των προθέσεων είναι μια ήδη ομολογημένη επεκτατικότητα εδαφών προς την θάλασσα, και ένα απροκάλυπτο πλιάτσικο ιστορίας, κουλτούρας και πολιτισμικού δεδομένου και ότι άλλου αφύλακτου και εύκαιρου βρεθεί στην πορεία.
·
Επικίνδυνο το θέμα, ξέρω, αλλά χρειάζεται να εκτιθέμεθα στα επώδυνα.
Οι νεοέλληνες σε πλήρη συνυπευθυνότητα αυτή τη φορά με τον πολιτικό κόσμο που επιλέγουν να τους εκπροσωπεί στα εθνικά θέματα, θα πληρώσουν οδυνηρά στο σύντομο μέλλον τις πιέσεις από το άνω ή νέο μακεδονικό κράτος, γιατί δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί, όπως μας ειδοποιούν οι νόμοι της ιστορίας. Ήδη ως νεοελλήνων συμπεριφορά ακριβώς, έσπασαν το εμπάρκο του 1991, σωστό ή λάθος δεν έχει εδώ καμιά απολύτως σημασία, με τους πετρελαιάδες εφοπλιστές και τους υπόλοιπους ξελιγωμένους εμποράκους για δυο δραχμές, δηλαδή τους γνωστούς εθνοελληναράδες, και αυτό είναι το χειρότερο για την δημοκρατία, για την ύπαρξή μας σαν λαού, για την κοινωνική ελπίδα που καταρρέει με τέτοια άτομα στα σπλάχνα της.

Ξένες ενοχές

Όποιος δεν αποδεχτεί τα γονικά εγκλήματα, δεν θα μπορέσει να μετέχει στο διάλογο.
·
Θα είναι υποχρεωμένος να τα δικαιολογεί σε όλη του τη ζωή και να αποφεύγει τις συζητήσεις.
·
Θα στερηθεί την χαρά της γνώσης και την ελευθερία της σκέψης, και φυσικά την συμμετοχή στην φιλοσοφική αναζήτηση, την μέγιστη πνευματική απόλαυση.
·
Στο τέλος θα τα φορτωθεί ως δικά του, χωρίς ποτέ να ήταν δοσίλογος.

Το παλιό πεθαίνει άσχημα

Αυτό για το οποίο χρειάζεται να θλιβούμε, και οι πιο αισιόδοξοι από εμάς επί τέλους να απογοητευτούμε, παίρνοντας έτσι ένα γερό τελευταίο μάθημα από αυτόν τον κόσμο που ξεψυχάει σαπισμένος από την αδικία του, και περνώντας έτσι σε μια άλλη διάσταση ελπίδας που δεν είχαμε υποπτευθεί μέχρι τώρα, πιο μεγάλη και πιο υπομονετική στο βαθύ μέλλον, είναι ο εργατολόγος μας από την μια και οι εργαζόμενοι στου Θέμου και του Μάκη από την άλλη.
·
Κατανοείτε πιστεύω πλήρως, ότι η συμπεριφορά και το ποιόν του φύλακα και προστάτη των εργαζομένων, γιατί αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός, η δουλειά και οι υποχρεώσεις του εργατολόγου, ήταν πασίγνωστα στην Γ.Σ.Ε.Ε, και το χειρότερο είναι ότι γνώριζαν όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ανεξαιρέτως. Ξέρανε όλοι εκεί μέσα και δεν μιλούσαν. Αυτό είναι το αβάσταχτο. Γιατί κάτι έχουμε στο νου μας εσείς και εγώ και κάποιοι άλλοι που αριστερίζονται και δημοκρατίζονται, και πονάει πάρα πολύ που ο ναός της εργατικής τάξης, μεταμορφώθηκε σε τούτο το καινούργιο μπορντέλο που αποκαλύφτηκε επί τέλους, και το οποίο μέχρι τώρα το υποπτευόμαστε αλλά για άλλα θέματα, λόγους και παρατυπίες, όχι όμως σαν τέτοιο που τελικά ήταν πραγματικά, που συνέβαινε στο κρυμμένο βάθος αυτού του ταριχευμένου οργανισμού.
·
Το άλλο θλιβερό και σφραγιδικά τετελεσμένο πλέον και αυτό, είναι πως οι εργάτες μας, μας έδειξαν την τύφλα μας και την πλάνη μας, τα ιδεολογήματά μας και τις συγχύσεις μας, τις φαντασιακές μας ονειρώξεις. Μας είπαν καθαρά και ξάστερα, πως δεν καταλαβαίνουν από δίκιο και άδικο, και ούτε καν τους ενδιαφέρει αν το έχει ο Μάκης ή ο Θέμος ή όποιος άλλος αργότερα, παρά το συμφέρον τους για το οποίο αγωνίζονται σαν χρηματιστηριακές πουτάνες.
Αυτό διδάσκουν και στα παιδιά τους, εν ονόματι των οποίων μιλάνε και κάνουν ότι κάνουν, που ως κακό-μοιρα και όχι πλουσιόπαιδα, κινδυνεύουν να γίνουν μόνο υδραυλικοί και ηλεκτρολόγοι και όχι διακεκριμένοι δημοσιογράφοι και σπουδαίοι τεχνοσύμβουλοι μιας εφημερίδας. Τι αδικία πράγματι, τι συμφορά στ αλήθεια.
·
Είναι αυτοί οι καταστρεπτικοί μύθοι που έπαψαν να ισχύουν πια, και που σύσσωμη η αριστερά συνεχίζει να τους χρησιμοποιεί λαθραία, επιμένοντας σε ένα χαμένο πείραμα της ιστορίας, επιβιώνοντας η ίδια για να μην πεθάνει, σε γκρεμισμένες λογικές και ερειπωμένες ιδεολογίες.
·
Ο τύπος του ανθρώπου που αναδύεται είναι ήδη έξω από όλα αυτά τα κατάλοιπα ενός ανίκανου παρελθόντος, και μιάς εργατικής τάξης που απέτυχε να χειραφετηθεί από την κακομοιριά της.

