Περί αληθείας (2)

Μικρό αφιέρωμα στην απελευθέρωση της Αθήνας

Η παραχάραξη του ΕΑΜ                                                                                                                                                                  

Η ιστορία γράφεται εκτός πανεπιστημίων.                                                                                     Έτσι ξέραμε. Έτσι ήταν το κανονικό, έτσι γινόταν πάντα. Γράφεται στους δρόμους, στα βουνά, στις πλατείες και στα σοκάκια της πόλης.  Αυτό να το ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής, μια κι έχει χαθεί το αυτονόητο πια. Και μην πείτε κουβέντα επ αυτού. Και μη μου κάνετε τον ειδικό κύριε. Προ πάντων αυτό.

Γιατί  η βιωμένη ιστορία  δεν αλλοιώνεται ποτέ, ούτε με ξύλο, ούτε με βασανιστήρια, όσο και αν της επιβάλλετε δηλώσεις μετανοίας. Ακόμα κι όταν εκβιάζετε τους ανθρώπους με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Τα γεγονότα έχουν γραφτεί! Και δεν ξεγράφονται όπως προσδοκάτε κάποιοι.Και δεν γράφεται στο χαρτί. Η επιστήμη της ιστορίας, αυτή η πόρνη όπως κατάντησε, λέει ότι: η ιστορία γράφεται μετά από χρόνια. Μεγάλο κόλπο, τεράστιο, που εφευρέθηκε για την παραχάραξή της. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο στο μέλλον, στην ιστορία και όχι στην βιωμένη ιστορία όπως ήδη ανέφερα στο προηγούμενο κείμενο. Όμως εγώ που γράφω και εκτίθεμαι, εκτιμώ και αγαπώ μόνο τους ιστορικούς του παρόντος και όχι του μέλλοντος..                                                                                                                                                                    

 Σήμερα τείνει να γράφεται μόνο μέσα στα πανεπιστήμια όλο και περισσότερο. Σε πολύ λίγο θα γράφεται μόνο στις αίθουσες και στα γραφεία. Εκτός του πραγματικού κόσμου. Ακολουθεί κι αυτή την ροή του κέρδους και του χρήματος. Πλήρη στρέβλωση δηλαδή.

Αντίθετα, μέσα στα πανεπιστήμια υποφέρει, στην αληθή και όλο πιο σπάνια έντιμη εκδοχή της. Ακόμα και από τον ανταγωνισμό των διδακτορικών της καριέρας και την φορμόλη της γραφειοκρατίας. Και χαράς το κουράγιο τους, όσοι ελάχιστοι εναπομείναντες πραγματικοί ιστορικοί προσπαθούν μόνοι τους.

Η ιστορία σήμερα αναθεωρείται από τους Βερεμήδες. Δημόσια μάλιστα ζωντανά από την τηλεόραση, γιατί δεν αντέχουν ούτε την αυθεντική διήγηση ούτε την λαϊκή ετυμηγορία ούτε και κυρίως την λαϊκή υπερπλειοψηφία. Αυτό τους παραλύει.

Προχθές έγινε αυτό στην ΕΡΤ1, ανήμερα της επετείου της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους ναζί. Το τέρας της παραχάραξης ξαναχτύπησε. Αμφισβήτησε μπροστά στα μάτια και τα αυτιά όλου του ίδιου του ελληνικού λαού, όχι την ύπαρξή του ΕΑΜ, γιατί θα γελοιοποιούνταν τοις πάσι, αλλά το μέγεθος και την ποσοτική ποιότητά του που κουβαλά.

Πονηρός ο βλαχάκος, σκέφτηκε να ροκανίσει σιγά-σιγά, αντί να φάει κατευθείαν την τροφή του και να την εξαφανίσει. Δεν πίστευα αυτά που άκουγα. Δεν ήταν το 85% του λαού η συμμετοχή, ενώ ήταν πάνδημη και λίγο είναι το 85%, αλλά μικρότερη πέταξε και άφησε άφωνους, να αιωρείται το πράγμα στην αγκαλιά των αριθμών. Διαψεύδοντας ο άθλιος, ακόμα και τα ποσοστά των γερμανικών και ιταλικών εκτιμήσεων, δηλαδή των εχθρών, ακόμα και των ίδιων των ταγματασφαλιτών εκείνης της εποχής. Θαύμα πανεπιστημιακό!

