Οι κομουνιστές και τα δημοψηφίσματα

Ο Συριζα πέθανε ακαριαία υπογράφοντας το μνημόνιο της τελικής καταστροφής της χώρας και των κατοίκων της. Η ιστορία έσπρωξε  αυτή την πράξη στον πάτο της και την απέρριψε ως το χειρότερο θυμητικό της.

Όμως αυτό βγήκε από τα σπλάχνα της αριστεράς και πρέπει να μας δαιμονίζει τουλάχιστον με τον εαυτό μας, που το ανεχτήκαμε αν δεν το υποθάλψαμε, αν δεν κάνω λάθος αγαπητοί συμπολίτες και σύντροφοι σε αυτή τη ζωή. Με ένα μανιασμένο πλήθος που παραληρούσε στο όνομα του νάνου, με εσάς να πρωτοστατείτε.

Μαζί του, πέθανε και  η υπόλοιπη αριστερά παρέα με τα κρουπούσκουλά της, ως απολύτως ανίκανη στο σύνολό της να ανακόψει τον Συριζα στην αδιανόητη κατρακύλα του, λες και δεν την αφορούσε το θέμα, λες και δεν επρόκειτο για την ίδια της την τάξη, να βάλλει τον εγωισμό της στην άκρη, προτιμώντας να διαφυλάξει την καθαρότητα της ιδεολογίας, ως να μην έφταιγαν καθόλου αυτοί σε τούτο το ανελέητο μακελειό, απαθής παρατηρητής ενός εθνικού εγκλήματος, μαζεύαν ψηφαλάκια για την ψυχολογική τους επιβίωση, σε μια θεαματική ανωριμότητα αρχηγίσκων παντός είδους και φαντασιώσεων, αφήνοντας τελικά την βουλή χωρίς αντιπροσώπευση. Μπράβο! Σας εύχομαι να το θυμόσαστε εφιαλτικά.

Ταυτόχρονα, έκλεισε ένας ολόκληρος κύκλος ταξικών αγώνων ανεπιστρεπτί. Αγώνων διαμεσολαβημένων και διαχειριζόμενων 100%  από μια ιδεολογία που στον καινούργιο αιώνα μπάζει από παντού. Από εδώ και μπρος οι κοινωνικές συγκρούσεις θα εκφράζονται αλλιώς. Οι εκπρόσωποι, δεν θα είναι ποτέ πλέον ανεξέλεγκτοι όπως ήταν. Ούτε οι αρχηγοί απόλυτοι άρχοντες των ήδη πεπερασμένων αριστερών κομμάτων, όπως ήταν. Αλλά αυτό εσείς δεν το καταλάβατε ακόμα. Σας θρέφει η αποτυχία φαίνεται. Το σύνδρομο μιας μόνιμης ήττας. Όπου καταφεύγετε μοιρολογώντας στωικά στις δυσκολίες, λες και βρίσκεστε στο βουνό. Η σκέψη σας κινείται ακόμη στην αποστήθιση τσιτάτων των κλασσικών, ορφανή από την εμφάνιση του καινούργιου κόσμου που ανέτειλε. Που δεν τον βλέπετε καν. Όλοι αυτοί τελείωσαν και μην κάνετε τον κόπο ούτε να το σκέφτεστε καν, για έναν τελευταίο διάλογο ακόμα. Κακό κάνετε, καλό δεν κάνετε που υπάρχετε.

Μαζί του επίσης έσβησαν ακαριαία, όλα τα ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα που φυτοζωούσαν, προσβλέποντας σε αυτόν  την τελευταία τους ευκαιρία. Από εδώ και εμπρός όλα θα είναι άλλα, όλα θα είναι διαφορετικά. Ούτε αυτό δεν το καταλάβαμε ακόμη.

Τέλος μαζί του, πέθανε ακαριαία μια  ολόκληρη εποχή 100 χρόνων. Μια τεράστια σε διάρκεια εποχή, με δυο παγκοσμίους πολέμους μέσα της,  που χρειάζεται να μας προβληματίσει βαθύτατα. Τα περίφημα κόμματα νέου τύπου, τα Λενινιστικά κόμματα, τελείωσαν ιστορικά την ζωή τους εδώ και έκλεισαν τον κύκλο τους εδώ. Δεν έχουν να δώσουν τίποτα άλλο πια. Χάσαν κυριολεκτικά όλες τις ευκαιρίες και τους αγώνες όπως και την ψήφο που τους προσέφεραν οι εργαζόμενοι. Ανήκουν σε έναν χρόνο που πέρασε.

Έκλεισε ο κύκλος ολόκληρης της 3^ης διεθνούς. Ξεψύχησε παγκόσμια, αφού ήδη είχε χάσει πριν το τραίνο της εποχής της, και προσπαθούσε να σκαρφαλώσει λαθραία στο τραίνο μιας νέας εποχής, που δεν ήξερε καν την γλώσσα της, ούτε την σκέψη της, αφού είχε ήδη αποτύχει παντού, και σε όλες τις ευρωπαϊκές προσπάθειες, σε όλες τις παγκόσμιες απόπειρες. Αλλού παραδιδόμενη και αλλού προσχωρώντας στον καπιταλισμό αυτοχειροκροτούμενη, ως θλιβερή σοσιαλδημοκρατία της αρπαχτής. Ότι απέμεινε αγωνίζεται σκληρά στην λατινική Αμερική μόνο του. Σε άλλη κατεύθυνση, μακριά από τα κομουνιστικά μοντέλα. Αυτά πλέον δεν φτάνουν. Δεν αρκούν. Είναι λίγα και μη δημοκρατικά, με αναχρονιστικούς εξουσιαστικούς τρόπους εκπροσώπησης.

Οι περισσότεροι αν όχι όλοι, βλέπουν τον εικοστό πρώτο αιώνα ακόμα με τα μάτια του εικοστού. Να συνεχίσουν τις ολικές αποτυχίες του, σε μια νέα πάλι αδιέξοδη ίδια πορεία, να ξαναπροσπαθήσουν εκ νέου γιατί κάτι έφταιγε βρε παιδί μου, και λοιπές τέτοιες κοντόθωρες δικαιολογίες, που δεν είναι πλέον ούτε για μικρά παιδιά. Σε μια ακόμη σισύφεια ατελέσφορη προσπάθεια που από μακριά και από κοντά φαίνεται, ως πλήρως αποτυχημένη.  Ενώ αυτοί οι περισσότεροι, θα είναι θρονιασμένοι στο τιμόνι της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και των κομμάτων της. Όμως αυτός έρχεται, όχι για να μας προτείνει, αλλά για να μας επιβάλει την δική του αναντίρρητη απαίτηση. Την άμεση συμμετοχή των πολιτών από εδώ και εμπρός.

Οι αλλαγές θα είναι σαρωτικές και συντριπτικές απέναντι στο παλιό. Θα δούμε ποιοι θα τις φρενάρουν και ποιοι θα τις καλωσορίσουν απελευθερωτικά. Γιατί εδώ θα παιχτεί τώρα πια το πολιτικό παιχνίδι. Θα μεταφερθεί άμεσα στην ίδια την  κοινωνία από την πολιτική. Η  πολιτική ανήκει δικαιωματικά στην κοινωνία και μόνο σε αυτήν, και όχι στην πολιτική και τους επαγγελματίες εκπροσώπους της. Ποτέ δεν ανήκε. Αυτό κατακτήσαμε.