Ίσες αποστάσεις

Οι καλοί συνάδελφοι, έχουν εφεύρει ένα κορυφαίο σόφισμα από τον προηγούμενο ήδη αιώνα, καρπό άκρατου και επίμονου δόλου, με το οποίο μας απειλούν όποτε ανοίγουμε το στόμα μας να διαμαρτυρηθούμε επειδή μεροληπτούν εις βάρος μας στις συζητήσεις και στους συντονισμούς των απόψεων, το οποίο σόφισμα κραδαίνουν μάλιστα σαν φραγγέλιο υπέρτατου ορθού λόγου και υπέρτατης δημοκρατίας, και το οποίο τελικά δεν είναι παρά μια ακόμα κρυμμένη κακομοιριά της συνείδησής τους.
·
Πρέπει να κρατάνε λέει ίσες αποστάσεις μεταξύ των εμπλεκομένων με διαφορετικές απόψεις, για να είναι αντικειμενικοί. Πω, πω ακριβοδίκαιοι! Και αυτό καθιερωμένο ως πανάκεια πλέον και όχι απλώς ως εξαίρεση σε κάποιες σπάνιες και ιδιάζουσες περιπτώσεις όπου τυχαίνει να είναι νεφελωμένα τα νοήματα ή οι προθέσεις των ομιλητών. Για να μην αδικούν κανένα. Δηλαδή στη ακριβή μετάφρασή του, ίσες αποστάσεις από το δίκιο και το άδικο! Δηλαδή να αδικούν μόνο το δίκιο. Έξοχα!
·
Ίσες αποστάσεις από τους κλέφτες της αγοράς και τους κλεπτόμενους πολίτες. Αυτό είναι που λένε. Εκεί είναι η αθέατη ουσία. Από τους καταχραστές των ταμείων του κράτους και εμάς από την άλλη. Γιατί έχουν και αυτοί ανθρώπινα δικαιώματα λέει. Και πολλά άλλα τέτοια λέει. Μόνο που τελικά, μόνο αυτοί έχουν δικαιώματα. Αυτό δείχνει ασυζητητί, η αδίκαστη αυτή κατάντια των 20 τουλάχιστον τελευταίων χρόνων.
·
Προσθέτουν δε ένα βοηθητικό επικουρικό μικροσόφισμα άγνοιας δήθεν και εκκωφαντικής αθωότητας, λέγοντας στις δύσκολες στιγμές όταν αποκαλύπτονται: μα δεν ξέρουμε εκ των προτέρων ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο αν δεν αποφανθεί η δικαιοσύνη. Κουτοπόνηρη τυπολαγνεία της κακιάς ώρας, που υποκρύπτει έσχατη δουλοπρέπεια και καλά ριζωμένο ραγιαδισμό σε ότι διαφεντεύει στον ορίζοντα. Χρειάζεται δηλαδή να αποφανθεί ο Άρειος Πάγος ότι συγκεκριμένοι με ονοματεπώνυμα έκλεψαν τα χρήματα των ταμείων των εργαζομένων. Αν δεν αποφανθεί ο Άρειος Πάγος εμείς δεν το ξέρουμε μέχρι τότε αν μας κλέψανε ή όχι, και ούτε δικαιούμαστε να λέμε την γνώμη μας δημόσια γιατί επηρεάζουμε και προκαταλαμβάνουμε την γνώμη των δικαστών, και διάφορες άλλες τέτοιες σαχλαμάρες.

Ή κατά επέκταση, κάποιο διεθνές δικαστήριο για να μάθουμε αν έχει δίκιο ο Ιρανικός λαός ή ο Μπους και η παρέα του. Τέτοια εννοούν και λένε απροκάλυπτα.
·
Αλλά το πιο γουστόζικο είναι όταν αναγκάζονται να καλέσουν ΄΄και την άλλη άποψη΄΄ όχι την ανώδυνη αλλά εκείνη που συστηματικά και συμπεφωνημένα καταστέλλουν και αποκρύπτουν, επειδή τους πήραν είδηση και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, τι πανηγύρι γίνεται, πως τους χαμηλώνουν τα μικρόφωνα οι άλλοι καλοί τεχνικοί συνάδελφοι, συνδικαλισμένοι και αυτοί για την καλλίτερη ενημέρωση και το δίκιο του εργάτη, τι πογκρόμ και τι λεκτικούς προπηλακισμούς κατά φοιτητών και άλλων αντιδρώντων, να μην μιλήσουν με όποιο τέχνασμα και προβοκάρισμα. Μόνο που όλα αυτά φαίνονται πεντακάθαρα από μας από κάτω. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν καθόλου.

