Πολλοί διανοούμενοι, κατά καιρούς οι περισσότεροι, ανίκανοι να αντέξουν ψυχολογικά τον αμείλικτο ρεαλισμό του φυσικού και κοινωνικού κόσμου, διαφεύγουν σε τεχνάσματα αυτοεξαπάτησης, άλλοτε γλωσσικά παίζοντας με τις λέξεις και άλλοτε νοηματικά παίζοντας με τα νοήματα.
Σχίζουν στα δυό αδιάσπαστες έννοιες του κόσμου, για να αποφύγουν να αποδεχτούν τον βίαιο χαρακτήρα της ζωής και τις σκληρές απαντήσεις που δίνει. Κρύβονται στη μέση αυτής της διάσπασης και περιμένουν εκεί να πεθάνουν ανενόχλητοι ευθυνών, χωρίς να πάρουν ποτέ θέση στα πράγματα του κόσμου, εισπράττοντας την καθιερωμένη ανταμοιβή για την ευνουχισμένη σκέψη τους.
·
Κατασκεύασαν έτσι το πονηρότερο ιδεολόγημα, που συναντήσαμε τον προηγούμενο αιώνα. Τον διαχωρισμό καταστολής και πρόληψης. Έτσι αυτομάτως είναι κατά της βίας από όπου και αν προέρχεται και φυσικά υπέρ της ανίσχυρης πρόληψης. Τι πονηριά! Τι δόλος!
·
Τι δώρο προ πάντων σε ιμπεριαλιστές και επιτιθέμενους, και τι αδικία, τι καταστολή και καταδίκη, για τους αντιστεκόμενους και το δίκιο.
Διακινούν και διαφημίζουν μια τέτοια σχιζοειδή αντίληψη για την κοινωνική ειρήνη και ισορροπία, η οποία όμως ποτέ δεν επιτυγχάνεται. Προφανώς αγνοούν παντελώς τον συγκρουσιακό χαρακτήρα του σύμπαντος, τις βασικές αρχές της φυσικής επιστήμης, όπως και τον νόμο των αντιθέτων των Ιώνων στοχαστών.
·
΄΄ Εάν προλάβουμε και διαφωτίσουμε, εξηγήσουμε και εκπαιδεύσουμε την κοινωνία, τότε δεν θα χρειαστεί να επέμβουμε και να καταστείλουμε βίαια παραβατικότητες και κοινωνικά εγκλήματα΄΄.
Αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ, ούτε μια φορά στην ιστορία του ανθρώπου. Και όταν το γνωρίζεις αυτό, τραβάς πλέον την υποκρισία στα όρια του κοινωνικού εγκλήματος, στην πνευματική γενοκτονία του ανθρώπου. Στην χειραγώγηση της συνείδησης και του εγγενούς ελεύθερου φρονήματος της. Γιατί ο ευνουχισμός του πνεύματος, είναι η γενοκτονία της ελογικότητας.
·
Με άλλα λόγια εάν εξηγήσουμε στους κεφαλαιοκράτες και στους πολίτες, ότι δεν πρέπει για παράδειγμα να κλέβουμε τους συνανθρώπους μας, τότε δεν θα χρειαστεί να φτάσουμε σε καταστολή.
Τίποτα πιο ανόητο δεν έχει ακουστεί ή γραφεί ποτέ, ούτε καν στις θρησκείες. Ο άνθρωπος είναι πιο μυστήριο από ότι νομίζουν, το ίδιο και η φύση.
Πρόληψη και καταστολή είναι αδιαχώριστα και επιτυγχάνονται με τον φόβο και μόνο. Με τον αμείλικτο φόβο του νόμου της πολιτείας. Αυτό τον ίδιο φόβο που πιο πριν δίδαξε η φύση στον άνθρωπο. Αυτή την αντιληπτική και αισθαντική προστασία, το ικανότερο και ισχυρότερο όπλο του φυσικού κόσμου και των ανθρώπων.
Καμιά άλλη λύση ή απάντηση δεν βρήκαμε τουλάχιστον μέχρι τώρα σαν ανθρώπινο είδος. Στον πραγματικό κόσμο αυτά είναι ταυτισμένα και αδιάσπαστα μεταξύ τους.
Αυτό που παντελώς αγνοούν παρά την πολυγνωσία τους, είναι πως νόμος σημαίνει βία. Αυτό και μόνο. Τόσο ως φυσικός, όσο και σαν κοινωνικός. Και μάλιστα και σημαντικότερο, εθελοντική βία, κοινά συμπεφωνημένη από όλους.
·
Αυτό ήταν το φάρμακο της αθηναϊκής δημοκρατίας μας λέει προβλητικά ο Ηρόδοτος δια στόματος Δημάρατου προς Ξέρξη, όταν αυτός τον ρωτάει ΄΄τι φοβούνται περισσότερο οι Έλληνες΄΄ , προκειμένου να το χρησιμοποιήσει ως όπλο εναντίον τους λίγο πριν τους επιτεθεί. Και εκπλήσσεται όταν του απαντάει, όχι τον άρχοντα ή τον θεό ακόμα, αλλά τον νόμο!!
Αλλά και ο Ηράκλειτος και ο Θουκυδίδης και ο Δημοσθένης και ο Δημόκριτος και βέβαια ο Σωκράτης έντονα και φωναχτά, όπως και κάθε άλλο κείμενο της μοναδικής εκείνης εποχής του ανθρώπου, όπου ούτε η καταστολή χρειάσθηκε ούτε η πρόληψη αφού ήταν αυτονόητα ενωμένα και αδιάσπαστα κάτω από τον φόβο του νόμου.
Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008
Κυριακή 25 Μαΐου 2008
Παιδεία και αυτονόητο
Πριν από την παιδεία υπάρχει το αυτονόητο. Εάν αυτό παραβιασθεί για οιονδήποτε λόγο, τότε κάθε είδους παιδεία είναι άχρηστη. Κάτι περισσότερο, γίνεται άκρως επικίνδυνη και καταστροφική. Γιατί τότε υποκρίνεται το αυτονόητο. Είναι τότε που η παιδεία μεταμορφώνεται ολοκληρωτικά σε δόλο. Που κάνει την έξυπνη. Που είναι γιομάτη από πολυγνωσία και διπλώματα. Που ξεχειλίζει πιά από ευφυΐα και ικανότητα. Που γίνεται ρητορική, που κομπάζει και επαίρεται γιατί κορόιδεψε το αυτονόητο στα μυαλά των ανθρώπων όπως νομίζει. Που γίνεται το πρωτοπαλίκαρο των συμφερόντων στο τέλος αργά ή γρήγορα.
·
Αυτό είναι που πρέπει να κατανοήσουν οι δάσκαλοι και για τους εαυτούς τους και για τους συναδέλφους τους, αφού η νεοελληνική πολιτεία δεν το καταλαβαίνει καθόλου, και αγοράζει διαχρονικά παιδεία και κουλτούρα με τη σέσουλα από την διεθνή αγορά. Να μην χάσουν το αυτονόητο από τα μάτια τους και γίνουν συντεχνία εμπόρων γνώσης, με τα καλλίτερα επιχειρήματα, αποδείξεις και τέτοιες άλλες πραμάτειες. Τότε θα τους μιμηθούν ακαριαία και οι φοιτητές τους.
·
Όσο για το αυτονόητο, είναι η ισορροπία και η αρμονία του σύμπαντος. Η χαρά της ζωής. Είναι ο κανόνας και το μέτρο της φύσης για όλους μας, ζώα, φυτά και ανθρώπους. Η ισότητα και η δικαιοσύνη για την κοινωνία.
·
Προτιμώ πάντα έναν άνθρωπο που έχει διατηρήσει το αυτονόητο μέσα του από τον Νεύτωνα ή τον Αϊνστάιν. Αυτή είναι η μόνη αναμφίβολη πεποίθηση μέσα μου.
Γιατί παιδεία και δη μέγιστη, είναι η διατήρηση του αυτονόητου.
·
Αυτό είναι που πρέπει να κατανοήσουν οι δάσκαλοι και για τους εαυτούς τους και για τους συναδέλφους τους, αφού η νεοελληνική πολιτεία δεν το καταλαβαίνει καθόλου, και αγοράζει διαχρονικά παιδεία και κουλτούρα με τη σέσουλα από την διεθνή αγορά. Να μην χάσουν το αυτονόητο από τα μάτια τους και γίνουν συντεχνία εμπόρων γνώσης, με τα καλλίτερα επιχειρήματα, αποδείξεις και τέτοιες άλλες πραμάτειες. Τότε θα τους μιμηθούν ακαριαία και οι φοιτητές τους.
·
Όσο για το αυτονόητο, είναι η ισορροπία και η αρμονία του σύμπαντος. Η χαρά της ζωής. Είναι ο κανόνας και το μέτρο της φύσης για όλους μας, ζώα, φυτά και ανθρώπους. Η ισότητα και η δικαιοσύνη για την κοινωνία.
·
Προτιμώ πάντα έναν άνθρωπο που έχει διατηρήσει το αυτονόητο μέσα του από τον Νεύτωνα ή τον Αϊνστάιν. Αυτή είναι η μόνη αναμφίβολη πεποίθηση μέσα μου.
Γιατί παιδεία και δη μέγιστη, είναι η διατήρηση του αυτονόητου.
Τρίτη 20 Μαΐου 2008
Εφήμερο και διαχρονικό
Το διαχρονικό με το εφήμερο συγκρούονται θανατηφόρα.
·
Το επίκαιρο είναι αποσπασματικό, δεν δείχνει τον κόσμο, παρά μόνο τον εαυτό του. Μας κρύβει τον ήλιο. Την απεραντοσύνη του υπάρχοντος. Μαζί με τα συμβάντα του. Μας κρύβει ακόμα τον χρόνο, τον κάνει άχρονο μέσα από την ενασχόληση με το κυνήγι του εφήμερου.
Στο τέλος ακολουθώντας κανείς αυτή την στιγμιαία μικρολογική, μεταφυσικίζει τον χρόνο. Θεωρεί ότι αυτός αρχίζει από την στιγμή του, από αυτό που ζει. Εκφράζει σε απόλυτη αντιστοιχία το ΄΄εγώ΄΄ της εποχής, με το εγώ του ατόμου.
Τον αποκόβει από την διαχρονικότητα, από το σύνολό του. Τον αποξενώνει από την ιστορία.
·
Η διαχρονικότητα οδηγεί στον στοχασμό την σκέψη. Το στιγμιαίο ως εφήμερο στην επιπολαιότητα.
Και προ πάντων, το εφήμερο δεν σε αφήνει να σκεφτείς. Καθόλου μάλιστα συνήθως. Να αναπτύξεις το πνεύμα σου. Σου μικραίνει εντυπωσιακά τον ορίζοντα στο βάθος και στο εύρος του. Αιχμαλωτίζει την σκέψη, την ομφαλογυρίζει στο ασύνδετο μικρογεγονός, την παροπλίζει εκεί και την αχρηστεύει. Είναι σαν να μην διαθέτεις μυαλό όταν αυτό κατακλύζεται και ασχολείται μόνο με το εγωιστικό και απαιτητικό εφήμερο και την καθημερινότητα.
·
Από αυτό το εφήμερο κινδυνεύουμε όλοι οι άνθρωποι, μα προ πάντων οι καθημερινοί γραφιάδες, που έχουν εργασιακή σύμβαση και είναι υποχρεωμένοι να γράφουν κάθε μέρά. Να ζουν καβάλα στο εφήμερο. Να κυνηγάν την επικαιρότητα, την μόδα δηλαδή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Αυτό είναι βασανιστήριο, εκτός από πλήρη καταστροφή της ικανότητας της γραφής τους, αφού υποχρεούσαι στο τέλος να πεις πράγματα που ειπώθηκαν εχθές και προχθές. Ένας πνευματικός θάνατος. Μακάριοι οι δημοσιογράφοι που μπορούν να γράφουν 2-3 φορές τον μήνα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους blogers εκείνους που μιμούνται τους δημοσιογράφους, γράφοντας ανταγωνιστικά με αυτούς σε δημοσιογραφικούς χρόνους καθημερινά και αδιάκοπα.
·
Τα καλλίτερα κείμενα που έχουμε διαβάσει οι άνθρωποι, ήταν όλα διαχρονικά.
Μίλαγαν για έναν συνδεδεμένο κόσμο, τόσο αιτιολογικό όσο και τυχαίο ταυτόχρονα.
·
Το επίκαιρο είναι αποσπασματικό, δεν δείχνει τον κόσμο, παρά μόνο τον εαυτό του. Μας κρύβει τον ήλιο. Την απεραντοσύνη του υπάρχοντος. Μαζί με τα συμβάντα του. Μας κρύβει ακόμα τον χρόνο, τον κάνει άχρονο μέσα από την ενασχόληση με το κυνήγι του εφήμερου.
Στο τέλος ακολουθώντας κανείς αυτή την στιγμιαία μικρολογική, μεταφυσικίζει τον χρόνο. Θεωρεί ότι αυτός αρχίζει από την στιγμή του, από αυτό που ζει. Εκφράζει σε απόλυτη αντιστοιχία το ΄΄εγώ΄΄ της εποχής, με το εγώ του ατόμου.
Τον αποκόβει από την διαχρονικότητα, από το σύνολό του. Τον αποξενώνει από την ιστορία.
·
Η διαχρονικότητα οδηγεί στον στοχασμό την σκέψη. Το στιγμιαίο ως εφήμερο στην επιπολαιότητα.
Και προ πάντων, το εφήμερο δεν σε αφήνει να σκεφτείς. Καθόλου μάλιστα συνήθως. Να αναπτύξεις το πνεύμα σου. Σου μικραίνει εντυπωσιακά τον ορίζοντα στο βάθος και στο εύρος του. Αιχμαλωτίζει την σκέψη, την ομφαλογυρίζει στο ασύνδετο μικρογεγονός, την παροπλίζει εκεί και την αχρηστεύει. Είναι σαν να μην διαθέτεις μυαλό όταν αυτό κατακλύζεται και ασχολείται μόνο με το εγωιστικό και απαιτητικό εφήμερο και την καθημερινότητα.
·
Από αυτό το εφήμερο κινδυνεύουμε όλοι οι άνθρωποι, μα προ πάντων οι καθημερινοί γραφιάδες, που έχουν εργασιακή σύμβαση και είναι υποχρεωμένοι να γράφουν κάθε μέρά. Να ζουν καβάλα στο εφήμερο. Να κυνηγάν την επικαιρότητα, την μόδα δηλαδή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Αυτό είναι βασανιστήριο, εκτός από πλήρη καταστροφή της ικανότητας της γραφής τους, αφού υποχρεούσαι στο τέλος να πεις πράγματα που ειπώθηκαν εχθές και προχθές. Ένας πνευματικός θάνατος. Μακάριοι οι δημοσιογράφοι που μπορούν να γράφουν 2-3 φορές τον μήνα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους blogers εκείνους που μιμούνται τους δημοσιογράφους, γράφοντας ανταγωνιστικά με αυτούς σε δημοσιογραφικούς χρόνους καθημερινά και αδιάκοπα.
·
Τα καλλίτερα κείμενα που έχουμε διαβάσει οι άνθρωποι, ήταν όλα διαχρονικά.
Μίλαγαν για έναν συνδεδεμένο κόσμο, τόσο αιτιολογικό όσο και τυχαίο ταυτόχρονα.
Πέμπτη 15 Μαΐου 2008
Προκαλούντες
Όποιοι δεν μπορούν να αλλάξουν τον εαυτό τους,
προκαλούν την ανόητη κοινωνία που δεν αλλάζει.
Κρύβουν έτσι την δική τους ανημποριά και την αχρηστία.
Η ιστορία του κόσμου είναι γεμάτη από τέτοια καλλιτεχνικά ρεύματα, διανοούμενους και γραφιάδες καριέρας.
·
Γιατί καθείς που προσπαθεί να πετάξει το τεράστιο φορτίο της αλλοτρίωσης από πάνω του, μοχθεί την συνείδησή του βαθιά και την κοπιάζει. Και τότε μαθαίνει μια άλλη κατανόηση. Που είναι κριτική χωρίς να προκαλεί.
προκαλούν την ανόητη κοινωνία που δεν αλλάζει.