Αφήνουμε έναν κόσμο πίσω μας και προχωράμε.                                                                      Βρισκόμαστε σε μια άλλη εποχή. Μια εποχή που δεν συνειδητοποιήσαμε ακόμα. Μάθαμε όμως κάτι περισσότερο από τον Μαρξ, αλλά και από την Λούξεμπουρκ και τον Μπάουερ με τους λοιπούς που προσπάθησαν να την βελτιώσουν. Ότι ο καπιταλισμός δεν θα πέσει από τις αντιφάσεις του ποτέ όπως νόμιζε, γιατί αντίθετα οι αντιφάσεις του τον θρέφουν και τον αναζωογονούν. Τον ξαναζωντανεύουν και τον ξαναγενούν όπως καταλάβαμε. Τον γλυτώνουν από την πτώση του. Ακριβώς χωρίς αυτές, είναι νεκρός. Οι αντιφάσεις του είναι το οξυγόνο του. Όταν βλέπεις κρίση, να ετοιμάζεσαι για έναν πιο σκληρό και ανανεωμένο καπιταλισμό. Απλά την πληρώνουμε εμείς.

Αλλού χρειάζεται να ψάξουμε και να προσανατολιστούμε. Εκεί που πεισματικά απωθήσαμε για να σώσουμε την ιδεολογία μας. Για να αποδείξουμε ότι είναι η καλλίτερη επίγεια θρησκεία. Μια ιδεολογία που έβαζε από την αρχή τον άνθρωπο στην πάντα αντιπροσωπεύοντάς τον. Και καλά τότε, αλλά σήμερα;

Αν οι κεντρικές επιτροπές, δεν μπορούν να αποτρέψουν μια κατάσταση αριστερής σχιζοφρένειας, ανάμεικτη με την χειρότερη τυφλή εγωπάθεια εξουσίας του καπιταλισμού στο πρόσωπου του αρχηγού της,  μια κολοτούμπα που συγκλονίζει και συντρίβει την ανθρωπότητα, το μέγιστο κοινωνικό ξεπούλημα, τότε μπαίνει το σωστό ερώτημα που δείχνει το δρόμο για αυτές: τότε για ποιο λόγο υπάρχουν!  

Υπάρχει όμως κάτι άλλο πιο δυνατό, πιο σημαντικό για τον άνθρωπο. Η ζωή του που πρέπει να ζήσει υποχρεωτικά. Θέλοντας και μη. Που τον κάνει άθεο ότι κι αν λέει. Γιαυτό δεν τρέχει περιχαρής στον άλλο κόσμο. Γιατί γνωρίζει καλά ότι έχει μόνο μια ζωή ότι κι αν λέει. Γιαυτό ευχολογάει το αντίθετο. Γιαυτό δεν αρνείται αυτή τη βασανιστική ζωή και προσπαθεί να την ζήσει  όπως-όπως μέσα στην εξαθλίωση και τον φόβο του. Και δεν γνωρίζω πραγματικά, ποιος είναι πιο άθεος με τα κρυφά τελεολογικά του κοινωνικά μοντέλα, ο Μαρξ ή οι σημερινοί πολίτες, στην κατάληξή τους. 

Χρειαζόμαστε λοιπόν κάτι άλλο. Κάτι καινούργιο που δεν θα διαχωρίζει ούτε ταξικά ούτε κοινωνικά, αλλά αντίθετα θα ενώνει πανίσχυρα. Μακριά από τις κακοτοπιές που πρέπει να έπονται. Πιο δυνατό από ποτέ, πιο μαζικό από ποτέ, που θα ενώνει συντριπτικά τους πολίτες διαφορετικών απόψεων, διαφορετικών πολιτικών και ιδεολογικών πεποιθήσεων σε πάγκοινα συμφέροντα. Που δεν θα μας χωρίζει το διαφορετικό μεροκάματο, γιατί δεν είναι μόνο ο μισθός και το μεροκάματο, μα κάτι πολύ πιο πολύ αυτό, που λέμε εδώ. Τόσο ατομικά για τον κάθε ένα ξεχωριστά, όσο και ακόμη πιο δυνατά και περισσότερο, για τα συλλογικά και πάνδημα συμφέροντα μέσα σε μια κοινωνία νέα. Που δεν αφήνει κανέναν απ έξω. Μόνο που αυτό κάποιοι πρέπει να το αναδείξουν και να το ετοιμάσουν.

Και  πως μας διέφυγε, θα αναρωτηθείτε με σιγουριά και λίγο ειρωνικά. Αυτό θα πρέπει να το αναρωτηθούμε όλοι μαζί τυραννικά, κάνοντας τον βασανιστικό απολογισμό μας. Γιαυτό γράφεται αυτό το κείμενο. Επειδή είναι μπρος στα μάτια μας και αρνούμαστε να το δούμε, γιατί απωθείται πεισματικά από τα ιδεολογικά ταμπού μας. Και μην νομίζουμε ότι είναι εύκολο, να βάζει κανείς το κεφάλι του στον ντορβά.

Χρειαζόμαστε τα δημοψηφίσματα! λοιπόν. Το καλλίτερο χαρτί μας, που δεν μας αφήσαν ποτέ να τα χρησιμοποιήσουμε, συκοφαντώντας τα λυσσαλέα παντοιοτρόπως, δημοκρατικότατα πάντα και σοφιστικότατα, και προπαγανδίζοντάς τα ως ατελέσφορα αν δεν πάρουμε τα όπλα που καταθέσαμε πάλι και πάλι, κι αν δε ακολουθήσουμε τις γραφές με τα προγράμματα του μαρξισμού-λενινισμού, που τα ξέρει όλα καλλίτερα και τα έχει προβλέψει όλα καλλίτερα. Μακριά πάντα από τα δημοψηφίσματα. Ή βρίσκονταν στην εξουσία ή στην αντιπολίτευση. Και αυτό δείχνει την ψυχανάλυση της ιδεολογίας τους. Δεν ξέφυγαν ποτέ από την δικτατορία του κόμματος. Το τελευταίο και πιο δυνατό χαρτί μας, το σημαντικότερο όλων των λαών, που τα αριστεροκομουνιστικά κόμματα τα είχαν απαξιώσει τελείως, ως άκρως επικίνδυνα για αυτούς και την ύπαρξή τους, αφού αυτό θα τους αχρήστευε, αν δεν τους αποδυνάμωνε θεαματικά. Δηλαδή, θα τους αντικαθιστούσε σε μια τέτοια πορεία. Τι  συμφορά! Γιατί αυτό σημαίνει δημοψήφισμα.

Γιατί αυτό ξάφνιασε και ξεσκέπασε τον μικρό πωρωμένο απατεώνα και την παρέα του. Και όχι οι εκλογές του Σεπτέμβρη. Σαστισμένος ο λαός, αμάθητος από τέτοια ελευθερία, συνηθισμένος στον ραγιαδισμό των εκλογών, δεν μπόρεσε να κάνει το δεύτερο βήμα του. Με την κριτική που του αναλογεί.

Δεν έχουμε ανάγκη την εκπροσώπηση πλέον. Φτάνει πια με την διαμεσολάβηση των αντιπροσώπων. Επί τέλους, πρέπει να τους το φωνάξουμε. Είμαστε πιο μορφωμένοι από αυτούς πια. Πιο ικανοί. Περιορίζοντας στο ελάχιστο τον ρόλο τους στον αριστερό χώρο για αρχή τουλάχιστον και στη συνέχεια στο κοινοβούλιο της χώρας. Να μην μας λύνουν αυτοί τα προβλήματά μας, που έτσι κι αλλιώς δεν ήθελαν χωρίς να το ξέρουν λόγω του μαρξικολελινιστικού φρένου τους, αλλά και δεν μπορούσαν από την ίδια την αγκυλωμένη και απαγορευτική δομή τους, αλλά εμείς οι πολίτες από μόνοι μας. Με διαρκή απανωτά δημοψηφίσματα δια παντός από εδώ και εμπρός.