Μεταμοντέρνο δημοσιογραφικό θράσος

Συχνότατα οι πολίτες ακούνε τους καουμπόηδες των ιδιωτικών καναλιών να τους επιπλήττουν, όταν προσπαθούν να διαμαρτυρηθούν για τον ολοσχερή εκχυδαϊσμό και το χαμηλότατο αισθητικό και πνευματικό επίπεδο των εκπομπών τους, λέγοντάς τους κατάμουτρα : αν δεν σας αρέσει αλλάξτε κανάλι ή κλείστε την! Και το έχουμε ακούσει όλοι αυτό έτσι θρασύτατα, να φασίζει επάνω μας και να μας περιγελά.
·
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, πως εμείς δεν είμαστε οι φιλοξενούμενοι στο σπίτι μας όπως κάθε τόσο και λιγάκι μας λένε, αλλά ότι αυτοί είναι οι κλεπταποδόχοι του τηλεοπτικού πραξικοπήματος του 1989. Μιάς πολιτειακής εκτροπής που δεν ήταν επτάχρονη μόνο, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ μέχρι σήμερα, και που συνταράζει αδιάλειπτα την ελληνική κοινωνία μας, την ισορροπία και την συνείδηση των πολιτών, την ψυχολογία και διαμόρφωση των παιδιών μας, την πολιτική και πολιτιστική ζωής μας.
·
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, πως τα ερτζιανά δεν τους τα έδωσε κανείς. Τα άρπαξαν τα αφεντικά τους μαζί με τις πολιτικές και νομικές μαφίες που τα μαγείρεψαν και τα καταχρώνται μαζί τους, τα καρπούνται και τα διαπλέκονται όλοι παρέα, και τα χρησιμοποιούν οι υποκοσμικοί με τις συντεχνίες που ταΐζουν και τα σινάφια τους, με τα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα και τα υψηλότερα δυνατά κέρδη.
·
Ασφαλισμένοι στην οικονομική τους ευμάρεια με το βρώμικο ψωμί που τρώνε, αδιαφορούν για τις δεκάδες εκατοντάδες χιλιάδες νεόπτωχων από την ασύλληπτη ακρίβεια που μαστίζει τον τόπο, που τους αναγκάζει να έχουν την τηλεόραση ως την μοναδική διέξοδο ΄΄διασκέδασης΄΄ και επαφής με τον έξω κόσμο, αφού κατάντησε απαγορευτική κάθε έξοδος τους ακόμη και για σουβλάκι.
Το ΄΄αν δεν σας αρέσει αλλάξτε κανάλι ή κλείστε την΄΄ θυμίζει τις άλλες μαφίες εργοδοτών και εργαζομένων στα υγρά καύσιμα, που λένε ανενόχλητοι και αυτοί από την πολιτεία : ψάχτε να βρείτε τα πιο φθηνά πρατήρια. Μια επιδημία που αρχίζει και εξαπλώνεται παντού στην εργασιακή και οικονομική ζωή του τόπου.
·
Δεν πρέπει ποτέ να νομιμοποιήσουμε αυτό το τηλεοπτικό πραξικόπημα της χειρότερης γνωστής μορφής ασυδοσίας και καθαρής αλητείας, και επίσης να μην αποδεχτούμε τους τεχνικούς και την συντεχνία τους που το διαχειρίζεται, δημοσιογράφους και λοιπούς εμπλεκόμενους τεχνικούς, εν ονόματι της γνωστής κλάψας για το ψωμάκι των παιδιών τους και της ανεργίας τους. Γιατί ας μην μας διαφεύγει διόλου, ότι συναγωνίζονται χαρούμενα και εθελοντικά σε αυτό το αντιδημοκρατικό, αντιπνευματικό και αντιαισθητικό μακελειό, τους εργοδότες τους, και τους υπερφαλαγγίζουν όποτε μπορούν σε ποταπότητα, ψέματα, καταστολή.
Αυτή νομίζω είναι η ουσία που συμβαίνει, και που εμείς χρειάζεται να κατανοήσουμε, και κυρίως να απαιτήσουμε να αλλάξει στη ζωή μας.
·
Γιατί τα ερτζιανά, είναι εθνικά σύνορα, είναι πιο σημαντικά για μια χώρα ακόμα και από τον στρατό της, και δεν μπορεί επ ουδενί να βρίσκονται απολύτως ανεξέλεγκτα και ασύδοτα στα χέρια μιάς μη εκλεγμένης κυβέρνησης των καναλαρχών και εκδοτών. Ούτε είναι δυνατό αλλά αντιθέτως αδιανόητο, οι τηλεπαρουσιαστές και μεγαλοδημοσιογράφοι να έχουν μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία από τους εκλεγμένους από τον λαό βουλευτές, όποιοι και αν είναι αυτοί οι βουλευτές, ακόμη και καθαροί φασίστες. Γιατί αυτή είναι στοιχειωδώς η έννοια της δημοκρατίας. Ο τελευταίος σε αριθμό ψήφων βουλευτής, πρέπει και επιβάλλεται να έχει περισσότερη εξουσία και δύναμή από τον δημοκρατικότερο και καλλίτερο δημοσιογράφο. Τους εκπροσώπους μας τους ψηφίζουμε εμείς, και δεν μπορούν να μπαίνουν από τους φεγγίτες και τις χαραμάδες της διαπλοκής, άλλοι στη θέση τους, μη ψηφισθέντες καν.