Κρύβουν έτσι την δική τους ανημποριά και την αχρηστία.
Η ιστορία του κόσμου είναι γεμάτη από τέτοια καλλιτεχνικά ρεύματα, διανοούμενους και γραφιάδες καριέρας.
·
Γιατί καθείς που προσπαθεί να πετάξει το τεράστιο φορτίο της αλλοτρίωσης από πάνω του, μοχθεί την συνείδησή του βαθιά και την κοπιάζει. Και τότε μαθαίνει μια άλλη κατανόηση. Που είναι κριτική χωρίς να προκαλεί.
Σάββατο 10 Μαΐου 2008
Το δικαιωμένο δίκιο
Το δίκαιο ως αδικαίωτο παραμένει δίκαιο.
Ως δικαιωμένο όμως και ακριβώς γιαυτό, μεταστρέφεται ξαφνικά σε άδικο και δη πονηρεμένο και επικίνδυνο από την μακρά θητεία του στη καταδίωξη του αδίκου, σε ποσοστό πάνω από 98% τόσο σε ατομικό όσο και σε μαζικό επίπεδο.
Ελάχιστοι γλίτωσαν από αυτόν τον αδήριτο κανόνα.
Θρασύνεται από το παρελθόν του, αλαζονοποιείται και γίνεται άδικο, μιλώντας πλέον μόνο γιαυτό το παρελθόν και καθόλου για το παρόν του και τις υποχρεώσεις του.
·
Ο δημιουργός αυτής της μεταμόρφωσης, είναι η απομάκρυνση από την ισότητα δικαίου απέναντι στο ισότιμό του άδικο. Απέναντι δηλαδή στους άδικους. Αυτό δεν μπορεί να καταλάβει. Νομίζει ότι επειδή είναι άδικοι οι άλλοι, μπορεί να τους αδικεί ως άδικους.
Το δίκαιο δηλαδή απαιτεί περισσότερο δίκιο για τον εαυτό του, επειδή το άδικο το είχε αδικήσει πριν. Και έτσι παύει να είναι δίκιο.
·
Έτσι έγιναν τα πράγματα με το π.α.σ.ο.κ και με μια περιπλανώμενη και αδιευκρίνιστη αριστερά που εγκλώβισε στα δίχτυα του, καθώς αυτή προσπαθούσε να γλιτώσει από τις συμπληγάδες της δικτατορίας του κκε και τον εγγενή φασισμό της ελληνικής δεξιάς.
Ως δικαιωμένο όμως και ακριβώς γιαυτό, μεταστρέφεται ξαφνικά σε άδικο και δη πονηρεμένο και επικίνδυνο από την μακρά θητεία του στη καταδίωξη του αδίκου, σε ποσοστό πάνω από 98% τόσο σε ατομικό όσο και σε μαζικό επίπεδο.
Ελάχιστοι γλίτωσαν από αυτόν τον αδήριτο κανόνα.
Θρασύνεται από το παρελθόν του, αλαζονοποιείται και γίνεται άδικο, μιλώντας πλέον μόνο γιαυτό το παρελθόν και καθόλου για το παρόν του και τις υποχρεώσεις του.
·
Ο δημιουργός αυτής της μεταμόρφωσης, είναι η απομάκρυνση από την ισότητα δικαίου απέναντι στο ισότιμό του άδικο. Απέναντι δηλαδή στους άδικους. Αυτό δεν μπορεί να καταλάβει. Νομίζει ότι επειδή είναι άδικοι οι άλλοι, μπορεί να τους αδικεί ως άδικους.
Το δίκαιο δηλαδή απαιτεί περισσότερο δίκιο για τον εαυτό του, επειδή το άδικο το είχε αδικήσει πριν. Και έτσι παύει να είναι δίκιο.
·
Έτσι έγιναν τα πράγματα με το π.α.σ.ο.κ και με μια περιπλανώμενη και αδιευκρίνιστη αριστερά που εγκλώβισε στα δίχτυα του, καθώς αυτή προσπαθούσε να γλιτώσει από τις συμπληγάδες της δικτατορίας του κκε και τον εγγενή φασισμό της ελληνικής δεξιάς.
Δευτέρα 5 Μαΐου 2008
Ο τεχνολογικός χρόνος
Κάθε μέλλον δεν είναι καλλίτερο από κάθε παρελθόν.
Αυτό είναι μια φτηνή δραχμοοικονομική προπαγάνδα της επιστήμης και του καπιταλισμού.
§
Απλά μπορεί να τύχει να είναι.
Όπως σήμερα τυχαίνει πάλι, το παρόν να είναι χειρότερο από το παρελθόν και το μέλλον πιο δυσοίωνο από το παρόν.
§
Μέσα από την θεωρία του ιστορικισμού, προσπαθούν να δείξουν ότι ο χρόνος δεν είναι ισότιμος απέναντι στον εαυτό του και στα μέρη του, όπως και οι άτυχες γενιές του παρελθόντος παρεπόμενα, αλλά υπερέχει πάντα ο νεότερος ως περιούσιος τεχνολογικός χρόνος των νέων προϊόντων που θα απολαύσουμε.
Αυτό είναι μια φτηνή δραχμοοικονομική προπαγάνδα της επιστήμης και του καπιταλισμού.
§
Απλά μπορεί να τύχει να είναι.
Όπως σήμερα τυχαίνει πάλι, το παρόν να είναι χειρότερο από το παρελθόν και το μέλλον πιο δυσοίωνο από το παρόν.
§
Μέσα από την θεωρία του ιστορικισμού, προσπαθούν να δείξουν ότι ο χρόνος δεν είναι ισότιμος απέναντι στον εαυτό του και στα μέρη του, όπως και οι άτυχες γενιές του παρελθόντος παρεπόμενα, αλλά υπερέχει πάντα ο νεότερος ως περιούσιος τεχνολογικός χρόνος των νέων προϊόντων που θα απολαύσουμε.
Πέμπτη 1 Μαΐου 2008
Ανέμελοι χαροκόποι.
Η κωμωδία είναι εύκολη. Σαν το τσιγάρο πρέφα και καφέ.
Οι γείτονες και οι φίλοι, όλο καλαμπούρια λένε μια ζωή. Ώσπου να πεθάνουν.
Η τραγωδία είναι η δύσκολη.
Όχι βέβαια στο θέατρο, αλλά στη ζωή.
Εμείς οι έλληνες μετά την μεταπολίτευση γίναμε όλοι κωμικοί ηθοποιοί.
Δεν απέμεινε κανείς για το δράμα.
Γιαυτό σήμερα είναι όλοι χαρούμενοι και λένε ανέκδοτα με πόντιους και αλβανούς.
Θέλουν να αποφύγουν την μοίρα τους. Να ξεχνούν τις επιλογές τους.
Εξυπνάδες λένε μόνο αυτοί που δεν τολμούν να ζήσουν.
Αυτή η κωμωδία είναι η υποκρισία της τραγικότητάς μας.
Στα σκουπίδια των λαϊκών αγορών που τρώνε οι συνταξιούχοι,
τελειώνουν όλα τα καλαμπούρια μας. Και όλα τα επιχειρήματά μας.
Ότι σκαρφίστηκε ο καθείς μας για να γλιτώσει από τις εικόνες των γέρων. Ρίχνοντάς τους την ψήφο του κατακέφαλα.
Οι γείτονες και οι φίλοι, όλο καλαμπούρια λένε μια ζωή. Ώσπου να πεθάνουν.
Η τραγωδία είναι η δύσκολη.
Όχι βέβαια στο θέατρο, αλλά στη ζωή.
Εμείς οι έλληνες μετά την μεταπολίτευση γίναμε όλοι κωμικοί ηθοποιοί.
Δεν απέμεινε κανείς για το δράμα.
Γιαυτό σήμερα είναι όλοι χαρούμενοι και λένε ανέκδοτα με πόντιους και αλβανούς.
Θέλουν να αποφύγουν την μοίρα τους. Να ξεχνούν τις επιλογές τους.
Εξυπνάδες λένε μόνο αυτοί που δεν τολμούν να ζήσουν.
Αυτή η κωμωδία είναι η υποκρισία της τραγικότητάς μας.
Στα σκουπίδια των λαϊκών αγορών που τρώνε οι συνταξιούχοι,
τελειώνουν όλα τα καλαμπούρια μας. Και όλα τα επιχειρήματά μας.
Ότι σκαρφίστηκε ο καθείς μας για να γλιτώσει από τις εικόνες των γέρων. Ρίχνοντάς τους την ψήφο του κατακέφαλα.
Σάββατο 26 Απριλίου 2008
Οι σταυροφορίες της επιστήμης
Ο άνθρωπος θέλει να ζήσει όχι να εκπολιτισθεί από τις σταυροφορίες της επιστήμης. Αυτό είναι το βέβαιο.
Γιαυτό σε κάθε ευκαιρία που βρίσκει, παρατάει τον πολιτισμό και την τεχνολογία και γυρίζει τρέχοντας στα ένστικτά του.
Σαν τον έφηβο που κάθε τόσο το σκάει από την γονική επιτήρηση.
Έστω και αν συνεχίζει να χρησιμοποιεί την τεχνολογία ή εθισμένος πιά επιστρέφει πάλι σε αυτήν, αλλά για να ξαναφύγει στην πρώτη πάλι ευκαιρία.
Το ίδιο συνέβη και με τις ανεπιτυχείς προσπάθειες των σταυροφόρων της σωτηρίας της ψυχής παλιότερα, να τον αποκόψουν από τα ένστικτά του και τις αισθήσεις του. Αλλά οι σταυροφόροι δεν το καταλαβαίνουν αυτό ποτέ ακόμη και όταν συμβαίνει στους ίδιους. Το κέρδος τους τυφλώνει την αντίληψη.
Το απολίτιστο είναι αυτό που τον ευχαριστεί και τον θρέφει ψυχικά και συναισθηματικά. Που του δίνει νόημα και ευχαρίστηση στη ζωή του.
Γιατί η ζωή δεν τον γεννάει βέβαια πολιτισμένο αλλά άνθρωπο. Γιαυτό και καταφεύγει διαρκώς κρυφά σε αυτό, σπάζοντας ακατάπαυστα την εκπολιτιστική ή την θρησκευτική συμμετρία, τόσο ως φτωχός όσο και ως πλούσιος. Το ίδιο ως νεοϋορκέζος ή ως αθηναίος ή λονδρέζος. Παρά την αλλοτρίωσή του επιμένει μετά ακούραστης μανίας να ζήσει.
Στην καλλίτερη χειρότερη περίπτωση, θέλει ΄΄ολίγον΄΄ εκπολιτισμό στο σημείο που δεν τον αποκόβει από τα ένστικτά του και την χαρά να απολαμβάνει την φύση και την φύση του, όσο κι αν την έχει διαστρέψει με την επιστήμη και τον καπιταλισμό.
Και αυτό μας δείχνει τον δρόμο της χαμένης σκέψης μας.
Γιαυτό σε κάθε ευκαιρία που βρίσκει, παρατάει τον πολιτισμό και την τεχνολογία και γυρίζει τρέχοντας στα ένστικτά του.
Σαν τον έφηβο που κάθε τόσο το σκάει από την γονική επιτήρηση.
Έστω και αν συνεχίζει να χρησιμοποιεί την τεχνολογία ή εθισμένος πιά επιστρέφει πάλι σε αυτήν, αλλά για να ξαναφύγει στην πρώτη πάλι ευκαιρία.
Το ίδιο συνέβη και με τις ανεπιτυχείς προσπάθειες των σταυροφόρων της σωτηρίας της ψυχής παλιότερα, να τον αποκόψουν από τα ένστικτά του και τις αισθήσεις του. Αλλά οι σταυροφόροι δεν το καταλαβαίνουν αυτό ποτέ ακόμη και όταν συμβαίνει στους ίδιους. Το κέρδος τους τυφλώνει την αντίληψη.
Το απολίτιστο είναι αυτό που τον ευχαριστεί και τον θρέφει ψυχικά και συναισθηματικά. Που του δίνει νόημα και ευχαρίστηση στη ζωή του.
Γιατί η ζωή δεν τον γεννάει βέβαια πολιτισμένο αλλά άνθρωπο. Γιαυτό και καταφεύγει διαρκώς κρυφά σε αυτό, σπάζοντας ακατάπαυστα την εκπολιτιστική ή την θρησκευτική συμμετρία, τόσο ως φτωχός όσο και ως πλούσιος. Το ίδιο ως νεοϋορκέζος ή ως αθηναίος ή λονδρέζος. Παρά την αλλοτρίωσή του επιμένει μετά ακούραστης μανίας να ζήσει.
Στην καλλίτερη χειρότερη περίπτωση, θέλει ΄΄ολίγον΄΄ εκπολιτισμό στο σημείο που δεν τον αποκόβει από τα ένστικτά του και την χαρά να απολαμβάνει την φύση και την φύση του, όσο κι αν την έχει διαστρέψει με την επιστήμη και τον καπιταλισμό.
Και αυτό μας δείχνει τον δρόμο της χαμένης σκέψης μας.
Δευτέρα 21 Απριλίου 2008
Οι αποδείξεις και η εξυπνάδα
Η απόδειξη τώρα πιά, για τον εξυπνοποιημένο άνθρωπο της εποχής μας, δεν σημαίνει τίποτα. Έχει χάσει όλο το βάρος και την αξιοπιστία της.
Δεν έχει ούτε τον σεβασμό αλλά ούτε και την αποδοχή που είχε στον παλιό κόσμο της σκέψης, τον οποίο καθόριζε για χιλιετίες.
·
Η εξυπνάδα την έχει εξουδετερώσει θεαματικά. Την παγίδευσε στον παραμορφωτικό καθρέφτη της αμφισημίας, και από κει την πέρασε στην αγορά, στην οικονομία και στην πολιτική, προμηθεύοντας έτσι στο στόμα του δόλου, το απόφθεγμα ΄΄απόδειξη ότι δεν υπάρχει απόδειξη΄΄.
Όλο αυτό πια λένε από τις τηλεοράσεις και από τις εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές. ΄΄Οι αποδείξεις δεν έδειξαν τον ένοχο΄΄. Κατόρθωσαν με την ατιμωρησία στις τετελεσμένες αποφάσεις των ανωτάτων εγχώριων και διεθνών οργανισμών και δικαστηρίων, να αχρηστεύονται και να μην εκτελούνται οι αποδείξεις.
Αντίθετα αυτές, κατέληξαν να κάνουν παρέα με τους αριθμούς. Να εκθειάζουν τον κόσμο όταν αυτός ήδη εκπέμπει κάθε είδους s.o.s.
·
Η εξυπνάδα, σκηνοθετεί ακατάπαυστα τον κόσμο τώρα πια, με χαλκευμένα ντοκουμέντα όπως στον κινηματογράφο, στο ΄΄Κεντρί΄΄. Αλκοολικό έρμαιο η ίδια, των ακατάσχετων επιθυμιών της που γεννάει διαρκώς, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό που οι απλοί άνθρωποι και οι επιστήμονες δεν καταλαβαίνουν, και λένε με θαυμασμό και ενθουσιασμό ΄΄ανάπτυξη΄΄ ή πρόοδος.
·
Μια ανάπτυξη ανόητη και ατελέσφορη, όπου γεννάει μόνο προβλήματα χωρίς να λύνει τουλάχιστον άλλα λόγω τυφλού κέρδους, και μια εξυπνάδα πιο ανόητη που την καθοδηγεί σε ένα συνεχές θανατηφόρο αδιέξοδο, όπου ήδη δεν μπορεί να θρέψει τον εαυτό της, επαναφέροντας το ξεχασμένο φάντασμα της πείνας, στην καρδιά του ανεπτυγμένου δικού της κόσμου.
Όλες οι αποδείξεις είναι εναντίον αυτού του κόσμου και της ευφυΐας του, γι΄ αυτό και κατασκευάζει συνεχώς πλαστά τεκμήρια και ντοκουμέντα, προϋπολογισμούς και στατιστικές αφθονίας, και κυρίως ευτυχίας των ανθρώπων.
Όσο για τα επιχειρήματα, αυτά ως ασθενέστερα των αποδείξεων από την φύση τους, έχουν χάσει κάθε νόημα. Δεν λαμβάνονται καν υπ΄όψιν, ακόμη και όταν γνωρίζουμε ότι είναι αληθή, και ιδίως τότε. Είναι και αυτά εξουδετερωμένα πλήρως.
