Η Αταξική κοινωνία δεν υπάρχει!! ( 1 )

Η Αταξική κοινωνία δεν υπάρχει!!!                                                                                                       

Δεν υπήρξε μάλιστα ποτέ στο παρελθόν, ούτε θα υπάρξει ποτέ στο μέλλον.                                          

Γιατί το απαγορεύει ρητώς και αδηρίτως ο πανόμος των αντιθέτων του σύμπαντος κόσμου! 

Ας αρχίσουμε με αυτό το προφανές, που δεν βλέπει κανείς μαρξιστής.                                              
Και αυτά που μέχρι τώρα πιστεύαμε, ας τα ξεχάσουμε! Δια παντός!

Ήταν μια φαντασίωση του Κάρολου Μαρξ. Τόσο απλά και απίστευτα.                                               
Ο πεινασμένος αταξικές κοινωνίες και παραδείσους ονειρεύεται.  Ότι σας είπαν και ότι σας μάθανε σβήστε τα, δεν ισχύουν. Κακό μας κάνουν. Στάσιμους μας αφήνουν. Τον ορίζοντα μας κρύβουν.          
 Και διαβάστε το κείμενο χωρίς να το φοβηθείτε.                                    

Και να πάψουμε να κολυμπάμε σε ένα παγκόσμιο συλλογικό ιστορικό ψέμα, περιμένοντας την δικιά μας Δευτέρα παρουσία. Που μας παραποιούσε και μας παραποιεί διαρκώς την αντίληψη και μας διαλύει την σκέψη με την αναμονή της. Μια κατασκευή ανθρώπινη ήταν μόνο, όλο κι όλο αυτό το φαντασίωμα.                                                                                                   

Έφτιαξαν μάλιστα όνειρα με ανύπαρκτα πλαστά ντοκουμέντα, για ανύπαρκτες κοινοκτημονικές κοινωνίες, όπου βασίλευε το δίκιο και η ισότητα τάχα, και τις προσομοίωναν ως απόδειξη και ως κύτταρο του μελλοντικού κομουνισμού, υπονοόντας συμπερασματικά ότι δεν είχαν βία αλλά δικαιοσύνη κομουνιστική, προσθέτοντας και κάποιες πρωτοχριστιανικές κοινότητες αργότερα, πάλι ανύπαρκτες. Και πάνω σε αυτές στήθηκαν βιβλία και περγαμηνές βεβαιότητας για το μέλλον, προκειμένου να πετύχουν το όραμά τους.

*Γιατί το απαγορεύει ρητώς και αδηρίτως ο πανόμος των αντιθέτων του σύμπαντος κόσμου!*

Από εδώ ξεκινάμε. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο μας!  Αυτή είναι η μόνη σταθερά μας. Αυτή είναι η αφετηρία  του κόσμου όλου. Αυτή ήταν εξ άλλου η απάντηση της πραγματικότητας ανέκαθεν! Δεν μας είπε ποτέ ψέματα. Άλλο αν εμείς δεν την ακούγαμε.

Και χωρίς δεύτερη κουβέντα μάλιστα και άλλα τελματικά και νυσταλέα συνέδρια, που συντηρούν τις εκκλησίες μονάχα, άδειες από προλετάριους πιστούς. Και εμείς δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ γιαυτό. Γιατί δεν μας πλησίαζαν σαν περίεργους, αν όχι σαν λεπρούς. Αλλά σκαρφιζόμασταν επιχειρήματα και απαντήσεις ανέξοδες και άπιστες. Και πείτε τέλος σε όλα τα μεταφυσικά και φαντασιόπληκτα επιχειρήματα.

Από εδώ και πέρα, αρχίζουμε να ξαναψάχνουμε από την αρχή. Όχι ευροκομουνιστικά βέβαια, ούτε με  υποχθόνιες σοσιαλδημοκρατικές μπαμπεσιές.                                                                                                                                                                                                           

Γιατί αταξική κοινωνία σημαίνει δίκαιη κοινωνία. Και αυτή δεν υπάρχει πουθενά. Μα πουθενά. Και αυτό σου διέφυγε και σου διαφεύγει ακόμα. Όμως εμείς επιμένουμε να την ψάχνουμε. Και μάλιστα χωρίς κοινωνικές δυνάμεις υπολογίσιμες, καθώς ο νόμος απαιτεί να είναι μοιρασμένες και εκχωρημένες στα παντού αντίθετα. Έτσι δουλεύει το σύμπαν! Γιατί το δίκαιο είναι το κίνητρο μόνο της αλλαγής της κίνησης για να αλλάξει.  Όπως η ηδονή το κίνητρο της αναπαραγωγής μας και μόνο. Το ίδιο και το άδικο εξ ίσου. Ή μήπως να πω περισσότερο όπως συμβαίνει. Μόνο αυτό και τίποτα άλλο. Θα δούμε γιατί.           

Γιατί οι επιστημονικές θεωρίες οφείλουν να επαληθεύονται ακατάπαυστα διανοούμενε. Χωρίς καθόλου κενό. Χωρίς χάρες και εξαιρέσεις. Η βαρύτητα δεν μας εξαιρεί ποτέ. Πέφτουμε και τσακιζόμαστε αν δεν την υπακούσουμε. Το ίδιο και ο ηλεκτρισμός αν ακουμπήσουμε στους πόλους του. Ή ισχύουν ή δεν ισχύουν. Δεν μπορείς να τις περιμένεις αιώνια τις θεωρίες. Αλλιώς είναι προβληματικές. Τότε η θεωρία μετατρέπεται σε θρησκεία. Πόσο μάλιστα όταν είναι κοινωνικές και διαλαλούν τα περί δικαίου και ισότητας. Αυτά τα καλαμπούρια μεταξύ μας μόνο. Μέχρι εδώ. Όσους μας χτύπησε η επιδημία της μαρξικής ουτοπίας.

Καθώς η στέρηση και η αφθονία που μας αφορά, αφορά μόνο εμάς! Είναι μόνο τρόποι ύπαρξης των αντιθέτων στις κοινωνίες των ανθρώπων. Αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουμε αν είμασταν παρατηρητές του κόσμου και τον περιδιαβαίναμε προσεχτικά πάνω-κάτω. Δυο αντίθετες αδερφές χωρίς συναίσθημα είναι από πίσω, που τους το αποδίδουμε εμείς και μόνο, ως έλλογα. Για να προλάβω κάποιους ψυλλοκαλιγωτές που απαντάνε αυτόματα σε όλα, σύμφωνα με τον μαρξικό τυφλοσούρτη. Πως διάολο ξέρουν τα πάντα, ποτέ δεν το  κατάλαβα στη ζωή μου αν και θήτευσα εκεί. Δηλαδή, ο Κάρολος απαντάει όχι οι ίδιοι, ως απλά κασετοφωνα.                                                              

Κάτι άλλο λοιπόν συμβαίνει. Και το οποίο πρέπει να ανακαλύψουμε κατεπειγόντως. Χωρίς άλλο χάσιμο χρόνου. Γιατί πρέπει να καταλάβουμε τον κόσμο πριν τον αλλάξουμε φίλε. Α, όλα κι όλα. Εδώ είναι τα δύσκολα. Ξεχάσαμε αυτή την προϋπόθεση. Αλλιώς θα ψάχνουμε τον δρόμο σαν τους Χιώτες.