Γιατί τα δημοψηφίσματα εκτός των άλλων δείχνουν και την ανικανότητα των εκλογών και αποκαλύπτουν την φάρσα τους. Ένα στημένο και χειραγωγημένο παιχνίδι από την αρχή μέχρι το τέλος.

Και έπρεπε λέω σαν αυτοκριτική μας, να το είχαμε δει και προσπαθήσει οργισμένα μάλιστα, πριν από εικοσαετίες που πήγαν χαμένες. Να απαλλαγούμε από τις κεντρικές επιτροπές και τις γραμματείες των φαρισαίων, που μας χειραγωγούν μόνιμα με ύπουλες δημοκρατικές διαδικασίες, να μην φαίνεται τίποτα και να μην βρίσκουν τίποτα επιλήψιμο και αντιδημοκρατικό, ούτε τα ικανότερα ανώτατα δικαστήρια.                                                      

Γιατί η προδοσία σήμερα δεν γίνεται όπως βλέπαμε στις ταινίες και μας έλεγαν οι διηγήσεις και οι μύθοι του ανθρώπου παλιότερα, αλλά ανοιχτά, στο φως της ημέρας με εκλογές, διαφάνεια και τηλεοράσεις. Όποιος δε, ενδιαφέρεται να καταλάβει τον σύγχρονο κόσμο, αυτή είναι η επιστήμη των επιστημών. Η πολιτική σήμερα είναι μια αδιάκοπη προδοσία. Και για να τρομάζουν κάποιοι που σιτιζόμενοι φωνασκούν το αντίθετο, ή άλλοι πάλι πεθαμένοι αντιληπτικά, λέμε ότι ο καπιταλισμός σήμερα κινείται αποκλειστικά στα υπόγεια της συνομωσίας. Γιατί αν τετραπέρατε, δεν είναι ο καπιταλισμός από την φύση του μια απέραντη διαρκής συνομωσία, τότε τι είναι αυτή.

Έτσι για Παράδειγμα, που σαν ιαχή θα διαπεράσει την χώρα απ άκρη σε άκρη, δημοψήφισμα για την πρώτη κατοικία των ανθρώπων, παντελώς ατελώς, χωρίς ουδεμία επιβάρυνση ή φόρο, και χωρίς να απλώνουν τα χέρια τους επάνω της οι δήμαρχοι αμαρτωλοί ή όχι. Χρωστάει ή δεν χρωστάει ο πολίτης. Έχει δεν έχει εισόδημα. Όσα τετραγωνικά κι αν έχει, για όλους ανεξαιρέτως. Γιατί οι ίδιοι τα δημιούργησαν όλοι μαζί για την εκλογοπελατεία τους. Ας ωφεληθούν κι ελάχιστοι ντόπιοι πλούσιοι. Αυτό είναι το πρόβλημά μας προκειμένου να γλυτώσουμε το 99,5% ;

Γιατί η πρώτη κατοικία είναι σαν το νερό πλέον. Που κι εκεί πρέπει να κάνουμε το ίδιο. Γιατί η πρώτη κατοικία δεν είναι ατομική ιδιοκτησία πλέον όπως την εποχή του Μαρξ. Αλλά πιο πρώτη ανάγκη και από την τροφή ακόμα. Σαν την παλιά σπηλιά των προαρχαϊκών προγόνων. Που δεν την έβλεπαν καθόλου Μαρξικά, αλλά ως την πρώτη ανάγκη τους να προφυλαχτούν από το κρύο για να είναι την άλλη μέρα ζωντανοί και όχι κοκαλωμένοι. Και μετά να φάνε αν εύρισκαν ή δεν εύρισκαν. Να ξέρουμε ότι το ανθρώπινο είδος επέζησε χάρη στις σπηλιές γης. Αυτή  ήταν η πρώτη φυσική νόμιμη ατομική ιδιοκτησία. Πιο σημαντικό κι από το μεροκάματο δηλαδή. Κάτι ξέραν καλλίτερα από τους μαρξιστές, τι είναι σπίτι. Γιατί είναι αυτό που ξεχείλισε το ποτήρι. Το πιο ταξικό εξ όλων. Η πιο ταξική πανανθρώπινη απαίτηση εξ όλων στον πλανήτη.

Πάμε για άλλα όνειρα. Πραγματικά και δυνητικά. Όχι για επίγειους παραδείσους του μακρινού μέλλοντος όταν δεν θα ζούμε. Για χίλια χρόνια μετά. Το ίδιο ακριβώς με τους θρησκευτικούς παραδείσους που κι αυτοί πάνε απροσδιόριστα χρόνια μετά, στην Δευτέρα παρουσία. Πάμε για έναν άλλο κόσμο. Ή θα ζήσουμε για αυτόν και μέσα σε αυτόν, ή θα πεθάνουμε γιαυτόν και μαζί του. Χωρίς προδοσίες. Όποιος δεν μπορεί, την παραίτησή του αμέσως και γρήγορα σπίτι του τροχάδην. Αργήσαμε, αργήσαμε πολύ. Φταίμε, φταίμε, φταίμε. Χαραμίσαμε τη ζωή μας, γιατί αντί να πάμε μπροστά πήγαμε πιο πίσω, για να κάνουν καριέρα ο νάνος και η παρέα του. Αυτό καταφέραμε.

Θα πρέπει να καταλάβουμε όλοι καλώς, επί τέλους και κυρίως, γιατί ολιγωρήσαμε ήδη πάρα πολύ, ότι τόσο στον σοσιαλισμό, όσο και στο ανώτατο στάδιό του τον κομουνισμό, δεν μπορούμε να πάμε χωρίς τα δημοψηφίσματα. Δεν μπορούμε να πάμε με τον λαό στην άκρη. Το καταλάβαμε; Τελεία και παύλα με αυτό. Έπρεπε να το είχαμε κάνει 30 χρόνια πριν το λιγότερο. Κι αυτό ο Μαρξ δεν το ξέρει τότε. Δεν το διανοείται καν όταν γράφει το κεφάλαιο. Το ίδιο και ο Λένιν 50 χρόνια μετά. Οι συνθήκες δεν τους επιτρέπουν να το δουν. Απαγορευμένα από το χαμηλότατο επίπεδο του προλεταριάτου, δεν τα διανοήθηκαν ποτέ. Θα ψήφιζαν όλοι τα αφεντικά τους που τους δίναν ένα κομμάτι ψωμί. Οι κεφαλαιοκράτες τότε στην μεγαλύτερη αρχική συσσώρευση του κεφαλαίου, χρησιμοποιούσαν τους εργάτες και τα παιδιά τους ακόμα, σαν ζώα κανονικά και χειρότερα, με δικαιώματα μηδέν. Γιαυτό μιλάνε για μάζες τότε, όπως πράγματι ήταν τα πράγματα, αποτυπώνοντας άριστα την ανθρωπολογική δυνατότητα. Τότε δεν υπάρχουν πολίτες, και δεν ξέραν να γράψουν ούτε το όνομά τους οι προλετάριοι. Μια φρίκη για τον δύστυχο άνθρωπο. Αυτή ήταν η κατάσταση. Αυτή είναι η ιστορία της σκέψης των μεγάλων επαναστατών. Της καταναγκαστικής σκέψης τότε. Η ιστορία όλων μας.

