Τώρα πια όλοι ξέρουμε

Όλη αυτή την τελευταία δεκαετία έγινε μια τεράστια συνειδησιακή προσπάθεια, ανελέητα μόνη της, κοπιώδης αλλά και πεισμωμένη στο έπακρο, με γραπτό και προφορικό λόγο, να σκουντηθεί αυτός ο λαός, μπας και ξυπνήσει από τον μακραίωνο αλλοτριωτικό λήθαργό του, όπου στρεψοδικούσε συστηματικά τα πάντα γύρο του, αντιστρέφοντάς τα όπως τον βόλευε, βαφτίζοντας το άδικο δίκαιο και το λάθος σωστό, όταν αγγίζονταν τα άνομα και παράνομα συμφέροντά του, ναρκωμένος πλήρως μέσα στο πελατειακό πολιτικό σύστημα, το οποίο επικροτούσε με αδιανόητα εκλογικά ποσοστά τύπου δικτατοριών που έφταναν το 90%, με τα ταξίματα και τις υποσχέσεις. Ζώντας ουσιαστικά, αποκλειστικά και μόνο με ρουσφέτια, με εξαρτήσεις, με τη ζωή του κατάμεστη από διαπλοκή σε κάθε της βήμα.
·
Εντοιχισμένος μέσα σε αδίστακτες συντεχνίες τέρατα όπου ζούσε με προνόμια, φτιαγμένες από καπάτσους και πονηρούς εργάτες που κατάφεραν να βάλλουν τα δικά τους διόδια και χαράτσια δίπλα σε εκείνα του κράτους, δημιουργία αυτό ολόκληρου του πολιτικού συστήματος χωρίς εξαιρέσεις, όπου κάθε κόμμα είχε τις δικές του συντεχνίες με τις οποίες επιτίθετο εναντίον των άλλων, με μια εργατική τάξη διαλυμένη με μηδενική αλληλέγγυη, αφού κατέληξε τις τελευταίες δεκαετίες να χωριστεί και να διασπαστεί σε μικροομαδούλες με διαφορετικά και αντίθετα συμφέροντα στον ίδιο κλάδο και στην ίδια υποειδικότητα πολλές φορές, δεν κατανοούσε ότι κάθε ατομική προσπάθεια είχε πάντα χειρότερη κατάληξη από την προηγούμενη, δεν κατανοούσε πως αν δεν κοιτούσε συλλογικά τα πράγματα ή τουλάχιστον μοιρασμένα και μικτά συγχρόνως, δεν θα έβλεπε προκοπή για τον εαυτό του και τον τόπο του που λίγο πάντως τον ενδιέφερε. Σήμερα που έχει ξεσπάσει ανοιχτά ο πόλεμος των συντεχνιών εις βάρος όλων μας, φαίνονται όλα πια πεντακάθαρα.
·
Ήταν μια προσπάθεια ενάντια στη δογματική πεποίθηση του πνεύματος εκείνου που δικαιολογούσε τα πάντα, προερχόμενη εξ όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών παρατάξεων και κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου και του εξωκοινοβουλευτικού χώρου της αριστεράς, που πίναν νερό στο όνομα του λαού άκριτα, ανάγοντάς τον σε θρησκευτικό υποκείμενο, σε ανέγγιχτη ιερή αγελάδα, τη στιγμή που αυτός ο λαός είχε μετεξελιχθεί σε ομοίωμά τους, είχε τερατοποιηθει κατά πιστή λογική και νοοτροπία δική τους. Πολιτικοί και επιχειρηματικοί σαλτιμπάγκοι γεννούσαν μαϊμούδες εκπαιδευμένες με τις δικές τους αρπαχτικές λογικές και υποκρισία. Άλλα πίστευαν, άλλα έλεγαν, άλλα έκανα μέσα στην κοινωνική χαβούζα που κατασκεύασαν να δικαιολογεί κάθε παρανομία και να ρουφάει κάθε λογής εγκληματικό απόβλητο. Και όλα επιτρέπονταν στον ψηφοφόρο. Αυτό ήταν το κοινό άγιο δόγμα της ελληνικής πολιτικής κατάντιας.
·
Μα κυρίως μοναχική τελείως, αφού στο σύνολό τους οι διανοούμενοι δεν έβλεπαν το όλον της αλλοτρίωσης των πάντων στη χώρα, παρά μόνο κατάγγελλναν επιλεκτικά και μεροληπτικά κομμάτια αυτής, που πολεμούσαν σισύφεια αφού η λερναία επανάληψη έβγαζε αμέσως αλλού κεφάλια, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ζώντας διαρκώς σε ένα περιβάλλον ίδιο που δεν αλλάζεις, στο τέλος παρετήσαι, το μιμείσαι, το νομιμοποιείς και το υπερασπίζεσαι από πάνω, αν και γνωρίζεις άριστα ότι είναι εις βάρος των διπλανών σου. Εκνευριζόντουσαν μάλιστα που τους διέλυες ένα πλαστό φαντασιακό περί λαού, παρόλο που αυτό το κάλπικο ιδεολόγημα ανανεωνόταν επαληθευτικά εις βάρος τους διαρκώς μέσα στον καπιταλιστικό χρόνο που έτρεχε προς το χειρότερο μπρος στα μάτια τους. Ή πάλι γύριζαν αλλού το κεφάλι άλλοτε φοβισμένοι από αυτά που άκουγαν και διάβαζαν στο μπλογκ κι άλλοτε κατέφευγαν στην ευκολία της αδιαφορίας, βουτηγμένοι στην δική τους επαγγελματική αλλοτρίωση. Γιατί αυτή κυρίως τους κρατούσε μακριά από την κριτική που όφειλαν. Η καριέρα και τα όβολα. Και όποιοι έχουν αντίρρηση ας μας υπενθυμίσουν τα κείμενά τους ή έστω των ομοτράπεζών τους με την κριτική στην εργατική και λαϊκή αλλοτρίωση. Οι εξαιρέσεις δε, δεν γέμιζαν αυτή την μολυβένια περίοδο ούτε καν το ένα χέρι.
·
Έπρεπε να βιώσουμε δυο μεγάλες κρίσεις, γιατί από μόνοι μας δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι γινόταν και που πηγαίναμε. Μια παγκόσμια με την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος του καπιταλισμού, και μια δική μας εγχώρια με την επισημοποίηση της κατάρρευσης του ελληνικού κράτους, αλλά κυρίως με την προ πολλού ήδη πλήρη κατάρρευση των ανθρώπινων αξιών στον τόπο. Μόνο τώρα καταλάβαμε. Οι στυλοί και οι κονδυλοφόροι άναψαν μαζί με τα μικρόφωνα και οι διανοούμενοι λένε επί τέλους δειλά ακόμη αυτό που για δεκαετίες αρνιόντουσαν και χλεύαζαν σε τέτοιες προσπάθειες. Μόλις άρχισε η κατάρρευση εδώ κι έναν χρόνο, ξαφνικά όλοι βλέπουν την σοβιετική νομενκλατούρα. Θυμάστε αυτό το κλασσικό παράδειγμα; τότε που δια μαγείας άνοιξαν όλα τα στόματα της αριστεράς και κριτικάριζαν ανενόχλητοι με το τσουβάλι! Δεν πειράζει καλό είναι κι έτσι. Αρκεί να μην χρησιμοποιηθεί ως συνήθως και ως μυρίζομαι για μια νέα καριέρα προοδευτικού και δημοκρατικού βολέματος.
·
Πρέπει δηλαδή να κατάλαβε πιστεύω και ο τελευταίος ασυνείδητος πολίτης, μέσα από τα πανάκριβα εντατικά οικονομικά μαθήματα των τελευταίων χρόνων που πλήρωσε αιματηρά, τι είναι ο καπιταλισμός. Και μάλιστα ό χειρότερος στον πλανήτη, ό πιο ασεβής στον άνθρωπο, ο πιο ανίκανος και τεμπέλης, ο αποκλειστικά κρατικοδίαιτος, ο πιο φαταούλας και κλέφτης, ο ολοκληρωτικά υποκοσμικός και παρακρατικός, ο ελληνικός καπιταλισμός. Που ξεπερνάει παρασάγγας πολλές τον εβραϊκό, τους αμερικανούς κερδοσκόπους της Γουόλ Στριτ και τους άγγλους ανθρωποφάγους στο σίτυ. Τίποτα πιο αδηφάγο και αδίστακτο από τα ελληνικά τζάκια.
·
Επί τέλους για πρώτη φορά οι πολίτες ξέρουν με κάθε λεπτομέρεια. Έχουν όλη την ευθύνη επάνω τους. Ξέρουν όλοι για το παιδί του που διόρισε με τον κομματικό του πολιτικό από τον φεγγίτη εις βάρος του δικού σου παιδιού και τόσα άλλα. Ξέρεις και συ τι λοβιτούρες και ρουσφέτια κάναν οι γείτονές σου και οι συγγενείς σου. Γνωριστήκαμε για τα καλά. Κανείς πια δεν μπορεί να δηλώσει αθώος. Θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό; θα αλλάξει το οικονομικό τερατούργημα, θα αλλάξει τις σχέσεις του με τους συμπολίτες του. Τώρα είναι η στιγμή του στην ιστορία. Και άλλη φορά δεν θα υπάρξει, όπως καταλαβαίνουμε όλοι. Τα πράγματα κατεδαφίζονται πρώτα μέσα μας και μετά έξω. Νομίζω φτάσαμε στο τέλος μιας μακράς περιόδου που άρχισε με την μεταπολίτευση αλλά κυρίως με την θλιβερή άνοδο του πασόκ στην εξουσία.
·
Τέλος δεν γράφουμε για να γράφουμε. Η πολιτική, ειδομένη από την υγιή ματιά της φιλοσοφίας, έχει σαφή στόχο. Και αυτός αναδείχθηκε. Η αλλοτρίωση από καλά κρυμμένο μυστικό της ελληνικής κοινωνίας, έγινε γνωστή και αλήθεια όλων. Από δω και πέρα τα πράγματα θα πάρουν άλλο δρόμο που θα δούμε ποιος θα είναι. Εδώ φωτίζουμε θέματα φυλακισμένα στα σκοτεινά μπουντρούμια της κοινωνίας. Για να κρατιέται ζωντανή η ελπίδα. Η σκυτάλη σε όλους ανεξαιρέτως επί τέλους, να συνεχίσουν την κριτική τους. Το διαδίκτυο είναι ο μοναδικός ελεύθερος, ζωντανός, αλλά και ουσιαστικός χώρος του λόγου. Διάβαζε παλιά κανείς κομμάτια μόνο του πάζλ αυτής της άθλιας πολιτικής κατάστασης, που σήμερα πια ενώθηκαν και μας έδειξαν τον πραγματικό κόσμο μαζί με τα πρόσωπα όλων μέσα. Αρκετά πολύ καλά κείμενα αναρτώνται στον ιστόχωρο πια.
·
Θα παρακολουθούμε τα πράγματα για να τα ξεσκοτίζουμε από τις προβοκάτσιες των παντός είδους κομματικών και άλλων πρακτόρων που υποδύονται τους δημοκράτες για να έχει πέραση ο λόγος τους και να περνάνε την παραπλάνηση. Θα τα λέμε.

Καλό καλοκαίρι
Καλές διακοπές σε όσους μπορέσουν ή δεν μπορέσουν να κάνουν.


*Επόμενη ανάρτηση 1ηοκτωβρίου

Παραμιλώντας

Στην εποχή μου οι σοβαροί άνθρωποι παραμιλούσαν.

Μόνο αυτοί είχαν καταλάβει.

Οι άλλοι δεν μπορούσαν να δουν γύρο τους

τι είχε συμβεί.

Έβγαζαν κραυγές έκπληξης όλη τη μέρα

για τους νεκρούς

αλλά το σούρουπο είχαν κιόλας συνηθίσει.

Το έβλεπαν κι αυτό φυσιολογικό

όπως και τα χτεσινά πτώματα.

Και ξεκινούσαν για τη βραδινή βόλτα.

Ήταν πολύ προοδευτικοί όλοι τους.

Δανείζονταν και γλεντούσαν,

γλεντούσαν και δανείζονταν.
·

Ένας περαματάρης έπαιρνε το κακό την νύχτα

και το περνούσε κρυφά απέναντι στην άλλη όχθη

με τους ανθρώπους.

Χνώτευε και ρουθούνιζε την αρρώστια

στους δρόμους της πόλης,

κάλπαζε και ποδοβολούσε τον τρόμο κάθε βράδυ.

Οι νοικοκυραίοι κλείδωναν διπλά τις πόρτες

και σβήναν τα φώτα να τους προσπεράσει.

Με κλειστά μάτια, χωρίς ανάσα και θόρυβο.

Και πριν χαράξει ο λιγδωμένος βαρκάρης,

γύριζε βιαστικά το κακό στον τόπο του,

στη γη των στοιχημάτων.

Μια καταχνιά μόνιμη βάραινε την πόλη.

Η χώρα δεν γελούσε.

Οι άνθρωποι πίναν κρασιά για να αντέξουν.

Όλοι ξέρανε πως το μαρτύριο αυτό

δεν θα τελειώσει ποτέ.

Γιατί δεν μπορούσαμε να το σταματήσουμε.
·

Σαν μουγγοί και κουφοί,

συζητούσαν αδιάκοπα μεταξύ τους όλη μέρα,

σε μια απέραντη εθνική παρέα.

Αμέριμνοι ξόδευαν τα λόγια τους,

που διαλύονταν σαν κουρελιασμένα σύννεφα

στην ατμόσφαιρα.

Χάνονταν την ίδια στιγμή σαν να μην υπήρξαν καθόλου,

χάνονταν σαν ένα όνειρο που δεν θυμήθηκες ποτέ.

Γιατί εμείς δεν κάναμε τίποτα να τα κρατήσουμε,

μέσα στην ομίχλη μιας λαμπερής ευημερίας,

που δεν καταλάβαμε ποτέ από πού ερχόταν,

που δεν γεννούσε ο μόχθος μας.

Δανείζονταν και γλεντούσαν,

γλεντούσαν και δανείζονταν.
·

Αυτοί που παραμιλούσαν μας έλεγαν

πως δεν είχαμε οδηγητή.

Χωρίς τους καλλίτερους από μας

ήμασταν χαμένοι λέγαν.

Μας ορμήνευαν όμως εμείς δεν ακούγαμε.

Τον είχαμε στείλει εξορία.

Στη θέση του φέραμε ένα λογιστή

να λύσει τα βάσανα της ψυχής μας.

Και τότε διαλυθήκαμε όπως διαβάζανε αργότερα

στις άλλες πόλεις,

σαν την Πομπηία από τον Βεζούβιο τον λογιστή,

τον διαχειριστή που τίναξε στον αέρα τη ζωής μας.


*Επόμενη ανάρτηση 1η αυγούστου

Το τέλος της μεταπολίτευσης ;

Η μεταπολίτευση τελείωσε. Το ακούσατε; μέχρι εδώ ήταν. Τελείωσε, τελείωσε, τελείωσε. Μαζεύτετα και φύγετε, τσακιστείτε ρεμάλια.
·
Αυτά τα σκληρά λόγια φώναζε οργισμένα μα περισσότερο σπαρακτικά από τις συνέπιες της κατάργησης των δυο μισθών όπως έγραφε στο πλακάτ της, μια τριανταπεντάρα περίπου κοπέλα που περπατούσε δίπλα μου στην μεγάλη συγκέντρωση της πέμπτης 20 Μαΐου 2010. Μια οργή ξεχυνόταν ακράτητη από μέσα της, που την συναντάμε καθημερινά στους δρόμους, που μας επισκέπτεται επίμονα ακόμα και στον ύπνο μας.
·
Με ανακούφιση βλέπουμε εκατομμύρια έλληνες πολίτες επί τέλους από όλους τους πολιτικούς χώρους, να λένε όλοι το ίδιο παθιασμένα και ακούραστα πάνω από ένα χρόνο. Να θεωρούν την μεταπολίτευση ως το μεγαλύτερο κακό. Ως την μεγαλύτερη λεηλασία της ζωής τους, που πρέπει να τελειώσει εδώ. Που πρέπει να τελειώσει τώρα αμέσως, χωρίς δεύτερη κουβέντα, χωρίς καμιά άλλη συζήτηση, χωρίς καμιά άλλη χρονοτριβή όπως λένε, με ή χωρίς διεθνές νομισματικό ταμείο συμπληρώνουν οι περισσότεροι νευριασμένοι στο έπακρο. Και έχουν άπειρο δίκιο φυσικά.
·
Όμως δεν είναι έτσι εύκολα τα πράγματα σκέφτεται κανείς, μόλις λίγο κοιτάξει δίπλα από την αγανάκτηση του κόσμου, στην εχθρική πλευρά. Το πελατειακό σύστημα έχει φροντίσει μελετημένα από πριν την επιβίωσή του, ακόμα και αν τώρα καταγγέλλει τον εαυτό του για να μας εκτονώσει και να ξεχάσουμε σύντομα όπως συνήθως, ακόμα κι αν υποχρεωθεί να θυσιάσει μερικά μεγαλολαμόγια του. Οι δυνάμεις του μηχανορραφούν και οργανώνουν σενάρια και προβοκάτσιες καθημερινά να μην τελειώσει ποτέ η μεταπολίτευση. Όσο αυξάνεται και αγριεύει η φτώχεια και όσο ζυγώνει ο καιρός των εκλογών, τόσο οι σπέκουλες θα φουντώνουν και θα κατακλύζουν τη χώρα. Οι γεωπολιτικοί τοποτηρητές μας βρίσκονται και αυτοί σε πλήρη εγρήγορση και συνεργασία με τους έλληνες λακέδες τους, γιατί φοβούνται μια αναπάντεχη άνοδο της αριστεράς. Οι δημοσιογράφοι είναι πανέτοιμοι να οργιάσουν, να ξαναμιλήσουν για γκούλακ που ετοιμάζουν οι έλληνες κουμουνιστές. Τράπεζες και τραπεζίτες, χρηματιστήρια και χρηματιστές, κερδοσκόποι και γκόλντεν μπόυς όλων των επαγγελμάτων, βρίσκονται όλοι σε αναταραχή με την ελλάδα. Μπορεί να γίνει καμιά στραβή, κανένα λάθος και να χάσουν την εξουσία οι μαριονέτες τους. Και εμείς είμαστε μόνοι και αβοήθητοι μονάχα με την ψήφο μας, με αυτή την τεράστια δύναμη που δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε.