Εδώ έγινε το μεγάλο λάθος. Να δούμε πρώτα πια είναι η άλογη φύση του κόσμου χωρίς εμάς. Πριν προστεθεί η ελλογικότητά μας. Να  δούμε αν μπορούμε, πόσο μπορούμε και σε ποια  κατεύθυνση.                                                                                                                                                           

Σήμερα που γράφω οι λαοί κοιτάζουν απαθείς αυτό το οικονομικό και πολεμικό πογκρόμ που γίνεται εις βάρος τους παγκόσμια, ωσάν να μην συμβαίνει σε αυτούς, ωσάν να το βλέπουν στην τηλεόραση, αποφασισμένοι όμως πεισματικά να μην αντισταθούν, ευχολογούμενοι να είναι τυχεροί και να γλυτώσουν από τις ακατάσχετες λαίλαπες. Και εμείς δεν λέμε κουβέντα γιαυτό επίσημα. Καμιά κριτική. Όχι στα πολεμικά θέρετρα, εδώ είναι αυτό που κρύβουμε, αλλά  ασφαλείς ασφαλέστατοι πίσω από τις κάλπες τους. Αναπάντητο ερώτημα μαρξιστή μου. Και με δικαιολογίες δεν βάφονται αυγά. Ούτε με θεωρίες και προπαγάνδες. Θεατές  σε όλους τους βιασμούς και τα εγκλήματα γύρω τους, μα κυρίως στο ίδιο το κορμί τους. Χωρίς να γλυτώνει κανείς στο τέλος. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε καλά. Τόσο όπως είναι.                                                                                                   

Τι λέει αυτός ο νόμος όμως, ο πασίγνωστος τάχα; Που όμως δεν το καλοξέρουμε Ή δεν τον ξέρουμε καθόλου; Ότι τα αντίθετα και ως τέτοια, συγκρούονται αενάως. Και δεν μας κάνουν τη χάρη να σταματάνε όποτε εμείς θέλουμε εδώ στις κοινωνίες των ανθρώπων. Όποτε εμείς βολευόμαστε με τις κοινωνικές και ταξικές μας νίκες, πούντες αλήθεια, προσπαθώντας να τις στερεοποιήσουμε αιώνια.

Τα αντίθετα, συγκρούονται από την φύση τους, την δική τους ιδιαίτερη φύση και ιδιαίτερη δομή τους, που τα ωθεί ως αυτόνομα αδρανειακά συστήματα, πλανήτες, άστρα κλπ, αλλά και από την γύρω τους, την υπόλοιπη, που από μακριά επεμβαίνει και επηρεάζει πολύ ή λίγο.  Αυτά, ως αναφορά την άλογη φύση. Τις διάφορες δυνάμεις  που περιδιαβαίνουν τον χώρο εκεί κοντά ή μακριά και μακρύτερα.

Προσθέστε τώρα κι εμάς! Άλλο βάσανο κι αυτό. Τώρα αρχίζει το πρόβλημα με μας, γιατί επί πλέον εμείς τα αντιλαμβανόμαστε όλα αυτά ή έστω περίπου ή και καθόλου. Γιατί πρέπει να παρατηρούμε και τον κόσμο και τον εαυτό μας. Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο. Και πρέπει να ζήσουμε όσο μπορούμε μαζί τους σαν τρίτοι, και να διακρίνουμε το κυρίαρχο ως κυρίαρχο, την αέναη σύγκρουση όλων αυτών. Και τα δύο μαζί όμως, την έλλογη και την άλογη δική μας φύση, τις βασικές μας ανάγκες δηλαδή τελικά. Αυτό το αενάως κρατήστε το, γιατί ο Μαρξ έκανε εξ αρχής πως δεν το άκουσε. Το διέγραψε μάλιστα εν ψυχρώ, αφού του χαλούσε την συνταγή της θεωρίας του.

Γιατί το δίκιο και το άδικο, που εμάς μας τρώει τα σωθικά, που επεμβαίνει και μας πεισμώνει, αλλά και μας μπερδεύει κιόλας γιατί δεν μας βγαίνει το αποτέλεσμα όπως το προγραμματίσαμε, είναι αποκλειστικά και μόνο έλλογη, ανθρωποκεντρική φύση. Δική μας υπόθεση. Ούτε που νοιάζεται το σύμπαν για μας. Τα ζώα δεν πιστεύουν και δεν νιώθουν κάτι τέτοιο. Δεν νιώθουν ούτε δικαιοσύνη, ούτε ισότητα μεταξύ τους. Κρατήστε και αυτό για πρώτη κατανόηση. Αφορά λοιπόν την ελλογικότητα και μόνο. Που σημαίνει, όπου υπάρχει η δυνατότητα της ελλογικότητας στο σύμπαν, όπως σε εμάς εδώ. Που σημαίνει πιο πέρα, η τροπικότητα, ο τρόπος δηλαδή που εκφράζεται η ελλογικότητα. Όπου αλλιώς εκφράζεται αυτός ο τρόπος στα θηλαστικά που είναι πιο κοντά σε εμάς και μας γέννησαν, αλλιώς βέβαια στα άλλα είδη τα άλογα.

Και ποια είναι η φύση της φύσης; Όλων μα όλων των άπειρων υπαρχόντων όσων αναφέραμε σε αυτό, κοινή για όλα. Η κίνηση!!! Η διαρκής ακατάπαυστη κίνηση και τίποτα άλλο. Το σύμπαν υπάρχει γιατί υπάρχει η κίνηση. Αυτή του δίνει μορφή και περιεχόμενο. Αυτή και τα αλλάζει. Διαρκής δε και ακατάπαυστη, γιατί αλλιώς αυτό θα σήμαινε ότι η κίνηση σταματάει που και που να ξεκουραστεί ή να πιεί τον καφέ της. Από εδώ (αρχίζει) το ίδιο το σύμπαν και σε αυτό (τελειώνει). Αυτή το δημιουργεί. Αυτή και δεν μπορεί να το καταργήσει. Από την φύση της. Γιατί είναι πάνω κι από το σύμπαν. Αυτή είναι το άπειρο σύμπαν, η κίνηση. Χωρίς αυτή το υπάρχον δεν υπάρχει.

Και τι είναι η κίνηση; Θα φτάσει υποχρεωτικά στο τέλος να ρωτήσει ο στοχαστής. Κίνηση είναι η βία!! Και βία είναι η κίνηση. Αδιαχώριστα! Το ένα γεννάει το άλλο. Μα πάντα. Το αφομοιώνουμε και προχωράμε. Καθόσον, η όποια κίνηση είναι δύναμη. Κίνηση χωρίς δύναμη δεν βρίσκεις και δεν υπάρχει πουθενά, γιατί τότε καιροφυλακτεί κάποιος θεός επαγγελματίας ή μη να αναλάβει την δημιουργία της και την πατρότητά της. Βία και κίνηση και δύναμη, ένα και το αυτό αξεχώριστα. Και εμείς τα  βαφτίσαμε με διάφορα ονόματα γιατί μπερδευόμασταν και δεν τα καταλαβαίναμε. Βρείτε εσείς ένα μόνο υπάρχον, είναι αρκετό, που δεν κινείται, που δεν έχει βία μέσα του, που δεν έχει δύναμη. Από τον όποιο ελαχιστότερο μικροϊό που μας ρίχνει κάτω, έως το όποιο ανόργανο κουαρκ και ανθυποσωματίδιο, που δεν υπακούει στην κίνηση. Και τι είναι τότε η ειρήνη, εύλογα θα ρωτήσει ο μικρότερος  της παρέας. Η ασυσσώρευτη ακόμα κίνηση. Η ασυσσώρευτη ακόμα δύναμη. Η ισχνή, η αδύνατη, η αμελητέα, το θρόϊσμα που μας αρέσει, το ελαφρύ αεράκι που μας δρισίζει, όχι ο τυφώνας και ο ανεμοστρόβιλος.

Όλο το άπειρο υπάρχον, όλο το σύμπαν: η φανερή και η σκοτεινή ύλη δηλαδή, μαζί με την φανερή και σκοτεινή ενέργεια, είναι αδιάκοπα κινούμενα. Είναι βίαια ως κινούμενα και έχουν την δική τους δύναμη, αλλιώς δεν συγκρούονται και δεν προκαλούν καταστροφές μεταξύ τους όταν συγκρούονται, ποτέ. Λες και το σύμπαν έχει τροχονόμο να κανονίζει την κυκλοφορία. Να διευκολύνει την α-σύγκρουτη κίνηση.

