Ο κόσμος άλλαξε και κάποιοι θέλουν να τον κρατάνε με το ζόρι εκεί που ήταν παλιά, μα πάρα-πάρα πολύ παλιά.
Γυρίζουν την ανθρωπότητα στην φεουδαρχία και στην δουλοκτησία, σε ένα καινούργιο νεκραναστημένο σμίξιμο αυτών των δυο κοινωνικών συστημάτων, πεθαμένων από χιλιετίες και αιώνες πολλούς, και τα παντρεύουν με τον ελευθεραγορίτικο καπιταλισμό των τραπεζιτών, που νίκησε τους πάντες κατά κράτος, λαούς και χώρες ολόκληρες, κινήματα, Αριστερά, ιδεολογίες, δημοκρατίες. Από αυτή την παραδοχή πρέπει να ξεκινήσει η σκέψη μας. Χωρίς αποσιωπήσεις πάλι και νέες δικαιολογήσεις. Από αυτή την λυπηρή διαπίστωση. Και για αυτό τον λόγο πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί στις αναλύσεις μας, μα προ πάντων θαρρετοί για αυτές. Γιατί ακόμα δεν έχουμε καταλάβει καθόλου μάλιστα πιστεύω, τι έφταιξε και πτωχεύουν η μια μετά την άλλη οι περισσότερες ευρωπαϊκές και βαλκανικές χώρες, αλλά και πολλές λατινοαμερικάνικες και όχι μόνο αυτές. Τι επιδημία οικονομική είναι αυτή! Πως εξηγείται ξαφνικά κάτι τέτοιο; Όλοι αυτοί οι λαοί είναι λάθος! Ή μήπως δεν είναι και ψηφίζουν και επιλέγουν σωστά. Και τότε οι Ισλανδοί που δεν ανέχτηκαν να πληρώσουν με τις μικροκαταθέσεις τους τις χρηματιστηριακές κομπίνες των τραπεζών τους, είναι λάθος; Για ξαναδιαβάστετο αυτό. Που πήραν τις καταθέσεις τους αμέσως και έφτιαξαν καινούργια δική τους τράπεζα βγαίνοντας ανέπαφοι από την κρίση. Και αφήνοντας τους τραπεζίτες να καταρρεύσουν μόνοι τους. Για ξαναδιαβάστετο και αυτό. Γιατί οι συγκρίσεις βοηθάνε. Γιατί δεν φοβηθήκαν αυτοί; Γιατί φοβηθήκαμε εμείς; Τι συμβαίνει λοιπόν που εμείς δεν θέλουμε να το δούμε; Ειδικά εδώ στην ελλάδα περισσότερο από κάθε άλλη χώρα; Όπου κραυγάζει η αριστερά στεντόρεια, μήπως ακουστεί τίποτα άλλο, πως δεν είναι ελληνικό το φαινόμενο αλλά ευρωπαϊκό και παγκόσμιο, και καθαρίζουμε έτσι από την ευθύνη της αυτοκριτικής μας με το ανέλπιστο λαχείο μιας γενικευμένης κρίσης; Μήπως είναι βρε σύντροφοι και ελληνικό συγχρόνως, τόσο δα μια στάλα; Για ρωτηθείτε μεταξύ σας.
Πρόκειται για ένα ακατανόητο οικονομικό και πολιτικό αποτέλεσμα των αρχών
του 21ου αιώνα, που κανείς δεν φανταζόταν, που δείχνει την πλήρη αποτυχία του
καπιταλιστικού συστήματος να συντηρήσει στοιχειωδώς εν ζωή την ανθρωπότητα χωρίς να πεινάει, παρά τις μεγαλοστομίες του περί ανάπτυξης και αφθονίας. Που υπερβαίνει κατά πολύ όλα τα προηγούμενα κραχ, ενώ δεν πίστευε κανείς ότι είναι δυνατό να υπάρχουν τέτοιες ολοκληρωτικές καταρρεύσεις χωρών στην ευρώπη ειδικά. Με την φανατική συμμετοχή όμως και την ψήφο των πολιτών υπέρ όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων, κάτι που φοβίζει, κάτι που επαναθέτει πιο επιτακτικά από άλλοτε πριν το τεράστιο θέμα της αλλοτρίωση της κοινωνίας, όχι πια ακαδημαϊκά και φιλοσοφικά, σε βιβλία και αίθουσες πανεπιστημιακές, αλλά σαν άμεση πολιτική πραγματικότητα για αντιμετώπιση της σημερινής και της αυριανής μέρας που ξημερώνει. Ένας καπιταλισμός που χορεύει μόνος του στον πλανήτη. Που τον χειροκροτάνε το πρωί και κλαίνε το βράδυ. Με μόνη φωτεινή εξαίρεση την Ισλανδία που θέτει την πρόταση με την στάση της. Μια νέα παγκόσμια πρόταση που σκεφτόμαστε και μελετάμε όλοι μας ήδη, και που εν τούτοις έρχεται από τα παλιά, παραγκωνισμένη και κατασυκοφαντημένη από τα συμφέροντα περισσότερο από κάθε άλλη.
Και που θα συνεχίσει αυτό το φαινόμενο να είναι ακατανόητο, αν συνεχίσουμε να λέμε ψέματα όλοι μαζί στον εαυτό μας. Πως εμείς δεν φταίξαμε σε τίποτα, όπως μας μαθαίνουν οι συνδικαλιστές. Μα κυρίως, οι ηγεσίες των λεγομένων τουλάχιστον προοδευτικών κομμάτων, που φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη, γιατί αυτές λένε τα πιο πολλά τα πιο αποπροσανατολιστικά ψέματα, που υποτίθεται έπρεπε να αντισταθούν όλες αυτές τις δεκαετίες της συμφοράς, για τις ανεξήγητες τάχα αιτίες αυτής της πολιτισμικής διάλυσης και της κοινωνικής εξαθλίωσης, που ξεκίνησε όμως πριν την κρίση. Δεκαετίες πριν. Στοιχείο που οι άλλες χώρες δεν είχαν. Όλα πήγαν καλά σε αυτόν τον τόπο και η εργατική τάξη ήταν πάντα στις επάλξεις του αγώνα μακριά από τη διαπλοκή και τα πελατολόγια των αστικών κομμάτων. Μόνο που ψήφιζαν δοσίλογους ακόμη και τώρα. Αυτή την λεπτομέρεια ξέχασαν. Κατά τα άλλα ήταν μια χαρά καλά παιδιά όλοι τους. Στην αριστερά, έτσι τουλάχιστον συμπεραίνεται, δεν είχαν πάρει χαμπάρι από την δομή της παρωχημένης ιδεολογίας τους, πως το θύμα γίνεται θύτης και μάλιστα συνεργάζεται με τους θύτες του μια χαρά από την νέα του ταξική θέση, προς ανεύρεση νέων αθώων θυμάτων που απομένουν μεταξύ των πολιτών. Αυτός είναι ο πραγματικός κόσμος, έτσι γίνονται τα πράγματα, και όχι όπως στα παραμύθια κάποιων φιλοσόφων μιας ταραγμένης εποχής, που παραπλανούσε με την απίστευτη φτώχεια και την κοινωνική απελπισία τους πάντες και τους ίδιους. Που δεν ξαναδιάβασαν, γιατί η πρώτη φορά δεν φτάνει, και δεν άκουσαν τον Ηράκλειτο, πως ο κόσμος υπάρχει και με τους δυό πόλους του υποχρεωτικά και ταυτόχρονα, τον θετικό και τον αρνητικό πάντα μαζί, όπως κι αν λέγονται αυτοί κατά καιρούς μέσα στον χρόνο, και νόμισαν ότι υπάρχει επίγειος παράδεισος, και οδήγησαν τον κόσμο σε αυτή την γήινη ουτοπία με το ανώριμο και ανέτοιμο εγχείρημα της οκτωβριανής επανάστασης, κατά πολύ χειρότερη ουτοπία από τα θρησκευτικά παραληρήματα. Αυτό ακριβώς έλεγε ο μεγάλος στοχαστής της ανθρωπότητας όταν μίλαγε για τον νόμο των αντιθέτων και πως οι αντίπαλοι μετατρέπονται ο ένας στον άλλο. Και εμείς δεν μπορούμε να το χωνέψουμε ακόμα ούτε στους χώρους και τους ναούς της σκέψης. Έτσι και οι εργαζόμενοι μόλις μπόρεσαν γίναν το αντίθετό τους.