 Ακόμα περισσότερο και δυσκολότερο, είναι να κατανοήσουμε ότι τα δημοψηφίσματα, είναι ανώτερο στάδιο από τα δύο άλλα. Για να μην πω απότομα, ότι δεν χρειάζονται πια, και πάθουν εγκεφαλικά οι μαρξιστές και οι μαρξίζοντες. Αφού τα κομουνιστικά και αριστερά κόμματα διαλύθηκαν ή γίναν θεραπαινίδες και χαφιέδες των καπιταλιστών, όπως ο αστείος ευρωκομουνισμός, πουλώντας παραμύθια για την προσωπική τους επιβίωση. Αλλιώς θα μείνουμε μετεξεταστέοι και πάλι στην εποχή μας, όπως είμαστε ήδη, ενώ αυτή θα τρέχει ιλιγγιωδώς. Όποιος δε, δειλιάσει να δει τα πράγματα και να τα αναστοχαστεί τα τελευταία 100 χρόνια τουλάχιστον από την οκτωβριανή επανάσταση, που είναι ακόμα μακρινό όνειρο και όλο απομακρύνεται με απίστευτες ταχύτητες φωτός, μετά την πλήρη ολοκληρωτική νίκη της κεφαλαιαγοράς, θα συντριβεί από τον χρόνο. Σκληρό, αλλά έτσι πρέπει να γράφονται τα κείμενα της ζωής μας. Και όχι με σοφιστικά υστερόβουλα μισόλογα και ευγενικές προσφωνήσεις. Γιατί η ταξική διαπάλη δεν είναι αβρόφρων έκθεση ιδεών ποτέ.

Κρατήστε το αυτό γερά, μια και πρώτη φορά γράφεται και υποστηρίζεται σε όλο τον  αριστερό και μαρξιστικό χώρο, όχι ως απλό εργαλιάκι της πολιτικής και της ταξικής πάλης, δευτερεύον και τριτεύον, αλλά ως το παρόν και το μέλλον των κοινωνιών. Κανείς τότε δεν μπορούσε να προβλέψει τις αδιανόητες επαναστατικές εξελίξεις της επιστήμης και την εκτυφλωτική σάρκωση της τεχνολογίας, που συμπαρέσυρε τους πάντες και τα πάντα στον ερχομό της, και ώθησε ανέλπιστα τον καπιταλισμό να ξεπερνάει επιτυχώς τις μεγάλες του κρίσεις. Να καταφύγει σε αυτές και να μεγιστοποιήσει ακόμη περισσότερο τα κέρδη του, με τα καινούργια προϊόντα που γεννήθηκαν. Τα δημοψηφίσματα, είναι τα μόνα που στην κοινωνική φιλοσοφία, αλλά και στην δυνητική ρεαλιστική καθημερινή πραγματικότητα, μπορούν να είναι ο μόνιμος και καθοριστικός στόχος μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Παρασάγγας από τον κομμουνισμό που τώρα φαίνεται ότι δε τον χρειαζόμαστε. Είναι ανεπαρκές ιδεολόγημα θρησκευτικής εμπνεύσεως του Μαρξ. Σε όλα μάλιστα τα σκαλοπάτια και τα στάδιά της ανεξαιρέτως, αρχίζοντας και πιέζοντας, από την υποκριτική αστική δημοκρατία ακόμη, έως την  άμεση τελικά και μακρύτερα, χωρίς τον τρομακτικό υπερμεγενθημένο και υπερτροφικό ρόλο του κόμματος, και του κοινοβουλίου που θα ταραχτεί κι αυτό συθέμελα.

Ο δε καπιταλισμός που κάτι ξέρει περισσότερο, χλωμιάζει και τρέμουν τα πόδια του και μόνο που το ακούει. Ούτε καν τον νοιάζουν οι αριστερές κυβερνήσεις, παρά τα δημοψηφίσματα μόνο. Το ζήσαμε κι αυτό. Χαφιεδάκια είναι και το ξέρει. Χωρίς καμιά αυταπάρνηση μέσα τους και θυσία για την απελευθέρωση των συμπολιτών τους από τα δεσμά της σύγχρονης δουλείας, και δεν μπορούν παρά να γονατίζουν μπροστά του μόλις συνδιαλλαγούν. Αυτά φοβάται και από αυτά μόνο δεν μπορεί να γλυτώσει. Αλλά αυτό και μόνο βάζει σε σκέψεις. Αφού προτείνει ένα άλλο δρόμο παρασάγγας πιο δυνητικό και δυνατό στο παρόν μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης, κατασυκοφαντημένο από αμφότερους. Ένα σύστημα πλήρες, με μια μέθοδο πλήρη, που ακολουθεί κυρίως απελευθερωτικά τον χρόνο και τις στιγμές του κατά πόδας, τις απροσδόκητες αλλαγές που γεννάει ο πραγματικός κόσμος.

Γιατί η φιλοσοφική σύνδεση της κοινωνίας με την φύση, είναι ο χρόνος της. Η ταύτιση αυτών των δύο. Γυρίζει ο πλανήτης γύρω από τον ήλιο και τον γαλαξία μας, ταξιδεύει ο γαλαξίας μας δίπλα στους άλλους, αλλάζουν οι εποχές και τα χρόνια περνάνε σαν νεράκι, και οι κοινωνίες παραμένουν δέσμιες του συστήματος χωρίς αυτό ποτέ να αλλάζει. Αυτά τα δύο πρέπει να είναι ταυτισμένα και όχι χωρισμένα και ξένα μεταξύ τους. Να μην συναντώνται ποτέ. Να μην ακολουθεί η κοινωνία τον πραγματικό φυσικό χρόνο, αλλά να έπεται, αναχρονιστικά, αργοπορημένα και καθυστερημένα από αυτόν. Δημοψηφίσματα εδώ και τώρα αμέσως λοιπόν. Να μην περιμένει ατέρμονα τις δόλιες εκλογές. Και πάλι τις επόμενες και τις μεθεπόμενες. Με ένα ναι ή ένα όχι άδολο και ακριβές. Τότε επανέρχονται τα πράγματα στη θέση τους. Τότε ζει η κοινωνία. Να φρενάρει δηλαδή όσο μπορεί το σύστημα την πτώση του, την αλλαγή του. Ο μέγιστος στόχος μιας κοινωνίας είναι, να μην γίνονται τα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα, σε άλλον απίστευτα μεταγενέστερο χρόνο, αλλά να ακολουθούν τον αχό της κοινωνίας και των αναγκών της καθημερινά. Όλα τα άλλα βρίσκονται.

Τότε μόνο υπάρχει ισορροπημένη και αρμονική κοινωνία. Όταν πχ οι αποφάσεις της υπεραμαρτωλής ελληνικής  δικαιοσύνης δεν θα υπερβαίνουν το εξάμηνο. Ιδίως στα μεγάλα και κορυφαία θέματα της δημοκρατίας. Και αυτό με δημοψηφισματικές αποφάσεις αμέσως μόλις χρειαστεί. Να υπερβαίνουν το αστικό κοινοβούλιο και τα κεφαλαιοκρατικά συντάγματα ασφαλείας του εαυτού τους, του απροσμέτρητου κέρδους δίπλα στην φτώχεια και την πείνα την ίδια στιγμή. Όταν για άλλο μεγάλο παγκόσμιο παράδειγμα, θα προλαβαίνουμε την οικολογική καταστροφή του πλανήτη. Και αυτά χωρίς τα δημοψηφίσματα δεν γίνονται. Ούτε με τον μαρξισμό, ούτε με την καλή προαίρεση των κεφαλαιοκρατών. Γιατί αυτά είναι η μέγιστη δυνατή πίεση των κοινωνιών.