Τώρα να το πούμε πιο ολοκληρωμένα, προσθέτοντας την ίδια την φιλοσοφία της κίνησης και τελειώσαμε σχεδόν. Αντίθετα, αλλά και διαφορετικά όμως! Πάντα μάλιστα! Αυτό το αφήσαμε για τώρα. Το καλλίτερο! Που διασφαλίζει έτσι η φύση τον εαυτό της από την επανάληψη και την κατάρρευσή της. Για να εξηγήσουμε το προφανές με τους ταξικούς αγώνες, όπου διαφοροποιούνται ανά πάσα στιγμή μεταξύ τους, και εμάς μας τρελαίνει που δεν ομοιοποιούνται σε ένα στόχο μόνο, και δεν ομαδοποιούνται σε αυτό τον στόχο να νικήσουμε τον κοινό αντίπαλο τον κακό καπιταλισμό. Αλλά αυτό όλο, διαμεσολαβημένο  ατέλειωτα, δεν φτάνει ποτέ εμφανές σε εμάς. Και εδώ αρχίζουν όλες οι γνωστές και άγνωστες εμπλοκές της σκέψης. Οι μεταφυσικές, οι υποθέσεις, τα ανεξήγητα, τα θαύματα. Εσείς τι σκέφτεστε αλήθεια πάνω σε αυτό, θα μπορούσε το άπειρο σύμπαν να συγκρούεται διαρκώς, αιτιακά μέσα από τα 4 είδη δυνάμεων που το χαρακτηρίζουν, συν την ανεξέλεγκτη τυχαιότητα που επεμβαίνει και χαλάει τον γνωστό ντετερμινισμό, που χαλάει την σούπα της προβλεψιμότητας των πραγμάτων, και εμείς εδώ να ζούμε στην ησυχία μας; Ειρηνικά στις ασχολίες της αγάπης όπως κατακλύζουν οι ηγετικές οργανωμένες προπαγάνδες των εξουσιών, θρησκευτικών ή ιδεολογικών; Είναι ένας καινούργιος προβληματισμός.

Δυο πλανήτες δε, δυο αστέρες, δυο ήλιους, δυο γαλαξίες ίδιους δεν θα βρούμε πουθενά στο άπειρο σύμπαν! Στην άπειρη-βίαιη- κίνηση- δύναμη δηλαδή! Ίδιες, βίαιες κινήσεις δηλαδή. Ακριβώς όπως δεν βρίσκουμε ποτέ δυο ίδιους ανθρώπους  έστω και διδύμους, μονοωΪκούς.

Γιατί δεν είναι ίδια δυο πράγματα τα οιαδήποτε, ούτε έχουν την ίδια αντίληψη και γνώμη για τον κόσμο οι άνθρωποι. Εάν είναι έλλογα, όπως ακριβώς είναι και τα άλογα. Τόσο ακατανόητο είναι; Αυτό προσπαθώ να πω.

Και ο χωρόχρονος που κάποιοι νόμιζαν ότι θα εξαιρεθεί, για να μας δώσει μια ψυχολογική διέξοδο στη αυτόνομη μοναξιά μας, άλλο θέμα και τούτο, αλλά μας χρειάζεται στην κατανόηση και το αναφέρω, και θα πάει κάποτε, άγνωστο πότε, να συναντήσει τον θεό, όπως κάποιοι λίγοι αποπειράθηκαν να τον θεοποιήσουν και μεταφυσικοποιήσουν, γιατί δεν το χωρούσε το μυαλό τους, αποδίδοντας την κίνηση στην μορφή του χωρόχρονου λέει, στις ανηφόρες δηλαδή και κατηφόρες του σύμπαντος.

Αλλά για να το δούμε από πιο κοντά.                                                                                                      

Ο Μαρξ νόμιζε ότι αλλάξαμε τον κόσμο και τελειώσαμε. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος του. Αυτό, θα είναι μετά για πάντα νόμιζε. Μια αταξική κοινωνία. Σε αυτό το σημείο έφτασε σοφός και απελπισμένος. Αναλλοίωτη σχεδόν, πάλι καλά που πρόσθεσε και το σχεδόν, με μόνο δευτερεύουσες και τριτεύουσες μικροαντιθέσεις. Αλλά ο ξενοδόχος η φύση διαφωνεί. Αυτά μόνοι μας τα είπαμε, μόνοι μας τα συμφωνήσαμε, μόνοι μας τα αποφασίσαμε. Κατατρεγμένοι και απελπισμένοι γιατί μας κυνηγάγανε να μας σκοτώσουνε και να μας κάνουν δούλους.

Ο Ηράκλειτος δεν το νόμιζε καθόλου αυτό. Γιατί μεταξύ των δυο αυτών, εξελίσσεται τρις χιλιετίες  η μεγαλύτερη πνευματική διαμάχη του ανθρώπου. Κρυμμένη μάλιστα πίσω από την αυθαίρετη συμπερασματική μας περί δικαιοσύνης. Από εδώ ξεκινάνε όλα. Κάθε τι έρχεται και πέφτει μας λέει. Και εγώ έχω την ίδια άποψη και τον εμπιστεύομαι και αυτόν κι εμένα. Η δε πραγματικότητα τον επαληθεύει αποστομωτικά. Τελειώνει και τη θέση του την παίρνει κάποιο άλλο. Το αν θα είναι καλλίτερο ή χειρότερο για τους ανθρώπους, αυτό δεν το ξέρει κανείς. Από αυτούς εξαρτάται εάν αντισταθούν και το απορρίψουν. Ή τουλάχιστον να το τροποποιήσουν λίγο. Μια στάλα να παίρνουμε ανάσα. Χωρίς Μαρξικούς μαξιμαλισμούς. Γιατί ο μαξιμαλισμός είναι σχιζοφρένεια, τέλεια, υπερώριμη και έτοιμη ήδη. Πόσο μάλιστα σήμερα που ο καπιταλισμός είναι τόσο σίγουρος για τον εαυτό του, που μας επέτρεψε ακόμα και να ψηφίζουμε ελεύθερα και ανώνυμα πίσω από ένα παραβάν. Λες και ξέρει τον μηχανισμό μας, λες και διαβάζει την σκέψη μας. Αλλά έτσι και μόνο έτσι θα γίνει, και θα γίνεται πάντα.

Κανονικά το κείμενο για ένα απροπαγάνδιστο και εκπαιδευμένο μυαλό, έπρεπε να τελειώσει εδώ. Το κείμενο είναι ο τίτλος του. Είναι ήδη αρκετό. Φτάνει και περισσεύει. Αλλά θα συνεχίσω γιατί τα πράγματα δεν είναι εύκολα και χρειάζονται κι αυτά κάποια βοήθεια να διαλυθούν εντελώς οι μύθοι. Για να σπάσουμε ριζικά τις ψευδαισθήσεις μας όλοι, σε όλη την πνευματική ιεραρχία και δυνατότητα των ανθρώπων. Το μόνο που καταφέραμε σαν είδος, είναι να καταδικάσουμε την βία από όπου κι αν προέρχεται και την εκχωρήσαμε στον ιμπεριαλισμό και πιο πριν στην αποικιοκρατία, και πιο πριν στην φεουδαρχία και την δουλοκτησία. Ενώ ήταν πανταχού παρούσα. Σε κάνει να την συμπαθείς στο τέλος. Μόνο που το σύμπαν δεν συμφωνεί. Όχι γιατί καταλαβαίνει, αλλά γιατί ευτυχώς δεν καταλαβαίνει. Και εμείς παρέα με τον οδηγητή μας θέλαμε να του βάλουμε μυαλό.

Σήμερα κανείς δεν σκέφτεται συλλογικά. Λες και ζει μόνος του στον πλανήτη. Αλλά δεν το λένε. Ο καπιταλισμός πέτυχε να σκέφτονται όλοι ατομικά για να σώσουν το τομάρι τους. Αυτό που δεν μπόρεσα να καταλάβω ποτέ, ως το μεγαλύτερο μυστήριο των μυστηρίων, των ταξικών αγώνων και των ταξικών κοινωνιών, είναι πως οι διαμαρτυρόμενοι εργαζόμενοι, το επαναστατικό υποκείμενο της ιστορίας του Μαρξ, έστω όποτε σπάνια τα καταφέρνουν, βγαίνουν στους δρόμους μαζικά ξεχειλίζοντας τις πλατείες, και μετά πάνε πάντα και ψηφίζουν θανατικά τα χειρότερα κιόλας αφεντικά τους. Άγνωστες οι βουλές του κυρίου. Αυτό μάλλον θα εννοούσαν οι χριστιανοί.

Οι μαρξιστές και οι κομουνιστές, δεν κατάλαβαν ποτέ, πως όσο κι αν θέλεις να σώσεις τον δούλο, δεν σώζεται. Άλλο δύσκολο «γιατί» κι αυτό.  Κι από πάνω σε κάνει εχθρό του. Κι αυτός ο Μάρξ βρε παιδί μου δεν είπε κουβέντα για την αλλοτρίωση. Την έκρυψε καλά στα θεμέλια της θεωρίας του. Θα το δούμε κι αυτό στη συνέχεια.