·
Από την άλλη, αυτές οι αγανακτήσεις όσο ειλικρινείς κι αν είναι, όσο έντιμες και κι αν προβάλουν, κουβαλάνε σιωπηλά μέσα τους τον στρουκτουραλισμό της φυλής μας. Το πώς χτίστηκε το παρελθόν μας. Οι εικοσαετίες και οι σαρανταετίες που πέρασαν δεν είναι νεκρές, αλλά καθορίζουν αυτή τη στιγμή που μιλάμε το παρόν μας. Ταιριάζουν με μια απίστευτη συνέπεια στο σημερινό μας αποτέλεσμα. Μια κουμπότρυπα με το κουμπί της. Το ίδιο και οι πρόσφατοι αιώνες που δεν φαίνονται κρυμμένοι στη σκόνη τους, αν και είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές, οι δράστες των σημερινών ρουσφετιών. Δηλώνουν τι θα κάνουμε αύριο το πρωί και τι δεν θα κάνουμε γιατί δεν μπορούμε. Η δομή μας, το χτισμένο μας, εμπεριέχει όλες τις αντιφάσεις μας. Δίπλα στις αρετές μας, έχουν επικαθήσει οι αρνητικότητες σαν τοξικό πολιτικό ίζημα από νοοτροπίες, συνήθειες, επίκτητα του χρόνου και δεύτερες φύσεις που καιροφυλακτούν να ανατρέψουν την πνευματική διαύγεια και τον ορθολογισμό μας ανά πάσα στιγμή.
·
Χρωστάμε να συνειδητοποιήσουμε διεξοδικά μια για πάντα το σπίτι που φτιάξαμε και ζούμε, τα σχέδιά του, τα υλικά του, τη στρουκτούρα του, την ακτινογραφία της πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς που διαμορφώσαμε. Το τι πραγματικά είμαστε. Νικηθήκαμε ακόμα μια φορά μετά τον εμφύλιο, από τους Τζοχατζόπουλους και τους Μαντέληδες αυτή τη φορά. Οφείλουμε να το ομολογήσουμε. Ολική ήττα μάλιστα. Αυτούς ακολούθησε ο λαός, τα μοντέλα τους υιοθέτησε. Το στυλάκι τους μιμήθηκε. Γίνανε ζηλευτά πρότυπα για την ελληνική κοινωνία. Γέμισε η Ελλάδα αντίγραφά τους. Δεν μπορέσαμε να προστατέψουμε τον λαό, να τους σταματήσουμε. Ακολούθησαν αυτούς αντί για μας, στις ΔΕΚΟ, στα υπουργεία, σε όλες ανεξαιρέτως τις υπηρεσίες του τόπου μας.

·
Αλλιώς δεν θα εξηγηθεί η τεράστια μακροβιότητα της μεταπολίτευσης επί 35 ολόκληρα χρόνια. Με άλλα λόγια έχουμε βεβαρημένο πολιτικό μητρώο. Αυτό να το παραδεχτούμε αμαχητί. Έχουμε ήδη αργήσει. Να το αποδεχτούμε χωρίς αντιστάσεις τώρα στο και πέντε που τελειώσαν όλα τα ψέματα, γιατί αλλιώς δεν έχουμε την παραμικρή ελπίδα αν υπάρχει. Δεν εξηγείται πως ο πολιτικός που κατέλυσε την δημοκρατία, ο αποστάτης Μητσοτάκης έγινε πρωθυπουργός και ξανακυβέρνησε την χώρα με την ψήφο του λαού. Κάτι που δεν πίστευε κανείς πριν γίνει αυτό το πολιτικό δυστύχημα. Καμαρώστε μας! Ποιος ξέρει τι κρύβεται μέσα στο σκοτεινό μας υποσυνείδητο. Τι τέρατα του παρελθόντος δεν εννοούν να πεθάνουν και να γίνουν ιστορία, παρά επιμένουν να διαφεντεύουν την τηλεόραση και τα κινητά, τα κομπιούτερ και την υψηλή ηλεκτρονική τεχνολογία του σήμερα σαν φεουδάρχες του χρόνου. Λες και ο χρόνος σταμάτησε και δεν περνά. Να συμπεριφέρονται ως το άπειρο μέλλον να τους ανήκει. Σαν να μας διοικούν από το παρελθόν, ως εμείς να είμαστε πιόνια των δικών τους λογικών. Να εξουσιάζουν τη ζωή μας από τους τάφους τους.
·
Γιατί το ερώτημα είναι αν αυτές οι καλοδεχούμενες εκρήξεις και τα ξεσπάσματα αρκούν να φέρουν μια ουσιαστική αλλαγή αυτή τη φορά και όχι ένα δειλό και άθαρρο ξέσπασμα, κούφιο όπως τα προηγούμενα ατελέσφορα της μεταπολιτευτικής νοοτροπίας, που στο τέλος υπερψήφιζε και πάλι δεκάδες φορές τους ίδιους λωποδύτες και τις ίδιες βρώμικες λογικές και νοοτροπίες.
·
Τη μεταπολίτευση δεν την αφήσαμε εμείς να έρθει. Όχι οι απολύτως διεφθαρμένοι πολιτικοί της κλοπής, αλλά εμείς οι λαλίστατοι οι εξυπνάκηδες ψηφοφόροι που ρητορεύαμε στα καφενεία υπέρ του ενός ή του άλλου πολιτικού απατεώνα.
Η μεταπολίτευση δεν ήρθε ποτέ. Γιατί ήμασταν ανώριμοι να την φέρουμε, ανίκανοι! Γιαυτό όλοι μιλάνε κάθε τόσο για το τέλος αυτού του ελληνικού εφιάλτη που κάθε τόσο έρχεται και ποτέ δεν φτάνει
·
Γιατί μεταπολίτευση, όπως συμφωνούμε όλοι νομίζω, σημαίνει το άλλο. Την αλλαγή. Το καινούργιο ξεκίνημα. Την επιστροφή της χαμένης δικαιοσύνης προ πάντων. Το τέλος του παρακράτους μέσα στο κράτος. Χωρίς την ουρά της Χούντας με τον αθέατο οικονομικό φασισμό της. Το μετά την χούντα, την μεταπολίτευση. Την επιστροφή στην ομαλότητα της δημοκρατίας.
·
Όμως το άλλο δεν έρχεται παρά έρχεται το ίδιο πάλι και μας ξαφνιάζει. Πηγαίνει στο καμαρίνι του, μεταμφιέζεται και εμφανίζεται ως άλλο ενώ είναι το ίδιο. Αλλά δεν μπορεί να κοροϊδέψει πια καθόλου. Το μακιγιάζ λιώνει το ίδιο βράδυ μετά το γλεντοκόπι της επιτυχίας των καπάτσων που μας κορόιδεψαν, που μας την φέραν και πάλι και τότε όλοι καταλαβαίνουν την φάρσα, ότι είναι το παλιό κρυμμένο από πίσω, οι μασκαράδες της δεξιάς και του πασόκ μεταμφιεσμένοι. Καθαρμένοι από την νέα ψήφο των πολιτών, έτοιμοι να συνεχίσουν πιο ορμητικοί. Γιατί εμείς τους ξεπλένουμε κύριοι έλληνες αν καταλάβατε. Εμείς δίνουμε καινούργιο κουράγιο και καινούργιο θράσος σε όλους αυτούς να επαναλάβουν τα ίδια και χειρότερα κάθε επόμενη φορά.
·
Γιατί η μεταπολίτευση έβαλε την αριστερά στην άκρη. Αυτό ήταν όλο το μέλημά της αμέσως μόλις ανέλαβε την εξουσία. Αυτός ήταν όλος ο φόβος της. Αυτό κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν οι δημοκράτες κρυμμένοι μέσα στα εισαγωγικά τους. Να μην μετέχει η αριστερά στην εξουσία που εδικαιούτο. Αυτή που αντιστάθηκε στη Χούντα κατά ενενήντα πέντε τοις εκατό τουλάχιστον και τράβηξε τα πάνδεινα. Έφτιαξαν κι ένα κόμμα μαϊμού από τυχοδιώκτες να μιμείται την αριστερά για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, να μην κινδυνεύουν από αυτήν και χάσουν κάποτε στο μέλλον το φαγοπότι. Κάθε όνομα εκεί μέσα πετάγεται όπως στις ταινίες τρόμου από τους βούρκους. Την σφετερίστηκε, της έκλεψε την αλλαγή που μόνο αυτή μπορούσε να φέρει πραγματικά. Της έκλεψε την ζωή και τους αγώνες. Να όλη η ιστορία, ολόκληρη η φιλοσοφία του πολιτικού συστήματος, κρυμμένη πίσω από την τάχα αριστεροσύνη του πασόκ. Και τώρα όλα αυτά φαίνονται πεντακάθαρα. Γιατί σπάσαν τα φρεάτια και οι ασφαλιστικές δικλείδες των νόμων και της συγκάλυψης των συναδέλφων, και ξεχύθηκαν τα βοθρόνερα και οι βρώμες της πολιτικής στους δρόμους και τα πεζοδρόμια της Αθήνας.
·
Το τέλος της μεταπολίτευσης δεν ήρθε ακόμα. Θα έρθει μόνο όταν η αριστερά θα βρεθεί στην εξουσία. Αυτό σημαίνει μεταπολίτευση. Η αριστερά στην εξουσία. Μόνο αυτό και τίποτα άλλο. Όποιος αρνείται να το καταλάβει τώρα που όλα φαίνονται τόσο καθαρά, τώρα που τα πάντα κραυγάζουν αυτή την μεγάλη αλήθεια, θα το πληρώσει ακριβά με νέες τραγικές απώλειες εισοδήματος και μεγαλύτερη ακόμα φτώχεια. Με ζωή χωρίς σύνταξη. Γιατί μόνο αυτή μπορεί να γλυτώσει τη χώρα από την καταστροφή και να βάλει μια τάξη στη διοίκηση. Αλλιώς δεν θα έρθει ποτέ η μεταπολίτευση. Θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στην κομπίνα του δικομματισμού. Θα μου πείτε, δεν βλέπετε τα χάλια της. Θα σας πω τα βλέπω και επιμένω. Είναι η μόνη λύση. Ξέρω είναι δύσκολο να το καταλάβαιτε, όμως προσπαθήστε.
·
Όποια άλλη λύση σκαρφιστούν, όποια άλλη λύση κατασκευάσουν, θα συντριβεί από μόνη της πριν την αγγίξουν καν, πριν την ξεκινήσουν. Όποια λύση δεν έχει μέσα της την αριστερά ως πρωταγωνιστή, θα καταρρεύσει γιατί θάναι μια απάτη, μια από τα προηγούμενα ίδια.
·
Χωρίς την αριστερά όλα τα σενάρια θα ξεψυχάνε στην διαδρομή προς την δημοσιοποίησή τους.
Χωρίς την αριστερά αγαπητοί μου συμπολίτες έλληνες, δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ το μαρτύριο της μεταπολίτευσης. Θα ζείτε αυτό που θα ψηφίζετε. Και χωρίς παράπονα πια γιατί τελείωσε αυτό το καλαμπούρι. Και κάποιοι φίλοι που συναντιόμαστε εδώ στο μπλοκ, να μην μπερδεύεστε με την κριτική που ασκώ στην αριστερά, γιατί αυτό είναι άλλο θέμα. Αναγκαίο για την υγεία της σκέψης, και τη συμβολή μου στην απαγκύλωσή της.
Το τέλος της μεταπολίτευσης μπορεί να μην θάρθει ποτέ. Οι άνθρωποι είναι πεισματικά αμετανόητοι. Αν όμως έρθει, θα είναι αυτό που ανέφερα. Και θα το δούμε σύντομα ότι είναι έτσι.

*επόμενη ανάρτηση 1 Ιουλίου 2010

Νομισματικό ταμείο και τρομοκρατία.

Σας μπέρδεψα με τον τίτλο. Όταν διαβάζει τέτοια η σκέψη τα χάνει προς στιγμή. Δοκιμάζεται η ικανότητά της. Σαν ανήμπορη να καταλάβει τους καλοστημένους γρίφους.
·
Τι είναι αλήθεια η τρομοκρατία αρχίζει να σκέφτεται. Το ερώτημα απλό: τι θα προτιμούσατε, τον Μαζιώτη και τους φίλους του ή το διεθνές νομισματικό ταμείο. Γιατί το ερώτημα όταν δεν είναι πειραγμένο και νοθευμένο αντέχει να απευθυνθεί προς όλους μας εξ ίσου, αριστερούς και δεξιούς. Γιατί τώρα την πατήσαμε όλοι μαζί ότι κι αν έχουμε κάνει ή δεν κάνει, φταίξει ή δεν φταίξει, δίκαιοι και άδικοι. Για να καταλάβουμε δηλαδή πια είναι η πραγματική τρομοκρατία ή ποια είναι η χειρότερη έστω, εάν κάποιοι επιμένουν ακόμα να φοβούνται περισσότερο τον Μαζιώτη από την απόλυσή τους. Αλλά να απαντήσουμε μόνοι μας κοιτώντας την ζωή μας κατάματα, με κλειστή τηλεόραση.

·
Η μάχη όλο και φουντώνει. Η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την τύχη της. Περιμένουμε όλοι τα χειρότερα. Από στιγμή σε στιγμή να ξεπροβάλλει καινούριο κακό. Τώρα μιλάνε οι άλλοι. Εμείς κλείσαμε τον κύκλο του διαλόγου χωρίς να τον κάνουμε. Γιατί είχαμε όλοι δίκιο λέγαμε αν θυμάστε. Χειρότερα δεν θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε. Εμείς έχουμε ήδη αποφασίσει, έχουμε ήδη ψηφίσει απανωτά προ πολλού την καταδίκη μας. Ανακαλύψαμε τα δημοψηφίσματα πρώτοι από το βάθος των αιώνων, και τα χρησιμοποιούν οι άλλοι λαοί εκτός από μας. Οι κουτόφραγκοι οι Ισλανδοί για να μην πληρώσουν τα χρέη των τραπεζιτών τους και των πολιτικών τους. Ενώ εμείς είμαστε όλο πασοκικές εξυπνάδες και καραμανληκές ευφυΐες. Ή μήπως το ξεχάσατε κιόλας. Κατά τα άλλα η αριστερά σας φοβίζει αραπάδες μου. Δεν έχετε περιθώριο επιλογής και δεν το έχετε καταλάβει ακόμη.
·
Τώρα πια όμως είναι αργά. Από στιγμή σε στιγμή οι αυτοκράτορες του κέρδους θα αποφασίσουν αν θα έχουμε μέλλον σαν χώρα ή όχι. Αν θα διασπαρούμε και πάλι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για το μεροκάματο. Αν θα ξαναζήσουμε τα πονεμένα τραγούδια της ξενιτιάς. Τα τεφτέρια του παλιού μπακάλη ξαναγυρνάνε ταχύτατα λένε οι μετρήσεις των ψιλικατζήδων. Κανείς δεν κοιμάται πια χωρίς ενοχές και εφιάλτες. Και ας λέει ακόμα ψέματα πως αυτός δεν έφταιξε σε τίποτα.
·

Και ξαφνικά μόρτες σκάτε την τρομοκρατία στην πιάτσα και στις τηλεοράσεις. Γιατί αυτό είναι και το όνομά σας και το επώνυμό σας μαζί. Δημιουργήσατε αντιπερισπασμό να αποσπάσετε την προσοχή μας. Να προλάβουν να στήσουν την μηχανή της λαίλαπας τα αφεντικά σας πριν τα πάρουμε όλα είδηση. Να προλάβουν να πηδήσουν από τα παράθυρα με τα κλεμμένα και οι τελευταίοι συνεργάτες σας, να την κοπανήσουν από τα αεροδρόμια πριν πλακώσουν οι εκρήξεις του κόσμου και βγουν οι απολυμένοι στους δρόμους. Δεν σας σώζει τίποτα από το μαχαίρι του Καραϊσκάκη.
·
Αφού βυζάξατε την χώρα για δεκαετίες παλιά και νέα τζάκια, βάλατε και ξαναβάλατε ένα εκατομμύριο κόσμο στο δημόσιο για να σας ψηφίζει, κάνατε ένα παγκόσμιο ρεκόρ χρέους και γαϊδουριάς, φουντάρετε τώρα τον τόπο κανονικά κι επίσημα. Προσποιούμενοι μάλιστα τους έκπληκτους και τους εγκλωβισμένους των συνθηκών. Πως τάχα η κρίση και κάτι τέτοια. Να ξεχάσουμε δηλαδή το τριανταετές όργιο και να τα ρίξουμε όλα στον Μαζιώτη να καθαρίσουμε. Να ξεμπερδεύουμε με αυτόν τον μαλακισμένο αποδεδειγμένα λαό, που μας συντηρεί και μας ψηφίζει χωρίς κανένα δισταγμό και ανάπαυλα. Αυτό σκεφτήκατε. Όλοι καραπροδότες πρώτης γραμμής. Ισάξιοι του Τσολάκογλου και του Ράλλη. Μόνο που οι ιστορικοί σαστισμένοι από τα γεγονότα δεν μπορούν να κάνουν ακόμα τη σύγκριση για να κατανοήσουν ότι είναι το ίδιο μακελειό σε άλλο χρόνο. Παραπλανημένοι από την ίδια την ιστορία και τα μεγέθη της, δεν βλέπουν την άλωση της χώρας από την τρόικα ως την άλωση της Πόλης από τους Τούρκους.
·
Δεν είχα λοιπόν σκοπό να αναφερθώ στα γεγονότα της σύλληψης των 6 για τον επαναστατικό αγώνα. Αλλού ήταν ο νους μου. Άλλο κείμενο είχα προγραμματίσει. Γιατί ήδη είχα γράψει την άποψή μου για την σέχτα όπως και τους πυρήνες της φωτιάς.
Όμως ο αποπροσανατολισμός χτύπησε στα ύψη. Σκαρφάλωσε στην στέγη του κόσμου. Μου άλλαξε τα σχέδια. Άρπαξε σαν αόρατο διαβολικό χέρι την ενημέρωση με τα φονικά οικονομικά προβλήματα του τόπου, και την μετέφερε στον μεγαλύτερο εχθρό του έθνους τον Μαζιώτη. Τι μαθαίνεις σε αυτή τη ζωή! Πως μορφώνεσαι στα δελτία ειδήσεων. Δείχνοντας αυτόν για τον υπεύθυνο αυτής της τραγωδίας την κατάρρευσης της ελληνικής οντότητας μετά από αιώνες αδιάκοπης προσπάθειας και αγώνα. Οι τρομοκρατία δεν αφήνει την χώρα να αναπτυχθεί και να προοδεύσει!! Όρε πανηγύρι τρόμου που στήσατε μόρτες στα παράθυρα. Αυτά μας λένε οι καραμπινιέροι κάθε βράδυ. Αυτός ο Μαζιώτης είναι ο πρώτος και κύριος εχθρός μας αν δεν καταλάβατε κάποιοι ξεροκέφαλοι. Με εντολή των νέων Παπανδρέου και Σκόμπηδων, που δεν θα κλείσουν κανένα μέσα για τα κλεμμένα, και δεν θα επέμβουν ποτέ για την ακρίβεια στην αγορά. Καταλάβατε τώρα γιατί είστε μόρτες που λέει ο Τσιφόρος. Και σεις οι άλλοι του λαού καταλάβατε γιατί είστε αραπάδες.
·
Συγχρόνως η υποκρισία των πολιτικών έφτασε και αυτή στη στέγη του κόσμου με αυτή την ευκαιρία. Σαπίζουν και τον αέρα που αναπνέουν. Προσπαθούν Να ξεπλύνουν προκλητικά και αναιδέστατα τον εαυτού τους μέσα στην αναμπουμπούλα και το χάος, ρίχνοντας τα δικά τους φταιξίματα και αυτοί στον Μαζιώτη, δια μέσου των μικροφωνάδων τους. Δεν κοιμούνται τα βράδια πια από την θλίψη και το δάκρυ που χύνουν για τον χαμό του άτυχου νεαρού Χαμιντουλάχ του Αφγανόπουλου, όπως παλιά με τον Αξαρλιάν. Αυτό δεν το αντέχουν πιά.
·
Δεν χάσαν δε την ευκαιρία να χώσουν μέσα στον χαμό, και το ξέπλυμα γνωστών μεγαλολαμόγιων και μεγαλοκλεφτών, εκπροσώπων των κανονιέρηδων επιχειρηματιών με πτώχευση και ζάπλουτη ζωή όμως, που δεν πέρασαν ποτέ από δίκη χάρη στους κολογιάδες τους δικαστικούς.
·
Οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ είναι μονίμως τώρα πια με τις καρέκλες τους στα δελτία και όλες τις συζητήσεις. Δεν κατάλαβε κανείς μας, με ποιά ιδιότητα κάθε βράδυ απαρέγκλιτα, βρίσκονται εκεί ως υπουργοί άνευ χαρτοφυλακίου, και συγκυβερνούν με την κυβέρνηση και την μείζονα αντιπολίτευση, με μάτι που γυαλίζει από χαρά που όλα γίνονται δικά τους τώρα στον τόπο. Ζητάνε να γίνουν τιμητές και από πάνω και να δικάσουν και να κατασπαράξουν τα θύματά τους που αρχίζουν και διαμαρτύρονται. Να προσθέσουν δε κι αυτοί με τη σειρά τους, ότι οι ομάδες αντάρτικου πόλης που οι ίδιοι γέννησαν στα χειρότερα εκτροφεία αδίκου της ευρώπης, είναι πιο επικίνδυνοι από τους πολιτικούς τους εφοπλιστές τους εργολάβους και τους εαυτούς τους, που φέραν σε αυτή την κατάσταση τη χώρα μας.
·
Μπράβο-μπράβο πανέξυπνο παιδιά, μεγαλειώδες. Πως το σκεφτήκατε βρε σαΐνια! Ρε δεν πάτε στο διάολο κουμάσια. Και σεις και οι σκατιάρηδες οι φίλοι σας, οι οικονομικές και πολιτικές μεγαλοσυντεχνίες σας. Γιατί εσείς στο τέλος καλόπαιδα θα το φτάσετε να βγούμε στους δρόμους και να ζητάμε το δίκιο μας από τον Μαζιώτη και τους φίλους του. Αυτό επιδιώκετε κρυφά μέσα σας. Να μας φτάσετε εκεί. Να τον κρεμάσουμε στο σύνταγμα, επειδή δεν κρεμάσαμε εσάς. Γιατί αυτό έπρεπε να κάνουμε. Και μέγα λάθος μας. Το πληρώνουμε ήδη αιματηρά. Να τον σταυρώσουμε για τα εγκλήματα των δικαστών, των πλουσίων, των πολιτικών, των κλεμμένων και να πούμε ότι αυτός τα έκανε με την παρέα του. Αυτός έκλεψε το χρήμα τις χώρας, αφού αυτοί λήστεψαν τις τράπεζες όπως λένε. Αυτοί αρπάξαν το χρήμα του λαού. Αυτό δε θέλετε καλόπαιδα, να ξεπλυθείτε όλοι μια χαρά τώρα που έσκασε η ευκαιρία. Αυτοί είναι οι κερδοσκόποι της χώρας. Να τον κρεμάσουμε να τελειώνουμε μαζί με τον Βαραββά να βρει η χώρα τον δρόμο της επί τέλους. Ουστ κοπρόσκυλα. Και δεν μου φταίνε τα σκυλάκια.