Θα πρέπει να καταλάβουμε όλοι καλώς λοιπόν επαναλαμβάνω και συγχωρέστε με, ότι το ανώτατο στάδιο του σοσιαλισμού, δεν είναι ο κομουνισμός όπως νόμιζαν και μας δίδαξαν, αλλά τα δημοψηφίσματα. Αυτό πια κάνει μπαμ στην εποχή μας και δεν χρειάζεται ούτε να το επιχειρηματολογήσουμε, αφού μπήκε στο αυτονόητο της κοινωνικής κατάκτησης και της απαίτησης των κοινωνιών πλέον. Τα αριστεροκομουνιστικά και αστικά κόμματα το φρενάρουν, όπως και ο Μαρξισμός με τον Λενινισμό ιδίως. Κρατήστε το κι αυτό, γιατί αλλιώς  δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε φίλοι αναγνώστες, ούτε προφορικά ούτε γραπτά.

Το γνωστό μαρξικό σλόγκαν: ο καθένας  σύμφωνα με τις ανάγκες του, στον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, όχι μόνο δεν  υπάρχει, αλλά και δεν λέει τίποτα απολύτως συγκεκριμένα, παρά αμφίβολα φαντασιακά του μέλλοντος. Αντίθετα μπερδεύει και πάλι τις φυσικές ανάγκες του ανθρώπου, κοινές σε όλους, αδήριτες και επιβαλλόμενες από την φύση της φύσης μας, προμηθεύοντας όλους μας με ένα μόνο στομάχι εξ ίσου απαιτητικό για τους πάντες, αλλιώς γεννάνε την φτώχεια και την πείνα που σήμερα θερίζουν μέσα στην υπεραφθονία.

Θεόσταλτο επιχείρημα για τον καπιταλισμό, να χωρίζει, να εξαγοράζει και να γλυτώνει τους αναγκαίους μισθούς της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού,  με τις επίκτητες ΄΄ ανάγκες της εξειδίκευσης της γνώσης, που εξαιρούνται, αφού γεννάνε τις πανάθλιες συντεχνίες του καπιταλισμού πάλι, από αυτή την χαραμάδα, όπως το ίδιο συμβαίνει και με τις επιθυμίες που γεννάει η εξειδίκευση, και μετεωρίζονται και πάλι στο ανώτερο στάδιο του κομμουνισμού, όπως ακριβώς στον καπιταλισμό. Αυτό λέει το σλόγκαν.

Για παράλογο και ενδεικτικό παράδειγμα αναφέρω την ανώτατη παιδεία, που απαιτεί και επιτυγχάνει καλλίτερη αμοιβή από τους δασκάλους των παιδιών μας. Και εμείς πρέπει να μείνουμε πεισματικά στις πρώτες, που δεν διαχωρίζουν, παρά στις αναγκαίες διαφορετικότητες της αισθητικής και μόνο, του μόνου ατομικού βασιλείου ελευθερίας του ατόμου που επιτρέπονται, και χαρίζουν τον πολιτισμικό πλούτο στις κοινωνίες και τα έθνη των ανθρώπων. Δύσκολο θα μουρμουρίσετε. Το ξέρω, εδώ μπλόκαρε και ο Κάρολος. Αυτή η μεγαλοφυής σκέψη. Αλλά εμείς πρέπει να το λύσουμε εδώ και τώρα. Μια έκθεση ιδεών είναι, που θέλει εξιχνίαση από μας τους επιγόνους.

Όπου εκεί προσπαθεί να εξατομικεύσει επί τέλους τον άνθρωπο σε μια μακρά πορεία αναμονής χωρίς τέλος, στο κομουνιστικό στάδιο, αναγνωρίζοντας ως μοναδική οντότητα τον ανθρωπάκο επί τέλους δίπλα στην συλλογική κοινωνία, όχι μόνο δεν έχει δυνατότητα σάρκωσης ποτέ, αλλά εδώ βρίσκεται η μεγαλύτερη αντίφαση του Μαρξ. Η πιο νεφελώδης και ασαφής πρότασή του, γιατί κυρίως καταργεί τον μέγιστο των νόμων της κοινωνίας και του σύμπαντος, τον παμμέγιστο νόμο των αντιθέτων, γιατί ο κόσμος υπάρχει μόνο ως έτσι. Ηρακλείτειος και όχι Παρμενιδιακός και Μαρξικός, ακίνητος δηλαδή. Αταξικός δηλαδή. Αλλά ταξικός. Δηλαδή διαφορετικός. Γιατί κίνηση σημαίνει αταξία υποχρεωτικά, ακόμα και στο άπειρο σύμπαν. Σημαίνει δηλαδή απροσδόκητο και απρόβλεπτο. Μόνο χωρίς κίνηση δεν έχουμε αταξία. Γιατί τα μέγιστα αντίθετα του κόσμου όλου, είναι η τάξη και το αντίθετό της η αταξία. Ο ντετερμινισμός δηλαδή και η τυχαιότητα που ακατάπαυστα παλεύουν και συγκρούονται μεταξύ τους. Γιατί ο κόσμος δεν είναι ούτε μόνο τυχαίος ούτε μόνο ντετερμινισμένος με νόμους φυσικούς που παραδεχόμαστε, αλλά δεν μας βγαίνουν και τα μαθηματικά νούμερα ακριβή μην ξεχνάμε. Γιαυτό γέμισε η φυσική από αυθαίρετες συμπληρωματικές σταθερές. Γιατί είναι η εντροπία στην κοινωνία όπως και στην φύση που προκαλεί την αλλοίωση και τον θάνατο τέλος, που συνδέει τα αντίθετα σφιχταγκαλιασμένα μεταξύ τους, για να ξαναγεννηθούν και να συνεχίσουν τα πράγματα τον αέναο κύκλο τους. Που άρα δεν μπορείς να προβλέψεις ούτε την φύση με τους νόμους της, ούτε την κοινωνία με την περισσότερη αναπάντεχη πορεία της και διαπάλη της. 

Αυτό είναι το νόημα για όποιον δεν φοβάται να το καταλάβει. Αυτό που διαφεύγει ολοσχερώς. Το ίδιο που κατατρόμαξε τον Μαρξ. Που δεν το είδε ή το παρέκαμψε ίσως. Μπορεί οι δυο μεγάλοι μαρξιστές, προπάτορες της σκέψης όλων μας,  ο Ένγκελς και ο Μαρξ, να ήταν άριστοι γνώστες της νευτώνειας φυσικής της εποχής τους, όμως τους είχε διαφύγει η βαθιά φιλοσόφηση της ρωμαλεότερης εποχής της σκέψης του ανθρώπου, η Ιωνική σχολή των αντιθέτων, με τον Θαλή και τον Αναξίμανδρο μέχρι τον Αναξιμένη και τον Ηράκλειτο, που μίλαγε για τα μεγάλα αντίθετα ολόκληρου του κόσμου, όπου από εκεί ξεκινάνε και τελειώνουν όλα, μετατρεπόμενα κάποτε στο αντίθετό τους όπως ο Μαρξ σωστά είδε, για να εξηγήσει την ελπίδα της ταξικής πάλης, αυτών των γιγάντιων αντιθέτων του άπειρου σύμπαντος και της κοινωνίας που τον ενδιέφερε, την αλλαγή της μόνιμα δουλοκτητικής έως σήμερα κοινωνίας, προσβλέποντας στην απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά του κεφαλαίου.