Συνεχίζουμε βλέπω να είμαστε ευκαιριακοί πολιτικά, να εκμεταλλευόμαστε την κάθε καπιταλιστική κρίση μόνιμα, για να ξεφορτωθούμε τις δικές μας αμαρτίες, τα δικά μας πολιτικά απόβλητα και ευθύνες, τις καταστροφικές ρουσφετολογικές λογικές και ανικανότητές του ελληνικού εργατικού κινήματος. Αντί να δημιουργούμε ελπιδοφόρες συνθήκες, πραγματικά ριζοσπαστικές συνθήκες. Να λέμε την αλήθεια όχι των ομάδων αλλά του συνόλου της κοινωνίας. Με πολιτικό μόχθο και κόστος. Να συγκρουόμαστε με λαϊκές και εργατικές νοοτροπίες. Που με την ανοχή μας επιτρέψαμε να γεννηθούν και να αναπτυχθούν. Από το φακελάκι και το γρηγορόσημο μέχρι τα πάντα μα τα πάντα στον τόπο. Που ενώ τις βλέπαμε, τις κοιτούσαμε σαν επερχόμενη βιβλική καταστροφή. Χωρίς να παρεμβαίνουμε. Σαν φυσικό φαινόμενο, σεισμός είναι θα περάσει. Ανήμποροι και δειλοί να κατανοήσουμε πως η κοινωνική κριτική είναι το μόνο όπλο που διαθέτει ο άνθρωπος προς τον συνάνθρωπό του. Ο άνθρωπος είναι σκέψη και λόγος μόνο. Αυτό είναι όλος. Αυτή είναι η δομή του, με αυτήν θα πορευτεί, με αυτήν θα παλέψει.
Και εμείς παροπλίσαμε στρατηγικά την φυσική του δυνατότητά. Τον φιμώσαμε. Μη λες αυτό, μη λες το άλλο. Μην πούμε γιαυτό, μην πούμε για το άλλο, όλο πονηρούς υπολογισμούς και προστατευτισμούς ακούγαμε. Με τι δηλαδή θα παλέψει αυτό το ον; Με όπλα και χατζάρες. Αυτό τουλάχιστον είπαμε να το απορρίψουμε. Δεν θα χρησιμοποιήσει το φυσικό του όπλο, τον λόγο, την σκέψη, τη γλώσσα του. Τα παροπλίσαμε για να μην θίξουμε τις ΔΕΚΟ. Να κρύψουμε το δικό μας πολιτικό Κωσταλέξι. Τα συνδικαλιστικά όργια εκεί μέσα. Αλλά αντίθετα αρπάζουμε τις διεθνείς ευκαιρίες και φορτώνουμε τα πάντα σε αυτές. Να μην βλέπουμε τις δικές μας τεράστιες και πρωταγωνιστικές ευθύνες απέναντι στο λαό. Που δεν τον οδηγήσαμε αλλά τον χαϊδέψαμε. Εκεί που μονίμως τον έσπρωχνε η εγχώρια αστική τάξη και οι εκπρόσωποί της, να την μιμηθούν στην ευκολία της ρεμούλας. Είμαστε η χώρα του απόλυτου κονέ. Χωρίς αυτό δεν ζεις, δεν υπάρχεις, πεθαίνεις κάθε μέρα. Και ο πραγματικός φιλοσοφικός ορισμός του δειλού φίλοι συμπολίτες και συναγωνιστές αυτής τη ζωής, είναι να φοβάσαι να σκεφτείς. Αυτό, τίποτα άλλο. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε ένα άνθρωπο. Να φοβάσαι να δεις, αυτό που βλέπεις. Πόσο μάλλον να το μιλήσεις αυτό μετά με τους άλλους.
Θέλει ένα ζόρι αυτός ο λαός σύντροφε και εσύ δεν το κατάλαβες. Δες το αυτό που σου λέω. Στο ζητάει μάλιστα. Έχει εξωκείλει χρόνια και αναζητάει ένα χαλινάρι για τον εαυτό του. Χρωστάει σαν τρελός. Χρωστάει παντού. Όχι ένα βούρδουλα, ένα ελαφρύ χαλινάρι από ένα χέρι δικό του, φιλικό να το εμπιστεύεται. Σε δοκιμάζει να δει αν αξίζεις να σε ψηφίσει να γίνεις αρχηγός του. Αν είσαι σαν τους άλλους. Αν είσαι και εσύ μπόσικος, πελατειακός, παροχάκιας. Αν του κάνεις τα χατίρια σαν τους άλλους που τον καταστρέφουν. Γιατί θα σε εκμεταλλευτεί και θα σε κάνει στην άκρη. Δεν θα σε εκτιμάει. Ζητάει βοήθεια και συ δεν το βλέπεις. Νομίζεις είναι προχωρημένο αυτό που σε συμβουλεύω; Λάθος σου.
Και όλα λέγονται κομψά. Δηλαδή ακαταλαβίστικα. Σαν τις κυρίες της τιμής, με τακτ, με ευγένεια που περισσεύει, να μιλάμε με σινιάλα στους πολίτες, να ξαναδιαβάζεις 2-3 φορές την εφημερίδα και το κείμενο για να καταλάβεις, προκειμένου να τηρήσουμε το Μαρξικό πρωτόκολλο, να μην θίξουμε κανένα δικό μας λαμόγιο, να μην στενοχωρήσουμε την εργατική τάξη και λακίσει από μας. Ή ακόμη χειρότερο, κοινά προδοταριά και καριερίστες τύπου Κουβέλη και κουστωδίας του. Που όλος ο κόσμος και εκτός Αριστεράς το έβλεπε πολύ πριν την κρίση. Και επειδή παλιά κάναμε παρέα, κάνατε δηλαδή, να ντρεπόμαστε τώρα να κόψουμε την πολιτική καλημέρα. Και να μην λες τίποτα για αυτά όλα, αλλά εν τούτοις να τα λες συνθηματικά, μόνο και μόνο για να προετοιμάζεις χαζά άλλοθι και επιχειρήματα για το μέλλον, για να μην χάσεις τις νέες πελατείες που ανοίγονται στον ορίζοντα. Οι γνωστοί κομματικοί τακτικισμοί και πονηριές. Τις μόνες αληθινές αναλύσεις, τις ακούς σύντροφε και πάλι στα καφενεία και τις παρέες. Έστω αβαθείς και περιπτωσιακές κάποιες φορές, αλλά θαρρετές πάντως και αληθινές.