Ο νόμος των αντιθέτων λοιπόν, για να το πω ακριβώς όπως είναι, χωρίς ανθρωπολογικές απαλύνσεις και διαφυγές,  είναι φονιάς από την φύση του. Όποιος νικήσει εκεί. Δεν έχει ισοπαλίες εδώ. Εάν δεν το καταλάβουμε αυτό, θα ζήσουμε τη ζωή μας τσάμπα. Επιθετικός πάντα, ή ως άλογος ή ως έλλογος, δεν έχει σημασία καμιά. Και χωρίς εξαιρέσεις όπως θα θέλαμε εμείς για να μπορούμε να ζήσουμε ήσυχα αυτό τον ελάχιστο χρόνο που μας αναλογεί σαν όντα. Και αφήνει πίσω του φυσικές και φυσιολογικές καταστροφές, καθώς και πνευματικά πτώματα για μας τους ανθρώπους, όταν  προσπαθούμε να τον καταλάβουμε και να τον ελέγξουμε από την έλλογη αγωνία μας, που μας εξαπατά κι αυτή φωνάζοντας για ειρήνη. Μόνο κι αποκλειστικά! Μέχρι λιποθυμίας. Να σταματήσει το σύμπαν να υπάρχει, με τις έλλογες κοινωνίες του όπου υπάρχουν, να υπάρχουν.                                                                                                         

Οι κοσμολόγοι μάλιστα, οι συμπαντολόγοι και οι αστροφυσικοί με τους βιολόγους και τους λοιπούς του μεγάκοσμου και του μικρόκοσμου, το διαπιστώνουν και το φωνάζουν συνέχεια. Αλλά ασύνδετα με μας και την ελλογικότητά μας. Ως να μην μας αφορά. Δεν μπορούν να βοηθήσουν την κοινωνία. Ούτε καν τον εαυτό τους σε αυτό το θέμα. Γιατί το σύμπαν ζει και υπάρχει μόνο με την καταστροφή. Αποκλειστικά! Με την καταστροφή και την σύγκρουση, και μόνο έτσι, και ποτέ και πουθενά αλλιώς. Και ποτέ με την ειρήνη. Γιατί ο νόμος των αντιθέτων συντηρεί τα αντίθετα. Επιβλέπει να υπάρχουν πάντα και να συγκρούονται. Αυτή είναι η δουλειά του.

Αυτή την αλήθεια θα την βρείτε καλά σοφατισμένη και κρυμμένη στους τοίχους της αταξικής ιερότητας, να κρύβεται στις  λεπτομέρειες μέσα από τις οποίες προσπαθεί να διαφύγει, στον τρίτο νόμο της διαλεκτικής του Μαρξ, περί αντιφάσεων ανταγωνιστικών και μη ανταγωνιστικών δυνάμεων τάχα, όπως σκαρώνει στην θεωρία του, δηλαδή σε εχθρικές κοινωνικές δυνάμεις και μη όπως λέει, όπου φέρνει το παράδειγμα της εργατικής τάξης και της αγροτικής, που πρέπει να συμμαχήσουν οπωσδήποτε για να νικήσουν τον καπιταλισμό.  Εδώ είναι όλο το θεωρητικό σκεπτικό του. Μα όλο. Εδώ παίζονται όλα σε μια τρίχα. Κι εμένα μου αρέσει πολύ να ήταν έτσι. Που καιροφυλακτούν μόλις και εάν ξεμπλέξουμε με τον καπιταλισμό, να πάρουν την ηγετική θέση του. Αλλά ποιος το λέει αυτό, που το βρήκε αυτό στην πραγματικότητα; Ότι αυτές οι δυο τάξεις θα αδερφοποιηθούν; Πουθενά δεν το λέει. Ίσα-ίσα ανέχονται η μια την άλλη. Ή μήπως το είδατε εσείς στον πάνσοφο αρχαίο μύθο του Αισώπου, Μήτηρ και θυγατέρες, που το λέει πεντακάθαρα, όπου συνδέει μεγαλοφυώς και αποκαλυπτικότατα τον άλογο με τον έλλογο κόσμο; Την κοινωνία με την φύση χωρίς να τις διαχωρίζει. Όπου εμείς ακολουθούμε το ένα ή το άλλο αντίθετο. Γιατί αυτόν τον απατηλό διαχωρισμό εμείς πρέπει να σπάσουμε. Γιατί από αυτόν ξεκινάει η πλάνη της αταξικότητας. Δηλαδή της μεταφυσικής διαφυγής. Ή μήπως τον είδατε στα λιμάνια, όταν συγκρούονται αγανακτισμένοι αμφότεροι, για το μεροκάματο οι μεν, για την παραγωγή τους οι δε.

Προχτές ακόμα, για φρέσκο πεντακάθαρο τωρινό παράδειγμα του πολιτισμού μας κιόλας και της επιστήμης μάλιστα, συν όλα όσα άλλα ξέρετε εσείς και η ιστορία να προσθέστε,  κι όλα του κόσμου τα επιχειρήματα με τα οποία θα προσπαθήσετε να αντισταθείτε, διαβάσαμε ότι εκτός πολέμου και μεγάλης άγριας ταξικής σύγκρουσης, πως οι εργάτες μιας εταιρίας, αναγκάστηκαν να σκοτώσουν τους άγριους μιας φυλής του Αμαζονίου που υπερασπίζονταν το χωριό τους, γιατί αλλιώς θα τους σκότωναν αυτοί, αν δεν προλάβαιναν να τους σκοτώσουν οι ίδιοι, όπως έσπευσαν να ανακοινώσουν στον τύπο για την γενοκτονία που προέβησαν. Η μόνη διαφορά τους, η επιστήμη και η τεχνολογία της που τους δίνει υπεροχή, δικαιολογίες δηλαδή. Δεν τους κατηγορώ εδώ. Εδώ δείχνω ότι το θέμα μας είναι άλλο και αλλού και πολύ βαθύτερο από ότι νόμισε ο Μαρξ και ο Ένγκελς. Απλά ήθελαν να στήσουν συμμαχίες και να ενώσουν τους καταπιεσμένους, οι οποίοι όμως ήταν ήδη δουλοποιημένοι και ατομοσυμφεροντοποιημένοι και δεν ακολούθησαν ποτέ. Με απαλυντικά λόγια, προσπαθούσαν οι δύστυχοι να σώσουν το τομάρι τους. Γιατί ο φόβος κοινωνικός ή ατομικός, είναι η χειρότερη δουλοποίηση και υποταγή.

Αλλά προσέξτε το, και τελείως αναλλοτρίωτοι να ήταν και άφοβοι, πάλι το ίδιο ακριβώς θα συνέβαινε και συμβαίνει αδιάκοπα στον σύνολο κόσμο χωρίς εξαιρέσεις ποτέ. Κι αυτό είναι το μέγα συμπαντικό κλειδί της κατανόησης. Κι επειδή δεν το έβλεπε ο Μαρξ, έκανε τα πάντα να μην το δούμε κι εμείς. Καθώς χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα στρατό να νικήσει τις αντιθέσεις. Ξεχνώντας ότι οι άνθρωποι έχουν μόνο μια ζωή και θέλουν να τη ζήσουν οπωσδήποτε και όπως-όπως. Αλλά έχει κι αυτός το θετικό του και το αρνητικό του εξ ίσου μοιρασμένα μέσα του. Χωρίς αυτόν τον νόμο δεν μπορούμε να επιβιώσουμε. Με αυτόν πάλι δεν μπορούμε να επιβιώσουμε τελικά.