·
Σήμερα όποιος προλάβει και όποιος μπορέσει να στήσει την πραγματικότητα όπως τον εξυπηρετεί. Συντεχνίες, πολίτες, επιστήμονες και εξουσίες. Η Ελλάδα το ξέρει καλλίτερα από κάθε άλλη χώρα, λόγω του τεράστιου μεγέθους της πολιτικής και κοινωνικής ανομίας που την μαστίζει.
·
Τα πράγματα κατάντησαν να πηγαίνουν αμφίδρομα, να σπάνε τους φυσικούς νόμους. Το βέλος του χρόνου ισχύει μόνο στο άπειρο σύμπαν αλλά όχι στη γη. Εδώ σε εμάς οι μισές αποδείξεις αποδεικνύουν περίτρανα και επιστημονικά πάντα, με ατράνταχτα στοιχεία αριθμούς και στατιστικές, ότι πάμε περίφημα διεθνώς και τοπικά, ενώ οι άλλες μισές που υποφέρουν, περίτρανα και αυτές ότι δεν πάει άλλο.
·
Αυτό είναι το μόνο που πραγματικά κατάφερε η εξυπνάδα της εποχής μας. Αυτό εξ άλλου ήθελε κρυφίως, να σπείρει την αμφιβολία σε κάθε πνευματικό κύτταρο του ανθρώπου. Έτσι από ένα θρησκευτικό και πολιτικό δογματισμό του παρελθόντος, φτάσαμε σήμερα σε ένα απροκάλυπτο στημένο αγνωστικισμό της επιστήμης περί των πάντων, στην οικονομία, στην πολιτική, στην δικαιοσύνη, στις ανθρώπινες σχέσεις.
Το θλιμμένο όμως γέλιο βγαίνει, από το ότι αυτό οι επιστήμονες και πολλοί άλλοι συνοδοιπορούντες διανοούμενοι, το θεωρούν θετικό κατάκτημα του ανθρώπου.
Δεν έχει ούτε τον σεβασμό αλλά ούτε και την αποδοχή που είχε στον παλιό κόσμο της σκέψης, τον οποίο καθόριζε για χιλιετίες.
·
Η εξυπνάδα την έχει εξουδετερώσει θεαματικά. Την παγίδευσε στον παραμορφωτικό καθρέφτη της αμφισημίας, και από κει την πέρασε στην αγορά, στην οικονομία και στην πολιτική, προμηθεύοντας έτσι στο στόμα του δόλου, το απόφθεγμα ΄΄απόδειξη ότι δεν υπάρχει απόδειξη΄΄.
Όλο αυτό πια λένε από τις τηλεοράσεις και από τις εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές. ΄΄Οι αποδείξεις δεν έδειξαν τον ένοχο΄΄. Κατόρθωσαν με την ατιμωρησία στις τετελεσμένες αποφάσεις των ανωτάτων εγχώριων και διεθνών οργανισμών και δικαστηρίων, να αχρηστεύονται και να μην εκτελούνται οι αποδείξεις.
Αντίθετα αυτές, κατέληξαν να κάνουν παρέα με τους αριθμούς. Να εκθειάζουν τον κόσμο όταν αυτός ήδη εκπέμπει κάθε είδους s.o.s.
·
Η εξυπνάδα, σκηνοθετεί ακατάπαυστα τον κόσμο τώρα πια, με χαλκευμένα ντοκουμέντα όπως στον κινηματογράφο, στο ΄΄Κεντρί΄΄. Αλκοολικό έρμαιο η ίδια, των ακατάσχετων επιθυμιών της που γεννάει διαρκώς, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό που οι απλοί άνθρωποι και οι επιστήμονες δεν καταλαβαίνουν, και λένε με θαυμασμό και ενθουσιασμό ΄΄ανάπτυξη΄΄ ή πρόοδος.
·
Μια ανάπτυξη ανόητη και ατελέσφορη, όπου γεννάει μόνο προβλήματα χωρίς να λύνει τουλάχιστον άλλα λόγω τυφλού κέρδους, και μια εξυπνάδα πιο ανόητη που την καθοδηγεί σε ένα συνεχές θανατηφόρο αδιέξοδο, όπου ήδη δεν μπορεί να θρέψει τον εαυτό της, επαναφέροντας το ξεχασμένο φάντασμα της πείνας, στην καρδιά του ανεπτυγμένου δικού της κόσμου.
Όλες οι αποδείξεις είναι εναντίον αυτού του κόσμου και της ευφυΐας του, γι΄ αυτό και κατασκευάζει συνεχώς πλαστά τεκμήρια και ντοκουμέντα, προϋπολογισμούς και στατιστικές αφθονίας, και κυρίως ευτυχίας των ανθρώπων.
Όσο για τα επιχειρήματα, αυτά ως ασθενέστερα των αποδείξεων από την φύση τους, έχουν χάσει κάθε νόημα. Δεν λαμβάνονται καν υπ΄όψιν, ακόμη και όταν γνωρίζουμε ότι είναι αληθή, και ιδίως τότε. Είναι και αυτά εξουδετερωμένα πλήρως.
·
Σήμερα όποιος προλάβει και όποιος μπορέσει να στήσει την πραγματικότητα όπως τον εξυπηρετεί. Συντεχνίες, πολίτες, επιστήμονες και εξουσίες. Η Ελλάδα το ξέρει καλλίτερα από κάθε άλλη χώρα, λόγω του τεράστιου μεγέθους της πολιτικής και κοινωνικής ανομίας που την μαστίζει.
·
Τα πράγματα κατάντησαν να πηγαίνουν αμφίδρομα, να σπάνε τους φυσικούς νόμους. Το βέλος του χρόνου ισχύει μόνο στο άπειρο σύμπαν αλλά όχι στη γη. Εδώ σε εμάς οι μισές αποδείξεις αποδεικνύουν περίτρανα και επιστημονικά πάντα, με ατράνταχτα στοιχεία αριθμούς και στατιστικές, ότι πάμε περίφημα διεθνώς και τοπικά, ενώ οι άλλες μισές που υποφέρουν, περίτρανα και αυτές ότι δεν πάει άλλο.
·
Αυτό είναι το μόνο που πραγματικά κατάφερε η εξυπνάδα της εποχής μας. Αυτό εξ άλλου ήθελε κρυφίως, να σπείρει την αμφιβολία σε κάθε πνευματικό κύτταρο του ανθρώπου. Έτσι από ένα θρησκευτικό και πολιτικό δογματισμό του παρελθόντος, φτάσαμε σήμερα σε ένα απροκάλυπτο στημένο αγνωστικισμό της επιστήμης περί των πάντων, στην οικονομία, στην πολιτική, στην δικαιοσύνη, στις ανθρώπινες σχέσεις.
Το θλιμμένο όμως γέλιο βγαίνει, από το ότι αυτό οι επιστήμονες και πολλοί άλλοι συνοδοιπορούντες διανοούμενοι, το θεωρούν θετικό κατάκτημα του ανθρώπου.
Τρίτη 15 Απριλίου 2008
Οι εκσυγχρονιστές
Ο μεταμοντερνισμός δεν είναι παρά ο μοντερνισμός που δεν θέλει να θυμάται τις αποτυχίες του. Που εκδικείται τον αποτυχημένο εαυτό του, μετατρεπόμενος στο αντίθετό του. Τον απόλυτο εκσυνχρονιστή. Τον ηττημένο που δουλοποιήθηκε από τον νικητή του και πλέον τον αντιγράφει. Νιώθει και αυτός έτσι νικητής. Εξ άλλου οι μεταμοντέρνοι διανοητές υπήρξαν σχεδόν όλοι πρώην μαρξιστές.
Ήταν αυτοί που έκαναν την μεγαλύτερη τρύπα στο νερό μέσα στην ιστορία και σπείραν μόνιμα την απογοήτευση στην ανθρωπότητα.
Ήταν αυτοί που έκαναν την μεγαλύτερη τρύπα στο νερό μέσα στην ιστορία και σπείραν μόνιμα την απογοήτευση στην ανθρωπότητα.
Πέμπτη 10 Απριλίου 2008
Η ύστερη ματιά
Όταν κατάλαβα τον κόσμο δεν ήθελα να γίνω τίποτα.
Ούτε ηθοποιός, ούτε γιατρός, ούτε πολιτικός, ούτε διάσημος, ούτε καν εργαζόμενος και ιδίως αυτό. Εκεί ήταν η μεγάλη παγίδα της εθελοντικής ξένωσης από τον εαυτό σου.
Πίσω από αυτούς τους ευτυχείς επαγγελματικούς τίτλους, κρύβονταν δυστυχισμένοι άνθρωποι.
Ήταν όλοι απατηλοί δρόμοι να χάσει κανείς την ελευθερία του, την αυτοεκτίμησή του και να στρεβλωθεί έξυπνα και νόμιμα με την δημοκρατική συναίνεση όλων.
Ούτε ηθοποιός, ούτε γιατρός, ούτε πολιτικός, ούτε διάσημος, ούτε καν εργαζόμενος και ιδίως αυτό. Εκεί ήταν η μεγάλη παγίδα της εθελοντικής ξένωσης από τον εαυτό σου.
Πίσω από αυτούς τους ευτυχείς επαγγελματικούς τίτλους, κρύβονταν δυστυχισμένοι άνθρωποι.
Ήταν όλοι απατηλοί δρόμοι να χάσει κανείς την ελευθερία του, την αυτοεκτίμησή του και να στρεβλωθεί έξυπνα και νόμιμα με την δημοκρατική συναίνεση όλων.
Σάββατο 5 Απριλίου 2008
Επιθυμίες ή Ανάγκες
Οι επιθυμίες μου με καταπιέζουν. Μου είναι βάρος διαρκώς και απαιτούν διαρκώς. Ζω μόνο για αυτές. Εγώ δεν υπάρχω. Έχω γίνει έρμαιό τους. Το μυαλό μου είναι συνέχεια σε αυτές. Έχουν γίνει θεοί που προσκυνώ και θυσιάζω τα πάντα στο βωμό τους. Γεννιόνται δε και αυξάνονται σαν την Λερναία Ύδρα. Ποτέ δεν τις προφταίνω. Τα λεφτά μου δεν μου φτάνουν ποτέ, όσα κι αν έχω ή δεν έχω.
Το ανεξήγητο δε είναι, ότι με σκλαβώνουν ακόμη περισσότερο όταν τις καλύπτω.
·
Γιαυτό ξεφορτώθηκα κάμποσες από αυτές. Νιώθω πιο ελαφρύς τώρα.
Αντίθετα παρατήρησα ότι οι ανάγκες μου, με κάνουν να αισθάνομαι την ζωή μαζί τους. Γεύομαι την ελευθερία μου όταν τις καλύπτω. Και ευτυχώς είναι πολύ λίγες.
Το ανεξήγητο δε είναι, ότι με σκλαβώνουν ακόμη περισσότερο όταν τις καλύπτω.
·
Γιαυτό ξεφορτώθηκα κάμποσες από αυτές. Νιώθω πιο ελαφρύς τώρα.
Αντίθετα παρατήρησα ότι οι ανάγκες μου, με κάνουν να αισθάνομαι την ζωή μαζί τους. Γεύομαι την ελευθερία μου όταν τις καλύπτω. Και ευτυχώς είναι πολύ λίγες.
Τρίτη 1 Απριλίου 2008
Περί δημοψηφισμάτων
Τα δημοψηφίσματα είναι η κορυφαία πράξη της δημοκρατίας. Η γνησιότερη έκφραση της. Καμιά άλλη πράξη δεν την ολοκληρώνει περισσότερο, δεν την εκπροσωπεί ουσιαστικότερα και δεν την αντιπροσωπεύει δικαιότερα.
·
Γιαυτό και η τεράστια κατασυκοφάντησή τους.
Για τον κοινοβουλευτισμό και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, είναι ο χειρότερος εχθρός. Ουσιαστικά το δημοψήφισμα τους καταργεί. Γιατί εκεί δεν υπάρχει βουλευτική διαμεσολάβηση και περιθώρια για εξαρτήσεις και ρουσφέτια, αλλά αντίθετα παράκαμψη του εκπροσώπου και απ΄ ευθείας επιλογή του πολίτη.
Όλοι αυτοί που ακούμε να καταφέρονται εναντίον τους, δεν είναι παρά στυλοβάτες μιας οικονομικής ολιγαρχίας που τους σιτίζει για αυτό που φωνασκούν και διαλαλούν εις βάρος του συνόλου των συμπολιτών τους, του δικαιώματός τους να ψηφίζουν συχνότερα και εκτός πολιτικών αδιεξόδων και ιδεολογικών εγκλωβισμών, των βουλευτικών εκλογών.
·
Ειδικά πολλοί διανοούμενοι της σύγχρονης παγκόσμιας μόδας, που καταφέρονται κατά των δημοψηφισμάτων και τα δυσφημίζουν καλυμμένα ή απροκάλυπτα, είναι αποκρουστικά συμπτώματα μιας εποχής που ξερνάει τον ίδιο τον εαυτό της γιατί δεν τον αντέχει άλλο, μέσα στην άγνοια της γνώσης της.
Είναι πλήρως ακατανόητο φαινόμενο, πνευματικοί υποτίθεται άνθρωποι, αντί να χαίρονται με την λαϊκή έκφραση, να την υπονομεύουν συστηματικά, λέγοντας κατάμουτρα στους πολίτες ΄΄εσείς δεν ξέρετε να κρίνετε΄΄. Όλοι αυτοί, ενδιαφέρονται μόνο και πασχίζουν για στημένα παιχνίδια, εκεί που το αποτέλεσμα είναι σίγουρο και διατηρεί και διαιωνίζει την κατάσταση ως έχει μαζί με τα στενά τους συμφέροντα.
Την ίδια δε στιγμή, διαμαρτύρονται δυσανάλογα, εάν τους θίξει λίγο κανείς το δικό τους δικαίωμα πολιτικής ή άλλης έκφρασης και ψήφου στον χώρο τους, που οι ίδιοι στερούν από τους συμπολίτες τους, καταφερόμενοι κατά των δημοψηφισμάτων, με απίστευτες δικαιολογίες.
·
Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τα δημοψηφίσματα και τίποτα πιο σπουδαίο από αυτά για την δημοκρατία. Χωρίς αυτά οι θεσμοί ψευδίζουν και χαλκεύονται. Φθείρονται, ατονούν και εκφυλίζονται. Σύνταγμα, κοινοβούλιο, κυβέρνηση, κόμματα, νόμοι, δικαιοσύνη, κράτος, υπηρεσίες, συνδικαλισμός, στρατός, δημόσια και ατομική ασφάλεια, μετατρέπονται όλα σε καρικατούρες δημοκρατίας. Καταντούν θλιβερές και επικίνδυνες φάρσες για μια χώρα. Χωρίς τα δημοψηφίσματα δίπλα τους γίνονται απάτες. Αυτά και μόνο είναι που επαληθεύουν και αποδεικνύουν μια δημοκρατία. Αλλιώς η δημοκρατία καταρρέει. Και μάλιστα όχι ως επικεφαλίδες στη ρητορική και στις νομολογίες, αλλά ως βαθιά εγκατάσταση μακραίωνων αξιών μέσα στο πνεύμα και στα σπλάχνα της κοινωνίας.
·
Αρκεί να θυμίσουμε επ΄αυτού, πως το θαύμα της ελληνικής δημοκρατίας, στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου σε αυτή την κατάκτηση και χρήση των πολλών και απανωτών δημοψηφισμάτων.
Κοινωνία που δεν ρωτάει τους πολίτες της κάθε τόσο άμεσα και όχι έμμεσα, μέσω δηλαδή του αντιθέτου, της καταστολής και της χειραγώγησης των δημοσιογράφων και λοιπών διαχειριστών του δημόσιου λόγου, είναι σε πορεία διαρκούς πτώσης, εξάρτησης από ξένες δυνάμεις και πολιτικής σήψης. Αντίθετα υποκατέστησε τις τελευταίες δυό δεκαετίες, την έννοια των ζωογόνων δημοψηφισμάτων, με τις ανώδυνες και ύποπτες δημοσκοπήσεις. Άλλη απάτη κι αυτή.