Θύματα όλοι μιας ατομικής και συλλογικής αφροσύνης, άκρατης υπερκατανάλωσης που απαιτούσε χρήμα, χρήμα και πάλι χρήμα άφθονο, που μόνο ο ληστρικός δανεισμός μπορούσε να το προσφέρει και εμείς κοιτάζαμε. Τότε που ο λαός ήθελε βοήθεια, το μύριζες στην ατμόσφαιρα, στους δρόμους της Αθήνας, εμείς μούγκα. Σιγή ιχθύος. Αντίθετα είχαμε το θράσος όλες οι αποχρώσεις της Αριστεράς, να φωνάζουν να ξαναμπούν οι σταζιέροι μέσα στο δημόσιο, όλοι υπόψιν ανεξαιρέτως προϊόντα χυδαίας συναλλαγής και ρουσφετιών, εις βάρος των υπολοίπων πολιτών. Τη στιγμή που το κράτος δεν είχε να πληρώσει τους μισθούς των ήδη μονίμων, και όντας ήδη στο μνημόνιο. Μια κοινωνία μαθημένη στο μεταπολιτευτικό άδικο. Άδικο και ρουσφέτι. Λαϊκιστική, αμοραλιστική, χωρίς νόμους μέσα της πια να τηρήσει, χωρίς ίχνος αντίστασης. Να την εγκαλείς στην απελευθέρωσή της από την βαθιά αλλοίωση της και αυτή να μην θέλει, να ζει μέσα στην δουλοποίησή της δυστυχής και ευτυχισμένη. Ερωτήματα που δεν απαντήσαμε ακόμα γιατί δεν είχαμε το θάρρος και όχι το μυαλό. Μελετητές, ειδικοί, πολίτες, άτολμοι λαοί που δεν κατανοούν καθόλου πως φτάσαμε ξαφνικά ως εδώ μέσα σε τέσσερα χρόνια, κατηγορώντας απλώς ο ένας τον άλλο, ή ρίχνοντας τα αναθέματα στον καπιταλισμό. Γιατί η κοινωνία ή με καπιταλισμό ή με σοσιαλισμό είμαστε εμείς και κανείς άλλος. Το σύνολο ή μη των δυνατοτήτων μας. Με τέτοιες νοοτροπίες και λογικές, θα μπορούσε να φουντάρει κάθε κοινωνία. Είδες τι έγινε στην άλλη πλευρά στον υπαρκτό, πήγαν κατά διόλου. Σήμερα δε, φαίνεται καλλίτερα από κάθε άλλη φορά, εν μέσω μιας υπεραφθονίας, εν μέσω μιας πρωτοφανούς έκρηξης αγαθών της επιστήμης και των τεχνολογιών της, πως οι κοινωνίες της αφθονίας καταλήγουν τελικά σε φτώχεια και πείνα ακόμη. Τι αλόγιστους και άφρονες υπολογισμούς κάναμε και πέσαμε έξω. Σε ποιες επί πλέον ανάγκες οδηγήσαμε τα δανεικά μας, εκτός των βασικών και φυσικών αναγκών. Γατί πρέπει να εξηγήσουμε τη ζωή μας
Χρειάζεται επομένως νομίζω να κάνουμε μια στάση εδώ, μια οικονομική αναδρομή μια δυο δεκαετίες πίσω περίπου στα μέσα τη δεκαετίας του 1990, τότε που εμφανίστηκαν οι νέες τεχνολογίες και τα προϊόντα τους, και να θυμηθούμε τι ανάγκες μας γέννησαν με τον ερχομό τους. Τι ολικές αλλαγές φέραν στη ζωή μας. Πως μας άλωσαν με την εμφάνισή τους και μόνο, με τις μελωδίες που εξέπεμπαν σαν σειρήνες, μην αφήνοντας τόπο να ζήσει η βαθύτερη ύπαρξή μας, δηλαδή η λογική και το πνεύμα μας, να σκεφτεί και να ελέγξει. Και όλα γίναν πολύ γρήγορα, αστραπιαία θάλεγε κανείς, συγκριτικά με το πόσες δεκαετίες χρειαζόμασταν πριν να μαζέψουμε λεφτά για να αγοράσουμε ένα αυτοκίνητο. Να καταλάβουμε πως τα χρήματά μας ξαφνικά λιγόστεψαν τόσο ώστε να μην φτάνουν αν θυμάστε, και να ξεχυθούνε όλοι στα ακριβά δανικά των τραπεζών, όχι για να φάμε και να επιβιώσουμε, όχι για να καλύψουμε τις βασικές φυσικές μας ανάγκες, αλλά να προσθέσουμε νέες επιθυμίες που προέκυψαν ξαφνικά. Ας βάλουμε λοιπόν μια μικρή παρένθεση προς στιγμήν στις μόνιμες και έκτατες κλοπές και αφαιμάξεις του καπιταλισμού εις βάρος μας, γα να μην μπλέκεται ο συλλογισμός που κάνουμε μέχρι να τελειώσει αυτή η σελίδα, για να βρούμε τις δικές μας ευθύνες. Είναι ένα θέμα που δεν του δόθηκε κατευθείαν η ανάλογη σημασία και ανάλυση για να κατακτήσουμε τα γεγονότα και να τα κατανοήσουμε. Το κείμενο εδώ ακολουθεί μια άλλη περπατησιά κατανόησης του σημερινού κόσμου μας, γιατί οι προφανείς εύκολες εξηγήσεις, αφήνουν λογικά και ιδεολογικά κενά, που δεν οδηγούν σε μια αποδεκτή αποδοχή εξήγησης του αδιεξόδου μας, του συνόλου της κατάστασής μας.