Ισηγορία

Αλλά πάμε στην ουσία της μακραίωνης και χιλιόχρονης αυτής ιστορίας του λόγου.
Στην ίδια την δομή της δημοκρατίας και της σκέψης της.
·
Θα προσέξατε, ίσως και όχι, ότι οι θεμελιωτές των αρχών και των κανόνων του λόγου, που συναπορέουν από τις αρχές των ίσων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν ομιλούν καθόλου για ελευθερία λόγου. Περίεργο αυτό για την δική μας οξυμένη όπως νομίζουμε αντίληψη και σκέψη. Γιατί έχουν καταλάβει ότι είναι ψευδής. Είναι μια καλοστημένη απάτη. Είναι μια εκπτωμένη κατάσταση, λίγα ψίχουλα λόγου δηλαδή, και αυτά μόνο με τον έλεγχο, όποτε και όταν αυτοί κρίνουν και επιτρέπουν.
·
Αυτά οι αρχαίοι αθηναίοι τα γνωρίζουν άριστα. Ομιλούν για ισηγορία.
Αυτή μόνο θεωρούν ελευθερία του λόγου. Ελευθερία του λόγου χωρίς ισηγορία όπως κόπτονται οι δημοσιογράφοι και το σωματείο τους, είναι μια καθαρή ανελευθερία του λόγου. Μια καλομελετημένη φίμωση των πολιτών.
Έκαναν τον ανθρώπινο λόγο επάγγελμα τους. Και η ΄΄δουλειά΄΄ τους είναι να μιλουν δημόσια μαζί με τους πολιτικούς, τους οικονομικούς παράγοντες και τους παντοειδείς ειδικούς εκ μέρους μας. Χωρίς ποτέ να τους έχουμε εξουσιοδοτήσει ή ψηφίσει, όπως τουλάχιστον τους πολιτικούς. Πληρώνονται για να μιλάνε αντί για μας.
Οι πολίτες δεν υπάρχουν στην κυριολεξία. Είναι άφωνοι ως να βρίσκονται στον πάτο της θάλασσας. Η ισηγορία για αυτούς είναι ο χειρότερος εχθρός τους. Μανιάζουν στo άκουσμά της. Και αν τολμήσουμε να διαμαρτυρηθούμε κάποτε, μας απαντάνε δημόσια μπροστά σε όλον τον κόσμο και μας εξευτελίζουν μεταξύ μας για το λάθος μας, λέγοντας μας: εσείς ψηφίσατε αυτή την κυβέρνηση και το πρόγραμμά της ή μα μίλησαν οι εκπρόσωποί σας, δεν τους ακούσατε.
Αυτοί και μόνο θα μιλούν εκ μέρους μας και θα μας υπερασπίζονται ή θα μας κατακεραυνώνουν όποτε αυτοί κρίνουν. Η ιδιωτικοποίηση του ανθρώπινου λόγου.
Η πολιτική ως επάγγελμα του Μαξ Βέμπερ από τους πολιτικούς, έγινε τώρα, η ομιλία ως επάγγελμα από τους δημοσιογράφους.
·
Είναι τερατώδες και καλά κρυμμένο μέσα στην σύνχηση και τις φωνασκίες.
Και αν μιλάμε για εφημερίδες και τύπο τότε έχει καλώς.
Αλλά η τηλεόραση, ο αέρας και τα ερτζιανά, είναι πιο ζωτικός και πιο εθνικός χώρος, και από τις περίφημες βραχονησίδες και τα ίδια τα σύνορα μας. Η δημόσια ομιλία, είναι η ίδια η ανάσα μας.
Καταλαβαίνετε σε τι αριστοτεχνική απάτη έχουμε εμπλακεί γιαυτό και είμαστε άφατοι και άφωνοι. Ότι θέλουν μας λένε και ότι θέλουν ακούμε και βλέπουμε. Αυτό κι αν είναι καθαρός φασισμός με χαμόγελα τηλεπαρουσιαστών.
·
Σκεφτείτε τούτο, ολόκληρη η Γ.Σ.Ε.Ε δεν έχει φωνή. Δεν έχει ένα τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό σταθμό. Ζητιανεύει να την φιλοξενούν κάθε τόσο στα κανάλια, που τα έχουν όλα οι εργοδότες τους.

Λογοκρισία

Αυτό που βρίσκεται έξω από την νοητική τους, είναι πως η λογοκρισία είναι εγγενές στοιχείο του ανθρώπινου λόγου. Είναι το μεγαλείο της σκέψης. Λογοκρισία σημαίνει : κρίνω τον λόγο του άλλου και μόνο αυτό. Πάνω σε αυτή την λογοκρισία ανδρώθηκε το θαύμα της αθηναϊκής δημοκρατίας.
·
Ένας υγιής εγκέφαλος θέλει να τον λογοκρίνουν διαρκώς. Αυτή είναι η φυσιολογία της σκέψης μας. Αλλιώς ο λόγος του είναι ένας μονόλογος του ερημίτη. Ένας λόγος χωρίς επιστροφή. Χωρίς απάντηση. Χωρίς ανταπάντηση και αντεπιστέλλον. Μιζερεύει η σκέψη του, ατροφεί, και αν συνεχιστεί αυτό για πολύ στο τέλος τρελαίνεται.
·
Και δεν σημαίνει βέβαια το παρανοηματοποιημένο και παραχαραγμένο μέσα στον χρόνο και στην ιστορία της γλώσσας, αυτό που εννοούν σήμερα και με το οποίο μας απειλούν οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι εκδότες, οι οικονομικές ελίτ ή οι χούντες πιο παλιά ΄΄σου απαγορεύω να μιλάς΄΄. Αυτό ακριβώς είναι το δικό τους κατασκεύασμα. Η απαγόρευση. Γιατί δεν θέλουν να ακούν. Αρνητικοποίησαν νοηματικά την έννοια της λογοκρισίας, από θετική και πεμπτουσία του ανθρώπινου λόγου, στο αντίθετό της, σε πολιτικό ανάθεμα έως ποινικό αδίκημα.
·
Να μην απαντάει κανείς στα θέσφατά τους. Να μην αναφέρεται και να μην λογοκρίνει κανείς. Να μην απαντάει δηλαδή στα εγκλήματα της εξουσίας που προστατεύουν. Παρά μόνο στημένοι και ήδη γερά αυτοφιμωμένοι καλοί συνάδελφοι, οι οποίοι θα φυσιολογικοποιούν και έτσι θα νομιμοποιούν την κλοπή και την κομπίνα, ως από πάντα υπηργμένες όπως λένε, (ακούστε επιχείρημα!) παρέα με τους πολιτικούς που θα βοηθάνε και θα συμπληρώνουν. Και αυτή είναι η μοναδική δικαιολογία τους όταν στριμώχνονται.
·
Όπως σήμερα στην ιδιότυπη δημοκρατία-δικτατορία της κομπίνας και της αφωνίας των δημοσιογράφων και των αφεντικών τους. Μιλάμε και δεν μας ακούει κανείς. Ακούμε τα λόγια μας παραχαραγμένα από τους καλούς συνάδελφους που τα απαγορεύουν, με περίτεχνες και δημοκρατικές διαδικασίες και τεχνικές. Αν δεν τα μεταφράσουν αυτοί, δεν ακούγονται. Αυτή είναι η συμφωνία κάτω από το τραπέζι για να μας αφήσουν να μιλήσουμε στα ερτζιανά μας. Έτσι όσοι ακούγονται, είναι μόνο κατασταλμένοι.
·
Έχουμε παρανοήσει όλοι, στο απέραντο λευκό κελί της ελληνικής δημοκρατίας. Μιλάνε δημόσια, στο σπίτι μας μέσα, για τα δικαιώματα των ναζιστών και φασιστών, με την βοήθεια, την κάλυψη και τους προπηλακισμούς των δημοσιογράφων, εν ονόματι της δημοκρατίας πάντα. Σε αυτό το θέατρο της δημοκρατίας, οι μόνοι που δεν έχουν λόγο και δικαιώματα λογοκρισίας είναι οι δημοκράτες. Και λογοκρισία σημαίνει απαντώ.