Πως θα έχεις λοιπόν αταξική κοινωνία με αυτό το αενάως δίπλα της Κάρολε; Ή το αενάως πρέπει να διαγράψουμε ή το αταξική κοινωνία. Εσύ διάλεξες το δεύτερο, εγώ κατέληξα στο πρώτο. Δηλαδή θεώρησε ότι το αενάως= ισούται με την αταξική κοινωνία. Εμ, δεν γίνεται αυτό. Δεν είμαστε πολιτικοί, φιλοσοφία κάνουμε. Δεν θα αλλάξει κάποτε κι αυτή η αταξική; Έστω αργά; Έστω πολύ αργά. Αν την δεχθούμε για παράδειγμα της σκέψης και μόνο. Το είδαμε λανθάνον και στιγμιαίο στη σοβιετική ένωση, το είδαμε θνησιγενές και  καταρρέον στην κίνα, το είδαμε παντού και παντού. Και θα το βλέπουμε πάντα. Τα αντίθετα μανιασμένα ορμάνε να καταπιεί το ένα το άλλο. Κι όποιο νικήσει, προς στιγμήν μόνο θα νικήσει. Μόνο ξαναλέω. Την θέση του θα την πάρει το επόμενο. Αυτό λέει ο νόμος! 

Γιατί αυτό το αταξική, σημαίνει Παρμενίδης. Και Παρμενίδης σημαίνει ακινησία. Μόνο ακίνητα τα πράγματα δεν ενοχλούν το ένα το άλλο. Ξαναγυρίστε πίσω και ξαναμελετήστε τα. Και ο Μαρξ είναι καθαρά Παρμενιδιακός με την αταξική κοινωνία του, χωρίς να το ξέρει. Αλλά  του άρεσε και ολίγον από την άλλη ο Ηρακλείτειος, γιατί τον χρειαζόταν οπωσδήποτε να αλλάξει την κοινωνία. Πολύ ολίγον όμως, ελάχιστα ώστε να τον φέρει στα μέτρα του. Τα είχε μπερδέψει.

Την δικτατορία του προλεταριάτου δε, δεν την χρησιμοποίησε για ένα διάστημα χρονικό όσο χρειαζόταν να στερεοποιήσει την χώρα, αλλά την έκανε για πάντα. Απλά αυτό δείχνει την πλήρη αποτυχία σύλληψής του εγχειρήματός του. Την επιβολή, και όχι την εθελοντική συμφωνία των πολιτών της νέας κοινωνίας του. Απλά φοβόταν το προλεταριάτο και δεν το είπε. Λιγότερο βέβαια από τους ταξικούς αντιπάλους όπως θεωρούσε. Γιατί αν είναι να φτιάχνουμε κοινωνίες με δικτατορίες έστω των πολλών επί των λίγων και ελάχιστων, τότε αποτύχαμε. Αργά ή γρήγορα θα δημιουργούσε αντιθέσεις μεταξύ τους που θα γιγαντωνόντουσαν σε πρωτεύουσες, όπως κι έγινε με τους γραφειοκράτες. Το εγχείρημα που καλούμαστε να υποστηρίξουμε, είναι πολύ μεγαλύτερο ασύγκριτα. Αυτό ήταν το ζητούμενό μας πάντα.

Ο Μαρξ δεν το κατάλαβε όλο αυτό ουδόλως, προσπαθώντας να το υπερβεί και να γλυτώσει τις κοινωνίες από την απόλυτη φονική καταπίεση του ανθρώπου που αντίκρυζε τότε, από την αρχική συσσώρευση του νεοεμφανιζόμενου καπιταλισμού, και υπέπεσε στην παγίδα της μεταφυσικής, θρησκευτικοποιόντας την ίδια την φύση,  την πολιτική και τις κοινωνίες, όπως ακριβώς ο Χέγκελ που τόσο πολέμησε, με το όραμα της επίγειας παραδείσιας κοινωνίας του κομουνισμού, ολισθαίνοντας δηλαδή στις αταξικές φαντασιώσεις. Το σοβιετικό κράτος δεν έπεσε από τα έξω. Από το CNN όπως λένε και παρόμοια τέτοια χαριτωμένα οι κομουνιστές. Κατέρρευσε από τα μέσα. Από τις εσωτερικές του συγκρούσεις και δεν έφταιγε κανείς. Έπρεπε να γίνει. Εκεί που δεν υπήρχε καμιά εξωτερική ανταγωνιστική δύναμη να το απειλεί σοβαρά. Κάποιο καρκίνο αθέατο είχαν μέσα τους. Όπου δεν άντεχαν τον εαυτό τους πλέον και τη ζωή τους. Από την δικτατορία του κόμματος επάνω στο λαό, το μόνο αδιαπραγμάτευτο, όταν αυτή ήταν αχρείαστη ήδη, μετα το1980 τουλάχιστον. Για να μην πούμε από το 1968 στην Τσεχοσλοβακία.

Γιατί η  πραγματικότητα είναι πιο αδυσώπητη από ότι μπορούμε να φανταστούμε και όσο μπορούμε να αντέξουμε. Γιαυτό διαφεύγουμε σε θεωρητικές κατασκευές. Καθώς το ηλεκτρόνιο αλλάζει πρόσημο κάθε τόσο. Και αφήνει τους καλούς για να πάει με τους κακούς, χωρίς να το πάρουμε είδηση, τότε που χάνουμε τις μετρήσεις και τα κουκιά μέσα από τα χέρια μας. Σαν τους καπιταλιστές και τους ανθρώπους εξ ίσου μάλιστα, και οι δυο οπορτουνιστές και τυχοδιώκτες, εκεί όπου δεν βρίσκεις την αρχή και το τέλος της προδοσίας, όπως λένε κάποιοι αναιδείς και αδαείς, και πάλι πίσω όταν το βολεύει. Και κάποιοι ψάχνουν σε αυτόν τον αχυρώνα να βρουν ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο και που είναι η βελόνα. Διακόσια χρόνια τσακώνονται κι όλο φταίει κάποιος. Και τρώγονται μεταξύ τους χωρίς λόγο, την στιγμή που η αλλαγή, η πτώση δηλαδή, θα επέρχονταν έτσι κι αλλιώς ή από εδώ ή από εκεί λίγο αργότερα.

Με αυτή την παραδοχή της αλήθειας του κόσμου μας, αλλάζει δια παντός ολόκληρη η κοσμοθεωρία που σκαρώσαμε μέχρι τώρα.

Πως διάολο αυτός ο σοφός άνθρωπος έκανε τέτοια παρανόηση δεν μπορώ ούτε να το καταλάβω ούτε να το χωνέψω.

Γιατί είναι τόσο απλό αυτό που σας λέω, που με τρομάζει.

Ο Μαρξ δεν άκουσε τον Ηράκλειτο, το αενάως του, ούτε είδε την πραγματικότητα που του ούρλιαζε για το αντίθετο. Ήταν απλώς και απλούστατα θέμα δύναμης υπερισχύουσας, όπως είχε προειδοποιήσει ο Λουδοβίκος Φόγιερμπαντ. Αν και το προλεταριάτο ήταν πιο δυνατό στην θεωρία, δηλαδή στην ποσότητα, ήταν πάντα διαιρεμένο. Σε τόσα, όσα ήταν τα αφεντικά του. Γιατί θα μου πείτε; Γιατί έτσι τα αντίθετα ισορροπούν τον εαυτό τους, με το ταυτόχρονο συν και πλην. Και κρατήστε το.

Με αυτή τη φράση του, για αταξική κοινωνία, απαιτούσε χωρίς να το ξέρει, να κοροϊδέψει  το σύμπαν!!! Ούτε καν συνειδητοποιούσε τι έλεγε. Ή προτιμάτε να το πω πιο ακαδημαϊκά, να γλυτώσει από το σύμπαν. Γιατί δεν γνώριζε καλώς τους νόμους του, αφού πρόσθετε δικές του εξαιρέσεις. Τώρα θα αρχίσουμε να το καταλαβαίνουμε. Όχι οι οπαδοί ακόμα. Τώρα αρχίζει το πανήγυρι της σκέψης. Νόμιζε ότι δεν αφορούσε τις κοινωνίες των ανθρώπων πάνω στη γη. Τις εξαιρούσε. Όπως τις εξαιρούμε όλοι μας άλλωστε. Νόμιζε ότι η φύση είναι κάτι άλλο στεγανοποιημένο και αποκομμένο από τις κοινωνίες, από την ανθρώπινη ελογικότητα. Επειδή διαθέτει μυαλό. Νόμιζε ότι εμείς εδώ, είμαστε ελεύθεροι να στήσουμε την δική μας δίκαιη κοινωνία των ανθρώπων, χαμένοι σαν ναυαγοί στο άπειρο.