Όμως του διέφυγε, ότι τα αντίθετα θα υπάρχουν πάντα για να κινείται η ίδια η κίνηση.  Τα αντίθετα αλλάζουν μόνο πόλους κάποια στιγμή, αλλά οι πόλοι, οι νέοι αντεστραμμένοι πόλοι, παραμένουν αντίθετοι!!! Με άλλους αντίθετους κοινωνικούς πρωταγωνιστές στον μικρόκοσμο της γης μας. Το ποιοί είναι ή θα είναι τότε δεν τους ξέρω και μη ρωτάτε ακόμη. Χωνέψτε το προηγούμενο πρώτα. Γιατί το αιώνιο φυσικοφιλοσοφικό ζήτημα, δεν είναι πιο αντίθετο θα νικήσει, αλλά πως θα ισορροπούν αυτά τα δυό με ίσα ποσοστά συμμετοχής πάνω κάτω τουλάχιστον. Για να είναι ανεκτή, ευχάριστη και βιώσιμη η ζωή του ανθρώπου. Και ο καπιταλισμός σήμερα βρίσκεται στο 98%. Έχει δηλαδή ολοποιήσει το όλον με τον εαυτό του, κάνοντάς τα όλα καπιταλισμό, προσπαθώντας κι αυτός όπως η αταξική κοινωνία από την άλλη, που βρίσκεται από κάτω ηττημένη και ελάχιστη σε ποσοστό,  να φτάσει στο 100%. Να πεθάνει δηλαδή ουσιαστικά, γιατί αυτό το απαγορεύει το ίδιο το άπειρο σύμπαν. Θα πρόσθετα δε με τις δικέ μου μικροδυνάμεις εκλαϊκεύοντας,: ότι χωρίς τον εχθρό σου δεν υπάρχεις. Την ανάγνωση που δεν μπόρεσε να κάνει ο δικός μας καλός ποιητής.

Μας πρόλαβε όμως ο καπιταλισμός, δημιουργώντας και  ρίχνοντας στην αγορά τις κοινωνίες της αφθονίας και αμέσως λίγο μετά της υπεραφθονίας, τον κομουνισμό δηλαδή! επιτυγχάνοντας το μαρξικό σλόγκαν, αν και σε κακογραφία και μικρογραφία βέβαια, αν και αρκετά πληθυσμιακά στον δυτικό κόσμο, με τις κοινωνίες των 2/3 του Γκι ντε Μπορ, που εμείς ούτε τον ακούγαμε ούτε τον πήραμε στα σοβαρά.                                                             

Θα μου πείτε πριν καν τελειώσετε το κείμενο, ότι αυτό ούτε ισότητα έφερε ούτε άλλαξε τις κοινωνίες ριζοσπαστικά, αλλά αντίθετα μεγιστοποίησε την ανισότητα εις βάρος του 1/3 των πολιτών του και εις βάρος του τρίτου και τέταρτου κόσμου μέσω του σύγχρονου οικονομικού ιμπεριαλισμού, με μεροκάματα ενός και δυο ευρώ την ημέρα. Συμφωνώ, αυτά τα εύκολα τα λέω κι εγώ. Όμως υπάρχει και επέκεινα. Γιατί αυτοί οι πολίτες έτσι ζούνε ικανοποιημένοι και τους αρκεί. Δεν θέλουν πλήρη ισότητα, αρκεί να ζούνε καλά την μια και μοναδική ζωή τους. Δεν τους ενδιαφέρει η αταξική κοινωνία. Και το κυριότερο, τραβάνε τις υπόλοιπες κοινωνίες σαν μέλι στο πρότυπο που ζούνε, εκθειάζοντας ασυνείδητα την επιτυχία του καπιταλισμού και έτσι ξεπλένοντάς τον. Ή συνειδητά αν θέλετε καλλίτερα. Κάνουν την επιλογή τους. Το βλέπουμε πεντακάθαρα, δηλαδή δεν βλέπουμε τίποτα, με την οργιώδη μετανάστευση παντοιοτρόπως των καταπιεσμένων ελευθεριακά από το Ισλάμ, όσο και των εξαθλιωμένων από την φτώχεια τους, πολύ-πολύ-πολύ πριν την προσφυγιά του πολέμου στην Συρία! Αυτό πρέπει να δούμε. Αυτό ήταν το ολοκάθαρο μήνυμα της αραβικής άνοιξης! Που ξέσπασε με την ανακάλυψη του διαδικτύου. Που σάρωσε τις καταπιεστικές αξίες της Σαρίας.  Και οι μαρξιστές και οι κομουνιστές δεν μπορούν από την δομή της σκέψης τους.                                                         

Γιατί την θεωρία εδώ αναπροσαρμόζουμε, αλλάζουμε καλλίτερα, και επαναφέρουμε τον πολίτη ως πρωταγωνιστή που είναι, να αγωνίζεται με ορατή ελπίδα στο τώρα της ζωής του. Δίνοντάς του την δυνατότητα με τα δημοψηφίσματα να κάνει αυτός το κουμάντο και όχι τα κόμματα της αριστεράς και της δεξιάς απόλυτα, σε πρώτη φάση, που ακόμα δεν ξεκίνησε καν, να δούμε τι θα γεννήσει μετά από αυτό. Αλλά το ότι: Η  πολιτική ανήκει δικαιωματικά στην κοινωνία και μόνο σε αυτήν αδιαμεσολάβητα, και όχι στην πολιτική και τους επαγγελματίες ανθρώπους της, δεν το συζητώ. Γιατί εμάς το πρόβλημά μας είναι τώρα ο νάνος και η καταστροφική παρέα του. Το ανατριχιαστικό μήνυμα που έστειλε, ότι τίποτα δεν αλλάζει. Γιαυτό ξεσκονίζουμε τον Μαρξ και τον Λένιν περισσότερο, με την τυφλή εμπιστοσύνη τους στα αριστερά κόμματα  των προλεταρίων που τα κάνανε μαντάρα παντού και τους τσάκισαν χειρότερα.

Να υπενθυμίσω δε, ότι ο μη κομουνιστής Τσάβες, και μέσα σε 13 χρόνια, έκανε πέντε δημοψηφίσματα, τέσσερις προεδρικές εκλογές, πέντε βουλευτικές και πέντε περιφερειακές εκλογές. Το αναπόφευκτο οξύτατα κριτικό για τους κομουνιστές, είναι ότι τα τελευταία τα έκανε ηλεκτρονικά! Χωρίς κόστος. Χωρίς το τελευταίο τους επιχείρημα δηλαδή! Τι θλίψη σε πιάνει όταν συνειδητοποιείς την αστυνόμευση των δημοψηφισμάτων εδώ στους δικούς μας αριστερούς και δεξιούς. Θλίψη απέραντη για την κατάντια ολόκληρου του ευρωπαϊκού χώρου, με την κακομοιριασμένη και ύποπτη αριστερά αυτού του τόπου. Γιατί όλα τα δοκιμάσατε εκτός από τα δημοψηφίσματα. Από την εμπιστοσύνη στους λαούς σας δηλαδή. Που τόσο δοξάσατε και θεοποιήσατε οι κομουνιστές. Τι ανακόλουθο! Τι υποκριτικό καλλίτερα. Να προσθέσω δε, ότι τα δημοψηφίσματα, μπορούν σήμερα και προ πολλού ήδη, να γίνονταν από το σπίτι ηλεκτρονικά! Αυτό σημαίνει ηλεκτρονική διακυβέρνηση που την διαφημίζουν επειδή επέρχεται,  αλλά την τρέμουν. Και όχι τα ηλεκτρονικά συστήματα με τους ατέρμονες σειριακούς αριθμούς, όχι για να συλλάβει την κλοπή του κεφαλαίου βέβαια, αλλά για να αρπάξει από τους παππούδες και τις γιαγιάδες το τριχίλιαρο που κρατάνε για την κηδεία τους.