·
Ανέραστοι γνωσιακά και στερημένοι των λυτρωτικών αληθειών και συμπερασμάτων της ιστορίας από τα δημοψηφίσματα, αδυνατούν να κατανοήσουν βαθιά την ευεργετική δύναμη της άμεσης συμμετοχής, ακόμα και ως λανθασμένης επιλογής.
Την τεράστια ωριμότητα που προσπορίζει στον άνθρωπο η συνδημιουργία, μαζί με την ευχαρίστηση της συμμετοχής. Πόσο υπεύθυνο τον κάνει και του δείχνει την διαφορά από την εξάρτηση της εκπροσώπησης.
·
Έτσι αγνοούν παντελώς το μεγάλο μάθημα των ελλήνων αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας στη συνέχεια, από την αποτυχημένη εκστρατεία των Αθηναίων στις Συρακούσες, που τους υποχρέωσε να δουν το λάθος τους και να το καταγράψει καυστικά ο Θουκιδίδης με την περίφημη διαχρονική φράση του οδηγό για το μέλλον ΄΄Δεν είναι δυνατό η δημοκρατία να εξουσιάζει άλλους λαούς΄΄.
Το δημοψήφισμα εκείνο οι Αθηναίοι το πλήρωσαν με την ήττα τους. Όμως τους έκανε τόσο απρόσμενο καλό στο βάθος του χρόνου όσο δεν μπορούσαν να φανταστούν. Αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε. Χάρη σε αυτό ωρίμασαν και εκείνοι και εμείς οι υπόλοιποι πολίτες του κόσμου στη συνέχεια, σε αυτό τουλάχιστον το θέμα.
Αντίθετα χωρίς την δική τους άμεση απόφαση με το δημοψήφισμα για την εκστρατεία, θα τα έριχναν εύκολα και γρήγορα στους εκπροσώπους τους όπως κάνουμε οι λαοί σήμερα, και δεν θα ωριμάζανε ποτέ. Θα τους φταίγαν πάντα οι άλλοι ακόμα και στον ατομικό τους βίο. Τα δε πράγματα θα επαναλαμβάνονταν διαρκώς χωρίς υπεύθυνους και απαντήσεις, ωσάν τα πολιτικά και κοινωνικά συμβαίνοντα να τα κινεί ένα αόρατο μεταφυσικό χέρι.
·
Ας υποσημειώσουμε βέβαια, ότι τα τυχόντα λάθη και οι αδικίες από τα δημοψηφίσματα, όπως φωνασκούν και φοβερίζουν οι εγκάθετοι των εξουσιών, είναι ανύπαρκτα μέχρι σήμερα, γιατί δεν επιτρέπεται να αποφασίζουν οι πολίτες άμεσα και υπεύθυνα, παρά μόνο έμμεσα με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία του γαλλικού μοντέλου που είναι το σύστημά μας. Και αυτό φυσικά που φοβόνται είναι η ορθοκρισία των λαών.
·
Πρέπει να μάθουμε έστω για αρχή κάποιοι, να αποδεχόμαστε επί τέλους πραγματικά την λαϊκή πλειοψηφία όσο και να διαφωνούμε, όσο κι αν νομίζουμε ή πράγματι ο λαός ψήφισε λάθος. Ας ψηφίσει λέω εγώ, αρκεί να ψηφίσει. Εδώ ακριβώς αρχίζει η μεγάλη κατάκτηση και το μέλλον της ανθρωπότητας. Αν θα υπάρξει μέλλον, θα υπάρξει ως μόνο έτσι.
·
Ένας βαθιά στοχασμένος πολίτης, αντιλαμβάνεται την αρχή της πλειοψηφίας ως την μέγιστη αρχική συμφωνία του με τους άλλους συμπολίτες του. Γνωρίζει εκ των προτέρων, από τις ήδη προηγηθείσες συζητήσεις της ανθρωπότητας δια μέσου των αιώνων, πως δέχεται εξ ίσου την δίκαιη με την άδικη απόφαση της απλής αναλογικής πλειοψηφίας, τιμά την εναρκτήρια συμφωνία του και απόφαση με τους συνανθρώπους του, αδιάφορο αν βέβαια θα αγωνισθεί στη συνέχεια όχι να ανατρέψει με τις γνωστές πραξικοπηματικές μεθόδους την ετυμηγορία, αλλά μέσα από τον λόγο που επί της αφανούς ουσίας, είναι και η μόνη θεμιτή δυνατότητα και φυσικό εργαλείο.
Διαφορετικά, δεν διαφέρει από ένα μπαταξή που δεν τηρεί τις εγνωσμένες οικονομικές υποχρεώσεις του, ή από ένα χαρτοπαίκτη που έχασε και τραβάει το πιστόλι γιατί δεν θέλει να πληρώσει. Αυτή είναι όλη η ιστορία. Όλων μας και του κάθε ενός μας ξεχωριστά.
·
Επί πλέον οι βουλευτικές εκλογές όπως πια έχουν στρεβλωθεί και καναλιζαρισθεί προς στημένα αποτελέσματα, δεν απηχούν και κυρίως αυτό, την πραγματική θέληση των πολιτών, αφού αυτή έχει υπονομευτεί και εξαγοραστεί από τις υποσχέσεις των αναγκών των ψηφοφόρων και τα εκλογικά συστήματα και μεθοδεύσεις.
Εκεί καλείται ο καθένας από μας να απαντήσει εντέχνως εγκλωβιστικά, με ένα ναι ή με ένα όχι, σε χιλιάδες προβλήματα της επιβίωσης και της καθημερινότητας όπου δεν ξέρει πιο να πρωτοδιαλέξει, στα μισά εκ των οποίων διαφωνούμε και έστω ότι στα άλλα μισά συμφωνούμε. Ένα αδιέξοδο. Μια απατηλή ψήφος, άλλα αντ΄ άλλων, και με την απειλή πάντα μιάς χειρότερης κατάστασης που τάχα καιροφυλακτεί και ελλοχεύει.
Ένα θέατρο εκλογών και δημοκρατίας.
Ενώ τα δημοψηφίσματα είναι πάντα σαφή και συνκεκριμένα.
·
Γιαυτό και η τεράστια κατασυκοφάντησή τους.
Για τον κοινοβουλευτισμό και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, είναι ο χειρότερος εχθρός. Ουσιαστικά το δημοψήφισμα τους καταργεί. Γιατί εκεί δεν υπάρχει βουλευτική διαμεσολάβηση και περιθώρια για εξαρτήσεις και ρουσφέτια, αλλά αντίθετα παράκαμψη του εκπροσώπου και απ΄ ευθείας επιλογή του πολίτη.
Όλοι αυτοί που ακούμε να καταφέρονται εναντίον τους, δεν είναι παρά στυλοβάτες μιας οικονομικής ολιγαρχίας που τους σιτίζει για αυτό που φωνασκούν και διαλαλούν εις βάρος του συνόλου των συμπολιτών τους, του δικαιώματός τους να ψηφίζουν συχνότερα και εκτός πολιτικών αδιεξόδων και ιδεολογικών εγκλωβισμών, των βουλευτικών εκλογών.
·
Ειδικά πολλοί διανοούμενοι της σύγχρονης παγκόσμιας μόδας, που καταφέρονται κατά των δημοψηφισμάτων και τα δυσφημίζουν καλυμμένα ή απροκάλυπτα, είναι αποκρουστικά συμπτώματα μιας εποχής που ξερνάει τον ίδιο τον εαυτό της γιατί δεν τον αντέχει άλλο, μέσα στην άγνοια της γνώσης της.
Είναι πλήρως ακατανόητο φαινόμενο, πνευματικοί υποτίθεται άνθρωποι, αντί να χαίρονται με την λαϊκή έκφραση, να την υπονομεύουν συστηματικά, λέγοντας κατάμουτρα στους πολίτες ΄΄εσείς δεν ξέρετε να κρίνετε΄΄. Όλοι αυτοί, ενδιαφέρονται μόνο και πασχίζουν για στημένα παιχνίδια, εκεί που το αποτέλεσμα είναι σίγουρο και διατηρεί και διαιωνίζει την κατάσταση ως έχει μαζί με τα στενά τους συμφέροντα.
Την ίδια δε στιγμή, διαμαρτύρονται δυσανάλογα, εάν τους θίξει λίγο κανείς το δικό τους δικαίωμα πολιτικής ή άλλης έκφρασης και ψήφου στον χώρο τους, που οι ίδιοι στερούν από τους συμπολίτες τους, καταφερόμενοι κατά των δημοψηφισμάτων, με απίστευτες δικαιολογίες.
·
Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τα δημοψηφίσματα και τίποτα πιο σπουδαίο από αυτά για την δημοκρατία. Χωρίς αυτά οι θεσμοί ψευδίζουν και χαλκεύονται. Φθείρονται, ατονούν και εκφυλίζονται. Σύνταγμα, κοινοβούλιο, κυβέρνηση, κόμματα, νόμοι, δικαιοσύνη, κράτος, υπηρεσίες, συνδικαλισμός, στρατός, δημόσια και ατομική ασφάλεια, μετατρέπονται όλα σε καρικατούρες δημοκρατίας. Καταντούν θλιβερές και επικίνδυνες φάρσες για μια χώρα. Χωρίς τα δημοψηφίσματα δίπλα τους γίνονται απάτες. Αυτά και μόνο είναι που επαληθεύουν και αποδεικνύουν μια δημοκρατία. Αλλιώς η δημοκρατία καταρρέει. Και μάλιστα όχι ως επικεφαλίδες στη ρητορική και στις νομολογίες, αλλά ως βαθιά εγκατάσταση μακραίωνων αξιών μέσα στο πνεύμα και στα σπλάχνα της κοινωνίας.
·
Αρκεί να θυμίσουμε επ΄αυτού, πως το θαύμα της ελληνικής δημοκρατίας, στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου σε αυτή την κατάκτηση και χρήση των πολλών και απανωτών δημοψηφισμάτων.
Κοινωνία που δεν ρωτάει τους πολίτες της κάθε τόσο άμεσα και όχι έμμεσα, μέσω δηλαδή του αντιθέτου, της καταστολής και της χειραγώγησης των δημοσιογράφων και λοιπών διαχειριστών του δημόσιου λόγου, είναι σε πορεία διαρκούς πτώσης, εξάρτησης από ξένες δυνάμεις και πολιτικής σήψης. Αντίθετα υποκατέστησε τις τελευταίες δυό δεκαετίες, την έννοια των ζωογόνων δημοψηφισμάτων, με τις ανώδυνες και ύποπτες δημοσκοπήσεις. Άλλη απάτη κι αυτή.
·
Ανέραστοι γνωσιακά και στερημένοι των λυτρωτικών αληθειών και συμπερασμάτων της ιστορίας από τα δημοψηφίσματα, αδυνατούν να κατανοήσουν βαθιά την ευεργετική δύναμη της άμεσης συμμετοχής, ακόμα και ως λανθασμένης επιλογής.
Την τεράστια ωριμότητα που προσπορίζει στον άνθρωπο η συνδημιουργία, μαζί με την ευχαρίστηση της συμμετοχής. Πόσο υπεύθυνο τον κάνει και του δείχνει την διαφορά από την εξάρτηση της εκπροσώπησης.
·
Έτσι αγνοούν παντελώς το μεγάλο μάθημα των ελλήνων αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας στη συνέχεια, από την αποτυχημένη εκστρατεία των Αθηναίων στις Συρακούσες, που τους υποχρέωσε να δουν το λάθος τους και να το καταγράψει καυστικά ο Θουκιδίδης με την περίφημη διαχρονική φράση του οδηγό για το μέλλον ΄΄Δεν είναι δυνατό η δημοκρατία να εξουσιάζει άλλους λαούς΄΄.
Το δημοψήφισμα εκείνο οι Αθηναίοι το πλήρωσαν με την ήττα τους. Όμως τους έκανε τόσο απρόσμενο καλό στο βάθος του χρόνου όσο δεν μπορούσαν να φανταστούν. Αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε. Χάρη σε αυτό ωρίμασαν και εκείνοι και εμείς οι υπόλοιποι πολίτες του κόσμου στη συνέχεια, σε αυτό τουλάχιστον το θέμα.
Αντίθετα χωρίς την δική τους άμεση απόφαση με το δημοψήφισμα για την εκστρατεία, θα τα έριχναν εύκολα και γρήγορα στους εκπροσώπους τους όπως κάνουμε οι λαοί σήμερα, και δεν θα ωριμάζανε ποτέ. Θα τους φταίγαν πάντα οι άλλοι ακόμα και στον ατομικό τους βίο. Τα δε πράγματα θα επαναλαμβάνονταν διαρκώς χωρίς υπεύθυνους και απαντήσεις, ωσάν τα πολιτικά και κοινωνικά συμβαίνοντα να τα κινεί ένα αόρατο μεταφυσικό χέρι.
·
Ας υποσημειώσουμε βέβαια, ότι τα τυχόντα λάθη και οι αδικίες από τα δημοψηφίσματα, όπως φωνασκούν και φοβερίζουν οι εγκάθετοι των εξουσιών, είναι ανύπαρκτα μέχρι σήμερα, γιατί δεν επιτρέπεται να αποφασίζουν οι πολίτες άμεσα και υπεύθυνα, παρά μόνο έμμεσα με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία του γαλλικού μοντέλου που είναι το σύστημά μας. Και αυτό φυσικά που φοβόνται είναι η ορθοκρισία των λαών.
·
Πρέπει να μάθουμε έστω για αρχή κάποιοι, να αποδεχόμαστε επί τέλους πραγματικά την λαϊκή πλειοψηφία όσο και να διαφωνούμε, όσο κι αν νομίζουμε ή πράγματι ο λαός ψήφισε λάθος. Ας ψηφίσει λέω εγώ, αρκεί να ψηφίσει. Εδώ ακριβώς αρχίζει η μεγάλη κατάκτηση και το μέλλον της ανθρωπότητας. Αν θα υπάρξει μέλλον, θα υπάρξει ως μόνο έτσι.
·
Ένας βαθιά στοχασμένος πολίτης, αντιλαμβάνεται την αρχή της πλειοψηφίας ως την μέγιστη αρχική συμφωνία του με τους άλλους συμπολίτες του. Γνωρίζει εκ των προτέρων, από τις ήδη προηγηθείσες συζητήσεις της ανθρωπότητας δια μέσου των αιώνων, πως δέχεται εξ ίσου την δίκαιη με την άδικη απόφαση της απλής αναλογικής πλειοψηφίας, τιμά την εναρκτήρια συμφωνία του και απόφαση με τους συνανθρώπους του, αδιάφορο αν βέβαια θα αγωνισθεί στη συνέχεια όχι να ανατρέψει με τις γνωστές πραξικοπηματικές μεθόδους την ετυμηγορία, αλλά μέσα από τον λόγο που επί της αφανούς ουσίας, είναι και η μόνη θεμιτή δυνατότητα και φυσικό εργαλείο.
Διαφορετικά, δεν διαφέρει από ένα μπαταξή που δεν τηρεί τις εγνωσμένες οικονομικές υποχρεώσεις του, ή από ένα χαρτοπαίκτη που έχασε και τραβάει το πιστόλι γιατί δεν θέλει να πληρώσει. Αυτή είναι όλη η ιστορία. Όλων μας και του κάθε ενός μας ξεχωριστά.
·
Επί πλέον οι βουλευτικές εκλογές όπως πια έχουν στρεβλωθεί και καναλιζαρισθεί προς στημένα αποτελέσματα, δεν απηχούν και κυρίως αυτό, την πραγματική θέληση των πολιτών, αφού αυτή έχει υπονομευτεί και εξαγοραστεί από τις υποσχέσεις των αναγκών των ψηφοφόρων και τα εκλογικά συστήματα και μεθοδεύσεις.
Εκεί καλείται ο καθένας από μας να απαντήσει εντέχνως εγκλωβιστικά, με ένα ναι ή με ένα όχι, σε χιλιάδες προβλήματα της επιβίωσης και της καθημερινότητας όπου δεν ξέρει πιο να πρωτοδιαλέξει, στα μισά εκ των οποίων διαφωνούμε και έστω ότι στα άλλα μισά συμφωνούμε. Ένα αδιέξοδο. Μια απατηλή ψήφος, άλλα αντ΄ άλλων, και με την απειλή πάντα μιάς χειρότερης κατάστασης που τάχα καιροφυλακτεί και ελλοχεύει.
