Η ελληνική κρίση αναζητάει την αριστερά να την γλυτώσει.

Ζούμε την παγκόσμια κρίση της ασύδοτης αγοράς, αλλά αυτό δεν μας επηρεάζει ιδιαίτερα εμάς τους έλληνες. Αφορά τους άλλους λαούς, που βιώνουν μια πρωτοφανή πραγματικότητα οικονομικής κατάρρευσης ανεργίας και φτώχειας, με συνοδεία βίας και συγκρούσεων που μπορεί να οδηγήσει σε λύσεις και σχεδιασμούς ακόμη και διαφοροποίησης του καπιταλιστικού συστήματος.
·
Ότι συμβαίνει αυτή την εποχή στους άλλους λαούς, εμείς το ζούμε μόνιμα.
Βρισκόμαστε σε μόνιμη μέγιστη κρίση. Θάλεγα μη χαριτολογώντας, πως εμείς εδώ αυτά τα μασάμε. Εκλαμβάνουμε τις κρίσεις κάτι σαν γιορτή, σαν παιχνίδι. Παίζουμε τις χούντες και τις πολιτικές εκτροπές στα δάχτυλα. Τα γκούλακ εμείς τα είχαμε σπίτια μας. Μεγαλώσαμε στις εξορίες. Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μέσα στην καλπονοθεία της καθημερινότητας και των εκλογών. Μικροί όταν λέγαμε φτωχοί, εννοούσαμε έλληνες. Φτιάχνουμε ιδρύματα στους πρωτεργάτες αυτής της πολιτικής και κοινωνικής αλητείας. Είμαστε σε ένα διαρκές αδιέξοδο για εικοσαετίες και πενηνταετίες.
·
Τόσο πολύ έχουμε εθιστεί σε αυτή την κατάσταση, που έχουμε αλλοιώσει ακόμα και τα νοήματα της γλώσσας μας, σε σημείο να εκλαμβάνουμε ακριβώς αντίθετα την πραγματικότητα, λέγοντας εκείνο το άφατο που υιοθετήσαμε μοιρολατρικά και απελπισμένοι για την κατάστασή μας, όταν το είπε ο πρώτος βλάκας ρητορίσκος: στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ξεχνώντας ότι η ελληνική δημοκρατία είναι ένα διαρκές αδιέξοδο! Έτσι αρχίζει η σκέψη. Από αυτή τη διαπίστωση. Για να επανέλθει ο χαμένος ορθολογισμός στη θέση του. Ζούμε καθημερινά από αδιέξοδο σε αδιέξοδο χωρίς διαλλείματα. Αυτό συζητάμε κάθε μέρα επί δεκαετίες.
Φτάσαμε να θαυμάζουμε τους κλέφτες από το αδιέξοδο της ζωής μας και να τους βλέπουμε με θαυμασμό. Να θέλουμε να τους μοιάσουμε. Φτάσαμε να θέλουμε να γίνουμε όλοι παπάδες να γλυτώσουμε από τα βάσανά μας.
·
Όμως τα πράγματα φαίνεται ότι άλλαξαν ξαφνικά. Εμφανίστηκαν κάποιες νεότερες γενιές, που δεν δείχνουν διατεθειμένες να ζήσουν στην υποταγή και την υποτέλεια των γονιών τους. Απαξίωσαν πολύ γρήγορα το παιχνίδι των πολιτικών και έδειξαν δυναμικά τη αηδία τους προς αυτούς. Ο ραγιαδισμός του παρελθόντος δείχνει να κινδυνεύει με θάνατο.
Έτσι το πολιτικό σύστημα μαθημένο στον αυταρχισμό της δεξιάς και την βαρηκοΐα της σοσιαλδημοκρατίας, φαίνεται να ξυπνάει από την μακραίωνη παχυδερμία του και να βάζει σε ενέργεια κάθε γνωστό εργαλείο προκειμένου να μην χάσει την εξουσία.