Όλα ξεκίνησαν από το δεύτερο κύμα αφθονίας και υπεραφθονίας στον πλανήτη, ( το πρώτο να υπενθυμίσω ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του΄90), που ξέσπασε με την επανάσταση της κβαντομηχανικής, όταν η επιστήμη μπόρεσε να την μάθει καλώς και να την τιθασεύσει μετά από 60 χρόνια από την ανακάλυψή της το 1929 από τον Χάιζενμπεργκ και μια σειρά άλλους πολύ μεγάλους επιστήμονες μοριακής και ατομικής φυσικής, παραδίδοντάς την πλέον στις εφαρμογές της καταπληκτικής αυτής καθημερινής τεχνολογίας. Αυτό συγκλόνισε την ζωή ολόκληρης της ανθρωπότητας με πλήρη σχεδόν αποδοχή. Αυτά τα επί πλέον πανάκριβα αξεσουάρ της ηλεκτρονικής απόλαυσης και ευκολίας της ζωής μας, αυτά τα θαύματα της επιστήμης που εκτίναξαν τον παγκόσμιο προσανατολισμό για την απόκτησή τους επάνω τους, που άλλαξαν κυριολεκτικά την ζωή του πλανήτη για πάντα, μαζί όμως και τον παγκόσμιο προϋπολογισμό χωρών και νοικοκυριών, που τους κοστίζει το λιγότερο ένα δεύτερο μέσο μισθό επί πλέον. Εδώ είναι η εξήγηση που χάσαμε όλοι, πολιτικοί μελετητές και μη, ψάχνοντας την αιτία του φαινομένου αυτής της απίστευτης αλυσιδωτής μαζικής κατάρρευσης των χωρών σήμερα. Αυτή η υπερταχεία απρόσμενη και ξαφνική τεχνολογική εξέλιξη, που ενσωματώθηκε αστραπιαία στις ανάγκες μας ως αυτονόητη και μας απελευθέρωσε, που την περιμέναμε αισθαντικά από καιρό και αργούσε. Αυτός ο επιπλέον προϋπολογισμός ενσωματώθηκε σαν αστραπή στις βασικές ανάγκες μας, που ενώ δεν ήταν βασικές, εγκαταστάθηκε βίαια οικονομικά στην εξάρτησή μας από αυτές, από την σαγήνη που σκόρπισε. Γιατί ξεχάσαμε ότι δεν έχουμε κανένα λόγο να δανειζόμαστε όταν δεν πεινάμε.
Ο πλανήτης κατακλείστηκε τότε από κινητά τηλέφωνα. Μια αδιανόητη ευκολία, που μας φαινόταν τότε μεταφυσική. Που μας απελευθέρωσε αδιανόητα, που ξαναγεννούσε τον υπεράνθρωπο των ονείρων μας χάριν των επιστημονικών κατορθωμάτων, και γέμιζε με νέες ασύλληπτες ελπίδες τον άνθρωπο να ξαναθεοποιήσει τον εαυτό του μετά τα νέα επιτεύγματα της επιστήμης, μια ανόητη ανάγκη που κάθε τόσο αποπειράται με την πρώτη ευκαιρία μιας νέας επαναστατικής ανακάλυψης. Σχεδόν ταυτόχρονα, προσθέστε τους υπολογιστές και το διαδίκτυο, που μας άφησε άφωνους με το word, αυτό το καταπληκτικό εφεύρημα, απωθημένο όνειρο της ανθρώπινης γραφής, καθώς και πλήθος άλλων επαναστατικών ευκολιών απίστευτων επίσης, που όμως πληρώναμε αιματηρά στα ταμεία του καπιταλισμού, εξτρά πάντα από το βαλάντιο και τους μισθούς μας, όπως και νέους άλλους αδιανόητους ορίζοντες, μέχρι τα υπόλοιπα υποχρεωτικά αναλώσιμα και ακολουθητικά, που εκτόξευσαν τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, ειδικά για την νεολαία, τουλάχιστον στο διπλάσιο του κάθε μισθού για όλα τα νοικοκυριά. Πολλαπλασίασε τα αγαθά και τις επιθυμίες μας σε σημείο έκρηξης. Μόνο που ερχόταν με τις απαιτήσεις του πιο άγριου καπιταλισμού παρέα για αξεδίψαστο υπερκέρδος.
Και τότε ζητάγαμε τυφλά και απεγνωσμένα χρήμα να καλύψουμε αυτές τις νεαποκτηθείσες επιθυμίες που μας κατακυριάρχισαν αστραπιαία. Αλλά και που μπήκαν στη ζωή όλης της ανθρωπότητας μόνιμα. Και τότε άρχισε ο δανεισμός από κάθε κατεύθυνση. Άτομα, οικογένειες, λαοί, κοινωνίες, κράτη. Η συνέχεια είναι γνωστή. Έπεσε από τον ουρανό μια απρόσμενη ελπίδα στους τραπεζίτες και τους τοκογλύφους να πάρουν κεφάλι από την πολιτική εξουσία (όσο κακιά κι αν ήταν αυτή), και να κατακυριαρχήσουν τον κόσμο όλον χωρίς εξαίρεση. Ούτε στα όνειρά τους κάτι τέτοιο δεν είχαν δει ποτέ. Ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία της φάρας τους από τότε που εμφανίστηκαν στον πλανήτη. Προσθέστε εδώ και τα πελατειακά, όταν σε αυτά τα ήδη έξοδα και ήδη δανικά, εμείς ξαναδανειζόμαστε για να χώσουμε δεκάδες χιλιάδες στο δημόσιο, τα καμάρια μας και τα βλαστάρια μας. Προσθέστε και κάποια μοντέλα αυτοκινήτων και σπιτιών και τότε θα βρείτε τον ισολογισμό ισοσκελισμένο με τα χρέη και πλήρως εξηγήσιμο χωρίς ούτε ένα λάθος λογιστικό.
Να γιατί τώρα μας ζητάνε το μισό του μισθού μας πίσω, γιατί τον χρωστάμε. Γιατί έτσι είναι στον καπιταλισμό και το ξέρουμε όλοι καλά. Εκεί δεν σου χαρίζουν τίποτα. Τα θεωρούν όλα ιδιοκτησία τους οι κεφαλαιοκράτες. Δεν δίνουν δωρεάν το τόσο δα. Γιατί αυτός είναι ο νεοφιλελευθερισμός, δεν υπάρχει καμιά κοινωνική ή άλλου είδους παροχή. Γιατί δεν είχαμε ίσως στην ανατολή αυτού του νέου αιώνα άξιους στοχαστές, να μας προστατεύσουν από την προπαγάνδα του κέρδους και τα επιχειρήματα των πολιτικών τους υπαλλήλων, που μας σπρώχναν σε ένα καταστροφικό ευδαιμονισμό. Να μας πουν στεντόρεια, μην δανείζεστε, είναι το τέλος σας. Αφού δεν μπορείτε ή δεν θέλετε να αλλάξετε το σύστημά σας, τουλάχιστον μην δανείζεστε. Θα φοράτε χειροπέδες σε όλη σας τη ζωή. Η διάχυση των αγαθών αυτών στην νομή και τις ευκολίες της κοινωνίας, με φτηνό και ομαλό τρόπο, δεν θα μπορούσε να επιτραπεί ποτέ από αυτό το κερδοφοριακό και πλουτοκρατικό σύστημα των καπιταλιστών. Οι κοινωνικές παροχές ανήκουν σε άλλο οικονομικό πολιτικό σύστημα και το ξέρετε.