Ένα θέατρο εκλογών και δημοκρατίας.
Ενώ τα δημοψηφίσματα είναι πάντα σαφή και συνκεκριμένα.
Τρίτη 25 Μαρτίου 2008
Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008
Τι σημαίνει ανάπτυξη
Ανάπτυξη σημαίνει δεν μπορώ να μοιραστώ δίκαια.
Στην πραγματικότητα όμως δεν σημαίνει ούτε αυτό. Αλλά ότι δεν μπορώ να μοιραστώ ούτε καν άδικα. Αυτό σημαίνει στ΄αλήθεια.
Γιαυτό και καταφεύγω σε αυτήν και όλο σε αυτήν.
Στην ουσία σημαίνει συσσώρευση για την συσσώρευση. Ένα άδειο τελικά.
Αυτό είναι το κρυμμένο μυστικό της πολιτικής οικονομίας.
Ανάπτυξη σημαίνει καταστροφή εις βάρος της φύσης και αδικία εις βάρος του ανθρώπου. Αλλά αυτό φαίνεται στο τέλος, όταν είναι αργά πια.
Η μόνη ανάπτυξη που γνώρισε το ανθρώπινο είδος, ήταν η πνευματική.
Αυτή είναι η ουσία της ελογικότητας. Όλες οι άλλες ήταν φάρσες της.
Στην πραγματικότητα όμως δεν σημαίνει ούτε αυτό. Αλλά ότι δεν μπορώ να μοιραστώ ούτε καν άδικα. Αυτό σημαίνει στ΄αλήθεια.
Γιαυτό και καταφεύγω σε αυτήν και όλο σε αυτήν.
Στην ουσία σημαίνει συσσώρευση για την συσσώρευση. Ένα άδειο τελικά.
Αυτό είναι το κρυμμένο μυστικό της πολιτικής οικονομίας.
Ανάπτυξη σημαίνει καταστροφή εις βάρος της φύσης και αδικία εις βάρος του ανθρώπου. Αλλά αυτό φαίνεται στο τέλος, όταν είναι αργά πια.
Η μόνη ανάπτυξη που γνώρισε το ανθρώπινο είδος, ήταν η πνευματική.
Αυτή είναι η ουσία της ελογικότητας. Όλες οι άλλες ήταν φάρσες της.
Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008
Για το Σκοπιανό ζήτημα
1.
Δεν βρισκόμαστε στο 1940-44 τότε που κάναμε το θαύμα σαν λαός, αλλά στο 2008.
Τότε είχαμε να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας, την εθνική ανεξαρτησία μας, το δίκιο μας, την ελευθερία μας και τη γη μας. Είχαμε ακόμα ανοιχτή την ελπίδα μπροστά μας, που μας καλούσε για κοινωνική δικαιοσύνη, για δημοκρατία, για διαφυγή από την φτώχεια, για μια καλλίτερη ζωή.
Και είχαμε την αθωότητά μας που δεν την ξέραμε τότε, που μας εφοδίαζε όμως με μια αστείρευτη δύναμη και μας σφιχτόδενε με μια απίστευτη αλληλεγγύη, που μόνο τώρα την καταλαβαίνουμε συγκριτικά που την χάσαμε. Το αυτονόητο ήταν παρών, υγιέστατο και λειτουργούσε στο έπακρο. Η συμμετοχή αυθόρμητη, η προσφορά πάνδημη, κοπιώδης, ανιδιοτελής. Η πείνα μόνιμη, η κακουχία καθημερινή, η αισιοδοξία όμως στα ουράνια. Η πίστη στην εθνική μας αντίσταση κατέκλυζε όλη την χώρα. Τα πάντα ήταν καθαρά, οι άνθρωποι ήταν δυνατοί. Και κυρίως και προ πάντων, το ΕΑΜ προμήνυε για πρώτη φορά μετά από αιώνες, μια πατρίδα δίκαιη επί τέλους για τους πολίτες και για τον κόπο τους.
Μια υπόσχεση απλωνόταν στην ελληνική ατμόσφαιρα που φάνηκε προς στιγμήν να ζεσταίνει την μοίρα μας.
Γιαυτό τότε όλα ήταν εύκολα μέσα στην ανείπωτη δυσκολία τους.
Γιαυτό τότε μπορούσαμε να υπερασπίσουμε την πατρίδα μας, από ολόκληρη την σιδερένια φασιστική μηχανή του άξονα, ενώ σήμερα δεν μπορούμε ούτε να την διατηρήσουμε με τις πολιτικές των ενδοτισμών και τις έξαλλες κραυγές των εκσυγχρονιστών.
Τέτοια μάλιστα επιμονή και πίστη, που μετά την οπισθοχώρηση του στρατού, η αντίσταση συνεχίστηκε ως αντάρτικο στα βουνά πιο επιζήμια τώρα για τους Γερμανούς.
Ούτε ένας χρονικογράφος και ιστορικός της εποχής ντόπιος ή ξένος δεν κατάγραψε άλλη άποψη.
Μέσα σε αυτή την πρωτοφανή ενότητα οι συνεργάτες των Γερμανών, οι κουκουλοφόροι, οι μαυραγορίτες και το φασιστοχώρι των τζακιών φάνταζε μικρό, θλιβερό, απομονωμένο και ανίσχυρο.
Αλλά τότε ήμασταν ελεύθεροι μέσα στον πόλεμο, ενώ σήμερα βράζουμε στο αδιέξοδο μιας ύπουλης ειρήνης, και η ετερονομία έχει γίνει η καθημερινή μας ανάσα. (συνεχίζεται)
11/03/2008
2.
Σήμερα όλα αυτά είναι πικρή ανάμνηση.
Μαζί με την κοινωνική χάσαμε και την ατομική μας αξιοπρέπεια, απροστάτευτοι έξω από την συλλογική ασφάλεια, βουτηγμένοι μέσα στον ατομισμό της σύγχρονης ασύδοτης αγοράς που ζούμε. Ο καθρέφτης μας η τηλεόραση, καταγράφει καθημερινά αυτόν τον προσωπικό μας ευτελισμό που ψηφίζουμε και από πάνω. Η παλιά αλληλεγγύη και η ενότητα απούσες ή εξαιρετικά δυσεύρετες, το δίκαιο ανύπαρκτο. Η τεχνολογία και η εξέλιξη που προστέθηκαν, δεν στάθηκαν ικανές να αλλάξουν την εξαρτισιογόνα πραγματικότητά μας και να φέρουν την λήθη.
Θέλοντας και μη, κάθε τόσο αυτό συζητάμε, αναπολούμε και ιστοριολογούμε μέσα από τα τραγούδια, τις διηγήσεις, την λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, την τέχνη, τις αναφορές του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου.
Περάσαν από τότε 60 ασταμάτητα χρόνια υποτέλειας, εξάρτησης, ντροπής, απογοήτευσης. Το ένα χειρότερο από το άλλο. Ξενιτευτήκαμε στα πέρατα του κόσμου για να επιβιώσουμε σαν λαός. Περάσαμε τα πάνδεινα από την χειρότερη μειοδοτική δεξιά της ευρώπης. Ότι γλίτωσε από αυτούς, το ισοπέδωσε η σοσιαλδημοκρατία τα τελευταία 20 χρόνια. Βρισκόμαστε διαρκώς ηττημένοι εθνικά, κοινωνικά, οικονομικά. Ο εμφύλιος τέλειωσε εικοσαετίες και εμείς συνεχίζουμε να νικιόμαστε σαν λαός πλέον, σαν σύνολο. Κάτι ανεξήγητο. Στην Κύπρο, στο αιγαίο, στα βόρεια σύνορά μας, στα όρια των μιλίων μας, στα όρια του αέρα μας, στις βραχονησίδες μας, στην αγορά, στην ακρίβεια, στους μισθούς. Μας κουνάνε διαρκώς το δάχτυλο, μας απειλούν ανοιχτά. Ότι μας λένε κάνουμε. Οι φαντάροι μας υπηρετούν όπου μας πουν. Σε μακρινούς ξένους τόπους επιτηρούμε λαούς άγνωστους σε εμάς, που δεν μας έχουν κάνει τίποτα. Μαζί με τις ισχυρές δυνάμεις προστέθηκαν τώρα και πολύ μικρές που μας χλευάζουν. Παίζουν καθαρά με την επιστήμη, την ιστορία, την αρχαιολογία, τις ανασκαφές, τον Ανδρόνικο, την ίδια την γλώσσα μας, σε σημείο που αναγκάστηκαν οι ανανεωτικοί και οι εκσυγχρονιστές να το ομολογήσουν. Μας πήραν είδηση όλοι. Μυρίστηκαν την υποχωρητικότητα και τον νενεκισμό μας και όρμησαν για πλιάτσικο. Οι τιμές φωτιά, δεν μπορούμε να ζήσουμε. Οι μαυραγορίτες της κατοχής εξελίχθηκαν, αναβαθμίστηκαν και οργιάζουν σήμερα στην οικονομική μας ζωή πιο απειλητικοί και ανελέητοι από ποτέ. Ανέδειξαν διεθνώς σχολές ανέξοδου κέρδους.
·
Πίσω από όλα αυτά τα ανεξήγητα για τους νεότερους συμπολίτες μας, κρύβεται η προδοσία της νικηφόρας εθνική μας αντίστασης, τόσο από σύσσωμη τη δεξιά, όσο και από την ηγεσία της αριστεράς, η οποία υπέγραφε συμφωνίες πίσω από την πλάτη των μαχητών της. Γιατί υπάρχει διαρκώς στην πολιτική ζωή μας ένα περίεργο φαινόμενο. Οι πολίτες να αντιστέκονται, να αρνούνται και να λένε όχι στο σύνολό τους και μάλιστα ανεξάρτητα των ιδεολογιών και των κομμάτων που πιστεύουν και ανήκουν, και οι κυβερνήσεις να λένε όλο ναι και ναι. Οι αμερικανοί, να μιλάνε για εξαιρετική συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις της δεξιάς και του πασόκ, και οι πολίτες αυθόρμητα κάθε τόσο να βρίσκονται διαμαρτυρόμενοι στην αμερικάνικη πρεσβεία. Πρόκειται περί κωμικού ψέματος, που σκας στα γέλια.
·
Είναι σημαντικό να αναφερθεί και πάλι αυτό, για να κατανοηθεί πόσο ελεύθερους μας έθρεψε η εθνική αντίσταση, πως προίκισε με δίκιο την σκέψη μας, πως άνδρωσε με δημοκρατία την νοοτροπία μας και γέμισε με υγεία την ψυχολογία μας, για να αντιστεκόμαστε σαν λαός, από τότε μέχρι σήμερα για το Ιράκ, το παλαιστινιακό, την Κύπρο, το περιβάλλον, τα μεταλλαγμένα, και την πείνα του τρίτου κόσμου ή παλιότερα την εισβολή των σοβιετικών στην Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία, το Βιετνάμ και την Γρενάδα των αμερικάνων και λοιπές εισβολές των δυνατών.
·
Η ΄΄ήττα΄΄ της εθνικής αντίστασης, σήμαινε τον ενδοτισμό της εξωτερικής πολιτικής μας. Αυτό πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Γιατί ενώ νικήσαμε, ανέλαβαν την εξουσία της χώρας οι στυλοβάτες του άξονα, γενόμενοι μέχρι και πρωθυπουργοί, κατακλύζοντας μέχρι αυτή την στιγμή με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους όλες τις θέσεις στην πολιτική και κρατική μηχανή.
Μια ήττα μυστηριώδης και ύποπτη ακόμη μέσα στην ιστορία, αφού είχαμε ολοσχερή νίκη κατά των δυνάμεων κατοχής. Σου δίνουμε την εξουσία χωρίς να σε θέλει ο λαός, και εσύ μας δίνεις την χώρα σου. Αυτή ήταν η συμφωνία. Έτσι γεννήθηκαν όλες οι μπανανίες. Οι λαοί που δεν ανέπτυξαν ταυτόχρονα και αδιαχώριστα δημοκρατική και εθνική συνείδηση και νοοτροπία, αποθεώνουν τον πρόεδρο των Η.Π.Α όταν τους επισκέπτεται και παραληρούν ωσάν να υποδέχονταν το ροκ ίνδαλμά τους. Ενώ αντίθετα εδώ σε εμάς, παραληρούν οι κυβερνήσεις, ενώ ο λαός ξεχύνεται στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί και να τους γιουχάρει.
·
Ελευθερία που χαρίζεται και δεν κατακτιέται, είναι απλώς υποτέλεια.
Εξουσία που χαρίζεται και δεν κατακτιέται με την λαϊκή θέληση και εντολή, είναι και αυτή απλώς υποτέλεια.
Αυτό πάθαν οι Κοσοβάροι στις μέρες μας, αυτό και οι Σκοπιανοί. Ανίκανοι να ανεξαρτητοποιηθούν μόνοι τους, γίναν προτεκτοράτα. Έτσι λεονταρίζουν με ξένες πλάτες. Το ίδιο και οι Κούρδοι του Β. Ιράκ. Και θα το πληρώνουν σαν λαοί, με το πιο επώδυνο τίμημα που μπορεί να υπάρξει. Πρέπει να χάσεις κάτι οπωσδήποτε και μάλιστα πολύ σπουδαίο εάν θέλεις την ανεξαρτησία σου, την ελευθερία σου και την προκοπή του τόπου σου. Αν δεν θέλεις να χάσεις τίποτα, τότε θα γίνεις αργά ή γρήγορα καταδότης των άλλων.
Αυτό δε καταλαβαίνουν οι σύγχρονοι νεοδιανοούμενοι, οι θιασώτες της ασύδοτης αγοράς, που προσπαθούν να μην χάσουν τίποτα χωρίς κόστος. (συνεχίζεται)
15/03/2008
3.
Κατανοώ λοιπόν ότι τώρα βρισκόμαστε σε μια άλλη εποχή τεχνολογίας και οικονομίας. Σε μια νέα πολιτική διακρατικών σχέσεων και εξωτερικής πολιτικής, που μας τρομάζουν καθώς τις παρατηρούμε να εξελίσσονται, όταν συναντώνται οι δυνατοί για να αποφασίσουν. Σε καινούργιες σχέσεις ακόμα και μεταξύ μας, που μας ξαφνιάζουν και δεν μπορούμε να τις αφομοιώσουμε, έτσι καθώς μας επιβάλλονται απειλητικές έξω από το αυτονόητο που το εχθρεύονται λυσσωδώς, προτείνοντας και νομιμοποιώντας κάθε μορφή αρπαγής στις καθημερινές μας συναναστροφές και δράσεις, όπως γίνεται στον εμπορικό και χρηματιστηριακό κόσμο της ανθρωποφαγίας.
Όπου νέες δυνατές πραγματικότητες πιέζουν ανυπόφορα τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους για αλλαγή συνόρων, ειδικά εδώ σε εμάς στα βαλκάνια, εν ονόματι μιας νέας ηθικής, του δικαιώματος τάχα του πιο μικρού και όλο του πιο μικρού, μένουν άυπνοι όταν κάποιος αδικείται, και όταν δεν αδικείται μανιάζουν και στήνουν αδικίες, αρχίζοντας από το άτομο και τα δικαιώματά του, έως τις ομάδες και τις μειονότητες. Μια λογική ιμπεριαλιστικής αφορμής για στρατιωτική εισβολή και κατάκτηση νέων αγορών, όπου εισβάλουν σε μια χώρα και την ισοπεδώνουνε για το δίκαιο του ενός. Ξαφνικές εκρήξεις δημοκρατικής ευαισθησίας, μετά την συντριβή της Σοβιετικής ένωσης και του ξαναμοιράσματος των ακέφαλων αγορών. Και εδώ ξενύχτια και οδυρμοί, για την αυτοδιάθεση και την ανεξαρτητοποίηση καταπιεσμένων μειονοτήτων. Όπου η διπλωματία έχει γίνει πιο βίαιη από ποτέ, και απειλεί σαν καθαρός πόλεμος τους λαούς. Όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα τεχνηέντως έχουν θεοποιηθεί, εις βάρος της ουσιαστικής δημοκρατικής ζωής των πολιτών, αλλά και της εθνικής ανεξαρτησίας των χωρών, επιτυγχάνοντας στο τέλος να μην υπάρχουν καθόλου ανθρώπινα δικαιώματα εν ονόματι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
·
Όμως, όλα αυτά ενδιαφέρουν τις άλλες επιστήμες, τις άλλες δηλαδή δραστηριότητες της ζωής. Την ιστορία δεν την αφορά το εφήμερο, παρά ως ταξινόμηση μόνο για να μην μπερδεύεται στα μυαλά μας, ο άπειρος χρόνος με το πριν και το μετά του.