·
Εδώ και έναν χρόνο, από τότε που φάνηκε ότι κυβερνητική αυτοδυναμία δεν θα μπορέσει να υπάρξει, ξεκίνησε μια άνευ προηγμένου πίεση στην αριστερά για συνεργασία, πρωτοφανής ιστορικά στα ελληνικά πολιτικά πράγματα.
Αφού εξάντλησε όλα τα αντιδημοκρατικά κόλπα νόθευσης της ετυμηγορίας των ψηφοφόρων, έχοντας μακρά θλιβερή παράδοση στην αλλοίωση των εκλογικών αποτελεσμάτων, από τον Καραμανλή που έβαλε να ψηφίζουν τα δένδρα, από τον περίφημο τριφασικό εκλογικό νόμο, από τους τις ενισχυμένες αναλογικές του πασοκ, και αφού πρόσφατα ο ανιψιός έδωσε μπόνους 50 βουλευτών στο πρώτο κόμμα μήπως και καταφέρει την αυτοδυναμία, συνειδητοποιεί ότι μόνο με βίαιες εκτροπές του χειρότερου ελληνικού παρελθόντος μπορεί να διατηρήσει την πολιτική εξουσία.
Τα πράγματα σκούρυναν. Ούτε με τα μπόνους, ούτε με τα δένδρα δεν βγαίνουν οι αυτοδυναμίες.
Οι πολίτες όλων των παρατάξεων, τους ξερνούν κάθε μέρα με απόλυτη αποστροφή και αγανάκτηση για την καταστροφική πορεία του τόπου. Γνωρίζουν όλοι ότι σκοπός τους είναι και πάλι να κοροϊδέψουν για να συνεχίσουν το μεγάλο φαγοπότι.
Έτσι το σύστημα δεν διστάζει ούτε στα παρακάλια των ταξικών εχθρών του, άλλοτε μιλώντας με θαυμασμό για το κκε, και άλλοτε αποκαλώντας συντρόφους και φυσικούς συμμάχους τον Συνασπισμό.
Η κρίση ζητάει απελπισμένα συνεργασία με την αριστερά.

·
Το κείμενο αυτό γράφεται γα να συμβάλλει στις απορίες των αριστερών ψηφοφόρων, κοιτώντας τα πράγματα από την πολιτική φιλοσοφία τους κυρίως, και όχι να συζητήσει με τα στα σπαρακτικά δάκρυα των ανανεωτικών του Συνασπισμού. Εκεί ο διάλογος έχει αποκλειστεί από την ίδια την νεολαία με θυμό και οργή για τον εμπαιγμό της, με τις φορτικές προτάσεις συνεργασίας με τον δεύτερο πόλο λεηλασίας της ελληνικής οικονομίας. Νιώθουν πως κάποιοι διανοούμενοι και πολιτικοί της αριστεράς, επιχειρούν και πάλι να τους χειραγωγήσουν όπως είναι η δουλειά τους, μην θεωρώντας τους ικανούς να κρίνουν τη ζωή τους και να παίρνουν τις αποφάσεις που παίρνουν, με το ξεφτισμένο επιχείρημα ότι απλώς λένε την άποψή τους. Τραβώντας μάλιστα αυτή την αποτυχημένη λογική στα άκρα, ισχυρίστηκαν μπροστά σε όλους, ότι τους απαγόρευσαν δήθεν να λένε την γνώμη τους.
·
Όμως η νεολαία και οι εναπομείναντες αντιστεκόμενοι της αριστεράς, οδηγούμενοι από ένα μακραίωνο πολιτικό ένστικτο, γνωρίζουν ότι θα διαφθαρούν σε έξι μήνες αν αποτολμήσουν μια συνεργασία με το πασόκ. Ότι θα αυτοκτονήσουν πολιτικά και θα κηλιδώσουν ηθικά την προσωπική τους υπόσταση σε ελάχιστο χρόνο. Θα τους φωνάζουν στο δρόμο ξευτιλισμένους. Γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει άλλη διαδρομή εκτός της διαφθοράς, της ρεμούλας και της διαπλοκής στην ιστορία και στην διαδρομή αυτού του κόμματος. Το σύστημα είναι από μόνο του οργανωμένο και προσανατολισμένο στον αυτόματο προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν αφήνει μάλιστα περιθώρια με τις δομές και τις αμέτρητες διελκυστίνδες αυτοπροστασίας του, ούτε μια ελπίδα αδιάφθορης πορείας. Αυτή είναι η απάντηση και η αλήθεια.