Οι καλοί συνάδελφοι

Η τηλεόραση και το ραδιόφωνο να είναι ελεύθερα.
Να μην τα ελέγχει ούτε η πολιτεία ούτε οι πολίτες, αλλά να τα ελέγχουν οι εργοδότες μας.
Αυτό λένε διαρκώς οι δημοσιογράφοι, στην υπόλοιπη άφωνη κοινωνία. Και μάλιστα τόσο καθαρά. Ωσάν εμείς οι υπόλοιποι να μην γνωρίζουμε τίποτα από εμπόρους, επιχειρηματίες και εργοδότες. Πρωτότυπες απόψεις, ιδιαίτερα ανιδιοτελείς, μη συντεχνιακές, χωρίς διακρίσεις απέναντι στους συμπολίτες τους. Μια ζηλευτή δημοκρατία λόγου!
Μας λένε δηλαδή καθαρά ότι θέλουν να τους λογοκρίνουν τα αφεντικά τους και κανείς άλλος. Καταλαβαίνει κανείς, τι είδους ελεύθερο λόγο μπορεί να έχουν τέτοιοι απροκάλυπτοι υποτελείς προς τα επάνω, σκληρά αφεντικά προς τα κάτω, προς εμάς. Μια τηλεόραση χωρίς κανόνες όπως είναι σήμερα.
Όμως οι πολίτες δεν ζήτησαν ποτέ να τους λογοκρίνουν, ούτε αυτοί, ούτε η πολιτεία, ούτε κανείς άλλος. Ζητάνε μόνο να μπορούν να μιλάνε και αυτοί και να τους απαντάνε κυρίως. Δεν ξέρουν τάχα ότι κάθε βράδυ και πρωί στις ειδήσεις και τις άλλες ΄΄ενημερωτικές΄΄ εκπομπές, οι πολίτες τους στολίζουν με τα ακατονόμαστα από την αγανάκτησή τους για αυτά που τους λένε, χωρίς να μπορούν να απαντήσουν, ακούγοντάς τους μουγκοί και τρελαμένοι.
·
Οι δημοσιογράφοι απεχθάνονται την λογοκρισία. Δεν θέλουν να τους λογοκρίνει κανείς. Είναι ελεύθερες προσωπικότητες, ευαίσθητες. Αγρυπνούν για την ελευθερία του λόγου.
Μα υπάρχει μεγαλύτερη λογοκρισία από αυτή που κάνουν αυτοί στους πολίτες.
Ποιος λογοκρίνει σήμερα στην εποχή της τεχνολογίας και των μέσων την παγκόσμια κοινή γνώμη και τις τοπικές. Ποιοι διαχειρίζονται αποκλειστικά τον λόγο, ποιοι χειραγωγούν τις κοινωνίες. Η αστυνομίες ή οι άνθρωποι του τύπου.
Οι αστυνομίες καταφθάνουν μόνο στο τέλος τώρα πιά. Όταν και μόνο δεν τα έχουν καταφέρει οι δημοσιογράφοι. Οι καιροί έχουν αλλάξει άρδην. Τις απαγορεύσεις δεν τις ασκούν οι χούντες και οι Γεωργαλάδες σήμερα, αλλά οι δημοσιογράφοι και οι εκδότες τους, περίτεχνα και δημοκρατικά, αθέατα και θεατά όταν χρειάζεται.
Αυτό που εννοούν και που κρατούν καλά κρυμμένο μέσα τους είναι να μην λογοκρίνονται αυτοί. Αυτή είναι η ανομολόγητη αλήθεια τους! Η ελευθερία του λόγου για την οποία ομιλούν, είναι μόνο η δική τους ελευθερία. Δεν είναι η δική μας. Να είναι ελεύθεροι να απαγορεύουν στους άλλους να μιλάνε, ενώ αυτοί να λένε ελεύθερα ότι θέλουν οι εργοδότες τους. Η γραμμή του σταθμού.

Περί τύπου

Κάθε συντεχνία το πρώτο που κάνει μόλις δημιουργηθεί
είναι να κατασκευάσει τα επιχειρήματα της.
Να είναι έτοιμη να δικαιολογηθεί
όταν αρχίσουν οι διαμαρτυρίες και οι αντιδράσεις της κοινωνίας
για αυτό που είναι και για αυτά που κάνει.