Για αυτήν, η στιγμή είναι αδιάφορη σχεδόν χωρίς το υπόλοιπο. Μια μικροχρονικότητα που δεν λέει την ιστορική αλήθεια τελικά, όπως μια εικόνα αποκομμένη από το σενάριό της. Γιατί η ιστορία των εθνών και των λαών, δεν γράφεται με αιώνες αλλά με χιλιετίες. Εδώ οι αιώνες είναι σαν μικρά ανίσχυρα τούβλα από μόνα τους, να αντέξουν το εποικοδόμημα ενός χιλιόχρονου πολιτισμού ή μιάς χιλιόχρονης γλώσσας για ομοειδές και καλλίτερο ίσως παράδειγμα. Το ίδιο, έθιμα και παραδόσεις, διατρέχουν πολλούς αιώνες μέχρι να διαμορφωθούν ή να συντελεστούν σιγά-σιγά μέσα στο χρόνο. Ακόμη περισσότερο πνευματικές κατακτήσεις, σκέψεις και φιλοσοφικοί στοχασμοί. Δεν είναι καθόλου εύκολο.
Ο Σκοπιανός λοιπόν που θέλει να λέγεται ξαφνικά για γεωπολιτικούς λόγους μακεδόνας μη μιλώντας ελληνικά αλλά σλάβικα, είναι μια φάρσα όχι μόνο του αρχαίου δεδομένου, αλλά ακόμα περισσότερο του σημερινού μακεδόνα, ο οποίος έχει την συνέχεια μέσα του από γεννησιμιού του, από την οικογένειά του και την καθημερινή κουλτούρα του, εκτός από την επίσημη παιδεία από την πολιτεία, ενώ αυτός δεν την έχει ούτε καν σαν πρόχειρη φωτοκόπια, να την αποστηθίσει στα γρήγορα σαν σκονάκι πριν τις εξετάσεις. Και μέσα σε 50 χρόνια δεν προλαβαίνει να μάθει ούτε παπαγαλία τίποτα. Αυτό δε για το οποίο είμαστε σίγουροι όλοι διαφωνούντες και συμφωνούντες μεταξύ μας, είναι πως το μέλλον αυτών των προθέσεων είναι μια ήδη ομολογημένη επεκτατικότητα εδαφών προς την θάλασσα, και ένα απροκάλυπτο πλιάτσικο ιστορίας, κουλτούρας και πολιτισμικού δεδομένου και ότι άλλου αφύλακτου και εύκαιρου βρεθεί στην πορεία.
·
Επικίνδυνο το θέμα, ξέρω, αλλά χρειάζεται να εκτιθέμεθα στα επώδυνα.
Οι νεοέλληνες σε πλήρη συνυπευθυνότητα αυτή τη φορά με τον πολιτικό κόσμο που επιλέγουν να τους εκπροσωπεί στα εθνικά θέματα, θα πληρώσουν οδυνηρά στο σύντομο μέλλον τις πιέσεις από το άνω ή νέο μακεδονικό κράτος, γιατί δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί, όπως μας ειδοποιούν οι νόμοι της ιστορίας. Ήδη ως νεοελλήνων συμπεριφορά ακριβώς, έσπασαν το εμπάρκο του 1991, σωστό ή λάθος δεν έχει εδώ καμιά απολύτως σημασία, με τους πετρελαιάδες εφοπλιστές και τους υπόλοιπους ξελιγωμένους εμποράκους για δυο δραχμές, δηλαδή τους γνωστούς εθνοελληναράδες, και αυτό είναι το χειρότερο για την δημοκρατία, για την ύπαρξή μας σαν λαού, για την κοινωνική ελπίδα που καταρρέει με τέτοια άτομα στα σπλάχνα της.
Δεν βρισκόμαστε στο 1940-44 τότε που κάναμε το θαύμα σαν λαός, αλλά στο 2008.
Τότε είχαμε να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας, την εθνική ανεξαρτησία μας, το δίκιο μας, την ελευθερία μας και τη γη μας. Είχαμε ακόμα ανοιχτή την ελπίδα μπροστά μας, που μας καλούσε για κοινωνική δικαιοσύνη, για δημοκρατία, για διαφυγή από την φτώχεια, για μια καλλίτερη ζωή.
Και είχαμε την αθωότητά μας που δεν την ξέραμε τότε, που μας εφοδίαζε όμως με μια αστείρευτη δύναμη και μας σφιχτόδενε με μια απίστευτη αλληλεγγύη, που μόνο τώρα την καταλαβαίνουμε συγκριτικά που την χάσαμε. Το αυτονόητο ήταν παρών, υγιέστατο και λειτουργούσε στο έπακρο. Η συμμετοχή αυθόρμητη, η προσφορά πάνδημη, κοπιώδης, ανιδιοτελής. Η πείνα μόνιμη, η κακουχία καθημερινή, η αισιοδοξία όμως στα ουράνια. Η πίστη στην εθνική μας αντίσταση κατέκλυζε όλη την χώρα. Τα πάντα ήταν καθαρά, οι άνθρωποι ήταν δυνατοί. Και κυρίως και προ πάντων, το ΕΑΜ προμήνυε για πρώτη φορά μετά από αιώνες, μια πατρίδα δίκαιη επί τέλους για τους πολίτες και για τον κόπο τους.
Μια υπόσχεση απλωνόταν στην ελληνική ατμόσφαιρα που φάνηκε προς στιγμήν να ζεσταίνει την μοίρα μας.
Γιαυτό τότε όλα ήταν εύκολα μέσα στην ανείπωτη δυσκολία τους.
Γιαυτό τότε μπορούσαμε να υπερασπίσουμε την πατρίδα μας, από ολόκληρη την σιδερένια φασιστική μηχανή του άξονα, ενώ σήμερα δεν μπορούμε ούτε να την διατηρήσουμε με τις πολιτικές των ενδοτισμών και τις έξαλλες κραυγές των εκσυγχρονιστών.
Τέτοια μάλιστα επιμονή και πίστη, που μετά την οπισθοχώρηση του στρατού, η αντίσταση συνεχίστηκε ως αντάρτικο στα βουνά πιο επιζήμια τώρα για τους Γερμανούς.
Ούτε ένας χρονικογράφος και ιστορικός της εποχής ντόπιος ή ξένος δεν κατάγραψε άλλη άποψη.
Μέσα σε αυτή την πρωτοφανή ενότητα οι συνεργάτες των Γερμανών, οι κουκουλοφόροι, οι μαυραγορίτες και το φασιστοχώρι των τζακιών φάνταζε μικρό, θλιβερό, απομονωμένο και ανίσχυρο.
Αλλά τότε ήμασταν ελεύθεροι μέσα στον πόλεμο, ενώ σήμερα βράζουμε στο αδιέξοδο μιας ύπουλης ειρήνης, και η ετερονομία έχει γίνει η καθημερινή μας ανάσα. (συνεχίζεται)
11/03/2008
2.
Σήμερα όλα αυτά είναι πικρή ανάμνηση.
Μαζί με την κοινωνική χάσαμε και την ατομική μας αξιοπρέπεια, απροστάτευτοι έξω από την συλλογική ασφάλεια, βουτηγμένοι μέσα στον ατομισμό της σύγχρονης ασύδοτης αγοράς που ζούμε. Ο καθρέφτης μας η τηλεόραση, καταγράφει καθημερινά αυτόν τον προσωπικό μας ευτελισμό που ψηφίζουμε και από πάνω. Η παλιά αλληλεγγύη και η ενότητα απούσες ή εξαιρετικά δυσεύρετες, το δίκαιο ανύπαρκτο. Η τεχνολογία και η εξέλιξη που προστέθηκαν, δεν στάθηκαν ικανές να αλλάξουν την εξαρτισιογόνα πραγματικότητά μας και να φέρουν την λήθη.
Θέλοντας και μη, κάθε τόσο αυτό συζητάμε, αναπολούμε και ιστοριολογούμε μέσα από τα τραγούδια, τις διηγήσεις, την λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, την τέχνη, τις αναφορές του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου.
Περάσαν από τότε 60 ασταμάτητα χρόνια υποτέλειας, εξάρτησης, ντροπής, απογοήτευσης. Το ένα χειρότερο από το άλλο. Ξενιτευτήκαμε στα πέρατα του κόσμου για να επιβιώσουμε σαν λαός. Περάσαμε τα πάνδεινα από την χειρότερη μειοδοτική δεξιά της ευρώπης. Ότι γλίτωσε από αυτούς, το ισοπέδωσε η σοσιαλδημοκρατία τα τελευταία 20 χρόνια. Βρισκόμαστε διαρκώς ηττημένοι εθνικά, κοινωνικά, οικονομικά. Ο εμφύλιος τέλειωσε εικοσαετίες και εμείς συνεχίζουμε να νικιόμαστε σαν λαός πλέον, σαν σύνολο. Κάτι ανεξήγητο. Στην Κύπρο, στο αιγαίο, στα βόρεια σύνορά μας, στα όρια των μιλίων μας, στα όρια του αέρα μας, στις βραχονησίδες μας, στην αγορά, στην ακρίβεια, στους μισθούς. Μας κουνάνε διαρκώς το δάχτυλο, μας απειλούν ανοιχτά. Ότι μας λένε κάνουμε. Οι φαντάροι μας υπηρετούν όπου μας πουν. Σε μακρινούς ξένους τόπους επιτηρούμε λαούς άγνωστους σε εμάς, που δεν μας έχουν κάνει τίποτα. Μαζί με τις ισχυρές δυνάμεις προστέθηκαν τώρα και πολύ μικρές που μας χλευάζουν. Παίζουν καθαρά με την επιστήμη, την ιστορία, την αρχαιολογία, τις ανασκαφές, τον Ανδρόνικο, την ίδια την γλώσσα μας, σε σημείο που αναγκάστηκαν οι ανανεωτικοί και οι εκσυγχρονιστές να το ομολογήσουν. Μας πήραν είδηση όλοι. Μυρίστηκαν την υποχωρητικότητα και τον νενεκισμό μας και όρμησαν για πλιάτσικο. Οι τιμές φωτιά, δεν μπορούμε να ζήσουμε. Οι μαυραγορίτες της κατοχής εξελίχθηκαν, αναβαθμίστηκαν και οργιάζουν σήμερα στην οικονομική μας ζωή πιο απειλητικοί και ανελέητοι από ποτέ. Ανέδειξαν διεθνώς σχολές ανέξοδου κέρδους.
·
Πίσω από όλα αυτά τα ανεξήγητα για τους νεότερους συμπολίτες μας, κρύβεται η προδοσία της νικηφόρας εθνική μας αντίστασης, τόσο από σύσσωμη τη δεξιά, όσο και από την ηγεσία της αριστεράς, η οποία υπέγραφε συμφωνίες πίσω από την πλάτη των μαχητών της. Γιατί υπάρχει διαρκώς στην πολιτική ζωή μας ένα περίεργο φαινόμενο. Οι πολίτες να αντιστέκονται, να αρνούνται και να λένε όχι στο σύνολό τους και μάλιστα ανεξάρτητα των ιδεολογιών και των κομμάτων που πιστεύουν και ανήκουν, και οι κυβερνήσεις να λένε όλο ναι και ναι. Οι αμερικανοί, να μιλάνε για εξαιρετική συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις της δεξιάς και του πασόκ, και οι πολίτες αυθόρμητα κάθε τόσο να βρίσκονται διαμαρτυρόμενοι στην αμερικάνικη πρεσβεία. Πρόκειται περί κωμικού ψέματος, που σκας στα γέλια.
·
Είναι σημαντικό να αναφερθεί και πάλι αυτό, για να κατανοηθεί πόσο ελεύθερους μας έθρεψε η εθνική αντίσταση, πως προίκισε με δίκιο την σκέψη μας, πως άνδρωσε με δημοκρατία την νοοτροπία μας και γέμισε με υγεία την ψυχολογία μας, για να αντιστεκόμαστε σαν λαός, από τότε μέχρι σήμερα για το Ιράκ, το παλαιστινιακό, την Κύπρο, το περιβάλλον, τα μεταλλαγμένα, και την πείνα του τρίτου κόσμου ή παλιότερα την εισβολή των σοβιετικών στην Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία, το Βιετνάμ και την Γρενάδα των αμερικάνων και λοιπές εισβολές των δυνατών.
·
Η ΄΄ήττα΄΄ της εθνικής αντίστασης, σήμαινε τον ενδοτισμό της εξωτερικής πολιτικής μας. Αυτό πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Γιατί ενώ νικήσαμε, ανέλαβαν την εξουσία της χώρας οι στυλοβάτες του άξονα, γενόμενοι μέχρι και πρωθυπουργοί, κατακλύζοντας μέχρι αυτή την στιγμή με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους όλες τις θέσεις στην πολιτική και κρατική μηχανή.
Μια ήττα μυστηριώδης και ύποπτη ακόμη μέσα στην ιστορία, αφού είχαμε ολοσχερή νίκη κατά των δυνάμεων κατοχής. Σου δίνουμε την εξουσία χωρίς να σε θέλει ο λαός, και εσύ μας δίνεις την χώρα σου. Αυτή ήταν η συμφωνία. Έτσι γεννήθηκαν όλες οι μπανανίες. Οι λαοί που δεν ανέπτυξαν ταυτόχρονα και αδιαχώριστα δημοκρατική και εθνική συνείδηση και νοοτροπία, αποθεώνουν τον πρόεδρο των Η.Π.Α όταν τους επισκέπτεται και παραληρούν ωσάν να υποδέχονταν το ροκ ίνδαλμά τους. Ενώ αντίθετα εδώ σε εμάς, παραληρούν οι κυβερνήσεις, ενώ ο λαός ξεχύνεται στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί και να τους γιουχάρει.
·
Ελευθερία που χαρίζεται και δεν κατακτιέται, είναι απλώς υποτέλεια.
Εξουσία που χαρίζεται και δεν κατακτιέται με την λαϊκή θέληση και εντολή, είναι και αυτή απλώς υποτέλεια.
Αυτό πάθαν οι Κοσοβάροι στις μέρες μας, αυτό και οι Σκοπιανοί. Ανίκανοι να ανεξαρτητοποιηθούν μόνοι τους, γίναν προτεκτοράτα. Έτσι λεονταρίζουν με ξένες πλάτες. Το ίδιο και οι Κούρδοι του Β. Ιράκ. Και θα το πληρώνουν σαν λαοί, με το πιο επώδυνο τίμημα που μπορεί να υπάρξει. Πρέπει να χάσεις κάτι οπωσδήποτε και μάλιστα πολύ σπουδαίο εάν θέλεις την ανεξαρτησία σου, την ελευθερία σου και την προκοπή του τόπου σου. Αν δεν θέλεις να χάσεις τίποτα, τότε θα γίνεις αργά ή γρήγορα καταδότης των άλλων.
Αυτό δε καταλαβαίνουν οι σύγχρονοι νεοδιανοούμενοι, οι θιασώτες της ασύδοτης αγοράς, που προσπαθούν να μην χάσουν τίποτα χωρίς κόστος. (συνεχίζεται)
15/03/2008
3.