Σε όλη αυτή την κατάντια της παραπλάνησης, εγώ ψηφίζω όχι δημόσια.
Αντίθετα χειροκροτώ τον άμεσο εγκλεισμό των επικίνδυνων λήσταρχων και μεγαλοτρομοκρατών της χώρας, υπουργών, πρωθυπουργών, βουλευτών των δυο κομμάτων και των φίλων τους που μας φαλίρισαν.

Ο Μαζιώτης θα πληρώσει. Και θα πληρώσει γιατί δεν πληρώνετε εσείς. Αυτό είναι το συμπέρασμα, το γαμώτο της θλιβερής πολιτικής μας ιστορίας, το παιχνίδι που παίζετε σαν αριστοτέχνες προβοκάτορες. Σαν χρυσοπληρωμένοι παραπλανητές. Γιατί είστε σε υπερθετικό βαθμό υπόλογοι στην ελληνική κοινωνία για αυτή την κατάσταση. Γιαυτό φοβάστε και τρέμετε. Γιατί θέλησε να δικάσει επειδή δεν δικάζετε ποτέ εσείς. Γιατί αυτό είναι το θέμα μας. Το πελώριο θέμα. Δεν δικάζετε ποτέ. Μόνο αθωώνετε από χουντικούς και αρχιβασανιστές μέχρι καταχραστές, πολιτικούς και λωποδύτες.

Γιατί χωρίς δίκη οι κοινωνίες τρελαίνονται. Είναι νόμος που έρχεται μέσα από τον βόγκο της ύπαρξής μας. Βγαίνει μόνος του φυσικά πάνω από το μυαλό και την λογική μας, αυτονομημένος τελείως από εμάς. Είναι κάτι πολύ πιο πολύ, από τον θεό των πιστών. Το δίκαιο είναι το πιο πρώτο κοινωνικό αυτονόητο των σχέσεων των ανθρώπων. Είναι το σπουδαιότερο, το επί κεφαλής αυτονόητο των πάντων.

Μιλάνε ακόμα για λίστα τρόμου. Λίστα προγραφών με ονόματα πολιτικών, δημοσιογράφων, δημοσίων προσώπων, εταιριών λατομείων κ.α. Δηλαδή τι θέλατε να έχει η λίστα, ονόματα εργατών. Πες τε μας για να καταλάβουμε. Τότε θα ήταν ύποπτη. Έτσι δεν είναι. Θα έκανε μπαμ από μακριά. Οι συντάκτες της θα ήταν το λιγότερο ύποπτοι για φασισμό και ρατσισμό, εάν είχαν ονόματα εργατών της Ελευσίνας και της χαλυβουργικής, ονόματα οδηγών ντελίβερι, ή ανέργων και λοιπών φτωχοβασανισμένων ανθρώπων των δρόμων.

Σωστά η λίστα περιλαμβάνει αυτά τα ονόματα. Και εμείς τα ίδια βάζουμε φωναχτά μάλιστα από χρόνια. Τι το περίεργο λοιπόν. Τι σας ξένισε. Αυτή την λίστα την έχει κάνει ο καθένας μας χιλιάδες φορές. Την ίδια μάλιστα ή ως αριστερός ή ως δεξιός. Με καμία διαφορά. Αυτό είναι το περίεργο, αυτό είναι που πρέπει να μελετήσετε πολύ προσεχτικά, μην πάθετε κανένα κακό καμιά μέρα και φωνάζετε μετά ως έκπληκτοι κι από πάνω. Καμιά οργάνωση μόρτες δεν πρόκειται ποτέ να βάλει στη λίστα της ντελίβερι και εργάτες. Γκέγκε;

Για ένα μόνο θέλω να τους προειδοποιήσω. Να είναι έτοιμοι γιατί όπως δείχνουν όλοι οι δρόμοι της απελπισίας που ζούμε, σε λίγο οι Μαζιώτηδες θα ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια από παντού με τσεκούρια και τσάπες, με ότι βρουν μπροστά τους. Σε κάθε συνοικία και πολυκατοικία. Μαζιώτηδες θα γίνουν τα ίδια τους τα παιδιά εναντίον τους. Αυτό να έχουν υπ όψιν τους. Γιατί οι άνθρωποι δεν γεννιόνται αλλοτριωμένοι. Γίνονται και εκπαιδεύονται σαράντα χρόνια μετά από την ανελέητη δημοσιογραφική προπαγάνδα. Κόλαση και μόνο κόλαση τους περιμένει, αυτή ακριβώς την κόλαση που έσπειραν και έφτιαξαν μεθοδευμένα για τους πολίτες και γυρίζει μπούμερανκ σε αυτούς. Αυτήν θα εισπράξουν. Και πολύ θα χαρώ. Γιατί η κόλαση μέσα της κρύβει την κάθαρση. Κρύβει την ανατολή της ζωής. Έχετε δει εσείς ποτέ τα τελευταία 15 χρόνια τουλάχιστον να κυκλοφορούν τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι στους δρόμους. Ή βουλευτές μήπως; Κάτι σημαίνει αυτό. Ακόμα και αν δεν κινδυνεύουν από τους αναρχικούς και ομοειδείς τέτοιους, κινδυνεύουν από του πολίτες να τους πετάξουν καμιά κουβέντα στο δρόμο κανά γαμωσταυρίδι στο κούτελο και να τους στολίσουν όπως τους αξίζει ή να τους γιαουρτώσουν οι πιο θαρραλέοι. Γιατί δεν κυκλοφορείτε στους δρόμους ελεύθερα όπως όλοι οι πολίτες να σκεφτείτε εσείς της τηλεόρασης. Καλό το ερώτημα;

*επόμενο ερώτημα 1η Ιουνίου

Τα συνδικάτα του εγκλήματος.

Θα σας καταστενοχωρήσω. Μερικούς τουλάχιστον. Το ίδιο και τον εαυτό μου.
Αλλά αυτοί είναι οι σωστοί τίτλοι της ζωής. Αυτούς χρησιμοποιούμε καθημερινά. Με αυτούς συνεννοούμαστε. Έτσι αποκαλούμε τους δυνάστες μας και τις φατρίες τους. Δεν μπορούμε να γράφουμε αλλιώς. Σαν συνδικαλιστικοί υπάλληλοι.
·
Πρέπει κάποιοι να μιλάμε ακόμη για τα απαγορευμένα θέματα. Αυτή είναι η ελπίδα μας. Αλλιώς θα χάσουμε τη φωνή μας. Η ελπίδα να σκεφτόμαστε βαθιά κριτικά μέσα σε μια ευτυχή μοναξιά της σκέψης, χωρίς παράσιτα θόρυβο και λαμπιόνια, σε αυτή την ύψιστη και έσχατη μαζί ανθρώπινη προσπάθεια, χωρίς φίλους όπου θα τους εξαιρούμε προς στιγμήν για να μην ακυρώνουμε τις πνευματικές μας διαπιστώσεις και κατακτήσεις για χάρη τους. Εν ονόματι προσφιλών ή αγαπημένων προσώπων όπως συνήθως.
·
Υπάρχει ένας εμφύλιος. Αυτόν ζούμε. Μας τον κήρυξαν στα μουλωχτά από καιρό οι βενζινάδες. Οι γιατροί, οι εφοριακοί, οι πολεοδομικοί, οι φαρμακοποιοί, οι δικαστές, οι ταξιτζήδες, οι συμβολαιογράφοι, οι τελωνιακοί, οι δικαστικοί κλητήρες, οι δάσκαλοι οδήγησης, και ένα τσούρμο άλλες αρπαχτικές συντεχνίες κολλημένες σαν τσιμπούρια στις παρυφές και στα πλευρά του κράτους και της ζωής μας. Όπου βρουν και τρυπώσουν. Καθημερινοί εμετικοί τύποι που μας φυλακίζουν στην οικονομική απομόνωση και συντηρούν το δράμα μας. Ανάσα δεν μας αφήνουν να πάρουμε.
Με τις ευλογίες και το αζημίωτο πάντα της δίδυμης διαχρονικής κυβερνητικής εξουσίας που τους εξέθρεψε για να τους στηρίζουν, σε ότι αντιδραστικό και αντιλαϊκό διαβουλεύονται και μηχανορραφούν στο σκοτεινό μυαλό τους εναντίον του κόσμου.
·
Ας τον κηρύξουμε λοιπόν και εμείς επίσημα και φανερά αυτό τον πόλεμο με ένα δικό μας τρόπο. Ο δικός μας εμφύλιος δεν θάχει συντεχνιακές βόμβες και αυτόματα, ούτε αιμοδιψή σύνεργα και κόλπα. Θάχει όμως κάτι χειρότερο. Την απαξία μας. Προς όλες αυτές τις συντεχνίες. Και πιστέψτε, είναι φονική. Να ξέρουν πως τους βλέπουμε. Να ξέρουν τι πιστεύουμε. Να ξέρουν τι αισθανόμαστε γι αυτούς. Να ιδρώνουν όταν μας συναντάνε. Να κρύβονται από τον ήλιο και από τα μάτια του κόσμου. Να νιώθουν αυτό που πραγματικά είναι.
·
Πρέπει να ξεμπλέξουμε μια για πάντα μαζί τους, τώρα επάνω στην κρίση. Με την έναρξη ενός καυτού προβληματισμού μέσα στις συζητήσεις της κοινωνίας για αυτή την κατάντια. Με την οργή μας και την κραυγή μας να διαπερνά και να λυγίζει τις δικαιολογίες τους, που μας σακατεύουν οικογενειακά και οικονομικά κάθε μέρα παρέα με το κράτος της αρπαχτής. Σε μια σταθερή διάρκεια μέχρι να συντριβούν αυτές οι μικρές δυναστείες της κτηνωδίας. Η κατάσταση από τραγική κατάντησε πια γελοία.
·
Αυτές οι σύγχρονες μαυραγορίτικες συντεχνίες που βάζουν ατέλειωτα ιδιωτικά χαράτσια καθημερινά στη ζωής μας. Αυτοί οι ελεύθεροι σκοπευτές που μας πυροβολούν καθημερινά από τις κρυψώνες τους. Που δεν τολμάμε να ξεμυτίσουμε από την πόρτα μας και ορμάνε σαν κυνηγοί κεφαλών στα ισχνά πορτοφόλια μας. Είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί. Αρκετά υποφέρουμε μπας και βγει τουλάχιστον κανένα καλό τώρα. Αρκετά μας βύζαξαν έναν αιώνα που χτίζαν τις γιάφκες τους με την στήριξη μιας επίορκης πολιτείας και πολιτικούς άγνωστων συμφερόντων. Να τελειώνουμε με αυτούς τους μικροβρικόλακες. Νάμαστε ξεκαθαρισμένοι και αλληλέγγυοι μεταξύ μας με εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τους μεγαλοκαρχαρίες στη συνέχεια. Ας κηρύξουμε τον εμφύλιο στις συντεχνίες των ανάξιων αυτών νεοελλήνων. Των ανθρωπάριων αυτών που καταδέχονται να κλέβουν 5 και 10 ευρώ από τον καθένα μας.
·
Συμπολίτες που μας κλέβουν δεν μπορεί να ζούνε ανενόχλητοι, ωσάν να είναι τίμιοι. Ούτε για αστείο. Αυτό πρέπει να γίνει ο εσωτερικός μας οδηγός, το προσωπικό μας σύνθημα. Πρέπει να μπουν στην κοινωνική απαξία μας κατεπειγόντως, στο δικαιακό μας στόχαστρό φωναχτά κι ας είναι συγγενείς ή φίλοι ακόμα. Είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε από το καβούκι της ευγένειας και της ψευτοφιλίας, και να συζητάμε πλέον ανοιχτά τις πράξεις εκείνων που αδικοπραγούν εις βάρος των συμπολιτών τους. Μας πνίγουν. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Είναι σημαντικότατο να πάρουμε ενεργό θέση σε αυτό. Βρισκόμαστε ήδη σε πυώδη κοινωνική πραγματικότητα. Θάλεγα δε, πως αν δεν ξεμπλέξουμε σαν κοινωνία από τις μικρές αυτές συντεχνίες, δεν έχουμε καμιά ελπίδα να αντιμετωπίσουμε επαρκώς τους μεγάλους ντόπιους και διεθνείς κερδοσκόπους. Γιατί οι ομάδες αυτές είναι συγκοινωνούντα δοχεία με τους μεγάλους παίχτες. Η εμπροσθοφυλακή τους, τα πρωτοπαλίκαρα τους.
·
Πρέπει να δούμε ποιοι είναι φίλοι μας και ποιοι εχθροί μας από την αρχή, με τα καινούργια δεδομένα που γέννησε η αισχρή μεταπολίτευση, αυτή η συνέχεια της χούντας. Ότι ίσχυε δεν ισχύει πλέον. Ξεχάστε τις εποχές της τσίπας. Αυτά τα τέλειωσε το 1981. Να τσεκάρουμε από την αρχή ποιοι εχθροί μας κάνουν το φίλο και μας λυμαίνονται οικονομικά.
Η μεταπολίτευση για αυτόν που ξέρει να διαβάζει τον χρόνο πολιτικά, είναι εφάμιλλη της μικρασιατικής καταστροφής. Εκείνη δεν κράτησε ούτε ένα χρόνο, ετούτη εδώ διαρκεί 35 χρόνια θαλερή και ακλόνητη και τίποτα δεν χαράζει στον ορίζοντα ότι θα ξεκουμπιστεί κάποτε.
Νομίζω ήρθε ωριμότατος ο καιρός να αρχίσουμε να καυτηριάζουμε δημόσια τις συντεχνίες. Μία-μία συγκεκριμένα. Να αρχίσουμε να τους μιλάμε κατευθείαν. Από τα συγγενολόγια έως τον δημόσιο χώρο. Χωρίς ντροπές και κομπιάσματα. Χωρίς ευγένειες δειλίας.
·
Οι εφοριακοί για παράδειγμα κατάλαβαν το κόλπο και άρχισαν να εισπράττουν για τον εαυτό τους τους φόρους του κράτους. Μυρίστηκαν το μπάχαλο που επικρατεί στο δημόσιο και βρήκαν κερκόπορτα θησαυρισμού. Ανέπτυξαν γνωριμίες και δημόσιες σχέσεις με τους φορολογούμενους μέσα από τις καρτέλες τους και τις δηλώσεις τους και άρχισαν να τους εκβιάζουν. Το χειρότερο όμως από όλα είναι πως έφτασαν μέχρι εκεί και στρατοπεδευσαν γύρο από την λεία τους. Σταμάτησαν δηλαδή να εισπράττουν κάτι και για το κράτος παράλληλα. Αποτέλεσμα ως γνωστό τα έσοδα να ελαχιστοποιηθούν, να μην εισπράττονται οι φόροι για τις ανάγκες και την μισθοδοσία των εργαζομένων. Σκέφτηκαν οι άνθρωποι, να μην δουλεύουμε τσάμπα.
·
Κάποιοι άλλοι πάλι θέλουν να μας αδερφοποιήσουν με τους Γιατρούς. Πτώματα μιας παλιάς εργατίστικης λογικής που ξεψυχάει δογματισμένη και ανήμπορη κυριολεκτικά πριν παραδώσει την πολιτική της περιουσία και την ιστορία της στα εγγόνια της που αντικρίζουν αλλιώς τον κόσμο ευτυχώς. Είναι εργαζόμενοι, αδέρφια μας λένε. Ε όχι δα σύντροφοι, οι γιατροί είναι οχτροί μας κανονικότατοι. Από τους μεγαλύτερους μάλιστα. Από τις ιατρικές σχολές ακόμα. Έτσι τους μαθαίνουν εκεί μέσα. Τους εκπαιδεύουν να κατασπαράσσουν τους ασθενείς. Ή δεν τα ξέρετε καλά ή λαϊκίζετε και τα κουκουλώνετε. Η εργατική τάξη πέθανε όπως την ξέρατε. Την μετασχημάτισε θεαματικά και απρόβλεπτα η τεχνολογία και η αφθονία που γέννησε, σε μικροϊδιοκτήτες τουλάχιστον. Η συντεχνία αυτή, αυτό το κωλοσυνδικάτο του πραγματικού καθημερινού εγκλήματος, είναι η χειρότερη ομάδα εργαζομένων διεθνώς. Διεθνώς λέμε. Αυτό το ξέρουν και οι πέτρες στην Ελλαδίτσα. Εσείς ακόμα το κρύβετε. Συγκρουστείτε επί τέλους με τις συντεχνίες, πεθαίνετε πολιτικά και ιδεολογικά με αυτή την λογική. Έχουμε την παγκόσμια πρωτιά της ψευτίλας με το ανήκουστο υποκοσμικό φακελάκι. Σαν τους γκάνγκστερ του Σικάγου. Όποιος δεν πληρώνει προστασία πεθαίνει. Έτσι τα κατάφεραν με την υποκριτικότατη ΕΙΝΑΠ το συνδικαλιστικό τους όργανο. Ούτε ένα γιατρό δεν κατήγγειλαν ποτέ για φακελάκι οι κύριοι συνάδελφοι. Νοοτροπίες αντιλήψεις και λογικές καλαμπούρια. Σας ομιλώ για έναν άλλο κόσμο που εσείς δεν μπορείτε να φανταστείτε σαν γιατροί. Δεν έχετε το θάρρος να διαβάσετε καν κάτι τέτοιο. Είστε βουτηγμένοι σε αυτή την πραγματικότητα και δεν μπορείτε να ξεφύγετε.
·
Από την άλλη οι κυβερνητικοί κατεστικιώτες, θέλουν να μας κάνουν αδέρφια κι αυτοί με τα κυκλώματα στο φάρμακο, με τους διαδρομιστές εργαζόμενους και αργόμισθους. Με αυτούς που φέσωσαν παρέα με τα μεγαλολαμόγια τους γιατρούς και τους επίορκους ικατζήδες διευθυντές και ανώτερους υπαλλήλους πάνω από 25 δισεκατομμύρια!!! ευρώ τα ταμεία μας και το κράτος μέσα σε δέκα χρόνια. Τι να συζητήσουμε. Θέλετε μήπως να είμαστε πιο ήπιοι μαζί τους; δεν γίνεται. Κάντε το εσείς που είστε καλοί άνθρωποι, που ταΐζετε τους φαρμακέμπορους και σας συντηρούν στην εξουσία.
·
Οι βενζινάδες. Ούτε σαν εχθρούς σε πόλεμο δεν μπορεί να τους δει ο κόσμος. Χειρότερους τους θεωρεί. Πραγματικοί μαυραγορίτες αυτοί. Σκέτες βδέλλες, κοινά ποινικά κλεφτρόνια. Που μπουκάρουν στη μέση του δρόμου στις τσέπες μας. Οι γνωστοί χρηματοδότες των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης. Μισές-μισές οι άδειες από τα δύο κόμματα. Μας συνθλίβουν καθημερινά. Κράτος εν κράτει, έχουν ασυλία, δεν τολμάει να τα βάλλει κανείς μαζί τους. Γιατί άραγε, τι συμβαίνει με αυτούς, τι σημαίνουν αυτοί για τις κυβερνήσεις. Μας κοροϊδεύουν πανελλαδικά μέσα από την τηλεόραση με επιχειρήματα της δεκάρας. Κρύβονται πίσω από τους μεγαλοκαρχαρίες τους πετρελαιάδες και τις εταιρίες, και τσιμπάνε κι αυτοί ότι μπορέσουν.
·
Γι αυτή τη σφηκοφωλιά της συντεχνίας των υπαλλήλων της βουλής, τι να πει κανείς. Όλες οι πολιτικές οικογένειες έχουν τρυπώσει εκεί. Αν δείτε τα ονόματά τους θα καταλάβαιτε. Μαύρη αντίδραση. Όλοι οι γόνοι της βαθιάς αστικής τάξης κατοικοεδρεύουν εκεί μέσα. Αυτοί με τους 16 μισθούς. Η αξιοκρατία ζωντανή, σε όλο της το μεγαλείο. Δουλεύουν λέει υπερωρίες και βραδινά μέχρι αργά. Ξέρετε τι σας λέει ο κόσμος; αλλάζουμε να ξενυχτάμε και να ταλαιπωρούμαστε εμείς αντί για σας. Να ηρεμήσετε και να ξεκουραστείτε σε καμιά άλλη δουλίτσα με μειωμένο ωράριο και μέχρι ένα τετρακοσάρι τον μήνα.
·
Οι δικαστές πληρώνονται και αυτοί υπέρογκα για μην δικάζουν. Να κωλυσιεργούν τις υποθέσεις μέχρι τον θάνατο. Τίποτα δεν λειτουργεί στη χώρα της μαιμουδιάς και της μίμησης. Όλα είναι ένα θέατρο. Μια πραγματικότητα αντεστραμμένη. Δεν τους φταίνε ούτε οι πολιτικοί όπως ισχυρίζονται ούτε κανείς. Απλά έχουν και αυτοί αυτονομηθεί σαν τους γιατρούς τους εφοριακούς τους πολεοδομικούς και τόσους άλλους σαν να εργάζονται σε επιχείρηση δική τους.
Τέλος δεν μπορεί να συνεχίσει κανείς αυτή την καταγραφή γιατί θα χρειαστεί όχι βιβλίο αλλά τεράστια ηλεκτρονική βιβλιοθήκη.