Μέρος δεύτερο
Αυτό που χαρακτηρίζει όλη αυτή την μακρότατη χρονική περίοδο του ανθρώπου, που αρχίζει με την δουλοκτησία περνάει στην φεουδαρχία και από εκεί στον καπιταλισμό, σύνολο περίπου οκτώ χιλιάδες χρόνια από σήμερα, από το τέλος δηλαδή της νεολιθίνης εποχής και εδώ, που τώρα, αν είναι δυνατόν! ξαναγυρίζει αναπάντεχα και τραγικά για αυτόν σε εκείνες πάλι τις εποχές, σε ένα παρελθόν που το είχε ξεχάσει πια, και που το μάθαινε μόνο από τα βιβλία της ιστορίας και τον κινηματογράφο, σε μεσαιωνικές φορολογήσεις και χειρότερες, σε δουλεμπόριο που ανθεί, με νόμιμα σκλαβοπάζαρα σε υπόγειες αίθουσες, και ανεργία που θερίζει, είναι η επιστροφή μανιωδώς πάλι στις κοινωνίες των αρχηγών, οι οποίοι όμως δεν εκλέγονται πλέον όπως παλιά, αλλά διορίζονται κατ ευθείαν από τα ιερατεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και των Βρυξελών, για περισσότερη ασφάλεια των κερδών τους. Στις λύσεις των αρχηγών, των απροκάλυπτα πλέον εξωνημένων, που παίρνουν το χρίσμα σε λέσχες
εξωχώριες, εχθρικό και ξένο σώμα απέναντι στους λαούς τους, με την βοήθεια ισχυρότατων δυνάμεων της τραπεζικής προπαγάνδας, με εκλογές θεαθήναι και την πλήρη απομάκρυνση και διωγμό των πολιτών από την πολιτική εξουσία. Αντί να προσεγγίσουν ακόμα πιο κοντά στις λύσεις της περισσότερης συμμετοχής των πολιτών σε αυτήν. Δυο και τρις μαζί αρχηγοί πρόθυμοι, θα λύσουν καλύτερα τα προβλήματα, μας αναφέρουν τα προπαγανδιστικά σλόγκαν. Και μάλιστα ακατανόητο σε σημερινές εποχές, που οι αρχηγικές μετριότητες κατακλύζουν την ευρώπη και τον δυτικό κόσμο και αυτόαπορρίπτονται από την αναποτελεσματικότητά τους, να βγάλουν τον κόσμο από τα αδιέξοδα που οι πολιτικές τους συνεχώς οδηγούν.
Όχι ότι έπαψαν ποτέ να υπάρχουν τέτοιες αρχηγικές λύσεις μετά την Γαλλική επανάσταση και το ορόσημο που δημιούργησε με την εγκαθίδρυση των λαών στην εξουσία, αλλά δημιουργεί εντύπωση πως ξαναγυρίζουν τέτοιες λύσεις από τους μεσαίωνες της ανθρωπότητας, αν και αποτυχημένες πλήρως και βουτηγμένες σε μια ακραία βαρβαρότητα, να επιστρέφουν ακράτητες και δριμύτερες για να δώσουν λύσεις στο σήμερα, αντί να ατονήσουν με τον καιρό και να μεταφέρουν κομμάτι τουλάχιστον της πολιτικής εξουσίας τους στις κοινωνίες που εξελίσσονται θεαματικά, στο λαό και τους ανεπτυγμένους πολίτες της εποχής μας, που αντιλαμβάνονται τα πάντα, με υψηλό δείκτη νοημοσύνης, πολλαπλές πολιτικές και άλλες ικανότητες και ζηλευτή μόρφωση, τουλάχιστον στον ευρωπαϊκό κόσμο.
Επιστροφή των εμπνευσμένων ατόμων λοιπόν. Όλοι οι άλλοι στην άκρη, σε αναμονή για μια ψήφο μόνο, και θα δούμε αν και πότε θα σας επιτρέψουμε να ψηφίσετε, με εγκάθετους ειδικούς στην τηλεόραση και παντού, με οικονομολόγους φαφλατάδες που δεν γνωρίζουν από πολιτική οικονομία παρά από λογιστική οικονομία, με ηγετικές ομάδες που θα λύσουν αυτοί όλα τα προβλήματα μιας χώρας, ως εκλεγμένοι δημοκράτες. Όλα αυτά, είναι τα ίδια μυθεύματα, ο ίδιος αποπροσανατολισμός αυτής της ιστορίας της δημοκρατίας που εξιστορούμε, με τον λαό στην μπάντα πάντοτε, όπου στην καλλίτερη περίπτωση θα πάσχιζαν πράγματι για το καλό του κάποιοι αφελείς ή πονηροί αναλόγως, για το λαό, με τον λαό, αλλά με αυτούς στην εξουσία. Με αυτή την προϋπόθεση που βάζει και η Αριστερά εξ άλλου. Τι πρωτότυπο! Όμως δεν τους βγήκε ποτέ έτσι, ούτε μια φορά στην ιστορία. Και εντούτοις δεν βάζουν μυαλό. Κι αυτό, όλοι οι φωστήρες αυτοί, με τους ιστορικούς τους και τους συμβούλους τους, δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να το ρωτήσουν, γιατί γίνετε αυτό, γιατί όλο και πιο ενισχυμένη εξουσία έχουμε, κλεμμένη από τον λαό, καθισμένοι αυτάρεσκα στην ανύπαρκτη σοφία του αρχηγού, παρά μόνο έψαχναν τον φταίχτη της αποτυχίας τους κάθε φορά, σε κάποιο άλλο κόμμα ή αναποδιά που τους έβαλε τρικλοποδιά. Τόσο απλά οι σοφοί αρχηγοί έπραξαν και πράττουν. Γιατί δεν έγινε κανένα λάθος όπως προσπαθούν να μας παρασύρουν να εννοήσουμε, απλώς είναι το στημένο παιχνίδι έτσι αυτής της ιστορίας της νομής της εξουσίας και της απομάκρυνσή μας από αυτήν διαρκώς. Οι άνθρωποι της εξουσίας, γίνονται όλοι μια τάξη, μια συντεχνία πολιτικών. Ειδικά όταν είναι μόνιμοι. Αλλοτριώνονται από την ευκολία και την συνειδησιακή μαλθακότητα που παρέχουν οι θώκοι. Γιατί οι πειρασμοί είναι ισχυροί μα αθέατοι κυρίως. Καταβροχθίζουν ύπουλα τα πάντα. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε εμείς άριστα, αλλιώς θα μένουμε διαρκώς μετεξεταστέοι στην κατανόηση της πολιτικής ζωής μας. Είναι μια ειδική ελίτ που δεν έχει σχέση με μας. Για ένα απλό λόγο, είναι ισόβιοι. Είναι το επάγγελμά τους. Και αυτό τους αρρωσταίνει και φαντασιώνονται μια ιδιαιτερότητα, μια εκλεκτότητα που αποδίδουν στην φύση τους τάχα, που τους παρανοεί. Στο τέλος νιώθουν θεοί οι ανόητοι, ακόμα κι αυτοί που δεν πιστεύουν.
Και όπως λέει ο μικρός σοφός των δρόμων, δεν θέλω ούτε το καλό μου ούτε το κακό μου από σένα. Ότι κι αν είναι, το θέλω μόνο από μένα.