Αλλά το τελευταίο μεγάλο ερώτημα, καρπός μιας μακράς και επίπονης αγωνιστικής  προσπάθειας, που αρχίζει από τον εαυτό της πριν πάει στους άλλους, που αναστοχάζεται τα πεπραγμένα και πάει βαθιά πίσω στον χρόνο, και ξεκινάει από την γαλλική επανάσταση των αντιπροσώπων, είναι γιατί το λάθος εν τέλει αν και όποτε αυτό γίνει, γιατί να το κάνουν οι αντιπρόσωποι και όχι ο ίδιος ο λαός για να μην τους ζητάει μετά και τα ρέστα;;;!!! Κι έτσι να μην ωριμάζει ποτέ βρίσκοντας πανεύκολα φταίχτες για τα δεινά του, δικαιολογίες και αποδιοπομπαίους τράγους. Μέγα ερώτημα φίλε. Μέγα ερώτημα συμπολίτη. Μέγα ερώτημα σύντροφε!!!!

Γιατί τότε θα βρεις και τον δικό σου δόλο εκεί μέσα. Εκεί είναι κρυμμένος. Να σε βοηθήσω όσο μπορώ και ας αφήσουμε τις σεμνότητες και την ισοπέδωση του ανθρώπου ειδικά στη λενινιστική ισότητα. Γιατί όλοι μιλάνε για λάθη, με ξεδιάντροπη ευκολία; Πήγες 45 και μετά 65 κα ύστερα 85 χρονών και ποτέ δεν το σκέφτηκες. Δεν σου ήρθε ποτέ να διερευνήσεις το λάθος. Να καταλάβεις τι διάολο είναι αυτό το πράμα. Και γιατί τι το προβάλουν με το παραμικρό όλοι. Γιατί δικαιολογείσαι ανέξοδα  μέσα από αυτό. Που σου έγινε ο καλλίτερός σου φίλος. Δεν σου έκανε εντύπωση ποτέ, που όλοι οι πολιτικοί, αριστεροί και δεξιοί μιλάνε με αριστερή ευκολία για τα λάθη τους. Μια ύποπτη ψευδέστατη αυτοκριτική τάχα. Άκου λοιπόν αφού θέλεις έτσι. Λάθος δεν υπάρχει σήμερα πουθενά στον πολιτικό βίο του πλανήτη. Είναι δόλος συνειδητός. Σπάνια το βρίσκεις μετά την πλήρη καταδολίευση του ανθρώπου. Σε καμιά φυλή του Αμαζονίου το συναντάς ακόμη. Ο δόλος, υποκρίνεται το λάθος πάντα και παντού. Ότι τάχα είναι τέτοιος. Γιατί λάθος σημαίνει αθωότητα σύντροφε. Και όχι μαλάκας. Κι όλοι υποδύονται τον αθώο. Δεν το βλέπεις αυτό το υπερπροφανές στη ζωή μας ειδικά στον πολιτικό βίο. Όπως και στον συνδικαλιστικό. Ο καθένας να ρίξει τους πολλούς. Το λάθος  ανήκει σε άλλες εποχές. Στην χαμένη αθωότητα του ανθρώπου.

 Ή μοιρασιά και το άδικο γεννάνε τον δόλο. Ο καπιταλισμός που δολιεύει τους ανθρώπους. Σε αυτόν, τίποτα δεν είναι αθώο. Απλά μόνο το υποδύεται. Πάνε αυτές οι εποχές αιώνες πριν. Τώρα πια όλα κινούνται αποκλειστικά μέσα στην αλλοτρίωση του συστήματος. Και αλλοτρίωση σημαίνει δόλος. Ας πάψουμε λοιπόν  να παίζουμε αυτό το παιχνίδι στην πολιτική. Δόλος σημαίνει προδοσία φιλαράκο. Εκεί, ψάξε μόνος σου από δω και πέρα. Εάν δηλαδή πιστεύεις, ότι ο μικρός νάνος της ιστορίας, έκανε λάθος, να του δώσουμε μια 2^η ευκαιρία του παιδιού, τότε εμείς οι δυο δεν έχουμε να πούμε τίποτα πια μεταξύ μας. Αρκετά περιμέναμε 100 χρόνια. Ο καθείς τον δρόμο του. Και δεν θέλω να σου κάνω τον έξυπνο, αλλά το έχασες το τραίνο της ζωής σου με τέτοια μυαλά. Αν νομίζεις εσύ, ότι η ζωή σου είναι για χαράμι, χάρισέ την στον μικρό πωρωμένο απατεώνα. Ότι δεν αξίζει τίποτα, παρά να την παίζουν τα παλιόπαιδα στα ζάρια για την καριέρα τους, δος την. Εγώ δεν τους δίνω την δική μου. Και ταυτόχρονα δεν τους χαραμίζω τη ζωή των άλλων φίλων και συντρόφων μου. Και το κρίμα, που υποφέρουμε, στο λαιμό σου λέει η παροιμία. Τώρα συνεννοηθήκαμε.                                                                                                                                     Ο κάθε μεσσιανισμός, όπως εδώ επιχειρούμε, που οδυνηρά βιώσαμε στον Τσίπρα, πάει πολύ βαθιά πίσω στην ίδια την ιδεολογία του αρχίζοντας από αυτήν. Τα δημοψηφίσματα, τελειώνουν δια παντός τον μεσσιανισμό στον νέο κόσμο.

Αν θέλεις τον λαό πρωταγωνιστή στη ζωή του και στον τόπο του να τον ορίζει, τότε σύντροφε θα κάνεις δημοψηφίσματα. Πάρτο χαμπάρι. Θέλεις δεν θέλεις. Σου αρέσει δε σου αρέσει. Κι εσύ θα κάτσεις στην άκρη, ως απλός διεκπεραιωτής και υπάλληλος της εφ άπαξ κα μοναδικής εκπροσώπησής σου στο κόμμα και στην βουλή αργότερα. Και πάρα πολύ σου είναι. Μετά θα εξαφανίζεσαι από το αμαρτωλό κοινοβούλιο των κεφαλαιοκρατών. Γιατί δικό τους είναι. Στα μέτρα τους ακριβώς. Αυτοί το έφτιαξαν. Αυτοί το βελτιώνουν κάθε τόσο υπέρ των κερδών τους. Αυτοί απαγόρευσαν τα δημοψηφίσματα αν το διαβάσεις. Και τα πετάξαν στην άκρη δεμένα χειροπόδαρα. Θα γίνεις Κινκινάτος λοιπόν για να σε εκτιμούμε, ή αλλιώς θα φας το ανάθεμα του κόσμου, αν δεν σε στείλει  φυλακή. Με εκπροσώπηση δυο χρόνων το πολύ κοινοβουλευτικά, αφού οι τρομερές ταχύτητες που αναπτύχθηκαν στην εποχή μας, κάνουν την διάρκεια τεράστια για τη ζωή μας. Ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι να κάνεις εσύ την τετραετία σου σύντροφε. Και οι εκλογές από κοντά κάθε δυο χρόνια. Τελείωσε το εν λευκώ. Απόλυτος άρχων το κοινοβούλιο.