Καλή δύναμη και κουράγιο σε όλους μας να ανταπεξέλθουμε.



* επόμενη ανάρτηση 1η Μαΐου

Δημοκρατία και δίκαιο

Το δίκαιο συγκρούεται διαρκώς με την δημοκρατία και η δημοκρατία με το δίκαιο.
Οι δύο αυτοί συγκάτοικοι της ζωής δεν μιλιούνται σαν δυο θανάσιμοι εχθροί μέσα στο ίδιο σώμα.
·
Και αυτό όχι μόνο εδώ αλλά σε όλες τις δημοκρατίες του κόσμου. Μέσα σε αυτή την αλήθεια κολυμπάνε όλες οι κοινωνίες. Ο πολιτικός αέρας γύρισε πλέον σε άγρια βαρυχειμωνιά και σπρώχνει προς στα κατσάβραχα όλες τις χώρες. Οι πολίτες εξοργισμένοι και απελπισμένοι αλλά και αναποτελεσματικοί, δεν μπορούν να γλυτώσουν από τα σαπιοκάραβα της δημοκρατίας. Οι πολιτικοί μαέστροι τους εγκλωβίζουν ακόμα. Όμως νιώθουν για πρώτη ίσως φορά τις ευθύνες τους. Έχουν κάνει τις επιλογές τους προς αυτή την κατάσταση που τώρα καταριούνται. Θα δούμε.
·
Σήμερα αυτοί που διαφημίζουν και διθυραμβολογούν την δημοκρατία, είναι μόνο αυτοί που την απομυζούν. Κανείς άλλος. Οι μανδαρίνοι αυτής της πραγματικότητας. Η δημοκρατία διακινεί και διαχειρίζεται πλέον τεράστια οικονομικά ποσά και συμφέροντα, και έχει μεταλλαχτεί σε έναν ολοκληρωμένο επιχειρηματία ολοκάθαρα. Και μάλιστα μπαταχτσή από την μια και κρατικοδίαιτο από την άλλη, όπως ακριβώς το αρρωστημένο και παρασιτικό πρότυπο όλων των ντόπιων επιχειρηματιών. Οι πολίτες το ξέρουνε πια με κλειστά αυτιά και μάτια. Ζούμε αυτές τις σύγχρονες δημοκρατίες των χρεών και των ατέλειωτων ομολόγων του δανεισμού και του ολοκληρωτικού ξεπουλήματος, και περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή να καταρρεύσουμε αύτανδροι μέσα σε αυτή την οικονομική φούσκα που κατασκευάσαμε όλοι μαζί παρακαλώ, και αναπνέουμε όλοι μαζί πάλι.
·
Εν τούτοις η δημοκρατία εκεί τον χαβά της. Διαλαλεί την αγάπη της για το δίκαιο και σουρομαδιέται να την πιστέψουμε σε ένα θέατρο όπου κανείς δεν βλέπει πια την παράσταση, κοπτόμενη υπέρ αυτού στα κείμενα και στους λόγους της. Επιμένει όμως, γιατί ξέρει ότι το δίκαιο είναι το αρχικό θεμέλιο της. Το μοναδικό της. Πάνω σε αυτό στηρίζεται. Χωρίς αυτό είναι στον αέρα. Δεν ξεχωρίζει από το οποιοδήποτε άλλο καθεστώς. Από μια χούντα ή μια απολυταρχία. Γιαυτό αγωνιά τόσο πολύ, για αυτό χρειάζεται να πασπαλίζει διαρκώς τον εαυτό της με χρυσόσκονη δικαίου να φαίνεται όχι μόνο δημοκρατία αλλά και δίκαιη δημοκρατία γιατί αυτά τα δυό ξέρει καλά ότι πάνε μαζί.
·
Αδιέξοδο. Ο χορός της αρχαίας κωμωδίας θα σχολίαζε αυτή την αντίφαση σαν το ανεξήγητο της μοίρας για να ξεκαρδιστούν οι θεατές της. Σαν το παράδοξο των θεών, για να σατιρίσει Ευριπιδιακά αυτή την διαβόητη αγάπη της δημοκρατίας για το δίκαιο. Κάθε τόσο η δημοκρατία σκαρώνει τέτοια γουστόζικα παράδοξα από τα μικρόφωνά της υπέρ του δικαίου, για να ελαφραίνει ίσως με τα κωμικά της καμώματα την τραγωδία που μας οδήγησε.
·
Όμως για να καταλάβουμε πως συμβαίνει αυτό, και πως φτάσαμε εδώ, θα πρέπει να δούμε την δημοκρατία από την αρχή. Από τότε που γεννιέται στα μυαλά των ανθρώπων. Να ακούσουμε τις απόψεις της ίδιας για τον εαυτό της και την εμπειρία της. Γιατί διαβάζοντάς μας εδώ θα αναφωνούσε προσβεβλημένη: μα εγώ δεν ήμουν ποτέ έτσι, αυτό που βλέπετε είναι το τέρας μου. Ένας πολιτικός Φρανκεστάιν αντί για μένα, το αποτέλεσμα μετά από αμέτρητες πολιτικές επεμβάσεις σε ένα χειρουργικό τραπέζι οικονομικών συμφερόντων. Γιαυτό διαπιστώνετε αυτά για μένα.
·
Ποιός θα περίμενε τότε, πως η δημοκρατία που απελευθέρωσε τον άνθρωπο από τα δεσμά του, που εκτίναξε το δίκιο από το στήθος του σε όλο τον πλανήτη, που έστειλε την σκέψη του στα ουράνια, θα μετατρεπόταν στο αντίθετό της και θα έδενε χειροπόδαρα τον άνθρωπο που κάποτε είχε απελευθερώσει, και θα σκλάβωνε πάλι το πνεύμα και την καρδιά του, που αυτή είχε πρώτη ελευθερώσει.
Μάλιστα η σύγχρονη πλαστογραφημένη δημοκρατία, για να νομιμοποιήσει τον εαυτό της επειδή δεν την πιστεύει κανείς, έφτασε στο εξευτελιστικό σημείο να συγκρίνεται με το χειρότερο που υπάρχει, τις δικτατορίες και τον σύγχρονο αναβαθμισμένο βαρβαρισμό και να δηλώνει κάθε τόσο μέσα από ανεκδιήγητους κακομοίρηδες διανοούμενους, πως είναι το καλλίτερο σύστημα από όσα υπάρχουν. Κατάντια!
·
Αλλά πως κατέληξε η δημοκρατία να είναι κατά των πολιτών της, πως κατέληξε να είναι εναντίον του δικαίου κυρίως μετά από αιώνες. Μέσω των βουλευτών της βέβαια, των εκπροσώπων της. Δεν της άρεσε η αμεσότητα και η αυτονομία, ήθελε την εμμεσότητα και την ετερονομία. Την εξάρτηση. Γιατί οι εκπρόσωποι μπορούν να αγοραστούν όλοι για να παραμείνουν βουλευτές. Αλλιώς θα μείνουν άνεργοι. Αυτός είναι ο νόμος στις δημοκρατίες τέτοιου τύπου. Και όποιος δεν το παραδέχεται αυτό να κάνει παρέα μαζί τους και να μην μιλάει μαζί μας. Γιατί αυτό είναι το επάγγελμά τους. Μόνιμος εκπρόσωπος του λαού. Όχι συγκυριακά ή εφ άπαξ, αλλά μόνιμος. Ό θάνατος μόνο τους ξεκολλάει από το κοινοβούλιο. Τόση προσωπική παρακμή. Όλοι; θα ρωτήσετε. Όλοι! αυτό γίνεται παντού σε Αμερική και δύση. Τάζουν τα πάντα για να βγούνε βουλευτές και χρηματοδοτούνται από μαύρο υποκοσμικό χρήμα. Φυσικά μετά είναι τελειωμένοι, ψηφίζουν τα νομοσχέδια των οικονομικών συμμοριών. Και κάποιοι λίγοι που θα αρνηθούν, θα τους κατσιάσουν οι άλλοι και θα τους καταστήσουν φυτά ή γραφικούς της διαμαρτυρίας. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να ανθίσει στα πολιτικά πράγματα εάν δεν έχει την κοινωνία και τους πολίτες να το αναζωογονούν, να το υγιαίνουν και να το δυναμώνουν συνέχεια με τις αποφάσεις τους και όχι με την ψήφο τους μόνο κάθε τέσσερα χρόνια.
·
Η εκπροσώπηση είναι το κλειδί. Ο αποκλεισμός της κοινωνίας δια μέσου των τετραετών εκλογών. Αφού μας ψήφησε ο λαός σου απαντάνε ηλιθίως αλλά και χλευαστικά κάποιοι που γνωρίζουν βαθύτερα το παιχνίδι πως παίζεται, τι θέλετε τώρα να φαλκιδεύουμε την λαϊκή εντολή. Μας δουλεύουν κι από πάνω. Με διαδικασίες εκβιαστικές και στημένες, που όμως είναι νομιμοφανείς και άρα του άρατος τω άρατι γνήσιες. Η απάτη τους είναι ότι ψηφίζεις για όλα. Θέλω να μείνω σε αυτό. Γιατί εδώ είναι το μεγάλο κόλπο, το γκρόσο μόντο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ο αποκλεισμός των πολιτών μέσω μιας δοκιμασμένης σύγχυσης. Μιας πολιτικής συνταγής δοκιμασμένης. Αυτή πρέπει να σπάσουμε, να καταργήσουμε. Δεν ξέρουμε τι ψηφίζουμε, γιατί ψηφίζουμε για όλα μαζί φύρδην μίγδην και τσουβαλιασμένα. Και για τούτο και για κείνο και για το άλλο μέσα από ασαφείς και ψευδείς πάντα προγραμματικές δηλώσεις, που κι από πάνω δεν τηρούνται ποτέ.
·
Ενώ εμείς πρέπει να θέλουμε και να επιμείνουμε γιαυτό, να αποφασίζουμε και να ψηφίζουμε για ένα-ένα θέμα χωριστά στα μεγάλα προβλήματα της ζωής μας και της χώρας μας. Τότε θα αλλάξει αμέσως το τοπίο. Θα βρεθούμε σε έναν άλλο κόσμο. Γιατί αυτό φίλοι μου, είναι το μόνο που ενώνει θεαματικά όλους τους πολίτες, ενώ υπερφαλαγγίζει απίστευτα και ανέλπιστα τις ιδεολογίες τους. Γιατί τα δημοψηφίσματα, κρύβουν όλους τους θησαυρούς της κοινωνίας και της πολιτικής. Τότε θα βλέπαμε με γουρλωμένα μάτια κομουνιστές, φασίστες, αναρχικούς, βασιλικούς, κεντρώους, δεξιούς ή οτιδήποτε άλλο, να συναντιόνται εν αγνοία τους, σε μια αδιανόητη συμφωνία που θα μας άφηνε όλους άφωνους. Που θα άνοιγε τον δρόμο να κατανοηθεί πολύ βαθύτερα στον άνθρωπο ποιες είναι οι σχέσεις αυτές, ποιοί είναι οι μηχανισμοί εκείνοι που χωρίζουν ή συναντάνε τους ανθρώπους. Τα δημοψηφίσματα ενώνουν, οι εκλογές χωρίζουν. Θέλεις να δοκιμάσεις την αντοχή των κομμάτων και των ιδεολογιών τους, κάνε δημοψήφισμα. Ξεχωριστά σε κάθε μεγάλο θέμα που προκύπτει. Να δεις να τινάζεται η συνοχή τους στον αέρα. Να έρθουν τα πάνω κάτω. Να ορμάνε οι ανατροπές, τα απροσδόκητα και οι απελευθερώσεις των ανθρώπων από παντού. Ουσιαστικά με αυτό το κόλπο του τσουβαλιάσματος όλων των θεμάτων μπερδεμένα όλα μαζί σε ένα, μας ζητάνε να απαντήσουμε με μια άρνηση ή μια κατάφαση. Μας την έχουν στημένη. Μας ζητάνε να κερδίσουμε το καζίνο έναν επαγγελματία χαρτοκλέφτη.
·
Οι έλληνες βαθιά φιλοσοφημένοι έλυσαν θεαματικά την αντίφαση δίκαιο- δημοκρατία για όλους μας, κατανοώντας ότι η ουσία δεν είναι το δίκαιο αλλά η γνώμη της πλειοψηφίας!!! Αυτή ήταν η μεγαλειώδεις σύλληψη της έννοιας της δημοκρατίας. Αυτό είναι η δημοκρατία. Η γνώμη των ανθρώπων και όχι το δίκαιο. Γιατί; γιατί το δίκαιο ήταν εξασφαλισμένο μόνο από την γνώμη της πλειοψηφίας, αφού ο κανόνας του ενυπάρχει φυσικά μέσα στον άνθρωπο ως η κάλυψη των αναγκών του, η πρόσθεση ίδιων αναγκών, μια εξασφαλισμένη πλειοψηφία. Και η διαφωνία του με αυτό δεν ήταν παρά μεταμφιεσμένα συμφέροντα πάντα. Αυτών που θέλουν πολλαπλή μερίδα. Το δίκαιο από την φύση του είναι ενσωματωμένο στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Πολύ-πολύ σπάνια στη διεθνή ιστορία η πλειοψηφία δεν έχει δίκιο ή το χάνει ή μπερδεύεται προς στιγμήν και μόνο. Ελάχιστες δε είναι αυτές οι διαφωνίες που είναι νόμιμες, που είναι πραγματικές, που είναι αθώες, που δεν είναι μασκαρεμένα συμφέροντα από πίσω, καλά κρυμμένα ως ελευθερία γνώμης που λένε οι ανανεωτικοί και τους έχουν διαλύσει όλους εκεί μέσα. Ενώ αντίθετα οι μειοψηφίες έχουν το χαρακτηριστικό του μόνιμου αδίκου επάνω τους σαν στίγμα. Είναι αυτές που συνιστούν τις γνωστές μας ελίτ. Αυτό που συμβαίνει και σήμερα, οι χώρες διοικούνται από ελάχιστες μειοψηφίες άπληστων συμφερόντων. Που στήνουν τις εκλογές μέσω της εκπροσώπησης αφού πρώτα έχουν αποκλείσει την κατ ευθείαν απόφαση του πολίτη.
·
Η πλειοψηφία δηλαδή γεννά το δίκαιο και το εξασφαλίζει, αλλιώς το δίκαιο εμφανίζεται μετέωρο, μεταφυσικό, δοσμένο από κάπου, έξω από τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του, ή πάλι σαν δώρο ή παραχώρηση ή φιλανθρωπία και ευσπλαχνία, εκεί που μπορεί να παιχτούν και παίζονται όλα τα παιχνίδια μεταξύ θεού και διάολου, μεταξύ πλούσιων και φτωχών, μεταξύ εκλογικών νόμων και νόθευσης της λαϊκής θέλησης, μεταξύ ειδικών και μη, έξυπνων και μη και πάει λέγοντας. Οι έλληνες μας βόηθησαν να καταλάβουμε και το δίκαιο και την δημοκρατία, και να τα συνενώσουμε επί τέλους αδιάσπαστα μεταξύ τους όπως πράγματι είναι.
·
Γιαυτό φοβούνται τόσο πολύ την γνώμη των πολιτών. Ο εφιάλτης της δημοκρατίας είναι τα δημοψηφίσματα. Ρωτήστε να δείτε τι θα σας πουν. Ποιοι και γιατί τα αρνούνται. Και όπου αυτά κατορθώνουν να γίνουν όπως στην Κύπρο ή στην Αυστρία, τους πιάνει πανικός. Χλομιάζουν και μόνο στο άκουσμά τους. Γιατί εκεί δεν χωράνε δικοί τους διαμεσολαβητές να χειραγωγήσουν την θέληση και τον ψήφο των πολιτών. Γιατί στο δημοψήφισμα δεν διαλέγεις τον καταλληλότερο όπως σου την έχουν στήσει τα άλλα λαμόγια των δημοσκοπήσεων, ούτε βουλευτές και πρόσωπα αλλά αποδοκιμασία ή επιδοκιμασία μιας θέσης ή ενός συγκεκριμένου προβλήματος. Την επιλογή μιάς πολιτικής με ένα ναι ή όχι. Το ναι ή το όχι τρομοκρατεί το οικονομικό σύστημα των εκπροσώπων. Σκεφτείτε για παράδειγμα, ότι σήμερα θα έλυνε όλα τα προβλήματα που χρονίζουν και άλλα νέα που κάθε τόσο αναφύονται, για την βενζίνη, για την ακρίβεια, τις μίζες, τα επιδόματα, την ανεργία, τις τράπεζες, τις υπερτιμολογήσεις, τα κλεμμένα λεφτά, για κάθε τι άμεσα και εύκολα. Παρακάμπτοντας και εξουδετερώνοντας με την γνώμη της πλειοψηφίας κάθε συντεχνία, κάθε συμμορία συμφερόντων εις βάρος των υπολοίπων. Ε, αυτά τα συμφέροντα προστατεύουν οι βουλευτές και μας κάνουν τον τιμητή, τον λειτουργό και τον καμπόσο από πάνω. Υπάρχει μια συνομωσία κατά των δημοψηφισμάτων διεθνώς, από το υπάρχον κοινοβουλευτικό σύστημα, από την μη δημοψηφισματική δημοκρατία των εκπροσώπων, με την οποία βιάζουν ανελέητα την θέληση μας, και αλλοιώνουν το αποτέλεσμα μέχρι το αντίθετό του. Άλλα ψηφίζουμε και άλλα κάνουν.
·
Δημοκρατία χωρίς δημοψηφίσματα δεν υπάρχει. Χωρίς αυτά δεν μιλάμε, είμαστε μουγγοί. Ούτε σοσιαλισμούς, ούτε κομουνισμούς, ούτε δημοκρατίες και καπιταλισμούς, ούτε κυβερνήσεις σοφών και ειδικών θέλουμε. Τίποτα από όλα αυτά δεν έπεισαν τις κοινωνίες. Σε όλα αυτά είμαστε σαν δούλοι και πρόβατα. Θεατές της τραγωδίας μας. Σε όλα αυτά είμαστε καχύποπτοι. Εκτός από την αθηναϊκή δημοκρατία, όλα απέτυχαν παταγωδώς. Όλα τα άλλα πολιτικά συστήματα δεν έχουν τα δημοψηφίσματα μέσα τους, στο κύτταρό τους, στην καθημερινότητά τους. Αυτός είναι ο δόλος τους. Φοβίζουν πολιτικά τον άνθρωπο και τον απομακρύνουν. Η διαμεσολάβηση και τα ενδιάμεσα ήταν πάντα καταστροφικά για τις κοινωνίες. Είναι ανάγκη να αλλάξουμε το μοντέλο του κόσμου τάχιστα. Θέλουμε τον χαμένο μας σεβασμό, να αποφασίζουμε για όλα, κι ας κάνουμε λάθη, θέλουμε δημοψηφίσματα. Σήμερα ειδικά που έγιναν όλα πανεύκολα και ανέξοδα μέσα από την τεχνολογία. Να αποφασίζουμε μόνο εμείς για την ζωή και το μέλλον της. Επί τέλους, θέλουμε τα δικά μας λάθη και όχι κάποιων άλλων που μας σβερκώθηκαν δια της εκλογικής απάτης και των προσωπικών εκβιασμών. Οι έλληνες αυτό κατάλαβαν, ότι μπορούν να κάνουν λάθος αυτοί οι ίδιοι και όχι κάποιος άλλος αντί γιαυτούς. Ό άρχοντας, ο βασιλιάς ή ο ολιγάρχης της εποχής. Και όταν αποφασίζει αβίαστα η εκκλησία του δήμου και οι πολίτες τα λάθη ελαχιστοποιούνται όταν δεν εκμηδενίζονται. Ενώ εμείς αυτό που ζούμε είναι μόνο στημένες καταστάσεις, κομπίνες, μπαγασιές και μεθοδεύσεις χωρίς την παραμικρή συμμετοχή μας. Όλο δόλοι που να φαίνονται σαν λάθη τάχα, είναι το πολιτικό σκηνικό μας. Αυτή είναι η φιλοσοφία της εκπροσώπησης.