Ξεχνούσε στις αταξικές φαντασιακές  περιπλανήσεις του, ότι φύση και κοινωνία είναι το ίδιο και το αυτό, και με τους ίδιους και απαράλλαχτους νόμους. Και ούτε μπορούν να θυσιάσουν και να ξοδέψουν τη ζωή τους δυο γενιές μέχρι να καταφέρεις το ακατόρθωτο. Λες και δεν γεννήθηκαν καν αυτές, λες και είχαν μόνο θεϊκό σκοπό να επαληθεύσουν την θεωρία. Μάρτυρες και ήρωες  ενός φαντασιακού μεγαλείου. Κι από πάνω ατελέσφορες στο διηνεκές.

Αυτοί που υπάρχουν εκεί, οι ίδιοι ακριβώς ισχύουν και στις κοινωνίες των ανθρώπων. Χωρίς την παραμικρή διαφορά ή εξαίρεση. Την παραμικρή επαναλαμβάνω, μην κρυφτείτε πίσω της κάποιοι και ψάχνετε παραδείγματα. Εδώ την πατήσαμε και ακόμη περισσότερο σήμερα, με τις αδιανόητες εφευρέσεις της επιστήμης και της τεχνολογίας, που μας οδηγούν επί πλέον στη παρανόηση, μιας φρούδας αταξικής ελπίδας.. Γιατί ολόκληρη η  τεχνολογία είναι το φτιασίδωμα, το φαίνεσθαι μιας  ουσίας αδιερεύνητης. Ό,τι αλλάξει αυτή. Επιφανειακά  και εξωτερικά. Έστω ψευτοαλλάξει. Εμείς δεν αλλάξαμε σε τίποτα δικαιακά και μοιραστικά.

Αλλά εμείς δεν το ανεχτήκαμε και δεν το παραδεχτήκαμε ποτέ αυτό, ούτε για μια στιγμή, ούτε σε εκλάμψεις ούτε σε κρίσεις συνείδησης, μεθυσμένοι από την υπεροχή μας και ναρκισσευόμενοι με την ελλογικότητά μας που μας εξαπάτησε, συκοφαντώντας τον νόμο σαν εκχυδαϊσμένο τάχα υλισμό του ανθρώπου, ως μια αναγωγή απερίσκεπτη λέγαμε και λέμε, ως μια σύγκριση ανεπίτρεπτη επιμέναμε θιγμένοι, για το σπουδαίο είδος μας, που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του, ό,τι κάνει το σύμπαν δηλαδή, αυτό το ξεχνάμε, χωρίς εμείς να το βλέπουμε αφού φταίνε οι άλλοι οι κακοί, λέμε όλοι.                                                                                                                                                            Μια χυδαία παρομοίωση του εαυτού μας με έναν χυδαίο υλισμό πάει πολύ! Ε, όχι! Λες και οι νόμοι του άπειρου σύμπαντος δεν υπακούν στον άνθρωπο και τις κοινωνίες του, λες και μας εξαιρεί ή μας κάνει χάρη λόγο ελλογικότητας. Τι συμπαντική θρασύτητα! Και τι κοντόθωρη αφέλεια! Κι όλο αυτό το κάναμε γιατί δεν μπορούσαμε να το κατανοήσουμε, αιχμαλωτισμένοι από ένα επικίνδυνο φαντασιακό, που προέβλεπε σίγουρη νίκη των σοσιαλιστικών δυνάμεων, κι ύστερα έναν παράδεισο γήινο και πραγματικό! Μια αφελή γραμμική εξέλιξη, μια βολευτική ερμηνεία να μην θιγεί το έλλογο, το περιούσιο, το υπερέχον είδος μας. Ο Μαρξ με αυτό που είπε, μας εκπροσωπούσε όλους!

Ο άνθρωπος τότε, μιλάω για την αναγέννηση που άρχισε μόλις να ψιθυρίζει και μέχρι τώρα, μεθυσμένος από τον εαυτό του, από την ανακάλυψη του εαυτού του, όπου με γιγάντια άλματα βλέπει ότι τιθασεύει τη φύση και μπορεί να κάνει ότι θέλει, να της επιβάλλεται σχεδόν παντού, ερωτευμένος κυριολεκτικά με την ελλογικότητά του που ανακαλύπτει, με τα θαυμαστικά δημιουργήματα που μπορεί να κατασκευάσει, αστόχαστος  όλο και περισσότερο πλέον όσο περνάει ο καιρός και εκθαμπόνεται από τα ίδια τα δημιουργήματά του, χάνει την ίδια την ικανότητα αυτής της ελλογικότητας σιγά-σιγά, τυφλωμένος από τα σπουδαία κατορθώματά του, και γίνεται ένα αφιλοσόφητο όν, απομακρυνόμενο αλματωδώς από τον εαυτό του, με τα λαμπρά του τεχνολογικά κατακτήματα που δεν μπορεί να τα πιστέψει ότι αυτός ο ίδιος τα δημιούργησε όλα αυτά. Βρισκόμαστε δηλαδή ακόμη τώρα στην ίδια χρονιά των πρώτων καπιταλιστικών τεχνολογικών ανακαλύψεων, που διαρκεί τουλάχιστον μέχρι σήμερα, αποκοβόμενος όλο και περισσότερο από τον ίδιο το εαυτό του από το ίδιο το αρχικό είδος που ήταν. Ένα πνευματικό όν, που με τα λάθη και την βαρβαρότητά του, δεν το ξεχνώ, προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο και τον εαυτό του τότε.

Γνωρίζω ότι είναι σκληρό και ασήκωτο για τους ώμους μας, αλλά πρέπει να το δούμε τρεχαλητί, γιατί χάσαμε τον χρόνο του πραγματικού συμβαίνειν, και ζούμε σαν αργοπορημένη δικογραφία στο συρτάρι του μάγειρα-δικαστή, εγκλωβισμένοι στην αταξική ουτοπία. Κι έχουμε μείνει πολύ πίσω.

Όλο αυτό όμως, δεν ήταν ιδέα μόνο του Μαρξ, ώστε να μπορέσει να εισχωρήσει τόσο βαθιά και ανεξίτηλα μέσα μας, ως φωτισθέντες ξαφνικά από την σκέψη του. Αλλά ήταν ήδη προετοιμασμένο μέσα μας, ως ένα βαθύ και ακλόνητο ισχυρό συλλογικό φαντασιακό από χιλιετίες, που γεννήθηκε από τότε που υπάρχουμε, από τότε που γεννηθήκαμε, που μόνο καλωσορίστηκε ανακουφισμένα  στο συνειδητό μας από το κοινό μας υποσυνείδητό από όπου προέρχονταν, να αποτινάξει την καταπίεσή του, όταν ο Μαρξ το ανακοίνωσε στο κομουνιστικό μανιφέστο.

Και ο επόμενος θα συμπληρώσει αυτά που μου ξεφεύγουν εμένα. Για να μην με παρανοήσετε.

Και με το να μορφώσεις τους ανθρώπους δεν αλλάζεις τίποτα, όπως νόμιζε και νομίζουμε έως σήμερα, αυτή την ολέθρια και γιγάντια πλάνη, γιατί ο νόμος είναι πάνω από εμάς με μόρφωση ή όχι. Τα μεγαλύτερα μαζικά εγκλήματα τα κάνουν σήμερα οι πιο έξυπνοι, οι πιο μορφωμένοι και οι πιο σπουδαγμένοι. Άλλη κι αυτή φρούδα ελπίδα που δεν αλλάζει τίποτα στο τέλος στον ισολογισμό.  Νομίζουμε ότι τα παιδιά μας θα είναι καλλίτερα από εμάς, ενώ συνεχίζουν να αναπαράγουν τον ίδιο απαράλαχτο κόσμο. Θα καλλιτερεύσουν κάποιες χώρες και κοινωνικές ομάδες τη ζωή τους, και θα την προστατεύουν με κάστρα, γιατί οι υπόλοιποι θα εφορμούν να πάρουν τη θέση τους ως πεινασμένοι. Και πάει λέγοντας στο επόμενο απατηλό στάδιο αενάως. Αυτό λένε τα πράγματα με μας μέσα, κι ας μην μας αρέσει. Αταξική κοινωνία σημαίνει νεκρή και ακίνητη κοινωνία. Κάτι τέτοια έλεγε ο Παρμενίδης και ο Ζήνωνας. Ταξική κοινωνία σημαίνει ζωντανή, κινούμενη και κατασπαρασσόμενη!! 