Ο κόσμος της αριστεράς στο σύνολό του, πήρε το μεγαλύτερο και τελειωτικό μάθημά του, το σημαντικότερο της ιστορίας του παγκόσμια. Η Συριζα περίπτωση, τελείωσε οριστικά στις συνειδήσεις των λαών όλου του κόσμου. Από εδώ και μετά η εμπιστοσύνη μηδενίστηκε. Επί τέλους! Τι ελπίδα ξαναπροβάλλει για τις κοινωνίες λέω εγώ. Όχι, η ελπίδα για μια καλλίτερη ζωή των ανθρώπων που έτσι κι αλλιώς θα υπάρχει πάντα, αλλά την ανόητη ελπίδα στον ύποπτο μηχανισμό που μεταφέρει αυτή την ελπίδα από γενιά σε γενιά, που μας κρατάει όλους ακίνητους να περιμένουμε, και μας βάζει όλο και πιο βαθειά εν τω μεταξύ στη δουλεία και την απελπισία του καπιταλισμού να επιβιώσουμε. Όταν ο πλανήτης βουλιάζει από την υπεραφθονία, και εμάς μας ξεσπιτώνουν και μας στέλνουν στα συσσίτια. Αυτό το πιο παράλογο που συνέβη στην ανθρωπότητα, στον πλανήτη γη.                            

Μια Ευρώπη γεμάτη αποτυχίες! Από την ανατολή μέχρι τη δύση. Από τον βορά έως τον νότο. Πουθενά δεν στέργιωσε ένα κουμουνιστικό κόμμα ή μια αριστερά που να μην ενσωματώθηκε, που να μην πρόδωσε τις ελάχιστες αστικές πολιτικές της υποσχέσεις, αν όχι τα δύσκολα ιδανικά της. Με ειρηνικά μέσα μάλιστα, χωρίς δικαιολογία και αιτία καμιά, χωρίς  συνθήκες δηλαδή τρομοκρατίας ή ζωντανού και πραγματικού εμφυλίου, τα τελευταία 40-45 χρόνια. Η καλλίτερη μεταπολιτευτική ευκαιρία που χάθηκε τζάμπα.

Πως συνέβη και το κόμμα έγινε πάλι ενός ανδρός Αρχή, ένα όχι σταλινικό, αλλά ακόμα χειρότερα, ένα πεθαμένο μεσαιωνικό κόμμα του βασιλιά Τσίπρα. Νεκραναστημένο. Ποια βρωμερή αριστερή προπαγάνδα κατάφερε από το 2008 να τον κάνει αρχηγό του συνασπισμού των ανανεωτικών, των σημερινών Δημαριτών, και ένα χρόνο μετά του Συριζα, και από εκεί μεσσία της χώρας και της Ευρώπης ολόκληρης; Τι κρυφές και ανίερες συμμαχίες έγιναν εκεί μέσα κάτω από την μύτη μας και εμείς δεν μάθαμε ποτέ τίποτα, από τον Αλαβάνο ακόμα, παρά αργά καταλάβαμε και υποθέσαμε τις εσωκομματικές διαπλοκές σε αυτό το κόμμα νέου τύπου; Δηλαδή παμπάλαιου. Ακόμα δεν λένε τίποτα και παραμένει ο μηχανισμός με σφραγισμένο στόμα.

Ποτέ πάλι ψέματα στην αριστερά. Μα μην επιτρέψουμε να ξαναπροδοθούμε από τον αρχηγό, γιατί αυτός είναι που πάντα προδίδει μόνιμα, μα μην επιτρέψουμε ένα κόμμα δουλάκι όπως μέχρι σήμερα. Αλλάζουμε άρδην τις παλιές δομές του Λενινιστικού κόμματος, και τις αντικαθιστούμε με τα κομματικά και εθνικά δημοψηφίσματα. Αυτά είναι ο οδηγός μας πια.

Το σύνταγμα της χώρας, θα είναι τα δημοψηφίσματα των πολιτών της. Τι το καλλίτερο! Κάθε τέτοιο θα μπαίνει στο σύνταγμά της. Ανέγγιχτο από τους εκπροσώπους. Απαράβατο  από τους επόμενους. Ούτε με την απόλυτη πλειοψηφία της βουλής αν δεν έχει προηγηθεί δημοψήφισμα. Με πρώτο άρθρο, η κάθε γενιά δεν χρεώνει την επόμενη οικονομικά για κανένα λόγο.! Θα γράφεται μέσα σε μια δεκαετία και ίσως περισσότερο αν χρειαστεί. Δεν θα το γράφουν σε καμιά περίπτωση οι συνταγματολόγοι, οι αστείοι σοφοί, όπως τους ανακηρύττει το σύστημα, ώστε να μην αντιλέγουμε σε αυτούς για τα σοφά τους συνταγματικά άρθρα. Γράφουν κατ επιταγή. Όλοι χρήσιμοι υπάλληλοι του συστήματος. Γιατί αυτοί είναι σοφοί και ξέρουν, μας λένε! Τα δημοψηφίσματα, δεν μπορούν να καταργηθούν ή να αλλάξουν ποτέ κοινοβουλευτικά. Μα ποτέ. Παρά μόνο με μεταγενέστερο, που όμως θα έχει το ίδιο ερώτημα και την ίδια και πλέον αριθμητική δύναμη ψηφοφόρων πολιτών, με την ίδια ποσόστωση. Χωρίς συνδικαλιστικές μαγκιές και λοιπά κόλπα.

Τα δημοψηφίσματα είναι η επανάσταση που αναζητεί ο Μαρξ στα στάδια και δεν την βρίσκει. Αυτό είναι η επανάσταση. Χωρίς δικτατορία του πάλαι ποτέ προλεταριάτου. Του κόμματος δηλαδή. Γνήσια και ατόφια. Γιατί επανάσταση κάνεις και την επιτυγχάνεις, αλλά μετά χωρίς δημοψηφίσματα την χάνεις! Όπως την έχασες μέσα από τα χέρια σου. Αλλά δημοψήφισμα, που δείχνει πιο εύκολο, δεν το επιτυγχάνεις ποτέ στα κόμματα νέου τύπου. Και ποτέ επίσης στα αστικά κόμματα.

Γιατί πρέπει να καταλάβουμε, ότι αυτός που αποφασίζει, δεν είναι η ιδέα, η σύλληψη μιας δίκαιης ή δικαιότερης κοινωνίας, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι. Οι εκάστοτε άνθρωποι. Ή ως άξιοι ή ως ανάξιοι της ζωής τους. Αυτή είναι η απάντηση που ξέχασαν τα κείμενα. Και αυτό αντίκειται στην αταξική κοινωνία, η ποία θα είναι δια παντός μέλλοντος πλέον. Η κάθε εποχή κι αυτοί που την ζούνε. Και μόνον αυτή και αυτοί έχουν την δύναμη και το δικαίωμα. Αλλιώς ξεχάστε το παρόν, όλα θα γίνονται για το παρελθόν ή το μέλλον. Μια απάτη δηλαδή. Χωρίς το παρόν, αυτό δεν υπάρχει.

 

 

Νεφέστορας - Πάνος Ηλιόπουλος

 

Copyright 1η Ιανουαρίου 2016