*Επόμενη ανάρτηση 1η Απριλίου.

Η Αριστερά στην εξουσία

Όλα έχουν δοκιμασθεί πολιτικά στον τόπο μας πάλι και πάλι και πάλι για δεύτερο αιώνα, αλλά το αδιέξοδο παραμένει και γιγαντώνεται συσσωρευμένο, ενώ μεταφέρεται όλο και πιο ανελέητο στο μέλλον μη αφήνοντας την ζωή να ζήσει. Και αυτό συμβαίνει μόνο εδώ σε εμάς απ όλο τον ευρωπαϊκό χώρο. Η κατάστασή μας δεν πλησιάζει και δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο κράτος.
·
Όλοι οι πολιτικοί συνδυασμοί και οι διασταυρώσεις τους με τις πολιτικές φυλές και ράτσες, απέτυχαν παταγωδώς. Και κυρίως διέλυσαν και συνέτριψαν ολοσχερώς την χώρα. Από τον σκληρότερο φασισμό που μετονομάσθηκε σε νέα δημοκρατία ξαφνικά μετά την χούντα, έως τον φλογερό έρωτα και τις ακατάπαυστες επιμιξίες αυτών των δύο, τα αμέτρητα παντρολογήματα, οι χωρισμοί και τα διαζύγια του κέντρου με την δεξιά αλλά και τα άκρα της, οι παθιασμένες αγάπες των σοσιαλιστών με τους φιλελεύθερους και τους νεοφιλελεύθερους στην συνέχεια, η πλήρης οικονομική συνεργασία και συμφωνία δεξιών και σοσιαλιστών σε σκοτεινές αίθουσες, το πρόσφατο συνοικέσιο καριεριστών και άλλων αναρριχητικών αποβλήτων από την αριστερά με τους σοσιαλαμόγιους όπως τους αποκαλούν, έως την διεστραμμένη ονείρωξη των σοσιαλδημοκρατών με την επανάσταση για την ανατροπή του καπιταλισμού λέει, όπως μας αναπτύσσουν σε παράθυρα και σελίδες αρκετοί θρασείς από αυτούς. Τι βλέπει κανένας στον ύπνο του.! Για να το καταγράψω χιουμοριστικά αλλιώς δεν αντέχεται. Δεν υπάρχει συνδυασμός που να μην σκαρφίστηκε το οικονομικό κατεστημένο προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία και να προστατέψει την σαπίλα του. Η κοινωνία μας δεν μπορεί να ανασάνει πια, δεν έχει αέρα να αναπνεύσει από τις οσμές των οικονομικών και των πολιτικών σκανδάλων.
·
Όλοι αυτοί ανεξαιρέτως ευθύνονται με έσχατα ποινικά κακουργήματα εκτός τις γιγάντιες πολιτικές ευθύνες τους για την σημερινή κρίση της χώρας, οι οποίοι με κραυγές και αλαλαγμούς πλιάτσικου ορμούσαν να κατασπαράξουν τους πολίτες, να βιάσουν αμέσως κιόλας την νωπή ακόμα εκλογική εντολή τους, κάθε φορά που ανοήτως ο λαός τους ξανάδινε την εξουσία, να αρπάξουν τα υπάρχοντά του, τα ταμεία του, τον κόπο του, τις χρόνιες αιματηρές οικονομίες του, να ξεπουλήσουν την περιουσία της χώρας σε ντόπιους και ξένους χρηματοδότες τους, να την δέσουν χειροπόδαρα και να την προσφέρουν αντάλλαγμα που οι ξένες δυνάμεις τους κράτησαν στην εξουσία αυτούς τους άχρηστους που οι ίδιοι δεν το πίστευαν. Και από κοντά ο λαός όχι μόνο να τους ψηφίζει αλλά και να τους μιμείται τώρα πια. Να έχει γίνει σαν τα μούτρα τους. Κρίση παντοειδής. Η χώρα κατέρρευσε ήδη. Οικονομικά, συνειδησιακά, πολιτικά, ιστορικά, κοινωνικά, πολιτισμικά, οικογενειακά, αισθητικά, γλωσσικά, μαθησιακά, σχολικά, πανεπιστημιακά, εθνοκυριαρχικά, κρίση σχέσεων, σεξουαλική, διαπροσωπική, φιλική.
·
Για τον κακοθελητή της συζήτησης που θα εκδηλώσει απορία και θα αγανακτήσει με το αζημίωτο που δεν αποδίδω και θετικά στις κυβερνήσεις και δεν αναφέρω την πρόοδο! όπως συνήθως επισημαίνει εν σχέση με την φτώχεια του παρελθόντος, να σημειώσω ότι η όποια καλυτέρευση στην ζωή των κατοίκων, προήλθε αποκλειστικά από τις ανακαλύψεις του ανθρώπου που φτάσαν μέχρι εμάς, την έκρηξη της τεχνολογίας στις μέρες μας, τον μόχθο των εργαζομένων εδώ και στην ξενιτιά και την ικανότητα του λαού μας να κάνει το σκατό του παξιμάδι για να επιβιώσει. Καμιά πολιτική βοήθεια δεν είχαμε ποτέ από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Το μυαλό τους ήταν μόνο να αρπάξουν. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Αντίθετα το αυτονόητο και την υποχρέωσή τους κάτω και πάλι από την δική μας πίεση και απαίτηση, την παρουσίαζαν πάντα σαν προσφορά τους και παραχώρηση και την διαφήμιζαν σαν μεγαλοψυχία τους. Ενώ εμείς σαν φυλακισμένοι κοιτούσαμε και κοιτάμε ακόμη μέσα από τα κελιά μας ένα-ένα τα λαμόγια και τους κλέφτες να μας χαιρετάν χαμογελώντας από τις λιμουζίνες τους καθώς φεύγουν ανενόχλητοι για αορίστου χρόνου διακοπές στο εξωτερικό. Κλείσαν εμάς μέσα και φύγαν αυτοί. Η απελπισία έχει εγκατασταθεί μόνιμα στην κοινωνική και πολιτική ατμόσφαιρα. Η κατάρα μας είναι η ψήφος μας και μην κλαιγόμαστε παρά να δούμε τι θα κάνουμε από δω και πέρα.
·
Αλλά προβάλλει αυθόρμητα ένα ερώτημα στον κάθε παρατηρητή το οποίο ακούγεται όλο και πιο συχνά κυρίως από τους νέους και τις καινούργιες γενιές επειδή έχουν την αθωότητα της απορίας ακόμη. Μα καλά, γιατί η αριστερά δεν ήταν ποτέ ούτε για μια φορά στην εξουσία; Κάτι που του φαίνεται ανεξήγητο και δεν μπορεί να καταλάβει. Η παραπλάνηση των ντεντέρηδων και των αυλόπουλων ότι το ποσοστό της είναι μικρό δεν πείθει. Η ανικανότητά της και η αυτοεξόντωσή της από τις εσωτερικές αλλά και ευρύτερες οικογενειακές διαφωνίες δεν είναι χειρότερη από των δύο άλλων κομμάτων εξουσίας και δεν στοιχειοθετεί καν πρώτιστη αιτία.
·
Αλλά απαντώντας κανείς το ερώτημα μαθαίνουμε αυτό που δεν πρέπει να μάθουμε, αυτό που δεν γράφει ακόμα η ιστορία στα σχολικά εγχειρίδια. Αυτό που κρυφά μόνο και μουλωχτά ακούγαμε από τις διηγήσεις των γονιών μας και των φίλων μας λίγο αργότερα. Τη στιγμή μάλιστα που η αριστερά ηγεμονεύει ιδεολογικά και κοινωνικά στον τόπο στα πανεπιστήμια και στη διανόηση, ενώ την ίδια στιγμή οι οικονομικές δυνάμεις την κρατούν κατασυκοφαντημένη στην γωνιά. Την λασπολογούν μανιωδώς για το ήθος της και την αντίστασή της. Το αξεπέραστο φάντασμα του εμφυλίου κανοναρχεί και πρωταγωνιστεί αθέατο και άφθαρτο στα πολιτικά και οικονομικά πράγματα του τόπου εξήντα χρόνια μετά, ωσάν να επαληθεύει τις λαϊκές δοξασίες για αλύτρωτους και προδομένους νεκρούς.
·
Αλλά για να μπορέσεις να θέσεις το ερώτημα, πρέπει να μην είσαι ένοχος ή συνένοχος απέναντί του αλλιώς δυστροπεί και κλωτσάει. Γιατί γνωρίζω πολύ καλά τόσα χρόνια από τα συγγενολόγια ως τις παρέες και τους τόπους δουλειάς ποιοι μπόρεσαν να το θέσουν και ποιοι όχι και γιατί. Αυτό το αδαέστατο ερώτημα, που κατάντησε πια μέγιστη φιλοσοφική δυσκολία. Οι λέξεις λοιπόν κρύβουν τα πράγματα και τα πράγματα τις λέξεις όπως μας λένε οι γλωσσολόγοι. Δεν είναι τόσο εύκολο να διατυπώσεις ένα τόσο αφελές ερώτημα. Πρέπει να είσαι αθώος επισκέπτης από την πλευρά σου στην χώρα του λόγου και της σκέψης του. Να μπορείς να ρωτάς. Ως να μην ξέρεις καθόλου τι έχει συμβεί.
·
Και συνεχίζει να διερωτάται ο νέος με τους συμφοιτητές του και τους φίλους του, δηλαδή πόσο χειρότερη μπορεί να είναι από την δεξιά με τα ατέλειωτα βατοπαίδια τα δομημένα τα τόσα άλλα διαρκή οικονομικά όργια, τα χρέη της χώρας και τους δανεισμούς. Πόσο τέλος πάντων χειρότερη είναι η αριστερά από το χρηματιστήριο του Σιμήτη ή το καταφάγωμα και την καταλήστευση των πολιτών και των ταμείων του κράτους. Τι στιγμή που δεν εκκρεμεί οικονομικά τίποτα εις βάρος της από πάντα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να καταλάβω τι συμβαίνει τέλος πάντων, τι κρύβεται πίσω από την εκλογική συμπεριφορά σας ψηφοφόροι σκέφτεται. Και τι μέρος του λόγου είστε και σεις εν τέλει. Μόλις είχε θέσει το σωστό ερώτημα με τις απαντήσεις του μαζί.
·
Θα σας πω τώρα κάτι για να γελάσετε. Η καπιταλιστική προπαγάνδα έλεγε, οι παλιότεροι την γνωρίζετε καλλίτερα κι από την προσευχή σας, ότι θα έρθουν οι κομουνιστές και θα σας πάρουν τα σπίτια και τις γυναίκες. Κάτι ήξεραν, κάτι είχαν στο μυαλό τους φαίνεται. Γιατί η πλάκα είναι ότι σκόπευαν να τα πάρουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Η ζωή παίζει απίστευτης ωμότητας αλλά και ξεβρακώματος παιχνίδια, αφού σήμερα ο καπιταλισμός και οι τράπεζές του, παίρνουν τα σπίτια των πολιτών σωρηδόν από την κρίση και την φτώχεια τους, αντί να τα πάρουν οι αριστεροί όπως έλεγε ο χρησμός, τις δε γυναίκες τους τις ξεπετάνε στις αγορές των επιχειρήσεων ή της πορνείας τις πιο άτυχες. Και αποδείχθηκε άκρως επιτυχές και αποτελεσματικό αυτό το επιχείρημα. Αν είναι δυνατό αυτό από μόνο του! Άβυσσος η ηλιθιότητα του ανθρώπου.
·
Αυτή λοιπόν ήταν η απάντηση του φοιτητή. Αυτό του κρύβανε, ότι όλα ήταν μια φούσκα μια καλοστημένη διεθνής και ντόπια προπαγάνδα, μια μόρτικη ενορχήστρωση χωρίς μουσικούς παρά μόνο με πράκτορες, πολιτικούς, οικονομολόγους, πρεσβείες και φυσικά κεφαλαιοκράτες με πρόθυμους πρωταγωνιστές δημοσιογράφους. Που βρίσκει έδαφος κατά καιρούς, και στον δικό του ανομολόγητο τζόγο στα κρυφά όνειρά του, του μπας και γίνει και αυτός πλούσιος με αυτό το σύστημα που διαφημίζουν, δεν ξέρεις καμιά φορά. Που να δει ο λοβοτομημένος ανθρωπάκος ότι ο πλούτος είναι ολούθε γύρο του και αυτός δεν τον βλέπει. Ότι αυτός κοιτάζει το χρήμα μόνο, την φωτοτυπία της ζωής.
·
Τα πράγματα συνωμοτούν αδιάκοπα με ορατές και αόρατες δυνάμεις να μην αναλάβει η αριστερά την εξουσία. Αυτό είναι που κινεί όλα τα νήματα. Αυτό είναι το σπουδαιότερο μέλημα της αγοράς. Αυτό είναι το σημαντικότερο εξ όλων για αυτήν. Γιαυτό ιδρώνουν όλες οι μυστικές υπηρεσίες. Εκεί ξοδεύει τα πιο πολλά λεφτά της. Στην πολιτική προπαγάνδα. Να μην τολμήσει καν η αριστερά να διανοηθεί την εξουσία. Ζήσατε την υστερία και τον τρόμο όλων των πολιτικών δυνάμεων, όταν οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ένα ξαφνικό υψηλό ποσοστό πριν δύο χρόνια σε ένα τμήμα της αριστεράς. Και ο φοιτητής μας το κατάλαβε επί τέλους.
·
Το κλειδί δεν βρίσκεται εκεί μου νομίζουν κάποιοι ή κάποιοι άλλοι σε διπλανή σχολή οικονομίας ή πολιτικής. Είναι νυχτωμένοι όλοι αυτοί, καλοπροαίρετοι ή κακοπροαίρετοι. Χαμένοι στο αδιέξοδο της χώρας. Ούτε η αριστερά δεν το καλοξέρει ότι το κλειδί το κρατάει αυτή. Και κάποιοι λίγοι που το πιστεύουν ακόμα από τα σπλάχνα της, το βλέπουν ξεθωριασμένα και κουρασμένα από την κατασυκοφάντηση και την ανηλεή προπαγάνδα του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου.
·
Ή αριστερά ή αδιέξοδο. Αυτή είναι πλέον η μοναδική πρόταση της ίδιας της ζωής. Και όποιος έχει επιχειρήματα και μπορεί ας διαφωνήσει αν θέλει. Να δούμε τι θα προτείνει από τα χιλιοχρησιμοποιηθέντα και χιλιοπροταθέντα.
Ήδη το αυτοαποκαλούμενο νέο πασοκ τέλειωσε την αξιόπιστα του πριν καν αρχίσει. Πρόσθεσε μια φάρσα ακόμη υποσχέσεων στην ιστορία του. Δεν είχε καν τον αστικό ριζοσπαστισμό του Πούτιν να πάρει πίσω τα κλεμμένα και να κλείσει τους κλέφτες μέσα. Αυτά τα δύο είναι υποχρεωτικά για ένα νέο ξεκίνημα. Για αυτό διψάνε δεξιοί και αριστεροί σε αυτόν τον τόπο. Αυτή είναι η πρώτη, η θεμελιώδης μεταρρύθμιση ιστορικά σε κάθε χώρα, ομάδα, χωριό ή φυλή.