Το προσπαθούν δυο αιώνες τώρα, φρενάροντας τη ζωή με κάθε τρόπο, με χιλιάδες εμπόδια και με όλες τις μεθοδεύσεις που μπορούν να σκαρφιστούν, έως την απροκάλυπτη βία. Τι ακριβώς φοβούνται, τι ακριβώς φρενάρουν, τι διαρκώς συκοφαντούν και υπονομεύουν, τι κρατάνε με αμέτρητες σειρές χαλινάρια; Μα την άμεση δημοκρατία σύντροφε! Απαλλαγμένη μάλιστα σήμερα από τους δούλους της όπως ανοήτως λες και συ ο αδιάβαστος της Ιστορίας και την κατηγορείς άμυαλα. Αυτήν τρέμουν. Το παράδειγμά της φοβούνται. Την άμεση αθηναϊκή δημοκρατία αν θυμάσαι. Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Αυτή που τάραξε τον πλανήτη με την εμφάνισή της. Που άλλαξε αμετάκλητα την τροχιά των κοινωνιών. Που γέννησε μια διέξοδο στα μυαλά των ανθρώπων. Που γέννησε ελπίδες πάλι, ιδέες και ιδεολογίες, όταν ολόκληρη η ανθρωπότητα στέναζε εν μέσω μιας απέραντης δουλοκτησίας τότε. Αυτός είναι ο εφιάλτης τους. Τι νομίζεις φοβούνται κατά βάθος, το σοβιετικό σοσιαλισμό ή τους Κινέζους κομουνισταράδες. Αυτοί χειραγωγούνται από την δομή τους, τους αντιπροσώπους τους. Δες τον Γκορμπατσόφ και τον Σεβαρνάζε ή τους δικούς μας Τσιριμώκους. Έχουν την ίδια αχίλλειο πτέρνα με τους εχθρούς τους, τους καπιταλιστές. Δεν τα ξέρεις καλά τα πράγματα συναγωνιστή, διάβαζε! Διάβαζε και εκτός μαρξισμού κατεπειγόντως μάλιστα, έχεις μείνει πολύ πίσω σε αυτά. Αλλά και μαζί με αυτόν συνάμα. Αλλιώς θα καταντήσεις το Κεφάλαιο Παλιά Διαθήκη. Και βλέπε τον κόσμο καθώς εξελίσσεται για να σου δοθούν οι απαντήσεις από μόνες τους. Και όχι όπως είναι γραμμένος στα κιτάπια. Η αποστήθιση είναι θάνατος.
Από εδώ αρχίζει η ιστορία που τόση ώρα ετοιμάζουμε στον μακρύ αυτόν πρόλογο. Να φέρουμε σε έναν λογαριασμό το μυαλό μας, για να μπορέσουμε να συζητήσουμε επί τέλους. Γιατί μόνο αυτή ανατρέπει τα πάντα αμέσως, τις στρεβλώσεις, τα ρουσφέτια, τις εξαιρέσεις, τις λαμογιές και βάζει τα πράγματα στη θέση τους εδώ και τώρα. Και όχι μέχρι να γίνει η δίκη, η ένορκη διοικητική εξέταση, προκαταρκτική εξέταση, η εξεταστική επιτροπή, να αποφανθεί ο διαπλεκόμενος Άρειος Πάγος, όταν τα αδικήματα θα έχουν πεθάνει και δεν θα έχουν παρά ελάχιστη σημασία, γιατί θα τα έχουν υπερκαλύψει άλλα νέα πολιτικά εγκλήματα εις βάρος μας. Μόνο εκεί υπάρχει δίκιο και ισότητα, αλληλεγγύη και ελευθερία, ασφάλεια και συλλογικότητα, πλούτος πνευματικός και υλικός για τον άνθρωπο. Πουθενά αλλού, σε κανένα κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό σύστημα. Πουθενά μας λέει η Ιστορία. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να κατεβάσουνε τους Κουβέληδες και τους υπόλοιπους που μας είπαν ψέματα, εν μια νυκτί. Από τους ίδιους τους ψηφοφόρους που τους ψήφισαν. Και όχι μετά από τέσσερα χρόνια στις εκλογές. Με την εξουσία στους πολίτες που τους ανήκει αποκλειστικά. Και όποια επανάσταση, όποια άλλου είδους προσπάθεια έγινε, κατέρρευσε παταγωδώς από την απουσία της άμεσης δημοκρατίας. Αυτό συνέβη στον κόσμο. Αυτό συνέβη και στον περίφημο υπαρκτό σοσιαλισμό, όπου οι ηγέτες του εφάρμοσαν μαρξικά μοντέλα και όχι άμεση δημοκρατία. Να Νιώθουν οι πολίτες ότι είναι δική τους υπόθεση, άμεσα, ότι εξαρτάται από αυτούς η νίκη, η αλλαγή της κοινωνίας τους. Να την υπερασπιστούν με την ζωή τους. Πίστευαν εξ ίσου με τους καπιταλιστές, μα εξ ίσου, ότι οι δημοκρατίες θα ήταν καλλίτερα στα χέρια των έξυπνων, των ειδικών, των μορφωμένων, των προικισμένων, των δυνατών, των ταλαντούχων, των νομπελιστών. Και εκεί απατήθηκαν οικτρά, γιατί δεν ήταν στοχασμένοι βαθιά να καταλάβουν τι είναι αυτό που προσφέρει η άμεση δημοκρατία και δεν μπορεί ο σοσιαλισμός και ο καπιταλισμός που ευαγγελίζονταν την ευτυχία της κοινωνίας οι μεν ή του ατόμου οι δε.
Βέβαια, πλήθος αλλοτριωμένου λαού υποστηρίζει αυτούς τους μηχανισμούς και τα συμφέροντα που μηχανορραφούν εις βάρος του. Και τους δίνει δικαιώματα να βγάζουν γλώσσα. Να ανανεώνουν το θράσος τους κάθε τόσο εκλογικά. Αυτοί γνωρίζουν καλύτερα από μας, τι είναι αλλοτρίωση. Χάρη σε αυτήν ζούνε και υπάρχουνε. Χάρη σε αυτή έχουν αρπάξει την εξουσία. Αλλοίμονό τους αν μειωθεί έστω λίγο. Και αυτό πρέπει να το πούμε. Όχι ψιθυριστά στις παρέες, αλλά φωναχτά στους πολίτες και τους εργαζόμενους. Όσο απομακρυνόμαστε από την δημοκρατία, τόσο θα γιομίζει ο τόπος προδότες και δοσίλογους. Ξεδιάντροπους και αποθρασυμένους στο έπακρο όπως σήμερα. Μια δημοκρατία αντιπροσωπευτική, που ήδη από το παρελθόν ακόμα δεν μπόρεσε να υψώσει το ανάστημά της ποτέ, εκεί που ήταν οι ανάγκες των πολιτών, καταντώντας την λάστιχο των συμφερόντων που την παίζαν σαν κλοτσοσκούφι και γέλαγαν μαζί της, ένα πλήρες αδιέξοδο μακριά από την δημοκρατία που διαρκώς υπόσχονταν.