Και συμπληρώνει το γνωστό: θέση-άρνηση-σύνθεση. Καπιταλισμός δηλαδή, άρνησή του με ταξική επανάσταση και δικτατορία του προλεταριάτου, και σύνθεση αυτών των δυο, παίρνοντας τα θετικά της παραγωγής του καπιταλισμού με την αταξική κοινωνία πλέον του σοσιαλισμού-κομουνισμού και τελειώσαμε! Όμως δεν είναι έτσι. Ο νόμος διψάει για αίμα, για νέα σύγκρουσή και επιτίθεται και πάλι λυσσαλέα στον κομουνισμό που κι αυτόν δεν τον γευτήκαμε ποτέ. Την σύνθεση  δηλαδή, δεν την αφήνει ο νόμος να πάρει ανάσα και της επιτίθεται όπως το 1989 στην σοβιετική Ρωσία. Κάτι δεν πάει καλά Κάρολε, κάτι δεν υπολόγισες καλά με αυτόν τον μπελά τον νόμο των αντιθέτων που διψάει για σύγκρουση. Τραπεζοτοκογλύφοι εφορμούν με τους βιομηχανοπόλεμους καπιταλιστοΪμπεριαλιστές στην λεία των πολιτών και οι εργαζόμενοι τα κάνουν πλακάκια με το επιχείρημά τους πάντα, άλλοτε με τους μεν που τους ψιλοβολεύουν το μεροκάματο κι άλλοτε με τους δε που τους δωροδοκούν με ένα καλλίτερο μισθό και νάμαστε πάλι στο ίδιο σημείο, με μόνη διαφορά την τεχνολογία που μας εξαπατά κι αυτή και νομίζουμε ότι είμαστε καλλίτερα από την προηγούμενη γενιά και πάει λέγοντας. Και δόστου μόρφωση και πολιτισμός,  να εξευγενίσουμε το είδος μας  και να μην πουλάει τα ταλέντα του στον καπιταλισμό. Ο Σίσυφος τελικά επαληθεύεται και μόνο. Ότι γίνεται και σήμερα αυτή την κάθε στιγμή.

Αυτή η φράση, η αταξική κοινωνία δεν υπάρχει, είναι η σταθερά μας. Είναι η πνευματική επανάσταση που δεν έγινε, για την σύλληψη και κατανόηση του κόσμου. Που δεν τέλειωσε καλλίτερα. Που δεν την αντέξαμε παρέα με τον πνευματικό μας ηγέτη. Πάνω σε αυτή και μόνο σε αυτή, μπορούμε να πατήσουμε για να επαναφέρουμε τον κόσμο στο κεφάλι μας. 

Και εσείς μπορείτε να μουρμουρίζετε ότι θέλετε τώρα που διαβάζετε.     

Και κάποιος πρέπει να το μαρτυρήσει δημόσια βέβαια όλο αυτό το κοινό μυστικό περί αταξικής, που βόλεψε και βολεύει τους πάντες. Που σήμερα εκατομμύρια εκπρόσωποι βολεύονται και βγάζουν το ψωμί τους ή το παντεσπάνι τους μέσα στην άγνοια και την παρανόησή τους, για να μην γράψω τίποτα βαρύτερο.  

  

Οι δε μαρξιστές, μετεξεταστέοι και καταϊδρωμένοι τρέχουν να καταλάβουν και να προλάβουν τους δυο αιώνες που έχασαν και πέρασαν χωρίς την παραμικρή επαλήθευσή τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι μείναν πίσω για πάντα. Αφού κρατήσαν την εξουσία για το κόμμα και τον λαό έξω από αυτόν, ίδια και απαράλλαχτα με τον καπιταλισμό. Σε αυτό μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Σε αυτό συμφωνούσαν απόλυτα, στην αντιπροσωπευτική κοινωνία. Και μάλιστα σήμερα που η τεχνολογία και η φαντασία έχει ξεσαλώσει πάνω κι από την ίδια την φαντασία του ανθρώπου! Και έχει εξακοντίσει αδιανόητα τις ικανότητες του ανθρώπου να καταλαβαίνει στα ουράνια τι γίνεται! Αλλά αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης και δευτερεύον όπως το θεωρώ ως προς το κύριο θέμα μας.

Μιλούσε για έναν κόσμο προδιαγραμμένο, ότι χειρότερο δηλαδή, με μια αναντίρρητη κιόλας λεπτομέρεια σε όλα, με πιο αυστηρό θέσφατο και από την πιο δογματική θρησκεία. Ξεχνώντας, ή μάλλον διαφεύγοντάς του, ότι το περίσσευμα, όχι το ταξικό της οργανωμένης κλοπής του ανθρώπινου μόχθου, του καπιταλισμού, αλλά το δίκαιο και απλό του κάθε παραγωγού και εργάτη, γιατί από εκεί έπρεπε να αρχίσει, αλλά δεν μπορούσε να το δει τότε, ήταν πάντα από την φύση του, από τη πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στον δρόμο του ανθρώπου, ήταν μια απόλυτη και δίκαιη ιδιοκτησία του καθενός, ο μόχθος είναι ιδιοκτησία, η μόνη,όπου αυτός το διέθετε όπως νόμιζε, όπως του κάπνιζε. Όπως εδικαιούτο! Κάνοντάς το από πάντα κερδοφόρα μικρή ή μεγάλη αν μπορούσε τοκογλυφία. Τότε έχασε την συλλογικότητά του. Ακόμα και πριν την ανακάλυψη ενός στοιχειώδους χρήματος ακόμα πριν την εμφάνιση της οργανωμένης δουλοκτησίας. Την προσποριζόταν ως αντάλλαγμα στην καθημερινότητά του, αφού δεν υπήρχε ανταλλακτικό μέσο τότε. Έτσι έγραψε η κοινωνική πραγματικότητα. Δεν μπορούσε να διακρίνει ότι η απλή αθώα και συνετή αποταμίευση γεννούσε πλούτο, ενάρκτιζε και ξεκινούσε πλέον όλον τον επόμενο χρόνο, το μέλλον με αυτή την αποταμίευση. Ήταν  ακόμη α-νόητο μέσα στην κοινωνία εκείνη. Που δεν το υποψιαζόταν τότε στη γιγάντωσή του, που δεν το υπέθεται τότε. Αυτό του γεννούσε η σκληρή επιβίωση. Και επιβίωση σημαίνει σύγκρουση και με την ασυνείδητη εκμετάλλευση μέσα της. Χωρίς να είναι κακός άνθρωπος ή σημερινός δολιευμένος. Αυτό κάνει ο κάθε ένας μη καπιταλιστής μέχρι σήμερα, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τον ίδιο του τον μόχθο, μέσα από την υπεραξία που αυτός ο ίδιος γεννούσε, με την δουλειά του και μόνο, σαν φυσικό επακόλουθο, ή ως χειρωνακτική ή ως πνευματική εργασία, προσβλέποντας να γλυτώσει από αυτήν σε όλη του τη ζωή αν μπορούσε. Όχι μόνο επί της φύσης, αλλά και μεταξύ των συνανθρώπων του. Γιατί ο άνθρωπος ήρθε για να ζήσει όπως νιώθουν και τα ζώα, και όχι να υπηρετήσει τον οποιονδήποτε σκοπό. Όλοι ψάχνουν εφευρέσεις να τις πατεντάρουν στο άπειρο μέλλον, και να απολαμβάνουν την εξυπνάδα τους, αποκομμένοι από όλη την κοινωνία. Γιατί ελλογικότητα σημαίνει κυριαρχία! Κατανόηση, σημαίνει κυριαρχία. Αργότερα και σταδιακά βήμα-βήμα κατέληξε και ονομάστηκε, αγορές, κι αύριο κάτι άλλο. Γιατί ήταν εκτός αναγκών πάντα! Από εδώ έπρεπε να αρχίσει το ψάξιμο. Αλλά πήγε αντίθετα από το τέλος, από αυτό που αντίκρυζε, την εξαθλίωση του ανθρώπου. Και μην κάνετε το λάθος, η κριτική που κάνω εδώ στον Μαρξ είναι στον παιδικό μου φίλο. Έτσι εξηγείτε το πολύπλοκο και μυστηριώδες αυτό φαινόμενο. Γιατί η ανέχεια και η αφθονία ήταν το ίδιο παιχνίδι με άλλη όψη. Και στα δυο συγκρούεται. Ο άνθρωπος, εύκολα μπορούσε με το μυαλό του να αλλάξει τη φύση και τον εαυτό του, αλλά του ήταν αδύνατο να μοιράσει δίκαια. Όχι μόνο την φτώχεια, αλλά και τον πλούτο. Όχι μόνο ταξικά, αλλά και ατομικά με τον διπλανό του. Έστω λίγο πιο δίκαια. Δηλαδή να σταματήσει τα αντίθετα και την αέναη σύγκρουσή τους. 