·
Η αριστερά στην εξουσία θα επαληθεύσει ή θα διαψεύσει τα πάντα. Με πρώτο τον εαυτό της. Θα επαληθεύσει ή θα διαψεύσει όλες τις συζητήσεις μας και όλα τα βιβλία. Έτσι και αλλιώς δεν κινδυνεύει κανείς σήμερα από την αγριάδα και την ψυχρότητα του παρελθόντος. Μια εύκολη προσπάθεια είναι. Μια απόφαση των πολιτών και ένα ανώδυνο πολιτικό και κοινωνικό πείραμα. Γιατί η ελληνική αριστερά είναι η μόνη που δεν δοκιμάσθηκε ποτέ σε όλη την ευρώπη μην σας διαφεύγει. Για την ίδια δεν έχουν να πούνε τίποτα απολύτως όλες αυτές οι ύαινες της κεφαλαιοκρατίας και του ντόπιου φασισμού. Οι μόνοι που έχουν λόγο και παράπονα απέναντί της, είναι μόνο οι αριστεροί πολίτες για την πολυδιάσπαση και την μη ενότητά της.
·
Σας είδαμε και εσάς, όλο αυτό της λένε τα λαμόγια του λόγου, και εννοούν την σοβιετική ένωση και τις ανατολικές χώρες. Οι σοφιστάδες, μπας και κολλήσουν την ρετσινιά από την άλλη άκρη του κόσμου εδώ κάτω στους έλληνες αριστερούς, για να τους εξουδετερώσουν χωρίς καν να έχουνε κάνει κάτι ή να έχουν δοκιμασθεί. Σας είχε διαφύγει αυτό βέβαια ακόμα και από τα κόμματα της αριστεράς, που νιώθοντας διεθνιστικά λόγω ιδεολογίας, μπερδεύονταν και εμπλοκεύονταν στην σκέψη τους, και δεν είπαν ποτέ στην τηλεόραση σαστισμένοι όταν τους πυροβολούσαν τα βραδινά γκόλντεν μπόυς με αυτόν τον φτηνό ερπετικό τους λόγο, για σταθείτε ρε, τι είναι αυτά που λέτε. Τι ξερνάτε εκεί για μας, ντελάληδες των κερδοσκόπων. Τι σχέση έχουμε εμείς με αυτά. Από πού κι ως που εμείς ευθυνόμαστε για την σοβιετική νομενκλατούρα και τα τερατογεννήματά της. Αυτό που λέει αυτό το κείμενο και προσπαθεί να διαυγάσει, προφανή μεν αλλά κουβαριασμένα γεγονότα από την οικονομικοαρπαχτική προπαγάνδα. Η ελληνική αριστερά μικρόφωνα της ληστοκρατίας, δεν βαρύνεται στο ελάχιστο και δεν ευθύνεται καθόλου για τις αποτυχίες τα λάθη έως τα εγκλήματα των άλλων αριστερών κυβερνήσεων και κομμάτων στην ευρώπη και στον κόσμο, και βουλώστε το. Γιατί το ξέρετε πολύ καλά. Όπως ξέρατε πολύ καλά ότι ο Σαντάμ δεν είχε ίχνος πυρηνικά όπλα όταν αλαλιάζατε και κραυγάζατε να του διαλύσουν την χώρα. Τότε που μεταδίδατε τις πολεμικές ιαχές του ιμπεριαλισμού που σας χρύσωνε. Ανθρωπάρια της συκοφαντίας. Η ελληνική αριστερά λασπολόγια, δεν ευθύνεται για τις εισβολές των σοβιετικών σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Ούτε για τα γκούλακ. Αντίθετα εσείς, αυτή η πρωτοφανώς δουλική μεγαλοαστική τάξη σας, που δεν κοίταξε αλλά αφαίμαζε αδιάκοπα αυτό τον τόπο, σύρατε την αριστερά και την ρημάξατε εδώ στα δικά σας ανώτερα και ασύγκριτα γκούλακ της εξορίας και των βασανιστηρίων καθικάκια. Μιλάτε κι από πάνω. Η αριστερά κρίνεται και θα κριθεί, όπως και ο καθένας από μας ελεύθερος άνθρωπος και πνεύμα, από τα δικά του και μόνο σφάλματα ή μη, και όχι της οικογένειας του ή της ιδεολογικής του συγγένειας ή της γειτονιάς και των γηπέδων να προσθέσω γελαστικά, γιατί είναι τόσο γελοία αυτά που λέτε.
·
Η αριστερά στην εξουσία θα αναμετρηθεί με τον εαυτό της. Άλλον αντίπαλο δεν έχει γιατί είναι όλοι ανεξαιρέτως κερδοσκόποι της πολιτικής και τους έχουν πάρει είδηση όλοι οι πολίτες όπου κι αν ρίχνουν το ανάθεμά τους. Θα συνέλθει βέβαια σύντομα από τα σπασμωδικά και τα απαράδεκτα που κάνει παίζοντας με τις συντεχνίες των εργαζομένων, όπου θα καταλάβει μεσοβδόμαδα ούσα κυβέρνηση, ότι την πάτησε, ότι οι εργαζόμενοι θέλουν μονό λεφτά και παροχές πάση θυσία. Το πώς, τους είναι αδιάφορο μέχρι να ξαναβρούν την χαμένη του αλληλεγγύη. Ας είναι εις βάρος των άλλων. Όταν θα της βγούν στους δρόμους και θα ζητάνε διορισμούς και επιδόματα από τα άδεια ταμεία όπως τώρα, εις βάρος των άλλων πάντα. Κι αν δεν τα δώσει θα της φωνάζουν ρυθμικά που-λη-μέ-νοι. Δεν τον ξέρετε καλά τον λαό. Αυτό έχει καταγράψει αδυσώπητα στα τεφτέρια της η ιστορία από το συνδικαλιστικό κίνημα της μεταπολίτευσης, γιατί πριν τουλάχιστον υπήρχε τσίπα. Για να μην αρχίσουμε και εδώ τα ψέματα και το ξεσκόνισμα των δικών μας πιστεύω, με τον γνωστό στρογγυλεμένο δημόσιο λόγο που δεν πείθει κανένα.
·
Προϋπόθεση της αριστεράς στην εξουσία, είναι να διακόψει κάθετα την διαπλοκή της με τις συντεχνίες. Εργατικές και αγροτικές. Καραμπινάτες διαπλοκές που την έχουν εκθέσει και κυρίως δικαιακά απέναντι στους υπόλοιπους εργαζόμενους. Αλλιώς, ας μείνουμε όπως είμαστε, με το πασόκ και τη ΝΔ. Γιατί τους ώριμους, τους μελετημένους πολίτες, δεν τους κερδίζεις λέγοντάς τους αυτό που θέλουν να ακούσουν. Θα σε μυριστούν και θα λακίσουν. Θα καταλάβουν ότι γίνεσαι συνένοχος στο άδικό τους. Θα ψάξουν κάτι μακρόπνοο μέσα στον χρόνο. Μια άλλη πολιτεία πιο σοβαρή που δεν χτυπάει φιλικά με το παραμικρό στην πλάτη τον καθένα που ζητάει κάτι παραπάνω από τους άλλους. Αυτό που γίνεται σε εμάς είναι για ανώριμες κοινωνίες. Με βραχυπρόθεσμους ατομικιστικούς και κοντόφθαλμους στόχους. Αλίμονο αν αυτό δεν είναι αυτονόητο και προϋπόθεση για την αριστερά.
·
Γιατί το πολιτικό και ηθικό μοτίβο της εποχής μας άλλαξε επειδή οι νέοι είναι πιο προχωρημένοι, πιο ειλικρινείς, πιο τίμιοι και απαιτητικοί από εμάς και τις εποχές μας. Αυτό διαπιστώνω. Τολμάει και λέει πράγματα, θέτει νέα ήθη και κανόνες που εμείς δεν τολμήσαμε. Λέει επί τέλους ότι μπορεί οι εργαζόμενοι να είναι τα μόνιμα θύματα, μόνιμα υποζύγια και να έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους, αλλά από την άλλη Μπαρμπούλη μου προσθέτουν, έχουν και αυτοί λαμόγια και ρίχνουν εμάς του άλλους. Και δεν είναι εξαιρέσεις αλλά έχουν αυξηθεί υπερβολικά και επικίνδυνα και τείνουν να γίνουν πλειοψηφία αν δεν έγιναν ακόμα. Έτσι διατηρεί την ύπαρξή του ο καπιταλισμός. Θέλεις με τις αλήτικες εθελούσιες εις βάρος μας, για να τις χαρακτηρίσω όπως τις λένε ίδιοι εκνευρισμένοι, θέλεις με τα προκλητικά επιδόματα και τα προκλητικά προνόμια κι αυτά φυσικά εις βάρος μας, θέλεις με τον δικό μας θάνατο για να γλυτώσουν τον δικό τους αν είναι τέτοιος όπως υπερβολικά διαλαλούν και ισχυρίζονται, θέλεις με τους ύποπτους μισθούς, θέλεις με το αδιάκοπο κλείσιμο των δρόμων από τις αμέτρητες συντεχνίες, έχουμε εργαζόμενους δύο κατηγοριών πια, αυτούς που τα παίρνουν στην πλάτη των άλλων εργαζομένων και αυτούς που μιλάνε ακόμα για κοινά μισθολόγια και για ισότητα τουλάχιστον στο δημόσιο. Μην τα μπερδεύουμε, άλλο εργατική τάξη άλλο συντεχνίες. Είναι δυό μα τελείως άλλα και διαφορετικά πράγματα και κοινωνικές καταστάσεις. Και μέσα σε αυτή την απέραντη αλλοτρίωση, καλό θα είναι να μην υποκρίνεται κανείς μας με μεγαλοστομίες και συνθήματα κενά σαν άδειο πουκάμισο. Οι εργάτες δεν είναι αδέλφια με τους άλλους όπως παλιά λέγαμε. Ούτε εδώ, ούτε διεθνώς. Αυτό πια δεν ισχύει. Ο Ταλάτ δεν είναι αδερφός μου επειδή ήταν παλιά κομουνιστής. Ούτε ο αμερικάνος ή όποιος άλλος εργάτης ψηφίζει τον πόλεμο και την εξόντωσή μου. Αυτά τα ψέματα να σταματήσουν στη νέα αριστερά.
·
Θέλω να τελειώσω αυτό το κείμενο με μια άποψη, χωρίς την οποία όλα καταρρέουν και γίνονται φάρσα. Γίνονται μια επικίνδυνη μπαρουφολογία. Η αριστερά μπορεί να υπάρχει μόνο ως πατριωτική. Αλλιώς ξεχάστε την κάτι λαθρεπιβάτες της καριερίστες. Όπως μας δίδαξε και μας έμαθε και εδώ και διεθνώς. Αλλιώς δεν θα υπάρχει. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση θα εκφυλιστεί σε τρανσέξουαλ ιδεολογία, σε μπάσταρδη πολιτική κατάσταση. Θα διαλυθεί και βέβαια θα αφήσει ελεύθερο το έδαφος στην καπηλεία και ιδιοποίηση της ακροδεξιάς αρρώστιας.
Γεια σας και η αριστερά στην εξουσία.
Κόντρα σε εκλογικούς νόμους και μεθοδεύσεις, με την υποστήριξή και την ψήφο και των άλλων ψηφοφόρων δεξιών και μη, για να καταλάβουν την διαφορά και την ευεργετική αλλαγή για τον τόπο μας.


*επόμενη ανάρτηση 1η Μαρτίου

Η μπαλάντα του πιτσιρίκου

Μου επέβαλαν ειρήνη

Μούπαν να μην μιλώ

Να μην πετώ γιαούρτια να μην αγανακτώ

Να μην πετάω λόγια για κείνα τα λαμόγια

Να μην κράζω τους πραίτορες να μην αντιμιλώ
·
Κλείνουν τις υποθέσεις οι κύριοι δικαστές

Στο αρχείο η ζωή μας με τις παραγραφές

Κλείνεις εμένα μέσα μπαγάσα δικαστή

Και τους Φοράκους όλους έξω απ τη φυλακή

Όσο με βομβαρδίζουν με ακρίβεια και ανεργία

Εγώ θα ρίχνω πέτρες στη μέση στην πλατεία
·
Επέβαλαν ειρήνη

Ξέγνοιαστοι να πουλάνε

Να βράζει το παγκάρι και να τα κονομάνε

Χρόνια πολλά καπάτσε

Εγώ δεν σε ξεχνώ

Δική σου αυτή η ειρήνη

Αλλά στο δρόμο εγώ


*επόμενη ανάρτηση 1η Φεβρουαρίου

Το άσυλο

Το άσυλο θα συντριβεί από την λαϊκή κατακραυγή. Αυτό αναγγέλλει η ζωή. Καμιά προσπάθεια της αριστεράς δεν θα μπορέσει να το σώσει. Αντίθετα θα είναι μια πανωλεθρία για αυτήν, για την ανοχή ή την συμμετοχή της σε αυτό το μακελειό, το τέλος ενός κακογραμμένου παραμυθιού περί αντίστασης και κοινωνικών αγώνων, όταν ο λαός και οι πολίτες όλων των πολιτικών αποχρώσεων θα το σαρώνουν με την οργή τους, μαζί με τους δικούς της οπαδούς και ψηφοφόρους.

Θα καταρρεύσει για τον βαρβαρισμό που ξέρασαν πάνω στην ελληνική κοινωνία, που γκρέμιζαν για την πλάκα τους ότι οι άλλοι έχτιζαν με τον μόχθο τους από γενιές πριν, για την ασέβεια τους προς τους κατοίκους που τους προκαλούσαν και βρώμιζαν την πόλη τους, που γέμιζαν με θράσος και αναίδειά τους δρόμους και τις εικόνες της ζωής μας.

Θα καταρρεύσει από την αγανάκτηση των πολιτών, για τον απίστευτο εμπαιγμό και την κοροϊδία που υπέστησαν από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα από τους εκάστοτε καταληψίες, που ζητούσαν την ανοχή και την κατανόησή τους εν ονόματι δήθεν φοιτητικών αιτημάτων ή την προστασία της δημοκρατίας όπως έλεγαν ξεδιάντροπα και προκλητικά ενώ έκαιγαν και ξανάκαιγαν το πολυτεχνείο.

Θα απορριφθεί από τους πολίτες, για τις απίστευτες εφιαλτικές καταστροφές που μαύρισαν την ψυχή των ελλήνων, που αποτελείωσαν το ήδη διαλυμένο τους μυαλό από τους πολιτικούς σαλτιμπάγκους και κατασπάραξαν το συλλογικό συνειδητό και ασυνείδητο, μη αφήνοντας κανένα εσωτερικό κόσμο ανέπαφο από την ασχήμια τους. Καμιά ψυχική ηρεμία να ξεχειμωνιάζουν από τις ανελέητες επιθέσεις του κεφαλαίου και της αγοράς στην ανυπεράσπιστη τσέπη και ύπαρξή τους.

Είμαστε εγκλωβισμένοι στην ανικανότητα της αριστεράς! Αυτό πάθαμε. Είμαστε υποχρεωμένοι να υφιστάμεθα τις παθογένειες της και τις στρεβλώσεις της χωρίς δικαίωμα απόδρασης ή αλλαγής ιδεολογικού φορέα αφού οι δρόμοι είναι όλοι κλειστοί και αδιέξοδοι. Γιατί η κατάσταση στον εξωκοινοβουλευτικό και αναρχικό χώρο θα καταλάβατε πιστεύω, είναι εξ ίσου ίδια αν όχι χειρότερη, ενώ το υπόλοιπο πολιτικό κοινοβουλευτικό τοπίο βουλιάζει από ακατάσχετες προδοσίες κατά των πολιτών και πλημμυρίδες διαφθοράς.