Η δημοκρατία είναι μία εχθροί και φίλοι. Η άμεση και μόνο! Συμπολίτες και εργαζόμενοι, σύντροφοι και αδέρφια, φίλοι και συνάνθρωποι καταλάβετέ το, η άμεση και μόνο. Δεν υπάρχει άλλη. Και σεις οι εχθροί, σκεφτείτε το. Δεν ξέρετε τι χάνετε. Το διαλυμένο σας μυαλό δεν μπορεί να το συλλάβει. Η αμεσοδημοκρατία είναι για όλους. Εκεί μέσα είναι το μέλλον μας, το μόνο κοινό αλλά και ατομικό μας συμφέρον. Το μέλλον της ανθρωπότητας. Και πουθενά αλλού. Αλλιώς δεν θα υπάρξει ο πλανήτης, με κανέναν άλλο τρόπο. Θα καταστραφεί πλήρως, χωρίς ερείπια καν. Όλες οι άλλες εκδοχές απέτυχαν γιατί ήταν νοθευμένες, γιατί προσπαθούσαν να μας κοροϊδέψουν. Ότι δεν είναι άμεση δημοκρατία, είναι μόνο μια απατεωνιά πολιτική ή μια δικτατορία διαβαθμισμένη συνήθως να μην πολυφαίνεται. Μια ανελευθερία δηλαδή για τον άνθρωπο, μια μακιγιαρισμένη σκλαβιά. Κάθε διαμεσολάβηση φρενάρει το δίκιο και την αλήθεια του. Το αργοπορεί όσο μπορεί μέχρι να το σβήσει ο χρόνος. Αυτή τη σοφία αποκομίσαμε δια μέσου των αιώνων. Αυτός είναι ο σκοπός της εφεύρεσης της διαμεσολάβησης ενάντια στην αμεσότητα. Αλλιώς τι τους στεναχωρεί η αμεσότητα, εξηγήστε το εσείς. Γιατί οι αντιπρόσωποι εξαγοράζονται όλοι. Πριν συμπληρώσουν εξάμηνο. Ειδικά στην άρρωστη βουλή των ελλήνων. Αν δεχτούμε ότι είχαν ξεκινήσει αθώοι, ερασιτέχνες και ιδεαλιστές. Αυτό είναι που συμβαίνει πάντα στο τέλος. Και ας ξεχάσουν κάποιοι τις γλωσσολογικές προβοκάτσιες. Αντιπροσωπευτική και αηδίες. Γιατί είναι τόσο απλό το θέμα, που το καταλαβαίνουν όλοι ανεξαιρέτως αμέσως, βλάκες και έξυπνοι. Δεν διανοείται τίποτα άλλο ως δημοκρατία, εκτός από την Άμεση. Αλλιώς είναι κάτι άλλο και υποκρίνεται κάτι άλλο. Αλλιώς τι διάολο δημοκρατία είναι αν δεν είναι άμεση. Δεν καταλαβαίνεται. Δεν αντιλαμβάνεσαι τι λέει. Ούτε ετυμολογικά ούτε ουσιαστικά. Δημοκρατία που δεν σε αλλάξαμε ποτέ μόνιμε; Από πού κι ως που; Πως γίνεται αυτό. Εκτός αν είσαι μια αναντικατάστατη προσωπικότητα του κόσμου όλου. Που εμφανίζεται πολύ σπάνια στην ανθρωπότητα. Ένας Περικλής, ένας Ο Σόλωνας. Να σου δώσουμε μια δεύτερη τετραετία, και μέχρι εκεί το πολύ. Πως είσαι εκεί από τότε που γεννήθηκες; Που θα πάει το γραφείο κηδειών να σε παραλάβει από τη βουλή όταν πεθάνεις; Είναι για γέλια. Λίγο σκεφτείτε το και θα βάλετε τα γέλια. Πες τε την αλλιώς λοιπόν. Γραφείο τάδε, όμιλος δείνα, ανώνυμη εταιρία, εισαγωγές-εξαγωγές, ότι καπνίσει στον καθένα. Δεν πρόκειται να πέσει έξω κανείς. Αυτή δε που λένε σήμερα αντιπροσωπευτική δημοκρατία, είναι παράγκα των τραπεζιτών και του μεγάλου κεφαλαίου ή των τζακιών όταν μιλάμε για ελλάδα. Ένα κατασκεύασμα, μια απάτη, ένα κράμα από ασυγκόλλητα, ένα συνονθύλευμα κατεργαραίων, και πιο συνήθως κρυμμένος φασισμός φατριών και πολιτικών συμμοριών όπως σήμερα στην ελλάδα του 2012.
Από εδώ και κάτω η ιστορία είναι αληθινή.
Μας εξηγεί πως η άμεση δημοκρατία των Αθηναίων έγινε αντιπροσωπευτική και έμμεση και γιατί συνέβη αυτό.
Πριν ξεκινήσει κανείς να καταπιαστεί με το θέμα, να ξέρει πως πρέπει να διαβάζει από τις πηγές και μόνο πρώτα, με πολύ αγάπη και ταραχή του πνεύματός του για αυτό που θα του συμβεί. Διαφορετικά οι αναλύσεις και τα νομίσματα του κάθε ενός, οι ερμηνείες και οι σχολιασμοί, οι τόσοι τόνοι που έχουν γραφτεί για αυτήν χιλιάδες χρόνια, θα λειτουργούν σαν προπαγάνδα στο μυαλό του, και δεν θα τον αφήνουν να καταλαβαίνει τις δυνατότητες εκείνης της εποχής και όχι την ίδια την εποχή, και εν τέλει την μίμηση ή την δογματική φωτοτυπία ενός παρελθόντος στο σήμερα, που μόνο ως ουσία και πρόταση πρέπει να παίρνουμε. Αμέσως μετά το πρώτο που θα διαπιστώσει, είναι και αυτό που εξηγεί, γιατί η δημοκρατία μόνο στην ελλάδα και όχι κάπου αλλού. Γιατί η ανθρωπότητα την ανακαλύπτει δυό χιλιετίες μετά, χωρίς να έχει πάρει είδηση μέχρι τότε για αυτήν. Ουσιαστικά με την Γαλλική επανάσταση. Δυό είναι οι μεγάλες ιστορικές απαντήσεις. Πρώτα και κυρίως, γιατί το επίπεδο των αθηναίων πολιτών, από μια πολλαπλή συγκυρία τυχαιοτήτων και αναγκαιοτήτων, είναι ιδιαίτερα υψηλό τότε, με εξαιρετικά ανεπτυγμένη αίσθηση δικαίου και ισχυρότατη δικαιακή συνείδηση αδιαπέραστη, τόσο για την εποχή της συγκριτικά, όσο και σε ολόκληρη την πορεία στη συνέχεια της ανθρωπότητας, που πλέει σε μια μνημειώδη βαρβαρότητα όπως μας περιγράφει η ιστορία. Ο υπόλοιπος κόσμος τότε, την ίδια εποχή, σκοτώνεται ως φυσιολογική συνθήκη μεταξύ του όπως νομίζει, με ένα απελπιστικά χαμηλότατο επίπεδο και δεν καταλαβαίνει τίποτα από την λογική της άμεσης αθηναϊκής δημοκρατίας. Όλα τα προβλήματα του τα λύνει αποκλειστικά με την βία, τα δε ελάχιστα ερωτήματά που αναδύονται μέσα του, τα