΄΄Προτιμώ έναν κίτρινο από έναν φιμωμένο τύπο΄΄
Με την φράση αυτή συνήθως προσπαθούν να δικαιολογηθούν οι άνθρωποι του τύπου για τον κιτρινισμό τους.
·
Αυτό που καμώνονται πως δεν γνωρίζουν, είναι πως ένας κίτρινος τύπος είναι ο πιο φιμωμένος τύπος. Γιατί δεν έχει κανένα λόγο να είναι φιμωμένος, όταν δεν είναι φιμωμένος. Όταν δεν υπάρχει δικτατορία δηλαδή.
Να λέει και να δείχνει αστειάκια, σκανδαλάκια και πιπεράτες ελευθεροστομίες του ιδιωτικού βίου, όταν η ελληνική κοινωνία είναι βουτηγμένη στις μεγαλύτερες αδικίες από πολύ παλιά, και ο υπόλοιπος κόσμος στενάζει σήμερα από πείνα, φτώχεια και αρρώστιες, και σπαράσσεται από αντιθέσεις και συγκρούσεις. Σκιαμαχούν δε λεονταρίζοντας εκ του ασφαλούς κατά καιρούς, με επιθέσεις και αλαλαγμούς επιτυχίας κατά τριτευόντων στόχων και αδικημάτων, υποκρινόμενοι έτσι τα παλικάρια.
Αυτό είναι ο κιτρινισμός, αυτό είναι και η φίμωση συγχρόνως
·
Επί πλέον δεν πρέπει να διαφεύγει, ότι με αυτό το κατασκευασμένο και ψευδές δίλημμα, απειλούν κι από πάνω τους πολίτες να μην ζητάνε πολλά-πολλά, στέλνοντας συνειρμικά τις μνήμες και το συλλογικό υποσυνείδητο του Λαού στις τραγικότερες συγκρίσεις της πρόσφατης ιστορίας μας, με χούντες, απαγορεύσεις και φυλακές. Λες και δεν υπάρχει άλλη επιλογή, παρά οι χούντες από την μια και ο κιτρινισμός και η χειραγώγηση των πολιτών από την άλλη.
·
Αλλά πάνω από όλα ο κιτρινισμός σημαίνει αυτοφίμωση. Το πιο ταπεινωτικό και δουλοπρεπές για τον καθένα μας ή είναι δημοσιογράφος ή είναι πολίτης.
Και αυτοφίμωση σημαίνει, τον πιο υποτακτικό καριερισμό. Εξαιρετικά υπερελάχιστοι γλιτώνουν από αυτόν τον κανόνα.

Ο μπερές

Ο δρόμος προς την ελευθερία περνάει πρώτα από την φάρσα της, μπερδεύεται και μένει εκεί.
Η ελευθεριότητα καταβροχθίζει στο τέλος τα πάντα.
Ανθρώπους, κόμματα, ιδεολογίες, νεολαίες, θρησκείες, επιστήμες.
·
Ο μπερές του Κομαντάντε φοριέται απεγνωσμένα στις φωτοσκότεινες λεωφόρους της εποχής μου. Όσο πιο δουλοποιείται κανείς, τόσο πιο απελπισμένα τον χρησιμοποιεί.
Χαλκευμένα σύμβολα μιας προσωπικής εξέγερσης που δεν αποτολμήθηκε ποτέ. Οι άθλιοι ψωμιά και επαναστάσεις ονειρεύονται.

Δημόσιο καθαρτήριο

Ο δημόσιος αυτοσαρκασμός, είναι το ξέπλυμα του εαυτού μας. Και μάλιστα από εμάς τους ίδιους.! Τι θράσος! Ανεστραμμένος ως προτέρημα κιόλας, ως αυτοκριτική τάχα. Και δεν το πήρε είδηση κανείς. Τι παραλλαγή, τι τέλεια κάλυψη!
Τι γίνεται στα πονηρά μυαλά μας; Τι οντολογική περίπτωση είμαστε σαν είδος.
Έτσι κατόρθωσε για έναν αιώνα τουλάχιστον, να νομιμοποιεί τα χειρότερά μας, αρκεί να τα σαρκάζουμε δημόσια και έτσι να τα κάνουμε αποδεκτά. Αυτό έλεγε η νέα συνταγή. Χωρίς να πάρουν είδηση οι άλλοι για αυτήν την πράξη μας. Δημόσιο καθαρτήριο. Η πιο πονηρή εξομολόγηση που σκαρφιστήκαμε ποτέ. Τι απάτη! Η μέγιστη!
Στο τέλος νομιμοποιούνται όλα, και γίνονται και γουστόζικα! Οι δε ΄΄ειδικοί΄΄ στο χώρο της σημειολογίας και της ανάλυσης, του αποδίδουν και στυλ. Τα έχετε διαβάσει ή ακούσει αυτά τα βλακώδη πιστεύω από συγγραφείς επώνυμους ή ψευδώνυμους, όπως και καλλιτέχνες.

΄΄Ναι μεν ήταν ένα κτήνος, αλλά είχε στυλ. Να φαντασθείτε, πριν από κάθε εκτέλεση ο δήμιος Αρμάντο, ιεροτελεστούσε την πράξη του. Καθόταν απέναντι από τον ετοιμοθάνατο χωρίς ποτέ να τον κοιτάει στα μάτια, του άνοιγε ο υπηρέτης του ένα κόκκινο πάντα καλό κρασί, άναβε με μια ακαταμάχητη επιδεξιότητα την πίπα του, μύριζε ηδονικά τον φελλό, και ύστερα έβαζε αργά-αργά σε φίνο κολονάτο κρύσταλλο τον μέλαινα ζωμό του. Ήταν ένα πράγματι γοητευτικό θέαμα, σε σημείο που πολλές φορές ο μελλοθάνατος παρασυρόταν ευχάριστα και ξεχνούσε τον λόγο για τον οποίο βρισκόταν εκεί. Η μεθοδικότητα, η σιγουριά και η φυσιολογικότητα του Αρμάνδο, έκανε το θύμα να νομίζει ότι έβλεπε όνειρο. Ο ίδιος τα βράδια στο σαλέ του Κομπέρ που σύχναζε, συνήθιζε να λέει με εκείνο το αριστοκρατικό του ύφος, ότι μισούσε τον εαυτό του εκείνες τις στιγμές και τον κατακεραύνωνε με τα χειρότερα επίθετα που είχε μάθει. Όμως ήταν το πάθος του και το ήξερε. Ο φόνος των άλλων από τα χέρια του, ήταν μια ακατανίκητη επιθυμία μέσα του. Συνωμοσία του σύμπαντος απέναντι του. Πολλές φορές όταν μεθυσμένος πια έβαζε τα κλάματα και ξεσπούσε, οι άλλοι τον βλέπαν με συμπάθεια και τον κερνούσαν ένα τελευταίο, χτυπώντας τον φιλικά στην πλάτη. Έφτανε τότε να βλέπει με συμπάθεια τον εαυτό του, για τα τέρατα που είχε κληρονομήσει από την ζωή του.΄΄