Κατανοώ λοιπόν ότι τώρα βρισκόμαστε σε μια άλλη εποχή τεχνολογίας και οικονομίας. Σε μια νέα πολιτική διακρατικών σχέσεων και εξωτερικής πολιτικής, που μας τρομάζουν καθώς τις παρατηρούμε να εξελίσσονται, όταν συναντώνται οι δυνατοί για να αποφασίσουν. Σε καινούργιες σχέσεις ακόμα και μεταξύ μας, που μας ξαφνιάζουν και δεν μπορούμε να τις αφομοιώσουμε, έτσι καθώς μας επιβάλλονται απειλητικές έξω από το αυτονόητο που το εχθρεύονται λυσσωδώς, προτείνοντας και νομιμοποιώντας κάθε μορφή αρπαγής στις καθημερινές μας συναναστροφές και δράσεις, όπως γίνεται στον εμπορικό και χρηματιστηριακό κόσμο της ανθρωποφαγίας.
Όπου νέες δυνατές πραγματικότητες πιέζουν ανυπόφορα τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους για αλλαγή συνόρων, ειδικά εδώ σε εμάς στα βαλκάνια, εν ονόματι μιας νέας ηθικής, του δικαιώματος τάχα του πιο μικρού και όλο του πιο μικρού, μένουν άυπνοι όταν κάποιος αδικείται, και όταν δεν αδικείται μανιάζουν και στήνουν αδικίες, αρχίζοντας από το άτομο και τα δικαιώματά του, έως τις ομάδες και τις μειονότητες. Μια λογική ιμπεριαλιστικής αφορμής για στρατιωτική εισβολή και κατάκτηση νέων αγορών, όπου εισβάλουν σε μια χώρα και την ισοπεδώνουνε για το δίκαιο του ενός. Ξαφνικές εκρήξεις δημοκρατικής ευαισθησίας, μετά την συντριβή της Σοβιετικής ένωσης και του ξαναμοιράσματος των ακέφαλων αγορών. Και εδώ ξενύχτια και οδυρμοί, για την αυτοδιάθεση και την ανεξαρτητοποίηση καταπιεσμένων μειονοτήτων. Όπου η διπλωματία έχει γίνει πιο βίαιη από ποτέ, και απειλεί σαν καθαρός πόλεμος τους λαούς. Όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα τεχνηέντως έχουν θεοποιηθεί, εις βάρος της ουσιαστικής δημοκρατικής ζωής των πολιτών, αλλά και της εθνικής ανεξαρτησίας των χωρών, επιτυγχάνοντας στο τέλος να μην υπάρχουν καθόλου ανθρώπινα δικαιώματα εν ονόματι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
·
Όμως, όλα αυτά ενδιαφέρουν τις άλλες επιστήμες, τις άλλες δηλαδή δραστηριότητες της ζωής. Την ιστορία δεν την αφορά το εφήμερο, παρά ως ταξινόμηση μόνο για να μην μπερδεύεται στα μυαλά μας, ο άπειρος χρόνος με το πριν και το μετά του.
Για αυτήν, η στιγμή είναι αδιάφορη σχεδόν χωρίς το υπόλοιπο. Μια μικροχρονικότητα που δεν λέει την ιστορική αλήθεια τελικά, όπως μια εικόνα αποκομμένη από το σενάριό της. Γιατί η ιστορία των εθνών και των λαών, δεν γράφεται με αιώνες αλλά με χιλιετίες. Εδώ οι αιώνες είναι σαν μικρά ανίσχυρα τούβλα από μόνα τους, να αντέξουν το εποικοδόμημα ενός χιλιόχρονου πολιτισμού ή μιάς χιλιόχρονης γλώσσας για ομοειδές και καλλίτερο ίσως παράδειγμα. Το ίδιο, έθιμα και παραδόσεις, διατρέχουν πολλούς αιώνες μέχρι να διαμορφωθούν ή να συντελεστούν σιγά-σιγά μέσα στο χρόνο. Ακόμη περισσότερο πνευματικές κατακτήσεις, σκέψεις και φιλοσοφικοί στοχασμοί. Δεν είναι καθόλου εύκολο.
Ο Σκοπιανός λοιπόν που θέλει να λέγεται ξαφνικά για γεωπολιτικούς λόγους μακεδόνας μη μιλώντας ελληνικά αλλά σλάβικα, είναι μια φάρσα όχι μόνο του αρχαίου δεδομένου, αλλά ακόμα περισσότερο του σημερινού μακεδόνα, ο οποίος έχει την συνέχεια μέσα του από γεννησιμιού του, από την οικογένειά του και την καθημερινή κουλτούρα του, εκτός από την επίσημη παιδεία από την πολιτεία, ενώ αυτός δεν την έχει ούτε καν σαν πρόχειρη φωτοκόπια, να την αποστηθίσει στα γρήγορα σαν σκονάκι πριν τις εξετάσεις. Και μέσα σε 50 χρόνια δεν προλαβαίνει να μάθει ούτε παπαγαλία τίποτα. Αυτό δε για το οποίο είμαστε σίγουροι όλοι διαφωνούντες και συμφωνούντες μεταξύ μας, είναι πως το μέλλον αυτών των προθέσεων είναι μια ήδη ομολογημένη επεκτατικότητα εδαφών προς την θάλασσα, και ένα απροκάλυπτο πλιάτσικο ιστορίας, κουλτούρας και πολιτισμικού δεδομένου και ότι άλλου αφύλακτου και εύκαιρου βρεθεί στην πορεία.
·
Επικίνδυνο το θέμα, ξέρω, αλλά χρειάζεται να εκτιθέμεθα στα επώδυνα.
Οι νεοέλληνες σε πλήρη συνυπευθυνότητα αυτή τη φορά με τον πολιτικό κόσμο που επιλέγουν να τους εκπροσωπεί στα εθνικά θέματα, θα πληρώσουν οδυνηρά στο σύντομο μέλλον τις πιέσεις από το άνω ή νέο μακεδονικό κράτος, γιατί δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί, όπως μας ειδοποιούν οι νόμοι της ιστορίας. Ήδη ως νεοελλήνων συμπεριφορά ακριβώς, έσπασαν το εμπάρκο του 1991, σωστό ή λάθος δεν έχει εδώ καμιά απολύτως σημασία, με τους πετρελαιάδες εφοπλιστές και τους υπόλοιπους ξελιγωμένους εμποράκους για δυο δραχμές, δηλαδή τους γνωστούς εθνοελληναράδες, και αυτό είναι το χειρότερο για την δημοκρατία, για την ύπαρξή μας σαν λαού, για την κοινωνική ελπίδα που καταρρέει με τέτοια άτομα στα σπλάχνα της.
Σάββατο 1 Μαρτίου 2008
Ξένες ενοχές
Όποιος δεν αποδεχτεί τα γονικά εγκλήματα, δεν θα μπορέσει να μετέχει στο διάλογο.
·
Θα είναι υποχρεωμένος να τα δικαιολογεί σε όλη του τη ζωή και να αποφεύγει τις συζητήσεις.
·
Θα στερηθεί την χαρά της γνώσης και την ελευθερία της σκέψης, και φυσικά την συμμετοχή στην φιλοσοφική αναζήτηση, την μέγιστη πνευματική απόλαυση.
·
Στο τέλος θα τα φορτωθεί ως δικά του, χωρίς ποτέ να ήταν δοσίλογος.
·
Θα είναι υποχρεωμένος να τα δικαιολογεί σε όλη του τη ζωή και να αποφεύγει τις συζητήσεις.
·
Θα στερηθεί την χαρά της γνώσης και την ελευθερία της σκέψης, και φυσικά την συμμετοχή στην φιλοσοφική αναζήτηση, την μέγιστη πνευματική απόλαυση.
·
Στο τέλος θα τα φορτωθεί ως δικά του, χωρίς ποτέ να ήταν δοσίλογος.
Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008
Το παλιό πεθαίνει άσχημα
Αυτό για το οποίο χρειάζεται να θλιβούμε, και οι πιο αισιόδοξοι από εμάς επί τέλους να απογοητευτούμε, παίρνοντας έτσι ένα γερό τελευταίο μάθημα από αυτόν τον κόσμο που ξεψυχάει σαπισμένος από την αδικία του, και περνώντας έτσι σε μια άλλη διάσταση ελπίδας που δεν είχαμε υποπτευθεί μέχρι τώρα, πιο μεγάλη και πιο υπομονετική στο βαθύ μέλλον, είναι ο εργατολόγος μας από την μια και οι εργαζόμενοι στου Θέμου και του Μάκη από την άλλη.
·
Κατανοείτε πιστεύω πλήρως, ότι η συμπεριφορά και το ποιόν του φύλακα και προστάτη των εργαζομένων, γιατί αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός, η δουλειά και οι υποχρεώσεις του εργατολόγου, ήταν πασίγνωστα στην Γ.Σ.Ε.Ε, και το χειρότερο είναι ότι γνώριζαν όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ανεξαιρέτως. Ξέρανε όλοι εκεί μέσα και δεν μιλούσαν. Αυτό είναι το αβάσταχτο. Γιατί κάτι έχουμε στο νου μας εσείς και εγώ και κάποιοι άλλοι που αριστερίζονται και δημοκρατίζονται, και πονάει πάρα πολύ που ο ναός της εργατικής τάξης, μεταμορφώθηκε σε τούτο το καινούργιο μπορντέλο που αποκαλύφτηκε επί τέλους, και το οποίο μέχρι τώρα το υποπτευόμαστε αλλά για άλλα θέματα, λόγους και παρατυπίες, όχι όμως σαν τέτοιο που τελικά ήταν πραγματικά, που συνέβαινε στο κρυμμένο βάθος αυτού του ταριχευμένου οργανισμού.
·
Το άλλο θλιβερό και σφραγιδικά τετελεσμένο πλέον και αυτό, είναι πως οι εργάτες μας, μας έδειξαν την τύφλα μας και την πλάνη μας, τα ιδεολογήματά μας και τις συγχύσεις μας, τις φαντασιακές μας ονειρώξεις. Μας είπαν καθαρά και ξάστερα, πως δεν καταλαβαίνουν από δίκιο και άδικο, και ούτε καν τους ενδιαφέρει αν το έχει ο Μάκης ή ο Θέμος ή όποιος άλλος αργότερα, παρά το συμφέρον τους για το οποίο αγωνίζονται σαν χρηματιστηριακές πουτάνες.
Αυτό διδάσκουν και στα παιδιά τους, εν ονόματι των οποίων μιλάνε και κάνουν ότι κάνουν, που ως κακό-μοιρα και όχι πλουσιόπαιδα, κινδυνεύουν να γίνουν μόνο υδραυλικοί και ηλεκτρολόγοι και όχι διακεκριμένοι δημοσιογράφοι και σπουδαίοι τεχνοσύμβουλοι μιας εφημερίδας. Τι αδικία πράγματι, τι συμφορά στ αλήθεια.
·
Είναι αυτοί οι καταστρεπτικοί μύθοι που έπαψαν να ισχύουν πια, και που σύσσωμη η αριστερά συνεχίζει να τους χρησιμοποιεί λαθραία, επιμένοντας σε ένα χαμένο πείραμα της ιστορίας, επιβιώνοντας η ίδια για να μην πεθάνει, σε γκρεμισμένες λογικές και ερειπωμένες ιδεολογίες.
·
Ο τύπος του ανθρώπου που αναδύεται είναι ήδη έξω από όλα αυτά τα κατάλοιπα ενός ανίκανου παρελθόντος, και μιάς εργατικής τάξης που απέτυχε να χειραφετηθεί από την κακομοιριά της.
·
Κατανοείτε πιστεύω πλήρως, ότι η συμπεριφορά και το ποιόν του φύλακα και προστάτη των εργαζομένων, γιατί αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός, η δουλειά και οι υποχρεώσεις του εργατολόγου, ήταν πασίγνωστα στην Γ.Σ.Ε.Ε, και το χειρότερο είναι ότι γνώριζαν όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ανεξαιρέτως. Ξέρανε όλοι εκεί μέσα και δεν μιλούσαν. Αυτό είναι το αβάσταχτο. Γιατί κάτι έχουμε στο νου μας εσείς και εγώ και κάποιοι άλλοι που αριστερίζονται και δημοκρατίζονται, και πονάει πάρα πολύ που ο ναός της εργατικής τάξης, μεταμορφώθηκε σε τούτο το καινούργιο μπορντέλο που αποκαλύφτηκε επί τέλους, και το οποίο μέχρι τώρα το υποπτευόμαστε αλλά για άλλα θέματα, λόγους και παρατυπίες, όχι όμως σαν τέτοιο που τελικά ήταν πραγματικά, που συνέβαινε στο κρυμμένο βάθος αυτού του ταριχευμένου οργανισμού.
·
Το άλλο θλιβερό και σφραγιδικά τετελεσμένο πλέον και αυτό, είναι πως οι εργάτες μας, μας έδειξαν την τύφλα μας και την πλάνη μας, τα ιδεολογήματά μας και τις συγχύσεις μας, τις φαντασιακές μας ονειρώξεις. Μας είπαν καθαρά και ξάστερα, πως δεν καταλαβαίνουν από δίκιο και άδικο, και ούτε καν τους ενδιαφέρει αν το έχει ο Μάκης ή ο Θέμος ή όποιος άλλος αργότερα, παρά το συμφέρον τους για το οποίο αγωνίζονται σαν χρηματιστηριακές πουτάνες.
Αυτό διδάσκουν και στα παιδιά τους, εν ονόματι των οποίων μιλάνε και κάνουν ότι κάνουν, που ως κακό-μοιρα και όχι πλουσιόπαιδα, κινδυνεύουν να γίνουν μόνο υδραυλικοί και ηλεκτρολόγοι και όχι διακεκριμένοι δημοσιογράφοι και σπουδαίοι τεχνοσύμβουλοι μιας εφημερίδας. Τι αδικία πράγματι, τι συμφορά στ αλήθεια.
·
Είναι αυτοί οι καταστρεπτικοί μύθοι που έπαψαν να ισχύουν πια, και που σύσσωμη η αριστερά συνεχίζει να τους χρησιμοποιεί λαθραία, επιμένοντας σε ένα χαμένο πείραμα της ιστορίας, επιβιώνοντας η ίδια για να μην πεθάνει, σε γκρεμισμένες λογικές και ερειπωμένες ιδεολογίες.
·
Ο τύπος του ανθρώπου που αναδύεται είναι ήδη έξω από όλα αυτά τα κατάλοιπα ενός ανίκανου παρελθόντος, και μιάς εργατικής τάξης που απέτυχε να χειραφετηθεί από την κακομοιριά της.
Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008
Ίσες αποστάσεις
Οι καλοί συνάδελφοι, έχουν εφεύρει ένα κορυφαίο σόφισμα από τον προηγούμενο ήδη αιώνα, καρπό άκρατου και επίμονου δόλου, με το οποίο μας απειλούν όποτε ανοίγουμε το στόμα μας να διαμαρτυρηθούμε επειδή μεροληπτούν εις βάρος μας στις συζητήσεις και στους συντονισμούς των απόψεων, το οποίο σόφισμα κραδαίνουν μάλιστα σαν φραγγέλιο υπέρτατου ορθού λόγου και υπέρτατης δημοκρατίας, και το οποίο τελικά δεν είναι παρά μια ακόμα κρυμμένη κακομοιριά της συνείδησής τους.
·
Πρέπει να κρατάνε λέει ίσες αποστάσεις μεταξύ των εμπλεκομένων με διαφορετικές απόψεις, για να είναι αντικειμενικοί. Πω, πω ακριβοδίκαιοι! Και αυτό καθιερωμένο ως πανάκεια πλέον και όχι απλώς ως εξαίρεση σε κάποιες σπάνιες και ιδιάζουσες περιπτώσεις όπου τυχαίνει να είναι νεφελωμένα τα νοήματα ή οι προθέσεις των ομιλητών. Για να μην αδικούν κανένα. Δηλαδή στη ακριβή μετάφρασή του, ίσες αποστάσεις από το δίκιο και το άδικο! Δηλαδή να αδικούν μόνο το δίκιο. Έξοχα!
·
Ίσες αποστάσεις από τους κλέφτες της αγοράς και τους κλεπτόμενους πολίτες. Αυτό είναι που λένε. Εκεί είναι η αθέατη ουσία. Από τους καταχραστές των ταμείων του κράτους και εμάς από την άλλη. Γιατί έχουν και αυτοί ανθρώπινα δικαιώματα λέει. Και πολλά άλλα τέτοια λέει. Μόνο που τελικά, μόνο αυτοί έχουν δικαιώματα. Αυτό δείχνει ασυζητητί, η αδίκαστη αυτή κατάντια των 20 τουλάχιστον τελευταίων χρόνων.