λύνει με τις θρησκευτικές διαφυγές και λύσεις.. Εκεί καταλήγει το πνεύμα του και δεν ασχολείται και πολύ με αυτό. Έτσι έχει όλα του τα εσωτερικά προβλήματα λυμένα μα κάποιον θεό που φτιάχνει σε κάθε χώρα και εποχή. Οι έλληνες όμως τότε, όχι μόνο σκέφτονται, αλλά φιλοσοφούν για πρώτη φορά στον πλανήτη, και μάλιστα σε επίπεδο πολιτών και όχι ξεχωριστών. Αυτό είναι το σπουδαιότερο. Παράγουν σε μια διάρκεια τριών αιώνων από τον 7ο έως τον 4ο όπου καταλύεται η δημοκρατία από τους Μακεδόνες, ένα απίστευτο κοινωνικό δημιούργημα, πνευματικό, φιλοσοφικό, γλωσσολογικό. Και βέβαια ανακαλύπτουν και αναδεικνύουν την τραγωδία που βοηθά και απογειώνει με τις δυνατότητες της την ίδια την άμεση δημοκρατία, βάζοντας τους πολίτες να βλέπουν τον εαυτό τους επί σκηνής. Να βλέπουν τα λάθη τους και να γελούν. Η πιο ώριμη κριτική του ανθρώπου. Άγνωστο τελείως και αδιανόητο τότε το θέατρο στην υπηρεσία της δημοκρατίας, της πολιτικής και των προβλημάτων των πολιτών, για άλλους λαούς. Είχαν την πελώρια βάση της άμεσης δημοκρατίας πίσω τους, που εκτινάσσει το επίπεδο της σκέψης των αθηναίων πολιτών. Εκεί γίνονται όλες αυτές οι μεγάλες φιλοσοφικές κατακτήσεις, του αθηναίου πολίτη. Χωρίς την φιλοσοφία δεν θα είχε γεννηθεί η δημοκρατία, που θα γεννούσε με τη σειρά της την αναπαράσταση της ζωής, την τραγωδία δηλαδή και την ανεπανάληπτη εκείνη κωμωδία που δίδαξε και διδάσκει ακατάπαυστα τους λαούς και τους ηθοποιούς όλου του κόσμου.
Η μεγάλη απάντηση της ιστορίας στο ερώτημα του μεταγενέστερου και ακόμη περισσότερο του συγχρόνου ανθρώπου, πως η αμεσότητα έγινε εμμεσότητα, και αντικαταστάθηκε από την διαμεσολάβηση των αντιπροσώπων, ερώτημα που πρώτοι κλήθηκαν να απαντήσουν οι πρωταγωνιστές της Γαλλικής επανάστασης, οι ίδιοι οι επαναστάτες της αμέσως επόμενης προσπάθειας, ο ίδιος ο Σαιν Ζυστ, ο Μαρά, ο Ροβεσπιέρος, ο Δε Μουλέν και η λοιπή πολυμελής ηγετική ομάδα των επαναστατών, ήταν το πολύ χαμηλό επίπεδο των λεγομένων αβράκωτων, των ίδιων των επαναστατημένων πολιτών και του Γαλλικού λαού. Απροετοίμαστη γι αυτό η ηγετική ομάδα τότε, κατάλαβε ότι δεν είχαν ανθρώπους να επανδρώσουν και να υπερασπιστούν την επανάσταση μετά την νίκη. Τόσο οι ευγενείς που ακόμα είχαν σημαντική δύναμη, όσο και οι εμφανιζόμενοι τότε αστοί που με το ένα πόδι στο παλιό και το άλλο στο νέο καιροφυλακτούσαν. Αυτή ήταν η σκληρή απάντηση της ιστορίας. Ο Λουδοβίκος, οι καρδινάλιοι, το μέχρι τότε αβάσταχτο θεοκρατικό κράτος του καθολικισμού που συγκυβερνούσε, ουδόλως και ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν και σκέφτηκαν να δώσουν παιδεία, μόρφωση, σχολεία στον λαό. Η συντριπτική πλειοψηφία ήταν αναλφάβητοι, φοβισμένοι και βουτηγμένοι μέσα σε δεισιδαιμονίες που γεννούσε η Βασιλοθρησκευτική εξουσία Η κατάσταση ήταν απελπιστική. Αναγκαστικά βασίστηκαν στην εντιμότητα των πρώτων αντιπροσώπων επαναστατών, πράγμα όμως που δεν έλυνε το πρόβλημα διαχρονικά, αφού χρειαζόταν μια δυο γενιές στη συνέχεια με μόρφωση και παιδεία μέχρι να αναλάβουν τα ηνία της επανάστασης ικανοποιητικά και να αποφύγουν αντεπανάσταση και πισωγυρίσματα από την αριστοκρατία και τα φεουδαρχικά συμφέροντα. Αλλά γενικότερα ο γαλλικός λαός, ήταν έτοιμος να επαναστατήσει στην απέραντη καταπίεση της φεουδοβασιλείας, αλλά ανέτοιμος να αναλάβει την εξουσία και την διαχείριση της χωρίς διαμεσολαβητές. Αυτή η μικρή παράγραφος είναι όλη η ιστορία της αντιπροσωπευτικής και όχι της άμεσης δημοκρατίας. Συγχρόνως και η ουσία της γαλλικής επανάστασης. Η ίδια απαντάει στη συνέχεια στο άλλο μεγάλο επόμενο άλμα της ανθρωπότητας, την Μαρξιστική παρέμβαση για τον σοσιαλισμό, ένα κοντοπλησίασμα της αμεσοδημοκρατίας, μετά την μετατροπή της Γαλλικής επανάστασης σε καπιταλισμό. Οι κοινωνική κατάσταση, το επίπεδο των μουζίκων και του Ρώσικου λαού, ήταν ίσως χειρότερο από το προ ενός αιώνα της Γαλλικής επανάστασης. Ο Λένιν είναι υποχρεωμένος να καταφύγει και αυτός στην εφεύρεση των αντιπροσώπων. Η κατάληξη φυσικά είναι η ίδια, ακολουθεί η μάχη των επιγόνων και εδώ για την εξουσία μέσα στο κουμουνιστικό κόμμα, λες και πρόκειται για φεουδαρχικές εποχές της βασιλείας που μας περιγράφει ο Σαίξπηρ. Η αυλική κολακεία, οι μηχανορραφίες, τα παρασκήνια, παραμένουν και γίνονται ίδια αλλάζοντας μόνο τα ρούχα και τις προσφωνήσεις σε σύντροφε αντί υψηλότατε.
Θέλω να κλείσω αυτό το μακροσκελές κείμενο ως εξής:
Η μόνη δημοκρατία που υπάρχει, είναι η δημοκρατία των συχνών και συνεχών δημοψηφισμάτων. Το υποχρεωτικό κριτήριο της άμεσης δημοκρατίας. Τα συχνά δημοψηφίσματα κάνουν την συμμετοχή απόλυτη και στέλνουν την ωριμότητα του πολίτη στα ύψη.