Και δεν αναφέρομαι και δεν συμπεριλαμβάνω βέβαια σε αυτό, τα μικροπταίσματα και τις μικροπαραβάσεις μας, όπως και τα λάθη μας. Αλλά μόνο τα μεγάλα
Γιατί δεν πρόκειται για μια προσωπική ιδιωτική εκμυστήρευση σε κάποιον φίλο, να βγει το βάρος από πάνω μας, να αλαφρώσει ΄΄η ψυχή μας΄΄. Αλλά δημόσια!
Γιατί, ως στοιχείο αυτοκάθαρσης, ως ανάγκη κριτικής, μετάνοιας ή εσωτερικής συντριβής που βγαίνει προς τα έξω και ιαίνει τον συγγραφέα και τους αποδέκτες ή τα θύματα των πράξεών μας, λειτούργησε ελάχιστο, στους πρώτους που ένιωσαν ειλικρινή αυτήν την ανάγκη. Μόλις όμως ο δόλος πήρε είδηση ότι μπορεί έτσι να ωραιοποιήσει και να απάλειψη τα εγκλήματά του, έγινε εξαιρετικό εργαλείο στα πολεμοφόδια του σοφιστή.
Γιατί το ερώτημα πιο ώριμο τώρα από την απάτη του δόλου, καταλήγει πλέον : και επειδή μας ομολόγησες δημόσια και αυτοσαρκαστικά, λογοτεχνικά και με στυλ τα εγκλήματά σου, σημαίνει ότι διέφυγες τον νόμο; Μα αυτό είναι πολύ βολικό, να το μάθουμε καλλίτερα να το κάνουμε και εμείς. Έτσι θα καταργήσουμε και τα έξοδα της πανάκριβης δικαιοσύνης. Πράγματι για γέλια είναι.

Ξέφρενη αφθονία

Τι κοινωνίες είναι αυτές χωρίς τσαγκάρη. Δεν το καταλαβαίνω.
Μόνο αυτοκτονικές κοινωνίες κάνουν κάτι τέτοιο.
Εξ άλλου, το σόλιασμα των παπουτσιών, είναι ακίνδυνο, υγιεινό και δεν ρυπαίνει το πνεύμα και την συνείδησή μας. Και κυρίως επιμηκύνει τον χρόνο της φύσης και τον δικό μας, και τον επαναφέρει στις φυσιολογικές του ταχύτητες.

Κοιτώντας από το ύστερα

Νιώθω κάποιες στιγμές, σαν τον κώνο φωτός του μέλλοντος που βλέπει από μακριά το παρόν. Από ένα πιο μέλλον, τα μικρομέλλοντα που έρχονται προς εμένα.
Όλες λέει, οι χιλιάδες επιθυμίες μας, θα αντικατασταθούν όσο περνάει ο αφόρητος αυτός καιρός, από μια μόνο γιγαντωμένη, που θα έχει ρουφήξει όλες τις άλλες, και στερνά θα φτάσει να ρουφήξει ακόμα και τις φυσικές μας ανάγκες, και τέλος και αυτά τα ανίκητα ένστικτα μας, και όλα αυτά μαζί και ότι άλλο απομείνει, θα τα αλέσει και θα τα κάνει μια μόνο υποβόγγουσα επιθυμία, τον φόνο.
Όπως φαίνεται καθαρά από αυτό το ξάγναντο του σύμπαντος, ο καθένας θα χαίρεται με τον θάνατο του καθενός, γνωστών και αγνώστων, ή τον προκαλεί αυτός ή οι άλλοι, γιατί αυτή η υποβόγγουσα χαρά μέσα του θα τον εξουσιάζει απόλυτα. Μέσα της, θα αρχίσει να καταλαβαίνει όσο περνάει ο καιρός, ότι είναι γραμμένα όλα τα λύματα της φυλής του μαζί με τα δικά του.
Είναι τότε που θα προσπαθεί να σώσει το σύμπαν από το κέρδος εξοντώνοντας το είδος του.

Η αγωνία της ζωής

Επιμένω ακόμη περισσότερο τώρα, καθώς βλέπω τον κόσμο στην εποχή μου να συντρίβεται από περισσότερους πολέμους, περισσότερη πείνα, περισσότερες ψυχικές αρρώστιες, περισσότερη δυστυχία και αδικία, εν μέσω υπεραφθονίας και απίστευτης τεχνολογικής ανάπτυξης.
Η αγωνία για την ζωή είναι ο πρωταγωνιστής, και όχι η πολυτέλεια της μεταφυσικής αγωνίας, της μεταθανάτιας ζωής. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν, όχι να πεθάνουν. Να πεθάνει κανείς σήμερα είναι πολύ εύκολο. Να ζήσει έγινε αδύνατο.