Σε λίγο θα ψάχνουν για ψέματα, θα εφευρίσκουν επιχειρήματα και δικαιολογίες όπως τότε που έπεσε το τείχος του Βερολίνου, να πουν εγώ είχα διαφωνήσει, εγώ το είχα αναφέρει, εγώ τα είχα πει. Να χωθούν πάλι στον νέο κόσμο, να βγουν αλώβητοι από αυτό το μακελειό της κοινωνίας, σωσμένοι πολιτικά, ενώ η ιστορία έχει ήδη καταγράψει και ξεράσει αυτόν τον εκνευριστικό λαϊκισμό τους.

Άσυλο και τείχος του Βερολίνου είναι ένα και το αυτό για όποιους δεν κατάλαβαν. Μόνο που εδώ θα πέσει το τείχος μιάς παραπαίουσας ελληνικής αριστεράς μαζί με όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις της και τα άκρα της, που δεν βλέπουν ότι βλέπουν όλοι οι άλλοι. Που δεν της απέμεινε ίχνος αντάρτικου θάρρους να καυτηριάσει και να κριτικάρει τους κλεφτοκοτάδες και τους βιαστές, πόσο μάλλον να τιμωρήσει παραδειγματικά μέσα στην πλατεία της Λαμίας όσους την εκθέτουν ηθικά και πολιτικά, όπως έκανε ο χαρισματικός πρωτοκαπετάνιος της.

Το άσυλο δεν χωρίζει πλέον τους φοιτητές και τους μπάτσους όπως νομίζετε εκεί στην αριστερά, αλλά χωρίζει τον ελληνικό λαό από φοιτητές καταληψίες και μη. Εκεί είναι πλέον η αντίθεση και εσείς όλοι δεν την βλέπετε. Εκεί έχει μεταφερθεί γιγαντωμένη από τις αβάσταχτες καταστροφές. Τον ελληνικό λαό και τους πολίτες στο σύνολό τους θίγει και προκαλεί το άσυλο. Κι αν έχετε αντιρρήσεις και κότσια μετρήστε το.

Γιατί ποτέ δεν κατέφυγαν εκεί παρά καταστροφείς και παντός είδους πολιτικά και κοινωνικά απόβλητα. Και ποτέ μετά την χούντα δεν απειλήθηκε η ζωή τους ή η ελευθερία των ιδεών τους και του λόγου τους. Ούτε μια φορά δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο και ήμουν αυτόπτης μάρτυρας πάντα. Σε αυτά τα πανηγύρια της δημοκρατίας όπως τα ονομάζετε ή τα χαλάσματα της ντροπής και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου όπως λέει ο κόσμος.

Κανονικά, και πριν επέλθει το κοινωνικό τσουνάμι που ήδη ακούγεται το γρύλισμα του τρομικά από κάθε γειτονιά και σπίτι, το άσυλο θα έπρεπε να είχε απαγορευτεί εξ ίσου για μπάτσους, μπάχαλους και παντός είδους άλλους καταληψίες και φρούτα. Όλων όσων είναι εναντίον μας δηλαδή. Όταν καταλαμβάνεται κάτι, παύει να ανήκει στους άλλους αλλά μόνο σε αυτούς που το κατέλαβαν. Παύει να είναι άσυλο. Το άσυλο δεν το κατέλυσε μέχρι στιγμής η αστυνομία αλλά εσείς που το ιδιοποιείστε και το καταργείται διαρκώς. Εσείς είστε η αστυνομία για μας. Τόσο δύσκολο είναι πια να το κατανοήσετε.

Ένα παιχνίδι λέξεων και εννοιών κρυμμένο αριστοτεχνικά, φτιαγμένο από ιδεολογικές ταχυδακτυλουργίες και περίσσια απάτη. Άσυλο νοείται κάτι μόνο όταν δεν ανήκει σε κανέναν αλλά σε όλους, όταν δεν καταλαμβάνεται από κανένα όπως γίνεται στη ζωή. Όταν κάτι ανήκει αποκλειστικά σε όλους τους πολίτες και όχι σε συντεχνίες ή προνομιούχες κάστες όπως των φοιτητών ή πολιτικών και ιδεολογικών ομάδων.

Αλλά ο απόηχος της χούντας και της δεξιάς τρομοκρατίας μέσω των ασφαλιτών και των παντός είδους χαφιέδων, θεώρησε ως αυτονόητο να θεωρηθούν οι πανεπιστημιακοί τουλάχιστον χώροι ως άσυλο, ως άβατο και απαγορευμένο για τους μπάτσους. Για να προστατευθούν όχι οι πολιτικοί και ποδοσφαιρικοί χουλιγκάνοι αν θυμάστε, αλλά μια γενιά άλλων φοιτητών που πράγματι κινδύνευε και αγωνιζόταν στο πλευρό του λαού και όχι εναντίον του όπως συμβαίνει σήμερα. Αυτή είναι όλη η ιστορία.

Που να φανταζόμασταν τότε, που να είχαμε μυριστεί πως αμέσως σχεδόν μετά την πτώση της χούντας, μια άλλη εξ ίσου επικίνδυνη λογική θα έκανε την εμφάνισή της, χτυπώντας και βασανίζοντας το ίδιο τις συνειδήσεις μας και τις ψυχές μας. Θα ξαναδιαπιστώναμε απλά, ότι ο κόσμος είναι πιο απροσδόκητος και αναπάντεχος από αυτό που εμείς αναμένουμε ή πιστεύουμε, πως τα πράγματα θα μετατρέπονταν στο αντίθετό τους όπως μας έλεγαν και μας προϊδέαζαν οι Ίωνες, πως δηλαδή η χούντα πέφτοντας είχε προλάβει να γεννήσει τα αυγά της και την συνέχειά της από την ανάποδη και αντίθετη πλευρά. Από την πλευρά που τότε και μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Ότι κάποια από αυτά τα φιδάκια θα ήταν από εμάς τους δημοκράτες και ιδίως τους υπερδημοκράτες από τους οποίους λένε ότι προέρχονται όλοι αυτοί οι εργολάβοι κατεδαφίσεων. Αυτές οι καταστροφικές λογικές δεν οδηγούν σε κανένα μέλλον, σε καμιά απολύτως καλλίτερη κοινωνία.

Η αριστερά καταρρέει ανίκανη να παρέμβει οπουδήποτε στην ελληνική κοινωνία. Ανήμπορη να καταλάβει τι συμβαίνει γύρο της, να εξηγήσει γιατί οι δημοκρατικοί πολίτες δεν την εμπιστεύονται και ούτε την καταλαβαίνουν. Δεν την καταλαβαίνουν πια ούτε τα λαμόγια ούτε τα μη λαμόγια. Ότι με τα δόντια κρατάει τους δικούς της. Ανίκανη να απαντήσει σε ερωτήματα που κραυγάζουν και αυτή δεν ακούει, που βγάζουν και τα δυό μάτια και αυτή δεν τα βλέπει. Αναξιόπιστη λόγω του πρωτοφανούς διεθνώς λαϊκισμού της, απέναντι στους ίδιους τους εργαζόμενους και τις συντεχνίες τους, οι οποίοι ξέρουν ότι έχουν άδικο και τους υποστηρίζουν κάποιες ανεύθυνες πολιτικές ομάδες εξ ίσου με αυτές που βρίσκονται στην πολιτική εξουσία.

Τα πανεπιστήμια δεν είναι κοινοβούλια, τόποι άσκησης πολιτικής, είναι τόποι γνώσης κατά 99%. Μια στις τόσες μόνο, στις μεγάλες εθνικές και κοινωνικές εκτροπές, ιεραρχούν όπως όλοι οι πολίτες το πολιτικό και κοινωνικό πάνω από τα επαγγελματικά τους καθήκοντα και τις άλλες προσωπικές επιλογές. Τα φοιτητικά παραμάγαζα αυτές οι ολέθριες γιάφκες των κομμάτων μες τα σχολειά, πρέπει να κλείσουν. Να ξεκουμπιστούν από τους πανεπιστημιακούς χώρους, να τσακιστούν να φύγουν από κει μέσα. Έπρεπε ήδη να είχαν εξαφανιστεί. Να παραμείνουν αμιγώς και μόνο φοιτητικοί σύλλογοι, χωρίς υπόγειους ομφάλιους λώρους. Και προ πάντων! να μην εκλέγουν οι φοιτητές τους καθηγητές τους. Αυτός ο νόμος διαφθορείο του πασοκ. Αυτή είναι χειρότερη διαπλοκή από τα ομόλογα και το βατοπέδι. Πολύ πιο πέρα από αυτά και γεννά τέρατα, καταστροφές και όλεθρο. Νόμος συνταγή για διαπλοκή και διαφθορά.!

Μιλήσατε εσείς στον αναρχοαυτόνομο χώρο και στον εξωκοινοβουλευτικό, για ένα, δύο, τρία, πολλά πολυτεχνία. Από τότε που γράφατε το σύνθημα αυτό στους τοίχους των Εξαρχείων πέρασαν 35 τόσα χρόνια με εξεγέρσεις με ατέλειωτες καταλήψεις, με απέραντες νεκρικές καταστροφές παντού και ολούθε στην Αθήνα και τίποτα απολύτως δεν άλλαξε. Δεν πρέπει να κάνετε και σεις έναν απολογισμό, μια αναδρομή στο χρόνο σας, μια ματιά πίσω στα πεπραγμένα σας και στις πρακτικές σας, να δείτε τι συνέβη όλο αυτό ον καιρό. Δεν νομίζετε ότι πρέπει να αναλογισθείτε τι μπορέσατε και τι δεν μπορέσατε, να ξαναδιαβάσετε τις σημειώσεις σας. Σε ποια αθώα συγκριτικά κατάσταση παραλάβατε τα πράγματα και που τα έχετε φτάσει, σε ποιο σημείο απελπισίας με δική σας ευθύνη.

Θα σας πω κάτι που με έμαθαν οι παλιότεροι. Την επανάσταση δεν την κάνεις μαζί με άλλους ποτέ. Την κάνεις μόνος σου πάντα. Είναι δική σου υπόθεση, δική σου απόφαση. Αλλιώς είναι ήδη αποτυχημένη σύντροφε. Η επανάσταση η δικά μου, η επανάσταση που εγώ έμαθα και ξέρω, αν και νικημένη και φυλακισμένη είχε ένα ήθος. Πριν από όλα. Και αυτό εσείς δεν το μάθατε ακόμα. Να σας πω κάτι που γνωρίζω επίσης καλά, την επανάσταση δεν την κάνεις εις βάρος των άλλων, αλλά εις βάρος σου όπως έκανε ο Βελουχιώτης και ο Γκεβάρα. Αυτό το μεγαλείο έχει ο επαναστάτης. Όλα τα άλλα είναι καλαμπούρια. Επιχειρήματα και σαχλαμαρίτσες στην αυλή του Πολίτη με γκομενούλες, επαναστατικές κρασοσυζητήσεις στα ταβερνάκια ή μεγαλοστομίες της παρέας.

Το πρόβλημά μας είναι να αλλάξουμε τον κόσμο και όχι να τον εκδικηθούμε που δεν αλλάζει. Όπως κάνει η σέχτα και οι βανδαλομηδενιστές με τους μπαχαλάκηδες. Εδώ είναι τα δύσκολα. Και εμάς λιώνει και συντρίβει η πολιτική και η οικονομική συμπεριφορά του λαού μας, η βουτηγμένη στην ρεμούλα και στην απάθεια. Δεν βγήκαμε όμως στου δρόμους να τους πετάμε πέτρες και μολότοφ να τους βάλουμε απέναντι μαζί με τους μπάτσους και να καίμε τα σπίτια και τα αυτοκίνητά τους ή να δέρνουμε και να βαράμε πανεπιστημιακούς και πρυτάνεις. Αυτά είναι υποκοσμικά τουλάχιστον. Είμαστε σκληροί στην κριτική μας και στο λόγο μας γιατί αυτό είναι το φυσικό όπλο της ελλογικότητας και δεν έχουμε άλλο εκτός από την μαζική αλλαγή που δεν έρχεται.

Εσείς από αυτά όλα τίποτα δεν είδατε και δεν καταλάβατε ποτέ. Ότι δηλαδή οι κοινωνίες των έλλογων όντων, δεν αλλάζουν με τις μολότοφ και τις κλανιές μιας χούφτας απελπισμένης και παρανοημένης, γιατί τότε θα είχατε αλλάξει έστω τους γονείς σας και τους παλιούς σας φίλους. Χρειάζεται άλλου είδους προβληματισμός, άλλου είδους συλλήψεις και κατανοήσεις της ζωής των ανθρώπων που εσείς δεν τις ξέρετε. Τις αγνοήσατε όπως και οι θεωρητικοί σας φωστήρες.

Δεν δανείζομαι, είμαι ελεύθερος.

Αλίμονο ξεχάσαμε αυτή την αρχή! δεν δανείζομαι, δεν θέλω να χρωστάω.

Στοιχειώδεις αξίες, αυτονόητες μέχρι χτες ακόμα στην σκέψη και την συνείδηση των ανθρώπων για αιώνες, σήμερα βρίσκονται κατασυκοφαντημένες ανυπόφορα στα αζήτητα της κοινωνίας, από τους μηχανισμούς του κέρδους και της τραπεζικής αγοράς. Γίνανε έννοιες άγνωστες και ακατανόητες, καταχωνιασμένες και χαμένες όλο και περισσότερο στα βάραθρα της μαζικής αμνησίας.
•
Ο δανεισμός καταργεί την ανεξαρτησία και την αυτονομία του ατόμου και των συνόλων του. Οι πολίτες τέτοιων κοινωνιών, χάνουν κάθε έλεγχο του εαυτού τους, χάνουν κάθε αυτοδιάθεση της ζωής τους και βρίσκονται έρμαια στις χειρότερες εξαρτήσεις και ορέξεις των δανειστών τους. Βρίσκονται διαρκώς υπό απειλή κάθε είδους μέχρι και υποκοσμική κάποιες φορές.
•
Ειδικά όταν γίνεται μαζικά, δείχνει την συλλογική αποτυχία των εργαζομένων και του κράτους τους. Όταν λαός και κυβερνήσεις διαγκωνίζονται στις τράπεζες ποιος θα πρωτοδανεισθεί, ποιος θα χρεωθεί και θα χρωστάει περισσότερα σε δάνεια σε κάρτες και επιταγές, τότε οι χώρες αυτές αργά ή γρήγορα χάνουν την εθνική ανεξαρτησία τους και την δυνατότητα άσκησης τόσο εσωτερικής όσο και εξωτερικής πολιτικής.
•
Οι διαρκώς χρεωμένες χώρες, γίνονται αναξιόπιστες και κομπιναδόρικες, και καταλήγουν πάντα σε μπανανίες ή δικτατορίες. Δουλοποιούνται απόλυτα σε νοοτροπία και ψυχολογία μαζί με τους πολίτες τους, γίνονται ενθουσιώδεις χειροκροτητές των δανειστών τους, ώριμοι συκοφάντες άλλων πολιτών και άλλων λαών που αντιστέκονται. Αυτά γράφουν τα βιβλία της ιστορίας.
•
Μα πριν από όλα, χρεώνουμε τις επόμενες γενιές! Γεννάμε τα παιδιά μας τοκισμένα. Φορτωμένα στις κούνιες τους με τα δικά μας δάνεια με την δική μας αλλοτρίωση. Τι διάολο κατάσταση είναι αυτή; Με τις σπατάλες μας στο δημόσιο ή στον οικογενειακό λογαριασμό. Και αυτό είναι το πιο μεγάλο έγκλημα από όλα. Ερχόμαστε σε αυτή την ζωή και φεύγουμε κρυφά σαν κλέφτες γιατί σπαταλήσαμε και αρπάξαμε με την ψήφο μας τα πάντα. Κάθε δανεισμός κάθε κατάχρηση χρεώνει το μέλλον μας, το υποθηκεύει. Δημιουργεί σκυθρωπές νεολαίες.
•
Αλλά ο δανεισμός αποκαλύπτει ακόμα τις αχαλίνωτες επιθυμίες που μας έχουν κατακυριεύσει. Τον απαίδευτο εαυτό μας. Την γιγαντωμένη ματαιοδοξία μας να επιδειχτούμε με τις αγορές που κάναμε. Το άρρωστο κυρίως φαντασιακό μας, που το διθυραμβολογούν όλοι οι άγνωρες και αδιάβαστοι ως κάτι καλό οπωσδήποτε, τη στιγμή που αυτό ήδη γερασμένο και μουχλιασμένο από την παραίτηση της πολιτικής και κοινωνικής αντίστασης, ασχολείται αποκλειστικά με αγορές και κατανάλωση παντός είδους. Γιατί κανείς δεν δανείζεται πια για να φάει. Αυτά είναι διηγήσεις και αναμνήσεις του παρελθόντος μόνο για το δυτικό κόσμο.
•
Ο δανεισμός αποκαλύπτει επίσης και ξεσκεπάζει την ψυχολογική κατάρρευσή μας και την απελπισμένη αναζήτηση ισορροπίας και ταυτότητας στα απόβλητα πολιτικών ή ιδεολογικών εξτρεμισμών μπας και βρούμε νόημα, μπας και ανακαλύψουμε τον φταίχτη της κατάντιας μας στους άλλους, ενώ απλά τα όνειρά μας είναι μολυσμένα με νοθευμένα και με σκάρτα υλικά, φτιαγμένα από μεγαλεία και διακρίσεις του τίποτα, για να αποθεώνουν εμάς τους γίγαντες με τις εξαθλιωμένες ιαχές τους τα πλήθη στους διαγωνισμούς και στα γκαλά των βραβείων των πετυχημένων φελλών. Αυτά ονειρευόμαστε και φαντασιώνουμε. Ενώ δεν υπάρχει το όραμα της ανατροπής αυτής της κατάστασης πουθενά σε αυτό το σαπισμένο φαντασιακό μας.
•
Εμείς οι πολίτες πρέπει να απορρίψουμε τελείως μέσα μας το παράδειγμα της πολιτείας μας και της πολιτικής της, του ακατάσχετου δανεισμού. Οι άνθρωποι πρέπει να δανείζονται πολύ-πολύ σπάνια, μόνο σε μια πολύ-πολύ μεγάλη ιστορική ανάγκη της ζωής τους, για να προστατέψουν αν χρειασθεί την υγεία ή άλλο μόνο πρωτεύον αγαθό. Ποτέ άλλοτε, όπως καθημερινά προπαγανδίζει η τηλεόραση των εμπόρων. Ατομική αρετή και στοίχημα με τον εαυτό μας πρέπει να είναι ο μη δανεισμός. Μια γόνιμη δοκιμασία και αναμέτρηση με την αρμονία και ισορροπία του κοινού μας κόσμου. Μόνο οι άνεργοι δικαιούνται να δανείζονται καθώς και να κλέβουν, χωρίς ποτέ να χτυπάνε τους γέρους και τις γριές.
•
Όλοι οι δήμαρχοι για παράδειγμα που χρωστάνε είναι αποτυχημένοι. Εάν δε το ερευνήσετε, θα δείτε ότι χρωστάνε και επαναχρωστάνε, δανείζονται και επαναδανείζονται μόνιμα και συστηματικά, ατέρμονα ως λογική και νοοτροπία, διαπλεκόμενοι μέχρι τον λαιμό με τις τράπεζες και τους δανειστές τους.
Μόνο αυτός που παραδίνει τον δήμο, την χώρα, ή την συνέχεια της ζωής στα παιδιά του, στους συμπολίτες του και στις νέες γενιές καθαρό και αχρέωτο, είναι καλός και χρήσιμος. Και δεν μετράει εδώ καθόλου αν είναι αριστερός ή δεξιός ή οτιδήποτε άλλο πρόσχημα.
•
Και βέβαια μην ακούτε τα επιχειρήματα και τις σαχλοκουβέντες των οικονομολόγων και των υπολοίπων αρμοδίων της ανάπτυξης και της προόδου που μας προτρέπουν και μας εξωθούν σε δανεισμό για να μας εξοντώσουν στη συνέχεια. Αυτών που κατακρημνίστηκαν μπρος τα μάτια όλης της ανθρωπότητας πέρσι με την κρίση και ρεζιλεύτηκαν διεθνώς αποδεικνύοντας ότι ο σημερινός οικονομολόγος είναι ο αετονύχης της πολιτικής ντυμένος με νόμπελ, περγαμηνές, διακρίσεις και άλλα τέτοια ξόμπλια απάτης. Ένας Γιούρι Γκέλερ δηλαδή και τίποτα περισσότερο.
•
Ανάπτυξη είναι να κατανοεί και να κατακτά το πνεύμα μας αυτά που συζητάμε με τους άλλους. Πρόοδος ακριβώς το ίδιο. Εξέλιξη πάλι το ίδιο με άλλες λέξεις. Γιαυτό δεν μιλάει κανείς. Όπως από παλιότερα έχω αναφέρει μόνο μια πρόοδος τελικά υπάρχει για τον άνθρωπο, η πνευματική. Ούτε η οικονομική, ούτε η τεχνολογική, ούτε η χωροταξική και τέτοιες ανοησίες. Όλη η ιστορία και η υποχρέωση να τονίσω, είναι η φιλοσοφική ανάπτυξη του εαυτού μας. Όχι η θρησκευτική που λένε οι αλιγάτορες του σκοταδισμού, αλλά η καθαρή φιλοσοφική χωρίς τις προσμίξεις της μεταφυσικής και των καφετζούδων της.