Ήρθε η ώρα να αποδράσουμε από αυτή την απελπισμένη φαντασιακή παράκρουση περί αταξικότητας στη γη. Λες και η γη δεν είναι σύμπαν.

Ας προσγειωθούμε στην ταξικότητα της πραγματικότητας που ζούμε όσο σκληρή κι αν είναι, κι ας σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Σε αυτήν και μόνο μπορούμε να έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη- μη εμπιστοσύνη,  και όχι στις μεταφυσικές πολιτικές που έχουμε στο κεφάλι μας, περιμένοντας να επαληθεύσουμε την μεσσιανική σκέψη του προφήτη. Και ας ξεκινήσουμε τη σκέψη μας ολικά εξ αρχής, απελευθερονόμενοι από την πολιτικοθρησκευτική τελεολογία του Κάρολου Μαρξ, για να μην τρελάνουμε τους ανθρώπους και τους εργάτες.

Στη θέση της υπάρχει μόνο μια ανελέητη τυφλή και άλογη σύγκρουση και καταστροφή, που γεννάει η κίνηση του σύμπαντος και της κοινωνίας, μέσα από την οποία αυτά έτσι μόνο υπάρχουν. Και ακολουθεί η επόμενη και ύστερα η επόμενη και διαρκώς αυτό. Γιατί τα αντίθετα όσο άγρια και οδυνηρά κι αν είναι, είναι συμπληρωματικά και αδιαχώριστα το ένα του άλλου.

Αυτό που εμείς χρειαζόμαστε, είναι μια αντιστεκόμενη κοινωνία μέσα στην ταξικότητα του κόσμου. Το καλλίτερο που μπορούμε να πετύχουμε μέσα στην ταξική κοινωνία που ζούμε και που υπάρχει παντού. Για να το πω καλλίτερα, μια αντιστεκόμενη συλλογικά και άμεσα όμως κοινωνία. Και αυτό το άμεσα είναι παντελώς απόν. Και αυτό γιατί η ταξικότητα είμαστε και εμείς και μέχρι τώρα το αποδίδαμε στους άλλους. Ταξικότητα σημαίνει διαφορετικότητα! Ταξικότητα σημαίνει αδικία! Και μην παίζουμε ούτε με τις έννοιες ούτε με τις λέξεις.  Ανεπαρκείς και δραπέτες της πραγματικότητας. Ακόμα εκκλησιαζόμαστε στις μεγάλες ιδέες προσκυνητές.

Και εμείς οφείλουμε να το δούμε αυτό. Καθώς ο σύνολος και καθολικός κόσμος δεν εξηγείται με τις επιστήμες θα πρέπει να πω, πάρα με το φιλοσοφικό στοχασμό του ανθρώπου και μόνο. Αυτό μας έμαθε, αν μας έμαθε, μέσα στην ακατάσχετη και άχρηστη πολυμάθειά μας σήμερα και από εχθές, η ίδια η γνώση. Δεν ζούμε παρά μαθαίνουμε μόνο, κι αυτό το λέμε ζωή. Και αυτό είναι μια πανανθρώπινη σχιζοφρένεια του σήμερα.

Αυτό που υπάρχει μόνο, είναι η ταξική κοινωνία! Η άδικη! Και ας δούμε αν και πως μπορούμε να την κάνουμε λιγότερο άδικη. Τίποτα άλλο περισσότερο.

Και αφήστε τον Χρηστό οι μεν και τον Μαρξ οι δε, στην ησυχία τους να ονειρεύονται. Δικαίωμά τους.       

Ξέρετε τι λέει ο ΝτΑ; Έξω από τα δόντια; Ότι πρέπει να πολεμάτε διαρκώς μεταξύ σας. Και αυτό κάνετε. Θέλοντας και μη. Με πρόσκαιρες συμμαχίες που αλλάζουν μέχρι και στιγμιαία. Από ένοπλα και καταστροφικά έως ηπιότερα με μικρότερες αντιθέσεις και συγκρούσεις παντός είδους, από την οικογένεια και τις διαπροσωπικές σχέσεις, ακόμα και στον έρωτα! μέχρι το σύνολο της κοινωνίας και των ελίτ της εξουσίας.

Τίποτα δεν γεννιέται χωρίς το αντίθετό του. Αυτό ας το καταλάβουμε πριν και την ανάσα μας ακόμα. Κάτι που μυρίστηκαν περιορισμένα και ξεκομμένα οι σοφιστές, μόνο για τον ανθρώπινο λόγο όμως αυστηρά. Ξεκομμένο και απομονωμένο από την βαθύτερη ολική παρατήρηση του φυσικού και συμπαντικού κόσμου γύρω τους, με την συγκλονιστική φράση του Πρωταγόρα και του Γοργία: μπορώ να επιχειρηματολογώ εξ ίσου καλά και από τις δυο πλευρές. Για τον νόμο των αντιθέτων μιλούσαν. Ακριβώς στην καρδιά του. Δηλαδή μπορώ να είμαι και τα δυο. Και εμείς δεν δώσαμε σημασία. Να διαλέγω το αφεντικό μου. Αλλά και να το μάχομαι. Από τη φύση μου διπλός. Αλλά και μη όταν με βόλευε ατομικά. Που μας άρεσε, γιατί η σύγκρουση μας θρέφει. Αλλά και μας διαλύει. Γιατί δεν καταλάβαμε τίποτα περισσότερο από αυτό, εκτός από τον αντίλογο της σκέψης, που ονομάσαμε κι από πάνω λογική τάχα και ελεύθερη βούληση, προικισμένοι με το εργαλειάκι της γλώσσας, να λέει ο καθένας μας ότι θέλει χωρίς τους φυσικούς νόμους, παρά μόνο με όρους οικονομίας και αγοράς όπως καταλήξαμε και καταντήσαμε μέσα από το ΄΄κεφάλαιο΄΄ την ιερότερη ανάλυσή μας. Δηλαδή να διαλέγω το αφεντικό μου. Να είμαι και δούλος και αφέντης ανάλογα. Στους από κάτω αν μπορώ. Που αργότερα, το πήραν αμυδρά θεωρητικά είδηση, κοντά στην αναγέννηση δηλαδή, που συγκλόνισε τον κόσμο της σκέψης, κι έμεινε εκεί μετά με τον διαφωτισμό και στη συνέχεια με την μαρξιστική θεωρία, ακούνητο πάλι, ακατανόητο και ακατάληπτο έως σήμερα, όπως ήταν, όπως μας το κληροδοτεί και επιβάλλει ο πραγματικός φυσικός και πνευματικός κόσμος.

Γιατί το κάθε αντίθετο, έχει δικαίωμα αθάνατης ύπαρξης. Ούτε με γενοκτονία δεν εξαφανίζεται.  Ότι υπάρχει στο σύμπαν δεν φταίει. Και αυτό εξ ίσου με το άλλο αντίθετο απέναντί του. Αυτό πρέπει να κρατήσουμε γερά μέσα μας, αλλιώς πρέπει να παραιτηθούμε από την ορθολογική σκέψη. Αυτό μόνο εξηγεί τον κόσμο. Και αυτό ο Κάρολος και οι απόγονοι μαρξιστές δεν το πήραν είδηση ακόμη. Όχι ως ίδιο αντίθετο αιώνιο και στάσιμο όπως επαναλαμβάνω αγωνιωδώς, αλλά ως αντίθετο διαρκώς μεταλλασσόμενο κι αυτό συγχρόνως με το αντίθετό του

Συνεχίζεται..

μνημονεύετε την πρωτογραφή:

https://nefestoras1.blogspot.com/2018/06/1.html#links