Ντοπιολαλιές

Οι δε ντοπιολαλιές των λαών , είναι το χρυσάφι των γλωσσών τους.
Είναι πιο σημαντικές και από τις ίδιες τις εθνικές γλώσσες. Χωρίς αυτές δεν υπάρχουν εθνικές γλώσσες. Αυτές είναι τα πρωτογενή κύτταρά τους.
Εκεί βρίσκεται η πρώτη και κύρια ανανέωση της κάθε γλώσσας, πριν χρειασθεί να καταφύγει σε άλλες ξένες γλώσσες για δάνεια από αυτές, για την ανανέωσή της και την διατήρησή της ζωντανής.
Εκεί πια είναι κάθε τι αποτυπωμένο ανάγλυφα. Η ιστορία, η τεχνολογία της κάθε εποχής, τα τοπικά ήθη, οι παραδόσεις, τα έθιμα, οι αντιθέσεις, οι λογικές, οι ιδέες, οι ιδεολογίες, οι ολοζώντανες μικρολεπτομέρειες της ζωής.
Όταν οι ντοπιολαλιές ατροφούν και εξασθενούν με την μετοίκηση στην πρωτεύουσα πόλη ή αλλού, τότε οι εισαγωγές από άλλες γλώσσες διογκώνονται επικίνδυνα για κάθε εθνική γλώσσα. Είναι τότε που κινδυνεύει να παραμορφωθεί και να μην αναγνωρίζεται έντονα και αισθητά διακριτά.
Γιατί το πρώτο που κάνει ένας λαός αυθόρμητα, με μια ενστικτική σκέψη, όταν αισθάνεται ότι κάτι αρχίζει να του λείπει στον πλούτο της καθημερινής του έκφρασής, καθώς περνά ο καιρός και ο κόσμος εξελίσσεται ακατάπαυστα, είναι να βρει ξεχασμένα ή παροπλισμένα αποθέματα λέξεων και εννοιών, στις αποθήκες των ντοπιολαλιών του. Εκεί υπάρχει διαρκώς ένα αστείρευτο γλωσσικό ορυχείο. Με γνήσιο, ακατέργαστο ίδιο υλικό, συμβατό με το σώμα της εθνικής γλώσσας. Ευκολόχρηστο και μη απορριπτέο ποτέ, σαν συγκολλημένο με το ζόρι, έξω από την αρμονία της γλώσσας.

Περί γλώσσας 6

Η γλώσσα είναι ιστορία κυρίως. Αλλά έτσι δεν το βλέπει κανείς. Πάνω στη γραφολογία της και την ηχολογία της, είναι αποτυπωμένα όλα όσα πέρασε και είπε ένας λαός. Οι μεταβολές στην προφορά, οι μεταβολές στη σύνταξη του λόγου, η στίξη που τα σημαίνει, οι γραμματικοί κανόνες, είναι η γεωγραφία του λόγου και του χρόνου που κυλά μαζί με την εξέλιξη και τις περιπέτειες ενός λαού. Είναι ιστορικοί κώδικες που οδηγούν, κλειδιά που αποκαλύπτουν, κόμβοι και πλατύσκαλα που δηλώνουν τις μεγάλες αλλαγές στους πολιτισμούς.
Είναι βέβαια και παιδεία. Δεν είναι όμως απλή συνεννόηση όπως προ πάντων νομίζουν. Αυτή διακινεί κάθε είδους γνώση που μαθαίνουμε και επικοινωνούμε.
Απλή συνεννόηση είναι η τουριστική γλώσσα. Ακόμα και αν μιλιέται άπταιστα.
Εκατομμύρια άνθρωποι μέσα στις ίδιες τους τις χώρες σήμερα ομιλούν τουριστικά την μητρική τους γλώσσα. Δηλαδή ανώδυνα.
Και δεν εννοώ την διεθνοποιημένη αγγλική. Ομιλούν μια κοινή παγκόσμια τουριστική γλώσσα, ο καθένας στην εθνική του γλώσσα, που δεν έχει πλέον ίχνος παιδείας.
Την γλώσσα των ονομάτων των προϊόντων. Μια σκέτη ονοματολογία χωρίς εννοιακές και νοηματικές αποσκευές. Δεν ομιλούν αλλά συνεννοούνται μέσω αυτής για αυτά. Είναι μια εκπτωμένη γλώσσα- μη γλώσσα, αφού οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι αποξενωμένοι από την γλώσσα τους. Ίσα- ίσα καταφέρνουν να συνεννοηθούν και να επικοινωνήσουν με αυτήν. Γλώσσα χωρίς πολιτικές νύξεις, χωρίς κοινωνικές αναφορές, χωρίς αντιθέσεις και αντιφάσεις, που δεν εννοεί τίποτα σπουδαίο πια, που δεν παραπέμπει πουθενά.
Κάθε τέτοια αναφορά όσο ακόμα υπάρχει, γίνεται μόνο για να διαφημιστούν κάποια προϊόντα και τα ονόματά τους. Μια τηλεοπτική γλώσσα.
Οι άνθρωποι που δεν ομιλούν τουριστικά, που έχουν να πουν, να ανταλλάξουν απόψεις και να διαφωνήσουν έστω μόνο, να κρατηθούν ζωντανοί και υπάρχοντες, γίνονται όλο και πιο ελάχιστοι.

·
Το χαρακτηριστικό αυτής της καινούργιας γλώσσας, είναι ότι δεν έχει παρελθόν, δεν έχει παράδοση. Αλλά το πιο χαρακτηριστικό της ακόμα, όπως με σαφήνεια μας γνωστοποιεί η ίδια την λογική της και μας τρομάζει, είναι ότι δεν θα αποκτήσει ούτε στο μέλλον γλωσσική παράδοση, αφού δηλαδή ζήσει κι αυτήν κάποιο χρόνο, όχι μόνο γιατί από την δομή της δεν προλαβαίνει να αποκτήσει ιστορία αφού αλλάζει συνεχώς με απίστευτη ταχύτητα, με όλο νέα προϊόντα νοοτροπίες και σχέσεις επ αυτών μηδαμινές και άχρωμης σημασίας, αλλά γιατί φοβάται και δεν θέλει όποιου είδους ιστορία και παράδοση κατά κανένα τρόπο. Εάν το εργοστάσιο ή η πολυεθνική κλείσουν από τον ανταγωνισμό τελειώνει και η γλώσσα αυτή. Και σήμερα τα εργοστάσια δεν διαρκούν 100 και 150 χρόνια, αλλά γεννιόνται και πεθαίνουν σε μια πενταετία.
Μόνο που αυτή η γλώσσα πλέον είναι η βασική και κύρια γλώσσα του δυτικού κόσμου και όχι μόνο των τουριστών που επισκέφτονται άλλες χώρες. Είναι ένα φαινόμενο του εμπορισμού της εποχής μας, της επικράτησης της αποθέωσης της αγοράς.