Σταζιέροι και σταζιέρες

Τα σταζ είναι ο καθρέφτης μας. Μαρτυρούν όλη την κακομοιριά και την αθλιότητά μας. Τον δρόμο που χάσαμε σαν λαός μέσα στον χρόνο. Δείχνουν τις πολιτικές στρεβλώσεις και την ανημποριά μας. Τις αριστερές τερατογεννήσεις που δεν κρύβονται πια σε κανένα υπόγειο. Μαρτυρούν και καθρεφτίζουν όλα τα θεσμικά και νομικά εκτρώματα που χτίσαμε, νομοθετήσαμε και ψηφίσαμε πριν και μετά την μεταπολίτευση και τώρα σκάνε σαν βόμβες στα μούτρα μας.
•
Τα σταζ λένε πως φταίμε εμείς προσωπικά, πέρα από τις κυβερνήσεις που κι αυτές εμείς πάλι διαλέξαμε και ισοπέδωσαν τα πάντα, εμείς με το ονοματεπώνυμό μας, εμείς που δεν μπορούμε πλέον να κρυφτούμε πουθενά και να κοροϊδέψουμε κανένα για την σκανδάλη που κάθε τόσο πατούσαμε στα μουλωχτά αθέατοι για δεκαετίες και εικοσαετίες, βλέποντας ποδόσφαιρο και χορεύοντας τσιφτετέλια. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις βρίσκεις σκάνδαλα με τους εαυτούς μας και τους φίλους μας από τις ΔΕΚΟ. Μπαγασιές και τακτικισμούς, ελιγμούς, μηχανισμούς και μεθοδεύσεις. Μακριά και πέρα από κάθε προσπάθεια διαφανών και δημοκρατικών λογικών και πρακτικών, μακριά και πέρα από κάθε ισονομία και ισότητα των συμπολιτών μεταξύ τους.
•
Ζούμε τα ρουσφέτια και τα μπαξίσια στην αποθέωσή τους και σε όλη τους την βρώμα και την δυσωδία. Ζούμε ακόμα την Τουρκιά, τον οθωμανικό ραγιαδισμό και την δουλοπρέπεια που δεν αποτινάξαμε ποτέ από τον σβέρκο μας. Ζούμε την πονηριά και την εξαπάτηση του άλλου. Ρίχνουμε ο ένας τον άλλο. Σαρκώσαμε τα πολιτικά ευαγγέλια της θλιβερής και πανάθλιας δεξιάς στην χώρα και των συνεχιστών της. Μιάς ακόλαστης πολιτικά δεξιάς που μας έμαθε να μην τιμωρούμε το έγκλημα. Το χειρότερο από όλα δηλαδή.
•
Εν τω μεταξύ η αριστερά ζει στον κόσμο της. Στις φαντασιώσεις ενός αποτυχημένου θεαματικά παρελθόντος και συγχρόνως παγκάκιστου. Και πάντως ουδόλως χειρότερου του καπιταλισμού, για να μην ξεχνιόμαστε και παίρνουν αέρα οι γλώσσες και τα μυαλά κάποιων ελευθεραγορίτικων εκσυγχρονιστών και φασιστών από την άλλη. Επιβεβαιώνει με δικής της εμπνεύσεως και κατασκευής μαθηματικές εξισώσεις την επανάσταση, διάβαζε πολιτικές εξισώσεις, και απολαμβάνει την χαρά αυτής της επαλήθευσης της κλαγγής των όπλων που όπου νάναι φτάνει σωστά αυτή τη φορά. Δεν υπερβάλλω, αυτά λέγαν προχθές ακόμα στο συνέδριό τους.
•
Αντί λοιπόν να βοηθήσει την τραγική μας κατάσταση και να νουθετήσει την χαμένη εργατική τάξη, που αποχαυνωμένη από τις καφετζούδες, τα μέντιουμ τους ταχυδακτυλουργούς και τα ενδιάμεσα, ισοπεδωμένη από τα ούφο και τους εξωγήινους των Λιακό και Χαρδαβέλα, λιωμένη από τον σεξισμό και τα μοντέλα, φαντασιώμενη τους ωραίους και άφωνους τραγουδιστές και τραγουδίστριες, ορφανεμένη επιδεικτικά από τα βιβλία και την όποιου είδους ανάγνωση, απασχολημένη από τις σειρές στην τηλεόραση και τις τσόντες των βίντεο με τις μουνάρες και τους παίδαρους όπως μας διηγείται ο εν λόγω λαός θυμοσοφικά και γελιωτικά για τον εαυτό του σαν τους σαλτιμπάγκους, η αριστερά βρίσκεται σε πολιτική αφασία και ακατανοησία, κλεισμένη στα σπίτια του λαού και στις συνάξεις των επιτροπών της, αγριοκοιτώντας μην αγγίξει και μην κακολογήσει κανείς τους εργαζόμενους, μακριά από κάθε κριτική βοήθεια σε αυτούς, διεκδικώντας μόνο αυξήσεις ως την μοναδική λύση όπως ψαχουλεύει και αποφαίνεται εκεί στο καχεκτικό μυαλό της.
•
Φυλακισμένη στις τελματωμένες και αδιέξοδες επιλογές της, αδυνατεί να αντιληφθεί τις αλλαγές που επελαύνουν δραματικά, τις αρνητικές αλλαγές των ανθρώπων που υπερασπίζεται, αφήνοντας τις ΔΕΚΟ να ρημάζουν από τους εργαζόμενους και τους ιδιώτες, θεωρώντας τες ως καταφύγιο αναξιοπαθούντων, και φωνασκεί μόνο ανέξοδα με καταγγελίες εργοδοτών. Λες και η διαφθορά είναι μονωμένη προς την πλευρά των εργατών και δεν πάει προς τα εκεί το μικρόβιο της αρπαχτής. Αριστερές αστειότητες. Ξεχνώντας το ενιαίο μισθολόγιο που καταχωνιάστηκε στις συνειδήσεις των εργαζομένων, μέχρι που χάθηκε από το λεξιλόγιό τους περιέργως, θεωρούντες όλοι τον εαυτό τους καλλίτερο από τους άλλους και άρα δικαίως καλλίτερα αμειβόμενους. Μπούρδες και ατομικές λαμογιές που οδηγούν μόνο στις συντεχνίες και τα στενά και άδικα συμφέροντα των ενδιαφερομένων.

•
Και τα δύο κόμματά της, αργοπεθάνουν καθημερινά βουτηγμένα στον λαϊκισμό τους και στον εργατισμό τους. Φιμωμένα από αυτές τις επιλογές τους, αδυνατούν να συγκρουστούν με εργατικές προνομιούχες συντεχνίες που δραστηριοποιούνται και ζούνε εις βάρος όλων των υπολοίπων. Μιλάνε μόνο με γενικόλογες θρησκευτικές αναφορές και όχι με ονόματα σωματείων και προσώπων. Συντρίβονται από αυτή την αναξιοπιστία τους, που απαξιώνει κάθε πολιτική τους σκέψη και λόγο, μη μπορώντας να κατανοήσουν τις αλλαγές στο κοινωνικό και εκλογικό σώμα προς το χειρότερο.
•
Γιατί τα σταζ ήταν μια ακόμη αφορμή και μια ακόμη απόδειξη της κατάστασής μας, μια ακόμη ευκαιρία να μυξοκλάψουμε για τα δύστυχα τα παιδιά μας που όλο αυτά την πληρώνουν για τις επιλογές μας, και να εξαπατήσουμε το πανελλήνιο και το σύμπαν αν μπορούσαμε, μεταμορφώνοντας το άδικο σε δίκιο και το ρουσφέτι σε εργατικό δικαίωμα. Απελπισία! Έτσι στον Ελληνικό συνδικαλιστικό και εργατικό μπαξέ, η στρέβλωση όχι μόνο φαίνεται φυσιολογική, αλλά διεκδικεί θρασύτατα στους δρόμους και στις συζητήσεις την φυσιολογικοποίησή της. Το χειρότερο, απαιτεί να γίνει θεσμός γραπτός και άγραφος μαζί. Αυτή η καταστρεπτική νοοτροπία που σαν απόβλητο ίζημα εγκαταστάθηκε από το μακρινό παρελθόν και κατακάθισε στις γονατισμένες συνειδήσεις μας και στο τσαλακωμένο μας φρόνημα.
•
Μάλιστα το ΚΚΕ και η Παπαρήγα ζητάνε νομιμοποίηση όλων των σταζιούχων και συμβασιούχων δημόσια και στα κανάλια ξεδιάντροπα. Δεν καταλαβαίνουν τι λένε εκεί μέσα. Δεν πιστεύεις στα αυτιά σου. Ένας λαϊκισμός χωρίς προηγούμενο ανευθυνότητας. Λες και θα τους πληρώσουν αυτοί από τα ταμεία τους. Είμαστε που είμαστε καταχρεωμένοι από τις κλοπές των νεοδημοκρατών και πασόκων στο σημείο χρεοκοπίας και κατάρρευσης του κράτους και της χώρας, και αυτοί εκεί τον χαβά τους να προτείνουν αυτοκτονικές για τον λαό μας λύσεις. Τσάμπα λόγια. Δίνουν δηλαδή μια κλωτσιά στην ήδη εκπτωμένη συνείδηση των πολιτών να τους πάνε ακόμα πιο κάτω.
•
Δείγμα όχι μόνο ανίκανης αντιπολίτευσης αλλά και βολεμένης αντιπολίτευσης που έχει αποφασίσει να χαϊδεύει τα αυτιά των εργαζομένων και των πολιτών, σίγουρη ούσα ότι δεν θα αναλάβει ποτέ κυβερνητικές ευθύνες. Θα κάνει ανέξοδα τον καλό χωρίς να πληρώνει, χωρίς να επαληθεύει αυτά που λέει μακριά και ασφαλής από την καρμανιόλα της εξουσίας. Μιλάνε και συμπεριφέρονται ακριβώς σαν παπάδες. Προτείνουν παραδείσους προσλήψεων στο δημόσιο. Και βέβαια λένε το παραμύθι και ας μην το χαρακτηρίσω, να πληρώσουν αυτοί που φάγαν τα λεφτά, και εννοούν εμάς τους υπόλοιπους αφού οι παμπόνηροι λαϊκιστές ξέρουν ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Δηλαδή μέχρι τώρα ξέραμε ότι μας θεωρούσαν μαλάκες το πασοκ και η ΝΔ, τώρα μας το λέει κατάφατσα η ηγεσία και η νομενκλατούρα των κομουνιστών. Ένας γιγαντισμός του δημόσιου τομέα αφού ένας στους τρις από τους ενεργούς έλληνες δουλεύουν στο δημόσιο, αν αφαιρέσουμε τα παιδιά μας και τους συνταξιούχους από τον γενικό πληθυσμό. Ένα εκατομμύριο κόσμος στον δημόσιο τομέα! Ενώ δεν θα έπρεπε να ξεπερνάμε τις 100.000 χιλιάδες σαν τόσο μικρός αριθμητικά λαός, όπως μας λένε οι διεθνείς πρακτικές και οι μελέτες.
•
Από κοντά και οι άρρωστοι του χειροκροτήματος, που για να εξασφαλίσουν την δόση τους δεν διστάζουν καθόλου να γλύψουν την νεολαία, τους εργαζόμενους ή ότι άλλο κινείται και χειροκροτεί, αδιάφορο αν έχουν δίκιο ή άδικο. Αυτό το ίδιο βιολί διαρκώς από λαζόπουλους, τριανταφυλλόπουλους ή δημοσιογράφους και καλλιτέχνες παντός είδους και καιρού. Όλοι υπέρ της νεολαίας, υπέρ των εργαζομένων και των απλών πολιτών. Μου έκανε εντύπωση πως ούτε ένας δεν βγήκε από αυτούς τους φηρμάτους δημοσιολόγους να πάρει ευθύνη και να συνεφέρει τους σταζιέρους και τις σταζιέρες που βγήκαν στους δρόμους και απειλούν κιόλας επειδή μπήκαν με καραμπινάτα ρουσφέτια από τα παράθυρα και τους φεγγίτες εις βάρος των άλλων νέων ανθρώπων που δώσαν εξετάσεις μέσω ΑΣΕΠ. Ούτε ένας τους δεν είχε τα άντερα και αυτό είναι που πρέπει να μας κάνει εντύπωση. Τι και πόσο λάθος πρότυπα και δημόσιους ταγούς έχουμε αποδεχτεί και δημιουργήσει, επειδή δεν έχει η χώρα καλλίτερους και πιο αξιόπιστους. Γιατί το θέμα εδώ είναι και δικό μας. Αυτό χρειάζεται να δούμε. Χειροκροτάμε αυτούς που μας χειροκροτούν και μας θαυμάζουν ή ξεσκονίζουν και γλύφουν διαβάστε καλλίτερα. Τι γίνεται συμπολίτες σταζιέροι. Δεν καταλαβαίνετε ότι δεν μπορεί να συνεχίζεται επί τέλους αυτή η αθλιότητα για εικοσαετίες εις βάρος των συμπολιτών σας. Αυτό είναι το ερώτημα και όχι όλα αυτά που λέτε και εκβιάζετε πρώτα –πρώτα εμάς και μετά την κάθε κυβέρνηση. Πως μπορούν οι άλλοι συμπολίτες σας να σας έχουν εμπιστοσύνη και να σας εκτιμούν όταν τους πηδάτε για να καταλάβετε την θέση τους. Πότε εσείς θα καταλάβετε, βεβαίως σε αυτή την δύσκολη ζωή που πάντα τέτοια ήταν επ ευκαιρία να σας πω για να μην το ξεχνάτε, ότι πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή αυτή η απαράδεκτη κατάσταση της προσωπικής λαμογιάς και δικής σας πριν από όλα ξευτίλας. Επειδή είσαστε νεοδημοκράτες ή πασόκοι οι άλλοι πιο παλιά.
•
Γιατί το θέμα μας σταζιέροι και σταζιέρες, είναι πολύ βαθύτερο από ότι νομίζετε, πέρα από την προσπάθειά σας να επιβιώσετε που αντιλαμβανόμαστε όλοι. Πιο πίσω όμως από αυτό προβάλει κάτι πολύ πιο σοβαρό και πολύ πιο σπουδαίο από σας, και είναι η επιβίωση ενός ολόκληρου λαού που εσείς δεν μπορείτε να δείτε. Η πολιτική επιβίωση ενός λαού, η ιστορική του επιβίωση, η ηθική του επιβίωση, η οικονομική του επιβίωση. Σε αυτό καλούμαστε εμείς οι υπόλοιποι να απαντήσουμε μια και εσείς δεν μπορείτε. Γιατί αυτό αφορά όλους μας και καλούμαστε να πάρουμε θέση. Γιατί αύριο με αυτό το βιολί που ανακάλυψαν και εγκατέστησαν οι πολιτικοί των δυο μεγάλων κομμάτων, να σας έχουν δεμένους για να τους ξαναψηφίζετε κάθε φορά, μπορεί να είμαστε εμείς σε αυτή τη θέση και δεν το θέλουμε. Θέλουμε να αντισταθούμε να μην ακολουθήσουμε το παράδειγμά σας και να δώσουμε μια ευκαιρία στους εαυτούς μας, στην χώρα μας και στο μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, για το οποίο δεν θα ξευτιλιζόμαστε για να ζήσουμε, δεν θα ντρεπόμαστε και κυρίως θα διεκδικούμε και θα οδηγούμε την χώρα μας με ελπίδα και το κεφάλι ψηλά όχι από ανόητη περηφάνια ή κομπασμό, αλλά γεμάτο σκέψεις, προβληματισμούς, στοχασμούς για τις σχέσεις μας με του συνανθρώπους και συμπολίτες μας. Μιλάμε ουσιαστικά αυτή την στιγμή για την αποθέσμηση και επαναθέσμηση της κοινωνίας. Αυτό που τόλμησαν οι πρόγονοί μας και γίναμε γνωστοί και θαυμαστοί παγκόσμια. Για αυτό και μόνο. Για αυτή την αποθέσμηση και αυτοθέσμηση που κατορθώσανε. Που τόσο δύσκολή ήταν και είναι για όλους τους λαούς.
Θέλω να τελειώσω το κείμενο με ένα ερώτημα προς τους σταζιέρους. Πότε εσείς νομίζετε ότι πρέπει να σταματήσουν αυτές οι παράνομες προσλήψεις στο δημόσιο. Τώρα με εσάς και την μεγάλη διάσταση που πήρε το θέμα στην ελληνική κοινωνία ή μετά από σας να αρχίσει να εφαρμόζεται;

Υ.Γ
Μην ξεχάσετε να υπολογίσετε ότι κάποιοι πολιτικοί των δυό κομμάτων θα επιχειρήσουν να κάνουν και πάλι παράνομες προσλήψεις από το παράθυρο στο μέλλον για να επανεκλεγούν. Τότε που οι μελλοντικοί σταζιέροι θα λένε να ισχύσει το μέτρο μετά από εμάς.