·
Το πασοκ ζητάει φορτικά αυτή τη συνεργασία για να κάνει συνενόχους! Να απαξιώσει μια αριστερά στα μάτια των πολιτών και να τους αναγκάσει να πουν: και αυτοί τα ίδια σκατά είναι. Να καταστρέψει ότι ως κόρη οφθαλμού μέσα από την ιδεολογία της κατάφερε να διατήρηση η αριστερά, περπατώντας στις καλλίτερες πατημασιές της ανθρωπότητας δια μέσου της ιστορίας του δικαίου και της χιλιόχρονης άμεσης δημοψηφισματικής δημοκρατίας των πολιτών. Για ποιο ακριβώς λόγο, πρέπει να εξηγήσουν στον εαυτό τους οι ανανεωτικοί και οι λοιποί, αρνείται τη συνεργασία η αριστερά; είναι τόσο παράλογη που δεν συνεργάζεται με πολιτικούς που θα έπρεπε να είναι ήδη στην φυλακή.
Το πασόκ δεν θέλει να συνεργαστεί, θέλει μόνο να πάρει την εξουσία με όποιο τρόπο. Να επαναλάβει τις κομπίνες. Είναι ολοκληρωτικά διεφθαρμένο μέχρι και το τελευταίο του στέλεχος και ακόμα πολύ πιο κάτω από αυτό. Γιαυτό δεν παραιτείται κανένας εκεί μέσα ποτέ. Παρά τα σκάνδαλα και την κατακραυγή των πολιτών. Για να μην χάσουν την μάσα.
·
Όσο για την ακυβερνησία τάχα της χώρας, που ενορχηστρωμένα όλοι επικαλούνται, είναι για γέλια. Η χώρα βρίσκεται σε μια διαρκή ακυβερνησία και κενό εξουσίας, όπως τα ίδια τα πρωτοκλασάτα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας και των διανοουμένων μας λένε καθημερινά από τηλεοράσεως, ραδιοφώνου και εφημερίδων. Ομιλούν όλοι πια για ένα ανύπαρκτο και διαλυμένο κράτος. Κοροϊδευόμαστε λοιπόν; Ας πάρει την εξουσία όποιο κόμμα την πάρει αν μπορέσει να την πάρει. Σε λιγότερο από ένα χρόνο θα πέσει από την διαφθορά. Την ακυβερνησία το χάος και τα προβλήματα. Χρειαζόμαστε το ελάχιστο-ελάχιστο μια άλλη διαχείριση της κοινωνίας μας και της δημοκρατίας μας. Τελείως άλλη από τις προυπήρξασες. Και δεν ομιλώ για τίποτα περισσότερο από μια δημοκρατία έστω δυτικού τύπου. Αυτό χρειαζόμαστε μια δεκαετία για να συνέλθουμε πριν πάμε πάρα κάτω. Ούτε εκεί δεν μπορέσαμε ποτέ να φτάσουμε με τον δικομματισμό. Να μας κλέβουν λιγότερο. Κατάρα έχουμε σαν λαός και δεν μπορούμε να κάνουμε ένα μικρό βήμα, μια μικρή κοινωνική κατάκτηση όπως τόσοι άλλοι λαοί.
Η αριστερά χρειάζεται λίγο χρόνο ακόμα για την εξουσία. Μέχρι η σήψη να ισοπεδώσει ότι επέμεινε σαν ψευτοελπίδα και αδιάθετο επιχείρημα στο πολιτικό σύστημα του νεοελληνικού κράτους.