·
Προσθέτουν δε ένα βοηθητικό επικουρικό μικροσόφισμα άγνοιας δήθεν και εκκωφαντικής αθωότητας, λέγοντας στις δύσκολες στιγμές όταν αποκαλύπτονται: μα δεν ξέρουμε εκ των προτέρων ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο αν δεν αποφανθεί η δικαιοσύνη. Κουτοπόνηρη τυπολαγνεία της κακιάς ώρας, που υποκρύπτει έσχατη δουλοπρέπεια και καλά ριζωμένο ραγιαδισμό σε ότι διαφεντεύει στον ορίζοντα. Χρειάζεται δηλαδή να αποφανθεί ο Άρειος Πάγος ότι συγκεκριμένοι με ονοματεπώνυμα έκλεψαν τα χρήματα των ταμείων των εργαζομένων. Αν δεν αποφανθεί ο Άρειος Πάγος εμείς δεν το ξέρουμε μέχρι τότε αν μας κλέψανε ή όχι, και ούτε δικαιούμαστε να λέμε την γνώμη μας δημόσια γιατί επηρεάζουμε και προκαταλαμβάνουμε την γνώμη των δικαστών, και διάφορες άλλες τέτοιες σαχλαμάρες.
Ή κατά επέκταση, κάποιο διεθνές δικαστήριο για να μάθουμε αν έχει δίκιο ο Ιρανικός λαός ή ο Μπους και η παρέα του. Τέτοια εννοούν και λένε απροκάλυπτα.
·
Αλλά το πιο γουστόζικο είναι όταν αναγκάζονται να καλέσουν ΄΄και την άλλη άποψη΄΄ όχι την ανώδυνη αλλά εκείνη που συστηματικά και συμπεφωνημένα καταστέλλουν και αποκρύπτουν, επειδή τους πήραν είδηση και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, τι πανηγύρι γίνεται, πως τους χαμηλώνουν τα μικρόφωνα οι άλλοι καλοί τεχνικοί συνάδελφοι, συνδικαλισμένοι και αυτοί για την καλλίτερη ενημέρωση και το δίκιο του εργάτη, τι πογκρόμ και τι λεκτικούς προπηλακισμούς κατά φοιτητών και άλλων αντιδρώντων, να μην μιλήσουν με όποιο τέχνασμα και προβοκάρισμα. Μόνο που όλα αυτά φαίνονται πεντακάθαρα από μας από κάτω. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν καθόλου.
·
Πρέπει να κρατάνε λέει ίσες αποστάσεις μεταξύ των εμπλεκομένων με διαφορετικές απόψεις, για να είναι αντικειμενικοί. Πω, πω ακριβοδίκαιοι! Και αυτό καθιερωμένο ως πανάκεια πλέον και όχι απλώς ως εξαίρεση σε κάποιες σπάνιες και ιδιάζουσες περιπτώσεις όπου τυχαίνει να είναι νεφελωμένα τα νοήματα ή οι προθέσεις των ομιλητών. Για να μην αδικούν κανένα. Δηλαδή στη ακριβή μετάφρασή του, ίσες αποστάσεις από το δίκιο και το άδικο! Δηλαδή να αδικούν μόνο το δίκιο. Έξοχα!
·
Ίσες αποστάσεις από τους κλέφτες της αγοράς και τους κλεπτόμενους πολίτες. Αυτό είναι που λένε. Εκεί είναι η αθέατη ουσία. Από τους καταχραστές των ταμείων του κράτους και εμάς από την άλλη. Γιατί έχουν και αυτοί ανθρώπινα δικαιώματα λέει. Και πολλά άλλα τέτοια λέει. Μόνο που τελικά, μόνο αυτοί έχουν δικαιώματα. Αυτό δείχνει ασυζητητί, η αδίκαστη αυτή κατάντια των 20 τουλάχιστον τελευταίων χρόνων.
·
Προσθέτουν δε ένα βοηθητικό επικουρικό μικροσόφισμα άγνοιας δήθεν και εκκωφαντικής αθωότητας, λέγοντας στις δύσκολες στιγμές όταν αποκαλύπτονται: μα δεν ξέρουμε εκ των προτέρων ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο αν δεν αποφανθεί η δικαιοσύνη. Κουτοπόνηρη τυπολαγνεία της κακιάς ώρας, που υποκρύπτει έσχατη δουλοπρέπεια και καλά ριζωμένο ραγιαδισμό σε ότι διαφεντεύει στον ορίζοντα. Χρειάζεται δηλαδή να αποφανθεί ο Άρειος Πάγος ότι συγκεκριμένοι με ονοματεπώνυμα έκλεψαν τα χρήματα των ταμείων των εργαζομένων. Αν δεν αποφανθεί ο Άρειος Πάγος εμείς δεν το ξέρουμε μέχρι τότε αν μας κλέψανε ή όχι, και ούτε δικαιούμαστε να λέμε την γνώμη μας δημόσια γιατί επηρεάζουμε και προκαταλαμβάνουμε την γνώμη των δικαστών, και διάφορες άλλες τέτοιες σαχλαμάρες.
Ή κατά επέκταση, κάποιο διεθνές δικαστήριο για να μάθουμε αν έχει δίκιο ο Ιρανικός λαός ή ο Μπους και η παρέα του. Τέτοια εννοούν και λένε απροκάλυπτα.
·
Αλλά το πιο γουστόζικο είναι όταν αναγκάζονται να καλέσουν ΄΄και την άλλη άποψη΄΄ όχι την ανώδυνη αλλά εκείνη που συστηματικά και συμπεφωνημένα καταστέλλουν και αποκρύπτουν, επειδή τους πήραν είδηση και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, τι πανηγύρι γίνεται, πως τους χαμηλώνουν τα μικρόφωνα οι άλλοι καλοί τεχνικοί συνάδελφοι, συνδικαλισμένοι και αυτοί για την καλλίτερη ενημέρωση και το δίκιο του εργάτη, τι πογκρόμ και τι λεκτικούς προπηλακισμούς κατά φοιτητών και άλλων αντιδρώντων, να μην μιλήσουν με όποιο τέχνασμα και προβοκάρισμα. Μόνο που όλα αυτά φαίνονται πεντακάθαρα από μας από κάτω. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν καθόλου.
Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008
Μεταμοντέρνο δημοσιογραφικό θράσος
Συχνότατα οι πολίτες ακούνε τους καουμπόηδες των ιδιωτικών καναλιών να τους επιπλήττουν, όταν προσπαθούν να διαμαρτυρηθούν για τον ολοσχερή εκχυδαϊσμό και το χαμηλότατο αισθητικό και πνευματικό επίπεδο των εκπομπών τους, λέγοντάς τους κατάμουτρα : αν δεν σας αρέσει αλλάξτε κανάλι ή κλείστε την! Και το έχουμε ακούσει όλοι αυτό έτσι θρασύτατα, να φασίζει επάνω μας και να μας περιγελά.
·
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, πως εμείς δεν είμαστε οι φιλοξενούμενοι στο σπίτι μας όπως κάθε τόσο και λιγάκι μας λένε, αλλά ότι αυτοί είναι οι κλεπταποδόχοι του τηλεοπτικού πραξικοπήματος του 1989. Μιάς πολιτειακής εκτροπής που δεν ήταν επτάχρονη μόνο, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ μέχρι σήμερα, και που συνταράζει αδιάλειπτα την ελληνική κοινωνία μας, την ισορροπία και την συνείδηση των πολιτών, την ψυχολογία και διαμόρφωση των παιδιών μας, την πολιτική και πολιτιστική ζωής μας.
·
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, πως τα ερτζιανά δεν τους τα έδωσε κανείς. Τα άρπαξαν τα αφεντικά τους μαζί με τις πολιτικές και νομικές μαφίες που τα μαγείρεψαν και τα καταχρώνται μαζί τους, τα καρπούνται και τα διαπλέκονται όλοι παρέα, και τα χρησιμοποιούν οι υποκοσμικοί με τις συντεχνίες που ταΐζουν και τα σινάφια τους, με τα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα και τα υψηλότερα δυνατά κέρδη.
·
Ασφαλισμένοι στην οικονομική τους ευμάρεια με το βρώμικο ψωμί που τρώνε, αδιαφορούν για τις δεκάδες εκατοντάδες χιλιάδες νεόπτωχων από την ασύλληπτη ακρίβεια που μαστίζει τον τόπο, που τους αναγκάζει να έχουν την τηλεόραση ως την μοναδική διέξοδο ΄΄διασκέδασης΄΄ και επαφής με τον έξω κόσμο, αφού κατάντησε απαγορευτική κάθε έξοδος τους ακόμη και για σουβλάκι.
Το ΄΄αν δεν σας αρέσει αλλάξτε κανάλι ή κλείστε την΄΄ θυμίζει τις άλλες μαφίες εργοδοτών και εργαζομένων στα υγρά καύσιμα, που λένε ανενόχλητοι και αυτοί από την πολιτεία : ψάχτε να βρείτε τα πιο φθηνά πρατήρια. Μια επιδημία που αρχίζει και εξαπλώνεται παντού στην εργασιακή και οικονομική ζωή του τόπου.
·
Δεν πρέπει ποτέ να νομιμοποιήσουμε αυτό το τηλεοπτικό πραξικόπημα της χειρότερης γνωστής μορφής ασυδοσίας και καθαρής αλητείας, και επίσης να μην αποδεχτούμε τους τεχνικούς και την συντεχνία τους που το διαχειρίζεται, δημοσιογράφους και λοιπούς εμπλεκόμενους τεχνικούς, εν ονόματι της γνωστής κλάψας για το ψωμάκι των παιδιών τους και της ανεργίας τους. Γιατί ας μην μας διαφεύγει διόλου, ότι συναγωνίζονται χαρούμενα και εθελοντικά σε αυτό το αντιδημοκρατικό, αντιπνευματικό και αντιαισθητικό μακελειό, τους εργοδότες τους, και τους υπερφαλαγγίζουν όποτε μπορούν σε ποταπότητα, ψέματα, καταστολή.
Αυτή νομίζω είναι η ουσία που συμβαίνει, και που εμείς χρειάζεται να κατανοήσουμε, και κυρίως να απαιτήσουμε να αλλάξει στη ζωή μας.
·
Γιατί τα ερτζιανά, είναι εθνικά σύνορα, είναι πιο σημαντικά για μια χώρα ακόμα και από τον στρατό της, και δεν μπορεί επ ουδενί να βρίσκονται απολύτως ανεξέλεγκτα και ασύδοτα στα χέρια μιάς μη εκλεγμένης κυβέρνησης των καναλαρχών και εκδοτών. Ούτε είναι δυνατό αλλά αντιθέτως αδιανόητο, οι τηλεπαρουσιαστές και μεγαλοδημοσιογράφοι να έχουν μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία από τους εκλεγμένους από τον λαό βουλευτές, όποιοι και αν είναι αυτοί οι βουλευτές, ακόμη και καθαροί φασίστες. Γιατί αυτή είναι στοιχειωδώς η έννοια της δημοκρατίας. Ο τελευταίος σε αριθμό ψήφων βουλευτής, πρέπει και επιβάλλεται να έχει περισσότερη εξουσία και δύναμή από τον δημοκρατικότερο και καλλίτερο δημοσιογράφο. Τους εκπροσώπους μας τους ψηφίζουμε εμείς, και δεν μπορούν να μπαίνουν από τους φεγγίτες και τις χαραμάδες της διαπλοκής, άλλοι στη θέση τους, μη ψηφισθέντες καν.
·
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, πως εμείς δεν είμαστε οι φιλοξενούμενοι στο σπίτι μας όπως κάθε τόσο και λιγάκι μας λένε, αλλά ότι αυτοί είναι οι κλεπταποδόχοι του τηλεοπτικού πραξικοπήματος του 1989. Μιάς πολιτειακής εκτροπής που δεν ήταν επτάχρονη μόνο, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ μέχρι σήμερα, και που συνταράζει αδιάλειπτα την ελληνική κοινωνία μας, την ισορροπία και την συνείδηση των πολιτών, την ψυχολογία και διαμόρφωση των παιδιών μας, την πολιτική και πολιτιστική ζωής μας.
·
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, πως τα ερτζιανά δεν τους τα έδωσε κανείς. Τα άρπαξαν τα αφεντικά τους μαζί με τις πολιτικές και νομικές μαφίες που τα μαγείρεψαν και τα καταχρώνται μαζί τους, τα καρπούνται και τα διαπλέκονται όλοι παρέα, και τα χρησιμοποιούν οι υποκοσμικοί με τις συντεχνίες που ταΐζουν και τα σινάφια τους, με τα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα και τα υψηλότερα δυνατά κέρδη.
·
Ασφαλισμένοι στην οικονομική τους ευμάρεια με το βρώμικο ψωμί που τρώνε, αδιαφορούν για τις δεκάδες εκατοντάδες χιλιάδες νεόπτωχων από την ασύλληπτη ακρίβεια που μαστίζει τον τόπο, που τους αναγκάζει να έχουν την τηλεόραση ως την μοναδική διέξοδο ΄΄διασκέδασης΄΄ και επαφής με τον έξω κόσμο, αφού κατάντησε απαγορευτική κάθε έξοδος τους ακόμη και για σουβλάκι.
Το ΄΄αν δεν σας αρέσει αλλάξτε κανάλι ή κλείστε την΄΄ θυμίζει τις άλλες μαφίες εργοδοτών και εργαζομένων στα υγρά καύσιμα, που λένε ανενόχλητοι και αυτοί από την πολιτεία : ψάχτε να βρείτε τα πιο φθηνά πρατήρια. Μια επιδημία που αρχίζει και εξαπλώνεται παντού στην εργασιακή και οικονομική ζωή του τόπου.
·
Δεν πρέπει ποτέ να νομιμοποιήσουμε αυτό το τηλεοπτικό πραξικόπημα της χειρότερης γνωστής μορφής ασυδοσίας και καθαρής αλητείας, και επίσης να μην αποδεχτούμε τους τεχνικούς και την συντεχνία τους που το διαχειρίζεται, δημοσιογράφους και λοιπούς εμπλεκόμενους τεχνικούς, εν ονόματι της γνωστής κλάψας για το ψωμάκι των παιδιών τους και της ανεργίας τους. Γιατί ας μην μας διαφεύγει διόλου, ότι συναγωνίζονται χαρούμενα και εθελοντικά σε αυτό το αντιδημοκρατικό, αντιπνευματικό και αντιαισθητικό μακελειό, τους εργοδότες τους, και τους υπερφαλαγγίζουν όποτε μπορούν σε ποταπότητα, ψέματα, καταστολή.
Αυτή νομίζω είναι η ουσία που συμβαίνει, και που εμείς χρειάζεται να κατανοήσουμε, και κυρίως να απαιτήσουμε να αλλάξει στη ζωή μας.
·
Γιατί τα ερτζιανά, είναι εθνικά σύνορα, είναι πιο σημαντικά για μια χώρα ακόμα και από τον στρατό της, και δεν μπορεί επ ουδενί να βρίσκονται απολύτως ανεξέλεγκτα και ασύδοτα στα χέρια μιάς μη εκλεγμένης κυβέρνησης των καναλαρχών και εκδοτών. Ούτε είναι δυνατό αλλά αντιθέτως αδιανόητο, οι τηλεπαρουσιαστές και μεγαλοδημοσιογράφοι να έχουν μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία από τους εκλεγμένους από τον λαό βουλευτές, όποιοι και αν είναι αυτοί οι βουλευτές, ακόμη και καθαροί φασίστες. Γιατί αυτή είναι στοιχειωδώς η έννοια της δημοκρατίας. Ο τελευταίος σε αριθμό ψήφων βουλευτής, πρέπει και επιβάλλεται να έχει περισσότερη εξουσία και δύναμή από τον δημοκρατικότερο και καλλίτερο δημοσιογράφο. Τους εκπροσώπους μας τους ψηφίζουμε εμείς, και δεν μπορούν να μπαίνουν από τους φεγγίτες και τις χαραμάδες της διαπλοκής, άλλοι στη θέση τους, μη ψηφισθέντες καν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