Ο τύπος, μίλαγε για βιβλιογραφία! Αυτή την αθώα, όσο και καταδολιευμένη συγχρόνως λεξούλα. Κάποιον είχαν βάλει από το εξωτερικό νομίζω, συνεννοημένα το πιθανότερο, γιατί και ο υποτιθέμενος, αλήθεια  που τους βρήκε ο μπαγάσας τους αριθμούς, ώστε να τους χρησιμοποιήσει ένας άλλος παραχαράκτης συνεργάτης αργότερα, με άλλοθι ότι δεν φταίει ό ίδιος, αλλά κάποια  πηγή, έστω με βρώμικο νερό.

Τέλος να ξέρετε οι αναγνώστες που διαβάζετε αυτό το συνοπτικό κείμενο, ότι η ιστορία δεν είναι επιστήμη!! Η μοναδική επιστήμη είναι η φυσική και η ιατρική. Καμία άλλη. Επιστήμη ορίζουμε μόνο αυτή που δεν μπορεί να επέμβει και να πειράξει ο άνθρωπος. Αυτή που επαληθεύεται αυθεντικά στα εργαστήρια της φύσης. Εκεί που δεν υπάρχει αντίρρηση καμιά. Όλα τα άλλα είναι κοινωνιολογικές εκτιμήσεις. Εκεί που δεν χωράει η γνώμη του καθενός. Η ιστορία εν προκειμένω δεν είναι επιστήμη, και καταχρηστικώς και λανθασμένα ονομάζεται έτσι.

Ψάχνουν στις πηγές λέει. Τι σημαίνει αυτό; Που το εκθειάζουν ως ντοκουμέντο ακλόνητο και αδιάσειστο; Ότι όποιος δεν ήξερε να γράφει, δεν είναι ντοκουμέντο. Δεν υπάρχει και δεν έγινε , ούτε καν έζησε! Αυτός ο πρωταγωνιστής και δημιουργός της ιστορίας που δεν ήξερε γράμματα. Με μαρτυρίες αλλοιωμένες από δεύτερο και τρίτο χέρι. Κατασκευασμένες δηλαδή, άκουσα, μου είπαν χωρίς να ήμουν εκεί. Χωρίς να είδε αυτός ο ίδιος! Και να μετείχε κυρίως.

Να κάνουμε λοιπόν μια νέα αρχή, να ξεθεμελιώσουμε εκ βάθρων το σαπισμένο παρελθόν με τις ιστορικές τακτικές γραφής του, να ξεκινήσουμε μια τεράστια προσπάθεια να σταματήσει αυτό το παραμύθι. Να αποστελλόμαστε όλοι στην καθόλα αναξιόπιστη και ύποπτη τις περισσότερες βιβλιογραφία, αποκλείοντας τους πρωταγωνιστές της ιστορίας και τις αυθεντικές μαρτυρίες τους. Αν έχει γραφεί το γεγονός ή όχι. Ενώ οι προσωπικές μαρτυρίες των ζωντανών ανθρώπων, συκοφαντούνται και παρακάμπτονται. Κατάντησε η ιστορία στα πανεπιστήμια, δημοσιογραφία. Όχι βέβαια από λίγους εναπομείναντες, αλλά από το τσουνάμι των Κονμπεντίτ του Μάη του΄68, την περίφημη προδοσία των διανοουμένων, που στήριξε λυσσωδώς και σύσσωμα σχεδόν την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, και έβαλε τους λαούς σε ένα ξέφρενο φονικό ανεξήγητο πόλεμο μεταξύ τους.

Θα κλείσω αυτό το σύντομο, με ένα ερώτημα που πρέπει ο καθένας νομίζω να θέτει στον αγορητή και στον γραφιά, για να διατηρήσει κι αυτός την αξιοπιστία του, πριν ξεκινήσει συζήτηση μαζί του. Τι έκανε στον πόλεμο ο μπαμπάς σου; Για να μην σπαταλάει τον χρόνο του τουλάχιστον.

Έτσι για να ψάχνουμε την αλήθεια και τις απορίες της, χωρίς ευγένειες και ευθιξίες ύποπτες και ενοχικές.

Υγ.

Και ένα εξαιρετικό, πρωτόγνωρο παγκοσμίως ερώτημα, για την ιστορία, τους ιστορικούς, τα πανεπιστήμια και την καρδιά-καρδιά της ουσίας της αλήθειας. Το όχι στο δημοψήφισμα στην Ελλάδα που έγινε ναι, χρειάζεται φωστήρες μου ιστορική διερεύνηση από τον ιστορικό του μέλλοντος; Θα τρελαθούμε ομαδικώς και συνολικώς;

Καλή σας μέρα.